Εις μνήμην και τιμήν Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Οι οδύνες ενός νέου κόσμου που γεννιέται δεν είναι πρωτόγνωρες για την ανθρωπότητα. Πολύ περισσότερο δεν είναι πρωτόγνωρες για το Γένος μας, το οποίον άλλωστε δεν έχει κλείσει ούτε δυο αιώνες ελευθερίας, αλλά και διάσωσης της εθνικής του αυτοσυνειδησίας. Σε τέτοιες εποχές σύγχυσης, τραγικών αδιεξόδων και αναζήτησης ταυτότητας, εθνικής και υπαρξιακής, η πνευματική καθοδήγηση με λόγο, κυρίως όμως με ζωντανό παράδειγμα, αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας. 
Πνευματικό ηγέτη εξαιρετικών χαρισμάτων, απίστευτης εργατικότητας, ευρύτατης μόρφωσης, κυρίως όμως ανόθευτης Ελληνορθόδοξης πνευματικότητας και αγάπης για το ποίμνιό του, βρήκε ο λαός μας στο πρόσωπο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη πριν από δυόμισι αιώνες. 
Από τα μέσα του 18ου αιώνα και για 60 χρόνια, ο Άγιος Νικόδημος δαπάνησε απλόχερα τον πλούτο των χαρισμάτων και του πνευματικού του μόχθου, προκειμένου να οδηγήσει έναν καθημαγμένο λαό δια μέσου δραματικών κινδύνων, προερχομένων εξ Ανατολών και Δυσμών. 
Ο εξ Ανατολών κίνδυνος, η Οθωμανική καταπίεση και θηριωδία, καταδίκασε ένα λαό στην αμάθεια, στον αιματηρό αγώνα για επιβίωση και στην βαθειά νάρκη όλων των θησαυρών της πίστης και του πολιτισμού του. 
Ο εκ Δυσμών κίνδυνος, η αδιάκριτη σάρωση του θεοκρατικού Μεσαίωνα από τον Διαφωτισμό, απείλησε να οδηγήσει τον μόλις αφυπνισμένο Ελληνικό λαό σε μια άλλου είδους ακρότητα: Στην απολυτοποίηση της ανθρώπινης γνώσης και στην περιφρόνηση της γνήσιας και άδολης λαϊκής θρησκευτικότητας που επί αιώνες διέσωσε την ιδιομορφία του. 
Στον πρώτο κίνδυνο, ο Άγιος Νικόδημος απάντησε, όχι μόνον με την πρωτοφανή και πολύμορφη σπουδή του σε όλα τα πεδία της τότε επιστήμης, αλλά και με το κολοσσιαίο εκδοτικό του έργο, μέσω του οποίου αναδείχθηκαν και διασώθηκαν πολύτιμοι πνευματικοί θησαυροί. 
Στον δεύτερο κίνδυνο, ο Άγιος επιστράτευσε την Ορθόδοξη μυστική και νηπτική παράδοση χιλίων σχεδόν χρόνων, προβάλλοντας ως απάντηση στον επηρμένο από την ανθρώπινη σοφία φιλοσοφικό άνθρωπο της Δύσης, τον ταπεινόφρονα από την θέαση του Ακτίστου Φωτός φιλοκαλικό άνθρωπο της καθ΄ ημάς Ανατολής. 
Δεν ήταν όμως αυτή η μόνη ισορροπία που κράτησε. Την ίδια στιγμή, που κατέγραφε στο Πηδάλιο -ένα από τα σημαντικότερα έργα του- την ακρίβεια και αυστηρότητα των Ιερών κανόνων, απαλλαγμένων από προσθήκες και αλλοιώσεις αιώνων, διέσωζε στην Φιλοκαλία -μια συλλογή πατερικής σοφίας, που μέχρι σήμερα γνωρίζει αλλεπάλληλες εκδόσεις σε όλη τη Δύση- την ποιμαντική διάκριση και το φιλάνθρωπο του Αγιορείτικου μοναχισμού. 
Αυτή η διαρκής σχοινοβασία, του επέτρεψε να συνομιλεί με το Δυτικό πνεύμα, χωρίς να αλλοιώνει το Ορθόδοξο ήθος και συγχρόνως να συντηρεί τους Ορθόδοξους θησαυρούς, χωρίς να αποκόπτεται από την εξέλιξη του παγκόσμιου πνευματικού πολιτισμού. 
Στο πρόσωπο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου φανερώθηκε όλο το διαχρονικό, αλλά και παράδοξο μεγαλείο της Παράδοσής μας: Η διαρκής βύθιση στον πυρήνα της Ορθόδοξης πνευματικότητας, κίνηση απεχθής για τους «προοδευτικούς» κάθε εποχής, να αποβαίνει οδός ανάδειξης της οικουμενικότητας της Ορθοδοξίας και συνάντησής της με τον ταλαιπωρημένο και μοναχικό άνθρωπο του στείρου ορθολογισμού, του θεοποιημένου ατομικισμού και του ακόρεστου καταναλωτισμού. 


Το έργο το Αγίου Νικοδήμου διασώζει μέχρι και σήμερα το Ορθόδοξο κριτήριο θέασης του κόσμου και διαλόγου με τον σύγχρονο πολιτισμό, σε όλα του τα επίπεδα. Η πιστότητά του στο ήθος των Πατέρων και των Αγίων, διασώζει μέχρι και σήμερα την Εκκλησία ως χώρο και τρόπο ζωής , βασισμένο στην αξία του ανθρωπίνου προσώπου και στο νόημα της ζωής, που πηγάζει από την αγάπη και την αγιότητα. Αλλά και η προσφορά του προς το γένος των Ορθόδοξων Ελλήνων στην πιο καθοριστική στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του, τον καθιστά μέχρι και σήμερα πρωταγωνιστή στην πορεία του σύγχρονου Ελληνισμού και στην αναζήτηση της ταυτότητάς του στην ομογενοποίηση λαών και πολιτισμών που επιχειρείται. 
Στις αρχές του 21ου αιώνα, όπου θα δοκιμαστούν οι αντοχές και τα ψυχικά αποθέματα , ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναμένει μιμητές της σταθερότητάς του ως προς το Ορθόδοξο δόγμα και ήθος, αλλά και της αγάπης του προς τον άνθρωπο, που αναμένει λόγο κρυστάλλινο και παράδειγμα ολοζώντανο, όπως του λαμπρού αυτού αστέρα τής Αθωνικής πολιτείας και της Αγιοπατερικής κοινωνίας. 
Άρθρο του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στην Εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

 πηγή

Το πνεύμα της ελευθερίας του μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου

Το πνεύμα της ελευθερίας

του μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

(Από το Σαββατιάτικο ένθετο της «δημοκρατίας» για την ορθοδοξία)

Πέρα από τα γεγονότα, όπως περιγράφονται στις Πράξεις των Αποστόλων, η πίστη είναι εκείνη που μπορεί να οδηγήσει στην κατανόηση όλων όσα συνέβησαν την ημέρα της Πεντηκοστής σε ένα υπερώο της Ιερουσαλήμ, πριν από 2.000 χρόνια. Μια νέα κοινότητα ιδρύεται, η πρώτη ίσως αληθινά πολυπολιτισμική κοινότητα, που καλεί στους κόλπους της όλους ανεξαιρέτως και αδιακρίτως, και προσφέρει το όραμα μιας υπέροχης και πρωτόγνωρης μέχρι τότε ανθρώπινης κοινωνίας.

Σε μια ανθρωπότητα καταματωμένη από την υποδούλωση σε δυνάστες και τυράννους, σε πάθη και ενοχές, στη φθορά και στον θάνατο, το Αγιο Πνεύμα, ως δύναμη ελευθερίας, έρχεται να ελευθερώσει από κάθε είδους τυραννία. Συγχρόνως όμως έρχεται  να απελευθερώσει αστείρευτες δυνάμεις του ανθρώπου, ανάλογες με εκείνες των μαθητών, που σε μια στιγμή μεταβλήθηκαν από φοβισμένοι ψαράδες σε ενθουσιώδεις κήρυκες μιας νέας ανθρωπότητας.

Το Πνεύμα είναι ελεύθερο και «όπου θέλει πνει» (Ιω. 3, 8). Αυτό βεβαιώνει ο Χριστός. Και, όπως τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει τη δράση Του, τίποτε δεν μπορεί και να κάμψει εκείνους που παρέδωσαν την άδεια ζωή τους και την άδεια καρδιά τους να πλημμυρίσει από το φως Του. Πολυμέτωπος ένας τέτοιος αγώνας ελευθερίας. Πρώτα, εναντίον της ενοχής και της απογοήτευσης από τα λάθη του παρελθόντος. Κατόπιν, εναντίον των ανθρώπινων παθών που φωλιάζουν στην ψυχή του κάθε ανθρώπου και πνίγουν κάθε ορμή του να ξαναβρεί τη φωτεινή του φύση. Αγώνας, κατόπιν, εναντίον των δομών της αδικίας και της απληστίας αυτού του κόσμου. Πάνω απ’ όλα όμως αγώνας σποράς όλων των δωρεών του Πνεύματος σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Σποράς αγάπης, αλληλεγγύης, μοιρασιάς, σεβασμού και προσφοράς, πέρα από διακρίσεις χρώματος, φύλου, και ταυτότητας.

Από την ώρα που το Αγιο Πνεύμα, με τη μορφή πύρινων γλωσσών, εγκαθίσταται στα κεφάλια των μαθητών, η Εκκλησία του Χριστού αναλαμβάνει να συμμετάσχει με το κάθε μέλος της ξεχωριστά στη δράση Του. Η παρουσία Του δεν αποτελεί μόνο ελπίδα για τον κόσμο, αλλά οδηγό και κριτή της δράσης και της ζωής της ίδιας της Εκκλησίας. Το όραμα μιας ενωμένης ανθρωπότητας στο όνομα της αγάπης και της δικαιοσύνης πρέπει να διασωθεί πρώτα στους κόλπους της. Μόνο μια Εκκλησία με ενωμένα τα μέλη της, κληρικούς και λαϊκούς, σαν μια ψυχή μπορεί να καλέσει σε σύμπνοια την ανθρωπότητα. Μόνο μια Εκκλησία που ακολουθεί το Πνεύμα στην υπέρβαση των κοσμικών και ιστορικών στερεοτύπων και προκαταλήψεων μπορεί να μιλήσει στον κόσμο για την απόλυτη αξία της ζωής και του ανθρώπινου προσώπου. Μόνο μια Εκκλησία που αντλεί διαρκώς ελπίδα, χαρά και αισιοδοξία από την παρουσία του Παρακλήτου (παράκληση = παρηγοριά) στη ζωή της μπορεί να δώσει χέρι βοήθειας και ανόρθωσης στην εξαντλημένη και απελπισμένη κοινωνία του 21ου αιώνα.

Η αληθινή ανατροπή της βαρβαρότητας, που πάντοτε χτυπούσε την πόρτα της Ιστορίας, ξεκινά από μια στάση ζωντανή και συνεπή με την πνευματικότητα της Εκκλησίας. Μια τέτοια συνέπεια την καλεί να συνδυάσει την αναμφισβήτητη κοινωνική της προσφορά με τη διαρκή καταφυγή στην αγιαστική δύναμη του Αγίου Πνεύματος, ώστε διαρκώς να καθιστά τα μέλη της, όλους μας, σκήνωμά Του και να μας αποκαθαίρει «από πάσης κηλίδος». 

- See more at: http://www.amen.gr/article14471#sthash.BTRndf1m.dpuf

Η μετάνοια τοῦ Πέτρου ἀνοίγει τόν δρόμο σέ ὅλους μας

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. ἸγνατίουΜεγάλο μέρος τῆς ἀκολουθίας τῆς Μεγάλης Τετάρτης εἶναι ἀφιερωμένο σέ ἕνα γεγονός ἀπό τά πιό συγκλονιστικά τοῦ Θείου Δράματος, τήν προδοσία 
τοῦ
Διδασκάλου ἀπό ἕνα μαθητή Του. Μέ ἰδιαίτερο ἀποτροπιασμό τό προσεγγίζει ὁ κάθε Χριστιανός, μιά πού ἡ μορφή τοῦ ᾿Ιούδα ἀποτελεῖ τήν πιό ἀπαίσια ἀπό ὅσες ὁδήγησαν στό Σταυρό τόν Σωτήρα. Κανείς δέν θά βρεθεῖ νά τόν δικαιολογήσει στούς αἰῶνες.

Γιά τούς ποιητές ὅμως τῶν ὑπέροχων ὕμνων, ὁ ᾿Ιούδας εἶναι τό πρόσωπο πού τούς ἀπασχολεῖ καί ζητοῦν νά βροῦν ποιό ἦταν ἐκεῖνο πού τόν μετέβαλε ἀπό μαθητή σέ προδότη. ῎Οχι πώς δέν τούς ἀπασχολεῖ τό πρόσωπο καί οἱ πράξεις του.

 Οἱ Πατέρες, καί αὐτῶν τό πνεῦμα καί τίς προθέσεις ἀκολούθησαν οἱ ποιητές τῶν ὕμνων, θέλουν περισσότερο νά σταθοῦν καί νά καταδικάσουν ὄχι τό πρόσωπο, ἀλλά τήν πράξη του, νά καταδικάσουν τήν προδοσία καί ὄχι τόν προδότη, νά στιγματίσουν καί ἐκεῖνον, μά κυρίως τήν κακία του, νά ὁδηγήσουν τούς Χριστιανούς νά τήν μισήσουν. ῾Ο κακός μαθητής ἔχει ἤδη καταδικαστεῖ καί ἀπό τό τέλος τῆς ζωῆς του, μά κυρίως ἀπό τό ὅτι ἔγινε συνώνυμος μέ τήν κακία αὐτή, ἔχει σχεδόν ἀχρηστευθεῖ ἡ λέξη προδότης καί ἀντικατασταθεῖ ἀπό τό “᾿Ιούδας”.

῾Η ἀπάνθρωπη συμπεριφορά ὅμως παραμένει καί συχνά ἕλκει πρός αὐτή πολλούς ἀπό τούς ἀνθρώπους, τούς Χριστιανούς, ὅσο ἀποτροπιασμό καί ἄν δοκιμάζουν αὐτοί ἀπό τό πρόσωπο καί τή διαγωγή τοῦ ἀχάριστου μαθητῆ. Τά Πάθη πού μνημονεύουμε καί συμπορευόμαστε μέ τό ἀθῶο θύμα τῆς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων, τό Χριστό, σκοπό ἔχουν ὄχι μόνο νά μᾶς φέρουν κοντά Του, συνοδίτες στό δρόμο πρός τό Γολγοθᾶ καί συμμέτοχους στή χαρά τῆς ᾿Αναστάσεως, ἀλλά καί νά μᾶς διδάξουν. Νά μᾶς ὑπομνήσουν μερικές ἀλήθειες, πού ἡ καθημερινότητα καί οἱ πολλές μέριμνες τῆς ζωῆς κάνουν νά ἔχουν χάσει πολύ ἀπό τήν σημασία τους γιά μᾶς τούς καθημερινούς ἀνθρώπους.

Μία ἀπό αὐτές, ἀπό τίς πιό φοβερές καί ἀπάνθρωπες, εἶναι καί ἡ προδοσία καί τοῦ Θεοῦ καί τῶν συνανθρώπων μας. ᾿Αναρίθμητο εἶναι τό πλῆθος καί ὅσων ὁριστικά ἀπαρνήθηκαν τόν Σωτήρα, μά καθόλου λιγότεροι καί αὐτοί πού μέ τίς πράξεις καί τά λόγια τους δέν δυσκολεύονται νά Τόν προδώσουν καί νά βρεθοῦν μακριά Του.

Καταδικάζουμε τό μαθητή καί τή μικροψυχία του. Δέν δυσκολευόμαστε ὅμως καί νά ἀκολουθήσουμε τά ἴχνη τοῦ προδότη. ᾿Ατόπημα, πού τό διέκρινε νά συμβαίνει στή ζωή καί πολιτεία τῶν πιστῶν Του ὁ ᾿Ιησοῦς, μέ τή γνωστή ὑπόμνηση πώς ὅποιος ντραπεῖ γι’ Αὐτόν καί γιά τή διδασκαλία Του μέσα στήν ἄπιστη καί ἁμαρτωλή γενεά, θά ντραπεῖ γι’ αὐτόν καί ὁ Υἱός τοῦ ᾿Ανθρώπου ὅταν ἔλθει μέ ὅλη τή δόξα Του. Γιατί καί αὐτό εἶναι ἄρνηση, εἶναι προδοσία. Καί μοιάζει, ὅπως ἡ ζωή καί ἡ ῾Ιστορία τό βεβαιώνουν, νά μήν εἶναι τόσο δύσκολο, οὔτε σπάνιο νά φτάσει κανείς ὥς αὐτή τήν ἄρνηση.

Τοῦτο θά ἦταν καταδικαστικό γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους, ἄν ἀπό τό πλῆθος τῶν μορφῶν πού παρελαύνουν στή διήγηση τῶν γεγονότων τοῦ Θείου Δράματος, δέν ὑπῆρχε καί αὐτή τοῦ ἐκλεκτοῦ Του μαθητῆ, τοῦ Πέτρου. Τοῦ Πέτρου πού Τόν ἀρνήθηκε, ντράπηκε νά ὁμολογήσει πώς ὑπῆρξε μαθητής Του τήν ὥρα πού ὁ Διδάσκαλος δικαζόταν καί βάδιζε τά πρῶτα βήματα πρός τό Σταυρικό θάνατο. ῞Ομως τήν ἄρνηση, τήν προδοσία, τήν ἐξαγόρασε ἡ εἰλικρινής μετάνοια καί τά πικρά δάκρυα, σέ σημεῖο πού νά τόν ἀναγνωρίσει σάν τήν πέτρα, τό στέρεο καί ἀκλόνητο θεμέλιο, πού πάνω σ’ αὐτό θά οἰκοδομοῦσε ὁ ᾿Αναστημένος Κύριος τήν ᾿Εκκλησία Του.

Κακίζει ἡ ᾿Εκκλησία μας τήν προδοσία, μά δέ σταματᾶ στήν καταδίκη, δέν μένει σ’ αὐτή. Προβάλλει ταυτόχρονα καί τή μετάνοια, πού μεταφράζεται σέ ἐσωτερική ἀναδίπλωση καί σέ θερμά, καυτά ἀπό τήν γνησιότητά τους δάκρυα, πού ὁδηγοῦν στήν αἰώνια ζωή, στήν ἀποκατάσταση ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος. ῎Αρνηση καί αὐτή τοῦ ᾿Ιούδα μέ τραγική κατάληξη, ἄρνηση καί ἐκείνη τοῦ Πέτρου μέ σωτηρία. Παρήγορη ὑπόμνηση γιά ὅλους μας αὐτό τό ζεῦγος, γιά νά μήν ἀπελπιζόμαστε, κι ἄν οἱ περιστάσεις μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἀπαράδεκτη διαγωγή, εὐτυχῶς ὑπάρχει ἡ μετάνοια καί τά θερμά δάκρυα! ῾Η μετάνοια τοῦ Πέτρου ἀνοίγει τό δρόμο σ’ ὅλους μας πρός τή μετάνοια καί τή σωτηρία ἀλλά καί τή χαρά πού χαρίζει ἡ ᾿Ανάσταση!


Από το βιβλίο «Ὁ Χριστός πού σταυρώνουμε» τῶν ἐκδόσεων ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

πηγή

Η ΦΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ του Mητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

(από το ένθετο Ορθοδοξία της εφημερίδας «δημοκρατία»)

Πολλές είναι οι σελίδες που αποτελούν το Ευαγγέλιο. 

Λίγες είναι όμως οι βασικές αρετές τις οποίες οι Ευαγγελιστές μάς 

καλούν να αποκτήσουμε. 

Μια από αυτές είναι η αγάπη. Μια άλλη είναι η πίστη. Γνωστές και οι δύο. 

Χιλιοακουσμένες! Υπάρχει όμως και μία, που σπάνια αναφέρεται: Είναι η συνέπεια!

 Συνέπεια λόγων και έργων. Συνέπεια πίστης και ζωής.
Η έλλειψη συνέπειας είναι από τις βασικότερες αιτίες που ο Χριστός

 βρέθηκε σε σύγκρουση με τους Φαρισαίους. Γι΄ αυτό και καταλήγει να

 πει σε όσους Τον άκουγαν:
«Ολα όσα σας λένε οι Φαρισαίοι να τα τηρείτε. Αυτά όμως που κάνουν μην

 τα κάνετε. Διότι αυτά που διδάσκουν δεν τα τηρούν». (Ματθ. 23,3)

Αλλά και οι απόστολοι στις επιστολές τους επανέρχονται συχνά στην ανάγκη της συνέπειας:
«Η πίστη χωρίς έργα είναι πίστη νεκρή», γράφει ο απόστολος Ιάκωβος (Ιακ. 2,17).
Για τους περισσότερους η Κυριακή της Ορθοδοξίας, πριν από δύο εβδομάδες, μας υπενθύμισε τον θρίαμβο μιας διδασκαλίας και την καθιέρωση ενός δόγματος. Κάτι άλλο όμως, πολύ σημαντικότερο, διαποτίζει όχι μόνο τη μέρα αυτή αλλά και όλη τη ζωή της Εκκλησίας: Είναι ο θρίαμβος του ορθόδοξου ήθους, του ορθόδοξου τρόπου ζωής· ζωής γεμάτης αγάπη για τον άνθρωπο, πίστης στη νίκη της επί του θανάτου, αλλά και ελπίδας ότι ο αγώνας μας έχει νόημα και προοπτική. 

Πολλοί από μας αγανακτούμε και διαμαρτυρόμαστε, όταν ακούμε για το ενδεχόμενο χωρισμού Εκκλησίας και κράτους. Θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατόν η ορθόδοξη διδασκαλία να ξεκόψει από την ιστορική πορεία του ελληνικού λαού, όταν μάλιστα η επέτειος της 25ης Μαρτίου, που πρόσφατα γιορτάσαμε, υπενθυμίζει τη μέχρι αίματος και μαρτυρίου συμβολή της Εκκλησίας στην απελευθέρωση του γένους μας.

Δυστυχώς όμως, αυτή η αγανάκτηση εξασθενεί δραματικά, όταν εμείς οι ίδιοι εκτοπίζουμε στην καθημερινότητά μας τις πλέον θεμελιώδεις αρχές της ορθόδοξης πίστης, που υποτίθεται ότι αποτελεί το κέντρο της ζωής μας. Πώς συμβιβάζεται ο σεβασμός προς κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, ως εικόνα Θεού, με το μίσος και την περιφρόνηση προς τον συνάνθρωπο; Πώς συμβαδίζει η μίμηση ενός Θεού αγάπης και προσφοράς με την αναζήτηση του κέρδους, πέρα από κάθε νομιμότητα και εντιμότητα;

Εξανιστάμεθα, όταν η Εκκλησία περιθωριοποιείται. Εμπράκτως όμως είναι η δική μας ασυνέπεια εκείνη που άφησε την οικογένεια χωρίς πρότυπα, τη δημόσια ζωή χωρίς εντιμότητα, την πολιτική χωρίς αρχές, την εξουσία χωρίς δικαιοσύνη, την Παιδεία χωρίς όραμα και την πατρίδα μας έρμαιη στον κυνισμό και στην απληστία των κέντρων του χρήματος.
Πριν από 14 αιώνες οι εικόνες ξαναβρήκαν τη θέση τους στους χριστιανικούς ναούς. Μαζί μ΄ αυτές, τη δική του θέση ξαναβρήκε και ο Σταυρός, που αύριο τιμούμε. Δεν πρόκειται όμως απλώς για μια διακοσμητική αποκατάσταση.

Τη στιγμή, που βλέπουμε αγιογραφημένους τον Χριστό και τους αγίους Πατέρες μας, καλούμαστε να θυμηθούμε ότι μπορούμε και αξίζουμε πολλά και μεγάλα. Στα πρόσωπά τους η φρίκη και η διαφθορά της εποχής τους βρήκαν έμπρακτη αντίσταση. Ετσι και σήμερα η φρίκη και η διαφθορά της δικής μας εποχής θα αντιμετωπιστούν, όχι με σχέδια και διακηρύξεις, αλλά με την προσωπική μας συνέπεια στις προϋποθέσεις του δρόμου που εκείνοι χάραξαν. Είναι ο δρόμος της ορθόδοξης πίστης και ζωής, ο δρόμος του προσωπικού μας Σταυρού.

πηγή

Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος για την Κυριακή της Ορθοδοξίας

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η Κυριακή της ᾽Ορθοδοξίας συνιστά την αδιάκοπη πρόκληση της ᾽Εκκλησίας που θέτει σε κρίση κάθε φορά την ποιότητα της δικής μας ορθόδοξης συνείδησης. Και τούτο, διότι μπορεί η ίδια η Ορθοδοξία να είναι το πιο ευωδιαστό άνθος που φύεται πάνω στη γη, κατά τους Αγίους Πατέρες μας, εμείς όμως οι θεωρούμενοι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν είναι βέβαιο ότι έχουμε πάντοτε τα υγιή αισθητήρια, προκειμένου να βλέπουμε και να οσφραινόμαστε το άνθος αυτό. Κι αυτό σημαίνει ότι μπορεί η σωτηρία να είναι παρούσα κατάσταση στη γη, οι χριστιανοί, όμως, τελικώς, να μην έχουμε εμπειρία αυτής, μοιάζοντας έτσι με τον διψασμένο που έχει την καθάρια πηγή δίπλα του, αλλά που δεν μπορεί να ξεδιψάσει, γιατί δεν την βλέπει.

Πράγματι: αξίζει, καταρχάς, να θυμηθούμε ότι η νίκη απέναντι στην εικονομαχία ήταν η επιβεβαίωση της πραγματικότητας της ενσάρκωσης του ίδιου του Κυρίου μας ᾽Ιησού Χριστού. 
 

Η εικονομαχία, με την άρνηση της δυνατότητας εξεικονισμού του Κυρίου και των Αγίων, διότι τάχα έτσι υπήρχε εκτροπή προς την ειδωλολατρία, αρνείτο το πιο καίριο στοιχείο της εν Χριστώ αποκάλυψης: ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος εν προσώπω ᾽Ιησού Χριστού. Η άρνηση αυτή, όμως, σήμαινε ταυτοχρόνως και την μη αποδοχή της σωτηρίας του ανθρώπου, δεδομένου ότι σωτηρία υπάρχει εκεί που ο άνθρωπος ενώνεται ζωντανά και αληθινά με τον Θεό. Πάνω σ᾽ αυτήν την πραγματικότητα κρίθηκε απαρχής η αλήθεια της πίστεως από την αίρεση, όπως το διατύπωσε ανάγλυφα ο Άγιος ᾽Ιωάννης ο Θεολόγος: «Παν πνεύμα ο ομολογεί ᾽Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού εστι. και παν πνεύμα ο μη ομολογεί τον ᾽Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα, εκ του Θεού ουκ εστι»(Α´᾽Ιωάν. 4, 2-3). Η νίκη, λοιπόν, της ᾽Εκκλησίας με την αποκατάσταση των εικόνων ήταν η διακήρυξη, για μία ακόμη φορά, ότι «ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (᾽Ιωάν. 1, 14) και ότι ταυτοχρόνως με τη σάρκωση του Θεού, αποκαταστάθηκε η ζοφωμένη εικόνα Του στον άνθρωπο.

Ετσι η ύπαρξη των εικόνων στην ᾽Εκκλησία μας λειτουργεί αφενός ως ένα είδος εποπτικού Συμβόλου της Πίστεως, αφετέρου ως διαρκής προτροπή για τον ορθό προσανατολισμό του πιστού: να βλέπει ότι ο Χριστός είναι ο σκοπός της ζωής του. Οι εικόνες, δηλαδή, στην ᾽Εκκλησία δεν υπάρχουν για λόγους αισθητικής. ᾽Αποτελούν την αισθητοποίηση της πίστεως και παραπέμπουν σε ο,τι συνιστά αυτοσυνειδησία της ᾽Εκκλησίας. Δεν είναι τυχαίο ότι συνδέθηκαν απαρχής με την εορτή των Χριστουγέννων. γι᾽ αυτό και η θεολογία των εικόνων συμβαδίζει με τη θεολογία της Γέννησης του Κυρίου. ᾽Από την άποψη αυτή, καταλαβαίνει κανείς και τον πολυχρόνιο αγώνα της ᾽Εκκλησίας για να κρατήσει τις εικόνες και το μαρτυρικό αίμα που χύθηκε για την πίστη σ᾽ αυτές. Οποια χαρά, συνεπώς, έκανε η ᾽Εκκλησία, όταν έβλεπε Αγίους της να επιστρέφουν από την εξορία, την ίδια χαρά έκανε και όταν είδε τις εξόριστες από την πονηρή κρατική εξουσία εικόνες να αναστηλώνονται και πάλι στους ναούς της και να δίνονται προς προσκύνηση στους πιστούς.

Κριτήριο, λοιπόν, στην Ορθοδοξία είναι ο,τι κρατάει ζωντανή τη σχέση του πιστού με τον Χριστό, κι αυτό το κριτήριο λειτούργησε και στον αγώνα για τις εικόνες. Η σχέση με τον Χριστό συνιστά την προτεραιότητα. αυτή αποτελεί τον θησαυρό της πίστεως, γι᾽ αυτό και κάθε τι άλλο υποβαθμίζεται η απορρίπτεται ως ανάξιο λόγου. Κατά τον λόγο του αποστόλου Παύλου «ηγούμαι πάντα σκύβαλα είναι, ίνα Χριστόν κερδήσω» (Φιλ. 3, 8). ᾽Από την άποψη αυτή, καταλαβαίνουμε και το γιατί στην πίστη μας δεν βρήκαν καθόλου χώρο να παγιωθούν οι όποιες, κατά καιρούς, τάσεις παρουσιάστηκαν ιδεολογοποιήσεως της Ορθοδοξίας η κατανόησής της με τρόπο φανατικό και ζηλωτικό. Διότι και η ιδεολογία και ο φανατισμός και ο ζηλωτισμός διαγράφουν εντελώς και διαμιάς τη ζωντανή σχέση με τον Κύριο: στην μεν ιδεολογία ο πιστός εγκλωβίζεται σε μία διανοητικού τύπου θρησκευτικότητα, στον δε φανατισμό και ζηλωτισμό συμφύρεται με τα ταραγμένα του συναισθήματα. Και στις δύο περιπτώσεις ελλείπει ασφαλώς η αγάπη, συνεπώς ο ίδιος ο Θεός. « Ο γαρ Θεός αγάπη εστί» (Α´ ᾽Ιωάν. 4, 16).

Κι ακριβώς αυτό προβάλλει πάνω από όλα η Κυριακή της Ορθοδοξίας με την αναστήλωση των εικόνων, γεγονός που συνιστά και την πρόκληση για να μετρήσουμε και τις δικές μας ορθόδοξες αντοχές: το πόσο έχουμε αποδεχτεί τη σάρκωση του Θεού Λόγου μέσα στο ζωντανό σώμα Του, την ᾽Εκκλησία, το πόσο, δηλαδή, λειτούργησε ο ερχομός του Χριστού για να ξαναβρούμε τον αυθεντικό εαυτό μας. Και αυθεντικός εαυτός δεν είναι άλλος από την αποκαταστημένη εικόνα του Θεού μέσα μας, η οποία λειτουργεί σωστά, όταν πορεύεται πάνω στις ράγες της αγάπης. Με άλλα λόγια, η Κυριακή της Ορθοδοξίας εορτάζεται όπως πρέπει, όταν μας βρίσκει να ζούμε ως ο Χριστός επί της γης, έχοντας ως γνώρισμά μας την αγάπη ᾽Εκείνου προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπο. Η ύπαρξη της αγάπης είναι αυτή που αποκαλύπτει τον βαθμό της ορθοδοξίας μας και όχι βεβαίως οι εξεζητημένες κραυγές και κινήσεις μας, καθώς πολύ ορθά έχει ειπωθεί. ᾽Από την άποψη αυτή, αυτό που προβάλλει η εορτή της Ορθοδοξίας είναι το του Αποστόλου «αληθεύοντες εν αγάπη» (᾽Εφ. 4, 15). Πατάμε στέρεα πάνω στην αλήθεια της παράδοσης του Χριστού και των Αποστόλων και φανερώνουμε το στέρεο αυτό πάτημά μας με το βίωμα της αγάπης μας. ᾽Αλήθεια και αγάπη συνυπάρχουν στην πορεία της ᾽Εκκλησίας μας και συνεπώς η έκπτωση της μίας εκ των δύο διαστρέφει και τις δύο.
Αγαπητοί μου αδελφοί, σε μία εποχή σαν τη σημερινή, όπου πάμπολλοι παραμορφωτικοί φακοί υπάρχουν που διαστρεβλώνουν την αλήθεια, ακόμη και μέσα στην Ορθόδοξη ᾽Εκκλησία μας, η Κυριακή της Ορθοδοξίας, για μία ακόμη φορά, έρχεται με την ανάμνηση της αναστήλωσης των εικόνων να μας υπενθυμίσει την παρουσία του Θεού μας με την κατά σάρκα Γέννησή Του και το μεγαλείο μας ως ανθρώπων, δηλαδή την αναμόρφωση της εικόνας Του μέσα μας, την ίδια τη θέωσή μας.

Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ

ΜΙΑ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΠΕΝΔΥΣΗ: Η ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Άρθρο στην Εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"Χωρίς ζωντανά κύτταρα δεν υπάρχει ζωντανός οργανισμός. Και χωρίς ζωντανή οικογένεια δεν  υπάρχει ζωντανή κοινωνία. Στην διαπίστωση αυτή μπορεί να αναζητηθεί η εξήγηση της γενικής παραλυσίας μιας κοινωνίας, που ξεκινά πάλι σχεδόν από το μηδέν, για να ξαναβρεί αξίες και νόημα ζωής. 
Όταν από τον τόπο αυτό πέρασαν κατακτητές απ΄ όλες τις φυλές και όταν βρίσκονται ακόμη εν ζωή άνθρωποι, που θυμούνται εποχές απόλυτης εξαθλίωσης και θανατηφόρας πείνας, θα ήταν λίγο υπερβολικό να χαρακτηρίσει κανείς την δική μας εποχή ως τη δυσκολότερη της ιστορίας του Γένους μας. Κι όμως! Ακόμη κι όταν την πατρίδα μας «έσκιαζε η φοβέρα και πλάκωνε η σκλαβιά», το κάθε σπίτι, η κάθε οικογένεια, είχε τη δυνατότητα να μεταβάλλει την κάθε νεώτερη γενιά σε κρίκο μιας φωτεινής αλυσίδας εθνικής αυτοσυνειδησίας και πολιτισμού,που ένωνε το παρελθόν με το μέλλον. Με καταδιωγμένη παιδεία, με βάρβαρο κράτος και κτηνώδη εξουσία, ένας πατέρας και μια μάνα βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν στα νέα παιδιά για όσα μια πατρίδα έχασε, για όσα έχει και για όσα της πρέπουν.

Δεν είναι όμως μόνον η εθνική αυτοσυνειδησία και η πολιτιστική ταυτότητα, που διέσωσε η Ελληνική οικογένεια. Παράλληλα, μέσα στους κόλπους της, διασώθηκαν  επί αιώνες, κώδικες και κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, οι οποίοι κατάφεραν να διατηρήσουν την κοινωνική συνοχή, αλλά και την προσωπική φιλοτιμία και αρχοντιά. Έτσι, στις ανύπαρκτες κοινωνικές δομές, στον φόβο και στην βαρβαρότητα, η ελληνική κοινωνία, μέσα από την οικογένεια, όρθωνε πάντα  ένα τείχος ανθρωπιάς, ελπίδας και πολιτισμού.

    Η Ελληνική οικογένεια, αυτό το φυτώριο αξιών και ευγένειας, φαίνεται να έχει χτυπηθεί στη ρίζα της. Παρατηρώντας την, σχηματίζει κανείς την εντύπωση πως ο άκρατος ατομισμός και η καταναλωτική μανία έχουν αλλοιώσει ακόμη και το ενστικτώδες γονεϊκό της φίλτρο. Δεν είναι μόνον πως πολλοί γονείς δεν νοιάζονται, παρά μόνον για τα μέσα διαβίωσης των παιδιών τους, δεν είναι μόνον πως πολλά παιδιά μεγαλώνουν κυριολεκτικά σαν ορφανά, δεν είναι μόνον πως συγγενικοί δεσμοί  διαλύονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι και πως οι συνθήκες ζωής δεν προσφέρουν ούτε τα ελάχιστα χρονικά περιθώρια για μια στοιχειώδη καλλιέργεια οικογενειακών σχέσεων, ανθρώπινης επικοινωνίας και καλλιέργειας αρχών και αξιών.

    Όλα δείχνουν, πως το παιχνίδι της κρίσης χάθηκε μέσα στην οικογένεια, αλλά και πως μέσα σ ΄ αυτήν μπορεί και πρέπει να ξανακερδηθεί. Ιδιαίτερα επιτακτική κάνει την ανάγκη αυτή η παντελής απουσία στέρεων θεσμών και οργανωμένων κοινωνικών και εκπαιδευτικών δομών. Χωρίς ισχυρή και λειτουργική οικογένεια, αφαιρείται κάθε εμπόδιο στην αντικοινωνική συμπεριφορά και στην γενικευμένη αυθαιρεσία, που επί δεκαετίες μαστίζουν την κοινωνία μας

    Σε εποχές, όπου αναζητούνται εναγωνίως επενδύσεις, ο σημερινός 'Έλληνας και κυρίως ο νέος Έλληνας γονιός πρέπει να αντιμετωπίσει το έργο της αναβάθμισης του θεσμού της οικογένειας ως επένδυση, όχι μόνο με οικονομικό, αλλά και με ψυχικό και πνευματικό όφελος. Όταν όλοι ομολογούν πλέον πως η κρίση, πέραν της οικονομικής δυσπραγίας, θεριεύει και λόγω  ψυχικών πιέσεων, αλλά και πνευματικής απονέκρωσης ως προς αξίες και ηθικές σταθερές, η Ελληνική οικογένεια μπορεί, όχι μόνο να μετριάσει τα οικονομικά αδιέξοδα, αλλά και να προσφέρει ψυχολογική ασφάλεια και πνευματική προοπτική.

    Τα δέντρα των αξιών μπορεί να φαίνονται πριονισμένα. Πολλοί, από απαισιοδοξία ή από σκοπιμότητα, επιχειρούν να μας πείσουν, πως ο νέος κόσμος δεν έχει χώρο για τέτοιου είδους παλαιομοδίτικες δομές. Ο σπόρος όμως της ελπίδας κρύβεται στο χωράφι της οικογένειας και περιμένει την αφοσίωση και την υποστήριξή μας, για να ξαναδώσει κοινωνικούς και πνευματικούς καρπούς.
πηγή

Ανεργία και αξιοπρέπεια*.Του Σεβ. Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Αν υπάρχει μία κατάσταση, η οποία θα μπορούσε ανεπιφύλακτα να περιγραφεί ως κοινωνικός καρκίνος, αυτή είναι η ανεργία. Πρόκειται για κατάσταση απόλυτα διαβρωτική για κάθε συλλογική προσπάθεια, χωρίς διακρίσεις ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου ή προηγούμενης επιτυχημένης επαγγελματικής διαδρομής. Χτυπάει την πόρτα απροειδοποίητα, ανατρέποντας σχεδιασμούς, όνειρα, ακόμη και την προοπτική μιας στοιχειώδους διαβίωσης. Με βίαιο τρόπο επαναφέρει μεγάλες ομάδες πληθυσμού στην απεγνωσμένη αναζήτηση ικανοποίησης στοιχειωδών αναγκών, όπως η πείνα ή η αντιμετώπιση του κρύου, ρίχνοντας κατακόρυφα την ποιότητα της κοινωνικής ζωής, καθώς, πνευματικές αναζητήσεις, καλλιτεχνικές δραστηριότητες και συλλογικές δράσεις φαντάζουν ως περιττή πολυτέλεια.

Οι καταστροφικές επιδράσεις της ανεργίας, όμως, δεν περιορίζονται μόνο σε κοινωνικό επίπεδο. Οι επιπτώσεις της κλονίζουν το νόημα της ζωής των ανθρώπων, κλονίζουν διαπροσωπικές σχέσεις, κλονίζουν οικογενειακές ισορροπίες. Σε μια κοινωνία μάλιστα, που επί δεκαετίες άντλησε νόημα αποκλειστικά από την δυνατότητα για κατανάλωση και την ανέλιξη στην πυραμίδα της επαγγελματικής επιτυχίας, η απώλεια της εργασίας ισοδυναμεί με «άδειασμα» ζωής και υποβιβασμό της αυτοεκτίμησης στο επίπεδο του «άχρηστου».Αναρωτιέται, πράγματι, κανείς, ποιον να προφυλάξει πρώτον, από αυτό το έσχατο κοινωνικό και ψυχολογικό αδιέξοδο: Τον μεσήλικα, που βλέπει να αμφισβητούνται με κάθε τρόπο κόποι και προσπάθειες μιας ζωής; Μήπως αυτόν που βρίσκεται στο μέσον της επαγγελματικής του διαδρομής και βλέπει να φράζεται ξαφνικά ο δρόμος του, εν μέσω της πιο παραγωγικής του ηλικίας; Ή τον νέο άνθρωπο, που τα όνειρά του περιφέρονται ανέλπιδα από βιογραφικό σε βιογραφικό και ευτελίζονται, τελικά, στον συμβιβασμό για μια θέση «ό,τι νά ΄ναι»;

Χωρίς καμιά αμφιβολία, το θέμα της ανεργίας δεν προσφέρεται μόνο για αναλύσεις. Δίνει αφορμή και για οργανωμένες συλλογικές δράσεις, συστηματικές προσπάθειες και στοχευμένο κοινωνικό οραματισμό. Δυστυχώς, στην πατρίδα μας κάθε τέτοια σοβαρή πρωτοβουλία έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Παραμένουμε δέσμιοι νοοτροπιών που αρέσκονται να δαιμονοποιούν τους πάντες και τα πάντα: τράπεζες, επενδυτές, θεσμούς, συλλογικά όργανα, διεθνείς οργανισμούς. Ένοχος πάντα κάτι άλλο και κάποιος άλλος. Και πίσω από αυτά, η ανέντιμη και τελικά καταστροφική νοοτροπία μας να διαμορφώνουμε ελαστικούς νόμους και κανόνες, με κριτήριο, όχι τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, αλλά το γρήγορο και εύκολο ατομικό βόλεμα, με παντελή απουσία μιας σοβαρής αυτοκριτικής και μιας έντιμης δέσμευσης απέναντι σε ένα πλαίσιο ισονομίας και διαφάνειας.
Μπροστά στο όντως σκληρό και ενίοτε απάνθρωπο οικονομικό σύστημα, οι επιλογές είναι δύο:

Ή το αρνείσαι ολοσχερώς ή αγωνίζεσαι να βελτιώνεις διαρκώς τη θέση σου, διεκδικώντας δυναμικά ρόλο στη διαμόρφωση των κανόνων του.
Δεν μπορεί, αίφνης, να έχουμε πολυπόθητες επενδύσεις και συγχρόνως ανεπιθύμητους επενδυτές. Αντί να αναλωνόμαστε σ΄ αυτόν τον παραλογισμό, είναι προτιμότερο, μπροστά στην αχαλίνωτη αναζήτηση κέρδους από ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, να διεκδικήσουμε, όλο και περισσότερο, την θέσπιση κανόνων με κριτήριο την ανθρωπιά και τη δικαιοσύνη. Η έκβαση, όμως, αυτής της διαπραγμάτευσης, ακόμη και της σύγκρουσης, θα εξαρτηθεί και από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας που θα διαπραγματευτεί και θα συγκρουστεί. Μια κοινωνία με ισονομία, σοβαρότητα, αίσθημα προσωπικής ευθύνης, εργατικότητα, δυναμισμό, ποιότητα και υποταγή της εγωπάθειας στο συλλογικό όραμα, θα διαμορφώσει επενδυτικό περιβάλλον με ανάλογη σοβαρότητα σχεδιασμού, προοπτικές για κοινά οφέλη και ελπίδα μιας ισορροπημένης ανάπτυξης.
Το μεγαλύτερο, όμως, κέρδος από μια τέτοια αλλαγή νοοτροπίας, θα είναι ο σεβασμός από φίλους και αντιπάλους κάθε είδους, ως αποτέλεσμα της αξιοπρέπειας και του σεβασμού απέναντι στους εαυτούς μας, την κοινωνία και την πατρίδα μας.

*Άρθρο στην Εφημερίδα Δημοκρατία 09/02/2013

πηγή

Ποιά "εκκλησία" εκφράζει ο Δημητριάδος Ιγνάτιος; ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ

ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ

ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΤΟΥ

 

 http://www.youtube.com/watch?v=6NuyGpdLme4&feature=player_embedded#!

Καὶ http://www.romfea.gr/ektakta-nea-2/15463-2013-01-31-10-58-27

Ὁ μητροπολίτης Βόλου κ. Ἰγνάτιος Γεωργακόπουλος, ὡς ἰνστρούχτορας τῆς Νέας Ἐποχῆς (καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ τὴν προωθεῖ) βγῆκε χθὲς στὴν τηλεόραση τῆς «Νετ» καὶ α) ἀλλοιώνοντας τὴν Πατερικὴ Παράδοση, β) προβάλλοντας μονομερῶς γνῶμες ἰατρῶν, ποὺ τὶς ταύτισε μὲ σύνολη τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, καὶ (τὸ χειρότερο γιὰ ἕνα Ἐπίσκοπο) γ) ὑποκαθιστῶντας τὴν Σύνοδο, προπαγάνδισε τὴν μεταμόσχευση ὀργάνων, καὶ ἰσχυρίστηκε ἄκομψα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποδέχεται τὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων δὲν ἔχει πάρει ὁμόφωνα καμιὰ τέτοια ἀπόφαση!!!

Ἐκτὸς ἄν, ὡς «ἐκκλησία», ὁ κ. Ἰγνάτιος θεωρεῖ τὴν ὁμαδοῦλα τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι πράγματι φέρονται ὡς νὰ ἀνήκουν σὲ μιὰ ἄλλη «ἐκκλησία», εἰσάγοντες καινοφανεῖς θεωρίες στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τὸ κάνουν αὐτὸ (ἐνῶ στὴν οὐσία εἶναι ἐλάχιστοι καὶ ὀλίγιστοι), ἐπειδὴ ἀπολαμβάνουν τὴν προστασία τοῦ Φαναρίου, ἐμεῖς δὲ οἱ ὑπόλοιποι ἀδρανοῦμε, ὅπως καὶ στὰ ὑπόλοιπα τεκταινόμενα εἰς βάρος μας ἀπὸ τοὺς τροϊκανούς.

Ἀλλὰ δὲν ἔμεινε μόνο σ’ αὐτὸ ὁ κ. Ἰγνάτιος, ἀλλὰ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἀπαντώντας στὶς ἐρωτήσεις τῶν δημοσιογράφων, ἔδειξε ὅτι ἀποδέχεται καὶ αὐτὴ τὴν «εἰκαζομένη συναίνεση»!!!

Νομίζω ὅτι καὶ ὁ ἰατρικὸς κόσμος, ἀλλὰ κυρίως οἱ ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες, τῶν ὁποίων τὸν ρόλο ὑποκλέπτει ὁ μητροπολίτης Βόλου, πρέπει νὰ δώσουν τὴν δέουσα ἀπάντηση. Ἀρκετὰ ἀνεχόμαστε ὡς λαὸς καὶ ὡς πιστοὶ τὶς «παπικὲς» ἀποφάνσεις ἐνίων δεσποτάδων.

Παραθέτω ἀπομαγνητοφωνημένο τὸ σημεῖο τῆς συνεντεύξεως, ποὺ ἀναφέρεται στὶς μεταμοσχεύσεις:

 Δημοσ.: Θέλω νὰ σᾶς ρωτήσω γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις... Σχετικὰ μὲ τὸ νόμο ποὺ λέει ὅτι ὅλοι οἱ Ἕλληνες πολίτες θεωροῦνται ἀναγκαστικοὶ δότες. Σᾶς βρίσκει σύμφωνο αὐτὸς ὁ νόμος;

Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Σὲ ὅτι ἀφορᾶ τὸ συγκεκριμένο σημεῖο αὐτοῦ τοῦ Νόμου, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἐκφράσει τὶς ἀντιρρήσεις της. Ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι τὴν εἰκαζόμενη συναίνεση δὲν εἶναι ὥριμος ἀκόμη ὁ ἑλληνικὸς λαὸς νὰ τὴν δεχθεῖ. Πιστεύω ἀκλόνητα ἀκόμη καὶ τοῦ νόμου ἰσχύοντος φοβοῦμε ὅτι οἱ ἰατροὶ πολὺ δύσκολα θὰ τὸν ἐφαρμόσουν ἐὰν οἱ συγγενεῖς ἀντιδράσουν. Γιὰ μᾶς σημασία ἔχει νὰ ὡριμάσουν πράγματα καὶ νὰ πιστέψουμε τί σημαίνει προσφορά. Τότε μόνο θὰ λύσουμε αὐτὸ τὸ θέμα.

Δημοσ.: Θέλουμε νὰ καταλάβουμε γιατί ἡ Ἐκκλησία δὲν διαδραματίζει πρωταγωνιστικὸ ρόλο, πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ νὰ γίνουν οἱ Ἕλληνες δότες γιὰ νὰ σωθοῦνε ζωές...

Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Πρέπει νὰ σᾶς πῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει σταθεῖ ἀρωγὸς στὴν προσπάθεια τῶν μεταμοσχεύσεων στὴν Ἑλλάδα. Μὲ πρῶτον τὸν ἀείμνηστο ἀρχιεπ. Χριστόδουλο καὶ στὴ συνέχεια τὸ σημερινὸς μητροπ. Μεσογαίας Νικόλαο...

Δημοσ.: Ἄρα γιατί οἱ ἐπιφυλάξεις;

Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Ἡ ἐπιφύλαξη εἶναι ἀκριβῶς, τὸ ὅτι αὐτὸ κινδυνεύει νὰ λειτουργήσει ἀντίστροφα ἀπὸ τὸ ἐπιδιωκόμενο. Ἐμεῖς θέλουμε ὁ ἄνθρωπος νὰ προσφέρεται καὶ νὰ προσφέρει οἰκειοθελῶς. Καὶ ὄχι οὐσιαστικὰ νὰ πᾶμε σ’ ἕνα ἐξαναγκασμό...

Καὶ νὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι ἄλλο. Δυστυχῶς πολλὲς ἀντιστάσεις ὑπάρχουν ἀκόμη μέσα ἀπὸ τὸν ἰατρικὸ κόσμο καὶ χῶρο. Ἐνῶ ἐμεῖς οἱ θεολόγοι εἴμασταν καὶ παραμένουμε, θὰ ἔλεγε κανείς, θετικοὶ σ’ αὐτὴ τὴν ὑπέρτατη προσφορὰ κι ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας. Ὑπάρχουν ἰατροί, καὶ λυπᾶμαι ποὺ τὸ λέγω, ποὺ ἀμφισβητοῦν τὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο, στὸν ὁποῖον βασίζεται οὐσιαστικὰ τὸ θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων. Ἄρα στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε ἀκόμη δρόμο νὰ βαδίσουμε. Ἐδῶ θέλει χειρισμοὺς οἱ ἄνθρωποι νὰ πεισθοῦμε καὶ νὰ πεισθοῦν, ὅτι εἶναι ὑπέρτατη προσφορὰ νὰ δώσουμε ποιότητα ζωῆς σὲ ἀνθρώπους δίνοντας αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι πολύτιμο.

πηγή

Σκέψεις για την Υπαπαντή (Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου)

“Ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου”

1. Η εορτή της Υπαπαντής 40 ημέρας μετά τα Χριστούγεννα ολοκληρώνει τον χρόνο των Χριστουγέννων, αφήνοντας ένα αίσθημα βαθιάς και καθαρής χαράς. Η εικόνα του πρεσβύτη Συμεών που συναντά το Χριστό, είναι μία από τις συγκλονιστικότερες εικόνες της Αγίας Γραφής, αλλά και του κόσμου. Από την μία ο Ιησούς- βρέφος, η νέα ζωή, η Ζωή γενικά που φέρνει ο Θεός στον άνθρωπο, και από την άλλη ο πρεσβύτης Συμεών, το λυχνάρι που σβήνει, τα γηρατειά, το τέλος της ζωής. Η αρχή και το τέλος ενώνονται σε μια συνάντηση που προξενεί ανείπωτη χαρά…

2. Η εικόνα του Συμεών είναι πράγματι συγκλονιστική. Είναι αυτός που περιμένει να συναντήσει Εκείνον που αγαπά, αλλά και τον αγαπά. Όλη του η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από αυτή τη λαχτάρα της συνάντησης. Η προσευχή του, η σκέψη του, η προσδοκία του είχε κατεύθυνση αυτή τη συνάντηση με τη σωτηρία, τη συνάντηση με την Αγάπη. Και πραγματικά, όταν έρθει αυτή η συνάντηση, τότε δεν υπάρχει άλλος λόγος ζωής, ακριβώς διότι η Ζωή πλέον κατοικεί μέσα στον άνθρωπο αυτό και τίποτε δεν το φοβίζει, ούτε ο θάνατος…

3. Γεννώνται πολλά ερωτήματα από αυτή την εικόνα για μας. Είναι η ζωή μας προσανατολισμένη στη συνάντηση με το Χριστό; Λαχταρούμε την ώρα και τη στιγμή που θα τον κοινωνήσουμε; Υπερβαίνουμε μέσα από την αγάπη Του τον φόβο, ακόμα και του θανάτου; Συναντούμε τον Άλλο και γινόμαστε φίλοι μαζί του, διαλύοντας με τη χάρη του Θεού ό,τι μας χωρίζει από αυτόν (κατάκριση, εγωισμός, κλειστή καρδιά, αμαρτία);

4. Ο κόσμος μας ζει σήμερα την απομάκρυνση. Ελάχιστοι προσμένουν τη συνάντηση, την υπαπαντή, είτε με το Θεό είτε με το συνάνθρωπο. Κυβερνούν οι βόμβες της αποξένωσης. Τα γηρατειά και ο θάνατος αποτελούν εχθρούς του ανθρώπου. Κι εμείς ζούμε στον ατομισμό μας, κλεισμένοι στον κόσμο μας. Έχουμε όμως δυνάμεις. Αρκεί να βάλουμε στη ζωή μας αυτή την προσδοκία της συνάντησης.

5. Αυτή η συνάντηση Συμεών και Ιησού γίνεται στο Ναό. Έτσι και σήμερα. Στην Εκκλησία γίνεται η μεγάλη συνάντηση, της αγάπης, της ενότητας και της κοινωνίας. Στο ποτήρι της ζωής συναντιόμαστε εν αγάπη με τον Κύριό μας, αλλά και ταυτόχρονα βιώνουμε την συνάντηση με τους άλλους. Στον αποξενωμένο κόσμο μας η συνάντηση στην κοινότητα της Εκκλησία αποτελεί την μεγάλη ελπίδα. Όπου κλήρος και λαός, Επίσκοποι, πρεσβύτεροι και άνθρωποι, πλούσιοι και πένητες, άγιοι και αμαρτωλοί συναντούμε το Χριστό και λαμβάνουμε το σωτήριον αλλά και το φως εις αποκάλυψιν εθνών.

6. Ας προσανατολίσουμε λοιπόν έργοις και ου λόγοις την ζωή μας σ’ αυτή τη συνάντηση, κι ας είμαστε σίγουροι ότι η αγάπη του Χριστού θα εμβάλλει έξω το φόβο, κάθε φόβο και κάθε αποξένωση.

Βιβλιογραφία π. Αλεξάνδρου Smeman, Εορτολόγιο

Παιδεία και βία Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου («Δημοκρατία», 26/1/2013)

Άρθρο στην Εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" 26/01/2013

Η εορτή των τριών Ιεραρχών, εκτός από κορυφαία Εκκλησιαστική είναι και η κατ' εξοχήν σχολική εορτή. Και ίσως γι΄ αυτό, τα μηνύματά της σπάνια ξεπερνούν τα όρια του σχολείου. Αλλά και μέσα σ΄ αυτό, σπάνια βρίσκουν την απήχηση που τους αξίζει.

Κι όμως! Τα μηνύματα αυτά, αποδεικνύεται πως έχουν να πουν πολλά στην εποχή μας. Και ένα από τα κεντρικότερα, που η μνήμη τους μεταφέρει επί αιώνες στην ανθρώπινη κοινωνία κάθε εποχής, είναι η αξία της Παιδείας.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, στήριξαν πολλά στην Παιδεία, ελπίζοντας να εφοδιάσει τις νεώτερες γενιές όχι μόνο με εργαλεία δημιουργίας και οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και με μέσα ποιοτικότερης κοινωνικής συμβίωσης. Πολλοί ήλπισαν πως η εύκολη και ισότιμη πρόσβαση στη γνώση θα οδηγούσε σε εξομάλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και σε ειρηνικούς τρόπους επίλυσης διαφορών.

Δυστυχώς, και παρά το γεγονός πως η Παιδεία αποτελεί σήμερα μια από τις βασικές προτεραιότητες της παγκόσμιας κοινότητας, η ανθρωπότητα ταλαιπωρείται από οξύτατες κοινωνικές αντιθέσεις και αγεφύρωτα χάσματα. Και μεγαλύτερη απόδειξη γι΄ αυτό δεν υπάρχει από την κατακόρυφη έξαρση της βίας. 

Με το πέρασμα της ανθρώπινης ιστορίας, αποδείχτηκε πως η γνώση δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό. Σε εποχές σαν τη δική μας, όπου η ατομικότητα έγινε τρόπος ζωής και υπέρτατη αξία, η γνώση κατάντησε εργαλείο ανταγωνισμού και κυριαρχίας. Με τον τρόπο αυτό μεταβλήθηκε σε ένα ακόμη προϊόν, δίνοντας στους οικονομικά ισχυρούς άλλο ένα όπλο υπεροχής που συνέβαλε στην κοινωνική διάσπαση. Συγχρόνως, ανέλαβε να διαμορφώσει την εκάστοτε νεώτερη γενιά, σύμφωνα με το πρότυπο του ανθρώπου-καταναλωτή, ο οποίος βρίσκει την αξία του και τον προορισμό του στη δυνατότητά του να αγοράζει και να κυριαρχεί.

Οι Τρεις Ιεράρχες δεν περιφρόνησαν τη γνώση. Τη σπούδασαν σε όλες τις μορφές της και μάλιστα με θαυμαστές επιδόσεις. Δεν αρκέστηκαν, όμως, στην απλή συσσώρευσή της, αλλά ούτε και στη χρήση της, προκειμένου να κατακτήσουν τις υψηλές θέσεις στην κοινωνική πυραμίδα του καιρού τους. Πολύ περισσότερο, δεν την τοποθέτησαν ως νόημα ζωής. Το νόημα αυτό το βρήκαν στην αναγνώρισή του ανθρώπου ως εικόνας Θεού κι έτσι έδωσαν στην ανθρώπινη Παιδεία προοπτική, την απεγκλώβισαν από τα γρανάζια της αρπαγής και της απληστίας αυτού του κόσμου και την μετέβαλαν σε αγωγή, δηλ. σε δρόμο προς την αλήθεια, που κρύβεται μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Με τον λόγο και τα συγγράμματά τους δεν διακήρυξαν μόνον την πίστη τους σε ένα Θεό αγάπης. Διακήρυξαν και την πίστη τους στη δυνατότητα του ανθρώπου να ζήσει, ως εικόνα Θεού, σε έναν κόσμο ειρήνης και δικαιοσύνης. Η πίστη είναι που μετασχημάτισε τη φιλομάθεια του Μ. Βασιλείου σε επανάσταση ανθρωπιάς, τη ρητορική δεινότητα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου σε άτεγκτη κριτική κατά της διαφθοράς, τον στοχασμό του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου σε οδό προς «την ειρήνην του Θεού, την υπερέχουσα πάντα νουν» (Φιλ. 4:7).

Αυτό, όμως, που, ακόμη και σήμερα, δίνει στο όραμά τους βάσιμες ελπίδες υλοποίησης, εν αντιθέσει με οικονομικούς στόχους και κοινωνικά οράματα που καθημερινά διαψεύδονται, είναι η ίδια η ζωή τους. Μια ζωή ανιδιοτελής, δημιουργική και ασυμβίβαστη με τις δομές της άδικης εξουσίας. Και ακριβώς αυτός ο δρόμος, σε συνδυασμό με τη συνέπειά τους μεταξύ λόγων και έργων, αποτελούν τη μεγαλύτερη προσφορά τους σ΄ εμάς.

πηγή

"Ο κλήρος του Κλήρου" Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Σε δύσκολες εποχές, σαν τη δική μας, υπάρχουν κοινωνικές ομάδες, οι οποίες, είτε λόγω του θεσμικού ρόλου τους, είτε λόγω της φύσεως του λειτουργήματός τους, είτε λόγω των 
συνειδησιακών τους επιλογών, επωμίζονται βάρη αυξημένα, τόσο σε επίπεδο ψυχολογικής ενίσχυσης, όσο και σε επίπεδο πρακτικής βοήθειας και συμπαράστασης προς την Ελληνική κοινωνία. Και μάλιστα, κάποιες από τις ομάδες αυτές, όχι μόνον αποποιούνται την οποιαδήποτε προβολή της προσφοράς τους, αλλά και συστηματικά την αποκρύπτουν.

    Στις ομάδες αυτές ανήκει ο Ελληνικός εφημεριακός Kλήρος:  Όλοι εκείνοι οι έγγαμοι και άγαμοι Ιερείς, που βρίσκονται πίσω από την ανοικτή πόρτα της κάθε Εκκλησίας, πολλές φορές δεκαπέντε και είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο, προκειμένου άνθρωποι κάθε ηλικίας και ποικίλων αναγκών να βρουν: Ένα πιάτο φαγητό, ψυχολογική στήριξη, πνευματική καθοδήγηση, κοινοτική ζωή, δημιουργικές δραστηριότητες μικρών και μεγάλων, οργανωμένη εθελοντική δράση και κυρίως συμπόνια, που εκφράζεται, από τον καλό λόγο μέχρι την άμεση οικονομική συνδρομή. Και όλα αυτά, με διαρκώς αυξανόμενους ρυθμούς και με ένταση, που πολλές φορές ξεπερνάει τις δυνάμεις, ακόμη και των πλέον ανθεκτικών ανθρωπίνων φύσεων.

    Ενώ πολλοί θεωρούν δεδομένη αυτή την παρουσία και προσφορά, λίγοι είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν πως όλο αυτό το τεράστιο σε όγκο και σημασία έργο στηρίζεται στους απλούς Ιερείς, οι οποίοι υφίστανται ακριβώς τις ίδιες συνέπειες της πολύμορφης κρίσης, ίσως μάλιστα και σε μεγαλύτερο βαθμό. Διότι, δεν είναι μόνον οι οικονομικές περικοπές. Ούτε μόνον οι παράπλευρες συνέπειες, που υφίστανται κυρίως οι έγγαμοι κληρικοί, στο οικογενειακό τους περιβάλλον, με  βιοποριστικές ανάγκες, οικονομικές εκκρεμότητες, ανάγκες σπουδών  των παιδιών, ανάγκες περίθαλψης, ανάγκες, άλλωστε, ίδιες και απαράλλακτες με εκείνες των εκατομμυρίων Ελλήνων, που αγωνίζονται να προσαρμοστούν σε βίαιες ανατροπές της καθημερινότητάς τους. Είναι πως, για την αποτελεσματικότητα του έργου τους, όλη αυτή η πίεση πρέπει να μείνει έξω από τις  πόρτες του Ναού. Διότι, όταν αυτές ανοίξουν, ο Ιερέας, ξεχνώντας τα προσωπικά του προβλήματα και πέρα από κάθε έννοια ωραρίου, πρέπει να επιτελέσει ένα πολύμορφο έργο, που ξεκινάει από την οικονομική διαχείριση μιας ολόκληρης Ενορίας, από την συντήρηση του Ναού και των βοηθητικών χώρων, από τον συντονισμό εθελοντών και την οργάνωση της λατρευτικής ζωής, την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων, την διακονία της Εξομολόγησης, τις έκτακτες πνευματικές και πρακτικές ανάγκες σε συγκεκριμένες περιόδους του λειτουργικού έτους και πολλά άλλα. Και όλα αυτά,  πάντα με την διαρκή του παρουσία, εποπτεία, καθοδήγηση και κυρίως την έμπνευση και την ενθάρρυνση ολόκληρης της ενοριακής ζωής και δράσης.

    Επιπλέον, ας μην παραλείψουμε να συμπεριλάβουμε σ΄ αυτά και έναν ακόμη παράγοντα πιεστικής ευθύνης: Τις προσδοκίες της Ελληνικής κοινωνίας από τους Κληρικούς. Προσδοκίες αναμενόμενες και δικαιολογημένες, διότι σε καιρούς κατάρρευσης των πάντων αναζητούνται πνευματικά πρότυπα, ενίοτε όμως και αποδιοπομπαίοι τράγοι. Προσδοκίες, όμως, που κάποιες στιγμές εξουθενώνουν, σαν να μην είναι ο Ιερέας ένα κομμάτι της κοινωνίας, σαν να μην έχει ανθρώπινες ανάγκες και αδυναμίες, σα να πρέπει όλη του η ζωή, προσωπική και δημόσια, να κινείται στη σφαίρα μιας υπερβατικής τελειότητας. Όταν, μάλιστα, κυριαρχούν στην πλειοψηφία των πιστών συμπτώματα πνευματικής αδιαφορίας ή απαιτήσεων για μια απλή διαδικαστική επιτέλεση θρησκευτικών τελετών και άρνησης για ουσιαστική σύνδεση της πίστης με την καθημερινή ζωή.

    Νομίζω, πως δύσκολα θα βρεθεί άλλη πνευματική και κοινωνική αποστολή, όπου ο φιλότιμος λειτουργός της θα υφίσταται τόση πίεση, πρώτα από τις ποικίλες ανάγκες της, που ποτέ δεν θα εξαντλούνται, όσο και από τις υψηλές προσδοκίες, που διαρκώς θα διογκώνονται. Και είναι μεν γεγονός πως ο συνειδητός λειτουργός θα βρει στη λατρευτική και πνευματική ζωή πηγές ανανέωσης δυνάμεων. Φτάνει, όμως, και η στιγμή, που, ανθρώπινα, αναζητεί την ενθάρρυνση, την κατανόηση και την συμπαράσταση εκ μέρους των ενοριτών του και ολόκληρης της Ελληνικής Κοινωνίας. Αντί αυτού, έφτασε να ανησυχεί, εξαιτίας φημών, ακόμη και για την πλήρη περικοπή του ήδη μειωμένου μισθού του. Και βεβαίως δεν είναι μόνον οικονομικό το θέμα. Το πλέον επώδυνο είναι το γεγονός πως, με τις φήμες αυτές, υπογραμμίζεται και ενισχύεται μια απαξίωση του προσώπου και του έργου του, απαξίωση που υποσκάπτει τις ψυχικές, αλλά και τις σωματικές του δυνάμεις.

    Σε εποχές διάσπασης, απομόνωσης, αδιαφορίας και απελπισίας, οι Ενορίες αποτελούν οάσεις ανθρωπιάς, κοινωνικής δράσης, ελπίδας και νοηματοδότησης της ζωής. Εμπνευστής και σημείο αναφοράς τους είναι ο απλός παπάς. Στο πρόσωπό του συνενώνεται Κλήρος και λαός και κάνουν ορατή και απτή την ελπίδα και το όραμα ενός άλλου τρόπου προσωπικής και κοινωνικής ζωής. Γι΄  αυτό και η υποστήριξη των Κληρικών εκ μέρους του κράτους και της κοινωνίας αποτελεί ενέργεια κρίσιμη και καθοριστική. Ο πρώτος, που θα ωφεληθεί από τη στήριξη του ρόλου των Εφημερίων, είναι η ίδια η Ελληνική Κοινωνία, σε εποχές μάλιστα, που δεν έχουν απομείνει πολλά να την στηρίξουν.Αλλά και αντίστροφα, μια τέτοια συμπαράσταση θα συμβάλει στην  ακόμη μεγαλύτερη και ποιοτικότερη προσφορά του. Προσφορά, που ήδη συμβάλλει στην κοινωνική συνοχή, την ψυχική τόνωση και  την πνευματική ενδυνάμωση των συμπατριωτών μας και τελικά στην έξοδο από τις επώδυνες περιστάσεις που περνά η Πατρίδα μας.

Άρθρο στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (12/01/2013)

Χριστός, ο μεγάλος άγνωστος των Χριστουγέννων. Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Δεν υπάρχει γιορτή σαν τα Χριστούγεννα, γιορτή, που καταφέρνει να ενώνει με το ίδιο πνεύμα και την ίδια χαρά, τόσα εκατομμύρια ανθρώπους. 2012 χρόνια από τη γέννηση ενός ασήμαντου, εκ πρώτης όψεως, βρέφους σε κάποιο περιφρονημένο εβραϊκό χωριό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, 
η μισή ανθρωπότητα συνεχίζει να διακηρύσσει, έστω και μια φορά τον χρόνο ως Χριστιανοσύνη, πως τη νύχτα εκείνη ανέτειλε μια 
ρεαλιστική ελπίδα αναγέννησης του ανθρώπου και ολόκληρου του κόσμου

    Από την Αυστραλία μέχρι την Αλάσκα και από το Περού μέχρι τις στέπες της Σιβηρίας, οι άνθρωποι αναζητούν τη χριστουγεννιάτικη χαρά, μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη ατμόσφαιρα, με ίδιες μελωδίες, ίδιες γεύσεις, ίδια διακόσμηση, ίδιες διαφημίσεις, αλλά με πολλούς και διάφορους «Χριστούς».Διότι, πίσω από τη βιτρίνα των Χριστουγέννων, ο Χριστός, ο μεγάλος πρωταγωνιστής  -και πολλές φορές, ο μεγάλος Απών- συνεχίζει, εδώ και δυο χιλιετίες, να ρωτάει:

«Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;» (Ματθ.16, 13)

«Ποιος λένε οι άνθρωποι πως είμαι;»

          Πολλές οι απαντήσεις μέσα στους αιώνες, πολλές οι απαντήσεις και σήμερα. Άλλοι εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τα λόγια Του, άλλοι τον σεβασμό τους για τη θυσία Του, άλλοι τον ενθουσιασμό τους για το κοινωνικό Του μήνυμα. Λίγοι όμως είναι εκείνοι, που παραδίδουν στα άχραντα χέρια Του τις  προσωπικές τους αγωνίες, τους φόβους και τα αδιέξοδά τους,  με την πεποίθηση πως Αυτός και μόνον Αυτός μπορεί να χαρίσει φως στη σκοτεινή νύχτα  των ανθρώπων.  

    Αλλά ακόμη και εκείνοι, που πιστεύουν στην παντοδυναμία και την αγάπη Του, καθώς οι ανάγκες γίνονται αφόρητες, καθώς η αδικία οργιάζει και καθώς οι προοπτικές ξεθωριάζουν, φτάνουν κάποτε να αναρωτηθούν,:

«Πού είναι ο Θεός; Γιατί δεν φαίνεται; Γιατί δεν ενεργεί;»

    Σε εποχές ατομικών διαδρομών, ατομικών επιδιώξεων, ακόμη και ατομικών προσευχών, ο ίδιος ο Χριστός, μας δείχνει τον δρόμο προς Εκείνον:

        «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν». (Ματθ. 18, 20)

«Όπου είναι μαζεμένοι δυο ή τρεις στο όνομά μου, εγώ είμαι ανάμεσά τους».

    Να λοιπόν η απάντηση: Κάθε Χριστούγεννα υποδεχόμαστε στη γη τον Θεό της ενότητας, τον Θεό της αλληλεγγύης, τον Θεό του «μαζί». Η παρουσία Του στη γη και η λυτρωτική Του επέμβαση περνάει μέσα από την συμπόνια και την αγάπη των ανθρώπων, που διακηρύσσουν πως Τον πιστεύουν και Τον μιμούνται.

    Εκατομμύρια φάτνες στήνονται κάτω από χριστουγεννιάτικα δέντρα, σε πλατείες, σε βιτρίνες. Μέσα σ΄ αυτές, φαίνεται να ξαναγεννιούνται πολλοί «Χριστοί»: Ο Χριστός της παιδικής μας ηλικίας, ο Χριστός ενός γλυκού συναισθηματισμού, ακόμη και ο Χριστός των εορταστικών αγορών μας.Στον αληθινό, όμως, Χριστό, στον Χριστό της αγάπης, εμείς οι ίδιοι, με το πνεύμα και τις πράξεις μας, κλείνουμε ερμητικά την πόρτα.

    Και φέτος όμως, Αυτός ο αληθινός Χριστός θα ξαναχτυπήσει την πόρτα μας. Σιωπηλός, χωρίς εφέ και επικοινωνιακούς εντυπωσιασμούς, θα μας καλέσει να Τον ακολουθήσουμε πίσω από τις φωταγωγίες και τα ρεβεγιόν, για να μας δείξει το κατάντημα μιας ανθρωπότητας χωρίς Εκείνον. Μιας ανθρωπότητας βουτηγμένης στην αρπαγή, το ψέμα και τη σκληροκαρδία.Μιας ανθρωπότητας, που αντικατέστησε τον ουρανό με πίνακες χρηματιστηρίων και βιβλιάρια καταθέσεων.

    Όσο τα Χριστούγεννα θα  ντύνουν μόνο τη μελαγχολία μας, όσο τα ψεύτικα άστρα θα υποκαθιστούν το φως της ελπίδας για εκατομμύρια φτωχούς και άστεγους, όσο οι Χριστουγεννιάτικες μελωδίες θα κρύβουν την κραυγή τής οργής ολόκληρων λαών για την εξαθλίωσή τους, ο Χριστός θα παραμένει ο μεγάλος άγνωστος των Χριστουγέννων.

    Πολλοί μπορεί να πιστεύουν πως κάθε τέτοια μέρα, επαναλαμβάνεται μια γραφική ιστορία. Αυτό όμως που επαναλαμβάνεται είναι η ουσία εκείνης της νύχτας, αλλά και όλης της ζωής Του: Ο Χριστός, το ίδιο αφανής, το ίδιο ξένος, όπως τότε, θα αποστρέφει πάντα το βλέμμα από τις γιορτές της κατανάλωσης των -ακόμη- εξασφαλισμένων και θα επιλέγει για φάτνη Του τις καρδιές εκείνων, που ακόμη μπορούν να αγαπούν και να μοιράζονται, ίσως  ταπεινοί και καταφρονεμένοι από την αυθαιρεσία των ισχυρών, γι΄ αυτό όμως και αξιόπιστοι στη διακήρυξή τους «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ...» (Λουκ. 2, 10-11).

    Μαζί μ΄ αυτούς θα βρεθεί ο Εμμανουήλ ( που σημαίνει: ο Θεός μαζί μας) αυτά τα Χριστούγεννα, δίνοντάς τους δύναμη να σταθούν όρθιοι και ενωμένοι στο δικό Του όνομα, για να ετοιμάσουν μαζί Του το ξημέρωμα ενός καινούργιου κόσμου. 

Άρθρο στην Εφημ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 15/12/2012

μεταφορά από...