ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ BAΪΩΝ ΠΡΟΫΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΒΑΪΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ του Σενασμιωτάτου Μητροπολίτιυ Κυθήρων Σεραφείμ

Ἡ Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τήν ὁποία ἑορτάζουμε τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα, ἀπό ἐκείνη πού παρέθεσαν στόν Χριστό τό δεῖπνο, μετά τήν ἀνάστασι τοῦ Λαζάρου, ὅπου ἦταν ἕνας ἀπό τούς συνδαιτυμόνας καί ὁ Λάζαρος, λαός πολύς, πού εἶχε ἔλθει στήν ἑορτή, ὅταν ἄκουσαν ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα ἐπῆραν στά χέρια τους κλαδιά ἀπό φοίνικες, «τά βαΐα τῶν φοινίκων», πού ἦσαν κατά μῆκος τοῦ δρόμου καί ἐβγῆκαν ἀπό τήν πόλιν διά να τόν ὑποδεχθοῦν καί ἐφώναζαν δυνατά· Δόξα καί τιμή σ' αὐτόν πού ὑποδεχόμεθα· εὐλογημένος καί δοξασμένος νά εἶναι αὐτός πού ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Κύριο ὡς ἀντιπρόσωπός του. Αὐτός εἶναι ὁ ἔνδοξος βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, πού τόσο καιρό ἐπεριμέναμε.

Ἀναφερόμενος στήν εἴσοδο αὐτή τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα ἕνας ἐκκλησιαστικός ἑρμηνευτής σχολιάζει τά ἑξῆς : «Ἀφοῦ ἀνεχώρησε γιά λίγο στήν ἔρημο ὁ Κύριός μας γιά να κατασβέση τόν θυμό τῶν μαιαιφόνων Ἑβραίων, πάλι μέ παρρησία εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα καί ἐμφανίζεται σέ ὅλους. Διότι ἔχει φθάσει ὁ καιρός τοῦ πάθους καί δέν ἔπρεπε πλέον νά ἀποσύρεται, ἀλλά νά δώση τόν ἑαυτόν του γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου».

Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας παρατηρεῖ ὅτι «οἱ λαοί, πού ἢσαν περισσότερο εὐπειθεῖς καί ἐπληροφορήθησαν τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, ὑπεδέχθησαν τόν Χριστό μέ τά βαΐα τῶν φοινίκων ὡς Νικητήν τοῦ θανάτου». Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος προσθέτει : «Τά δέ βαΐα τῶν φοινίκων ἐπῆραν ... δείχνοντας ἔτσι ὅτι εἶχαν πιό μεγάλη γνώμη γιά τόν Χριστό, ἀπ' ὅτι εἶχαν γιά ἕνα προφήτη».
Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐξεδήλωναν οἱ λαοί τόν σεβασμό τους καί τήν ἀναγνώρισί τους πρός τόν Μεσσία Χριστό ἦταν ἁπλός καί ἀνεπιτήδευτος, ἀλλά ταυτόχρονα θερμός καί ἐνθουσιώδης.

Ὁ Μεσσίας Χριστός πορεύονταν μέ τό ὅραμα τοῦ Σταυρικοῦ πάθους, μέ τό ὁποῖο θά ἐλύτρωνε τήν ἀνθρωπότητα. Δέν τόν συγκινοῦσαν τά «ὡσαννά», γιατί ὡς παντογνώστης προγνώριζε τά «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν». Εἶχε συνείδησι τῆς πνευματικῆς Βασιλείας Του, γιά τήν ὁποία ἦταν ὁ πνευματικός Βασιλεύς καί δέν ἔδινε σημασία στό ἐπιφώνημα «Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ».

Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τόν ἐπευφημοῦσαν καί τόν ὑποδέχονταν ὡς Νικητήν τοῦ θανάτου. Οἱ περισσότεροι τόν προϋπάντησαν ὡς κοσμικό βασιλέα  καί ἐλευθερωτή ἀπό τούς Ρωμαίους. Οἱ λιγώτεροι, ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐπεφύλαξαν θερμή ὑποδοχή ὡς πνευματικοῦ βασιλέα, σάν τροπαιοῦχο κατά τοῦ θανάτου καί  τοῦ διαβόλου καί Λυτρωτή τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί τῆς σημερινῆς ἐποχῆς, τά πιστά καί ἀφοσιωμένα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας, ὁπωσδήποτε τόν ἀποδεχόμεθα ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτή καί Εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητος, ὡς πνευματικό Βασιλέα τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Καί ἡ ἰδική μας ὑποδοχή εἶναι μέν μέ τά βαΐα, πού κρατᾶμε στά χέρια κατά τήν σημερινή μεγάλη Δεσποτική ἑορτή, ἀλλά πρωτίστως ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά κρατήσωμε «τά βαΐα τῶν ἀρετῶν». «Βαΐα ἀρετῶν, ἀδελφοί, προσάξωμεν Χριστῷ τῷ Θεῷ, ἐρχομένῳ, δι᾽ ἡμᾶς ἀνθρωπικῶς, παθεῖν ἐθελουσίως ...». Τίς πνευματικές ἀρετές τῆς ἀγάπης, τῆς πίστεως, τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς ὑπακοῆς, τῆς ὑπομονῆς καί ὅλες τίς ἄλλες θέλει ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας γιά τήν θεάρεστη ὑποδοχή του.

«Δεῦτε οὖν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί, κακαθαρμέναις διανοίαις συμπορευθῶμεν Αὐτῷ καί συσταυρωθῶμεν, ἵνα καί συζήσωμεν Αὐτῷ...».

Ἡ Χάρις τοῦ πορευομένου πρός τόν ἑκούσιόν Του Πάθος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νά εἶναι μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν.Καλή Ἀνάστασι.

† Ὁ Κ.Σ