Γέροντας Παΐσιος - Εγώ, με το Ψαλτήρι νιώθω μια αγαλλίαση

- Γέροντα, μου κάνει εντύπωση πώς τα παιδιά καταλαβαίνουν το Ψαλτήρι και θέλουν να το διαβάζουν.

- Το Ψαλτήρι αναπαύει όλες τις ηλικίες. Τα παιδιά μάλιστα μπορεί να τα αναπαύει περισσότερο από ότι αναπαύει εσένα κι εμένα. Το Ψαλτήρι είναι θεόπνευστο, είναι γραμμένο με

θείο φωτισμό, γι’ αυτό έχει τόσο δυνατά, τόσο βαθιά νοήματα. Όλους του θεολόγους και τους φιλολόγους να μαζέψεις, έναν Ψαλμό με τέτοια νοήματα δεν μπορούν να φτιάξουν.

Κι αν φτιάξουν κάτι, θα είναι σαν ένα χάρτινο λουλούδι. Αγράμματος ήταν ο Δαβίδ, αλλά με τι βάθος έγραφε! Φαίνεται καθαρά ότι τον οδηγούσε το πνεύμα του Θεού.

- Γέροντα, δεν προλαβαίνω να διαβάσω το Ψαλτήρι.

- Καλά είναι να εξοικονομείς λίγη ώρα, για να το διαβάζεις μέσα στην ημέρα. Κι αν δεν έχεις πολύ χρόνο, καλύτερα είναι να διαβάσεις μισό Κάθισμα και να προσέχεις τα νοήματα,

παρά ολόκληρο και να βιάζεσαι. Αυτά τα νοήματα να τα έχεις μετά συνέχεια στον νου σου. Το Ψαλτήρι είναι προσευχή.

Μερικοί παρεξηγούν τον προφήτη Δαβίδ και λένε ότι σε κάποιους Ψαλμούς καταριέται. Όταν όμως ο Δαβίδ λέει: «Ἐκλείποιεν ἁμαρτωλοὶ ἀπὸτῆς γῆς, καὶ ἄνομοι, ὥστε μὴ

ὑπάρχειν αὐτούς», δεν εννοεί να εξολοθρευθούν οι αμαρτωλοί, αλλά να μετανοήσουν και να μην υπάρχουν αμαρτωλοί πάνω στην γη.Εγώ, με το Ψαλτήρι νιώθω μια αγαλλίαση είναι όλο προφητεία, όλο παρηγοριά. Σε μια δύσκολη κατάσταση, αν διαβάσεις Ψαλτήρι, νιώθεις ανακούφιση, λύτρωση, σιγουριά ότι

θα βοηθήσει ο Θεός. «Σωτηρία, λέει,τῶν δικαίων παρὰ κυρίου, καὶ ὑπερασπιστὴς αὐτῶν ἐστιν ἐν καιρῷθλίψεως».

Πηγή: Από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι ζ'

Περί Προσευχης

πηγή

ΟΙ ΦΟΒΙΕΣ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥΣ

Εξήμισυ χιλιάδες φοβίες, δηλαδή παράλογοι και επιτεταμμένοι φόβοι,  έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα, πληροφορηθήκαμε προ καιρού από ιατρικό συνέδριο. Φοβίες που αναφέρονται σε πολυποίκιλα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής και που ταλαιπωρούν χιλιάδες συνανθρώπων μας. Από την πιο συνηθισμένη της αγοραφοβίας, της έκθεσής μας δηλαδή στον κόσμο, μέχρι και την πιο ίσως περιπτωσιακή, όπως τον τρόμο μπροστά σε μια λευκή σελίδα.

Η αναζήτηση των αιτίων, κατά τους ειδικούς, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μπορεί να αναζητηθούν σε φόβους της παιδικής ηλικίας, στην αγωγή που έδωσαν οι γονείς στα παιδιά τους, σε απωθημένες κατ᾽ άλλους επιθυμίες. Όποια κι αν είναι όμως τα αίτια, εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι οι φοβίες αποτελούν τροχοπέδη στη ζωή και δημιουργούν ένα αίσθημα κόλασης και μεγάλης ταλαιπωρίας. Διότι με τις φοβίες δεν βλέπει ο άνθρωπος στις ορθές διαστάσεις τα πράγματα της ζωής. Άλλα τα μεγαλοποιεί και τα κάνει θεόρατα, ενώ άλλα τα ελαχιστοποιεί. Κι εκείνο που συνήθως ελαχιστοποιεί είναι ο ίδιος ο εαυτός του και οι δυνατότητές του, με αποτέλεσμα να βουλιάζει μέσα στον εαυτό του, δημιουργώντας του ένα αίσθημα ανισορροπίας.

Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι από τους ασχολουμένους με το θέμα που βλέπουν και τη θετική διάσταση των φοβιών. Με τις φοβίες του ο άνθρωπος αναπτύσσεται κι αν δεν υπήρχαν αυτές στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο άνθρωπος δεν θα είχε επιτύχει τόσα πράγματα στον τομέα της επιστήμης και γενικά του πολιτισμού. Οι φοβίες είναι συνεπώς δύναμη εξυψωτική και δεν πρέπει να τις βλέπουμε μόνον αρνητικά.

Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι είναι ευνόητο ότι έχουν προσπαθήσει και συνεχώς προσπαθούν να βρουν λύση και διέξοδο στη μάστιγα αυτή. Και ώς ένα σημείο η προσφορά τους είναι αρκετά θετική: και με φαρμακευτική αγωγή, κυρίως όμως με μεθόδους ψυχοθεραπείας. Πολλοί συνάνθρωποί μας με τη συμπαράσταση του ιατρού και του ψυχολόγου μπόρεσαν και επανεντάχτηκαν στην πορεία της ζωής, κάτι που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει.

Πιστεύουμε όμως ότι τη μεγαλύτερη βοήθεια για την υπέρβαση των φοβιών την προσφέρει η ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας και η ορθή ένταξη του ανθρώπου στο χώρο της Εκκλησίας. Και τούτο γιατί η χριστιανική πίστη και ζωή κάνει τον άνθρωπο να βλέπει τα πράγματα πάντοτε στις ορθές διαστάσεις, στις διαστάσεις δηλαδή που μας έδειξε ο ίδιος ο Δημιουργός μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ενώ παράλληλα τον θωρακίζει με δυνάμεις που λειτουργούν ως προστατευτική ασπίδα απέναντι σε κάθε πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο.

Και καταρχάς η χριστιανική πίστη δεν αμφισβητεί την ύπαρξη του φόβου στη ζωή του ανθρώπου. Τον αποδέχεται ως πραγματικότητα αλλά και τον ερμηνεύει. Κατ᾽ αυτήν ο φόβος είναι αποτέλεσμα της πτώσης του ανθρώπου στην αμαρτία. Ενώ πριν από την πτώση οι άνθρωποι ζούσαν με απόλυτη ισορροπία και αρμονία με τον Θεό και μεταξύ τους και με όλη τη φύση, μετά την πτώση τους λόγω της ανυπακοής τους οι ισορροπίες χάθηκαν: τον Θεό άρχισαν να Τον βιώνουν όχι ως τον φίλο και Πατέρα τους, αλλ᾽ ως απειλή και τιμωρία, τον συνάνθρωπο όχι ως τον σύντροφο και αδελφό αλλ᾽ ως σφετεριστή της ζωής τους και αντίπαλο, ενώ την αδελφή τους φύση την θεώρησαν ως ενάντια στην ίδια τους την ύπαρξη. Η αμαρτία λοιπόν του ανθρώπου τού άνοιξε τη δίοδο για κάθε είδους φόβο στη ζωή του και άρα για την τραγικότητα της επί γης πορείας του.

Έκτοτε ο άνθρωπος πορεύτηκε μαζί με τους φόβους και τις φοβίες του, μέχρις ότου ήλθε ο λυτρωτής του κόσμου, ο Χριστός, που σήκωσε πάνω Του το φράγμα της αμαρτίας και έδωσε την ουσιαστική και αποτελεσματική ώθηση για την υπέρβαση και των διαφόρων φοβιών. Εν Χριστώ ο άνθρωπος ξαναβρήκε την κανονική πορεία του και ένιωσε και πάλι ότι η αγάπη και η φιλία τον περιβάλλουν από παντού. Ο Χριστός έχυσε άπλετο φως στη ζωή του για να δει ότι ο Θεός είναι ακριβώς ο φίλος και ο Πατέρας του, ο συνάνθρωπος ο αδελφός του, η φύση η αδελφή του. Στην πραγματικότητα μετά τον ερχομό του Χριστού τίποτε δεν μπορεί να απειλήσει τη ζωή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος έγινε και γίνεται πάλι αυτό που ο Θεός τού έδωσε απαρχής: να είναι τέκνο Του, με όλες τις δυνάμεις Εκείνου. ῾Όσοι έλαβον Αυτόν (τον Χριστό) – μας λέει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του – έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι (1, 12). Κι αλλού, στην Α´ Καθολική επιστολή του, θα σημειώσει: ῾Νυν τέκνα Θεού εσμεν και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα᾽(3, 2). Είμαστε λοιπόν, γίναμε και πάλι, παιδιά του Θεού. Ο Χριστός μάς προσέλαβε στον εαυτό Του και έγινε το ένδυμά μας. ῾Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε᾽(Γαλ. 3, 27). Είμαστε καλυμμένοι και ασφαλισμένοι μέσα στον ίδιο τον παντοδύναμο και πανάγαθο Θεό. Αυτός αποτελεί το σπίτι μας, και της ψυχής και του σώματός μας. Κι ακόμη: γίνεται ο Ίδιος ο μυστικός ένοικος της ψυχής μας. Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα κατοικήσουμε μέσα Του κι Αυτός μέσα μας. ῾Ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω᾽(πρβλ. Β´Κορ. 6, 16). ῾Ο  τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ᾽ (Ιωάν. 6, 56). ῾Ο τηρών τας εντολάς αυτού εν αυτώ μένει και αυτός εν αυτώ᾽ (Α´ Ιωάν. 3, 24).

Ο άγιος Χρυσόστομος με λυρισμό θα σημειώσει πάνω σ᾽ αυτό: ῾Εγώ πατήρ, φησίν ο Χριστός, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλοις εγώ...Εγώ φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ, πάντα εγώ. Μόνον οικείως έχε προς εμέ᾽.

Αν είχαμε πνευματικά μάτια ανοικτά θα βλέπαμε ότι πλημμυριζόμαστε διαρκώς από το φως, την αλήθεια, τη ζωή και την αγάπη. Θα βλέπαμε στον εαυτό μας, στον κάθε συνάνθρωπο, σε όλη τη δημιουργία την πανάγαθη παρουσία του Θεού! Κι όχι μόνον αυτό. Θα μπορούσαμε να νιώσουμε την ευεργετική παρουσία και στην ψυχή και στο σώμα μας του φύλακα αγγέλου μας. Γιατί ο Θεός μάς έθεσε προστάτη, από τη στιγμή που βαπτιστήκαμε, άγγελο φωτεινό να μας περιτειχίζει και να μας σκέπει. ῾Τείχισον ημάς αγίοις Σου αγγέλοις᾽, λέμε κάθε βράδυ στο απόδειπνο. ῾Άγιε άγγελε, ο εφεστώς της αθλίας μου ψυχής και ταλαιπώρου μου ζωής᾽ προχωρούμε παρακάτω στην ίδια προσευχή, και ῾ο φύλαξ και σκεπαστής της αθλίας μου ψυχής και του σώματος᾽. Γι᾽ αυτό και κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον Χριστιανό, είτε θηρίο είναι αυτό είτε πονηρός άνθρωπος είτε ο ίδιος ο αρχέκακος διάβολος. Γιατί προστάτη έχει όλον τον κόσμο των αγγέλων, κυρίως όμως τον Χριστό και τους αγίους Του. ῾Ει ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ᾽ ημών;᾽ θα φωνάξει ο απόστολος Παύλος (Ρωμ. 8, 31).

Δεν είναι υπερβολή λοιπόν αυτά που διαβάζουμε στους Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως για παράδειγμα στον άγιο Ισαάκ τον Σύρο:

῾Μην σε ταράξει καθόλου – γράφει στον τρίτο λόγο του – ο λογισμός του φόβου... αλλά μάλλον πίστευε ότι έχεις φύλακα τον ίδιο τον Θεό που είναι μαζί σου, και την ακρίβεια γι᾽ αυτό ας σε πληροφορήσει η φρόνησή σου, ότι συ με όλη τη δημιουργία είστε δούλοι ενός και του ιδίου δεσπότη, ο Οποίος με ένα μόνο νεύμα Του κινεί και σαλεύει, και ημερώνει και οικονομεί τα πάντα, και κανείς δούλος δεν μπορεί να βλάψει κανέναν από τους σύνδουλούς του χωρίς να το παραχωρήσει Εκείνος που προνοεί και κυβερνά τα πάντα...Καθότι ούτε οι δαίμονες ούτε τα βλαπτικά θηρία ούτε οι κακοί άνθρωποι μπορούν να εκπληρώσουν το κακό τους θέλημα για αφανισμό και απώλεια του άλλου, όταν δεν θέλει ο κυβερνών τα πάντα Θεός. Αλλά και όταν θέλει, δίνει και όρια σ᾽ αυτό, κατά πόσο πρέπει να βλάψουν᾽.

Λοιπόν για τον Χριστιανό φόβος δεν υπάρχει. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αναπτυχθεί φοβία, παράλογος δηλαδή και επιτεταμμένος φόβος, όπως είπαμε. Εκτός κι αν δεν υπάρχει η προϋπόθεση της ζωής του, η πίστη στον Χριστό. Όλα τα παραπάνω που αναφέραμε για την υπέρβαση του φόβου και των φοβιών προϋποθέτουν τη μεγάλη και ζωντανή πίστη που πρέπει να έχει ο Χριστιανός. Ανάλογα μάλιστα μέ το ποσοστό της πίστης του αυτής απαλλάσσεται και από τους φόβους. Έτσι αν εξακολουθούμε και έχουμε φόβους ή φοβίες οι Χριστιανοί είναι γιατί είμαστε ολιγόπιστοι. Ολιγοπιστία και απιστία συνυπάρχουν πάντοτε με τον φόβο. Ο Χριστός το ξεκαθάρισε: το αντίδοτο του φόβου είναι η πίστη. ῾Μη φοβού, μόνον πίστευε᾽(Μάρκ. 5, 36) λέει στον καθένα μας μέχρι σήμερα. ῾Μη ταρασσέσθω ημών η καρδία μηδέ δειλιάτω. Πιστεύετε εις τον Θεόν και εις εμέ πιστεύετε᾽( Ιωάν. 14, 1.27).

Και μαζί με την πίστη βεβαίως πρέπει να συνυπάρχει η αγάπη. Γιατί μόνον τότε η πίστη είναι ζωντανή. ῾Πίστις δι᾽ αγάπης ενεργουμένη᾽ κατά τον απόστολο (Γαλ. 5,6). Άρα όσο πιστεύω και αγαπώ, τόσο και δεν φοβάμαι. ῾Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη᾽, θα πει και πάλι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ῾αλλ᾽ η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον᾽ (Α´ Ιωάν. 4, 18).

Δεν έχουμε λοιπόν παρά να δοκιμάσουμε ήδη από σήμερα, για να το επιβεβαιώσουμε στη ζωή μας. Για σήμερα μόνο, ν᾽ αυξήσουμε την πίστη και την αγάπη μας. Αυτό που φοβόμαστε και μας διαλύει εσωτερικά, ας το δούμε μέσα στον Θεό και κάτω από το πατρικό Του βλέμμα. Αμέσως θα έρθει στις φυσιολογικές του διαστάσεις. Και στη συνέχεια ας το αγαπήσουμε. Η γερόντισσα Γαβριηλία σε κοριτσάκι που φοβόταν τα έντομα και τα ερπετά, είπε τα εξής χαριτωμένα και απλά, που το βοήθησαν να ξεπεράσει τον φόβο της: ῾Θα πηγαίνεις από πάνω τους και θα λες: Μυρμήγκι, σ᾽ αγαπώ...Αραχνίτσα, σ᾽ αγαπώ...αλλά δεν είμαστε από την ίδια οικογένεια...Και τότε θα δεις ότι θα φεύγουν μόνα τους᾽.  Η λύση τελικά στις φοβίες είναι να βάζουμε την καρδιά μας σε ό,τι λέμε και κάνουμε. Η διέξοδος είναι η πίστη και κυρίως η αγάπη...

Πηγή

Ο ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝ (12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)

«Ο άγιος Ιωάννης ήταν Κύπριος, υιός του Επιφανίου, του άρχοντα της χώρας. Νυμφεύθηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα του, και απέκτησε και παιδιά. Όταν η γυναίκα του και τα παιδιά του έφυγαν από τη ζωή αυτή, όλη την έφεση της ψυχής του την έστρεψε στην επίδοση της αρετής και στο να αρέσει στον Θεό. Λόγω ακριβώς της λαμπρής κατά Θεόν ζωής του, καταστάθηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αλεξάνδρειας, αφού ζήτησε αυτόν ως αρχιεπίσκοπο ο λαός των Αλεξανδρέων από τον βασιλιά Ηράκλειο. Ο Ιωάννης λοιπόν, αφού τέθηκε επί την λυχνίαν, κατά τον ευαγγελικό λόγο, έλαμψε στην οικουμένη σαν πυρσός. Ήταν μάλιστα αυτός πρώτος που εμπόδισε την προσθήκη στον τρισάγιο ύμνο, όταν αιρετικοί με πονηρή γνώμη πρόσθεσαν στο Άγιος αθάνατος, το «ο σταυρωθείς δι’  ημάς». Ο άγιος διέπρεψε στην αρχιερωσύνη για πολλά έτη, κι αφού έκανε πάμπολλα θαύματα και πρόσφερε πλουσιοπάροχα τα αναγκαία σε όσους είχαν ανάγκη, γεγονός που του έδωσε και την προσωνυμία Ελεήμων, κι αφού έγινε αξιοσέβαστος σε όλους, ακόμη και στους απίστους, όπως μαρτυρούν  η ιστορία και  τα βιβλία γι’  αυτόν, εξεδήμησε προς Κύριον».

Ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος δεν φείδεται πράγματι επαίνων, προκειμένου να παρουσιάσει τη λαμπρά παρουσία και στην στρατευόμενη και στην θριαμβεύουσα Εκκλησία  του αγίου Ιωάννου του ελεήμονος. Τον θεωρεί ως λάμποντα και «υπέρ τον ήλιον» ακόμη, τον οποίο «ο δοτήρ του ελέους μεγάλως ηλέησε και φαιδρώς κατελάμπρυνεν». Προκειμένου μάλιστα ο ποιητής, ως στόμα της Εκκλησίας, να δώσει το στίγμα του αγίου στον τόπο που αναδείχθηκε, την Αλεξάνδρεια, τον σχετίζει καταρχάς με τον άγιο απόστολο Μάρκο, τον ιδρυτή της συγκεκριμένης Εκκλησίας, του οποίου, λέγει, κόσμησε με ιερό τρόπο τον θρόνο. «Τον του Μάρκου θρόνον ιερώς εκόσμησας, έργοις ενθέοις». Αλλά κι ακόμη: τον βλέπει να τον «συλλαμβάνουν» οι δύο άλλοι μεγάλοι φωστήρες της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, οι οικουμενικοί Πατέρες και Διδάσκαλοι, άγιοι Αθανάσιος και Κύριλλος, να τον έχουν, μετά το τέλος του, ανάμεσά τους και να του απονέμουν «ιερωτάτην τιμήν». «Ιδού σε μετά τέλος, μέσον συλλαμβάνει, δυάς Αγίων Πατέρων, εν μνήματι, ιερωτάτην τιμήν σοι, Πάτερ, προσνέμουσα».

Εκείνο βεβαίως στο οποίο μένει ο υμνογράφος και δεν μπορεί να μην αποδώσει το δίκαιο, είναι η ελεήμων διάθεση και πράξη του αγίου Ιωάννη. Δεν είναι, κατ’  αυτόν, ότι υπήρξε άνθρωπος συμπαθείας και ελεημοσύνης ο Ιωάννης. Όλοι οι άγιοι υπήρξαν τέτοιοι άνθρωποι, ιδιαιτέρως μάλιστα εκείνοι, σαν τους αγίους Αναργύρους για παράδειγμα, που έλαμψαν με τη συμπάθειά τους. Ποιος άγιος, πράγματι, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άγιος, χωρίς την αγάπη, την μόνη αρετή που  φανερώνει αληθινά την παρουσία του Θεού; Κι όμως! Για τον άγιο Ιωσήφ, ο Ιωάννης υπερέβαλε όλους τους αγίους ως προς τη συγκεκριμένη διάθεση αγάπης. Και το τονίζει όχι μόνο μία φορά. «Ελεήμονα γνώμην αναλαβών, ευσυμπάθητος ώφθης…, Ιωάννη θεόπνευστε∙ διά τούτο κλήσιν, τη πράξει κατάλληλον, παρά π ά ν τ α ς, μάκαρ, αγίους επλούτησας» (Ανέλαβες ελεήμονα γνώμη και φάνηκε ευσυμπάθητος, Ιωάννη. Γι’  αυτό και πλούτησες την ονομασία σου (του ελεήμονα), συνδυασμένη με την πράξη, παραπάνω από όλους τους αγίους, μακάριε). «Ελεήμων υπέρ π ά ν τ α ς  κέκλησαι, τους εν συμπαθεία εκλάμψαντας αγίους» (Ονομάστηκες ελεήμων παραπάνω από όλους τους αγίους, που έλαμψαν ως άγιοι με τη συμπάθειά τους στους ανθρώπους).

Τι ήταν εκείνο που έκανε τον άγιο Ιωάννη να διαπρέψει τόσο πολύ στην αγάπη και την ελεημοσύνη; Ασφαλώς η ενσυνείδητη αποδοχή των λόγων του Κυρίου περί της αγάπης, και μάλιστα του μακαρισμού περί της ελεημοσύνης: «μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται». «Έργοις τους λόγους του Σωτήρος εβεβαίωσας και μακαριζομένων συνετάγης χορώ». (Με τα έργα βεβαίωσες τους λόγους του Σωτήρα Χριστού και εντάχθηκες στον χορό των μακαριζομένων από Αυτόν). Κι αυτό σημαίνει ότι ο άγιος Ιωάννης έγινε μιμητής του Πρώτου και κατεξοχήν Ελεήμονος, του ίδιου του Τριαδικού Θεού, της πηγής του Ελέους και της Αγάπης -  «τον μιμητήν φανέντα του φιλοικτίρμονος Θεού» -  με άλλα λόγια ο άγιος κατανοείται στον κόσμο ως συνέχεια Εκείνου, ως «καθαρόν καταγώγιον της Αγίας Τριάδος».

Ο άγιος ποιητής όμως, με τη διάκριση και τον φωτισμό που έχει, επισημαίνει επ’  αυτού και κάτι ακόμη. Όχι μόνον ήταν η πίστη του αγίου Ιωάννη που τον έκανε να αγωνίζεται για την αγάπη, αλλά και ο ίδιος ο χαρακτήρας του. Ο άγιος προφανώς ήταν εκ φύσεως ελεήμων και συμπαθής προς τους άλλους, γι’  αυτό και ο Κύριος ενίσχυσε και πολλαπλασίασε την καλή αυτή διάθεσή του, ώστε να φτάσει χαρισματικά πια στο απώγειό της. Μία αλήθεια που λέει: ο Θεός ό,τι καλό βλέπει σε εμάς εκ φύσεως, εκ χαρακτήρος, το παίρνει και το αυξάνει. Αρκεί να θέλει ο άνθρωπος να συνεργαστεί με τη χάρη Του. Ας δούμε πώς επισημαίνει την αλήθεια αυτή ο υμνογράφος: «Ο του ελέους δοτήρ χαριτώσας του την ελεήμονα  π ρ ι ν, όσιε, διάνοιαν, ηλέησε πολλούς τη θεία μεσιτεία σου». (Ο Θεός, ο δοτήρας του ελέους, αφού χαρίτωσε την από πριν ελεήμονα διάνοιά σου, ελέησε πολλούς με τη θεία μεσιτεία σου). Ότι βεβαίως έπρεπε  ο άγιος, πέραν της αγαθής διάθεσής του, να αγωνιστεί και παλέψει – με τις δεήσεις, τη νηστεία, τις αγρυπνίες του -  και με τα δικά του πάθη, ώστε να εξαλείψει, μάλλον να μεταστρέψει αυτά και να τα κάνει ένθεα πάθη, δηλαδή πλησμονή αγάπης, είναι περιττό και να αναφέρουμε. «Δεήσεσι και νηστεία σχολάζων, και αγρύπνως τον Θεόν ικετεύων…».

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως: «Πὼς ὁ Πάπας ἐξεθεμελίωσε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὸν Χριστὸ»

τὸ»

Ἁγ. Νεκταρίου: «Μελέτη ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ σχίσματος», ἐκδ. Ν. Παναγοπούλου, τόμ. Α΄., Ἀθῆναι

«Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστι Ἰησοῦς Χριστὸς» (Α΄ Κορ. γ΄11). «ἐποικοδομηθέντες τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν». «Τῷ θεμελίῳ», λέγει, “τῶν Ἀποστόλων” καὶ οὐχὶ τοῦ Πέτρου, καθὼς παραφρονεῖ ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία.Ἐὰν ὁ Κλήμης Ρώμης εἶναι διάδοχος τοῦ Πέτρου, διότι ἐχειροτονήθη ἀπὸ τὸν Πέτρο, τότε ὅσοι ἐπίσκοποι χειροτονήθησαν ἀπὸ τὸν Πέτρο εἶναι διάδοχοί του, καὶ ὄχι μόνο ὁ Κλήμης.Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐχειροτόνησε τὸν Πάπα Κλήμεντα ἐπίσκοπο Ρώμης μόνο, καὶ ὄχι τῆς οἰκουμένης ὅλης.
Ἐὰν ὁ θάνατος τοῦ Πέτρου ἔδωσε τέτοιο προνόμιο στὸν Πάπα νὰ εἶναι κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μονάρχης ἐπάνω σὲ ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ εἰς τὰς Συνόδους, πολὺ περισσότερον πρέπει νὰ ἔχει αὐτὰ τὰ προνόμια ὁ Ἱεροσολύμων διὰ τὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ.Λέγοντας ὁ Πάπας πὼς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐξώρισε ἀπὸ τὴν δυτικὴ Ἐκκλησία τὸν Δεσπότη πάντων Χριστόν, καὶ ἔτσι ἔμεινε ἡ δυτικὴ Ἐκκλησία χήρα ἀπὸ τὸν Χριστό.

Ὅταν οἱ υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ πρωτοκαθεδρία, νὰ καθήσουν ὁ ἕνας δεξιά του καὶ ὁ ἄλλος ἀριστερά του (Μάρκ.ι´35-38), ὁ Κύριος δὲν τοὺς εἶπε ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον, διότι τὴν πρωτοκαθεδρία τὴν ἔχω δώσει στὸν Πέτρο, ἀλλά, ὅτι...

«ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται διάκονος ὑμῶν, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι πρῶτος, ἔστω πάντων δοῦλος».Ὅταν οἱ ἀπόστολοι κατὰ τὸν μυστικὸν Δεῖπνον ἔπεσαν σὲ φιλονικία, διὰ τὰ πρωτεῖα, ὁ Κύριος δὲν τοὺς εἶπε πὼς ὁ Πέτρος εἶναι ὁ μεγαλύτερος, ἐπειδὴ αὐτὸν ἀφήνω ἐπίτροπον εἰς τὸ ποίμνιον, αὐτὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ ὅλων σας. (Λουκ. κβ’ 24-26). Ἀλλὰ τοὺς εἶπε ὅτι “οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν κυριεύουσιν αὐτῶν, καὶ οἱ ἐξουσιάζοντες αὐτῶν εὐεργέται καλοῦνται, ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως, ἀλλ᾽ ὁ μείζων ἐν ὑμῖν γενέσθω ὡς ὁ νεώτερος καὶ ὁ ἀνακείμενος ὡς ὁ διακονῶν”. Ἔφερε καὶ παράδειγμα ὁ Κύριος τοὺς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ λέγονται Ραββί, ὅμως ἐσεῖς, οἱ δικοί μου μαθηταὶ μὴν πέσετε στὸ πάθος αὐτό, μὴ ζητεῖτε τὸ πρωτεῖον αὐτό, ὑμεῖς μὴ κληθῆτε καθηγηταί, «εἷς γάρ ἐστιν ὁ καθηγητὴς Χριστός, καὶ πατέρα μὴ καλέσητε ἐπὶ τῆς γῆς. Εἷς ἐστιν ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὑμεῖς δὲ πάντες ἀδελφοὶ ἐστέ».Οἱ Ἀπόστολοι ἔπεμψαν τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰωάννην στὴν Σαμάρεια, ὅταν ἄκουσαν πὼς ἐδέχθη τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν κεφαλὴ καὶ ἄρχων πάντων, πῶς πέμπεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους; πράγμα ποὺ δὲν τὸ δέχεται οὔτε ἡ συνήθεια οὔτε τὸ δίκαιον; Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι τοῦτοι οἱ καπνοὶ τῆς φιλοδοξίας, καὶ πρωτοκαθεδρίας δὲν ἐχώρησαν μέσα εἰς τὰς θεοφόρους κεφαλὰς τῶν Ἀποστόλων, ἀλλ᾽ ὅλοι ἦταν ὁμοταγεῖς, ἀδελφοὶ κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίοu, ἐπίσης διδάσκαλοι πάσης τῆς οἰκουμένης. Ὄχι διῃρημένως ὁ ἕνας στὴ Ρώμη, ὁ ἄλλος ἀλλαχοῦ, ἀλλὰ πανταχοῦ καθ᾽ ἕνας τὴν αὐτὴ ἐξουσία εἶχε καὶ τὸ αὐτὸ Ἀποστολικὸ προνόμιο.Ἔτσι ὁ Πάπας διὰ νὰ στήση τὴν κεφαλήν του, ὄχι μόνον συκοφαντεῖ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ καταφρονεῖ καὶ τὸν μακάριο Πέτρο σμικρύνοντάς του τὸ Ἀποστολικόν του προνόμιο, ἐπειδὴ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἦταν χειροτονημένος διδάσκαλος πάσης της οἰκουμένης καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι, αὐτὸς τὸν περικλείει εἰς τὴν Ρώμην. Ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν κεφαλὴ καὶ ἀρχή, πῶς ὁ Παῦλος ὁ ὁποῖος δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς δώδεκα ἀντεστάθη κατὰ πρόσωπον εἰς τὸν Πέτρον; Πῶς τὸν ἐλέγχει καθὼς ὁ ἴδιος γράφει στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολήν του; «ὅτε ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν κατὰ πρόσωπον αὐτοῦ ἀντέστην» (Γαλατ. β΄11).Ἐὰν ὁ Πέτρος ἦταν πρῶτος πῶς εἰς τὴν Ἀποστολικὴν Σύνοδον δὲν ἀποφασίζει ὁ Πέτρος ὡς κεφαλὴ πάντων, ἀλλὰ ὁ Ἰάκωβος; (Πράξ. ιε΄10-28). Οἱ Ἀπόστολοι ἦσαν οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, καὶ ἰσότιμοι πάντες, καὶ οὐδένας εἶχε διωρισμένον θρόνον. Οἱ Ἀπόστολοι χειροτονοῦσαν παντοῦ Ἀρχιερεῖς, καὶ ἔδιδαν εἰς αὐτοὺς τέσσαρα χαρίσματα: πρῶτον τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, δεύτερον τὴν Ἱερωσύνην, τρίτον τὴν χειροτονίαν, τέταρτον τὴν ἐξουσίαν τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Καὶ αὐτὰ μερικῶς, καὶ ὄχι οἰκουμενικῶς, ἀλλὰ καθένας εἰς τὴν ἐπαρχίαν του ἐκήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο, ἐνεργοῦσε τὰ τῆς Ἱερωσύνης, ἔπραττε τὰ τῆς χειροτονίας, ἐτέλει τὰ τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Ἔξω ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν του οὐδείς. Ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν ἀποστολικὸ χάρισμα. Οἱ Ἀπόστολοι Ἀρχιερεῖς χειροτονοῦσαν, καὶ ὄχι Ἀποστόλους. Οὐδεὶς τῶν χειροτονηθέντων ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ἔγινε διάδοχος καὶ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος. Δόγμα τῶν Παπικῶν εἶναι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Πάπαν, ταυτὸν ἐστὶ τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Χριστόν», ὡσὰν νὰ ἦταν ὁ Πάπας καὶ ὁ Χριστὸς ἓν κατὰ τὴν οὐσίαν, δηλαδὴ θεοποιεῖ τὸν ἑαυτόν του. Ὁ Πάπας εἶναι κτίσμα, καὶ ἐπειδὴ ζητεῖ προνόμιον ὁπού τὸ ἔχει μόνος ὁ Θεός, τὸ νὰ πιστεύουν εἰς αὐτὸν τὰ κτίσματα, εἶναι ἱερόσυλος, καὶ παντάπασι τυφλός, ὅταν θέλει νὰ εἶναι ἀνώτερος τῶν Συνόδων; ὅταν φαντάζεται πὼς εἶναι ἀναμάρτητος; τί ἄλλο ὅταν διδάσκει πὼς εἶναι μονάρχης τῶν Ἐκκλησιῶν; παρὰ τὸ ὅτι εἶναι Θεός; καὶ διὰ τοῦτο μὲ ἀναίσχυντον καὶ ἄθεον ἀπόφασιν θέλει νὰ προσκυνῆται καὶ νὰ πιστεύεται ὡς Θεός; Τοῦτο τί ἄλλο εἶναι παρὰ φαντασία ἀθεΐας, τύφλωσις νοὸς εἰδωλολάτρου;Ὁ 35ος Ἀποστολικὸς κανὼν βοᾶ : «Εἴ τις Ἐπίσκοπος τολμήσειε χειροτονίαν ποιῆσαι ἐν ταῖς μὴ ὑποκειμέναις αὐτῷ χώραις καὶ πόλεσι, παρὰ γνώμην τῶν κατεχόντων αὐτάς, καθαιρείσθω, ὅ τε χειροτονήσας καὶ χειροτονηθείς».

Ἐὰν ἦταν ὁ Ρώμης πρῶτος, πὼς αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κλήμης ἔγραφε τὸν Ἀποστολικὸ κανόνα ποὺ λέει:«Τοὺς Ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους, εἰδέναι χρὴ τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον, καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλήν, καὶ μηδέν τι πράττειν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης. Ἐκεῖνα δὲ πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει καὶ ταῖς ὑπ᾽ αὐτὴν χώραις. Ἀλλὰ μηδὲ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποείτω τι. Οὕτω γὰρ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσεται ὁ Θεός». Ἀλλ᾽ ἡ φιλαρχία τοῦ Πάπα καὶ τοῦτον τὸν κανόνα καθὼς καὶ ἄλλους πολλοὺς καταπάτησε (9ον τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου). Ὁ Πάπας ἀπὸ κενὴ φιλοδοξία, διὰ νὰ στήσῃ τὴν μοναρχικὴ ἐξουσία, ἰδιοποιῆται τὰ Ἀποστολικὰ χαρίσματα. Ἡ φιλοδοξία τοῦ Πάπα τὸν ἔφερε σὲ τέτοιο σημεῖο νὰ λέῃ ὅτι «τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Πάπα, ταυτὸν ἔστι τὸ μὴ πιστεύειν εἰς τὸν Χριστόν, ὡσὰν νὰ ἦταν ὁ Πάπας καὶ ὁ Χριστὸς ἓν κατὰ τὴν οὐσίαν”. Θεοποιεῖ τὸν ἑαυτό του. Αὐτὸς ὁ ὑπερβολικὸς τύφος τοῦ Πάπα, αὐτὴ ἡ μοναρχομανία του ἐγέννησε τόσας αἱρέσεις. Ποῦ ἡ χρυσὴ παραγγελία ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος, «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν»; Ποῦ ὁ μακαρισμὸς «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι», δηλαδὴ οἱ ταπεινοὶ ; Ποῦ τόσα καὶ τόσα παραδείγματα χρυσὰ καὶ λαμπρά τῆς ταπεινοφροσύνης ;

Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἄρνησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, μίμησις τοῦ διαβόλου, διότι οἱ ἀποστατικὲς δυνάμεις, καθὼς ἔλεγε ἡ μακαρία Συγκλητική, τὶς ἄλλες ἀρετὲς δύνανται κατά τινα τρόπον, νὰ μιμηθοῦν, τὴν δὲ ταπεινοφροσύνη οὐδέποτε. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι γεννήτρια τροφὸς πασῶν των ἀρετῶν, μίμησις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία εἶναι νόθος ὀργανισμός. Σὲ ἕναν θνητὸν καὶ ἁμαρτωλὸν ἄνθρωπον συγκεντρώθηκε ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία καὶ τὸ ἀλάθητο. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία δὲν εἶναι Χριστοκεντρικὴ ἀλλὰ Παποκεντρική. Ὁ Πάπας ὑπέκυψε στὸν τρίτο καὶ τελευταῖο πειρασμὸ τοῦ Κυρίου στὴν ἔρημο.

Πηγή

Αγιοποιήθηκαν οι Δωρητές Οργάνων και από ποιόν;

Αυτό που διαβάζουμε στην ακολουθία της πρώτης Κυριακής του Νοεμβρίου πρόκειται περί οφθαλμαπάτης; Οι δωρητές οργάνων αγιοποιήθηκαν Συνοδικώς ή υπάρχει άλλη ερμηνεία στα εξής: 

Τῇ δὲ αὐ­τῇ Κυ­ρι­α­κῇ, ἡ Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος ὥ­ρι­σε τι­μᾶ­σθαι τοὺς ἐν
χρι­στο­μι­μή­τῳ αὐ­τα­παρ­νή­σει κι­νου­μέ­νους πρὸς δω­ρε­ὰν ὀρ­γά­νων σώ­μα­τος αὐ­τῶν, εἰς σω­τη­ρί­αν πα­σχόν­των ἀ­δελ­φῶν.

Στίχ. Δω­ρη­ταὶ τοῦ σώ­μα­τος χαί­ρε­τε ἐν Κυ­ρί­ῳ,
Ὡς ἐν ἔρ­γοις κοι­νω­νοὶ τοῦ νό­μου τῆς ἀ­γά­πης.

Θα έχουμε μια απάντηση ή να αρχίσουμε να χαρίζουμε όργανα για να εξαγοράσουμε τον Παράδεισο; 

πηγή

Μεχρι ποιο βάθος πνευματικής διαφθοράς και πνευματικής πλάνης θα φθάσουν οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος;
Το είδαμε  εδώ

H ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ-Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ.

Πολύς κόσμος σήμερα αναρωτιέται αν αυτά που ζούμε είναι η Πολιτειακή ανωμαλία.Θα έλεγα ότι είναι πολική και οικονομική ανωμαλία που θα φτάσει μέχρι την Πολιτειακή,που θα ξεκινήσει με το θέμα της ανάδειξης του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και την εμφάνιση της Κάρτας του Πολίτη,που είναι καταγεγγραμένη σε πολλές προφητείες.Στο βιβλίο ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ο Ιερομ.Χρ.Αγγελόγλου αναφέρει σχετικά με το ζήτημα στην εποχή που θα εμφανιστεί: <<

Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΕΙ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΑΠΟ «ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΛΥΚΟΝ».

(Ίω. Γ, 12)

"Ηδη οί Χριστιανοί, συνειδητοποιώντας δτι άρχισαν πλέον νά φαίνονται ένα - ένα τά «σημεία», βρισκόμαστε στή δύσκολη θέση, πού ήταν καί ό Πιλάτος, ό όποιος ενώ είχε μπροστά του όλη τήν Αλήθεια διερωτάτο «Τί εστίν αλήθεια;». Πολλοί αδελ­φοί μας 

ανησυχούν καί διερωτώνται ευλόγα γιά πολλά άπό τά ζητήματα αυτά καί ιδιαίτερα γιά τό θέμα τών ταυτοτήτων.

Μιά μέρα συζητούσε μιά παρέα άπό τέσσερις νεαρούς γιά τό θέμα τών ταυτοτήτων. Είχαν καί οί τέσσερις διαφορετική ά­ποψη.

"Ελεγαν λοιπόν:

-Έγώ συμβουλεύτηκα τόν πνευματικό μου, είπε ό πρώτος, καί μου είπε ότι δέν πρέπει νά πάρουμε αυτή τήν ταυτότητα" μά­λιστα σάν επιβεβαίωση μου έφερε καί τό φυλλάδιο του γέροντα Παϊσίου.

-Έμενα, είπε ό δεύτερος, μου είπε ό πνευματικός μου ότι εί­ναι «χαζά» αυτά τά πράγματα κι ότι ή ταυτότητα δέν μπορεί νά μέ βλάψει.

Ό τρίτος αδελφός είπε:

-Ό δικός μου πνευματικός μου είπε ότι, άν τήν πάρω καί βάλω ένα σταυρό επάνω, δέν πρόκειται νά μέ πειράξει.

-Έγώ ρώτησα τόν πνευματικό μου, συμπλήρωσε ό τέταρ­τος, καί μου είπε ότι δέν ασχολείται εκείνος μέ τόν αντίχριστο, αλλά μέ τό Χριστό" καί μέ συμβούλευσε νά

κάνω κι έγώ τό ίδιο.

Μετά άπ' αυτά διερωτώντο μέ απορία οι τέσσερις αδελφοί, άν θά έπρεπε νά υπακούσουν στόν πνευματικό τους κι άν ναί, τότε τί γίνεται πού οί πνευματικοί έχουν διαφορετική γνώμη καί μάλιστα εντελώς αντίθετη μεταξύ τους;

Ό γράφων, βέβαια, τόν όποιο καί ρώτησαν, τούς είπε ότι ό καθένας πρέπει ν' ακούει τόν πνευματικό του έως ότον ή καλή μας μάνα, ή Εκκλησία, αποφανθεί γιά τό θέμα οπότε τότε θά φύγουν τά ομιχλώδη σύννεφα.

Μερικοί αδελφοί μας λένε ότι κάποιοι ιερείς εκφράζουν μέ βεβαιότητα τίς απόψεις τους - καί τίς κυκλοφορούν καί σέ βι­βλία - κι έτσι κοινοποιείται ή διαφορά των απόψεων μέ τό έξης αποτέλεσμα" άν μέν ό τάδε βρίσκεται στήν αλήθεια, νά ωφελη­θεί πολύς κόσμος* άν όμως δέ βρίσκεται στήν αλήθεια νά βλά­πτεται πολύς κόσμος. Ή Εκκλησία μας λέγει ότι δέν θά μπερ­δεύονται καί δέν θά εξαπατούνται, όσοι φροντίζουν νά έχουν τό νου τους επιμελημένο, καθαρό καί εν έγρηγόρσει μέ τή βοήθεια των Μυστηρίων καί της υπακοής. Μας διδάσκει ή φιλόστοργος Εκκλησία μας ότι τό "Αγιο Πνεύμα είναι ένα καί ότι έχει γιά τό κάθε θέμα μία γνώμη κι ένα θέλημα. Γιά τό λόγο αυτό είναι αδύνατο γιά τήν αγαθή φύση Του νά «πληροφορεί» γιά τό ϊδιο θέμα τούς τέσσερις ιερείς, «αντιπροσώπους Του», διαφορετικά τόν καθένα" αυτό οφείλεται καθαρά στό ότι, πρίν αφιερώσουμε τόν εαυτό μας στήν υπηρεσία του Θεοΰ, δέν επιμεληθήκαμε όσο θά έπρεπε τόν εξαγνισμό της ψυχής μας. Έάν ό κάθε πνευματι­κός είχε αποβάλει τό δικό του θέλημα καί τή δική του γνώμη θά είχαμε συναχθεί στόν "Ενα, τό Χριστό, πού είναι ή όντως αλήθεια, καί θ' αφήναμε έτσι τή Χάρη νά ενεργεί καί θά διδά­σκαμε δσα Εκείνος «ένετείλατο». Δέν πρέπει, λοιπόν, νά ξενιζόμαστε όταν βρισκόμαστε μπροστά σέ μιά πολυγνωμία, αλλά κα­λά είναι νά έχουμε υπόψη μας τό παράγγελμα τοϋ 'Αποστόλου: «Διδαχαΐς ποικίλαις καί ξέναις μήν παραφερεσθε" καλόν γάρ χάριτι βεβαιοΰσθαι τήν καρδίαν» (Έβρ. ΓΓ', 9)* και όσο μπορού­με άς μετέχουμε των θείων Μυστηρίων, γιά νά φωτίζεται ό νους μας «ϊνα μηκέτι ώμεν νήπιοι κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί άνέμω της διδασκαλίας εν τη κυβεία των ανθρώπων, έν πανουργία πρός τήν μεθοδίαν της πλάνης.» (Έφεσ. Δ', 14)

Μέχρις ότου όμως, αδελφή μου ψυχή, ή Μητέρα μας Εκ­κλησία αποφανθεί - καί πιστεύουμε δτι πολύ σύντομα θά γίνει 

αυτό - «σύ δέ μένε έν οις έμαθες καί έπιστώθης είδώς παρά τί­νος έμαθες δτι από βρέφους τά ιερά γράμματα οϊδας, τά δυνάμε­να σε σοφίσαι εις σωτηρίαν διά πίστεως της έν Χριστώ Ίησοΰ.» (Τιμ. Γ', 14-15)

ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

Αδελφοί, σας βεβαιώνω δτι με πόνο ψυχής έγραψα δ,τι έ-
γραψα" δέ μπορούσα δμως νά κάνω διαφορετικά, γιατί πιεζό-
μουν από τή συνείδηση μου. Θεωρώ δτι ή συνειδητή σιωπή μου
θά ήταν πολύ μεγάλη ενοχή. Ό,τι έ'γραψα τό έκανα έχοντας επί-
γνωση δλων τών συνεπειών δέ μου ήταν, δμως, δυνατό ν' ανε-
χθώ πλέον νά βλέπω νά μας εξαπατούν καί νά μας υπονομεύουν.
Πιστεύω ακράδαντα δτι δλο τό έθνος μας, μέ τό μοναδικό στόν
κόσμο φιλότιμο πού τό διακρίνει, δέν θά διαψεύσει τόν λόγο
πού είπε ό Χριστός μας, δταν Του ανήγγειλαν δτι είχαν έρθει οί
"Ελληνες θέλοντες «τόν Ίησοΰν ίδεΐν»" «Ό δέ Ίησοΰς άπεκρί-
νατο αύτοΐς λέγων έλήλυθεν ή ώρα ϊνα (υπό τών Ελλήνων) δο-
ξασθή ό υιός του άνθρωπου». "Ας μήν καταφρονήσουμε, αδελ-
φοί, αυτής της μεγάλης τιμής πού μας επεφύλαξε ό Χριστός
μας, νά είμαστε, δηλαδή, ό περιούσιος λαός Του. Έμεΐς άς ομο-
λογούμε, έν Πνεύματι 'Αγίω δτι «Σύ γάρ εΐ ό Θεός ημών - ό έν
σαρκί διά τήν ημών σωτηρίαν έληλυθώς - εκτός Σου άλλον (η-
μείς) ουκ οϊδαμεν», διότι «.......... πάν πνεύμα δ ομολογεί Ίησοΰν

Χριστόν έν σαρκί έληλυθότα, εκ του Θεού έστι' καί πάν πνεύμα δ μή ομολογεί τόν Ίησοΰν Χριστόν έν σαρκί έληλυθότα, εκ του Θεού ούκ εστί" καί τοΰτό έστι τό του αντίχριστου δ άκηκόατε δ­τι έρχεται, καί νυν έν τω κόσμω εστίν ήδη. Ύμεΐς εκ του Θεού έστε, τεκνία, καί νενικήκατε αυτούς, δτι μείζων εστίν ό έν ύμϊν ή ό έν τω κόσμω.» (Α' Ίωαν., Δ' 2 - 4)

Παρακαλώ τήν αγάπη σας νά εΰχεσθε καί γιά μένα καί σας ζητώ ταπεινά συγγνώμη άν έγινα αιτία νά στενοχωρηθεί ή φιλό­τιμη καρδιά σας.

Μέ αγάπη καί πόνο ψυχής, Ό έν Ίερομονάχοις ελάχιστος, Χριστόδουλος Αγιορείτης.

πηγή

«ΤΟ ΕΥΣΕΒΕΣ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ»

Ιωάννη Κων. Νεονάκη
MD, MSc, PhD
 

   Η επίσημη ιστοριογραφία ενός κράτους και η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία του ασφαλώς εκφράζει την αντίληψη της εκάστοτε επικυρίαρχης πολιτικής, οικονομικής και ακαδημαϊκής ελίτ. Συνήθως η επίσημη αυτή εκδοχή της ιστορίας πόρρω απέχει από μιαν ουσιαστική προσέγγιση και ερμηνεία των γεγονότων, ερμηνεία η οποία θα βοηθούσε τον κάθε πολίτη να αναστοχαστεί ορθά τα του εαυτού του και να κατανοήσει την πραγματικότητα στην οποία ζει. Εναπόκειται πλέον αποκλειστικά στην ευθύνη ενός εκάστου των πολιτών να ανατρέξει στις πηγές, να μελετήσει όσο μπορεί σε βάθος και να προσπαθήσει συνειδητά να απαλλαγεί από τους παραμορφωτικούς φακούς που τον εμποδίζουν να δει.

   Στον χώρο που ζούμε επικράτησαν κατά τους τελευταίους δύο αιώνες ιδεολογίες και αντιλήψεις ξένες προς την ιδιοπροσωπία του γένους μας. Οι ελίτ τις αποδέχτηκαν ασμένως και προσπάθησαν ακόμα και με τη βία πολλές φορές να τις επιβάλλουν στον λαό μας. Τις αποδέχτηκαν κατά το πλείστον από άγνοια, ξιπασιά ή και ίδιον συμφέρον. Άρχισαν να μιλάνε για ζωή χωρίς Θεό, ή με έναν Θεό στα μέτρα τους, για διαφωτισμό, για ατομική περιχαράκωση, κρατική περιχαράκωση, έθνη καθαρά, έθνη κράτη, ισορροπίες διεστώτων, ηθικές και νομικές εξασφαλίσεις, διασφαλίσεις της φθοράς και του ματαίου. Άρον άρον εσπερία αντί για εσπερινό. Αισχρός εκδυτικισμός που συνεχίζεται απηνής μέχρι σήμερα. Σαν λαίλαπα, σαν διωγμός. Να αλλάξομε, να γίνομε σαν και αυτούς. Τους «φωστήρες» της δύσης. Και όσο δεν τα καταφέρνομε να αισθανόμαστε ανάξιοι και τιποτένιοι, έτοιμοι να σκύψομε και πάλι το κεφάλι και να προσπαθήσομε ξανά να βάλομε τα παραμορφωτικά γυαλιά που αυτοί θέλουν. Και έτσι είδαμε την ιστορία στρεβλή, μέσα από τη δική τους παραμόρφωση και τις δικές τους σκοπιμότητες. Τα παιδιά μας μαθαίνουν για κάποιους αρχαίους Έλληνες που υποδουλώθηκαν στους Ρωμαίους και χάνονται από το προσκήνιο. Μετά ακολουθούν λίγες παράγραφοι για κάποιους ραδιούργους Βυζαντινούς που τελικά θα υποκύψουν στους Τούρκους και ξαφνικά, ω του θαύματος, μετά από 19 αιώνες οι Έλληνες εμφανίζονται και πάλι κάνοντας μάλιστα και επανάσταση. Και έκτοτε τρέχουν να προλάβουν, να γίνουν και αυτοί «πολιτισμένοι», όπως οι άλλοι.

   Έρχονται όμως στιγμές που η πραγματικότητα είναι τόσο προδήλως αντίθετη με τα ιστορικά μυθεύματα και κατασκευάσματα που το σοκ είναι εξαιρετικά ισχυρό. Σε αυτές τις περιπτώσεις το σύστημα συνήθως καταφέρνει με διάφορους τρόπους και με τους ποικίλους μηχανισμούς του να απορροφήσει τους κραδασμούς. Όμως κάθε φορά θα υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι, λίγοι έστω, οι οποίοι θα θελήσουν να μελετήσουν και να βρουν μόνοι τους την αλήθεια. Αυτοί ουσιαστικά αποτελούν και τη μόνη ελπίδα για την οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή της κατάστασης.

   Ένα τέτοιο σοκ προκάλεσαν τα λόγια του Οικουμενικού μας Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαίου στη φετινή του ομιλία κατά τη γιορτινή λειτουργία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην ιστορική μονή της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο (15/8/2014). Καθ’ όλη τη διάρκεια της ομιλίας του ο Πατριάρχης ήταν βαθύτατα συγκινημένος. Σε μιαν αποστροφή του λόγου του ο Πατριάρχης χαρακτήρισε τη Μονή της Παναγίας Σουμελά ως ζωντανό ιστορικό θησαυροφυλάκιο το οποίο, όπως ανέφερε αυτολεξεί, «ξυπνά μνήμες και γεγονότα αιώνων του Γένους των Ορθοδόξων και του ιδικού μας ευσεβούς Γένους των Ρωμαίων». Το είπε καθαρά, στεντορεία τη φωνή, χωρίς αμφιβολία, χωρίς δισταγμό «… και του ιδικού μας ευσεβούς Γένους των Ρωμαίων».” Εμείς. Το ευσεβές Γένος των Ρωμαίων. Το ευσεβές Γένος των Ρωμηών.

   Το σοκ φαντάζομαι για όσους δεν ήταν έτοιμοι να ακούσουν κάτι τέτοιο θα πρέπει να ήταν μεγάλο. Ακούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, την κεφαλή των Ορθοδόξων και την κεφαλή του δικού μας Γένους να ομιλεί στη μητρική του γλώσσα, σε άπταιστα ελληνικά για γένος Ρωμαίων, για γένος Ρωμηών, για ρωμηοσύνη, για το ρωμαίικο. Τι είναι όλα αυτά; Περί τίνος ομιλεί ο Πατριάρχης; Για ποιούς Ρωμαίους, για ποιό γένος και μάλιστα ευσεβές;

   Το ευσεβές, ορθόδοξο Γένος των Ρωμαίων ή Ρωμηών όπως το αποκαλούσε ο λαός διαμορφώθηκε σταδιακά στο πλαίσιο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το συγκροτούσαν άνθρωποι που είχαν μια νέα αντίληψη των πραγμάτων, ζούσαν έναν νέο τρόπο ζωής, έναν νέο πολιτισμό, τον ρωμαίικο πολιτισμό. Αυτός ο πολιτισμός προέκυψε μετά από αλλεπάλληλες ζυμώσεις και ουσιαστικά θεμελιώθηκε στον γόνιμο συγκερασμό τριών ισχυρών παραδόσεων: της ελληνιστικής, της ρωμαϊκής και της εβραϊκής. Αυτός ο συγκερασμός όμως έγινε με καταλύτη την πίστη στον ενσάρκως αναστηθέντα Χριστό. Το κλειδί δηλαδή και η ζώσα πνοή του νέου αυτού πολιτισμού ήταν η Ορθοδοξία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου Ρωμαίου θα λέγαμε ότι ήταν ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος ήταν φορέας και των τριών παραδόσεων, όμως μεταμορφώθηκε και καταυγάστηκε με την πίστη του στον Χριστό. Διακριτό όμως και πλήρως διαφορισμένο γένος Ρωμαίων θα λέγαμε ότι υπάρχει από την εποχή του Αγίου Μεγάλου Κωνσταντίνου. Από το ιστορικό αυτό σημείο καμπής και μετά προστίθενται δύο ισχυρές συνιστώσες: (α) η νέα πρωτεύουσα και παντοτινό κέντρο συνοχής και αναφοράς αλλά και καρδιά των Ρωμηών, η Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολις και (β) η ανάγκη για έμπρακτη βίωση της Ορθοδοξίας σε κάθε έκφανση του καθημερινού βίου όχι μόνο σε προσωπικό, αλλά και σε θεσμισμένο συλλογικό/πολιτειακό επίπεδο. Με άλλα λόγια υπήρξε η ανάγκη και το όραμα για ίδρυση και λειτουργία της μίας, καθολικής, οικουμενικής, χριστιανικής πολιτείας επί της γης, αλλά με διάκριση εξουσιών, ελευθερία και σεβασμό της ετερότητας και χωρίς να περιέλθει στην κατάσταση της θεοκρατίας. Εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο κατά τα ανθρώπινα μέτρα. Υπήρξαν απειράριθμα προσωπικά αμαρτήματα, πλήθος θεσμικών στρεβλώσεων και αλλεπάλληλες αστοχίες. Όμως η επιδίωξη παρέμεινε πάντα ο Χριστός και η βίωση της σχέσης μαζί Του. Και ο αγώνας για την αλήθεια θα προσφέρει μεγάλη εμπειρία και γνώση, ενώ θα προκαλέσει και συνεχείς ζυμώσεις οι οποίες θα εμβαθύνουν, λεπτύνουν και εμπλουτίσουν τον ρωμαίικο πολιτισμό. Ο ρωμαίικος πολιτισμός είχε υπερεθνικό χαρακτήρα. Δε στάθηκε ποτέ στην προέλευση των ατόμων. Το κριτήριο ήταν πάντα η ορθή πίστη. Προσέλαβε δε όλες τις επιμέρους γλώσσες, παρότι εκ των πραγμάτων επικράτησαν δύο, η Λατινική και κυρίως η Ελληνική. Και παρά το γεγονός όμως ότι οι κύριες γλώσσες ήταν τα Λατινικά και τα Ελληνικά, αυτό ποτέ δεν εμπόδισε το Γένος των Ρωμηών να εκφραστεί με την προσφορότερη κατά τόπο και περίσταση γλώσσα. Τις προσέλαβε όλες: από τα Αραμαϊκά και Αραβικά μέχρι τα Τούρκικα, και Αλβανικά, ενώ σήμερα προσλαμβάνει όλες τις ζώσες γλώσσες. Η γλώσσα για τη ρωμηοσύνη ποτέ δεν ήταν εμπόδιο.

   Το Γένος των Ρωμηών αποτελείται κάθε στιγμή από τους προαπελθώντες, συγκαιρινούς και μέλλοντες ελθείν Ρωμηούς. Είναι ένα συγκροτημένο, ζων, οντολογικό, λειτουργικό σώμα συνεχώς εμπλουτιζόμενο και διευρυνούμενο, το οποίο πορεύεται προς τα έσχατα ως σωτηριολογική πρόταση, σχέση και φώς. Σε κάθε εποχή έχει να προτείνει τα δέοντα για την εποχή, χωρίς επί της ουσίας να αλλοιώνονται οι κεντρικοί του άξονες. Το Γένος των Ρωμηών δεν χάθηκε το 1453. Άντεξε κατά την Τουρκοκρατία και αντιστέκεται σθεναρά τους τελευταίους δύο αιώνες στην σκόπιμη πίεση για λήθη και εκδυτικισμό. Σήμερα το Γένος των Ρωμηών είναι ζωντανό και κραταιώνεται στις καρδιές όλων όσων αισθάνονται Ρωμηοί σε όλο τον κόσμο. Σ’ αυτό το Γένος των Ρωμηών, σ’ αυτό το ιδικό μας ευσεβές Γένος των Ρωμαίων αναφέρεται ο Πατριάρχης. Γένος το οποίο θα αποτελέσει «φωτοδόχον λαμπάδα» στο βαθύ μετανεωτερικό σκοτάδι που απλώνεται σήμερα σε όλον τον κόσμο. Κατά τα λοιπά «όστις θέλει» και «ο έχων ώτα» (sic). Ας ενισχυόμαστε όμως και ας έχομε πάντα στο μυαλό μας την εικόνα του τελικού νικητή, ο οποίος είναι ήδη γνωστός.

Πηγή 

Το είδαμε εδώ

Από μια χαραμάδα μπορεί να έρθει η καταστροφή!

Εἶναι φανερό ὅτι κάθε πνευματική καθίζηση ξεκινάει ἀπό κάποιες δῆθεν «ἀσήμαντες» ἀμέλειες καί ἀπό μερικά δῆθεν «ἀθῶα» «δέν πειράζει». Ἔτσι ἀρχίζουν οἱ συμβιβασμοί μέ τήν ἁμαρτία. Καί ἀπό τίς μικρές ὑποχωρήσεις φτάνουμε στό μεγάλο κατρακύλισμα. Οἱ μεγάλες πτώσεις ποτέ δέν συμβαίνουν ἀπότομα.

Ὅταν ρωτήθηκε ἕνας γνωστός σεναριογράφος, ποιό θεωρεῖ τό μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἀπάντησε:

-Μεγαλύτερο πρόβλημα θεωρῶ τήν γενικευμένη διαφθορά, πού σταλάζει σιγά-σιγά ἀπό πάνω καί καθοδηγεῖ τόν λαό...

* * *

Δέν θά δοῦμε τό θέμα τόσο ...κοινωνιολογικά, ὅσο στό ἐπίπεδο τῆς προσωπικῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Εἶναι φανερό ὅτι κάθε πνευματική καθίζηση ξεκινάει ἀπό κάποιες δῆθεν «ἀσήμαντες» ἀμέλειες καί ἀπό μερικά δῆθεν «ἀθῶα» «δέν πειράζει». Ἔτσι ἀρχίζουν οἱ συμβιβασμοί μέ τήν ἁμαρτία. Καί ἀπό τίς μικρές ὑποχωρήσεις φτάνουμε στό μεγάλο κατρακύλισμα. Οἱ μεγάλες πτώσεις ποτέ δέν συμβαίνουν ἀπότομα.

Ὁ ἅγιος Κασσιανός μᾶς διέσωσε τήν θαυμάσια διδασκαλία τοῦ ἀββᾶ Θεοδώρου ἀπό τήν Αἴγυπτο, ὁ ὁποῖος λέγει σχετικά:

 

* * *

«Ἕνα σπίτι, ὅσο παλιό κι ἄν εἶναι, ποτέ δέν καταρρέει ξαφνικά. Αὐτό μπορεῖ νά συμβῆ εἴτε ἀπό μιά βασική κατασκευαστική ἀτέλεια εἴτε ἀπό μακροχρόνια ἀμέλεια τῶν ἐνοίκων του.

Ἐνδέχεται, τό νερό, πού ἔμπαινε στήν ἀρχή σταγόνα-σταγόνα ἀπό κάποια σχισμή, νά προκάλεσε μέ τόν καιρό τό σάπισμα στόν σκελετό τῆς στέγης. Μπορεῖ τά ἀνοίγματα νά αὐξάνονταν λίγο-λίγο καί ἔτσι νά ἄρχισαν οἱ μεγαλύτερες καθιζήσεις. Τελικά, σέ μιά καταιγίδα, μπῆκε ἡ βροχή ὁρμητικά σάν χείμαρρος καί κατέρρευσε τό σπίτι. Λέει ἡ ἁγία Γραφή: «Ἀπό ὀκνηρία πέφτουν τά δοκάρια τῆς στέγης καί ἀπό τήν ἀμέλεια τοῦ νοικοκύρη θά στάξει τό σπίτι» (Ἐκκλ. 10, 18).

Αὐτή ἡ εἰκόνα δείχνει καθαρά τό τί μπορεῖ νά συμβῆ στήν ψυχή. Ὁ σοφός Σολομώντας λέει κάτι σχετικό μέ διαφορετικούς ὅρους: «Οἱ σταγόνες», λέει, «πού στάζουν ἀπό τήν στέγη, θά βγάλουν τόν ἄνθρωπο τόν καιρό τοῦ χειμώνα ἔξω ἀπό τό σπίτι του» (Παροιμ. 27, 15).

Συγκρίνει πολύ ἐπιτυχημένα τήν ἀμελῆ ψυχή μέ τό σπίτι καί μέ τήν στέγη, τήν ὁποία ἀμελεῖ ὁ νοικοκύρης νά συντηρήσει. Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ἀμέλειας, φθάνουν μέχρι τήν ψυχή ἀνεπαίσθητες – στήν ἀρχή – προσβολές τῶν παθῶν, σάν πολύ μικρές σταγονίτσες βροχῆς. Ἄν, ὅμως, τίς παραμελήσουμε αὐτές τίς σταγονίτσες - ἐπειδή τίς θεωροῦμε ἀσήμαντες – σίγουρα θά ὑποστοῦμε τίς ἀκόλουθες ἐπιπτώσεις:

• Οἱ «σταγονίτσες» τῶν παθῶν θά διαφθείρουν μέ τόν καιρό τίς ἀρετές, πού ἀποτελοῦν τήν στέγη τοῦ σπιτιοῦ·

• ἔπειτα, τά πάθη θά φουντώσουν σάν πλημμύρα, πού θά κατακλύσει τήν ψυχή· καί

• στήν συνέχεια θά ἔλθουν οἱ «χειμωνιάτικες μέρες», δηλαδή ὁ καιρός τῶν δαιμονικῶν πειρασμῶν. Ἡ ἔφοδος τῶν δαιμόνων θά πέσει σάν καταιγίδα πάνω στήν ψυχή, καί θά τήν «ξεσπιτώσουν»· θά τήν διώξουν ἀπό τήν κατοικία τῶν ἀρετῶν.

Ἔτσι ἡ ψυχή θά ἀναγκαστεῖ νά ἐγκαταλείψει τήν ἀνάπαυση καί τήν εἰρήνη τῶν ἀρετῶν, δηλαδή ἕνα «τόπο», πού μέ τόσους κόπους καί τόσο πολυχρόνιες προσπάθειες εἶχε καταφέρει νά κατακτήσει!...» Τί κρῖμα!...

* * *

Πόσο ἐπιτακτικό εἶναι, ἑπομένως, τό νά ἐπισκευάζουμε ἀμέσως - μέ τήν σωστή μετάνοια - κάθε «χαραμάδα», πού πάει νά ἀνοίξει στήν στέγη τῆς ψυχῆς. ξυπνώντας ἀκόμη καί ἀπό τήν πιό μικρή σταγόνα πάθους πού νιώσαμε νά στάζει!

πηγή

᾿Ἄν ὁ Θεός ἄφηνε τήν τύχη τοῦ ἔθνους στούς πολιτικούς θά καταστρεφόμασταν᾿'

Γέροντας Παΐσιος

Ὅταν ἡ Πατρίδα περνοῦσε περίοδο πολιτικῆς ἀστάθειας, λόγω σχηματισμοῦ κυβερνήσεως , ὁ Γέροντας πονοῦσε καὶ εὐχόταν πολύ. Τὴν Τρίτη φορὰ ποὺ θὰ γίνονταν ἐκλογὲς σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα συνέβη τὸ ἑξῆς, ὅπως διηγήθηκε: «Ἦταν παραμονὴ ἐκλογῶν. Καθόμουν στὸ ξυλοκρέββατο στὸ Ἀρχονταρίκι καὶ ἔλεγα τὴν εὐχή.

Ξαφνικὰ παρουσιάστηκε ὁ διάβολος μὲ τὴν μορφή του… (ἀνωτάτου πολιτικοῦ προσώπου τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοῦ ὁποίου κατέκρινε ἐνέργειες καταστρεπτικὲς) καὶ μὲ ἀπειλοῦσε. Ἀλλὰ δὲν μποροῦσε νὰ πλησιάση. Ἦταν σὰν δεμένος, κάτι τὸν κρατοῦσε καὶ σφιγγόταν».
Τὸ ἴδιο βράδυ ὁ Γέροντας παρουσιάσθηκε σὲ ἕναν ἔγγαμο ἱερέα στὸν ὕπνο του. Τοῦ εἶπε αὐστηρά: «Πάπα-… τί κοιμᾶσαι; Σήκω νὰ κάνης προσευχή, γιατί ἡ πατρίδα...
κινδυνεύει».Τὴν σωτηρία τοῦ Ἔθνους τὴν περίμενε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔλεγε: «Ἂν ὁ Θεὸς ἄφηνε τὴν τύχη τοῦ ἔθνους στοὺς πολιτικοὺς θὰ καταστρεφόμασταν. Ἀλλὰ ἀφήνει λίγο τὰ πράγματα, γιὰ νὰ φανοῦν οἱ διαθέσεις τοῦ καθενός».

Γιὰ τούς πολιτκοὺς ποὺ ἔκαναν κακὸ στὸ Ἔθνος ἔλεγε: «Μὲ ἀναπαυμένη συνείδηση παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ τοὺς δίνη μετάνοια καὶ νὰ τοὺς παίρνη, γιὰ νὰ μὴν κάνουν μεγαλύτερο κακό, καὶ νὰ ἀναστήση Μακκαβαίους».
Πίστευε ὅτι ἕνας μοναχὸς μπορεῖ νὰ βοηθήση ὁλόκληρο τὸ ἔθνος. «Ἄλλον ὁ Θεὸς τὸν κάνει μοναχὸ γιὰ νὰ βοηθήση μία οἰκογένεια καὶ ἄλλον γιὰ νὰ βοηθήση ὁλόκληρο Ἔθνος. Τὸ Ἅγιον Ὅρος πολλὰ μπορεῖ νὰ προσφέρη. Μπορεῖ νὰ δημιουργήση πάλι τὸ Βυζάντιο ἀπὸ τὸ ὁποῖο προῆλθε».

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου) 

  πηγή

Ἅγ.Συμεών Νέος Θεολόγος-Μακαρισμός σέ ἐκείνους πού ἔχουν μέσα στήν καρδιά τους τήν ἀγάπη.

 Ἅγιος Συμεών Νέος Θεολόγος

Μακαρισμός σε εκείνους που έχουν μέσα στην καρδιά τους την αγάπη

Πραγματικά, αρχίζοντας από πολλά και διάφορα έργα και πράξεις, σαν να ξεκινούμε από διαφορετικούς τόπους και από πολλές πόλεις ο καθένας, προσπαθούμε να φθάσουμε σε ένα κοινό κατάλυμα, τη βασιλεία των ουρανών.
Ως πράξεις και οδούς πρέπει να εννοούμε τις πνευματικές αρετές των αφοσιωμένων στον Θεό ανδρών· όσοι άρχισαν να βαδί­ζουν σ’ αυτές οφείλουν να τρέχουν προς μία κατεύθυνση, ώστε από διαφόρους χώρους και τόπους να συναχθούν σε μία πόλη, όπως έχει λεχθεί, τη βασιλεία των ουρανών, και να καταξιω­θούν να συμβασιλεύουν με τον Χριστό, υπαγόμενοι σ’ ένα βασι­λέα, τον Θεό Πατέρα.
Ως πόλη εδώ παρακαλώ να εννοήσεις μία και όχι πολλές, την αγία και αχώριστη τριάδα των αρετών, ή καλύτερα την πρώτη από τις τρεις, την οποία λέγουν και τελευταία, διότι είναι τέλος των καλών και υπερβάλλει όλες τις άλλες, εννοώ την αγάπη, από την οποία δεν έχει συσταθεί κανένα από τα όντα ούτε πρόκειται να συσταθεί καθόλου.
Βέ­βαια τα ονόματά της είναι πολλά, πολλές οι πράξεις της, περισ­σότερα τα γνωρίσματα, πολυάριθμα ιδιώματά της είναι θεία, αλλ’ η φύση της είναι μία και σε όλους εξίσου εντελώς απόρρητη, τόσο στους αγγέλους όσο και στους ανθρώπους και σε κάθε άλλη κτίση, που ενδεχομένως αγνοούμε.
Είναι ακατάληπτη κατά τον λόγο της, απρόσιτη κατά τη δόξα, ανεξιχνίαστη κατά τα βουλεύματα, αιώνια, αφού είναι έξω από το χρόνο, αθεώρητη, διότι νοείται βέβαια αλλά δεν καταλαμβάνεται. Εί­ναι πολλές οι ομορφιές αυτής της αχειροποίητης και αγίας Σιών, που όποιος άρχισε να τις βλέπει δεν ευχαριστείται πλέον με τις αισθητές θεωρίες, δεν προσκολλάται πλέον στη δόξα αυτού του κό­σμου.

Επιτρέψατέ μου λοιπόν απ’ την αρχή να συνομιλήσω με αυτήν, να την προσφωνήσω και να της αφιερώσω όσον πόθο έχω.
Μόλις, αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, θυμήθηκα την ομορφιά της άμεμπτης αγάπης, και αμέσως το φως της βρέθηκε στην καρδιά μου και αιχμαλωτίσθηκα από τη γλυκύτητά της, έχασα τις εξωτερικές αισθήσεις, απέσυρα τελείως το νου μου από τα βιωτικά και λησμόνησα τα καθημερινά πράγματα. Αλλά έπειτα, δεν γνωρίζω πως, πέταξε πάλι μακριά από εμένα και με άφησε να θρηνώ την ασθένειά μου.
Ω αγάπη πολυπόθητη, μακάριος είναι όποιος σε ασπάσθηκε, διότι στο εξής δεν θα επιθυμήσει πλέον να ασπασθεί περιπαθώς ομορφιά γήινου πράγματος. Μακάριος είναι όποιος συσφίχθηκε μαζί σου από θείο έρωτα· διότι θ’ αρνηθεί όλον τον κόσμο και δεν θα μολυνθεί καθόλου πλησιάζοντας οποιονδήποτε άνθρωπο.
Μακάριος είναι όποιος κατεφίλησε τις ομορφιές σου και τις απόλαυσε με άπειρο πόθο, διότι θα αγιασθεί στη ψυχή με το καθαρό ύδωρ και αίμα που στάζει από εσένα.
Μακάριος εί­ναι όποιος σε κατασπάσθηκε, διότι θα υποστεί την καλή αλλοίωση πνευματικά και θα ευφρανθεί ψυχικά, διότι συ είσαι η ανεκλάλητη χαρά. Μακάριος είναι όποιος σε απέκτησε, διότι δεν θα υπολογίσει για τίποτε τους θησαυρούς του κόσμου, διότι είσαι ο πραγματικά ακένωτος πλούτος.
Μακάριος και τρισμακάριος είναι επίσης εκείνος που προσέλαβες· διότι μέσα στη φαινομε­νική αδοξία θα είναι ενδοξότερος όλων των ενδόξων, τιμιότε­ρος όλων των τιμίων και σεμνότερος. Αξιέπαινος είναι όποιος σε κυνηγά, επαινετώτερος όποιος σε βρήκε, μακαριώτερος όποιος αγαπήθηκε από εσένα, όποιος έγινε δεκτός από εσένα, όποιος διδάχθηκε από εσένα, όποιος κατοίκησε μέσα σ’ εσένα, όποιος τράφηκε από σένα με τροφή τον Χριστό τον αθάνατο, τον Χριστό τον Θεό μας.
Ω θεία αγάπη, πού κρατείς τον Χριστό; Πού τον έχεις κρυμμένο; Γιατί πήρες τον Σωτήρα του κόσμου και απομακρύνθηκες από εμάς; Άνοιξε ένα παραθυράκι και σε εμάς τους αναξίους, για να δούμε και εμείς τον παθόντα για χάρη μας Χριστό και να πιστεύσουμε με το έλεός του ότι δεν θ’ αποθάνομε πλέον, αφού τον δούμε. Άνοιξέ μας εσύ που έγινες θύρα του στη σαρκική του φανέρωση, που εβίασες τα άφθονα και αβίαστα σπλάγχνα του Δεσπότη μας, για να βαστάσουν τις αμαρτίες και τις ασθένειες όλων, και μη μας απορρίψεις, λέγον­τας, «δεν σας γνωρίζω».
Έλα μαζί μας, για να μας γνωρίσεις· διότι σου είμαστε άγνωστοι. Κατοίκησε μέσα μας, ώστε για χάρη σου να έλθει για να επισκεφθεί και εμάς τους ταπεινούς, προϋπαντώμενος από εσένα (αφού εμείς είμαστε τελείως ανάξιοι γι’ αυτό), ώστε να παραμείνει ομιλώντας για λίγο με εσένα και να δεχθεί και εμάς τους αμαρτωλούς να προσπέσουμε στα άχραντα πόδια του· να συνομιλήσεις μαζί του για το καλό μας και να πρεσβεύσεις να μας συγχωρηθεί το χρέος των κακών μας, ώστε ν’ αξιωθούμε διά σου να δουλεύουμε πάλι σ’ αυτόν τον Δεσπότη, να δεχθούμε την πρόνοιά του και να τρεφόμαστε από αυτόν. Διότι το να μη χρωστάει κανείς τίποτε, αλλά να αφανίζεται από την πείνα και τη φτώχια, σχεδόν προξενεί την ίση τιμωρία και κόλαση.
Είθε να συγχωρηθούμε από εσένα, αγία αγάπη, και διά μέσου σου να φθάσουμε στην απόλαυση των αγαθών του Δεσπότη μας, των οποίων την γλυκύτητα δεν μπορεί κανείς να γευθεί παρά μόνο διά σου. Διότι αυτός που δεν σε αγάπησε όσο πρέπει και δεν αγαπήθηκε από εσένα όπως χρειάζεται, ίσως βέβαια τρέχει, αλλά δεν τερματίζει. Κάθε δρομέας πριν τελειώσει τον δρόμο είναι αβέβαιος.
Όποιος όμως έφθασε σ’ εσένα ή κατα­λήφθηκε από εσένα, είναι οπωσδήποτε βέβαιος, επειδή το τέ­λος του νόμου είσαι εσύ, εσύ που με περικυκλώνεις, που με φλογίζεις, που από πόνο καρδιάς, μου ανάβεις άπειρο πόθο του Θεού και των αδελφών και πατέρων μου.
Διότι εσύ είσαι η διδασκάλισσα των προφητών, η συνοδοιπόρος των αποστόλων, η δύναμη των μαρτύρων, η έμπνευση των πατέρων και διδα­σκάλων, η τελείωση όλων των αγίων· και αυτήν τη στιγμή εσύ είσαι η δική μου προχείριση για την παρούσα διακονία.
Αλλά συγχωρήστε με, αδελφοί, που παρεξέκλινα λίγο από τα πλαίσια της κατηχήσεως του λόγου, πράγμα που προκάλεσε ο πόθος της αγάπης.
Διότι την θυμήθηκα και «ευφράνθηκε η καρδιά μου» και επιδόθηκα σε εξύμνηση των θαυμάτων της. Για τον λόγο αυτόν αξιώνω και από τη δική σας αγάπη να την καταδιώκετε από πίσω με όλη σας τη δύναμη και να τη φθάσετε τρέχοντας με πίστη, και δεν θα διαψευσθούν καθόλου οι ελπίδες σας.
Διότι κάθε φροντίδα και κάθε άσκηση, συνοδευόμενη από πολλούς κόπους, αν δεν απολήγει στην αγάπη με ταπεινό πνεύμα, είναι μάταια και δεν καταλήγει σε τίποτε χρήσιμο.
Διότι δεν υπάρχει καμμία άλλη αρετή ή εκπλήρωση Κυριακής εντολής, με την οποία μπορεί κανείς ν’ αναγνωρισθεί ως μαθητής του Χριστού· πραγματικά λέγει, «από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είσθε μαθητές μου, εάν αγαπάτε αλλήλους».
Για χάρη της «ο Λόγος έγινε σάρκα και κατοίκησε σ’ εμάς», γι’ αυτήν, αφού ενανθρώπησε, υπέμεινε εκουσίως όλα τα ζωοποιά πάθη, για να ελευθερώσει από τα δεσμά του άδη το πλάσμα του, τον άνθρωπο, και, αναλαμβάνοντάς τον, να τον οδηγήσει στους ουρανούς. Για χάρη της έτρεξαν οι Απόστολοι εκείνον τον ατέλειωτο δρόμο, σαγήνευσαν όλη την οικουμένη με το αγκίστρι και τη σαγήνη του λόγου, την σήκωσαν από τον βυθό της ειδωλομανίας και την οδήγησαν στο σωτήριο λιμάνι της βασιλείας των ουρανών.
Για χάρη της έχυ­σαν τα αίματά τους οι μάρτυρες, ώστε να μη χάσουν τον Χρι­στό. Γι’ αυτήν έδωσαν πρόθυμα τη ζωή τους οι θεοφόροι πατέρες μας και διδάσκαλοι της οικουμένης υπέρ της καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας.
Και εμείς οι ευτελείς αναλάβαμε την προστασία σας, των τιμιωτάτων πατέρων και αδελφών μας, ώστε, μιμούμενοι εκείνους κατά δύναμη, να πάθουμε και να υπομείνουμε για σας τα πάντα και να εκτελέσουμε για οικοδομή και ωφέλειά σας τα πάντα, για να σας παρουσιάσομε θύματα τέλεια, ολοκαυτώματα λογικά, στην τράπεζα του Θεού.
Διότι σεις είσθε τα τέκνα του Θεού που μου έδωσε ο Θεός σαν παι­διά, σεις είσθε τα σπλάγχνα μου, τα μάτια μου. Σεις είσθε, για να εκφρασθώ με τους λόγους του Αποστόλου, το καύχημα και η σφραγίδα της διδασκαλίας μου.
Ας φροντίσουμε, αγαπητοί μου αδελφοί εν Χριστώ, όπως με όλα, έτσι και με την αγάπη προς αλλήλους να λατρεύουμε τον Θεό, και εμένα, που με εκλέξατε για να με έχετε στη θέση του πνευματικού σας πατέρα, αν και απέχω πολύ να είμαι άξιος γι’ αυτήν, ώστε να χαίρεται ο Θεός για την ομόνοια και τελείω­σή σας, να χαίρομαι επίσης και εγώ ο ταπεινός, βλέποντας να επεκτείνεται πάντοτε η προκοπή του κατά Θεόν βίου σας προς το καλύτερο με την πίστη, την αγνεία, το φόβο Θεού, την ευλάβεια, την κατάνυξη και τα δάκρυα, με τα οποία καθαρίζεται ο εσωτερικός άνθρωπος και πλημμυρίζει θείο φως και γίνεται ολόκληρος του αγίου Πνεύματος με συντριμμένη ψυχή και καταβλημένο φρόνημα. Και η δική μου χαρά καθίσταται για σας ευλογία και αύξηση της άφθαρτης και μακάριας ζωής με τη δύναμη του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες. Γένοιτο.

(Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κατηχητικός Λόγος Α΄, Ε.Π.Ε Φιλοκαλία των νηπτικών και Ασκητικών 19Γ΄, σ. 303-311)

Πηγή