ΑΙ ΓΙΩΡΓΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ: Ο ΑΓΙΟΣ, ΤΟ ΣΦΟΓΓΑΤΟ ΚΑΙ Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΩΝ!

Της Λένας Σαββίδου 

Ο Άγιος Γεώργιος από την Οινόη στον Εύξεινο Πόντο. Το όνομα του Αγίου έχει συνδεθεί με πολλούς μύθους και ιστορίες, τι σχέση όμως μπορεί να έχει με το σφογγάτο, μια παραλλαγή της γνωστής μας ομελέτας;

Κατ εξοχήν σύμβολο της πάλης του Ανθρώπου με τον κατώτερο εαυτό του, ο δρακοκτόνος Άι Γιώργης, έχει σπείρει απ άκρη σ άκρη του Χριστιανικού κόσμου μύθους και ιστορίες που σχετίζονται με το πρόσωπο του, μα όχι κατ ανάγκη και με την εν ζωή θαυματοποιό δράση και βίο του. Μέσα από αυτές τις ιστορίες αναδεικνύονται πανανθρώπινα ιδεατά σχήματα υψηλών αξιών και συναισθημάτων όπως είναι η Δικαιοσύνη και η Ευγνωμοσύνη. 
Το σφογγάτο από την άλλη, δεν είναι παρά μια παραλλαγή πάνω στην γνωστή μας ομελέτα. Το επιτυγχάνουμε με τον εμπλουτισμό της δεύτερης με ψιλοκομμένο κρεμμύδι κι αλεύρι που είναι η αρχική εκδοχή και στη συνέχεια με υλικά που άπτονται της όρεξης της στιγμής.

Την ιστορία του Άι Γιώργη και του σφογγάτου που χρέωσε πολύ ακριβά σε καλοφαγάδες καπεταναίους την απαντούμε σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.  Έτσι υπάρχει τόσο στον Πόντο όσο και στην Κρήτη και στη Ρόδο, σε πολύ κοντινές, μεταξύ τους, παραλλαγές. Αναζητώντας τις ρίζες της, εύκολα τις βρίσκουμε στα κείμενα του Αγίου και στο συναξάρι. Ο δε Πολίτης στα Λαογραφικά Σύμμεικτα μας πληροφορεί και για το πέρασμα της στην Αγιογραφία.

Η παραλλαγή από την Οινόη καταγράφηκε από τον Παμπουκη στην εξαιρετική εργασία του «Νιώτικος Αϊ Γιώργης» και δημοσιεύτηκε στο πρώτο τεύχος του λαογραφικού περιοδικού «Χρονικά του Πόντου», που εξέδωσε τον Σεπτέμβρη του 1943 ο σύλλογος Ποντίων «Αργοναύται-Κομνηνοί».

Από λαογραφικής απόψεως ενδιαφέρον παρουσιάζει το τάμα που γίνεται στον Άγιο. Σε αυτόν δίδεται ανθρώπινη τροφή. Κάτι πολύ συνηθισμένο παλαιότερα, ως απομεινάρι αρχαίων τελετών προσφοράς γεννημάτων και βλαστημάτων της Γης στο Θείο και που σήμερα το απαντούμε στις γνωστές μας Φανουρόπιττες.

Λαογραφικό ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης και η μελέτη του Ποντιακού ιδιώματος της περιοχής της Οινόης, όπως αυτό απαντάται στην παρούσα καταγραφή.

Τ’αι Γιώργη το σφογγάτο

« Ετάλαιβανε κάτι παιδία τς εγλεσίας τον αύλόϋρο κ΄έναν παιδί όλο ενικίουτουνε.

Καί είπε: Αι Γιώργη μου, ας νικώ και να φτάω σ’  ένα σφογγάτο.

Καθώς εδίβεν επάλαιψεν πάλι, ένίκησε.

Κι’ οτιότοτες, έτρεξε ση μάναν ατου, εγιαπτίρεψεν το σφογγάτο κ’ έφερεν ατο σην εγκλεσία.

Έβαλεν ατ’ έμπρου σον αι Γιώργη κ’είπεν ατόνα: Φα τ΄, αι Γιώργη μου. Καί έφυε.

Να και τρείοι καπιτανέοι, έβγαιναν ασ΄ έναν καράβι και πάνε να προσκυνούνε σην έγκλεσία.

Σαν είδαν το σφουγγάτο, είπανε: Αβούτο για εμάς θε να ένι, ας κα(θ)ομεστιν’ τρωμ’ ατο.

Σαν εξέφααν’ κ’ εθέλησαν’ να σηκούντανε να φέουνε, επιάστανε τα κόλους άτουν αχαμαιλά και ‘κ’επόρειναν’ να σηκούντανε.

Είπανε: αι Γιώργη θέλει να πλερώνομ’ ατον το σφογγάτο.

Και έβγαλαν απ’έναν πεντάρι.

Άμα πάλι ΄κ΄επορησαν’ να φέουνε.

Έβγαλαν απ΄ ένα μετσητιέ και πάλι ΄κ΄επορησανε.

Σαν έβγαλαν απ’ ένα λίρα, οτιότοτες έσηκώθανε.

Κι’ αφοτ’ εφειναν’, είπανε: «Ε αι Γιώργη, άκριβά πουλείς τα σφογγάτα σου!»

Μετάφραση:

Του Άι Γιώργη το σφογγάτο.

Παλεύανε κάτι παιδιά στης εκκλησίας τον αυλόγυρο κι ένα παιδί όλο νικιόταν.

Και είπε: «Άι Γιώργη μου, ας νικήσω και να σου φτιάξω ένα σφογγάτο.
Καθώς πήγε και πάλαιψε πάλι, νίκησε.

Και τότε, έτρεξε στη μάνα του, ετοίμασε το σφογγάτο και το έφερε στην εκκλησία.

Το έβαλε μπροστά στον Άι Γιώργη και του πε: Φάε το Άι Γιώργη μου. Και έφυγε.

Να και τρεις καπεταναίοι, που έβγαιναν από ένα καράβι και πάνε να προσκυνήσουν στην εκκλησία.

Σαν είδαν το σφογγάτο, είπανε: Αυτό για εμάς θα είναι, ας κάτσουμε να το φάμε.

Αφού απόφαγαν και θέλησαν να σηκωθούν να φύγουν, έμειναν κολλημένοι κάτω και δεν μπορούσαν να σηκωθούν.

Είπανε: Ο άι Γιώργης θέλει να του πληρώσουμε το σφογγάτο.

Κι έβγαλαν από ένα πεντάρι.

Αλλά και πάλι δεν μπόρεσαν να φύγουνε.

Έβγαλαν από ένα μετζίτ* και πάλι δεν μπόρεσαν.

Όταν έβγαλαν από μία λίρα, τότε σηκωθήκανε.

Κι αφού έφευγαν, είπαν: «Ε άι Γιώργη, ακριβά πουλάς τα σφογγάτα σου!».

Στην ιστορία του Αι Γιώργη της Οινόης ο άνθρωπος παρουσιάζεται μέσα από το δίπολο του ευγνώμονα και του αγνώμονα χαρακτήρα. Το νεαρό παλληκάρι εμφανίζεται ανήμπορο να νικήσει στους αγώνες με τους φίλους του, τα καταφέρνει με τη βοήθεια της εσωτερικής δύναμης της ψυχής του, το κατ εξοχήν θεϊκό κομμάτι μας και αποδίδει ευχαριστίες στον Άγιο Γεώργιο, απτή απόδειξη της ευγνωμοσύνης του, το σφογγάτο που του ετοιμάζει η μητέρα του.

Στον αντίποδα του νεαρού, οι καπεταναίοι, ενώ αναγνωρίζουν το τάμα, γιατί η εκκλησία δεν είναι χώρος εστίασης και σαφώς ότι βρίσκεται μπροστά στην εικόνα ενός αγίου, τάμα προς αυτόν αποτελεί, ψεύδονται τόσο μεταξύ τους, όσο και στον εαυτό τους και θεωρούν το σφογγάτο, κέρασμα τους. Τραβούν το ψέμα τους ως το τέλος και καταναλώνουν το έδεσμα δείχνοντας αγνωμοσύνη στον άγιο στον οποίο προσέτρεξαν να προσευχηθούν και να αιτηθούν της βοήθειας του. Σε άμεση ανταπόδοση στην αντικρουόμενης της εσώτερης ηθικής τάξης της ψυχής, συμπεριφορά τους, έρχεται η τιμωρία. Καθηλώνονται στο σημείο όπου και εκάθησαν να φάνε. Συνειρμικά οδηγούμαστε στην έγερση των τύψεων και στην καθήλωση του ανθρώπου μέσω αυτών σε κατώτερα επίπεδα πνευματικής και ψυχικής κατάστασης.

Και στο σημείο αυτό ξεκινά το παζάρεμα με τον Άγιο και η συμβολική απεικόνιση του ευθυνόφοβου μέρους του εγώ μας, που κατά την πληρωμή των λανθασμένων συμπεριφορών μας, αιτείται, της χαμηλότερης πληρωμής. Τον τελευταίο όμως λόγο έχει ο Άγιος, η εσώτερη ηθική μας, που καθορίζει το ακριβές τίμημα, το οποίο συχνά είναι πολύ υψηλό. 

*Το μετζίτιον (μετζίτ,μετζίτι ή μεζίτθι) ήταν νόμισμα, το οποίο έκοψε κι έθεσε στην κυκλοφορία ο Σουλτάνος Αβδούλ Μετζίτ το 1844. Υπήρχε το χρυσό μετζίτι που ισούταν με μία χρυσή οθωμανική λίρα, 100 γρόσια δηλαδή και το πιο συνηθισμένο, το ασημένιο μετζίτι με αξίας ίση προς το 1/5 της χρυσής οθωμανικής λίρας, 20 γρόσια.
πηγή

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΜΕΤΕΒΑΛΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΝΑΟ ΣΕ ΠΑΠΙΚΟ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

ΜΕΤΕΒΑΛΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΝΑΟ ΣΕ ΠΑΠΙΚΟ

Το Σάββατο του Λαζάρου ο οικουμενιστής επίσκοπος Μεσσηνίας, έκανε συναυλία μέσα σε ορθόδοξο ναο, με παπικούς ύμνους!!!

Ολοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί ετοιμαζόταν να γιορτάσουν τα Πάθη του Χριστού και ο Μεσσηνίας ζούσε στον κόσμο του.

Δια να εισέλθω εις το εν τίτλω θέμα, θα πρέπη να αναφερθώ τι υπόσχονται οι χειροτονούμενοι ιεράρχαι κατά την, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, στιγμήν της χειροτονίας των.

Επί της κεφαλής των χειροτονουμένων τίθεται το Ευαγγέλιον ότι θα τηρήσουν άπαντα τα αναφερόμενα εις το Ευαγγέλιον, θα σεβασθούν τους ιερούς κανόνες τους αναφερομένους εις το ιερόν πηδάλιον και θα τηρήσουν την ιεράν παράδοσιν της ορθοδόξου εκκλησίας. Ούτως ωμολογήσεν και ο μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομος Σαββάτος κατά την χειροτονίαν του. Δεν παρήλθεν όμως πολύς χρόνος που, ο ανωτέρω ιεράρχης αθέτησε την υπόσχεσιν αυτήν, εξαπατήσας την ιεράν σύνοδον, ως θα αποδείξω κατωτέρω. Μετ’ ολίγας ημέρας ο ειρημένος ιεράρχης μετά την ενθρόνισίν του απεκάλυψε το πραγματικόν του πρόσωπον. Εδήλωσε εις την τότε εκδιδομένην εν Καλαμάτα εφημερίδα «Επικαιρότητα» 7-4-2007 ότι θα τον δούμε να πίνη καφέ εις καφενείον της κεντρικής πλατείας Καλαμάτας και ότι θα συχνάζη εις καφετερίας και εδογμάτισε δεν θα αποβάλη την ιερωσύνην του αν πιη καφέν εις κεντρικόν καφενείον της Καλαμάτας.

Επ’ αυτού απαντουν άπαντες οι άγιοι ιεράρχαι και προ πάντων ο συνώνυμός του άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος∙ ο ιερός Χρυσόστομος μετά τα ιερά του καθήκοντα, προσήρχετο εις την οικίαν του και ήσθιε λιτά φαγητά. Καφωδείον (= καφενείον) δεν εγνώριζεν. Ό,τι είχεν το σκόρπισε εις την πτωχολογίαν, προς δε μερικά αντικείμενα της αρχιεπισκοπής τα επώλησε δια να θρέψη τους πεινασμένους πένητας αδελφούς του. Ο ιερός Χρυσόστομος με τα λόγια του και τας πράξεις του μας εδίδαξεν την ορθόδοξον όντως χριστιανικήν πορείαν. Οι (40) τόμοι που μας κατέλιπεν ανατρέφουν εσαεί τον ψυχικόν κόσμον των χριστιανών, και διαμορφώνουν χριστιανικούς χαρακτήρας, ευεργετών την οικουμένην ολόκληρον. Όμως ο Χρυσόστομος μητροπολίτης Μεσσηνίας δεν στοιχείται εις τα έργα και λόγια του ιερού Χρυσοστόμου, χρησιμοποιών «δικό του ευαγγέλιον» το αντι-Χρυσοστομικόν και αντιευαγγελικόν. Και ιδού κατωτέρω τα έργα και αι ημέραι του. 1) Μετά παρέλευσιν εννέα (9) περίπου μηνών, κατά την εορτήν του αγίου Νικολάου, κατά το ρωμαιοκαθολικόν ημερολόγιον συμπροσευχήθη με τους παπικούς εις το Μπάρι της Ιταλίας. Ιδού τι αναφέρει το έγγραφον που έχω εις χείρας μου: «Αυτήν την χρονιά στην αρχιερατικήν ευχαριστίαν παραβρέθηκε, μαζί με τον αρχιεπίσκοπον Μπάρι – Μπιτόντο κ.κ. Francesco Laccucci και ο ορθόδοξος μητροπολίτης κ.κ. Χρυσόστομος Σαββάτος, καθώς και πλήθος πολιτικών και στρατιωτικών αρχών.. η υπογραφή του εγγράφου «ο καθηγούμενος π. Δαμιανός».

Ενώ ο ανωτέρω μητροπολίτης εγνώριζε ότι αι συμπροσευχαί μετά των αιρετικών απαγορεύονται από τους ιερούς κανόνας (ΜΕ, ΞΕ των αγίων Αποστόλων σελ. 51-52, 84 ιερού Πηδαλίου εκδόσεως «Αστέρος») με καθαίρεσιν, περιφρονεί τους Ι. Κανόνας και συνεχίζει τας συμπροσευχάς με αιρετικούς. Έτσι την 28-11-2010, ημ. Κυριακήν ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος Κουντουρίας και Πριμάντος πάσης Αγγλίας Ρουάν Γούλιαμ το πρωί της κυριακής (28-11-2010) παρηκολούθησε την θείαν λειτουργίαν που ετελέσθη εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Δημητρίου (Μπραχαμίου). Την 28-11-2010 ημ. Κυριακήν, το μεν πρωί συμπροσευχήθη εις τον ειρημένον ναόν με τον Αγγλικακόν επίσκοπον Κουντουρίας και Πρίμαντος πάσης Αγγελίας Ρουάν Γούλιαμ, το δε εσπέρας της ιδίας ημέρας, παρευρέθη εις την θείαν ευχαριστίαν που τελέσθηκε από τον ειρημένον Αγγλικανόν επίσκοπον εις την Αγγλικανικήν εκκλησίαν του αγίου Παύλου επί της οδού Φιλελλήνων (Αθηνών) παρόντος και του Βρεττανού πρέσβεως κ. David Landsman.

Το δε αυτό έτος συμπροσευχήθη με τους παπικούς εις Κύπρον. Εξ πόθου προς τον παπισμόν εξεφράσθη εις τον τύπον («Έθνος» Αθηνών) κατά το ίδιον έτος (2010) ότι: «η ορθόδοξος εκκλησία δεν είναι μία, αλλά διηρημένη», κατ’ αντίθεσιν προς το σύμβολον της πίστεως, προκαλέσας την αντίδρασιν του μητροπολίτου Κυθήρων ανακαλέσαντος αυτόν εις την τάξιν, τη παρεμβάσει του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.

Την 13-7-2007 ημ. Παρασκευήν παρηκολούθησε χορόν Βέλγων – Βελγίδων οίτινες μετά την λήξιν του χορού εγυμνώθησαν εντελώς ενώπιον των: Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, νυν πρωθυπουργού Αντωνίου Σαμαρά, πρώην προέδρου ΣΥΡΙΖΑ κ. Ν. Κωνσταντοπούλου, Δημάρχου κ. Νίκα και πλήθους κόσμου, χωρίς ο ειρημένος Μητροπολίτης να διαμαρτυρηθή εντόνως, εκπρόσωπος γαρ του κλήρου. Διεμαρτυρήθη έγγαμος γυνή τις αποχωρήσασα του τόπου του χορού με την έντονον διαμαρτυρία «αίσχος». Βλέπετε, αδελφοί μου, ότι αυτή η γυνή ηνωχλήθη από την αδιάντροπον αυτήν παρουσίαν των χορευτών – χορευτριών, ενώ ο μητροπολίτης μακαρίως εθεάτο αυτό το αισχρόν φαινόμενον.

Εκείνο όμως που προκάλεσεν την οργήν του εχέφρονος χριστιανού Έλληνος ήτο το θράσος του μητροπολίτου Μεσσηνίας εκ των αντιχριστιανικών δηλώσεων που έδωσε εις το διμηνιαίον περιοδικόν «Flash» Μεσσηνίας, Δεκεμβρίου 2009 – Ιανουαρίου 2010. Είπεν τότε, όταν ηρωτήθη από τους δημοσιογράφους του περιοδικού αυτού δια την αδαμιαίαν περιβολήν χορευτών – χορευτριών, Βέλγων – Βελγίδων: «Και τι έγινε που είδα γυμνές. Καλά, δεν έχουν δη οι άνθρωποι το σώμα τους γυμνό, σκανδαλίζονται τόσο πολύ; Μα αν είναι τόσον επιρρεπείς πώς κρίνουν τους άλλους και δεν κρίνουν τον εαυτόν τους;». Ενώ ένας εχέφρων μετανοήσας χριστιανός θα εζητούσε συγγνώμην από τον Θεόν και τους ανθρώπους, υπακούων εις το «ο βλέπων γυναίκα εις το επιθυμήσαι… ήδη εμοίχευσεν» (Ματθ.) και του ψαλμικού: «Απότρεψον τους οφθαλμούς μου του μη ιδείν ματαιότητα». Μόνον οι αλήται του πεζοδρομίου και οι άνθρωποι της Τρούμπας του Πειραιώς εκστομούν τοιαύτας, ως ανωτέρω, δικαιολογίας. Ιδου λόγια σεμνού επισκόπου. «Μόνον όταν βαπρίζω μικρά νήπια θήλεα, βλέπω ταύτα γυμνά» (Μητροπολίτης Μεσσηνίας + Χρυσόστομος Θέμελης). Εις το ίδιον ως άνω περιοδικόν εξέμεσεν ο Μητροπολίτης Σαββάτος όλον το αντιχριστιανικόν του δόγμα: δια να στερεωθή μίαν οικογένεια πρέπει οι νέοι να έχουν προγαμιαίες σχέσεις, να αποβληθούν αι εικόνες από τα σχολεία και τα δικαστήρια, που συντελούν εις την διαμόρφωσιν του χριστιανικού χαρακτήρος του ανθρώπου. Επί (4) έτη δεν παραχωρεί ιερέα εις τον ιερόν Ναόν αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της ειρημένης ομωνύμου μονής Καλαμάτας, λες και έχομεν ολοκληρωτικόν καθεστώς.

Ενώ θα έπρεπε να αναφερθούν πρώτον τα εν τω τίτλω αναφερόμενα, έκρινα ότι θα έπρεπε να διεξέλθω πρώτον τα «έργα και ημέρας» του μητροπολίτου Μεσσηνίας, ώστε με τον συνδυασμόν των περιγραφηθέντων και των εν τίτλω αναφερομένων, να προσφέρω κατανοητήν εικόνα εις τον αναγνώστη.

Επόμενον είναι λοιπόν, ως ανωτέρω κατέδειξα, ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας να μεταβάλη τον ορθόδοξον ναόν των Ταξιαρχών Καλαμάτας εις παπικόν, έρωτος ένεκα προς τον παπισμόν.

Την 27-4-2013 ημ. Σάββατον και ώραν 20.00 μ.μ. εορτήν του αγίου φίλου του Χριστού Λαζάρου, περιφρονώντας τας χριστιανικάς και κανονικάς (= ιερών κανόνων) εντολάς, κατ’ έτος πλέον ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας αναπέμπει εις τον ιερόν Ταξιαρχών Καλαμάτας προσευχάς προς τον πατερούλη του, τον Πάπαν εισάγων προσευχήν μετά μουσικών οργάνων. Έτσι μετέβαλεν και εφέτος (27-4-2013) κατά τον ως είρηται χρόνον, τον οίκον του Θεού (Ιερόν Ναόν Ταξιαρχών Καλαμάτας εις οίκον εμπορίου). Το ρεπερτόριον απετέλεσαν: (5) βιολιά, ένα λαούτο και ένα ακορντεόν μετά παπικής μουσικής «Ave Maria…», «Omnia ostia». Κάποιος εκ των οργανωτών έπλεξε το ανιστόρητον ψεύδος ότι ο ύμνος που συνέθεσε η αγία Κασσιανή: «Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…» απευθύνεται προς την αγίαν Μαγδαληνήν (24-7), ενώ απευθύνετο εις πόρνην τινά που εσφόγγισε με τα μαλλιά της τας πόδας του γλυκυτάτου μας Ιησού (Λουκ. Ζ, 36-50). Ιδού τι αναφέρει το Ι. Πηδάλιον, που απαγορεύει την προσευχήν μετά μουσικών οργάνων «Ώσπερ ουν το σεμνόν και σύμμετρον της μουσικής ευπρόσιτον δια τας ακμαιοτέρας κατασκευάζειν τας καρδίας οίον ανασπώσαν την ψυχήν του σώματος. Αρμονία γαρ των πνεύματι οικειότατον, μέσην έχουσαν φύσιν, σώματός τε παχύτητος και πνεύματος αϋλότητος. Ούτω πάλιν υπέρμετρος μουσική, και τω ηδεί παρά το μέτρον ενασχολουμένη, ουχ ηδύνει (= δεν ευχαριστεί), αλλ’ εκλύει (= εκφαυλίζει, διαφθείρει)… δια τούτο μόνον των ανθρώπων αποδεχόμενοι εν τη εκκλησία ως φύσει ενυπάρχουσας και απεριέργους, τα δια οργάνων κρούματα και εμπνεύσματα αποδιοπομπούσιν ως περιεργωδέστερα οι θείοι πατέρες» (ΟΕ κανών της ΣΤ Οικουμενικής Συνόδου ερμηνεία»).

Αδελφοί μου, δεν υπάρχουν σήμερον ζηλωταί, πυρ πνέοντες. Δεν επήραμεν την ιερά σκυτάλην από τους ελληνορθόδοξους προγόνους μας, που επορεύθησαν εις την ζωήν των με ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, θαυματουργήσαντες. Έτσι μας παρέδωσαν μίαν Ελλάδα μεστήν ιστορίας και δόξης, την οποίαν εκαμάρωναν και εζήλευον οι Ευρωπαίοι. Πέσαμε χαμηλά χωρίς να μυρίζουμε Ελλάδα και χριστιανισμό. Δεν ορμώμεθα πλέον από θυσιαστικόν πνεύμα. Το μόνον που ενδιαφέρει το πλείστον των Ελλήνων είναι το «μαμ» και «η ’κονόμα», «ραχατιλίκι», «σεξ» και η «ήσσων προσπάθεια». Δώσαμε τα ατίμητα εις τους αξέστους. Δεν μας ελκύει πλέον η ελληνική ιστορία, την οποίαν καταχωνιάσαμε, δια να μας την υπομιμνήσκουν σήμερον οι ξένοι  η οποία ελάμπρυνε την ωραίαν Ελλάδα. Και κατέστημεν ούτως δουλάκια. Έτσι κάθε κληρικός επαμφοτερίζων, ως ο φραγκοδεσπότης Χρυσόστομος Σαββάτος εκμεταλλεύεται την αδιαφορίαν μας περί την πίστιν και μπασταρδεύει την ορθοδοξίαν μας. Εάν δεν προβάλωμεν οι χριστιανοί της Καλαμάτας σθεναράν αντίστασιν στις ερωτοτροπίες του Σαββάτου προς τον πάπαν, γρήγορα θα γίνωμεν τα τσιράκια του πάπα.

Αδελφοί και πατέρες. Εάν ο επίσκοπος Μεσσηνίας επιθυμή ερμαφρόδιτον κατάστασιν (ορθόδοξον και φιλοπαπικήν) έχουμεν χρέος, να τον εμποδίσωμεν. Και να του πούμε: Εάν θέλης να επιβάλης εις την ορθόδοξον Μεσσηνίαν παπικάς δοξασίας και καταστάσεις: δεν είσαι δεκτός, πάρε δρόμον. Εάν όμως αδιαφορήσωμεν αυτός σιγά – σιγά θα φθείρη την ορθόδοξον πίστιν μας, και θα μας λατινοποιήση. Θα μείνωμεν χριστιανοί εις την ταμπέλαν∙ και τότε αλλοίμονον μας.

Καλαμάτα 30/4/2013

Μετά τιμής

Κων/νος Παπαδόπουλος
Ανθυπασπιστής Χωροφυλακής ε.α.
Κοραή 1 Τ.Κ. 24100 Καλαμάτα
τηλ. 2721025404

 πηγή

Προτάσεις τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς στήν ἠμερήσια διάταξη τῆς ΔΙΣ: «Ὁ ρόλος τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας στήν σύγχρονη Ἑλληνική κοινωνία»

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 5ῃ Ἰουνίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Κατόπιν τῆς κυκλοφορήσεως τοῦ ἀπό 4/6/2013 Δελτίου Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διά τοῦ ὁποίου δημοσιοποιήθηκε ἡ ἡμερησία διάταξις τῆς τακτικῆς συγκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπό 15ης-18ης μηνός Ὀκτωβρίου τρ. ἔτους μέ θέμα: «Ὁ ρόλος τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας στήν σύγχρονη Ἑλληνική κοινωνία», θέμα πού ἔχει πλειστάκις συζητηθῆ ἐν τῇ σεπτῇ Ἱεραρχίᾳ καί ἔχει ἀσφαλῶς ἐξαντληθῆ, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ δημοσιοποιεῖ τήν ἀπάντησίν του εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 2939/2013 Ἐγκύκλιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δι’ ἧς ἐζητεῖτο ἡ ὑποβολή θεματολογίας διά τήν διαμόρφωσιν τῆς ἡμερησίας διατάξεως τῆς προσεχοῦς τακτικῆς συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἀριθμ. Πρωτ. 455                                                ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 18ῃ Ἀπριλίου 2013

Πρός τήν
Α. Μακαριότητα
τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν
καί πάσης Ἑλλάδος
Κύριον κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ
καί τήν Ἱ. Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰασίου 1
115 21 ΑΘΗΝΑΙ

Μακαριώτατε Πρόεδρε,
                 Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί σύνεδροι,

Πάνυ εὐλαβῶς καί εὐσεβάστως εἰς ἀπάντησιν τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 2939 Ὑμετέρας Σεπτῆς Ἐγκυκλίου ἐχούσης ἀριθμ. Πρωτ. 1426/671/2.4.13 καί μετά πολλῆς εἰλικρινοῦς ταπεινώσεως, προάγομαι ὅπως ὑποβάλω εἰς τήν Ὑμετέραν Θεοτίμητον καί ἐγνωσμένην ἔμφρονα ποιμαντικήν σύνεσιν, διάκρισιν καί ἀγωνίαν προτάσεις διοικητικῆς καί πνευματικῆς ἀνασυγκροτήσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Ὀργανισμοῦ τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας ἐρειδομένας ἐπί τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ὑπό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων προβλεπομένων ἀλλά καί προκυπτούσας ἐκ τῆς ἀδηρίτου ἐνδοκοσμικῆς πραγματικότητος, ἵνα ἀποτελέσουν θέματα τῆς προσεχοῦς τακτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἔχων ὡς ἐφαλτήριον τάς πολυειδῶς ἐκπεφρασθεῖσας τόσον ὑπό τῆς Ὑμετέρας πανσέπτου Μακαριότητος, ὅσον καί ὑπό πλειάδος Ἱεραρχῶν καί πρωτιστευόντων εὐσεβῶν διακόνων καί μελῶν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Ἐκκλησίας, σχετικάς γνώμας καί κατά καιρούς θέσεις διά τήν ἀναζωπύρωσιν τοῦ χαρίσματος ἀλλά καί τήν προστασίαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἐκ τῆς τραγικῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τοῦ ἐπικινδύνου συσχηματισμοῦ μετά τοῦ φθίνοντος πνευματικῶς κόσμου, καταθέτω τάς ἀκολούθους πρακτικάς προτάσεις εἰσηγούμενος εὐλαβῶς ὅπως συζητηθῶσιν ἐν τῇ τακτικῇ Συνελεύσει τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας: 

1. Εἰδικώτερον θεωρῶ ὡς ἐξόχως κρίσιμον τό γεγονός τῆς ἐπί μακρόν χρόνον ἐκ λόγων ὑγείας ἤ ἀδυναμίας ἕνεκεν προβεβυκυΐας ἡλικίας κατάλειψιν ἀποιμάντου ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας διότι ἡ ἔλλειψις τῆς δυναμικῆς παρουσίας τοῦ οἰκείου Ποιμενάρχου καί τῆς ἀπολύτου προσωπικῆς κοινωνίας αὐτοῦ μετά τοῦ διαποιμαινομένου λαοῦ, ὁδηγεῖ ἀναποδράστως εἰς καταρράκωσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργικοῦ τρόπου ζωῆς καί ἐπιτρέπει τήν ἀνάπτυξιν παθογενειῶν ἐκ τοῦ τυχόν ἀναπτυχθέντος περιβάλλοντος. Ἐν τῇ περιπτώσει βεβαίως ταύτῃ ὁ Καταστατικός Χάρτης τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας (Ν.590/1977) καί τό Κανονικόν δίκαιον Αὐτῆς, ἐμπεριέχουν νομικάς καί κανονικάς προβλέψεις. Ἐφ’ ὅσον ὅμως ὡς πρόσωπα πάντοτε ἐκ φύσεως λειτουργοῦμεν καί μέ τό συναίσθημα, τυγχάνει δυσχερής ἡ ἐφαρμογή τῶν εἰρημένων νομικῶν ἤ κανονικῶν προβλέψεων, κατά μείζονα δέ λόγον διότι εἰς τό Κανονικόν δίκαιον ὑφίσταται ρητή ἀπαγόρευσις θεσμοθετήσεως ὁρίου ἡλικίας καί δέν προβλέπεται κανονικός ἔλεγχος  ἀρνήσεως ὑποβολῆς κανονικῆς παραιτήσεως διά λόγους ὑγείας.
Κατά ταῦτα θεωρεῖται ὡς ἐπιβεβλημένη πλέον κατά τήν ἀνάθεσιν τῆς ἐπισκοπικῆς διακονίας ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀναλαμβάνων τήν εὐθυνοφόρον αὐτήν ἀποστολήν νά δεσμεύεται ἐνώπιον Αὐτῆς δι’ ἐπισήμου τρόπου, ὅτι ἐν περιπτώσει οἱασδήτινος ἀδυναμίας ἐπιτελέσεως τῶν λειτουργικῶν αὐτοῦ καθηκόντων, θέτει ἐκ προοιμίου ἑαυτόν εἰς τήν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας. Εἰρήσθω ἐνταῦθα ὅτι θά πρέπει νά θεσμοθετηθῆ ἔτι ἐναργέστερον πέραν τῆς ἐγνωσμένης Συνοδικῆς ἐγκυκλίου ἡ ὑποχρέωσις τοῦ διαδεχομένου εἰς τήν ἐπισκοπικήν εὐθύνην, ὅπως ἀναλαμβάνη πλήρως καί περιθάλπῃ κατά πάντα τόν Προκάτοχον αὐτοῦ. Δυστυχῶς ἡ πρόθεσις τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ Χριστοδούλου διά τήν ἀνίδρυσιν καί λειτουργίαν Ἐκκλησιαστικοῦ χώρου περιθάλψεως ἀσθενούντων καί προβεβηκότων τῇ ἡλικίᾳ ἀγάμων Κληρικῶν παντός βαθμοῦ περιέπεσεν εἰς ἀχρησίαν καί οὐσίᾳ κατελήφθη. Μάλιστα δέ τό ὁρισθέν κτίριον διά τήν εἰρημένην χρῆσιν παρεδόθη ἤδη εἰς ἑτέραν.

2. Ἐν ταὐτῷ διακονήσας ἐπί μακράν σειράν ἐτῶν τήν Ἐκκλησιαστικήν δικαιοσύνην διεκρίβωσα τήν οὐσιώδη ἀναγκαιότητα, τήν ἐπιβαλομένην καί ἐκ τοῦ συγχρόνου τρόπου ζωῆς καί ἐκ τῆς ἀπομειώσεως τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, διά τήν πρόληψιν εἰσόδου εἰς τόν ἱερόν Κλῆρον προσώπων ἀσταθῶν περί τήν πίστιν καί τό ἦθος ἤ ἄλλως ἐπενδυόντων εἰς τήν διά τῆς Ἐκκλησίας κοινωνικήν καί οἰκονομικήν των ἀνέλιξιν.
Τυγχάνει ἐξόχως ἀδύναμος ἡ διά τῆς διαδικασίας τῆς κανονικῆς συμμαρτυρίας καί μόνον προστασία τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος καί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἀπό τήν εἴσοδον εἰς τόν ἱερόν Κλῆρον προσώπων προβληματικῆς ψυχοσυνθέσεως καί συμπεριφορᾶς. Διά ταῦτα καί ὡς ἐν τῇ προσφάτῳ ἐκτάκτῳ συνελεύσει τῆς Ἱεραρχίας ἀνέφερα ἀποβαίνει ἀπαραίτητος καί ἄμεσος ἡ ἀνάγκη θεσμοθετήσεως Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς χειροτονιῶν, εἰς τήν ὁποίαν θά συμμετέχουν καί ἔγκριτοι θύραθεν ἐπιστήμονες ἀναλύσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί διακριβώσεως τῆς ψυχοσωματικῆς αὐτοῦ ἀκεραιότητος εἰς τήν ὁποίαν Ἐπιτροπήν θά ἐκχωρηθῆ διά κοινῆς δηλώσεως τῶν μελῶν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας ἡ  ἁρμοδιότης ψυχοσωματικοῦ ἐλέγχου τῶν ὑποψηφίων διά τήν προχείρισίν των εἰς οἱανδήτινα βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης καί ὑποβολῆς εἰσηγητικῆς δεσμευτικῆς ἐκθέσεως.

3. Ὡσαύτως ἐναύλως ἀκούεται ἡ φωνή τοῦ ἐν Ἁγίοις αὐλιζομένου Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἥντινα καί ἡμεῖς Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε πλειστάκις ἔχετε ἱστορικῶς μεταφέρει, διά τήν ἀναγκαιοτάτην ἀλλαγήν τοῦ τρόπου ἐκλογῆς τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἥτις ὅπως δέον λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν αὐτῆς τόσον τό Κανονικόν ἡμῶν δίκαιον, ὅσον καί τήν Ἀποστολικήν καί Ἁγιογραφικήν παράδοσιν.
Εἰδικώτερον ἡ ἐμπειρία τῆς ἐκλογῆς Μητροπολίτου εἰς χηρεύουσαν τινά θέσιν καί ἡ ἐν τῷ ἱερῷ Σώματι διενεργουμένη διαδικασία ψηφοφοριῶν καί ἡ εἰς τόν ἔντυπον καί ἡλεκτρονικόν τύπον ἀναγραφή σχετικῶν προβλέψεων καί ἐκφράσεως συμπαθειῶν καί προεκτιμήσεων διά προβαλόμενα πρόσωπα καί ὑποστηρικτάς των ὡς καί διά μέντορας καί ποδηγέτας καί ἡ σπερμολογία περί χρισμάτων, ἀπομειώνει δυστυχῶς τό ἱερόν μυστήριον τῆς ἐκλογῆς, ἥτις κατά τό κανονικόν δίκαιον ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστον τμῆμα τοῦ ἱ. μυστηρίου τῆς Ἀρχιερωσύνης.
Ἐν ταὐτῷ τό ἄχρι πρότινος ἀτυχές κανονικῶς σύστημα ἐκλογῆς ἐν τῇ Ἁγιωτάτῃ Αὐτοκεφάλῳ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ὅ καί ἤλλαξεν διά τοῦ νέου Καταστατικοῦ Χάρτου Αὐτῆς παρέχει ἑτέραν ἐμπειρίαν καί δυνατότητα ἐκτιμήσεως τῶν πραγμάτων. Ἑπομένως ἡ διαμόρφωσις τῆς σεπτῆς προτάσεως τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου καί ἡ ἐπικαιροποίησις αὐτῆς θά παρέξη ἐξαίρετον δυναμικήν ἀναβάθμισιν διά τήν Ἁγιωτάτην ἡμῶν Ἐκκλησίαν καί θά ἐφελκύση ἔτι περισσότερον τήν χάριν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἐμπνέουσα ὡσαύτως τό ἡμέτερον ποίμνιον καί εἰρηνεύουσα τήν συνείδησιν αὐτοῦ.
Προτείνεται ὅθεν ὅπως τροποποιηθῆ ὁ Κ.Χ. (Νόμος 590/1977) ἐν τοῖς ἄρθροις 12-15, 17 καί 23-26 διά νέου τρόπου ἐκλογῆς καί καταστάσεως, ὁ ὁποῖος θά προβλέπη καί θά συνδυάζη τήν τε κανονικήν διαδικασίαν τῆς ἐκλογῆς ὑπό τοῦ ἱεροῦ σώματος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας, τήν τε διαδικασίαν τῆς ἐκλογῆς ὑπό τοῦ ἱ. σώματος τῶν λοιπῶν Κληρικῶν μελῶν, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων καί τῶν εὐσεβῶν μελῶν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τήν τε ἄμεσον καί καθοριστικήν ἀποστολικοπαράδοτον ἀπόφανσιν τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου τοῦ διά τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος διοικοῦντος τό ἱερόν Αὐτοῦ σῶμα, οὗτινος μόνη κεφαλή ὑπάρχει Αὐτός. Κατά ταῦτα ἡ πλήρωσις χηρευούσης Μητροπολιτικῆς ἕδρας θά διενεργεῖται εἰς τρία ἐπίπεδα.
Πρῶτον διά τῆς ἐκλογῆς ὑπό τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας διά κανονικῶν ψήφων ἑνός ὑποψηφίου ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ἤ τῶν πρός κατάστασιν μετατιθεμένων ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολιτῶν μέ τήν ηὐξημένην πλειοψηφίαν πού ἤδη προβλέπεται καίτοι τό μεταθετόν κανονικῶς πάσχει.

Δεύτερον διά τῆς ἐκλογῆς ὑπό τοῦ Ἱεροῦ Σώματος τῶν Κληρικῶν τῆς χηρευούσης Μητροπόλεως, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων Αὐτῆς καί τῶν λαϊκῶν μελῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβουλίων καί τῶν φιλοπτώχων ἀδελφοτήτων ἑνός ὑποψηφίου ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ἐκ τῶν εὐδοκίμως ὑπηρετούντων τουλάχιστον ἐπί 10ετίαν ἐν τῇ χηρευούσῃ Μητροπόλει.
Τρίτον, διά τῆς προτάσεως ἑνός ὑποψηφίου ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅταν ἐπίκειται πλήρωσις Ἱ. Μητροπόλεως τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤ τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῆς περί Αὐτόν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ὅταν ἐπίκειται πλήρωσις Ἱ. Μητροπόλεως τῶν Νέων Χωρῶν καί ἐν συνεχείᾳ θά ἐπακολουθῆ ἡ τέλεσις Θ. Λειτουργίας συλλειτουργούσης τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας. Μετά δέ τό πέρας τῆς Θ. Εὐχαριστίας ἀναπεμφθείσης εἰδικῆς δεήσεως πρός τόν πανυπερτέλειον καί πανάγιον Θεόν θά πραγματοποιεῖται ἡ κλήρωσις ἑνός ἐκ τῶν τριῶν ἀναδειχθέντων συλλειτουργούντων ὑποψηφίων. Οὕτως θά ἐφαρμόζεται ἡ ἁγιογραφική πρακτική τῶν θείων καί ἱερῶν Ἀποστόλων (Πράξ. Α΄12-26) λαμβανομένων ὑπ’ ὄψιν τῶν κανονικῶν προβλέψεων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων τῶν κυρωθεισῶν ὑπ’ Αὐτῶν.

Εἰδικώτερον διά τήν πλήρωσιν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἡ διαδικασία θά διαλαμβάνη τήν ἐκλογήν δύο ὑποψηφίων ἐκ τῶν Ἑλλήνων τό γένος ἐν ἐνεργείᾳ Μητροπολιτῶν καί Ἐπισκόπων καί ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κληρικῶν ὑπό τοῦ σώματος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας καί τήν ἐκλογήν ἑνός ὑποψηφίου ὑπό τῶν κληρικῶν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων καί τῶν λαϊκῶν μελῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβουλίων καί τῶν φιλοπτώχων ἀδελφοτήτων ἐκ τοῦ καταλόγου τῶν πρός Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων ἐκ τῶν εὐδοκίμως ὑπηρετούντων τουλάχιστον ἐπί 10ετίαν ἐν Αὐτῇ ἤ ἐκ τῶν τιτουλαρίων Μητροπολιτῶν καί τῶν βοηθῶν Ἐπισκόπων Αὐτῆς. Ἀκολούθως θά ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἐν τοῖς ὕπερθεν διαδικασία κληρώσεως καί ἀναδείξεως τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου.   

4. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι ἡ μυστικότης τῆς ψηφοφορίας δέν διασφαλίζεται μέ τήν παροῦσαν πρακτικήν τῆς διά χειρός ἀναγραφῆς τῆς τιμίας ψήφου διότι τυγχάνει πρόδηλον ὅτι δύναται νά ἀναγνωρισθῆ ὁ γραφικός χαρακτήρ καί ἡ ταυτότης τῆς γραψάσης χειρός καί ὑπό μή εἰδικῶν, δι’ ὅ καί τυγχάνει ἀπαραίτητος ἡ ρύθμισις καί ἀντιμετώπισις τοῦ εἰρημένου προβλήματος διά τῆς ἁπλῆς τροποποιήσεως τοῦ ἐσωτερικοῦ Κανονισμοῦ διαδικασίας ψηφοφορίας εἴτε δι’ ἡλεκτρονικοῦ τρόπου, εἴτε δι’ἐντύπου καταλόγου. 

5. Τέλος ἐπανέρχομαι εἰς τήν ἀφεθεῖσαν ἐν τῷ κειμηλιαρχείῳ τῶν πραγμάτων τῆς Ἐκκλησίας Ἀπόφασιν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τοῦ Φεβρουαρίου 2005, ἡ ὁποία εἶχεν ὑλοποιηθῆ διά τοῦ ὑπ’ ἀριθμ. 785/24.2.2005 ἐγγράφου τῆς ΔΙΣ πρός τήν τότε Ὑπουργόν Παιδείας καί Θρησκευμάτων κ. Μαριέτταν Γιαννάκου μέ θέμα τήν προώθησιν νομοθετικῶν ρυθμίσεων διά τήν ὑποχρέωσιν ὑποβολῆς ἀπό 1/1/2006 δηλώσεων «πόθεν ἔσχες» τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί διά τήν ὑποχρέωσιν ὑποβολῆς εἰς τήν Δ.Ι.Σ. ἀπό 1/1/2006 ἀντιγράφου τῆς φορολογικῆς των δηλώσεως καί τοῦ εἰδικοῦ ἐντύπου Ε9 τῶν Διευθυντῶν οἱασδήτινος φύσεως Ἐκκλησιαστικῶν Ὀργανισμῶν, τῶν προϊσταμένων τῶν ἐν γένει Ἐκκλησιαστικῶν ὑπηρεσιῶν, τῶν διαχειριζομένων ἐκκλησιαστικήν περιουσίαν καί τῶν λογιστῶν ἐκκλησιαστικῶν διαχειρίσεων.
Ἀπό τοῦ ἔτους 2006 ἄχρι τοῦ νῦν τό ὅλον θέμα ἐνεταφιάσθη καί παραμένει ἔκτοτε ζητούμενον διά τήν οὐσιαστικήν ἀντιμετώπισιν τῶν κατά καιρούς φερομένων εἰς τόν ἔντυπον καί ἠλεκτρονικῶν τύπον δημοσιευμάτων τῶν προσαπτόντων φιλοχρηματίαν, νόσφισιν, ὑπεξαίρεσιν καί ἕτερά τινα εἰς Ἐκκλησιαστικά πρόσωπα. Τίθεται κατά τήν ταπεινήν μου ἄποψιν τό θέμα οὐσιωδῶς καί ἐπιβάλλεται ἡ ὡς οἷον τε τάχιον κινητοποίησίς του κατόπιν ἐπικαιροποιήσεώς του ὑπό τοῦ ἱεροῦ σώματος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας.
Κατακλείων ἐν πολλῇ ἀγάπῃ καί ἀφοσιώσει τάς προτάσεις μου καί ἵνα μή ἐκληφθῆ ἰδιαίτατα ἡ τρίτη ἐξ αὐτῶν ὡς «πυροτέχνημα» πρός χάριν ἐντυπωσιασμοῦ καί πρός «ἄγραν» θετικῶν κρίσεων ὑπό τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, δηλῶ μετ’ἐπιγνώσεως ὅτι ἐφ’ ὅσον ἀποφασισθῆ ὑπό τοῦ σεπτοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας ἡ τοιαύτη θεσμοθέτησις καί περιβληθῆ τόν νόμιμον τύπον τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου ἀποδέχομαι νά ἰσχύσῃ τό πρῶτον διά τήν θεόσωστον Μητρόπολίν μου τιθέμενος εἰς τήν διάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας.
Κατασπαζόμενος Ὑμᾶς καί εὐχόμενος εὔδρομον τό ὑπόλοιπον τῆς Ἁγίας καί Μ. Τεσσαρακοστῆς καί πάντερπον τό Ἅγιον Πάσχα διατελῶ,

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Διάπλαση των παίδων αλλά με τι; (ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ Ι)

ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ…

http://www.antepithesi.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=796:ethnikistikos-logos-12&Itemid=304

ΝΑΖΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ; 

http://www.hexagonegay.com/Robert_Brasillach.html

ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΜΙΞΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ …ΝΙΤΣΕΪΣΜΟ; 

http://www.antepithesi.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=709:xristos-nitse-kai-kaisar&Itemid=303

ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΑ Oswald Mosley; 

Oswald Mosley and Benito Mussolini 1936

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

πηγή

Ο θάνατος του Οδυσσέα

Ίσως ένας από τους πιο παρεξηγημένους αγωνιστές του Εικοσιένα από την μετεπαναστατική ιστοριογραφία στέκεται ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Είναι αλήθεια ότι από την προεπαναστατική του δράση είχε αποκτήσει αντιπάθειες λόγω κυρίως της συναναστροφής του με τον μέντορα του Αλή πασά.
Όταν ήρθε όμως η ώρα δεν άργησε να ταυτιστεί με τον σκοπό του Αγώνα. Δυστυχώς, ίσως λόγω της ευφυΐας του συνδυαζόμενη με τις στρατηγικές του ικανότητες και ακόμα παραπάνω, της ικανότητάς του να βλέπει όσο κανείς άλλος την ανάγκη για κοινωνική αποκατάσταση μετά την εθνική υπήρξε εχθρός του συμπλέγματος του Μαυροκορδάτου(με την Σουλιώτικη φρουρά του) και του Υδραιοσπετσιώτικου τοπικισμού ο οποίος έχοντας και οικονομική ισχύ αλλά και στρατιωτική ήταν καθοριστικός παράγοντας για τα δυστυχήματα της Επανάστασης. (1)

Ενδεικτικά του χαρακτήρα του Οδυσσέα είναι τα δύο γράμματα του, τον ένα προς τους Γαλαξιδιώτες και το άλλο προς τον Αναστάση Λόντο που τα παραθέτω σε προηγούμενες δημοσιεύσεις.(http://kleftouria.blogspot.com/2008/04/1821-5.html). 
Αφήνοντας στην άκρη της πράξεις της ζωής του θα παραθέσω κάποια πράγματα για τις πράξεις του λίγο πριν το τέλος της…
Όπως είπα ήταν εχθρός του φαναριωτοϋδραίικου συστήματος και εξαιρετικά αγαπητός στον λαό της Ανατολικής Στερεάς. Φυσικά δεν έλειψαν και οι ενέργειες σκληρότητας που επέδειξε σε ορισμένες περιπτώσεις ο Οδυσσέας(βλ.σφαγή Νούτσου-Παλάσκα). Την πρώτη αλήθεια όμως την αποτυπώνει και ο Βρετανός Humphreys(2) όπου λέει για τον Ανδρούτσο:

«Ανάμεσα στους προύχοντες και τους πλούσιους δεν ήταν αγαπητός, γιατί γύρευε τα βάρη του πολέμου να τα μοιράζονται όμοια πλούσιοι και φτωχοί, πράμα ολότελα αντίθετο στην καθιερωμένη συνήθεια». 
Οι εχθροί του δεν αρκέστηκαν φυσικά στην αντιπάθεια εκ του μακρόθεν…αλλά γύρεψαν να τον φάνε. Να πως περιγράφει ο ίδιος σε γράμμα του στον Στανχοπ(Stanhope)(3):

«Σας αναφέρω δε τούτο, διότι τρεις με επυροβόλησαν. Την πρώτην φοράν εις Ναύπλιον. Καθ’όλας αυτάς τας περιπτώσεις συνέλαβα τους ενόχους και τους παρουσίασα προσωπικώς εις την Κυβέρνησιν. Εις την πρώτην περίστασιν η Κυβέρνησις είπεν ότι θα δικασθούν την επομένην. Το πρωΐ, ενώ εκαθήμην εις το παράθυρόν και επερίμενα την δίκην, εκ δευτέρου με επυροβόλησαν. Αμέσως έτρεξα και συνέλαβα τους κακούργους και τους παρουσίασα πάλι εις την Κυβέρνησιν, μ’απεκρίθησαν δε ότι την επιούσαν θέλουν δικασθή. Επερίμενα. Αλλά την επομένην είδα αιφνιδίως τους αυτούς να με πυροβολήσωσι δια τρίτην φοράν. Πάλιν τους συνέλαβα και τους παρέδωκα εξ νέου εις χείρας της Κυβερνήσεως και έκτοτε ανεχώρησα δια τον στρατόν. Μόλις δε είχα αναχωρήσει και εις το δρόμον λαμβάνω γράμμα από τον Σκώτο λοχαγόν Φίνλαιϊν, ο οποίος με παρεκάλει να ταχύνω προς αυτόν, επειδή η ζωή μου και η ιδική του ευρίσκοντο εις κίνδυνον, αφού ενταμώθημεν, επληροφορήθην, ότι η Κυβέρνησις έστειλεν έναν άνθρωπον, ο οποίος του επρόσφερε δέκα χιλιάδες τάλληρα, δια να παραδώσει την οικίαν μου(την σπηλιά του εννοεί) εις αυτόν τον απεσταλμένο… Είκοσι έως τριάκοντα άνθρωποι πληρωμένοι από τους αισχρούς κυβερνήτας μας παραφυλάττουσι να εύρουν ευκαιρία να με δολοφονήσουν».

Για να μην τα πολυλογάμε ο Ανδρούτσος αφού παραδόθηκε, φυλακίστηκε στον Φραγκόπυργο της Ακρόπολης(δεν υπάρχει τώρα). Και ίσως αυτό δεν ήταν αρκετό για την Κυβέρνηση που είχε τάξει την αρχιστρατηγία της Ανατολικής Ελλάδος στον πρώην φίλο του Δυσσέα, τον Γκούρα ο οποίος είχε ενταχθεί στον νταϊφά του Ανδρούτσου με αρμοδιότητα να του κρατάει το σκυλί, τον Σαμψώνη…
Καθώς βρισκόταν στο κελί του ο Ανδρούτσος τα ξημερώματα μεταξύ 4 και 5 Ιούνη ένας ήταν ο μάρτυρας της των δραματικών τελευταίων στιγμών του ο σκοπός Κωνσταντίνος Καλατζής. Γέρος πια εξιστόρησε όλα όσα θυμόταν στον δικηγόρο Σπ. Φόρτη κι’αυτός έπειτα από χρόνια στις 25 Δεκέμβρη του 1898 δημοσίευσε αυτή την αφήγηση στην εφημερίδα «Καιροί». Να λοιπόν οι τελευταίες στιγμές του Δυσσέα:


«…Ήτο η Τρίτη των Χριστουγέννων του 1863 έτους ημέρα, ενθυμούμε καλώς την εποχήν την εσημείωσα διότι μοι επροξένησε βαθειά αύτη εντύπωσιν και φρίκην εξ όσων κατ’αυτήν ήκουσα και απεμνημόνευσα.
Περί την εσπέραν της ημέρας ταύτης, χάριν της μεγάλης εορτής, μας επεσκέφθη ο αείμνηστος της φάλαγγας ταγματάρχης, ο γεναίος εκείνος του ιερού αγώνος στρατιώτης, ο λεβέντης και ευθυτενής ως υψίκορμος κυπάρισσος γέρων Κωνσταντίνος Καλατζής. Επειδή ην χειμών δριμύς τον ωδήγησα εις το χειμωνιάτιοκο, όπου ην η εστία, εν η έλαμπε και διέπρεπε πυρά ωραία και ζηλευτή, τρεφόμενη από ξηράς σχίνων και κοτίνων ρίζας.
Μετά τας αμοιβαίας επι ταις εορταίς ευχάς, εγώ, όστις εμμανώς ηγάπων τας ιστορίας και τα διηγήματα του ιερού αγώνος, εξ ων πλείστα πολλάκις είχεν ημίν διηγηθή ο καλός ταγματάρχης ιδίως δ’επειδή, ως εγίγνωσκον, ην αυτόπτης των κατά την τελευτήν του στρατηγού και αυτήκοος, τον παρεκάλεσα θερμώς να μας διηγηθή ταύτα. Εις την παράκλησιν μου βαρύ στενάξας και μετά μεγάλην του γεναίου στήθους ανάπλασιν, μοι απήντησε: «Τι τα θέλεις αυτά τώρα παιδί μου, αυτά πέρασαν πλέον, ας όψονται οι αίτιοι» ,εδίσταζε να αρχίση. Τη επιμόνω όμως παρακλήσει μου προβάντος εκ περιέργειας μέχρι φορτικότητος, ήρξατο διηγούμενος τα της τελευτής του στρατηγού ως εξής:
« -Επειδή επιμένετε τόσον, ακούστε πως συνέβη του στρατηγού ο θάνατος, από καιρόν τον είχον φυλακίσει εις την μεγάλην της Ακροπόλεως Κουλιάν, του είχαν βάλει εις τα χέρια και τα πόδια σίδερα με μπάλαις βαρειαίς, τροφήν δεν του έδιναν τακτικά, ούτε καλήν, ούτε στρώμα. Όταν εγώ τον είδα εις την φυλακήν ήτο ανάλλαγος, λερωμένος, κουρελιασμένος με ένα κοντοκάππι και με τον ιστορικόν καλογηρόσκουφον λυγδωμένο από την λέρα.
Την νύκτα εκείνην όπου εχάθη, εγώ ήμουν σκοπός εις την πόρτα της Κούλιας, η οποία ήταν κλειδωμένη. Ήτο νύκτα πολύ σκοτεινή δεν έβλεπες το δάκτυλό σουμ έπεφτε ψιλή βροχή και ήμην τυλιγμένος με τη κάππαν μου, ήσα περασμένα τα μεσάνυχτα , όταν βλέπω τέσσαρας άνδρες να έρχωνται προς την φυλακήν.
Ο ένας κρατούσε φανάρι, ήσαν δε αρματωμένοι καλά, ένας άλλος εστάθη ολίγον μακράν και δεν τον είδον καλά ποίος ήτο, αλλ’ως εννόησα ήτο ο επι κεφαλής των, ήτο η έφοδος προς επιθεώρησιν της φυλακής, ήσαν γνωστοί μου, ο Τριανταφυλλίνας(το είχε χαστουκίσει ο Δυσσέας μπροστά σ’όλο το στρατόπεδο κάποτε και το κράταγε**), ο Τσαμάρας και ο Μαμούρης( ξάδερφος του Γκούρα) και ένας στρατιώτης Σουλιώτης, του οποίου δεν ενθυμούμαι τώρα το όνομα.
Άμα επλησίασαν αμέσως έγινεν «αλλαγή» και αντ’εμού έθεσαν σκοπόν τον στρατιώτην εκείνον, εγώ δε διετάχθην αμέσως να υπάγω να κοιμηθώ. Αμέσως απεμακρύνθην εις το σκότος. Αλλ’υποπτευθείς απαίσια δια τον στρατηγόν κρυφά κατεσκόπευον τας κινήσεις των, πλησιάσας ικανώς απαρατήρητος ως εκ του ψηλαφητού σκότους, ήκουσα τον κρότον των κλείθρων της φυλακής. Την άνοιξαν και εισήλθον εις τον Πύργος οι τρεις, ο δε σκοπός έστεκεν εις την μισοανοιχτήν πόρταν της φυλακής. Άμα εισήλθον αυτοί μέσα, ηκούσθη ο κρότος των αλυσίδων των δεσμών του στρατηγού, όστις βεβαίως με την απροσδόκητον ταύτην επίσκεψιν θα εσηκώθη. Τον ήκουσα να λέγει προς αυτούς : " Ωρέ ξέρω καλά ποιος σας έστειλε σας εδώ και γιατί ήρθατε τέτοια ώρα εδώ μέσα. Δε μ’λύνετε τόνα χέρι να σας δείξω ποιος είμαι και πως με λένε; Αυταίς εδώ τις σαπιοκοιλιαίς δεν τις συνερίζομαι, μα συ μωρέ Γιάννη(Μαμούρης), γιατί;"
Εις ταύτα αμέσως, ως ενόησα εκ της ταραχής η οποία ηκολούθησεν, επετέθησαν κατά του δέσμιου. Ήκουσα το βόγγημα, τους αναστεναγμούς και μούγκρισμα του λεονταριού εκείνου και η καρδία μου εραγίζετο. Και μετά ταύτα σιωπή τελεία…
Μετ’ολίγον είδον τους τέσσαρας να βαδίζωσιν προς το τείχος της Ακροπόλεως το βλέπον προς το μέρος του Μακρυγιάννη με το φανάρι. Εκεί ηκούετο κτύπος όμοιος με εκείνον που γίνεται όταν εμπήγουν στύλον εις την γην.
Κατόπιν τους είδα πάλιν να γυρίζουν εις την Κούλιαν, αφ’όπου επήραν βαρύ τι πράγμα και το επήγαν μαζί μετά δυσκολίας εις το μέρον όπου ήκουον τον κρότον. Εκεί κάτι έκαμον ανακατευόμενοι και μετ’ολίγον πάλιν ήκουσα κτύπον πέτρας η οποία κτυπά επί της άλλης πέτρας. Αμέσως δε μετά τούτο εκείνοι μεν έγιναν άφαντοι, εγώ δε σιγά επήγα εις το κατάλυμά μου.
Το πρωΐ άμα εσηκώθην έμαθον ότι είχε διαδοθή πανταχού, ότι ο Οδυσσέας δραπετεύσας την νύχταν και θελήσας δια σχοινίου δεδεμένου να καταβή από το τείχος της Ακροπόλεως, κοπέντος του σχοινίου, κατέπεσεν από του ύψους και εφονεύθη.
Όπως όλος ο κόσμος επήγα και εγώ και είδα τα εξής: Εις μέρος όπου ήκουον τους κτύπους ήτο μπηγμένο μεγάλο παλούκι, δεμένο εις αυτό ακόμη τεμάχιον τριχιάς της οποίας η άκρη εφαίνεντο ξασμένη. Όταν δε επήγα κάτω είδον το πτώμα του ατυχούς στρατηγού φέρον εις την μέσην δεμένον από έξω από το κοντοκάππι του ένα μακρύ κομμάτι τριχιάς. Το στόμα του ήταν καταματωμένον, το επάνω και το κάτω χείλος του ήταν κομμένα σαν δαχτυλίδι στρογγυλά, σαν να το χτύπησε κανείς και να τά’κοψε με το στόμα ντουφεκιού ή πιστόλας.
Ο λαιμός του είχε μαυρίλας και σημάδια από νύχια, εστάλη ένας άλλος γιατρός να κάμη νεκροψίαν και έθεσεν περί του θανάτου του, έμαθα δε ότι, επειδή επιστοποίησεν ότι ο θάνατος προήλθεν εκ βίας διότι τα σημεία αυτής ήσαν φανερά, έσχισαν την έκθεσιν αυτού και έκαμαν άλλην(*) δια της οποίας εβεβαιούτο ότι του στρατηγού ο θάνατος προήλθεν εκ πτώσεως από μέρους υψηλού, μετά ταύτα έγινεν η κηδεία του πολύ καταφρονεμένη και χειροτέρα και του τελευταίου καταδίκου, τον έθαψαν σαν σκυλί εις τον ναόν του Αγίου Δημητρίου προς δυσμάς της Ακροπόλεως.» 

Χώρια από τους φυσικούς αυτουργούς που περιέγραψε ο Καλατζής, αυτός που τους έστειλε, που τον γνωρίζει όπως είπε ο Ανδρούτσος, ήταν ο Γκούρας που τυφλωμένος από τα ταξίματα δεν λογάριασε τίποτα. Την ενοχή του την παραδέχτηκε και ο ίδιος στον Μακρυγιάννη: Μιλώντας ο Μακρυγιάννης στον Γκουρα «" Όχι 'σ ένα μήνα να σε βιάζουν να φύγουν. Σου βάλαν υποψίες οι απατεώνες ότι θα σε σκοτώσω μ' απιστιά εξαιτίας του Δυσσέα, οπού τον σκότωσες. Αδελφέ, δεν έπρεπε να γένη αυτό εις τον ευεργέτη σου και να 'ρθη από σένα. Τώρα έγινε.»

Ο μεγάλος Δημήτρης Φωτιάδης(4) γράφει για τους υπαίτιους της δολοφονίας:
«Τη δολοφονία του Αντρούτσου την οργάνωσαν ο Μαυροκορδάτος κι ο Κωλλέτης και την απόπειρα ενάντια στον Τρελόνι οι Εγγλέζοι με τον Μαυροκορδάτο, γιατί ενώ τον είχαν στείλει για πράκτορα, είχε την αποκοτιά να επηρεαστεί από τον αγώνα του λαού μας για τη λευτεριά του κι αρνήθηκε να παίξει το παιχνίδι τους»

(*)Ο νέος ιατροδικαστής ήταν ο «φιλέλληνας¨ Ιταλός Vitali ο οποίος δείχνοντας την αντικειμενικότητά του γράφει στην ιατροδικαστική του έκθεση: «…επέφερον(τα τραύματα) αυτοστιγμεί τον θάνατον, άξιον εις κακούργον προδότην της πατρίδος»….




(1)http://kleftouria.blogspot.com/2008/04/1821_19.html
(2)Humphreys,Pictures of Greece,τ.β,σελ.210
(3)Φωτιάδη-Καραισκάκης,σελ.383
(4)Δημήτρης Φωτιάδης,Καραισκάκης,σελ431
πηγή

Τὰ Μυστήρια καὶ ὁ ἀριθμός τους Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος

«Αὐτὸς ποὺ ἦταν ὁρατὸς σὰν Λυτρωτὴς μας ἔχει τώρα περάσει στὰ μυστήρια» Ἅγιος Λέων ὁ Μέγας

Ἡ κύρια θέση στὴν Χριστιανικὴ λατρεία ἀνήκει στὰ μυστήρια. «Λέγεται μυστήριο», γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιὰ τὴν Εὐχαριστία, «ἐπειδὴ ἐκεῖνο ποὺ πιστεύουμε δὲν εἶναι τὸ ἴδιο μὲ αὐτὸ ποὺ βλέπουμε, ἀλλὰ βλέπουμε ἕνα πράγμα καὶ πιστεύουμε ἄλλο ... Ὅταν ἀκούω νὰ ἀναφέρεται τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καταλαβαίνω τὸ λεγόμενο μὲ μία ὁρισμένη ἔννοια ἐνῶ ὁ ἄπιστος, μὲ μία ἄλλη ἔννοια»1. Αὐτὸς ὁ διπλὸς χαρακτήρας, ἐξωτερικὸς καὶ ἐσωτερικὸς συγχρόνως, εἶναι τὸ διακριτικὸ στοιχεῖο ἑνὸς μυστηρίου• τὰ μυστήρια, ὅπως κι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ὁρατὰ καὶ ἀόρατα: σὲ κάθε μυστήριο ὑπάρχει ὁ συνδυασμὸς τοῦ ἐξωτερικοῦ ὁρατοῦ σημείου μὲ μία ἐσωτερικὴ πνευματικὴ χάρη. Στὸ Βάφτισμα ὁ Χριστιανὸς ὑφίσταται ἐξωτερικὸ λούσιμο σὲ νερό, καὶ συγχρόνως ἐξαγνίζεται ἐσωτερικὰ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του. Στὴν Θεία Εὐχαριστία παίρνει ψωμὶ καὶ κρασὶ ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ὁρατὴ ἄποψη, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα τρώγει τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Στὰ περισσότερα μυστήρια ἡ Ἐκκλησία παίρνει ὑλικὰ πράγματα — νερό, ψωμί, κρασί, λάδι — καὶ τὰ κάνει φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπον τὰ μυστήρια φέρνουν στὸ νοῦ τὴν Ἐνσάρκωση, ὅταν ὁ Χριστὸς πῆρε ὑλικὴ σάρκα καὶ τὴν ἔκαμε φορέα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: καὶ προσβλέπουν ἤ μᾶλλον προσδοκοῦν τὴν «Ἀποκατάσταση» καὶ τὴν τελικὴ λύτρωση τῆς ὕλης κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μιλᾶ συνήθως γιὰ ἑφτὰ μυστήρια, βασικὰ τὰ ἴδια ἑφτὰ ὅπως στὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Θεολογία, (Βάφτισμα, Χρῖσμα, Θ. Εὐχαριστία, Μετάνοια ἤ Ἐξομολόγηση, Ἱερωσύνη, Γάμος καὶ Εὐχέλαιο).

Μόνο κατὰ τὸν 17ον αἰώνα, ὅταν ἡ Λατινικὴ ἐπίδραση στὸν Ὀρθόδοξο χῶρο βρισκόταν στὸ πιὸ ψηλό της σημεῖο, ὁ κατάλογος αὐτὸς πῆρε ὁριστικὸ σχῆμα. Προηγουμένως, οἱ Ὀρθόδοξοι συγγραφεῖς διαφέρουν σημαντικὰ ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἀριθμὸ τῶν μυστηρίων. Ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς μιλᾶ γιὰ δύο, ὁ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης γιὰ ἕξη, ὁ Ἰωάσαφ, Μητροπολίτης Ἐφέσου (15ος αἰώνας) γιὰ δέκα. Καὶ ἐκεῖνοι οἱ Βυζαντινοὶ Θεολόγοι ποὺ μιλοῦν γιὰ ἑφτὰ μυστήρια, διαφέρουν στὸ ποιὰ συμπεριλαμβάνονται στὸν κατάλογό τους. Ἀκόμα καὶ σήμερα ὁ ἀριθμὸς ἑφτὰ δὲν ἔχει καμιὰ ἀπόλυτη δογματικὴ σημασία γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία, ἀλλὰ χρησιμοποιεῖται βασικὰ γιὰ νὰ διευκολύνει τὴν διδασκαλία καὶ κατήχηση.

Ἐκεῖνοι ποὺ σκέφτονται, γιὰ «ἑφτὰ μυστήρια» πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικοὶ νὰ προφυλάγονται ἀπὸ δύο παρεξηγήσεις: Πρῶτον, ἂν καὶ ὅλα τὰ ἑφτὰ εἶναι πραγματικὰ μυστήρια δὲν εἶναι ὅλα τὸ ἴδιο σημαντικὰ ἀλλὰ ὑπάρχει κάποιο εἶδος «ἱεραρχίας» μεταξύ τους. Ἡ Θεία Εὐχαριστία γιὰ παράδειγμα, βρίσκεται στὴν καρδιὰ τῆς ὅλης Χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἐμπειρίας, κάτι ποὺ δὲν ἰσχύει γιὰ τὸ Εὐχέλαιο. Ἀνάμεσα στὰ ἑφτά, τὸ Βάφτισμα καὶ ἡ Θ. Εὐχαριστία κατέχουν ξεχωριστὴ θέση. Γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε μία φράση ποὺ υἱοθετήθηκε ἀπὸ τὴν Κοινὴ Ἐπιτροπὴ Ρουμάνων καὶ Ἀγγλικανῶν Θεολόγων στὸ Βουκουρέστι τὸ 1935, αὐτὰ τὰ δύο μυστήρια εἶναι «προεξέχοντα ἀνάμεσα στὰ Θεῖα μυστήρια».

Δεύτερον, ὅταν μιλοῦμε γιὰ ἑφτὰ μυστήρια δὲν πρέπει νὰ ἀπομονώνουμε ποτὲ αὐτὰ τὰ ἑφτὰ ἀπὸ πολλὲς ἄλλες πράξεις στὴν Ἐκκλησία, ποὺ κατέχουν ἐπίσης μυστηριακὸ χαρακτήρα, καὶ ποὺ ὀνομάζονται γιὰ εὐκολία «εὐχές». Ἀνάμεσα σ’ αὐτὲς τὶς εὐχὲς εἶναι οἱ ἀκολουθίες τῆς μοναχικῆς κουρᾶς, τοῦ μεγάλου ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, τὰ Θεοφάνεια, ἡ ἀκολουθία ταφῆς τῶν νεκρῶν καὶ ἡ στέψη ἑνὸς μονάρχη. Σ’ ὅλα αὐτὰ ὑπάρχει ἕνας συνδυασμὸς ἐξωτερικοῦ ὁρατοῦ σημείου καὶ ἐσωτερικῆς πνευματικῆς χάρης. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία χρησιμοποιεῖ ἕνα μεγάλο ἀριθμὸ μικρότερων εὐχῶν ποὺ ἔχουν ἐπίσης μυστηριακὸ χαρακτήρα εὐλογία σίτου, οἴνου καὶ ἐλαίου• φρούτων, ἀγρῶν, σπιτιῶν ὁποιουδήποτε ἀντικείμενου ἤ στοιχείου. Αὐτὲς οἱ μικρότερες εὐλογίες καὶ ἀκολουθίες εἶναι συνήθως πολὺ πρακτικὲς καὶ πεζές. Ὑπάρχουν εὐχὲς γιὰ τὴν εὐλογία ἑνὸς αὐτοκινήτου ἤ μιᾶς σιδηροδρομικῆς μηχανῆς ἤ γιὰ νὰ καθαριστεῖ μία περιοχὴ ἀπὸ ἐνοχλητικὰ ζωύφια. Μεταξύ τῆς πλατειᾶς καὶ τῆς στενῆς ἔννοιας τοῦ ὅρου «μυστήριο» δὲν ὑπάρχει σταθερὴ διαίρεση: ἡ ὅλη χριστιανικὴ ζωὴ πρέπει νὰ ἰδωθεῖ σὰν μιὰ ἑνότητα, σὰν ἕνα μεγάλο μυστήριο τοῦ ὁποίου οἱ διαφορετικὲς πτυχὲς ἐκφράζονται μὲ μία μεγάλη ποικιλία πράξεων, μερικὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες συμβαίνουν μία φορὰ στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἄλλες ἴσως καθημερινά.

Τὰ μυστήρια εἶναι «προσωπικὰ» εἶναι τὰ μέσα ὅπου ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ προσφέρεται σὲ κάθε Χριστιανὸ «ξεχωριστά». Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο, στὰ περισσότερα μυστήρια τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὁ ἱερέας ἀναφέρει τὸ ὄνομα κάθε προσώπου ὅταν τελεσιουργεῖ τὸ μυστήριο. Ὅταν δίνει τὴ Θεία Κοινωνία π.χ. λέγει:« Ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ (τάδε) μεταλαμβάνει τοῦ Τιμίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου». Στὸ Εὐχέλαιο λέει: «Κύριε, ἴασε τὸν δοῦλον σου (τάδε) ἀπὸ ἀσθένεια σώματος καὶ ψυχῆς».

Μετάφραση: Δοκίμου Μονάχου Θεοφάνη Σταυροβουνιώτη
πηγή

ΥΠΕΡ ΤΟΥ «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ» ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΤΑΧΘΗΚΕ Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ!!!

Ό,τι και να κάνει ο Ιερώνυμος, όσο και να συνεχίζει τα γνωστά πολιτικάντικα παιχνίδια του, ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΕΠΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ, ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ! Άρα λοιπόν, οι θλιβερές απόψεις του εκπροσώπου του (που έχει το θράσος να μιλάει για «ταλιμπάν», όταν ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΣΦΑΓΙΑΖΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!) δεν έχουν την παραμικρή αξία ούτε φυσικά μπορούν να φιμώσουν Μητροπολίτες άλλων περιοχών! 
Κρατήστε τις λοιπόν, εντός των ορίων της Αρχιεπισκοπής και μην μιλάτε για ολόκληρη την Εκκλησία! Δεν δικαιούστε! Διαφορετικά, ΑΝ ΤΟΛΜΑΤΕ, θέστε το θέμα προς συζήτηση στην Ιερά Σύνοδο του Φθινοπώρου!
Αναλυτικά η είδηση και το σχόλιο του κ. Λυκούργου Νάνη:
ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
Λυκούργος Νάνης
Καλό θα είναι ο κ Κονιδάρης αφ ενός μεν να κατονομάσει εκείνους τους κληρικούς που μίλησαν για "καλάσνικοφ", αφ ετέρου δε να αποσαφηνίσει εις τι συνίσταται το "ταλιμπανικό κήρυγμα". Διευθύνσεις, παραπομπές και ονόματα κε Κονιδάρη. Είστε άραγε εις θέσιν να αποδείξετε όσα ισχυρίζεσθε;
Από κει και πέρα υπάρχει και μια άλλη διάσταση, την οποία φαίνεται να αγνοεί η συλλογιστική του κ.Κονιδάρη. Θα δύναται άραγε, χωρίς συνέπειες, ο ιεροκήρυκας να κατονομάζει από άμβωνος την πορνεία και την ομοφυλοφιλία διαφθορά και διαστροφή ή θα παγιδευθεί στις δαγκάνες του φασιστικής υφής και εμπνεύσεως δήθεν αντιρατσιστικού, στην πραγματικότητα στραγγαλιστικού της ελευθερίας του προσώπου και αναπαράγοντος το φασισμό, νομοσχεδίου με προφανή συνέπεια τη φίμωση των ποιμένων; 

Από πότε ο εκπρόσωπος Τύπου της αρχιεπισκοπής Αθηνών ομιλεί εξ ονόματος ολοκλήρου της Εκκλησίας της Ελλάδος; Συνεδρίασε η ιερά σύνοδος της Ιεραρχίας για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα; Σε ποιους μητροπολίτες ανατέθηκαν και με ποια κριτήρια οι σχετικές εισηγήσεις; Διεξήχθη εμπεριστατωμένη συζήτηση; Ετέθησαν οι διάφορες προτάσεις σε σχετική ψηφοφορία; Πώς λοιπόν ο κ.Κονιδάρης τις προσωπικές του απόψεις τις "λανσάρει" σαν θέσεις της Εκκλησίας;
………………………………………………………………………………………………….
Ακολουθεί το δημοσίευμα που έδωσε αφορμή για το σχόλιο
Ο Εκπρόσωπος Τύπου του Αρχιεπισκόπου για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο
Του Αιμίλιου Πολυγένη
romfea.gr
"Η επίσημη εκκλησία δεν ισχυρίζεται σε καμία περίπτωση ότι μέσω του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου γίνεται μια προσπάθεια να φιμωθεί η φωνή της", ανέφερε ο Εκπρόσωπος Τύπου του Αρχιεπισκόπου κ. Χάρης Κονιδάρης, σε παρέμβαση του κατά την χθεσινή εκπομπή "Ανατροπή" του σταθμού Mega για την θέση της Εκκλησίας απέναντι στον αντιρατσιστικό νόμο.
Σε άλλο σημείο ο κ. Κονιδάρης ανέφερε ότι "επειδή ακούγονται πολλά τελευταία θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι η Εκκλησία ουδέποτε παρεναιβει στην Κυβέρνηση η σε οποιοδήποτε άλλο πολιτικό φορέα και ζήτησε την απόσυρση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, ούτε φυσικά ζητήθηκε από κάποιον η παρέμβασή της."
"Σε καμία περίπτωση του κήρυγμα της Εκκλησίας το οποίο είναι το κήρυγμα του Ευαγγελίου, δεν προτρέπει σε μίσος κατά οποιοδήποτε ανθρώπου. Το κήρυγμα της αγάπης δεν μπορεί να προτρέψει σε μίσος…" πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο κ. Κονιδάρης.
Κλείνοντας ο Εκπρόσωπος Τύπου του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου τόνισε: "Η Εκκλησία δεν έχει απολύτως τίποτα να φοβάται από ένα τέτοιο νομοσχέδιο και δεν φιμώνεται η φωνή της. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα ένας κληρικός να ομιλεί από τον άμβωνα και να κηρύτει τον Χριστό, και άλλο να κηρυτεί και να λέει να πάρουν τα καλάσνικωφ και να βγουν στους δρόμους.""Το ένα κήρυγμα είναι ορθόδοξου κληρικού, και το άλλο κήρυγμα είναι ταλιμπάν", υπογράμμισε στην παρέμβασή του ο κ. Κονιδάρης.
πηγή

Οἱ Προβληματισμοὶ τοῦ Γέροντος Ρηγίνου - Γέρων Ρηγῖνος

     Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ καὶ Θεέ μου. Ἐρωτῶ Σε:


1.  Εἶμαι ἀληθινὸς χριστιανὸς ἡ εἶμαι ψεύτικος;

2.  Τηρῶ κατὰ γράμμα καὶ κατὰ πνεῦμα τὸν θεῖον Νόμον σου;

3.  Σ᾿ ἀγαπῶ μὲ ὅλη μου τὴν ψυχὴν καὶ ὅλην τὴν διάνοιάν μου, ἐσένα τὸν Δημιουργὸν καὶ Σωτῆρα μου, ὡς λέγει ὁ Νόμος Σου;

4.  Σκέπτομαι καὶ ζῶ τὴν αἰώνιον Ἀγάπην Σου;

5.  Σὲ ἀγαπῶ ὅσο πρέπει;

6.  Θὰ ἤθελα νὰ σ᾿ ἔχω στὸ κέντρο τῆς καρδίας μου ὡς ἕνα γλυκὸ μελέτημα κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ ὅπως σ᾿ εἶχε ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος;

7.  Προσεύχομαι μὲ πίστη, μὲ ἀγάπη, μὲ ἐμπιστοσύνη;

8.  Αἱ προσευχαί μου, αἱ ἐξομολογήσεις μου, ἡ μετάνοιά μου, αἱ πράξεις μου, ἡ ζωή μου, εἶναι αὖται αἱ ὁποῖαι πρέπουν;

9.  Κοινωνῶ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, τὸ Πανάγιον Σῶμά Σου καὶ τὸ Τίμιον Αἷμά σου μὲ πίστιν, μὲ προσμονήν, μὲ καθαρὰν καρδίαν, μὲ ἀγάπην καὶ φόβον, μὲ μετάνοιαν καὶ ταπείνωσιν;

10.  Μελετῶ μὲ δίψα καὶ μὲ λαχτάρα τὸν Θεῖον Νόμον Σου;

11.  Ζῶ καὶ πορεύομαι ὡς γνήσιος ὀρθόδοξος χριστιανός; Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθαι ποιεῖν οὐδέν, μᾶς λέγεις. Ναὶ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ μου καὶ Θεέ μου. Ἐσὺ εἶσαι τὸ πᾶν. Ἐσὺ μὲ ὁδηγεῖς, Ἐσὺ ρυθμίζεις τὴν ζωήν μου. Ἡ ἀγάπη Σου πρὸς ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ πρὸς πάντας εἶναι πηγὴ ἀνεξάντλητος. Ὀφείλομεν ὅλοι μας καὶ ἐγὼ ἰδιαιτέρως νὰ ἀφιερώνω ὁλόκληρον τὴν ζωήν μου εἰς Σὲ τὸν Σωτῆρα μου. Ἐσὺ εἶσαι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου· ὅποιος περιπατεῖ καὶ ἀκολουθεῖ Ἐσένα δὲν θὰ πέση στὸ σκότος τῆς ἀνομίας.

      Βοήθησόν με καὶ σκέπασόν με τὴ θεία Σου χάριτι Χριστέ μου, ἵνα γένωμαι εἰς ἀληθινὸς πιστὸς χριστιανὸς καὶ οὐχὶ ψευδής. Ἀμήν.
πηγή

Ένας άγιος επίσκοπος και σοφός επιστήμονας

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Σε κάθε εποχή ο μεγαλόδωρος και οικτίρμων Θεός δεν αφήνει απαράκλητο το κορυφαίο πλάσμα του, τον άνθρωπο. Φανερώνει αγίους, οι οποίοι μπορεί να περιφρονήθηκαν και να διώχθηκαν από τις παρερχόμενες αρχές και εξουσίες του κόσμου τούτου, στάθηκαν όμως όρθιοι, ισχυροποιώντας το ρωμαλέο φρόνημα της χριστιανικής πίστεως.
Το ακριβότερο και πολυτιμότερο δώρο της Εκκλησίας στην ανθρωπότητα δεν είναι τόσο οι υλικές παροχές και το προνοιακό της έργο, όσο οι άγιοί της.
β) Ο αδαπάνητος πλούτος της είναι η σύναξη όλων των αγίων, των «απ’ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων», οι οποίοι «ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης, έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου» (Αποκ. 7,14). Η περιουσία της είναι τα πιστά τέκνα της, τα οποία μπορεί να γεύτηκαν τον θάνατο, αλλά ξαναγεννήθηκαν στην ανέσπερη ζωή της αναστάσεως, τη ζωή του Παραδείσου. Εκεί ο μεγαλοδύναμος και ελεήμων Θεός «εξαλείφει παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος ουκ έσται έτι, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος ουκ έσται έτι· ότι τα πρώτα απήλθον»· «Ιδού γέγονεν καινά τα πάντα» (Βλ. Αποκ. 21,4-5· Β΄ Κορ. 5,17).
γ) Ο Άγιος Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως - Κριμαίας Λουκάς Βόινο-Γιασενέτσκι (1877-1961), που κόσμησε την Εκκλησία του Χριστού στη διάρκεια του εικοστού αιώνα, ανήκει στη χορεία αυτή των αγίων, που πίστεψαν βαθιά στον Θεό και διακόνησαν με αυταπάρνηση τον συνάνθρωπο. Αναδείχθηκε άγιος ποιμένας, πρωτοποριακός ιατρός και ευσυνείδητος επιστήμονας, συνδυάζοντας άριστα χριστιανική πίστη και επιστημονική γνώση, ποιμαντική διακονία και χειρουργική επιστήμη.
δ) Ιδού τι γράφει στην αυτοβιογραφία του: «Γνωρίζω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που διερωτώνται πώς κατόρθωσα, αφού απέκτησα την φήμην ενός σοφού και μεγάλου χειρουργού, να εγκαταλείψω την επιστήμην και την χειρουργικήν και να γίνω κήρυξ του ευαγγελίου του Χριστού. Εκείνοι που κάμνουν τοιαύτας σκέψεις, διαπράττουν μέγα σφάλμα, σκεπτόμενοι ότι είναι αδύνατον να συνδυασθούν η επιστήμη και η θρησκεία. Μια παρόμοια γνώμη, είναι εξολοκλήρου εσφαλμένη».
ε) «Η ιστορία της επιστήμης διδάσκει ότι και αυτοί ακόμη οι μεγαλοφυείς σοφοί ως ο Γαλιλαίος, ο Νεύτων, ο Κοπέρνικος, ο Παστέρ, ο μεγάλος φυσιολόγος Παυλώφ, ήσαν βαθέως θρησκευτικοί άνθρωποι. Και γνωρίζω ότι μεταξύ των καθηγητών, των συγχρόνων μας, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν και ζητούν την ευλογίαν μου». Και σε μια επιστολή του γράφει: «Όλη η χαρά μου και όλη η ζωή μου είναι να υπηρετώ τον Κύριο, τον οποίο πιστεύω, μολονότι δεν σκοπεύω να αφήσω την ιατρική δραστηριότητά μου και την επιστημονική μου έρευνα».
στ) Η βαθιά χριστιανική πίστη και η συνέπεια κόστισαν στον Άγιο Λουκά πάνω από δέκα χρόνια εξορίας, κακουχίες, διώξεις, εξευτελισμούς, στερήσεις και ταπεινώσεις, στις οποίες τον υπέβαλαν μικρόψυχοι άνθρωποι του κομμουνιστικού καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης, παρά το επιστημονικό κύρος και την αναντίρρητη κοινωνική προσφορά του. Ωστόσο, η ιστορία τον δικαίωσε, αφού ο λαός τον τίμησε ως άνθρωπο του Θεού ενόσω ζούσε, αλλά και με την αθρόα προσέλευση στην κηδεία του παρά τις κρατικές απαγορεύσεις. Έτσι, το 1995 η Εκκλησία της Ουκρανίας και το 1996 το Πατριαρχείο της Ρωσίας τον αναγνώρισαν ως άγιο και τον ενέταξαν στο αγιολόγιό τους.
ζ) Η προσφορά του Αγίου Λουκά, επισκόπου Συμφερουπόλεως - Κριμαίας, όχι μόνο προς την αθεϊστική κοινωνία της εποχής του αλλά και προς την υλιστική δυτική κοινωνία υπήρξε μεγίστη. Αψηφώντας διώξεις, εξορίες, απειλές και πλήθος άλλων εμποδίων τίμησε την επιστήμη, την ιεροσύνη και το βάπτισμά του. Παράλληλα, τίμησε το ανθρώπινο γένος, διασώζοντας το «κατ’ εικόνα Θεού» πλασμένο πρόσωπο και αποκαλύπτοντας το «καθ’ ομοίωσιν», που αποτελεί αδιάκοπο στόχο κάθε χριστιανού.

πηγή