ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Το θαύμα της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού ήτο πρωτοφανές στην ιστορία του ιουδαϊκού λαού. Και θα περίμενε κανείς να αισθανθούν οι Ιουδαίοι την τιμή, που επεφύλασσε ο Θεός στη γενεά αυτή, να δοξάσουν τον Θεό και να σπεύσουν οι μέχρι της εποχής ταύτης αντίθετοι προς τον Κύριο να εκδηλώσουν την μετάνοια και την πίστη τους στο πρόσωπό Του. Αλλά δυστυχώς σκληρύνονται περισσότερο και αντί να εγκολπωθούν τον Μεσσία, τον διώχνουν σαν εγκληματία. Οι άξιοι των φαρισαίων οπαδοί, ωσάν να μην έγινε θαύμα ευεργετικώτατον και πρωτοφανές, αλλά κοινό έγκλημα: «ἄγουσι αὐτόν πρός τούς Φαρισαίους, τόν ποτέ τυφλόν». Το έφεραν ενώπιον του Συνεδρίου, για να καταγγείλουν την πράξη (!) και εξερεθίσουν τους διώκτες του Κυρίου συνέδρους.

            Γιατί πάντοτε οι κακοί άρχοντες έχουν ως όργανα τους ανθρώπους όμοιους, οι οποίοι «ρίχνουν λάδι στη φωτιά» για να προσφέρουν δήθεν στους άρχοντες τις υπηρεσίες των, πράγματι δε για να τους κάνουν χειρότερους. Παρά τη θρησκευτική μόρφωση και την κοινωνική τους θέση οι φαρισαίοι δείχνουν μια φοβερή ανικανότητα να δουν και να παραδεχθούν την αλήθεια. Η εμπάθειά τους αχρηστεύει την κριτική τους δύναμη. Και οδηγεί σε μια σειρά εξωφρενικών συλλογισμών και επιχειρημάτων. Στην αρχή προσπαθούν να αρνηθούν το θαύμα. Επειδή όμως αυτό δεν είναι δυνατόν, για να καταστρέφουν τουλάχιστον την εντύπωση που δημιούργησε, επιχειρούν να διαστρεβλώσουν τα πράγματα. Αμέσως «διαπιστώνουν» παράβαση του Νόμου γιατί, τάχα, σήκωσε λίγο πηλό ο Κύριος και θεράπευσε ένα δυστυχισμένο την αργία του Σαββάτου. Κατόπιν καλούν τους γονείς του τυφλού, τους ρωτούν και τους ξαναρωτούν, ελπίζοντας να θηρεύσουν καμιά λέξη και να βρούν πάτημα για να στηρίξουν την άρνησή τους.

            Μπροστά σ΄ αυτήν την εχθρότητα των ισχυρών οι γονείς του τυφλού δειλιάζουν. Βλέποντας ότι βρίσκονται σε περιβάλλον εχθρικό προσπαθούν να ξεφύγουν και να μη μπλέξουν με τους άρχοντες. Θέλουν την ησυχία τους. Ούτε καν αναλογίζονται ότι οι ίδιοι είχαν φέρει στον κόσμο ένα δυστυχισμένο παιδί που τώρα μόλις, με την επέμβαση του Ιησού, πρωτογνώριζε την ομορφιά της ζωής. και αφήνουν το παιδί τους μόνο του στη σύγκρουσή του με τούς ισχυρούς της ημέρας. Η στάση αυτή των γονέων δεν έπαψε από τότε να βρίσκει μιμητές. Πολλοί μόλις βρεθούν σε περιβάλλον δυσμενές, ζητούν να εξασφαλίσουν την ουδετερότητα. «Εσύ θα βγάλεις τώρα το φίδι από την τρύπα;» Και έτσι αληθεύει μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της ζωής, ότι ακόμα και οι πιο στενοί συγγενείς και φίλοι πτοημένοι από τις έμμεσες απειλές των ισχυρών και των φαύλων, αρνούνται να συμπαρασταθούν σε όσους άδικα εκβιάζονται και καταπιέζονται.

            Οι πιο πολλοί άνθρωποι έχουν γερά τα μάτια τους. Βλέπουν. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Γιατί τέτοια μάτια έχουν και τα πουλιά, και τα ζώα και τα ερπετά. Ο άνθρωπος όμως ως βασιλεύς της κτίσεως είναι προικισμένος με το φως του λογικού και ως χριστιανός έχει στη διάθεσή του και το φως του Χριστού. Με το φως του λογικού και το φως του Χριστού μπορεί να βλέπει τη ζωή και τον κόσμο πιο ουσιαστικά και να ανακαλύπτει το αληθινό τους νόημα.

            Σήμερα ξέρουμε καλά πως δεν βλέπουμε με τα μάτια και δεν ακούμε με τα αυτιά αλλά με το μυαλό και την ψυχή. Υπάρχουν κλειστά μάτια και όμως νοιώθουν πολλά, ενώ αντίθετα υπάρχουν ανοιχτά μάτια που δεν βλέπουν κανένα από τα θαύματα της ζωής και αυτοί οι ψυχικά τυφλοί είναι πάντα, πάρα πολλοί. Ο λόγος του Κυρίου για την πνευματική «τύφλωση» και την πνευματική «όραση» έχει πλήρη εφαρμογή στη σημερινή ευαγγελική περικοπή.

            Ο τυφλός του Ευαγγελίου διαθέτει την πνευματική «όραση» και μπορεί να βλέπει την πραγματική όψη των πραγμάτων. Αντίθετα οι «βλέποντες» φαρισαίοι, στερούνται αυτής της διαστάσεως, και αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα και κινούνται μέσα στο πνευματικό σκοτάδι. Με τη στάση τους αποδεικνύουν ότι το μίσος είναι το χειρότερο σκοτάδι που μπορεί να βρεθεί η ανθρώπινη ψυχή και να χαθεί για πάντα.

            Συμπέρασμα: Υπάρχει μια φυσική τάση σε όλους τους ανθρώπους να κατακτήσουν όσο μπορούνε περισσότερο τη ζωή και να φτάσουνε ως το βάθος και την ουσία της. Αλλά γι΄ αυτό το μεγάλο έργο, που τόσο λίγοι το κατορθώνουν, χρειάζεται πάντα να έχει κανείς μάτια ψυχικά που να βλέπουν μακριά και πολύ βαθειά.

            Ο Χριστός όπως σ΄ όλες τις περιπτώσεις, μεγαλώνει και αυξάνει τα φυσικά χαρίσματα του ανθρώπου, έτσι και δω μάς χαρίζει μια καλύτερη πνευματική όραση με την οποία μπορούμε να κοιτάξουμε και μέσα από τα πυκνά σκοτάδια των συμφορών και των παθών μας την αθωότητα και την χαρά της ζωής αυτής και να αγναντέψουμε στο τέρμα των πόνων μας την όμορη αυγή της αιωνιότητας, Αμήν!

κ. Μ. Σ.