Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά 4 Φεβρουαρίου 1843- 4 Φεβρουαρίου 2013 Ένα μικρό αφιέρωμα για τα 170 Χρόνια απο τον Θάνατο ενός μεγάλου ΕΛΛΗΝΑ

Ο Θ. Κολοκοτρώνης είναι η σημαντικότερη στρατιωτική
 και πολιτική φυσιογνωμία της Επανάστασης του 1821. 
Για την ευφυΐα, την τόλμη, τη σύνεσή του, αλλά και για 
τη βαρύτητα του λόγου του, που από νέο τον χαρακτήριζαν, 
 επονομάσθηκε "Γέρος του Μοριά".
 Γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας 
στις 3 Απριλίου 1770, ενώ η καταγωγή του ήταν 
από το χωριό Λιμποβίσι της Αρκαδίας.
 Η οικογένειά του - με γενάρχη τον Τσεργίνη -
 ανέδειξε πολλούς γενναίους κλεφταρματολούς-αγωνιστές
 και κατέβαλε βαρύ τίμημα στον απελευθερωτικό 
αγώνα κατά των Τούρκων. 
Μέχρι την έκρηξη της Επανάστασης περίπου εβδομήντα
 Κολοκοτρωναίοι είχαν βρει το θάνατο στον αγώνα
 κατά των Τούρκων.

Ο πατέρας του Κωνσταντής ήταν μεγάλος κλεφταρματωλός 
της Μάνης και του Ταϋγέτου. 
Η μητέρα του καταγόταν από το σόι των Κοστακαίων της
 Αλωνίσταινας. 
Tο 1770 είχε συμμετάσχει στην εξέγερση του Μοριά 
κατά τα Ορλωφικά. Αμέσως μετά, το 1771, 
ο Κωσταντής ήλθε σε σφοδρή σύγκρουση με τους 
Τούρκους που είχαν στο μεταξύ εξαπολύσει 
ανηλεή διωγμό κατά των κλεφταρματολών. 
Το 1779, μαζί με τα αδέλφια του Αποστόλη,
 Γιώργο και Αναγνώστη,

 συμμετείχε στην εξόντωση των Αλβανών που μάστιζαν 
την Πελοπόννησο. Το 1780 όμως οι Τούρκοι ξεκίνησαν 
νέο διωγμό κατά των αρματολών. Ισχυρό στράτευμα
 υπό τον Καπουδάν πασά Χασάν Τζελαϊδή που 
ήταν Βεζύρης, Βαλεσής και Σερασκέρης της Ρούμελης,
 αποβιβάστηκε στο Γύθειο και κατευθύνθηκε κατά
 της Καστάνιτσας που ήταν ορμητήριο του Κωνσταντή.  
Ο Κωνσταντής μαζί με τον κλεφταρματολό Παναγιώταρο
 Βενετσανάκη και τις οικογένειές τους είχαν στο 
μεταξύ ταμπουρωθεί με 150 παλικάρια στους δύο πύργους τους. 
Εκεί πρόβαλαν ηρωϊκή αντίσταση για 12 μέρες. 
Στο τέλος οι πολιορκούμενοι επεχείρησαν απεγνωσμένη
 έξοδο κατά την οποία σκοτώθηκε ο Κωνσταντής και
 δυο αδέλφια του. 
 Ο αδελφός του Αναγνώστης και η γυναίκα του μαζί με 
το μικρό Θεοδωράκη και μια αδελφή του κατάφεραν να διαφύγουν.
 Μετά το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του πήρε τα παιδιά της
 και κατέφυγε στο πατρογονικό της στην Αλωνίσταινα.
 Την ένδοξη εκείνη μάχη θα διηγηθεί αργότερα
 ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του.

Σε ηλικία 15 χρονών ο Θοδωράκης μαζί με τη μητέρα του
 εγκαταστάθηκαν στο Άκοβο όπου ζούσε ο θείος του Αναγνώστης. 
Λίγο μετά και σε ηλικία 15 ετών διορίσθηκε, κάπος στην
 επαρχία Λεονταρίου. Το 1790 και σε ηλικία 20 χρονών παντρεύτηκε
 τη μικρότερη κόρη του προεστού του Ακόβου Καρούτσου και 
έζησε άλλα επτά χρόνια στον Άκοβο, όπου εγκατέστησε το σπιτικό του.
 Στο μεταξύ εντάχτηκε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου
 και ειδικότερα στο σώμα του Ζαχαριά, όπου γρήγορα 
διακρίθηκε και έγινε πρωτοπαλίκαρο. 
Στη συνέχεια συγκρότησε δικό του σώμα και ανέπτυξε πλούσια
 δράση.

Μετά τους μεγάλους διωγμούς που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι
 κατά της κλεφτουριάς κατέφυγε το 1810 στη Ζάκυνθο, 
όπου έμεινε με την οικογένειά του 15 χρόνια και υπηρέτησε στον
 αγγλικό στρατό σαν ταγματάρχης σε Σύνταγμα Ελλήνων
 εθελοντών. Η θητεία του αυτή του δίδαξε πολλά για την στρατιωτική
 τέχνη, τα οποία και εφάρμοσε αργότερα στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας. 
Μετά τη διάλυση του Συντάγματος ασχολήθηκε με το εμπόριο. 
Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από το φιλικό Πάγκαλο.
 Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε μαζί με τον Πετρόμπεη 
Μαυρομιχάλη στις 23 Μαρτίου 1821 τη σημαία της Επανάστασης 
στην Καλαμάτα και επικεφαλής πολλών άλλων αγωνιστών, τ
ην απελευθέρωσε.

Ο Θ. Κολοκοτρώνης πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές
 επιχειρήσεις του Αγώνα και σε πολλές κρίσιμες 
καμπές του αγώνα. Χαρακτηριστικά, η νίκη στο Βαλτέτσι το 
Μάιο 1821 ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη και έσφιξε τον κλοιό
 της πολιορκίας της Τρίπολης.
 Η άλωση της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριος 1821), ήταν η πρώτη
 μεγάλη επιτυχία του απελευθερωτικού αγώνα και 
παγίωσε τη θέση των επαναστατών.
 Η καταστροφή της στρατιάς των 30.000 ανδρών του Δράμαλη 
πασά στα Δερβενάκια (Ιούλιος 1822), όπου ο Κολοκοτρώνης 
κινητοποίησε ακόμα και τους χωρικούς μετατρέποντάς 
τους σε τρομερούς αγωνιστές, εδραίωσε την επανάσταση 
στο Μοριά. Στις επιχειρήσεις αυτές πρυτάνευσαν η ευφυΐα,
 η διορατικότητα και η τόλμη του στρατηγικού του μυαλού. 
Οι επιτυχίες αυτές έμελλαν να τον αναδείξουν στη συνέχεια 
σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. 
Παράλληλα ο Κολοκοτρώνης άρχισε να συμμετέχει ενεργά 
και στην πολιτική, αφού εκλέχτηκε μέλος της Πελοποννησιακής
 Γερουσίας και έγινε αντιπρόεδρος του Εκτελεστικού, 
με πρόεδρο τον Μαυροκορδάτο.

Στη δύσκολη περίοδο του Εμφύλιου πολέμου ο Κολοκοτρώνης
 πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα 
στους αντιπάλους, μακριά από προσωπικές φιλοδοξίες και
 έχοντας πάντα σαν κεντρική του επιδίωξη την ομόνοια 
και ενότητα μεταξύ των Ελλήνων. 
Παρ' όλα αυτά όμως έγινε στόχος μεθοδεύσεων και
 ραδιουργιών από την πλευρά μερικών κοτζαμπάσηδων και 
πολιτικών και τελικά δεν απέφυγε τις διώξεις και τη φυλάκιση. 
΄Έσι, κατά την Β΄ Εθνοσυνέλευση το Μάρτιο-Απρίλιο του 1823 
στο Άστρος, όπου και εκδηλώθηκαν οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα 
στους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς, αποφασίστηκε μεταξύ 
άλλων η κατάργηση της Πελοποννησιακής Γερουσίας, 
ψυχή της οποίας ήταν ο Κολοκοτρώνης, αλλά και του βαθμού
 του αρχιστρατήγου τον οποίο έφερε ο ίδιος. 
Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε μείωση του φυσικού αρχηγού 
των στρατιωτικών σωμάτων και σηματοδότησε τη
 ρήξη ανάμεσα στο Μαυροκορδάτο, πρόεδρο του
 Εκτελεστικού, και τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος παραιτήθηκε
 από αντιπρόεδρος. Στις 16 Νοεμβρίου του 1823 
οπαδοί του διέλυσαν το Βουλευτικό.

Στη συνέχεια πολλά μέλη του που ήταν αντίθετοι στον Κολοκοτρώνη
 κατέφυγαν στο Κρανίδι, όπου όρισαν νέα κυβέρνηση υπό τον
 Υδραίο Γεώργιο Κουντουριώτη. Έτσι, στις αρχές του 1824
 υπήρχαν δύο κυβερνήσεις, μία στην Τριπολιτσά υπό τον 
Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και η άλλη υπό τον Γ. Κουντουριώτη
 στο Κρανίδι. Το Μάρτιο του 1824 οι κυβερνητικοί στράφηκαν
 εναντίον των στρατιωτικών, κατέλαβαν την Ακροκόρινθο και 
την Τριπολιτσά και άρχισαν να πολιορκούν το Ναύπλιο το 
οποίο υπεράσπιζε ο Πάνος, γιος του Κολοκοτρώνη. 
Ο Κολοκοτρώνης αντιλαμβανόμενος ότι οι εξελίξεις απέβαιναν
 σε βάρος του ήλθε σε συνδιαλλαγή με τον Κουντουριώτη 
και παρέδωσε το Ναύπλιο με αντάλλαγμα τη χορήγηση αμνηστίας.
 Έτσι τελείωσε η πρώτη φάση του εμφυλίου πολέμου.

Η εμφύλια διαμάχη έμελλε όμως να συνεχισθεί, καθώς και οι
 δύο παρατάξεις (υπό τον Κουντουριώτη, από το ένα μέρος, 
και τον Ανδρέα Λόντο και τον Ανδρέα Ζαΐμη από το άλλο) 
επεδίωκαν να εξασφαλίσουν ηγετικό ρόλο στις στρατιωτικές 
και πολιτικές εξελίξεις. Η μία πλευρά υπό τον Κολοκοτρώνη,
 τον Λόντο και το Ζαΐμη (που ήταν αρχικά αντίπαλοι του Γέρου)
 είχε την υποστήριξη πολλών Πελοποννήσιων στρατιωτικών και 
πολιτικών, ενώ με τον Κουντουριώτη συντάχθηκαν οι Ρουμελιώτες, 
Υδραίοι και Σπετσιώτες οπλαρχηγοί. Η άρνηση ορισμένων
 περιοχών της Πελοποννήσου να πληρώσουν στην κυβέρνηση 
φόρο αποτέλεσε την αφορμή για την έκρηξη της δεύτερης φάσης
 του εμφυλίου κατά την οποία σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις
 σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου. 
Η άνανδρη δολοφονία του γιου του Πάνου, κλόνισε σοβαρά τον 
Κολοκοτρώνη, που αποφάσισε να παραδοδεί στις αρχές του 
Δεκεμβρίου του1824. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1825 φυλακίστηκε
 στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία της Ύδρας μαζί με τους
 Δεληγιανναίους και τον Νοταρά.

Με τη δολοφονία του Οδυσσέα Ανδρούτσου στην Ακρόπολη 
των Αθηνών από ανθρώπους του Γκούρα τερματίζεται 
η εμφύλια διαμάχη, αλλά η επανάσταση βρισκόταν σε μεγάλο
 κίνδυνο από την επέλαση του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο. 
Μετά την ηρωική θυσία του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι, 
και ενώ δρόμος για την Τριπολιτσά ήταν πλέον ανοιχτός για 
τους εισβολείς, ο Κολοκοτρώνης πήρε αμνηστία από την
 Κυβέρνηση. 
Όμως η πρωτεύουσα του Μοριά έπεσε στα χέρια του Ιμπραήμ 
στις 11 Ιουνίου του 1825, παρά τις προσπάθειες του Γέρου
 και των άλλων οπλαρχηγών να τον συγκρατήσουν.
 Στην κρίσιμη αυτή καμπή της επανάστασης 
ο Γέρος του Μοριά προσπάθησε να ανασυγκροτήσει τον αγώνα, 
παρενοχλώντας τον εχθρό, στρατολογώντας αγωνιστές και
 φροντίζοντας για την επιμελητεία.

Επιστρέφοντας στην Πελοπόννησο μετά την επιδρομή
 του στην Στερεά Ελλάδα, ο Ιμπραήμ προσπάθησε να εξαφανίσει 
τις επαναστατικές εστίες που απέμεναν στο Μοριά. 
Ο Κολοκοτρώνης τότε εφάρμοσε τακτική ανταρτοπόλεμου, 
προξένησε μεγάλες απώλειες στο στρατό Ιμπραήμ φέρνοντάς 
τον σε δύσκολη θέση. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1827, 
όταν ο Αιγύπτιος πασάς άρχισε να πυρπολεί τα χωριά και τους 
αγρούς αναγκάζοντας τους κατοίκους να δηλώσουν υποταγή
 μπροστά στον κίνδυνο του λιμού (να "προσκυνήσουν"), 
ο Γέρος του Μοριά εξαπέλυσε τα παλικάρια του στα χωριά
 που δήλωσαν υποταγή και πότε με το καλό πότε με τη βία 
κατάφερε να κρατήσει τη φλόγα της επανάστασης. 
Τα λόγια του ήχησαν τότε χαρακτηριστικά: 
“Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό 
εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων. 
Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους !”.
 Και στα απομνημονεύματά του μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά : 
"Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά 
την πατρίδα μου".

Παρά τα ρωσόφιλά του αισθήματά  ο Κολοκοτρώνης πάντα πίστευε 
πως οι Έλληνες έχουν χρέος να πολεμήσουν μόνοι τους για την 
Ανεξαρτησία τους χωρίς τη βοήθεια των ξένων. 
Αντιμετώπιζε με δυσπιστία την ανάμειξή των ξένων στις
 εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδος, θεωρώντας πως γινόταν
 πρώτιστα για την εξυπηρέτηση τα ιδικών τους συμφερόντων. 
Από την άλλη πλευρά, εμφορούμενος από μεγάλη μεγαλοψυχία, 
συγχώρησε τους εχθρούς του, ακόμα και εκείνους που ευθύνονταν
 για το θάνατο συγγενών του και του γιου του.

Με την έλευση του Καποδίστρια ο Κολοκοτρώνης τάχθηκε
 ένθερμα υπέρ της πολιτικής του αν και διαφωνούσε με τον 
αυταρχικό τρόπο της εφαρμογής της. Επίσης πρωτοστάτησε 
στα γεγονότα για την εκλογή του Όθωνα. Με την έλευση όμως
 του τελευταίου (30-1-1832) έγινε στόχος συκοφαντιών και ραδιουργιών
 εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων με προεξάρχοντα 
τον Ι. Κωλέττη και αντιμετωπίστηκε με ψυχρότητα από τους 
Βαυαρούς που δεν μπορούσαν να του συγχωρήσουν 
τη φιλοκαποδιστριακή του τοποθέτηση.
 Η σκευωρία που εξυφάνθη εναντίον του κατέληξε τελικά
 στο να κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία και να συλληφθεί 
στις 6 Σεπτεμβρίου 1833 μαζί με τον Πλαπούτα, το γιο του Γενναίο, 
τον Τζαβέλα, τον Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς
 με την κατηγορία ότι ετοίμαζαν συνομωσία εναντίον 
του ανήλικου βασιλιά Όθωνα και της κυβέρνησης. 
Παρά τη γενναία στάση των δύο δικαστών
 Α. Πολυζωϊδη και Γ. Τερτσέτη, καταδικάσθηκε μαζί με 
τον Πλαπούτα σε θάνατο και φυλακίσθηκε στο Παλαμήδι 
σε ηλικία 63 ετών. 
Λίγο αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη. 
Τον Μάιο του 1835 μετά την ενηλικίωση του Όθωνα
 έλαβε χάρη και αποφυλακίσθηκε, εξουθενωμένος από τις
 άθλιες συνθήκες της φυλακής και τις ταπεινώσεις και σχεδόν τυφλός.

Τα μετέπειτα χρόνια ο Γέρος του Μοριά έζησε στην Αθήνα,
 τη νέα πρωτεύουσα της Ελλάδας, όπου ευτύχησε να γνωρίσει
 τη γενική αναγνώριση για την προσφορά του στον αγώνα.
 Έλαβε το βαθμό του στρατηγού, διορίσθηκε σύμβουλος 
Επικρατείας, τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος, 
 ορίσθηκε μέλος της επιτροπής για την ανέγερση 
του Πανεπιστημίου Αθηνών και στάθηκε πιστός σύμβουλος
 του Όθωνα. 
Φύσει ανιδιοτελής όμως, ποτέ δεν επεδίωξε προσωπικά
 οφέλη και ανταλλάγματα.

Κατά την περίοδο αυτή γράφτηκαν τα απομνημονεύματά του
 από το Γεώργιο Τερτσέτη καθ' υπαγόρευση του ίδιου του Κολοκοτρώνη 
με τον τίτλο "Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής φυλής από τα 
1770 έως τα 1836". 
Τα απομνημονεύματα αυτά εκδόθηκαν το 1846 και αποτελούν 
πολύτιμη μαρτυρία και ιστορική πηγή για τον επαναστατικό αγώνα.

Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου 1843 από εγκεφαλική συμφόρηση,
 αμέσως μετά το γάμο του μικρότερου γιου του Κολίνου
 και ετάφη στο Α Νεκροταφείο Αθηνών. 
Φτωχός από υλικά αγαθά, αλλά πλούσιος από την αγάπη του
 απλού λαού και ευτυχής που πρόλαβε να δει  την αγαπημένη
 του πατρίδα ελεύθερη. Μιας πατρίδας για την οποία αγωνίσθηκε
 σκληρά. Με αυταπάρνηση, μεγαλοψυχία, ήθος, όραμα και πίστη.

Στις 10 Οκτ. 1930 τα οστά του διακομίσθηκαν στο Μνημείο των 
Προκρίτων, δίπλα στην πλατεία Άρεως της Τρίπολης, για να τοποθετηθούν 
αργότερα, στις 25 Σεπτεμβρίου 1993, σε ειδική κρύπτη στη βάση 
του ανδριάντα του, που τον αναπαριστά πάνω στο άλογό του και 
που αναγέρθηκε στο κάτω μέρος της πλατείας.

Σήμερα εκεί, στην πολυσύχναστη και ζωντανή αυτή πλατεία, 
οι διαβάτες και οι περιπατητές αμέριμνα προσπερνούν δίπλα 
από το μνημείο. Και γύρω του και κάτω του, μικρά παιδιά παίζουν
 ανέμελα τις Κυριακές. Αλλά υπάρχουν στιγμές, που από 
τα περήφανα βουνά του Μαινάλου που φαίνονται αντίκρυ, 
μια αύρα ανάλαφρη φυσσά. Μαζί μ' ένα τραγούδι:

“Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά, κι ο ήλιος στα λαγκάδια,
έτσι λάμπει κι η Κλεφτουριά, οι Κολοκοτρωναίοι…

πηγή

«Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την ελληνική οικονομία» και κάποιες σκέψεις...

«Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την ελληνική οικονομία»

Την πεποίθησή του ότι ο μεγάλος αριθμός των καπνιστών στην Ελλάδα είναι ένα βάρος για την οικονομία της χώρας, εξέφρασε ο Ευρωπαίος επίτροπος για την Υγεία Τόνιο Μποργκ, σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Wirtschaftswoche που θα κυκλοφορήσει τη Δευτέρα...

«Θα επισκεφθώ προσεχώς την Ελλάδα, όπου το 40% των ανθρώπων καπνίζει. Είναι ένας παράγοντας κόστους, για τον οποίο πρέπει να μιλήσουμε», τόνισε ο Ευρωπαίος επίτροπος από τη Μάλτα.

«Το κάπνισμα μειώνει την παραγωγικότητα, αυτό τιμωρεί την οικονομία» της χώρας, υπογράμμισε ο κ. Μποργκ, διευκρινίζοντας ότι κατά μέσο όρο το 29% των κατοίκων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι καπνιστές.

Ο Ευρωπαίος επίτροπος, που είναι αρμόδιος για την Υγεία από τις 28 Νοεμβρίου, απέρριψε το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο η κατανάλωση τσιγάρων αυξάνει κάθε χρόνο κατά πολλά δισεκατομμύρια ευρώ τα δημοσιονομικά έσοδα των κυβερνήσεων.

«Τα χρήματα που οι άνθρωποι δεν ξοδεύουν πια στα τσιγάρα θα χρησιμοποιηθούν για άλλα πράγματα. Η παγκόσμια κατανάλωση δεν θα μειωθεί», υπογράμμισε, προσθέτοντας ότι, την ίδια στιγμή, οι εθνικοί λογαριασμοί θα ελαφρυνθούν από εκατομμύρια ευρώ που χρειάζονται για την ιατρική περίθαλψη των καπνιστών.

H ΠΟΥΡΙΤΑΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ. ΕΝΑΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ ΑΝΟΗΤΟΣ ΜΕ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΨΥΧΗ.ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΘΑ ΚΟΨΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΨΙΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΟΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ ΝΕΡΟ. ΕΠΙΣΗΣ ΘΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, ΤΑ ΡΕΠΟ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΝΟΗ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΜΟΛΥΝΕΙ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΜΕ ΔΙΟΞΕΙΔΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ.
ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΡΙΕΣ ΜΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ.

ΚΑΙ ΜΗΝ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΩΣ ΟΥΤΕ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΗΘΙΚΗ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΦ ΔΕ ΤΟΠΙΚ. ΤΕΛΕΙΩΣ...

π.Παντελεήμων Κρούσκος

πηγή

Ποιά "εκκλησία" εκφράζει ο Δημητριάδος Ιγνάτιος; ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ

ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ

ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΤΟΥ

 

 http://www.youtube.com/watch?v=6NuyGpdLme4&feature=player_embedded#!

Καὶ http://www.romfea.gr/ektakta-nea-2/15463-2013-01-31-10-58-27

Ὁ μητροπολίτης Βόλου κ. Ἰγνάτιος Γεωργακόπουλος, ὡς ἰνστρούχτορας τῆς Νέας Ἐποχῆς (καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ τὴν προωθεῖ) βγῆκε χθὲς στὴν τηλεόραση τῆς «Νετ» καὶ α) ἀλλοιώνοντας τὴν Πατερικὴ Παράδοση, β) προβάλλοντας μονομερῶς γνῶμες ἰατρῶν, ποὺ τὶς ταύτισε μὲ σύνολη τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, καὶ (τὸ χειρότερο γιὰ ἕνα Ἐπίσκοπο) γ) ὑποκαθιστῶντας τὴν Σύνοδο, προπαγάνδισε τὴν μεταμόσχευση ὀργάνων, καὶ ἰσχυρίστηκε ἄκομψα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποδέχεται τὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων δὲν ἔχει πάρει ὁμόφωνα καμιὰ τέτοια ἀπόφαση!!!

Ἐκτὸς ἄν, ὡς «ἐκκλησία», ὁ κ. Ἰγνάτιος θεωρεῖ τὴν ὁμαδοῦλα τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι πράγματι φέρονται ὡς νὰ ἀνήκουν σὲ μιὰ ἄλλη «ἐκκλησία», εἰσάγοντες καινοφανεῖς θεωρίες στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τὸ κάνουν αὐτὸ (ἐνῶ στὴν οὐσία εἶναι ἐλάχιστοι καὶ ὀλίγιστοι), ἐπειδὴ ἀπολαμβάνουν τὴν προστασία τοῦ Φαναρίου, ἐμεῖς δὲ οἱ ὑπόλοιποι ἀδρανοῦμε, ὅπως καὶ στὰ ὑπόλοιπα τεκταινόμενα εἰς βάρος μας ἀπὸ τοὺς τροϊκανούς.

Ἀλλὰ δὲν ἔμεινε μόνο σ’ αὐτὸ ὁ κ. Ἰγνάτιος, ἀλλὰ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἀπαντώντας στὶς ἐρωτήσεις τῶν δημοσιογράφων, ἔδειξε ὅτι ἀποδέχεται καὶ αὐτὴ τὴν «εἰκαζομένη συναίνεση»!!!

Νομίζω ὅτι καὶ ὁ ἰατρικὸς κόσμος, ἀλλὰ κυρίως οἱ ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες, τῶν ὁποίων τὸν ρόλο ὑποκλέπτει ὁ μητροπολίτης Βόλου, πρέπει νὰ δώσουν τὴν δέουσα ἀπάντηση. Ἀρκετὰ ἀνεχόμαστε ὡς λαὸς καὶ ὡς πιστοὶ τὶς «παπικὲς» ἀποφάνσεις ἐνίων δεσποτάδων.

Παραθέτω ἀπομαγνητοφωνημένο τὸ σημεῖο τῆς συνεντεύξεως, ποὺ ἀναφέρεται στὶς μεταμοσχεύσεις:

 Δημοσ.: Θέλω νὰ σᾶς ρωτήσω γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις... Σχετικὰ μὲ τὸ νόμο ποὺ λέει ὅτι ὅλοι οἱ Ἕλληνες πολίτες θεωροῦνται ἀναγκαστικοὶ δότες. Σᾶς βρίσκει σύμφωνο αὐτὸς ὁ νόμος;

Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Σὲ ὅτι ἀφορᾶ τὸ συγκεκριμένο σημεῖο αὐτοῦ τοῦ Νόμου, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἐκφράσει τὶς ἀντιρρήσεις της. Ἔχουμε τὴν αἴσθηση ὅτι τὴν εἰκαζόμενη συναίνεση δὲν εἶναι ὥριμος ἀκόμη ὁ ἑλληνικὸς λαὸς νὰ τὴν δεχθεῖ. Πιστεύω ἀκλόνητα ἀκόμη καὶ τοῦ νόμου ἰσχύοντος φοβοῦμε ὅτι οἱ ἰατροὶ πολὺ δύσκολα θὰ τὸν ἐφαρμόσουν ἐὰν οἱ συγγενεῖς ἀντιδράσουν. Γιὰ μᾶς σημασία ἔχει νὰ ὡριμάσουν πράγματα καὶ νὰ πιστέψουμε τί σημαίνει προσφορά. Τότε μόνο θὰ λύσουμε αὐτὸ τὸ θέμα.

Δημοσ.: Θέλουμε νὰ καταλάβουμε γιατί ἡ Ἐκκλησία δὲν διαδραματίζει πρωταγωνιστικὸ ρόλο, πρὸς τὴν κατεύθυνση τοῦ νὰ γίνουν οἱ Ἕλληνες δότες γιὰ νὰ σωθοῦνε ζωές...

Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Πρέπει νὰ σᾶς πῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει σταθεῖ ἀρωγὸς στὴν προσπάθεια τῶν μεταμοσχεύσεων στὴν Ἑλλάδα. Μὲ πρῶτον τὸν ἀείμνηστο ἀρχιεπ. Χριστόδουλο καὶ στὴ συνέχεια τὸ σημερινὸς μητροπ. Μεσογαίας Νικόλαο...

Δημοσ.: Ἄρα γιατί οἱ ἐπιφυλάξεις;

Δημητριάδος Ἰγνάτιος: Ἡ ἐπιφύλαξη εἶναι ἀκριβῶς, τὸ ὅτι αὐτὸ κινδυνεύει νὰ λειτουργήσει ἀντίστροφα ἀπὸ τὸ ἐπιδιωκόμενο. Ἐμεῖς θέλουμε ὁ ἄνθρωπος νὰ προσφέρεται καὶ νὰ προσφέρει οἰκειοθελῶς. Καὶ ὄχι οὐσιαστικὰ νὰ πᾶμε σ’ ἕνα ἐξαναγκασμό...

Καὶ νὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι ἄλλο. Δυστυχῶς πολλὲς ἀντιστάσεις ὑπάρχουν ἀκόμη μέσα ἀπὸ τὸν ἰατρικὸ κόσμο καὶ χῶρο. Ἐνῶ ἐμεῖς οἱ θεολόγοι εἴμασταν καὶ παραμένουμε, θὰ ἔλεγε κανείς, θετικοὶ σ’ αὐτὴ τὴν ὑπέρτατη προσφορὰ κι ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας. Ὑπάρχουν ἰατροί, καὶ λυπᾶμαι ποὺ τὸ λέγω, ποὺ ἀμφισβητοῦν τὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο, στὸν ὁποῖον βασίζεται οὐσιαστικὰ τὸ θέμα τῶν μεταμοσχεύσεων. Ἄρα στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε ἀκόμη δρόμο νὰ βαδίσουμε. Ἐδῶ θέλει χειρισμοὺς οἱ ἄνθρωποι νὰ πεισθοῦμε καὶ νὰ πεισθοῦν, ὅτι εἶναι ὑπέρτατη προσφορὰ νὰ δώσουμε ποιότητα ζωῆς σὲ ἀνθρώπους δίνοντας αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι πολύτιμο.

πηγή

Εσύ ο ίδιος δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις να την ακούσει ο Θεός; Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Πολλοί μπαίνουν στην εκκλησία, 

λένε διάφορες προσευχές και βγαίνουν. 

Βγαίνουν, χωρίς να γνωρίζουν τι είπαν.

 Τα χείλη τους κινούνται, 

αλλά τ’ αυτιά τους δεν ακούνε.
Εσύ ο ίδιος δεν ακούς την προσευχή σου, 

και θέλεις να την ακούσει ο Θεός;
“Γονάτισα”, λες. Γονάτισες, αλλά, 

ενώ το σώμα σου ήταν μέσα, ο νους

 σου πετούσε έξω. 

Με το στόμα έλεγες την προσευχή και

 με τη σκέψη λογάριαζες τόκους, 

έκανες συμβόλαια, πουλούσες

 εμπορεύματα, αγόραζες κτήματα, συναντούσες τους φίλους σου. 

Γιατί ο διάβολος, που είναι πονηρός και γνωρίζει ότι στον καιρό

 της προσευχής μεγάλα πράγματα κατορθώνουμε, τότε ακριβώς 

έρχεται και σπέρνει λογισμούς μέσα μας. Να, πολλές φορές είμαστε 

ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, και τίποτα δεν συλλογιζόμαστε· 

πάμε στην εκκλησία για να προσευχηθούμε, και τότε χίλιες 

σκέψεις περνούν από το νου μας.

Έτσι χάνουμε τους καρπούς της προσευχής, φεύγοντας από 

το ναό με άδεια χέρια. 

Το ίδιο, βέβαια, γίνεται και όταν προσευχόμαστε στο σπίτι μας 

ή οπουδήποτε αλλού.
Κάθε φορά, λοιπόν, που, καθώς προσευχόμαστε, συνειδητοποιούμε

 ότι ο νους μας έχει φύγει από το Θεό κι έχει στραφεί σε βιοτικά πράγματα,

 ας τον φέρνουμε πίσω, αναγκάζοντάς τον να μένει σταθερά και 

προσεκτικά προσκολλημένος στα νοήματα της προσευχής.

 Ας επαναλαμβάνουμε, μάλιστα, την προσευχή από την αρχή.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος 

πηγή

Το Σχολείο της Κορυτσάς. Κωνσταντίνος Χολέβας

Το Σχολείο της Κορυτσάς 

Κωνσταντίνος Χολέβας –Πολιτικός Επιστήμων 

Με προσωπική παρέμβαση του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά λύθηκε το προσωρινό πρόβλημα, το οποίο είχε προκύψει ως προς τη χρηματοδότηση του ελληνικού σχολείου στην Κορυτσά.
Το σχολείο αυτό λειτουργεί ως ιδιωτικό, διότι η Αλβανική Κυβέρνηση δεν θεωρεί την Κορυτσά«μειονοτική περιοχή».  
Δηλαδή θεωρεί ότι εκεί δεν υπάρχουν Έλληνες και δεν ανοίγει ελληνόφωνα σχολεία (που λειτουργούν αλλού). Η κρατική ελληνική χρηματοδότηση μαζί με τις δωρεές  ιδιωτών χορηγών διατηρούν σε λειτουργία ένα εκπαιδευτήριο, το οποίο απευθύνεται όχι μόνο στους Έλληνες Βορειοηπειρώτες, αλλά και σε Αλβανούς που θέλουν να μάθουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Φυσικά υπάρχουν και μαθήματα, τα οποία διδάσκονται στα αλβανικά.
Η Κορυτσά ήταν πάντοτε και παραμένει προπύργιο του Ελληνισμού στην περιοχή παρά τις μεθοδεύσεις των διαφόρων αλβανικών κυβερνήσεων.
Το 1914 ο Νομός Κορυτσάς είχε περιληφθεί στην Αυτόνομη εντός αλβανικών συνόρων περιοχή, την οποία κέρδισαν με τον αγώνα τους οι Βορειοηπειρώτες. Το 1940 ο απελευθερωτής Ελληνικός Στρατός έβλεπε με έκπληξη χιλιάδες ελληνικές σημαίες να τον υποδέχονται.
Οι κάτοικοι της πόλης και των κοντινών χωριών είναι κυρίως Βλαχόφωνοι Έλληνες. Επί πολλούς αιώνες έδωσαν αγώνα για να διατηρήσουν την ελληνορθόδοξη συνείδησή τους. Επί κομμουνιστικών καθεστώτων, ελλείψει ελληνικού σχολείου, μιλούσαν μόνο τη βλαχική διάλεκτο και όχι τα ελληνικά. Όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοβλάχων της Αλβανίας έτσι και αυτοί αγωνίζονται σήμερα να επανασυνδεθούν με την ελληνική  ταυτότητα των προγόνων τους.
Κοντά στην Κορυτσά βρίσκεται η περίφημη Μοσχόπολις, η οποία υπήρξε η πνευματική πρωτεύουσα των Ηπειρωτών Ελλήνων κατά τον 18ο αιώνα. Τυπογραφεία, Ναοί, Σχολεία και Ακαδημίες καλλιεργούσαν τα γράμματα, την πίστη και τον πόθο για ελευθερία. Οι υπερήφανοι Ελληνόβλαχοι κάτοικοί της κυνηγήθηκαν από τον Αλή Πασά και διασκορπίσθηκαν. Σήμερα είναι απλώς ένα χωριό με το όνομα Βοσκοπόγιε. 
Το σχολείο της Κορυτσάς μάς φέρνει στο νου τη μεγάλη προσφορά του Βλαχοφώνου Ελληνισμού στην πατρίδα μας. Μεγάλοι Εθνικοί Ευεργέτες υπήρξαν Βλάχοι (με Β κεφαλαίο). Ορισμένοι άλλοι λαοί προσπάθησαν να πείσουν τους Βλάχους ότι δεν είναι Έλληνες, αλλά απέτυχαν. Προ ολίγων ημερών η Πανελλήνια Ομοσπονδία Βλαχικών Συλλόγων τίμησε τον σπουδαίο Βαλκανολόγο Αχιλλέα Λαζάρου για τη συμβολή του στην ανάδειξη της ελληνικότητας των Βλάχων. 
Ας μην λησμονούμε τους Ελληνόβλαχους της Κορυτσάς.

Κ.Χ. 29.1.2013  Εφ. Κυριακάτικη Δημοκρατία 32/2013
πηγή

Κύριλλος: Αλληλέγγυοι στην Εκκλησία της Ελλάδας

Η Ελλάδα σήμερα περνά μια δύσκολη περίοδο και η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία συμβάλει στο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας της Ελλάδας, αισθανόμενη την ανάγκη να της εκφράσει την αλληλεγγύη και την υποστήριξή της, επισημαίνεται στην έκθεση του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών Κυρίλλου για τις διορθόδοξες σχέσεις προς την αρχιερατική Σύνοδο της ρωσικής Εκκλησίας. 

«Η Ελλάδα σήμερα περνά μια δύσκολη περίοδο και σε αυτές τις δοκιμασίες η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας υποστηρίζει το λαό της, ενεργοποιώντας σε πολλαπλάσιο βαθμό την αγαθοεργό της δραστηριότητα», είπε ο Ρώσος Πατριάρχης, συμπληρώνοντας:

«Αυτές τις δύσκολες για την Εκκλησία της Ελλάδας στιγμές δεν μπορούσαμε να μείνουμε θεατές, αισθανόμενοι την ανάγκη να της εκφράσουμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας. Με την ευλογία μου στις επαρχίες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας οργανώθηκε η συγκέντρωση ελεημοσύνης για τις φιλανθρωπικές ανάγκες της Εκκλησίας της Ελλάδας και τα οικονομικά μέσα, που συγκεντρώθηκαν, παραδόθηκαν στην αδελφή Εκκλησία και απεστάλησαν προς βοήθεια των πλέον απροστάτευτων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας». 

Ο Πατριάρχης Κύριλλος αναφέρθηκε στην έκθεσή του και στην επίσκεψή του στην Εκκλησία της Κύπρου, σημειώνοντας ότι: «Πόνος του κυπριακού λαού παραμένει η συνεχιζόμενη κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού, η βεβήλωση των χριστιανικών ιερών, που βρίσκονται εκεί. Γι’ αυτό ήταν καθήκον μας να εκφράσουμε την υποστήριξή μας στους εκπροσώπους των εκκλησιαστικών και κρατικών Αρχών της Κύπρου, καθώς και να λάβουμε μέτρα για να προσελκύσουμε την προσοχή της ρωσικής και διεθνούς κοινής γνώμης στο πρόβλημα αυτό». Ο προκαθήμενος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας επεσήμανε ιδιαιτέρως και το γεγονός ότι σημαντικό τμήμα των πιστών της Κυπριακής Εκκλησίας προέρχεται πλέον από χώρες, που υπάγονται στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της ρωσικής Εκκλησίας, δηλαδή από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Η ρωσόφωνη Διασπορά καθίσταται «σημαντικός συνδετικός κρίκος μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών» και ιδιαίτερη απήχηση είχε το γεγονός της θεμελίωσης του ρωσικού ναού του Αγίου Νικολάου στη Λεμεσό. 

Ο Ρώσος Πατριάρχης επεσήμανε στην έκθεσή του και τη σημασία της σύσκεψης των προκαθημένων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών Γεωργίας Ηλία, Πολωνίας Σάββα, Τσεχίας και Σλοβακίας Χριστοφόρου και επίσημων εκπροσώπων της Ρουμανικής και της Βουλγαρικής Εκκλησίας, καθώς και του Πατριαρχείου Αντιοχείας στην πατριαρχική κατοικία στο Κρεμλίνο στις 21 Νοεμβρίου του 2011, όπου εκτός των άλλων «όλοι οι συμμετέχοντες στη συνάντηση ομοφώνως εξέφρασαν την άποψη ότι κατά την προετοιμασία της Πανορθοδόξου Συνόδου οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται σύμφωνα με την αρχή της ομοφωνίας όλων των Τοπικών Εκκλησιών και όχι με απλή πλειονοψηφία». 

Στην έκθεσή του ο Πατριάρχης Κύριλλος εξέφρασε και την ανησυχία του για την οξεία επιδείνωση της θέσης των χριστιανών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. «Λόγος γίνεται για τη διατήρηση του χριστιανισμού σε εκείνα τα εδάφη, όπου υπάρχει επί δύο χιλιετίες και με όλους τους προσιτούς τρόπους προσπαθήσαμε να επιστήσουμε την προσοχή της διεθνούς κοινότητας στο πρόβλημα αυτό», σημείωσε ο προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας.
Πηγή: ΑΜΠΕ

πηγή

Υπάρχει χριστιανική ευθανασία; π. Βασίλειος Καλλιακμάνης

α) Τα τελευταία χρόνια, τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες χώρες, γίνεται λόγος για την ευθανασία. Σε ορισμένες μάλιστα από αυτές η ευθανασία έχει νομιμοποιηθεί. Τα ερωτήματα που συχνά θέτονται είναι: Έχει ο σύγχρονος άνθρωπος, που πάσχει από κάποια ανίατη ασθένεια, το δικαίωμα να αποφασίσει πότε και πώς θα πεθάνει; Έχει το δικαίωμα να επιλέξει έναν ήρεμο θάνατο χωρίς βάσανα και πόνους; Έχουν οι γιατροί το δικαίωμα να «απαλλάξουν» τους ασθενείς που το επιθυμούν από μια ζωή γεμάτη οδύνη;

β) Αν κάνουμε μια σύντομη αναδρομή, θα δούμε ότι στην αρχαία ελληνική σκέψη η ευθανασία συνδέεται με τον ευτυχισμένο και ένδοξο θάνατο, κι όχι με τη βίαιη διακοπή του. Ο Διαγόρας ο Ρόδιος σε βαθιά γεράματα εξέπνευσε δοξασμένος και χαρούμενος, όταν τα παιδιά του, που μόλις είχαν στεφθεί ολυμπιονίκες, τον περιέφεραν στους ώμους τους στο ολυμπιακό στάδιο κάτω από τις επευφημίες του πλήθους.

γ) Επίσης, η Εκκλησία εύχεται, τα τέλη της ζωής να είναι «χριστιανά», ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά. Οι μάρτυρες της Εκκλησίας αντιμετώπιζαν με καρτερία τον θάνατο και προσεύχονταν για τους δημίους τους (βλ. Πραξ. 7, 54-59). Η κοινωνία με το πρόσωπο του Σταυρωθέντος Χριστού συμβάλλει στην υπέρβαση του φόβου του θανάτου και γεννά εσωτερική πληρότητα. Γι’ αυτό και ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος όταν συνάντησε τον Κύριο, πλήρης χάριτος ζήτησε να πεθάνει.

δ) Γράφει ο Όσιος Νικόδημος Αγιορείτης: «O Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος έλαβε μακράν και πολυχρόνιον ζωήν εις τον κόσμον τούτον. Eπειδή και εχρηματίσθη, ήτοι απεκαλύφθη εις αυτόν από το Πνεύμα το Άγιον, ότι να μην ιδή θάνατον, προ του να θεωρήση με τους οφθαλμούς του τον Δεσπότην Xριστόν. Όθεν, όταν ο Kύριος ημών επροσφέρθη εις τον Nαόν τεσσαράκοντα ημερών νήπιον, τότε εδέχθη αυτόν εις τας αγκάλας του. Kαι πληροφορηθείς από το Πνεύμα το Άγιον τα περί αυτού μέλλοντα, έλαβε το τέλος της ζωής του, κατά τον ανωτέρω χρηματισμόν και την αποκάλυψιν του Aγίου Πνεύματος». Εδώ έχουμε δείγμα χριστιανικής ευθανασίας.

ε) Όμως, η έννοια αυτή μεταφέρθηκε στη Δύση με διαφορετικό νόημα. Ο άγγλος φιλόσοφος R. Bacon (13ος αι.), κατ’ άλλους ο Fr. Bacon (16ος -17ος αι.) τη μετέφρασαν στα αγγλικά ως euthanasia με την έννοια της επίσπευσης του θανάτου, προκειμένου να τεθεί τέρμα σε μια ζωή γεμάτη πόνο και ταλαιπωρίες. Η μεταφορά αυτή συνδέεται με τη δυτική θεολογική σκέψη, την ατομιστική θεώρηση της ζωής και τη σταδιακή εξατομίκευση του θανάτου, αφού εκεί χάθηκε βαθμηδόν ο κοινοτικός και κοινωνικός χαρακτήρας του και μεταβλήθηκε σε ταμπού.

στ) Όμως, ο θάνατος και η ευθανασία δεν είναι ατομικές υποθέσεις. Έχουν ευρύτερες κοινωνικές διαστάσεις. Αφορούν τον άνθρωπο ως αυτεξούσιο και ελεύθερο πρόσωπο σε σχέση και κοινωνία με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Πολύ περισσότερο ισχύει αυτό στον τόπο μας όπου οι οικογενειακοί δεσμοί είναι ισχυροί και διασώζεται κάποιο κοινοτικό πνεύμα. Είναι ενδεικτικό ότι ο Ευγένιος Βούλγαρης (18ος αι.) στη μελέτη του περί ευθανασίας διασώζει την ανατολική παράδοση, που στηρίζεται στην αρχαιοελληνική και τη χριστιανική σκέψη.

ζ) Όταν γίνεται λόγος για ευθανασία, δεν μπορεί να αγνοείται η επίγεια πορεία του ανθρώπου, κατά την οποία δημιουργούνται οι προϋποθέσεις και διαμορφώνονται τα κριτήρια για την αντιμετώπιση του πόνου, της ανίατης ασθένειας και του θανάτου. Η διαμορφωμένη αντίληψη για το ευ ζην οδηγεί και σε ανάλογη αντίληψη για το ευ θνήσκειν. Οπότε, ο άνθρωπος του Θεού ασκείται και ετοιμάζεται για τη χριστιανική ευθανασία, όπως ο Άγιος Συμεών. Ακούει τους λόγους της προφητείας, «έρχομαι ταχύ» και απαντά, «ναι έρχου, Κύριε Ιησού» (Αποκ. 22, 20).

πηγή,

ΦΩΤΙΣΜΕΝΕΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ αγιου ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ

«Στόν σύγχρονο Οικουμενισμό, όλα βασίζονται στήν ακόλουθη θέση, στό ουμανιστικό αξίωμα: 

Η Εκκλησία δέν είναι μία αλλά πολλές. 

Είναι σάν η Εκκλησία να κομματιάστηκε. 

Η Εκκλησία όμως δέν μπορεί νά διαιρεθεί. 

Από αυτήν μπορεί κανείς μονάχα νά εκπέσει καί όχι νά αποκοπεί. 

Στήν ουσία της η Εκκλησία είναι θεανθρώπινος οργανισμός, θεανθρώπινο σώμα, το πρόσωπο τού Θεανθρώπου καί γι’αυτό είναι πάντοτε μία, σέ όλους τούς κόσμους μία. 

Σέ αυτό έγκειται η οικουμενικότητά της, η καθολικότητα. 

Ο σύγχρονος Οικουμενισμός δέν είναι τίποτε περισσότερο από ψεύτικους χριστούς, ψεύτικους μεσσίες, ψεύτικους προφήτες, γεμάτος από ποικιλότητα πίστεων, ολιγοπιστίας καί τέλος παντελούς απουσίας. 

Η προβληματική τού συγχρόνου Οικουμενισμού είναι καθαρά κοσμική, πολιτικάντικη καί στήν ουσία της κομμουνιστική-παπιστική. 

Τά πάντα ανάγονται σέ «κοινωνικές» αξίες καί μάλιστα γήινες καί παροδικές. 

Δέν υπάρχει τό θεανθρώπινο επίκεντρο, η προβληματική τού Ευαγγελίου: 

Δέν επιζητείται «πρώτον η Βασιλεία τού Θεού» καί η Δικαιοσύνη Του αλλά τό βασίλειο τού κόσμου αυτού καί όλα όσα είναι εξ αυτού.

Τό ζήτημα τής ενότητος δέν μπορεί νά επιλυθεί μέ κανένα «διάλογο» παρά μονάχα διά τής μετανοίας ενώπιον τού Θεανθρώπου, ο οποίος είναι η Εκκλησία: «Μνημόνευε ούν πόθεν πέπτωκας καί μετανόησουν» (Αποκ. 2,5). 

Δίχως τόν Θεάνθρωπο, οι δήθεν εκκλησίες δέν είναι τίποτε περισσότερον από «Συναγωγές τού Σατανά» (Αποκ. 2, 9). 

Η έξοδος από τήν αίρεση είναι: 

«Μετανόησον...» (Αποκ. 2, 16). 

Αυτό ισχύει γιά κάθε αίρεση, γιά όλες τίς «232» αιρέσεις-εκκλησίες. 

«Μνημόνευε ουν πώς είληφας καί ήκουσας (Τήν Ιερά Παράδοση τής Αληθείας) καί τήρει καί μετανόησον...» (Αποκ. 3, 3). 

Διά τού Οικουμενισμού εισέβαλε στήν Εκκλησία καί επεβλήθη η καθαρώς κοσμική καί διεθνή, αθεϊστική, κομμουνιστική προβληματική. 

Σήμερα είναι αδύνατον γιά τήν γνήσια Εκκλησία νά εκφραστεί γιατί, πού είναι οι γνήσιοι μάρτυρές της – οι Μάρτυρες, μά καί οι πρώτοι της θεολόγοι; 

Έτσι επλήθυναν οι ρηχοί, ουμανίζοντες, παπίζοντες, αιρετίζοντες καί προτεσταντίζοντες θεολόγοι....».