Η ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου

Η ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται ἐφέτος ἀπό τίς 30 Ἰουνίου 1964, ὅταν ἄφησε τόν μάταιο τοῦτο κόσμο ὁ ἀοίδιμος διδάσκαλος καί πνευματικός πατέρας τῶν Πατρῶν, Ἀρχιμανδρίτης π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ἡ ὁσιακή μορφή τοῦ ὁποίου παραμένει ζωντανή στίς καρδιές τῶν εὐσεβῶν Πατρέων, καί ἔτσι πιστεύομε θά παραμένῃ, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Σύμπας τότε ὁ Πατραϊκός Λαός, μέ δάκρυα στά μάτια καί μέ τά ἄνθη τῆς εὐγνωμοσύνης του, προέπεμψε στήν αἰωνιότητα μέ ὕμνους καί ᾠδές πνευματικές, ἀπό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τῆς πόλεώς μας, τόν ἀκάματο ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου, τόν διαπρύσιο κήρυκα τῶν ἱερῶν ἀληθειῶν, τόν θερμουργό καί ζηλωτή κληρικό, πού ἀνεμόρφωσε πνευματικά τόν τόπο καί ἐγλύκανε μέ τήν ἁγία παρουσία του καί τούς πατρικούς του λόγους τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων.

Κλῆρος καί Λαός, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων, συνώδευσαν στήν τελευταία ἐπί γῆς κατοικία του, τόν καλό ποιμένα, τόν ἀνεπανάληπτο πνευματικό, τόν ἀπαστράπτοντα ἀδάμαντα, τόν ἀκάματο, μαχητικό καί ἐνάρετο, ἀγωνιστή κληρικό, τόν πλουτιστή τῶν πενήτων, τῶν ὀρφανῶν τόν προστάτη, τόν ὁδηγό τῶν νηπίων, «τῶν ἀρνίων τοῦ Χριστοῦ», ὅπως συνήθιζε νά τά ἀποκαλῇ ὁ ἴδιος, τόν ὁραματιστή κοινωνικό ἐργάτη, τόν εὐγενῆ, τόν σεμνό, τόν ἁπλοῦν καί ἀνεξίκακο Λειτουργό τοῦ Ὑψίστου.

Πενήντα χρόνια μετά, Κυριακή 29 Ἰουνίου 2014, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, 

ὅλοι θά εἴμαστε ἐκεῖ, στόν τάφο πού φυλάσσει τά Λείψανα τοῦ π. Γερβασίου. Στίς 5:30 τό ἀπόγευμα, θά τελέσωμε

τόν Ἑσπερινό στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, στίς Κατασκηνώσεις τῆς Ἀναπλαστικῆς Σχολῆς στά Συχαινά, πού ὁ ἴδιος ὁ ἀοίδιμος Γέροντας ἵδρυσε, καί ἐν συνεχείᾳ μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐχή τοῦ μακαριστοῦ καί πολυσεβάστου πατρός, θά προβοῦμε στήν ἀνακομιδή τῶν Λειψάνων του.

Τοῦτο εἶναι χρέος μας ἱερό πρός τόν ἡγιασμένο τοῦ Θεοῦ θεράποντα, τόν π. Γερβάσιο,

εἶναι ἀπότιση φόρου τιμῆς καί εὐγνωμοσύνης πρός τόν μεγάλο αὐτό εὐεργέτη τῆς Πατραϊκῆς κοινωνίας.

Σᾶς καλῶ καί σᾶς προσκαλῶ ὅλους σέ αὐτή τήν εὐλογημένη τελετή καί ἁγία ὥρα, ὥστε νά ποῦμε 

γιά μία ἀκόμη φορά «εὐχαριστῶ» στόν π. Γερβάσιο καί νά ζητήσωμε τήν εὐχή του.

Τήν ἑπομένη ἡμέρα, Δευτέρα 30 Ἰουνίου, θά τελέσωμε τήν Θεία Λειτουργία στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς

τῶν Κατασκηνώσεων καί ἱερό μνημόσυνο ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ καί ἁγίου Γέροντος.

Τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας καί ὥρα 7:30, στόν ἴδιο χῶρο, θά τελεσθῇ Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός

καί θά ἀκολουθήσῃ ἐκδήλωση ἀφιερωμένη στήν ζωή τοῦ π. Γερβασίου.

Πιστεύω ὅτι θά ἀκούσετε ὅλοι αὐτό τό σάλπισμα τῆς Ἐκκλησίας καί θά συναντηθοῦμε στόν χῶρο τῶν Κατασκηνώσεων τοῦ π. Γερβασίου, γιά νά ἀσπασθοῦμε τά ἡγιασμένα Λείψανά του.

Νά ἔχωμε τήν εὐχή του

πηγή

Ο άθεος και η γριούλα

Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα χτύπησαν την πόρτα. Ήταν μια γριούλα και ζητούσε να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο. Ό Ιερέας ετοιμάστηκε και βγήκε αμέσως μαζί της. Πλησιάζουν σε ένα φτωχό σπιτάκι, τύπου παράγκας. Ή γριούλα ανοίγει την πόρτα και μπάζει τον Ιερέα σε ένα δωμάτιο. Και να, ξαφνικά ό παπάς ευρίσκεται εκεί μόνος με τον άρρωστο. 

Ό άρρωστος του δείχνει με χειρονομίες την πόρτα και σκούζει. Φύγε από εδώ! Ποιός σε κάλεσε; Εγώ είμαι άθεος. Και άθεος θα πεθάνω.

Ό παπάς τα έχασε. Μά δεν ήλθα από μόνος μου! με κάλεσε ή γριά! Ποιά γριά; 'Εγώ δεν ξέρω καμιά γριά!

Ό παπάς, καθώς στέκει απέναντί του, βλέπει επάνω από το κεφάλι του άρρωστου, μια φωτογραφία με την γυναίκα που τον κάλεσε.

Του λέει, ενώ του δείχνει το πορτραίτο. Να αυτή! Ποιά αυτή; Ξέρεις, τί λες, παπά; Αυτή είναι ή μάνα μου. Και έχει πεθάνει χρόνια τώρα! Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο. Αισθάνθηκαν δέος.

Ό άρρωστος άρχισε να κλαίει. Και αφού έκλαψε, ζήτησε να εξομολογηθεί. Και μετά, κοινώνησε. Ή μητέρα του είχε φροντίσει από τον ουρανό, να του δείξει το δρόμο της σωτηρίας.

πηγή

Εορτή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Γιορτάζουμε σήμερα 29 Ιουνίου, ημέρα μνήμης των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ.

Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του. Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τους δυο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν.

Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων. Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς:

«Νήψατε, γρηγορήσατε, ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8). Δηλαδή εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί.

Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία.

Κατά την παράδοση (που σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω περί το έτος 64 μ.Χ.

Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας σε ένα χωρίο που ονομάζεται Γίσχαλα και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Το 36 μ.Χ. περίπου, όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε.

Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι’ αυτό. Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του.Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες τις οποίες εκείνος ίδρυσε.

Τη ζωή του με τις περιπέτειές του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη. Ο Απόστολος Παύλος θέλει κάθε χριστιανός, όπως και ο ίδιος, να αισθάνεται και να λέει: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Προς Γαλάτας β΄ 20).

Δηλαδή, δε ζω πλέον εγώ, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και ακόμα, «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Προς Κολασσαείς γ΄ 11). Να διευθύνει, δηλαδή, όλες τις εκδηλώσεις τις ανθρώπινης ζωής μας ο Χριστός. Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι’ αποκεφαλισμού στη Ρώμη μεταξύ των ετών 64 - 67 μ.Χ.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'.
Οι των Αποστόλων πρωτόθρονοι, και της Οικουμένης διδάσκαλοι, τω Δεσπότη των όλων πρεσβεύσατε, ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι, και ταίς ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΤΙ ΤΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ.

O  Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου,Γέροντας Εφραίμ αναφέρεται στο Άκτιστο Φως και στο πόσο θα διαρκέσει η οικονομική κρίση.

πηγή

Το σημαντικότερο ερώτημα: «Ποιος είναι ο Υιός του Ανθρώπου;» και η ομολογία της πίστεως (Ματθ. 16, 13-19)

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Λίγο προ του πάθους Του, όταν οι μαθητές είχαν ήδη δει πολλά θαύματα του Χριστού, και είχαν απολαύσει την μοναδική διδασκαλία του, ο Iησούς ήρθε στα μέρη της Kαισάρειας του Φιλίππου, κατά το πλείστον ειδωλολατρικά κατοικημένης πόλης. Εκεί ρώτησε τους μαθητές του λέγοντας: “ΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ, Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”; Ο Χριστός δεν αγνοούσε τις απαντήσεις που θα έδιναν, αλλά ανέμενε την σωστή απάντηση, για να αποδοκιμάσει όλες τις υπόλοιπες εσφαλμένες απόψεις περί του προσώπου του. Δεν ρώτησε ακόμη ποιος νομίζουν οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς ότι είναι, διότι αποσκοπούσε στο αγνό αισθητήριο του λαού, στο απαλλαγμένο από πονηριά και κακία. Επιπλέον, η ονομασία «Υιός του ανθρώπου» είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης του Μεσσία, αλλά και της θείας δόξης του Ιησού.

Αυτοί τότε του είπαν: «Άλλοι λένε πως είσαι ο Iωάννης ο Bαπτιστής», όπως πίστευε και ο Ηρώδης, ότι δηλαδή αναστήθηκε ο Ιωάννης, και μάλιστα νόμιζαν ότι του δόθηκε και η χάρη των θαυμάτων. «Άλλοι λένε πως είσαι ο Hλίας», συνέχισαν, διότι ο λαός ανέμενε πράγματι την επάνοδο του προφήτη Ηλία, στις έσχατες επί Μεσσίου ημέρες. «Και άλλοι πάλι νομίζουν πως είσαι ο Iερεμίας», του είπαν, διότι αρκετοί περίμεναν την επανεμφάνιση του Ιερεμία, ο οποίος είχε εκ Θεού τη σοφία, αφού ο ίδιος δεν σπούδασε. «Ή ακόμη, ένας από τους παλαιούς προφήτες, λένε ότι είσαι», κατέληξαν. Φαίνεται εδώ η πίστη πολλών, στο ότι ο Ιησούς ήταν προφήτης και πρόδρομος του Μεσσία, και όχι ο ίδιος ο Μεσσίας.

Λέγει τότε ο Χριστός στους μαθητές Του: «Εσείς; Ποιος λέτε ότι είμαι;», οι οποίοι ήσασταν δηλαδή εξ’ αρχής μαζί μου και έχετε δει τα εκπληκτικά θαύματα που έχω κάνει και τις δυνάμεις μου, τις οποίες δι’ εμού προσφέρατε και εσείς προς θεραπείαν του κόσμου. Aπάντησε ο Σίμωνας Πέτρος και είπε:«EΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο (ένας και μοναδικός, υπεσχημένος και αναμενόμενος Μεσσίας) XΡΙΣΤΟΣ, Ο ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΘΕΟΥ», η πηγή της ζωής εννοείται, και όχι όπως τα είδωλα μια νεκρή θεότητα. Ίσως οι υπόλοιποι μαθητές δεν είχαν τελείως ξεκαθαρίσει, αφού δεν είχαν ακόμη το Πνεύμα, τι είδους υιός του Θεού ήταν ο Ιησούς. Δεν αποκλείεται ορισμένοι να θεωρούσαν Αυτόν ως έναν ιδιαίτερα άγιο και χαρισματούχο προφήτη, πλην όμως όχι και κατά φύσει Υιόν του Θεού, ως ο Πέτρος αναφωνεί.

Και αποκρίθηκε ο Ιησούς και του είπε: «Mακάριος είσαι Σίμωνα, γιε του Iωνά, γιατί δεν σου φανέρωσε αυτή την αλήθεια κανένας άνθρωπος, αλλά ο Πατέρας ΜΟΥ, που είναι στους Ουρανούς». ΜΟΝΟ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΔΙΑ ΘΕΙΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΘΕΙ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΩΣ ΥΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Ούτε σάρκα και αίμα, όπως αναφέρεται στο πρωτότυπο κείμενο, δηλαδή σαρκικός και ψυχικός άνθρωπος, μπορεί να γνωρίζει τις αλήθειες του Θεού χωρίς την θεία Χάρη. Επιπρόσθετα, ο Χριστός χαρακτηρίζει τον Θεό ως δικό του Πατέρα, αποσαφηνίζων και την ιδιαίτερη και μοναδική σχέση μαζί Του, ΤΟ ΟΜΟΤΙΜΟΝ ΚΑΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΥΙΟΥ.

«Kι εγώ λοιπόν σου λέω», συνεχίζει ο Κύριος, «πως όπως εσύ ονομάζεσαι Πέτρος, ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΒΡΑΧΟ ΑΥΤΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΑΝΩΘΕΝ ΠΙΣΤΕΩΣ (που ομολόγησες ως ακλόνητο θεμέλιο) ΘΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ ΤΗΝ (οργανωμένη πλέον) ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΟΥ, δηλαδή εκείνους που από τούδε και στο εξής θα πιστεύουν σε μένα. Και οι πύλες του Άδη, ο θάνατος και όλες δηλονότι οι δυνάμεις και επιθέσεις του κακού, δεν θα μπορέσουν να την κατανικήσουν». Νέα αποκάλυψη εδώ του Χριστού, αφορά την ανέγερση της Εκκλησίας Του, που θα έχει θεμέλιο την ως βράχο σταθερή και ασάλευτη δύναμη της πίστεως στο πρόσωπό Του, ως μονογενούς Υιού του Θεού, και που ούτε ο θάνατος θα μπορεί να την αγγίξει. Άλλωστε, «Πέτρα γαρ πας ο του Χριστού μιμητής», σύμφωνα και με τον σπουδαίο Ωριγένη.

Φανερώνοντας ο Χριστός την θεία δύναμή Του, συνεχίζει ομιλών προς τον Πέτρο τα εξής: «Kαι θα σου δώσω μετά την ανάστασή μου την εξουσία για να εισάγεις, αλλά και να εξάγεις, πάντα άξιον ή ανάξιον αντίστοιχα, από τη βασιλεία των ουρανών. Και όποιο αμάρτημα δέσεις και θεωρήσεις ασυγχώρητο πάνω στη γη, θα είναι δεμένο και ασυγχώρητο και στους ουρανούς. Kαι οποιοδήποτε αμάρτημα λύσεις και συγχωρήσεις πάνω στη γη, θα είναι συγχωρημένο και στους ουρανούς». Είναι φανερό ότι ο Πέτρος συμβολίζει εδώ την στερεή και ασάλευτη πίστη, την δωρεά της ιερατικής εξουσίας και θεραπείας μέσω της εξομολογήσεως, που και στους άλλους αποστόλους χορήγησε ο Κύριος μετά την ανάστασή Του, όπως φαίνεται στο κατά Ματθαίον και στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιό Του.

Πράγματι, από τα όσα διαβάζουμε στην Αγία Γραφή, και ερμηνευόμενα ορθά από τους εκκλησιαστικούς Πατέρες και τους αγίους, ΟΡΓΑΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΝΟΜΗΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ.Στο Λευτικό αναγράφεται επ’ αυτού πως «ο ιερέας θα τελέσει τη λειτουργία για την εξιλέωση της κοινότητας και θα συγχωρεθούν όλοι» (4,20). Σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι η ευχή του ιερέως συγχωρεί μαζί και τους ξένους (Αρ. 15,25-26), που με πίστη και μετάνοια προστρέχουν. Αλλά και στους αποστόλους έρχονταν και εξομολογούντο τα παραπτώματά τους πολλοί άνθρωποι, ζητούντες συγχώρεση (Πράξ. 19,18).

Ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα του παρόντος ευαγγελικού αναγνώσματος; Ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς, και ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΟΥΔΕΙΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ.Η αληθινή μετάνοια είναι επιστροφή στην υγιή φύση μας, λουτρόν συνειδήσεως και επαν-είσοδος στην βασιλεία του Θεού, που εδώ στη γη μας ονομάζεται εκκλησιαστική ζωή. Απαραίτητο εργαλείο συμφιλίωσης με το Θεό είναι λοιπόν η εξομολόγηση. Η χάρις του Τριαδικού Θεού, δια των ιερέων, εξαλείφει παν πλημμέλημα, εκούσιον ή ακούσιον, φτάνει να το προσφέρουμε, με συντριβή και ταπείνωση, στα πόδια του σταυρωθέντος για μας, και αναστάντος Κυρίου της δόξης.

πηγή

Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

Ὁ μήνας ᾽Ιούνιος καταυγάζεται ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου (29 ᾽Ιουνίου). Δέν πρόκειται περί μίας ἁπλῆς ἑορτῆς, ὅπως συνήθως ἑορτάζουμε τίς ὑπόλοιπες ἑορτές τῶν ἁγίων μας: νά θυμηθοῦμε τήν κατά Χριστόν πολιτεία τους καί στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας νά τούς μιμηθοῦμε. Στόν ἐναγκαλισμό τῶν δύο ἀποστόλων, ὅπως τόν βλέπουμε στή γνωστή εἰκόνα τους, ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τή σύζευξη τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων, μέ ἄλλα λόγια εἶδε τούς ἀποστόλους αὐτούς ὡς σύμβολο καί τύπο τῆς παραδόσεώς της.

Ὑπῆρξε, καί ὑπάρχει ἀκόμη σέ ὁρισμένους αἱρετικούς, ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν διαφορετικές παραδόσεις καί ἐκφράζουν διαφορετικές θεολογίες: ὁ ἀπόστολος Πέτρος – λένε -  τονίζει τά ἔργα ὡς δρόμο σωτηρίας, γεγονός πού τόν σχετίζει περισσότερο μέ τήν ᾽Ιουδαϊκή παράδοση, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει κυρίως τήν πίστη, ἄρα εἶναι ὁ ρηξικέλευθος καί ὁ ἀληθινός χριστιανός. Τόν Πέτρο εἶδαν πολλοί ὡς πρότυπο τῆς θεολογίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἡ ὁποία πράγματι ὑπερτονίζει τά καλά ἔργα εἰς βάρος συχνά τῆς πίστεως, καί τόν Παῦλο ἀπό τήν ἄλλη σχέτισαν μέ τόν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ὑποβαθμίζει τά ἔργα ὑπέρ τῆς πίστεως.

Γιά ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους ὅμως μία τέτοια διασπασμένη κατανόηση τῆς θεολογίας τῶν ἀποστόλων αὐτῶν ἀποτελεῖ μεγάλη πλάνη. Καί τοῦτο γιατί καί οἱ δύο ἀπόστολοι ἐκφράζουν τήν ἴδια τελικῶς θεώρηση τῆς πίστεως. Δέν προβάλλει ἄλλον Χριστό ὁ Πέτρος καί ἄλλον ὁ Παῦλος. Καί οἱ δύο καταθέτουν τήν ἴδια ἐμπειρία, τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, γιά τήν ὁποία καί οἱ δύο ἔδωσαν μέ μαρτυρικό τρόπο τή ζωή τους. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἄλλωστε πού τούς φώτιζε, ἦταν καί εἶναι πάντοτε τό ἴδιο. Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιά παράδειγμα, τονίζει τήν πίστη ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, ἐξαγγέλλει τήν κοινή μαρτυρία καί τῶν ἄλλων ἀποστόλων, ποεξάρχοντος τοῦ Πέτρου (Βλ. π.χ. Α´Πέτρ. 1, 5-9. 21κ.ἀ.), κατά τήν ὁποία, ναί μέν ῾ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται᾽ (Ρωμ. 1,17), ἀλλά ἡ πίστη αὐτή ἐκφράζεται μέ τά ἔργα τῆς πίστεως, μέ τή μετάνοια δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου, καί μέ τόν καρπό τῆς πίστεως, τήν ἀγάπη. ῾Πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽ (Γαλ. 5, 6) κατά τή συνοπτική διατύπωσή του, πού σημαίνει ὅτι τότε ἡ χριστιανική πίστη ζωντανεύει καί ἐνεργοποιεῖται, ὅταν ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τῆς ἀγάπης. Πρόκειται γιά διαφορετική διατύπωση τῆς διδασκαλίας καί τοῦ ἀποστόλου ᾽Ιακώβου, κατά τήν ὁποία ῾ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι᾽ (2, 18). Διαφορετικά, ἡ πίστη μόνη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ καί ὡς δαιμονική, ἀφοῦ ῾καί τά δαιμόνια πιστεύουσιν καί φρίττουσι᾽( ᾽Ιακ. 2,19).

῎Ετσι πίστη καί ἔργα (πίστεως) συμπορεύονται στή χριστιανική παράδοση, ἐνῶ ὁποιαδήποτε διάσπαση τῆς πίστεως ἀπό τά ἔργα ἑρμηνεύεται ὡς τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ διασπασμένου νοῦ τῶν αἱρετικῶν. Ἡ ἐσωτερική δηλαδή διάσπαση, τήν ὁποία ζοῦν οἱ αἱρετικοί, λόγω τῆς ἐνεργούσας μέσα τους ἁμαρτίας, τούς ὁδηγεῖ καί στό νά βλέπουν διασπασμένη τή θεολογία τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Μέ ἄλλα λόγια καί στό σημεῖο αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἡ ψυχολογική ἀρχή, σύμφωνα μέ τήν ὁποία  ὁ κάθε ἄνθρωπος γιά τήν κατανόηση τοῦ κόσμου προβάλλει στήν πραγματικότητα τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό: αὐτό πού ζεῖ, τό προεκτείνει καί πρός τά ἔξω.

Στήν πιθανή ἔνσταση ὅτι ἱστορικά ὑπῆρξε κάποια σύγκρουση τῶν πρωτοκορυφαίων - ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος τότε πού ῾ἦρθε ὁ Πέτρος στήν ᾽Αντιόχεια, τοῦ ἀντιμίλησε κατά πρόσωπο, γιατί ἦταν ἀξιοκατάκριτος. Γιατί πρίν ἔρθουν μερικοί ἄνθρωποι τοῦ ᾽Ιακώβου, ἔτρωγε στά κοινά δεῖπνα μαζί μέ τούς ἐθνικούς. Σάν ἦρθαν ὅμως, ὑποχωροῦσε καί διαχώριζε τή θέση του, ἐπειδή φοβόταν τούς ᾽Ιουδαίους᾽ (Πρβλ. Γαλ. 2,11 ἑξ.) - ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι διαφορετική: ἡ διαφωνία ἦταν γιά τήν τακτική τοῦ Πέτρου ἀπέναντι στούς ἐθνικούς καί ὄχι γιά τήν πίστη καί τήν ἀλήθεια πού ζοῦσε. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ᾽Εκκλησία μας, εἴπαμε, πρόβαλε καί προβάλλει συνεχῶς τήν  ἑ ν ό τ η τ ά  τους μέσα καί ἀπό τήν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς τους, ὅπου τούς τοποθετεῖ σέ ἐναγκαλισμό.

Ἡ μεγάλη λοιπόν ἑορτή τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού ἡ ᾽Εκκλησία μας τή συνοδεύει καί μέ νηστεία (γι᾽ αὐτούς γίνεται ἡ νηστεία καί ὄχι γιά τήν ἑπομένη, τῆς σύναξης τῶν ἀποστόλων), μᾶς ὑπενθυμίζει τή βασική ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας ὅτι δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε καί νά σχετιστοῦμε μέ τόν Χριστό, ἄν μαζί μέ τήν πίστη μας σέ ᾽Εκεῖνον δέν κινητοποιηθεῖ καί ὅλη ἡ ζωή μας. Μέ ἁπλά λόγια, ἡ ἀγάπη μας γιά τόν συνάνθρωπο (αὐτό σημαίνει κυρίως κινητοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας) ἀποτελεῖ καί τή σπουδαιότερη ἐπιβεβαίωση τῆς πραγματικῆς πίστεώς μας.

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ (ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ) Τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ; Τίς σκανδαλίζεται καί οὐκ ἐγώ πυροῦμαι;᾽ (Β´ Κορ. 11, 29)

῾Τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ; Τίς σκανδαλίζεται καί οὐκ ἐγώ πυροῦμαι;᾽ (Β´ Κορ. 11, 29)

α. Θέλεις νά φύγεις καί νά κρυφτεῖς, νά μήν ἀκοῦς καί νά μή βλέπεις, ὅταν ἀκοῦς μέ κομμένη τήν ἀνάσα τόν ἀπόστολο Παῦλο νά διηγεῖται καί νά ζωγραφίζει μπροστά σου τά πάθια καί τά βάσανα πού ὑπέστη γιά τόν εὐαγγελισμό τῶν ἀνθρώπων. Πῶς νά σταθεῖς, ὅταν μπροστά στήν ἀποστολική ζωή του νιώθεις ὄχι ἁπλῶς τή μικρότητά σου, ἀλλά τήν ἔσχατη κατάντια σου; Τό δικό μας βόλεμα στόν κόσμο τοῦτο, ὁ δικός μας ἄχρωμος χριστιανισμός: χριστιανός ναί, ἀλλά ὄχι καί νά ἀφήσουμε τά καλά τοῦ κόσμου, ὑφίσταται ἀνηλεές σφυροκόπημα ἀπό ἐκεῖνον πού κατέθεσε ἀληθινά τή ζωή του στόν Κύριο, μετέχοντας στόν Σταυρό Του καί φανερώνοντας τή δική Του ζωή ὡς προσωπική του ζωή. Πέτρου καί Παύλου σήμερα, καί ἡ ᾽Εκκλησία μᾶς θέτει ἐνώπιον τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανισμοῦ, τοῦ χριστιανισμοῦ τῶν ἀποστόλων, γιά νά μετρήσουμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά κλάψουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας, γιά νά μετανοήσουμε. Κι ἀκόμη πιό βαθιά: νά κατανοήσουμε ὅσο εἶναι δυνατόν τήν αἰτία τῶν ἀποστολικῶν παθῶν προκειμένου νά μένουν αὐτοί ἐν Χριστῷ, γεγονός πού ἀποκαλύπτεται καί ἀπό τά συγκλονιστικά λόγια τοῦ ἀποστόλου: ῾τίς ἀσθενεῖ καί οὐκ ἀσθενῶ; Τίς σκανδαλίζεται καί οὐκ ἐγώ πυροῦμαι;᾽ (Ποιανοῦ ἡ πίστη ἀσθενεῖ καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ; Ποιός ὑποκύπτει στόν πειρασμό καί δέν ὑποφέρω κι ἐγώ;᾽) 

β. 1. Ἡ περιγραφή τῆς μαρτυρικῆς ζωῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου: ῾μέ χτύπησαν μέ ἀφάνταστη ἀγριότητα, φυλακίστηκα, κινδύνεψα πολλές φορές νά θανατωθῶ,...μαστιγώθηκα, ...μέ τιμώρησαν μέ ραβδισμούς, ...μέ λιθοβόλησαν, ...τρεῖς φορές ναυάγησα, ...κόπιασα καί μόχθησα πολύ, ξαγρύπνησα πολλές φορές, πείνασα, δίψασα, ....ξεπάγιαζα καί δέν εἶχα ροῦχα νά φορέσω...᾽, ὅπως καί ἄλλα πολλά, δέν εἶχε αἰτία ἀσφαλῶς μία μαζοχιστικοῦ χαρακτήρα θεώρηση τοῦ κόσμου οὔτε πολύ περισσότερο μία ληστρική ζωή πού ἐπισύρει τό κυνηγητό τῶν ἀνθρωπίνων θεσμῶν καταστολῆς. Αἰτία τῶν μαρτυρικῶν του βασάνων ἦταν ἡ ἀγάπη πού ἔνιωθε πρός ὅλους τούς συνανθρώπους του, ἡ ὁποία τόν ἔσπρωχνε νά θέλει καί τή ζωή του νά δώσει γι᾽ αὐτούς προκειμένου νά τούς γνωρίσει τόν Σωτήρα τοῦ κόσμου ᾽Ιησοῦ Χριστό. ῾᾽Οφειλέτης ὅλων εἶμαι᾽, γράφει κάπου ἀλλοῦ στίς ἐπιστολές του, ῾γιά νά κηρύξω τό εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας σέ ὅλους᾽. ῾Τοῖς πᾶσι γέγονα τά πάντα, ἵνα πάντως τινάς σώσω᾽. Μιλᾶμε λοιπόν γιά μία ἀγάπη πού ξεπερνοῦσε ἀπείρως τά φυσικά μέτρα τῆς ἁπλῆς συμπάθειας πρός τούς ἄλλους καί ἐκτεινόταν στούς πάντες,  ἀκόμη καί τούς ὑποτιθέμενους ἐχθρούς, σέ βαθμό θυσίας κάθε προσωπικοῦ συμφέροντος, ἀκόμη καί τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς· μία ἀγάπη ἔτσι πού ἔκανε τόν ἀπόστολο νά θεωρεῖ τόν ἄλλον, τόν κάθε ἄλλον, ὄχι κάτι διαφορετικό ἀπό τόν ἴδιο, ἀλλά κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ του, μᾶλλον τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή ὁ ἀπόστολος ζοῦσε ταυτισμένος μέ ὅλον τόν κόσμο, περιλάμβανε μέσα του ἐν ἀγάπῃ τούς πάντες καί φανέρωνε τό μυστήριο τοῦ ἀληθινά παγκόσμιου ἀνθρώπου. ῾Χαίρειν μετά χαιρόντων καί κλαίειν μετά κλαιόντων᾽.

2. Πρόκειται γιά χαρισματική κατάσταση ἀσφαλῶς. Ἡ πλάτυνση τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀποστόλου, τέτοια πού περιλάμβανε ἐν ἀγάπῃ ὁλόκληρο τόν κόσμο,  ἦταν καρπός τῆς χαρισματικῆς σχέσης του μέ τήν πηγή τῆς ἀγάπης ᾽Ιησοῦ Χριστό. ῎Αν ὁ ἀπόστολος ζοῦσε τό μεγαλεῖο τῆς περιχώρησης τῶν πάντων μέσα του, ἦταν γιατί στήν πραγματικότητα ζοῦσε ὁ Χριστός μέσα του, ὁ ῾Οποῖος τοῦ ἔδινε τή δυνατότητα αὐτή. Διότι ὁ ἄνθρωπος ἀπό μόνος του, μετά μάλιστα τήν πτώση του στήν ἁμαρτία, τό μόνο πού μπορεῖ νά κάνει καί νά ζεῖ εἶναι ἡ ἁμαρτία. ῾Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν᾽ σημείωσε ἀποκαλυπτικά ὁ Κύριος. Χωρίς Χριστό ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὑποταγμένος στά πάθη τοῦ ἐγωϊσμοῦ του, κυριολεκτικά δέσμιος τοῦ ἑαυτοῦ του καί τοῦ Πονηροῦ διαβόλου, συνεπῶς ἡ διάσπαση καί ὁ χωρισμός εἶναι τό κύριο γνώρισμά του. Μέ τόν Χριστό ὅμως δέχεται τήν παντοδύναμη ἐνέργεια ᾽Εκείνου, καθώς ἐνσωματώνεται σέ Αὐτόν διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος γινόμενος μέλος Του, ὁπότε ἡ ζωή του εἶναι πιά μία φανέρωση Χριστοῦ: ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέσω αὐτοῦ. ῾Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός᾽. ῾Η ταύτιση λοιπόν τοῦ ἀποστόλου μέ τούς συνανθρώπους του, ἡ οὐσιαστική ἑνότητα πού ἔνιωθε μέ τούς ἄλλους,   ἦταν ὁ φυσιολογικός καρπός τῆς ταύτισής του μέ τόν Κύριο, πού τόν ἔκανε νά προεκτείνει τήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ γιά τόν κόσμο μέσα καί ἀπό τήν δική του ὕπαρξη. Αὐτό ἦταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, αὐτό ἦταν καί ὅλοι οἱ ἀπόστολοι, ὅπως καί ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς ᾽Εκκλησίας.

3. Τό μυστήριο αὐτό τῆς ὕπαρξης τοῦ χριστιανοῦ, ἀπρόσιτο στίς ἀνθρώπινες φυσικές αἰσθήσεις, μπορεῖ νά συνιστᾶ παραδοξότητα καί ἴσως παραλογισμό γιά τά δεδομένα τοῦ φυσικοῦ λεγομένου ἀνθρώπου, τοῦ ἐκτός ᾽Εκκλησίας καί μή ἐν Χριστῷ ζῶντος, ἀλλά συνιστᾶ μία φυσιολογική κατάσταση γιά τά δεδομένα τῆς πίστεως καί τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Θεοῦ. Μή ξεχνᾶμε ὅτι ἡ βασική ἐντολή πού δίνει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο εἶναι ἀκριβῶς τό ῾ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος, καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν᾽. Κι αὐτό γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ῾κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ᾽ δημιουργημένος. ῾Η ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο ἔτσι ἀποτελεῖ τή φυσιολογία τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ ἡ ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο κατανοεῖται ὡς ταύτιση πρός αὐτόν: τό ἐσύ ὡς ἐγώ, καί τό ἐγώ  ὡς σύ. ῾Ο Κύριος λοιπόν φέρνει τόν ἄνθρωπο στήν πραγματικότητα τῆς φυσιολογικῆς του κατάστασης μέ τόν ἐρχομό Του, ἀπό τήν ὁποία εἶχε ἐκπέσει λόγω τῆς ἁμαρτίας του, κι αὐτό ζοῦν καί κηρύσσουν οἱ ἀπόστολοι. Μία φυσιολογία ὅμως πού προκαλεῖ χαρά καί ἀγαλλίαση στούς πιστούς, βλασφημία καί δαιμονισμό ἀπό τήν ἄλλη στούς ἀπίστους. Κι αὐτό γιατί ὁ κόσμος αὐτός ἐξακολουθεῖ καί ὑφίσταται τίς ἐπιθέσεις τοῦ Πονηροῦ ἄχρι καιροῦ, πού σημαίνει ὅτι ὑπάρχουν πολλοί οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τόν Κύριο καί ἐναντιώνονται συνεπῶς καί σ᾽ Αὐτόν καί στούς μαθητές Του. ῾᾽Ιδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον᾽.

4. Καί τό τελευταῖο αὐτό ἐξηγεῖ ἀκριβῶς καί ὅ,τι ὑπέστη ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως καί ὅλοι οἱ ἀπόστολοι καί ὁλόκληρη ἡ ᾽Εκκλησία στήν ἱστορία της. ᾽Εννοοῦμε ὅτι ὅπως ὁ Κύριος ῾ἐρχόμενος εἰς τά ἴδια᾽ δέν ἔγινε ἀποδεκτός ἀπό ὅλους, καί μάλιστα ὁδηγήθηκε στόν Σταυρό γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, τό ἴδιο συνέβη καί μέ τούς μαθητές Του σέ ὅλες τίς ἐποχές: τούς δίωξαν καί τούς κυνήγησαν καί τούς σκότωσαν. ᾽Ακόμη καί στίς θεωρούμενες εἰρηνικές ἐποχές, ἀκόμη καί τότε ἔχουμε ἕναν κρυφό καί ὕπουλο πόλεμο, ὁ ὁποῖος ἄν δέν πάρει τή μορφή τῆς ἐξωτερικῆς δίωξης, παίρνει τή μορφή τῆς ἀφανοῦς καί τῆς ὕπουλης. ῾Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν᾽. Κι αὐτό εἶναι τό τίμημα πάντοτε τῆς ἀγάπης: νά ὑπάρχει ἡ ἐναντίωση τῶν πονηρῶν δυνάμεων. ῞Οσο δηλαδή προσφέρεσαι ἀνιδιοτελῶς πρός χάρη τοῦ κόσμου, τόσο καί θά κατασπαράσσεσαι ἀπό ἐκείνους πού συνήθως δέχονται τήν εὐεργεσία σου. ῎Ετσι τό μαρτύριο τῶν ἀποστόλων καί ὅλων τῶν ἁγίων συνιστᾶ μετοχή στό μαρτύριο τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. ῾Ο Σταυρός τοῦ Κυρίου συνεχίζεται μέσα ἀπό τά παθήματα πιά τῶν ἴδιων τῶν ἁγίων Του.

γ. ῾Η ᾽Εκκλησία μας σήμερα γιά μία ἀκόμη φορά μᾶς ὑπενθυμίζει μέσα ἀπό τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τό μέτρο πρός τό ὁποῖο πρέπει νά κατατείνουμε. ῾Η μαρτυρική ζωή τοῦ ἀποστόλου καί ὅλων τῶν ἀποστόλων εἶναι ὅ,τι πρέπει νά περιμένουμε ἄν θέλουμε νά εἴμαστε συνεπεῖς καί ἐμεῖς πιστοί τοῦ Κυρίου. Κι ἄν βλέπουμε τά μαρτύρια τῶν ἀποστόλων καί ψάχνουμε ποῦ νά κρυφτοῦμε, ἴσως κι αὐτό νά μήν εἶναι κακό: μᾶς ὁδηγεῖ σέ ταπείνωση, πού μπορεῖ νά ἑλκύσει λίγο τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἐπάνω μας. Σημασία ὅμως ἔχει τό γεγονός ὅτι δέν πρέπει νά ῾πετᾶμε στά σύννεφα᾽. Σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο ἡ θλίψη καί ἡ δοκιμασία καί ἡ δίωξη θά εἶναι πάντοτε τά ἀναμενόμενα. Κάτι διαφορετικό ὡς προσμονή ἀπό ἐμᾶς ἁπλῶς θά σημαίνει τόν ἐλαττωματικό χριστιανισμό μας.  

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό, διότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι

 

Να μη μισήσεις τον αμαρτωλό, διότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι. 
Και αν παρακινείσαι εναντίον του από ζήλο Θεού, να κλάψεις για τον αμαρτωλό και να μην τον μισήσεις, αλλά να μισήσεις τις αμαρτίες του. 
Να προσευχηθείς για αυτόν, για να μοιάσεις με το Χριστό ο οποίος δεν αγανακτούσε εναντίον των αμαρτωλών αλλά προσηύχετο δι’ αυτούς. 
Γιατί λοιπόν να μισήσουμε και να αποστραφούμε εκείνον που εξηπατήθη και γελάστηκε από τον κοινόν μας εχθρό; 
Αν μισείς τον αμαρτωλό επειδή κατά τη γνώμη σου δεν είναι δίκαιος, δείχνεις με αυτό τον τρόπο ότι και συ είσαι αμαρτωλός, επειδή δεν έχεις αγάπη. 


Εκείνος που έχει αποστερηθεί την αγάπη έχει χάσει και το Θεό διότι ο Θεός είναι κυρίως αγάπη. 
Μη μισείς λοιπόν και μην καταδιώκεις τον αμαρτωλό αλλά με την συμπάθεια σου προς αυτόν γίνε κήρυξ της αγαθότητος του Θεού, ο Οποίος αν και είσαι ανάξιος, 
σε κυβερνά και δεν σε παραπετά, ούτε σε αποστρέφεται λόγω των πολλών και μεγάλων σου αμαρτημάτων. 
Μιμήσου λοιπόν και συ, όσο μπορείς, την ευσπλαχνία Του και την αγαθότητά Του και γίνε οικτίρμων προς τον αδελφόν σου για να κερδίσεις από τον Θεό την μέγιστη συμπάθειά Του με τη μικρή δική σου συμπάθεια. 

Πηγή

Θεόκλητοι-ετερόκλητοι του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλoυ

Η ζωή τους δεν ήταν έκφραση στιγμιαίου ενθουσιασμού, αλλά  αποτέ-λεσμα  θείας επέμβασης,  προκειμένου ν΄ αλλάξει  στην συνέχεια και η δική μας πορεία. Όταν δούμε μέσα στην βιωτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου  την  δική  μας, με τις πτώσεις  μας και τις αστοχίες μας, τότε θα καταλάβουμε ακόμα καλύτερα ότι έχουμε ελπίδα  ν’ απολαύσουμε ότι και εκείνοι : τον Ιησού και την αιώνια μακαριότητα. Έζησαν  σε διαφορετικές εποχές,  έγιναν όμως και οι δύο οι κήρυκες  του  σωτήριου μηνύματος  που έφερε Εκείνος στην οικουμένη.

  Πολλοί αναρωτιούνται  που θα μας βρει ο Χριστός; Θα μας βρει στην θάλασσα  της ζωής μας,  με τα δίχτυα της  βιοπάλη μας στα χέρια και την αγωνία  μας  για το αύριο της οικογένειάς μας στην σκέψη, όπως βρήκε  τον Πέτρο στην Γαλιλαία. Αυτός  πλέον άφησε σπίτι, περιουσία, οικογένεια για να ακολουθήσει τον Κύριο.  Θα μας βρει επίσης στον δρόμο της ζωής  όταν  διανύουμε τις δεκαετίες  της, στην πορεία πριν την δική μας Δαμασκό,  των αναζητήσεών μας  και των  προβληματισμών μας, σε λιθοβολισμούς που θα δείχνουν την αποστασία μας, όπως  βρήκε τον Παύλο.  Θα μας βρει  λοιπόν εκεί  που βρίσκεται  η βιωτή μας  ή η απιστία  μας, τα λόγια μας ή οι πράξεις μας..  Η αλλαγή που θα συμβεί σ΄ εμάς, όπως σ΄ εκείνους, είναι και η κύρια ιδέα  της μεταστροφής που κηρύσσει ο Χριστός. Απτές αποδείξεις  μετάνοιας άρα τιμάμε στις 29 Ιουνίου κάθε χρόνου.

  Άσχετα ποιό είναι το παρελθόν μας, σημασία έχει πώς μέσα από το παρόν,  προετοιμάζουμε το αύριο. Όσο άγιος  και να είναι κάποιος,  έχει έστω και μια ρωγμή πτώσης. Όσο αμαρτωλός και αν φαίνεται ο άλλος, υπάρχει μια αχτίδα διόρθωσης. Γι΄ αυτό ήρθε ο Χριστός στην γη, για να επουλώσει την ρωγμή και την αχτίδα να την κάνει φως, όπως είναι Εκείνος. Η αλλαγή που θα συμβεί στην ζωή μας, μπορεί  να είναι ένα ξύπνημα  μετά από ένα όραμα   και ίσως έρθει με την φωνή ακόμα και από έναν πετεινό. Ένα πτηνό μπορεί να αναπληρώσει και να καταφέρει όσα δεν έκαναν αμέτρητα  βαθυστόχαστα  κηρύγματα και να κλάψουμε πικρά μετανοιωμένοι. Μετά την ανατροπή  αυτή,  από αρνητές  ή διώκτες  μπορεί να γίνουμε διαπρύσιοι  ιεροκήρυκες όπως οι πρωτοκορυφαίοι  Απόστολοι. Η ιεραποστολή  δεν χρειάζεται  πτυχία και περγαμηνές, αλλά δύναμη  καρδιάς και θέληση ψυχής. Για τον λόγο αυτό οι εργάτες της είναι λίγοι, το έργο τεράστιο, το αποτέλεσμα ανυπολόγιστο. Ποτέ η ζέση της ψυχής, η δράση και το ποίμνιο δεν μπορεί να είναι αποτελέσματα στατιστικής, αλλά καρποί ποιμαντικής.

  Ο Πέτρος  ακούει την πρόσκληση  του Κυρίου,  αφήνει αμέσως  τα πάντα και κάνει  τα πάντα  για  την δόξα του Θεού. Παρ΄ όλα αυτά   θα τον δούμε κάποια στιγμή να έχει  υπερηφάνεια, να κοιμάται σε ώρα  προσευχής και αργότερα να κάνει παρέα  με εχθρούς του Χριστού,  μακριά Του  και να φτάνει στην άρνηση. Βλέπουμε όμως και τα δάκρυά του που ξεπλένουν κάθε μελανό σημείο της πορείας του.

  Ο Παύλος,  φανατικός Ιουδαίος, διώκτης  του Χριστού  και της Εκκλησίας  Του, μ΄ ένα όραμα μεταστρέφεται και υπομένει βασανιστήρια, διώξεις, ναυάγια, χλευασμό, επειδή πλέον κήρυττε  Χριστό εσταυρωμένο και αναστημένο. Σ΄ εκείνον οφείλουμε, ως ελλήνων γένος, το Βάπτισμά  μας ,είναι ο διδαχός μας.  

   Τι και αν χωρίζει τους  δύο Αποστόλους ο χρόνος και τόπος, τους ενώνει άλλο  ακόμα ένα  στοιχείο, το μαρτύριο. Τέτοιο ήταν το τέλος της επίγειας  ζωής τους. Μαρτυρία και μαρτύριο, δίπτυχο που το τήρησαν οι Πέτρος  και Παύλος και που λείπει από τους περισσότερους. Όπου και απ΄ όποιους ασκείται ιεραποστολικό γνήσιο έργο χαίρεται  ο Θεός για το θάρρος τους και ευλογεί τον αγώνα τους. Της Ορθοδοξίας η ευγνωμοσύνη είναι δεδομένη.

  Γιατί όμως τους έχουμε; Αν είναι για θαυμασμό, δεν τους χρειαζόμαστε, είχαμε και έχουμε αρκετούς ήρωες  και ιδεολόγους.  Τους έχουμε για μίμηση, κάπου ακουμπάνε στην ζωή μας, στον ενθουσιασμό μας ή  σε κάποια άρνηση του Χριστού, άμεση ή έμμεση.  Υπάρχει όμως πίστη,  ότι υπάρχει Θεός που  μεριμνά για όλους και μας φροντίζει πατρικά. Είναι η πίστη που μετακομίζει ακόμα και τα βουνά των δυσκολιών, των εμποδίων,  των αδυναμιών  και την θέση  τους να παίρνει η αρετή και η αγιότητα.

  Όταν κοιτάξουμε τον Χριστό στα μάτια,  στις τρικυμίες  της ζωής μας,  Εκείνος θα τις γαληνεύσει και θα σωθούμε. Η αγιότητα δεν είναι δεδομένη ποτέ και σε κανένα. Είναι θέμα αγώνα προσωπικού. Όταν γυρίζουμε  όμως την πλάτη στον Θεό τότε βυθιζόμαστε, με δική μας ευθύνη. Πορεία ίδια μ΄ εκείνη  των  Αποστόλων  Πέτρου και Παύλου, ή δρόμος ξένος και απόμακρος της  χάρης  Του; Η εν Χριστώ ζωή και πολιτεία  μας μπορεί να μην έχει μαρτυρικό τέλος, αλλά τουλάχιστον ας  τελειώσει  στην ώρα της στου Κυρίου την αυλή και Βασιλεία.  

*Κύρια σημεία κηρύγματος  στον  ιστορικό  Ιερό Ναό Αποστόλων  Πέτρου -  Παύλου,  πολιούχων Σπάτων Αττικής, Παρασκευή 29-12-2012. 

________

Σημείωση: Η Ιερά εικόνα - στον φάκελο των Φωτογραφιών - των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, είναι  έργο του Αθανασίου Πιπηλή, 1975, άγνωστου δωρητή.Ανήκει στον Ι.Ν.Αγ.Αναργύρων Αττικής.

: πηγή

Το κήρυγμα της Κυριακής: Αποστόλων Πέτρου & Παύλου

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Ποίοις πνευματικοῖς ᾄσμασιν ἐπαίνέσωμεν Πέτρον καί Παῦλον;».
 Εορτάζουν σήμερα «οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρομοι καί τῆς οἰκουμένης διδάσκαλοι», κι ιερός υμνωδός της Εκκλησίας εκφράζει την απορία όλων μας: Με τι λόγια και με ποιους ύμνους να πλέξουμε εγκώμια και να τιμήσουμε επάξια τους δύο Πρωτοκορυφαίους Αποστόλους;
Κι η είναι η εορτή αυτή και η χαρά ένα γεγονός πολυσήμαντο και πολυδιάστατο για τη θριαμβεύουσα και τη στρατευομένη Εκκλησία· για το επουράνιο και το επίγειο θυσιαστήριο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.
Αν κάθε έθνος έχει τους ήρωες του και τους τιμά όπως τους αρμόζει, αν κάθε πόλη έχει τους ευεργέτες της, που πολλά προσέφεραν σ’ αυτήν από πολύ αγάπη έτσι και η Αγία μας Εκκλησία έχει τους δικούς της ήρωες. Τους ήρωες της πίστεως, της αυταπάρνησης, της αρετής και της αγιότητας. Τα ονόματά τους γραμμένα με χρυσά γράμματα στα δίπτυχα του ουρανού, είναι σύμβολα. Το άφθαστο μεγαλείο τους ουράνιο.
Και σήμερα δύο απ’ αυτούς τους ήρωες μάς παρουσιάζει η Εκκλησία μας. Δύο φωστήρες ολόλαμπροι του νοητού στερεώματος. Δύο μάρτυρες της πίστεως. Δύο άσειστοι και αρραγείς στύλοι της Εκκλησίας. Δύο διδάσκαλοι της οικουμένης. Δύο Απόστολοι του Κυρίου. Οι κορυφαίοι του χορού των Αποστόλων. Οι πρώτοι. Ο Πέτρος και ο Παύλος.
Ο Απόστολος Πέτρος, η πέτρα της πίστεως. Ένας άνθρωπος αγράμματος και απλοϊκός. Όταν ο Κύριος τον κάλεσε, αμέσως άφησε δίχτυα, πλοία, άφησε τα πάντα και τον ακολούθησε. Έγινε ψαράς ανθρώπων ή όπως πολύ ωραία υπογραμμίζουν τα Καθίσματα της εορτής «τόν βυθόν τῆς ἁλιείας καταλιπών…», «βροτῶν ἁλιέα θεῖον ἀπειργάσατο». 
Κι όταν ο Κύριος, όπως αναφέρει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, ζήτησε να του πουν οι Μαθητές του ποια ιδέα έχουν γι’ Αυτόν «ὑμεῖς δέ τίνα με λέγετε εἶναι;», ο Πέτρος πρώτος και σαν εκπρόσωπος των άλλων ομολόγησε: «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος». Πάνω στη πέτρα, πάνω στο θεμέλιο λίθο αυτής της ομολογίας ο Ιησούς Χριστός θεμελιώνει την Εκκλησία Του.
Αργότερα γνωρίζουμε τον κλονισμό, τον οποίο δοκίμασε η πίστη του. Έπεσε ο Πέτρος. Αρνήθηκε τον Διδάσκαλο. Όμως δεν έμεινε εκεί. Σηκώθηκε και με δάκρυα γεμάτα μετάνοια στερεώθηκε στην ψυχή του περισσότερο η πίστη. Έζησε κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο του Θεού, γράφοντας τις Επιστολές του, στηρίζοντας τους χριστιανούς. Εργάσθηκε πολύ, κοπίασε, υπέφερε και πέθανε με μαρτυρικό θάνατο ο Απόστολος Πέτρος, κι όλα αυτά για την αγάπη του Χριστού.
Και είναι για όλους μας μεγάλο παράδειγμα. Κι εμείς πολλές φορές στη ζωή μας δοκιμάζουμε ταλαντεύσεις, συχνά δοκιμάζεται η πίστη μας. Η ανόρθωσή του από την πτώση και η μετέπειτα σταθερή πορεία του οφείλει να είναι έμπνευση και οδοδείκτης στη ζωή μας, με τις δυσκολίες, τα εμπόδια, τις κρίσεις που καθημερινά αντιμετωπίζουμε. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την πίστη. Πολύ περισσότερο την έχει ανάγκη σήμερα. Γι’ αυτό πρέπει όλοι μας να έχουμε στην καρδιά μας την ομολογία του Πέτρου· «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος».
Ο Απόστολος Παύλος είναι ο αγιότερος των ηρώων. Άγριο λιοντάρι, κατά την ιερή υμνολογία, που ως Σαούλ κατασπάραζε την Εκκλησία του Χριστού. Τιθασεύτηκε όμως αυτό το λιοντάρι από τη φωνή της Δαμασκού κι έγινε αμνός, έγινε «σκεῦος ἐκλογῆς». Έγινε το όργανο του Χριστού για να κάνει γνωστό το όνομά του στα έθνη. Όπως ψάλλει ο ιερός υμνογράφος «κύκλῳ τήν οἰκουμένην πᾶσαν περιέλαβεν», «διαδραμών τό κλίτος ὃλον τῆς γῆς, ὣσπερ ἀρότρῳ ἒσπειρε τήν πίστιν».
Ο θείος, ο ουρανοβάμων Απόστολος, έφθασε μέχρι τρίτου ουρανού. Ο Απόστολος της αγάπης, της αυταπάρνησης, της αυτοθυσίας. Διέτρεξε Ανατολή και Δύση για το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Για να φωτίσει την οικουμένη, να αναγεννήσει τους ανθρώπους, να στηρίξει, να καθοδηγήσει, να εμπνεύσει, να διδάξει και νουθετήσει, να παρακαλέσει και να επιπλήξει, να γίνει «τοῖς πᾶσι τά πάντα». 
Ποια χώρα δεν άκουσε το κήρυγμά του; Ποια πόλη δεν δέχθηκε τους μαθητές του; Ποια γενεά δια μέσου των αιώνων δεν φωτίσθηκε από τα ρήματα του Αποστόλου Παύλου;
Ήταν ο ακαταπόνητος, ο πιο ριψοκίνδυνος και μαρτυρικός Απόστολος. Τι δεν δοκίμασε! «Τά κατά πόλιν δεσμά καί τάς θλίψεις» ή «τούς ἀγῶνας καί τάς βασάνους διά Χριστόν», ποιος μπορεί να διηγηθεί ή να αναπαραστήσει; Τι κατατρεγμούς, τι διωγμούς, τι συκοφαντίες, τι κόπους και στερήσεις, τι ταλαιπωρίες και αντιδράσεις, τι πολέμους και καθημερινούς θανάτους στο αποστολικό του έργο!
Τα περιγράφει ο ίδιος στην σημερινή αποστολική περικοπή, από την Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του. Εκεί απαριθμεί κόπους, πληγές, φυλακίσεις, ραβδισμούς, λιθοβολισμούς, οδοιπορίες, ναυάγια, στερήσεις και αγρυπνίες. 
Δείλιασε σ’ όλα αυτά; Παραπονέθηκε; Όχι. Τα δέχθηκε με χαρά. Τα υπέμεινε με αδάμαστη καρτερία. Θυσίαζε πάντοτε τον εαυτό του στο άγιο έργο του. Και στο τέλος παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο με μαρτυρικό θάνατο.
Και σήμερα στην εορτή του θα πρέπει αντί για κάποιο άλλο ύμνο, να σκεφθούμε πόσες φορές εμείς δειλιάζουμε, πόσες φορές υποχωρούμε, όχι μπροστά σε μαρτύρια, σε διωγμούς, σε ραβδισμούς και φυλακίσεις, αλλά σε πράγματα και ζητήματα πολύ μικρότερα, μηδαμινά. Μπροστά σε μια ειρωνεία, σε κάποιο χλευασμό υποστέλλουμε τη σημαία μας. Μπροστά και στην πιο μικρή δυσκολία συμβιβαζόμαστε με το κακό και την αμαρτία.
Ας μάς ταρακουνήσει λίγο από την ησυχία, από την νωθρότητα που βρισκόμαστε το φωτεινό παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου. Ας μάς βοηθήσει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας, την καθημερινή πορεία της ζωής μας, δείχνοντας παντού και πάντοτε εμμονή στις αρχές μας. Σταθερότητα και φρόνημα άκαμπτο, ότι κι αν μάς στοιχίζει η στάση μας αυτή.
Οι δύο «ζευκτοί βόες τοῦ Χριστοῦ», Πέτρος και Παύλος, «πάντας εἳλκυσαν πρός τήν θεογνωσίαν ἒθνη, πόλεις τε καί νήσους». Να ευχαριστούμε τον Κύριο, γιατί ως φιλάνθρωπος Θεός έδωσε καυχήματα στην Εκκλησία Του, τους Πρωτοκορυφαίους των Αποστόλων, που ως αστέρια λάμπουν στον νοητό στερέωμα.
Και η πορεία της πίστεως και η ζωή της αυταπάρνησης είναι η πορεία που πρέπει να βαδίσουμε όσοι θέλουμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και να γίνουμε γνήσιοι μαθητές τους. Αμήν.

Σε καιρό διωγμών...

Aπάντηση από τον π. Αυγουστίνο: Παιδί μου, «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι».
Aπό εμάς ζητά μεγάλα πράγματα ο Θεός και για μεγάλα πράγματα πλαστήκαμε. Eάν έχουμε πίστη ως κόκκο σινάπεως, θα μας δώσει δύναμη ο Θεός.Όταν σκεφθεί κανείς, τι ήταν οι μαθηταί; Σε πιάνει ίλιγγος.
Ήταν δώδεκα ψαράδες, αλλά άλλαξαν τον κόσμο όλο.
Δώς μου τοιούτους εργάτας, να σείσω την οικουμένη. Aυτό είναι ζήτημα πίστεως.
KANETE ΠPOΣEYXH, ΘA ΔEITE ΘAYMATA
Tο πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάζετε Γραφή;Ψάλετε τω Θεώ;Προσευχή παιδιά, «αδιαλείπτως προσεύχεσθε», και θα δούμε θαύματα. Στη ζωή σας θα δείτε θαύματα παιδιά.
(Mητροπολίτης Φλωρίνης π. Aυγουστίνος Kαντιώτης 13-9-87)
πηγή  το είδαμε εδώ

Το χρέος του γνήσιου και έμπειρου πνευματικού...

Χρέος ενός γνησίου και εμπείρου πνευματικού πατέρα είναι να προσανατολίζει τα βλέμματα και τις καρδιές των πνευματικών του παιδιών στο πρόσωπο του Κυρίου και όχι στο δικό του. 'Η προσωπολατρία είτε επιδιώκεται απο τον ιερωμένο είτε εκδηλώνεται από το πνευματικο του παιδί - και φυσικά δεν καταπολεμείται από τον πρώτο - συνιστά αρρώστια και αποτελεί έναν σοβαρό πνευματικό κίνδυνο και για τους δύο.
Γράφει ο επίσκοπος Κάλλιστος Ware: «Στην πραγματικότητα η σχέση δεν είναι δίπλευρη αλλά τριγωνική, επειδή πέρα από τον γέροντα και τον μαθητή του υπάρχει κι ένα τρίτο μέλος, ο Θεός. Ο Κύριος μας λέει πως δεν πρέπει να καλούμε κάποιον «πατέρα», επειδή έχουμε μόνο έναν πατέρα, τον εν ουρανοίς (Ματθ. 23, 9). Ο γέροντας δεν είναι κάποιος αλάθητος κριτής ή ένα εφετείο, αλλά ένας συνυπηρέτης του ζώντος Θεού δεν είναι δικτάτορας, αλλά οδηγός και σύντροφος στο ταξίδι. Ο μόνος αληθής «πνευματικός οδηγός», με όλη τη σημασία της λέξης, είναι το ΄Αγιο Πνεύμα» 

π.Αλεξάνδρου Σμέμαν(Η εντός ημών Βασιλεία, σ. 139).

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Πέτρου και Παύλου) Ευαγγέλιο: Μτ. 6,13-19 π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

ΟΙ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ

          Εν ολίγοις

          Σήμερα η Εκκλησία μας επιτελεί την πάνσεπτη μνήμη των πρωτοκορυφαίων αποστόλων, Πέτρου και Παύλου. Η σημερινή ευαγγελική διήγηση έχει άμεση σχέση με την μεγάλη αυτή εορτή καθόσον αναφέρεται η ομολογία του Πέτρου εξ ονόματος όλων των αγίων Αποστόλων για την μεσσιανικότητα του Ιησού Χριστού.

          Ποιοι είναι αυτοί οι δύο απόστολοι του Χριστού;

          Ο απόστολος Πέτρος, αδελφός του πρωτοκλήτου Ανδρέα, κατάγονταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Δούλευαν συνεταιρικά μαζί με τους αλιείς τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, γιούς του Ζεβεδαίου. Ήταν άνθρωποι απλοϊκοί και αγράμματοι. Η κλήση τους στο αποστολικό αξίωμα έγινε σιγά-σιγά. Ο αδελφός του τον παρουσίασε στο Χριστό που του έδωσε το όνομα Κηφάς. «Εμβλέψας αυτώ ο Ιησούς είπεν. Συ ει «Σίμων ο υιός Ιωάννου συ κληθήσει Κηφάς ο ερμηνεύεται Πέτρος». Ο Πέτρος παρευρίσκονταν στο θαύμα της Κανά και μετά εγκαταστάθηκε στην Καπερναούμ μαζί με τον Ιησού. Η οριστική του κλήση στο αποστολικό αξίωμα έγινε μετά τη θαυμαστή αλιεία, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς.

          Στην κλήση του Χριστού ο Πέτρος υπακούει χωρίς προϋποθέσεις. «Περιπατών παρά την θάλασσα της Γαλιλαίας  είδεν δύο αδελφούς Σίμωνα τον λεγόμενον Πέτρον και τον αδελφόν αυτού…και λέγει αυτοίς, δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Οι δε ευθέως  αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Μαθητεύει πλησίον Του και στην Καισάρεια της Παλαιστίνης κάνει την μεγάλη ομολογία για τον Ιησού Χριστό. Στο ερώτημα του Χριστού: «Τι λένε οι άνθρωποι για μένα;», ο Πέτρος εξ ονόματος όλων των αποστόλων ομολογεί: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας ο υιός του αληθινού Θεού». Και ο Χριστός πάνω σ’ αυτή την πέτρα της ομολογίας της πίστεως θεμελίωσε την Εκκλησία Του.

          O άλλος απόστολος, ο Παύλος, πριν γυρίσει στο χριστιανισμό ήταν ένας φανατικός εβραϊστής λάτρης των ιουδαϊκών παραδόσεων. Δίωκε με πάθος την Εκκλησία Του Χριστού και οργάνωνε διωγμούς εναντίον των   χριστιανών. Γεννημένος στην Ταρσό της Κιλικίας έλαβε σπουδαία μόρφωση και τις ικανότητές του τις διέθεσε για την υπεράσπιση της πατρώας θρησκείας, όχι βέβαια από μικροπρέπεια, αλλά από αληθινό ζήλο για την αξία της Μωσαϊκής θρησκείας.

          Όμως η δραστηριότητά του αυτή άλλαξε κατεύθυνση, όταν τον «συνέλαβε» ο αναστημένος Χριστός προς την Δαμασκό με το γνωστό όραμα. Κατηχήθηκε και βαπτίστηκε και έγινε όργανο και σκεύος εκλογής για να κάνει το όνομα του Χριστού γνωστό στα έθνη. Εργάστηκε με ζήλο και αυταπάρνηση περισσότερο απ’ όλους τους αποστόλους όπως αναφέρει ο ίδιος στην Α΄ Κορινθ. 15,10.    

Με τις αποστολικές του περιοδείες  έφερε το κήρυγμα του ευαγγελίου στις εσχατιάς της Δύσεως μέσα από ανείπωτες δυσκοίλιες, κινδύνους  και περιπέτειες. «Τα κατά πόλη δεσμά και τας θλίψεις», ή «τους αγώνας και τας βασάνους δια Χριστόν» ποιος μπορεί να διηγηθεί; Αγωνίστηκε για να κάνει τον ακρογωνιαίο λίθο τον Ιησού Χριστό στις ψυχές του καθενός για να υψωθεί το οικοδόμημα του Θεού, η Εκκλησία. Ο Παύλος υπήρξε μόνος από τους απόστολος που δεν βαπτίσθηκε. Οι άλλοι απόστολοι λούσθηκαν με το Άγιο Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής.

          Αυτό λοιπόν το ευλογημένο αποστολικό ζευγάρι σαγήνευσε και έφερε στην ποίμνη του Χριστού «πόλεις και νήσους». Ο Πέτρος έγραψε δύο καθολικές επιστολές, ο δε Παύλος δεκατέσσαρες που περιλαμβάνονται στον κανόνα της Κ. Διαθήκης.

          Ο Χριστός για τους αγώνες τους τούς βράβευσε. Τον μεν Πέτρο τον έκανε υπέρτερο των αγγέλων, κριτή και σύνεδρο κατά τη Β΄ παρουσία. Του έδωσε την εξουσία του «δεσμείν και λύειν», τον δε Παύλο τον ανύψωσε μέχρι τον παράδεισο, ενώ ήταν ακόμα εν ζωή.

          Αυτοί οι δύο πρωτοκορυφαίοι απόστολοι αποτελούν το καύχημα της Εκκλησίας και στηρίγματα της σταθερότητας (Πέτρου) και της σοφίας (Παύλου). Η Εκκλησία μας λέγεται Καθολική, γιατί οικοδομήθηκε στο θεμέλιο των αγίων Αποστόλων με ακρογωνιαίο λίθο τον Ιησού Χριστό και τηρεί απαρέγκλιτα τις παραδόσεις και την αποστολή.

          Τέλος, ο Χριστός έδωσε υπόδειγμα σε όλους το υπόδειγμα του Πέτρου που τον αρνήθηκε και μετανόησε και του Παύλου που τον πολέμησε, αλλά έγινε δικός του. Η μετάνοια είναι πράξη μεγαλοσύνης των μεγάλων ανδρών της χριστιανικής πίστεως. Και η επιστροφή στην Εκκλησία είναι ένα διαχρονικό γεγονός μέσα στην ιστορία του χριστιανισμού.

Καλή Κυριακή

π .γ. στ.

π.Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Θεμέλιοι λίθοι.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

«Οι ασφαλείς και θεοφθόγγοι κήρυκες της Εκκλησίας»

 

Με τη δράση τους οι απόστολοι και σύμφωνα με το παράγγελμα του διδασκάλου τους, διέδωσαν την αλήθεια του ευαγγελίου στα πέρατα της οικουμένης.

Έλαμψαν με τη μαρτυρία τους και καταξιώθηκαν ως οι θεμέλιοι λίθοι της ζωής της Εκκλησίας. Επικεφαλής των αποστόλων αναδείχθηκαν οι Πέτρος και Παύλος, οι οποίοι δικαιολογημένα χαρακτηρίζονται πρωτοκορυφαίοι.

 

Αυτό μπορεί κανείς να το κατανοήσει μέσα από τα κείμενα των Ευαγγελίων, των Πράξεων των Αποστόλων αλλά και από τις Επιστολές τους που διασώζονται στην Καινή Διαθήκη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ιερός συναξαριστής, δεν επινοείται «μείζονα τούτοις εγκωμίων υπόθεσιν, παρά την του Κυρίου μαρτυρίαν και ανακήρυξιν. Τον μέν (δηλαδή τον Πέτρον) μακαρίσαντος και πέτραν καλέσαντος, εφ’ ής ιδρύσαι την Εκκλησίαν φησί. Τον δε (δηλαδή τον Παύλον) σκεύος εκλογής έσεσθαι προειπόντος, του βαστάσαι το όνομα αυτού (δηλαδή του Χριστού) ενώπιον τυράννων και βασιλέων».
Ομολογία πίστεως
Η Εκκλησία, λοιπόν, τιμά σήμερα τη μνήμη των πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου, για την ισχυρή μαρτυρία που έδωσαν με τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία τους για τον Χριστό. Όχι τυχαία, αντλεί τη σημερινή ευαγγελική περικοπή από το ευαγγέλιο του Ματθαίου, αναδεικνύοντας τη σημασία της ομολογίας του αποστόλου Πέτρου, ότι «ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος». Σ’ αυτήν ακριβώς την ομολογία του Πέτρου για τη θεότητα του Χριστού στηρίζεται το όλο οικοδόμημα της Εκκλησίας. Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι η ομολογία αυτή συνοψίζει την πεμπτουσία της αλήθειας της Εκκλησίας και συνιστά την πιο αυθεντική έκφρασή της.

Με την ομολογία του ο Πέτρος στο ερώτημα που απηύθυνε ο Χριστός στους μαθητές «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι;», δίνει το στίγμα της πίστης που θα πρέπει να χαρακτηρίζει τον κάθε άνθρωπο που επιθυμεί να είναι ζωντανό μέλος της Εκκλησίας του Χριστού. Φαίνεται πως πριν την ομολογία του είχε ανοίξει τον εαυτό του για να δεχθεί τον φωτισμό του Θεού. Είχε υπερβεί τις οποιεσδήποτε εγωκεντρικές προθέσεις και διαθέσεις που αφήνουν τον άνθρωπο καθηλωμένο να ασφυκτιά στο εγώ του. Στο θεμέλιο, λοιπόν, της μεγάλης αλήθειας ότι ο Κύριος είναι «ο Υιός του Θεού του ζώντος» οικοδομείται η Εκκλησία ως άνοιγμα που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο και τους ανθρώπους και τους προσκαλεί σε γεύσεις θείας εμπειρίας.

Ευλογημένη ύπαρξη
Ο Κύριος επιβραβεύει τον Πέτρο για την φωτισμένη όντως ομολογία του και τον χαρακτηρίζει «μακάριο», δηλαδή ευλογημένο. Πρόκειται για την ευλογημένη εκείνη διάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος ανοίγει τον εαυτό του και τον καθιστά δέκτη του θείου φωτισμού και κυρίως ικανό να δέχεται και ν’ αποδέχεται τις αποκαλυπτόμενες αλήθειες για το πρόσωπο του Χριστού.

Η ύπαρξη του Πέτρου θεμελιώνεται πλέον στην πέτρα της ομολογίας του, που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Αποκαλύπτει έτσι ότι η βάση, το θεμέλιο της σωτηρίας των ανθρώπων είναι το Σώμα του Χριστού, δηλαδή η Εκκλησία, ως θεανθρώπινη κοινωνία ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.

Στο πρόσωπο, βέβαια, του Πέτρου, ο Χριστός μακαρίζει και όλους εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι, διά μέσου των αιώνων, θεμελιώνουν την ύπαρξή τους στη γιγαντιαία αυτή ομολογία, ότι δηλαδή ο Χριστός είναι η αλήθεια και η ζωή που σώζει πραγματικά τον άνθρωπο και τον αναδεικνύει αιώνια ύπαρξη, ανεκτίμητης αξίας και εμβέλειας. Σ’ αυτήν ακριβώς την προοπτική εστιάζεται και η υπέρβαση της αμαρτίας, η οποία θρυμματίζει την ενότητα σε όλα τα επίπεδα της ζωής και αποσπά τον άνθρωπο από την προσφερόμενη αγάπη του Θεού.

Αγαπητοί αδελφοί, ας εγκολπωθούμε κι εμείς στη ζωή μας το περιεχόμενο της ομολογίας του Πέτρου και ας το αφήσουμε να γίνει ισχυρός δείκτης στην καθημερινή μας ζωή. Η αλήθεια ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός που σώζει τον άνθρωπο, όπως την εξέφρασε ο Πέτρος αλλά και τη μετουσίωσε σε πράξη ζωής ο Παύλος, δεν αφήνουν άλλη επιλογή παρά να ανοίξουμε κι εμείς τον εαυτό μας για να σφραγίσει και τη δική μας ύπαρξη. Μόνο έτσι μπορούμε να τιμήσουμε πραγματικά και ειλικρινά τις πρωτοκορυφαίες μορφές του Πέτρου και του Παύλου, τις οποίες με τόση λαμπρότητα τιμά η Εκκλησία. Γένοιτο.