Για την Παναγιά που σώζει τους απελπισμένους

πηγή

09ΑΥΓ

Εις την Θεομήτορα Κόρην

Δέσποινα μου Θεοτόκε

η ελπίς μου  η ισχύς μου, 

η το αγαλλίαμα μου,

η του κόσμου σωτηρία

η των εναθλούντων μόνη

έτοιμος επικουρία,

Σε Παρθένε ικετεύω και θερμώς επικαλούμαι

την Σην χάριν μοι παράσχου ολοψύχως εξαιτούμαι.
Ίλεων μοι τον Θεόν μου

 προσπαθώ να αποκτήσω

και ασκήσεσι και πόνοις

Αυτώ να ευαρεστήσω.  

Αλλά όσον κοπιάζω,

αγωνίζομαι ,στενάζω ,

τόσον εν τη αμαρτία 

 τη φρικτή αλαζονεία

εν τω φθόνω εν τω μίσει

τη οργή και τη κακία

ανευρίσκω ότι κείμαι

και ως δέσμιος κρατούμαι.
Πάντα πόνον καταβάλλω,

πάσαν την προσπάθειαν μου

όπως Κόρη κατορθώσω

επι τέλους ν΄αποκτήσω

εκ των αρετών καμμίαν,

την αγάπην, την φιλίαν,

της ψυχής μου την γαλήνην

της καρδίας την ειρήνην

την προς τον Θεόν λατρείαν

ένθερμον, αγνήν, αγίαν,

αφοσίωσιν τελείαν

και αγάπην επαξίαν ,

την ελπίδαν την βεβαίαν

και την πίστην την εδραίαν
Αι δυνάμεις ατονούσι

και ουδόλως ενεργούσι

προς την τελειότητα μου,

προς τηςν αγιότητα μου.
Οίδα ως ουδέν ανύω

άνευ θείας βοηθείας,

οίδα ότι καταλύω

άνευ θείας συνεργίας.
Δια τούτο σοι προσπίπτω

και θερμως παρακαλώ Σε.

Δέσποινα μου Παναγία,

δυσωπώ αντιβολώ Σε

τον Δεσπότην τον Θεόν μου,

τον σοφόν δημιουργόν μου.
Ίλεων απέργασαι μοι,

ευμενη δε ποίησον μοι,

όπως κοινωνόν με δείξη

της αγίας χάριτος του

και καλώς με ενισχύση

δια της δυνάμεως Του,

όπως κόρη εξαγνίση

την ψυχήν και την καρδίαν

και δωρήσηται μοι χάριν,

σύνεσιν τε και σοφίαν ,

πλημμυρίση την καρδίαν

θείας και σφοδρής αγάπης

και παράσχη μοι ελπίδα

ακλινή τε και βεβαίαν,

σταθεράν μοι δω δε πίστιν ,

ζώσαν ενεργόν , εδραίαν.

Δαψιλεύση μοι ειρήνην

και χαράν και ευφροσύνην

και παράσχη μοι γαλήνην

την θεόδοτον εκείνην.
Ταύτα πάντα σαις πρεσβείαις

δύναμαι, ω Παναγία,

ο σος δούλος ν΄αποκτήσω

εις Θεόν δε να πλουτήσω

και Αυτώ ευαρεστήσω,

και τη θεία ευδοκία

προς τας τρίβους τας ευθείας,

τας οδούς της σωτηρίας,

τας αμώμους, τας αγίας

απροσκόπτως να βαδίσω,

και τη του Θεού δυνάμει

και τη θεία βοηθεία,

δύναμαι να κατισχύσω

εν τη πάλη του αγώνος

κατά του απατεώνος

του σκοτίου του αιώνος,
δύναμαι δε να νικήσω

εν τω δρόμω εν σταδίω,

ως στερρός Χριστού οπλίτης,

φέρων θείαν πανοπλίαν

την των θείων χαρισμάτων,

  άτρωτος να διαμείνω

και υπάρχων στεφανίτης

προς τον Κύριον μου δράμω,

τον δοτήρα των χαρίτων

και της θείας απολαύσω

όψεως ποθεινοτάτης,

και ακούσω του Κυρίου

της φωνής της γλυκυτάτης

δεύρο είσελθε , ω δούλε,

σ΄την χαράν του σου Κυρίου.

(η εικόνα είναι ρωσικής τέχνης και τύπου.Θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως  Παναγία «σώζουσα τους απολωλότας». Ο ύμνος είναι ποίημα του Αγίου Νεκταρίου)

Έχουν όλες οι θρησκείες τον ίδιο Θεό;(Ιερομάρτυρος Δανιήλ Σισόγεβ)

Μικρή εισαγωγή από την ιστοσελίδα μας

www.impantokratoros.gr

Το τι διδάσκει κάποιος για τις άλλες θρησκείες θεωρείται εν πολλοίς σαν ένα ηθικό δίλλημα από το οποίο θα φανεί εάν ο Χριστιανισμός κηρύττει την αγάπη ή διακρίνεται από μισαλλοδοξία.

Το κείμενο που ακολουθεί φαίνεται αρκετά αυστηρό και απόλυτο. Φυσικά κανείς δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει πως οι θέσεις του ομιλητή είναι αντιευαγγελικές ή ανορθόδοξες, όμως οπωσδήποτε θα βρεθούν πολλοί που θα υποστηρίξουν πως αν και όλα αυτά είναι αληθινά τουλάχιστον θα έπρεπε να λεχθούν με περισσότερη «προσοχή», «διάκριση» ή «λεπτότητα», ίσως και κάποιοι να θεωρούν πως θα έπρεπε να αποσιωπηθούν εντελώς.

Δεν θα εξετάσουμε εν τέλει ποια γνώμη από τις προαναφερθείσες είναι η ορθή, όμως θα παραθέσουμε έναν προβληματισμό μας. Ο π. Daniil Sysoev- ο εκφωνήσας την παρακάτω ομιλία- απηύθυνε πολλές φορές αυτά τα λόγια και άλλα παρόμοια, όχι σε κάποια ομάδα «φανατικών» ή «στενόμυαλων» Ορθοδόξων αλλά σε πυκνά ακροατήρια αλλοθρήσκων. Το αποτέλεσμα ήταν διπλό. Αρχικώς να προσελκύσει αρκετούς αλλοθρήσκους και να τους βαπτίσει Ορθοδόξους (υπογραμμίζουμε, παρά την «αυστηρή» πλην αληθή γλώσσα του) και εν τέλει να αξιωθεί να υπογράψει την γνήσια εν Χριστώ μαρτυρία του με το αίμα του, όπως και οι παλαιότεροι ομολογητές της Ορθοδόξου Πίστεώς μας.

«Μα γιατί είστε τόσο στενόμυαλοι φανατικοί; Γιατί πιστεύετε ότι δεν υπάρχει σωτηρία μακριά από την Ορθόδοξη Εκκλησία; Αφού όλοι πιστεύουν στον ίδιο Θεό – μουσουλμάνοι, χριστιανοί, ιουδαίοι και βουδιστές. Η διαφορά έγκειται μόνο στα διαφορετικά τελετουργικά. Γιατί θα πρέπει κανείς να επιμένει στην δική του μοναδικότητα; Πιστεύετε πραγματικά ότι ο δημιουργός δεν δέχεται κοντά του τους αλλόθρησκους; Κι όμως, δεν τον νοιάζει ποιός πιστεύει πού. Το βασικό είναι να είναι καλός άνθρωπος!»

-Τέτοια λόγια έχουν ακούσει όλοι οι Χριστιανοί περισσότερες από εκατό φορές. Και συχνά προέρχονται από εκείνους, που απρόσεκτοι ιερείς για άγνωστους λόγους, τους επέτρεψαν να μετέχουν στη Θεία Κοινωνία. Και βέβαια, πώς μπορεί κανείς να το αρνηθεί ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός; Αφού ακόμα και ο απόστολος Παύλος έλεγε: «…οὐδεὶς Θεὸς ἕτερος εἰ μὴ εἷς.» (1) (Προς Κορ. Α’ 8,4.) Ο Θεός είναι ο μόνος Κύριος των πάντων, Αυτός και μόνο είναι ο Θεός τόσο των ιουδαίων όσο και των εθνικών [ή Ιουδαίων ο Θεός μόνον; ουχί δε και εθνών; ναι και εθνών](Προς Ρωμ. 3,29). Η κοινή λογική λέει, ότι δεν γίνεται να υπάρχουν συγχρόνως δύο Θεοί πανταχού παρόντες – δεν θα υπήρχε χώρος και για τους δύο και ο ένας θα περιόριζε τον άλλο. Αν όμως είναι προφανής αλήθεια η μοναδικότητα του Θεού, σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι γνωρίζουν περί αυτού του Θεού και Τον λατρεύουν όπως πρέπει. Η διατύπωση και μόνο, όμως, ότι «όλοι πιστεύουν σε έναν Θεό» δεν είναι σωστή, για το λόγο ότι υπάρχουν πολλοί αθεϊστές στον κόσμο – είτε κομμουνιστές, είτε βουδιστές είτε ακόμα και οπαδοί του Σαμανισμού. Όλοι αυτοί δεν πιστεύουν σε κανένα Θεό. Αν πρέπει όμως να μιλήσουμε για τους άλλους, τότε από την παραδοχή της πραγματικότητας της υπάρξεως του Θεού δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση, ότι οι άνθρωποι τον λατρεύουν.

Το ακόλουθο παράδειγμα βοηθάει να το αντιληφθούμε αυτό: πολλοί γνωρίζουν τον πρόεδρο της Ρωσίας, αλλά συνεπάγεται αυτόματα ότι όλοι εκείνοι που τον ξέρουν, του είναι πιστοί και καταλαβαίνουν τις πράξεις του; Έτσι ακριβώς γνωρίζουν πολλά δισεκατομμύρια ανθρώπων για την ύπαρξη του Θεού. Αλλά μία μεγάλη πλειοψηφία τον αντιλαμβάνεται σαν μια πολύ μακρινή και ακατανόητη δύναμη. Για παράδειγμα στο Ισλάμ απαγορεύεται να πεις ότι ο Θεός είναι άνθρωπος (ή να ζωγραφίσεις τον Αλλάχ σαν πρόσωπο). Είναι περισσότερο κάτι που παρέχει το Νόμο, τιμωρεί και επιβραβεύει κατά τη θέλησή του. Το ίδιο και το Άϊν Σοφ της ιουδαϊκής Καμπάλα: δεν αναγνωρίζεται και δεν αναγνωρίζει τίποτα (2). Είναι κάπως σαν την Θέμιδα (3) των Ελλήνων, ή σαν έναν Θεό που φανερώθηκε από μόνος του στη Βίβλο. Είναι σαν το φως της πολύ απομακρυσμένης φωτιάς, που δεν μπορεί να ζεστάνει καμιά ψυχή.

Και αυτή η έννοια είναι στην πραγματικότητα πανανθρώπινη. Δεν είναι τυχαίο που η ″ομολογία πίστεως″ ενός μικροαστού είναι: «Λοιπόν, υπάρχει κάτι. Αλλά τι, αυτό δεν το ξέρω». Με αυτό το ″κάτι″ συνήθως συνδέεται η έννοια της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό σε κάθε αδικία λέμε: «Αν υπήρχε Θεός, θα το επέτρεπε κάτι τέτοιο;». Μπορεί όμως να χαρακτηρίσει κανείς μια τέτοια ομολογία λογική; Φανταστείτε ότι σας προτείνει κάποιος να παντρευτείτε μια γυναίκα για την οποία δεν ξέρετε τίποτα. Και όταν ρωτήσετε «Ποια είναι;», να σας απαντήσουν: «Είναι δίκαιη και δεν την γνωρίζει κανείς». Μπορεί να θεωρηθεί αρκετή μια τέτοια απάντηση;

Κι όμως η πλειοψηφία των ανθρώπων ξέρει για τον Θεό πολύ λιγότερα απ’ ότι ένας εργοδότης για τον καινούριο εργαζόμενο που προσλαμβάνει. Και τότε σκέφτεται κανείς– για τους δικούς του λόγους ο καθένας– ότι αυτή η εμφανής άγνοια αρκεί για να σωθεί; Επιπλέον αυτή η άγνοια δεν έχει να κάνει καθόλου με το ότι οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να μάθουν για το Θεό, αλλά αντίθετα με το ότι δεν το επιθυμούν.

Αυτό συμβαίνει ακριβώς όπως και στο Ευαγγέλιο προηγουμένως. Οι άνθρωποι προτιμούν, αντί να πάνε στο δείπνο του Θεού, να χασομερούν στους κήπους τους και να ασχολούνται με τα οικογενειακά ή τα κοινωνικά ζητήματα. Είναι πραγματικά τόσο αφελείς στην πίστη τους ώστε να πιστεύουν ότι ο Θεός παίρνει μαζί Του αυτούς που δεν Τον αγάπησαν και Τον σεβόντουσαν ελάχιστα; «Σίγουρα δεν είναι μικρότερη ιεροσυλία το να μη γνωρίζεις τον Πατέρα και Κύριο των πάντων, απ’ ότι να τον προσβάλλεις», έλεγε ο Μ. Μινούκιος Φήλιξ.

Μόνο στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ο άνθρωπος πλησιάζει τόσο πολύ τη Θεϊκή ζωή, που βλέπει τη μυστηριώδη φλόγα της τριαδικής αγάπης.
Αναρωτιέται όμως συχνά κανείς: «Μα δεν υπάρχουν τίμιοι άνθρωποι σε άλλες θρησκείες; Είναι αλήθεια ότι και αυτοί θα πεθάνουν;».

Σ’ αυτή την περίπτωση μας αρέσει να ξεχνάμε ότι η λανθασμένη γνώση για τον Θεό είναι χειρότερη από την άγνοια. Διότι αυτός που αγνοεί μπορεί να συνειδητοποιήσει την δυσμένειά του και να βαπτισθεί στο μυστήριο του Θεού. Αυτός όμως που πιστεύει στο ψέμα του δεν θέλει να ψάξει, πιστεύει ότι τα έχει ήδη όλα.

Το ίδιο συμβαίνει και στη καθημερινή ζωή. Εκείνος ο άνθρωπος, που δεν έχει χάρτη, έχει περισσότερες πιθανότητες να φτάσει στον προορισμό του, από εκείνον που έχει έναν λανθασμένο χάρτη. Ένας αμελής γιατρός, που απλά δεν κάνει καλά τη δουλειά του, είναι προτιμότερος από έναν πραγματικό τσαρλατάνο. Στη δεύτερη περίπτωση ο άρρωστος δεν έχει καμιά ελπίδα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την πίστη στο Θεό. Ο πεπεισμένος αλλόθρησκος δεν είναι σε θέση να δει το φως, χωρίς την άμεση επέμβαση του Θεού. Έτσι λέει ο Κύριος: «Γνωρίζω τα έργα σου, ότι ούτε κρύος είσαι ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουν κρύος ή ζεστός! Επειδή όμως είσαι χλιαρός και ούτε ζεστός ούτε κρύος, θα σε φτύσω από το στόμα μου. Και εσύ λες: Είμαι πλούσιος και τα έχω όλα και δεν χρειάζομαι τίποτα! Και δεν ξέρεις, ότι είσαι ελεεινός και αξιολύπητος, φτωχός, τυφλός και γυμνός. Σε συμβουλεύω να αγοράσεις από μένα χρυσάφι καθαρισμένο στη φωτιά για να πλουτίσεις, καθώς και ρούχα λευκά για να ντυθείς και να μη φανερωθεί η ντροπή της γύμνιας σου, κι επίσης κολλύριο για ν’ αλείψεις τα μάτια σου, ώστε να βλέπεις» [οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυχρός ης ή ζεστός, ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου. Ότι λέγεις ότι πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ουδενός χρείαν έχω, - και ουκ οίδας ότι συ ο ταλαίπωρος και ο ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός, -συμβουλεύω σοι αγοράσαι παρ΄ εμού χρυσίον πεπυρωμένον εκ πυρός ίνα πλουτήσης, και ιμάτια λευκά ίνα περιβάλη και μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου, και κολλύριον ίνα εγχρίση τους οφθαλμούς σου ίνα βλέπης.] (Αποκάλ. 3, 15-18).

Ακριβώς αυτό συμβαίνει και με τις λανθασμένες θρησκείες. Όσο πιο πολύ είναι βουτηγμένος ο άνθρωπος σε μια λάθος παράδοση τόσο πιο δύσκολο είναι να ξεφύγει από αυτή. Η πράξη της ιεραποστολής αποδεικνύει ότι εκείνοι που στρέφονται πιο συχνά στο Θεό είναι όσοι, από τη μια μεριά, δεν έχουν χάσει ακόμα το αίσθημα της αλήθειας και, από την άλλη, έχουν απομακρυνθεί από τη λανθασμένη πίστη τους. Μάλιστα το Ευαγγέλιο δεν το δέχθηκαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, αλλά οι απλοί ψαράδες. Γι’ αυτό δεν συστήνεται να επιδοκιμάζουμε τον θρησκευτικό ζήλο των ιουδαίων ή των μουσουλμάνων, αλλά να προβάλλουμε όλη την ανοησία της πλάνης τους, όπως το έκαναν οι άγιοι. Είναι λάθος πράξη να τους ευχόμαστε στις γιορτές τους και με αυτό τον τρόπο να υποστηρίζουμε περισσότερο την αμαρτωλή τους επιμονή.

Σε ένα βιβλιαράκι έδωσε κάποιος ένα παράδειγμα κατά το οποίο ένας Τάταρος απηύθυνε σε έναν ιερέα την ερώτηση: «Τι πρέπει να κάνω όταν οι αδερφοί μου με πιέζουν να πάω στο τζαμί;». Τι θα έπρεπε να απαντήσει ένας σωστός ιερέας σε μια τέτοια περίπτωση; Φυσικά, «Εγκατάλειψε το Ισλάμ βαπτίσου και πήγαινε στο μοναστήρι, εάν θέλεις πιο γρήγορα να ευχαριστήσεις τον Κύριο». Αλλά αυτός ο ιερέας απάντησε: «Πήγαινε στο τζαμί δύο φορές την εβδομάδα και υπάκουσε στον ιμάμη». Ο συγγραφέας του βιβλίου κρίνει αυτή τη συμβουλή σχεδόν ως ηρωισμό (όχι τυχαία ο ιμάμης επιδοκίμασε αυτόν τον ψευδοβοσκό), στην πραγματικότητα όμως είναι απλώς και μόνο ατιμία. Λόγω του κακώς εννοούμενου ανθρωπισμού έριξε ο ιερέας τον καημένο τον άνθρωπο σε μία πιο μεγάλη πλάνη και τον καταδίκασε σε αιώνια πτώση. Πώς είναι δυνατόν να μη γνώριζε, ότι «όποιος πιστεύει στον Υιό, αυτός έχει την αιώνια ζωή. Όποιος δεν πιστεύει στον Υιό, αυτός δεν θα δει την ζωή, αλλά θα πέσει πάνω του η οργή του Θεού»; [ο πιστεύων εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον· ο δε απειθών τω υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλ΄ η οργή του Θεού μένει επ΄ αυτόν.] (Ιωαν. 3, 36). Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να ασχοληθούμε με το ερώτημα, αν μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι μπορεί ο άνθρωπος να είναι καλός, ανεξαρτήτως πίστεως. Και τι σημαίνει τελικά «να είναι καλός»;

Ποια είναι τα κριτήρια της συνείδησης; Ένας αλκοολικός θεωρεί έναν όμοιό του καλό άνθρωπο, ενώ η γυναίκα του έχει αντίθετη άποψη. Λένε οι άνθρωποι ότι, «είναι καλός εκείνος ο οποίος δεν κάνει τίποτα κακό στον διπλανό του» αλλά αυτό δεν είναι ορισμός. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν διαπιστώνουμε τι είναι "καλό" και τι "κακό". Σύμφωνα με τον μέθυσο είναι κακός εκείνος ο οποίος δεν του δίνει να πιει, αλλά οι διπλανοί του σκέφτονται διαφορετικά. Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια; Από την άλλη πλευρά ένας συνηθισμένος κορμός δέντρου δεν κάνει σε κανέναν κακό, είναι όμως γι’ αυτόν τον λόγο ένα παράδειγμα αρετής;

Επίσης η συνείδηση συχνά λέει ψέματα, και πάρα πολύ την "βοηθάει" σ’ αυτό μια λάθος θρησκεία. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός προφήτεψε: «Έρχεται μάλιστα ώρα που όποιος σας σκοτώσει, θα νομίσει πως προσφέρει υπηρεσία στο Θεό. Και θα τα κάνουν αυτά, γιατί δε γνώρισαν τον Πατέρα ούτε εμένα» [αλλ΄ έρχεται ώρα ίνα πας ο αποκτείνας υμάς δόξη λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ. Και ταύτα ποιήσουσιν, ότι ουκ έγνωσαν τον πατέρα ουδέ εμέ.] ( Ιωαν. 16, 2-3). Και οι Χριστιανοί είδαν πολλά ανάλογα παραδείγματα από τις απαρχές του Χριστιανισμού. 

Γνωρίζουμε ότι ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν πιστεύουν στον Πατέρα και στον Υιό- όπως οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι- υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι σκοτώνουν τους Χριστιανούς έχοντας την εντύπωση πως έτσι εκπληρώνουν το θρησκευτικό τους καθήκον. Αυτό ξεκίνησε την εποχή του αγίου Στεφάνου (4) και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Το παράδειγμα του αρχιερέα Ανατολίου και του στρατιώτη Ευγενίου Ροντιόνωφ οι οποίοι δολοφονήθηκαν πριν λίγο καιρό στην Τσετσενία, δείχνει ότι ο ίδιος λόγος (άρνηση της Αγίας Τριάδας) οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό το λόγο μόνο η συνείδηση και η θρησκεία δεν είναι κριτήρια του καλού και του κακού.

Ποιο είναι όμως το σωστό κριτήριο για το καλό και το κακό; Η απάντηση είναι προφανής: Καλό είναι αυτό το οποίο ο Δημιουργός θεωρεί καλό. Έτσι, όπως οι οδηγίες χρήσεως για μια συσκευή είναι οι πιο αξιόπιστες, αφού γράφτηκαν από τον κατασκευαστή της. Για τους Χριστιανούς είναι ακόμα πιο προφανές, διότι γνωρίζουμε ότι οι αρετές είναι άπειρα χαρακτηριστικά του Θεού. Έτσι οτιδήποτε δεν εναντιώνεται στη θέληση του Θεού είναι καλό, και οτιδήποτε εναντιώνεται σ’ αυτήν είναι κακό. Αλλά τώρα επιστρέφουμε στην ερώτηση, «οι τίμιοι άνθρωποι άλλων θρησκειών μπορούν να σωθούν;». Πώς μπορεί κανείς να ορίσει, εάν μια τίμια συμπεριφορά είναι καλή και μια άλλη όχι; Ερχόμαστε πάλι πίσω στην ερώτηση, εάν υπάρχουν πραγματικά κριτήρια του καλού και του κακού, διότι η τιμιότητα και η ατιμία είναι εντελώς υποκειμενικά πράγματα.

Εάν συμφωνούμε, ότι το καλό είναι η εκπλήρωση του θελήματος του Θεού και το κακό η μη εκπλήρωσή του, τότε έχουμε την απάντηση στο χέρι μας. Η παραμονή του ανθρώπου στη θρησκευτική παράδοση, η οποία δεν δημιουργήθηκε από το Θεό τον ίδιο, είναι αμαρτία. Από την πρώτη εκ των δέκα εντολών, που δόθηκαν στον Μωυσή, συμπεραίνουμε ότι ο Κύριος αποκηρύσσει τις άλλες θρησκευτικές διδασκαλίες: «Εγώ είμαι ο Κύριος, ο Θεός σου, αυτός που σε ελευθέρωσε από τη γη της Αιγύπτου, από τη γη της δουλείας. Δεν θα πρέπει να έχεις άλλους Θεούς εκτός από Εμένα» (2. Μωυσής 20,2-3) [ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ. ] (Έξοδος 20, 2-3)

Γι’ αυτό θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το κριτήριο για το καλό και το κακό είναι ο δεκάλογος, να αναλογιστούν, ότι κανένας αθεϊστής ή αλλόθρησκος δεν θα ξεφύγει από την "οργή του Θεού." Και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός απάντησε στην ερώτηση: «Τι πρέπει να κάνουμε, για να κάνουμε τα έργα του Θεού;», ότι «αυτό είναι το έργο του Θεού, να πιστεύετε σ’ εκείνον που έστειλε Αυτός» [τι ποιώμεν ίνα εργαζώμεθα τα έργα του Θεού; Απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτοίς· τούτο εστί το έργον του Θεού, ίνα πιστεύσητε εις ον απέστειλεν εκείνος.] (Ιωαν . 6, 28-29).

Ο ίδιος ο Χριστός μας κάλεσε να μετανοήσουμε και να πιστέψουμε στο Ευαγγέλιο (δες κατά Μαρκ 1, 15)[ και λέγων ότι πεπλήρωται ο καιρός και ήγγικεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εν τω ευαγγελίω], και όποιος παραμένει αμετανόητος (παρ’ όλο που του έχει αποκαλυφθεί η αλήθεια), είναι δική του επιλογή, που θα αποκοπεί ως άκαρπο δένδρο (δες κατά Λουκ 3, 9)[ ήδη δε και η αξίνη προς την ρίζαν των δένδρων κείται· παν ουν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται]. Ο Κύριος κάλεσε όλα τα έθνη να βαπτιστούν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος [πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος,] (κατά Ματθ. 28, 19) και «αν δε γεννηθεί κανείς από το νερό και από το Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού» [εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού.] (κατά Ιωαν. 3, 5). Ο Λυτρωτής ο ίδιος, και όχι οι "φανατικοί" Ορθόδοξοι, βεβαίωσε: «Όποιος πιστέψει και βαφτιστεί θα σωθεί, όποιος απιστήσει θα καταδικαστεί» [ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται.] (κατά Μαρκ. 16, 16)

Ο Κύριος των πάντων είπε: «Σας βεβαιώνω, πως αν δε φάτε τη σάρκα του υιου του Aνθρώπου και δεν πιείτε το αίμα Του, δεν έχετε ζωή μέσα σας» [εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς.] (κατά Ιωαν. 6, 53). Σ’ εμάς υπάρχει η εντύπωση ότι σώζεται κανείς μόνο μέσα από μια αβέβαιη καλή κατάσταση χωρίς την Θεία Κοινωνία.

Θέλουν να μας απαντήσουν οι αντιφρονούντες, ποιον πρέπει να πιστέψουμε – τους ανθρώπους ή το Θεό; Ο Χριστός λέει το ένα και οι ανθρωπιστές το άλλο. Ο Υιός του Θεού λέει, ότι οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι, οι Βουδιστές και αυτοί που πιστεύουν στη Θεωρία της Εξέλιξης, οι οποίοι απαρνήθηκαν τον Υιό του Θεού, θα υποστούν την οργή Του και οι φιλελεύθεροί μας πιστεύουν ότι όλοι θα σωθούν. Γιατί πρέπει να τους πιστέψουμε; Μήπως ήταν σύμβουλοι του Θεού και μπορούν να διορθώνουν τον Δημιουργό; Αυτή είναι η πιο ξεδιάντροπη επανάσταση των θνητών ηλιθίων εναντίον της Αθάνατης Σοφίας του Θεού! Αυτοί είναι οι μοντέρνοι ψευδοπροφήτες, για τους οποίους ετοιμάζεται η τιμωρία του Θεού. Όχι, ακόμα και αν πολλοί πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, θα σωθούν μόνο εκείνοι, που γνωρίζουν το Θεό, ακουμπάνε πάνω Του, Του είναι πιστοί, Τον αγαπούν. Με δυο λόγια, για να σωθεί κάποιος, είναι απαραίτητο και ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό και ο Θεός να αναγνωρίσει τους ανθρώπους, όπως είναι γραμμένο: «Γνωρίζει ο Κύριος τους δικούς Του»[ έγνω Κύριος τους όντας αυτού], κι επίσης: «Nα στέκεται μακριά από την αδικία ο καθένας που ομολογεί το όνομα του Kυρίου» [και αποστήτω από αδικίας πας ο ονομάζων το όνομα Κυρίου.](Τιμόθεος Β 2, 19). Και ο Θεός γνωρίζει σαν δικούς του μόνο εκείνους στους οποίους βλέπει τον Υιό Του (τον Οποίο ενδύονται με τη Βάπτιση και την Κοινωνία) και εκείνους που φέρουν την ευλογία του Πνεύματός Του.

Υποσημειώσεις
1. Ολόκληρη η φράση: «Σχετικά, λοιπόν, με το κρέας των ζώων που θυσιάζονται στα είδωλα, εμείς το ξέρουμε πως για μας δεν υπάρχει κανένα είδωλο στον κόσμο και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος θεός παρά μόνο ένας.» (Σημ. του μτφρ.)
2.Το Ain Soph (εβρ. אין סוף) είναι μια έννοια του καβαλιστικού μυστικισμού, που δηλώνει το άπειρο. (Σημ. του μτφρ.)
3. Η Θέμις είναι η ελληνική θεότητα της δικαιοσύνης και της τάξης. (Σημ. του μτφρ.)
4. Δες: http://www.unifr.ch/bkv/kapitel393-34.htm (Σημ. του μτφρ.)
5. Ο Άγιος Στέφανος ήταν ο πρώτος χριστιανός μάρτυρας, περισσότερα: http://de.wikipedia.org/wiki/Stephanus (Σημ. του μτφρ.)

Επιμέλεια -Μετάφραση από την Γερμανική γλώσσα για την Ιερά Μονή Παντοκράροτος: Δήμητρα Ντάσιου Καθηγήτρια Γερμανικών

Πηγή στα Γερμανικά: http://edition-hagia-sophia.blogspot.com/2010/11/haben-alle-religionen-denselben-gott.htmlμεταφορά απο...

Γέροντας Πορφύριος: "Συμβουλές στους γονείς για τα παιδιά"

Το έτος 1997 η σύζυγός μου έμεινε έγκυος.

Η χαρά μας ήταν μεγάλη! Και η πρώτη μας φροντίδα ήταν να ενημερώσουμε τον π. Πορφύριο, ο οποίος συμμεριζόταν τις χαρές μας και τις λύπες μας, από την πρώτη ημέρα της γνωριμίας μας, και μας στήριζε με τις προσευχές του, αλλά και με τις συμβουλές του, οι οποίες ήσαν γεμάτες από σοφία και θεία έμπνευση!

Για το λόγο αυτό, τον επισκεφθήκαμε και του ανακοινώσαμε το ευχάριστο γεγονός. Ευχαριστήθηκε πολύ! Η χαρά του ήταν έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

Τώρα ολοκληρώθηκε η ευτυχία σας! Ο καλός μας Θεός σας τα έδωσε όλα! Είσθε καλοί και τους καλούς ο Κύριος δεν τους στερεί τίποτε! Εξάλλου, σας το είχα πει. Θα κάνετε παιδί. Αλλά εσείς, μωρέ, ήσαστε άπιστοι Θωμάδες. Δεν πιστεύετε σ' αυτά που σας λέω. Το ξέρω ότι με αγαπάτε, αλλά είστε ολιγόπιστοι. Λυγίζετε εύκολα ,που να σας πάρει η ευχή ...;Να έρχεσθε πιο συχνά να με βλέπετε, γιατί το έχετε ανάγκη. Όταν έρχεσθε, σας βλέπω σκυθρωπούς και απελπισμένους, και όταν φεύγετε, σας βλέπω στο δρόμο, που πηγαίνετε για το σπίτι σας, χαρούμενους, ευτυχισμένους και με τονωμένη την πίστη σας! Το αυτοκίνητό σας δεν κυλάει, αλλά πετάει!

Τώρα, συνέχισε ο Γέροντας, καθίστε να σας πω ορισμένα πράγματα, για να τα έχετε υπόψη σας, σαν υποψήφιοι γονείς που είσθε. Και αυτά που θα σας πω, θέλω να τα βάλετε καλά μέσα στο μυαλό σας, να τα συγκρατήσετε και να τα εφαρμόσετε κατά γράμμα, εάν δεν θέλετε να δείτε το παιδί σας δυστυχισμένο και τους εαυτούς σας το ίδιο.

Έρχονται εδώ εκατοντάδες γονείς και με κλάματα στα μάτια με παρακαλούν να βοηθήσω τα παιδιά τους γιατί άλλα έμπλεξαν με ναρκωτικά, άλλα με κακές παρέες ,άλλα τους βρίζουν, τους ζητούν χρήματα, για να τα χρησιμοποιήσουν στις χαρτοπαικτικές λέσχες και στα άλλα τυχερά παιχνίδια, και όταν δεν έχουν να τους δώσουν, τους απειλούν και ακόμη και τους χτυπούν! Έτσι, φθάνουν οι γονείς να καταρώνται και αυτά και την ώρα και τη στιγμή, που τα έφεραν στη ζωή! Έχω δει γονείς να κλαίνε με μαύρο δάκρυ για το κατάντημα των παιδιών τους και να λένε, χίλιες φορές να μην τα είχαμε! Γιατί τότε, θα είχαμε ένα καημό και μία στενοχώρια, που δε θα είχαμε παιδιά, ενώ τώρα, μου λένε, έχουμε χίλιους καημούς και άλλες τόσες στενοχώριες για τα προβλήματα τα φοβερά, που μας δημιουργούν καθημερινά και ντρεπόμεθα να κυκλοφορούμε στον κόσμο. Γι' αυτό ζητάνε να τους βοηθήσω με τις προσευχές μου, για να σώσουν τα παιδιά τους. Όμως, όταν τους ρωτώ, εσείς τι κάνετε τώρα, για να βοηθήσετε αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα, μου απαντούν, σχεδόν στερεότυπα, ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε, γιατί  ξέφυγαν από τον έλεγχό τους, μόλις έγιναν έφηβοι!

Ε! Επόμενο ήταν, τους λέω. Αφού αφήσατε όλα τα παιδικά χρόνια ανεκμετάλλευτα και περιμένατε να έλθει η ήβη, για να ασχοληθείτε με τα παιδιά σας , ασφαλώς αυτά τα αποτελέσματα θα είχατε και θα πρέπει να περιμένετε και χειρότερα. Το παιδί είναι σαν το ζυμάρι. Όσο πιο μαλακό είναι το ζυμάρι, τόσο πιο εύκολα πλάθεται. Το ίδιο και το παιδί. Όσο πιο μικρό είναι , τόσο πιο χρηστά διαπλάθεται, διαμορφώνεται, διαπαιδαγωγείται και τελειούται.

Τώρα, που  θυμηθήκατε εσείς, ότι έχετε παιδιά, ή μάλλον σας το θύμισαν αυτά με τις αταξίες τους, τις απαιτήσεις τους, τις παρανομίες τους και γενικά με την ανήθικη συμπεριφορά τους, τώρα είναι αργά. Πέταξε το πουλάκι. Και εάν πετάξει ένα πουλί, που το είχαμε στο κλουβί, δύσκολα πιάνεται, για να μην πω, πως δεν ξαναπιάνεται!

Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι το Α και το Ω των υποχρεώσεων, που έχουν οι γονείς σ' αυτή την ανθρώπινη ύπαρξη, που με τη θεϊκή σύμπραξη φέρνουν στη ζωή! Γονείς, που απέτυχαν να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί τους σωστά, θεωρούνται αποτυχημένοι σε ΟΛΑ! Σε ΟΛΑ, με ακούτε; Γιατί, εάν υποθέσουμε ότι υπάρχουν γονείς , που αφιέρωσαν όλη την ζωή τους στο να επεκτείνουν τις βιομηχανικές τους εγκαταστάσεις και να πολλαπλασιάσουν τα χρήματά τους, με αποτέλεσμα να γίνουν μεγιστάνες του πλούτου, ενώ παράλληλα δεν έκαναν  τίποτα για την χρηστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, τότε, σας λέω, ότι όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτε στα παιδιά τους, αλλά αγωνίστηκαν και κόπιασαν για να δημιουργήσουν τεμπέληδες, ακαμάτες και εγκληματίες! Ναι ! Σας το βεβαιώνω εγώ. Εγκληματίες έφτιαξαν!

πηγή

Εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημητρίου για την Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

8 Αυγούστου 2012

Ἀριθ. Πρωτ. 108 / 12

15 Αὐγούστου 2012

Ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου

Πρός τούς Σεβασμιωτάτους καί Θεοφιλεστάτους Ἀρχιερεῖς, τούς Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς καί Διακόνους, τούς Μοναχούς καί Μοναχές, τούς Προέδρους καί Μέλη τῶν Κοινοτικῶν Συμβουλίων, τά Ἡμερήσια καί Ἀπογευματινά Σχολεῖα, τίς Φιλοπτώχους Ἀδελφότητες, τήν Νεολαία, τίς Ἑλληνορθόδοξες Ὀργανώσεις καί ὁλόκληρο τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.

Ἀγαπητοί Ἀδελφοί καί Ἀδελφές ἐν Χριστῷ,

Στούς ὑπέροχους ὕμνους τῆς Ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ψάλλουμε καί ἀκοῦμε γιά τό θαυμαστό γεγονός τῆς συνάξεως τῶν Ἀποστόλων ἐξ αἰτίας τῆς κοιμήσεώς της. Στόν Ὄρθρο ψάλλουμε τό Ἑξαποστειλάριο: Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῇ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τό σῶμα∙ καί Σύ, Υἱέ καί Θεέ μου,παράλαβέ μου τό πνεῦμα.

Ὅταν ἀναλογιζόμεθα αὐτή τήν ὑπέροχη ἐμπειρία τῶν Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου μας, μποροῦμε νά κατανοήσουμε πῶς αὐτή ἡ εὐλογημένη Ἑορτή καί ἡ μαρτυρία τῆς Θεοτόκου μᾶς ἐμπνέει στήν ἐπιτέλεση τοῦ ἱεροῦ ἔργου μας τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἑορτασμός τῆς Κοιμήσεως καί τό γεγονός τῆς συνάξεως τῶν Ἀποστόλων ἐπιβεβαιώνει ὅτι αὐτοί ὑπήκουσαν στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ νά πορευθοῦν καί νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο, νά μαθητεύσουν πάντα τά ἔθνη, καί νά βαπτίσουν τούς ἀνθρώπους εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Ματθ. 28:19-20). Ὁ καιρός τῆς κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου βρῆκε τούς Ἀποστόλους νά ἐκτελοῦν πιστά καί ἔνθερμα τό ἔργο αὐτῆς τῆς διακονίας. Ὅταν ὅμως ἐκλήθησαν ἀπό τόν Χριστό νά ἐπιστρέψουν γιά νά τιμήσουν τή ζωή, τή μαρτυρία, καί τήν κοίμηση τῆς Παρθένου Μαρίας, τό ἔκαμαν μέ ὅλη τους τήν καρδιά.

Ἀσφαλῶς, καθένας ἀπό τούς Ἀποστόλους εἶχε ἐπιλεγεῖ καί ὁρισθεῖ ἀπό τόν Θεό νά πορευθῇ στά ἔσχατα τῆς γῆς καί νά παραγάγῃ καρπό (Ἰωάν. 15:16). Τώρα, ὅμως, εἶχαν συγκεντρωθεῖ γιά νά τιμήσουν ἐκείνη ἡ ὁποία εἶχε ἐπιλεγεῖ ὑπεράνω ὅλων γιά νά γεννήσῃ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Κατά τίς τελευταῖες γήινες ἡμέρες της οἱ Ἀπόστολοι εὑρίσκονταν μαζί μέ ἐκείνη πού εἶχε γεννήσει τήν Ἀληθινή Ἄμπελο, τήν πηγή τοῦ μεγάλου πνευματικοῦ καρποῦ στή δική της ζωή διακονίας καί στή ζωή ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι εἶχαν προσέλθει μέ πίστη στό Χριστό. Λόγῳ τῆς ἀφοσιώσεώς της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τῆς πιστότητός της στόν Κύριό μας, καί τῆς μαρτυρίας τῆς δυνάμεως καί χάριτός Του τήν ὁποία προσέφερε καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς της, ἡ Θεοτόκος μέ τήν κοίμησή Της κατέστη κέντρο ἑορτασμοῦ καί δυνάμεως.

Μέ αὐτό τό πνεῦμα οἱ Ἀπόστολοι ἐπέστρεψαν στό ἔργο τό ὁποῖο εἶχαν κληθεῖ νά ἐπιτελέσουν. Ἡ μαρτυρία τῆς Παρθένου Μαρίας, μαρτυρία Χριστοῦ, γέμισε τίς καρδιές των μέ χαρά. Χάρηκαν μέ τά θαυματουργικά γεγονότα τῆς κοιμήσεώς της, καί ἐνισχύθηκαν ἀκόμη περισσότερο μέ τήν φανέρωση τῆς χάριτος καί ἁγιότητός της. Ἄκουσαν καί εἶδαν γιά μιάν ἀκόμη φορά τήν δύναμη τοῦ Εὐαγγελίου, καί αὐτό τούς ὤθησε νά πορευθοῦν καί νά καταστοῦν μάρτυρες τῶν μεγάλων καί πανίσχυρων πράξεων τοῦ Θεοῦ, προσπαθῶντας νά παραγάγουν πνευματικό καρπό στίς ζωές τῶν ἄλλων ἀνθρώπων (Πράξεις 4:20).

Καθώς ἑορτάζουμε τήν Ἑορτή τῆς Κοιμήσεως, τό πράττουμε  τιμώντας τήν Θεοτόκο καί τή μαρτυρία της. Συγκεντρωνόμεθα, ἐπίσης, γιά νά ἑορτάσουμε τή ζωή καί τήν κοίμησή της ὡς ὑπέροχο παράδειγμα ἐπιλογῆς καί ἀναθέσεώς της ἀπό τόν Θεό νά πορευθῇ καί νά παραγάγῃ καρπό. Δέν θρηνοῦμε, ἀλλά ψάλλουμε ὕμνους στόν Θεό γιά τή μαρτυρία τῆς δυνάμεως καί χάριτός Του στή ζωή τῆς Παναγίας. Δέν πενθοῦμε, διότι ἐνισχυόμεθα στήν ἀφοσίωσή μας στόν Θεό, διότι ἐπιβεβαιωνόμεθα ὅτι τό μήνυμά μας εἶναι μήνυμα ἀλήθειας καί ζωῆς, καί διότι ἐνδυναμούμεθα νά πορευθοῦμε καί νά διαδώσουμε τό Εὐαγγέλιο ὥστε νά δοῦμε μεγάλο πνευματικό καρπό νά παράγεται στίς ζωές τῶν συνανθρώπων μας.

Εἴθε, σ’αὐτή τήν ἱερή καί εὐλογημένη Ἑορτή, νά ἀνακαλύψετε τήν δύναμη καί τήν διαβεβαίωση πού πηγάζει ἀπό τήν ζωή καί τή μαρτυρία τῆς Θεοτόκου, καί εἴθε νά ἀνανεώνεσθε καί ἐμπνέεσθε γιά τά μεγάλα καί ἰσχυρά πράγματα τά ὁποῖα θά πραγματοποιήσῃ ὁ Θεός στή ζωή σας καί διά τῆς ζωῆς σας.

Μέ πατρική ἐν Χριστῷ ἀγάπη,

† ὁ Ἀρχιεπίσκοπος  Ἀμερικῆς Δημήτριος

πηγή

Επιστολή των τεσσάρων Μητροπολιτών της Θράκης στον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως Νικόλαο Δένδια

πηγή

Αξιότιμο Κύριο Νικόλαο Δένδια
Υπουργό Δημοσίας Τάξεως
Αθήνα
Κύριε Υπουργέ,
Οι υπογράφοντες Μητροπολίτες της Θράκης·

1. Εκφράζουμε εκ προοιμίου την πικρία μας αλλά και την πικρία όλου του θρακικού λαού, για την απαξίωση και την περιφρόνιση που εισπράξαμε από μέρους σας, προκειμένου να λάβετε για τον τόπο μας καίριες εθνικά αποφάσεις, εν αγνοία μας και πραξικοπηματικά. Πολλά έγιναν πριν από σας και πολλά συμβαίνουν στην ακριτική περιοχή μας που θα έπρεπε να λάβετε υπόψη σας.

2. Η εγκατάσταση των λαθρομεταναστών στις Αστυνομικές Σχολές της Θράκης που τολμήσατε, αναστέλλουν την λειτουργία τους. Πιστεύουμε ομως ότι θα’ρθει η στιγμή, που η υπεύθυνη Πολιτεία μας θα αποκαταστήσει το εθνικό αυτό έγκλημα. Θα ευχόμασταν να το προλάβετε ο ίδιος.
Έπρεπε να γνωρίζετε τους λόγους γιά τους οποίους ιδρύθηκαν και λειτουργούσαν οι συγκεκριμένες Σχολές στη Θράκη, γεγονός που έκανε όλους μας να καμαρώνουμε γι΄ αυτές.

Γράφει ιστορία ο καθ΄ένας μας, κ. Υπουργέ, απ’ όπου περνάει, με τις πράξεις του.

3. Διαφωνούμε με τον χαρακτηρισμό «σκουπίδια» που προσάπτετε στους  λαθρομετανάστες, αφού η όλη επιχείρηση περιγράφεται ως «σκούπα». Οπότε ο τόπος μας καθίσταται «σκουπι-δότοπος».

4. Θα ζητήσουν, αυτές τις ημέρες, να σας επισκεφθούν οι θεσμικοί φορείς της Θράκης. Σας ζητάμε να τους δεχθείτε και να τους ακούσετε καλά, επειδή έχουμε πεισθεί ότι κανένας δεν γνωρίζει και δεν αγαπά αυτόν τον τόπο περισσότερο από εμας που ζούμε σ’ αυτόν.

5. Όταν οι σχετικές επιχειρήσεις σας ολοκληρωθούν και το φως της δημοσιότητος παύσει να σας είναι ευνοϊκό, τότε σε επίπεδο εθνικού απολογισμού θα καταγραφεί η μακροχρόνια ζημιά που επιφέρατε στο πλεον ευαίσθητο τμήμα του Ελληνισμού. Ευχόμαστε η Ιστορία να είναι για σας επιεικής.


Ο Μαρωνείας και Κομοτηνής Δαμασκηνός
Ο Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου Δαμασκηνός
Ο Ξάνθης και Περιθεωρίου Παντελεήμων
Ο Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως και Σαμοθράκης Άνθιμος

Η συγκλονιστική συνέντευξη του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου για την Λαθρομετανάστευση

πηγή

Η συγκλονιστική συνέντευξη του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου στον alpha989 για την Λαθρομετανάστευση, την αποδομητική συνθήκη Δουβλίνο 2, τον βρώμικο ρόλο της FRONTEX, το υπουργείο Προστασίας Πολίτη, Εξωτερικών, την προσπάθεια αλώσεως του ελληνικού γένους.

Ο Σεβ. Λεμεσού Αθανάσιος για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες

πηγή

Αναφέρει ο Σεβασμιότατος:

Η Εκκλησία επαρεκάλεσε την κυβέρνηση να

 δώσει παράταση, να μην εφαρμόσει 

αμέσως αυτόν

 τον θεσμό των ταυτοτήτων ώστε να δοθεί χρόνος και

 η Κυβέρνηση να το ξανασκεφθεί καλύτερα και η 

Εκκλησία και ο λαός να το δουν καλύτερα, ώστε 

να δούμε πράγματι, εάν είναι έτσι όπως το βλέπoμε 

τώρα ή διαφορετικά. Και σε περίπτωση που η 

Κυβέρνηση δεν θα λάβει υπόψιν την φωνή της 

Εκκλησίας, τότε εμείς είμαστε υποχρεωμένοι, 

ως Ποιμένες του λαού, ως Επίσκοποι, να πούμε

 στο λαό να μην πάρει την ταυτότητα αυτή. 

Να μην δεχθούμε την ταυτότητα αυτή η οποία καταστρατηγεί

 την προσωπικότητα του ανθρώπου και προετοιμάζει με

 αυτόν τον τρόπο μια παγκόσμια κυριαρχία, που για μας

 αυτή η παγκόσμια κυριαρχία είναι πολύ ύποπτη

 και καθόλου αποδεκτή.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΕΔΩ

Από το Περιβόλι της Παναγίας μια διδακτική ιστορία

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων στο Άγιο όρος, για να γίνει Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που ήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα. Επειδή εκείνος αναπαύονταν στην Σκήτη, παρακάλεσε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένει ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά.

Έτσι λοιπόν πέρασε την ζωή του με ραθυμία μέχρι την ώρα του θανάτου του που έπεσε πια στο κρεβάτι και ψυχοραγούσε. Οι Πατέρες όμως του συμπαραστέκονταν και βρίσκονταν συνέχεια κοντά του.

Μια μέρα ο ετοιμοθάνατος είχε έρθει σε έκσταση και έκανε νοήματα. Οι Πατέρες απορούσαν τι να συμβαίνει…

Όταν συνήλθε τους διηγήθηκε το εξής φοβερό:

Είδα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ μ’ ένα χαρτί στα χέρια του, που είχε όλες τις αμαρτίες μου, και μου είπε:

«Βλέπεις, αυτά εδώ τα έκανες όλα, γι’ αυτό ετοιμάσου να πας στην κόλαση».

Τότε εγώ του λέω:

«Για κοίταξε, ανάμεσα σ’ αυτά τα αμαρτήματα, υπάρχει το αμάρτημα της κατακρίσεως»;

Ψάχνει ο Αρχάγγελος και μου λέει: «Όχι, δεν υπάρχει».

«Οπότε, του λέω, δεν πρέπει να πάω στην κόλαση, σύμφωνα με αυτό που είπε ο Κύριος». «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε».

Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έσχισε το χαρτί με τα αμαρτήματά μου. Έτσι, Πατέρες μου, θα πάω στον Παράδεισο…

Όταν μου είχατε πει ότι δεν κάνω για Μοναχός στην Σκήτη και εργαζόμουν ως λαϊκός και Εκκλησιαζόμουν στον Κυριακό τις εορτές, είχα ακούσει τα λόγια του Ευαγγελίου «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε»  και είπα: «Ταλαίπωρε, τουλάχιστον αυτό να εφαρμόσεις, και αυτό με έσωσε δίχως άλλον κόπο». Μόλις τελείωσε αυτά τα λόγια, παρέδωσε την ψυχή του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ…

http://xristianos.gr/

Πηγή

ΧΡΙΣΤΟΣ!»

Ἀκόμα καὶ μία φορὰ νὰ τὸν δεῖ κανείς, καταλαβαίνει ὅτι δὲν εἶναι πιὰ δυνατὸν νὰ ζήσει ὅπως πρίν.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο:

[Α´]

Τατιάνα Γκορίτσεβα
«Εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ μιλᾶς γιὰ τὸν Θεὸ»
Μετάφραση Μαρίας Λαγουροῦ

ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 1988

Ὁ πάπα- Ἰάκωβος

.         Οἱ στάρετς εἶναι πραγματικοὶ ἰατροί. Δὲν προφέρουν ποτὲ μάταια λόγια στοργικά, δίνουν ἕνα φάρμακο, συχνὰ πικρό, ἀλλὰ πάντοτε ἀποτελεσματικό.Κανένας δὲν φεύγει ἀπὸ ἕναν στάρετς μὲ ἀπελπισία, οὔτε μὲ θλίψη. Φεύγει ἀπὸ κοντά του παρηγορημένος, μ’ ἕνα ἀκτινοβόλο καὶ ξανανοιωμένο πρόσωπο.
.         Δὲν εἶναι μόνον ἡ πνευματικὴ σοφία ποὺ ἐπιδρᾶ, ἀλλὰ καὶ ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς τους, ἡ δύναμη τῆς θετικῆς καὶ ἄμεσης ἀγάπης ποὺ γίνεται αἰσθητὴ ἀμέσως ἀπὸ τὸν καθένα, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ τοὺς δίνει ὁ λαός. Χιλιάδες ἄνθρωποι στὴν Ρωσία ζοῦν μὲ τὴν ἀνάμνηση τῆς συνομιλίας τοὺς μ’ ἕναν στάρετς καὶ μὲ τὶς συμβουλὲς ποὺ τοὺς ἔδωσε. Ὁ στάρετς εἶναι μία εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμα καὶ μία φορὰ νὰ τὸν δεῖ κανείς, καταλαβαίνει ὅτι δὲν εἶναι πιὰ δυνατὸν νὰ ζήσει ὅπως πρίν, ὅτι εἰς τὸ ἑξῆς ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξη θὰ ἐκτιμᾶται σὲ σχέση μ’ αὐτὴ τὴν ὀμορφιά, μ’ αὐτὸ τὸ φῶς τῆς χάριτος. Ἡ ἁγιότητα στοὺς στάρετς γίνεται μία ἀπαίτηση κι ἕνα κάλεσμα.
.              Ἡ φίλη μου εἶπε μία φορά: «Ἐὰν ὁ στάρετς Ἰάκωβος εἶναι ἔτσι, τότε πῶς πρέπει νὰ εἶναι ὁ Χριστός!»
.         Ἕνα τεράστιο πλῆθος, ἀνθρώπων ἀκολουθοῦσε τὸν πάπα-Ἰάκωβο ποὺ λουζόταν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἀγάπης, ὅπου κι ἂν ἐμφανιζόταν. Τὸ κύριο χαρακτηριστικό τους εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ στάρετς Ἰάκωβος λέει συχνὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του: «Εἶμαι ἕνα χαλάκι, ὅπου οἱ ἄνθρωποι σκουπίζουν τὰ πόδια τους». Κι ἀκόμα: «Προσπαθῶ συνέχεια νὰ σκαρφαλώσω στὸν πάγκο καὶ ξαναβρίσκομαι ἀπὸ κάτω. Ἀλλὰ ξαναπροσπαθῶ, δὲν κουράζομαι».
.         Ὁ παπα-Ἰάκωβος εἶχε πολὺ εὐρὺ πνεῦμα. Ἐγὼ κι ἄλλοι πιστοὶ διανοούμενοι, συνηθισμένοι νὰ εἴμαστε ἀνεκτικοὶ καὶ νὰ μὴν ἐκπλησσόμεθα ποτὲ μὲ τίποτα, ξαφνιαστήκαμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν εὐρύτητα τῶν κρίσεων τῶν στάρετς, ποὺ δὲν ἔχει κανένα κοινὸ σημεῖο μὲ τὸ φιλελευθερισμὸ οὔτε μὲ τὴν ἀδιαφορία.Μία τέτοια εὐρύτητα ἀπόψεων κι ἕνα τέλειο θάρρος ἦταν φανερὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐσωτερικῆς ἠρεμίας, τῆς δυνάμεως καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό.
.         Ὁ στάρετς ἦταν πολὺ οἰκτίρμων. Θυμᾶμαι πὼς μία φορὰ μετὰ τὴν ἀκολουθία στὴν ἐκκλησία τῆς κοιμήσεως, εἴχαμε σχηματίσει μία μεγάλη οὐρὰ περιμένοντας νὰ δεχτοῦμε τὴν ἁγία του εὐλογία καὶ νὰ τοῦ φιλήσουμε τὸ χέρι. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ μπῆκε ἕνας ἄνδρας στὴν ἐκκλησία. Ἦταν ἕνας γνωστός μου, ποὺ μόλις εἶχε ἔρθει στὸ Πετσόρι μὲ τὸ λεωφορεῖο. Ἐγὼ ἤξερα καλὰ τὴν δύσκολη ζωή του. Μόλις εἶχε τραβηχτεῖ ἀπὸ ἕναν κόσμο ὅπου ἄφηνε ἄλυτα δράματα στὴν οἰκογένειά του καὶ στὴν δουλειά του. Τὸ νέο καὶ κουρασμένο πρόσωπο τοῦ Νικόλα εἶχε τὴν ἔκφραση μιᾶς καταστροφῆς. Ἔμοιαζε χαμένος. Μεγάλη ἦταν ἡ ἀντίθεση αὐτοῦ τοῦ προσώπου καὶ τῶν ἄλλων ποὺ ἦσαν ἤρεμοι καὶ εἰρηνικοὶ μετὰ ἀπὸ μία μεγάλη ἀκολουθία.
.         Ὁ Νικόλαος, ἀναποφάσιστος, πιάνει θέση στὴν ἄκρη τῆς οὐρᾶς γιὰ νὰ ζητήσει εὐλογία ἀπὸ τὸν στάρετς, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ στάρετς τὸν προσέχει ἀμέσως,τὸν πλησιάζει, τὸν ἀγκαλιάζει (εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ τὸν βλέπει), τὸν φιλᾶ στὸ μέτωπο, στὰ μάγουλα, στὸ λαιμό. Μόνον μία μητέρα μπορεῖ νὰ χαϊδέψει ἔτσι ἕνα παιδί της ποὺ ὑποφέρει. Ὁ στάρετς ρωτᾶ τὸν Νικόλα ἀπὸ ποῦ ἦρθε καὶ πότε θὰ μπορέσει νὰ περάσει γιὰ ἐξομολόγηση.
.         Ὅταν θυμᾶμαι αὐτὴ τὴν σκηνή, ἡ ἀπαίδευτη καρδιά μου μοῦ φαίνεται πέτρινη, χονδροειδής. Στὴ συνέχεια εἶχα ἐγὼ ἡ ἴδια τὴν ἐμπειρία τῆς ἀγάπης τοῦ στάρετς. Μετὰ ἀπὸ μία συνομιλία μαζί του ἀποκόμισα μία αἴσθηση συμφιλιώσεως χωρὶς ὅρια, μὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, μὲ τοὺς ἀνθρώπους, τὰ ζῶα, τὶς πέτρες. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ὀνομάζουμε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα Παράκλητο: ποὺ παρηγορεῖ. Ἀκριβῶς ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἦταν μαζί μας τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ στάρετς μοῦ μίλησε ἄμεσα καὶ αὐστηρὰ γιὰ τὰ ἐλαττώματά μου, γιὰ τὴν ἀνυπομονησία μου, γιὰ τὴν ἔλλειψη ὡριμότητας, ἀλλὰ βγῆκα ἀπὸ τὸ ἐξομολογητήριο παρηγορημένη, σὰν νὰ εἶχα βρεθεῖ στὸν παράδεισο. Ἄλλωστε δὲν ἔκρυβε τὴν πρόθεσή του νὰ μὲ παρηγορήσει. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς συζητήσεώς μας πολλὲς φορες μοῦ εἶπε: «Νὰ πῶς μπορῶ ἀκόμα νὰ σὲ παρηγορήσω». Ἡ ἀγάπη του ἦταν συγχρόνως μεγαλειώδης, τρυφερὴ καὶ τόσο δυνατή, ποὺ δὲν φοβόμουν καθόλου νὰ τοῦ τὰ πῶ ὅλα εἰλικρινά.
.         Μὲ τὰ λόγια ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι στέκεται μὲ σεβασμὸ μπροστὰ σὲ κάθε μικρὸ χορταράκι. Δὲν ἔλεγε, «μῆλο» ἀλλὰ «μηλαράκι»· ὁ ἴδιος ἦταν μιὰ προσωπικότητα ἀνανεωμένη καὶ πυρπολημένη γεμάτη ἀπὸ τὸν Λόγο καὶ ἀπὸ θεῖες ἐνέργειες.

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η φιλονικία της… αγάπης

Ο υποτακτικός κάποιου Γέροντα έμενε σε μια καλύβα δέκα μίλια μακριά από τη σκήτη. Μια μέρα θέλησε να τον ειδοποιήσει ο Γέροντας να έλθει να πάρει το ψωμί του.

Ύστερα όμως σκέφθηκε:

Για λίγα ψωμιά να κάνω τον Αδελφό να περπατήσει δέκα μίλια; Ας του τα πάω μόνος. Έβαλε το ταγάρι στον ώμο και ξεκίνησε. Πηγαίνοντας, σκόνταψε σε μια πέτρα κι έκανε τέτοια πληγή στο πόδι, που ήταν αδύνατον να σταματήσει το αίμα. Από τον υπερβολικό πόνο που ένιωσε άρχισε να κλαίει.
- Γιατί κλαίς, Αββά; Άκουσε πίσω του μια γλυκιά φωνή να τον ρωτά.
Έστρεψε το κεφάλι και είδε έναν ωραίο Άγγελο. Δεν φοβήθηκε όμως, αλλά του έδειξε με το δάκτυλο την πληγή.

- Πάψε να κλαίς γι’ αυτό το τιποτένιο πράγμα, τον πρόσταξε ο Άγγελος.

Τα βήματα που κάνεις για την αγάπη του Αδελφού τα έχω μετρημένα και θα πάρεις την αμοιβή σου από τον Θεό.

Ο Γέροντας πήρε θάρρος και χαρούμενος συνέχισε το δρόμο του. Από τότε προθυμοποιήθηκε να εξυπηρετεί τους Αδελφούς.

Μια μέρα πήρε πάλι ψωμιά να τα πάει σ’ άλλον Ερημίτη που έμενε πολύ πιο μακριά. Συνέβηκε όμως να έρχεται κι εκείνος με τον ίδιο σκοπό και συναντήθηκαν στο δρόμο.

- Αδελφέ μου, είπε πρώτος ο Γέροντας, με κόπο απέκτησα ένα μικρό θησαυρό και πρόλαβες εσύ να μου τον πάρεις.

- Μήπως η στενή πύλη χωράει μόνο εσένα, Αββά; Κάνε λίγο τόπο να περάσουμε κι εμείς, του αποκρίθηκε ο Αδελφός.

Ενώ έλεγαν αυτά, ήλθε πάλι ο Άγγελος και τους είπε:
- Αυτή η φιλονικία σαν ευωδιαστό λιβάνι ανεβαίνει στον ουρανό…

Πηγή