Το δράμα των αστέγων: «Δεν λέω στους φίλους μου την αλήθεια»

Ένα ρεπορτάζ -πραγματική μαχαιριά- για την καθημερινότητα των αστέγων σε πρωινή εκπομπή . 
Στην κάμερα μιλούν άστεγοι για τις καθημερινές δυσκολίες τους, για το πως έφτασαν σε αυτό το σημείο αλλά και για το μέλλον τους.

πηγή

ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ – Για τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο

Του Αρχιμ. π. Ανανία Κουστένη

Ὁ ἅγιος Γέροντας Πορφύριος εἶναι μιά πολύ πολύ μεγάλη ἀγκαλιά. Ἔσπασε τό φράγμα τῆς φιλαυτίας ἀλλά καί τῆς Ὀρθοδοξίας, θά λέγαμε -εἶναι τολμηρό αὐτό- κι ἔγινε μιά ἀγκαλιά γιά τήν Οἰκουμένη ὁλόκληρη. Ἐγώ, τουλάχιστον, ὅταν πῆγα στήν ἀφεντιά του τό 1980, Πρωτομαγιά, μέ μιά μεγάλη δυσκολία στή ζωή μου, ἔτσι τό εἰσέπραξα.

Εἶχε κόσμο πολύ. Καί περιμέναμε. Ἤτανε πασχάλιος περίοδος, Πεντηκοσταρίου. Καί περιμέναμε νά βγεῖ ὁ Γέροντας. Εἶχε προβλήματα, δέν μποροῦσε. Σέ κάποια στιγμή βγαίνει. (Ἦταν στό παλιό καλυβάκι, δέν εἶχε φτιάξει ἀκόμη τό μοναστήρι.) Δέν φοροῦσε οὔτε ράσο. Εἶχε μιά πατατούκα, τήν εἶχε ρίξει ἐπάνω του. Βγαίνει καί περιμέναμε ὅλοι, χριστιανοί καί μή, περιμέναμε νά πεῖ ὁ Γέροντας «Χριστός Ἀνέστη»! Δέν εἶπε «Χριστός Ἀνέστη». Εἶπε: «Καλημέρα σας!» Τί ὡραῖα! Γιατί ἀργότερα μᾶς ἔλεγε: «Ἐγώ, βρέ, δέν μιλάω γιά τόν Χριστό, ἄν δέν μοῦ ζητήσουν. Δέν πάω γυρεύοντας, βρέ. Ὁ Χριστός εἶπε: “Ὅστις θέλει”. Δέν εἶναι πίεση, εἶναι ἀρχοντιά, εἶναι ἀγκαλιά, εἶναι μεγαλεῖο, εἶναι δημοκρατία». Εἶπε, λοιπόν, αὐτά ὁ Γέροντας καί κάτσαμε κεῖ πέρα καί λέει: «Ὁ παπᾶς νά ρθεῖ μέσα». Θά ᾽ταν 100-150 ἄτομα, γιατί ἦταν καί ἀργία καί ὁ καθένας πήγαινε νά πεῖ τά βάσανά του, ὅπως κι ἐγώ. Τό δικό μου φαίνεται ἦταν μεγαλύτερο ἀπ᾽ ὅλων στή φάση αὐτή καί μέ κάλεσε μέσα καί κάτσαμε. Ἐγώ δέν μίλαγα, ἄκουγα, καθόμουν.

«Ἔ», μοῦ λέει, «βρέ, γι᾽ αὐτό στενοχωριέσαι; Αὐτό δέν ἤτανε κακό, μωρέ παιδάκι. Σέ ξερίζωσε ἀπό κεῖ ὁ Θεός γιά νά σέ φυτέψει ἀλλοῦ. Ἀλλά σέ ξερίζωσε λίγο ἄγαρμπα. Γιατί ἀλλιῶς θά σοῦ στοίχιζε τό ξερίζωμα περισσότερο». Ἄκου τί μοῦ εἶπε. Ἐγώ λέω: «Ποῦ τά ξέρει Αὐτός αὐτά;» Δέν μοῦ εἶχε τύχει ἄλλη φορά. Εἶπε κι ἄλλα διάφορα, πού δέν λέγονται ἐδῶ, καί μέ παρηγόρησε οὐ μετρίως. Σέ λίγο μοῦ ἔφυγαν ὅλα ὅσα εἶχα. Κινδύνευα νά τρελαθῶ. Ἠρέμησα. Αἰσθάνθηκα μετά ὅτι εἶναι δικός μου αὐτός. Σάν νά τόν ἤξερα χρόνια καί πήγαινα πρώτη φορά. Καί μετά ἔφυγα. Καί μ᾽ ἀκοθούθησε, μέ συνόδευσε μέχρι κάτω, εὐχόμενος, σταυρώνοντας. Καί νόμισα πώς πῆγα στόν Παράδεισο. Ἐγώ αὐτό εἰσέπραξα, καί στή συνέχεια πού πήγαινα στόν Γέροντα αὐτό εἰσέπραττα ἀπό Ἐκεῖνον. Τώρα τί εἶναι Ἐκεῖνος δέν ξέρω. Εἶναι ἕνα θαῦμα. Εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χειροπιαστή. Εἶναι ἡ ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Εἶναι ἕνας δεύτερος Χριστός, εἶναι ἕνα μεγαλεῖο. Τέτοιοι ἄνθρωποι γεννιῶνται μετά παρέλευση αἰώνων. Εἶναι τό μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στή Γῆ ὅλη ὁ Γέροντας Πορφύριος. Ἐγώ αὐτό εἰσέπραξα, αὐτό λέω.

Καί μέ ᾽παιρνε καί τηλέφωνο ἐκεῖνος. Χωρίς νά ξέρει τό τηλέφωνό μου, μ᾽ ἔπαιρνε τηλέφωνο. Εἶναι θαῦμα αὐτό. Ἔπαιρνε καί μιλοῦσε καί συμβούλευε. Καί μετά εἶχα κι ἄλλες δυσκολίες, κι ἄλλες… Ἤτανε ἀπό κοντά.

Τόν Θεό τόν ψηλαφοῦμε μέσω τῶν ἁγίων. Μᾶς Τόν μεταδίδουν, μᾶς Τόν κοινοποιοῦν. Μᾶς κάνουν νά Τόν αἰσθανθοῦμε καί νά Τόν ψηλαφήσουμε, εἰ δυνατόν. Γίνεται αὐτό. Ἀφοῦ βρῆκα κι ἐγώ τό μέλι, ἔγλειφα τά δάκτυλά μου. Πήγαινα στόν Γέροντα. Πάρα πολλά ἔδωσε, καί βοήθησε κι ἐμένα καί ἀμέτρητους. Καί παρακαλοῦσε πάντοτε κι ἔλεγε: «Νά ἀγαπᾶτε, νά συγχωρᾶτε. Νά ἐξομολογεῖσθε καθαρά καί νά τά λέτε ὅλα. Νά τά λέτε ὅλα, γιατί τότε φεύγει τό κακό ἀπό πάνω σας. Καί νά προσεύχεσθε. Νά προσεύχεσθε ἁπλά. Νά μιλᾶτε στόν Θεό ἁπλά. Ὅπως μιλᾶτε στόν πατέρα σας, στή μάνα σας, στόν φίλο σας, στόν ἄνθρωπό σας. Καταλαβαίνει ὁ Θεός».

Καί κάποια ἄλλη φορά πού πῆγα ἐκεῖ -γλίτωσα ἀπό ἄλλη δυσκολία, ἐλύθη κάποιο πρόβλημα-, τοῦ λέω: «Ἔγινε μέ τήν εὐχή Σας». «Ὄχι, βρέ. Μέ τή δική σου εὐχή». «Γιατί;» τοῦ λέω. «Μ᾽ αὐτά πού τραβᾶς, σέ ἀκούει ὁ Θεός». «Καί γιατί τά τραβάω;» «Ἔτσι, γιά νά γίνεις καλύτερος. Ἐγώ, ὅταν δέν εἶμαι καλά καί μοῦ λένε “Γέροντα, Σᾶς εὐχόμεθα νά γίνετε καλά”, τούς ἀπαντῶ: “Ὄχι καλά νά γίνω, νά γίνω καλός”».

Καί συμβούλευε πάντα νά ἀγαπᾶμε καί πάντα νά συγχωρᾶμε. Καί πάντα, ἄν μποροῦμε, νά διαβάζουμε τό Εὐαγγέλιο. «Τίποτα, βρέ, νά μήν κάνετε, νά διαβάζετε τό Εὐαγγέλιο. Εἰ δυνατόν ὄρθιοι. Αὐτό εἶναι καί λατρεία καί νηστεία καί προσευχή καί ἄσκηση καί ὅλα τά καλά».

Εἶχε μάθει τά Εὐαγγέλια ἀπ᾽ ἔξω. Καί μιά φορά μοῦ ἔλεγε πῶς μιλοῦσε ὁ Ἰησοῦς. Καί μοῦ παρίστανε ἀκριβῶς τόν Ἰησοῦ. «Ποῦ τό ξέρεις, Γέροντα;» «Μπορῶ νά πάω κεῖ πέρα ἐγώ καί νά ρθῶ». Πῶς; Δέν ξέρω. Δέν ὑπόκεινται στόν χωρόχρονο αὐτοί. Κι ὅταν ζοῦσε αὐτό. Τώρα μᾶλλον.

«Ὅταν θά φύγω», ἔλεγε, «θά ἀπαλλαγῶ ἀπό τό σῶμα καί τίς ἀρρώστιες -εἶχε πολλές ἀρρώστιες, ὡς γνωστόν- καί θά ᾽μαι πανελεύθερος, θά πηγαίνω παντοῦ, θά βοηθάω ὅλους. Δέν θ᾽ ἀφήνω κανέναν, γιατί τούς ἀνθρώπους τούς ἀγαπῶ, γιατί ἀγαπῶ τόν Ἰησοῦ μου Χριστό». Τά εἶχε κάνει ἕνα αὐτά τά δυό. Οἱ δύο ἐντολές τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί πρός τόν ἄνθρωπο.

Ἦταν ἀγάπη ὁ Γέροντας, ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὁ βασιλέας τῆς ἀγάπης. Ἔγινε ἀγάπη, ἔγινε στοργή, ἔγινε κατανόηση. Ἤτανε ἀστενόχωρη ἡ ἀγάπη του. Κι ἁπλωνότανε παντοῦ. Σέ ὅλους καί σέ ὅλα. Σέ Ὀρθόδοξους, σέ ἑτερόδοξους, σέ ἑτερόθρησκους. Μπορεῖ νά μή συμφωνοῦσε μέ τίς ἁμαρτίες καί τίς αἱρέσεις, ἀλλά συναντιόταν ἡ ψυχή του μέ τήν ψυχή τους, ὅπως καί ὁ Ἀθάνατος Χριστός. Ἀγαποῦσε τούς ἁμαρτωλούς καί τούς τελῶνες. Δέν συμφωνοῦσε μέ τά ἔργα τους, ἀλλά ἀγαποῦσε τήν ψυχούλα τους.

Ἄσε πού δέν ἄφηνε νά λέμε γι᾽ Αὐτόν. Ὄχι. «Τί πᾶς ἐσύ καί λές γιά μένα ὅτι εἶμαι καλός; Νά μή μιλᾶς. Νά μή μιλᾶς. Ἀφοῦ δέν εἶμαι καλός». Ἦταν ταπεινός κι εἶχε ἀγάπη. Αὐτό ἦταν ὁ Γέροντας. Ὅ,τι ἄλλο νά πῶ δέν ξέρω.

Ὅ,τι εἰσέπραξα ἀπό τόν Γέροντα ὀφείλω νά τό πῶ. Καί νά εὐχαριστήσω τόν Θεό πού μέ ἔφερε στόν δρόμο τοῦ Γέροντα καί στή ζωή του, καί νά εὐχαριστήσω κι Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος δέν ἐγκατέλειψε κανέναν, οὔτε κι ἐμένα τόν ἐλάχιστο καί ἁμαρτωλό. Κι ἄν σήμερα ζῶ καί εἶμαι στήν Ἐκκλησία καί “κάνω” πέντε πράγματα, αὐτά τά ὀφείλω στόν ἅγιο Πορφύριο.

Εφημ. “Δημοκρατία”

ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ (Μέρος Α') Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ

(Μέρος Α')

Τι μπορεί να πει κανείς περί της αγάπης του Θεού!

Πώς να κινήσει την πήλινη γλώσσα του και να σύρει την γραφίδα του;

Θα ήταν ίσως προτιμότερο ν' αρχίζει να βιώνει την αγάπη του Τριαδικού Θεού μέσα στο μυστήριο της αγίας Σιωπής. Όμως, αυτή η αγάπη, κάνει τον άνθρωπο να βγαίνει από τα όριά του, και το λιγότερο που έχει να κάνει είναι να διαλαλεί στα πέρατα της οικουμένης αυτή την Θεϊκή αγάπη «ην ηγάπησεν ημάς ο Θεός» (Εφεσ. Β' 4).

Ας έχει λοιπόν δόξα ο Πατήρ, ο μονογενής του Υιός και το Πανάγιον Πνεύμα, το «εκ του Πατρός εκπορευόμενον», που δεν μας άφησε μέσα στον ζόφο της άγνοιας και δεν παραμένουμε στην υπαρξιακή δίψα της αγάπης. Ας έχει λοιπόν δόξα, διότι μας αποκάλυψε ότι πάνω απ' όλα ο Θεός «αγάπη εστί»! (Α' Ιωάν. Δ' 16).

Βεβαίως, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Θεός είναι άπειρος. Δηλ. η ουσία του Θεού είναι άπειρη και ακατάληπτη, και ουδέποτε κτιστό ον κατόρθωσε ή θα κατορθώσει στο μέλλον να την εννοήσει.

Είναι «τη ουσία αναφής», όπως δογματικώς καταγράφει ο Ιερός υμνογράφος, και όπως πολύ χαρακτηριστικά τονίζει ο «λευκός κύκνος» της Εκκλησίας μας, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «Θεόν φράσαι μεν αδύνατον, νοήσαι δεν αδυνατώτερον».

Αν όμως η ουσία της Αγίας Τριάδος είναι «απρόσιτος και ακατάληπτος», ο ίδιος τώρα ο Θεός, συγκαταβαίνει και μας αποκαλύπτει τις ιδιότητές Του. Και οι ιδιότητές Του αυτές, σε ουδεμία των περιπτώσεων είναι εφεύρεση ή αποκάλυψη της ανθρώπινης διάνοιας.

Αποτελούν αποκαλύψεις Θεού. Είναι ουράνιες αλήθειες, που έχουν φανερωθεί σ' εμάς από τον ίδιο τον Θεό. Και αυτά τα γνωρίζουμε τόσο από την Αγία Γραφή, όσο και από τις εμπειρίες των φωτισμένων και κυρίως θεουμένων αγίων μας.

Οπωσδήποτε, οι ιδιότητες του Θεού είναι πολλές, όπως μελετούμε στον θεόπνευστο λόγο της Γραφής. Η κορυφή όμως όλων αυτών είναι η «αγάπη».

Στην «έκρηξη» λοιπόν αυτής της αγάπης Του, ο Τριαδικός Θεός δημιουργεί τα πάντα «εκ του μη όντος», από το τίποτε, από το μηδέν. Και φθάνει μέσα από την θεία οικονομία του να μας ανεβάσει έως τον ουρανό. Να μας εξαγιάζει και να μας Χριστοποιεί. Να μας χαρίζει δηλ. αυτό για το οποίο και μας έπλασε. «Έως τον ουρανόν ανήγαγες ημάς», αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά στην λειτουργική «μυστική ευχή» ο Ιερός Χρυσόστομος.

Άραγε, υπάρχει άνθρωπος, έστω και αυτός που βρίσκεται στο έσχατο σκαλοπάτι της πτώσεως, η πλέον αμαυρωμένη εικόνα του Θεού θα λέγαμε, που να αποστρέφεται την αγάπη;

Αδύνατον. Φύσει αδύνατον. Και αυτό, διότι η κορωνίδα των δημιουργημάτων, ο θεότευκτος άνθρωπος, δεν ζει, παρά εν αγάπη και δια της αγάπης. Αυτή είναι η πραγματικότητα, έστω κι αν τούτο σε κάποιες των περιπτώσεων δεν συνειδητοποιείται από το ίδιο το δημιούργημα.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο «μαθητής της αγάπης», ο 'Αγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, λαμβάνει ανάμεσα απ' όλες τις Θεϊκές ιδιότητες που γίνονται γνωστές τους ανθρώπους, την κορυφή της αγάπης. Αυτό δηλ. που συγκινεί περισσότερο απ' όλα τ' άλλα την ανθρώπινη καρδιά και που εκδηλώνεται πλούσια και αφάνταστα ενεργητικά σε όλη την ορατή και αόρατη δημιουργία, και που το αποτυπώνει ως λόγο Θεού στην γεροντική του ηλικία. Ότι δηλ. «ο Θεός αγάπη εστί».

Ναι, πολλά είναι τα γνωρίσματα του Θεού. Και το κυριότερο, όπως ήδη τονίσαμε, και εξαιρετικώς χαρακτηριστικό, είναι η αγάπη η οποία εκφαίνεται στην εικόνα του Θεού, αλλά και στην όλη κτίση. Είναι πράγματι καταπληκτική η μοναδική στοργή, η θεία αγαθότητα και αυτή η ανέκφραστη ουράνια καλοσύνη.

Αλλά δεν είναι μονάχα οΕευαγγελιστής Ιωάννης «ον ο Κύριος ηγάπα» που κάνει ειδικές αναφορές περί της αγάπης του Θεού, τόσο στο Ιερό Ευαγγέλιο, όσο και στις καθολικές του επιστολές, και ο οποίος και πάλι θα μας διδάξει στη συνέχεια από το ξεχείλισμα της θεόπνευστης αγάπης του. Είναι και ολόκληρη η Βίβλος. Τόσο η Παλαιά, όσο και η Καινή ιδίως, που κάνει λόγο και αναφέρει γεγονότα που μαρτυρούν το δώρο αυτό της άπειρης του Θεού αγάπης.

Από τον Προφητάνακτα μαθαίνουμε : «Χρηστός Κύριος τοις σύμπασι, και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα έργα αυτού» (Ψαλμ. ΡΜΔ' 9). Αυτός παρέχει την τροφή και την ζωή και προστατεύει κάθε τι που ζει και κινείται επάνω στη γη. « Ανοίγεις συ την χείρα σου και εμπιπλάς παν ζώον ευδοκίας» (Ψαλμ. ΡΜΔ' 16). Ανοίγει δηλ. το χέρι του και γεμίζει με δώρα της αγάπης του Του κάθε δημιούργημά Του. Και σε πολλά άλλα βεβαίως σημεία οι ψαλμοί, όπως μελετούν οι πιστοί, εκφράζουν αυτή την αγάπη του Θεού. Ο συγκεκριμένος όμως ψαλμός, έχει κάτι το ιδιαίτερο. Ναι, από την αρχαία ακόμα Εκκλησία, οι πιστοί τον συνέδεαν με την θεία Κοινωνία, η οποία αποτελεί την κορυφή των κορυφών της Θεϊκής αγάπης.

Σε όλη λοιπόν την αισθητή και υλική δημιουργία, αλλά και σε αυτή την άυλη και νοερά, στα φωτεινά τάγματα του ουράνιου και Αγγελικού κόσμου, αποτυπώνεται εναργώς η αγάπη του Θεού, αλλά ασύγκριτα περισσότερο, ο Πατήρ δι' Υιού, εν Αγίω Πνεύματι, εκδηλώνει και αποτυπώνει την αγάπη του προς τον άνθρωπο. Τον αγαπά δε τον άνθρωπο ο Δημιουργός του σε τέτοιο και τόσο ανέκφραστο βαθμό, ώστε όχι μόνο τον δημιουργεί ο ίδιος εξ' αρχής, με ιδιαίτερη δημιουργική ενέργεια, κατά τον λόγο των Πατέρων, αλλά Αυτός ο ίδιος ο Θεός είναι το πρότυπο του ανθρώπου.

Είναι αφάνταστα συγκλονιστικό το γεγονός. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «κάτ' εικόνα του». Σύμφωνα τώρα με την Αγία Γραφή και τους Αγίους της Εκκλησίας μας, «εικόνα του Θεού» είναι ο Υιός του Θεού. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος!

Αυτό σημαίνει ότι ο Υιός του Θεού, ως Θεάνθρωπος, είναι το προαιώνιο πρότυπο (αρχέτυπο-μοντέλο) του ανθρώπου (Γεν. Α' 27).

Στη συνέχεια, ο Θεός, έθεσε ως σκοπό του ανθρώπου να γίνει όμοιος (να μοιάσει) με την «εικόνα» Του. Με τον Θεάνθρωπο, να πετύχει, με άλλα λόγια, το «καθ' ομοίωσιν» (Γεν. Α' 26).

Όπως δηλ. ο Θεάνθρωπος είναι «κατά φύσιν» υιός του Θεού, έτσι και ο άνθρωπος να ομοιάσει με τον Θεάνθρωπο, ώστε να γίνει «κατά χάριν» υιός Θεού!

Και φυσικά, όλα αυτά μέσα στο υπερευλογημένο σχέδιο και στην Θεϊκή ατμόσφαιρά της Τριαδικής αγάπης προς τον άνθρωπο, και αντιστρόφως της ανθρωπίνης ελεύθερης και απόλυτης υπακοής προς τον Θεάνθρωπο.

Το δε επίσης συγκινητικό, που όσο ο πιστός το συνειδητοποιεί, μεθά από την αγάπη του Θεού, είναι τούτο: ότι ο κάθε ένας από εμάς, ο κάθε άνθρωπος, από του Αδάμ και της Εύας έως και αυτής της συντελείας των αιώνων, υπήρχαμε. Ναι, υπήρχαμε στο κέντρο της αγάπης του Θεού!

Υπήρχαμε προαιώνια! Πριν δηλ. δημιουργηθεί και πριν υπάρξει ο κόσμος που αισθανόμαστε, αλλά και αυτός που δεν βλέπουμε, πριν ακόμα συλληφθούμε και έλθουμε στην ύπαρξη!

Μέσα στο σχέδιο της Αγάπης του ο Θεός, γνωρίζει στο συνεχές παρόν της Τριαδικής του παρουσίας, ποία χιλιετία, ποίον αιώνα, ποίο έτος, τη συγκεκριμένη ημέρα αλλά και αυτή τη στιγμή που θα εισέλθουμε στις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου, μέσω των ευλογημένων γονέων μας.

Και τούτο τώρα είναι το συγκλονιστικό που, εάν ο άνθρωπος δεν προσέξει και επιλέξει την κακή χρήση της ελευθερία του, μπορεί να πάθει και να υποστεί. Να αρνηθεί το προαιώνιο σχέδιο αυτής της Θεϊκής αγάπης για τη σωτηρία του και τελικώς να αστοχήσει, να αποτύχει και να χαθεί, αλλοίμονο, αιωνίως.

Πόσο επιγραμματικά, μα και συνάμμα δραματικά ο Ιερός Αυγουστίνος, περιγράφει αυτήν την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα της συνυπάρξεως αγάπης και ελευθερίας. Λέει λοιπόν: «εκείνος που σε έπλασε δίχως να σε ρωτήσει, δεν μπορεί να σε σώσει εάν εσύ ο ίδιος δεν του το επιτρέψεις»!

Όντως, κανένας πατέρας δεν αγάπησε, ούτε είναι δυνατόν να αγαπήσει με τόση στοργή το τέκνο του, με όση αγαπά ο Θεός τον κάθε άνθρωπο.

Είναι ανέκφραστη αυτή η αγάπη. Γι' αυτό και πάλι ο θεολόγος μαθητής, με τον δυναμικό του λόγο, θα καταθέσει στα βαπτισμένα τέκνα της εκκλησίας, που ήδη γεύονται την άκτιστη χάρη του θεού: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απώληται, αλλ' έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. Γ' 16).

Μάλιστα! Έτσι αγάπησε ο Θεός των κόσμο, ώστε τον Υιό Του τον Μονογενή πρόσφερε για θυσία, ώστε να μη χαθεί σε αιώνιο θάνατο, κάθε άνθρωπος που πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια!

Αυτά καταγράφει ο παρθένος και αγαπημένος μαθητής και δεν θα ήταν υπερβολή φίλοι μου εάν υποστηρίξουμε, ότι σ' αυτόν και μόνο το στίχο του Ιερού Ευαγγελίου, συνοψίζεται ολόκληρη η θεία οικονομία. Ολόκληρο το κεφάλαιο της Σωτηριολογίας και πως αποτυπώνεται «εκτός ορίων» η αγάπη του Θεού.

(Συνεχίζεται)

Άρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Εις Τα Άγια Θεοφάνεια π.Χρίστος Πιτυρίνης

Εορτή μεγάλη σήμερα, αγαπητοί μου, για όλους τους ορθοδόξους λαούς. Ιδιαιτέρως την εορτάζει ή Ελλάς, χώρα ναυτική. Οι ναυτικοί μας, όπου και να πλέουν, είτε στον Ατλαντικό είτε στον Ειρηνικό ωκεανό, την τιμούν χαρμοσύνως. Σήμερα αγιάζονται τα νερά και οι θάλασσες με τον Τίμιο Σταυρό. Η εορτή των Φώτων είναι το τέλος μιας εκκλησιαστικής περιόδου που ονομάζεται Δωδεκαήμερο. Τελειώνει σήμερα το Δωδεκαήμερο, που άρχισε με τη γέννηση του Χριστού.

Να μιλήσουμε για την εορτή των Φώτων; Μικρή ή διάνοιά μας, ασθενής ή γλώσσα μας, και το μυστήριο που αποκαλύπτεται σήμερα με τη βάπτιση του Κυρίου απέραντο όπως ο ωκεανός. Μάλλον πρέπει να σιωπήσουμε. Άλλα για να μη μείνη ο άμβωνας άφωνος τέτοια μέρα, τολμώ, επικαλούμενος τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, κάτι να πω. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός παρουσιάστηκε στη γη ως άνθρωπος υπό τις πλέον ταπεινές συνθήκες, ήλθε ως νήπιο, γεννήθηκε από πάμπτωχη κόρη σε μια κωμόπολη της Ιουδαίας μέσα σε ένα σπήλαιο. 

Ποιος, βλέποντας το βρέφος εκείνο, ήταν δυνατόν να φανταστή, ότι κάτω από αυτό το σχήμα κρυβόταν ή Θεότης; Μετά από οκτώ ήμερες δέχθηκε την περιτομή και έλαβε το όνομα Ιησούς Χριστός, «το ὑπέρ πᾶν ὄνομα». Δώδεκα ετών τον βλέπουμε πάλι στο ναό του Σολομώντος, όπου κατέπληξε τους σοφούς πρεσβυτέρους με τις ερωτήσεις και απαντήσεις του. Μετά, για το διάστημα από δώδεκα ετών έως τριάντα, ορισμένοι λένε πολλά φανταστικά, άσχετα όμως με το Ευαγγέλιο. Αλλά ένα είναι το βέβαιο, ότι ο Ιησούς Χριστός έζησε αφανής. Αφάνεια.

Ωραία είναι ή αφάνεια! Που ήταν; Έμενε και εργαζόταν στη Ναζαρέτ ως ξυλουργός. Κρατούσε σκεπάρνια, πριόνια, σφυριά και καρφιά. Είναι ό πρώτος εργάτης! Τίμησε την εργασία εκεί στο εργαστήριο του νομιζομένου πατρός του. Έτσι έμεινε άγνωστος.Ποιος φανταζόταν, ότι αυτός ο ξυλουργός είναι ο προφητευμένος από αιώνων «υἰός ἀνθρώπου»; Αλλά ήρθε ή ώρα να εμφανιστεί. Και τότε παρουσιάστηκε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Κήρυττε μετάνοια και είλκυε κόσμο πολύ. Όλοι έσπευδαν στα ρείθρα του Ιορδανού, μετανοούσαν και βαπτίζονταν.

Μέσα στο πλήθος ήρθε και ο Χριστός. Ήταν απέριττος, χωρίς κάποιο εξωτερικό διακριτικό, δεν φορούσε διάδημα. Ο Ιωάννης όμως διέκρινε, ότι κάτω από το φτωχικό του παρουσιαστικό υπήρχε ή Θεότης. Τον αντιλήφθηκε, γι’ αυτό ακριβώς ήταν εκεί. Ο Χριστός του λέει Βάπτισε με. Ο Ιωάννης του απαντά. Δεν είμαι άξιος, εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από σ’ ένα. Ο Χριστός επιμένει και στο τέλος ο Ιωάννης πειθαρχεί. Κι όταν τον βάπτισε, τότε άνοιξαν οι ουρανοί, είδε το Πνεύμα το Άγιο σαν περιστερά λευκή να κατεβαίνει επάνω στην κεφαλή του Χριστού μας, και ακούστηκε ή φωνή του ουρανίου Πατρός να μαρτυρεί για αυτόν. Έτσι αποκαλύφθηκε το Μέγα Μυστήριο.

Ένας ασεβέστατος «λογοτέχνης» τόλμησε να διακωμώδηση το μυστήριο αυτό. Μα τί θα πή «λογοτέχνης»; Αν βρίσει κάποιος τον πατέρα σου, θα το δεχτής επειδή είναι λογοτέχνης; Ο ένας βρίζει χυδαίως και ο άλλος βρίζει λογοτεχνικώς. Τί σημασία έχει; είτε σε χυδαία γλώσσα είτε σε λογοτεχνική, ύβρις είναι. Το ύβρισαν λοιπόν οι άπιστοι το μυστήριο. Τους φαίνεται σκάνδαλο. Εμείς το βλέπουμε διαφορετικά. Υπάρχει μία λέξη του ευαγγελίου πολύ χαρακτηριστική. Τί λέει; Στον Ιορδάνη έμπαιναν γυμνοί στο νερό και, όπως ήταν, εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Και άλλοι μεν έμεναν περισσότερο, άλλοι λιγότερο, αναλόγως των αμαρτημάτων πού είχαν να πουν. Όλοι πάντως έμεναν ένα διάστημα βυθισμένοι. Ένας μόνο δεν έμεινε καθόλου, ο «Χριστός».

Το λέει το ευαγγέλιο. «Καὶ βαπτισθεῖς ὁ Ἰησούς ἀνέβει εὐθύς ἀπό τοῦ ὕδατος».Είδατε μια λέξη τί σημασία έχει; «Εὐθύς», λέει. Μόλις μπήκε, βγήκε. Γιατί; Διότι δεν είχε τί να πή, δεν είχε αμαρτήματα! Το «ευθύς» είναι μαρτυρία της Αγίας Γραφής, ότι ο Κύριος ήταν λευκός όχι μόνο από το προπατορικό αμάρτημα, αλλά και από προσωπικά αμαρτήματα. Ήταν ο μόνος πού απηύθυνε εκείνο το αναπάντητο ερώτημα. «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περί ἀμαρτίας;». Αλλά αφού είναι αναμάρτητος,τότε γιατί βαπτίσθηκε; Ή βάπτισις του Χρίστου έχει πολλούς λόγους. Βαπτίσθηκε, για να ακουσθή η μαρτυρία του Πατρός, να φανή ή συμφωνία του Αγίου Πνεύματος, και να βεβαιωθεί έτσι ή Θεότης του Υιού. Βαπτίσθηκε, για να φανερωθή το Μέγα μυστήριο της Αγίας Τριάδος.

Βαπτίσθηκε, για να αγιάσει τα ύδατα. Βαπτίσθηκε ακόμα, για να είναι το βάπτισμα του υπόδειγμα σε εμάς, αν βαπτίσθηκε εκείνος που δεν είχε ανάγκη βαπτίσεως, πολύ περισσότερο έχουμε εμείς ανάγκη να βαπτισθούμε. Στο βάπτισμα γίνεται μυστήριο.Ποιος όμως το νιώθει; Γελούν τώρα όλοι οι καλεσμένοι την ώρα που τελείτε το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Όλοι μας θεομπαίχτες καταντήσαμε... Αλλά και στο βαπτιζόμενο, λόγω της ηλικίας, δεν υπάρχει συνείδησις του μυστηρίου.

Το μυστήριο θέλει πίστη «ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών». Αν πιστεύαμε, αν είχαμε μάτια αγγέλων, θα βλέπαμε ότι ή ψυχή εκείνου πού βαπτίζεται, προτού να μπη στην κολυμβήθρα είναι μαύρη σαν τα φτερά του κόρακα, αλλά όταν βγαίνει από την κολυμβήθρα, μετά την τρίτη κατάδυση «εἰς το ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἰού καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» αυτή είναι αγαπητοί μου ή πίστη μας, βγαίνει πιο λευκή και από το χιόνι που καλύπτει τώρα τα βουνά της πατρίδος μας. Για αυτό βλέπεις, το παιδί που βαπτίζεται είναι υποχρεωτικό να το ντύνουν στα λευκά, σύμβολο ότι καθαρίστηκε. Σαν να λέει. Πλύνε με, Κύριε, «και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι».

Γεννάται όμως το ερώτημα. Μετά το βάπτισμα τί γίνεται; Όλοι λερώνουμε το χιτώνα του βαπτίσματος, δεν τον κρατούμε καθαρό και αμόλυντο, όπως λέει σήμερα ή Εκκλησία «Όσοι εις Χριστόν έβαπτίσθητε, Χριστόν ένεδύσασθε». Και το ερώτημα, που συγκλόνισε ολόκληρη την Εκκλησία είναι. Τα αμαρτήματα πρίν από το βάπτισμα, είτε κληρονομικά είτε προσωπικά, συγχωρούνται. Μετά το βάπτισμα συγχωρούνται; Διχάστηκαν στην πρώτη Εκκλησία. Άλλοι είπαν, ότι δεν συγχωρούνται. Αλλά ή Εκκλησία είπε ότι, κατά το πνεύμα του Ευαγγελίου, συγχωρούνται. Πώς συγχωρούνται; Έχει ή Εκκλησία ένα άλλο μυστήριο, που είναι ένα δεύτερο βάπτισμα.

Βαπτισθήκαμε στην κολυμβήθρα, πρέπει να βαπτισθούμε και σ’ αυτό. Όπως αυτός που δεν βαπτίζεται δεν θεωρείται Χριστιανός, έτσι και αυτός που αμάρτησε δεν συγχωρείται αν δεν πέραση από αυτό. Ποιο είναι το δεύτερο βάπτισμα; Είναι ή μετάνοια και η εξομολόγησης. Πολλά άχρηστα δάκρυα χύνουν οι άνθρωποι. Ένα δάκρυ έχει αξία. Δώστε μου ένα τέτοιο δάκρυ! είναι το δάκρυ για τις αμαρτίες, το δάκρυ της μετανοίας. Αυτό γίνεται Ιορδάνης ποταμός, δεύτερο βάπτισμα.

Πού τελείται; Τελείτε Στην Εκκλησία όταν πας στον πνευματικό πατέρα και ομολογήσεις ειλικρινά τα αμαρτήματα σου, εκείνα που δεν ξέρει ούτε ή γυναίκα σου ούτε ο εισαγγελέας ούτε ό κόσμος (πού μπορεί να σε θεωρεί καλό και έντιμο άνθρωπο, αλλά ή συνείδηση βοά μέσα σου). Σπεύσε λοιπόν σ’ αυτό το δεύτερο βάπτισμα σας το συνιστώ επ’ ευκαιρία σήμερα. Οι περισσότεροι δυστυχώς είναι ακόμη ανεξομολόγητοι. Το τονίζω. Η εξομολόγησης είναι η κάθαρσης του Αγίου Πνεύματος. Το είπαν και μεγάλοι ψυχολόγοι ή εξομολόγησις σε έμπειρο πνευματικό πατέρα απαλλάσσει τον άνθρωπο από το άγχος. Λίγοι δοκίμασαν την έξομολόγηση.

Μεταξύ αυτών είναι και ένας Ρώσος συγγραφέας, προφήτης του Ρωσικού λαού, ο Ντοστογιέφσκυ. Ήταν κατάδικος επί τσάρου μέσα στις φυλακές της Σιβηρίας, και εκεί γνώρισε τον Χριστό. Εκεί διάβασε και θαύμασε το Ευαγγέλιο, πίστεψε στο Χριστό. Βρήκε λοιπόν ένα πνευματικό πατέρα και εξομολογήθηκε όλα τα αμαρτήματα πού έκανε ως άνθρωπος. Τότε είπε «Όταν εξομολογήθηκα, παράδεισος φύτρωσε στην ψυχή μου». Αγαπητοί μου, χωρίς εξομολόγηση παράδεισο δεν πρόκειτε να δούμε.

Γι’ αυτό μικροί και μεγάλοι, όλοι στην έξομολόγηση. Ας πέσει από το μάτι μας ένα δάκρυ ενώπιον του πνευματικού. Και το δάκρυ αυτό θα γίνει Ιορδάνης. Και ή Αγία Τριάδα θα κάνη να ανοίξουν και για μας οι ουρανοί των ουρανών. Και τότε θα αισθανθούμε, ότι μέσα στην καρδιά μας ήλθε αυτή η Αγία Τριάς, ο Πατήρ ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, ω ή δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

π.Χρίστος Πιτυρίνης

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: «Γλώσσα έχετε; Να μιλάτε για τον Χριστό!»

«…Δεν ζητώ κάτι δύσκολο από σας· ΓΛΩΣΣΑ ΕΧΕΤΕ; ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΙΠΑ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙΤΕ ΠΑΝΤΟΥ…. Ανοίξτε τα στόματά σας. Επίστευσα διο έλάλησα. Αυτά που σας είπα, πέστε τα παντού στα πέρατα του κόσμου, για να αυξηθεί η μάντρα του Χριστού, και να κυβερνήσουμε την Ελλάδα εν Χριστώ Ιησού, ων παίδες Ελλήνων υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας αμήν.

Στο τέλος ο μεγάλος αγωνιστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Ελληνικού Εθνους σηκώνει και τα χέρια του και ευλογεί όλους τους χριστιανούς και η ευλογία του φτάνει μέχρι των ημερών μας. Όσοι διαδίδουν τον λόγο του Θεού που ακούν, έχουν την ευλογία του.

πηγή

πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης: «ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ Ἤ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ;»

Ἡ εἴσοδος τοῦ Νέου Ἔτους ἔγινε χωρίς τή δική μας μεσολάβηση καί συμφωνία, γιατί ὁ χρόνος τρέχει χωρίς νά ἐπηρεάζεται ἀπό τή θέλησή μας, οὔτε ἀλλάζει ρυθμό, ἔστω καί ἄν προκαλῆ σέ μᾶς ψυχικές διαταραχές ὁ ρυθμός του.

Ὅμως, ἄν καί ποταμός ὁ χρόνος, δείχνει τή φιλανθρωπία καί συγκατάβασή του σέ πιστούς καί ἀπίστους, μέ τό νά καταδέχεται νά ἀναχαιτίζη τήν ὁρμή του καί νά κομματιάζη τή ροή του σέ ὧρες, μέρες καί χρόνια, ὑποχρεώνοντας τόν κοσμικό Γραμματικό του, τό ἡμερολόγιο, νά καθορίζη ἐπακριβῶς τό πῶς πρέπει νά κυλοῦν οἱ ἡμέρες τῆς χρονιᾶς, ὥστε νά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά ὠφεληθοῦμε ἀπό τόν χρόνο καί ὄχι νά καταποντισθοῦμε ἀπό τήν ὁρμή του.
Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ὁ χρόνος δέν μᾶς ἀνήκει. Εἶναι κτίσμα καί κτῆμα τοῦ Θεοῦ. Ποιήθηκε πρίν ἀπό ἐμᾶς ἀπό Τόν «Θεόν Λόγον» καί δίνει λόγο μόνο στόν «Θεόν Λόγον».

Κανείς ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχει τήν ἐξουσία νά αὐξήση τόν χρόνο πού τοῦ ἀναλογεῖ, ἀλλά μόνο μπορεῖ νά ἀξιοποιήση τόν χρόνο του, μεταποιῶντας τόν σέ «καιρόν», συμμέτοχον τοῦ «Καιροῦ ἐκείνου», πού «μένει εἰς τόν αἰῶνα». Γι’ αὐτό, καί κανείς ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχει δυνατότητα διαλόγου ἤ διαπραγματεύσεως μέ τόν χρόνο, παρά μόνο μέσῳ «τοῦ Θεοῦ καί Λόγου».
Μέσῳ τοῦ «Θεοῦ καί Λόγου» ὁ χρόνος, ἀπό ἡμερολόγιο, ἀπό ἁπλό ξεφύλλισμα ἡμερῶν, γίνεται Ἑορτολόγιο, καί καλεῖ τόν καθένα μας νά ἀποφασίση τό πῶς θά βιώση τή χρονιά πού ἤδη ἄρχισε.

Ὁ χρόνος ἔχει τήν δυνατότητα νά μᾶς καλῆ γιατί –ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς– «εἰς τήν οὐσίαν του ὁ χρό νος εἶναι ἔλλογος καί διά τοῦτο ἀποτελεῖ τήν εἰσαγωγήν εἰς τήν αἰωνιότητα τοῦ Λόγου διά τῆς θεανθρωπότητος. Ὁ σαρκω θείς Θεός Λόγος ἀπέδειξε μετά βεβαιότητος ὅτι ὁ χρόνος εἶναι προετοιμασία διά τήν αἰωνιότητα. Ἐκεῖνος πού θά εἰσέλθη εἰς τόν χρόνον, εἰσέρχεται ταυτοχρόνως εἰς τόν προθάλαμον τῆς αἰω νιότητος…Φωτιζόμενος ἀπό τόν Θεάνθρωπον, ὁ χρόνος δεικνύει ὅλα τα λογικά ἰδιώματά του, διότι καί αὐτός διά τοῦ Λόγου ἐγένετο (πρβλ. Ἰωάν. 1,3)».
Ὁ χρόνος εἶναι ὁ φορέας, ἀλλά οἱ φερόμενοι ἀπό αὐτόν ἄν θρω ποι τόν διχοτομοῦμε, ἀναλόγως τῶν ἐπιλογῶν του ὁ καθένας μας, σέ χρόνο ἁπλοῦ ἡμερολογίου ἤ σέ «καιρόν» Ἑορτολογίου καί αὐτή ἡ διχοτόμηση τοῦ χρόνου, διχοτομεῖ καί τήν ἀνθρωπότητα καί κάθε λαό καί κάθε οἰκογένεια καί, πολλές φορές, καί τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό, κάνοντάς μας νά ζοῦμε διχοτομημένοι, ἄλλοτε ὡς «τῷ πνεύματι ζέοντες» καί ἄλλοτε «ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ»!

Πρέπει νά μᾶς προβληματίση τό γεγονός ὅτι τό Ἡμερολόγιο –ἀπό πλευρᾶς ὀπαδῶν– ὑπερισχύει τοῦ Ἑορτολογίου, ἀφοῦ ἀκόμη καί πιστοί ἄνθρωποι ἔκαμαν ἀπό τοῦ 1924 Σχῖσμα στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀναγνωρίσαντες ψευδῶς ὡς πατέρα τοῦ Ἡμερολο γίου τούς Ἁγίους Πατέρας(!), ἀντί τοῦ πραγματικοῦ του πατέρα, πού εἶναι ὁ εἰδωλολάτρης Ἰούλιος Καίσαρας!

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας δέν εἶναι οἱ Πατέρες τοῦ Ἡμερολογίου ἀλλά τοῦ Ἑορτολογίου, τό ὁποῖο μένει καί θά παραμένη ἀσάλευτο εἰς τούς αἰῶνας καί, γιά τήν διατήρηση τοῦ ἀπαρασαλεύτου του, θά θυσιάσουμε τά πάντα καί θά θυσιασθοῦμε! Τό Ἡμερολόγιο ἔχει τό ὄνομα τοῦ πατέρα του καί γι’ αὐτό λέγεται Ἰουλιανό, ἐνῶ τό Ἑορτολόγιό μας ἔχει τό ὄνομα τῶν ἁγίων γεννητόρων του καί γι’ αὐτό εἶναι καί λέγεται Ἁγιοπατερικό!
Εἶναι προφανές ὅτι δέν εἶναι καθόλου συμπτωματικό τό γεγονός τῆς ὑ πε ρ ο χῆς τοῦ Ἡμερολογίου στίς συνειδήσεις πολλῶν πιστῶν, καί, μάλιστα, σέ βαθ μό, νά ἀποσχισθοῦν ἐκκλησιαστικά –ἀποκλειστικά καί μόνο γιά τόν λό γο αὐτόν(!)– ἀπό τούς πιστούς ἀδελφούς τους. Ἀντι θέτως, φα νε ρώνει ὅτι ἡ ὑπερύψωση τοῦ Ἡμερολογίου πάνω ἀπό τό Ἑορτολόγιο, εἶναι ἡ τρα νό τε ρη ἀ πό δει ξη ὅτι ἀκόμη καί στίς συ νει δήσεις τῶν πιστῶν ἀν θρώ πων ὑπερέχει ὁ Καίσαρας ἔναντι τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ! Ὑπερέχει ἡ Πολιτεία καί ὄχι ἡ Ἐκ κλη σία! Αὐτό τό ἔχουν ἀντιληφθεῖ καί τό ἐκμεταλλεύονται στό ἔπακρον οἱ Πολιτικοί μας καί ἔγιναν ἀφεντικά τῆς Ἐκκλησίας!
Ἡ ἀποκατάσταση τοῦ Ἑορτολογίου στήν κορυφή τῆς ἀξιολο γήσεώς μας, πρέπει νά γίνη μέ πανηγυρικό τρόπο, ἰσοδύναμο μέ αὐτόν τῆς Ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Πρέπει νά κατανοήσουμε τήν οὐσιώδη διάκριση μεταξύ τῆς ἁπλῆς ἡμερομηνίας καί τῆς ἑορ τῆς τῆς κάθε ἡμερομηνίας. Δηλαδή, πρέπει νά διακρίνουμε τίς ἁρμο δι ό τη τες τῆς Πολιτείας, πού εἶναι ἐν προκειμένῳ ὁ ὁρισμός τῶν ἡμερομηνιῶν καί τῶν ὡρῶν τῆς ἡμέρας, ἀπό τήν ἁρμοδιότητα τῆς Ἐκ κλησίας νά ὁρίζη ποιά ἑορτή θά τελεῖται σέ κάθε ἡμερομηνία. Ἡ Πο λιτεία –φέρ’ εἰπεῖν– ὁρίζει τό πότε εἶναι 25 Δεκεμβρίου, δέν τό ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία. Τήν ἑορτή τῆς ἡμέρας αὐτῆς ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία.
Αὐτή ἡ διάκριση τοῦ σημαντικοῦ καί σπουδαίου, πού εἶναι ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τίς συμβατικές ἁρμοδιότητες τῆς Πολιτείας, ὅταν γίνη συνείδηση τοῦ πιστοῦ Λαοῦ μας, θά περιορίση τήν Πο λι τεία στά συμβατικά καθήκοντά της, θέτοντάς την ταυτόχρονα πρό τοῦ ἀμειλίκτου δι λήμ ματος: ΄Ἤ νά γίνη ὑπήκοος τῆς Ἐκκλησίας (τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι τῶν Κληρικῶν), ἀναγνωρίζουσα τήν Ἐκκλησία ὡς πε ρι έχουσα τήν Πολιτεία ἤ νά τεθῆ ἐκτός της Ἐκκλησίας!

Ὡς ὑπήκοοι τῆς Ἐκκλησίας, θά εἶναι ὑποχρεωμένοι οἱ Πολιτικοί νά ὑπακούουν «Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις», περιοριζόμενοι ἀποκλει στικά στά συμβατικά καθήκοντά τους. Δέν θά ἔχουν δικαίωμα νά ἄγονται καί νά φέ ρον ται ἀπό τίς διεστραμμένες ὀρέξεις καί ἐπιλογές τῆς Εὐ ρω πα ϊ κῆς Ἑνώσεως, καταργοῦντες τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς, τήν Θεολογική κα τή χηση τῶν βαπτισμένων παιδιῶν τῆς Πατρίδος μας καί τίς Πα ρα δό σεις τοῦ Λαοῦ μας. Δέν θά ἔχουν ἄλλοθι νά εἰσάγουν μέ ὕπου λο τρόπο πρακτικές, μέ τίς ὁποῖες ἄλλα ἐπιδιώκονται καί ἄλ λα προ σχη μα τίζονται, ὅπως προσπαθοῦν νά κάνουν μέ τούς ἀπο κα λου μέ νους Γάμους ὁμοφυλοφίλων, ὅπου ὁ ἐπιδιωκόμενος γά μος δέν ἐξυπηρετεῖ ἀπολύτως κανένα ἄλλον σκοπό παρά τό δι καί ω μα υἱοθεσίας βρεφῶν ἀπό τά ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια ὥστε νά ἀσκεῖται ἀκωλύτως καί ἐλευθέρως ἡ παιδεραστία καί ἡ ἀσέλ γεια πάνω στά ἀθῶα καί ἀνυπεράσπιστα πλάσματα!

Ἐάν ἐπιλέξουν οἱ πολιτικοί μας νά μήν εἶναι ὑπήκοοι τῆς Ἐκ κλη σίας, ἀλλά νά ἐνεργοῦν σάν νά ὑπάρχη δεύτερος, καί, μάλιστα, ἀνώ τε ρος θεός, ὁ θεός τῶν Πολιτικῶν, τότε ἡ Ἐκκλησία θά ἔχη τήν εὐ χέ ρεια νά καταγγείλη στόν Λαό τοῦ Θεοῦ τούς Πολιτικούς αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἤ, μᾶλλον, αὐτῆς τῆς “ράτσας” –κατά τόν «πολιτικά ὀρ θό» χαρακτηρισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς– ὅποτε θά “εἰσπράξουν” τά μη δαμινά ποσοστά πού τούς ἀναλογοῦν!

Γνωρίζω ὅτι ἔγινε βαρύς ὁ λόγος μου ἀλλά οἱ ἡμέρες εἶναι πο λύ κρίσιμες καί ὀδυνηρές γιά νά τοῦ ἐπιτρέψουν νά γίνη ἐλα φρύ τε ρος. Καί ἐγώ θά τό ἤθελα νά ἀρθρώσω κατά τίς πρῶτες αὐτές ἡμέρες τοῦ νέου ἔτους ἕνα λόγο πιό ἀνάλαφρο, ἀλλά ὁ καιρός εἶναι συνεσταλμένος καί ἐπείγει ἡ «ἐξα γο ρά καιροῦ».
Ἄς εὐχηθοῦμε νά γίνη φέτος πολύ αἰσθητή ἡ Παρουσία τοῦ Χρι στοῦ μας στήν Πατρίδα μας, ὥστε καί ἐμεῖς νά γίνουμε πρα γ μα τικά ἀνάλαφροι!

Μέ Ἐλπίδα, Πίστη καί Ἀγάπη νά βιώσουμε “γιά τά καλά” τό φε τει νό Ἑορτολόγιο!
Καλή καί Εὐλογημένη Χρονιά!
πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 137 Ἰανουάριος 2014

Ο χαρακτήρας αυτού που μεταλαμβάνει επαξίως

Πράγματι! Πόσο ευτυχής και μακάριος πρέπει να θεωρείται αυτός που μεταλαμβάνει επαξίως τα θεία Μυστήρια! Έτσι, εξέρχεται από τον ναό τελείως ανανεωμένος ,γιατί το πυρ της θεότητας έκανε μέτοχο την ψυχή του μέσω της θείας Μεταλήψεως, και τις μεν αμαρτίες κατέκαψε, την δε ψυχή του γέμισε με τη θεία Χάρη. Αγίασε τη διάνοιά του , ενίσχυσε τις δυνάμεις της ψυχής του, διαφώτισε τον νου του, καθήλωσε την καρδιά του με τον φόβο του Θεού και τελικά την ανέδειξε κατοικία του αγίου Πνεύματος

Αυτός που κοινωνεί επαξίως λαμβάνει σαν αρραβώνα την ουράνια Βασιλεία , ενδύεται τη θεία πανοπλία, η οποία τον προφυλάσσει από κάθε κακό και σκευωρία του πονηρού και τον καθιστά φοβερό και γι’ αυτούς τους δαίμονες . Η καρδιά εκείνου που κοινωνεί επαξίως , είναι πλημμυρισμένη από ανείπωτη χαρά και ανέκφραστη ευχαρίστηση. Αυτός μόνο αισθάνεται την αλλοίωση που επήλθε και ευφραίνεται γι’ αυτή την ανανέωση. Όλες οι αρετές στολίζουν την καρδιά του και πόθος του είναι η ένωσή του με τον Κύριο. Η ψυχική γαλήνη , την οποία δίνουν η συναίσθηση της συμφιλιώσεως και κοινωνίας με τον Θεό και η ουράνια ειρήνη που βασιλεύει σ’ αυτόν, καθρεπτίζονται στο πρόσχαρο πρόσωπο εκείνου που κοινώνησε επαξίως. Όλη του η εξωτερική όψη μαρτυράει την εσωτερική του ηθική κατάσταση. Η αγνότητα και η αθωότητα είναι δύο χάριτες που περιστρέφονται γύρω του και μιλούν σε όλους γι’ αυτόν. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του επαξίως μεταλαμβάνοντος. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της θείας Μεταλήψεως.

Όταν έχει κάποιος αυτά υπόψιν του, πόσο λυπάται, όχι πλέον αυτούς που αναξίως μεταλαμβάνουν ή αυτούς που για λόγους εμποδίων από αμαρτήματα δεν μπορούν να κοινωνήσουν, αλλά αυτούς που δεν προσέρχονται στο Άγιο Ποτήριο μάλλον από αδιαφορία και περιφρόνηση για την ψυχική και σωματική ωφέλεια που θα επέλθει σ’ αυτούς από τη θεία Μετάληψη; Γιατί, καθώς γνωρίζουμε ότι η υγεία της ψυχής επιδρά και στη υγεία του σώματος και το αντίστροφο, τί να πούμε λοιπόν γι’ αυτούς; Πώς να τους αποκαλέσουμε; Σε ποια τάξη των χριστιανών να τους κατατάξουμε; Η στάση τους προς τον Χριστιανισμό είναι τέτοια την οποία έχουν μόνο οι ψυχροί και οι αδιάφοροι. Αλλά, άραγε, αυτοί είναι αληθινοί χριστιανοί; Αυτό μας είναι άγνωστο. Αυτό που μπορούμε εμείς να γνωρίζουμε είναι ότι αυτοί πελαγοδρομούν χωρίς πυξίδα, χωρίς τιμόνι και χωρίς κυβερνήτη. Αλίμονο δε σ’ αυτούς κατ’ εκείνη την ημέρα που η θάλασσα θα ξεσηκωθεί κατ’ επάνω τους ∙ που θα πνέουν ισχυροί άνεμοι και τα κύματα θα κατακλύζουν το σκάφος τους. Τότε, έρημοι και στερημένοι από τη θεία παρηγοριά, θα ατενίζουν με δακρυσμένα μάτια και βλέμμα απελπισίας τα ανοιγόμενα κάτω από τα πόδια τους βάραθρα που θα τους απειλούν με καταποντισμό και παντελή αφανισμό. Προς αυτούς έχουμε να προτείνουμε μόνο μια αδελφική συμβουλή∙ να σπεύσουν να κοινωνήσουν για να σωθούν∙ γιατί δεν υπάρχει καμιά διέξοδος…

Πηγή: «Περί επιμελείας ψυχής

ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ»

Απόδοση στη Νέα Ελληνική:

Ευανθία Χατζή

Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο:

Γιώργος Μπάρλας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

πηγη

Γέροντας Παΐσιος: Πώς να αντιμετωπίσουμε τους πειρασμούς των Εορτών

- Γέροντα, γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει κάποιος πειρασμός;

- Δεν ξέρεις; Στις γιορτές ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι έχουν χαρά και κερνούν, δίνουν ευλογίες, δώρα πνευματικά στους ανθρώπους. Εδώ οι γονείς κερνούν, όταν γιορτάζουν τα παιδιά, η οι βασιλείς χαρίζουν ποινές, όταν γεννιέται κανένα βασιλόπουλο, οι Άγιοι γιατί να μην κεράσουν;

Μάλιστα η χαρά που δίνουν κρατάει πολύ και βοηθιούνται πολύ οι ψυχές. Γι΄ αυτό ο διάβολος ,επειδή το ξέρει αυτό, δημιουργεί πειρασμούς ,για να στερηθούν οι άνθρωποι τα θεία δώρα και να μη χαρούν ούτε να ωφεληθούν από την γιορτή. Και βλέπεις, μερικές φορές στην οικογένεια, όταν σε μια γιορτή ετοιμάζονται όλοι να κοινωνήσουν , τους βάζη ο πειρασμός να μαλώσουν, και όχι μόνο δεν κοινωνούν, αλλά ούτε στην εκκλησία πηγαίνουν.

Τα φέρνει έτσι τα πράγματα το ταγκαλάκι, ώστε να στερηθούν όλη την θεία βοήθεια.

Αυτό παρατηρείται και στην δική μας ,την καλογερική ζωή. Πολλές φορές το ταγκαλάκι, επειδή γνωρίζει εκ πείρας ότι θα βοηθηθούμε πνευματικά σε κάποια γιορτή, εκείνη την ημέρα, ή μάλλον από την παραμονή , δημιουργεί έναν πειρασμό- σαν πειρασμός που είναι- και μας χαλάει όλη την διάθεση.

Μπορεί λ.χ. να μας βάλη να φιλονικήσουμε με ένα αδελφό ,και ύστερα μας θλίβει, μας τσακίζει ψυχικά και σωματικά. Έτσι, δεν μας αφήνει να ωφεληθούμε από την γιορτή με τον χαρούμενο τρόπο της δοξολογίας. Ο Καλός Θεός όμως, όταν δη ότι δεν δώσαμε εμείς αφορμή, αλλά αυτό έγινε μόνον από φθόνο του πονηρού, μας βοηθάει.

Και ακόμη πιο θετικά μας ωφελεί ,όταν εμείς παίρνουμε ταπεινά το σφάλμα επάνω μας και δεν κατηγορούμε όχι μόνον τον αδελφό μας αλλά ούτε και τον μισόκαλο διάβολο, διότι η δουλειά του αυτή είναι: να δημιουργή σκάνδαλα και να σκορπάη κακότητα, ενώ ο άνθρωπος ως εικόνα Θεού πρέπει να σκορπάη ειρήνη και καλωσύνη.

πηγη

Δεν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο και πιο ευκολοθήρευτο για τον εχθρό από εκείνους που δεν έχουν κάποιο καθοδηγητή στο δρόμο του Θεού.

 

Γιατί λέει, εκείνοι που δεν έχουν κάποιον να τους κατευθύνει, πέφτουν σαν τα μαραμένα φύλλα;

Το φύλλο όταν πρωτοβγαίνει είναι πάντα χλωρό, τρυ­φερό, όμορφο. Μετά σιγά-σιγά ξεραίνεται και πέφτει και τελικά περιφρονείται σαν κάτι άχρηστο και ποδοπατιέται. Έτσι είναι και ο άνθρωπος που δεν έχει κάποιον να τον τιμονέψει.

Στην αρχή έχει πολύ ζήλο και διάθεση να νηστεύει, ν’ αγρυπνεί, να μένει στην ησυχία, στην υπακοή, να κάνει πολλά ακόμα καλά και αξιέπαινα πράγματα.

Μετά όμως, μόλις σιγά-σιγά σβήσει ο πρώτος εκείνος ζήλος, επειδή δεν έχει κάποιον να τον κατευθύ­νει, να τον ενισχύει και να του ανάβει περισσότερο τον πρώτο εκείνο ζήλο, ξεραίνεται λίγο-λίγο, χωρίς να το καταλαβαίνει, και πέφτει στα χέρια των δαιμόνων και αιχμαλωτίζεται απ’ αυτούς και τον κάνουν πια ό,τι θέλουν…

πηγή

Ο σατανάς θέλει φασαρία μέσα στο σπίτι ( Αγιος Πορφύριος )

- Για τις σχέσεις του ανδρογύνου ;Πώς να συμπεριφέρεσαι; Τι σου έλεγε;

- Μου έλεγε πολλά . Έλεγε, δηλαδή, ότι πρέπει να συνεννοούμαστε ,να προσευχόμαστε μαζί. Αυτό μου τόνισε πολλές φορές. Η προσευχή πρέπει να είναι κοινή. Όταν τα παιδιά μου ήταν φοιτητές, του έλεγα ότι προσεύχομαι για να περάσουν τις εξετάσεις. Μάλιστα, μια φορά, ο γιός μου, αν και ήταν καλός φοιτητής, σε κάποιες εξετάσεις δυσκολευόταν ∙ τότε μου είπε ο Γέροντας: «δε θα περάσει τις εξετάσεις». Πράγματι δεν τις πέρασε.

Και όταν ξαναπήγα, μου είπε: «Δε θα περάσει γιατί του φωνάζεις και να, ο σατανάς θέλει να κάνει φασαρία μέσα στο σπίτι και είσαι συ το όργανό του. Να μη μιλάς».

«Να σου πω και κάτι άλλο» μου ‘λεγε. «Όταν γίνεται η προσευχή από κοινού, τότε να δεις πως γίνεται το θαύμα». Και του λέω: «Μα να πω στον άντρα μου, έλα να γονατίσουμε να κάνουμε προσευχή να περάσουν τα προβλήματα;». – «Σου είπα εγώ έτσι; Εγώ σου είπα να κάνετε προσευχή. Απ’ εκεί και πέρα βρέστε τα μόνοι σας».

- Το να μη φωνάζετε στα παιδιά σας το τοποθετούσε ειδικά στην περίοδο των εξετάσεων;

- Πάντα. Και για τη νηστεία και για την προσευχή και για έξω που βγαίνανε.

- Καμιά παρατήρηση.

- Όχι, όχι.

- Πες μου, κυρία Ξένια, για το θέμα του σατανά, που σας είπε ότι γίνεστε όργανό του κάποτε. Τον ερώτησες τίποτε;

- Έλεγε ότι ο σατανάς δεν μπορεί να βλέπει τις οικογένειες να ‘ναι γαλήνιες και να περνούν καλά και σε συνεννόηση μεταξύ τους. Βρίσκει έναν απ’ όλους, έναν που να μπορεί να τον παρασύρει.

- Έναν ευάλωτο, ας πούμε.

- Ναι. Και σ’ αυτή την περίπτωση «εσύ είσαι», μου είπε. Και για το παιδί του έλεγα: «Αφού τον βλέπω ότι τα παρατάει και φεύγει». Μου απάντησε: «Είδες τι κάνει ο σατανάς; βάζει εσένα να κάνεις καβγά και να ευχαριστηθεί αυτός».

Ύστερα, όταν επρόκειτο να τελειώσει ο γιός μου τις σπουδές του και να πάρει το πτυχίο του, μου είπε: «Τώρα θα περάσει, τώρα θα περάσει ∙ είδες τώρα που δεν μιλάς; Τώρα θα περάσει».



Αγιος Πορφύριος
Πηγή