Κυριακή Β Νηστειών Εξήλθεν εναντίον πάντων

Ας μάθουμε να βλέπουμε πού υστερούμε,

πού είμαστε παράλυτοι

πνευματικά και ηθικά,

για να μπορούμε εν ταπεινώσει δημόσια,

δηλαδή στα μυστήρια της Εκκλησίας,

να ζητούμε το έλεος του Θεού

                                                                 και την ίασή μας.  

Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

  Όλες οι θρησκείες έχουν ένα πνεύμα μυστικότητας σε ό,τι αφορά στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό και την παρουσία του Θεού στις καρδιές των πιστών. Αυτή η μυστικότητα αποτυπώνεται κυρίως στην προσευχή και στον διάλογο του ανθρώπου με τον εαυτό του, όταν ο άνθρωπος αναζητεί νόημα και σκοπό στη ζωή του, όταν κρίνει τις πράξεις του, όταν θέλει να δει τι από τους λογισμούς και τα έργα του έχει να κάνει με το θέλημα του Θεού και τι όχι. Και την ίδια στιγμή ο καθένας αναζητεί την παρουσία του Θεού. Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της αναζήτησης είναι η προσμονή. Είναι η ετοιμασία της καρδιάς για τον ερχομό του Νυμφίου της. Μία προσμονή που μπορεί να κρατήσει ολόκληρη ζωή.Την ίδια στιγμή όμως ο άνθρωπος που πιστεύει λειτουργεί και δημόσια. Δηλώνει την πίστη του ενώπιον των άλλων ανθρώπων είτε με απλές κινήσεις, όπως με το σύμβολο του σταυρού στη χριστιανική παράδοση,  είτε με την προσπάθειά του να ακολουθήσει τη διδασκαλία της θρησκείας του στις σχέσεις με τους άλλους, καθώς υπάρχουν προτροπές και κανόνες που η θρησκευτική διδαχή εμπεριέχει.

                Αυτή η δημόσια φανέρωση αποτελεί την μαρτυρία της πίστης. Και είναι συνήθως αυτή που φοβίζει τους περισσότερους ανθρώπους, που θα προτιμούσαν η μαρτυρία να είναι μυστική, σιωπηλή. Να μην χρειάζεται να δηλώνουν ενώπιον των ανθρώπων τι πιστεύουν. Όμως σε ό,τι αφορά στην χριστιανική παράδοση η διδασκαλία του Χριστού είναι ξεκάθαρη: «όποιος ομολογήσει ενώπιον των ανθρώπων ότι ανήκει σε μένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικόν μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10, 32). Κι αυτό διότι δημόσια ο Χριστός κήρυξε στους ανθρώπους το μήνυμα της σωτηρίας. Δημόσιαέκανε  θαύματα. Δημόσια έπαθε υπέρ των ανθρώπων και φανερώθηκε μετά την Ανάσταση σε όσους Τον αγάπησαν, αλλά και δημόσια το Άγιο Πνεύμα φανέρωσε τους καρπούς του στην Πεντηκοστή και στην πορεία της Εκκλησίας. Ιδίως τα θαύματα τα οποία έκανε ο Χριστός δεν είχαν κάποιο ιδιωτικό χαρακτήρα. Πάντοτε κάποιοι ήταν μπροστά, συνήθως πολλοί, για να μαρτυρούν για την αλήθεια τους.

                Αυτό συνέβη και στο θαύμα της θεραπείας ενός παραλυτικού στην Καπερναούμ.Δημόσια ο Χριστός δίδασκε, παρουσία πολλών σε ένα σπίτι, οι οποίοι είχαν κατακλύσει το χώρο. Δημόσια και οι φίλοι του παραλυτικού, επειδή δεν μπορούσαν να εισέλθουν με το κρεβάτι της ασθένειας, χάλασαν τη στέγη του σπιτιού, έκαναν άνοιγμα και κατέβασαν τον άρρωστο φίλο τους ενώπιον του Χριστού. Δημόσια ο Χριστός δήλωσε ότι συγχωρεί τις αμαρτίες του αρρώστου, για να φανεί προς όλους ότι ο άρρωστος δεν ήταν καταραμένος από το Θεό, αλλά στο πρόσωπο του Χριστού η ύπαρξή του γιατρεύεται εσωτερικά από κάθε αμαρτία. Δημόσια ο Χριστός τον γιάτρεψε και από την σωματική ασθένεια. Και αυτός «ηγέρθη ευθέως και άρας τον κράβατον εξήλθεν εναντίον πάντων» (Μάρκ. 2, 12), σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σε όλους βγήκε έξω. Όλοι δημόσιαδόξαζαν το Θεό «λέγοντες ότι ουδέποτε ούτως είδομεν», τέτοια πράγματα ποτέ δεν είχαν δει ως τότε. 

                Οι μόνοι που δεν εκφράστηκαν δημόσια ήταν οι εκπρόσωποι της ιουδαϊκής παράδοσης, οι γραμματείς, οι θεολόγοι του Ιουδαϊσμού. Αυτοί, προσκολλημένοι στο γράμμα του νόμου, τον οποίο ήξεραν καλά, όπως πίστευαν, συλλογίζονταν  εντός τους μυστικά εναντίον του Χριστού θεωρώντας πως μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρέσει αμαρτίες και όχι ο Ίδιος, τον οποίο δεν αποδέχονταν ως Θεό. Και τότε ο Κύριος, ο Οποίος γνωρίζει καλά τις σκέψεις του καθενός ανθρώπου και εκείνων, τους ελέγχει δημόσια: «τι ταύτα διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών;» (Μάρκ. 2, 8), Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο νου και την καρδιά σας;  Και θα κάνει το θαύμα για να φανερώσει ότι αυτό που σκέφτονταν ιδιωτικά δεν είχε να κάνει με την αλήθεια, διότι ενώ ήξεραν τις αλήθειες του νόμου, δεν γνώριζαν την όντως Αλήθεια που είναι ο Ίδιος ο Χριστός.  

                Σε ποιον μοιάζει η ζωή μας; Είμαστε άνθρωποι αληθινοί, που εκφράζουμε δημόσια αυτό που πιστεύουμε, αυτό που ζούμε στη σχέση μας με το Θεό ή αυτό που θα θέλαμε να ζήσουμε, ή λειτουργούμε κρυφά, ιδιωτικά, παραδίδοντας τον εαυτό μας σε διπλοπροσωπία και μη μπορώντας να αποδεχθούμε την δύναμη της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας και στη ζωή του κόσμου; Ζηλεύουμε αυτούς που προχωρούν κατά Θεό; Μήπως προτιμούμε να κρυβόμαστε δειλιώντες στα του εαυτού μας; Είμαστε έτοιμοι δημόσια, όπως ο παραλυτικός, να ζητήσουμε την θεραπεία μας, δια των μυστηρίων της Εκκλησίας, της μετανοίας και της ευχαριστίας, διότι εκεί το πρόσωπο του ιερέα –πνευματικού, αλλά και το ποτήριο της κοινωνίας είναι η Εκκλησία το κατεξοχήν δημόσιο έργο του Θεού. Ο Χριστός, βεβαίως, δεν ζητά από εμάς να δηλώσουμε δημόσια την πνευματική μας προκοπή και τον πνευματικό μας αγώνα, διότι κάτι τέτοιο θα αποσκοπούσε στο να λάβουμε μισθό από τους ανθρώπους, αλλά την  πίστη μας ότι Εκείνος είναι ο Θεάνθρωπος. Ο Χριστός επιτιμά τους γραμματείς για τους κρυφούς λογισμούς τους, οι οποίοι στηρίζονται στην άρνηση ότι Εκείνος είναι ο Θεάνθρωπος. Και δίνει την δυνατότητα στον παραλυτικό, ο οποίος, μαζί με τους φίλους του, Τον προσεγγίζουν χωρίς να νοιαστούν για την κατάκριση, τις διαμαρτυρίες και τον εξευτελισμό τον οποίο πιθανότατα θα υπέστησαν όταν γινόταν το άνοιγμα στη στέγη και κατέβαινε το κρεβάτι μπροστά στο Χριστό, δημόσια να γευτούν τη χαρά του θαύματος.

                Αυτή η ανάγκη για αλήθεια μεταφέρεται και στην καθημερινή μας ζωή, στη σχέση μας με τους άλλους. Συχνά οι άνθρωποι άλλα πιστεύουμε και λέμε στις καρδιές και στο νου μας και άλλα δείχνουμε έναντι των άλλων. Κατακρίνουμε, αρνούμαστε, δυσκολευόμαστε μαζί τους, ενώ κάποιοι εργάζονται παρασκηνιακά, υποκριτικά, προκειμένου να  πετύχουν τους στόχους της δόξας, της ηδονής, της καταξίωσής τους με εξουδένωση των άλλων, χωρίς να είναι αληθινοί, ευθείς,  ακόμη κι να ριψοκινδυνεύουν την απόρριψη. Όποιος όμως είναι αληθινός, δεν λέει άλλα στη δημόσια και άλλα στην προσωπική του ζωή, μπορεί να μην γίνει αποδεκτός από τους πολλούς, θα βρει όμως παραδοχή από τον Θεό, ο Οποίος απορρίπτει τον ψιθυρισμό, την κακία, την υποκρισία, και την ίδια στιγμή, αν έχει ταπείνωση, οι σχέσεις του, ακόμη κι αν είναι λίγες, θα είναι γνήσιες.  

                Η Εκκλησία δεν αρνείται την μυστική ζωή του Πνεύματος, αυτή της προσευχής και της προσμονής της θέας του Θεού. Όμως αυτή αφορά στην προσωπική μας σχέση με το Θεό. Επειδή όμως όλοι μας ζούμε στην κοινωνία, ας μην φοβόμαστε δημόσια να δείχνουμε αυτό που θα πρέπει να είναι το χαρακτηριστικό της ιδιωτικής μας πορείας σε σχέση με το Θεό: η αγάπη προς Αυτόν, ακόμη κι αν περνά μέσα από το δρόμο της απόρριψής μας από τους άλλους, της μαρτυρίας που μπορεί να γίνει μικρότερο ή μεγαλύτερο μαρτύριο. Κι ας μάθουμε να βλέπουμε πού υστερούμε, πού είμαστε παράλυτοι πνευματικά και ηθικά, για να μπορούμε εν ταπεινώσει δημόσια, δηλαδή στα μυστήρια της Εκκλησίας, να ζητούμε το έλεος του Θεού και την ίασή μας.  

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ) 08-03-2015 εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυθήρων

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)
08-03-2015

Σήμερα Β' Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία γιορτάζει τήν Ἱερή μνήμη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ σάν συνέχεια, κατά κάποιον τρόπο, τοῦ θριάμβου τῆς προηγούμενης Κυριακῆς, πού μποροῦσε νά χαρακτηρισθεῖ καί αὐτή σάν μία δεύτερη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἔζησε κατά τόν 14^ο αἰώνα καί καταγόταν ἀπό τήν Μικρά Ἀσία. Ἀπό τήν μικρή παιδική του ἡλικία, ἀνετράφηκε στή βασιλική αὐλή τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί μορφώθηκε στήν ἐκκλησιαστική παιδεία καί φιλοσοφία. Ἀλλά, γιά Χάρι τοῦ Κυρίου, περιφρονώντας τίς δόξες τοῦ κόσμου, ἐγκατέλειψε τά ἀνάκτορα, νέος ἀκόμη, πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος καί κατόπιν στή Σκήτη τῆς Βεροίας καί ἐπεδόθηκε στούς ἀσκητικούς ἀγῶνες καί στήν ἡσυχαστική ζωή.

Μέ τά θεόπνευστα συγγράμματά του κατεφώτισε καί κατέδειξε τά θεῖα δόγματα καί τό σωτήριο μήνυμα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπῆρξε βαθύς θεολόγος καί πολύ δυνατός ὑπερασπιστής τῶν ὀρθοδόξων ἀληθειῶν ἀπέναντι στίς αἱρετικές πλάνες, πού προέρχονταν ἀπό τή Δύση. Πῆρε ἐνεργό μέρος σέ δύο σπουδαῖες συνόδους, ὅπου γενναῖα ἀγωνίσθηκε γιά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀπ' αὐτές τίς Συνόδους, πού συγκροτήθηκαν στήν Κωνσταντινούπολη, ἡ μία ἔγινε τό 1341 κατά Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ καί ἡ ἄλλη τό 1347 κατά τοῦ Ἀκινδύνου, ὁμόφρονος τοῦ Βαρλαάμ.

Μέ τήν βαθυτάτη ὀρθόδοξη διδαχή του κατετρόπωσε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος καί τούς δύο αὐτούς κήρυκες τῆς δυτικῆς πλάνης καί ἔκαμε νά στερεωθῆ περισσότερο ἡ Ὀρθοδοξία.

Τό 1349 ἔγινε Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Ἐποίμανε ἀποστολικά τό ποίμνιό του καί ἔφθασε σέ ἡλικία ἑξήντα τριῶν ἐτῶν. Τότε, ἀφήνοντας στήν Ἐκκλησία τόν ἀγλαό θησαυρό τῶν συγγραφῶν του, παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Κύριο.

Ἡ Ἐκκλησία, τιμώντας τόν Ἅγιο Γρηγόριο σήμερα, τόν χαρακτηρίζει ἀνάμεσα στά ἄλλα, «φωστῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας», «στήριγμα τῆς Ἐκκλησίας», «καλλονήν τῶν μοναστῶν», «καύχημα τῆς Θεσσαλονίκης», «κήρυκα τῆς Χάριτος». Καί τόν παρακαλεῖ νά ἱκετεύει τόν Θεό γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.

Τό ἱερό του λείψανο βρίσκεται στόν Μητροπολιτικό Ἱερό Ναό τῆς Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος φέρει τό ὄνομά του.

Ἀρχιμ.π. Φρουμ.Δημητρίου

Κυριακή Β΄ Νηστειών (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά): «... αν δείξουμε αμέλεια...»

Σήμερα, δεύτερη Κυριακή των Νηστειών, αγαπητοί μου αδελφοί, τιμάται το ιερό πρόσωπο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ενός μεγάλου Πατέρα της Εκκλησίας μας, που αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή και με όλη του τη δύναμη, ώστε να διατηρηθεί ανόθευτη η Ορθόδοξη πίστη μας. Με αφορμή την εορτή αυτή, διαβάζεται στους ναούς μας το Αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε πριν λίγο και που είναι παρμένο από την επιστολή του Παύλου προς τους Εβραίους. Για να το κατανοήσουμε όμως καλύτερα ας το αποδώσουμε ακόμη μια φορά στην καθημερινή μας γλώσσα.

Γράφει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Εσύ, Κύριε, αρχικά στερέωσες τη γη κι έργο δικό Σου είναι οι ουρανοί. Αυτοί θα εξαφανιστούν, ενώ Εσύ αιώνια παραμένεις. Τα πάντα θα παλιώσουνε σαν ρούχο. Σαν μανδύα θα τους τυλίξεις και θ’ αλλάξουν. Εσύ όμως παραμένεις πάντα ο ίδιος, τα χρόνια Σου ποτέ δεν θα τελειώσουν. Σε κανέναν απ’ τους αγγέλους δεν είπε ποτέ ο Θεός: «Κάθισε στα δεξιά μου, ωσότου υποτάξω τους εχθρούς σου κάτω από τα πόδια σου». Δεν είναι, λοιπόν, όλοι οι άγγελοι πνεύματα που υπηρετούν τον Θεό κι αποστέλλονται απ’ Αυτόν για να βοηθήσουν όσους μέλλουν να σωθούν; Γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να μένουμε πιο σταθεροί στις αλήθειες που ακούσαμε, για να μην ξεστρατίσουμε ποτέ. Γιατί, αν ο λόγος που δόθηκε άλλοτε μέσω αγγέλων, αποδείχθηκε αληθινός, κι όσοι τον παρέβηκαν ή δεν υπάκουσαν σ’ αυτόν δέχθηκαν την τιμωρία που τους έπρεπε, πώς είναι δυνατόν εμείς να ξεφύγουμε, αν δείξουμε αμέλεια σε μια τόσο σπουδαία σωτηρία; Τη σωτηρία αυτή, που άρχισε να διακηρύττει ο Κύριος, μας τη βεβαίωσαν όσοι άκουσαν τον λόγο Του»(Εβραίους, κεφ. 1, στίχ. 10-14 & κεφ. 2, στίχ. 1-3).

Ανάμεσα στα πολλά βαθυστόχαστα και σημαντικά για τη σωτηρία μας που αναφέρει ο ιερός διδάσκαλός μας Παύλος, μας συμβουλεύει πως δεν πρέπει να δείχνουμε αμέλεια στο μείζον θέμα της σωτηρίας μας. Αυτή η σωτηρία που ξεκίνησε να πραγματοποιείται με το κήρυγμα του Ευαγγελίου από τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και τη Σταυρική Του Θυσία, για να ολοκληρωθεί, απαιτείται και η δική μας συμμετοχή σε αυτήν. Με ποιό τρόπο; Με το να εφαρμόζουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού -δηλαδή το λόγο και το θέλημα του Θεού- στη ζωή μας. Κι αυτό φυσικά δεν είναι μια φιλάρεσκη απαίτηση του Θεού από τα πλάσματά Του, αλλά ο μόνος δρόμος και τρόπος της σωτηρίας που μας υποδεικνύει η ανεξάντλητη για μας αγάπη Του.

Δεν φτάνει με άλλα λόγια μόνο η θέληση του Θεού για τη σωτηρία μας αλλά και η δική μας θετική ανταπόκριση στη δική Του προσπάθεια και Θυσία. Και αυτή η ανταπόκριση δεν περιορίζεται φυσικά μόνο στη παραδοχή της ανάγκης της σωτηρίας ή στη θεωρητική αποδοχή του λυτρωτικού για μας έργου του Θεανθρώπου, αλλά προχωρά με πίστη και ελπίδα στην έμπρακτη βίωση της εν Χριστώ αγάπης που αποτελεί το μόνο ουσιαστικά  κριτήριο για την κατάκτηση της Βασιλείας των Ουρανών.

Η βίωση όμως της εν Χριστώ ζωής δεν γίνεται χωρίς κόπο και θυσίες. Είναι ένας συνεχής αγώνας να αποβάλλουμε την αρρωστημένη αγάπη του «εγώ» από τη ζωή μας και να ανοίξουμε την καρδιά μας με αγάπη σε όλο τον κόσμο και σ’ Εκείνον που τον δημιούργησε. Και είναι γεγονός πως η αληθινή αγάπη μόνο μέσα από τον κόπο και τις θυσίες δύναται να υπάρξει. Ανέξοδη και άκοπη αγάπη δεν υπάρχει και όποιος νομίζει ότι μπορεί να αγαπά χωρίς να μετατρέπει την αγάπη αυτή σε έργα, πλανάται.

Όπως πλανάται αυτός που νομίζει πως η προσπάθειά του αυτή, ο αγώνας για τη σωτηρία θα είναι εύκολος και ανεμπόδιστος. Κι αυτό γιατί κάθε έργο πνευματικό πάντα θα συναντά αντίδραση από τον εχθρό κάθε αγαθού, και δυσκολίες. Ανάμεσα σ’ αυτές, η πιο πονηρή και ύπουλη είναι αυτή που προέρχεται από την δική μας αμέλεια, την ακηδία όπως αλλιώς την αποκαλούμε ή κοινώς την πνευματική τεμπελιά. Όταν δηλαδή, ενώ ξέρουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, ενώ γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι για τη σωτηρία μας, εμείς δεν το πράττουμε αλλά αναβάλουμε συνεχώς γι’ αργότερα την εφαρμογή του στη ζωή μας.

Για την ακηδία, ο Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης έγραψε στο περίφημο έργο του «Κλίμαξ»: «Ακηδία σημαίνει παράλυσις της ψυχής και έκλυσις του νου, οκνηρία και αδιαφορία προς την άσκησι, μίσος προς τις πνευματικές μας υποχρεώσεις. Αυτή μακαρίζει το κοσμικό φρόνημα, κατηγορεί το Θεόν ότι δεν είναι ευσπλαγχνικός και φιλάνθρωπος. Αυτή φέρνει ατονία την ώρα της ψαλμωδίας και αδυναμία την ώρα της προσευχής. ... Ενώ ιστάμεθα στην προσευχή, μας υπενθυμίζει διάφορα αναγκαία πράγματα και χρησιμοποιεί κάθε τέχνασμα, ώστε να μας αποτραβήξη από εκεί... Είναι ένας ψυχικός θάνατος που περιέχει όλα τα κακά. .... Η ακηδία και η οκνηρία κατορθώνουν να σκορπίσουν όλο τον πλούτο της ψυχής....».

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε πιο επιμελείς στο σπουδαίο θέμα της σωτηρίας μας -όπως επιμελής υπήρξε και ο σήμερα τιμώμενος Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, καθώς και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας- κι ας αποτινάξουμε από πάνω μας την καταστροφική αμέλεια. Αμήν.

αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος

πηγή

Κυριακή Β Νηστειών ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ "Και έρχονται προς αυτόν παραλυτικόν φέροντες, αιρόμενον υπό τεσσάρων"

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

"Και έρχονται προς αυτόν παραλυτικόν φέροντες,
αιρόμενον υπό τεσσάρων"

ΠΟΛΛΑ ΕΙΝΑΙ τα πρόσωπα που προβάλλουν στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Εν πρώτοις ο Κύριος μας, διδάσκαλος για μια ακόμη φορά της θείας αλήθειας και παράλληλα φιλάνθρωπος ιατρός μιας δυστυχισμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Έπειτα ο παραλυτικός, οι Γραμματείς, το συναγμένο πλήθος. Τέλος, οι τέσσερις μεταφορείς του παραλυτικού, αυτοί που με αγάπη και αποφασιστικότητα τον μετέφεραν κοντά στον Ιησού και συνείργησαν έτσι στη θαυμαστή θεραπεία του.
Αφήνοντας σήμερα άλλες πλευρές της ευαγγελικής διηγήσεως, ας εστιάσουμε την προσοχή μας στα πρόσωπα των τεσσάρων αυτών ανδρών, των αχθοφόρων της αγάπης, που σήκωσαν και οδήγησαν κοντά στο Χριστό τον παραλυτικό της Καπερναούμ. Το Ευαγγέλιο δεν μας παρέδωσε τα ονόματα τους. Τι μ' αυτό όμως; Πολύ μεγαλύτερη σημασία από το να γνωρίζαμε τα ονόματα τους έχει η πράξη τους, η συμπεριφορά που επέδειξαν και που κατέγραψε με ακρίβεια ο ιερός Μάρκος.

Όταν εμπνέει η αγάπη...

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΥ παρατηρούμε στους τέσσερις αυτούς άνδρες είναι η αγάπη που τους εμπνέει. Η γεμάτη στοργή στάση τους στο πλευρό του παράλυτου συνανθρώπου τους. Η πρόθυμη συμπαράσταση τους στον ανθρώπινο πόνο. Αγόγγυστα αφήνουν τις ασχολίες τους και τρέχουν με χαρά να βοηθήσουν έναν συνάνθρωπο τους. Πρέπει να τον σηκώσουν επάνω σ' ένα φορείο και να τον μεταφέρουν κοντά στον Χριστό. Και το κάνουν πρόθυμα, χωρίς να το θεωρούν ταπεινωτικό και να ντρέπονται.
Πόσο συγκινητική και αξιοθαύμαστη υπήρξε η πράξη τους φαίνεται αν τη συγκρίνουμε με τη στάση των άλλων. Του μεγάλου πλήθους. Ενώ, καθώς δείχνουν, διψούν να ακούσουν τη διδασκαλία του Χριστού. και γι' αυτό έτρεξαν και συνωστίζονταν στο σπίτι που βρισκόταν και δίδασκε ο Κύριος, απέναντι στον πόνο και τη δυστυχία του συνανθρώπου τους στέκονται ψυχροί και αδιάφοροι. Το θέαμα του παραλύτου που μετέφεραν οι τέσσερις άνδρες δεν τους συγκινεί. Κρατούν όλοι καλά τη θέση που έχουν καταλάβει και δεν θέλουν να παραμερίσουν για να φθάσει ο άρρωστος κοντά στο Χριστό.

Η γνήσια αγάπη γίνεται εφευρετική
ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΑΣΠΛΑΧΝΙΑ των πολλών, του πλήθους, υπερνικά ο ζήλος και το θερμό ενδιαφέρον των τεσσάρων. Συνάντησαν εμπόδια. Η προσπάθεια τους να φέρουν τον άρρωστο κοντά στον Ιησού φαίνεται εκ πρώτης όψεως αδύνατη. Και όμως δεν απογοητεύτηκαν. Δεν παραιτήθηκαν από το σκοπό τους. Επιμένουν και αρχίζουν να σκέπτονται τι θα μπορούσε να γίνει. Η αγάπη όταν είναι γνήσια και θερμή γίνεται εφευρετική. Επινοεί τρόπους για να υπερπηδά τα εμπόδια και να παρακάμπτει τις δυσκολίες. "Και επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος".
Εδώ ακριβώς έγκειται το δεύτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη στάση των τεσσάρων μεταφορέων: η τόλμη της αγάπης και η εφευρετικότητα του ενδιαφέροντος τους. Είναι αυτό που επισημαίνει ο απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο: "Ου γαρ έδωκεν υμίν ο Θεός πνεύμα δειλίας αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού" (Β' Τιμ. 1, 7).

Η ζωντανή πίστη αποτελεί το θεμέλιο της αγάπης

ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ και ένα τρίτο στοιχείο που αποτελεί, θα λέγαμε, το θεμέλιο και των δυο άλλων. Και αυτό είναι η πίστη των τεσσάρων ανδρών. Μια πίστη που λάμπει και φανερώνεται όχι μόνο στα μάτια του παντογνώστη Κυρίου αλλά και όλων των συγκεντρωμένων. Πίστη δυνατή, που τους έκανε να ελπίζουν ακλόνητα ότι ο Κύριος είχε τη δύναμη και την αγαθότητα να ανορθώσει το ζωντανό εκείνο πτώμα και να το κάνει άνθρωπο υγιή. Πίστη ταπεινή, διότι, ενώ ο ασθενής ήταν παράλυτος και ανίκανος να μετακινηθεί, αυτοί δεν ζήτησαν να τον επισκεφτεί ο Χριστός για να τον θεραπεύσει, αλλά έφεραν αυτοί τον ασθενή στον Χριστό υπερνικώντας εμπόδια.
Και την πίστη αυτή βλέποντας ο Κύριος χαρίζει την ίαση και την άφεση αμαρτιών στον παράλυτο. Ο ίδιος άλλωστε επισημαίνει σε άλλη περίσταση πόση δύναμη κρύβει η ζωντανή πίστη. Τι εκπληκτικά πράγματα μπορεί να επιτελέσει. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε…καν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται» (Ματθ. 21,21).

Οι ανάγκες της εποχής και το δικό μας χρέος

Η ΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ των τεσσάρων άγνωστων ανδρών που εμπνέει η πίστη και καθοδηγεί η αγάπη, ανταποκρίνεται σ’ ένα υπαρκτό πρόβλημα. Καλύπτει μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη. Παρόμοια προβλήματα και ανάλογες ανάγκες εξακολουθούν να υπάρχουν και σήμερα ανάμεσα μας. Στις συγκεκριμένες κοινωνίες και στις σύγχρονες συνθήκες στις οποίες ζούμε κι εμείς. Ας μνημονεύσουμε μερικές περιπτώσεις.
* Ξεχασμένοι άρρωστοι σε νοσοκομεία ή παρατημένοι τρόφιμοι σε διάφορα ιδρύματα. Άνθρωποι, που πέρα από τον πόνο που τους βασανίζει, αντιμετωπίζουν και την πικρία της μοναξιάς. Αισθάνονται εγκατελειμμένοι. Τους λείπει η ζεστασιά της ανθρώπινης παρουσίας. Το χαμόγελο και το ενδιαφέρον κάποιου που θα τους επισκεφτεί. Αισθάνονται – ιδιαίτερα όταν και η πίστη τους δεν είναι ζωντανή – ότι τους έχουν ξεχάσει οι πάντες, ο Θεός και οι άνθρωποι.
* Άνθρωποι ανήμποροι ή ανάπηροι, που περνούν μια ζωή ολόκληρη πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι ή κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Θέλουν να εκκλησιαστούν. Έχουν κι αυτοί ανάγκη ενός περιπάτου στην όμορφη φύση. Όμως κάποιοι θα πρέπει να τους φροντίσουν. Χρειάζονται, όπως όλοι μας, να κάνουν μερικές προμήθειες. Αλλά κάποιοι θα πρέπει να διαθέσουν τον απαιτούμενο χρόνο για να τους εξυπηρετήσουν.
* Άλλοι που είναι κατάκοιτοι και μόνοι, χωρίς κανένα στον κόσμο, έχουν ανάγκη από περιποίηση ή λίγη συντροφιά. Θέλουν να κουβεντιάσουν με κάποιον. Να πουν τον πόνο τους. Να επικοινωνήσουν κι αυτοί ως άνθρωποι μ’ έναν συνάνθρωπο τους.
* Απέναντι όλων αυτών των αδελφών μας έχουμε χρέος να σταθούμε με αγάπη. Να τους αναζητήσουμε όπου υπάρχουν. Να τους πλησιάσουμε με ενδιαφέρον. Να τους ακούσουμε με προσοχή. Στο όνομα του Χριστού ν’ απλώσουμε το χέρι μας και να τους συμπαρασταθούμε αδελφικά.
Ας μας εμπνέει στην άσκηση του ιερού αυτού χρέους το συγκινητικό παράδειγμα των τεσσάρων μεταφορέων του παραλύτου που είδαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο. Είναι ο δρόμος της ζωντανής και έμπρακτης αγάπης. Είναι ο δρόμος του Θεού. «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει» (Α’ Ιω. 4, 16)

Σχόλια του Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Συμεών απο το βιβίο του << Κηρύξατε >>.

πηγή

Κήρυγμα εις την Κυριακή Β” Νηστειών.Ή αμαρτία ρίζα όλων των κακών «Τέκνο, άφέωνταί σοι οι άμαρτίαι σου» π. Μιχαήλ Μεγαγιάννης

Το υλικό και πνευματικό σύμπαν είναι, αγαπητοί μου, υπό τάς διαταγές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ό Κύριος κάνει πολλά και αναρίθμητα θαύματα. Μετράς τα άστρα του ουρανού; Αδύνατον, είναι αμέτρητα. Έτσι και τα θαύματα, πού έκανε, κάνει και θα κάνει μέχρι της συντέλειας των αιώνων ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είναι αναρίθμητα. Ένα από τα πολλά θαύματα του είναι κι αυτό πού ακούσαμε προ ολίγου. Μας μιλάει για κάποιον άνθρωπο πού ζούσε στην εποχή του Χριστού. Γεννήθηκε υγιής, άλλα ξαφνικά αρρώστησε. Τα χέρια του άρχισαν να ναρκώνονται, αυτή ή νάρκωση απλώθηκε σε όλο το σώμα, και ό άνθρωπος έγινε πλέον παράλυτος. Ήταν διαρκώς πάνω στο κρεβάτι. Έτσι περνούσε τις μέρες του. Αλλά ξαφνικά μια μεγάλη ελπίδα έλαμψε μέσα στην καρδιά του. Άκουσε το γλυκύτερο όνομα. Δεν υπάρχει υπό τον ουρανόν άλλο όνομα γλυκύτερο από το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Άκουσε, ότι ό Χριστός θεραπεύει τους αρρώστους, και αμέσως του γεννήθηκε ή επιθυμία να τον συνάντηση. Άλλα πώς να πάει κοντά του, με τι πόδια; Το είπε σε κάτι σπλαχνικούς ανθρώπους, κ” εκείνοι τον σήκωσαν με το κρεβάτι, σα να ήταν νεκρός, νεκρός άταφος, και ξεκίνησαν. Άλλ” όταν έφτασαν εκεί πού ήταν ό Χριστός, συνάντησαν πάρα πολύ κόσμο• μήλο να έριχνες, δεν θα “πεφτε κάτω στη γη. Άλλα οι τέσσερις εκείνοι άνθρωποι δεν απογοητεύθηκαν. Όταν είδαν ότι κανείς δεν τους ανοίγει δρόμο να περάσουν, έκαναν κάτι πού δείχνει τη βαθιά τους πίστη. Ανέβηκαν με το κρεβάτι πάνω στη στέγη, αφαίρεσαν τα κεραμίδια, άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα, και από “κει, με σχοινιά, κατέβασαν τον παράλυτο μπροστά στο Χριστό. Ό Χριστός όμως δεν τον έκανε αμέσως καλά. Του είπε προηγουμένως• «Τέκνον, άφέωνταί σοι αϊ αμαρτίαι σου». Γιατί το είπε αυτό ό Χριστός; Διότι θέλει, αγαπητοί μου, να μας διδάξει, ότι όλα τα κακά πού υπάρχουν στον κόσμο προέρχονται από την αμαρτία. Προτού ν” αμαρτήσει ό άνθρωπος ήταν ευτυχισμένος. Μετά την αμαρτία μπήκε στη ζωή του ή ασθένεια και ό θάνατος. Κι όσο προχωρούν οι αιώνες και αυξάνει ή αμαρτία, ενώ ή επιστήμη προοδεύει, τόσο περισσότερο αυξάνουν οι αρρώστιες, οι γιατροί και τα φάρμακα. Στην εποχή μας λόγου χάριν φοβερά ασθένεια είναι ό καρκίνος, πού δέ” μπόρεσε ακόμη κανένας γιατρός να τη θεραπεύσει. Άλλη ασθένεια το έιτζ, θερίζει τον κόσμο εξ αιτίας της διαφθοράς και ακολασίας. Για αυτό ψάλλει ή Εκκλησία μας• «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα ασθενεί μου και ή ψυχή». Και ό παράλυτος λοιπόν αυτός ήταν ασθενής στην ψυχή πρώτα, είχε άρρωστη ψυχή, διότι είχε διαπράξει αμαρτήματα, και ως τιμωρία των αμαρτιών ήρθε ή παράλυση. Γ ι` αυτό ό Κύριος πρώτα του συγχώρησε τις αμαρτίες. Τ άκουσαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι και σκανδαλίστηκαν. Ποιος είναι αυτός, είπαν, πού έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες; Όλοι, αγαπητοί μου, αμαρτάνουμε. Αμαρτάνουν τα παιδιά, αμαρτάνουν και οι ασπρομάλληδες γέροντες• αμαρτάνουν άντρες και γυναίκες, αμαρτάνουν επιστήμονες και αγράμματοι, αμαρτάνουν πλούσιοι και φτωχοί, άρχοντες και αρχόμενοι• αμαρτάνει ό λαός μας, άλλα αμαρτάνουμε κ” εμείς οι ποιμένες. Δεν είναι μόνο ό παράλυτος αυτός πού ασθένησε εξ αιτίας των αμαρτιών του” όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, αμαρτάνουμε. Για αυτό μια ευχή της Εκκλησίας μας λέει, ότι κανείς δεν είναι καθαρός και άξιος να πλησίαση τα ιερά μυστήρια. Κ” εμείς εδώ θα περιοριστούμε σε ένα μόνο δίδαγμα. Γνωρίζω τον εαυτό μου, Για αυτό πάντοτε ζητώ συγγνώμη από το λαό μου• αλλά και ό λαός πρέπει να ζήτα συγγνώμη από το Θεό δια των ποιμένων του για τις εκτροπές του από τις θειες εντολές. Έχουμε λοιπόν ανάγκη συγχωρήσεως από το Χριστό. Θα πείτε• Αν ό Χριστός ήταν στη γη, θα πηγαίναμε κοντά του και θα πέφταμε στα πόδια του και θα ζητούσαμε τη συγχώρηση του. Ναι, ό Χριστός είναι στους ουρανούς• αλλά είναι κ” εδώ στη γη. Που; Στην Εκκλησία του. Όταν μπαίνεις με προσοχή στο ναό κι ακούς τα ωραία τροπάρια πού ψάλλουν οι ψάλτες, το κήρυγμα του ευαγγελίου, κ” εξομολογείσαι και κοινωνείς, τότε εκεί είναι ό Χριστός. Διότι ό Χριστός άφησε συνεχιστές του έργου του στη γη, κι αυτοί είναι οι κληρικοί της Εκκλησίας. Σ” αυτούς έδωσε εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες. Το είπε ό ίδιος• «Λάβετε Πνεύμα άγιον αν τίνων άφήτε τάς αμαρτίας, άφίενται αυτοίς, αν τίνων κρατήτε, κεκράτηνται». Ό Ιερεύς  ας είναι ό πιο φτωχός του κόσμου, μόλις φορέσει το πετραχήλι γίνεται ανώτερος κι άπ” τους αγγέλους. είναι πλέον όχι απλώς άνθρωπος, αλλά στη θέση του ίδιου του Χριστού. Λέει ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός• —Συναντάς στο δρόμο δύο πρόσωπα, έναν άγγελο και έναν ιερέα• ποιόν θα προσκύνησης πρώτα; Του απαντούν —Τον άγγελο. — Όχι, λέει ό άγιος• θα προσκύνησης πρώτα τον Ιερέα , διότι έχει εξουσία πού δεν έχουν όχι βασιλείς και άρχοντες, άλλ” ούτε και οι άγγελοι ακόμα. Σε κανέναν άγγελο δεν είπε ό Χριστός να συγχωρεί αμαρτίες. Μόνο ό ιερεύς συγχωρεί. Όπως λοιπόν θα τρέχαμε στο Χριστό για να λάθουμε συγχώρηση των αμαρτιών μας, έτσι ας τρέξουμε στην Εκκλησία. Είναι λοιπόν μεγάλο το μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως. Κ” εμείς, πού είμαστε αμαρτωλοί σαν τον παράλυτο, μπορούμε να ακούσουμε το «Τέκνον, άφέωνταί σοι αϊ άμαρτίαι σου». Θα μας δικάσει ό Θεός όχι γιατί αμαρτάνουμε, αλλά γιατί δεν μετανοούμε. Το να αμαρτάνουμε είναι ανθρώπινο, αλλά το να μένουμε στην αμαρτία αμετανόητοι είναι σατανικό. Διότι ό σατανάς μόνο μένει αμετανόητος. Προς την μετάνοια λοιπόν ας στρέψουμε την προσοχή μας, τώρα μάλιστα πού είναι περίοδος Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Να συγχωρηθούμε κλήρος και λαός, και όλοι μαζί να άγωνιζώμεθα να μη προσκρούσουμε στο θέλημα του Θεού. Δυστυχώς όμως οί πολλοί δεν ακούνε. Οι πνευματικοί περιμένουν να δεχθούν τις ψυχές στην εξομολόγηση, αλλά λίγοι προσέρχονται. Γι” αυτό σήμερα σας κηρύττω μετάνοια. Και σας προειδοποιώ παρακαλώντας σας • δεν μπορεί κανείς να κοινωνήσει, αν δεν έχει εξομολογηθεί. Ή εξομολόγηση, λέει ή Εκκλησία μας, είναι δεύτερο βάπτισμα. Εάν δεν αμαρτάναμε, θα έφτανε το πρώτο βάπτισμα. Άλλ” αφού αμαρτάνουμε, έχουμε ανάγκη συγχωρήσεως, ή οποία δίδεται από το Χριστό μέσω του πνευματικού πατρός. Λέει ένας αμαρτωλός, πού εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια- «Όταν εξομολογήθηκα, παράδεισος φύτρωσε στην καρδιά μου». Αν σήμερα οί άνθρωποι είναι λυπημένοι, μελαγχολικοί, έχουν άγχος και αυτοκτονούν, αυτά οφείλονται στο ότι δεν εξομολογούνται, για να συγχωρηθούν τ” αμαρτήματα τους, πού είναι σοβαρά και μεγάλα, και μέσα τους ακούνε τη φοβερή φωνή της συνειδήσεως να τους ελέγχει. Συγχώρηση, λοιπόν, μας φωνάζει το σημερινό ευαγγέλιο. Πόσο λυπάμαι όταν δεν βλέπω πνεύμα συνδιαλλαγής! Δεν είναι πολύς καιρός πού ήρθε και με βρήκε μια νύφη με την πεθερά της λέει ο γέροντας Παϊσιος . Είχαν διαφορές. Σπάνιο πράγμα να βρεις πεθερά και νύφη αγαπημένες. Προσπάθησα πολύ. Ή πεθερά αλύγιστη. Ή νύφη ταπεινή• γονάτισε στα πόδια της, της φίλησε το χέρι και είπε• —Συχώρεσέ με, μάνα. Εκείνη τίποτα. Αναγκάστηκα να της μιλήσω αυστηρά ειπε ο γέροντας . • χωρίς συγχώρηση κανείς δέ” μπαίνει στον παράδεισο. «Αν αφαιρέσουμε τη συγχώρηση, το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως, κανείς δεν μπορεί να δη τον ουρανό άργησε αλλά τελικά κατάλαβε το λάθος της η πεθερά και αγκάλιασε την νύφη της και συγχωρέθηκαν . Το ίδιο λέω και εγώ  εδώ σε όλους μας χωρίς συγχώρεση ο άνθρωπος θα χαθεί . Χριστιανός πού δεν εξομολογείται είναι όπως ό άβάπτιστος. Το ξανάλεω• Παρακαλώ την αγάπη σας όλοι μας να βρούμε τον δρόμο της συγχωρήσεως και της αγάπης ο Χριστός εν τω μέσω ημων. Να είσθε όλοι καλά 

ΚΥΡΙΑΚΗ Β ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΛΥΤΟΣ;

Αλήθεια, μπροστά στο θέαμα ενός παραλύτου, τι σκέψεις θα περνούσαν από το νου μας για την βοήθεια την οποία θα μπορούσαμε να προσφέρουμε; Άλλοι στέκουν μετά παρατηρήσεως. Απλά βλέπουν. Δεν νιώθουν ικανοί να κάνουν κάτι για να βρεθεί μία λύση. Θεωρούν τους εαυτούς τους ασήμαντους μπροστά στην παραλυσία. Και προχωρούν στη ζωή τους χωρίς να λειτουργούν συλλογικά. Ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και στην καλύτερη περίπτωση κάνουν μια προσευχή για τον άλλον, εάν πιστεύουν στο Θεό. Έχουν όμως παραιτηθεί από οποιονδήποτε αγώνα. Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι έχουν εγκλωβισθεί στη λογική της κριτικής, της γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας. Διαρκώς κινδυνολογούν. Δεν βλέπουν τίποτε καλό στην προσπάθεια για θεραπεία. Δεν είναι πρόθυμοι να συστρατευθούν, αλλά είναι έτοιμοι να απορρίψουν οποιαδήποτε προσπάθεια. Τέλος, άλλοι νιώθουν ότι τουλάχιστον μπορούν να χαλάσουν τη στέγη. Κάτι να κάνουν. Να εμπιστευθούν το Χριστό, καταβάλλοντας τον κόπο τους. Να συνειδητοποιήσουν μεν την ανεπάρκειά τους, αλλά να μην παραιτηθούν από την προσπάθεια. Προβληματίζονται. Όταν έρθει η στιγμή δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, γνωρίζουν όμως τα όρια τους. Δεν θέλουν να πιστέψουν ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει. Κι εδώ υπάρχει ελπίδα. Και αν αυτές οι σκέψεις περνούν μπροστά στο θέαμα του παραλύτου, το ερώτημα ποιος είναι ο παράλυτος θα πρέπει να μας προβληματίσει ακόμη περισσότερο. Μήπως παράλυτη είναι η εποχή μας; Ηθικά και πνευματικά. Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, παραδομένη στο κρεβάτι της εκμετάλλευσης, της φιληδονίας, της ψευδαίσθησης της ευτυχίας. Παράλυτη από τις αμαρτίες της. Ζει μακριά από το Θεό και δεν γνωρίζει τι να κάνει για να αλλάξει. Μήπως παράλυτοι γινόμαστε εμείς ζώντας την παραλυσία στο άγχος και την αβεβαιότητα; Στον φόβο του θανάτου; Στην απόπειρα δια της διασκέδασης να ξεχάσουμε; Στην παράδοσή μας στις οθόνες της τηλεόρασης και του υπολογιστή; Ο Χριστός μας προτρέπει να Τον εμπιστευθούμε. Να ζητήσουμε πρωτίστως την πνευματική μας θεραπεία από την παραλυσία της αμαρτίας και κατόπιν να λάβουμε την ίαση και της ύπαρξης και του σώματος και του κόσμου. Μάς ζητά να ξαναβρούμε τη σχέση μ’ Αυτόν, για να μπορέσουμε να λάβουμε τη χάρη Του. Κι Εκείνος θα μπορέσει στη συνέχεια να μας γιατρέψει. Όμως αυτός ο δρόμος περνά από την Εκκλησία. Από την Εκκλησία της πίστης. Αυτή που αποτελείται από ανθρώπους έτοιμους να παλέψουν, να χαλάσουν στέγες, να διαλύσουν δηλαδή το βόλεμα της ζωής και να πλησιάσουν το Χριστό. Και δια της μετανοίας να Του δώσουν την ευκαιρία να γιατρέψει. Την ψυχή πρωτίστως, για να έρθει η έγερση και από το κρεβάτι της παραλυσίας. Καιρός να ενεργοποιηθεί ο καθένας μας. Να καταλάβει την προσωπική του παραλυσία εξαιτίας της αμαρτίας και να ζητήσει την κάθαρσή του και την απελευθέρωσή του. Έτσι θα γίνει η καινούρια αρχή και στην πορεία της κοινωνίας.
 π.Αλέξιος Αλεξόπουλος \

ΕΠΙ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗ Β” ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μάρκου Β” 1-12)

Μετά τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, γεμάτοι δυνάμεις πνευματικές, συνεχίζουμε τον αγώνα μέσα στο ευλογημένο στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Στην λειτουργική μας σύναξη, που κάθε Κυριακή την προσμένουμε ως το πολυτιμότερο και ακριβότερο δώρο του Θεού στη γη μας, θα ακούσουμε την θεραπεία του παραλύτου της Καπερναούμ. Μια Ευαγγελική περικοπή η οποία είναι γεμάτη μηνύματα και περιγράφει καταστάσεις τόσο θετικές όσο και αρνητικές. Φαίνεται η αγάπη των φίλων του Παραλυτικού που υποβάλλονται στον κόπο για να τον μεταφέρουν, περιγράφεται το παράτολμο του σχεδίου που μας το περιγράφει ο Ευαγγελιστής Μάρκος “απεστέγασαν την στέγην  όπου ην και εξορύξαντες χαλώσι τον κράβαττον, εφ” ω ο Παραλυτικός κατέκειτο”.
Κυρίως δε αποκαλύπτεται κατά τρόπο άμεσο αυτή η αγάπη του Θεανθρώπου Κυρίου μας, δίνοντας την θεραπεία πρώτα στην ψυχή με το “αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου” και στην συνέχεια χαρίζοντας την ποθητή υγεία και στο ανάπηρο σώμα: “ Ίνα δε είδητε ότι εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου αφιέναι επί της γής αμαρτίας – λέγει τω παραλυτικώ, σοι λέγω, έγειρε και άρον τον κράββατόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου”!
Και φυσικά αποδεικνύεται αυτή η Θεότητα του Ιησού, αφού, όπως με κακία παρατηρούν οι γραμματείς, μόνο Θεός μπορεί να συγχωρεί τις αμαρτίες, αλλά και να θεραπεύει τις χρόνιες ασθένειες των ανθρώπων.
Αυτός δε είναι και ο λόγος που αμέσως μετά την θεραπεία του παραλυτικού και την συγχώρεση των αμαρτιών του που προηγήθηκε  όλοι οι παρευρισκόμενοι δόξασαν τον Θεόν, “λέγοντας ότι ουδέποτε ούτως είδομεν”!
Η Ευαγγελική περικοπή, είναι γεμάτη μηνύματα που πρέπει να προσλάβουμε και να τα μελετήσουμε. Αλλά εκείνο που ευθύς εξ” αρχής προξενεί εντύπωση στον πιστό Χριστιανό, είναι η προθυμία των κατοίκων της Καπερναούμ, αλλά και όλης της Παλαιστίνης και των γύρω περιοχών να ακούσουν με ενδιαφέρον τον λόγο του Κυρίου.
Αυτός ο χαρακτηριστικός λόγος του Ευαγγελιστού Μάρκου στην αρχή της Ευαγγελικής Περικοπής ότι “ηκούσθη, ότι εις οίκον εστί. Και ευθέως συνήχθησανν πολλοί, ώστε μηκέτι χωρείν μηδέ τα προς την θύραν· και ελάλει αυτοίς τον λόγον”, οπωσδήποτε έχει να πει πολλά και σε εμάς αλλά και στους ανθρώπους της κάθε εποχής.
Και έχει να πει πολλά, διότι αναλόγως των περιπτώσεων οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν είτε με προθυμία, είτε με περιφρόνηση τον λόγο του Θεού, όπως αυτός κηρύσσεται υπό της Εκκλησίας και ερμηνεύεται υπό των φωτισμένων και θεουμένων Αγίων μας.
Και αφού αναφερθήκαμε στους Αγίους της Ορθοδοξίας μας, να τονίσουμε το γεγονός ότι, Μεγάλοι Πατέρες και σοφοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς, εντρυφούσαν συνεχώς στα κείμενα της Αγίας Γραφής, τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής, και αυτήν ακριβώς την διδασκαλία της Γραπτής και προφορικής Παραδόσεως, την εκήρυσσαν ακαταπαύστως στο ποίμνιόν τους.
Χαρακτηριστικό μάλιστα στο σημείο αυτό είναι το φωτεινό παράδειγμα των τριών Ιεραρχών, αλλά και άλλων Πατέρων και Διδασκάλων οι οποίοι επί καθημερινής βάσεως δίδασκαν αυθεντικά τον Ευαγγελικό λόγο.
Είναι δε τόσο συγκινητική η βαθυστόχαστη ομολογία του Αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου, ο οποίος  παρά το προχωρημένο της ηλικίας του και παρά την άμεση και πολύπλευρη γνώση της Αγίας Γραφής, όταν έστρεφε τον λόγο του στην Ευαγγελική διδασκαλία, έλεγε “νυν ηρξάμην μαθητής γενέσθαι”. Και εάν το έλεγε αυτό ένας Άγιος Ιγνάτιος που γνώριζε τα Ευαγγελικά κείμενα και ζούσε την θεία αγάπη όσο ελάχιστοι, τι άραγε να πούμε εμείς που τόσες ελλείψεις παρουσιάζουμε στα κείμενα του λόγου του Θεού και γενικώς δείχνουμε απροθυμία στην ακρόαση και στη μελέτη της Αγίας Γραφής; Έχει δυστυχώς επικρατήσει σε κάποιες περιπτώσεις η άποψη ότι, το να μελετά ο πιστός Χριστιανός τόσο την Παλαιά, όσο και την Καινή Διαθήκη, αυτό δήθεν δεν είναι και τόσο Ορθόδοξο, διότι την Βίβλο την μελετούν και την παρερμηνεύουν οι Προτεστάντες και γενικώς οι αιρετικοί.
Το ότι οι αιρετικοί διαστρέφουν τα Βιβλικά κείμενα, αυτό βεβαίως είναι πραγματικότητα, και τούτο διότι, όπως αρκετές φορές έχουμε τονίσει, η Αγία Γραφή δεν μπορεί να σταθεί εκτός του Σώματος της Εκκλησίας.
Αλλά είναι δυνατόν η πραγματικότητα αυτή των Προτεσταντών και όλων των εκτός της Αγίας μας Ορθοδοξίας, είναι δυνατόν να ισχύει για όλους εμάς, που χάριτι Θεού αποτελούμε  μέλη του Σώματος του Χριστού;
Είναι δυνατόν να τίθεται καν θέμα για τους Ορθοδόξους πιστούς, όταν υπάρχει η Ευλογία των Αγίων Πατέρων που με τα συγγράμματά τους μας ερμηνεύουν κατά τρόπον μοναδικό τα Ιερά κείμενα; Και επιτρέπεται να διατυπώνονται τέτοιου είδους ισχυρισμοί, όταν οι φωτισμένοι ποιμένες γνωρίζουν να καθοδηγούν το ποίμνιο στην ορθή  ερμηνευτική οδό  μέσω των Πατέρων και Διδασκάλων;
Φυσικά η μελέτη του λόγου του Θεού δεν μπορεί να γίνεται ξεκομμένα από όλες τις λειτουργικές εκφράσεις και τα μυστήρια του βιώνει η Εκκλησία μας, αυτό είναι πραγματικότητα, την οποία όμως ουδείς έχων σώας τας πνευματικάς φρένας, αρνείται. Όπως πάλι η συμμελέτη της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να γίνεται αίτια ώστε να αναπτύσσεται κάποια περίεργη καθοδηγητική των πιστών και ν” αναπτύσσονται τάσεις οργανικής αυτονομίας.
Άλλωστε οι ίδιοι οι Πατέρες που αγωνίσθηκαν να ερμηνεύσουν τα κείμενα των Θεοπνεύστων Αποστόλων, ταυτοχρόνως και ακόμα περισσότερο αγωνίζονται στο να αναπτύξουν στο ποίμνιο που τους είχε εμπιστευθεί ο Θεός την αυθεντική εκκλησιολογική συνείδηση.
Αλλά η προθυμία των πιστών τέκνων της Εκκλησίας μας και η Ευλογία της σποράς του λόγου του Θεού, δεν περιορίζεται μόνο στον τρόπο που προαναφέραμε, αλλά επεκτείνεται και σε τόσες άλλες ευλογημένες ευκαιρίες και δυνατότητες που έχουμε.
Φυσικά τον πρώτο λόγο τον έχει ο ίδιος ο ενοριακός μας ναός, όπου κατά τις Κυριακές και τις εορτές, γίνεται, θα πρέπει να γίνεται κήρυγμα του Θείου Λόγου. Και πάλι θα μας πουν οι Άγιοι που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, και έχουν εργασθεί στο θείο κήρυγμα και ιδίως με την ποιμαντική των ψυχών, ότι ιδιαίτερη χάρη και δύναμη αποκτούν τα λόγια του Κυρίου, όταν λέγονται και ακούγονται εντός του πλαισίου της Θείας Λειτουργίας, αλλά και των άλλων φυσικά μυστηρίων και Ιερών ακολουθιών. Γι” αυτό δε τον λόγο, από την αρχή της Εκκλησίας μας, όπως βλέπουμε ακόμα και μέσα στις Επιστολές του Απ. Παύλου, αλλά και όπως  συνεχίζεται από τους Αποστολικούς Πατέρες και γενικώς από την λειτουργική και ποιμαντική πραγματικότητα, το κήρυγμα το αυθεντικό ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένο με την θεία λατρεία. Ήταν αδύνατον να νοηθεί Ιερά λειτουργία άνευ του κηρύγματος.
Εννοείται δε ότι η προθυμία και η διάθεση για γνώση των λόγων του Κυρίου μας και γενικώς των δογμάτων της πίστεώς μας, σε συνδυασμό βεβαίως με το ορθό βίωμα των Αγίων μας, δεν θα πρέπει να εξαντλούνται μόνο κατά τις λατρευτικές ώρες και τις χρυσές ευκαιρίες των Ιερών ακολουθιών, αλλά να συνεχίζονται και στην οικία.
Άλλωστε, παρά τα άλλα αρνητικά της εποχής μας, έχουμε την δυνατότητα να κατέχουμε βιβλία, τόσο αυτών των Ιερών ακολουθιών, όσο και Πατερικές διδαχές και ερμηνείες, μέσα στα σπίτια μας.
Και ομολογουμένως, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να συγκεντρώνεται ολόκληρη η οικογένεια, “η κατ” οίκον εκκλησία” τόσο για κοινή προσευχή, όσο και για μελέτη της πίστεώς μας.
Έλεγε ένας σύγχρονος Άγιος το εξής για το θέμα που αναπτύξαμε. Η ευλογημένη οικογένεια, και μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, θα συνεχίσει την δική της λειτουργία και μέσα στο σπίτι. Δια της ευχής, της προσευχής αλλά και της μελέτης της Γραφής μέσω των Αγίων, η χάρις θα ενεργεί και θα κατευθύνει τα διαβήματα στην οδόν της καθάρσεως πρώτα, του θείου φωτισμού κατόπιν και τέλος αυτό που βίωσαν πολλοί εκ των Αγίων, αυτής της θεώσεως.
Αδελφοί μου, εάν οι κάτοικοι της Καπερναούμ έχαιραν και έσπευδαν, με λαχτάρα να ακούσουν τον λόγο του Κυρίου, ας σκεφθούμε πόσο εμείς σήμερα που κοινωνούμε αυτό το Δεσποτικό Σώμα και Αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, που προστατευόμαστε από την Πανάχραντο Μητέρα του και που καθοδηγούμαστε από τους Αγίους του, πόση λαχτάρα και δίψα καρδιακή πρέπει να αισθανόμαστε στην μελέτη, στην γνώση και κυρίως στην εφαρμογή αυτών των λόγων του Θεανθρώπου που κατέχει, διασφαλίζει και μας μεταδίδει η Αγία μας Εκκλησία!
Αποτελεί δε μεγάλη ευλογία το να κλείσουμε με ένα έξοχο απόσπασμα εκ των λόγων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ακριβώς για το θέμα αυτό.
“Μεγάλο το κέρδος που προσφέρουν οι θείες Γραφές και διαρκής η ωφέλεια που πηγάζει από αυτές. Και αυτό έδειχνε ο Παύλος όταν έλεγε· “Διότι όσα από ενωρίτερα έχουν γραφεί, έχουν γραφεί προς νουθεσία δική μας, που φτάσαμε στους τελευταίους τούτους καιρούς, για να κρατούμε την ελπίδα με την υπομονή και την παρηγορία των Γραφών” (Ρωμ. 15, 4· Α” Κορινθ. 10, 11), Και είναι πράγματι τα θεία λόγια θησαυροφυλάκιο φαρμάκων κάθε είδους· ώστε, είτε χρειάζεται να σβήσει κανείς την υπερηφάνεια, είτε να κοιμίσει την επιθυμία, είτε να καταπατήσει τον έρωτα των υλικών πραγμάτων, είτε να ξεπεράσει την οδύνη, είτε να εμπνεύσει ευψυχία και να δημιουργήσει υπομονή, απ” εδώ να βρει πολύ το υλικό” (Εις τον Ιωάννην, Ομιλία ΛΖ’, α” P.G. 59,207).
Αμήν
Αρχιμ. Ιωήλ.  Κωνστάνταρος

Ομιλία στο ευαγγέλιο της Κυριακής Β΄ Νηστειών, του π. Μελετίου Καλαμαρά

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ

(Μαρκ. 2, 1-12)

Ἀγαπᾶμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ;

Ἀκούσαμε στό εὐαγγέλιο, ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Κύριος μας, πῆγε σέ κάποιο σπίτι τῆς Καπερναούμ. Ἐκεῖ μαζεύτηκε κόσμος νά τόν ἀκούσει. Ἦταν τόσο πολλοί ἄνθρωποι καί τόσο στριμωγμένοι, πού κανείς δέν μποροῦσε νά περάσει.

Ἐπειδή ὅμως εἶχαν ἀκούσει ὅτι ἔκανε θαύματα, θεράπευε ἀρρώστους, πῆραν τέσσερεις ἄνθρωποι ἕναν παράλυτο πάνω στό ξυλοκρέβατό του, γιά νά τόν πᾶνε στόν Χριστό.

Φαντασθεῖτε σέ τί κατάσταση ἦταν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, γιά νά τόν βαστάζουν τέσσεροι. Καί νά, φτάνουν στό σπίτι. Μά ὁ κόσμος εἶχε τόσο πολύ ἀπορροφηθεῖ ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὥστε κανένας δέν παραμέριζε γιά νά περάσουν.         Ἐδῶ ἔχομε ἕνα δίδαγμα-ἔλεγχο, γιά μᾶς:

«Ἐσύ ἀδελφέ, πόσο τόν ἀγαπᾶς τόν λόγο τοῦ Θεοῦ;         Στριμώχνεσαι ἔτσι γιά νά τόν ἀκούσεις; Προσέχεις νά μή χάσεις λέξη; Ἔχεις τήν βεβαιότητα ὅτι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι φῶς πού φωτίζει τά βήματά μας, τά πνευματικά βήματά μας, γιά νά μήν κάνομε λάθος στό δρόμο πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Νά μήν κάνομε κάνομε λάθος καί φαντασθοῦμε ὅτι ἐδῶ εἶναι ὁ Παράδεισος, ἐδῶ εἶναι καί ἡ κόλαση; Νά μήν πελαγώσουμε, νά μήν βυθισθοῦμε στό ψέμα;

Πρῶτο λοιπόν ἐρώτημα πού πρέπει νά θέσομε στόν ἑαυτό μας:

            Πόσο ἀγαπᾶμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ;

            Πόσο τόν ἀναζητοῦμε;

            Πόσο ψάχνομε νά βροῦμε κάτι νά διαβάσομε γιά τόν Χριστό;

            Ἄν δέν τό κάνομε, πόσο σφάλλομε καί πόσο ἐγκληματοῦμε ἀπέναντι τοῦ ἑαυτοῦ μας;

Τό φωτεινό ξυπνητήρι

Οἱ τέσσερις αὐτοί ἄνθρωποι, βρίσκοντας μπροστά τους ἐμπόδια γιά τό καλό πού πήγαιναν νά κάνουν, δηλαδή νά παρουσιάσουν τόν ἄρρωστό τους στόν Χριστό, νά τόν θεραπεύσει, δέν ἔκαναν πίσω.

Κανένας δέν πρέπει νά κάνει πίσω ἀπό τό καλό.

Ἀπό τήν ἁμαρτία πρέπει νά κάνομε πίσω.

Ἀμέσως ὅταν αἰσθανθοῦμε ὅτι κάτι εἶναι κακό, πρέπει νά τό ἀφήνομε, ἔστω καί ἄν νομίσομε γιά μιά στιγμή ὅτι θίγεται ὁ ἐγωισμός μας.

            «Ἐγώ θά κάνω πίσω;», λέμε μερικές φορές. «Νά μοῦ κάνει ἐκεῖνος τόν καμπόσο»;

            Κάνε πίσω, νά κερδίσεις τό στεφάνι τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης, τῆς ταπεινώσεως καί τῆς καλωσύνης. Καί νά γίνεις ἄγγελος. Γιατί ἐκεῖνος πού προφυλάσσει καί τόν ἄλλο ἀπό ἁμαρτία, ἄγγελος εἶναι.

            Ἀλλά ἀπό τό καλό, δέν πρέπει νά κάνομε πίσω μέ τίποτε.

Καί αὐτοί τί ἔκαναν;

Ἀνέβηκαν στή στέγη, ἔβγαλαν τά κεραμίδια καί τίς σανίδες καί κρέμασαν κάτω μέ σχοινιά τόν παράλυτο. Ὅπως κρεμᾶμε μέ τά σχοινιά τό φέρετρο μέσα στόν τάφο, ἔτσι ἐκεῖνοι κατέβασαν τόν παράλυτο μπροστά στόν Χριστό, σάν ζωντανό πεθαμένο.

Καί ἐμεῖς ἔτσι κατεβάζομε τούς κεκοιμημένους στόν τάφο, γιά νά τούς παραδώσουμε στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Γι” αὐτό τούς χύνομε πάνω τό λάδι, ρίχνομε καί λίγο χῶμα καί κάνομε τόν τελευταῖο σταυρό, εὐλογία, νά πᾶνε στόν Χριστό.

Νά λοιπόν ὁ παράλυτος μπροστά στόν Χριστό καί ὁ Χριστός νά κηρύττει. Βλέποντας τόν παράλυτο τοῦ λέει:

-Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Συγχωρημένες νά εἶναι οἱ ἁμαρτίες σου. Σοῦ τίς συγχωρῶ τίς ἁμαρτίες σου.

Ξέρετε… γιά τούς ἀνθρώπους, ὅταν ἔχουν ἕναν ἄρρωστο ἐπάνω στό κρεβάτι, τό πρῶτο εἶναι ἡ ἀρρώστια του, ἡ παράλυση. Τό ὅτι ὁ ἀσθενής, εἶναι ἄχρηστος, ἐπιζήμιος καί ἐνοχλητικός. Καί ὅτι αὐτός ὁ ἴδιος, εἶναι ταλαίπωρος, ἄθλιος, δυστυχισμένος. Μᾶς ἐνδιαφέρει περισσότερο ὁ πόνος τοῦ σώματος καί ὁ πόνος ὁ συναισθηματικός. Τό ὅτι εἶναι θλιμμένος καί κλαίει. Μά δέν σκεπτόμαστε τό πνευματικό μέρος. Τήν ψυχή. Τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς.

Γιά τήν κατάσταση τοῦ σώματος πονᾶμε πολύ.

Θά πεῖτε: Δίκαια πονᾶμε, γιατί ἐμεῖς αὐτό βλέπομε. Τήν ἀρρώστια καί τήν παράλυση. Τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς δέν τήν βλέπομε. Δέν τήν ξέρομε.

Ἀκριβῶς ὅμως γι” αὐτό, ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός, τό φῶς τοῦ κόσμου, τό φῶς τῆς ψυχῆς μας, τό φῶς γιά τά μάτια μας τά πνευματικά λέει:

-Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.

Γιά νά μᾶς δηλώσει, ὅτι πάνω ἀπό τά σωματικά βάσανα ὑπάρχει καί μιά ἄλλη δυστυχία. Πού ὅσο δέν τήν ξέρομε, δέν πρόκειται νά κάνομε ποτέ μιά κίνηση, γιά νά τήν διορθώσομε.   Γι” αὐτό ὁ Χριστός, πού δέν εἶναι μόνο φῶς, ἀλλά καί ξυπνητήρι, -ἄλλωστε καί τό φῶς ξυπνητήρι εἶναι. Στό σκοτάδι κοιμόμαστε. Ὅταν φωτίσει ξυπνᾶμε. Καί ὅταν θέλομε νά κοιμηθοῦμε κλείνομε καί τά παράθυρα, γιά νά δημιουργηθεῖ σκοτάδι.

Τό φῶς λοιπόν τοῦ Χριστοῦ καί ὁ λόγος του εἶναι ξυπνητήρι. Καί μᾶς λέγει:

-Προσέξτε! Μεγαλύτερη δυστυχία, μεγαλύτερη ταλαιπωρία ἀπό τήν ἀρρώστια καί ἀπό τήν παράλυση τοῦ σώματος εἶναι ἡ ἁμαρτία. Γιατί ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς καί θάνατος τῆς ψυχῆς.

Τό πιό δύσκολο

            Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ τά ἄκουσαν οἱ φαρισαῖοι πού ἦταν ἐκεῖ. Θά περίμενε κανείς νά ἐμβαθύνουν σ’ αὐτά, πνευματικοί ἄνθρωποι ἐθεωροῦντο, καί νά ποῦν:

            -Τί ἀκοῦμε! Ὥστε τόσο μεγάλο πράγμα εἶναι ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν;

            Αὐτοί ὅμως τό γύρισαν στήν κακία τους…

            -Καί ποιός εἶναι αὐτός; Μέ τί δικαίωμα συγχωρεῖ ἁμαρτίες;

            Χωρίς νά σκέπτονται ὅτι ἐκείνη τήν στιγμή, κρίνοντας καί κατακρίνοντας, ἀντί νά θαυμάζουν καί νά ἐμβαθύνουν, ἁμάρταναν ἀκόμη περισσότερο.

            Γιατί ἡ κρίση καί ἡ κατάκριση τί εἶναι;

            Κακία εἶναι.

            Τί δουλειά μπορεῖ νά ἔχει μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ;

            Καμιά.

            Τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ κατάκριση.

            Καί τί παράξενο. Ἐκεῖνοι τά σκέφθηκαν μέσα τους. Στό νοῦ καί στήν καρδιά τους.

            Ὁ Χριστός ὅμως, γιά νά τούς δείξει ὅτι αὐτό πού κάνουν εἶναι λάθος, ἁμαρτία, παραλυσία ψυχῆς, ὄχι σώματος… Ἦταν βλέπετε ὑγιέστατοι στό σῶμα, ἀλλά παράλυτοι στήν ψυχή… τούς λέγει:

            -Γιατί κάνετε τέτοιες ἁμαρτωλές σκέψεις; Τί εἶναι πιό εὔκολο – γιά κεῖνον πού ἔχει ἐξουσία ἐννοεῖται – νά πεῖ στόν παραλυτικό;

            Ποιές λέξεις ἅμα πεῖς, χαλᾶς περισσότερες θερμίδες;

            Ἅμα πεῖς «συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες»;

            Ἤ ἅμα πεῖς «σήκω πᾶρε τό κρεβάτι σου καί πήγαινε στό σπίτι σου»;

            Ποιό εἶναι πιό εὔκολο;

            Ἅμα θέλομε νά τό παίξομε θεομπαῖχτες, εἶναι εὔκολο νά πεῖς «συγχωρῶ τίς ἁμαρτίες σου». Γιατί δέν φαίνονται καί κανείς δέν ξέρει τίποτε. Ἅμα εἶναι νά τό παίξεις θεομπαίχτης, καί εἶσαι θεομπαίχτης, λές ὅτι σοῦ ρθεῖ στό στόμα καί στό νοῦ. Κουταμάρες, πονηρίες, κακίες καί ὅτι ἄλλο θέλεις.

            Ἅμα ὅμως θέλεις νά φερθεῖς σάν ἄνθρωπος, ἀνοιχτό βιβλίο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καθαρός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τό καταλαβαίνεις, ὅτι τό νά πεῖς «συγχωρημένη ἡ ἁμαρτία», εἶναι πολύ μεγαλύτερο ἀπό τό νά πεῖς «σήκω καί περιπάτει».

            Ἀμ’ ἔλα, λέει ὁ Χριστός, πές του «σήκω καί περπάτα»…

            Νά δεῖς τί εἶναι. Νά δεῖς τά μέτρα τά ἀνθρώπινα. Πού δέν μπορεῖς μέ τόν λόγο σου καί μέ τήν θέλησή σου νά κάνεις ἀπολύτως τίποτε. Καί κατάλαβε, ὅτι ἐκεῖνος πού ἔχει τήν δύναμη νά πεῖ τό «σήκω καί περπάτα» στόν παράλυτο, πού τό ξέρετε ὅτι εἶναι παράλυτος, ἔχει δύναμη νά συγχωρήσει καί ἁμαρτίες.

            Καί γι” αὐτό ἀκριβῶς εἶπε στόν παράλυτο:

            «Ἔγειρε, σήκω. Πᾶρε τό κρεβάτι σου καί πήγαινε σπίτι σου».

            Σηκώθηκε ὁ παράλυτος αὐτοστιγμεί, πῆρε καί τό κρεβάτι του στόν ὦμο καί ἔφυγε. Ἀπό παράλυτος, τί ἔγινε; Παλληκάρι καί γίγαντας. Γιατί τό κρεβάτι του ὁ καθένας δέν τό κόβει στόν ὦμο.

Ἡ πιό ὠφέλιμη διόρθωση

            Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.      Μέσα σέ μιά στιγμή, χύνει τόσο φῶς, τό ὁποῖο εἶναι φῶς γιά τήν καρδιά. Ἔλεγχος γιά τίς κακές σκέψεις. Ἔλεγχος γιά τήν στραβή πορεία. Ἔλεγχος γιά τά παραπατήματα. Καί μᾶς λέγει: «Διορθῶστε τίς καρδιές σας. Διωρθῶστε τό μυαλό σας. Διορθωθεῖτε».

            Εἶναι χίλιες φορές προτιμότερο νά διορθώνεις τόν ἑαυτό σου, ἀπό τό νά διορθώνεις κάτι δικό σου. Τήν ἀξίνα σου, τό σπίτι σου, τό αὐτοκίνητό σου.

            Εἶναι χίλιες φορές προτιμότερο νά διορθώνεις τόν ἑαυτό σου, γιατί ὅλα τά ἄλλα εἶναι ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό σου. Δικά σου μέν καί ὠφέλιμα, ἀλλά ὄχι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός σου.

            Γι” αὐτό ὅταν ἀρρωστήσει ὁ ἄνθρωπος πουλάει τά πράγματά του καί τά πετάει. Καί ἐνῶ μέχρι τότε τά πονοῦσε, ἔχυνε ἱδρώτα καί κουραζόταν γιά νά τά ἔχει ὡραῖα, ξαφνικά τά ἀποξενώνεται γιά νά κερδίσει λίγη ὑγεία καί λίγα χρόνια ζωῆς. Γιατί ἡ ζωή καί ἡ ὑγεία εἶναι πολυτιμότερα.

            Ἄς σκεφθοῦμε τώρα πόσο πολυτιμότερη εἶναι ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα. Τό σῶμα μιά μέρα θά μείνει ἐδῶ.

            Πέθανε ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ;

            Ἔφυγε ἀπό ἐδῶ.

            Τό σῶμα του θά λειώσει. Θά τό ἀναστήσει ὁ Χριστός καινούργιο στήν αἰώνια ζωή. Ἀλλά αὐτό τελείωσε, ἔπαυσε. Τό ἀναστημένο σῶμα, δέν θά εἶναι τό ἴδιο. Κάτι ἄλλο θά εἶναι. Ὅμοιο, ἀλλά ἄλλο.

            Ἡ ψυχή θά εἶναι ἡ ἴδια.

            Ὁ Γιάννης θά εἶναι ὁ ἴδιος. Ἡ Μαρία θά εἶναι ἡ ἴδια… Καί «ἴδιος» σημαίνει μέ τά αἰσθήματα καί τίς ἀρετές πού καλλιέργησε ἐδῶ στή γῆ καί μέ τίς κακίες καί τίς ἁμαρτίες στίς ὁποῖες ἐδούλευσε.

            Ἄν καλλιεργοῦσε τήν ἀγάπη, τήν καλωσύνη, τήν πίστη, τήν εὐλάβεια, τήν καλή ἐπικοινωνία μέ τούς ἀνθρώπους, τούς ἀδελφούς του, τούς συγγενεῖς του, τούς φίλους του, ἀλλά καί μέ ὅλους…

            Καί πολύ περισσότερο ἄν εἶχε καλή ἐπικοινωνία μέ τόν ἅγιο Νικόλαο, τόν ἅγιο Ἰωάννη. Μέ τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας καί μέ ὅλους τούς ἁγίους…

            Ἔ τότε ὁ ἄνθρωπος αὐτός, θά εἶναι τρισμακάριος.

            Πῶς διατηροῦμε καλή ἐπικοινωνία μέ τούς ἄλλους;

            Ὅταν σφάλλομε –γιά παράδειγμα- πᾶμε καί κάνομε μιά συνεξήγηση:

            -Ἀδελφέ, ἄνθρωποι εἴμαστε. Μοῦ ξέφυγε μιά κουβέντα. Συγχώρεσέ με. Σέ ἀγαπάω καί δέν τό ξανακάνω. Καταλαβαίνω ὅτι σέ πίκρανα. Εἶμαι πρόθυμος νά διορθώσω ὅτι μπορῶ.

            Ποιός δέν θά σοῦ δείξει ἀγάπη ἄν μιλήσεις ἔτσι;

            -Μπράβο ἀδελφέ, θά σοῦ πεῖ. Καί ἐγώ τήν θέλω τήν φιλία σου.

            Νά πῶς διατηρεῖται ἡ ἀγάπη μέσα στήν κοινωνία μέ τήν καλή συνεξήγηση.

            Καί ἡ ἀγάπη καί ἡ καλή ἐπικοινωνία, μέ τόν Χριστό, ἡ πνευματική συνεξήγηση, γίνεται ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάμπτει τά γόνατά του, σηκώνει τά χέρια του καί λέει:

            «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ. Πατέρα μας ἐπουράνιε, ἔσφαλα ἐνώπιον σου. Τό καταλαβαίνω. Ρῖξε μου σπλαγχνικό βλέμμα. Φέρσου μου μέ καλωσύνη. Θά προσπαθήσω νά διορθωθῶ. Καί θά διορθωθῶ».

            Μετά κάνει κάτι περισσότερο καί λέει:

            «Πρέπει νά πετάξω ἀπό πάνω μου τίς ἁμαρτίες μου. Ἄς σύρω τά βήματά μου στόν παπᾶ. Νά ἐξομολογηθῶ. Νά τοῦ πῶ τά λάθη μου. Νά ζητήσω τήν συγχώρηση. Καί μετά νά κοινωνήσω τήν εὐεργεσία τοῦ Χριστοῦ, τό σῶμα του καί τό αἷμα του».

            Ἐμεῖς, ὅπως λέει ὁ Χριστός, εἴμαστε πονηροί ἄνθρωποι καί ἔχομε κακίες μέσα μας. Καί παρά ταῦτα μαλακώνουμε. Πόσο μᾶλλον ὁ Πατέρας μας ὁ ἐπουράνιος ὅταν ἀντιμετωπίσει τέτοια συμπεριφορά, δέν θά μαλακώσει καί δέν θά μᾶς φερθεῖ μέ στοργή, μέ καλωσύνη, μέ τρυφερότητα;

            Καί θά μᾶς δώσει ὅπως ἔδωσε στόν ἄσωτο υἱό ροῦχο πνευματικό, δαχτυλίδι πνευματικό, τροφή πνευματική καί πλοῦτο πνευματικό.

Μπορεῖς νά ἀλλάξεις

            Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει ἄγγελος!

            Ἀλλά ἄν τό θελήσει, ἡ πρώην πόρνη, ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία, γίνεται ἄγγελος πού περπατᾶ στόν ἀέρα. Καί περνᾶ τόν Ἰορδάνη πατώντας πάνω στά νερά.

            Ὁ ληστής γίνεται πολίτης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

            Ὁ ἐγκληματίας καί φονιᾶς, αὐτός ἔφταιγε γιά τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου Στεφάνου, ὁ Παῦλος, γίνεται ὁ μεγαλύτερος κήρυκας τοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ μεγαλύτερος ἄγγελος ταπεινώσεως καί ἀγάπης.

            Ἔχομε μύρια παραδείγματα ἀνθρώπων πού ἦταν ἁμαρτωλοί, ὑποδουλωμένοι στά πάθη τους… Ἀλλά κατάλαβαν τό λάθος τους καί γύρισαν.

            Καί ἐνῶ ἦταν ψυχικά παράλυτοι, ἔγιναν ψυχικά ὑγιέστατοι.

            Τώρα τήν μεγάλη Σαρακοστή, περίοδο ἀγώνα γιά διόρθωση, γιά τήν ἀπόκτηση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιά ἐπανατοποθέτηση ἀπέναντι τοῦ πνευματικοῦ ἑαυτοῦ μας καί τοῦ Χριστοῦ, ἄς δοῦμε τά πράγματα πιό καθαρά. Πιό ἤρεμα, πιό σωστά μέ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἄς ζητήσομε τό ἔλεός του καί ἄς προσπαθήσομε νά ὀρθοποδήσομε.

            Καί ὅταν θά ρθεῖ ἡ ἀνάσταση, νά αἰσθανόμαστε ἀναστημένοι πνευματικά.

            Καί τήν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀνάστασης νά εἴμαστε καί ἐμεῖς ἄξιοι νά ἀναστηθοῦμε καί νά σταθοῦμε στά δεξιά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.-

Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυροῦ Μελετίου,

διασκευασμένη ὁμιλία  πού ἔγινε στό Τσαγκαρόπουλο στίς 26/3/2000

Η θεραπεία του παραλυτικού στην Καπερναούμ (Μάρκ. 2, 1-12) Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Η σπουδαιότερη μορφή στην ιστορία δεν είναι φυσικά άλλη από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Μας επισκέφτηκε εξ ύψους για να μας αποκαλύψει την αλήθεια του Τριαδικού Θεού, τη θεότητά Του, τον τρόπο της σωτηρίας μας, αλλά και για να συναντηθεί μαζί μας, να μας γνωρίσει και ως Θεάνθρωπος, να θεραπεύσει τις πληγές μας, ψυχικές και σωματικές. Διασώζονται στα ευαγγέλια 38 περιπτώσεις θαυμάτων του Ιησού (σε κάποια απ’ αυτά υπονοούνται πολύ περισσότερα), τα θαύματα όμως που πραγματοποίησε επί γης ήταν πράγματι πάμπολλα. Διότι ο ευαγγελιστής Ιωάννης επισημαίνει ότι «υπάρχουν και πολλά άλλα που έκανε ο Ιησούς, τα οποία, εάν συμπεριληφθούν το καθένα ξεχωριστά, νομίζω ότι ούτε αυτός ο κόσμος δεν θα χωρούσε τα βιβλία που θα γραφόντουσαν» (Ιω. 21,25). Τα θαύματα του Κυρίου ήταν σημεία του νέου κόσμου της χάριτος, που εγκαινιάστηκε επίσημα κατά την Πεντηκοστή, και με τα οποία προγευόμαστε και προσανατολιζόμαστε προς την αγιοπνευματική διάσταση της βασιλείας Του, όπου δεν θα υπάρχει πόνος, δάκρυ, αρρώστιες, κακίες και θάνατος: «Ιδού, η κατοικία του Θεού είναι μεταξύ των ανθρώπων. Θα κατοικήσει μαζί τους και αυτοί θα είναι λαός του και ο ίδιος ο Θεός θα είναι μαζί τους. Θα εξαλείψει ο Θεός κάθε δάκρυ από τα μάτια τους. Ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια. Ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος θα υπάρχει πλέον, γιατί τα παλαιά παρήλθαν. Τότε εκείνος που κάθεται στο θρόνο είπε: Ιδού, τα κάνω όλα καινούργια» (Αποκ. 21,1-5). Όπως τα διψασμένα ελάφια τρέχουν στις πηγές των υδάτων, με τόση και περισσότερη θέρμη συνωστιζόταν ο κόσμος για να συναντηθεί με τον Ιησού και να ακούσει την θεία διδασκαλία Του. Όταν διαδόθηκε κάποτε πως βρισκόταν σε ένα σπίτι στην Καπερναούμ (ίσως του Πέτρου), συγκεντρώθηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι ώστε δεν υπήρχε χώρος για να σταθεί κανείς ούτε έξω από την πόρτα. Εκείνος κήρυττε το θείο λόγο. Έρχονται τότε και του φέρνουν έναν παράλυτο, που τον βαστούσαν τέσσερα άτομα. Λόγω της μεγάλης τους πίστης, και επειδή είχαν μεγάλη αγάπη στον Χριστό, αλλά και στον βαριά ασθενή συνάνθρωπό τους (ή και συγγενή τους), ανέβηκαν στην στέγη από την πίσω σκάλα του σπιτιού, αφαίρεσαν τη σκεπή (αποτελείτο από σταυρωτά ξύλινα δοκάρια, με λίγα κλαδιά, καλαμιές και παχύ στρώμα λάσπης), έκαναν ένα άνοιγμα, και κατέβασαν με σκοινιά τη μικρή κλίνη, πάνω στην οποία ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος, μπροστά στον μοναδικό Γιατρό. Όποιος αγαπά αληθινά πάντα βρίσκει τρόπους να πετύχει τον υψηλό σκοπό του και μάλιστα δείχνει την αγάπη του στην πράξη. Όταν ο Ιησούς είδε την δυνατή τους πίστη είπε στον παράλυτο: «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες» (Μάρκ. 2,5). Όπως ο καλός φυσικός πατέρας δεν αρνείται να εξυπηρετεί τα παιδιά του, έτσι και ο Ιησούς σπλαχνίστηκε και συγχώρεσε και θεράπευσε τον παραλυτικό. Τον ονομάζει «παιδί του», αφού εισάγει πλέον στην ανθρωπότητα εκκλησιαστικά οικογενειακές σχέσεις. Φαίνεται ακόμη στα λόγια Του πως η πρωταρχική ρίζα της ασθένειας είναι η φθορά και η αδυναμία της φύσεώς μας, η αμαρτία, που διαιωνίζεται είτε ως φθαρτότητα και θνητότητα κληρονομικά, είτε προκαλείται από τις ίδιες τις προσωπικές μας πράξεις. Ο μοναδικός ιατρός, Ιησούς Χριστός, θεραπεύει πρώτα την πηγή και αιτία της ασθένειας και μετά θα επακολουθήσει η γιατρειά του σώματος. Ο Θεάνθρωπος είναι εξάλλου «ο αίρων την αμαρτία του κόσμου» (Ιω. 1,29) και ο καταργών «τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιω. 3,8). Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: «Πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας τον Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνο ένας: Ο Θεός!». Διότι οι νομοδιδάσκαλοι θεωρούσαν βαρύτατη βλασφημία το να ισχυρίζεται κάποιος ότι μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες. Το περιστατικό θέλει να υπογραμμίσει τη σύγκρουση του Ιησού με την θρησκευτική ηγεσία της εποχής του, οι οποίοι δεν παραδέχονταν ότι είναι ο Υιός του Θεού και ότι έχει το δικαίωμα «αμαρτίας αφιέναι». Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται και τους λέει: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: ‘Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες’ ή να του πω: ‘Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα’; Για να μάθετε λοιπόν ότι έχω εξουσία να συγχωρώ πάνω στη γη αμαρτίες» –λέει στον παράλυτο: «Σε σένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Ο κατάκοιτος όχι μόνο θεραπεύτηκε, αλλά βρήκε τη δύναμη να σηκώσει και το στρώμα του και μπροστά σ’ όλους βγήκε έξω, ενώ ο κόσμος θαύμαζε και δόξαζε το Θεό λέγοντας: «Τέτοια πράγματα ποτέ ως τώρα δεν είδαμε» (Μκ. 2,12). Φάνηκε από τότε ότι οι θεραπείες ασθενών, και όλα τα θαύματα του Ιησού μέχρι σήμερα, είναι προγεύσεις και προμηνύματα της τελικής νίκης του Θεού πάνω στη φθορά και το θάνατο. Και αυτό απορρέει από τη μεσσιανική εξουσία του Χριστού πάνω στην αρρώστια, το σατανά, το θάνατο. Να γιατί η Εκκλησία, που είναι η συνέχεια του Ιησού πάνω στη γη, έχει την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες και να θεραπεύει «κάθε νόσο και κάθε ασθένεια», εξουσία που ο Αρχηγός της μεταβίβασε σ’ αυτήν μέσω των αποστόλων και μαθητών Του (Ιω. 20,23). Ο άνθρωπος επομένως έχει ανάγκη όχι μόνο από ψωμί και χρήματα, αλλά και από ευαισθησία, νόημα ζωής, κοινωνικότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία. Στην ουσία ο Χριστός αποκαθιστά τον παραλυτικό στην κοινωνία της εποχής του από την οποία είχε χωριστεί, δεδομένης της τότε αντίληψης ότι ήταν παράλυτος λόγω μεγάλων αμαρτιών που είχαν διαπράξει οι γονείς του ή ο ίδιος. Οι χριστιανοί επομένως δεν μπορούν να είναι παθητικοί παρατηρητές των δρώμενων πάνω στη γη, αλλά οφείλουμε να ανακουφίζουμε τους πτωχούς, τους θλιμμένους, τους διωκόμενους και τους ταλαιπωρημένους. Η Εκκλησία απαρχής και μέχρι των εσχάτων ενδιαφέρεται και για τις υλικές ανάγκες, τις κοινωνικές πληγές, τις διακρίσεις, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τα δικαιώματα των εργαζόμενων, τη φτώχεια. Το μήνυμα του Χριστού στον κάθε ασθενή είναι να ατενίζει το πρόβλημά του με αισιοδοξία και να μην το καλύπτει, να μην πάψει να πιστεύει, να μην απογοητεύεται αλλά να ανοίγεται σε φίλους και συγγενείς. Να προσπαθεί να αισθάνεται χρήσιμος και να αναμένει το θέλημα του Θεού με πίστη και υπομονή, με ελπίδα και αισιοδοξία. Έξοχα παραδείγματα τα ακόλουθα: Ο πιστός γερμανός συνθέτης Φρήντριχ Χαίντελ, αφού θεραπεύτηκε (μετά από προσευχή) από παραλυσία του δεξιού του χεριού, έγραφε για αρκετό διάστημα στη συνέχεια το αριστουργηματικό ορατόριό του ‘Μεσσίας’, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1742 στο Δουβλίνο. Η Ώντρεϋ Μύλλερ, αν και έπασχε από πολιομυελίτιδα και ήταν παράλυτη σε όλο το σώμα κάτω από λαιμό, εν τούτοις είχε τέτοια πίστη που την βοήθησε να γράψει υπέροχα άρθρα, χτυπώντας με ένα σφυράκι ανάμεσα στα δόντια τη γραφομηχανή της. Τα κείμενά της αυτά, γεμάτα δύναμη και ελπίδα, τόνωσαν το ηθικό και παρηγόρησαν χιλιάδες αναγνώστριές της. Βλέπουμε ότι η χάρη του Θεού ανακαινίζει τον άνθρωπο, τον λυτρώνει ψυχοσωματικά και ότι εξαρτάται από τη θέληση του Θεού και τη δική μας πίστη η σωτηρία μας. Η άκτιστη χάρη Του όμως δεν είναι απαραίτητο να ενεργεί πάντα τη σωματική θεραπεία (για λόγους πνευματικά παιδαγωγικούς), απ’ τη στιγμή που ο πιστός κοινωνεί ήδη με την πίστη και την αγάπη του στο μυστήριο του Χριστού, απελευθερώνεται με τη μετάνοιά του από τον εγωισμό και ατομισμό του και βαδίζει με ελπίδα και αρετή την αγιαστική του πορεία προς τη βασιλεία των Ουρανών.
 ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ: -ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΗ, Κων/νου Γρηγοριάδη, τόμ. α΄, έκδ. β΄, εκδ. Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθ. 2001 -Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ν. Νευράκη, Αθ. 1989 -ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλ. 1988