Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄Οικουμενικής Συνόδου – ( Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ)

Κατά τήν σημερινή Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό ἱερό Ἀνάγνωσμα τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου περιέχει τήν θαυμάσια ἀπό θεολογικῆς, ἐκκλησιολογικῆς καί σωτηριολογικῆς ἀπόψεως Ἀρχιερατική Προσευχή τοῦ Σωτῆρος  μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ἀπηύθυνε πρός τόν Οὐράνιο Πατέρα Του, παρόντων τῶν μαθητῶν Του, λίγο πρίν παραδοθῆ τήν νύκτα ἐκείνη τῆς προδοσίας, μέ τό φίλημα τοῦ Ἰούδα, στά χέρια τῶν ἀνόμων διωκτῶν Του.

Ἡ ὑπέροχη Ἀρχιερατική αὐτή προσευχή τοῦ Κυρίου μας περιέχει τά ἑξῆς τρία βασικά θέματα : α) Τήν προσευχή τοῦ μελλοθανάτου Χριστοῦ γιά τόν ἑαυτό Του καί τό σωτήριο ἔργο Του β) τήν προσευχή Του γιά τούς μαθητές Του καί γ) τήν προσευχή γιά ὅλους ἐκείνους πού ἐπρόκειτο νά πιστεύσουν, δηλ. γιά τά μέλη τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, διαχρονικά.

        Ἄς ἀκούσωμε καί ἄς προσέξωμε ἰδιαίτερα τά βασικά σημεῖα αὐτῆς τῆς προσευχῆς σέ ἁπλουστευμένη καί περισσότερο κατανοητή γλῶσσα.

        Ὁ Ἰησοῦς ἐσήκωσε τά μάτια του στόν οὐρανό, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, καί εἶπε˙ «Πατέρα μου, ἦλθε ἡ ὥρα, πού ἡ σοφία σου ὥρισε γιά νά πάθω καί νά θυσιασθῶ. Δέξου τήν θυσία τοῦ παθήματός μου καί δόξασε τόν Υἱό σου καί κατά τήν ἀνθρώπινη φύσι Του γιά νά σέ δοξάση καί ὁ Υἱός σου μέ τήν ἀπολύτρωσι καί τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, πού θά ὁλοκληρωθῆ μέ τή σταυρική Του θυσία καί μέ τήν αἰώνια Ἀρχιερατική μεσιτεία Του.

        Δόξασε τόν Υἱό σου, Οὐράνιε Πατέρα μου, σύμφωνα μέ τήν ἐξουσία πού τοῦ ἔδωσες ἐπάνω σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, γιά νά δώση ὡς αἰώνιος Ἀρχιερεύς, πού θά κάθεται στά δεξιά σου, τήν αἰώνια ζωή σέ ὅλο ἐκεῖνο τό πλῆθος πού τοῦ ἔδωσες καί οἱ ὁποῖοι ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν. Αὐτή εἶναι ἡ αἰώνια ζωή : τό νά γνωρίζουν Ἐσένα τόν μόνο ἀληθινό Θεό καί τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού Ἐσύ ἀπέστειλες στόν κόσμο.

        ...Ἐγώ γιά τούς Μαθητές μου σέ παρακαλῶ, δέν σέ παρακαλῶ γιά τόν κόσμο, ἀλλά γιά ἐκείνους πού μοῦ ἔδωσες, ἐπειδή εἶναι δικοί σου. Καί ὅλα τά δικά μου εἶναι δικά σου καί τά δικά σου εἶναι δικά μου, καί ἔχω δοξασθῆ δι' αὐτῶν, διότι ἀνεγνώρισαν τήν θεία μου φύσι καί ἐπίστευσαν σέ μένα. Δέν θά εἶμαι πλέον στόν κόσμο, ἐνῶ αὐτοί θά εἶναι στόν κόσμο, καί ἐγώ ἔρχομαι σ' ἐσένα.

        Πατέρα ἅγιε, φύλαξέ τους μέ τήν δύναμι τοῦ Ὀνόματός σου πού μοῦ ἔδωσες, γιά νά εἶναι ἕνα, ὅπως εἴμαστε κι ἐμεῖς ἕνα. Ὅταν ἤμουν μαζί τους στόν κόσμο, ἐγώ τούς ἐφύλαγα μέ τήν δύναμι τοῦ Ὀνόματός Σου. Ἐκείνους πού μοῦ ἔδωσες τούς ἐφύλαξα καί κανένας ἀπ' αὐτούς δέν ἐχάθηκε παρά ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὅπως τό εἶχε προεξαγγείλει ἡ Ἁγία Γραφή.

        ... Δέν σέ παρακαλῶ νά τούς πάρης ἀπό τόν κόσμο, ἀλλά νά τούς φυλάξης ἀπό τόν πονηρό. Δέν εἶναι (οἱ μαθητές μου) ἀπό τόν κόσμο, καθώς ἐγώ δέν εἶμαι ἀπό τόν κόσμο. Ἁγίασέ τους μέ τήν ἀλήθειά σου. Ὁ λόγος ὁ δικός σου εἶναι ἡ ἀλήθεια.

        ... Δέν παρακαλῶ μόνο γι' αὐτούς τούς 11, ἀλλά καί γιά ἐκείνους πού θά πιστεύσουν μέ τόν λόγο τους σ' ἐμένα. Γιά νά εἶναι ὅλοι ἕνα, καθώς Ἐσύ, Πατέρα, εἶσαι ἑνωμένος μέ ἐμένα καί ἐγώ εἶμαι ἑνωμένος μέ σένα, λόγῳ τοῦ ὅτι ἔχουμε καί οἱ δύο τήν αὐτή οὐσία καί φύσι, ἔτσι σέ παρακαλῶ νά εἶναι καί αὐτοί ἕνα μέ τήν κοινωνία καί τήν ἕνωσί τους μέ μᾶς. Γιά νά πιστεύση μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ διῃρημένος καί διχασμένος μεταξύ του κόσμος, πού θά βλέπη τό καταπληκτικό αὐτό θαῦμα τῆς ἑνότητας καί τῆς συμφωνίας μέσῳ ἐμοῦ, ὅτι σύ μέ ἀπέστειλες».

        Ἡ θαυμάσια Ἀρχιερατική Προσευχή τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ὁμιλεῖ γιά τήν ἀπολυτρωτική Σταυρική θυσία τοῦ Θεανθρώπου, εὔχεται γιά τήν ἐν τῷ Τριαδικῷ Θεῷ ἑνότητα καί ὁμοψυχία τῶν Χριστιανῶν. Αὐτή ἐξασφαλίζεται μέ τήν γνῶσι τῆς Θείας Ἀληθείας, μέ τήν ἐνσυνείδητη παραμονή μας εἰς τήν Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί μέ τήν διαφύλαξιν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τῆς θεοπαραδότου καί ἀμωμήτου πίστεως.

        Αὐτή εἶναι ἡ διάπυρη εὐχή γιά ὅλους τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας καί ὅλους τούς συνανθρώπους μας. Ἀμήν.

† Ὁ Κ.Σ.

Κυριακή του Τυφλού – ( Σκέψεις στο Αποστολικό Ανάγνωσμα του Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ)

Φθάσαμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στήν 6η Κυριακή ἀπό τοῦ Πάσχα, τήν Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ, ὅπως μᾶς εἶναι γνωστή καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τήν ἱερή μνήμη τοῦ ἁγίου Πατρός ἡμῶν Κυρίλλου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, πού ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό ἔτος 444 μ.Χ.

          Στό σημερινό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα ἀπό τό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων γίνεται λόγος γιά τή θεραπεία ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο μιᾶς κόρης πού ἦταν στούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας δαιμονισμένη καί τήν κυρίευε τό μαντικό πνεῦμα, μέ τό ὁποῖο ἔκανε διάφορες μαντεῖες καί προγνώσεις, ἀπό τίς ὁποῖες κέρδιζαν πολλά χρήματα τά ἀφεντικά της.

          Μετά τή θεραπεία της, τά ἀφεντικά της, ἀφοῦ εἶδαν ὅτι ἔχαναν πιά τά μεγάλα τους ἐκεῖνα κέρδη, ἔλαβαν τό Ἀπόστολο Παῦλο καί τόν συνοδό του Ἀπόστολο Σίλα καί τούς ἔσυραν στήν ἀγορά γιά νά τούς καταγγείλουν στούς ἄρχοντες τοῦ τόπου. Τούς παρουσίασαν στούς στρατηγούς σάν ταραξίες Ἰουδαίους, πού ἀναστατώτουν τήν πόλι διακηρύσσονται θρησκευτικά ἔθιμα, ἀνάρμοστα σέ πολίτες μιᾶς ρωμαϊκῆς κοινωνίας.

          Μαζεύτηκε ὁ ὄχλος ἐναντίον τους καί οἱ στρατηγοί τότε τούς ξέσχισαν τά ἐνδύματά τους καί διέταξαν γυμνούς πλέον καθώς ἦταν νά τούς ραβδίσουν μπροστά σέ ὅλο ἐκεῖνο τό πλῆθος. Καί ἀφοῦ τούς ἔδωσαν πολλά κτυπήματα, τούς ἔρριψαν στή φυλακή, μέ τήν παραγγελία στόν δεσμοφύλακα νά τούς περιφρουρῆ γιά νά μή δραπετεύσουν.

          Ὁ δεσμοφύλακας τούς ἔβαλε στό βαθύτερο διαμέρισμα τῆς φυλακῆς καί τούς ἔδεσε σφιχτά τά πόδια στό τιμωρητικό ὄργανο πού λέγονταν ξύλο, ὥστε νά μή μποροῦν πιά οἱ Ἀπόστολοι νά μετακινηθοῦν οὔτε στό ἐλάχιστο.

          Ὅμως, ὁ Παῦλος καί ὁ Σίλας κατά τό μεσονύκτιο, σάν νά μήν εἶχε γίνει τίποτε καί σάν νά μήν ἔνοιωθαν κανένα πόνο προσεύχονταν καί ἔψαλλαν ὕμνους πρός τόν Θεό, πού τούς ἄκουγαν οἱ φυλακισμένοι. Καί ξαφνικά ἔγινε μεγάλος σεισμός, ὥστε ἐσαλεύθησαν τά θεμέλια τῆς φυλακῆς. Ἄνοιξαν τότε τήν ἴδια στιγμή ὅλες οἱ θύρες τῆς φυλακῆς καί οἱ ἁλυσίδες τῶν φυλακισμένων λύθηκαν.

          Ὅταν ἐν τῷ μεταξύ ξύπνησε ὁ δεσμοφύλακας καί εἶδε ἀνοιχτές τίς πόρτες τῆς φυλακῆς, τράβηξε τό μαχαῖρι του καί ἦταν ἕτοιμος νά αὐτοκτονήση, γιατί νόμιζε ὅτι εἶχαν δραπετεύσει οἱ φυλακισμένοι καί συνεπῶς θά τοῦ ἐπιβάλλονταν ἡ ποινή τοῦ θανάτου.

          Τότε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος φώναξε δυνατά καί τοῦ εἶπε νά μή κάνει κανένα κακό στόν ἑαυτό του, γιατί κανένας ἀπό τούς φυλακισμένους δέν εἶχε μετακινηθῆ ἀπό τή θέσι του.

          Ἔπειτα ἀπό αὐτό ὁ δεσμοφύλακας ζήτησε φῶτα καί μπῆκε στή φυλακή. Διαπίστωσε ἀμέσως τό θαῦμα, καταλήφθηκε ἀπό τρόμο καί ἔπεσε στά πόδια τοῦ Παύλου καί τοῦ Σίλα. Καί, ἀφοῦ τούς ἔβγαλε ἔξω στήν αὐλή τῆς φυλακῆς τούς ρώτησε τί πρέπει νά κάνη γιά νά σωθῆ. Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν ὅτι πρέπει νά πιστεύη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί θά σωθῆ καί αὐτός καί ἡ οἰκογένειά του.

          Στή συνέχεια οἱ Ἀπόστολοι κατήχησαν μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου καί αὐτόν καί ὅλους ὅσοι ἦταν στό σπίτι του. Μετά τούς ἔλουσε ἀπό τά αἵματα, πού εἶχαν τρέξει ἀπό τά ραβδίσματα καί ἀμέσως βαπτίσθηκε καί αὐτός καί ὅλοι οἱ ἰδικοί του. Καί ἀφοῦ τούς ἀνέβασε στό σπίτι του, ἑτοίμασε τραπέζι καί ἐδοκίμασε μεγάλη χαρά μαζί μέ ὅλη τήν οἰκογένειά του. Ἡ αἰτία δέ αὐτῆς τῆς χαρᾶς ἦταν τό ὅτι εἶχε πιστεύσει στό Θεό καί ἀναγεννήθηκε αὐτός καί ὅλη ἡ οἰκογένειά του μέ τό χριστιανικό βάπτισμα.

          Ἡ φυλακή, λοιπόν, πρῶτα μεταβλήθηκε σέ τόπο Θείας λατρείας καί δοξολογίες τοῦ Θεοῦ καί ἔπειτα σέ λουτρό πνευματικῆς ἀναγεννήσεως μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, ἀφοῦ προηγήθηκε ἡ ἱερή Κατήχησι. Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ἡ Θεία Λατρεία μεταβάλλει καί αὐτόν τόν σκοτεινό τόπο τῆς φυλακῆς σέ Παράδεισο.

          Ὅπου ὁ Θεός καί Κύριός μας, ἐκεῖ καί ὁ Παράδεισος.

† Ὁ Κ.Σ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ BAΪΩΝ ΠΡΟΫΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΒΑΪΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ του Σενασμιωτάτου Μητροπολίτιυ Κυθήρων Σεραφείμ

Ἡ Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τήν ὁποία ἑορτάζουμε τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα, ἀπό ἐκείνη πού παρέθεσαν στόν Χριστό τό δεῖπνο, μετά τήν ἀνάστασι τοῦ Λαζάρου, ὅπου ἦταν ἕνας ἀπό τούς συνδαιτυμόνας καί ὁ Λάζαρος, λαός πολύς, πού εἶχε ἔλθει στήν ἑορτή, ὅταν ἄκουσαν ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα ἐπῆραν στά χέρια τους κλαδιά ἀπό φοίνικες, «τά βαΐα τῶν φοινίκων», πού ἦσαν κατά μῆκος τοῦ δρόμου καί ἐβγῆκαν ἀπό τήν πόλιν διά να τόν ὑποδεχθοῦν καί ἐφώναζαν δυνατά· Δόξα καί τιμή σ' αὐτόν πού ὑποδεχόμεθα· εὐλογημένος καί δοξασμένος νά εἶναι αὐτός πού ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Κύριο ὡς ἀντιπρόσωπός του. Αὐτός εἶναι ὁ ἔνδοξος βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, πού τόσο καιρό ἐπεριμέναμε.

Ἀναφερόμενος στήν εἴσοδο αὐτή τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα ἕνας ἐκκλησιαστικός ἑρμηνευτής σχολιάζει τά ἑξῆς : «Ἀφοῦ ἀνεχώρησε γιά λίγο στήν ἔρημο ὁ Κύριός μας γιά να κατασβέση τόν θυμό τῶν μαιαιφόνων Ἑβραίων, πάλι μέ παρρησία εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα καί ἐμφανίζεται σέ ὅλους. Διότι ἔχει φθάσει ὁ καιρός τοῦ πάθους καί δέν ἔπρεπε πλέον νά ἀποσύρεται, ἀλλά νά δώση τόν ἑαυτόν του γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου».

Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας παρατηρεῖ ὅτι «οἱ λαοί, πού ἢσαν περισσότερο εὐπειθεῖς καί ἐπληροφορήθησαν τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου, ὑπεδέχθησαν τόν Χριστό μέ τά βαΐα τῶν φοινίκων ὡς Νικητήν τοῦ θανάτου». Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος προσθέτει : «Τά δέ βαΐα τῶν φοινίκων ἐπῆραν ... δείχνοντας ἔτσι ὅτι εἶχαν πιό μεγάλη γνώμη γιά τόν Χριστό, ἀπ' ὅτι εἶχαν γιά ἕνα προφήτη».
Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐξεδήλωναν οἱ λαοί τόν σεβασμό τους καί τήν ἀναγνώρισί τους πρός τόν Μεσσία Χριστό ἦταν ἁπλός καί ἀνεπιτήδευτος, ἀλλά ταυτόχρονα θερμός καί ἐνθουσιώδης.

Ὁ Μεσσίας Χριστός πορεύονταν μέ τό ὅραμα τοῦ Σταυρικοῦ πάθους, μέ τό ὁποῖο θά ἐλύτρωνε τήν ἀνθρωπότητα. Δέν τόν συγκινοῦσαν τά «ὡσαννά», γιατί ὡς παντογνώστης προγνώριζε τά «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν». Εἶχε συνείδησι τῆς πνευματικῆς Βασιλείας Του, γιά τήν ὁποία ἦταν ὁ πνευματικός Βασιλεύς καί δέν ἔδινε σημασία στό ἐπιφώνημα «Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ».

Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τόν ἐπευφημοῦσαν καί τόν ὑποδέχονταν ὡς Νικητήν τοῦ θανάτου. Οἱ περισσότεροι τόν προϋπάντησαν ὡς κοσμικό βασιλέα  καί ἐλευθερωτή ἀπό τούς Ρωμαίους. Οἱ λιγώτεροι, ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐπεφύλαξαν θερμή ὑποδοχή ὡς πνευματικοῦ βασιλέα, σάν τροπαιοῦχο κατά τοῦ θανάτου καί  τοῦ διαβόλου καί Λυτρωτή τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί τῆς σημερινῆς ἐποχῆς, τά πιστά καί ἀφοσιωμένα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας, ὁπωσδήποτε τόν ἀποδεχόμεθα ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτή καί Εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητος, ὡς πνευματικό Βασιλέα τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Καί ἡ ἰδική μας ὑποδοχή εἶναι μέν μέ τά βαΐα, πού κρατᾶμε στά χέρια κατά τήν σημερινή μεγάλη Δεσποτική ἑορτή, ἀλλά πρωτίστως ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά κρατήσωμε «τά βαΐα τῶν ἀρετῶν». «Βαΐα ἀρετῶν, ἀδελφοί, προσάξωμεν Χριστῷ τῷ Θεῷ, ἐρχομένῳ, δι᾽ ἡμᾶς ἀνθρωπικῶς, παθεῖν ἐθελουσίως ...». Τίς πνευματικές ἀρετές τῆς ἀγάπης, τῆς πίστεως, τῆς ταπεινοφροσύνης, τῆς ὑπακοῆς, τῆς ὑπομονῆς καί ὅλες τίς ἄλλες θέλει ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας γιά τήν θεάρεστη ὑποδοχή του.

«Δεῦτε οὖν καί ἡμεῖς, ἀδελφοί, κακαθαρμέναις διανοίαις συμπορευθῶμεν Αὐτῷ καί συσταυρωθῶμεν, ἵνα καί συζήσωμεν Αὐτῷ...».

Ἡ Χάρις τοῦ πορευομένου πρός τόν ἑκούσιόν Του Πάθος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ νά εἶναι μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν.Καλή Ἀνάστασι.

† Ὁ Κ.Σ

Κυριακή των Βαίων «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰωαν. ιβ΄ 13) Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ

(Ἰωαν. ιβ΄ 13)  Ἡ θριαμβευτική εἴσοδος τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἐνθουσιώδης ὑποδοχή του στήν πόλι τῶν Ἱεροσολύμων ἑορτάζεται σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Τό πλῆθος τοῦ λαοῦ, πού συγκεντρώθηκε στά Ἱεροσόλυμα γιά τήν Ἰουδαϊκή ἑορτή τοῦ Πάσχα, ὅταν ἄκουσε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔρχεται στήν πόλι αὐτή, ἐπῆρε στά χέρια του τά βάγια τῶν φοινίκων καί βγῆκε γιά νά τόν ὑποδεχθῆ, κράζοντας εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ. Τόν ὑποδέχθηκαν ὡς τόν Νικητήν τοῦ θανάτου, ἀφοῦ ἐγνώριζαν ὅτι ἀνέστησε τόν τετραήμερο νεκρό φίλο του Λάζαρο, γι' αὐτό καί ἔσειαν θριαμβευτικά τούς κλάδους τῶν βαΐων. Καί ἀκόμη, τόν ἐπευφημοῦσαν ὡς βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ. Οἱ περισσότεροι ἐνόμιζαν ὅτι σάν κοσμικός βασιλιάς θά τούς ἀπάλλασσε ἀπό τόν Ρωμαϊκό ζυγό καί θά κυβερνοῦσε μέ δικαιοσύνη. Ὀλίγοι, ὅμως εἶχαν καταλάβη τήν ἰδιότητά του ὡς πνευματικοῦ βασιλέως, ὡς βασιλέως τῶν βασιλευόντων καί ὡς Κυρίου τῶν κυριευόντων. Αὐτοί τόν ἐπίστευαν καί τόν ἐλάτρευαν ὡς τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, ὡς τόν Θεάνθρωπον, τόν τέλειο Θεό καί τέλειο ἄνθρωπο. Οἱ ὀλίγοι καί ἐκλεκτοί εἶχαν καταλάβει ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἵδρυσε τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν πνευματική Βασιλεία. Αὐτό, τό ὁποῖο ὀλίγες ἡμέρες ἀργότερα ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θά διεκήρυσσε μέ παρρησία μπροστά στόν Πιλᾶτο, λέγοντας, ὅτι: «ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Κι΄ ἐμεῖς οἱ σημερινοί χριστιανοί ἀντίθετα πρός τό πλῆθος τοῦ λαοῦ, καλούμεθα νά τόν ὑποδεχθοῦμε καί νά τόν ἐπευφημήσουμε ὡς πνευματικό Βασιλέα, ὡς Βασιλέα Οὐρανοῦ καί γῆς ὑπό τήν πνευματική ἔννοια. Ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτή καί Εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητος καί ὅλου τοῦ κόσμου. Μέ αὐτή τήν συνείδησι καί συναίσθησι εἰσόδευε στά Ἱεροσόλυμα ὁ Θεῖος Λυτρωτής μας, γνωρίζοντας ὅτι τόν ἀναμένουν οἱ ἐμπτυσμοί, οἱ μάστιγες καί οἱ κολαφισμοί, ὁ Σταυρός καί ὁ ἐπώδυνος σταυρικός θάνατος, ἡ ταφή, ἀλλά καί ἡ ἔνδοξη Ἀνάστασίς Του. Μαζί μέ τά πλήθη τοῦ λαοῦ καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί τῆς σημερινῆς ἐποχῆς πρέπει νά κρατᾶμε ὄχι μόνο τά βαγιόκλαδα, ἀλλά καί τά βαΐα τῶν ἀρετῶν, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτή θά εἶναι ἡ ἀληθινή καί ἡ πνευματική ὑποδοχή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Αὐτή θά μᾶς βοηθήση ὄχι τυπικά καί τυπολατρικά, ἀλλά οὐσιαστικά καί πνευματικά νά ὑποδεχθοῦμε στήν καρδιά μας, στήν ὕπαρξί μας, τόν περί πάντας ἀγαθόν Κύριο καί Θεό μας. Αὐτή θά μᾶς χαρίση μόνιμη καί ἀναφαίρετη τήν χαρά, τήν εἰρήνη, τήν ἀγάπη καί τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου μας. Εἶθε, ἡ Χάρις  τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας  Ἰησοῦ Χριστοῦ νά εἶναι μετά πάντων ἡμῶν καί ἡ εὐλογία Του νά περισκέπει ὅλους μας. Καλή καί εὐλογημένη ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα καί καλή Ἀνάστασι. Ἀνάστασι  καί μέσα στήν καρδιά μας. Ἀμήν.- † Ὁ Κ.Σ.

Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΤΕΑΝΟΙΑΣ «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα τί καθεύδεις;» του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ

                                                     
Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(21-4-2013)

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ 

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα τί καθεύδεις;»(Κοντάκιον Μεγ.Κανόνος)

Ἡ 5η Κυριακή τῶν Νηστειῶν σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει ἕνα ἅγιο πρότυπο καί ἕνα σπουδαῖο ὑπόδειγμα μετανοίας, τήν Ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτία.

Τό ὁλοφώτεινο καί συγκλονιστικό παράδειγμα συντριπτικῆς καί ὁλοκληρωτικῆς μετανοίας τῆς Ὁσίας μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας προβάλλεται ἀπό τήν Ἐκκλησία μας διά νά διεγείρη πρός μετάνοιαν καί σωτηρίαν καί τούς πλέον ραθύμους καί ἀναποφάσιστους χριστιανούς.

Παραστράτησε ἡ Μαρία στά παιδικά καί νεανικά της χρόνια καί κυλίσθηκε στόν βοῦρκο τῆς ἀσωτείας καί τῆς ἀκολασίας. Ἀπό τά 12 ὡς τά 29 της χρόνια ζοῦσε βίο ἀβίωτο καί ἄσωτο στά σκοτεινά καταγώγια τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὅμως, συνάντησε τή δυστυχισμένη αὐτή νέα γυναίκα στό σκοτεινό καί στραβό δρόμο τῆς πτώσεως καί τῆς διαφθορᾶς. Μέ ἕνα συγκλονιστικό σημάδι, πού ἔγινε ἔξω ἀπό τό ἱερό προσκύνημα τῶν Ἁγίων Τόπων, ἐνῶ προσπαθοῦσε νά εἰσέλθη στόν Ναό τοῦ Θεοῦ γιά νά προσκυνήση τό Τίμιο Ξύλο κατά τή γιορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν ἀφύπνισε. Τρεῖς φορές τήν ἀπώθησε μιά ἀόρατη θεία δύναμις καί μετά τήν τρίτη, ἀφοῦ ἔβαλε ἐγγυήτρια τῆς μετανοίας της τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, πέρασε ἀνεμπόδιστα καί προσκύνησε μέ βαθειά κατάνυξι καί μεγάλη συντριβή τόν Ζωοποιό Σταυρό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Μιά θεϊκή φωνή τήν προσκαλεῖ, βγαίνοντας ἀπό τόν Ναό τοῦ Θεοῦ, νά φύγη γιά τήν βαθειά ἔρημο τῆς πέραν τοῦ Ἰορδάνη περιοχῆς.

Ἡ Μαρία καταλαβαίνει ἀμέσως τό θεϊκό κάλεσμα καί ἀνοίγει διάπλατα τά μάτια της στό φῶς τῆς ζωῆς. Ξεφορτώνεται ἀπ᾽ τίς ἀποσκευές τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας καί τρέχει νά φορέση τόν χιτῶνα τῆς σωτηρίας. Πιάνεται ἀπό τήν θεϊκή βοήθεια καί δύναμι καί ἀνασηκώνεται.

Βεβαιωμένη πιά ὅτι βαδίζει στόν ἴσιο δρόμο ἀφήνει πίσω της ἕνα κόσμο ἀκολασίας καί ρυπαρότητας. Ἀπομακρύνεται ἀπό τόν γκρεμό, ἀφήνει τό ἀγχωτικό τρέξιμο γιά τίς ποικίλες ἁμαρτωλές ἀπολαύσεις, ξεφεύγει ἀπό τό σκοτάδι πού καλύπτει τήν κρυφή ζωή τῆς ἁμαρτίας. Ἀνοίγεται στήν ἁγιασμένη ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη γιά νά νοιώση πιό φωτεινό, πιό λαμπερό τό θεϊκό φῶς.

Παλεύει πιά μέ τούς λογισμούς, τίς ἐφάρματες σκέψεις, τίς ἁμαρτωλές εἰκόνες τῆς σαρκολατρικῆς ζωῆς, τίς αἰσχρές φαντασίες, τούς μάταιους διαλογισμούς καί τίς πονηρές ἐνθυμήσεις. Εἴκοσι χρόνια περνοῦν γιά νά ἀπαλλαγῆ ἀπ᾽ ὅλα αὐτά καί νά καθαρίση ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά της. Ἀπό τήν πολύ ἄσκησι, τήν μεγάλη νηστεία, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή καί τήν ἀπέραντη ἡσυχία ἔφθασε σέ μέτρα τελειότητος.

Ὅταν πρός τό τέλος τῆς ζωῆς της τήν εἶδε ὁ Ἀββᾶς Ζωσιμᾶς, δέν πατοῦσε στή γῆ, ἀλλ᾽ ὅταν ἐκεῖνος ἐπλησίασε, ἔρριψε τό ράσο του γιά νά σκεπάση τήν γύμνωσί της. Τά εἶπε ὅλα, ὁλόκληρη τήν ζωή της καί τήν ἑπόμενη χρονιά ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς τήν ἐκοινώνησε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων. Καί ἐκείνη, τήν ἴδια ἡμέρα παρέδωσε τήν ψυχή της στόν Κύριο καί ἀγγελική συνοδεία τήν μετέφερε στά οὐράνια σκηνώματα .

Δεκαεπτά χρόνια στήν ἀσωτεία, σαρανταεπτά στήν ἄσκησι καί τήν ἁγιότητα.

Εἴθε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅλοι μας νά μιμηθοῦμε τήν ἀληθινή μετάνοια καί ἐπιστροφή τῆς Ὁσίας Μαρίας στόν Θεό Πατέρα. Τήν γενναιόψυχη ἀπόφασί της καί τήν ἐνάρετη πιά ζωή καί πολιτεία της. Καί νά βροντοφωνάξωμε : φοβερή καί ἀπαίσια ἡ ζωή τῆς πνευματικῆς ἀκαταστασίας καί ἀμετανοησίας. Μεγάλη καί σωτήρια ἡ μετάνοια καί ἡ πνευματική κατά Χριστόν ζωή. Ἀμήν.-

† Ὁ Κ.Σ.

ΜΗΤΡ. ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: «Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ καὶ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΝΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΔΙΚΗΘΗΚΕ, ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΗΚΕ, ΔΙΩΧΘΗΚΕ ΑΠΗΝΩΣ»

ΕΛΛΗΝΙΚΗ   ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝΤ.Κ. 801 00  Κ Υ Θ Η Ρ ΑΤΗΛ.:2736031202 & 2736038359FAX  :2736031202

    Ἐν Κυθήροις τῇ 16ῃ Ἀπριλίου  2013

Διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας

ΠρόςΤήν Διεύθυνσιν τῆς Ἐφημερίδος«Ὀρθόδοξος Τύπος»Κάνιγγος 10Ἀθήνα  

Ἀγαπητέ μου κ. Πρόεδρε,

Καλή συνέχεια τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς˙

.           Ἐπιτρέψατέ μου ἐν τιμῇ καί ἀγάπη πολλῇ νά ζητήσω ἀπό τήν εὐγένειά σας τήν διόρθωσιν ὡρισμένων ἀνακριβειῶν -ὄχι ἠθελημένων πιστεύω-,  πού περιέχονται εἰς τό ὑπ’ ἀριθ. 1970/5-4-2013 φύλλον τῆς Ἐφημερίδος σας, σελ.8, στό ἄρθρο, πού ἀνακοινώνει τήν ἐν Κυρίῳ κοίμησιν τοῦ ἀειμνήστου πλέον Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κυροῦ Νικοδήμου.
.           Τριανταεννέα χρόνια ἀδικήθηκε, παρεξηγήθηκε καί διώχθηκε ἀπηνῶς ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης. Ὄχι, ὅμως, καί μετά θάνατον νά συνεχίζεται τοῦτο. Πρός Θεοῦ! Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας π.Μᾶρκος Μανώλης, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἀπό κοντά τό δρᾶμα τοῦ μαρτυρικοῦ αὐτοῦ Ἐπισκόπου, θά ἦτο ἀκριβής εἰς τήν ἔκθεσιν τῶν γεγονότων, πού ἀναφέρετε στό δημοσίευμα, χωρίς καθόλου νά ἀμφισβητῶ τήν ἰδική σας ἐντιμότητα καί ἀντικειμενικότητα. Τί θέλω ἐν συνειδήσει καί ὡς κατ’ ἐνώπιον Θεοῦ νά μαρτυρήσω, χάριν τῆς ἀληθείας; Ὑπομείνατέ με δι’ ὀλίγον, μαζί μέ τούς ἀγαπητούς ἀναγνώστας τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου».

.              Νά ἀρχίσω τήν παρέμβασίν μου ἀπό τήν ἀναγραφή τῆς εἰδήσεως ὅτι ὁ κεκοιμημένος Ἱεράρχης ἀπέρριψε τήν πρότασιν τῆς ἀποκαταστάσεώς του στήν περιοχή τοῦ Ἰλίου (Λιοσίων) τήν περίοδον 1990-1991, «ἐνῷ ἦσαν ὅλα ἕτοιμα», ὅπως καί ἀργότερα, τόν Ἰούλιο τοῦ 1993, ὅταν μέ τήν συγκατάθεσι τοῦ Σεβ. Ἠλείας κ.Γερμανοῦ παρεχωρήθη δι’ αὐτόν ἡ Ἐπαρχία Ἀμαλιάδος. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι στήν πρώτη περίπτωσι (Μάρτιος 1991) μαζί μέ ἅπαντας τούς ὑπολοίπους πέντε ἐπιζῶντας ἐκ τῶν 12 ἀδίκως ἐκθρονισθέντων τόν Ἰούνιο – Ἰούλιο τοῦ 1974 ἀπεδέχθη τήν πρότασιν τῆς συσταθείσης – συνεδριαζούσης τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας – 12μελοῦς ἐξ Ἀρχιερέων – μελῶν τῆς Ἱεραρχίας Ἐπιτροπῆς, ὑπό τήν Προεδρίαν τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Μεσσηνίας κυροῦ Χρυσοστόμου καί ἀνεμένετο τήν ἑπομένην ἡ ἐπικύρωσίς της ὑπό τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, ἐνῷ στή δεύτερη περίπτωσι (τῆς Ἀμαλιάδος) ὄντως ἠρνήθη νά τήν ἀποδεχθῇ.

1. Εἶναι ἀληθές ὅτι ἡ ἐν λόγῳ 12μελής Ἐπιτροπή ἐργάσθηκε φιλοτίμως καί ἐμπνευσμένως, κατά τόν Μάρτιον τοῦ 1991, καί ὄντως «ἦσαν ὅλα ἕτοιμα», ἀλλ’ ἡ ματαίωσις δέν ἐπῆλθε ἀπό τόν Σεβ/τον Νικόδημον, οὔτε ἀπό τούς δύο ἄλλους συνακοινωνήτους καταστάντας Ἀρχιερεῖς (τόν Θεσσαλιώτιδος κυρόν Κωνσταντῖνον καί τόν Λαρίσης κυρόν Θεολόγον). Ὁ ὑπαίτιος ἦτο ἄλλος. Ἐνῷ περί ὥραν 10^ην βραδυνήν ὁ τότε Σεβ. Μητροπολίτης Θηβῶν κ.Ἱερώνυμος (καί νῦν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος) περιχαρῶς ἐτηλεφώνησε στόν φιλοξενούμενο στήν Ἐπαρχία του ἐμπερίστατο Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνο καί τοῦ εἶπε : «Γέροντα, εἶναι ὅλα ἕτοιμα· αὔριο θά ἐπικυρωθοῦν ἀπό τήν Ἱεραρχία»,δυστυχῶς, δυστυχέστατα διά τήν ἑνότητα τῆς Ἱεραρχίας, παρενέβη ὁ ἐκ τοῦ νομοῦ Λαρίσης ὁρμώμενος τότε Ὑπουργός Παιδείας καί Θρησκευμάτων (μέ μεγάλη λύπη δέν θέλω νά ἀναφέρω τό ὄνομά του· μόνον εὔχομαι νά μετανοήσῃ εἰλικρινῶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἐάν δέν τό ἔχει πράξῃ ἀκόμη) ἀφοῦ περί ὥραν 1.30 μετά τό μεσονύκτιο ἐπικοινώνησε μέ τόν ἀείμνηστο Ἀρχιεπίσκοπο κυρό Σεραφείμ. Ὁ κ.Ὑπουργός ἐξύπνησε τόν Μακαριώτατο καί τοῦ εἶπε ὅτι ἐπ’ οὐδενί πρέπει ὁ Λαρίσης Θεολόγος νά ἀποκατασταθῇ εἰς τήν Λάρισα. Ἦτο γνωστή τοῖς πᾶσι ἡ πολιτική σκοπιμότης του, πού ὑπαγόρευε τήν ἐνέργειά του αὐτή, ἀφοῦ στήν περιφέρεια Λαρίσης ὑπῆρχε βουλευτής τοῦ ἰδίου κόμματος φίλα προσκείμενος πρός τόν ἀείμνηστο Σεβ. Θεολόγο καί τό χριστεπώνυμο ποίμνιο τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μητροπόλεως.
.            Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος εἶχε πλέον πεισθῆ ὅτι θά ἔπρεπε νά λυθῇ τό ἐκκλησιαστικό ζήτημα, τό ὁποῖο ἐκκρεμοῦσε ἐπί 17 ἔτη καί ἤθελε νά εὐοδωθῇ ἡ λύσις του, ἀναστατώθηκε ἀπό τήν Ὑπουργική παρέμβασι καί ἔμεινε ἄγρυπνος ὅλη τήν νύκτα, περιεργαζόμενος προφανῶς τήν λύσιν τοῦ ἀνακύψαντος προβλήματος.
.           Πρό τῆς πρωϊνῆς Συνεδρίας τῆς Ἱεραρχίας, εὑρισκόμενος εἰς τό παρά τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ Γραφεῖον του, ἐδέχθη τήν ἐπίσκεψιν ὡρισμένων Σεβ. Συνέδρων καί μεταξύ αὐτῶν προσῆλθε καί ὁ ἐμπερίστατος ἀκόμη Σεβ. Μητροπολίτης κ.Σεραφείμ (νῦν Σταγῶν καί Μετεώρων). Ὅταν τόν εἶδε ὁ Μακαριώτατος τοῦ εἶπε : «Σεραφείμ, εἶσαι ὁ Λαρίσης, νά πᾶς στή Λάρισα» (πρᾶγμα πού εὐθύς ἀμέσως ἀπέκρουσε ὡς ἀντικανονικό). Ὅλοι τότε ἀναστατώθηκαν μέ τήν ἀπρόσμενη αὐτή τροπή τῶν πραγμάτων. Ὅταν εἰσῆλθον εἰς τήν αἴθουσα τῆς Συνεδριάσεως τῆς Ἱεραρχίας, ἐξαίφνης δύο ἐκ τῶν κατεχόντων Ἱεράς Μητροπόλεις τῆς Θεσσαλίας ἀντέδρασαν διά τά ὅσα ἀπεφάσισε καί εἰσηγήθη ἡ προμνημονευθεῖσα 12μελής Ἐπιτροπή καί ἐδήλωσαν τήν διαφωνίαν των. Ἐν τῷ μεταξύ, μετά τήν γενομένην μεταμεσονύκτιον ὑπουργικήν παρέμβασιν, ἐγένετο πρότασις δημιουργίας νέας προσωρινῆς Ἱ. Μητροπόλεως ὑπό τόν τίτλον «Πύλης καί Μεσοχώρας» διά τήν τακτοποίησιν ἐκεῖ τοῦ Σεβ. κ.Θεολόγου καί τοῦ Σεβ. κ.Σεραφείμ εἰς τήν Λάρισαν. Βεβαίως, οἱ προτάσεις αὐτές ἔπεσαν στό κενόν, ἀφοῦ οὔτε ὁ πρῶτος, οὔτε ὁ δεύτερος τάς ἐδέχθησαν διά λόγους συνειδήσεως καί κανονικῶν ἀρχῶν. Πρέπει δέ νά σημειωθῇ ὅτι τό γεγονός τῆς  ἀνατροπῆς τῆς ἀποφάσεως καί τῆς εἰσηγήσεως τῆς Ἐπιτροπῆς ἐλύπησε τήν συντριπτικήν πλειονοψηφίαν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ἐπιθυμοῦσε τήν ἐπί τέλους διευθέτησιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος, διό καί ληξάσης ἐν παροξυσμῷ τῆς συνεδριάσεως ἐν μέσῃ Μ. Τεσσαρακοστῇ ἀπῆλθον λυπούμενοι.

2. Περί τά μέσα Ἰουλίου τοῦ 1993 συνῆλθεν ἐκτάκτως ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διά τήν τακτοποίησιν τῶν ἐμπεριστάτων Μητροπολιτῶν Θεσσαλιώτιδος Κων/νου, Ἀττικῆς Νικοδήμου καί Λαρίσης Θεολόγου, ἀφοῦ ἱδρύθησαν τρεῖς προσωποπαγεῖς Ἱ. Μητροπόλεις : α) Φαρσάλων καί Δομοκοῦ, β) Ἀμαλιάδος καί γ) Λιοσίων. Οἱ τρεῖς ἕτεροι ἐπιζῶντες ἐκθρονισθέντες τό 1974 Μητροπολῖτες Ζακύνθου Ἀπόστολος, Παραμυθίας Παῦλος καί Τρίκκης Σεραφείμ εἶχαν ἤδη ἀπό τῆς 10/9/1991 μέ ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας τοποθετηθῇ στίς Ἱερές Μητροπόλεις Πολυανῆς καί Κιλκισίου, Ἁγιᾶς καί Συκουρίου καί Σταγῶν καί Μετεώρων, ἀντιστοίχως.
.             Τό Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐνῷ οἱ Μητροπόλεις Ἀττικῆς καί Λαρίσης, οἱ ὁποῖες κανονικῶς, κατά τούς Ἱερούς Κανόνας, καί νομίμως (μετά τάς ἀλλεπαλλήλους ἀθωωτικάς ἀποφάσεις τοῦ Σ.τ.Ε.) ἀνῆκαν εἰς τούς προαναφερθέντας Μητροπολίτας καί ἦσαν κενές (ἡ πρώτη μετά τήν κοίμησιν τοῦ Μητροπολίτου κυροῦ Δωροθέου, ἐπισυμβᾶσαν τήν 2αν Ἰουλίου 1993, καί ἡ δεύτερη μετά τήν τοποθέτησιν τοῦ Σεβ. κ. Δημητρίου εἰς τήν προσωποπαγῆ Ἱεράν Μητρόπολιν Γουμενίσσης τήν 10/9/1991), ἀπεφάσισε νά τοποθετηθοῦν στίς προσωποπαγεῖς Ἱ. Μητροπόλεις Φαρσάλων, Ἀμαλιάδος καί Λιοσίων οἱ Σεβ. Θεσσαλιώτιδος Κων/νος, Ἀττικῆς Νικόδημος καί Λαρίσης Θεολόγος, ἀντιστοίχως.
.            Τήν ἀπόφασιν αὐτήν τῆς Ι.Σ.Ι. δέν ἀπεδέχθησαν οἱ Ἀττικῆς Νικόδημος καί Λαρίσης Θεολόγος διά λόγους, ὄχι ὑπεροψίας καί ἀπειθείας, ὅπως ἔσπευσαν μερικοί νά τούς κατηγορήσουν, ἀλλά διά λόγους συνειδήσεως καί κανονικῆς τάξεως. Ἐκαλοῦντο, οὔσης κενῆς τῆς θεόθεν κληρωθείσης εἰς αὐτούς Θεοσώστου Ἐπαρχίας, νά «τακτοποιηθοῦν» ἤ νά «βολευθοῦν» κάπου ἀλλοῦ, ἱκανοποιοῦντες μέ τόν τρόπο αὐτό κάποια προσωπική φιλοδοξία νά εἶναι ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολῖται. Δέν τό ἐδέχθησαν αὐτό, καί μέ αὐτούς συνετάχθη συμπαριστάμενος ὁ Θεσσαλιώτιδος Κων/νος (παρ’ ὅτι τοῦ παρεχωρεῖτο μέρος τῆς Ἐπαρχίας του), διότι θά ἦσαν ἀναπολόγητοι ἐνώπιον τοῦ λογικοῦ των ποιμνίου, τό ὁποῖο τούς ἀνέμενε ὡς κανονικούς ποιμένας, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας μας Κανόνων καί ἐνώπιον τῆς Ἐπισκοπικῆς συνειδήσεώς των.
.            Ὁ κεκοιμημένος πλέον Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κυρός Νικόδημος ἐνώπιον τῆς προμνημονευθείσης 12μελοῦς Ἐπιτροπῆς τοῦ Μαρτίου τοῦ 1991 (ἀλλά καί εἰς ἄλλας περιπτώσεις) ἐδήλωσε ὅτι ἀπεδέχετο τήν τοποθέτησίν του εἰς τήν προσωποπαγῆ Ἱεράν Μητρόπολιν Λιοσίων (πού ἀποτελοῦσε μέρος τῆς λαχούσης εἰς αὐτόν Μητροπολιτικῆς Ἐπαρχίας), λόγῳ γήρατος τοῦ κατασταθέντος τό ἔτος 1974 εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Ἀττικῆς Μητροπολίτου κυροῦ Δωροθέου, μέ τήν προοπτικήν τῆς συνενώσεώς της σέ περίπτωσι, πού θά ἐκδημοῦσε πρός Κύριον ἐνωρίτερα ὁ Μητροπολίτης Δωρόθεος. Μία θεάρεστη κίνησις καί ὑποχώρησις. Ἀπό τοῦ σημείου, ὅμως, αὐτοῦ μέχρι τοῦ νά ἀποδεχθῆ τήν τοποθέτησίν του εἰς τήν νεοσυσταθεῖσαν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἀμαλιάδος, ἐνῶ πίσω του θά ἄφηνε τεράστια προβλήματα, ὅπως ἀπεδείχθη ἐκ τῶν ὑστέρων, ὑπῆρχε μεγάλη διαφορά, ἀλλά καί δέν θά ἀνέπαυε ἔτσι τήν Ἐπισκοπική του συνείδησι.
.           Εἰρήσθω δ᾽ ἐν παρόδῳ ὅτι καί ὁ ἀείμνηστος Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνος τήν ἴδια περίοδο, ὅταν ἐπανειλημμένως ἐδικαιώθησαν ἀπό τό Σ.τ.Ε. καί ὑπό τῆς διμεροῦς ἐξ Ἀρχιερέων 5μελοῦς Ἐπιτροπῆς (ἀπό ἐν ἐνεργείᾳ καί ἐμπεριστάτους Μητροπολίτας) ἐγένετο ἀποδεκτόν οἱ ἐκθρονισθέντες νά ἐπανέλθουν εἰς τμῆμα καί ὄχι εἰς τήν ἕδραν τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς των, ὑπεχώρησε μέ ταπεινό ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Ὅταν μάλιστα μία νύκτα, περί ὥραν 11^ην μ.μ., μοῦ ἀνεκοίνωσε τηλεφωνικῶς τήν τοιαύτην πορείαν τοῦ θέματος τῆς ἀποκαταστάσεώς των καί ἐρωτηθείς  τοῦ ἀπήντησα ὅτι : ἐάν ἤμουν στή θέσι σας, Σεβασμιώτατε, καί ἕνα χωριό τῆς Ἐπισκοπῆς μου νά μοῦ ἔδιναν εὐχαρίστως θά πήγαινα, μέ χιλιοευχαρίστησε καί ἐνισχύθηκε στήν ἀπόφασί του.

3. Εἶπα στήν ἀρχή ὅτι ὄχι μόνο ἀδικήθηκε καί διώχθηκε, ἀλλά καί παρεξηγήθηκε ὁ ἀοίδιμος Ἐπίσκοπος Νικόδημος. Τά ὅσα ἐλέχθησαν μέχρι τώρα καταδεικνύουν τό πρᾶγμα. Καί τά ἀποσπάσματα ἀπό τό προσωπικό του ἡμερολόγιο, πού ἀκούσθηκαν κατά τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία καί ἀφοροῦσαν στά συναισθήματά του κατά τό πρῶτο ἑξάμηνο μετά τήν ἐκθρόνισί του συγκίνησαν καί κατέπληξαν τούς πάντας. Μέ πολύ ἐνδιαφέρον ἀναμένουμε τήν δημοσίευσί του. Ὕστερα ἀπό αὐτά θά προσθέσωμε καί τά ἀκόλουθα:

Ἔχοντας συνείδησι ὅτι ἐπιστρατεύθηκε ἀπό τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία νά διακονήσῃ σέ μία πολύ μεγάλη, πολυπληθῆ καί πολύπαθη Ἱ. Μητρόπολι ἀποδύθηκε στό ποιμαντικό του ἔργο μέ πολύ ζῆλο καί ἀφοσίωσι καί καθ᾽ ὅλη τήν ἑξαετῆ διακονία του ὤργωσε κυριολεκτικά καί ἐξύψωσε πνευματικά ὁλόκληρη τήν Μητροπολιτική του Ἐπαρχία. Αἴφνης, κατά τήν δεύτερη φάσι τῆς δικτατορίας ἐχαρακτηρίσθη μαζί μέ τούς ἄλλους 32 χειροτονηθέντας ἐπί Ἀρχιεπισκοπείας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου τοῦ Α´ ὡς ἀντικανονικός (ὡς ἐκλεγείς καί χειροτονηθείς ὑπό Ἀριστίνδην Συνόδου, ἐνῷ τόσες ἄλλες Ἀριστίνδην Σύνοδοι καί τόσοι Μητροπολῖτες ἀνεδείχθησαν κατά παρόμοιο τρόπο μετά τήν ἀπελευθέρωσι τοῦ Ἔθνους μας ἀπό τήν Τουρκοκρατία, ἀλλ’ ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία τους, μέ τά ὑπόλοιπα μέλη τῆς Ἱεραρχίας ἐθεράπευσε τό τυχόν «ἔλλειμμα» κανονικότητος). Καί ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλά χωρίς νά ζητηθῇ ἡ συγκατάθεσίς του ὡς ἐπιχωρίου Μητροπολίτου, κατετμήθη εἰς τρία μέρη ἡ Θεόσωστος Ἐπαρχία του καί μετ’ ὀλίγον ἐξεθρονίσθη ἄνευ συγκεκριμένης κατηγορίας, βασιζομένης στούς Ἱερούς Κανόνας τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἄνευ δίκης καί ἐξετάσεως μαρτύρων καί χωρίς ἀπολογία. Ἡ ἀπομάκρυνσίς του, μαζί μέ τήν τῶν ὑπολοίπων ἕνδεκα Μητροπολιτῶν, ἐβασίσθη ἐπάνω στίς δύο σαθρές συντακτικές πράξεις τῆς δικτατορίας (ὑπ’ ἀριθ. 3 καί 7/1974) καί σέ συνοπτική διαδικασία τῆς «πρεσβυτέρας» καλουμένης Ἱεραρχίας, καταγραφεῖσαν σέ ὀλίγες γραμμές. Ἀκολουθεῖ καί ἄλλη ἀντικανονική – πρωτάκουστη πρᾶξις : ἡ ἀπόδοσις εἰς τούς ἐκπτώτους τίτλων πάλαι ποτέ διαλαμψασῶν Ἐπισκοπῶν καί ἡ προσφώνησίς των δι᾽ αὐτῶν (πρωτοφανές στά ἐκκλησιαστικά χρονικά). Δικαιώθηκε, μαζί μέ τούς ὑπολοίπους Ἀδελφούς Μητροπολίτας, δι’ ἀλλεπαλλήλων ἀποφάσεων τοῦ ΣτΕ, ἀνεβίωσαν τά ΒΔ ἐγκαταστάσεώς των εἰς τάς Ἱεράς Μητροπόλεις των καί ἐθεωρήθησαν ὡς μηδέποτε γενόμενες οἱ ἐκπτώσεις των ἀπό τόν Ἐπισκοπικό τους θρόνο. Τό ἔτος 1993, ἀφοῦ δέν ἀπεδέχθη τήν τοποθέτησίν του εἰς τήν νεοπαγῆ τότε Ἱεράν Μητρόπολιν Ἀμαλιάδος, ὅπως καί οἱ δύο ἄλλοι ἀδελφοί Μητροπολῖται (καθ’ ἅ εἴπαμε προηγουμένως) κατέστησαν «ἀκοινώνητοι», ἐνῶ, σύν τοῖς ἄλλοις, δέν ὑπῆρχε πρός τοῦτο καί ἡ πλειονοψηφία τῶν 2/3 τῆς Ἱεραρχίας, πού ἀπῃτεῖτο. Καί πρόσφατα, πρό 3ετίας, ὁ κορμός τῆς ἀρχικῆς Ἱ. Μητροπόλεως, διῃρέθη σέ δύο νέες Μητροπόλεις : Κηφισίας καί Ἰλίου.
.         Διά νά εἴμεθα ἀντικειμενικοί, λοιπόν, ἡ ἀντίδρασις τοῦ ἀειμνήστου Νικοδήμου δέν ἦταν γιατί ἔχασε τόν θρόνο, ἀλλά γιά ὅλες τίς παραπάνω ἀντικανονικές καί παράνομες ἐνέργειες. Τό ἔλεγε καί τό ἐτόνιζε πάντοτε : Δέν θά ἤθελα ποτέ νά παραμείνῃ αὐτό τό κακό προηγούμενο ἀτακτοποίητο στήν σύγχρονη Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία. (Καί τά τελευταῖα χρόνια ἔλεγε). Δέν εἶμαι σέ θέση νά ἀναλάβω τήν εὐθύνη διοικήσεως 230 ἐνοριῶν (ὅταν ἀκόμη ἦταν ἑνωμένη ἡ Ἱ. Μητρόπολις Ἀττικῆς). Ὁ πόθος του ἦταν νά ἀποκαταστήση ἡ Ἱεραρχία μας τά κακῶς γενόμενα καί ἐκεῖνος ἐμφρόνως θά ἔκαμνε ὅ,τι ἐπέτασσε ἡ ἐπισκοπική του συνείδησις.

4. Ὅ,τι καί ὅσα ἔγραφε δέν τά ἔκαμε ἐπειδή ἔχασε τόν θρόνο, οὔτε γιά νά ἀνακτήση τόν θρόνο. Ἀλλ’ οὔτε καί ἄν ἐπανήρχετο εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολίν του θά ἔπαυε νά γράφῃ καί νά στιγματίζῃ τά κακῶς ἔχοντα ἐκκλησιαστικά πράγματα. Γνώμονάς του ἦταν τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, οἱ Ἱεροί Κανόνες καί ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσίς μας. Ἡ γλῶσσα του ἦταν Προδρομική, Χρυσοστομική καί Στουδιτική. Δέν ἐχρησιμοποιοῦσε τό ψεῦδος ἤ τήν ἀνακρίβεια, ἀλλά ἦταν καυστικός καί ἐπιτιμητικός, ὅποτε παρεβιάζοντο καί κατεπατοῦντο τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος. Καυτηρίαζε τήν ἐκκοσμίκευσι τῶν Κληρικῶν καί ἰδιαίτερα ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, τό κοσμικό φρόνημα, τήν κοσμική ζωή, τήν ἔκπτωσι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους καί τοῦ φρονήματος, τόν ἀντίθεο πλουτισμό, τήν σιμωνεία καί τήν πολυτελῆ ζωή ἐνίων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων καί γενικότερα ὅ,τι ἦταν ἀντίθετο πρός τήν πτωχεία, τήν ταπείνωσι καί τήν ἐν Χριστῷ ἁγιοπνευματική ζωή, καί

5. Εἶχε τήν συνείδησιν ὅτι, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῶν νόμων τῆς Πολιτείας, ἦτο ὁ Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος, διότι καμμία δίκη ἤ καταδίκη παρά τῶν ἁρμοδίων ἐκκλησιαστικῶν ὀργάνων δέν τοῦ ἀφῄρεσε τήν ἰδιότητα αὐτή, οὔτε ὑπέβαλε ποτέ ἑκουσίως τήν  παραίτησίν του, ἀλλ᾽ οὔτε καί καθῃρέθη ὐπό τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιμ. π.Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, σπουδαῖος Θεολόγος – Κανονολόγος τοῦ περασμένου αἰῶνος, εἶχε γνωμοδοτήσει περί τοῦ ὅτι εἶχε τό δικαίωμα, ὅπως καί οἱ ὑπόλοιποι συνεξόριστοι Ἀρχιερεῖς, νά χρησιμοποιῇ τόν τίτλο «Κανονικός Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος». Αὐτό τό διακήρυξαν τά πλήθη, πού συνέρρευσαν κατά τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία καί τόν ἐνταφιασμό του, ὅταν δύο φορές ἔψαλαν τήν ἀρχική του φήμη, ἐπευχόμενοι μέ τό «αἰωνία ἡ μνήμη». Μέ τήν ἔννοια αὐτή κανονικῶς ἔπραξε τό ἐκκλησιαστικό πρακτορεῖο «Ρομφαία», πού ἐχρησιμοποίησε τόν κανονικό καί νόμιμο τίτλο κατά τήν ἀναγγελία τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας του.

Ἀγαπητέ μου κ.Πρόεδρε,

.            Μέ πολύ σεβασμό στήν μνήμη τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κυροῦ Νικοδήμου καί ἐν φόβῳ Θεοῦ ἔκρινα ὅτι θά ἔπρεπε νά διευκρινισθοῦν, χάριν τοῦ δικαίου καί τῆς ἀληθείας, ὡρισμένες ἀνακριβεῖς πληροφορίες τοῦ σχετικοῦ ἄρθρου τῆς Ἐφημερίδος σας, οἱ ὁποῖες, ἐπαναλαμβάνω, δέν ἦσαν ἠθελημένες ἤ σκόπιμες. Ἡ παροχή, ὅμως, τῶν ἐξηγήσεών μου αὐτῶν ἐξελίχθηκε σέ πραγματεία ὁλόκληρη καί ζητῶ τήν συγγνώμη καί τήν κατανόησί σας. Ὅμως, πρέπει νά λέγεται πάσῃ θυσία ἡ ἀλήθεια καί νά ὁμολογῆται τό δίκαιον τοῦ ἀδυνάτου, τοῦ κάθε ἀδυνάτου καί ἀνυπερασπίστου, διά νά εὕρωμεν ἔλεος ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου.
.            Ἔχει, ἴσως, σχηματισθῇ, δυστυχῶς, ἄλλη εἰκόνα διά τόν ἀείμνηστον Μητροπολίτην ἐξ ὡρισμένων κύκλων, μή εἰδότων τήν ἀλήθειαν καί τήν ἀκρίβειαν τῶν γεγονότων. Τά πράγματα, ὅμως, ἀλλάζουν ἄν ληφθοῦν σοβαρῶς ὑπ᾽ ὄψιν τά ἀκόλουθα τρία ὑποθετικά ἄν. Ἄν, μετά τό θλιβερό ἀντικανονικό καί παράνομο γεγονός τῆς ἐκπτώσεως ἀπό τόν Μητροπολιτικό του θρόνο, δέν ὑπῆρχε ἡ παρέμβασις τοῦ πολιτικοῦ ἐκείνου προσώπου, πού ἐματαίωσε τήν ὁμόθυμη βούλησι τῆς Ἱεραρχίας. Ἄν ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅταν παρεπέμφθη ἡ ὑπόθεσις τῶν 12 (ἐξ ὧν οἱ πέντε ἀνῆκαν εἰς τάς Νέας Χώρας) εἰς τήν Πατριαρχικήν Σύνοδον, ἐπιστρέφουσα τόν φάκελον ἠξίωνε τήν τήρησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν σχετικῶν Πολιτειακῶν νόμων, ὅπως ἀργότερα τό ἔπραξε διά τόν καθαιρεθέντα κάτοχον τοῦ ἰδίου θρόνου. Καί ἄν μετά τήν χηρεία καί κένωσι τῶν Μητροπολιτικῶν ἑδρῶν Ἀττικῆς καί Λαρίσης, ἐπικρατοῦσε τό φιλάδελφο καί ἀποδίδονταν στίς Θεόσωστες Ἐπαρχίες τους οἱ κατά πάντα ἄξιοι αὐτοί Ἐπίσκοποι, προσέβλεπαν δέ ὅλοι στό ἀληθινό συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καθορίζεται ἀπό τήν κανονική τάξι της, μακριά ἀπό σκοπιμότητες καί συμβιβασμούς, τότε ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία θά εἶχε ἐπωφεληθῇ τά μέγιστα ἀπό τήν παρουσία καί διακονία τέτοιων σπουδαίων ἱεραποστολικῶν καί χαρισματικῶν μορφῶν καί δέν θά ὑφίστατο οὐδέν πρόβλημα, οὐδέ ἡ ἀκοινωνησία, ὁ δέ μεταστάς Ἱεράρχης θά ἦτο, κατά τά πρεσβεῖα τῆς Ἀρχιερωσύνης, ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

.             Ἡ κατάθεσις αὐτή τῆς ψυχῆς μου ἄς εἶναι ἕνα ἐλάχιστο μνημόσυνο τιμῆς, εὐλαβείας καί σεβασμοῦ πρός τόν ἀείμνηστον Μητροπολίτην.

 Ὁ  Μητροπολίτης

† Ὁ  Κυθήρων Σεραφείμ

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Δ' Κυριακή των Νηστειών

Η Δ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(14-4-2013)

Ἡ Δ' Κυριακή τῶν Νηστειῶν σήμερα καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει τήν ἀσκητική μορφή τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, συγγραφέως τῆς Κλίμακος.

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης σέ ἡλικία  16 περίπου ἐτῶν προσέφερε τόν ἑαυτό του στόν Χριστό ὡς «θυσίαν εὐάρεστον καί δεκτήν», μέ τό νά εἰσέλθῃ στόν ζυγό τῆς Μοναχικῆς Πολιτείας στό ὄρος Σινᾶ.

Ὑποτάχθηκε καί ἐμπιστεύθηκε τήν ψυχή του σέ ἕνα ἄριστο κυβερνήτη, ἕναν ἅγιο Γέροντα ἀσκητή, καί ἔτσι ἀκίνδυνα ἐταξίδευε τό μεγάλο, ἐπικίνδυνο καί τρικυμιῶδες ταξείδι τῆς παρούσης ζωῆς μέ θαυμαστή ἄσκησι καί αὐταπάρνησι.

Ἀφοῦ λοιπόν ἔτσι πολιτεύθηκε ἐπί 19 χρόνια καί στολίσθηκε μέ τά κατορθώματα τῆς μακαρίας ὑποταγῆς, ὅταν πιά ὁ ἅγιος Γέροντας πού τόν ἐπαιδαγώγησε εἶχε φύγει ἀπό αὐτή τή ζωή, τότε ἀποδύθηκε καί ὁ ἴδιος στόν ἀγῶνα τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς, κρατῶντας στά χέρια του σάν ὅπλα δυνατά τίς ἱερές εὐχές τοῦ Γέροντά του, γιά νά καταρρίψη μέ αὐτές τά ὀχυρώματα τοῦ σατανᾶ.

Σέ ἕνα ἐρημητήριο, πού ἀπεῖχε 8 χιλ. ἀπό τό Μοναστῆρι τοῦ Σινᾶ διαβίωσε 40 ὁλόκληρα χρόνια, χωρίς ὀκνηρία καί ἀμέλεια, πυρπολούμενος πάντοτε ἀπό τόν διακαῆ ἔρωτα καί τήν φλόγα τῆς θείας ἀγάπης.

Ἔτρωγε ἀπ' ὅλα ὅσα ἐπιτρέπονται στούς Μοναχούς, πολύ λίγο ὅμως. Ἔτσι ὥστε μέ μεγάλη σοφία νικοῦσε συγχρόνως τό κέρας τῆς ἀλαζονείας καί τῆς οἰήσεως. Διότι μέ τήν λίγη τροφή συνέθλιβε μέ κάθε τρόπο τήν κοιλία, τήν μανιώδη καί ἄπληστη αὐτή δέσποινα. Καί μέ τό ὅτι ἔτρωγε λίγο καί ἀπ' ὅλα τά φαγητά νικοῦσε καί ὑποδούλωνε τήν τυραννία τῆς κενοδοξίας.      Μέ ἀνδρεία ὁ ἀνδρεῖος ἀπέφυγε, μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν μόνωσί του καί τήν στέρησι τῶν ἀναγκαίων γιά τή συντήρησί του, τήν προσκύνησι τῶν εἰδώλων (δηλ. τήν φιλαργυρία καί τήν προσκόλλησι στά ὑλικά) καί τίς σαρκικές ἐπιθυμίες.

Τήν ψυχή του τήν ἀνέστησε ἀπό τόν θάνατο πού τήν ἀπειλοῦσε κάθε στιγμή, δηλ. ἀπό τήν ἀκηδία καί τήν ἀδράνεια, κεντρίζοντάς την μέ τό κεντρί τῆς μνήμης τοῦ θανάτου. Ἐνωρίτερα δέ εἶχε θανατώσει μέ τό ξίφος τῆς ὑπακοῆς, τήν τυραννική ὀργή καί μέ τήν σιωπή του τήν κενοδοξία καί τήν ἀντίθεο ὑπερηφάνεια.

Ἀλλά, τί νά ποῦμε καί γιά τό μεγάλο χάρισμα τῆς πηγῆς τῶν δακρύων τοῦ Ὁσίου; Χάρισμα πού δέν βρίσκεται σέ πολλούς. Τῶν δακρύων αὐτῶν τό ἀπόκρυφο ἐργαστήριο σώζεται ἀκόμη μέχρι σήμερα καί εἶναι ἕνα πολύ μικρό σπήλαιο ... Ὁ ὕπνος πού ἔπαιρνε ἦταν τόσος, ὅσος χρειάζονταν γιά νά μή βλαφθῆ τό μυαλό του ἀπό τήν ἀγρυπνία. Ὅλη ἡ πορεία τῆς ζωῆς του ἦταν προσευχή ἀένναος καί ἔρωτας ἀνέκφραστος πρός τόν Θεόν.

Ἦταν ἀκόμη καί ἰατρός τῶν κρυφῶν παθῶν ὁ ἄνθρωπος αὐτός τοῦ Θεοῦ.

Γιά νά κόψη τήν ἀφορμή «τῶν ζητούντων ἀφορμήν», ἐσιώπησε γιά ὡρισμένο διάστημα καί σταμάτησε τό μελιστάλακτο ῥεῖθρο τοῦ διδασκαλικοῦ του λόγου. Ὅταν, ἀργότερα, ἄρχισαν νά τόν ἱκετεύουν καί νά τόν παρακαλοῦν νά συνεχίση τόν λόγο τῆς διδαχῆς του, ὑπεχώρησε ἀμέσως αὐτός πού δέν εἶχε μάθε νά ἀντιλέγη καί συνέχισε πάλι τήν προηγούμενη τακτική του.

Ἐπειδή λοιπόν τόσο  πολύ τόν ἐθαύμαζαν, διότι ὑπερτεροῦσε ὅλων σέ ὅλα, ὅλοι μαζί οἱ Μοναχοί σάν ἕνα νέο Μωϋσῆ τόν ἀνέβασαν μέ τήν βία στόν ἡγουμενικό θρόνο.

Καί ὡς ὑποτακτικός, καί ὡς ἐρημίτης, ἀλλά καί τέλος ὡς Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Σινᾶ ὑπῆρξε ὁ ἀφιερωμένος καί ἀφοσιωμένος στόν Κύριο ἄνθρωπος, ἕνας ἐπίγειος Ἄγγελος καί οὐράνιος ἄνθρωπος.

Νά ἔχωμε τίς θεοπειθεῖς ἅγιες εὐχές καί πρεσβεῖες του καί πρωτίστως τήν Χάρι καί τήν εὐλογία Του.Ἀμήν.- 

† Ὁ Κ.Σ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΑΡΣΙΣ ΣΤΑΥΡΟΥ - ΠΟΘΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΘΗΡΩΝ κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ 

ΑΡΣΙΣ ΣΤΑΥΡΟΥ - ΠΟΘΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΨΥΧΗΣ 

Ἡ Γ' Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς σήμερα, ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ὅπως μᾶς εἶναι γνωστή, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία  τιμᾶ τήν ἱερή μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Καλλιοπίου καί Ἀκυλίνης (+304) καί τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου Ἐπισκόπου Μυτιλήνης (+θ' αἰ.).

Στό σημερινό ἱερό Ἀνάγνωσμα τοῦ κατά Μᾶρκον Ἁγίου Εὐαγγελίου γίνεται λόγος γιά τήν ἐθελοντική ἄρσι τοῦ προσωπικοῦ σταυροῦ τοῦ κάθε πιστοῦ, ἀφοῦ πρῶτα ἀποφασίσει ἐλεύθερα, μέ τήν θέλησί του, νά ἀκολουθήση τόν Χριστό καί νά ἀπαρνηθῆ τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό του, τόν παλαιό ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας, πού κουβαλάει ἐπάνω του. Ἀκόμη, ἡ εὐαγγελική αὐτή περικοπή ὁμιλεῖ γιά τήν ὑπέρτατη ἀξία τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τό χειρότερο ἀπ' ὅλα εἶναι ἡ πνευματική ζημιά τῆς ψυχῆς. Ὅταν αὐτή ὑπάρχη, τότε ὁ ἄνθρωπος δέν ὠφελεῖται κι' ὅταν ἀκόμη κερδίσῃ ὅλο τόν κόσμο. Γιατί κανείς δέν μπορεῖ νά δώση κάποιο ἀντάλλαγμα γιά τήν ψυχή του. Ὁ θησαυρός της εἶναι ἀνεκτίμητος καί μοναδικός γιά τόν κάθε ἄνθρωπο.

Γιά τίς δυό αὐτές μεγάλες καί ὑψηλές ἔννοιες : Σταυρός καί αὐταπάρνησις καί ψυχή καί ἡ ἀξία της ὁ ἐκκλησιαστικός διδάσκαλος τῶν χρόνων τῆς Τουρκοκρατίας Νικηφόρος Θεοτόκης λέγει, μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς:.

«Ἀκοῦς θεϊκή σοφία καί πολύ θαυμάσια μεγαλοπρέπεια; Οὔτε ἀναγκάζει, ἄν καί ἔχει τήν δύναμι, οὔτε προστάζει, ἄν καί ἔχει τήν ἐξουσία.Ἀλλά ἀφήνοντας στόν καθένα τό αὐτεξούσιό του ἐλεύθερο, προσκαλεῖ μόνο ὅλους, ἐπειδή ὡς φιλάνθρωπος θέλει τή σωτηρία ὅλων. Ὅποιος, λέγει, μέ τή δική του γνώμη καί προαίρεσι, θέλει νά μέ ἀκολουθῆ, δηλαδή νά ἔρχεται κοντά μου ὡς μαθητής μου καί νά μιμηθῆ τά ἔργα μου, εἶναι ἀνάγκη νά κάνη τρία πράγματα. Νά ἀρνηθῆ τόν ἑαυτό του, νά σηκώση τόν προσωπικό του σταυρό καί νά εἶναι πιστός ἀκόλουθός μου.

          Ἀλλά ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἑαυτός μας; διερωτᾶται. Καί ποιός εἶναι ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου; Ὁ ἑαυτός μας εἶναι ἐκεῖνος, πού ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο ὀνομάζεται «παλαιός ἄνθρωπος». Καί σῶμα τῆς ἁμαρτίας τόν ὀνομάζει ὁ θεῖος Παῦλος, γιατί μετά τήν παράβασι τῶν Πρωτοπλάστων «ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπί τά πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ» (Γεν. 8,21). Αὐτόν, λοιπόν, τόν παλαιό ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας, λέγει, ὅτι πρέπει νά ἀρνηθοῦμε .

          Τότε ἀρνούμεθα τούς ἑαυτούς μας, ὅταν φεύγουμε τήν φιλία τῆς σάρκας καί ἀποστρεφόμαστε τίς πονηρές της πράξεις.

          Σταυρός δέ προσωπικός τοῦ καθένα εἶναι ἡ νέκρωσις τῶν παθῶν καί τῶν πονηρῶν του ἐπιθυμιῶν. Τότε λοιπόν σηκώνουμε τόν σταυρόν μας, ὅταν νεκρώσουμε τά πάθη καί τίς κακές μας ἐπιθυμίες.

Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, λέγει στή συνέχεια, εἶναι ἀθάνατη. Πῶς λοιπόν ἠμπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τήν χάση γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου; Πῶς δέ μέ τήν τοιαύτη ἀπώλεια θά τήν σώσῃ; Ψυχή ἐδῶ λέγει ὄχι τήν οὐσία τῆς ψυχῆς, ἀλλά τίς πονηρές της ἐπιθυμίες. Ἔτσι, λοιπόν, ὅποιος χάσει τίς κακές τῆς ψυχῆς του ἐπιθυμίες, τήν ὑπερηφάνεια, τόν φθόνο, τό μῖσος, τήν ἀσπλαχνία καί τά λοιπά πάθη της, ὄχι γιά ὑποκρισία ἤ φιλοδοξία, ἀλλά γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν τήρησι τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, ἐκεῖνος σῴζει τήν ψυχή του στήν αἰώνια ζωή, δηλ. κληρονομεῖ τήν αἰώνια σωτηρία. Ὅποιος δέ περιποιεῖται τίς κακές ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς, ἐκεῖνος θά χάσῃ τήν ψυχήν του, δηλ. τήν παραδίδει στήν αἰώνια κόλασι... Καί προσθέτει πιό κάτω : Ὅποιος θέλει νά σώση τήν ψυχήν του, δηλ. ὅποιος θέλει νά σώσῃ τόν ἑαυτό του, ἐκεῖνος θά θυσιάση ὅ,τι καί ὅσα σχετίζονται μέ τήν ἁμαρτία. Ὅποιος ὅμως θά χάση τόν ἑαυτό του ὄχι γιά τήν ἰσχυρογνωμία του, οὔτε γιά τήν πλάνη τῆς φαντασίας του, ἀλλά γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί γιά τά εὐαγγελικά δόγματα, ἐκεῖνος θά σώση τόν ἑαυτό του γιά τήν αἰώνια ζωή».

Ἄς ἀκούσωμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τήν φωνή τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Ἄς σηκώσωμε μέ ὑπομονή καί καρτερία τόν προσωπικό μας σταυρό καί ἄς φροντίζωμε ἐπιμελῶς γιά τήν σωτηρία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς μας. Ἀμήν.-

† Ὁ Κ.Σ.

Ο Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ για το Τάμα του Έθνους

πηγή

«Χαρά πού τύχουν τά βουνά
τά κάστρα περηφάνεια,
γιατί γιορτάζει ἡ Παναγιά,
γιορτάζει κι ἡ Πατρίδα» (Δημοτικό τραγούδι)

«Ὅλη δόξα, ὅλη χάρη
ἅγια μέρα ξημερώνει
καί στή μνήμη του τό Ἔθνος 
χαιρετᾶ γονατιστό» (Πατριωτικό τραγούδι)

Στή διπλῆ μεγάλη γιορτή «τῆς Πίστης καί τῆς Λευτεριᾶς» χαίρει, σκιρτᾶ καί ἀγάλλεται κάθε ἑλληνική ψυχή καί ὁλόκληρο τό Ἑλληνορθόδοξο Γένος μας. Ζωντανεύουν οἱ ἐθνικές μνῆμες καί ἡ νεώτερη Ἑλληνική Ἱστορία μας, ὅπως γράφηκε ἀπό τήν ἀρχή μέ τό αἷμα τῶν ἡρώων καί μαρτύρων τῆς Ὀρθόδοξης Πατρίδας μας καί ὄχι ὅπως παραχαράχθηκε, διαστρεβλώθηκε καί παραποιήθηκε ἀπό ἀνάξιους καί ἀρνησιπάτριδες Ἕλληνες.

Παντοῦ, σέ ὅλα τά μέρη τῆς Ἑλληνικῆς γῆς καί στίς παροικίες τοῦ ἀπόδημου Ἑλληνισμοῦ, καί ἰδιαίτερα στά Κύθηρα, γιορτάσθηκαν μέ πατριωτικό παλμό καί ἐθνική ὑπερηφάνεια τά μεγάλα καί πανεύσημα αὐτά γεγονότα τῆς πνευματικῆς καί τῆς ἐθνικῆς λευτεριᾶς μέ πανηγυρικές Θεῖες Λειτουργίες καί Δοξολογίες, μέ ἐθνικοθρησκευτικές σχολικές γιορτές, μέ πανηγυρικούς λόγους καί παρελάσεις, μέ ἐθνικούς πατριωτικούς χορούς καί τραγούδια, «ἐν τυμπάνῳ καί χορῷ, ἐν χορδαῖς καί ὀργάνῳ».

Πολλές καί διάφορες σκέψεις γιά τό τότε καί τό τώρα, ἀναφορικά μέ τήν κατάστασι καί τήν πορεία τῆς πατρίδας μας ἔρχονται στό νοῦ μας κατά τήν σημερινή μεγάλη ἡμέρα μέ τήν διπλῆ ἐπέτειο.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτόν τόν καιρό, μέ τίς συζητήσεις γιά τήν ἀνέγερσι μουσουλμανικοῦ τεμένους (τζαμιοῦ) στήν Ἀθήνα, μερίμνῃ τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, καί πιό πολύ σήμερα ἔρχεται στή μνήμη μας τό ἐπί 192 ἔτη ἀνεκπλήρωτο ἀκόμη «Τάμα τοῦ Ἔθνους μας» καί ὅ,τι καί ὅσα αὐτό συνέπαγεται γιά τήν περιδινούμενη πατρίδα μας.

Στή συνέχεια θά παρατεθοῦν ἀποσπάσματα ἀπό τό περισπούδαστο πόνημα τοῦ μεγάλου καί ἀοιδίμου Προκατόχου μας Μητροπολίτου Κυθήρων κυροῦ Μελετίου «ΜΝΗΜΕΙΟΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟΝ. ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ Η' ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΝ ΑΡΓΕΙ Δ' ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ»[1] γιά νά ἀναλογισθοῦμε ὅλοι μας, Ἐκκλησία καί Πολιτεία, τίς μεγάλες εὐθύνες, πού μᾶς ἀναλογοῦν, γιά τήν ὡς τώρα λίαν παρατεταμένη ἀναβλητικότητα.

ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ - ΦΩΝΗ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ.

Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Κυθήρων κυρός Μελέτιος (Γαλανόπουλος) στόν Πρόλογο τοῦ ἐν θέματι τευχιδίου του ἔγραφε μεταξύ ἄλλων.

«Εἰς τήν θέσιν αὐτοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, ἀναγνωρίζομεν τούς Πατέρας τοῦ Ἔθνους τῆς Δ' Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως, ὅταν τήν 31ην Ἰουλίου 1829 ἔγραφον τό Η' Ψήφισμα αὐτῆς, «Περί ἀνεγέρσεως Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος εἰς Ἀθήνας», πρός ἔκφρασιν τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ Ἔθνους καί αἰωνίαν μνήμην τῆς θαυματουργοῦ ἀντιλήψεως τῆς Θείας Προνοίας, τῆς ρυσαμένης τόν Ἑλληνικόν Λαόν ἀπό τῶν δεινῶν καί τῶν κινδύνων, καί πρός ἐνίσχυσιν τῶν μεταγενεστέρων εἰς τήν Πίστιν, δι' ἧς οἱ Προπάτορες ἡμῶν ἀνεκτήσαντο τήν ἐλευθερίαν των, εὐοδωθέντων τῶν αἱματηρῶν ἀγώνων τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821.

Τό παρόν πόνημα στήνει ἕν Μνημεῖον Εὐγνωμοσύνης εἰς τόν Σωτῆρα, ἀνθ' ὧν εἰργάσατο ὑπέρ τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων καί ἡμῶν, πάλαι τε καί ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν».[2]

Προτοῦ νά παραθέσωμε τίς πεφωτισμένες θέσεις του ἐπί τοῦ σοβαροῦ τούτου θέματος, θά δημοσιεύσωμε σχετικά ἀποσπάσματα ἀπό τό Η' Ψήφισμα τῆς ἐν Ἄργει Δ' Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως καί τῶν Β.Δ. «περί ἀνεγέρσεως Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος εἰς Ἀθήνας», πού περιλαμβάνονται στή μελέτη του.

1. Ἀπό τό Η' Ψήφισμα[3]

Τῆς ἐν Ἄργει Δ' Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως

.................................................................................

«Κατά συνέπειαν ἡ Δ' Ἐθνική τῶν Ἑλλήνων Συνέλευσις

Ψηφίζει

Α' Ὅταν ἡ τοπική περιφέρεια τῆς Ἑλλάδος καί ἡ Καθέδρα τῆς Κυβερνήσεώς της κατασταθῶσιν ὁριστικῶς καί οἱ οἰκονομικοί πόροι τοῦ Κράτους ἐπιτρέψωσι, θέλει ἀνεγερθῆ κατά διαταγήν τῆς Κυβερνήσεως εἰς τήν Καθέδραν αὐτῆς Ναός ἐπ' ὀνόματι τοῦ Σωτῆρος τιμώμενος.[4]

.................................................................................

Ε' Τά ὀνόματα τῶν Φιλελλήνων, ὅσοι ἀπέθανον εἰς τήν Ἑλλάδα μαχόμενοι ὑπέρ τῆς ἀνεξαρτησίας της, θέλουν χαραχθῆ ἐπί τινος Μνημείου ἀνεγερθησομένου εἰς τόν Ναόν τοῦ Σωτῆρος.[5]

ΣΤ' Τά ὀνόματα τῶν Φιλελλήνων, ὅσοι συνετέλεσαν εἰς τήν ἐπανόρθωσιν τῆς Ἑλλάδος, θέλουν κατατεθῆ ἐπί τοῦ ρηθέντος Μνημείου.[6]

2. Ἀπό τό Διάταγμα

«Περί ἀνεγέρσεως Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος εἰς Ἀθήνας»[7]

Ὄθων ἐλέῳ Θεοῦ Βασιλεύς τῆς Ἑλλάδος

Λαβόντες ὑπ' ὄψιν τά ἄρθρα 1, 5 καί 6 τοῦ ἀπό 31 Ἰουλίου 1829 Η' Ψηφίσματος τῆς Δ' τῶν Ἑλλήνων Ἐθνικῆς Συνελεύσεως, ἀπεφασίσαμεν καί διατάσσομεν.

Ἄρθρο 1.

Θέλει ἀνεγερθῆ εἰς τήν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν Ναός τιμώμενος ἐπ' ὀνόματι τοῦ ΣΩΤΗΡΟΣ πρός αἰωνίαν μνήμην τῆς θαυματουργοῦ ἀντιλήψεως τῆς Θείας Προνοίας, τῆς ῥυσαμένης τόν Ἑλληνικόν Λαόν ἀπό δεινῶν καί κινδύνων, καί πρός ἐνίσχυσιν τῶν μεταγενεστέρων εἰς τήν πίστιν, δι' ἧς οἱ προπάτορές των ἀνεκτήσαντο τήν ἐλευθερίαν των εἰς τούς ἀπό τῶν 1821 μέχρι τῶν 1830 αἱματώδεις πολέμους.[8]

Ἄρθρο 2.

Θέλομεν τό μνημεῖον τοῦτο νά εἶναι ἄξιον καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ καί τοῦ συμβάντος, πρός μνήμην τοῦ ὁποίου ἀνεγείρεται.

Θέλει ἑπομένως γένει ἄνευ ἀναβολῆς ἡ ἐκλογή τῆς θέσεως καί ἡ σύνταξις τοῦ προγράμματος˙ μετά δέ ταῦτα θέλουν προσκληθῆ ἀμέσως ἀρχιτέκτονες, ἐντόπιοι καί ξένοι, διά νά παρουσιάσουν σχέδια κατασκευῆς τοῦ μνημείου. [9]

Ἄρθρο 3.

Ὁ πρῶτος λίθος θέλει κατατεθῆ τήν 25 Ἰανουαρίου 1835, καί ἑπομένως αἱ προπαρασκευαί τῆς τελετῆς πρέπει νά ἐπιταχυνθοῦν.

Ἡ πρός τούς ἀρχιτέκτονας πρόσκλησις, διά νά παρουσιάσουν τά περί κατασκευῆς σχέδιά των, θέλει γένει πρό τοῦ τέλους τοῦ ἔτους, ἡ δέ κατασκευή νά ἀρχίσῃ καί νά ἐξακολουθῇ ἀνεμποδίστως, ἅμα τεθῇ ὁ πρῶτος λίθος.[10]

Ἄρθρο 4.

Τά ὀνόματα τῶν εἰς τά πεδία τῆς μάχης πεσόντων Φιλελλήνων, καθώς καί τῶν ὅσοι συνετέλεσαν καθ' οἱονδήποτε τρόπον εἰς τήν ἀναγέννησιν τῆς Ἑλλάδος, θέλουν καταγραφῆ ἀκριβῶς καί καθυποβληθῆ εἰς Ἡμᾶς εἰς δύο χωριστούς καταλόγους.

Θέλει ληφθῆ πρόνοια, ὥστε νά προμηθευθῶσιν ἀπό ἀξίους τεχνίτας σχέδια τοῦ μνημείου, τοῦ κατά τό ἄρθρον 5 ρηθέντος Ψηφίσματος εἰς τό ἐσωτερικόν τοῦ Ναοῦ ἀνεγερθησομένου.[11]

3. Ἀπό τό ἕτερον Διάταγμα

«Περί ἀνεγέρσεως Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος».[12]

Ὄθων ἐλέῳ Θεοῦ Βασιλεύς τῆς Ἑλλάδος.

Ἀφοῦ ἐξεφράσαμεν ἤδη διά τοῦ ἀπό 25 Ἰανουαρίου - 8 Φεβρουαρίου 1834 Ἡμετέρου Διατάγματος τήν θέλησίν Μας, τοῦ νά ἀνεγείρωμεν εἰς τήν Πρωτεύουσάν Μας, τάς Ἀθήνας, Ναόν τιμώμενον ἐπ' ὀνόματι τοῦ ΣΩΤΗΡΟΣ, πρός αἰωνίαν μνήμην τῆς θαυματουργοῦ ἀντιλήψεως τῆς Θείας Προνοίας, τῆς ῥυσαμένης τόν Ἑλληνικόν Λαόν ἀπό δεινῶν καί κινδύνων, καί πρός ἐνίσχυσιν τῶν μεταγενεστέρων εἰς τήν πίστιν, δι' ἧς οἱ Προπάτορές των ἀνεκτήσαντο τήν ἀνεξαρτησίαν των, ἐγκριθέντων ἤδη παρ' Ἡμῶν τῶν ὑποβληθέντων παρά τοῦ ἐπ' αὐτῷ διωρισμένου ἀρχιτέκτονος σχεδίων, ὡς ἀξίων κατά πάντα καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ καί τοῦ συμβάντος, πρός μνήμην τοῦ ὁποίου ἀνεγείρεται, προσδιορισθείσης δέ καί τῆς θέσεως ἐπί τῆς ὁποίας μέλλει νά ἀνεγερθῇ ὁ Ναός οὗτος, ν' ἀρχίσῃ ὅσον τάχιστα ἡ ἀνέγερσις τοῦ Μνημείου τούτου:

Ἀποφασίζομεν ὅθεν νά γένῃ τώρα ἔναρξις τῶν προκαταρκτικῶν ἐργασιῶν καί νά προχωρήσῃ ἡ οἰκοδομή ἀναλόγως τῶν ἑκάστοτε ὑπαρχόντων μέσων.

Θεωροῦντες τόν ἀνεγερθησόμενον τοῦτον Ναόν ὡς Ἐθνικόν τῳόντι Μνημεῖον, ἐκφράζον τήν πρός τόν Ὕψιστον εὐγνωμοσύνην τοῦ Ἔθνους, ἐλπίζομεν, ὅτι ἕκαστος Ἕλλην θέλει φιλοτιμηθῆ ἀπό ἀληθῆ πατριωτικά αἰσθήματα κινούμενος νά συνεισφέρῃ εὐχαρίστως τό κατά δύναμιν˙ θέλομεν προσδιορίσει καί Ἡμεῖς οἱ ἴδιοι ἐκ τοῦ ἰδιαιτέρου Ἡμῶν ταμείου ἀνάλογόν τινα ποσότητα.

Διατάττεται δέ ἡ Ἡμετέρα ἐπί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Γραμματεία τῆς Ἐπικρατείας νά δώσῃ τάς ἀναγκαίας, τόσον εἰς τούς Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς τοῦ Κράτους καί τάς δημοτικάς Ἀρχάς, ὅσον καί εἰς τούς Ἡμετέρους Πρέσβεις καί Προξένους, ὁδηγίας διά νά συνάξωσι τάς ἑκουσίας συνδρομάς, τάς διά τόν σκοπόν τοῦτον προσφερθείσας.

Τά δέ ὀνόματα τῶν συνεισφερόντων εἰς τόν ἀγαθόν καί ἐθνικόν τοῦτον σκοπόν θέλουσι καταγραφῆ εἰς ἰδιαίτερον βιβλίον, διά νά φυλάσσωνται εἰς τόν Ναόν τοῦτον εἰς αἰωνίαν αὐτῶν μνήμην.

Τό δέ παρόν Διάταγμα θέλει δημοσιευθῆ διά τῆς Ἐφημερίδος τῆς Κυβερνήσεως.

Ἔνθερμος ἡ στάσις καί ἡ ἀνταπόκρισις τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου κυροῦ Μελετίου.

α. Πρός ἐκτέλεσιν τοῦ χρέους εὐγνωμοσύνης. [13]

Τό Η' Ψήφισμα τῶν Πατέρων τοῦ Ἔθνους τῆς Δ' ἐν Ἄργει Ἐθνικῆς Συνελεύσεως ἐγράφη μέ γραφῖδα ἀποστάζουσαν τά ἀληθῆ αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι καθ' οἱονδήποτε τρόπον καί δι' οἱωνδήποτε μέσων ἐχάρισαν τήν συμπαράστασίν των εἰς τόν μέγαν ἐκεῖνον τῆς ἐθνικῆς ἡμῶν παλιγγενεσίας ἀγῶνα. Ἔζησαν τάς δυσκολίας τοῦ ἀγῶνος, διότι ἦσαν οἱ ἴδιοι ἀγωνισταί, διότι ἔφερον τά αἱματωμένα τῶν μαχῶν του διάσημα, ἀντιμετώπισαν τά δεινά καί τούς κινδύνους τοῦ ὑπέρ τῶν ὅλων αἱματώδους καί πολυετοῦς αὐτοῦ πολέμου˙ αἱ πληγαί των ἦσαν νωπαί καί τά τραύματά των αἱμοστάζοντα˙ ἐκ τῶν ἐμπρησμῶν οἱ καπνοί δέν εἶχον ἀκόμη διαλυθῆ, οὔτε ἐκεῖνοι τῶν μεγάλων ὁλοκαυτωμάτων τῶν Ἱερολοχιτῶν, τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, τοῦ Ἀρκαδίου καί τοῦ Μεσολογγίου, τῶν Βρονταμιτῶν εἰς τό Μοναστήριον τῆς Κρίτσοβας˙ δέν εἶχον σβύσει οἱ ἀντίλαλοι ἐκ τῆς κλαγγῆς τῶν ὅπλων, τοῦ ἤχου τοῦ καρυοφιλιοῦ, τῶν στεναγμῶν, τῶν πόνων˙ δέν εἶχον κἄν λησμονηθῆ αἱ στερήσεις, αἱ κακουχίαι, τά δεινά τῶν Ἱεραρχῶν καί τῶν λοιπῶν Ὁμήρων, τοῦ Πατριάρχου τό σχοινί, ἡ δολοφονία τοῦ Ἀνανίου τοῦ Λαμπάρδη, Μητροπολίτου Λακεδαιμονίας, ὁ βρόχος τῶν Συνοδικῶν Ἀρχιερέων τοῦ Φαναρίου˙ αἱ ἐξερημώσεις τῆς Δραμαλαίας εἰσβολῆς καί ταύτης τῆς στρατιᾶς τοῦ Ἰμβραήμ παντοῦ ἥπλωναν τήν φρίκην˙ παντοῦ ἔβλεπον τάς οἰκίας κατεσκαμμένας, τά ἱερά κατερειπωμένα, καί ὡς λέγει ὁ Κωνσταντῖνος Οἰκονόμος ὁ ἐξ Οἰκονόμων, «πολισμάτων ὅλων τά ἀμαυρά λείψανα, γῆν τήν πρῴην κατάφυτον καί κατάρρυτον, ἄμορφον ἤδη καί ἀγεώργητον, ἀκανθῶν ἔμπλεων καί παντοίας ὕλης ἀκάρπου, καί τά καρποφορώτατα τῶν πεδιάδων νοσώδη τέλματα˙ ἔβλεπον τήν χώραν ἀνδρῶν ἔρημον, πολλαχοῦ χήρας γυναῖκας καί παῖδας ὀρφανούς καί γυμνούς, γέροντας ἐλεεινούς καί οἰκογενείας ὅλως θρηνούσας καί πεινώσας». Εἰς τήν θεραπείαν τῆς τοσαύτης δυσπραγίας προσατενίζοντες οἱ ἀριστεῖς καί γνήσιοι τῆς Πατρίδος Πρόμαχοι, καί μέ τήν ἐλπίδα διά μίαν καλλιτέραν αὔριον ἐπληροῦντο ἀπό αἰσθήματα βαθυτάτης εὐγνωμοσύνης καί ἀντελαμβάνοντο τί ἡ Θεία Πρόνοια προσέφερε καί τί ἐσήμαινεν ἡ συμπαράστασις Αὐτῆς, τί δέ αὕτη τῶν Δυνατῶν τῶν δύο ἡμισφαιρίων τῆς γῆς, διεξαγομένου τοῦ ἀγῶνος, κατά τάς δυσχειμέρους ἐκείνας περιστάσεις μεγάλων δεινῶν καί κινδύνων. Διό ἔμπλεοι εὐγνωμοσύνης, ἅμα ὡς ἤρχισε νά αἰθριάζῃ ὁ ὁρίζων καί οἱ καπνοί τοῦ πολέμου νά ἀραιώνωνται καί ὁ ἄνεμος τῆς ἐλευθερίας νά πνέῃ, ἐψηφίσαντο τό Η' Ψήφισμα τῆς Δ' Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως οἱ Πατέρες τοῦ Ἔθνους, τό ἐκφράζον ἀπό τά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς Αὐτοῦ τήν εὐγνωμοσύνην πρός τόν Θεόν πρῶτον, ὅστις ἔδειξε τοσαῦτα θαύματα διά τήν σωτηρίαν του, καί δεύτερον πρός ὅλους ἐκείνους τούς ὁποίους εἶδον παρά τό πλευρόν των νά συμπολεμῶσιν ὡς σύμμαχοι, νά συντρέχωσι τόν δύσκολον ἀγῶνά των, νά σῴζωσι δέ τέλος αὐτόν.

Τόσον τό Η' Ψήφισμα τῆς Δ' ἐν Ἄργει Ἐθνικῆς Συνελεύσεως, ὅσον καί τά βάσει αὐτοῦ ἐκδοθέντα δύο Βασιλικά Διατάγματα, ἀποπνέουσιν ἰσχυρότατον ἄρωμα γνησίων αἰσθημάτων τοῦ Ἔθνους εὐγνωμοσύνης ἀπροσποιήτου, εἰλικρινοῦς.[14]

β. Τό Ἔθνος ἀναμένει ἔκτοτε τήν ἐκτέλεσιν τοῦ ἱστορικοῦ Η' Ψηφίσματος εὐγνωμοσύνης τῆς Δ' Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως.[15]

Παρῆλθεν αἰών καί πλέον˙ ἑωρτάσθησαν πανεθνεί αἱ Ἑορταί τῆς Ἑκατονταετηρίδος ἀπό τῆς Ἀνεξαρτησίας˙ ἐστήθησαν ἡρῷα εἰς μνήμην τῶν πεσόντων καί εἰς τόν Ἄγνωστον Στρατιώτην˙ οὐδέν ἠγνοήθη ἐκ τῶν ἀξίων μνήμης πρός τόν ἀγῶνα τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας συνδεόμενον. Μόνον τό Η' Ψήφισμα τῆς Δ' Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως, τῆς ἐν Ἄργει συνελθούσης, πού ἐγένετο τῇ 31ῃ Ἰουλίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1829, παρωράθη καί ἐξακολουθεῖ νά παρορᾶται, «Περί ἀνεγέρσεως ἐν Ἀθήναις Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος» εἰς ἔκφρασιν τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ Ἔθνους πρός αἰωνίαν μνήμην τῆς θαυματουργοῦ ἀντιλήψεως τῆς Θείας Προνοίας, ἡ ὁποία κατά τήν μεγαληγόρον ἀναγνώρισιν τούτου ἐῤῥύσατο τόν Ἑλληνικόν Λαόν ἀπό τῶν δεινῶν καί τῶν κινδύνων καί πρός ἐνίσχυσιν τῶν μεταγενεστέρων εἰς τήν Θ.Πίστιν, δι' ἧς οἱ Προπάτορες ἡμῶν ἀνεκτήσαντο τήν ἐλευθερίαν των, ἥν παρέδωσαν καί εἰς ἡμᾶς ὡς ἱεράν παρακαταθήκην πρός διατήρησιν.

Παρορᾶται ἡ ἐκπλήρωσις ἑνός χρέους τόσον ἱεροῦ καί μεγάλου. Ἔγραψα εἰς τό Βιβλίον μου «Ἐκκλησιαστικαί Σελίδες Λακωνίας» (Ἀθῆναι 1939), ἐν σελίσι τούτου 474-478, τά προσήκοντα˙ ἐπανέλαβον καί αὖθις δοθείσης εὐκαιρίας τά δέοντα˙ ἔγραψα καί εἰς τήν Α.Μ. τόν Βασιλέα Παῦλον τά πρέποντα. Τό ἔγγραφόν μου τοῦτο διεβιβάσθη εἰς τό Ὑπουργεῖον Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων ὡς ἁρμόδιον.

Τό οἰκόπεδον καί ἡ θέσις ἔχει εὑρεθῆ ἔκτοτε καί σχέδια ἐξεπονήθησαν, ἐγκριθέντα ὑπό τῆς Α.Μ. τοῦ ἀειμνήστου Βασιλέως Ὄθωνος, καί ἔρανοι ἐνηργήθησαν πανεθνεί διά τήν ἀνέγερσιν τοῦ Ναοῦ εἰς τόν Σωτῆρα! Ὅλα αὐτά κατεπόθησαν καί ἠφανίσθησαν εἰς τήν ἄβυσσον τῆς λήθης τοῦ παρελθόντος. Ἀνασκάπτων τά ἀρχεῖα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σπάρτης ἀνέσυρα τό Ἱερόν τοῦτο θέμα εἰς τήν ἐπιφάνειαν. Σήμερον δέ θεωρῶ ἐμαυτόν εὐτυχῆ, ὅτι ἀποφάσει τῆς Δ.Ἱ. Συνόδου, εὑρίσκομαι εἰς τήν εὐχάριστον θέσιν, ἵνα κάμω τήν παροῦσάν μου εἰσήγησιν αὐτῇ (Συνεδρίαι 12 καί 16 Μαΐου 1961).

Ἡ Δ. Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὀφείλει νά ἀναλάβῃ τήν πρωτοβουλίαν πρός προώθησιν καί πραγμάτωσιν τῆς Ἐθνικῆς ταύτης ἱστορικῆς ἀποφάσεως καί ἐντολῆς, τοῦ μεγάλου τούτου χρέους τοῦ Ἔθνους πρός τόν Σωτῆρα καί τῶν ἄλλων χρεῶν ὅσα τό Η' Ψήφισμα τῆς πολλάκις ὡς ἄνω μνησθείσης Δ' Ἐθνικῆς Συνελεύσεως τοῦ 1829 ἐν Ἄργει διατάσσει.[16]

* * *

Αὐτά ἔγραφε μέ καρδία πάλλουσα ἀπό γνήσια ἀγάπη πρός τήν Ἁγιωτάτη μας Ἐκκλησία καί τήν Ἑλληνορθόδοξη Πατρίδα μας ὁ ἀλησμόνητος Μητροπολίτης Κυθήρων κυρός Μελέτιος, ὁ ὁποῖος εἶχε πολύ μεγάλη καί ἐξαιρετική εὐαισθησία στά ἐκκλησιαστικά καί ἐθνικά θέματα καί ἐνστερνίσθηκε βαθειά τήν ὑπόθεσι καί τήν ἱερότητα τοῦ «Τάματος τοῦ Ἔθνους», τό ὁποῖο ἐπιθυμοῦσε διακαῶς νά ἰδῆ ἐκπεπληρωμένο.

Οἱ Προπάτορές μας, ἥρωες ἀγωνιστές καί Κυβερνῆτες τῆς Πατρίδας μας ἔκαμαν τό μεγάλο αὐτό «Τάμα τοῦ Ἔθνους», ὑποκινούμενοι ἀπό βαθειά εὐλάβεια καί εὐγνωμοσύνη πρός τόν Σωτῆρα Χριστό, ἀλλά παρ' ὅτι εἶχε γίνει ἡ ἀπαραίτητη προετοιμασία (νομική ρύθμισις, σύνταξις μελετῶν, ἐξεύρεσις οἰκοπεδικοῦ χώρου κλπ.) δέν ὑλοποιήθηκε ἡ ἱερή αὐτή Ἀπόφασις Ἀρχόντων Κλήρου καί Λαοῦ.

Στίς ἡμέρες μας ἀνακινεῖται καί ἀναζωπυροῦται τό θέμα. Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατά τήν προλαβοῦσαν Συνοδικήν περίοδον, ἐπανειλημμένως ἠσχολήθη μέ τό θέμα αὐτό καί ἐκπνεούσης τῆς θητείας της ἀπεφασίσθη ἡ συγκρότησις Ἐπιτροπῆς Ἀνεγέρσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ «Τάματος» ὑπό τήν Προεδρίαν τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.Ἱερωνύμου, ὁ ὁποῖος ἐκθύμως στηρίζει τό μέγιστο αὐτό διά τό Ἔθνος μας ἐγχείρημα. Ἐτέθη, μάλιστα, κατά τήν προηγουμένην Ἱεράν Σύνοδον, τῆς ὁποίας διετέλεσα Συνοδικόν μέλος, ἡ προοπτική διά νά ἑορτασθοῦν σύν Θεῷ τά 200 ἔτη ἀπό τήν Ἐθνεγερσίαν μέ τόν Νέον Ναόν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τό ἀνεγνωρισμένο Σωματεῖον «ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» δραστηρίως καί πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν κινεῖται διά τήν ὑλοποίησιν τοῦ μνημειώδους τούτου ἔργου. Πιστεύομεν ὅτι σύντομα θά προωθηθῇ τό θέμα αὐτό ἀπό πλευρᾶς Ἐκκλησίας καί Πολιτείας διά νά χαρῇ γῆ καί Οὐρανός μέ τήν πραγμάτωσίν του.

Εἰλικρινῶς λυπούμεθα, καί μαζί μας ὅλος ὁ φιλόχριστος λαός, ὅταν, παρότι παραμένει ἐπί δύο ἑκατονταετίας περίπου τό Πανελλαδικό αὐτό Ἱερό Τάμα ἀνεκπλήρωτο, προωθεῖται ἡ ἀνέγερσις τεμένους ἑτεροθρήσκων στήν περιοχή τῆς Πρωτευούσης, δαπάναις τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ἐνῷ εἴμεθα ἐκτεθειμένοι ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων διά τήν μέχρι τώρα παραμέλησιν τῆς σοβαρωτάτης αὐτῆς ὑποχρεώσεώς μας ὡς Ἑλληνορθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὡς Ἔθνους. Εἶναι πράγματι «μεγάλο τό κρῖμα καί ἄδικο», ὅπως λέγει ὁ λαός μας, τό ὁποῖο συντελεῖται εἰς τήν πατρίδα μας. Ἐάν ἦτο ἡ παραχώρησις ἑνός μεγάλου οἰκοπεδικοῦ χώρου γιά δημιουργία νεκροταφείου ἤ ἑνός Κοινωφελοῦς Ἱδρύματος διά τούς ἑτεροθρήσκους, θά ὑπῆρχε κατανόησις. Νά ἐπιχειρῆται, ὅμως, ἡ ἀνέγερσις μουσουλμανικοῦ τεμένους εἰς τήν πρωτεύουσαν τοῦ Ἔθνους μας, μή πραγματοποιηθέντος ἀκόμη τοῦ Ἐθνικοῦ Τάματος, ἐνῷ ἡ θρυλική Ἁγιά Σοφιά καί ἡ περιώνυμος Πατριαρχική Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης δέν λειτουργοῦν, εἶναι ἥκιστα τιμητικόν δι' ὅλους μας, Ἄρχοντες, Κλῆρο καί Λαό.

Ἡ παροῦσα ἔκκλησις ἀνακοινοῦται καθηκόντως τῇ Ἱερᾷ ἡμῶν Συνόδῳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῷ Ἐξοχωτάτῳ Πρωθυπουργῷ τῆς Χώρας μας κ. Ἀντωνίῳ Σαμαρᾷ διά τά κατ' αὐτούς.-

† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

[1] Μητροπολίτου Κυθήρων Μελετίου, «Μνημεῖον Ἐθνικῆς εὐγνωμοσύνης εἰς τόν Σωτῆρα Χριστόν. Τό ἱστορικόν Η' Ψήφισμα τῆς ἐν Ἄργει Δ' Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως», ἐν Ἀθήναις 1961.

[2] Μητροπολίτου Κυθήρων Μελετίου, μνημ. ἔργον, ἐν Ἀθήναις 1961, σελ.5.

[3] Τοῦ ἰδίου, μνημ. ἔργον, Μέρος Α', Ψήφισμα τῆς ἐν Ἄργει Δ' Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως (1-7-1819), σελ. 7-9.

[4] Αὐτόθι, σελ. 7.

[5] Αὐτόθι, σελ. 8.

[6] Αὐτόθι.

[7] Τοῦ ἰδίου, μνημ. ἔργον, Μέρος Β', Διάταγμα «Περί ἀνεγέρσεως Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος εἰς Ἀθήνας», σελ. 10-11, Ἐφημερίς Κυβερνήσεως τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος ἀριθ. 5. Ἐν Ναυπλίῳ 29 Ἰαν./10 Φεβρ. 1834.

[8] Αὐτόθι, σελ. 10, ἄρθρ.1.

[9] Αὐτόθι.

[10] Αὐτόθι.

[11] Αὐτόθι.

[12] Τοῦ ἰδίου, μνημ. ἔργον, Μέρος Γ', Διάταγμα «Περί ἀνεγέρσεως Ναοῦ τοῦ Σωτῆρος εἰς Ἀθήνας», σελ. 12, Ἐφημερίς Κυβερνήσεως τοῦ Βασιλείου τῆς Ἑλλάδος ἀριθ. 12. Ἐν Ἀθήναις 11-4-1838.

[13] Μητροπολίτου Κυθήρων Μελετίου, μνημ. ἔργον, Μέρος Δ', Πρός ἐκτέλεσιν τοῦ χρέους εὐγνωμοσύνης, σελ. 13-14.

[14] Αὐτόθι.

[15] Ἔνθ' ἀνωτ. Μέρος Δ', Τό Ἔθνος ἀναμένει ἔκτοτε τήν ἐκτέλεσιν τοῦ ἱστορικοῦ Η' Ψηφίσματος εὐγνωμοσύνης τῆς Δ' Ἐθνικῆς τῶν Ἑλλήνων Συνελεύσεως, σελ.15-16.

[16] Αὐτόθι.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΤΡΟΠΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ Του Παναγιώτη Τελεβάντου

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΤΡΟΠΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

====================

"Λίαν ευφραίνει" τους Ορθόδοξους και πικραίνει αφάνταστα τους κακόδοξους, τους Οικουμενιστές, τους Νεορθόδοξους και τους δεινούς παραβάτες των Ιερών Κανόνων, ο λαμπρός ιεράρχης της Εκκλησίας της Ελλάδος Κυθήρων κ. Σεραφείμ.

Το παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα, από πρόσφατη ομιλία του, δείχνει ότι ο Σεβασμιότατος είναι ένας αληθινά Ομολογητής επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού, αληθινός  φρουρός της αλήθειας του Ευαγγελίου:

“Λυπούμεθα εἰλικρινά, ὅταν παραθεωροῦνται καί παραβιάζονται οἱ Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες, πού εἶναι αἰωνίου κύρους καί παντοτινῆς - οἰκουμενικῆς ἰσχύος, διότι, ἀφ᾽ ἑνός μέν τίποτε τό θετικό, οὐσιαστικό καί λυσιτελές δέν ἐπιτυγχάνεται μέ τόν τρόπο αὐτό - μόνο σκανδαλισμός τοῦ Χριστεπωνύμου Ὀρθοδόξου Πληρώματος παράγεται - καί ἀφ᾽ ἑτέρου, κατά τόν λόγον τοῦ ἀειμνήστου καί κεχαριτωμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἁγίου καί διακεκριμένου Κληρικοῦ καί ἀρίστου Κανονολόγου, οἱ Ἱεροί Κανόνες, παραβιαζόμενοι καί ἐκτοπιζόμενοι, ἐκδικοῦνται. 

Μᾶς λυπεῖ ἰδιαίτερα ὁ συγχρωτισμός, ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία καί συμπροσευχή καί ἡ προσφώνησις ὡς κανονικῶν Ἐπισκόπων καί «θρόνων Ἀποστολικῶν διαδόχων» ἀκοινωνήτων ἐκκλησιαστικῶς καί αἱρετικῶν προσώπων, ὅταν μάλιστα αὐτά ἔχουν τήν ποντιφικήν καί τήν τοῦ ἀρχηγοῦ Κράτους ἰδιότητα. 

Οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν τοῖς Ἐπισκόποις ἀποκαλεῖν τούς αἱρετικούς ἀξίους ἤ καί ἔχοντας Ἀποστολικήν διαδοχήν. 

Αὐτό τό θεοφιλές ἔργο τῆς περιθριγκώσεως τῶν ἱερῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας Δογμάτων καί τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, ὡς καί τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας πρωτεύει καί προέχει καί ἕπονται οἱ πρός ὅλον τόν κόσμον καί τίς χῶρες τῆς Ἱεραποστολῆς προσπάθειες προωθήσεως τῆς ὁμολογουμένως πολλαπλῆς καί ἀξιοθαύμαστης βοήθειας (χρηματικῆς, φαρμακευτικῆς, ἀποστολῆς ρουχισμοῦ, ἱερατικῶν ἀμφίων, ἐκκλησιαστικῶν εἰδῶν καί βιβλίων, εἰδῶν τροφίμων καί λοιπῶν ἄλλων) τοῦ Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ὁμίλου μετά τῶν ἐπαρχιακῶν παραρτημάτων του.”

Σαφέστατα πράγματα. Ελέγχει με παρρησία και τον Οικουμενικό Πατριάρχη και όσους άλλους ορθόδοξους αρχιερείς έσπευσαν στην ενθρόνιση του αιρεσιάρχη της Ρώμης και είπαν “άρρητα ρήματα”που προσβάλλουν την πίστη μας, αλλά και τον “διά τας αμαρτίας ημών” Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος (άκουσον! άκουσον!) αναγνωρίζει“Αποστολικότητα” στον αιρεσιάρχη της Ρώμης.!!!

Εκφράζουμε προς τον Σεβασμιότατο τη βαθύτατη μας εκτίμηση για την ομολογία του και το επισκοπικό ορθόδοξο ήθος του που μας εμπνέει και μας φρονηματίζει.

Θα μας τρελλάνουν ορισμένοι ταγοί της Εκκλησίας μας, Σεβασμιότατε. 

Αποκαλούν “Αγιότατο” και “επίσκοπο” αμετανόητο αρχηγό αίρεσης που δεν έχει καν έγκυρο βάπτισμα.!!! 

πηγή