Γεώργιος Ζερβός, Μετά τον ήχον της καμπάνας τι άλλο θα θυσιάσετε, Μακαριώτατε, προς χάριν της πολυφυλετικής Ελλάδος;

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΗΧΟΝ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΘΥΣΙΑΣΕΤΕ, ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ, ΠΡΟΣ ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ ΠΟΛΥΦΥΛΕΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;

ΜΕΓΑ ἱστορικὸν λάθος ἡ ἀπόφασις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου νὰ ἐκδώση ἀπόφασιν, μὲ τὴν ὁποίαν συνιστᾶ τὸν περιορισμὸν τοῦ ἤχου τῆς Καμπάνας. Ἡ ἀπόφασις ὑπηρετεῖ τὰς ἀνάγκας τῆς πολυφυλετικῆς καὶ πολυπολιτισμικῆς Ἑλλάδος. Θυσιάζονται τὰ σύμβολα καὶ ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸν βωμὸν τῆς πολυφυλετικῆς Ἑλλάδος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος βεβαίως δὲν ἐπικαλεῖται τὰς ἀνάγκας τῆς πολυφυλετικῆς καὶ πολυπολιτισμικῆς Ἑλλάδος. Ἐπικαλεῖται τὰς ὥρας κοινῆςἡσυχίας, τὸ ἠχητικὸν περιβάλλον πέριξ τῶν Ἐκκλησιῶν κ.λπ.

Τὰ σχόλια τῆς Κοινωνίας καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἶναι πολὺ ἀρνητικὰ διὰ τὸν ἴδιον. Ὁ πιστὸς λαὸς τὸν θεωρεῖ καὶ μετὰ τὴν ἀπόφασίν του αὐτὴν «φερέφωνον» τῆς κοσμικῆς πολιτικῆς ἐξουσίας καὶ τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων εἰς τὴν καταρρέουσαν, ἀπὸ κάθε ἄποψιν, Ἑλλάδα.

Τὴν πρώτην ἀπόφασιν διὰ τὸν περιορισμὸν τοῦ ἤχου τῆς Καμπάνας ὑπέγραψεν ὁ «ἀόρατος» ὑπερυπουργὸς οἰκονομίας (ἦτο ΥΠΕΧΩΔΕ) κ. Γεώργιος Σουφλιάς (Διακυβέρνησις Ν.Δ. ὑπὸ τὸν κ. Κώστα Καραμανλῆ).

Σήμερον τὴν σχετικὴν ἐγκύκλιον ὑπογράφει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, προφανῶς, διότι οἱ πολιτικοὶ προϊστάμενοί του ἔπρεπε νὰ ἀποφύγουν τὸ πολιτικὸν κόστος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Μητροπολίτου Θηβῶν καὶ Λεβαδείας ἐπολέμησε τὸν ἀγῶνα τοῦ πιστοῦ λαοῦ διὰ τὴν ἐπαναφορὰν τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος ἐπὶ τῶν Ἀστυνομικῶν Ταυτοτήτων. Τὴν κατάργησίν του ἐπέβαλεν εἰς τὴν τότε Κυβέρνησιν τοῦ κ. Κων. Σημίτη τὸ κεντρικὸν Ἰουδαϊκὸν Συμβούλιον τῆς Νέας Ὑόρκης δι᾽ ἐγγράφου του, τὸ ὁποῖον ἐδημοσιεύθη διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ἐφημερίδα «Καθημερινὴ» καὶ ἐν συνεχείᾳ ἀνεδημοσιεύθη ὑπὸ τοῦ «Ο.Τ.». Ἡ κατάργησις τῆς ἀναγραφῆς τοῦ Θρησκεύματος ἦτο τὸ πρῶτον κτύπημα τῆς παγκοσμιοποιήσεως εἰς τὴν πολιτιστικὴν Ὀρθόδοξον ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων. Οὐδεὶς ἐπίστευσεν ὅτι διὰ τῆς διαγραφῆς τοῦ θρησκεύματος θὰ «ἔχανε τὴν ψυχήν του». Ἀντέδρασε ὅμως, διότι διεῖδε τὰ σχέδια τῆς Νέας Ναζιστικῆς Παγκοσμίου Τάξεως Πραγμάτων.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μὲ μίαν ὁμάδα «Ἀριστερούληδων» Ἱεραρχῶν ἐτάχθη ἐναντίον τοῦ ἀγῶνος τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Ἀγῶνος, τὸν ὁποῖον «φούντωσε» ὁ μακαριστὸς Ἀθηνῶν κυρὸς Χριστόδουλος. Ὁ ἴδιος ὁ μακαριστὸς τὸν ἐγκατέλειψε τὸν ἀγῶνα ὀλίγον μετὰ τὴν συγκέντρωσιν τριῶν ἑκατομμυρίων καὶ πλέον ὑπογραφῶν, προφανῶς: 1ον) Εἴτε διότι δὲν ἤθελεν ἄλλην σύγκρουσιν μὲ τὴν ΠΑΣΟΚικὴν – Σημιτικὴν πολιτικὴν ἡγεσίαν εἴτε 2ον) διότι ἐπίστευσε ὅτι ἐρχομένη ἡ Ν.Δ. τοῦ Κώστα Καραμανλῆ εἰς τὴν ἐξουσίαν θὰ ἐπανέφερε τὴν ἀναγραφὴν τοῦ Θρησκεύματος εἰς τὰς ταυτότητας. Ὁ χρόνος ἀπέδειξε τὴν ἀσυνέπειαν τῆς Ν.Δ. πρὸς μεγάλην ἀπογοήτευσιν τοῦ λαοῦ.

Σήμερον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν σπεύδει νὰ ἱκανοποιήση τὴν πολιτικὴν ἐξουσίαν καὶ νὰ κτυπήση τὸν ἦχον τῆς καμπάνας. Φανταζόμεθα πὼς ἡ «διαταγὴ» θὰ τοῦ ἐδόθη μετὰ τὴν ἀπόφασιν τοῦ Σεβ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου, νὰ κτυποῦν πένθιμα οἱ καμπάνες ὅλων τῶν Ἱερῶν Ναῶν τῆς Μητροπόλεώς του εἰς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας, διὰ νὰ μὴ ψηφισθῆ τὸ λεγόμενον ἀντιρατσιστικὸν νομοσχέδιον, τὸ ὁποῖον φιμώνει τὴν Ἐκκλησίαν. Ὁ φόβος ὅτι ἐνδεχομένως ἡ καμπάνα νὰ χρησιμοποιηθῆ ἐναντίον ὅλων ἐκείνων τῶν πολιτικῶν ἐξουσιαστῶν, οἱ ὁποῖοι ἰσοπεδώνουν τὰ πάντα εἰς αὐτὴν τὴν χώραν καὶ ἐξευτελίζουν καὶ ταπεινώνουν τὸν λαὸν ὡδήγησε τὸν πολιτικὸν κόσμον εἰς τὴν ἀπόφασιν νὰ μειωθῆ ἀκόμη περισσότερον ὁ ἦχος τῆς Καμπάνας. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῆς διακυβερνήσεως τῆς Ν.Δ. (Κώστα Καραμανλῆ) ὁ ἦχος εἶχε μειωθῆ σημαντικῶς. Τώρα θὰ μειωθῆ πολ λαπλασίως περισσότερον μὲ ἐντο λὴν καὶ ὑπογρα φὴν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου – Προέδρου τῆς Διαρκοῦς Ἱ. Συνόδου.

Οὐδεὶς πι στὸς ἀνέμενε μί αν τοιαύτην ἀπόφασιν ὑπὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ἤ δη ὁ πιστὸς λαὸς διερωτᾶται: Ἐὰν αὔριο οἱ πολιτικοὶ ἐξουσιασταί, εἰς τὸ ὄνομα τῆς πολυφυλετικῆς καὶ πολυπολιτισμικῆς Ἑλλάδος ἀπαιτήσουν:

1ον) Νὰ σταματήσουν αἱ λιτανεῖαι πρὸς τιμὴν τῶν ἑορταζόντων Ἁγίων, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα φέρουν οἱ Ἱεροὶ Ναοί, τί θὰ κάμνη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος; Θὰ ἐκδώση ἐγκύκλιον, μὲ τὴν ὁποίαν θὰ ἀπαγορεύωνται αἱ λιτανεῖαι;

2ον) Νὰ μὴ γίνεται περιφορὰ τοῦ ἐπιταφίου, διότι ἐνοχλοῦνται οἱ Μουσουλμάνοι, οἱ Ἰουδαῖοι ἀλλὰ καὶ οἱ πλανεμένοι χριστιανοί, τί θὰ κάμνη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος;

3ον) Νὰ μὴ κτυπᾶ ἡ καμπάνα (ὅλην τὴν ἡμέραν) κατὰ τὴν Μεγάλην Παρασκευὴν ἢ χαρμόσυνα μετὰ τὴν δωδεκάτην νυχτερινὴν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου (Ἀνάστασις) ἢ τὰ χαράματα τῶν Χριστουγέννων ἢ κατὰ τὸν Ἁγιασμὸν τῶν ὑδάτων ἢ τῆς Παναγίας, τί θὰ πράξη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος; Ἐκτὸς καὶ ἂν ἡ ἐγκύκλιός του περιλαμβάνη καὶ ὅλας τὰς προαναφερομένας ἡμέρας καὶ ἑορτάς.

Εἶναι φανερὸν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐνταφιάζει τὴν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ταυτοχρόνως διαγράφει τὸν Ἐθνικὸν ρόλον τῆς καμπάνας κατὰ τὰς δυσκόλους Ἐθνικὰς περιστάσεις τῆς Πατρίδος μας. Δια γράφει καὶ ἀνατρέπει ἐπίσης τὸν ση μαντικὸν κοινωνικόν της ρόλον. Διότι κατὰ τὰς προσφάτους μεγάλας πυρκαϊὰς πρῶτα ἐσήμαινε ἡ καμ πάνα διὰ τὸν κίνδυνον, τὸν ὁποῖ ον διέτρεχον οἱ ἄνθρωποι καὶ αἱ περιουσία των καὶ μὲ πολὺ μεγάλην κα θυστέρησιν κατέφθανεν ἡ πυροσβεστική, ἡ Ἀστυνομία καὶ ὁ… Στρατός.

Μὲ τὴν στάσιν τὴν ὁποίαν τηρεῖ ὁ σημερινὸς Ἀρχιεπίσκοπος ἔναντι τόσον τῶν «ντόπιων» πολιτικῶν ἐξουσιαστῶν ὅσον καὶ τῶν ξένων δανειστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπαναφέρουν τὴν βαρβαροκρατίαν εἰς τὴν Χώραν, μετ᾽ ὀλίγον καιρόν:

1ον) Αἱ ἐκκλησίαι θὰ εἶναι ἄδειαι. Διότι εἰς αὐτὰς δὲν παράγεται πνε ματικὸν ἔργον. Παράγονται μόνον συσσίτια. Εἰς αὐτὰς δὲν γίνεται ποιμαντικὴ (ὑπὸ τῶν περισσοτέρων Ἐπισκόπων). Γίνεται κήρυγμα ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκ κλησίας, ἀκατήχητον κήρυγμα, ἐ νῶ ὑπάρχει πλήρης ἀφωνία διὰ τὰς εὐθύνας ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἰσοπέδωσαν καὶ ἐλεηλάτησαν τὴν Ἑλλάδα. Ὅσον διὰ τὰ Ἐθνικὰ θέματα; Αὐτὰ εἶναι «ἀπαγορευμένα». Οὐδέποτε οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας ἐπέδειξαν τοιαύτην συμπεριφοράν. Ὅσοι δὲ ἐκ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας ὁμιλοῦν διὰ κοινωνικά, οἰκονομικά, ἐκκλησιαστικά, πατερικὰ καὶ ἐθνικὰ θέματα πολεμοῦν ται ἀπὸ ἐφημερίδας, ΜΜΕ καὶ τὸ δῆθεν «προοδευτικὸν» Ἱερατεῖ ον τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ τελευταῖον ἔχει ἕνα πολὺ ρηχὸν λόγον, ἐπιδίδεται εἰς δημοσίας σχέσεις καὶ ὑ πηρετεῖ τὴν Νέαν Ἐποχὴν καὶ τοὺς στόχους της.

2ον) Ὁ παπὰς δὲν θὰ κυκλοφορῆ μὲ ράσα, διότι αὐτὸ ἐνοχλεῖ τὸν «ἀδελφό μουσουλμάνο» ἀλλὰ καὶ ὅλας ἐκείνας τὰς δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι ἀπὸ ἐτῶν ζητοῦν τὴν κατάργησιν τοῦ ράσου, διὰ νὰ μὴ ὁμοιάζει ἡ Ἑλλὰς μὲ τοὺς Ἀγιατολλὰχ τοῦ Χομεϊνί.

3ον) Αἱ παραδόσεις μας κατὰ τὰς μεγάλας ἑορτὰς τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανοσύνης θὰ καταργηθοῦν, διότι εἰς τὴν πολυφυλετικὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ἔχουν θέσιν, ἀφοῦ ἡ ἐξωτερίκευσίς των εἰς τὴν συνοικίαν ἢ εἰς τὸ χωρίον θὰ ἐνοχλοῦν τοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι διὰ παράδειγμα δὲν πιστεύουν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Παναγίαν.

 Θυμηθεῖτε ὅτι ὀλίγον πρὶν ἀναλάβη τὰ ἡνία τῆς Χώρας ἡ Ν.Δ. τοῦ κ. Κώστα Καραμανλῆ, ὁ τότε ὑπ. Ἐξωτερικῶν κ. Γεώργι ος Παπανδρέου καὶ ἡ μητέρα του ἐνωχλήθησαν ἀπὸ τὸν ἦχον τῆς καμπάνας, εἰς κάποιο χωρίον τῆς Κορίνθου καὶ ἀφοῦ διεμαρτυρήθησαν ἐντόνως, (ἐπειδὴ τοὺς ἐχάλασε τὸν ὕπνον ὁ παπὰς κατὰ τὸν ἑσπερινόν) ἠπείλησαν μὲ τὴν Ἀστυνομίαν. Αὐτὴν τὴν τάξιν πολιτικῶν ὑπηρετεῖ σήμερον ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μὲ τὴν ἐγκύκλιόν του διὰ τὴν ἐκμηδένισιν τοῦ ἤχου τῆς καμπάνας.

Ὡς ἔχομεν ὑποστηρίξει καὶ ἄλλοτε ἡ μετατροπὴ τῆς Χώρας μας εἰς πολυφυλετικὴν καὶ πολυπολιτισμικὴν ἔχει ὡς στόχον:

1ον) Τὴν κατάργησιν τοῦ ὁμαίμου.

2ον) Τὴν κατάργησιν τοῦ ὁμοθρήσκου. 3ον) τὴν κατάργησιν τοῦ ὁμογλώσσου.

3ον) Τὴν κατάργησιν τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων, τῶν παραδόσεων.

 4ον) Τὴν κατάργησιν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ.

5ον) Τὴν κατάργησιν τοῦ Ἑλληνικῶς ζῆν.

6ον) Τὴν κατάργησιν τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν συμβόλων ἀπὸ δημοσίους χώρους καὶ

7ον) Τὴν πλαστογράφησιν τῆς ἱστορίας, διὰ νὰ μὴ ἐνοχλοῦνται οἱ ἐχθροὶ τοῦ παρελθόντος καὶ τοῦ παρόντος τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, δυστυχῶς, ἀντὶ νὰ προβάλλη ἀντιστάσεις, συμβιβάζεται, ὑποχωρεῖ, παραχωρεῖ καὶ συμπορεύεται ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τῆς κρίσεως μὲ τοὺς πολιτικοὺς ἐξουσιαστάς. Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτοὶ τὸν ἐπιβραβεύουν διὰ τὴν στάσιν του ἔναντί των. Ὁ λαὸς ὅμως τὸν ἐπιβραβεύει; Ἂς μεταβῆ πρὸς τὰς λαϊ κὰς συνοικίας τῆς Ἀθήνας καὶ ὁλοκλήρου τῆς Ἑλλάδος. Ἐὰν τὸ πράξη τότε οἱ συνεργάται του θὰ ἀκούσουν εἴτε τὴν λέξιν ὅτι εἶναι ἀνύπαρκτος εἴτε τὸ ἐρώτημα: «ὑπάρχει;».

Εἰς τὴν συνείδησιν τοῦ λαοῦ εἶναι ἀνύπαρκος. Τοὐλάχιστον ἂς μὴ κτυπᾶ τὴν παράδοσιν, ὅπως τὸ ἔπραξε μὲ τὸν περιορισμὸν – ἐκμηδένισιν τοῦ ἤχου τῆς καμπάνας.

Γ. Ζερβός

Ορθόδοξος Τύπος, 12/07/2013

Ο ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ο ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ μας τή μεγαλύτερη ἀναταραχή στήν Ἐκκλησία δέν τήν προκαλοῦν ἐξωτερικοί παράγοντες, ὅπως γιά παράδειγμα τά ἀριστερά κόμματα, οἱ ἄθεοι διανοούμενοι καί τά ὄργανα τοῦ ἀντιχρίστου. Ὅλους αὐτούς ἡ πολύπειρη Ἐκκλησία μπορεῖ καί τούς ἀντιμετωπίζει ἀποτελεσματικά καί ματαιώνει τά εἰς βάρος της φανερά ἤ ὑποχθόνια σχέδιά τους. Ἡ πηγή τῆς ἀναταραχῆς, δυστυχῶς, βρίσκεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι οἱ οἰκουμενιστές, οἱ χωρίς Θεό θεολόγοι, οἱ ἀνάξιοι κληρικοί καί ἡ ὑπνώττουσα Διοίκησή της.

Οἱ οἰκουμενιστές ἐμπνέονται καί κατευθύνονται ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Οἱ θεολόγοι, πού κατά τύχη ἔλαβαν αὐτήν τήν ἐξωτερική ἰδιότητα καί τή διατηροῦν, γιά νά βγάζουν τό ψωμί τους, εἶχαν τήν ἀτυχία νά ἔχουν ἀκαδημαϊκούς δασκάλους πρόσωπα κοσμικά καί ἄγευστα πνευματικῆς ζωῆς. Οἱ ἀνάξιοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀπρόσεκτοι καί σκανδαλίζουν τόν πιστό λαό. Καί τέλος ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀποδεικνύεται ὅτι δέν ἔχει ὅραμα γιά τή βελτίωση τῶν κακῶς κειμένων στό χῶρο της καί μόνο, ὅταν πρόκειται νά ἐκλέξει νέους Μητροπολίτες, δραστηριοποιεῖται «θαυμαστῶς», γιά νά ἀναδειχτοῦν οἱ ἡμέτεροι τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου, μέ προκλητική περιφρόνηση τοῦ λαοῦ, πού πρόκειται νά γίνουν ποιμένες του!

Στή σημερινή Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχουν οἱ παρατρεχάμενοι συνεργάτες καί ὁμοϊδεάτες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου, κληρικοί καί λαϊκοί θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι «ἀνοίγουν ὁρίζοντες στήν Ἐκκλησία» μέ τό κοσμικό τους φρόνημα, τή σύγχυση φρενῶν, πού τούς διακρίνει, καί τήν ἀπροθυμία τους νά ἀκολουθήσουν τή δοκιμασμένη ὁδό τῶν Ἁγίων Πατέρων. Αὐτούς τούς εὐλογεῖ ὁ Μακαριώτατος καί προφανῶς τούς θέλει κοντά του, παρόλο πού δέν παρατηροῦμε στήν Ἐκκλησία ἰδιαίτερη δραστηριότητα -πλήν τῶν συσσιτίων στούς φτωχούς καί ἀπόρους.

Ὅλα ὅσα ἔχει ὑποσχεθεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κατά τήν ἐνθρόνισή του, ἀλλά καί σέ ἄλλες εὐκαιρίες, δέν ἔχουν προχωρήσει. Ἡ στενή του συνεργασία μέ τήν κυβέρνηση τοῦ Γ. Παπανδρέου δέν ἀπέδωσε τίποτε. Ἡ ἐκκλησιαστική περιουσία δέν ἀξιοποιήθηκε ἤ ἀκριβέστερα δέν ἄρχισαν κἄν οἱ διαδικασίες. Τό θέμα τοῦ τρόπου ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων δέν μελετήθηκε, παρά τίς ἐξαγγελίες, καί δέν πρόκειται νά ἀλλάξει τίς ἑπόμενες δεκαετίες. Γιά τά ἐφημεριακά κενά στήν ἐπαρχία οὐδείς λόγος. Γιά τή μισθοδοσία τῶν νέων ἱερέων καμία ἀνησυχία καί γενικά γιά τήν προώθηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων καμία προσπάθεια.

Νομίζει κανείς ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος εἶναι τό ὄργανο, πού διεκπεραιώνει μόνο τρέχοντα ὑπηρεσιακά θέματα καί τίποτε παραπάνω. Ἀλλά τή δουλειά αὐτή θά μποροῦσαν νά τή διεκπεραιώσουν δύο, τρεῖς ἐξουσιοδοτημένοι γραμματεῖς. Τά σπουδαῖα θέματα ποιός θά τά λύσει; Σημειώνω μερικά. Χειροτονίες ἀξίων ἱερέων, κάλυψη ἐφημεριακῶν κενῶν στήν ἐπαρχία, ποιμαντικό ἔργο, προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν μνημείων, ἐξασφάλιση λειτουργίας τῶν ἱδρυμάτων, ὁμολογία ὀρθοδόξου πίστεως, καταδίκη τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῶν πρω- τεργατῶν του, ἀπαγόρευση πολυμελῶν ἀρχιερατικῶν συλλείτουργων, πού σκανδαλίζουν τόν λαό, καταπολέμηση τοῦ ἀριστοκρατικοῦ πνεύματος πολλῶν Ἀρχιερέων, ἔλεγχος ἀξιόμεμπτων ἐνεργειῶν μερικῶν Μητροπολιτῶν, ὅπως «συνοδοιπορίες ἀγάπης» μέ παπικούς, μεταπατερική θεολογία, αὐθαίρετη μετάφραση λειτουργικῶν κειμένων, μόνιμη ἀπουσία ἀπό τίς ἕδρες τους ἀρκετῶν Μητροπολιτῶν καί πολλά ἄλλα.

Ὅλα αὐτά ἀπογοητεύουν τούς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, γιατί δέν βλέπουν νά ὑπάρχει στούς ὑπευθύνους ἐνδιαφέρον γιά τή λύση τους. Δέν ἔχουν ποῦ νά ἀκουμπήσουν, ποῦ νά βροῦν πνευματικό στηριγμό, γιά νά συνεχίσουν τόν καλό ἀγώνα τῆς πίστεως, ἀλλά καί τήν ὅποια διακονία τους στήν Ἐκκλησία.

Ορθόδοξος Τύπος,26/04/2013
πηγή

Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος: «Για μας τους χριστιανούς, η επίκληση του Ονόματος της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.»

Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΟΡΚΟΣ

Όταν δημιουργήθηκε το Ελληνικό Κράτος, στην προσπάθειά του να μετατρέψει τους επαναστατημένους ραγιάδες σε πολίτες, πήρε την έννοια του όρκου από την Εκκλησία και την έκανε τελετή ορκομωσίας και την έβαλε στα νεοσυσταθέντα τότε δικαστήρια και στον τότε συγκροτούμενο δημόσιο τομέα. Η Εκκλησία (παρά την απαγόρευση του όρκου που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο) συγκατένευσε, από ανάγκη...έπρεπε να βοηθήσει στη σύσταση του Ελληνικού Κράτους, που μην ξεχνάτε ότι η Εκκλησία το ελευθέρωσε, το πλήρωσε και το πληρώνει μέχρι σήμερα.

Σήμερα, νομίζω πλέον ότι ο όρκος δεν χρειάζεται. Αισθάνομαι ευθύνη και ενοχή όταν με επίσημη εκκλησιαστική τελετή, "αναγκάζω" βουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους να επιορκίσουν... Επειδή, σίγουρα επιορκούν! Αυτό ομολογούν τα ειδικά δικαστήρια, όσα γίνονται κι όσα δεν γίνονται στη Χώρα.

Για μας τους χριστιανούς, η επίκληση του Ονόματος της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.

Ή στην άλλη περίπτωση, στα δικαστήρια, όταν βάζουν το χέρι τους στο ιερό Ευαγγέλιο με τόση ευκολία και ελαστική συνείδηση! Ο όρκος είναι φοβερό πράγμα, για όποιον πιστεύει. Για όποιον δεν πιστεύει είναι παρωδία. Όμως εμένα με απασχολεί η αμαρτία την οποία φορτώνεται εκείνος που ορκίζεται.

Να καταργηθεί, λοιπόν και από τα δικαστήρια και από την ανάληψη των καθηκόντων των αιρετών ή των υπαλλήλων.

Όχι να πετάμε τα άγια και τους μαργαρίτες...δεν είναι σωστό.

Ας ορκιζόμαστε στην τιμή και στη συνείδησή μας, που ή τα έχει κανείς ή δεν τα έχει. Ή μας τα ενέπνευσε η Δημοκρατία ή δεν μας τα ενέπνευσε!

Βεβαίως είναι έτοιμος ο λαός μας σήμερα να ξεχωρίσει τα πράγματα. Ξέρει την Εκκλησία του, τη βιώνει ως χαρισματικό φορέα και από την άλλη βλέπει την αναγκαστική εμπλοκή της στα δημόσια πράγματα.

Θυμηθείτε τις ορκομωσίες στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές! Το πρόβλημα εμφανίστηκε στην ελλαδική κοινωνία ότι ήταν η επιμονή των Επισκόπων να ορκίσουμε τους αιρετούς. Θεός φυλάξοι! Το πρόβλημα για όσους δεξιούς κι αριστερούς εκλεγμένους δεν ήθελαν να ορκιστούν, όπως ακόμα ορίζει το Σύνταγμα, ήταν του συνταγματικού εισαγγελέα! Εμείς οι εκκλησιαστικοί πηγαίνουμε όπου μας προσκαλούν. Ανεπιθύμητοι δεν θέλουμε να είμαστε.



+ Ο Αλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ

πηγή

Με αφορμή την «κρίση» οι αντιεκκλησιαστικοί κύκλοι σε δράση.

Πολλά γράφονται και πολλά λέγονται για την «Ελληνική κρίση», την ερμηνεία της, τις αιτίες της. Η εποχή ευνοεί την εμφάνιση αντιεκκλησιαστικών θέσεων και πολιτικών. Στο κείμενο που ακολουθεί παρουσιάζεται μία ακόμα τέτοια θέση. Οι συγγραφείς Μιχαήλ Μητσόπουλος και Θεόδωρος Πελαγίδης στο βιβλίο τους 
Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΤΡΟΦΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα, 2010, αφιερώνουν ειδικό κεφάλαιο με τίτλο: ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Στη σελίδα 331 διαβάζουμε: « Ομιλούμε για λαθρεπιβατισμό γιατί, παρά το γεγονός ότι η ορθοδοξία είναι επικρατούσα, και όχι κρατική, θρησκεία, εντούτοις η παροχή της παρουσιάζει ισχυρά δημόσια ή έστω ημι –δημόσια χαρακτηριστικά, αφού, άλλωστε, η ελληνική εκκλησία είναι και ΝΠΔΔ που επιβαρύνει τον τακτικό προϋπολογισμό της κεντρικής κυβέρνησης για το έτος 2009 με αποδοχές και συντάξεις άνω των 300 εκ. ευρώ.».



Στη σελίδα 336 διαβάζουμε: «Στην Ελλάδα λοιπόν, είναι πολλοί οι προσευχόμενοι εκτός εκκλησίας, ακριβώς διότι δεν έχουν κάποιο διαφυγόν κέρδος ή τιμωρία ως κίνητρο μη απουσίας από την εκκλησία. Στην ανταγωνιστική αγορά των ΗΠΑ, για παράδειγμα, όπου οι πιστοί πληρώνουν οι ίδιοι την υπηρεσία που τους προσφέρεται ως μέλη της κοινότητας, έχουν κίνητρο να παρευρεθούν στην εκκλησία, ενώ στην Ελλάδα το σύστημα τους οδηγεί με τα κίνητρα στον «λαθρεπιβατισμό» και στην «ατυπία» της ιδιωτικής προσευχής ή της θρησκευτικής ιδιώτευσης. Νιώθουν δηλαδή, ότι «άλλοι» πληρώνουν για να υπάρχει και να συντηρείται η εκκλησία και επομένως οι ίδιοι δεν χρειάζεται να χάνουν χρόνο συμμετέχοντας στο εκκλησίασμα, ούτε είναι απαραίτητη η παρουσία τους και, επομένως, η χρηματική τους συνεισφορά, για να συντηρείται η εκκλησία. Επομένως, με την απουσία τους βγαίνουν κερδισμένοι, αφού μπορούν να προσευχηθούν και ιδιωτικά στο χώρο τους, πόσο μάλλον αφού δεν συμβάλλουν στη συντήρηση και ενίσχυση της εκκλησίας που έχουν επιλέξει να τους εκπροσωπεί, δεν αντιλαμβάνονται αυτή ως «δική τους». Εάν όμως άμεσα συνέβαλαν οι ίδιοι για τη συντήρηση της ενορίας τους, θα είχαν τότε το κίνητρο να συμμετέχουν στην ενοριακή/κοινοτική ζωή και θα την ένιωθαν και περισσότερο «δική τους».».



Στη σελίδα 336 επίσης διαβάζουμε: «Η εκκλησία από την άλλη, ως παροχή υπηρεσίας, βγαίνει κι αυτή κερδισμένη καθώς δεν προσφέρει στην πράξη την υπηρεσία για την οποία επιχορηγείται από το κράτος, καθώς οι φορολογούμενοι πιστοί στην μεγάλη τους πλειοψηφία απουσιάζουν από το εκκλησίασμα, δηλαδή από την συλλογικά παρασχεθείσα υπηρεσία.». Πρόκειται αναντίρρητα για κείμενα στερούμενα της αλήθειας, αποκρύπτοντας, θέλω να πιστεύω αθέλητα, τα πραγματικά γεγονότα, αποσιωπούνται και η σχετική βιβλιογραφία και κυρίως τα ιστορικά γεγονότα ως προς την λεηλασία της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία ερμηνεύεται με «προτεσταντικού» χαρακτήρα επιχειρήματα . Από τα κείμενα προκύπτει άγνοια του γεγονότος και της μη μετοχής του Ορθοδόξου στην Εκκλησία. 

Ας δούμε τι γράφει ο Αρχιμανδρίτης Πέτρος Μποζίνης στο ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ τον Αύγουστο 2012.

«Αξιώνουν επίσης να δώσει η Εκκλησία στο Κράτος την «τεράστια» ακίνητη περιουσία της. Ποια είναι αυτή; Τα 170.000 γεωργικά καλλιεργήσιμα στρέμματα που διαθέτει από δωρεές και αντιστοιχούν στο 0,48% της συνολικής γεωργικής Ελληνικής γης; - Όταν κάθε χρόνο εγκαταλείπονται από αγρότες και κτηνοτρόφους 162.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης; - Όταν είχαμε 4.380.000 εγκαταλειμμένα στρέμματα το 1983 και σήμερα έχουμε ακόμη περισσότερα; - Όταν η Τρόϊκα καλεί το κράτος να εκποιήσει γη και νησιά;

 - Γιατί δεν μιλούν για τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις της περιόδου 1917-1930 οι οποίες καταδίκασαν δεκάδες μοναστήρια σε μαρασμό, ενώ τα χρήματα από αυτές οφείλονται έως και σήμερα;

 - Γιατί δεν μιλούν για τις δεκάδες δωρεές ακινήτων της Εκκλησίας; Μόνο η Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη είναι σήμερα ο μεγαλύτερος κοινωνικός ευεργέτης της Αθήνας.

- Γιατί δεν μιλούν για τα 100 εκατομμύρια ευρώ που διαθέτει κάθε χρόνο η Εκκλησία για την διατήρηση και λειτουργία των προνοιακών της ιδρυμάτων, καθώς και για τα 250.000 συσσίτια καθημερινώς; 

Στον λαό δεν προσφέρονται όλα αυτά;

Μιλούν για την μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος, ζητώντας την κατάργησή της. Ξεχνούν ότι το κράτος δεν μισθοδοτεί τους κληρικούς ως δημοσίους υπαλήλους, π.χ. ως υπαλλήλους υπουργείων, πυροσβέστες, αστυνομικούς κ.λ.π. αλλά αυτή η μισθοδοσία έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα μετά την αναγκαστική απαλλοτρίωση του 80% της αγροτικής περιουσίας της Εκκλησίας, το 1952.

Ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος στην Ευρώπη που μισθοδοτεί τους ιερείς και ότι αυτό πρέπει να σταματήσει.


ΜΕΓΑ ΨΕΜΑ!

-Στο Βέλγιο οι λειτουργοί των αναγνωρισμένων θρησκειών πληρώνονται από το κράτος!

- Στη Τσεχία οι μισθοί των κληρικών προέρχονται από το κράτος! Έχουν μάλιστα ανταποδοτικό χαρακτήρα και αφορούν στις κατασχέσεις της Εκκλησιαστικής περιουσίας από το πρώην Κομμουνιστικό καθεστώς.

- Στη Γαλλία, η οποία προβάλλεται ως πρότυπο κράτους χωρισμένο από την Εκκλησία, στις περιφέρειες της Αλσατίας και της Μοζέλ (πρώην Λωρραίνη) με 3.5 εκατομμύρια πληθυσμό, οι κληρικοί των Ρωμαιοκαθολικών, των Προτεσταντών καθώς και οι Ραβίνοι πληρώνονται από το Δημόσιο ταμείο του κράτους (Tresor Public)!!!

 - Στο Λουξεμβούργο, οι κληρικοί και οι ραβίνοι πληρώνονται από το κράτος -Στη Ρουμανία οι λειτουργοί των εκεί 18 αναγνωρισμένων θρησκειών πληρώνονται από το κράτος. -Στη Σλοβακία το κράτος επιδοτεί τους μισθούς των κληρικών.

- Στην Ελβετία, στα περισσότερα από τα 26 καντόνια (αυτοδιοικούμενες περιοχές), οι ιδιωτικές εταιρείες πληρώνουν υποχρεωτικά φόρο υπέρ της Εκκλησίας! (Ρωμαιοκαθολική, Παλαιοκαθολική, Προτεσταντική και Εβραϊκή κοινότητα). Τα έσοδα τους από τον υποχρεωτικό φόρο και τις εθελοντικές προσφορές φθάνουν τα 1,9 δισεκατομμύρια φράγκα (1,44 δις. ευρώ!) τον χρόνο. Ουσιαστικά οι κληρικοί μισθοδοτούνται από το κράτος!!!

 Επίσης σημαντική συμβολή στην παρουσίαση του θέματος αυτού, είναι το βιβλίο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κκ Ιερωνύμου με τίτλο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ, Αθήνα 2012.


Σε σχετικό άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα ΟΟΔΕ και αυτής του Ιερού Ησυχαστηρίου Παντοκράτορος, διαβάζουμε τα εξής για την μισθοδοσία του ιερού κλήρου από το ελληνικό δημόσιο.

«Με την από 18-9-1952 «Σύμβαση περί εξαγοράς υπό του Δημοσίου κτημάτων της Εκκλησίας προς αποκατάστασιν ακτημόνων γεωργικών κτηνοτρόφων», η Εκκλησία της Ελλάδος υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στο Κράτος το 80% της καλλιεργούμενης ή καλλιεργίσιμης αγροτικής περιουσίας της με αντάλλαγμα να λάβει κάποια αστικά ακίνητα και 45.000.000 δραχμές νέας (τότε) εκδόσεως. Στη σύμβαση του 1952 περιέχεται η διακήρυξη του κράτους ότι η απαλλοτρίωση αυτή είναι η τελευταία και δεν πρόκειται να υπάρξει νεότερη στο μέλλον, ενώ υπάρχει και η δέσμευση ότι η Πολιτεία θα παρέχει κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), ώστε η Εκκλησία να μπορέσει να αξιοποιήσει την εναπομείνουσα περιουσία της. Στην ίδια σύμβαση καθιερώθηκε και η «μισθοδοσία» των κληρικών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό –του δε Αρχιεπισκόπου και των Μητροπολιτών από το έτος 1980 –ως υποχρέωσις του Κράτους έναντι των μεγάλων παραχωρήσεων γης στις οποίες είχε προβεί η Εκκλησία της Ελλάδος κατά την δεκαετία 1922-32. Δηλαδή, επειδή το Κράτος αδυνατούσε να καταβάλλει οποιοδήποτε αντίτιμο –όπως προέβλεπε ο νόμος του 1932- συνεφωνήθη να μισθοδοτούνται επ’άπειρον οι κληρικοί και το Κράτος δεσμεύθηκε επ’αυτού. Όταν η άγνοια συναντά τη θρασύτητα, το αποτέλεσμα είναι επικίνδυνο για τους θεσμούς και τη δημοκρατία.».


Από το 1828 και εντεύθεν, λαθρεπιβάτης και προσοδοθήρας ήταν και επιδιώκει να είναι, η εκάστοτε πολιτειακή και πολιτική. 
( Αντιβασιλεία του Όθωνος, νόμος 1072/1917, νόμος 2050/1920, νόμος 4684/1931.). Και φτάνουμε στο 1952. Με την ήδη αναφερθείσα σύμβαση απαλλοτριώνεται η Εκκλησιαστική Περιουσία. Υπενθυμίζουμε ότι λόγω της αρπαγής και αδυναμία αποπληρωμής των συμβατικών υποχρεώσεων του Κράτους έναντι της Εκκλησίας, το Κράτος ανέλαβε την υποχρέωση της μισθοδοσίας των κληρικών. Όταν το 1987 ψηφίστηκε από τη Βουλή ο νόμος 1700/87 (νόμος Τρίτση) που αποτελεί μία ακόμη προσπάθεια για την οριστική αποψίλωση της εκκλησιαστικής περιουσίας, δόθηκε αφορμή να δημοσιευθούν σημαντικά κείμενα. Μεταξύ αυτών και ένα υπό τον τίτλο «ιδιοκτησιακό καθεστώς και αξιοποίηση της αγροτικής γης στην Ελλάδα» (περιοδικό «Εκκλησία»1-15/4/1987, σελίδες 254-55). Με αναμφισβήτητα στοιχεία, στηριγμένο σε μελέτη της Θ.Τσούμα και Δ.Τασιούλα που εκδόθηκε επισήμως από την Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος λίγο αργότερα, το 1988, αποδεικνύεται ότι στο σύνολο της αγροτικής γης της Ελλάδος ανήκουν.



ΔΗΜΟΣΙΟ 43.598.000 στρέμματα
ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ 15.553.200 στρέμματα
 ΕΚΚΛΗΣΙΑ 1.282.300 στρέμματα
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ 1.098.400 στρέμματα



Από αυτά τα 1.282.300 στρέμματα ιδιοκτησίας της Εκκλσίας, το 367.000 είναι δασικές εκτάσεις, τα 745.400 βοσκότοποι και μόνο τα 169.000 γεωργική καλλιεργίσιμη γη. Δηλαδή οι καλλιεργίσιμες εκτάσεις της αντιστοιχούν μόλις στο 0.48% του συνόλου της γεωργικής γης της χώρας μας, όπως ήδη αναφέρθηκε. Και να ληφθεί υπόψη ότι κατά τη δεκαετία 1974-1983 «εγκαταλείπονται κάθε χρόνο από τους αγρότες και κτηνοτρόφους κατά μέσο όρο 162.400 αγροτικής γης ακαλλιέργητα και ανεκμετάλλευτα».

Το 1983 υπολογίστηκαν ως 4.380.000 στρέμματα οι εγκαταλελειμμένες εκτάσεις γης (σχεδόν 3.5 φορές μεγαλύτερες από το σύνολο της γης που ανήκει στην εκκλησία, ενώ σήμερα θα είναι ασφαλώς πολύ περισσότερο). Αξίζει να αναφερθεί ιδιαιτέρως η Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη (Αθήνα). Η Μονή περιουσία την οποίαν απέκτησε κατά τον 17ο και 18ο αιώνα με αγορές των ηγουμένων της (σώζονται στο αρχείο της τα σχετικά έγγραφα), αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος κοινωνικός ευεργέτης των Αθηνών.

Σε δωρηθέντα ακίνητα της έχουν ανεγερθεί: η Ριζάρειος Σχολή, η Ακαδημία Αθηνών, το Αιγινήτειο Νοσοκομείο, το Μετσόβειο Πολυτεχνείο, το Σκοπευτήριο ,το Πτωχοκομείο, η Μαράσλειος Ακαδημία, το Θεραπευτήριο «Ευαγγελισμός», το Αρεταίειο νοσοκομείο, η Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή ,οι Αστυνομικές Σχολές στην οδό Μεσογείων, το Νοσοκομείο Παίδων, το Νοσοκομείο Συγγρού, το Λαϊκό Νοσοκομείο «Σωτηρία», το Ασκληπιείο Βούλας, η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη, το Ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης, το ΠΙΚΠΑ Βούλας, Ιπποκράτειος Νοσοκομείο, Γηροκομείο, Εθνική Βιβλιοθήκη, Πανεπιστήμιο Αθηνών, 142 Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια της Αττικής και πολλά άλλα…

Βεβαίως, κανείς δε φρόντισε να μνημονεύονται αυτά, έστω σε μία επιγραφή επί των ανεγερθέντων κτηρίων. 

Το πνεύμα της Ορθοδοξίας είναι ότι, η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία ΠΡΕΠΕΙ να μένει στην Επισκοπή ή το Μοναστήρι, διότι τότε είναι πραγματικά «λαϊκή», ανήκει στο λαό. Όταν το ιδιοποιηθεί κάποιος, και μάλιστα «άρχοντας», δηλαδή ισχυρός, παύουν να ανήκουν στον λαό και γίνονται δική του ιδιοκτησία. Η «κουλτούρα», ο νεοφιλελευθερισμός και ο εθνομηδενισμός, ως κύμβαλα αλαλάζοντα, κακοποιούν την ιστορία, επιτίθενται στην Εκκλησία και αναδεικνύονται σε «λαθρεπιβάτες» και «προσοδοθήρες» «Αριστεροί», «δεξιοί», κουλτουριάρηδες, εθνομηδενιστές, άνθρωποι ψευδόμενοι ή αποσιωπούντες την αλήθεια, χωρίς την αίσθηση του ιερού στη ζωή τους. Δεν υποχρεώνεται κανένας να είναι Ορθόδοξος. Υποχρεούται όμως να είναι έντιμος. 

Δρ. Δημήτριος Κ. Γερούκαλης Ιατρός Κως, Νοέμβριος 2012 

ΥΓ του Αντίβαρου: από το 2000 έχει δημοσιευθεί στο Αντίβαρο ένα κείμενο για την Εκκλησιαστική περιουσία το οποίο έχει κυκλοφορήσει ευρέως στο διαδίκτυο.

πηγή

Ο γέροντας της αγάπης στο «Aγιορείτικο Bήμα»: «κράτος χωρίς θεώ δεν μπορεί να ζήσει» - Γέροντας Σωφρόνιος

Γ. Σωφρόνιος: Η Ελλάδα μας  έπεσε στο χάος άσπλαχνων πολιτικών και ανεπαρκής δικαιοσύνης

Του Γιώργου Θεοχάρη 

Γέροντας Σωφρόνιος ο Αγιορείτης, έζησε είκοσι ολόκληρα χρόνια στη σπηλιά της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην ερημική ''Μικρά Αγία Άννη'' του Αγίου Όρους. Ακολούθησε ιεραποστολή στο Κονγκό και σε άλλα μέρη του τρίτου κόσμου.

Τον συνάντησα στην Αθήνα, σε ένα διαμέρισμα που ζει φιλοξενούμενος, διότι ως ασκητής δεν έχει απολύτως τίποτα παρά μόνο το πετραχήλι του, όπως μου είπε κλείνοντας τη συνέντευξη. 

Ο γέροντας Σωφρόνιος  μιλώντας στο «Αγιορείτικο Βήμα» βάλλει κατά πολιτικών, δικαιοσύνης και Εκκλησίας, τονίζοντας ότι ευθύνη για την σημερινή Ελλάδα έχουν αυτοί οι τρεις θεσμοί και εξηγεί τους λόγους.

«Αφήσαμε τον Χριστό μας και πιάσαμε τον Χρυσό μας. Να επιστρέψουμε στον Χριστό μας, να μετανοήσουμε» , σημειώνει ο Αγιορείτης γέροντας.

  πηγή

Η άστοχη και αδικαιολόγητη διαμάχη Κράτους και Εκκλησίας

Γράφει ο Ιωάννης Ασλανίδης

 

«…και όνομα μέν δια το μη ες ολίγοις αλλ’ ες πλείονες οικείν Δημοκρατία κέκληται» (Θουκυδ. Β΄,37)             

Στον Επιτάφιο του Περικλέους δίδεται ο ορισμός της Δημοκρατίας. Το πολίτευμά μας λέγεται Δημοκρατία επειδή την εξουσία δεν την ασκούν λίγοι πολίτες, αλλά ο λαός.

Πώς λοιπόν; ερωτώ, τολμούν, σοβαροί κατά τ’ άλλα άνθρωποι καταξιωμένοι μπορώ να πω στο χώρο δουλειάς των, να πείσουν ότι· υπηρετούσαν την Δημοκρατία όταν επέμεναν κόντρα στην θέληση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού ν’ απαλείψουν το θρήσκευμα από τις ταυτότητες; Θυμάμαι διάβασα τότε σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας παλαιότερα, δήλωση του Υπουργού Δικαιοσύνης Δημοκρατικού κατά τα άλλα ότι: «και 9 εκατομμύρια υπογραφές να φέρουν θα υποστηρίξουμε τον ένα που δεν υπέγραψε».

Το Δημοσίευμα δυστυχώς ήταν αληθές και αυτός βαυκαλίζετο ότι υπηρετούμε την Δημοκρατία. Τουλάχιστον όφειλε κατά την γνώμη μου, ο τότε κ. Υπουργός να δώσει άλλον ορισμό, διαφορετικό από αυτόν που είπε ο Περικλής στον Επιτάφιο για την Δημοκρατία. Από εδώ δυστυχώς εμμέσως πλην σαφώς άρχισε η προσπάθεια κύκλων τινών, διαχωρισμού Εκκλησίας και Ελληνικού Κράτους.            

Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν αυτό που λένε, αλλά απλά πιστεύουν στην πρόοδο από λαθεμένες βάσεις. Η θρησκεία ποτέ δεν απετέλεσε τροχοπέδη στον πρόοδο και την εξέλιξη της ανθρωπότητος. Μη στηριζόμεθα σε μεμονωμένα περιστατικά για να κρίνουμε την προσφορά της Εκκλησίας στην ανθρωπότητα. Εξουσίες οι οποίες πίστεψαν ότι θα φέρουν τον πολιτισμό και την πρόοδο στην ανθρωπότητα εξαλείφοντας το θρήσκευμα από τους λαούς, το μόνο που επέτυχαν ήταν, να πάνε τις χώρες των, τόσα χρόνια πίσω, όσα χρόνια είχαν εξουσία χωρίς θρησκευτική πίστη και αγωγή.            

Γνωρίζουμε από την ελληνική Ιστορία πόσο άρρηκτα είναι συνδεδεμένα ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, επίσης γνωρίζουμε πολύ καλά, πόσο συνέβαλε η Εκκλησία μας, στην αναγέννηση του Ελληνικού Έθνους και στην διατήρηση της Εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων. Τέλος γνωρίζουμε ότι η θρησκεία διδάσκει ηθικές αξίες, ανθρώπινες σχέσεις και αγάπη στον πλησίον μας, πέστε μας: κύριοι αρνητές της προσφοράς αυτής, πώς; θα σταθούν, θα ομονοήσουν και θα επιβιώσουν στο μέλλον κοινωνίες, χωρίς τα χαρακτηριστικά και απαραίτητα συνθετικά αυτά στοιχεία, μιας κοινωνίας που θέλει να διαιωνίσει το γένος της;            

Δεν μπορούμε επίσης ν’ αγνοήσουμε την αδήριτο σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας που χρονολογείται εδώ και 2.000 χρόνια. Πρέπει κάποτε να το καταλάβουν και μερικοί Έλληνες διανοούμενοι, οι οποίοι χρησιμοποιούντες τον επιστημονικό εξοπλισμό των ως Ασπίδα και την φιλοσοφική των ως θωράκιση, να θέλουν να μεταβάλουν την υπάρχουσα ταύτιση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Αυτό είναι λάθος.            

Όταν ο Απόστολος Παύλος ήλθε στην Ελλάδα και δίδαξε στο ανήσυχο πνεύμα των Ελλήνων τον Χριστιανισμό, εξέφραζε αυτό που από μόνοι τους επιθυμούσαν οι Έλληνες, να οριστικοποιήσουν τον θάνατο των παλαιών θεών και να εγκολπωθούν την ύπαρξη του ΕΝΟΣ, μοναδικού και αληθινού θεού. Το χριστιανικό στοιχείο αναμείχθηκε με το Ελληνικό, που βρισκόταν τους τελευταίους προ χριστιανικούς αιώνες σε παρακμή και έψαχνε για μια νέα ταυτότητα. Ο Καρπός της ζωογόνου αυτής ένωσης δημιούργησε ένα πολιτισμό που διαρκεί μέχρι σήμερα και καλείται Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός. Ενώθηκε λοιπόν η αρχαιοελληνική σοφία του αρίστου και τελείου με την χριστιανική του ενάρετου και της αγάπης. Ο Ε. Παπανούτσος, ο παρεξηγημένος αυτός παιδαγωγός και φιλόσοφος, ομιλών στην Βουλή των Ελλήνων ολίγου προ του θανάτου του, διεκήρυξε ότι, η ορθοδοξία και ο Ελληνισμός είναι μαζί ζυμωμένα. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι, όσοι Έλληνες δεν είναι χριστιανοί δεν είναι Έλληνες, αντιθέτως μπορεί ένας ετερόδοξος Έλλην να είναι καλύτερος από ένα Ορθόδοξο.          
  
Ο τέως Υπουργός των Η.Π.Α. Χένρυ Κίσσινγκερ, ο σύγχρονος Μέττερνιχ της Ευρώπης, ομιλών το 1994 εις την Ουάσιγκτον κατά την βράβευσή του από προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου, μεταξύ άλλων, έκαμε όπως γνωρίζετε την καταπληκτική δήλωση (Σεπ. 1994): «ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες· Εννοώ, δηλαδή να τον πλήξουμε, την γλώσσα, την θρησκεία, τα πνευματικά και Ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του ν’ αναπτυχθεί, να διακριθεί και να επικρατήσει στα Βαλκάνια και στην Ανατολ. Μεσόγειο. Άρα οι πολέμιοι της πίστεώς μας συνέλληνες, έμμεσα και ίσως χωρίς να το συνειδητοποιούν, γίνονται όργανα της Ανθελληνικής προπαγάνδας του Κίσσινγκερ.      
      
Αφού λοιπόν από τα ανωτέρω στοιχειώδη παραδείγματα εύκολα εξάγεται το συμπέρασμα ότι η ταύτιση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, αποτελεί θετικό και ωφέλιμο στοιχείο και κεντρικό άξονα πολιτιστικής, κοινωνικής και εθνικής κυρίως συνοχής, εγείρεται το ερώτημα· πώς, πρέπει να ενεργήσουμε, να κατεδαφίσουμε, ν’ αποσυνθέσουμε και να διαλύσουμε αυτόν τον εθνικό δεσμό, που αποδεικνύει τον πολιτισμό μας; Ή αντιθέτως να ενισχύσουμε, να τονώσουμε και να ενθαρρύνουμε τον υπάρχοντα αυτόν δεσμόν μεταξύ Ορθοδοξίας και Ελληνισμού; Η πρόοδος των λαών δεν επιτυγχάνεται με επαναστάσεις και καταστρατηγήσεις αρχών, δογμάτων και ιδεών, αλλά με την στήριξη στις ιδέες και στις αρχές των προγόνων μας, βελτιώνοντας και προσαρμόζοντας τα μέχρι σήμερα δεδομένα τους, στις νέες εξελίξεις και ανακαλύψεις των Επιστημών, χωρίς να παρεκκλίνουμε από τις αρχές και τις αξίες της Ανθρώπινης ζωής, οι οποίες καταξιώθηκαν ως δόγματα στο πέρασμα του χρόνου, για την διαιώνιση των κοινωνιών.            

Μέσα στις δύσκολες ώρες που περνάμε καθημερινά, το άτομο αναπτύσσεται λανθασμένα και γίνεται ένα ξεπερασμένο γρανάζι του απρόσωπου συστήματος που κανείς δεν ελέγχει. Ένας ολοκληρωμένος αντιανθρωπισμός που συνθέτει και αντικειμενοποιεί τον άνθρωπο βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι υπάρχοντες υγιείς τύποι που υπηρετούν το καλό των πολλών θεωρούνται ξεπερασμένοι ή συνθλίβονται από τους παθολογικούς, που υπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων.           

Πρέπει λοιπόν να επανέλθουμε και να παραμείνουμε στις ρίζες μας, εάν θέλουμε να έχουμε μέλλον και στην γεμάτη αγάπη και πίστη θρησκεία μας, που επεκτάθηκε όχι γιατί καταπιέζει, αλλά το αντίθετο, γιατί στην ανθρώπινη σχετική ελευθερία, ανέτεινε την θεία, την απόλυτη Ελευθερία.      
      
«Μόρφωση σημαίνει προσαρμογή της ανθρώπινης ψυχής προς τις μεγάλες αξίες του παρελθόντος» (ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ)

πηγή

Εκκλησία: «ενώσεως και συμφωνίας όνομα» σε μνημονιακούς καιρούς Του Αρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη

Του Αρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη

Αννόβερο Γερμανίας

Σκαλίζοντας παλιές σημειώσεις μου από διάφορα μαθήματα του σχολείου, το μάτι μου έπεσε σε μια σημείωση που αναφερόταν στον επίσημο ορισμό της έννοιας «κράτος». 

Αναφέρεται λοιπόν: «Όταν λέμε κράτος εννοούμε μια κοινωνία ανθρώπων οι οποίοι είναι οργανωμένοι σε πολιτική κοινότητα, ζουν μέσα στον ίδιο γεωγραφικό χώρο και διέπονται από κανόνες δικαίου, που αποσκοπούν στην ασφάλεια, την ειρηνική συμβίωση, την ευημερία και την ηθική και πνευματική προκοπή τους». 

Αν πραγματικά με αυτό τον τρόπο λειτουργούσαν όλα τα κράτη, η γη θα είχε μεταβληθεί σε παράδεισο. Τι φταίει όμως που δεν λειτουργούν με αυτό τον τρόπο; 

Αν μελετήσουμε προσεκτικά τον ορισμό του κράτους θα δούμε ότι όλοι οι στόχοι που βάζει έχουν σαν υπόβαθρο την ηθική. Η μη πραγμάτωσή τους επομένως σημαίνει κακοποίηση ή ανυπαρξία της ηθικής, που έχει ως αποτέλεσμα το διαχωρισμό των τάξεων. Και αν παλιότερα ο διαχωρισμός αυτός αφορούσε στους πλούσιους και στους φτωχούς, σήμερα έχει γίνει πιο ωμός και αφορά συνειδητούς εκμεταλλευτές και θύματα εκμεταλλευόμενους. 

Την πάγκοινη άποψη ότι η κοσμική εξουσία είναι καταδυναστευτική συμμεριζόμενος και ο ίδιος ο Χριστός απευθυνόμενος προς τους Μαθητές Του, είπε: «οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών καταδυναστεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών». (Ματθ. 20,25). 

Δεν υποστηρίζουμε βέβαια ότι η κοσμική εξουσία θα μπορούσε από μόνη της να μετατρέπει το κράτος σε παράδεισο. Αυτό είναι ανέφικτο. Θα μπορούσε όμως να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια σχετικώς ομαλή συμβίωση των υπηκόων. 

Όπως είπε ο Ρώσος διανοητής του 19ου αιώνα Σολόβιεφ: «σκοπός του κράτους δεν είναι η πραγματοποίηση του παραδείσου πάνω στη γη, αλλά η παρεμπόδιση του κόσμου να μεταβληθεί σε κόλαση». 

Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να επικρατεί αλληλοσεβασμός μεταξύ των πολιτών. Αλληλοσεβασμός ο οποίος θα καλλιεργείται από το ίδιο το κράτος διά της ισονομίας. Βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να γίνει αντιληπτό ότι οι πολιτικοί άρχοντες είναι απλοί διαχειριστές της εξουσίας και όχι εξουσιαστές. Οφείλουν να τους χαρακτηρίζει σοβαρότης και εντιμότης λόγων και πράξεων. Στην άσκηση της εξουσίας θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη του λαού, στον οποίο θα δίδεται η ευκαιρία να συμμετέχει ενεργά στην λήψη αποφάσεων. 

Η τάση θεοποίησης των πολιτικών κατά το παρελθόν είχε ως αποτέλεσμα την «ποδοσφαιροποίηση» της πολιτικής και την «οπαδοποίηση» των πολιτών, δείγμα εκτροπής από κάθε δημοκρατική αρχή. Και να ποιο είναι το αποτέλεσμα. Να βιώνουμε σήμερα ως Έλληνες καταστάσεις που το άκουσμα παρομοίων στο παρελθόν, μας δημιουργούσαν απερίγραπτη θλίψη και δεν τολμούσαμε καν να σκεφθούμε ότι μπορεί κάποτε να ισχύσουν και για μας. 

Ταυτόχρονα όμως βλέπαμε, αλλά δεν δίναμε σημασία, ότι όλα τα κόμματα που κυβερνούσαν, ποτέ οι φιλολαϊκές προεκλογικές τους εξαγγελίες δεν ήταν εναρμονισμένες με την κυβερνητική τους τακτική. Παρόλα αυτά δεχόμασταν την υποδούλωση στο όνομα κάποιων εξυπηρετήσεων, κοινώς «ρουσφέτι». 

Ξεχάσαμε όμως πως ο Χριστιανός δεν είναι δούλος καμιάς κοσμικής εξουσίας αλλά παιδί του Θεού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπακούει στις κοσμικές εξουσίες. Οφείλει να υποτάσσεται σ’ αυτές, αλλά μέσα στα πλαίσια της υπακοής του στο θέλημα του Θεού. Γι’ αυτό όταν οι απαιτήσεις της κρατικής εξουσίας έρχονται σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού έχει χρέος να πειθαρχεί στο Θεό και όχι στους ανθρώπους. «Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις». (Πραξ. 5,29). 

Όσοι υποστηρίζουν ότι δεν είναι δουλειά των Χριστιανών η ενασχόληση με τα κοινά, δεν έχουν δίκιο. Η πολιτική για το Χριστιανό αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινής ζωής, γι’ αυτό συμμετέχει στην άσκηση της κοσμικής εξουσίας. Η ανάληψη όμως πολιτικής εξουσίας από Χριστιανούς, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει εμπλοκή της Εκκλησίας στην πολιτική. 

Η Εκκλησία φροντίζει για τον κόσμο αλλά δεν περιορίζεται μόνον σ’ αυτόν όπως η πολιτική. Γι’ αυτό και δεν περιφρονεί την πολιτική, δεν γίνεται όμως και ένα με αυτήν. Άλλωστε όπως είναι φυσικό η πολιτική με τις διάφορες κομματικές αποκλίσεις διαιρεί, ενώ η Εκκλησία είναι κατά τον Ιερό Χρυσόστομο «ενώσεως και συμφωνίας όνομα». Κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται περίτρανα αυτό το διάστημα που σπεύδει και πάλι η Εκκλησία να θεραπεύσει παραλείψεις και λάθη της πολιτικής ή μάλλον των πολιτικών που εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός κατά καιρούς να τον κυβερνήσουν. 

Μέσα στην ανέχεια και τις ανάγκες που δημιουργούν τα αποτελέσματα των λανθασμένων πολιτικών επιλογών, η Εκκλησία ανοίγει την αγκαλιά της και σκορπά την αγάπη και τη θαλπωρή της στους πονεμένους, στους πεινασμένους, στους ενδεείς. 

Και το ωραίο είναι ότι κάποιοι εκ των πολιτικών θεωρούν επιβεβλημένο καθήκον της Εκκλησίας να κάνει αυτό που κάνει και ταυτοχρόνως την πολεμούν!

πηγή

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς για την μισθοδοσία του κλήρου

Ὁ Ἐντιμότατος κ. Φώτης Κουβέλης, Πρόεδρος τοῦ κόμματος τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. καί ὁ κομματικός σχηματισμός του ἐμμένει μετά πείσματος μεταξύ τῶν ἰσοδυνάμων μέτρων 4,4 δισεκατομμυρίων Εὐρώ τά ὁποῖα προτείνει διά τήν ἀντικατάσταση ἐπιλογῶν τοῦ πακέτου τῶν 11,6 δισεκατομμυρίων Εὐρώ πού ἀπαιτεῖ ἡ Τρόϊκα γιά νά συνεχίση τό πρόγραμμα στήριξης τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας μέ τήν παροχή τῆς ἑπομένης δόσεως, νά συμπεριλαμβάνη ὡς ἰσοδύναμο μέτρο τήν πληρωμή κατά 50% τῆς μισθοδοσίας καί τῶν συντάξεως τῶν Κληρικῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀναφέρων χαρακτηριστικῶς γιά νά δημιουργηθῆ καί ἡ σχετική ἀτμόσφαιρα, ὅτι ὁ Προϋπολογισμός τοῦ Δημοσίου θά ἐλαφρυνθῆ κατά 132 ἑκατομμύρια Εὐρώ.

Ἐπ’ αὐτῆς τῆς συνεχῶς προπαγανδιζομένης προτάσεως τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. ἔχομε νά παρατηρήσωμε τά κάτωθι:

1. 1.Ἡ ΔΗΜ.ΑΡ. συνεστήθη ὡς κόμμα ἀριστεροῦ πολιτικοῦ λόγου, πού ἀποδέχεται στήν ἱδρυτική της διακήρυξη τόν Εὐρωπαϊκό προσανατολισμό τῆς Χώρας καί φυσικά τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο καί τίς συνταγματικές προβλέψεις καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα.
2. 2.Ὁ ἐγκρατής περί τήν νομική ἐπιστήμη κ. Κουβέλης γνωρίζει καλῶς ὅτι ἡ μισθοδοσία τοῦ ἱεροῦ Κλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δέν ἀποτελεῖ χαριστική πρᾶξι ἤ ἔστω πρᾶξι ἀναγνώρισης τῆς μοναδικῆς συμβολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν διατήρησι τῆς ἐθνικῆς ἰδιοπροσωπείας καί στήν διάσωσι τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος κάτω ἀπό τῶν 500 ἐτῶν βάναυσο, ἐγκληματικό ὀθωμανικό καί ἰσλαμικό ζυγό, ἀλλά ἀποτελεῖ συμβατική ὑποχρέωση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ὅπως ἐξαιρέτως ἔχει ἀποδείξει ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ διά προσφάτως κυκλοφορηθέντος ἔργου του γιά τήν ἀπό τοῦ ἔτους 1833 περιέλευσι τοῦ 96% τῆς συνόλου ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας στό Ἑλληνικό Δημόσιο. Στό σημεῖο αὐτό εἶναι εὔλογο νά εἰπωθῆ ὅτι δικαιολογημένως οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Τρόϊκα διερωτῶνται γιά τήν ἀνάληψη ἀπό τό Ἑλληνικό Κράτος τῆς μισθοδοσίας τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου διότι γιά τό νομικό πολιτισμό τους τυγχάνει ἄγνωστη καί ἀδιανόητη ἡ διαχρονική πρακτική τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἁρπαγῆς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί ἑπομένως ἡ ἀναπόδραστος ὑποχρέωσι του ἐλλείψει οἰκονομικῶν δυνατοτήτων τῆς Ἐκκλησίας νά μισθοδοτεῖ τούς λειτουργούς της. Διηκόνησα ἐπί διετία στήν πέμπτη Ἤπειρο καί εἰλικρινῶς ἔκπληκτος διεπίστωσα ὅτι ἀπό τά 100Km διαμέτρου τῆς πόλεως τῆς Ἀδελαΐδος, Πρωτευούσης τῆς Πολιτείας τῆς Ν. Αὐστραλίας, στήν ὁποία ζοῦσα, τά 25Km ἀνήκαν στήν Ρωμαιοκαθολική καί τήν Ἀγγλικανική Θρησκευτική κοινωνία χωρίς ποτέ κανείς νά διανοεῖται τήν ἁρπαγή τῶν περιουσιακῶν αὐτῶν στοιχείων ἤ νά τά ἀμφισβητῆ.
3. 3.Ὡσαύτως ὁ ἐγνωσμένος γιά τή νομική τοῦ ἐπάρκεια κ. Κουβέλης γνωρίζει καλῶς ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἁπαρτίζεται κατά τό Σύνταγμα καί τούς Νόμους τοῦ Κράτους (Ν. 590/1977 κλπ) ἀπό ΝΠΔΔ, τίς Ἱ. Μητροπόλεις, οἱ ὁποῖες ἑκάστη εἶναι αὐτοδιοίκητο καί ἀνεξάρτητο Νομικό Πρόσωπο καί ἑπομένως οὐδεμία νομική δυνατότης ὑφίσταται νά ἀναλάβη τά οἰκονομική βάρη μιᾶς ἑτέρας Μητροπόλεως λ.χ. ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς. Εἰδικώτερα ἡ Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς κατά τό οἰκονομικό ἔτος 2011 στόν ἰσολογισμό της ἐνέγραψε στό κεφάλαιο ἐσόδων τό συνολικό ποσό τῶν 439.529,34 Εὐρώ καί ἀντιστοίχως γιά τό μεικτό συνολικό ποσό τῶν ἀποδοχῶν τῶν Ἐφημερίων, Ἱεροκηρύκων καί Ἐκκλησιαστικῶν Ὑπαλλήλων τό Ἑλληνικό Δημόσιο κατέβαλε τό συνολικό ποσό τῶν 2.423.868,39 Εὐρώ. Συνεπῶς ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς θά ἔπρεπε κατά τήν ἄποψη τῆς ΔΗΜ.ΑΡ. νά καταβάλη ἀπό τό σύνολο τῶν ἐσόδων της τῶν 439.529,34 Εὐρώ τό ποσόν τοῦ 1.211.934,19 Εὐρώ. Ἐρωτᾶται ὁ σοφός κ. Κουβέλης ἔχει καμμία λύση αὐτοῦ τοῦ ἀπιθάνου οἰκονομικοῦ προβλήματος;
4. 4.Ἡ Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς συνεστήθη τό ἔτος 1962 ἀποκοπεῖσα ἐκ τῆς τότε Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί στήν κανονική της δικαιοδοσία θά ἀνῆκε ἡ Ἱ. Μονή Ἁγ. Σπυρίδωνος Πειραιῶς, τῆς ὁποίας ἡ συνολική Ἐκκλησιαστική περιουσία κατελάμβανε ὁλόκληρη τήν Πειραϊκή χερσόνησο καί ἐδημεύθη ἐξ ὁλοκλήρου ὑπό τοῦ Βαυαροῦ Ἀντιβασιλέως Ἄρμανξσμπεργκ διά σχεδίου Διατάγματος τῆς Ἀντιβασιλείας τό 1833, πού οὐδέποτε ἔγινε Νόμος τοῦ Κράτους διότι δέν ὑφίσταται σχετικό ΦΕΚ, ὁμοῦ μετά τῆς περιουσίας ἑτέρων 427 Ἱ. Μονῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐπικρατείας. Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ πόλη τοῦ Πειραιῶς ἀνεκήρυξε ὡς πολιοῦχο αὐτῆς, παρ’ ὅτι λιμένας, τόν Ἅγιο Σπυρίδωνα καί ὄχι τόν Ἅγιο Νικόλαο, πού θά προσιδίαζε στόν χαρακτήρα της. Ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν τήν διάταξι τοῦ ἄρθρου 51 τοῦ εἰσαγωγικοῦ Ἀναγκαστικοῦ Νόμου 2783/1941 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα: «Η απόκτηση κυριότητας ή άλλου εμπράγματου δικαιώματος πριν από την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα κρίνεται κατά το δίκαιο που ίσχυε όταν έγιναν τα πραγματικά γεγονότα για την απόκτησή τους», καθώς καί τήν ἰδιότητα ΝΠΔΔ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, εἰς βάρος τοῦ ὁποίου δέν συντρέχουν κατά Νόμον ἡ ἔκτακτος ἤ ἡ τακτική χρησικτησία διευκολύνομε τόν κ. Φώτη Κουβέλη, ἐφ’ ὅσον ἐμμένει στήν θέση του, νά ἀναλάβη ἡ Ἱ. Μητρόπολη Πειραιῶς ἐξ ὁλοκλήρου τήν μισθοδοσία τοῦ Ἱ. Κλήρου καί τῶν ὑπαλλήλων Αὐτῆς ὑπό τήν λογικῶς καί νομικῶς κατά τά ἀνωτέρω ἀναντίρρητο προϋπόθεση ἐπιστροφῆς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς της περιουσίας δηλ. ὁλοκλήρου τῆς Πειραϊκῆς χερσονήσου καί ἐπειδή αὐτό εἶναι ἐν τοῖς πράγμασι ἀδύνατον νά ἀποζημιωθῆ αὐτή ἡ περιουσία ἀναλόγως καί ἀναδρομικῶς, οὔτως ὥστε ὁ μέν μισθός τοῦ Ἀρχιερέως μετά 32 ἔτη ὑπηρεσίας ἀπό 1700 Εὐρώ καί τῶν ἱερέων ἀπό 650 ἕως 1200 Εὐρώ πού εἶναι σήμερα νά «ἐκτοξευθοῦν» σέ ὑπερπολλαπλάσια ποσά, ὅπως σχετικῶς θά ἀποφάσιζε μετά ἀπό σχετική προσφυγή τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἀκολουθοῦν τήν ἤδη ὑφισταμένη νομολογία του καί τίς γνωστές ἀποφάσεις του διά τόν περιώνυμο Νόμο Τρίτση (Ν. 1700/1987).
5. 5.Διερωτῶμαι ὅμως ἐν προκειμένῳ ὁ ἐξαίρετος κ. Κουβέλης καί τό κόμμα του γιατί δέν σκέφθηκαν ἀνάλογο μέτρο νά εἰσηγηθοῦν ὅσον ἀφορᾶ στίς μουσουλμανικές Μουφτεῖες καί στούς δῆθεν «ἱεροδιδασκάλους» τοῦ Ἰσλάμ; Τόσο μεγάλη συμπάθεια ἔχουν γιά μιά θρησκευτική παραδοχή πού ἔπνιξε στό αἷμα τό Γένος μας καί μεθοδικά καί ἀμεταμέλητα συνεχίζει στίς χῶρες τῆς ἐπιρροῆς της νά σφαγιάζει καί νά ἐξανδραποδίζει τούς χριστιανικούς πληθυσμούς. Παραλλήλως νά τονισθῆ ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολική «’Εκκλησία»τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχει συνεισφέρει οἰκονομικῶς τό παραμικρόν στήν Ἑλληνική πατρίδα καί πεισμόνως ἀρνεῖται τήν πρόσκτηση χαρακτῆρος ΝΠΔΔ συκοφαντοῦσα τήν Χώρα ὅτι δῆθεν δέν τῆς παρέχει Νομική προσωπικότητα καί ἐπιδιώκουσα νά προσλάβη τήν ἀνύπαρκτη στό δικαιϊκό μας σύστημα νομική προσωπικότητα ἰδίου δικαίου καί ἑπομένως καλῶς οἱ θρησκευτικοί της λειτουργοί δέν μισθοδοτοῦνται ὑπό τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου.
6. 6.Τέλος ὅσον ἀφορᾶ στό κόμμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τό ΚΚΕ πού ὀνειρεύονται τήν μετατροπή τῆς Χώρας σέ Κούβα ἤ Β. Κορέα καί συνομιλοῦν μέ ἡμίτρελλους καί φασίστες σατραπίσκους τύπου Τσάβες, πού δολοφονοῦν ἀναίσχυντα τούς πολιτικούς τους ἀντιπάλους, τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο, τά συνταγματικῶς κατοχυρωμένα ἀνθρώπινα δικαιώματα ἐν οἷς καί ἡ ἰδιοκτησία εἶναι μεταφυσικῆς ὑφῆς πραγματικότητες!!! Συνεπῶς παρέλκει κάθε συζήτησις δι’ αὐτούς.

Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ – ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΑΣΙΑ ΔΙΝΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ

Aπὸ τὸ γεωγραφικὸ ἐκεῖνο σταυροδρόμι, ὅπου ἡ Ἀσία καὶ ἡ Εὐρώπη δίνουν τὰ χέρια, πέρασε κάποτε ἕνας νεαρὸς ἥρωας μὲ τὰ εἰκοσιδυό του χρόνια, φέρνοντας στὴν Ἀνατολὴ τὰ δῶρα τῆς Δύσεως, τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ φιλοσοφία.

Ὅταν ἔφτασε στὴν Περσία, οἱ αὐλικοὶ τοῦ ἡττημένου Δαρείου πρόσφεραν στὸν Ἀλέξανδρο μιὰ θαυμάσια διακοσμημένη κασετίνα. Εκεῖνος τὴν ἄνοιξε κι ἔβαλε μέσα τὸ χειρόγραφο τῆς Ἰλιάδος ποὺ εἶχε πάντοτε μαζύ του. Μ’αὐτὴν τὴν κίνηση, τὸ λιτὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα τυλίχτηκε μὲ τὸν πλοῦτο τῆς Ἀνατολῆς. Ἐκείνη τὴ στιγμή, γεννήθηκε ὁ Οἰκουμενικὸς Ἑλληνισμός.

Ὕστερα ἀπὸ 384 χρόνια, πνευματικὰ χρεωκοπημένη πιὰ ἡ Δύση ἤρθε στὸ ἴδιο ἐκεῖνο σταυροδρόμι ὅπου ἡ Ἀσία καὶ ἡ Εὐρώπη δίνουν τὰ χέρια καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸν Παῦλο τὸ ὡραιότερο δῶρο τῆς Ἀνατολῆς·τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν τὸ ἔφερε.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν, Πρωθιεράρχα τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Σεβασμιώτατοι Συνοδικοὶ Ἱεράρχες,

Πατέρες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές,

Σήμερα δυστυχῶς, ἡ Δύση βρίσκεται πάλι χρεωκοπημένη πνευματικὰ καὶ ἡ παλαιὰ ρήση «ex Oriente lux» παραμένει ἀνάγκη, ἀδήριτα ἐπιτακτική.

Ποιὰ Δύση, ὅμως, καὶ ποιὰ Ἀνατολή;

Σήμερα ἐκείνη ἡ πολιτισμικὴ περιοχὴ ποὺ χαρακτηρίζονταν Δύση,…. ….κατέκλυσε σὰν πλυμμηρίδα μὲ τὴ νοοτροπία της ὁλόκληρο τὸν πλανήτη, καταποντίζοντας τὴν ἰδιοπροσωπία τῶν ἄλλων πολιτισμῶν. Ἴσως αὐτὸ νὰ εἶναι καὶ τὸ μοιραῖο λάθος της.

Ὅμως, μὲ δεδομένο ὅτι ἡ Δύση εἶναι τέκνο τοῦ Καθολικισμοῦ καὶ ὅτι τὰ πολιτικο-κοινωνικὰ γεγονότα εἶναι ἀπόρροια τῶν πνευματικῶν, εὔκολα θὰ διαπιστώσουμε ὅτι αἰτία αὐτῆς τῆς χρεωκοπίας ὑπῆρξε ἡ ἀλαζονία μὲ τὴν ὁποία ἡ Δύση εἶδε τὸν ὑπόλοιπο κόσμο. Δὲν εἶδε μὲ συμπάθεια τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, δὲν ἐπέδειξε φιλανθρωπία στὸ ἀνθρώπινο λάθος καὶ ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία, ἴσως ἐπειδὴ τὸ ἀπαιτοῦσαν οἱ ἐποχές, στάθηκε σκληρὰ ἐξουσιαστικὴ πάνω στοὺς λαοὺς ποὺ διακονοῦσε.

Αὐτὴ ἡ ἀνάλγητη στάση ἔφερε ἀντίδραση ποὺ κι ἐκείνη πέρασε στὸ ἄλλο ἄκρο. Ἡ Διαμαρτύρηση σάρωσε κάθε παραδοσιακὴ ἰκμάδα καὶ ξεγύμνωσε τὴν πνευματικότητα ἀπὸ κάθε ὀμορφιά. Ἔκαμε λατρεία τὴν ἐργασία καὶ τὴν οἰκονομία προσευχή. Τὸν περασμένο αἰῶνα, πῆγε νὰ δημιουργηθεῖ στὴν Εὐρώπη μιὰ ἀμυδρὴ ἐλπίδα, μὲ τὴ νέα «θρησκεία» ποὺ ἐπικράτησε, ἐννοῶ τὸν Κομμουνισμό·ποὺ ἐνῶ εἶχε δίκαιες ἀφορμὲς δὲν κατάφερε νὰ φέρει σωστὰ ἀποτελέσματα καὶ τελικὰ ρήμαξε τὴν μισὴ Γηραιὰ Ἤπειρο.

Σήμερα οἱ Προτεσταντικὲς παραφυάδες συντελοῦν στὴν διάσπαση τῶν κοινωνιῶν, ἡ Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία εἶναι ὑπὸ διάλυση καὶ ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ δείχνει ὑπαρξιακὰ σοβαρὰ προβληματισμένη.

Στὴν Ἀνατολή; τί γίνεται στὴν Ἀνατολή;

Τὸ Ἰσλάμ ἀμυνόμενο τὴν ἀθεΐα καὶ τὸν ἐκφυλισμὸ τῆς Δύσεως, ὅπως τὰ γνωρίζει ἀπὸ τὴ δυτικὴ τηλεόραση, θεωρεῖ ὑποχρέωσή του νὰ ἐξισλαμίσει ἤπια κατ’ἀρχήν, τὴν γκιαοὺρ-Εὐρώπη. Ἀπαντώντας στὴν δυτικὴ ἐκμετάλλευση, ἐμπνέει φανατισμένους τρομοκράτες ποὺ θέλουν νὰ πάρουν τὴ revance γιὰ τὶς Σταυροφορίες, ποὺ ἐσκεμμένα καὶ διογκωμένα διατηροῦνται στὴν ἱστορικὴ μνήμη τῶν ἰσλαμικῶν λαῶν. Ἔτσι ἡ Ἀνατολὴ δὲν ξέρει νὰ συζητεῖ, δὲν μπορεῖ νὰ συζεῖ καὶ γι’αὐτὸ δὲν γεννᾶ κανένα καλὸ στὸν σύνολο πολιτισμό.

Στὸ νοητὸ μέσο, αὐτῶν τῶν ὑπαρκτῶν ὁρίων Ἀνατολῆς-Δύσης, βρίσκεται ἡ Χώρα μας «…στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια ποὺ ‘χει, στὸ’να λουστρίνι στ’ἄλλο τσαρούχι».

Θέλω νὰ πῶ·ἄλλος λίγο-ἄλλος πολύ, ὅλοι μας ἀνεξαιρέτως βιώνουμε τὴ δυτικὴ κουλτούρα μὲ ἀνατολίτικα γονίδια. Οἱ σκέψεις μας καὶ οἱ δράσεις μας εἶναι δυτικές, ὅμως, σημαντικὸ μέρος τοῦ λαοῦ μας, καθημερινά, ταυτίζεται συναισθηματικὰ μὲ τὰ τουρκικὰ τηλεοπτικὰ σήριαλς.

Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες καμαρώνουν ποὺ τὰ Εὐαγγέλια εἶναι γραμμένα στὴ γλώσσα μας, δὲν τὰ διαβάζουν, ὅμως! Ἡ γνώση ποὺ ἔχουν πολλοὶ συμπατριῶτες μας γιὰ τὴν Ἁγία Γραφή, ἀρχίζει καὶ τελειώνει στὶς χολλυγουντιανὲς ταινίες τῆς Μεγ. Ἑβδομάδος. Οἱ χριστιανοί μας θὰ μποροῦσαν νὰ ὁρκιστοῦν κιόλας ὅτι οἱ Πρωτόπλαστοι στὸν Παράδεισο ἔφαγαν μῆλο, ὅτι τὰ Εὐαγγέλια εἶναι 12, ὅτι ὁ Ἄγγελος ἔδωσε στὴν Παρθένο κρῖνο καὶ ὅτι ἡ Μαρία Μαγδαληνὴ ἦταν πόρνη. Τὸ μόνο «ἁγιογραφικὸ» χωρίο ποὺ διανθίζει τὶς συζητήσεις τῶν πλείστων Ἑλλήνων εἶναι τὸ «πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα», ποὺ δὲν ὑπάρχει πουθενὰ στὴν Γραφή. Ἕνα μεγάλο τμῆμα τοῦ λαοῦ μας δὲν λειτουργεῖται τὶς Κυριακές, δὲν μετέχει στὰ Μυστήρια, βαρυέται τὸ κήρυγμα, θέλει νὰ ἔχει καλοὺς ἱερεῖς, ὄχι ὅμως νὰ γίνουν τὰ παιδιά του, καὶ κάθε φορὰ ποὺ θέλει νά’χει λόγο στὰ ἐκκλησιστικά, διακηρύσσει «…κι ἐμεῖς εἴμαστε Ἐκκλησία»! Στὸ τέλος ὅλοι ἐπαναπαύονται μὲ τὸ νὰ θεωροῦν Ἐκκλησία μόνο τὴν Ἱεραρχία τῶν Ἐπισκόπων καὶ ἐναποθέτουν σ’αὐτὴν τὶς ὑποχρεώσεις τους. Ναί, χωρὶς ἱερὸ Κλῆρο δὲν ὑπάρχει Ἐκ-κλησία, ἀλλὰ καὶ μόνο ὁ Κλῆρος δὲν εἶναι Ἐκκλησία.

Ἀπόρροια αὐτῆς τῆς δίνης εἶναι ἡ ἀνερμάτιστη ἄποψη περὶ Ἐκκλησίας ποὺ ἔχουν οἱ πολιτικοί μας, οἱ ὁποῖοι συναντοῦν τὸ λαό μας στοὺς ἑσπερινούς καὶ στὶς λιτανείες, ἀλλὰ ὅταν νομοθετοῦν στὸ Κοινοβούλιο ψηφίζουν ἀντιεκκλησιαστικά. Χριστιανοί μας εἶναι κι αὐτοί, βαφτισμένοι ἀπὸ τὰ χέρια μας, ζοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση στὶς οἰκογένειές τους, ὅμως, δὲν τὴν διακρίνουν στὴν ψυχοσύνθεση τῶν ψηφοφόρων τους οὔτε τολμοῦν νὰ τὴν προασπιστοῦν σὲ διεθνῆ φόρα.

Μιλοῦν γιὰ χωρισμὸ Ἐκκλησίας-Πολιτείας χωρὶς νὰ ξέρουν τί θὰ σημάνει αὐτὸς ὁ χωρισμός. Βεβαίως χρειάζεται νὰ ἐπανα-προσδιορίσουμε τὸ ρόλο μας μέσα στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ὅμως, ὄχι μὲ τὴν ἀρνητικὴ προμετωπίδα ἑνὸς χωρισμοῦ. Ἀκόμα· οἱ πολιτικοί μας ἀναγνωρίζουν τὴν χρησιμότητα τῆς Ἐκκλησίας στὸν τομέα τῆς φιλανθρωπίας, παραγνωρίζουν ὅμως τὸ γεγονός, ὅτι ἡ φιλανθρωπία γιὰ μᾶς δὲν εἶναι σκοπός, εἶναι καρπὸς τῆς πνευματικῆς ἐργασίας μας πάνω στὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμα.

Περίεργο εἶναι ποὺ κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ὅταν θέλουμε νὰ ἐπιδείξουμε τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ὑπάρξεώς μας, προτάσσουμε τὰ Ἱδρύματά μας ! Λὲς κι ἂν ὑπάρξει ποτὲ στὸν τόπο μας ἄριστη προνοιακὴ κρατικὴ περίθαλψη, τότε ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ ἔχει λόγο ὕπαρξης!

Αὐτός, λοιπόν, εἶναι ὁ δυτικὸς Ἑλληνισμὸς στὴν Πατρίδα μας, σήμερα, ποὺ κατεπειγόντως χρειάζεται τὴν «ἐπίσκεψη» τοῦ ἀπ. Παύλου, ἀπὸ μιὰ νοητὴ Ἀνατολή. Χρειάζεται μιὰ γενναῖα ἐπιστροφὴ τοῦ λαοῦ μας στὶς ρίζες μας ἀφοῦ προηγηθεῖ αὐτο-γνωσία καὶ εἰλικρινὴς ἐκτίμηση τῆς ἰδιοπροσωπίας μας.

Ὅμως, ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν χρειάζεται νὰ διαβεῖ ξανὰ στὴ Μακεδονία γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει, εἶναι ἐδῶ. Τὰ ἴχνη τῆς διαβάσεώς του παραμένουν βαθειὰ χαραγμένα στὴ Χώρα μας, εἶναι ὅμως σκεπασμένα κάτω ἀπὸ τὴ σκόνη τῆς ἀδιαφορίας μας. Χρειάζεται, λοιπὸν κόπος, χρειάζεται καὶ προσπάθεια.

Στὸ σταυροδρόμι Ἀνατολῆς Δύσεως, ἡ θέση στὸ χάρτη τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος ἤ θὰ εἶναι χρωματισμένος μὲ ἔντονα χρώματα διαχρονικῆς σοβαρότητος, συνέπειας καὶ σταθερότητος ἢ δὲν θὰ εἶναι. Γκρίζα χρώματα καὶ δειλὰ ψελλίσματα δὲν ἔχουν «πέραση» σήμερα. Στὰ διεθνῆ μαρμαρένια ἁλώνια τοῦ πολιτισμοῦ, ἤ καταθέτεις μὲ δυναμισμὸ καὶ αὐτοπεποίθηση ὅ,τι ἔχεις ἤ παραπετιέσαι σὰν τριτο-κοσμικὸς ζήτουλας.

Καὶ ἐμεῖς ἔχουμε νὰ προσφέρουμε πολλά. Ἀρκεῖ νὰ τὰ ξέρουμε καὶ νὰ καμαρώνουμε γι’αὐτά.

Τὸ 1981 ἡ γαλλικὴ Ἐφημερίδα Le Monde ἔγραψε: «Καλωσορίζουμε στὴν Εὐρώπη τὴ Χώρα τῆς Φιλοκαλίας».

Καὶ ὅταν πρὸ 12ετίας γιορτάστηκε τὸ Ἰωβηλαῖο τῶν 2000 χρόνων, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι λαοὶ προσέβλεπαν μὲ ἐλπίδα στὴν Ἑλλάδα.

Σήμερα ἀπογοητευμένοι μᾶς λυποῦνται. Γιατί; Ἐπειδὴ εἶδαν μιὰ αὐτο-καταστροφικὴ μανία νὰ μᾶς στροβιλίζει καὶ νὰ σαρώνουμε στὸν τόπο μας, ὅσα οἱ ξένοι θαύμαζαν σὲ μᾶς ἐπὶ αἰῶνες. Ἕνας μιμητισμὸς μᾶς τρέλανε, τάχα φιλοπρόοδος, μιὰ ἀναισθησία, ἀδιαφορία καὶ τεμπελιά, «τοῦ πλούτου ἡ ἀχορταγιά, τσῆ δόξας πείνα». Ἔτσι, ρημάξαμε τὴ γλώσσα μας, γκρεμίσαμε αἰώνια σύμβολα, νερώσαμε τὶς ἀξίες μας, εὐτελίσαμε τὶς ἀρχές μας, παραθεωρήσαμε τὶς παραδόσεις μας, τάχα πρὸς χάριν κάποιων μειονοτήτων, ποὺ τώρα διαπιστώνουμε ὅτι κι αὐτὲς δὲν μποροῦμε νὰ τὶς ἀντέξουμε.

Παλαιότερα, κάποιοι στὸν τόπο μας χώρισαν τὴν ἱερωσύνη ἀπὸ τὴ εὐσέβεια. Τώρα πληρώνουν ἀκριβὰ τὸ κόστος.

Πρὶν ἀπὸ καιρό, κάποιοι προσπάθησαν νὰ χωρίσουν τὴν Ἐκ-κλησία ἀπὸ τὸ λαό. Τώρα ἀποξενώθηκαν κι ἀπ’τοὺς δυό. Πρόσφατα, κάποιοι διέσυραν γιὰ σκάνδαλα τὴν Ἐκκλησία στὰ μάτια τῶν ἑλλήνων καὶ παρώτρυναν τὸ λαό μας νὰ ρίξει πέτρες στοὺς παπάδες. Τώρα ὁ λαὸς τοὺς πετάει χειροβομβίδες.

Φτάνουν, ὅμως οἱ διαπιστώσεις, φτάνουν! Τώρα τί γίνεται!

Νὰ τὰ διορθώσουμε ὅλα αὐτά. Στὸ χέρι μας εἶναι. Νὰ στρω-θοῦμε ὅλοι στὴ δουλειά. Νὰ ἐργαστοῦμε, ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, τίμια καὶ εὐσυνείδητα. Νὰ φοβόμαστε τὸ Θεὸ καὶ νὰ μὴν χαλᾶμε τὴ συγγένεια ποὺ ἔχουμε μαζύ του. Νὰ σεβαστοῦμε τὸν συνάνθρωπό μας, νὰ τὸν κατανοῦμε καὶ νὰ τὸν ἐξυπη-ρετοῦμε. Νὰ τιμήσουμε τὰ σύμβολά μας καὶ τὶς διαχρονικὲς ἀξίες τῆς φυλῆς μας. Νὰ καλλιεργήσουμε τὶς πανανθρώπινες ἀρετές μας, ποὺ μέχρι τώρα ἔκαναν τὸν πολιτισμό μας σταθμὸ στὴν Παγκόσμια Ἱστορία. Κυρίως ἀπέναντι στὴ νέα γενιά, ὁ λόγος μας καὶ ὁ τρόπος μας, ὀφείλουν νὰ ἀναμορφωθοῦν. Νὰ περιγράψουμε τὴν ὅποια ἐμπειρία μας, μὲ εἰλικρίνεια. Νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὰ λάθη μας. Νὰ ἀλλάξουμε, νὰ μετανοήσουμε, νὰ διορθωθοῦμε καὶ νὰ ὀργανωθοῦμε.

Χρειάζεται ἕνα ὑγιὲς πνευματικὸ προσκλητήριο μαθητείας πρὸς ὅλους μας. Χρειάζεται αὐτοπεποίθηση, χρειάζεται πίστη στὸ Χριστό, χρειάζεται ἐμπιστοσύνη στὴν Ἐκκλησία. Ὄχι νὰ μᾶς καταλαμβάνουν κάποια φοβικὰ σύνδρομα, ὄχι νὰ βλέπου-με παντοῦ ἐχθρούς καὶ αἱρετικούς. Τὸ κάνουμε, δυστυχῶς· γι’αὐτὸ ἀναπτύχθηκε πρόσφατα στὸν τόπο μας ἕνας πρωτό-γνωρος, κοσμικὸς καὶ ἐκκλησιαστικὸς φανατισμὸς ἀπέναντι σὲ πραγματικοὺς καὶ φανταστικοὺς ἐχθρούς, τάχα ἐπίδοξους ἐπιβουλεῖς κατὰ τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ε! ὄχι δά! Κανένας ἂς μὴν αὐτο-αναγορεύεται περισσότερο Ἕλληνας ἤ περισσότερο Ὀρθόδοξος ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἐπειδὴ ἔτσι μολύνεται καὶ ὁ ἀέρας μὲ τὸν ἑωσφορικὸ τύφο τῆς ἔπαρσης. Σ’αὐτὸν προστίθεται καὶ μιὰ ἀρρωστημένη ἐσχατολογία διανθισμένη μὲ κάθε ἀνόητη καὶ νοσηρὴ προφητολογία. Ὅλα αὐτὰ μᾶς κάνουν κακό, μας διχάζουν, μᾶς κλείνουν στὸν ἑαυτό μας, χαντακώνουν τὸν λύχνο «ὑπὸ τὸν μόδιον», σκλαβώνουν τὴν ἐλευθερία μας, εὐτελίζουν τὴν ὄμορφη πίστη μας καὶ τὴν ὑγιὴ παράδοσή μας.

Ἐμεῖς, πιστεύουμε στὸ Χριστό, μπολιαζόμαστε στὸ σῶμα του, ὁπότε πιστεύουμε καὶ στὸν ἑαυτό μας, δὲν θὰ χαθοῦμε. Ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει πὼς ὅσες φορὲς ἀνασκουμπωθήκαμε, κάναμε θαύματα. Ὅσες φορὲς παραδεχτήκαμε τὰ λάθη μας, τότε ἐκτιναχτήκαμε σὲ ὕψος ἀρετῆς. Ὅσες φορὲς ἤρθαμε μὲ ταπείνωση στὰ ὅριά μας, τότε κατεβήκαμε ἀπὸ τὰ ξυλοπόδαρα τῶν ψευδαισθήσεων καὶ πλησιάζοντας τὶς ρίζες μας, συνεισφέραμε στὸν πολιτισμό. Ὅσες φορὲς συναναστραφήκαμε ξένους, τούς κερδίσαμε. Ὅταν σεβαστήκαμε πρώην φίλους, ἐκεῖνοι κατάλαβαν τί ἔχασαν.

Νά, λοιπόν, πὼς μποροῦμε νὰ γίνουμε ἐμεῖς, ὁ ἀπόστολος Παῦλος τῆς Εὐρώπης. Τῆς τωρινῆς Εὐρώπης, ποὺ βλέπει τὴν κατάρρευση τῆς οἰκονομικῆς σύγκλησης στὴν ὁποία τόσο ἐπένδυσε, νὰ χρειάζεται ἐναγωνίως σύγκληση πνευματική, εἰδ’ἄλλως τὸ εὐρωπαϊκὸ οἰκοδόμημα θὰ σωριαστεῖ μὲ πάταγο σὲ ἐρείπια.

Νά, λοιπόν, πὼς μᾶς περιμένει ἡ Δύση. Ὄχι σὰν φτωχοὺς συγγενεῖς καὶ ζητιάνους, ἀλλὰ σὰν ἀριστοκράτες. Μᾶς περιμένει μὲ τὰ χέρια γεμᾶτα. Γεμᾶτα Ἑλληνισμὸ καὶ Ὀρθοδοξία. Δηλ. γεμᾶτα ἀρχοντιά! Νὰ δώσουμε, ὄχι τὰ δανεικά, ἀλλὰ προτάσεις ζωῆς, τεχνικὲς γιὰ ἑνότητα, μεθόδους γιὰ διάρκεια·δοκιμασμένες συνταγὲς σὲ μᾶς ἐπὶ χιλιετίες καὶ ἐπιτυχημένες.

Αὐτὴ θὰ εἶναι καὶ ἡ πνευματική -πεῖτε την καὶ πολεμική- ἐξάρτυσή μας ἀπέναντι στὴν ἰσλαμικὴ Ἀνατολή, ποὺ ὅπου νά’ναι, σήμερα-αὔριο, θὰ θελήσει νὰ περάσει ἀπὸ πάνω μας τὸ δρόμο της.

Μιὰ τέτοια Ἑλλάδα, μᾶς χρειάζεται ὁ κόσμος, μᾶς θέλει, μας ἔχει ἀνάγκη.

Τώρα ποὺ ὁ κόσμος ὅλος ψάχνει πολιτιστικὴ ταυτότητα. Ταυτότητα, ὅμως, ὄχι φούμαρα.

Ἴσως, νὰ μοῦ πεῖτε·«ὁ λαός μας δὲν ἀντέχει νὰ ἀκούει τὰ ἀληθινά, ἀλλὰ μόνο τὰ εὐχάριστα»!

Δὲν εἶν’ἔτσι. Καὶ στὸν Παῦλο εἶπαν «ἀκουσόμεθά σου πάλιν…» ὅμως ὁ λόγος εἰπώθηκε, ὁ σπόρος ἔπεσε, τὸ δένδρο βλάστησε, ὁ Ἑλληνισμὸς διασώθηκε σὰν ἀνέβηκε πάνω στὸ ἅρμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα διετύπωσε τὰ Δόγματά της καὶ μὲ τὴν ἑλληνικὴ σκέψη ἔκτισε τὴ Θεολογία της.

Τελικά, ναί! ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἁλάτι, ποὺ νοστιμίζει τὸ φαγητὸ καὶ πονάει στὴν πληγή. Εἰδ’ἄλλως τὸ ἁλάτι εἶναι ἄχρηστο.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος,

Σ’αὐτὸν τὸν ἱστορικὸ καὶ ἀρχοντικὸ Ναὸ τῆς κλεινῆς Καθέδρας σας, ποὺ σήμερα στὴ γιορτή του τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἀρχιεπισκοπικὴ παρουσίας σας καὶ τὴ Συνοδικὴ συλλειτουργία, ἀφοῦ μοῦ δώσατε τὴν τιμὴ νὰ ὁμιλήσω στὸ ποίμνιό σας, νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ κλείσω τὴν ὁμιλία μου, μὲ κείμενο τοῦ γνωστοῦ ἀθέου Ernest Renan ποὺ ἀπευθύνεται προσευχητικὰ στὴν Ἀκρόπολη, ποὺ τότε συμβόλιζε τὴν ὀρθὴ λογική.

Νομίζω ὅτι αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ «καλὴ μοίρα» τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ νικήσει τὴ λογική, μόνο ὅταν θελήσει νὰ συμβαδίσει μὲ τὴν Ὀρθοδόξη Πίστη:

«Θυμᾶσαι;» λέει ὁ Renan στὴν Ἀκρόπολη «θυμᾶσαι τὴν ἡμέρα ἐπὶ ἄρχοντος Διονυσόδωρου, ὅπου ἕνας ἄσχημος, μικρόσωμος Ἰουδαῖος, ποὺ μιλοῦσε τὰ σπαστὰ ἑλληνικὰ τῆς Συρίας, ἦρθε ἐδῶ, διέτρεξε τὰ προπύλαιά σου χωρὶς νὰ σὲ νιώσει, διάβασε τὶς ἐπιγραφές σου μὲ μιὰ λοξὴ ματιὰ καὶ πίστεψε πὼς βρῆκε μέσα στὰ τείχη σου ἕνα βωμὸ ἀφιερωμένο στὸν Ἄγνωστο Θεό; Ε, λοιπόν, ναί! ὁ μικρόσωμος ἐκεῖνος Ἰουδαῖος, τελικά, τὰ κατάφερε, νίκησε!»

(Ὁμιλία

Aπὸ τὸ γεωγραφικὸ ἐκεῖνο σταυροδρόμι, ὅπου ἡ Ἀσία καὶ ἡ Εὐρώπη δίνουν τὰ χέρια, πέρασε κάποτε ἕνας νεαρὸς ἥρωας μὲ τὰ εἰκοσιδυό του χρόνια, φέρνοντας στὴν Ἀνατολὴ τὰ δῶρα τῆς Δύσεως, τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ φιλοσοφία.

Ὅταν ἔφτασε στὴν Περσία, οἱ αὐλικοὶ τοῦ ἡττημένου Δαρείου πρόσφεραν στὸν Ἀλέξανδρο μιὰ θαυμάσια διακοσμημένη κασετίνα. Εκεῖνος τὴν ἄνοιξε κι ἔβαλε μέσα τὸ χειρόγραφο τῆς Ἰλιάδος ποὺ εἶχε πάντοτε μαζύ του. Μ’αὐτὴν τὴν κίνηση, τὸ λιτὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα τυλίχτηκε μὲ τὸν πλοῦτο τῆς Ἀνατολῆς. Ἐκείνη τὴ στιγμή, γεννήθηκε ὁ Οἰκουμενικὸς Ἑλληνισμός.

Ὕστερα ἀπὸ 384 χρόνια, πνευματικὰ χρεωκοπημένη πιὰ ἡ Δύση ἤρθε στὸ ἴδιο ἐκεῖνο σταυροδρόμι ὅπου ἡ Ἀσία καὶ ἡ Εὐρώπη δίνουν τὰ χέρια καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸν Παῦλο τὸ ὡραιότερο δῶρο τῆς Ἀνατολῆς·τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν τὸ ἔφερε.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν, Πρωθιεράρχα τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Σεβασμιώτατοι Συνοδικοὶ Ἱεράρχες,

Πατέρες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές,

Σήμερα δυστυχῶς, ἡ Δύση βρίσκεται πάλι χρεωκοπημένη πνευματικὰ καὶ ἡ παλαιὰ ρήση «ex Oriente lux» παραμένει ἀνάγκη, ἀδήριτα ἐπιτακτική.

Ποιὰ Δύση, ὅμως, καὶ ποιὰ Ἀνατολή;

Σήμερα ἐκείνη ἡ πολιτισμικὴ περιοχὴ ποὺ χαρακτηρίζονταν Δύση, κατέκλυσε σὰν πλυμμηρίδα μὲ τὴ νοοτροπία της ὁλόκληρο τὸν πλανήτη, καταποντίζοντας τὴν ἰδιοπροσωπία τῶν ἄλλων πολιτισμῶν. Ἴσως αὐτὸ νὰ εἶναι καὶ τὸ μοιραῖο λάθος της.

Ὅμως, μὲ δεδομένο ὅτι ἡ Δύση εἶναι τέκνο τοῦ Καθολικισμοῦ καὶ ὅτι τὰ πολιτικο-κοινωνικὰ γεγονότα εἶναι ἀπόρροια τῶν πνευματικῶν, εὔκολα θὰ διαπιστώσουμε ὅτι αἰτία αὐτῆς τῆς χρεωκοπίας ὑπῆρξε ἡ ἀλαζονία μὲ τὴν ὁποία ἡ Δύση εἶδε τὸν ὑπόλοιπο κόσμο. Δὲν εἶδε μὲ συμπάθεια τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, δὲν ἐπέδειξε φιλανθρωπία στὸ ἀνθρώπινο λάθος καὶ ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία, ἴσως ἐπειδὴ τὸ ἀπαιτοῦσαν οἱ ἐποχές, στάθηκε σκληρὰ ἐξουσιαστικὴ πάνω στοὺς λαοὺς ποὺ διακονοῦσε.

Αὐτὴ ἡ ἀνάλγητη στάση ἔφερε ἀντίδραση ποὺ κι ἐκείνη πέρασε στὸ ἄλλο ἄκρο. Ἡ Διαμαρτύρηση σάρωσε κάθε παραδοσιακὴ ἰκμάδα καὶ ξεγύμνωσε τὴν πνευματικότητα ἀπὸ κάθε ὀμορφιά. Ἔκαμε λατρεία τὴν ἐργασία καὶ τὴν οἰκονομία προσευχή. Τὸν περασμένο αἰῶνα, πῆγε νὰ δημιουργηθεῖ στὴν Εὐρώπη μιὰ ἀμυδρὴ ἐλπίδα, μὲ τὴ νέα «θρησκεία» ποὺ ἐπικράτησε, ἐννοῶ τὸν Κομμουνισμό·ποὺ ἐνῶ εἶχε δίκαιες ἀφορμὲς δὲν κατάφερε νὰ φέρει σωστὰ ἀποτελέσματα καὶ τελικὰ ρήμαξε τὴν μισὴ Γηραιὰ Ἤπειρο.

Σήμερα οἱ Προτεσταντικὲς παραφυάδες συντελοῦν στὴν διάσπαση τῶν κοινωνιῶν, ἡ Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία εἶναι ὑπὸ διάλυση καὶ ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ δείχνει ὑπαρξιακὰ σοβαρὰ προβληματισμένη.

Στὴν Ἀνατολή; τί γίνεται στὴν Ἀνατολή;

Τὸ Ἰσλάμ ἀμυνόμενο τὴν ἀθεΐα καὶ τὸν ἐκφυλισμὸ τῆς Δύσεως, ὅπως τὰ γνωρίζει ἀπὸ τὴ δυτικὴ τηλεόραση, θεωρεῖ ὑποχρέωσή του νὰ ἐξισλαμίσει ἤπια κατ’ἀρχήν, τὴν γκιαοὺρ-Εὐρώπη. Ἀπαντώντας στὴν δυτικὴ ἐκμετάλλευση, ἐμπνέει φανατισμένους τρομοκράτες ποὺ θέλουν νὰ πάρουν τὴ revance γιὰ τὶς Σταυροφορίες, ποὺ ἐσκεμμένα καὶ διογκωμένα διατηροῦνται στὴν ἱστορικὴ μνήμη τῶν ἰσλαμικῶν λαῶν. Ἔτσι ἡ Ἀνατολὴ δὲν ξέρει νὰ συζητεῖ, δὲν μπορεῖ νὰ συζεῖ καὶ γι’αὐτὸ δὲν γεννᾶ κανένα καλὸ στὸν σύνολο πολιτισμό.

Στὸ νοητὸ μέσο, αὐτῶν τῶν ὑπαρκτῶν ὁρίων Ἀνατολῆς-Δύσης, βρίσκεται ἡ Χώρα μας «…στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια ποὺ ‘χει, στὸ’να λουστρίνι στ’ἄλλο τσαρούχι».

Θέλω νὰ πῶ·ἄλλος λίγο-ἄλλος πολύ, ὅλοι μας ἀνεξαιρέτως βιώνουμε τὴ δυτικὴ κουλτούρα μὲ ἀνατολίτικα γονίδια. Οἱ σκέψεις μας καὶ οἱ δράσεις μας εἶναι δυτικές, ὅμως, σημαντικὸ μέρος τοῦ λαοῦ μας, καθημερινά, ταυτίζεται συναισθηματικὰ μὲ τὰ τουρκικὰ τηλεοπτικὰ σήριαλς.

Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες καμαρώνουν ποὺ τὰ Εὐαγγέλια εἶναι γραμμένα στὴ γλώσσα μας, δὲν τὰ διαβάζουν, ὅμως! Ἡ γνώση ποὺ ἔχουν πολλοὶ συμπατριῶτες μας γιὰ τὴν Ἁγία Γραφή, ἀρχίζει καὶ τελειώνει στὶς χολλυγουντιανὲς ταινίες τῆς Μεγ. Ἑβδομάδος. Οἱ χριστιανοί μας θὰ μποροῦσαν νὰ ὁρκιστοῦν κιόλας ὅτι οἱ Πρωτόπλαστοι στὸν Παράδεισο ἔφαγαν μῆλο, ὅτι τὰ Εὐαγγέλια εἶναι 12, ὅτι ὁ Ἄγγελος ἔδωσε στὴν Παρθένο κρῖνο καὶ ὅτι ἡ Μαρία Μαγδαληνὴ ἦταν πόρνη. Τὸ μόνο «ἁγιογραφικὸ» χωρίο ποὺ διανθίζει τὶς συζητήσεις τῶν πλείστων Ἑλλήνων εἶναι τὸ «πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα», ποὺ δὲν ὑπάρχει πουθενὰ στὴν Γραφή. Ἕνα μεγάλο τμῆμα τοῦ λαοῦ μας δὲν λειτουργεῖται τὶς Κυριακές, δὲν μετέχει στὰ Μυστήρια, βαρυέται τὸ κήρυγμα, θέλει νὰ ἔχει καλοὺς ἱερεῖς, ὄχι ὅμως νὰ γίνουν τὰ παιδιά του, καὶ κάθε φορὰ ποὺ θέλει νά’χει λόγο στὰ ἐκκλησιστικά, διακηρύσσει «…κι ἐμεῖς εἴμαστε Ἐκκλησία»! Στὸ τέλος ὅλοι ἐπαναπαύονται μὲ τὸ νὰ θεωροῦν Ἐκκλησία μόνο τὴν Ἱεραρχία τῶν Ἐπισκόπων καὶ ἐναποθέτουν σ’αὐτὴν τὶς ὑποχρεώσεις τους. Ναί, χωρὶς ἱερὸ Κλῆρο δὲν ὑπάρχει Ἐκ-κλησία, ἀλλὰ καὶ μόνο ὁ Κλῆρος δὲν εἶναι Ἐκκλησία.

Ἀπόρροια αὐτῆς τῆς δίνης εἶναι ἡ ἀνερμάτιστη ἄποψη περὶ Ἐκκλησίας ποὺ ἔχουν οἱ πολιτικοί μας, οἱ ὁποῖοι συναντοῦν τὸ λαό μας στοὺς ἑσπερινούς καὶ στὶς λιτανείες, ἀλλὰ ὅταν νομοθετοῦν στὸ Κοινοβούλιο ψηφίζουν ἀντιεκκλησιαστικά. Χριστιανοί μας εἶναι κι αὐτοί, βαφτισμένοι ἀπὸ τὰ χέρια μας, ζοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση στὶς οἰκογένειές τους, ὅμως, δὲν τὴν διακρίνουν στὴν ψυχοσύνθεση τῶν ψηφοφόρων τους οὔτε τολμοῦν νὰ τὴν προασπιστοῦν σὲ διεθνῆ φόρα.

Μιλοῦν γιὰ χωρισμὸ Ἐκκλησίας-Πολιτείας χωρὶς νὰ ξέρουν τί θὰ σημάνει αὐτὸς ὁ χωρισμός. Βεβαίως χρειάζεται νὰ ἐπανα-προσδιορίσουμε τὸ ρόλο μας μέσα στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ὅμως, ὄχι μὲ τὴν ἀρνητικὴ προμετωπίδα ἑνὸς χωρισμοῦ. Ἀκόμα· οἱ πολιτικοί μας ἀναγνωρίζουν τὴν χρησιμότητα τῆς Ἐκκλησίας στὸν τομέα τῆς φιλανθρωπίας, παραγνωρίζουν ὅμως τὸ γεγονός, ὅτι ἡ φιλανθρωπία γιὰ μᾶς δὲν εἶναι σκοπός, εἶναι καρπὸς τῆς πνευματικῆς ἐργασίας μας πάνω στὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμα.

Περίεργο εἶναι ποὺ κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ὅταν θέλουμε νὰ ἐπιδείξουμε τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ὑπάρξεώς μας, προτάσσουμε τὰ Ἱδρύματά μας ! Λὲς κι ἂν ὑπάρξει ποτὲ στὸν τόπο μας ἄριστη προνοιακὴ κρατικὴ περίθαλψη, τότε ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ ἔχει λόγο ὕπαρξης!

Αὐτός, λοιπόν, εἶναι ὁ δυτικὸς Ἑλληνισμὸς στὴν Πατρίδα μας, σήμερα, ποὺ κατεπειγόντως χρειάζεται τὴν «ἐπίσκεψη» τοῦ ἀπ. Παύλου, ἀπὸ μιὰ νοητὴ Ἀνατολή. Χρειάζεται μιὰ γενναῖα ἐπιστροφὴ τοῦ λαοῦ μας στὶς ρίζες μας ἀφοῦ προηγηθεῖ αὐτο-γνωσία καὶ εἰλικρινὴς ἐκτίμηση τῆς ἰδιοπροσωπίας μας.

Ὅμως, ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν χρειάζεται νὰ διαβεῖ ξανὰ στὴ Μακεδονία γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει, εἶναι ἐδῶ. Τὰ ἴχνη τῆς διαβάσεώς του παραμένουν βαθειὰ χαραγμένα στὴ Χώρα μας, εἶναι ὅμως σκεπασμένα κάτω ἀπὸ τὴ σκόνη τῆς ἀδιαφορίας μας. Χρειάζεται, λοιπὸν κόπος, χρειάζεται καὶ προσπάθεια.

Στὸ σταυροδρόμι Ἀνατολῆς Δύσεως, ἡ θέση στὸ χάρτη τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος ἤ θὰ εἶναι χρωματισμένος μὲ ἔντονα χρώματα διαχρονικῆς σοβαρότητος, συνέπειας καὶ σταθερότητος ἢ δὲν θὰ εἶναι. Γκρίζα χρώματα καὶ δειλὰ ψελλίσματα δὲν ἔχουν «πέραση» σήμερα. Στὰ διεθνῆ μαρμαρένια ἁλώνια τοῦ πολιτισμοῦ, ἤ καταθέτεις μὲ δυναμισμὸ καὶ αὐτοπεποίθηση ὅ,τι ἔχεις ἤ παραπετιέσαι σὰν τριτο-κοσμικὸς ζήτουλας.

Καὶ ἐμεῖς ἔχουμε νὰ προσφέρουμε πολλά. Ἀρκεῖ νὰ τὰ ξέρουμε καὶ νὰ καμαρώνουμε γι’αὐτά.

Τὸ 1981 ἡ γαλλικὴ Ἐφημερίδα Le Monde ἔγραψε: «Καλωσορίζουμε στὴν Εὐρώπη τὴ Χώρα τῆς Φιλοκαλίας».

Καὶ ὅταν πρὸ 12ετίας γιορτάστηκε τὸ Ἰωβηλαῖο τῶν 2000 χρόνων, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι λαοὶ προσέβλεπαν μὲ ἐλπίδα στὴν Ἑλλάδα.

Σήμερα ἀπογοητευμένοι μᾶς λυποῦνται. Γιατί; Ἐπειδὴ εἶδαν μιὰ αὐτο-καταστροφικὴ μανία νὰ μᾶς στροβιλίζει καὶ νὰ σαρώνουμε στὸν τόπο μας, ὅσα οἱ ξένοι θαύμαζαν σὲ μᾶς ἐπὶ αἰῶνες. Ἕνας μιμητισμὸς μᾶς τρέλανε, τάχα φιλοπρόοδος, μιὰ ἀναισθησία, ἀδιαφορία καὶ τεμπελιά, «τοῦ πλούτου ἡ ἀχορταγιά, τσῆ δόξας πείνα». Ἔτσι, ρημάξαμε τὴ γλώσσα μας, γκρεμίσαμε αἰώνια σύμβολα, νερώσαμε τὶς ἀξίες μας, εὐτελίσαμε τὶς ἀρχές μας, παραθεωρήσαμε τὶς παραδόσεις μας, τάχα πρὸς χάριν κάποιων μειονοτήτων, ποὺ τώρα διαπιστώνουμε ὅτι κι αὐτὲς δὲν μποροῦμε νὰ τὶς ἀντέξουμε.

Παλαιότερα, κάποιοι στὸν τόπο μας χώρισαν τὴν ἱερωσύνη ἀπὸ τὴ εὐσέβεια. Τώρα πληρώνουν ἀκριβὰ τὸ κόστος.

Πρὶν ἀπὸ καιρό, κάποιοι προσπάθησαν νὰ χωρίσουν τὴν Ἐκ-κλησία ἀπὸ τὸ λαό. Τώρα ἀποξενώθηκαν κι ἀπ’τοὺς δυό. Πρόσφατα, κάποιοι διέσυραν γιὰ σκάνδαλα τὴν Ἐκκλησία στὰ μάτια τῶν ἑλλήνων καὶ παρώτρυναν τὸ λαό μας νὰ ρίξει πέτρες στοὺς παπάδες. Τώρα ὁ λαὸς τοὺς πετάει χειροβομβίδες.

Φτάνουν, ὅμως οἱ διαπιστώσεις, φτάνουν! Τώρα τί γίνεται!

Νὰ τὰ διορθώσουμε ὅλα αὐτά. Στὸ χέρι μας εἶναι. Νὰ στρω-θοῦμε ὅλοι στὴ δουλειά. Νὰ ἐργαστοῦμε, ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, τίμια καὶ εὐσυνείδητα. Νὰ φοβόμαστε τὸ Θεὸ καὶ νὰ μὴν χαλᾶμε τὴ συγγένεια ποὺ ἔχουμε μαζύ του. Νὰ σεβαστοῦμε τὸν συνάνθρωπό μας, νὰ τὸν κατανοῦμε καὶ νὰ τὸν ἐξυπη-ρετοῦμε. Νὰ τιμήσουμε τὰ σύμβολά μας καὶ τὶς διαχρονικὲς ἀξίες τῆς φυλῆς μας. Νὰ καλλιεργήσουμε τὶς πανανθρώπινες ἀρετές μας, ποὺ μέχρι τώρα ἔκαναν τὸν πολιτισμό μας σταθμὸ στὴν Παγκόσμια Ἱστορία. Κυρίως ἀπέναντι στὴ νέα γενιά, ὁ λόγος μας καὶ ὁ τρόπος μας, ὀφείλουν νὰ ἀναμορφωθοῦν. Νὰ περιγράψουμε τὴν ὅποια ἐμπειρία μας, μὲ εἰλικρίνεια. Νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὰ λάθη μας. Νὰ ἀλλάξουμε, νὰ μετανοήσουμε, νὰ διορθωθοῦμε καὶ νὰ ὀργανωθοῦμε.

Χρειάζεται ἕνα ὑγιὲς πνευματικὸ προσκλητήριο μαθητείας πρὸς ὅλους μας. Χρειάζεται αὐτοπεποίθηση, χρειάζεται πίστη στὸ Χριστό, χρειάζεται ἐμπιστοσύνη στὴν Ἐκκλησία. Ὄχι νὰ μᾶς καταλαμβάνουν κάποια φοβικὰ σύνδρομα, ὄχι νὰ βλέπου-με παντοῦ ἐχθρούς καὶ αἱρετικούς. Τὸ κάνουμε, δυστυχῶς· γι’αὐτὸ ἀναπτύχθηκε πρόσφατα στὸν τόπο μας ἕνας πρωτό-γνωρος, κοσμικὸς καὶ ἐκκλησιαστικὸς φανατισμὸς ἀπέναντι σὲ πραγματικοὺς καὶ φανταστικοὺς ἐχθρούς, τάχα ἐπίδοξους ἐπιβουλεῖς κατὰ τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ε! ὄχι δά! Κανένας ἂς μὴν αὐτο-αναγορεύεται περισσότερο Ἕλληνας ἤ περισσότερο Ὀρθόδοξος ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἐπειδὴ ἔτσι μολύνεται καὶ ὁ ἀέρας μὲ τὸν ἑωσφορικὸ τύφο τῆς ἔπαρσης. Σ’αὐτὸν προστίθεται καὶ μιὰ ἀρρωστημένη ἐσχατολογία διανθισμένη μὲ κάθε ἀνόητη καὶ νοσηρὴ προφητολογία. Ὅλα αὐτὰ μᾶς κάνουν κακό, μας διχάζουν, μᾶς κλείνουν στὸν ἑαυτό μας, χαντακώνουν τὸν λύχνο «ὑπὸ τὸν μόδιον», σκλαβώνουν τὴν ἐλευθερία μας, εὐτελίζουν τὴν ὄμορφη πίστη μας καὶ τὴν ὑγιὴ παράδοσή μας.

Ἐμεῖς, πιστεύουμε στὸ Χριστό, μπολιαζόμαστε στὸ σῶμα του, ὁπότε πιστεύουμε καὶ στὸν ἑαυτό μας, δὲν θὰ χαθοῦμε. Ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει πὼς ὅσες φορὲς ἀνασκουμπωθήκαμε, κάναμε θαύματα. Ὅσες φορὲς παραδεχτήκαμε τὰ λάθη μας, τότε ἐκτιναχτήκαμε σὲ ὕψος ἀρετῆς. Ὅσες φορὲς ἤρθαμε μὲ ταπείνωση στὰ ὅριά μας, τότε κατεβήκαμε ἀπὸ τὰ ξυλοπόδαρα τῶν ψευδαισθήσεων καὶ πλησιάζοντας τὶς ρίζες μας, συνεισφέραμε στὸν πολιτισμό. Ὅσες φορὲς συναναστραφήκαμε ξένους, τούς κερδίσαμε. Ὅταν σεβαστήκαμε πρώην φίλους, ἐκεῖνοι κατάλαβαν τί ἔχασαν.

Νά, λοιπόν, πὼς μποροῦμε νὰ γίνουμε ἐμεῖς, ὁ ἀπόστολος Παῦλος τῆς Εὐρώπης. Τῆς τωρινῆς Εὐρώπης, ποὺ βλέπει τὴν κατάρρευση τῆς οἰκονομικῆς σύγκλησης στὴν ὁποία τόσο ἐπένδυσε, νὰ χρειάζεται ἐναγωνίως σύγκληση πνευματική, εἰδ’ἄλλως τὸ εὐρωπαϊκὸ οἰκοδόμημα θὰ σωριαστεῖ μὲ πάταγο σὲ ἐρείπια.

Νά, λοιπόν, πὼς μᾶς περιμένει ἡ Δύση. Ὄχι σὰν φτωχοὺς συγγενεῖς καὶ ζητιάνους, ἀλλὰ σὰν ἀριστοκράτες. Μᾶς περιμένει μὲ τὰ χέρια γεμᾶτα. Γεμᾶτα Ἑλληνισμὸ καὶ Ὀρθοδοξία. Δηλ. γεμᾶτα ἀρχοντιά! Νὰ δώσουμε, ὄχι τὰ δανεικά, ἀλλὰ προτάσεις ζωῆς, τεχνικὲς γιὰ ἑνότητα, μεθόδους γιὰ διάρκεια·δοκιμασμένες συνταγὲς σὲ μᾶς ἐπὶ χιλιετίες καὶ ἐπιτυχημένες.

Αὐτὴ θὰ εἶναι καὶ ἡ πνευματική -πεῖτε την καὶ πολεμική- ἐξάρτυσή μας ἀπέναντι στὴν ἰσλαμικὴ Ἀνατολή, ποὺ ὅπου νά’ναι, σήμερα-αὔριο, θὰ θελήσει νὰ περάσει ἀπὸ πάνω μας τὸ δρόμο της.

Μιὰ τέτοια Ἑλλάδα, μᾶς χρειάζεται ὁ κόσμος, μᾶς θέλει, μας ἔχει ἀνάγκη.

Τώρα ποὺ ὁ κόσμος ὅλος ψάχνει πολιτιστικὴ ταυτότητα. Ταυτότητα, ὅμως, ὄχι φούμαρα.

Ἴσως, νὰ μοῦ πεῖτε·«ὁ λαός μας δὲν ἀντέχει νὰ ἀκούει τὰ ἀληθινά, ἀλλὰ μόνο τὰ εὐχάριστα»!

Δὲν εἶν’ἔτσι. Καὶ στὸν Παῦλο εἶπαν «ἀκουσόμεθά σου πάλιν…» ὅμως ὁ λόγος εἰπώθηκε, ὁ σπόρος ἔπεσε, τὸ δένδρο βλάστησε, ὁ Ἑλληνισμὸς διασώθηκε σὰν ἀνέβηκε πάνω στὸ ἅρμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα διετύπωσε τὰ Δόγματά της καὶ μὲ τὴν ἑλληνικὴ σκέψη ἔκτισε τὴ Θεολογία της.

Τελικά, ναί! ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἁλάτι, ποὺ νοστιμίζει τὸ φαγητὸ καὶ πονάει στὴν πληγή. Εἰδ’ἄλλως τὸ ἁλάτι εἶναι ἄχρηστο.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος,

Σ’αὐτὸν τὸν ἱστορικὸ καὶ ἀρχοντικὸ Ναὸ τῆς κλεινῆς Καθέδρας σας, ποὺ σήμερα στὴ γιορτή του τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἀρχιεπισκοπικὴ παρουσίας σας καὶ τὴ Συνοδικὴ συλλειτουργία, ἀφοῦ μοῦ δώσατε τὴν τιμὴ νὰ ὁμιλήσω στὸ ποίμνιό σας, νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ κλείσω τὴν ὁμιλία μου, μὲ κείμενο τοῦ γνωστοῦ ἀθέου Ernest Renan ποὺ ἀπευθύνεται προσευχητικὰ στὴν Ἀκρόπολη, ποὺ τότε συμβόλιζε τὴν ὀρθὴ λογική.

Νομίζω ὅτι αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ «καλὴ μοίρα» τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ νικήσει τὴ λογική, μόνο ὅταν θελήσει νὰ συμβαδίσει μὲ τὴν Ὀρθοδόξη Πίστη:

«Θυμᾶσαι;» λέει ὁ Renan στὴν Ἀκρόπολη «θυμᾶσαι τὴν ἡμέρα ἐπὶ ἄρχοντος Διονυσόδωρου, ὅπου ἕνας ἄσχημος, μικρόσωμος Ἰουδαῖος, ποὺ μιλοῦσε τὰ σπαστὰ ἑλληνικὰ τῆς Συρίας, ἦρθε ἐδῶ, διέτρεξε τὰ προπύλαιά σου χωρὶς νὰ σὲ νιώσει, διάβασε τὶς ἐπιγραφές σου μὲ μιὰ λοξὴ ματιὰ καὶ πίστεψε πὼς βρῆκε μέσα στὰ τείχη σου ἕνα βωμὸ ἀφιερωμένο στὸν Ἄγνωστο Θεό; Ε, λοιπόν, ναί! ὁ μικρόσωμος ἐκεῖνος Ἰουδαῖος, τελικά, τὰ κατάφερε, νίκησε!»

(Ὁμιλία του Μητροπολίτη  Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου στὸν ἑορτάζοντα  ἱ. Ναὸ Ἁγ. Παύλου, Ψαρρῶν, στὴν Συνοδικὴ Θ. Λειτουργία 2012)

πηγή

μεταφορά απο...