ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ 318 ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ 318 ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α’ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ «Αὕτη ἐστὶν ἡ αἰώνιος ζωή...». Α. Συνήθως ὅταν ἀκοῦμε γιὰ τὴν «αἰώνια ζωή», σκεφτόμαστε ὅτι αὐτὴ ἀρχίζει μετὰ θάνατον. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἡ «αἰώνια ζωὴ» ἀρχίζει ἤδη ἀπ’ αὐτὴ τὴ ζωή. Ἀρχίζει πράγματι ἀπὸ κάποιο θάνατο, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπὸ τὴν ἀνάστασή Του. Καὶ σ’ αὐτὴ μετέχουμε, ὅταν ζοῦμε ἐν Αὐτῷ. Βρισκόμαστε ἤδη στὴν περιοχὴ τῆς «αἰωνίου ζωῆς» ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ βαπτιστίκαμε. Κάθε Θεία Κοινωνία εἶναι μετοχὴ στὴν «αἰώνια ζωή». Συχνά, μέσα στὴν ἔνταση τῆς καθημερινότητας, ξεχνᾶμε αὐτὲς τὶς μεγάλες ἀλήθειες. Καὶ καθὼς νοιώθουμε πόσο ἔντονα μᾶς μαγνητίζει τὸ κακὸ πρὸς τὰ κάτω, σκεφτόμαστε: Εἶναι δυνατὸν νὰ βρίσκομαι ἤδη στὴν «αἰώνια ζωή»; Ἔχει ἀρχίσει καὶ γιὰ μένα αὐτὴ ἡ ζωή;

Ὅλοι ἔχουμε δεῖ πυραύλους καὶ ξέρουμε ὅτι τελικὰ νικοῦν τὴ βαρύτητα τῆς γῆς, ἔστω κι ἂν αὐτὴ ἐνεργεῖ πάνω τους, γιὰ νὰ τοὺς τραβήξει πρὸς τὰ κάτω.  Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν.  Μπορεῖ ἀκόμη ἡ βαρύτητα τῶν παθῶν καὶ τῶν ἀδυναμιῶν νὰ μᾶς τραβάει πολλὲς φορὲς πρὸς τὰ κάτω καὶ νὰ αἰσθανόμαστε ὅλη τὴν σκληρὴ πάλη μέσα μας, ἀλλὰ ἤδη κινούμαστε πρὸς τὰ ἄνω μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ «αἰώνια ζωὴ» ἀνήκει σὲ ὅποιον ζεῖ ἐν τῷ Χριστῷ. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος στὴν ἀρχιερατικὴ προσευχή Του εἶπε: «Αὕτη ἐστὶν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν». Ἡ «αἰώνιος ζωὴ» εἶναι ἡ γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν Ὁποῖον ἀπέστειλε Ἐκεῖνος. Δὲν εἶναι μιὰ γνώση διανοητική ἀλλὰ μιὰ βαθειὰ ἐμπειρία διαφορετικῆς ποιότητας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καὶ τὴν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ».Εἶναι μιὰ γνώση ποὺ ἀποκτᾶται ὅταν «συμμορφούμεθα τῷ θανάτῳ αὐτοῦ», ὅταν ἀποδεχόμαστε τὴ θυσία Του, ὅταν συμμορφωνόμαστε μὲ τὸ θέλημά Του, ὅταν ἀνταποκρινόμαστε στὴν ἀγάπη Του. Αὐτὴ τὴ γνώση δὲν τὴν ἀποκτᾶμε μὲ τὶποτε ἄλλο παρὰ μόνο μὲ τὴν οὐσιαστικὴ προσέγγισή μας στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Μᾶς τὴν ἐξασφαλίζει μονάχα ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὴν Θεία Εὐχαριστία καὶ μαζὶ ὁ ἀδιάκοπος, καθημερινὸς ἀγώνας μέσα στὴν κοινωνία τῶν συνανθρώπων μας γιὰ νὰ συμμορφωνόμαστε μὲ τὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ζοῦμε τὴ δύναμη τῆς Ἀναστάσεως. Β. Συνήθως ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν «αἰώνια ζωή», τὸ μυαλό μας πάει σὲ κάτι ποὺ διαρκεῖ ἀπέραντα. Βεβαίως κι αὐτὸ εἶναι μέσα στὸ νόημα τῆς αἰωνιότητας. Ἀλλ’ ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη διάσταση, ποὺ πρέπει νὰ προσέξουμε. Εἶναι ἡ πληρότητα καὶ ἡ ἔντασή της. Πρόκειται γιὰ μιὰ ζωὴ πλήρη, ἀληθινή, ἀκέραια, ἀσύγκριτα βαθειὰ καὶ μεγάλη. Ὑπάρχουν ποικίλες μορφὲς ζωῆς. Βλέπουμε τὰ διάφορα λουλούδια νὰ ζοῦν καὶ μὲ τὴν ὀμορφιά τους, τὴ δροσιὰ καὶ τὸ ἄρωμά τους στολίζουν τὸν κόσμο μας. Ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ φυτά. Ὑπάρχει ἀκόμη ἡ ζωικὴ ζωὴ μὲ τὶς ἀμέτρητες ἐκφράσεις ζωτικότητας καὶ ἐνεργητικότητάς της. Καὶ πιὸ ψηλά, ἡ διανοητικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἀπίστευτη μέχρι τώρα δημιουργία πολιτισμοῦ. Παρὰ τὴν ὀμορφιά τους ὅμως τὰ λουλούδια, δὲν ὑποπτεύονται τὴν δραστηριότητα τοῦ ζωικοῦ βασιλείου. Παρὰ τὴν ζωντάνια τους τὰ ζώα, δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴν ἀπεραντοσύνη τοῦ ἀνθρώπινου πνεύματος. Ἄλλο ἐπίπεδο ζωῆς τὸ καθένα. Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα αὐτὰ ἡ «αἰώνιος ζωή», ἡ ζωὴ τῆς ἀγάπης, τῆς μετοχῆς στὴ ζωὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὴν ὁποία «ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α’ Κορ. 2, 9). Ποτὲ μάτι δὲν εἶδε κι αὐτὶ δὲν ἄκουσε κι ἡ πιὸ τολμηρὴ φαντασία δὲν σκέφτηκε αὐτὰ ποὺ ἐτοίμασε ὁ Θεὸς γιὰ ὅσους τὸν ἀγαποῦν! Ἐκεῖ μᾶς εἰσάγουν τὰ γεγονότα τῆς ἀνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, τοῦ Σταυροῦ, τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Πεντηκοστῆς. Αὐτὴ εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὸ εἶδος ζωῆς. Εἶναι «αἰώνια», μὲ τὴ διάρκεια, τὴν ἔνταση, τὴν καθολικότητα, τὴν τελειότητά της. Χωρὶς τὴν μυστηριακὴ γνώση τοῦ Θεοῦ μὲσα στὴν Ἐκκλησία, ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ παραμένει ἀτελής, λίγο μόνο πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν φυτικὴ καὶ ζωική! Γ. Αὐτὴ ἡ ζωὴ προορίζεται γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Κι ἀγωνιζόμαστε ὄχι νὰ διαδώσουμε ἁπλῶς μερικὰ ἔντυπα ἢ νὰ ποῦμε λίγα λόγια. Εἴμαστε φορεῖς «αἰώνιας ζωῆς». Μετέχοντας σ’ αὐτὴ τὴ ζωή, δὲν τὴν κρατοῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας, γιατὶ ὅταν δὲν τὴν προσφέρουμε καὶ στοὺς ἄλλους, ἀλλοιώνεται. Στὴν ἐποχή μας γίνεται συχνὰ λόγος γιὰ ποιότητα ζωῆς καὶ ὅλοι ἐπιδιώκουν ὄχι ἁπλῶς ζωή, ἀλλὰ πληρότητα ζωῆς μὲ διάφορα μέσα. Οἱ πιστοὶ μεταγγίζοντας τὸ χριστιανικὸ βίωμα, ἀγωνιζόμαστε οὐσιαστικὰ νὰ ἔρθει αὐτὴ ἡ ποιότητα ζωῆς μὲσα στὴν ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία μαραζώνει ἀπὸ τὰ καυσαέρια κι ἀπὸ τὴν ἀθλιότητα τῆς σύγχρονης σύγχυσης. Μᾶς χάρισε ὁ Κύριος ἕναν σπόρο, τὸν σπόρο τῆς «αἰώνιας ζωῆς», καὶ καλούμαστε νὰ τὸν φυτέψουμε καὶ νὰ τὸν καλλιεργήσουμε μὲ ἐπιμέλεια γιὰ νὰ πάρει ὅλη τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἄνθησή του στὰ «ἔσχατα». Κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὡς πιστοὶ ζοῦμε τὴν καθημερινότητα τῆς ζωῆς ἀντιμετωπίζοντας τὰ προβλήματα καὶ τὶς δυσκολίες της, μὲ μιὰ διάθεση ρεαλισμοῦ. Ὁ Κύριος, δὲν παρακάλεσε τὸν Πατέρα νὰ πάρει τοὺς μαθητές Του ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ τοὺς «τηρήσῃ ἐν τῷ ὀνόματί του», καὶ νὰ τοὺς ἐνισχύσει μέσα σ’ αὐτὴ τὴν κοιλάδα τοῦ πόνου, τῶν δακρύων καὶ τῆς ἀδικίας, «ἵνα ἔχωσι τὴν χαράν Του πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς». Μέσα στὶς πιὸ ποικίλες κοινωνικὲς καὶ προσωπικὲς συνθῆκες πέτυχαν, αὐτὴ τὴν ὑπέροχη σύνθεση οἱ ἅγιοι Πατέρες, ποὺ τιμοῦμε σήμερα, καὶ γι’ αὐτὸ παραμένουν πάντα ἐπίκαιροι ὁδηγοὶ καὶ ἐμπνευστές μας.