ΠΡΟΣ ΠΟΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑΣ; ΚΩΣΤΑΣ ΝΟΥΣΗΣ

Θεόδωρος Στάμος, Χωρίς τίτλο

Αντιφάσεις εκ παραδρομής ή πόλωση της εκκλησιολογικής μας κακοδαιμονίας; 

(αλλιώς: ένα μικρό σχόλιο με αφορμή την τελευταία «επίθεση» κατά του π. Βασιλείου Θερμού) 

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Είχα σχεδόν δεσμευθεί να μην καταπιαστώ εκ νέου με τον μητροπολίτη Πειραιώς και αυτό ισχύει παρά τη φαινομενική μου επαναφορά. Ο σκοπός του παρόντος δεν είναι άλλος παρά η καταγγελία της σύγχρονης εκκλησιαστικής δυσπραγίας και της εκκλησιολογικής προβληματικής αντινομίας των ημερών. Θέλω να πιστεύω ότι προσωπικά, όσο και οι συντάξαντες την έκκληση για το ζήτημα του μοναστηριού στη Ναύπακτο, επί των προκειμένων δεν είναι άνθρωποι πονηροί, κρυψίνοες και οπισθόβουλοι, αλλά έντιμα μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, που απλά συμμετέχουν στο χαρισματικό αυτό γεγονός συμπάσχοντας στα τραύματα της αγάπης, τα οποία επιφέρει ο αρχαίος πτερνιστής. 

Είναι γεγονός ότι η πρόσφατη σχετική με το ζήτημα ανάρτηση του Π. Ανδριόπουλου καλύπτει ακριβώς αυτήν ταύτην την επιχειρηματολογική δομή και ουσία, τις οποίες είχα κατά νουν πριν ξεκινήσω να γράφω το παρόν. Οπότε θα τις επαναλάβω κατά κάποιον τρόπο και από τη δική μου οπτική γωνία, καθώς και θα επιληφθώ και δυο τριών ακόμα θεμάτων, που δεν άγγιξε ο φίλος Παναγιώτης. 

Ως δυστυχέστατα επεσήμανα και στην προτελευταία ανάρτηση για έναν βωμολόχο μπλόγκερ, βλέπω πολλά από όσα σχολιάζονται στα σχετικά μας κείμενα να λαμβάνουν εν τη πραγματώσει τους προφητικό χαρακτήρα. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχω - και το τονίζω προκαταβολικά – καμιά διάθεση να καταφερθώ κατά του εν λόγω Επισκόπου, από τον οποίο και ξεκινώ. Είναι λίαν νωπές οι μνήμες της μετ’ εκείνου προσωπικής μου «αντιπαράθεσης», στην οποία οι διαπιστώσεις μου φαίνεται να επικυρώνονται στην πράξη και δη με τρόπο δραματικό πλέον και απροκάλυπτο. 

Απορώ κατ’ αρχήν και εξίσταμαι με το γεγονός της απροσχημάτιστης αντίφασης λόγων και λόγων ή επί το ακριβέστερον λόγων και έργων. Βλέπουμε, για παράδειγμα, νασυμφωνεί πλέον εμφατικά μαζί μας ο Σεβασμιώτατος πάνω στο πρόβλημα της καινότροπης εισπήδησης (και εν γένει κανονικής υπέρβασης) μέσω διαδικτύου,για την οποία κυριότατα μας ενεκάλεσε μέσω του γραφείου αιρέσεων της Μητρόπολής του. Θυμίζω ενδεικτικά για το τραγελαφικό (ή και ύποπτο) τη υπόθεσης• λέγανε δι’ εμέ: «πιο συγκεκριμένα διηύρυνε τον όρο αυτόν, πέρα από τα πλαίσια, που ορίζει το Πηδάλιο, στα νέα πλαίσια της «μεταλλαγμένης εισπηδήσεως» (σελ.2 της δεύτερης απαντήσεως), στις «καινές μορφές εισπηδήσεως» (σελ.4 της πρώτης απαντήσεως) και στην «έμμεση κανονική εισπήδηση» (σελ.4 του πρώτου δημοσιεύματος της 25ης.11. 2012). Το ότι βέβαια όλα τα παρά πάνω «μετανεωτερικά, εξαμβλωματικά και καινοφανή μορφώματα» (σελ.1 της δεύτερης απαντήσεως) της σκέψεώς του είναι τελείως ξένα προς την Κανονική και Εκκλησιαστική μας Παράδοση, μόλις είναι ανάγκη να υπογραμμιστή. Το τραγικό στην παρούσα περίπτωση δεν είναι, ότι έχουμε να κάνουμε απλώς με το σοβαρό παράπτωμα της παραχαράξεως των θεοπνεύστων Ιερών Κανόνων, αλλά επί πλέον με την απόπειρα συμπληρώσεως αυτών, τους οποίους με θείο φωτισμό συνέγραψαν οι άγιοι Πατέρες, ανυψώνοντας έτσι εαυτόν υπεράνω Συνόδων και Πατέρων Με τις ενέργειές του αυτές ο αγαπητός κ. Κ.Ν., χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνεται, προκαλεί «από απλή ταραχή και σκανδαλισμό μέχρι και σοβαρότερες παρενέργειες στην Εκκλησία», και πάντως «σίγουρα κάνει την δουλειά του και διασκεδάζει ο αρχαίος όφις» (σελ.1 του πρώτου δημοσιεύματος της 25ης.11.2012). Αυτή η περίπτωση «τω όντι ανήκει στο φαινόμενο της ευρύτερης θεολογικής μας σχιζοείδειας». Αυτό, ειδικά το τελευταίο, προσυπογράφω και πάλι. 

Έρχεται, λοιπόν, νυν ο Σεραφείμ και δηλοί κατηγορηματικώς: «ἐπισημειοῦται δέ ὅτι ὑφίσταται συντρέχουσα ἁρμοδιότης τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐν προκειμένῳ κατά τάς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 7 τοῦ ἀνωτέρω νόμου διότι τά φερόμενα ὡς τελεσθέντα κανονικά παραπτώματα διά τοῦ διαδικτύου ἐτελέσθησαν καί ἐντός τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐφ’ ὅσον τό διαδίκτυον λειτουργεῖ καί ἐντός αὐτῆς»!!! Τα υπέρ ημών συμπεράσματα δεν υποδηλώνονται προς αυτοδικαίωσιν, όπερ ευτελές, ανώριμον, ανόητον και εφάμαρτον, όσο για να πούμε το εξής: πρόκειται απλά για μια ανακολουθία που δείχνει κάποιον ακόμα κενό περιεχομένου και συμβατού ήθους σύγχρονο εκκλησιαστικό λόγο – επί το απλούστερον: καλά δεν ξέρουν ή ξεχνάνε τι γράφουν μέσα σε λίγες μέρες; - ή μήπως για κάτι απεχθέστερο, το οποίο δεν θέλω ούτε καν να διανοηθώ; 

Προς τούτοις, έχω ήδη αναφερθεί στον νομικίστικο και σχολαστικό χαρακτήρα των γενικότερων παρεμβάσεων του εν λόγω Επισκόπου και, δυστυχώς, δεν νομίζω πως και στο τελευταίο του κείμενο υπερβαίνει την τεθλασμένη – κατά την ταπεινή μου γνώμη – ποιμαντική αυτή γραμμή του. Η παράθεση νόμων του κράτους, ιερών κανόνων και, το χείρον, η απειλητική, τρομοκρατική και εκβιαστική τους χρήση πάνω σε κληρικούς και λαϊκούς, πέρα από το γεγονός της προκληθείσης θλίψης για την έκπτωσή μας από αγαπητικό εν Χριστώ χαρισματικό Σώμα σε εγκόσμιο οργανισμό ή θεσμό, ενισχύει το απωθητικό προφίλ της εν Ελλάδι υπαρχούσης δεσποτοκρατίας. 

Δεν μπορώ εδώ να μην επισημάνω και την «επίθεση» κατά ενός εγνωσμένης πνευματικότητας και προσφοράς στα θεολογικά γράμματα εγγάμου ιερέως (π. Β. Θερμού), που καταμαρτυρεί μια ανεξήγητη αντινομία μέσα στην τελολογία και στην οντολογία της σύγχρονης ποιμαντικής δράσης και ευρύτερης εκκλησιαστικής μας πραγματικότητας. Πιο απλά: αν απαξιώνουμε τέτοια στελέχη της Εκκλησίας, ποιο άραγε ιερατικό γένος επιθυμούμε να παραγάγουμε και κατ’ επέκταση σε τι επίπεδο θέλουμε να βρίσκεται ο λαός του Θεού; Λένε οι εκκαλούντες περί ειρήνευσης, ισχυριζόμενοι πως πρόκειται περί διασταυρωμένης πληροφορίας, κάτι που ούτε καν θέλω να διανοηθώ και σχολιάσω: «παρά το γεγονός ότι τυπικά εμφαίνεται σαν αίτημά του (π. Γ. Δορμπαράκη) να λάβει απολυτήριο, η αλήθεια είναι ότι εξαναγκάστηκε να το κάνει επειδή του ζητήθηκε και για να μην παραμείνει υπό την σοβαρή δυσμένεια του μητροπολίτη». Απαντά αρνούμενος ο Μητροπολίτης: «κατά τόν εὐφυέστατον φερόμενον συγγραφέα τῆς «διαμαρτυρίας» εἰς θέματα διοικήσεως καί κανονικῆς τάξεως ἡ τυπικότης δέν διασφαλίζει καί δέν ἀποδεικνύει τήν οὐσίαν». Ποιον να πιστέψεις; Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για τραγικές καταστάσεις απάδουσες προς τη φύση της Εκκλησίας και πως ενίοτε ο τύπος αποτελεί την ταφόπλακα της ουσίας, δηλαδή της εν Χριστώ αγάπης. 

Περνάω και στα πιο σοβαρά, ώστε να εξηγήσω την προαναφερθείσα βαθύτερη ανησυχία μου πάνω σε υποδόριες απεχθείς πιθανές αλήθειες. Μια απλή ανάγνωση του κειμένου των συντακτών των «εκκλήσεων» για ειρήνευση της (τοπικής εν Ναυπάκτω) Εκκλησίας το μόνο που δεν καταφέρνει είναι να μας προκαλέσει τις ανησυχίες και τις «καχυποψίες» του Πειραιώς. Ίσα ίσα που μας εμβάλλει νέες. Γίνομαι πιο σαφής. Φοβάμαι ότι, όσο και να διαβάσει κανείς τις εκκλήσεις, δεν θα βρει «εξισώσεις» με τον Ναυπάκτου, αλλά μάλλον αφορμή για αναφορά στον «θεολογικόν αυτόν γίγαντα» σε ευθεία αντιπαραβολή (προς αντιπαράθεση μήπως;) με τον «κακόδοξον» Περγάμου. 

Πρόκειται για τυχαία ή εσκεμμένη εκδίπλωση μιας «αντιοικουμενιστικής» πολεμικής, που άρχισε εδώ και καιρό ο Πειραιώς και οι συν αυτώ; Έχουμε μήπως τα προοίμια μιας συντεταγμένης επίθεσης; Έχουν άραγε έρθει μεταξύ τους προηγουμένως οι εμπλεκόμενοι «αντιοικουμενιστές» Ιεράρχες σε συνεννόηση; Αν όχι, μήπως θα πρέπει να διαψεύσει αυτήν την εξίσωση ο νέος υπό του ετέρου εμπλεκόμενος; Αν όχι, πότε θα επιληφθεί του θέματος η ΔΙΣ ή το Πατριαρχείο για την έμμεση αυτή επίσημη καταγγελία για κακοδοξία ενός θεσμικού εκπροσώπου του Οικουμενικού Θρόνου; Και τι άλλο θα πρέπει να περιμένουν τα ανώτατα συλλογικά όργανα, για να οριοθετήσουν τον «οικουμενισμό» επιτέλους; Και, ειρήσθω εν παρόδω, ο Σεβασμιώτατος φαίνεται επιτέλους να θυμήθηκε στην εν λόγω αναπόδεικτη εξίσωσή του τα «ἀνώτατα συνοδικά ὄργανα διοικήσεως». Αν δεν πρόκειται για προσβλητική της νοημοσύνης και της βραχύτατης μνήμης μας υπόμνηση, απλά θα του πούμε το δάσκαλε που δίδασκες… 

Έχουμε, προφανέστατα, πολύ βαθύτερα ζητήματα εδώ. Πέρα από τις όποιες ιερές ή ανίερες συμμαχίες, έχουμε θεολογικές και ποιμαντικές ενάντιες σχολές και τάσεις, που καταμαρτυρούν την επιταγή των καιρών για προσαρμογή της ορθόδοξης πνευματικότητας και εκκλησιολογίας στο πλαίσιο της μετανεωτερικότητας. Ο εκκλησιασμός των τάσεων και στάσεων μπορεί μεν να οδηγήσει σε μια εν Πνεύματι σύνθεση, μπορεί όμως και σε σύγκρουση και καθαιρετικές διαδικασίες. Εξάπαντος, ωστόσο, δεν μπορούν να εκκρεμούν άλλο τέτοια θέματα και να τραυματίζεται η ενότητα και η ειρήνη της Εκκλησίας από τις όποιες δυσδιάκριτες διαθέσεις και ιδέες του καθενός. Αυτή η αναβλητικότητα και η κώφευση της διοικούσας Εκκλησίας δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ αόριστον. Βλέπουμε, λοιπόν, από τις ίδιες πηγές να εκπορεύονται αντικρουόμενα ρεύματα. Από τη μια οι μεταπατερικοί – ζηζιουλικοί - οικουμενιστές (π.χ. Βόλος) και απ’ την άλλη οι παραδοσιακοί – ρωμανιδικοί - αντιοικουμενιστές (βλ. Πειραιάς) – άραγε πόσο συμβολική ήταν η μετακίνηση του π. Γ. Δορμπαράκη από τον βόρειο στον νότιο εκκλησιαστικό πόλο; Εν προκειμένω έχουμε και πάλι μια άριστη ευκαιρία αυτοπροσδιορισμού της σύγχρονης εκκλησιολογίας. Η διαλεκτική με τον μεταμοντερνισμό και ο φονταμενταλισμός, το παλιό με το νέο, η παρελθοντολαγνία και η ανοιχτότητα σε ιδέες και ανθρώπους προβάλλουν απαιτητικά εκζητώντας διεξόδους. Εκείνο που σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να χαθεί είναι η αγάπη, το πρόσωπο, ο φυσικός άνθρωπος, ο οποίος βλέπουμε να οράται ή σαν θύμα ή σαν θεσμική μονάδα και να στοχοποιείται. Την έκκληση ουσιαστικά για «προσωπικές συναντήσεις» έκαναν οι υπογράφοντες, μεταξύ των οποίων έβρισκες και φερέλπιδα ονόματα της παραγωγής σύγχρονου και ζωντανού θεολογικού λόγου και της εκκλησιαστικής ζωής. Και αναρωτιέσαι εύλογα αν οι παρασκηνιακές κινήσεις και οι αδιόρατες απευκταίες πραγματικότητες κρύβονται στους πολλούς ή στους λίγους… Ας μας διαψεύσουν εξ αμφοτέρων οι «ύποπτοι» εν αγάπη και ομονοία πολιτευόμενοι. 

Επειδή θέλω να είμαι έντιμος, οφείλω να πω ότι προσωπικά θα προτιμούσα ο κάθε κληρικός, έστω και σε θετικές παρεμβάσεις του, ως εν προκειμένω, να έχει την «ευλογία» (έστω και την εν απλή γνώσει) του οικείου του Μητροπολίτη. Επιμένω, επίσης, πως η υπακοή στον Επίσκοπο, ακόμα και λαθεμένη και κατ΄ άνθρωπον άγουσα σε αδικίες, είναι η πλέον θεάρεστη και οι «πνευματικότεροι» προτιμούν να αδικηθούν παρά να δικαιωθούν εδώ, αναμένοντες τη θεία «εκδίκηση». Οι δε Επίσκοποι να παύουν να αυτονομούνται και να λειτουργούν δεσποτικά, αλλά πατρικά, ανθρώπινα, φυσικά, αγιοπνευματικά. 

Το δια ταύτα είναι πως σε όλα τα παραπάνω προσβάλλεται η ουσιώδης ταυτότητα της εκκλησίας και αμαυρώνεται η ad extra εικόνα και η καλή (εσχατολογική – χαρισματική) μαρτυρία της. Η λύτρωση παραμένει διαχρονικά η μετάνοια, δηλαδή το γύρισμα του νου μας, της όρασής μας, του είναι μας προς τον Θεό. Εκεί μέσα σβήνουν τα πάθη, οι μικρότητες, τα ιδεολογήματα, οι αυτονομήσεις, οι εξατομικευτικές διαδρομές, και αναδύεται ο Χριστός και τα πρόσωπα των αγίων, των χριστοειδών αυτών όντων στα οποία καλούμαστε άπαντες να μεταμορφωθούμε. 

Κ.Ν. 

31/1/2013

πηγή

π.Εφραίμ Κατουνακιώτης: Η καλυτέρα προσευχή είναι ό,τι εσύ επινοείς εκείνην την ώρα

Το κομποσχοινάκι είναι θαυματουργό!

Η καλυτέρη προσευχή είναι ό,τι εσύ επινοείς εκείνην 

την ώρα. Δεν είναι μόνον,θέλω να διαβάσουμε Μετάληψη να 

μεταλάβουμε, τρόπον τινά, αύριο. 

 «Από ρυπαρών χειλέων, από βδελυράς καρδίας...»· 

διαβάζουμε, ούτε καταλαμβάνουμε τι λέμε.

 Εσύ ο ίδιος να βρεις προσευχή, εσύ ο ίδιος·

 οπότε καταλαμβάνεις τι λες εις τον Θεό.

 Αυτό έχει μεγάλη δύναμη, να πούμε, μεγάλη δύναμη!

Ε, ας υποθέσουμε ότι αύριο θα μεταλάβουμε. Θα μεταλάβουμε. 

Θά 'ρθει ουσιωδώς ο Παράκλητος ν' αγιάσει τα Δώρα· 

πώς θα τον υποδεχθείς; «Στο έλεός Σου, στην ευσπλαχνία 

Σου, συγχώρεσέ με». Έχει δύναμη διότι το λες και το καταλαμβάνεις,

 από μέσα απ' την ψυχή σου βγαίνει αυτή η ευχή, να πούμε. 

Διότι πολλές φορές διαβάζουμε, αλλού τρέχει ο νους, αλλά αυτό

 που βγαίνει από μέσα σου, το καταλαμβάνεις τι λες.

ΠΗΓΗ / αντιγραφή

Οἱ εὐχές μετά τήν θυσία καί γιά ποιό λόγο ὁ Ἱερέας μνημονεύει τότε τούς Ἁγίους καί κατ΄ ἐξοχήν τήν Παναγία_mp3

Π. Σάββας 2013-01-31_Οἱ εὐχές μετά τήν θυσία καί γιά ποιό λόγο ὁ Ἱερέας μνημονεύει τότε τούς Ἁγίους καί κατ΄ ἐξοχήν τήν Παναγία_mp3
 

 

Ὁμιλίες τοῦ π. Σάββα στίς 31-01-2013 (Συνάξεις Κυκλαρχισσῶν).

Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία  πατῆστε ἐδῶ  (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)

πηγή

π. Σεραφείμ Ρόουζ: Τί μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους;

π. Σεραφείμ Ρόουζ (1931-1982)

 Το ακόλουθο περιστατικό μας δείχνει πόσο σημαντική είναι η τέλεση μνημόσυνου στη θείου λειτουργία πριν την αφαίρεση των λειψάνων του αγ. Θεοδοσίου του Τσερνίγκωφ(1896), ο φημισμένος Στάρετς Αλέξιος (1916), ιερομόναχος του Ερημητηρίου του Γκολοσεγιέφσκυ της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, ο οποίος διεξήγαγε την ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα, λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον άγιο, ο οποίος του είπε: « Σ’ ευχαριστώ που κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη θεία λειτουργία, να μνημονεύσεις τους γονείς μου» - και έδωσε τα ονόματά τους.

«Πώς μπορείς εσύ, ω Άγιε, να ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό να δωρίσει στους ανθρώπους το έλεός Του»; ρώτησε ο ιερομόναχος.

«Ναι, αυτό είναι αλήθεια», απάντησε ο άγιος Θεοδόσιος, «αλλά η προσφορά στη θεία λειτουργία έχει περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου».

Έτσι λοιπόν, οι παννυχίδες και η κατ’ οίκον προσευχή για τους νεκρούς είναι ευεργετικές για την ψυχή τους, όπως εξάλλου είναι και οι εις μνήμην τους αγαθοεργίες, όπως ελεημοσύνες ή συνεισφορές στην εκκλησία. Όμως ιδιαιτέρως ευεργετική είναι η τέλεση μνημόσυνου στην Θεία Λειτουργία…πολλές εμφανίσεις νεκρών και άλλα περιστατικά τα οποία έχουν σημειωθεί επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Πολλοί άνθρωποι που πέθαναν εν μετανοία, αλλά που δεν μπόρεσαν να εκφράσουν έμπρακτα τη μετάνοιά τους όσο ζούσαν, ελευθερώθηκαν από τα μαρτύρια και βρήκαν ανάπαυση. Στην Εκκλησία πάντοτε προσφέρονται προσευχές υπέρ αναπαύσεως των νεκρών, και μάλιστα την ημέρα της Καθόδου του Αγίου Πνεύματος, στον εσπερινό της γονυκλισίας, υπάρχει μία ειδική ευχή «για τους ευρισκομένους στον άδη».

Οι προσευχές της Εκκλησίας δεν μπορούν να σώσουν τον οιονδήποτε δεν επιθυμεί τη σωτηρία του, ή αυτόν που ποτέ δεν αγωνίστηκε ο ίδιος να την κατακτήσει κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Κατά μία έννοια, θα μπορούσε να πούμε ότι οι προσευχές της Εκκλησίας ή του κάθε χριστιανού ξεχωριστά για κάποιο νεκρό δεν προκύπτουν παρά ως αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του: κανείς δεν θα προσευχόταν γι’ αυτόν εάν δεν είχε κάνει κάτι όσο ζούσε που να εμπνέει μία τέτοια προσευχή μετά το θάνατό του.

Ο καθένας από εμάς που επιθυμεί να εκφράσει την αγάπη του για τους νεκρούς και να τους βοηθήσει ουσιαστικά, μπορεί να το επιτύχει προσευχόμενος υπέρ των ψυχών τους, και ειδικότερα μνημονεύοντας αυτούς στη Θεία Λειτουργία, όταν οι μερίδες που αποκόπτονται για ζώντες και νεκρούς αφήνονται να πέσουν μέσα στο Αίμα του Κυρίου με τις λέξεις: «Απόπλυνον Κύριε τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αίματί σου τω Αγίω….».

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε καλύτερο ή σπουδαιότερο για τους κεκοιμημένους από το να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, προσφέροντάς τους μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία. Το έχουν πάντα ανάγκη, ειδικά κατά τη διάρκεια εκείνων των σαράντα ημερών όπου η ψυχή του απελθόντος πορεύεται προς τις αιώνιες κατοικίες…

Αξίζει λοιπόν να φροντίσουμε γι’ αυτούς που έφυγαν για τον άλλο κόσμο πριν από εμάς, προκειμένου να κάνουμε ότι μπορούμε για τις ψυχές τους, ενθυμούμενοι ότι: « Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί θα ελεηθούν».

από το βιβλίο: "Η ψυχή μετά τον Θάνατο"

π. Σεραφείμ Ρόουζ

Εκδ: Μυριόβιβλος
πηγή

Ο Μοναχισμός και το θέμα της Ι.Μ.Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ναυπάκτου

παρθενία-ακτημοσύνη-υπακοή
τοις ερημικοίς άπαυστος ο θείος πόθος εγγίνεται κόσμου ούσι

 του ματαίου εκτός
Τοῖς τοῦ βίου τερπνοῖς ἐνητένισα, λογισμοῖς θεωρῶν τὰ γινόμενα, 

καὶ μετρήσας αὐτῶν τὰ ἐπώδυνα, τὴν ζωὴν τῶν βροτῶν ἐταλάνισα,

 ὑμᾶς δὲ μόνους ἐμακάρισα, τοὺς μερίδα καλὴν ἐπιλεξαμένους, 

τὸ παθεῖν τῷ Χριστῷ, καὶ μένειν σὺν αὐτῷ, καὶ συμψάλλειν 

ἀεὶ τῷ Προφήτῃ Δαυΐδ, Ἀλληλούϊα. (κοντάκιον των οσίων πάντων)

Ο μοναχισμός είναι ο οφθαλμός της Ορθοδοξίας και το όγδοον μυστήριον ,

 όπως λέγεται από τους Πατέρες.

Δεν είμαι Μοναχός, για αυτό και δεν έχω το δικαίωμα να επεκτείνω 

την ανάρτηση κι άλλο, ως μη έχων το βίωμα, αλλά θα ήθελα να πώ, 

Πατέρες της Ναυπάκτου, δεν βαδίζετε τον δρόμο του Εσταυρωμένου.

 Κρίμα...

π.Παντελεήμων Κρούσκος

πηγή

Πάντες οι άγιοι Πατέρες ηκολούθησαν την οδόν της καθάρσεως, της ελλάμψεως και της μυστικής ενώσεως με τον Χριστόν.

Το ασκίαστον και άφθαρτον μεγαλείον των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, 
συνίσταται εις την δι’ όλους τους αιώνας ισχύουσαν πνευματέμφορον διδασκαλίαν
 των. «Ο Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας»
. Η από τον Χριστόν απορρέουσα ζωοποιός Θεολογία ουδέποτε παλαιούται. 
Ο καταρράκτης της χάριτος δεν σταματά ούτε αλλάσσει ουσίαν. 
Η αξία των αγίων Πατέρων οφείλεται εις το ότι κατέστησαν εαυτούς 
δεκτικά δοχεία της χάριτος. Δεν παρέμειναν εις την φυσικήν κατάστασιν, 
δεν διηκόνησαν τον ορθόν λόγον. Εξηγίασαν την φύσιν, ανήλθον εις το 
υπέρ φύσιν και μετέσχον του υπερλόγου θείου κόσμου. 
Εντεύθεν εδίδαξαν τον λόγον της αληθείας. Εκαθάρθησαν, εφωτίσθησαν, ηγιάσθησαν. 
Δεν ανεζήτησαν την αλήθειαν από τον εαυτόν των, δεν ενεπιστεύθησαν εις τα πλάσματα της διανοίας των. Ανεζήτησαν τον Θεόν δια προσευχής και ταπεινώσεως κατόπιν αγνισμού από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος. Και ο υπέρ φύσιν και υπέρ λόγον Θεός απεκαλύφθη εις αυτούς δι’ ελλάμψεως ακτίστου. Και εθεολόγησαν. Και από το ΕΝ Άγιον πνεύμα ήντλησαν τας αυτάς αληθείας δια την οικοδομήν της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ούτως εξηγείται η θαυμαστή ενότης, ήτις διακρίνει την Πατερικήν διδασκαλίαν. Πάντες οι άγιοι Πατέρες ηκολούθησαν την οδόν της καθάρσεως, της ελλάμψεως και της μυστικής ενώσεως με τον Χριστόν
http://orthodox-voice.blogspot.gr/2013/01/blog-post_8988.html

Γεώργιος Μεταλληνός: Η Ορθή Χριστολογία εξασφαλίζει την σωτηρία

Το ερώτημα του Χριστού πρός τους Μαθητές Του «τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;» (Ματθ. 16, 16) έθεσε ακριβώς αυτό το πρόβλημα. Άν το ερώτημα αυτό δέν απαντηθεί ορθά, στα όρια δηλαδή της αυθεντικής «Χριστολογίας», δεν μπορεί να υπάρξει για τον άνθρωπο δυνατότητα σωτηρίας. Συχνά δέ πλαστογραφείται το Πρόσωπο του Χριστού. Όλες οι «χριστολογικές» αιρέσεις προσφέρουν ένα ανύπαρκτο Χριστό, τελείως άσχετο με Εκείνον που σαρκώθηκε για τη σωτηρία μας: Δοκητισμός, Αρειανισμός, Νεστοριανισμός, Μονοφυσιτισμός, Μονοθελητισμός, Μονοενεργητισμός, ώς τις σημερινές πλαστογραφίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σαηεντολόγων κ.ά. Ο υποθετικά αποδεκτός Χριστός δεν είναι ο Χριστός της ιστορίας, αλλά της πλάνης και μεταφυσικής φαντασίας.
Η νόθευση της Πίστεως στον Χριστό στο χώρο του δόγματος έχει ως αναπότρεπτη συνέπεια τη νόθευση του λόγου του Χριστού και στο χώρο της κοινωνίας. Η Εκκλησία, αντίθετα, ως κοινωνία Αγίων, παραδίδει αδιάκοπα από γενεά σε γενεά τον ένα Χριστό, τον αληθινό Χριστό, απέναντι στις διάφορες αιρετικές πλαστογραφήσεις Του. Αυτό γίνεται με το κήρυγμα και την ποιμαντική των Αγίων Πατέρων, με τις Οικουμενικές Συνόδους, με τη λειτουργική πράξη και την πνευματική ζωή αγωνιζομένων πιστών.
Στην πολυώνυμη αιρετική πλάνη διαμορφώνεται ένας Χριστιανισμός χωρίς Χριστό. Και αυτό είναι αποτέλεσμα της τραγικής συγχύσεως, που κυριαρχεί στην εποχή μας, την οποία σύγχυση επιδεινώνει η είσοδος της ανθρωπότητας στην παραφροσύνη της «Νέας Τάξεως» και της «Νέας Εποχής» (new age). Είναι η σκοτεινότερη –και γι’ αυτό επικινδυνότερη– περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας, διότι συνδέθηκε ήδη με μυθοποιήσεις (π.χ. του έτους 2000), αποκρυφιστικές θεωρήσεις (ο Υδροχόος – διάβολος καταλαμβάνει τη θέση του Ιχθύος – Χριστού), χιλιαστικές προσδοκίες (οράματα καθολικής ευημερίας) ενώ στην ουσία αναπαράγεται ο παλαιός κόσμος με όλη την παθολογία και παθογένειά του. Η πολυδιαφημιζόμενη από τους υποστηρικτές και προπαγανδιστές του «νέου» συστήματος «παγκοσμιοποίηση», παρά τις κάποιες θετικές πλευρές της, οδηγεί σε μιά «πλανητική κοινωνία», με ισοπέδωση των πολιτισμικών και εθνικών ιδιαιτεροτήτων και διαμορφούμενη από την «ενιαιοποιούμενη» παιδεία και τα κατευθυνόμενα Μ.Μ.Ε. Η πορεία των πραγμάτων «πρός μίαν ποίμνην», που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως εκπλήρωση του λόγου του Χριστού (Ιωάν. 10, 16), σκιάζεται από την αυθόρμητη απορία: «Ναί, αλλά υπό ποίον ποιμένα; Θα είναι ο ποιμήν αυτός ο Χριστός, όπως Εκείνος είπε, ή ο ψευδο-Χριστός της Νέας Εποχής;»
Ουδέποτε μειώθηκε τόσο το Πρόσωπο του Χριστού και απειλήθηκε ο Χριστιανισμός, όσο στα όρια της συγκροτούμενης από την «Νέα Εποχή» «Παν-θρησκείας». Οι συναντήσεις της πανθρησκειακής κινήσεως της Ν. Εποχής (Ασσίζη 1, 2 και 3, 1986, 1994 καί 1998) δεν αφήνουν πιά αμφιβολία. Με τη συμμετοχή και εκπροσώπων του χριστιανικού κόσμου προωθείται η «Παν-θρησκεία», στην οποία ισοπεδώνεται και αναιρείται κυριολεκτικά το Πανάγιο Πρόσωπο του Χριστού, συμφυρόμενο με όλες τις «κατασκευασμένες» «θεότητες» του κόσμου της πτώσεως. Ποτέ δεν αμφισβητήθηκε τόσο άμεσα και απόλυτα η μοναδικότητα και αποκλειστικότητα του Χριστού ως Σωτήρα του κόσμου. Και μόνο γι’ αυτό είναι η «Νέα Εποχή» η μεγαλύτερη πρόκληση ιστορικά για την Ορθοδοξία. Αυτό που δεν πέτυχε ο Διάβολος με τους διωγμούς και τις αιρέσεις το επιδιώκει τώρα με τον ανανεωμένο «οικουμενισμό» της Πανθρησκείας. Η Ορθοδοξία καλείται να σώσει την αλήθειά της για τον Χριστό, μένοντας πιστή στην παράδοση των Αγίων της. Για να μπορεί να μένει ο Χριστός η ζωή και η ελπίδα του κόσμου.
πηγή

Ἡ Λειτουργία μετά τήν Λειτουργία

 Ἡ Λατρεία τοῦ Θεοῦ δέν πρέπει νά εἶναι ἕνα μέρος τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ ἀλλάὁλόκληρη ἡ ζωή του. Αὐτή ἡ λατρευτική προσφορά τῆς ζωῆς μαςπρός τόν  Θεόν εἶναι   τό κατ' ἐξοχήν, τό κύριο ἔργομας ὡς ἀνθρώπων.

Μ' αὐτήν ἐκδηλώνουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας, τήν ἀγάπη μας στόν Κύριο. Ἡ Θεία Λατρεία εἶναι ὁ ὕψιστος βαθμός τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό.

 Τήν προσφέρουμε ὅλοι μαζί, ὅλος ὁ λαός πού εἶναι ἐνταγμένος στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλη­σία. Γι αὐτό ὅταν κάποιος ἀπουσιάζει ἀδικαιολόγητα ἀπό τήν Θεία Λειτουργία θά πρέπει νά γνωρίζει ὅτι διασπᾶ αὐτή τήν καθολικότητα τῆς προσφορᾶς, αὐτή τήν ἑνότητα τοῦ Θεανθρώπινου Σώματος, τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Κολοβώνει κατά κάποιον τρόπο τό σῶμα του Χριστοῦ, ἐπειδή Τοῦ ἀποστερεῖ ἕνα μέλος. (Ὁ καθένας μας πού εἶναι βεβαπτισμένος ὀρθόδοξα εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ).

Ἡ Θεία Λειτουργία, τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν θεοπαράδοτος τρόπος γιά νά ἐκφράσουμε τήν πρός τόν Θεό εὐχαριστία.

Ὁ ἴδιος ὁ Θεός μᾶς δίδαξε τήν Θεία Λετουργία. Ἄρχισε  τήν διδασκαλία Του αὐτή  ἀπό τό Μυστικό Δεῖπνο, καί τή συνέχισε κατά τή διάρκεια τῶν 40 ἡμερῶν μετά τήν  Ἀνάστασή Του, ἕως τήν Ἀνάληψή Του. Αὐτές τίς σαράντα ἡμέρες  ὁ Κύριος ἐμφανιζόταν καί δίδασκε τά περί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στούς Ἀποστόλους[1]. Τούς δίδασκε δηλαδή τά περί τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Μέ βάση αὐτήν τή διδασκαλία οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι συνέθεσαν καί τελοῦσαν τήν Θεία Λειτουργία. Αὐτήν τήν θεοπαράδοτη Θεία Λειτουργία συνεχίζουμε νά τελοῦμε καί ἐμεῖς σήμερα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἡ Λατρεία πρέπει νά εἶναι ἀδιάλειπτη. «Ἐν παντί καιρῷ καί τόπῳ».

Ἡ εὐχαριστία πρός τόν Κύριο δέν σταματᾶ μέ τό τέλος τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ ἀρχή μιᾶς ἄλλης Εὐχαριστίας πρός τόν Θεό πού ἐκπληρώνεται διά τῶν ἔργων μας. Ἡ ἀληθινή εὐχαριστία «διά μέσου τῶν ἔργων ἐκπληρώνεται ἀπό ἐμᾶς» διδάσκει ὁ ἱερός Χρυσόστομος^[2].

Τηρώντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καθημερινά, εὐχαρι­στοῦμε πραγματικά τόν Θεό γιά ὅλα. Τότε εἶναι πού Τόν εὐχαριστοῦμε πραγματικά καί γιά τό ὑπέροχο δῶρο Του τήν Θεία Λειτουργία πού ζήσαμε τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς ἤ καί ὁποιαδήποτε ἄλλη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας.

«Ἄς εὐχαριστοῦμε διότι εἴμαστε ἀπό τούς σωζομένους, καί ἐνῶ δέν ἦταν δυνατόν νά σωθοῦμε ἀπό τά ἔργα μας, σωθήκαμε δωρεάν ἀπό τό Θεό ...

(Ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Θεόν) διότι ἄν καί ὑβρίσαμε τόν Βασιλέα (Χριστόν) ἀντί νά δικαστοῦμε τιμηθήκαμε· ἔπειτα (παρ’ ὅλο πού τιμηθήκαμε) πάλι ὑβρίσαμε, (ὁπότε) καί πιαστήκαμε ἔτσι σέ ἔσχατη μορφή ἀχαριστίας. (Ἐφ’ ὅσον συνέβησαν ἔτσι τά πράγματα) θά ἔπρεπε δίκαια νά τιμωρηθοῦμε μέ βαρύτερη καταδίκη, πολύ μεγαλύτερη ἀπό τήν προηγούμενη.  Διότι δέν μᾶς ἀπέδειξε τόσο ἀχάριστους ἡ πρώτη ὕβρις ὅσο αὐτή πού ἔγινε μετά τήν τιμή καί τήν πολλή περιποίηση (πού δεχθήκαμε ἀπό τόν Δεσπότη, μετά τήν πρώτη ὕβρη πού Τοῦ κάναμε). Ἄς ἀποφύγουμε λοιπόν ἐκεῖνα ἀπό τά ὁποῖα ἀπαλλαχτήκαμε, καί ἄς εὐχαριστοῦμε ὄχι μόνο μέ τό στόμα... Διότι πῶς δέν εἶναι ἄτοπο ὅταν οἱ μέν οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ἐσύ δέ, διά τόν ὁποῖον ἔγιναν οἱ οὐρανοί πού δοξάζουν, κάνεις τέτοια πράγματα ὥστε νά βλασφημεῖται ἐξαιτίας σου ὁ Θεός πού σέ ἔπλασε;».^[3]

Θά πρέπει νά προσέχουμε ὥστε ὅλη μας ἡ ζωή νά εἶναι μία συνεχής Θεία Λειτουργία (Λειτουργία μετά τήν Λειτουργία). Δέν ὑπάρχουν ὧρες τοῦ Θεοῦ καί ὧρες πού μποροῦμε νά κάνουμε καί κάτι ἄλλο πού νά μήν ἀρέσει καί τόσο στό Θεό... Ὅπως στεκόμαστε μπροστά στόν Θεό, μέ σεβασμό, εὐλάβεια, ταπείνωση, σιωπή, μετάνοια, σεμνότητα, κοσμιότητα, ἔτσι θά πρέπει νά εἴμαστε σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας. Ὅπως εἴμαστε  «ἱματισμένοι καί σωφρονοῦντες» μέσα στόν ναό, ἔτσι θά πρέπει νά εἴμαστε πάντα (ἔξω ἀπό τόν ναό,  στό σπίτι μας, στήν ἐργασία μας κ.λ.π.). 

Κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας πρέπει νά ἐμπλουτίζεται καί νά ἁγιάζεται μέ τήν προσευχή, κάθε πράξη μας νά εἶναι γιά τόν Θεό (νά εἶναι μία πράξη ἀγάπης πρός τόν Θεό).

Ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει:

«Γιά τήν προσευχή καὶ τὴν ψαλμωδία, ὅπως καὶ γιὰ πολλὰ ἄλλα, κάθε στιγμὴ εἶναι ἡ κατάλληλη·  ὥστε  (πρέπει) νὰ ὑμνοῦμε τὸν Θεὸ καὶ ὅταν ἐργαζόμαστε, καθὼς κινοῦμε τὰ χέρια,  ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ γλώσσα ὅποτε μποροῦμε. Αὐτὸ (τό νά ὑμνοῦμε μέ τήν γλῶσσα) εἶναι ἀκόμη πιὸ ἱκανὸ νὰ δυναμώσει τὴν πίστη μας.  Ἂν ὅμως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσευχόμαστε δυνατά, τότε ἂς δοξάζουμε τὸν Θεὸ μέσα στὴ καρδιά μας, μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικές, ὅπως λέει ἡ Γραφή.

Ἄς κάνουμε τὴν προσευχή μας τὴν ὥρα ποὺ ἐργαζόμαστε. Μποροῦμε δηλαδὴ νὰ εὐχαριστοῦμε Αὐτὸν, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴ δύναμη τῶν χεριῶν μας στὴν ἐργασία, καὶ τὴν ἱκανότητα τοῦ νοῦ στὴν ἐπιστήμη· Αὐτὸν ποὺ μᾶς χάρισε τὸ ὑλικὸ ἀπ᾽ τὸ ὁποῖο φτιάχνουμε τὰ ἐργαλεῖα  καὶ τὸ ὑλικὸ ποὺ δουλεύουμε στὶς τέχνες μας, ὅποιες κι ἂν εἶναι αὐτές.

(Ἐπίσης πρέπει) καί νὰ προσευχόμαστε ὥστε τὰ ἔργα τῶν χεριῶν μας νὰ μὴν ἔχουν ἄλλο σκοπὸ παρὰ μόνο  τό νὰ εὐχαριστηθεῖ ὁ Θεός...

Δέν πρέπει μέ συλλαβές νά προσευχόμαστε ἀλλά μᾶλλον μέ τήν προαίρεση τῆς ψυχῆς ...Ὃταν κάθεσαι στό τραπέζι νά προσεύχεσαι· ὃταν σοῦ προσφέρεται τό ψωμί, εὐχαρίστησε Αὐτόν πού στό ἒδωσε. Ἐνῶ στηρίζεις τήν ἀσθένεια τοῦ σώματος μέ τό κρασί, νά θυμᾶσαι Αὐτόν πού σοῦ δίδει τό δῶρο γιά εὐφροσύνη τῆς καρδιᾶς καί παρηγοριά τῶν ἀσθενειῶν. Πέρασε ἡ ἀνάγκη τῶν φαγητῶν; Ἡ μνήμη ὃμως τοῦ Εὐεργέτου ἂς μήν φεύγει.

Ὃταν φορᾶς τόν χιτῶνα νά εὐχαριστεῖς  Αὐτόν πού στόν ἒδωσε.

 Ὅταν ντύνεσαι τό ἱμάτιο αὒξησε τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος καί γιά τό χειμῶνα καί γιά τό καλοκαίρι μᾶς χάρισε κατάλληλα σκεπάσματα, πού μᾶς κρατᾶνε στή ζωή καί κρύβουν τήν ἀσχήμια.

 Τελείωσε ἡ ἡμέρα; Εὐχαρίστησε Αὐτόν πού μᾶς χάρισε τόν ἣλιο ὡς ὑπηρέτη γιά τά ἒργα τῆς ἡμέρας, καί μᾶς ἒδωσε τήν φωτιά γιά νά φωτίζει τήν νύκτα καί νά ὑπηρετεῖ στίς ὑπολοιπες ἀνάγκες τῆς ζωῆς.

Ἡ νύχτα ἂς προξενήσει ἂλλες ἀφορμές προσευχῆς. Ὃταν ρίξεις τό βλέμμα σου στόν οὐρανό καί ἀτενίσεις τίς ὀμορφιές τῶν ἂστρων προσευχήσου στόν Δεσπότη αὐτῶν πού εἶναι ὁρατά καί προσκύνησε τόν ἀριστοτέχνη ὃλων Θεό, ὁ Ὁποῖος ὅλα τά ἐδημιούργησε μέ σοφία. Ὃταν δεῖς ὅλη τήν φύση τῶν ζώων νά ἒχει κυριευτεῖ ἀπό τόν ὓπνο, πάλι προσκύνησε Αὐτόν πού καί ἀκούσια μέσω τοῦ ὓπνου μᾶς γλυτώνει ἀπό τούς συνεχεῖς κόπους καί ἒπειτα ἀπό μικρή ἀνάπαυση μᾶς  χαρίζει ἀκμαία δύναμη».

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

---

[1] Πρ. 2, 11: δι΄ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

[2] Ἁγ. Ἰωάν. Χρυσοστόμου: Εἰς τήν Γένεσιν, ΚΣΤ', ΕΠΕ 3, 128-130.

[3] Ἁγ. Ἰωάν. Χρυσοστόμου: Ad In epistulam ad Romanos Μ 60, 579.40

πηγή

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΠΤΩΚΟΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

1. Εμείς που είμαστε πεπτωκότες, όπως τα πεπτωκότα πνεύματα, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να υποδουλωνόμαστε από πράγματα και ανθρώπους. Δεν ισχύει το ίδιο για τα αγγελικά τάγματα. Και όσοι ανάμεσά μας ενώνονται με τον Κύριο μέσα στην καρδιά και το νου τους, ούτε αυτοί υποδουλώνονται ποτέ από κάποιο κτιστό αντικείμενο. Υπάρχουν μαζί με τον Κύριο και μαζί Του αγαπάνε όλη την κτίση. Είναι ολότελα απίστευτοι: σε μια τέτοια κατάσταση ο άνθρωπος νιώθει συγγενείς του όλους τους ανθρώπους , καλούς και κακούς. Το μόνο πράγμα που τον στενοχωρεί είναι ότι οι λογισμοί των άλλων ανθρώπων αντίκεινται στην αγάπη και την αγαθοσύνη.
2. Ό,τι δημιούργησε ο Θεός, το δημιούργησε υπέροχο και τέλειο. Ακόμα και τα πνεύματα εκείνα που αργότερα εξέπεσαν από τον Θεό, δημιουργήθηκαν ως τέλεια όντα. Εξέπεσαν της νοητικής τελειότητας , κι επειδή αποξενώθηκαν από την πηγή της ζωής, αναζήτησαν παρηγοριά σε μια ζωή ψεύδους. Δεν έχουν αληθινή ζωή αλλά την αναζητούν σε κτιστά πράγματα, σε πράγματα πεπερασμένα. Από αυτά αντλούν ικμάδα. Αλλά επειδή έχουν αποξενωθεί από την αγάπη- ενώ θυμούνται πώς ήταν όταν βρισκόντουσαν κάτω από τη φτερούγα του Αγίου Πνεύματος, εν τη  πληρότητι της Χάριτος- προσπαθούν να μιμηθούν αυτή την αγάπη και να δελεάσουν τους ανθρώπους , δίνοντας τους ψευδή παρηγοριά, προκειμένου να τους κερδίσουν.
Κι έτσι οι άνθρωποι καταπιάνονται με πολλές δραστηριότητες : με φιλοσοφία, ορθολογισμό, επιστημονική έρευνα. Όμως όλα αυτά είναι πολύ εφήμερα. Η παρηγοριά διαρκεί πολύ λίγο κι έπειτα εδραιώνεται η κατάθλιψη και η απόγνωση. Οι άνθρωποι σ’ αυτή τη γη νιώθουν γενικώς πολύ μόνοι, ακόμα κι όταν είναι ανάμεσα στα πιο κοντινά τους οικογενειακά πρόσωπα. Αυτό οφείλεται στην πεπτωκυία φύση μας. Τα παιδιά κλαίνε και το κλάμα τους είναι συνάμα και κλάμα των γονιών  τους.
Τα πεπτωκότα πνεύματα νιώθουν επίσης μοναξιά και γι’ αυτό κρατάνε συντροφιά το ένα στο άλλο με το να κάνουν κάθε είδους κακό, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι εδώ στη γη. Τα πεπτωκότα πνεύματα  ομονοούν και ενεργούν από κοινού , ό,τι κι αν κάνουν, προσπαθώντας να βρουν παρηγοριά, αλλά δεν  την βρίσκουν ποτέ. Το ίδιο και οι άνθρωποι : πηγαίνουν μαζί σε μπαρ και ταβέρνες και μεθάνε, σπάνε ποτήρια και μπουκάλια και επιστρέφουν σπίτι τους με κοψίματα και ουλές , αλλά παρηγοριά δεν βρίσκουν . Την αναζητούν παντού, μα δεν την βρίσκουν. Όμως όσοι είναι ένα με τον Κύριο, όπως οι άγγελοι, είναι πάντοτε εν ειρήνη και έχουν χαρά στην καρδιά τους. Η ειρήνη και η χαρά τους είναι αναλλοίωτες.
3. Είναι ακριβώς όπως το λένε οι Άγιοι Πατέρες: τα πνεύματα που έχουν εκπέσει από τα ύψη της τελειότητας βρίσκονται τώρα στη γη και βλέπουν ότι ο χρόνος τους τελειώνει. Πλησιάζει πλέον ο καιρός που θα ολοκληρωθεί η περίοδος από τη Δημιουργία μέχρι τη Φοβερή Κρίση. Τα πεπτωκότα πνεύματα υποφέρουν πάρα πολύ, διότι γνωρίζουν ότι θα υπάρξει Κρίση και ότι θα είναι δίκαιη. Γνωρίζουν ότι μετά την Κρίση θα είναι απομονωμένα. Προς το παρόν έχουν μια κάποια ελευθερία. Κινούνται ανάμεσα στους ανθρώπους , παράγουν ψευδαισθήσεις και παίρνουν πολλούς ανθρώπους με το μέρος τους. Πιστεύουν ότι η νίκη θα είναι δική τους , αλλά εν τέλει θα επικρατήσει η θεία δικαιοσύνη.
4. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ παράξενα όντα. Μας έχουν δοθεί θαυμάσια πράγματα από τον Kύριο , αλλά εμείς δεν δείχνουμε να το συνειδητοποιούμε. Εκπέσαμε και εξαιτίας της πτώσης του ανθρώπου, όλη η κτίση υποφέρει, διότι ο άνθρωπος πλάστηκε για να είναι κύριος του υλικού κόσμου.
Ο υλικός κόσμος πλάστηκε υπέροχος , όχι τραχύς και άγριος , όπως είναι σήμερα. Μετά την παράβαση της εντολής του Θεού εκ μέρους του Αδάμ, όλα εκτραχύνθηκαν. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος λέει: «…πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν·» και τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ θεοῦ ἀπεκδέχεται» ( Ρωμ. 8,22∙ 8,19 ) .  Η φύση περιμένει από μας να απελευθερωθούμε , έτσι ώστε να απελευθερωθεί και αυτή από τη φθορά, μιας και στην παρούσα κατάστασή της είναι φθαρτή και ευμετάβλητη. Και μέσα μας, στα σώματά μας, υπάρχουν όλα τα συστατικά και οι ανόργανες ουσίες που υπάρχουν στο σύμπαν. Κάποτε ήμασταν οι κύριοι όλων των υλικών όλων των υλικών πραγμάτων, αλλά τώρα όλα εξεγείρονται εναντίον μας, διότι εμείς είμαστε υπόλογοι για την πτώση των πάντων. Πρέπει να γίνουμε εμείς καλύτεροι προκειμένου όλα να ανανεωθούν.
5. Οι παλαιότερες γενιές θυμούνται ακόμα πώς ήμασταν εμείς οι Σέρβοι πριν από τον πόλεμο [ τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ] , εν συγκρίσει με το πώς είμαστε τώρα. Και πριν τον πόλεμο υπήρχαν χοροί σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, και οι νέοι άνθρωποι συγκεντρώνονταν μαζί και χόρευαν και τραγουδούσαν . Όμως  οι χοροί τους ξεκίναγαν το απομεσήμερο, μετά το γεύμα και μέχρι να γείρει ο ήλιος στη δύση του, είχαν όλοι γυρίσει στα σπίτια τους. Σήμερα οι νέοι μας βγαίνουν έξω στις 10-11 το βράδυ και έχουν κάνει τη νύχτα μέρα. Τι καλό να περιμένει κανείς;
6. Όπως ακριβώς το σώμα πεθαίνει όταν το αφήνει η ψυχή, έτσι και η ψυχή πεθαίνει όταν την εγκαταλείπει το Άγιο Πνεύμα. Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, επειδή τόσο ο θάνατος όσο και η φθορά αποτελούν καρπούς της παρουσίας της αμαρτίας στην ψυχή, και διαμέσου της αμαρτίας είναι που η ψυχή πεθαίνει για την αιώνια ζωή και διαχωρίζεται από το Άγιο Πνεύμα και τη Βασιλεία του Θεού. Αλλά η ψυχή που έχει γίνει ένα με τον Θεό  έχει πραότητα και ταπείνωση , είναι πάντοτε προσευχόμενη και ζει αδιαλείπτως μέσα της, την παρουσία του Θεού. Μια τέτοια ψυχή δεν επιτρέπει ποτέ στον εαυτό της να λοξοδρομήσει σε περισπασμούς…



Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»
πηγή

Εὐχὴ εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν

Καὶ δὸς ἡμῖν, Δέσποτα,

 πρὸς ὕπνον ἀπιοῦσιν, 

ἀνάπαυσιν σώματος 

καὶ ψυχῆς,

 καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς 

ἀπὸ τοῦ ζοφεροῦ ὕπνου 

τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπὸ πάσης

 σκοτεινῆς καὶ νυκτερινῆς 

ἡδυπαθείας.
Παῦσον τὰς ὁρμὰς τῶν παθῶν,

 σβέσον τὰ πεπυρωμένα βέλη

 τοῦ πονηροῦ, τὰ καθ' ἡμῶν

 δολίως κινούμενα·
τὰς τῆς σαρκὸς ἡμῶν

 ἐπαναστάσεις κατάστειλον

 καὶ πᾶν γεῶδες καὶ ὑλικὸν

 ἡμῶν φρόνημα κοίμισον.
Καὶ δώρησαι ἡμῖν, ὁ Θεός, 

γρήγορον νοῦν, σώφρονα 

λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν, ὕπνον ἐλαφρόν, 

καὶ πάσης σατανικῆς φαντασίας ἀπηλλαγμένον.
Διανάστησον δὲ ἡμᾶς ἐν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς

 ἐστηριγμένους ἐν ταῖς ἐντολαῖς Σου καὶ τὴν μνήμην 

τῶν Σῶν κριμάτων ἐν ἑαυτοῖς ἀπαράθραυστον ἔχοντας.
Παννύχιον ἡμῖν τὴν Σὴν δοξολογίαν χάρισαι,
εἰς τὸ ὑμνεῖν
καὶ εὐλογεῖν
καὶ δοξάζειν
τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομά Σου,
τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

πηγή