ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ ΑΡΣΙΣ ΣΤΑΥΡΟΥ - ΠΟΘΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΘΗΡΩΝ κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ 

ΑΡΣΙΣ ΣΤΑΥΡΟΥ - ΠΟΘΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΨΥΧΗΣ 

Ἡ Γ' Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τῶν Νηστειῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς σήμερα, ἡ Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ὅπως μᾶς εἶναι γνωστή, καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία  τιμᾶ τήν ἱερή μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Καλλιοπίου καί Ἀκυλίνης (+304) καί τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Γεωργίου Ἐπισκόπου Μυτιλήνης (+θ' αἰ.).

Στό σημερινό ἱερό Ἀνάγνωσμα τοῦ κατά Μᾶρκον Ἁγίου Εὐαγγελίου γίνεται λόγος γιά τήν ἐθελοντική ἄρσι τοῦ προσωπικοῦ σταυροῦ τοῦ κάθε πιστοῦ, ἀφοῦ πρῶτα ἀποφασίσει ἐλεύθερα, μέ τήν θέλησί του, νά ἀκολουθήση τόν Χριστό καί νά ἀπαρνηθῆ τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό του, τόν παλαιό ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας, πού κουβαλάει ἐπάνω του. Ἀκόμη, ἡ εὐαγγελική αὐτή περικοπή ὁμιλεῖ γιά τήν ὑπέρτατη ἀξία τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τό χειρότερο ἀπ' ὅλα εἶναι ἡ πνευματική ζημιά τῆς ψυχῆς. Ὅταν αὐτή ὑπάρχη, τότε ὁ ἄνθρωπος δέν ὠφελεῖται κι' ὅταν ἀκόμη κερδίσῃ ὅλο τόν κόσμο. Γιατί κανείς δέν μπορεῖ νά δώση κάποιο ἀντάλλαγμα γιά τήν ψυχή του. Ὁ θησαυρός της εἶναι ἀνεκτίμητος καί μοναδικός γιά τόν κάθε ἄνθρωπο.

Γιά τίς δυό αὐτές μεγάλες καί ὑψηλές ἔννοιες : Σταυρός καί αὐταπάρνησις καί ψυχή καί ἡ ἀξία της ὁ ἐκκλησιαστικός διδάσκαλος τῶν χρόνων τῆς Τουρκοκρατίας Νικηφόρος Θεοτόκης λέγει, μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς:.

«Ἀκοῦς θεϊκή σοφία καί πολύ θαυμάσια μεγαλοπρέπεια; Οὔτε ἀναγκάζει, ἄν καί ἔχει τήν δύναμι, οὔτε προστάζει, ἄν καί ἔχει τήν ἐξουσία.Ἀλλά ἀφήνοντας στόν καθένα τό αὐτεξούσιό του ἐλεύθερο, προσκαλεῖ μόνο ὅλους, ἐπειδή ὡς φιλάνθρωπος θέλει τή σωτηρία ὅλων. Ὅποιος, λέγει, μέ τή δική του γνώμη καί προαίρεσι, θέλει νά μέ ἀκολουθῆ, δηλαδή νά ἔρχεται κοντά μου ὡς μαθητής μου καί νά μιμηθῆ τά ἔργα μου, εἶναι ἀνάγκη νά κάνη τρία πράγματα. Νά ἀρνηθῆ τόν ἑαυτό του, νά σηκώση τόν προσωπικό του σταυρό καί νά εἶναι πιστός ἀκόλουθός μου.

          Ἀλλά ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἑαυτός μας; διερωτᾶται. Καί ποιός εἶναι ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου; Ὁ ἑαυτός μας εἶναι ἐκεῖνος, πού ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο ὀνομάζεται «παλαιός ἄνθρωπος». Καί σῶμα τῆς ἁμαρτίας τόν ὀνομάζει ὁ θεῖος Παῦλος, γιατί μετά τήν παράβασι τῶν Πρωτοπλάστων «ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπί τά πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ» (Γεν. 8,21). Αὐτόν, λοιπόν, τόν παλαιό ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας, λέγει, ὅτι πρέπει νά ἀρνηθοῦμε .

          Τότε ἀρνούμεθα τούς ἑαυτούς μας, ὅταν φεύγουμε τήν φιλία τῆς σάρκας καί ἀποστρεφόμαστε τίς πονηρές της πράξεις.

          Σταυρός δέ προσωπικός τοῦ καθένα εἶναι ἡ νέκρωσις τῶν παθῶν καί τῶν πονηρῶν του ἐπιθυμιῶν. Τότε λοιπόν σηκώνουμε τόν σταυρόν μας, ὅταν νεκρώσουμε τά πάθη καί τίς κακές μας ἐπιθυμίες.

Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, λέγει στή συνέχεια, εἶναι ἀθάνατη. Πῶς λοιπόν ἠμπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τήν χάση γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου; Πῶς δέ μέ τήν τοιαύτη ἀπώλεια θά τήν σώσῃ; Ψυχή ἐδῶ λέγει ὄχι τήν οὐσία τῆς ψυχῆς, ἀλλά τίς πονηρές της ἐπιθυμίες. Ἔτσι, λοιπόν, ὅποιος χάσει τίς κακές τῆς ψυχῆς του ἐπιθυμίες, τήν ὑπερηφάνεια, τόν φθόνο, τό μῖσος, τήν ἀσπλαχνία καί τά λοιπά πάθη της, ὄχι γιά ὑποκρισία ἤ φιλοδοξία, ἀλλά γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν τήρησι τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, ἐκεῖνος σῴζει τήν ψυχή του στήν αἰώνια ζωή, δηλ. κληρονομεῖ τήν αἰώνια σωτηρία. Ὅποιος δέ περιποιεῖται τίς κακές ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς, ἐκεῖνος θά χάσῃ τήν ψυχήν του, δηλ. τήν παραδίδει στήν αἰώνια κόλασι... Καί προσθέτει πιό κάτω : Ὅποιος θέλει νά σώση τήν ψυχήν του, δηλ. ὅποιος θέλει νά σώσῃ τόν ἑαυτό του, ἐκεῖνος θά θυσιάση ὅ,τι καί ὅσα σχετίζονται μέ τήν ἁμαρτία. Ὅποιος ὅμως θά χάση τόν ἑαυτό του ὄχι γιά τήν ἰσχυρογνωμία του, οὔτε γιά τήν πλάνη τῆς φαντασίας του, ἀλλά γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί γιά τά εὐαγγελικά δόγματα, ἐκεῖνος θά σώση τόν ἑαυτό του γιά τήν αἰώνια ζωή».

Ἄς ἀκούσωμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τήν φωνή τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Ἄς σηκώσωμε μέ ὑπομονή καί καρτερία τόν προσωπικό μας σταυρό καί ἄς φροντίζωμε ἐπιμελῶς γιά τήν σωτηρία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς μας. Ἀμήν.-

† Ὁ Κ.Σ.