Ομιλία στην Κυριακή των Βαίων

 Βρισκόμαστε ἤδη στή τελευταία Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Σήμερα γιορτάζουμε τήν πανηγυρική εἴσοδο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν Ἱερουσαλήμ καί ἀπό τό ἀπόγευμα εἰσερχόμεθα στή Μεγάλη Ἑβδομάδα. Κατά τούς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ ἑορτή τῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στήν Ἱερουσαλήμ   ἑορταζόταν μαζί μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Ἀργότερα μετατέθηκε κατά μία ἡμέρα μετά, δηλαδή τήν έπομένη τού Σαββάτου τοῦ Λαζάρου. Οἱ δυό αὐτές γιορτές ἔχουν ἕνα κοινό θέμα: τό θρίαμβο καί τή νίκη.

          Σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Εὐαγγελιστές, ἐρχόμενος ὁ Ἰησοῦς ἀπό τή Βηθανία στήν Ἱερουσαλήμ, ἔστειλε δυό ἀπό τούς Μαθητές του νά φέρουν ἕνα γαϊδουράκι γιά νά πάει στούς ἑορτασμούς γιά τό Ἑβραϊκό Πάσχα. Ἀφοῦ τοῦ τό ἔφεραν καί τοῦ τό παρέδωσαν ἄρχιζέ ἡ εἴσοδός του στήν πόλη.

          Ὁ λαός ἀκούγοντας γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου καί γιά τήν ὑπόλοιπη δράση τοῦ Ἰησοῦ ἔτρεξε νά τόν ὑποδεχτεῖ. Εἶχε σχηματίσει λανθασμένη ἄποψη γιά τόν ρόλο τοῦ Χριστοῦ.  Νόμισε ὄτι ἦταν πολιτικός αρχηγός ὁ ὁποῑος θά τόν ἐλευθέρωνε άπό τήν δυναστεία τῶν Ρωμαίων καί τήν σκλαβιά. Γιά τόν λόγο τοῦτο τοῦ ἔκαναν ὑποδοχή ὄπως ὅριζε τό τυπικό τῆς ἐποχῆς γιά τούς βασιλιάδες. Πῆραν στά χέρια τους κλαδιά ἀπό φοινικόδεντρα καί βγῆκαν νά τόν ὑποδεχτοῦν. Ἄλλοι ἀπλώνοντας τά ροῦχα τους, ἄλλοι δέ κόβοντας κλαδιά ἀπό τά δέντρα, ἔστρωναν ὅλοι τό δρόμο ἀπ’ ὅπου ὁ Ἰησοῦς θά περνοῦσε.  Ὅλοι φώναζαν:  «Ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ».

          Νά σημειώσουμε ὅτι ἡ Βηθανία ἀπό τά Ἱεροσόλυμα ἀπέχει μόνο δυόμιση χιλιόμετρα. Ἔνεκα τούτου εὔκολα ὁ κόσμος μάθαινε τά συμβάντα. Σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ σεμνή εἴσοδός Του στήν Ἁγία Πόλη ἦταν τό μόνο ὁρατό σημεῖο θριάμβου. Μέχρι αὐτή τή στιγμή ὁ Ἰησοῦς ἀπόφευγε κάθε εἴδους θριαμβολογίες καί τιμές.

           Μέ τήν εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα καθημένου στή ράχη ἑνός γαϊδουριοῦ φανερωνόταν ἡ ταπείνωσή Του καί ταυτόχρονα  πραγματωνόταν ἡ προφητεία  τοῦ προφήτου Ζαχαρία: «ἰδού ὁ Βασιλεύς σου ἔρχεται σοί πραΰς καί ἐπιβεβηκώς ἐπί ὑποζύγιον καί πῶλον νέον» (Ζάχ. 9, 9).

          Ὁ Χριστός λοιπόν, εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα «ἐπί πῶλον ὄνου» (Ιωαν. 12,15). Πορεύεται καί οἱ Ἰσραηλῖτες τόν ὑποδέχονται μέ τιμές ἐπίγειου Βασιλιά. Ἐκεῖνος δέν δίνει σημασία στίς τιμές, δέν περιορίζεται στά πανηγύρια, στήν πρόσκαιρη δόξα ἀφοῦ σκοπός του ἦταν να ελευθερώσει τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν ἁμαρτία καί ὄχι ἀπό τήν ἀνθρώπινη δουλεία.

          Ἡ εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα συμβολίζει τήν εἴσοδος τοῦ μαρτυρίου στήν ἐπίγεια ζωή τοῦ Κυρίου. Σέ λίγες ἡμέρες θά μαρτυρήσει καί θά θανατωθεῖ πάνω στό Σταυρό, γιά νά νικήσει τό θάνατο καί νά χαρίσει τή ζωή σέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος.

          Ἡ Κυριακή τῶν Βαΐων μᾶς θυμίζει νά τιμᾶμε αὐτό τό ἱερό καί μέγιστο ταυτόχρονα γεγονός. Ταυτιζόμαστε μέ τό λαό τῆς Ἱερουσαλήμ. Χαιρετίζουμε τόν Κύριο καί Βασιλέα ψάλοντας στους ναούς: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».  Μέ τά λόγια αὐτά  κάνουμε ὁμολογία ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Βασιλέας καί Κύριός μας. Πολύ συχνά, στήν καθημερινή ζωή μας, ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔχει ἤδη ἐγκατασταθεῖ στή γῆ ἀπό τή μέρα τῆς Ἀναστάσεως Του καί ὅτι ἀπό τήν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς μας προγευόμαστε αὐτή τή Βασιλεία.

          Τό βιβλικό νόημα τῆς πόλης Ἱερουσαλήμ, εἶναι ὄτι γίνεται σημεῖο ὅλης της ἱστορίας τῆς σωτηρίας καί τοῦ λυτρωμοῦ, εἶναι ἡ Ἁγία Πόλη τῆς ἔλευσης τοῦ Θεοῦ στή γῆ. Ἔτσι λοιπόν ἡ Βασιλεία πού ἐγκαταστάθηκε στήν Ἱερουσαλήμ εἶναι μία παγκόσμια Βασιλεία πού ἀγκαλιάζει οἰκουμενικά τόν ἄνθρωπο καί ὅλη τή δημιουργία. Σέ λίγο χρονικό διάστημα πραγματοποιήθηκε ἡ ἐκπλήρωση ὅλων τῶν ὑποσχέσεων πού εἶχε δώσει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπό.

           Ἡ θριαμβευτική εἴσοδος τοῦ Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα ἀποκτάει ἕνα αἰώνιο νόημα. Εἰσάγει τόν ἄνθρωπο στήν πραγματικότητα τῆς θείας καί αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ Βασιλεία δίνει νόημα στό χρόνο καί γίνεται ὁ ἀπώτερος καί αἰώνιος σκοπός του. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύφθηκε στόν κόσμο μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ παρουσία της μεταμορφώνει τήν ἀνθρώπινη ἱστορία.

          Μέ τήν συμμετοχή μας στήν τήν Κυριακή τῶν Βαΐων ἀνανεώνουμε καί ὁμολογοῦμε, ὅτι ἡ Βασιλεία Τοῦ Θεοῦ δίνει τό τελικό νόημα καί περιεχόμενο στή ζωή μας. Ὁμολογοῦμε ὅτι τό καθετί στή ζωή μας καί στόν κόσμο ἀνήκει στόν Χριστό καί τίποτε δέν μπορεῖ νά ἀφαιρεθεῖ ἀπό τόν μοναδικό, ἀληθινό Κτήτορά του, γιατί δέν ὑπάρχει περιοχή ὅπου δέν κυβερνᾶ Ἐκεῖνος, δέ σώζει, δέ λυτρώνει. Διακηρύττουμε ἔτσι τήν παγκόσμια καί οἰκουμενική εὐθύνη τοῦ καθένα μας γιά τήν ἀνθρώπινη ἱστορία καί ἐπιβεβαιώνεται ἡ παγκόσμια ἀποστολή τῆς έκκλησίας. Αὐτό γίνεται γιατί ἡ ἐκκλησία εἶναι ὁ σίγουρος δρόμος πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία μέ ὅλη τήν μυστηριακή ζωή της.

          Ξέρουμε, βέβαια, ὅτι ὁ Βασιλέας τόν ὁποῖο οἱ Ἰουδαῖοι ζητωκραύγαζαν τότε καί τόν ὁποῖο ἐμεῖς σήμερα ἐπιδοκιμάζουμε μέ τόν τρόπο πού ζοῦμε, βρίσκεται στό δρόμο πρός τό Γολγοθά, πρός τό Σταυρό καί τόν τάφο. Ξέρουμε, ἐπίσης, πώς αὐτός ὁ σύντομος θρίαμβος εἶναι ὁ πρόλογος τῆς θυσίας Του. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι φανερή ἄλλά ὁ κόσμος τήν ἀγνοεῖ καί ζεῖ σήμερα σάν νά μήν ἔχουν συμβεῖ ὅλα αὐτά τά συγκλονιστικά γεγονότα. Σάν νά μήν ἔχει πεθάνει στό Σταυρό καί νά μήν ἔχει Ἀναστηθεῖ ὁ Θεάνθρωπος. Ὅμως ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πιστεύουμε στήν ἐρχόμενη Βασιλεία καί τό ὁμολογοῦμε συνεχῶς μέ τήν ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Στή Βασιλεία αὐτή ὁ Θεός εἶναι καί θά εἶναι «ὁ τά πάντα πληρῶν» καί ὁ Χριστός ὁ μόνος Βασιλέας.

          Στη Θεία Λειτουργία θυμόμαστε τά γεγονότα τοῦ παρελθόντος. Ἀλλά ὅλο τό νόημα καί ἡ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας βρίσκεται στό γεγονός ὅτι μετατρέπει τήν ἀνάμνηση σέ παρόν, σέ παροῦσα πραγματικότητα. Τήν Κυριακή τῶν Βαΐων αὐτή ἡ πραγματικότητα φαίνετε μέ τή συμμετοχή μας στά γεγονότα καί τή ἀνταπόκρισή μας σέ αὐτά. Ὁ Χριστός δέν μπαίνει πιά στά Ἱεροσόλυμα θριαμβευτής. Τό ἔκανε μία φορᾶ γιά πάντα.  Δέν χρειάζεται πιά «σύμβολα», γιατί δέν πέθανε στό Σταυρό γιά νά μποροῦμε ἐμεῖς αἰώνια νά «συμβολίζουμε» τή ζωή Του. Ἀλλά ζητάει ἀπό μᾶς μία πραγματική, εἰλικρινή ἀποδοχή τῆς Βασιλείας πού μᾶς δώρισε μέ τήν Σταύρωσή Του καί τήν Ανάστασή Του.

          Καλό εἶναι νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά κρατήσουμε τήν ἱερή ὑπόσχεση πού δώσαμε μέ τό βάπτισμά μας. Αὐτή τήν ἀνανεώνουμε κάθε χρόνο τήν Κυριακή τῶν Βαΐων. Ἀς ἐπιμένουμε νά κάνουμε τή Βασιλεία τοῦ θεοῦ κανόνα ὅλης της ζωῆς μας, ὦστε τά Βάια πού παίρνουμε ἀπό τήν Ἐκκλησία γιά τό σπίτι μας νά άποκτούν τό πραγματικό τους νόημα.

           Ἄν πράγματι θέλουμε νά πλησιάσουμε τόν Χριστό, πρέπει νά δοῦμε τήν ζωή στήν ὀριζόντια καί κατακόρυφη διαστασή της. Τότε μόνο θά μπορέσουμε νά κατανοήσουμε ὅτι ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σωτήριος ὀδός γιά ὅλους τους ἀνθρώπους.

          Εἰσερχόμενοι στήν ἱερότερη ἑβδομάδα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χρόνου, τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἀς ὑποδεχθοῦμε τόν Κύριό μας ὁ ὁποῖος πορεύεται πρός τό ἑκούσιο Πάθος. Νά μήν μείνουμε ἀπλοί θεατές σέ ἐξωτερικές συγκινήσεις καθώς θά Τόν βλέπουμε ὀδυνώμενο στό Σταυρό. Οὔτε νά μιμηθοῦμε τούς ὄχλους τῆς Ἱερουσαλήμ στίς μεταπτώσεις τους καί τήν ἐπιπολαιότητά τους. Ἀλλά νά λατρεύσουμε τόν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας μας μέ πίστη ἀταλάντευτη. Κατανοώντας ὅτι αὐτός ὁ Κύριος πού πάσχει γιά μᾶς, πού πεθαίνει γιά μᾶς, εἶναι ὁ Κύριος τῶν κυριευόντων καί βασιλεύς τῶν βασιλευόντων.  Ἅς Τόν ὑποδεχθοῦμε ὡς Ἀρχηγό τῆς ζωῆς μας καί μόνιμο κατακτητή τῆς καρδιᾶς μας.

          Ἡ ἐκκλησία ἀναμένει τή συμμετοχή ὅλων μας στὶς ἱερές ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, γιά νά βιώσουμε «τά πάθη τά σεπτά» τοῦ Κυρίου. Εὔχομαι ὅλοι μέ ὑγεία καί προθυμία νά δώσουμε τό παρόν μας στίς Ἱερές Ἀκολουθείες γιά νά ὠφεληθοῦμε πνευματικά καί νά εὐλογηθοῦμε ἀπό τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριο. Ἀμήν.