Το Ευαγγέλλιο του Σαββάτου της Εγέρσεως του Λαζάρου

Ιω. 11,1	Ἦν δέ τις ἀσθενῶν Λάζαρος ἀπὸ Βηθανίας, ἐκ τῆς κώμης Μαρίας καὶ Μάρθας τῆς ἀδελφῆς αὐτῆς.
Ιω. 11,1	Ητο δε κάποιος ασθενής, ονόματι Λαζαρος, από την Βηθανίαν, από το χωρίον της Μαρίας και Μαρθας της αδελφής της.
Ιω. 11,2	ἦν δὲ Μαρία ἡ ἀλείψασα τὸν Κύριον μύρῳ καὶ ἐκμάξασα τοὺς πόδας αὐτοῦ ταῖς θριξὶν αὐτῆς, ἧς ὁ ἀδελφὸς Λάζαρος ἠσθένει.
Ιω. 11,2	Η δε Μαρία ήτο εκείνη, που άλειψε τον Κυριον, ολίγας ημέρας προ της σταυρώσεως, με μύρον και εσπόγγισε τα πόδια του με τα μαλλιά της. Αυτής λοιπόν ο αδελφός Λαζαρος ήτο ασθενής.
Ιω. 11,3	ἀπέστειλαν οὖν αἱ ἀδελφαὶ πρὸς αὐτὸν λέγουσαι· Κύριε, ἴδε ὃν φιλεῖς ἀσθενεῖ.
Ιω. 11,3	Εστειλαν τότε αι δύο αδελφαί προς τον Ιησούν ανθρώπους να τον ειδοποιήσουν, οι οποίοι του είπαν εκ μέρους των· “Κυριε, ιδού αυτός, τον οποίον τόσον πολύ αγαπάς, είναι ασθενής”.
Ιω. 11,4	ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστι πρὸς θάνατον, ἀλλ᾿ ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ δι᾿ αὐτῆς.
Ιω. 11,4	Οταν όμως ήκουσεν ο Ιησούς τούτο, είπεν· “αυτή η ασθένεια δεν είναι για θάνατο, αλλά δια να φανή η δόξα του Θεού και να δοξασθή ο Υιός του Θεού με την ασθένειαν αυτήν, διότι θα δοθή ευκαιρία άλλο μεγάλο θαύμα να πραγματοποιηθή”.
Ιω. 11,5	ἠγάπα δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν Μάρθαν καὶ τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς καὶ τὸν Λάζαρον.
Ιω. 11,5	Ο δε Ιησούς αγαπούσε πολύ ολόκληρον αυτήν την οικογένειαν, δηλαδή την Μαρθαν και την αδελφήν της και τον Λαζαρον.
Ιω. 11,6	ὡς οὖν ἤκουσεν ὅτι ἀσθενεῖ, τότε μὲν ἔμεινεν ἐν ᾧ ἦν τόπῳ δύο ἡμέρας·
Ιω. 11,6	Οταν, λοιπόν, ήκουσεν ότι ο Λαζαρος ασθενεί, τότε μεν έμεινεν στον τόπον, όπου ευρίσκετο, δύο ακόμη ημέρας.
Ιω. 11,7	ἔπειτα μετὰ τοῦτο λέγει τοῖς μαθηταῖς· ἄγωμεν εἰς τὴν Ἰουδαίαν πάλιν.
Ιω. 11,7	Επειτα, αφού επέρασε και αυτό το χρονικόν διάστημα, λέγει στους μαθητάς του· “ας πάμε πάλιν εις την Ιουδαίαν”.
Ιω. 11,8	λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταί· ῥαββί, νῦν ἐζήτουν σε λιθάσαι οἱ Ἰουδαῖοι, καὶ πάλιν ὑπάγεις ἐκεῖ;
Ιω. 11,8	Οι μαθηταί όμως του είπαν· “Διδάσκαλε, τώρα προ ολίγου εζητούσαν οι Ιουδαίοι να σε λιθοβολήσουν και συ πηγαίνεις πάλιν εκεί;”
Ιω. 11,9	ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὐχὶ δώδεκά εἰσιν ὧραι τῆς ἡμέρας; ἐάν τις περιπατῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ, οὐ προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶς τοῦ κόσμου τούτου βλέπει·
Ιω. 11,9	Απήντησεν ο Ιησούς· “δώδεκα δεν είναι αι ώραι της ημέρας; Οποιος περιπατεί κατά το διάστημα της ημέρας, δεν σκοντάπτει, διότι βλέπει με το φως του κόσμου τούτου. (Η ημέρα της ζωής μου εξακολουθεί ακόμη και εγώ προχωρώ στο έργον μου με βεβαιότητα και ασφάλειαν).
Ιω. 11,10	ἐὰν δέ τις περιπατῇ ἐν τῇ νυκτί, προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶς οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ.
Ιω. 11,10	Εάν όμως κανείς περιπατή κατά την νύκτα, σκοντάπτει, διότι δεν υπάρχει εις αυτόν φως να τον φωτίζη. (Εις το σκοτάδι της αγνοίας και της πλάνης βαδίζουν όλοι όσοι επιμένουν εις την απιστίαν των και δεν θέλουν να δεχθούν το φως, που εγώ τους προσφέρω)”.
Ιω. 11,11	ταῦτα εἶπε, καὶ μετὰ τοῦτο λέγει αὐτοῖς· Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται· ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνήσω αὐτόν.
Ιω. 11,11	Αυτά είπε και έπειτα τους λέγει· “ο Λαζαρος, ο φίλος μας, έχει κοιμηθή· αλλά εγώ πηγαίνω να τον εξυπνήσω”.
Ιω. 11,12	εἶπον οὖν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· Κύριε, εἰ κεκοίμηται, σωθήσεται.
Ιω. 11,12	Οι μαθηταί, επειδή ενόμισαν ότι πρόκειται περί φυσικού ύπνου, του είπαν· “Κυριε, εάν έχη κοιμηθή, αυτό είναι δείγμα ότι πηγαίνει καλύτερα και θα σωθή από την ασθένειάν του”.
Ιω. 11,13	εἰρήκει δὲ ὁ Ἰησοῦς περὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ἐκεῖνοι δὲ ἔδοξαν ὅτι περὶ τῆς κοιμήσεως τοῦ ὕπνου λέγει.
Ιω. 11,13	Ο Ιησούς όμως ωμιλούσε δια τον θάνατον του Λαζάρου. Αλλ' έκείνοι ενόμισαν ότι ομιλεί περί του φυσικού ύπνου.
Ιω. 11,14	τότε οὖν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς παῤῥησίᾳ· Λάζαρος ἀπέθανε,
Ιω. 11,14	Τοτε, λοιπόν, τους είπε ο Ιησούς καθαρά· “ο Λαζαρος απέθανε.
Ιω. 11,15	καὶ χαίρω δι᾿ ὑμᾶς, ἵνα πιστεύσητε, ὅτι οὐκ ἤμην ἐκεῖ· ἀλλ᾿ ἄγωμεν πρὸς αὐτόν.
Ιω. 11,15	Και χαίρω για σας, διότι αυτό το γεγονός θα σας κάμη να πιστεύσετε περισσότερον. Χαίρω διότι δεν ήμουν εκεί κατά την διάρκειαν της ασθενείας του, δια να του δώσω την υγείαν, αλλά πηγαίνω τώρα που είναι νεκρός, δια να τον αναστήσω και να ίδετε έτσι και σεις ένα άλλο μεγάλο θαύμα. Αλλά ας πάμε προς αυτόν”.
Ιω. 11,16	εἶπεν οὖν Θωμᾶς ὁ λεγόμενος Δίδυμος τοῖς συμμαθηταῖς· ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ᾿ αὐτοῦ.
Ιω. 11,16	Τοτε, λοιπόν, ο Θωμάς-ο οποίος εις την ελληνικήν λέγεται Διδυμος-είπεν στους συμμαθητάς του· “ας πάμε και ημείς εκεί όπου περιμένουν οι εχθροί του να τον φονεύσουν, δια να πεθάνωμε μαζή του”.
Ιω. 11,17	Ἐλθὼν οὖν ὁ Ἰησοῦς εὗρεν αὐτὸν τέσσαρας ἡμέρας ἤδη ἔχοντα ἐν τῷ μνημείῳ.
Ιω. 11,17	Οταν, λοιπόν, ήλθεν ο Ιησούς, ευρήκε τον Λαζαρον να έχη τέσσαρας πλέον ημέρας μέσα στον τάφον.
Ιω. 11,18	ἦν δὲ ἡ Βηθανία ἐγγὺς τῶν Ἱεροσολύμων ὡς ἀπὸ σταδίων δεκαπέντε,
Ιω. 11,18	Η δε Βηθανία ευρίσκετο κοντά εις τα Ιεροσόλυμα, τρία περίπου χιλιόμετρα.
Ιω. 11,19	καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐληλύθεισαν πρὸς τὰς περὶ Μάρθαν καὶ Μαρίαν ἵνα παραμυθήσωνται αὐτὰς περὶ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτῶν.
Ιω. 11,19	Και πολλοί από τους Ιουδαίους είχαν έλθει προς τας αδελφάς, Μαρθαν και Μαρίαν, που τας εσυντρόφευαν κατά τας ημέρας εκείνας και άλλοι, δια να τας παρηγορήσουν δια τον θάνατον του αδελφού των.
Ιω. 11,20	ἡ οὖν Μάρθα ὡς ἤκουσεν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται, ὑπήντησεν αὐτῷ· Μαρία δὲ ἐν τῷ οἴκῳ ἐκαθέζετο.
Ιω. 11,20	Η Μαρθα λοιπόν μόλις άκουσε, ότι έρχεται ο Ιησούς, έτρεξε αμέσως να τον συναντήση. Η δε Μαρία έμενεν στο σπίτι.
Ιω. 11,21	εἶπεν οὖν ἡ Μάρθα πρὸς τὸν Ἰησοῦν· Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, ὁ ἀδελφός μου οὐκ ἂν ἐτεθνήκει.
Ιω. 11,21	Είπε, λοιπόν, η Μαρθα προς τον Ιησούν· “Κυριε, εάν ήσουνα εδώ, δεν θα επέθαινεν ο αδελφός μου.
Ιω. 11,22	ἀλλὰ καὶ νῦν οἶδα ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσῃ τὸν Θεόν, δώσει σοι ὁ Θεός.
Ιω. 11,22	Αλλά και τώρα, ξέρω ότι όσα και αν ζητήσης από τον Θεόν, θα σου τα δώση ο Θεός”.
Ιω. 11,23	λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου.
Ιω. 11,23	Λεγει εις αυτήν ο Ιησούς· “θα αναστηθή ο αδελφός σου”.
Ιω. 11,24	λέγει αὐτῷ Μάρθα· οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.
Ιω. 11,24	Είπε τότε εις αυτόν η Μαρθα· “ξέρω ότι θα αναστηθή κατά την γενικήν ανάστασιν, κατά την μεγάλην εκείνην και επίσημον ημέραν”.
Ιω. 11,25	εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή.
Ιω. 11,25	Της είπεν ο Ιησούς· “εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωη.
Ιω. 11,26	ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τοῦτο;
Ιω. 11,26	Εκείνος που πιστεύει εις εμέ, και αν πεθάνη σωματικώς, θα ζήση πνευματικώς εις την μακαρίαν ζωήν, θα λάβη δε αναστημένον, άφθαρτον και αιώνιον το σώμα του. Και καθένας που ζη εις την παρούσαν ζωήν και πιστεύει εις εμέ, δεν θα πεθάνη ποτέ, αλλά θα ζη πνευματικώς στον αιώνα, ο δε σωματικός του θάνατος θα είναι η γέφυρα, που θα τον μεταφέρη εις την αιωνιότητα. Πιστεύς τούτο;”
Ιω. 11,27	λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενος.
Ιω. 11,27	Είπε εις αυτόν η Μαρθα· “ναι, Κυριε, εγώ έχω πιστεύσει ότι συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο οποίος σύμφωνα με τας προφητείας θα ήρχετο στον κόσμον, δια να σώση τον κόσμον. Δι' αυτό και πιστεύω όλα όσα λέγεις”.
Ιω. 11,28	καὶ ταῦτα εἰποῦσα ἀπῆλθε καὶ ἐφώνησε Μαρίαν τὴν ἀδελφὴν αὐτῆς λάθρᾳ εἰποῦσα· ὁ διδάσκαλος πάρεστι καὶ φωνεῖ σε.
Ιω. 11,28	Και αφού είπεν αυτά έφυγε, εκάλεσε την αδελφήν της και της είπε κρυφά· “ο Διδάσκαλος είναι εδώ και σε φωνάζει”.
Ιω. 11,29	ἐκείνη ὡς ἤκουσεν, ἐγείρεται ταχὺ καὶ ἔρχεται πρὸς αὐτόν.
Ιω. 11,29	Εκείνη μόλις ήκουσε, αμέσως σηκώνεται και έρχεται εις συνάντησίν του.
Ιω. 11,30	οὔπω δὲ ἐληλύθει ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν κώμην, ἀλλ᾿ ἦν ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ὑπήντησεν αὐτῷ ἡ Μάρθα.
Ιω. 11,30	Ο δε Ιησούς δεν είχεν εισέλθει άκομα στο χωρίον, αλλά έμεινε στον τόπον, όπου τον είχε προϋπαντήσει η Μαρθα.
Ιω. 11,31	οἱ οὖν Ἰουδαῖοι οἱ ὄντες μετ᾿ αὐτῆς ἐν τῇ οἰκίᾳ καὶ παραμυθούμενοι αὐτήν, ἰδόντες τὴν Μαρίαν ὅτι ταχέως ἀνέστη καὶ ἐξῆλθεν, ἠκολούθησαν αὐτῇ, λέγοντες ὅτι ὑπάγει εἰς τὸ μνημεῖον ἵνα κλαύσῃ ἐκεῖ.
Ιω. 11,31	Οι Ιουδαίοι, λοιπόν, που ήσαν μαζή της στο σπίτι και την παρηγορούσαν, όταν είδαν την Μαρίαν ότι εσηκώθη γρήγορα και εβγήκε έξω, την ηκολούθησαν λέγοντες ότι πηγαίνει στο μνημείον, δια να κλάψη εκεί τον αδελφόν της.
Ιω. 11,32	ἡ οὖν Μαρία ὡς ἦλθεν ὅπου ἦν ὁ Ἰησοῦς, ἰδοῦσα αὐτὸν ἔπεσε αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας λέγουσα αὐτῷ· Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, οὐκ ἂν ἀπέθανέ μου ὁ ἀδελφός.
Ιω. 11,32	Η Μαρία όμως αμέσως μόλις ήρθε στον τόπον, όπου ευρίσκετο ο Ιησούς, όταν τον είδε, έπεσεν εις τα πόδια του και του έλεγε “Κυριε, εάν ήσουνα εδώ, δεν θα μου επέθαινε ο αδελφός”.
Ιω. 11,33	Ἰησοῦς οὖν ὡς εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺς συνελθόντας αὐτῇ Ἰουδαίους κλαίοντας, ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν,
Ιω. 11,33	Ο Ιησούς όταν είδε αυτήν να κλαίη και τους Ιουδαίους, που είχαν έλθει μαζή της, να κλαίουν επίσης, επεβλήθη με μεγάλην δύναμιν επί του εσωτερικού του, δια να κρατήση την συγκίνησιν, η οποία τον επλημμύριζε
Ιω. 11,34	καὶ εἶπε· ποῦ τεθείκατε αὐτόν;
Ιω. 11,34	και είπε με φωνήν ήρεμον· “που τον έχετε βάλει;”
Ιω. 11,35	λέγουσιν αὐτῷ· Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε. ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς.
Ιω. 11,35	Και εκείνοι του λέγουν· “Κυριε, έλα να ιδής”. Και καθώς επήγαιναν, εδάκρυσεν ο Ιησούς από συμπάθειαν δια τον βαθύν πόνον των δύο αδελφών.
Ιω. 11,36	ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· ἴδε πῶς ἐφίλει αὐτόν·
Ιω. 11,36	Οι Ιουδαίοι, όταν είδαν τα δάκρυα αυτά έλεγαν· “για κύτταξε, πόσον πολύ τον αγαπούσε!”
Ιω. 11,37	τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν εἶπον· οὐκ ἠδύνατο οὗτος, ὁ ἀνοίξας τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ, ποιῆσαι ἵνα καὶ οὗτος μὴ ἀποθάνῃ;
Ιω. 11,37	Μερικοί δε από αυτούς είπαν· “αυτός που ήνοιξε τα μάτια του εκ γενετής τυφλού, δεν ημπορούσε να κάμη κάτι ενωρίτερα, δια να μη αποθάνη και αυτός; Διατί και εδώ δεν έκανε θαύμα, θεραπεύων την ασθένειαν του φίλου του; Εξαντλήθηκε η δύναμίς του;”
Ιω. 11,38	Ἰησοῦς οὖν, πάλιν ἐμβριμώμενος ἐν ἑαυτῷ, ἔρχεται εἰς τὸ μνημεῖον· ἦν δὲ σπήλαιον, καὶ λίθος ἐπέκειτο ἐπ᾿ αὐτῷ.
Ιω. 11,38	Ο Ιησούς, λοιπόν, επιβαλλόμενος συνεχώς επί του εαυτού του, δια να μη εκδηλωθή η συγκίνησίς του, έρχεται στο μνημείον. Αυτό δε ήτο ένα σπήλαιον και εις την είσοδόν του είχε τοποθετηθή ένας βαρύς λίθος.
Ιω. 11,39	λέγει ὁ Ἰησοῦς· ἄρατε τὸν λίθον. λέγει αὐτῷ ἡ ἀδελφὴ τοῦ τεθνηκότος Μάρθα· Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστι.
Ιω. 11,39	Λεγει ο Ιησούς· “σηκώστε τον λίθον αυτόν”. Του λέγει η αδελφή του νεκρού, η Μαρθα· “Κυριε, μυρίζει πλέον, διότι είναι τέσσαρες ημέρες αποθαμένος”.
Ιω. 11,40	λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐὰν πιστεύσῃς, ὄψει τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ;
Ιω. 11,40	Της λέγει ο Ιησούς· “δεν σου είπα ότι εάν πιστεύσης, θα ίδης την δόξαν και το μεγαλείον του Θεού, όπως αυτά φαίνονται εις τα μεγάλα θαύματα που κάνω;”
Ιω. 11,41	ἦραν οὖν τὸν λίθον οὗ ἦν ὁ τεθνηκὼς κείμενος. ὁ δὲ Ἰησοῦς ἦρε τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄνω καὶ εἶπε· πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου.
Ιω. 11,41	Επήραν, λοιπόν, τον λίθον από την είσοδον του σπηλαίου, όπου είχε τεθή ο πεθαμένος. Ο δε Ιησούς εσήκωσε τα μάτια του επάνω και είπε· “Πατερ μου, σ' ευχαριστώ, διότι με ήκουσες και θα γίνη και τούτο το θαύμα.
Ιω. 11,42	ἐγὼ δὲ ᾔδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις· ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν περιεστῶτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.
Ιω. 11,42	Εγώ εγνώριζα πολύ καλά ότι πάντοτε με ακούεις, αλλά είπα αυτό, δια να ακούση ο λαός που στέκεται εδώ γύρω και να πιστέψουν ότι συ με έχεις στείλει”.
Ιω. 11,43	καὶ ταῦτα εἰπὼν φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασε· Λάζαρε, δεῦρο ἔξω.
Ιω. 11,43	Και αφού είπεν αυτά εφώναξε με μεγάλην φωνήν· “Λαζαρε έβγα έξω”.
Ιω. 11,44	καὶ ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκὼς δεδεμένος τοὺς πόδας καὶ τὰς χεῖρας κειρίαις, καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ σουδαρίῳ περιεδέδετο. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε ὑπάγειν.
Ιω. 11,44	Και αμέσως εβγήκεν ο πεθαμένος. Είχε δε τα πόδια και τα χέρια τυλιγμένα με λωρίδες από σεντόνι και το πρόσωπον τυλιγμένο με ένα ειδός πετσέτας, όπως εσυνήθιζαν να σαβανώνουν τότε οι Εβραίοι τους νεκρούς των. Λεγει εις αυτούς ο Ιησούς· “λύστε τον και αφήστε τον μόνον, χωρίς κανείς να τον βοηθήση, δια να υπάγη στο σπίτι”.
Ιω. 11,45	Πολλοὶ οὖν ἐκ τῶν Ἰουδαίων, οἱ ἐλθόντες πρὸς τὴν Μαρίαν καὶ θεασάμενοι ἃ ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν.
Ιω. 11,45	Πολλοί τότε από τους Ιουδαίους, που είχαν έλθει να επισκεφθούν και παρηγορήσουν την Μαρίαν, όταν είδαν τα μεγάλα εκείνα θαύματα, που έκαμεν ο Ιησούς, επίστευσαν εις αυτόν.

Συναξαριστής της 12ης Απριλίου

Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητὴς ἐπίσκοπος Παρίου

 

Ἀπτόητος πρόμαχος τῆς τιμητικῆς προσκύνησης τῶν εἰκόνων ὁ Βασίλειος, ἀποδοκίμασε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις τοὺς ἐπιζήμιους - γιὰ τὴν Ἐκκλησία - εἰκονομάχους αὐτοκράτορες.

Ἡ μεγάλη θεολογική του κατάρτιση σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐνάρετη ζωή του τὸν ἀνέδειξαν ἐπίσκοπο τῆς πόλης Παρίου στὶς ἀκτὲς τῆς Προποντίδας. Ἡ στάση του ὅμως αὐτὴ ἔναντι τῶν εἰκονομάχων αὐτοκρατόρων ἔγινε αἰτία νὰ διωχθεῖ σκληρά.

Ὑπέστη πολλὰ δεινὰ καὶ πέρασε «ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι», δηλαδή, μὲ πείνα καὶ δίψα, μὲ νηστεῖες πολλὲς φορές, μὲ κρύο καὶ γυμνότητα. Ἀλλὰ ὁ Βασίλειος, ὅπου καὶ ἂν τὸν ἐξόριζαν οἱ αὐτοκράτορες, ποτὲ δὲν ἔχανε τὴν εὐκαιρία νὰ ὑπερασπίζει τὴν Ὀρθοδοξία.

Τέλος, τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ δεῖ τὸ θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ συγχρόνως τὸ ναυάγιο τῆς εἰκονομαχίας. Ὅταν ἐπέστρεψε στὴν ἐπισκοπή του, τὸν ὑποδέχθηκαν μὲ μεγάλες τιμὲς καὶ ἐκεῖ παρέδωσε εἰρηνικὰ τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἱερεὺς τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, ὁμολογίας διαλάμπεις τὴ αἴγλη, Ἱερομάρτυς ἔνδοξε Βασίλειε, τῶν εἰκονομάχων γάρ, τὴν ἀπάτην ἐλέγχων, πόνοις προσωμίλησας, ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ μεταστᾶς ἐν δόξῃ πρὸς Θεόν, τῶν σὲ τιμώντων, ἀπαύστως μνημόνευε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Βασίλειε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. β’. Τὴν ὑπέρ ἡμῶν.
Τὴν βασιλικήν, προσάγων ἱερουργίαν, τῷ Παμβασιλεῖ, Βασίλειε θεοφάντορ, ὁλοκάρπωμα θεῖον, τοὺς θείους ἀγῶνάς σου, ἱερῶς αὐτῷ προσέφερες, Ἱεράρχα πανσεβάσμιε, ἐκβοῶν τοῖς προσιοῦσί σοι· Ἡ τῆς Εἰκόνος τιμή, ἀνυψοῦται Χριστῷ.

---

 

Μεταφορὰ τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Θεοτόκου

Ἡ μετακόμιση ἔγινε ἀπὸ τὴν ἐπισκοπὴ Ζήλα (στὴν Καππαδοκία) στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ ἔτος 942, ὅταν βασιλεῖς ἦταν οἱ Κωνσταντῖνος καὶ Ῥωμανὸς οἱ Προφυρογέννητοι. Κατόπιν ἐναποτέθηκε στὴν ἁγία σορὸ τῶν Χαλκοπρατείων στὶς 12 Ἀπριλίου.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Δήμης καὶ Πρωτίων

Στοὺς συναξαριστὲς ἡ μνήμη τους ἀναφέρεται χωρὶς ὑπόμνημα.

Στὸ Λαυριωτικὸ ὅμως Κώδικα 70 ἡ μνήμη τους ἀναφέρεται στὶς 19 Μαρτίου, καὶ ὑπάρχουν κάποια βιογραφικὰ στοιχεῖα, ὄχι ὅμως ὁλοκληρωμένα.

Οἱ ἅγιοι αὐτοὶ λοιπόν, ὑπῆρξαν στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Μαξιμιανοῦ (286-305) καὶ παρουσιάστηκαν αὐθόρμητα στὸν ἡγεμόνα τῆς χώρας τους καὶ ὁμολόγησαν μὲ θάῤῥος τὸν Χριστό. Ὁ ἡγεμόνας τότε τοὺς γύμνωσε καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔδεσε μὲ ἁλυσίδες, τοὺς μαστίγωσε ἀνελέητα μὲ μαστίγια ἀπὸ νεῦρα βοδιῶν καὶ τοὺς χτύπησε μὲ ἀκανθωτὰ ῥαβδιὰ τόσο, ποὺ πετάχτηκαν τὰ σπλάχνα τους ἀπὸ τὴν κοιλιά. Ἔτσι μισοπεθαμένους τους ἔριξε γιὰ 30 μέρες μέσα στὴ φυλακή, χωρὶς νερὸ καὶ ψωμί. Ἀλλὰ ἄγγελος Κυρίου τοὺς ἐπισκέφθηκε, ἴασε τὶς πληγές τους καὶ τοὺς ἔδωσε μπόλικο νερὸ καὶ φαγητό.

Ὅταν ὁ ἡγεμόνας τοὺς κάλεσε μπροστά του καὶ τοὺς εἶδε ὑγιεῖς, ἀντὶ νὰ συνέλθει ἀπὸ τὸ θαῦμα, ῥώτησε τοὺς μάρτυρες μὲ ὀργὴ ἂν ἐπιμένουν στὴ χριστιανική τους πίστη. Αὐτοὶ μὲ μία φωνὴ ἀπάντησαν: «Χριστιανοί ἐσμεν». Τότε αὐτὸς διέταξε καὶ τοὺς ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀρτέμων Ἱερομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἀρτέμων ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.) καὶ ἦταν πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας στὴ Λαοδικεία. Ἕνα χρόνο πρὶν τὸ θάνατό του, μπῆκε στὸ ναὸ τῶν Ἑλλήνων μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Σισίννιο καὶ κατέστρεψε τὰ εἴδωλα. Ὅταν ὁ ἄρχοντας τῆς χώρας πληροφορήθηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες τὸ γεγονὸς αὐτό, ἀναχώρησε γιὰ νὰ συλλάβει τὸν Ἐπίσκοπο. Ἀρρώστησε ὅμως καὶ κινδύνευσε ἡ ὑγεία του.

Ζήτησε τότε ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο νὰ προσευχηθεῖ γι’ αὐτὸν καὶ τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι ἐὰν ἀποκτοῦσε τὴν ὑγεία του, θὰ τοῦ κάνει χρυσὴ εἰκόνα. Ἀφοῦ λοιπὸν ἔγινε καλά, ἀναχώρησε γιὰ τὴν Καισάρεια. Καὶ ὅταν βρῆκε στὸν δρόμο τὸν Ἅγιο Ἀρτέμονα, τὸν συνέλαβε, τὸν ἔδεσε καὶ συρόμενο τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακή.

Ἔπειτα προσπάθησε μὲ τὴ βία νὰ τὸν πείσει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Ἅγιος ἔμεινε πιστὸς στὴν πατρώα εὐσέβεια, τοῦ ἀπέκοψαν κάποια μέλη ἀπὸ τὶς σάρκες του καὶ τὰ ἕψησαν στὴ σχάρα. Στὴν συνέχεια ἔκαψαν ἕνα λέβητα, γιὰ νὰ ρίξουν τὸν Ἅγιο μέσα σὲ αὐτὸν καὶ νὰ καεῖ.

Δύο ἀετοὶ σήκωσαν τὸν ἄρχοντα καὶ τὸν ἔριξαν μέσα ὅμως στὸ λέβητα. Ὁ Ἅγιος Ἀρτέμων τελειώθηκε μετὰ ἀπὸ λίγο διὰ ξίφους.

---

 

Ἡ Ὁσία Ἀνθοῦσα θυγατέρα Κων/νου τοῦ Κοπρωνύμου

 

Ἦταν θυγατέρα τοῦ βασιλιᾶ Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου. Γεννήθηκε μέσα στὴν ἀνακτορικὴ δόξα καὶ λαμπρότητα, ἀλλ᾿ αὐτὴ ζήτησε ἀλλοῦ τὴν εὐχαρίστηση καὶ παρηγοριὰ τῆς ψυχῆς της. Μάταια ὁ βασιλιὰς πατέρας της (741-775) θέλησε νὰ τὴν παντρέψει μὲ νέο ποὺ εἶχε ὅλα τὰ πλεονεκτήματα τοῦ γένους, τοῦ κάλλους καὶ τοῦ πλούτου. Αὐτὴ ἔφερε στὴν καρδιά της βαθειὰ τὴν θλίψη, ὅτι ὁ πατέρας της ἦταν ἐχθρὸς τῶν εἰκόνων καὶ δὲν ἤθελε σύζυγο ποὺ εἶχε τὰ ἴδια φρονήματα μ᾿ αὐτόν.

Παρέμεινε λοιπὸν ἄγαμη καὶ χρησιμοποιοῦσε τὸν καιρό της σὲ ἔργα ἐλέους καὶ φιλανθρωπίας. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα της, μοίρασε τὰ ὑπάρχοντά της σὲ φτωχούς, φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα καὶ ναούς. Ἡ ἴδια ἔγινε μοναχὴ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ταράσιο.

Στὸ μοναστήρι ἡ ζωή της ἦταν ἀσκητική, γεμάτη ταπεινοφροσύνη καὶ ἀγάπη. Σὲ ἡλικία 52 ἐτῶν ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, σ᾿ ὅλα ἄξια τοῦ ἀμάραντου στεφάνου τῆς αἰώνιας βασιλείας, ἡ παρθένος ἡ σεμνή, ποὺ καταφρόνησε τὶς ψεύτικες λάμψεις καὶ τὶς ἀπατηλὲς τιμὲς τῶν πρόσκαιρων βασιλειῶν τῆς γῆς.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Μηνᾶς, Δαβὶδ καὶ Ἰωάννης Ἀββᾶδες καὶ Ὁσιομάρτυρες

Μαρτύρησαν ἀφοῦ ἐκτελέστηκαν τοξευόμενοι.

---

 

Ὁ Ἅγιος Σέργιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Γεδεὼν στὸ Βυζαντινὸ Ἑορτολόγιο σελ. 91 καὶ τὸ ἔχει πάρει ἀπὸ χειρόγραφο Εὐαγγέλιο (τοῦ Ἁγιοταφίτικου μετοχίου 426), ὅπου καὶ μόνο ἐκεῖ σημειώνεται.

Ὅπως φαίνεται, γινόταν τὸ μνημόσυνό του στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ συγκεκριμένα στὴ Μονὴ τοῦ Μανουήλ, τῆς ὁποίας ἔκανε ἡγούμενος, διότι πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν ἀναφέρεται στοὺς Συναξαριστὲς ἡ μνήμη του. Ὁ Σέργιος λοιπόν, καταγόταν ἀπὸ ἐπίσημη οἰκογένεια.

Ἦταν ἀνεψιὸς τοῦ Πατριάρχη Φωτίου, ἐνάρετος καὶ πολὺ μορφωμένος. Τὸ 999 καὶ σὲ ἡλικία σχετικῶς μεγάλη, κλήθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Βασίλειο τὸν Β´ (976-1025) στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο, σὲ διαδοχὴ τοῦ Σισινίου τοῦ Β´. Κυβέρνησε τὸν πατριαρχικὸ θρόνο θεοφιλῶς γιὰ 20 χρόνια καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ 1019.

---

 

Ὁ Ὅσιος Νεόφυτος ὁ ἔγκλειστος ποὺ ἀσκήτευσε στὴν Κύπρο

 

Ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς ἀγνοεῖται ἡ μνήμη του.

Αὐτὸς ἦταν Κύπριος, ποὺ γεννήθηκε στὰ Λεύκαρα (ἐπαρχία Ἀμαθοῦντος) τὸ 1134. Λόγω τοῦ μεγάλου ἀσκητικοῦ του ἀγῶνα, ἀναδείχτηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἀσκητὲς τῆς Κύπρου. Ἔκτισε τὴν διάσημη Ἐγκλείστρα, ποὺ σῴζεται μέχρι σήμερα, ὅπου πέρασε ὅλη του τὴν ζωὴ μὲ νηστεία, προσευχὴ καὶ μελέτη.

Ἐπίσης ἀναδείχτηκε γλαφυρὸς συγγραφέας καὶ πέθανε εἰρηνικά. Τὸν ἔθαψαν μέσα στὴ σπηλιὰ τῆς Ἐγκλείστρας.

(Ἡ μνήμη του περιττῶς ἐπαναλαμβάνεται, ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστές, ὡς μάρτυρα καὶ τὴν 28η Σεπτεμβρίου).

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀκάκιος ὁ Νέος, ὁ Καυσοκαλυβίτης

 

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς γεννήθηκε στὸ χωριὸ Γόλιτσα τῆς ἐπαρχίας Φαναρίου (Ἀγράφων) στὰ τέλη τοῦ 17ου αἰῶνα.

Προσῆλθε πρῶτα στὴ μονὴ τῆς Σουρβίας (κοντὰ στὴ Μακρινίτσα Βόλου), ὅπου ἐκάρη μοναχός, μετονομασθεὶς σὲ Ἀκάκιο ἀπὸ Ἀναστάσιο ποὺ ἦταν τὸ κοσμικό του ὄνομα. Ἀσκήτευσε στὴ σκήτη τοῦ Καυσοκαλυβίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπως ἀναφέρεται στὴ βιογραφία του, ποὺ συνέγραψε ὁ μαθητής του παπα-Ἰωνᾶς.

Διέπρεψε στὶς ἀρετὲς καὶ ἔγινε σύμβουλος καὶ διδάσκαλος πολλῶν μαρτύρων τῆς πίστης μας. Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ στὶς 12 Ἀπριλίου 1730.

---

 

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος Ἐπίσκοπος Ριαζὰν καὶ Μούρωμ

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἔζησε στὴ Ρωσία μεταξὺ τοῦ 13ου καὶ τοῦ 14ου αἰῶνα μ.Χ. καὶ λόγω τῶν ἀρετῶν του ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ριαζὰν καὶ Μούρωμ. Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ διαπλέοντας θαυματουργικὰ νερό, μετέφερε τὴ θαυματουργικὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Μούρωμ στὴν πόλη τοῦ Ριαζάν. Κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη. Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει, ἐπίσης, τὴ μνήμη του στὶς 21 Μαΐου, 10 Ἰουνίου, 3 καὶ 10 Ἰουλίου.

Παραλειπόμενα εις την Έγερσιν του Λαζάρου

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΓΕΡΣΙΝ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥΤου Περσυνάκη Ἐμμανουήλ
Καθηγητοῦ-Ιεροψάλτου

Το Σάββατο προ των Βαΐων εορτάζομεν την έγερσιν του Αγίου και Δικαίου φίλου του Χριστού Λαζάρου του τετραημέρου. Αρχαιότατη Δεσποτική εορτή που θεσπίστηκε στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων πριν από το 378 μ.Χ. όπως προκύπτει από σχετικό λόγο του επισκόπου Βόστρων Τίτου και συνεορτάζετο με την εορτή των Βαΐων. Οι πρώτες περιγραφές του τρόπου εορτασμού της εορτής αναφέρονται από την φιλόσοφο Μοναχή Αιθέρια σε επιστολή που έστειλε στις συμμονάστριες της τον τέταρτο μ.Χ αιώνα.

Ο Κύριος μας στη επίγεια ζωή και δράση του ανέστησε δυο ακόμη ανθρώπους την κόρη του Ιαείρου και τον υιόν της χήρας της Ναΐν. Η ανάσταση του Λαζάρου διαφέρει από αυτές και εξουδετερώνει κάθε προσπάθεια των Φαρισαίων να αμφισβητήσουν και να υποβαθμίσουν την Θεότητα του Χριστού στον Εβραϊκό λαό...

Στις δύο πρώτες περιπτώσεις οι αναστάσεις έγιναν αμέσως μετά τον θάνατο των προσώπων σε αντίθεση με την ανάσταση του Λαζάρου που έγινε τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατο, όταν είχε αρχίσει η αποσύνθεση του σώματος όπως μας το δηλώνει η αδελφή του Λάζαρου λέγοντας στο Χριστό: «Κύριε ήδη όζει» (Ιωαν. ΙΑ,39).

Το υπέρ πάσαν λογικήν αυτό θαύμα του Χριστού που είδαν πολλοί Ιουδαίοι εδραίωσε την πίστη τους στη Θεϊκή δύναμη του Χριστού και γι’ αυτό «επίστευσαν εις αυτόν» (Ιωαν. ΙΑ,45), γεγονός που οδήγησε τους αρχιερείς «ίνα αποκτείνωσιν αυτόν» (Ιωαν.ΙΑ,53) και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν (Ιωαν. ΙΒ,10) γι’ αυτό «δια τον φόβον των Ιουδαίων΄΄ο Χριστός «απήλθε εις Εφραίμ λεγομένην πόλιν» (Ιωαν. ΙΑ 54)) ενώ ο Λάζαρος έφυγε στην Κύπρο, όπου απαγορεύονταν κάθε θρησκευτική δραστηριότητα, των Ιουδαίων και χειροτονήθηκε επίσκοπος Κιτίου από τους Αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα. Σύμφωνα με τον Άγιο Επιφάνιο Κύπρου (367-403): «Εν παραδόσεσιν εύρομεν ότι τριάκοντα ετών ην τότε ο Λάζαρος ότε εγήγερται, μετά το αναστήναι αυτόν άλλα τριάκοντα έτη έζησε, και ούτω, προς Κύριον εξεδήμησεν κοιμηθείς κατά το έτος 63 μ.Χ.» στο Κίτιο της Κύπρου. Το λείψανο του Αγίου Λαζάρου βρέθηκε με πρωτοβουλία του Αυτοκράτορος Λέοντος του Σοφού το 900-901 μ.Χ. Μέρος του λειψάνου του μεταφέρθηκε στον νεοανεργερθέντα από τον Λέοντα Ναό επ’ ονόματι του Αγίου στην Κωνσταντινούπολη.

Το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου δεν αναφέρεται καθόλου από τους Ευαγγελιστάς Μάρκο, Ματθαίο, Λουκά γιατί όταν αυτοί συνέγραψαν τα Ευαγγέλιά τους ο Λάζαρος ζούσε και δεν υπήρχε λόγος να γράψουν. Αναφέρεται μόνο από τον Ιωάννη στο ΙΑ΄ Κεφάλαιο γιατί αυτός συνέγραψε το Ευαγγέλιό του μετά τον θάνατο του Λαζάρου. Όπως προκύπτει από την Αγία Γραφή μεταξύ της αναστάσεως του Λαζάρου και της Αναστάσεως του Χριστού μεσολάβησε αρκετό χρονικό διάστημα παρά τούτο οι δύο εορτές απέχουν μόνο οκτώ ημέρες. Οι λόγοι που ώθησαν τους πατέρες της Εκκλησίας στην απόφαση αυτή είναι πολλοί. Από θεολογικής απόψεως η ανάσταση του Λαζάρου είναι το προμήνυμα της Αναστάσεως του Κυρίου η τελειότερη προτύπωση της Τριημέρου πορείας του Χριστού από τον κόσμο στον Άδη και από εκεί στην αιώνια ζωή. Είναι η πορεία που θα ακολουθήσουμε όλα τα μέλη της Εκκλησίας.

Κατά τον εσπερινό της Παρασκευής προ των Βαΐων «την ψυχωφελή πληρώσαντες τεσσαρακοστήν αιτούμεν κατιδείν την Αγία Εβδομάδα του πάθους» προοίμιον της οποίας είναι η έγερση του Λαζάρου. Μετά το θαύμα της εγέρσεως του Λαζάρου όπου απεδείχθη η θεότητα του Χριστού «πολλοί επίστευσαν εις αυτόν» γι’ αυτό και κατά την είσοδο του Χριστού στην Αγία πόλη την Κυριακή των Βαΐων «ο πλείστος όχλος … εστρώνυον εν τη οδώ τα ιμάτια αυτών … και εκραύγαζον λέγοντες Ωσαννά τω Υιώ Δαυίδ». Αυτό το γεγονός γιγάντωσε τον φθόνον των αρχιερέων και γι’ αυτό αποφάσισαν να θανατώσουν τον Χριστό. Έτσι η ανάσταση του Λαζάρου αφ’ ενός είναι προτύπωση της Αναστάσεως του Κυρίου αφ’ετέρου είναι το προοίμιον της απόφασης του συνεδρίου των Ιουδαίων «ίνα τον Δημιουργόν και Κτίστιν των απάντων Πιλάτω παραδώση». Αυτό το προοίμιο των Μεγάλων γεγονότων θέλησαν να τονίσουν οι πατέρες της Εκκλησίας ιδιαίτερα λόγω της μεγάλης σημασίας του γι’ αυτό ξεχώρισαν την εορτή της εγέρσεως του Λαζάρου από την εορτή των Βαΐων και όρισαν να εορτάζεται το Σάββατο προ των Βαΐων το οποίο παρέμεινε λειτουργικά κενό.

Ο εορτασμός της έγερσης του Λαζάρου είναι μια εορτή που αποδίδεται θετικά στον Χριστό όπως συμβαίνει και με την ψηλάφηση του Θωμά γι’ αυτό κατατάσσεται στις Δεσποτικές εορτές. Κατ’ αυτήν αναδεικνύεται η Θεότητα του Χριστού ως κυρίαρχου της ζωής και του θανάτου. Όπως επισημαίνεται στους ύμνους που έχουν ποιηθεί για την ημέρα αυτή ο Λάζαρος είναι «Παλιγγενεσίας προοίμιον σωτήριον» είναι προανάκρουσμα της Αναστάσεως του Χριστού γι’ αυτό και η ακολουθία του Σαββάτου αυτού έχει πολλά αναστάσιμα υμνολογικά στοιχεία. Αντί Τρισάγιου στην λειτουργία ψάλλεται το «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε» γεγονός που αποδεικνύει ότι παλαιότερα κατά την ημέρα αυτή εγίνοντο βαπτίσεις νεοφώτιστων.

Στον Λαυριώτικο κώδικα 170 αναγράφονται τα εξής: «τη αυτή ημέρα (17 Μαρτίου) η ανάστασις του αγίου και δικαίου Λαζάρου του φίλου του Κυρίου, εορτάζεται». Πως όμως προέκυψε αυτή η ημερομηνία; Η Ανάσταση του Λαζάρου ορίσθηκε να εορτάζεται οκτώ ημέρες πριν από την Ανάσταση του Χριστού επομένως συνδέεται με αυτήν και προκειμένου να βρούμε την ημερομηνία της είναι αναγκαίο να καθορισθεί η ακριβής ημερομηνία της Αναστάσεως του Κυρίου.

Ο Χριστός συνελήφθη σύμφωνα με τους Ευαγγελιστάς, στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου ακριβώς στις 25 Μαρτίου. Με δεδομένη τη νοοτροπία του εορτολογίου που απαιτεί ακρίβεια στις ημερομηνίες εορτασμού γεγονότων ιδίως όταν αυτά σχετίζονται με το Χριστό μετά 33 χρόνια έπρεπε να αναστηθεί την 25η Μαρτίου. Εφ’ όσον η ανάσταση του Λαζάρου προηγήθηκε οκτώ ημέρες της Αναστάσεως του Κυρίου 25-8=17. Γι’ αυτό ο συναξαριστής της Κωνσταντινουπόλεως ορίζει ως ημέρα εορτασμού της αναστάσεως του Λαζάρου την 17 Μαρτίου και συμφωνεί με το Λαυριωτικό κώδικα Ι70.

Ο Άγιος Λάζαρος είναι ο άγιος που κοιμήθηκε δυο φορές, είναι μια μεγάλη προσωπικότητα από εκείνες που πρωτοστάτησαν στη διάδοση του Ευαγγελίου, γι’ αυτό και απασχόλησε την Εκκλησία από τα πρώτα χρόνια. Η νεκρανάστασις του αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους υμνογράφους και ποιητές της Εκκλησίας, τους Μεγάλους πατέρες οι οποίοι συνέγραφαν πλήθος ομιλιών. Η Εκκλησία τον εορτάζει πέντε φορές εκτός από την εορτή της εγέρσεως.

Σε χειρόγραφο των Καυσοκαλυβίων διαβάζουμε «Ετέθη σήμερον (16η Οκτωβρίου) εορτάζεσθαι η δεύτερη κοίμησις αυτού (Λαζάρου) και η ανακομιδή των λειψάνων». Ο επινοητής της εορτής και συντάκτης της ακολουθίας δηλώνει ότι δε γνωρίζει την ημερομηνία της δεύτερης κοίμησης του Αγίου Λαζάρου. Ο Σ. Ευστρατιάδης θεωρεί «κατά το δοκούν την τοιαύτην εορτήν». Αναιτιολόγητος μπορεί να θεωρηθεί ο ορισμός της εορτής την 16η Οκτωβρίου. Θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι η μνήμη της δεύτερης κοίμησης του Λαζάρου είναι συνδεδεμένη με την ανακομιδή των λειψάνων που γιορτάζεται στις 17 Οκτωβρίου. Και επειδή ο δεύτερος θάνατος προηγήθηκε της ανακομιδής τοποθετείται η μνήμη της δεύτερης κοίμησης μια ημέρα πριν καθιστάμενη έτσι ως προεόρτιος ημέρα της εορτής της ανακομιδής των λειψάνων.

Στις 17 Οκτωβρίου εορτάζουμε το ιστορικό γεγονός της μεταφοράς των λειψάνων του Αγίου Λαζάρου από το Κίτιο της Κύπρου στην Κωνσταντινούπολη με τη φροντίδα και δαπάνη του Αυτοκράτορος Λέοντος Σοφού κατά το έτος 900-901.

Η 4η Μαΐου είναι μια άλλη ημέρα αφιερωμένη στον Άγιο Λάζαρο κατά την οποία «επιτελείται η ανάμνησις της ανακομιδής των Τιμίων λειψάνων του Αγίου Λαζάρου… Συνεορτάζεται δε και τα εγκαίνια του ναού του Αγίου Λαζάρου». Εμπνευστής της εορτής αυτής είναι ο Αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός ο οποίος έκτισε ναό επ’ ονόματι του Αγίου Λαζάρου στον οποίο εναπέθεσε τα Τίμια λείψανα που μετέφερε από το Κίτιο. Το βάρος της εορτής μεταφέρεται στα εγκαίνια του ναού που κτίστηκε μεταξύ 900-912 και τα εγκαίνια του έγιναν στις 4 Μαΐου 912 λίγο πριν πεθάνει ο αυτοκράτορας (+11 Μαΐου 912).

Στο Ιεροσολυμίτικο Κανονάριο η 7η Σεπτεμβρίου είναι αφιερωμένη στον Άγιο Λάζαρο και έχει σαν θέμα τα εγκαίνια του ναού του Αγίου Λάζαρου που κτίσθηκε στη Βηθανία κατά την παράδοση από την Αγία Ελένη.

Η 17η Δεκεμβρίου είναι ημέρα που η δυτική Εκκλησία αφιέρωσε προς τιμή του Αγίου Λαζάρου. Στο υπόμνημα του Μαρτυρολογίου δεν αναφέρεται κανένα συγκεκριμένο γεγονός.

Ο Άγιος Λάζαρος έζησε μετά την ανάστασιν 30 χρόνια κατά το διάστημα αυτό ουδέποτε εγέλασεν ενθυμούμενος τον πικρόν θάνατον και τη φοβερά κόλαση. Ουδέποτε διηγήθηκε κάτι από αυτά που είδε στον Άδη δια δύο λόγους ή διότι δεν του το επέτρεψε ο Κύριος να διηγείται τη φοβερά κατάσταση του θανάτου ή διότι δεν είδε τίποτε κατά θείαν οικονομίαν. Είναι ο άγιος ο οποίος θα αναστηθεί για δεύτερη φορά κατά τη μέλλουσα κρίση.

Πηγές και βοηθήματα

Ευαγγέλιο Ιωάννου ΙΑ΄, ΙΒ΄ Κεφ.

Μέγας συναξαριστής, τόμος ΙΓ΄

Σ. Ευστρατιάδου: Αγιολόγιο Ορθοδόξου Εκκλησίας

Δαμασκηνού Μοναχού Στουδίτου: Θησαυρός

Τριώδιον

Επιφανίου Κύπρου: «κατά πασών αιρέσεων» ΡG 42.88

Παρακευά Αγάθωνος: Άγιος Λάζαρος ο τετραήμερος

Τίτου Βόστρων: Λόγος εις τα Βαΐα.

Βασιλείου Στεφανίδου: Εκκλησιαστική Ιστορία

Πρ. Κωνσταντίνου Παπαγιάννη: Ερμηνεία Κανόνων Μεγάλης Εβδομάδας.

πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Πάσχα της τηλεόρασης ή της Εκκλησίας;

Τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει πια συνήθεια και έθιμο, ο κόσμος να παρακολουθεί τα Άγια Πάθη τού Χριστού και την Ανάστασή Του μόνο από την τηλεόραση. 

Ακούμε να πηγαίνουν να μεταλαμβάνουν την Μεγάλη Πέμπτη για το λεγόμενο «καλό», να πηγαίνουν στον επιτάφιο πάλι για το «καλό», λίγο στην Ανάσταση για το «καλό» και βεβαίως να μην χάνουν καμία από τις ταινίες που προβάλλονται στην τηλεόραση με την ζωή τού Χριστού. Και αυτό είναι το Πάσχα για αρκετό, δυστυχώς, κόσμο. 

Περιμένουν να ζήσουν την πορεία τού Θεανθρώπου Κυρίου μας, μόνο μέσα από τις εκάστοτε τηλεοπτικές υπερπαραγωγές και άλλες ταινίες. Ακόμα και τις απορίες που έχουν για κάποια θεολογικά θέματα, περιμένουν να τις λύσουν από εκεί! 

Εάν κάτσει κανείς να σκεφτεί όλα αυτά, και εάν αναλογιστεί το πώς και γιατί γυρίστηκε η οποιαδήποτε ταινία με την ζωή τού Χριστού, θα καταλάβει πολλά. Θα δει πως άσημοι ή μεγάλοι ηθοποιοί, τολμούν να υποδύονται τον Χριστό, την Παναγία ή τους Αγίους και να «παίζουν» την ζωή Του, μην έχοντας η δική τους καμία σχέση με Εκείνον και την διδασκαλία Του. Ένα ολόκληρο συνεργείο και επιτελείο ανθρώπων, ασχολείται με την ζωή και την θυσία τού ίδιου τού Θεού, μην καταλαβαίνοντας τι κάνουν. Και καθώς η πλειοψηφία όλων αυτών των ανθρώπων των συνεργείων και των ηθοποιών, αποτελείται από αλλόθρησκους, αιρετικούς, ή και άθεους, λογικό είναι άλλοι να χλευάζουν, άλλοι επάνω στα γυρίσματα να διακωμωδούν, άλλοι απλά να μετρούν εργατοώρες, ζημιές ή κέρδη και άλλοι με μια τελείως στρεβλή και παρανοϊκή ευσέβεια να θεωρούν ανώτερους τούς εαυτούς των που συμμετέχουν σε μία τέτοια «θεάρεστη» υπερπαραγωγή, νομίζοντας ότι ζουν μέσα στις Θείες Γραφές.

Και να πούμε και το χειρότερο; Ο κάθε σκηνοθέτης γύριζε και γυρίζει την ταινία όπως εκείνος νομίζει καλύτερα, παραποιώντας τις Γραφές και βάζοντας δικές του ιδέες και γεγονότα, τα οποία άλλα δεν υπάρχουν και άλλα είναι τελείως αλλαγμένα. Δηλαδή προβάλλει μία δική του γραφή, ένα δικό του ευαγγέλιο. Για παράδειγμα οι σκηνοθέτες απέδιδαν ερμηνείες κατά τέτοιον τρόπο ώστε να φθάνουν π.χ. οι θεατές μέχρι και να θεωρούν αθώο τον Ιούδα ρίχνοντας έτσι ευθύνες στον ίδιο τον Θεό που δεν μερίμνησε για την σωτηρία του, αφού παρουσιάζεται σε αρκετά έργα να μην ενδιαφέρεται για τα χρήματα ή σε κάποια άλλα σαν το πρόσωπο το οποίο δυστυχώς ήταν γραφτό να κάνει αυτά που κάνει. Πολλοί κατέληγαν σε βλασφημία αφού μπλέκουν τα πρόσωπα διαστρεβλώνοντας έτσι την ζωή των αγίων (πχ στην Αγία Μαρία την Μαγδαληνή αποδίδεται ο ρόλος της πόρνης που έπλυνε τα πόδια του Χριστού, οπότε μπερδεύονται και τα πρόσωπα που βρίσκονται κάτω από τον Σταυρό του Κυρίου).

Παραποιούν σύμβολα και γεγονότα καθώς βλέπουμε σε κάποιες ταινίες η Ανάσταση να γίνεται χωρίς να καταλάβουν οι φρουροί τίποτε, σεισμός, σχίσμα στο καταπέτασμα του Ναού και ανάσταση νεκρών δεν υπάρχουν, και σε άλλες βλέπουμε τον Κύριό μας αντί του Σταυρού, να κουβαλάει ένα οριζόντιο κομμάτι ξύλου. Άλλοι πάλι για να δείξουν και καλά τον ζεστό ανθρώπινο χαρακτήρα του Χριστού τον έδειχναν ημίγυμνο να παίζει τόπι με τους Αποστόλους! Και βεβαίως δεν αναφερόμαστε σε ακρότητες άλλων ταινιών όπου στην μανία του ο άνθρωπος να λάβει άφεση αμαρτιών, προβάλλονται μονοφυσιτικές και βλάσφημες ιδέες, κατεβάζοντας τον Θεό Δημιουργό στο πλέον ελεεινό επίπεδο του δημιουργήματος. Ευτυχώς αυτές οι τελευταίες (για την ώρα) δεν προβάλλονται κατά την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδος. Μέσα από τις ταινίες λοιπόν, (σε άλλες λιγότερο και σε άλλες περισσότερο) παρουσιάζονται και περνούν εικόνες και μηνύματα που είναι στρεβλά, ψεύτικα και ανακριβή, τα οποία είναι αποτέλεσμα της τελείως ανθρωποπαθούς λογικής των σκηνοθετών.

 Όπως λοιπόν καταλαβαίνουμε, σαφώς και μπορεί κάποιος να δει αυτές τις καλογυρισμένες κατά τα άλλα ταινίες, βάζοντας όμως, στην άκρη τα παραποιημένα γεγονότα και κρατώντας μόνο τις ωραίες εικόνες, εξηγώντας ταυτόχρονα και στα παιδιά του κάποια πράγματα για να ξέρουν και αυτά την αλήθεια. Πέραν όμως, αυτού, υπάρχει και κάτι άλλο. Επειδή τα ωραία σκηνικά και οι αληθοφανείς εικόνες που ταξιδεύουν σε εκείνη την εποχή ελκύουν και καθηλώνουν τον τηλεθεατή εθίζοντάς τον στο να θέλει να βλέπει την ταινία, θα αναφέρω και το εξής: Προσωπικά, όταν συνειδητοποίησα ότι έβλεπα τα θεία πάθη καθισμένος στον καναπέ μου, πίνοντας και τον καφέ μου ή μασουλώντας το κουλουράκι μου, τότε πραγματικά έφριξα για τον εαυτό μου. Παρακολουθούσα με ράθυμο και ασεβή τρόπο τα πάθη τού ίδιου τού Θεού, ασχέτως εάν δάκρυζα και λυπόμουν. Κατάλαβα ότι έβλεπα απλά έναν ήρωα μιας ταινίας. Φανταστείτε οικογένειες που έχουν αναθέσει την κατάνυξη του Θείου Πάθους στην τηλεόραση και μόνο, τι αποκομίζουν και τι διδάσκονται τα παιδιά τους! 

Εάν θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά την πορεία τού Χριστού στα Πάθη και στην Ανάσταση, εάν θέλουμε να βηματίσουμε μαζί Του, να είμαστε δίπλα Του και σε Εκείνον και στην Παναγία μας, τότε ο μόνος δρόμος είναι η παρουσία μας στις Ακολουθίες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος μέσα στην Εκκλησία μας. Εκεί, με την πρέπουσα σεμνή και ταπεινή στάση μας, διαβάζοντας και κατανοώντας τα λόγια των Ακολουθιών, ακούγοντας τον θρήνο της Παναγίας Μητέρας Του και βλέποντας μπροστά μας την Αγία Τράπεζα, πάνω στην οποία ακουμπά σε κάθε Λειτουργία ο ίδιος ο Χριστός, καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει άλλο μέρος στο οποίο θα μπορούσαμε να είμαστε πιο κοντά Του. Την στιγμή που βρισκόμαστε μπροστά στο Άγιο Θυσιαστήριο βρισκόμαστε και μπροστά στον Χριστό. Πού αλλού, λοιπόν, θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε τις Άγιες αυτές ημέρες και πού αλλού η ψυχή μας θα συμβαδίσει με τον Χριστό; Και με τι δέος και με ποια συστολή και ταπείνωση καρδιάς θα ζούσαμε τα Θεία Πάθη; Με την βολή του καναπέ, την απόλαυση του καφέ και τις χαζοκουβέντες ενδιάμεσα των … αγίων ταινιών; Άραγε ποιος Χριστιανός παλαιότερα διανοούνταν τέτοιο Πάσχα και σε ποιον να τα έλεγες αυτά και να μην σε περνούσε για τρελό; Άνθρωποι κουρασμένοι, βιοπαλεστές που δούλευαν όλη την ημέρα σε εργοστάσια, τσαγκαράδικα και μαγαζιά, έτρεχαν να παραβρεθούν στις Ακολουθίες των ημερών για να είναι κοντά στον Χριστό. 

Εκείνοι οι αμόρφωτοι και … παρακατιανοί πρόγονοί μας ήξεραν που θα βρουν τον Χριστό, ήξεραν που θα Τον συναντήσουν, ήξεραν που θα ανταμώσουν την Μητέρα Του για να κλάψουν μαζί Της και συνάμα να παρηγορηθούν από Εκείνη και από τον Γιό Της. Εύχομαι κι ελπίζω αυτό το Πάσχα και κάθε Πάσχα, όλοι μας να βρεθούμε εκεί που πρέπει και όπως πρέπει και να ανταμώσουμε τον Χριστό, την Παναγία μας και όλους τους Αγίους μας, που διακαώς μας περιμένουν για την Ανάσταση. Καλό Πάσχα. 

Κείμενο που μας έστειλε ο ίδιος ο συγγραφέας του Μυρίλλας Αναστάσιος.

από χώρα των ζώντων

«Ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ καθημερινοῦ ἁγίου μαρτυρίου»

(Πρεσβύτερου Αθανασίου Μηνά)

Μὲ δάκρυα πικρὰ καὶ μετάνοια οἱ Πρωτόπλαστοι ἀντιμετώπισαν τὸν πόνο καὶ τὴ λύπη ἐξαιτίας τῆς πτώσεως καὶ τῆς ἐκπτώσεως ἐκ τοῦ Παραδείσου κρατώντας τὴν ἐλπίδα τῆς ἐπαγγελίας, δηλαδὴ τῆς ἐπικείμενης συντριβῆς τοῦ ἀρχεκάκου δαίμονος ποὺ τοὺς ξεγέλασε καὶ τῆς ἐν καιρῷ ἀναγεννήσεως τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

 Ὁ μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς Πατριάρχης Ἀβραὰμ καὶ ἡ Σάρρα ἡ γυναίκα του ἐδέχθησαν μὲ πίστη καὶ ὑπομονὴτὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς καλοῦσενὰ ἀπομακρυνθοῦν ἐκ τῆς συγγενείας των καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν μετανάστες σὲ ξένη γῆ, τὴν ὁποίατοὺς ὑπέδειξε ὁ Τριαδικὸς Θεός,τὸν ὁποῖον Θεὸν ἀξιώθηκαν νὰ φιλοξενήσουν ἐξαιτίας τῆς ὑπακοῆς. Ἐκεῖ ἄκουσεὁ Ἀβραὰμ ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματός του καὶ τῆς ὀσφύος αὐτοῦ ἐνευλογηθήσονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς[1] καὶ ἔλαβε πολύτιμο δῶρο τὸν Ἰσαάκ. Ἐπίσης, γνωρίζουμε, ὅτι δάκρυα ἔρρεαν ἡμέραν καὶ νύκτα ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ Προφητάνακτος Δαυΐδ, καὶ τοιουτοτρόπως ἀντιμετώπιζε τὸν πόνο καὶ τὴ λύπη ποὺ εἶχαν καταλάβει τὴν ψυχή του, ἐξαιτίας τῆς διπλῆς ἁμαρτίας στὴν ὁποία εἶχε ὑποπέσει: «Ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου, λούσω καθ’ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τὴν στρωμνήν μου βρέξω.» (Ψαλμ. στ΄). Μεγάλη ἡ μετάνοια!!! Ὁ Δαυΐδ ἔλαβε τὴν εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ ὀνομάζεται ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν ἀνθρωπίνη φύση Υἱὸς Δαυΐδ.[2]

Ἀλλὰ τί νὰ συνεχίσω; Δὲν θὰ ἔφθανε ὁ χρόνος, τὸ χαρτὶ καὶ τὸ μολύβι νὰ διηγηθοῦμε ὅσα πλεῖστα παραδείγματα μετανοίας ἀναφέρονται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἀφοροῦν ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀγωνίστηκαν ἀπὸ τὸν πρῶτο Ἀδὰμ ἕως τὸν Τίμιο Πρόδρομο, οἱ ὁποῖοι στὸν πόνο, στὶς θλίψεις καὶ στὶς ἀνάγκες τῆς μεταπτωτικῆς καρδίας καὶ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου(παλιανθρώπου) διαχρονικὰἀναφωνοῦσαν: «Θλίψεις καὶ ἀνάγκαι εὕροσάν με, αἱ ἐντολαί σου μελέτη μου.[3]», «ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου[4]», «ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην...[5]», «διὰ τοῦτο ἠγάπησα τὰς ἐντολάς σου ὑπὲρ χρυσίον καὶ τοπάζιον[6]», «ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με[7]»,καὶ πολλὰ ἄλλα παρόμοια. 

Καὶ βέβαια, τί ἔτι χρεία ἔχομεν περαιτέρω μαρτύρων! Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ποὺ στὸ Θεανδρικὸ πρόσωπό Του ἐκπληρώθηκαν ὅλες οἱ προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης,ἀπεκάλυψε τὴν ἐν Χριστῷ ὑπομονὴ ἕως τέλους· «...ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται[8]»· ὄχι μόνο μὲ λόγια «...ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον[9]»ἀλλὰ καὶ μὲ πράξεις· μὲ τὴν ἀπόλυτη δηλαδὴὑπακοή Του στὸν Πατέρα, φθάνοντας ὡς τὸν σταυρικὸ θάνατο.«...Πάτερ μου, εἰ οὐ δύναται τοῦτο τὸ ποτήριον παρελθεῖν ἀπ’ ἐμοῦ ἐὰν μὴ αὐτὸ πίω, γενηθήτω τὸ θέλημά σου.[10]», δηλ. «Πάτερ μου, ἐὰν δὲν εἶναι δυνατὸν τὸ ποτήριον αὐτὸ νὰ παρέλθῃ ἀπὸ ἐμέ, καὶ δὲν μπορῇ νὰ γίνῃ διαφορετικὰ παρὰ νὰ πίω τὸ ποτήριον, ἂς γίνῃ τὸ θέλημά σου.» (Μετάφρασις Παν. Τρεμπέλα).

Ἔτσι,ἡ ἀπάντησή Του στὴν παράκληση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ποὺ πονοῦσε, ἦταν: «...ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται...[11]».

Ἐπιπλέον, στὰ μαρτύρια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, ἀλλὰ καὶ στὰ φοβερὰ ἀσκητικὰ γυμνάσματα Ἀσκητῶν Ὀρθοδόξων Πατέρων μας, Αὐτοπροσώπως,ἐπαρουσιάζετο ὁ Ἰησοῦς καὶ τοὺς ἐνεθάρρυνε νὰ ὑπομείνουν εἰς τέλος τὰ μαρτύρια καὶ τὶς θλίψεις γιὰ νὰ ἀπολαύσουν ἐν δικαιοσύνῃ τὸν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον (π.χ. Ἅγιος Πολύκαρπος Ἐπίσκοπος Σμύρνης, Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος). Στὸ πνεῦμα αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἀκολουθοῦντες κατὰ πόδας τὸν Κύριο, μᾶς τονίζουν: «καὶ αὐτὸ τοῦτο δὲ σπουδὴν πᾶσαν παρεισενέγκαντες ἐπιχορηγήσατε ἐν τῇ πίστει ὑμῶν τὴν ἀρετήν, ἐν δὲ τῇ ἀρετῇ τὴν γνῶσιν, ἐν δὲ τῇ γνώσει τὴν ἐγκράτειαν, ἐν δὲ τῇ ἐγκρατείᾳ τὴν ὑπομονήν, ἐν δὲ τῇ ὑπομονῇ τὴν εὐσέβειαν, ἐν δὲ τῇ εὐσεβείᾳ τὴν φιλαδελφίαν, ἐν δὲ τῇ φιλαδελφίᾳ τὴν ἀγάπην. ταῦτα γὰρ ὑμῖν ὑπάρχοντα καὶ πλεονάζοντα οὐκ ἀργοὺς οὐδὲ ἀκάρπους καθίστησιν εἰς τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπίγνωσιν· ᾧ γὰρ μὴ πάρεστι ταῦτα, τυφλός ἐστι, μυωπάζων, λήθην λαβὼν τοῦ καθαρισμοῦ τῶν πάλαι αὐτοῦ ἁμαρτιῶν.»(Β΄Πέτρ.α΄,5-9).«Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν· ἡ δὲ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι.»( Ἰακ.α΄,2-4).

Ὑπάρχει, λοιπόν, αἰώνια ἡ μαρτυρία ὅτι μόνον μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μὲ φιλότιμο, διεξάγεται ὁ πνευματικὸς ἀγώνας εἰς τέλος, μὲ πολλὲςπτώσεις καὶ ἀνατάσεις.Δέν ἀπομακρυνόμαστε ποτὲ ὅμως ἔξω καὶ πέρατῆς ἐμπειρίας τῶν Ἁγίωνστὸν ἀγώνα μας ἑναντίον τοῦ σατανᾶ καὶ τῶν τεχνασμάτων του, τὰὁποῖα πολλάκις προξενοῦνπόνο,θλίψη, σκοτάδι καὶ ἀγωνία στὶςψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἀρχέκακος μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο προσπαθεῖ νὰ ἀποθαρρύνειτοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη ἀσκητικὴ πρακτική.Τὰ ὅπλα καὶ τὰ πνευματικὰφάρμακα ποὺ συστήνουν οἱ Ἅγιοι, βγαλμένα ἀπὸ τὴν δική τους βιωτή, εἶναι ἡ μυστηριακὴ ζωή, ὁ ἁγιασμός, ἡ εἰλικρινὴς καὶ ἐκ βάθους ἐξομολόγηση σὲ Ὀρθόδοξο πνευματικό, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, οἱ βίοι τῶν Ἁγίων, ἡ ἐντρύφηση στοὺς ὀρθόδοξους κανόνες τῶν λειτουργικῶν βιβλίων καὶ σὲ ὅλα τὰ ἀποφθέγματα τῶν Ἁγίων Πατέρων, καθὼς καὶ ἡ μὲ ταπείνωση νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχὴ ποὺ ἀποτελοῦν οὐράνια χαρίσματα.Μὲ αὐτὰ τὰ πνευματικὰ φάρμακα καὶ τὴ συνεχὴ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με», «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ φώτισόν μου τὸ σκότος» καὶ πάντοτε διὰ τῆς Ἀκτίστου Χάριτος, σταδιακὰ ἀνεβαὶνουμε τὴν κλίμακα τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θέωσης καθ’ὅσον λίγο ὡς πολὺ κατανοοῦμε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας ὅτι «ἐν τῇ οἰκίᾳ-Βασιλείᾳ- τοῦ πατρός μου μοναὶ πολλαί εἰσιν[12]». Τότε ἡ ψυχή μας καὶ ἡ καρδιά μας,χαίρονται, ἀγαλλιοῦν καὶ ἀναπαύονται.

Καὶ σήμερα;!!! Τί ἀκοῦμε, σήμερα; Θεέ μου!!! Τί ἄλλο θὰ δοῦμε; Μᾶς συστήνουν μὲ ὅλα τὰ μέσα ψυχολόγους καὶ ψυχοθεραπευτές, βελονιστὲς καί ὁμοιοπαθητικούς, ρεφλεξολόγους καί οὐροθεραπευτὲς καθὼς καὶ ἄλλα παρεμφερῆ τεχνάσματα, ξένα πρὸς τὴν κλασσικὴ ἰατρική, μὲσκευάσματα δῆθεν θεραπευτικά, τὰ ὁποῖα ἑτοιμάζονται μὲἐπίκληση δαιμόνων καὶ εἰδωλολατρικῶν τελετῶν,ἀντίθεταβέβαια τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως. Προπαγανδίζοντας, προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι δῆθεν θὰ ἐπιτύχουμε τὴν εἰρήνητῆς ψυχῆς μας, τὴν ἠρεμία τῆς καρδιᾶς μας, ἀξιοπρεπὴ διαβίωση χωρὶς πόνο καὶ ἄγχος, φθάνουν ἀκόμηνὰ ὁμιλοῦν καὶ γιὰ δῆθεν ἀξιοπρεπῆθάνατο. Μὲ κάθε τρόπο καὶ κάθε μέσο βουτηγμένοι στὴν πλάνη τους συστήνουν τὴ φυγοπονία, τὸν ὠχαδελφισμὸ καὶ τὴ χαλαρότητα, καθὼς καὶ ἄλλα τοιαῦτα, τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὴν ἀληθινὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων. Τελικὸς στόχος τους εἶναι «νὰ περνᾶμε καλά», «χαλαρὰ» καὶ ἡ μία σαρκικὴ ἁμαρτία νὰ διαδέχεται τὴν ἄλλη στὸν κατήφορο χωρὶς τέλος. Δηλαδή, παίρνουν θέση καὶ στάση καθ’ὅλα ἀντίθετη πρὸς τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας ποὺ διαχρονικὰ ὑπερτονίζουν οἱ Ἅγιοί μας μὲ τὴ ζωή τους καὶ τὸ λόγο τους μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση.

Δυστυχῶς πρὸς στιγμήν, οἱ Νεοεποχῖτες ἔχουν καταφέρει νὰ μυήσουν στὴν πλάνη τουςἐκτὸς ἀπὸτοὺς πολλοὺς λαϊκούς,καὶ Ὀρθόδοξους κληρικούς, ποὺ προβάλλουν τὴν ψυχολογία, τὴν παιδοψυχολογία καὶ τὴν ψυχοθεραπευτικὴ ὡς δῆθεν βοηθητικὰ καὶ θεραπευτικὰ φάρμακα τῆς ψυχῆς καὶ μὲ πλάγιο τρόπο ἁλωνίζουν τὰ Ὀρθόδοξα σχολεῖα τῆς πατρίδος μας, τὶς Ὀρθόδοξες οἰκογένειες, τὴν Ὀρθόδοξη νεότητα, τὸ γῆρας, ὥστε ἔχουνε φθάσει στὸ φοβερὸ σημεῖο πίσω ἀπὸ κάθε ἀτύχημα καὶ δυστύχημα, ὅταν συμβαίνει, νὰ τρὲχουν πρῶτοι γιὰ νὰ στηρίξουν δῆθεν κάθε πονεμένο, ἀποκλείοντας ἔτσι ἔντεχνα καὶ σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις τὴν βοήθεια τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν ποὺ παραμένουν πιστοὶ στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ πρακτικὴ βοηθείαςτῶν πονεμένων διὰ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων.

Θὰ λέγαμε, λοιπόν, μετὰ βεβαιότητος ὅτι ἡ Νέα ἐποχή, αὐτὸ τὸ ἀπαίσιο πολυκέφαλο τέρας, μὲ τὴν ψυχολογία καὶ τὴν παραψυχολογία ἔχει σὰν τελικὸ σκοπὸ καὶ στόχο νὰ ἰσοπεδώσει κάθε τί αὐθεντικὸ καὶ Ὀρθόδοξο, νὰ ξεγελάσει κάθε ἄνθρωπο εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Ἔτσι ὥστεμὲ τὰ ψυχοφάρμακα, τὴ φυγοπονία καὶ φυγομαχία, τὴν δειλία καὶ τὴν ἀπελπισία,νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ ἀνθρωπότητα εἰς τὴν ἀποτυχία τῆς ὑπαρξιακῆς της προοπτικῆς ποὺ εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία. Σημαία τους εἶναι τὸ σύνθημα: «Προσπαθῆστε νὰ ἀδιαφορεῖτε ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία, μάθετε νὰ αὐτοθεραπεύεσθε καὶ νὰ αὐτοσυγχωρεῖστε, καλλιεργῆστε ὅλα τὰ σαρκικά σας πάθη καὶ ὅσο μπορεῖτε θεραπεύετε ὁ ἕνας τὰ πάθη τοῦ ἄλλου». Σοφιστεῖες, δηλαδή, καὶ τεχνάσματα, ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἀπαλλάσσουν τὸν ἄνθρωπο ποὺ τυχὸν θὰ τοὺς πιστέψει, ἀλλὰ τοὐναντίον τόν βυθίζουν ἔτι περαιτέρω στὴν ἀπελπισία, στὸ ἄγχος, στὴν ἀγωνία, σὲ ἕνα φαῦλο κύκλο, ποὺ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν,τὴν ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ τὴν ἀλαζονεία τοῦ βίου,ἕως τὴν τελικὴπτώση καὶ αὐτοκαταστροφή.

Σὲ ἀντίθεση πάντοτε, ὅπως προαναφέραμε, μὲ τὴν Ὀρθόδοξη ἐμπειρία τῶν Ἁγίων ποὺ εἶναι ἡ ὑπομονή, ἡ ἀνδρεία, τὸ ἀνδρικὸ φρόνημα, ἡ παράκλησις, τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας, ἡ δοξολογία καὶ ἡ ψαλμωδία, ἡ καθαρὰ ἐξομολόγησις.Τὰ ἀριστουργηματικὰ θεόπνευστα τροπάρια ποὺ καὶ ὁ πιὸ ἀδαὴς συνειδητοποιεῖ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα, ἀποτελοῦν τὴν ἄμεση βοήθεια στὴν πεπτωκυΐα φύση μας, τὴν ὁποία ἡ ἁμαρτία κατέστησε θνητή. Εἶναι τὰ πνευματικὰ φάρμακα ποὺ δίνουν τὴν δυνατότητα, αὐτὴ ἡ θνητή μας φύση νὰ ἐπανέλθει ἀναστημένη στὴν προπτωτικὴ παραδείσια κατάστασή της, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος.Τί νὰ προσθέσει καὶ τί νὰ ἀφαιρέσει κανεὶς ἀπὸ τὰ παρακάτω ἐνδεικτικὰ τροπάρια;

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; τὸ τέλος ἐγγίζει, καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι· ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν.»(Κοντάκιον Μεγάλου Κανόνος).

«Δέξαι μου τὰς πηγάς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει...» (Τροπάριον τῆς Κασσιανῆς). 

Ἀψευδεῖς μάρτυρες τῶν εὐεργεσιῶν ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὶς θλίψεις ποὺ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει καὶ παραχωρεῖ, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη θεώρηση, εἶναι καὶ οἱ σύγχρονοί μας Ἅγιοι, Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης καὶ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, τῶν ὁποίων τὰ κείμενα, γιὰ τὶς περιπτώσεις αὐτὲς τοῦ πόνου καὶ τῶν θλίψεων καὶ τὴν εἰς βάθος κατανόησή τους, εἶναι ἀπαράμιλλα καὶ ταυτίζονται ἀπόλυτα μὲ τὰ προλεγόμενα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ ξεκάθαρα εἶναι ἀντίθετα ἀπὸ ὅλη αὐτὴ τὴν ψυχοσαβούρα τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Παραθέτουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου:

«Αὐτοὶ ποὺ δὲν εἶναι καλὰ πνευματικά, εἶναι μερικοὶ Ἱερωμένοι ποὺ σπουδάζουν ψυχολογία, γιὰ νὰ βοηθήσουν τὶς ψυχὲς (μὲ ἀνθρώπινες τέχνες). Καὶ τὸ παράξενο εἶναι ποὺ οἱ δάσκαλοί τους οἱ ψυχολόγοι δὲν πιστεύουν στὸν Θεὸ καὶ δὲν παραδέχονται οὔτε ψυχὴ ἢ τὴν παραδέχονται μὲ ἕνα δικό τους τρόπο (σχεδὸν ὅλοι). Ἀπὸ αὐτὴν τὴν πράξη τους οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ φανερώνουν ὅτι πνευματικὰ εἶναι ἄρρωστοι καὶ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ Ἁγιοπατερικὲς ἐξετάσεις, καί, ἀφοῦ θεραπευθοῦν, τότε θὰ διακρίνουν καὶ μόνοι τους τὸ ἄρρωστο αὐτὸ πνεῦμα καὶ θὰ γνωρίσουν παράλληλα καὶ τὴ θεία Χάρη, γιὰ νὰ χρησιμοποιοῦν στὸ ἑξῆςγιά τὶς ψυχὲς ποὺ πάσχουν τὴν θεία ἐνέργεια καὶ ὄχι τὶς ἀνθρώπινες τέχνες...

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βοηθηθεῖ νὰ πιστέψει στὸ Θεὸ καὶ στὴ μέλλουσα ζωή, τὴν αἰώνιο – συλλάβει δηλαδὴ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς – καὶ μετανοήσει, ἀλλάξει ζωή, ἔρχεται ἀμέσως ἡ θεία παρηγοριὰ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τὸν ἄνθρωπο, διώχνοντας καὶ ὅλα τὰ κληρονομικά του. Ἔτσι ἔγινε σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους πού μετανόησαν, ἀγωνίστηκαν μὲφιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, ἔγιναν καὶ Ἅγιοι καὶ τοὺς προσκυνᾶμε τώρα μὲ εὐλάβεια καὶ ζητᾶμε καὶ τὶς πρεσβεῖες τους, ἐνῶ πρὶν εἶχαν πολλὰ πάθη καὶ κληρονομικά.Ἐπὶ παραδείγματι, ὁ Ὅσιος Μωυσῆς ὁ Αἰθίωψ, ἐνῶ πρὶν ἦταν ὁ πιὸ αἱμοβόρος ληστής, μὲ κληρονομικὴ κακία, μόλις πίστεψε στὸν Θεό, μετανόησε, ἀσκήθηκε, ἔφυγαν ὅλα τὰ πάθη, τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἀξιώθηκε νὰ λάβει ἀκόμα καὶ τὸ προφητικὸ χάρισμα. Πέρασε δὲ στὴν εὐαισθησία ἀκόμα καὶ τὸ Μέγα Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπὸ τὴ μεγαλύτερη ἀρχοντικὴ οἰκογένεια τῆς Ρώμης, μὲ κληρονομικὲς ἀρετὲς καὶ ἐπιστημονικὴ μεγάλη μόρφωση.

Ἑπομένως, τὸ πᾶν εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Τὴν ψυχὴ μπορεῖ νὰ τὴν βοηθήσει μόνο ἕνας χαριτωμένος Πνευματικός, μὲ πίστη, ποὺ ἀγαπάει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν πονάει, γιατί γνωρίζει τὴ μεγάλη της ἀξία.Τὴν βοηθᾶ στὴ μετάνοια, τὴν ξαλαφρώνει μὲ τὴν ἐξομολόγηση, τὴν ἐλευθερώνει ἀπὸ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ὁδηγεῖ στὸν Παράδεισο ἢ πετάει τὸ λογισμὸ μὲ τὸν ὁποῖο βασανίζει τὴν εὐαίσθητη ψυχὴ ὁ πονηρός, καὶ θεραπεύεται.Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀρρώστια στὸν κόσμο ἀπὸ τὸ λογισμό, ὅταν δηλαδὴ πείσει ὁ διάβολος τὸν ἄνθρωπο μὲ λογισμοὺς ὅτι δὲν εἶναι καλά. Ὅπως δὲν ὑπάρχει καὶ ἀνώτερος γιατρὸς σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἀπὸ τὸν ἔμπειρο Πνευματικό, ποὺ ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη μὲ τὴν ἁγιότητά του καὶ πετάει αὐτοὺς τοὺς λογισμοὺς ἀπὸ τὰ εὐαίσθητα πλάσματα τοῦ Θεοῦ καὶ θεραπεύει ψυχὲς καὶ σώματα δίχως φάρμακα, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὶς ἐξασφαλίζει καὶ τὸν Παράδεισο».(Γέροντος Παϊσίου,«Ἐπιστολές», α΄ ἔκδοση, 1994, σελ. 102-103.Πρόκειται γιὰ κείμενα ποὺ ὁἴδιος ὁ γέροντας ἔγραψε μὲ τὸ χέρι του).

Ἐν συνεχείᾳ, παραθέτουμε λόγους τοῦ Ἁγίου Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου: «Ξέρεις, καθὼς σκεπτόμουν μία φορὰ μοῦ γεννήθηκε ἡ ἀπορία. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν ψυχίατροι, ποὺ δὲν πιστεύουν στὴν ψυχή; Ἔτσι σηκώθηκα καὶ πῆγα μερικὲς φορὲς στὸ Πανεπιστήμιο καὶ παρακολούθησα μαθήματα ψυχιατρικῆς. Ἔ, κάτι προσπαθοῦν νὰ κάνουν, ὰλλὰ τί νὰ κάνουν; Οἱ ψυχίατροι καὶ οἱ ψυχολόγοι μοιάζουν μὲ τὸν τυφλό, ποὺ μὲ τὴν ἁφὴ προσπαθεῖ νὰ καταλάβη τὰ πράγματα, ποὺ βρίσκονται γύρω του. Ἡ ψυχὴ εἶναι πολὺ βαθιὰ καὶ μόνο ὁ Θεὸς τὴνγνωρίζει… Τὴν ψυχιατρικὴ δὲν τὴ θέλω, ὅμως τοὺς ψυχίατρους τοὺς ἀγαπῶ»(Κ. Γιαννιτσιώτη. Κοντὰ στὸν Γέροντα Πορφύριο σελ. 198).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας Ἰησοῦ εἶναι ἀψευδὴς καὶ αἰώνιος. Λέγει: «...μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ» (Μάρκ. α΄,15).Τὸ τονίζει αὐτὸ ὁ Κύριος, ἐπειδὴ μόνο ὁ λόγος Του ὡς Θεϊκὸς καὶ Πνευματοφόρος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ τελικὰ λυτρώνει ὁλοκληρωτικὰ καὶ ἀμετάκλητα ἀπὸ ὁποιονδήποτε πόνο, στεναγμό, λύπη καὶ σκότος τὸν πιστὸ καὶ ὑπάκουο στὶς ἐντολές Του καὶ τὸ θέλημά Του. Ἔτσι, διὰ τοῦ Μεσσίου καὶ Βασιλέως Ἰησοῦ,ἀποδυναμώνεται κάθε τέχνασμα τῆς νεοεποχίτικης ψυχολογίας καὶ ψυχοθεραπευτικῆς,διότι μόνο μέσα ἀπὸ τὴν Σταύρωση περνᾶμε στὴν Ἀνάσταση.Χριστὸς ἀνέστη, χαρά μου! Σ’Αὐτόν, τὸν Κύριον, ἀνήκουν ἡ Δόξα καὶ τὸ Κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

Παραπομπές:

[1] «Καὶ εἶπε Κύριος τῷ Ἄβραμ· ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου... καὶ ἐνευλογηθήσονται ἐν σοὶ πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς.» (Γεν.ιβ΄,1-3)

[2]«Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστὸν..., ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου»(Τιμ.Β΄,β΄,8)

[3] (Μεσονυκτικὸν τὸ καθ’ἡμέραν)

[4] (Μεσονυκτικὸν τὸ καθ’ἡμέραν)

[5] (Ψαλμ.οστ΄,4)

[6] (Μεσονυκτικὸν τὸ καθ’ἡμέραν)

[7] (Ψαλμ.δ΄,2)

[8] (Ματθ.κδ΄,13-14)

[9] (Ἰωάν.ιστ΄,33)

[10] (Ματθ.κστ΄,42)

[11] (Β΄ Κορ.ιβ΄,9).

[12] (Ίωάν.,ιδ΄,2)

------------------------------------------------------

πηγή

Μια προσευχή για το αγόρι ...

Μια ζωή που δεν θα γινόταν ποτέ σενάριο, καθώς θα ήταν σχεδόν πληκτικό: Ένα νέο ζευγάρι, δυο παιδάκια χαριτωμένα, έρωτας σε διάρκεια, τον άρτον τον επιούσιον και τον αυριανό επίσης να τον έχουν, συννεφάκια απαλά σαν για να αναδεικνύεται η λαμπρότης του ηλίου.
Μια μέρα ένα σύννεφο ξέκοψε από την "κανονικότητα", έγινε λίγο πιο σκούρο, άρχισαν τα τρεξίματα σε γιατρούς. Καθησυχαστικοί ήταν όλοι αλλά όταν έχεις να κάνεις με παιδί, τρελαίνεσαι.
Έτσι άρχισε η αναμέτρηση με την πίστη και την ολιγοπιστία. Άπιστοι δεν υπήρξαν αλλά τώρα το πάλεμα ήταν με τον ίδιο τον Θεό. 

Πήγαινε η γλώσσα να πει "γιατί" και την έκοβε το "Κύριε ελέησον". 
Πήγαινε η προσευχή να στεριώσει το "λάλει Κύριε και ο δούλος Σου ακούει" στην ψυχή και ο ενάντιος ρωτούσε διαρκώς ερωτήσεις απελπισίας, ανυπομονησίας, δυσπιστίας.
Επιστρατεύτηκαν οι Φίλοι του ουρανού, αναζητήθηκε το μαφόρι της Παρθένου (και βρέθηκε) να απλωθεί πάνω τους και πάνω στο παιδί που αύριο θα πάει στον καθηγητή, ολόγυρα θυσιαστήρια φίλων ιερέων έχουν το όνομα στην προσκομιδή, στάλθηκαν μηνύματα-αιτήσεις δεήσεων σε φίλους καρδιάς, άρχισαν οι Άγιοι να μπαινοβγαίνουν σπίτι (κάποιοι με χαμόγελα), άρχισε και το σύννεφο να αποκτάει γαλάζιο ελπίδας.

 

Ο ενάντιος ωστόσο δεν παραιτήθηκε. Με τα λόγια της ικεσίας αγωνίζονται να τον ξεδοντιάσουν, με μικρούς λυγμούς λένε "Χριστέ μου κάνε μας τόσο δικούς Σου, όσο χρειάζεται για να γίνεις η μόνη μας ανάπαυση" και μετά αποκαμωμένοι από τον αγώνα...Του θυμίζουν εκείνο που είπε για τους κουρασμένους και κουρνιάζουν στην σκιά του Σταυρού, αναμένοντες το έλεος.
Από κοντά έρχονται και συγκινήσεις όπως αυτή του φίλου που τους είπε: "Το παιδί δεν έχει τίποτε αλλά αν κάτι συμβαίνει πείτε στον Κύριο να το δώσει σε μένα και να γίνει καλά το μωρό." 
Μιμούμενος το Γέροντα Παίσιο που ζητούσε από τον Θεό τις αρρώστιες των άλλων, ο φίλος προσέφερε τον εαυτό του......
Δεν θέλει ανταλλαγές βέβαια ο Κύριος αλλά τα λόγια του αγαπημένου έγιναν λιβάνι μέσα τους και το έκαψαν με τα καυτά τους δάκρυα και μοσχοβόλησε και ευφράνθηκαν οι Άγιοι, οι Δίκαιοι, οι Άγγελοι που έκαναν βάρδια στην οικία τους.
Ανάβουν κεράκια τα λόγια τους, καίνε φωτιές οι έγνοιες τους, τις βλέπουν από τον ουρανό, κάτι θα γίνει.....
Παρακαλούμε προσθέστε στην προσευχή σας το μικρό αγόρι.

πηγή  το είδαμε εδώ

Εορτή της Αναστάσεως του Αγίου Λαζάρου

Γιορτάζουμε σήμερα 12 Απριλίου, ημέρα της Αναστάσεως του Αγίου Λαζάρου.Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί.

Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του.
Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44)
Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ
Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο.
Η Ανάσταση του Λαζάρου επέτεινε το μίσος των Εβραίων που μόλις την έμαθαν ζήτησαν να σκοτώσουν τον Λάζαρο και το Χριστό.
Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’.
Την κοινήν Ανάστασιν προ του σού πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον Χριστέ ο Θεός· όθεν και ημείς ως οι παίδες, τα της νίκης σύμβολα φέροντες, σοι τω νικητή του θανάτου βοώμεν· Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου

Μη προσεύχεσαι να γίνουν τα θελήματά σου, γιατί οπωσδήποτε δεν συμφωνούν με το θέλημα του Θεού

  Αγωνίσου να κρατήσης τον νου σου, κατά την ώρα της προσευχής. Αν επιθυμής να προσευχηθής σωστά,μη λυπήσης κανέναν άνθρωπο.Διαφορετικά προσεύχεσαι μάταια.Μη προσεύχεσαι να γίνουν τα θελήματά σου, γιατί οπωσδήποτε δεν συμφωνούν με το θέλημα του Θεού. Καλύτερα, καθώς έχεις διδαχθεί, λέγε στην προσευχή σου: «Γενηθήτω το θέλημά Σου εν εμοί»

   Και σε  κάθε πράγμα έτσι να ζητάς από Εκείνον, να γίνη το θέλημά Του, γιατί ο Θεός θέλει το αγαθόν και συμφέρον της ψυχής σου. Ενώ εσύ δεν ζητείς πάντοτε το συμφέρον σου.
Όταν προσεύχεσαι φύλαγε δυνατά την μνήμη σου, να μην βάζη εμπρός σου τα δικά σου, αλλά να παρακινής τον εαυτό σου να εννοή και να αντιλαμβάνεται μπροστά σε ποιόν βρίσκεται. Γιατί ο νους έχει στην φύση του να παρασύρεται παρά πολύ από την μνήμη στον καιρό της προσευχής. Μη φαντασθής  κανένα σχήμα για τον Θεό όταν προσεύχεσαι, ούτε να επιτρέπης στον νου σου να μορφωθή σύμφωνα  με  κάποιαν μορφή, αλλά πλησίασε με άϋλον τρόπον τον Άϋλον και θα εννοήσης.

Άγιος Νείλος ο Ασκητής

 Προσευχητάριον Ορθοδόξου Χριστιανού , εκδόσεις « ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ» ΑΘΗΝΑ 1999 /πηγή/αντιγραφή

Γιατί προσφέρω στόν Κύριο, τήν Παναγία μας ή σέ κάποιον άγγελο ή άγιο προσφέρω ένα ὑλικό φως (κεριά, καντήλια);

Ἔγραφε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης (+1908): 

 

«Στόν Κύριο, τήν Παναγία μας ἤ σέ κάποιον ἄγγελο ἤ ἅγιο προσφέρω ἕνα ὑλικό φῶς [κεριά, καντήλια], ὥστε ἐκεῖνοι νά μοῦ χαρίσουν μέ τίς προσευχές τους τό φῶς τῆς χάριτός Του, φῶς πνευματικό· νά μέ ὁδηγήσουν μακρυά ἀπ᾽ τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, μέσα στό φῶς τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀρετῶν.







 Προσφέρω ὑλική φωτιά, ὥστε ν᾽ ἀνάψη στήν καρδιά μου τό πῦρ τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά ἐξαφανίση ἀπ᾽ τήν ἄθλια καρδιά μου τή φωτιά τῶν παθῶν.
Προσφέρω φῶς μέ τήν ἐπιθυμία νά γίνω φῶς ὁ ἴδιος, νά θερμαίνω καί νά φωτίζω ὅλους ὅσοι βρίσκονται μέσα στό ναό. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ἀνάβω κεριά μπροστά στίς εἰκόνες. Αὐτές τίς σκέψεις ἔχω ὅταν ἀνάβω κεριά στό μανουάλι. 

Ὁμολογῶ ὅτι βάζω τά κεριά μπροστά στίς εἰκόνες μέ τήν ἐλπίδα πώς θά λάβω πνευματική εὐλογία ἀπ᾽ τά ἅγια καί πανάγια πρόσωπα, πού εἰκονίζονται σ᾽ αὐτές. Ὁμολογῶ τήν πνευματική μου αὐτή ἐπιθυμία πρός τό κέρδος. Ὑπάρχει ὁ νόμος τῆς ἀνταποδόσεως· νά περιμένης δῶρο στό δῶρο. “Ἐν ὧ μέτρῳ μετρεῖτε, ἀντιμετρηθήσεται ὑμῖν”(Μθ 7, 2), εἶπε ὁ Κύριος».

Ἐπίσης: «Ὅταν προσεύχεσαι μόνος σου καί νοιώθης θλιμμένος ἤ ἡ μοναξιά σου σέ στενοχωρῆ καί σέ ἀποκαρδιώνη, νά γνωρίζης πώς ὁ Τριαδικός Θεός σέ παρακολουθεῖ μέ μάτια λαμπρότερα καί φωτεινότερα ἀπ᾽ τόν ἥλιο. Τό ἴδιο κάνει καί ὁ φύλακας ἄγγελός σου, ὅλοι οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ. Νά τό πιστεύης ἀπόλυτα αὐτό. Γιατί ὅλοι τους εἶναι ἑνωμένοι μέ τό Θεό· ὅπου εἶναι ὁ Θεός εἶναι καί αὐτοί μαζί. Ὅπου βρίσκεται ὁ ἥλιος, ἐκεῖ κατευθύνονται ὅλες οἱ ἀκτῖνες».

πηγή

H εν Χριστώ πολιτεία

            «Ο κατά Χριστόν πολιτευόμενος, οφείλει  άρα να είναι ευγενής προς πάντας, και οι λόγοι και τα έργα αυτού να φέρωσι την Χάριν, την περιβάλλουσαν την εαυτού ψυχήν, όπως μαρτυρείται η πολιτεία αυτού εις δόξαν Χριστού, του δαψιλεύοντος την Εαυτού χάριν πάσι τοις εκζητούσιν Αυτόν και ποιούσιν Αυτού το θέλημα. Οι οπαδοί του Χριστού οφείλουσι να ώσιν ευγενείς προς πάντας…
 

            Οι λόγοι και τα έργα ημών κεκοσμημένοι υπό της ενοικούσης  εν ημίν χάριτος, της ως λεπτοτάτης και ευγένεια εκδηλουμένης, συντελούσιν εις την επικράτησιν της βασιλείας του Χριστού επί της γης. Οι κεχαριτωμένοι λόγοι γεννώσι την αγάπην, φέρουσι την ειρήνην και την χαράν…

            Όθεν ώμεν ευγενείς προς πάντας, προς πάσαν ηλικίαν, προς πάσαν τάξιν κοινωνικών ανθρώπων και μηδέποτε εκ των χειλέων ημών προσενεχθήτω σαπρός λόγος, λόγος μη εν χάριτι ειρημένος και άλατι ηρτυμένος,  αλλ’ αεί λόγοι κεχαριτωμένοι, λόγοι αγαθοί, λόγοι μαρτυρούντες την ημετέραν κατά Χριστόν ευγένειαν και την ευαγωγίαν της ημετέρας ψυχής».

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

πηγή