ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΜΑΤΘΑΙΟΥ Το οικολογικό πρόβλημα μέσα από την ευαγγ. περικοπή των Γεργεσηνών δαιμονισμένων.

Το οικολογικό πρόβλημα

μέσα από την      ευαγγ. περικοπή των Γεργεσηνών δαιμονισμένων.

Για τη θεραπεία δύο δαιμονισμένων ανθρώπων μας μίλησε σήμερα το Ιερό Ευαγγέλιο. Στην ανατολική όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ υπήρχε μια πόλη που λεγόταν Γέργεσα. Εκεί οι δύο δαιμονισμένοι, «Χαλεποί λίαν», που δεν έμεναν μέσα στην πόλη, έμεναν έξω, στα μνήματα και κανένας δεν τολμούσε να περάσει από το μέρος εκεί. Εκεί φτάνει ο Χριστός με τους μαθητές του. Μόλις Τον είδαν φώναξαν δυνατά: «Ποια σχέση υπάρχει μεταξύ μας Ιησού, υιέ του Θεού; Σε παρακαλούμε μη μας τιμωρήσεις»

         Την ώρα εκείνη εκεί κοντά ήταν μια αγέλη χοίρων. Οι δαίμονες, βέβαιοι ότι ο Χριστός θα τους έβγαζε από τους δύο ανθρώπους, τον παρακάλεσαν να μπουν στους χοίρους. Και ο Χριστός τους επέτρεψε όχι γιατί το αξίωσαν τα δαιμόνια, αλλά γιατί ο εβραϊκός νόμος απαγόρευε να τρέφουν γουρούνια και να τρώνε το κρέας τους. Μπήκαν λοιπόν τα δαιμόνια στους χοίρους και ολόκληρο το κοπάδι όρμισε και πνίγηκε στη λίμνη.

         Οι χοιροβοσκοί έτρεξαν τρομαγμένοι και ανέφεραν στους κατοίκους όσα έκαμε ο Χριστός. Και οι Γεργεσηνοί βγήκαν προς το μέρος όπου ήταν ο Χριστός, όχι για να εκδηλώσουν ευχαριστίες και μετάνοια, αλλά για να τον παρακαλέσουν να φύγει από την περιοχή τους. Η παρουσία του στη χώρα τους έβλαπτε τα συμφέροντα τους. Δεν ήταν επιθυμητός στην περιοχή τους. Προτιμούσαν τους χοίρους, την παρανομία, την αμαρτία και όχι το Χριστό. Και ο Κύριος, που σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, πήρε το πλοιάριο του και επέστρεψε με τους μαθητές του στην Καπερναούμ.

Αδελφοί μου!

Η συνάντηση του Χριστού με τους δαιμονισμένους είναι μια αποκάλυψη αφ’ ενός μεν για την  πραγματικότητα του έργου του διαβόλου και αφ’ ετέρου βέβαια της δυνάμεως του Χριστού.

Ας επικεντρώσουμε όμως σήμερα την προσοχή μας, πέρα από τους δαιμονισμένους, στα σημεία τα άβια και τα έμβια που αντιμετώπισαν την μανία και την κακία των δαιμόνων.

 Το ένα είναι η γη, το νεκροταφείο όπου έμεναν οι δαιμονισμένοι και έτσι ο χώρος εκείνος έγινε ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων, η γη δηλαδή που από δημιούργημα του Θεού έγινε κατοικητήριο των δαιμόνων.

Το άλλο είναι τα ζώα, οι χοίροι, που δέχθηκαν την μανία των δαιμόνων.

Και το τρίτο η θάλασσα μέσα στην οποία πνίγηκαν οι χοίροι.

Όλη η δημιουργία του Θεού, αγαπητοί Χριστιανοί, ήταν καλή από την αρχή. Ακόμη και αυτός ο εωσφόρος ήταν αρχάγγελος, φωτεινός. Ο Θεός δεν δημιούργησε τίποτε το κακό. Όλα είναι εξ αρχής καλά. Γι’ αυτό μετά από κάθε δημιουργική ημέρα γράφει ο Μωϋσής: «και είδεν ο Θεός ότι καλόν και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωΐ ημέρα μία». Όμως, ο εωσφόρος, που εγωιστικά αυτονομήθηκε από το Θεό, «σήκωσε μπαϊράκι» θα λέγαμε με τη σημερινή ορολογία, έγινε σατανάς, γέννησε το κακό, παρακίνησε τον άνθρωπο στην πτώση, και στην συνέχεια το κακό έπεσε σε ολόκληρη την κτίση. Στην πραγματικότητα η κτίση στενάζει μαζί με τον πεσμένο άνθρωπο.

Καταστρεπτικό λοιπόν το έργο του διαβόλου. Μισεί υπερβολικά τον άνθρωπο και όλη τη δημιουργία. Επιζητεί να καταστρέψει ό,τι βρίσκεται κάτω από τα μάτια του Θεού. Διακατέχεται από υπερβολική θανατηφόρο μισανθρωπία. Εμπνέει σκέψεις εναντίον του Θεού, επηρεάζει την βούληση του ανθρώπου, ενεργεί στην φύση καταστρεπτικά.

Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα βλέπουμε ότι ο άνθρωπος δαιμονίσθηκε και στην συνέχεια η γη, τα ζώα και η θάλασσα δέχθηκαν την καταστρεπτική μανία των δαιμόνω,. Εδώ ακριβώς επεξηγείται πως μολύνεται η κτίση από την καταστρεπτική μανία του διαβόλου, αλλά και από τον εμπαθή άνθρωπο.

Αδελφοί μου!

Όλοι κάνουν λόγο για το λεγόμενο οικολογικό πρόβλημα, που τείνει να καταστρέψει τα οικοσυστήματα, αλλά και αυτήν την ίδια την ζωή μας  μα και την γη στην οποία ζούμε. Σήμερα τα πάντα είναι μολυσμένα, η γη, το νερό, ο αέρας, η θάλασσα, τα ζώα και φυσικά μαζί με όλα αυτά κι εμείς οι ίδιοι.

Όλοι επίσης επιρρίπτουν ευθύνες στις Κυβερνήσεις και στους ανθρώπους που αποβλέπουν στο κέρδος παραβλέποντας τις επιπτώσεις που έχει αυτή η βιομηχανία του χρήματος σε όλον τον πλανήτη Αγνοούν όμως ότι όλα αυτά προέρχονται από μια ζωή απομακρυσμένη από το Θεό και στην ουσία από νου διαβολοκρατούμενο.

Πέρα όμως από το οικολογικό πρόβλημα, συγχρόνως ο άνθρωπος μολύνει και με άλλο πνευματικό τρόπο την κτίση. Ενώ όλη η κτίση που είναι το δημιούργημα του Θεού και φανερώνει την δόξα Του και το μεγαλείο Του, είναι καλή λίαν εν τούτοις ο άνθρωπος τη μολύνει με τις αμαρτίες και τα ατοπήματά του.

Πολλές αναρχικές (αντικοινωνικές) ενέργειες, που βλέπουμε να εκδηλώνονται στην σημερινή κοινωνία, και το φοβερό κύμα βίας, είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας. Οι πόλεμοι και οι διάφορες ακαταστασίες έχουν αιτία την πλεονεξία τη φιλαργυρία την επικυριαρχία των δυνατών στους αδυνάτους. Ξεκινάνε από  τη βουλιμία, των πλουσίων για να διαφυλάξουν και να αυξήσουν τα αγαθά τους. Αυτή η επισώρευση των υλικών αγαθών σε λίγους ανθρώπους που σήμερα, για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, ενός ζαλισμένου κοπαδιού, την ονομάσαμε «οικονομική κρίση», δημιουργεί πολλά και θα δημιουργήσει αφάνταστα μεγάλα προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο.

Κάθε αμαρτία, αδελφοί μου, είναι απώλεια της θείας Χάριτος και καταστροφή της κοινωνίας. Η μισοθεΐα και η μισανθρωπία είναι στενότατα συνδεδεμένες. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μας λέγει ότι οι αμαρτωλοί είναι χειρότεροι από τους δαιμονιζομένους κατά το σώμα. Διότι οι δαιμονισμένοι κατακομματιάζουν τα σώματά τους και βλάπτουν τους παρευρισκομένους, ενώ οι αμαρτωλοί με τις πονηρές επιθυμίες και πράξεις διαφθείρουν και τις δικές τους ψυχές και τις ψυχές αυτών που τους πλησιάζουν, κατακρεουργούν στην προσπάθειά της εκπλήρωσης των ανόμων συμφερόντων τους την πλάση ολόκληρη. Δολοφονούν ψυχές, σκοτώνουν τον πλανήτη μας. Οι δαιμονισμένοι κατά τον καιρό του θανάτου λυτρώνονται από την επήρεια των δαιμόνων, αφού ξεχωρίζεται η ψυχή από το σώμα, ενώ «οι αμετανοήτως αμαρτάνοντες» έχουν αιώνια βλάβη. Όλοι σπλαχνιζόμαστε εκείνον που ενοχλείται από τον δαίμονα στο σώμα, όλοι όμως μισούμε τον φονιά, τον φιλάργυρο, τον υπερήφανο, τον αναίσχυντο και ανυπότακτο. Ο δαιμονισμένος καταλαμβάνεται από το δαιμόνιο χωρίς να το θέλει, ενώ ο «φιλαμαρτήμων» με την θέλησή του κάνει κακό. Αυτά δείχνουν την αντικοινωνικότητα της αμαρτίας.

Αυτό είναι το μισάνθρωπο πρόσωπο του διαβόλου και το αντικοινωνικό του έργο. Το κακό είναι ότι όλος ο πολιτισμός μας δεν θέλει να κατανοήσει αυτήν την πραγματικότητα. Όχι μόνο δεν τα αντιμετωπίζει, αλλά ούτε μιλάει γι’ αυτή την πλευρά του διαβόλου κλείνει τα μάτια στην αμαρτία και όλα τα παρεπόμενά της. Γι’ αυτό μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε, ότι μένει ο άνθρωπος αλύτρωτος, ανίσχυρος και αδύνατος. Η Ορθόδοξη ανθρωπολογία, που είναι η κατ’ εξοχήν παιδεία βγάζει τον άνθρωπο από τον εγκλωβισμό του στην πλάνη του διαβόλου και της αμαρτίας και τον καθιστά ελεύθερο. Χωρίς αυτή την αναφορά και την προσπάθεια ο άνθρωπος είναι στην κυριολεξία αυτοκτονεί αφού είναι μονοδιάστατος.

Σκέψεις και στοιχεία έχουμε πάρει από σχετική γραπτή ομιλία του Σεβ. Μητ/λίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.κ  ΙΕΡΟΘΕΟΥ (www.parembasis.gr)  και από το βιβλίο του «Όσοι Πιστοί» Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά)

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ; (ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

    Είναι εμφανές το κακό στη ζωή μας;  Μπορούμε να το εντοπίσουμε, να το αρνηθούμε, να παλέψουμε εναντίον του, να το νικήσουμε τελικά; Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Διότι το κακό άλλοτε φαίνεται καθαρά, καθώς δίνει σημεία της καταστροφικότητας η οποία το συνοδεύει, άλλοτε όμως  βρίσκεται κρυμμένο πίσω από αυτό που ονομάζουμε «δικαίωμα» και καλύπτεται πίσω από την δίψα του ανθρώπου για επιτυχία και ευτυχία με κάθε τρόπο. Ακόμη όμως και να το κατανοήσουμε, η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι δεν είμαστε σε θέση να το αντιμετωπίσουμε. Το κακό μοιάζει κάποτε ακατανίκητο. Άλλοτε πάλι μας παραπλανά. Μας δίνει την εντύπωση ότι αρκεί η επιθυμία μας, η διάθεσή μας και αυτό θα μπει στο περιθώριο. Είναι ο ανθρώπινος εγωκεντρισμός, ο οποίος δεν αποδέχεται ότι στη ζωή υπάρχει και η οδός της ταπεινοσύνης και της υπομονής έναντι του κακού. Αρκεί να γνωρίζουμε ότι αυτό υπάρχει και ποιο είναι.

             Είναι πολύ διδακτική η συνάντηση του Χριστού με δύο δαιμονισμένους ανθρώπους στο νησί των Γεργεσηνών. Ο Χριστός γνωρίζει ότι οι άνθρωποι κατέχονται από το κακό. Είναι εμφανή τα σημάδια. Είναι «χαλεποί λίαν», κατοικούν στα μνήματα και κανείς δεν μπορεί να περάσει από τον δρόμο στον οποίο αυτοί διαφεντεύουν με την παρουσία τους και μόνο (Ματθ.   8,28). Στα πρόσωπά τους αποτυπώνονται τα σημεία του κακού: η χαλεπότητα, δηλαδή η αγριότητα της καρδιάς που σε κάνει να φοβάσαι να τους κοιτάξεις κατά πρόσωπον, η διαρκής παραμονή τους στο θάνατο και τις μορφές του (μοναξιά, ακοινωνησία με τους άλλους ανθρώπους, ομφαλοσκόπηση και εσωστρέφεια) και η εξουσία της βίας και του φόβου που έχουν επιβάλει εκεί όπου βρίσκονται. Αξιοσημείωτο ότι οι άνθρωποι τους αποφεύγουν. Γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να πολεμήσουν εναντίον τους και να υποτάξουν το κακό. Έχουν παραδώσει τη συγκεκριμένη περιοχή σ’ αυτούς. Κατανοούν ότι θα είναι για πάντα μία πληγή. Δεν πηγαίνουν να παλέψουν κατά μέτωπο μαζί τους. Δεν είναι απλώς ότι φοβούνται. Κατά βάθος νιώθουν ανήμποροι να νικήσουν το κακό με τις δικές τους δυνάμεις. Έτσι επιλέγουν μία ηττοπαθή μεν στάση φαινομενικά, σώφρονα όμως στην ουσία.

             Μόνο ο Χριστός μπορεί να αντιμετωπίσει το κακό κατά μέτωπο. Και αυτό οι δαίμονες, οι εκφραστές του, το γνωρίζουν καλά.  Γι’ αυτό και δεν αντιστέκονται στο Χριστό. Δεν μπορούν όμως να νικήσουν την κακία που έγινε φύση τους. Έτσι του ζητούνε να αφήσουν τους ανθρώπους, αλλά να εισέλθουν στο κοπάδι των χοίρων, το οποίο, αντίθετα με τον μωσαϊκό νόμο, δηλαδή τις εντολές του Θεού, εκτρέφουν οι κάτοικοι του τόπου. Και ο Χριστός τους δίνει την άδεια. τους επιτρέπει να κάνουν το θέλημά τους, με αποτέλεσμα οι χοίροι να πνιγούνε. Ο Χριστός δεν υπέκυψε στη δύναμη του κακού. Υπέδειξε με τον τρόπο και την απόφασή Του στους κατοίκους του νησιού ότι κι εκείνοι με τη σειρά τους, παρότι προφύλασσαν φαινομενικά τους εαυτούς τους από το κακό της συνάντησης με τους δαιμονισμένους, στην ουσία ήταν δέσμιοί του. Διότι και αυτοί, στο όνομα του κέρδους, της φιληδονίας και των δικαιωμάτων τους, βίωναν τα σημάδια του κακού.Ήταν χαλεποί πνευματικά, διότι είχαν αποστεί της κοινωνίας με τον Θεό, όπως αυτή εκφράζεται με την υπακοή στο θέλημά Του. Κατοικούσαν στα μνήματα της αισχροκέρδειας, της αδιαφορίας για την κοινωνία με τους υπόλοιπους Ιουδαίους, καθώς είχαν επιλέξει την οδό της ειδωλολατρίας, αφού τους χοίρους τους πουλούσαν στους εθνικούς για να κερδίσουν χρήματα και να ζούνε εν ανέσει, ενώ δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τα πάθη τους, με αποτέλεσμα να μην θέλουν τον Χριστό να κατοικήσει ανάμεσά τους. Έτσι, Εκείνος, με λύπη, θα φύγει από το νησί τους. Θα δείξει μ’ αυτό τον τρόπο ότι απέναντι στο κακό τελικά δεν είναι πάντοτε λύση η κατά μέτωπον επίθεση, αλλά η αποχώρηση από την κοινωνία μ’ αυτό, εφόσον οι φορείς του παραμένουν αμετανόητοι και εφόσον υπάρχει η δυνατότητα να βρεθούμε κάπου αλλού.

              Αυτοί οι τρεις τρόποι αντιμετώπισης του κακού μάς διδάσκουν πολλά και στην δική μας πραγματικότητα. Από την μία, εφόσον το εντοπίζουμε, καλούμαστε να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας έναντί του. Αν δεν επαρκούν, η σωφροσύνη και η υπομονή μάς δίνουν τη δυνατότητα να κερδίσουμε χρόνο, ώστε με την βοήθεια και του Θεού και εκείνων που μας αγαπούνε να μπορέσουμε να το νικήσουμε όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Από την άλλη, η αυτοκριτική και η αυτογνωσία, όταν συνοδεύονται από αληθινή μετάνοια, μάς δίνουν τη δυνατότητα να δούμε αν κι εμείς έχουμε επιλέξει τον τρόπο του κακού. Και τότε η υπακοή στο θέλημα του Θεού, η επιλογή της αγάπης και όχι της πλεονεξίας και της ειδωλολατρικής εμμονής στα υλικά αγαθά, όπως επίσης και η διάθεση για αληθινή κοινωνία με τον πλησίον, με τον οποίο καλούμαστε να συγκατοικούμε, να συνυπάρχουμε, αποτελεί την αφετηρία της νίκης κατά του κακού. Τέλος, η απαλλαγή από την δαιμονική οίηση και αλαζονεία ότι μόνοι μας μπορούμε να τα καταφέρουμε  και η επίκληση της βοήθειας του Θεού, όπως αυτή εκφράζεται με την πίστη, με την βεβαιότητα ότι Εκείνος δεν θα μας εγκαταλείψει, η ταπείνωση να γνωρίζουμε ότι μπορούμε να περιμένουμε το θέλημά Του να εκφραστεί , θα μας βοηθήσει να διαπιστώσουμε ότι το κακό δεν είναι ακαταμάχητο, αλλά νικιέται πρώτα εντός μας, με την ελευθερία της καρδιάς μας.            Η Εκκλησία δεν θα παύει να μας διδάσκει την ανάγκη για σωφροσύνη και υπομονή, για αυτοκριτική και μετάνοια, για ταπεινή πίστη στην πρόνοια του Θεού και την ίδια στιγμή στην βεβαιότητα ότι ο Χριστός νίκησε το κακό στις ποικίλες μορφές του με τον θάνατο και την ανάστασή Του και μαζί Του μπορούμε κι εμείς. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ακόμη κι αν πρόσκαιρα το κακό  φαίνεται ακατανίκητο, εμείς δεν θα χάσουμε την ελπίδα μας. Αλλά και δεν θα προξενήσουμε μεγαλύτερο κακό στον εαυτό μας, προσπαθώντας να νικήσουμε κάτι το οποίο είναι χαλεπό λίαν για να αντιμετωπιστεί  με τις ανεπαρκείς δυνάμεις μας.

Κέρκυρα, 5 Ιουλίου 2015
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κήρυγμα Κυριακῆς 5.07.2015 (Κυριακή E΄ Ματθαίου Γαλ. ε΄ 22-στ΄ 2) «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος»

Κήρυγμα Κυριακῆς 5.07.2015

(Κυριακή E΄ Ματθαίου Γαλ. ε΄ 22-στ΄ 2)

«Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος»

Τήν 5η Ἰουλίου ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ Ὁσίου καί θεοφόρου πατρός Ἀθανασίου τοῦ ἐν Ἄθω. Ἕναν Ὅσιο Πατέρα ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὁ θεμελιωτής τοῦ Μοναχισμοῦ στό Ἅγιον Ὄρος. Καί καθώς ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἕναν Ὅσιο, ὁ ὁποῖος ἀγωνίσθηκε, σχεδόν σέ ὁλόκληρη τήν ζωή του κατά τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας καί προσπάθησε μέ ἐπιτυχία νά ἐφαρμόσει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀναγινώσκεται ὁ ἀπόστολος ἀπό τήν Πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού μᾶς ὁμιλεῖ γιά τόν καρπό τοῦ Πνεύματος. Ἐκ προοιμίου ὁ Ἀπόστολος μᾶς δίνει τά χαρακτηριστικά τοῦ ἀνθρώπου πού ἀγωνίσθηκε στήν ζωή του καί τό ἅγιον Πνεῦμα ἐσκήνωσε στήν ὕπαρξή του ἀποδίδοντάς του ἔτσι τά ἀποτελέσματα, τούς καρπούς δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ ἄνθρωπος ὁμοιάζει μέ ἕνα δέντρο, ἕνα δέντρο τό ὁποῖο πρέπει νά ἀνθίσει καί νά καρποφορήσει. Γιατί ἀλλιῶς ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς πληροφορεῖ «πᾶν δένδρον μή ποιοῦν καρπόν καλόν ἐκκόπτεται καί εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. ζ΄ 19). Τό δέντρο δηλαδή πού δέν δίνει καρπούς ἀγαθούς κόπτεται καί παραδίνεται στήν φωτιά γιά νά καεῖ καί νά ἀφανισθεῖ. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ μᾶς. Κάθε ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν καρποφορεῖ στήν ζωή του, δέν ἔχει ἀρετές πού εἶναι οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν εἶναι δηλ. πνευματοφόρος, χάνεται στήν ἄβυσσο τῆς Κολάσεως μακριά ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τόν ἠτοιμασμένο τόπο ἀπό τόν Κύριο μας ὅπως ὁ ἴδιος μᾶς τό ὑποσχέθηκε.

Προβάλλοντας ἔτσι ἡ Ἐκκλησία ἕναν Ὅσιο, καλεῖ καί ὅλους ἐμᾶς νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά γίνουμε δέντρα, καλλίκαρπα καί πολύκαρπα. Καί θά ἦταν πολύ διδακτικό γιά ὅλους μας νά ἀναφερθοῦμε δι’ ὁλίγων σ’ αὐτούς τούς καρπούς, σ’ αὐτές τίς ἀρετές πού καθαρίζουν τόν ἄνθρωπο καί τόν παρουσιάζουν ἱματισμένο καί σοφρωνοῦντα, ἔμπροσθεν τοῦ θρόνου τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ.

Οἱ καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι χωρισμένοι σέ τρεῖς τριάδες εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Πρῶτον εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη πού εὔκολα ξεστομίζεται ἀπό τά χείλη τῶν ἀνθρώπων χωρίς ὅμως οὐσία καί ἀνταπόκριση στό πραγματικό. Ἀγάπη ὄχι τῶν λόγων ἀλλά τῶν ἔργων. Ἀγάπη θυσιαστική μιμούμενη ἐκείνη τήν τέλεια ἀγάπη πού εἶχε ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός δίνοντας του τό ἔναυσμα γιά νά ἀνέβει στόν Σταυρό. Τέτοια ἀγάπη ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος καί τέτοια ἀγάπη ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Κύριος. Ἀγάπη πού θυσιάζει τά πάντα γιά νά δώσουμε τό ἑαυτό μας στούς ἄλλους, ἀγάπη πού νά καλύπτει τά πάντα πού νά συγχωρεῖ, πού νά νουθετεῖ, πού νά ἀγκαλιάζει, πού νά εἶναι ἀνιδιοτελής, πού τέλος νά ὁδηγεῖ στόν παράδεισο καί στήν σωτηρία.

Δεύτερον εἶναι ἡ χαρά. Ὅταν κανείς ἀγαπᾶ μέ τόν τρόπο πού ἀνέλυσα πιό πάνω εἶναι ἀπόλυτα βέβαιο ὅτι θά ἔχει μέσα του χαρά.

Δέν μπορεῖ κανείς νά ἔχει ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους καί τόν Θεό καί νά μήν εἶναι χαρούμενος. Χαρά πού διαλύει κάθε ἴχνος ἀπελπισίας καί λύπης. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ πνευματοφόρος φέρει μέσα του τήν χαρά τοῦ Κυρίου ἔτσι ὅπως ὁ Κύριος μας τήν μετέδωσε μετά τήν Ἀνάστασή του δίνοντας χαρά ἐν ὅλῳ τόν κόσμο.

Τρίτον εἶναι ἡ εἰρήνη. Εἰρήνη ἐσωτερική πού ἀποκτᾶ ὁ ἄνθρωπος κάνοντάς τον εἰρηνικόν μέ ὅλους, ἀλλά δίνοντάς τους καί τήν ἐσωτερική εἰρήνη, ἀσφαλίζοντάς τον ἀπό κάθε βέλος ταραχῆς καί θυμοῦ. Προχωρώντας τίς σκέψεις μας βλέπουμε ὅτι οἱ καρποί τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀλληλένδετοι, ὡς μία ἀλυσίδα ἤ καλλίτερα ὡς μία κλίμακα πού κανείς ἀνεβαίνει κατακτώντας τίς ἀρετές. Ἔτσι δικαίως ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος...». Δηλαδή θεωρεῖ ὅλες αὐτές τίς ἀρετές πού ἀπαριθμεῖ ὡς ἕνα καρπό πού κατέχει κάθε ψυχή ἀγωνιζομένου χριστιανοῦ.

Τέταρτον εἶναι ἡ μακροθυμία. Μακροθυμία πρός πάντας. Μακροθυμία πού κάνει τήν καρδιά μας τόσο ἀνοιχτή, ὡς ὡκεανόν, καί χωράει ὅλους χωρίς νά ἀνταποδίδουμε κανένα κακό. Ἡ μακροθυμία καταργεῖ τό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ καί ὁδόντα ἀντί ὀδόντος» καθώς ἡ μακροθυμία δίνει στόν ἄνθρωπο αὐτό πού ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει γιά τούς ἀποστόλους «λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν» (Α΄ Κορ. δ΄ 12-13). Ἀλλά τό ἀνώτερο καί τελειότερο ἐκεῖνο πού ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἀναφέρει στήν Α΄ ἐπιστολή του γιά τόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν «ὅς λιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόροι, πάσχων οὐ ἠπείλει» (Α΄ Πέτρου β΄ 23). Σέ μία ἐποχή πού μᾶς πετροβολοῦν ἄς δείξουμε μακροθυμία γιά νά ὠφεληθοῦμε.

Πέμπτον εἶναι ἡ χρηστότητα. «Γεύσασθαι καί ἴδετε ὅτι Χριστός ὁ Κύριος...». Ἡ χρηστότητα ἐκείνη ἡ ἀρετή πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν καλοσύνη ἀντιμετωπίζοντας ὅλους ἐκείνους μέ καλοσύνη, οὕτως ὥστε ἡ συμπεριφορά σου νά εἶναι ὠφέλιμη γιά ὅλους.

Ἕκτον εἶναι ἡ ἀγαθοσύνη.Ἔχοντας ὅλα τά παραπάνω ἡ ἀγαθοσύνη σέ ὁδηγεῖ νά κάνεις ὅλα αὐτά πράξη. Οἱ καλές δηλ. πράξεις, ἡ ἀρετή τήν ὁποία ἔχεις σέ κάνουν ἀγαθόν δηλαδή ἐνάρετο. Μέσα στόν κόσμο τῆς πονηρίας πού ζοῦμε, προσευχόμαστε καθημερινῶς στήν Κυριακή προσευχή «ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ». Οὕτως ὥστε νά ἀποκτήσουμε τήν ἀγαθωσύνη, γιά νά μετατρέψουμε τόν κόσμο τόν ἁμαρτωλό καί πονηρό σέ ἐνάρετο.

Ἕβδομο εἶναι ἡ πίστη. Πίστη σημαίνει ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Νά ἐμπιστευθείς ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή σου στό Θεό, δείχνοντας τήν ὑπακοή σου καί τήν ὑποταγή σου στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πίστη ἀκράδαντη καί ἀσάλευτη πού σέ προφυλάσσει ἀπό τίς παρεκκλίσεις καί τούς ἐκτροχιασμούς, πού σοῦ διασαλεύουν τήν σταθερή πορεία σου.

Ὄγδοο, ἡ πραότητα. «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ....» (Ματθ. 11, 29). Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ὑπέρτατη ἀποκάλυψη τῆς πραότητος τοῦ Θεοῦ καί εἶναι πηγή τῆς δικῆς μας πραότητος, ὅπως διακηρύττει «Μακάριοι οἱ Πραεῖς...» (Ματθ. 5,4). Ἡ πραότητα εἶναι σημεῖο τῆς παρουσίας τῆς ἄνωθεν Σοφίας καί χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Μαθητῶν Του (Β΄ Κορ. 10,1). Εἶναι στολίδι τῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι δείχνουν γαλήνια πραότητα πρός ὅλους.

Ἔνατον, ἡ ἐγκράτεια. Αὐτός πού μπορεῖ καί χαλιναγωγεῖ τόν θυμό του καί συγκρατεῖ τόν νεύρα του, μπορεῖ ἑπομένως καί νά συγκρατεῖ καί τά ἄλλα πάθη του τά ὁποῖα σκοτώνουν καί καταδικάζουν τήν ψυχή.

Αὐτό ἀδελφοί μου εἶναι καρπός τοῦ Πνεύματος πού κάθε ἀγωνιζόμενος χριστιανός ἀποκτᾶ μέσα ἀπό τήν ἄσκηση καί τήν ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἄς προσπαθήσουμε ὅλοι νά ἀποκτήσουμε τίς ἀρετές αὐτές, νά τίς καλλιεργήσουμε καί νά ἀποδώσουμε τόν καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς δέντρα καλλίκαρπα καί πολύκαρπα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Τα συμφέροντα διώχνουν τον Θεό

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Τα συμφέροντα διώχνουν τον Θεό

Ιδιαίτερα διδακτική είναι η σημερινή Ευαγγελική διήγηση, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Χριστός, διερχόμενος την χώρα των Γαδαρηνών, συνάντησε δύο δαιμονισμένους ανθρώπους, τρομερούς στην όψη, που ζούσαν στα μνήματα και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κατοίκων της γύρω περιοχής. Ο διάβολος, αναγνωρίζοντας την Θεϊκή ιδιότητα του Ιησού, φοβούμενος μην τον βασανίσει, παρακάλεσε τον Κύριο να του επιτρέψει, αφού εγκαταλείψει τους δύο ταλαίπωρους υποτελείς του, να κυριέψει μία αγέλη χοίρων που έβοσκαν εκεί κοντά. Ο Χριστός δέχθηκε την παράκλησή τους και η αγέλη των χοίρων, κυριευμένη από τα πλήθη των δαιμονίων, όρμησε στον γκρεμό και καταποντίστηκε στη θάλασσα. Οι βοσκοί έντρομοι επέστρεψαν στην πόλη και ανήγγειλαν όσα συνέβησαν, δηλ. την θεραπεία των πρώην δαιμονισμένων και την απώλεια της αγέλης. Και τότε συνέβη κάτι ανέλπιστο και παράδοξο: όλοι οι κάτοικοι της πόλης ζήτησαν από τον Ιησού να φύγει από κοντά τους, ν’ απομακρυνθεί από τα σύνορά τους.

Είναι όντως περίεργη η στάση των Γαδαρηνών. Θα περίμενε κανείς να εκφράσουν τον θαυμασμό τους μπροστά στο θαύμα της αγάπης του Θεού ή και να Του ζητήσουν να μείνει κοντά τους, για να τους διδάξει την αλήθεια του Ευαγγελίου Του, όπως συνέβη σε άλλη, ανάλογη περίπτωση. Δεν το έπραξαν, όμως, για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι δεν είχαν αγάπη στην καρδιά τους. Δεν αγάπησαν ποτέ, πραγματικά, τους ανθρώπους. Αντί να χαρούν με τη χαρά των θεραπευμένων πρώην δαιμονισμένων και να τους εντάξουν άφοβα, πλέον, στην κοινωνία τους, επιδεικνύουν αναπάντεχη σκληρότητα κατά του ευεργέτου, όχι μόνο των δύο, αλλά όλης της τοπικής κοινότητας, η οποία, χάρη στον Χριστό, απαλλάχθηκε από μία μεγάλη απειλή, έπαψε πια να κυριαρχείται από τις ορέξεις του διαβόλου, γλίτωσε από το αποκρουστικό θέαμα των οργάνων του σατανά. Η απουσία της αγάπης, ουσιαστικά δαιμονοποίησε τους ίδιους, λες και η πατρίδα τους δε μπορούσε να ζήσει χωρίς δαίμονες…

Υπάρχει, όμως και ένας ακόμα λόγος για τον οποίο οι Γαδαρηνοί έδιωξαν τον Χριστό από τα μέρη τους. Ο Χριστός έπληξε τα συμφέροντά τους. Το κοπάδι με τους χοίρους σηματοδοτούσε την υλική ευμάρεια και τον πλούτο, που μόλις έχασαν και αυτό μέτρησε περισσότερο στην κρίση τους, για την στάση τους απέναντί Του. Έδιωξαν τον Χριστό από κοντά τους, γιατί δεν ταίριαζε με τον υλιστικό τρόπο της ζωής τους, γιατί η απανθρωπιά είχε τυφλώσει το νου τους. Τελικά, αυτοί ήταν οι πραγματικά δαιμονισμένοι και όχι οι δύο θεραπευμένοι συμπολίτες τους, οι οποίοι, πλέον, βίωναν την ευλογία της ευεργετικής μέριμνας του Θεού στη ζωή τους.

Η πιο πάνω εικόνα είναι τραγικά επαναλαμβανόμενη στις μέρες μας. Βλέπουμε παντού γύρω μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο Χριστός να εξωθείται από τα όρια της ζωής μας ή και να διαπομπεύεται. Τα συμφέροντα που εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο, οι κοσμικές ιδεολογίες που τείνουν να κυριαρχήσουν στην κοινωνία, οι αντίθεες πολιτικές δυνάμεις που παίζουν με την απελπισία των απλών ανθρώπων για να εδραιώσουν την εξουσία τους, εξωθούν τον Χριστό πέρα από τα όρια του κοινωνικού μας βίου. Ο διάβολος, ευαγγελιζόμενος την «πρόοδο», την οικονομική «αναγέννηση», την αποκατάσταση των εισοδημάτων, επενδύοντας δηλ. στην ικανοποίηση των κάθε λογής πρόσκαιρων και απατηλών συμφερόντων, επιδιώκει και τελικά, πετυχαίνει να εξαγοράσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων και να καταστήσει τον Χριστό ξένο, περιττό, χθεσινό, οπισθοδρομικό.

Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, συχνά ο Χριστός δεν είναι αποδεκτός και  αναγκάζεται να απομακρυνθεί απορημένος για την αχαριστία των παιδιών Του. «Όταν προσφέρουμε αλλού την καρδιά μας. Αντί ν’ αγαπήσουμε πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα τον Χριστό, αγαπούμε άλλα πρόσωπα, άλλα πράγματα. Αντί να διαφυλάξουμε την καρδιά μας καθαρή, την αφήνουμε να υποδουλώνεται σε ποικίλα πάθη, πάθη σκοτεινά και ανομολόγητα, μερικές φορές. Γινόμαστε φιλόχρυσοι παρά φιλόχριστοι, φιλόσαρκοι παρά φιλόθεοι, φιλόδοξοι παρά ταπεινοί. Έτσι ο Χριστός φεύγει από την καρδιά μας. Δεν Τον θέλουμε. Τον αγνοούμε ή και Τον διώχνουμε».

Παρόλα αυτά, αγαπητοί μου, ο Χριστός επιμένει να μας αγαπά και να μας ευεργετεί. Η αχαριστία μας δε μπορεί να κάμψει την αγάπη Του, δε μπορεί ν’ αλλοιώσει την ουσία Του. Γι’ αυτό, ας αναλογιστούμε την εικόνα που συχνά επιδεικνύουμε, ενστερνιζόμενοι την ανομολόγητη συμπεριφορά των αχάριστων Γαδαρηνών. Η απομάκρυνση του Χριστού από τη ζωή μας έχει τραγικά αποτελέσματα, σαν κι αυτά που βιώνει η κοινωνία μας στην εποχή μας, αλλά και ο κόσμος όλος στην πορεία της ιστορίας. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τα δεδομένα και να ζητήσουμε από τον Χριστό να μείνει μαζί μας. Ή καλύτερα, ν’ αποφασίσουμε να μείνουμε εμείς κοντά Του, προσαρμόζοντας την ζωή μας στο Θείο θέλημά Του. ΑΜΗΝ!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - Επεξήγηση ευαγγελικής περικοπής «Δίκαιος ο Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησε»

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρεται στην θεραπεία των δύο δαιμονιζομένων Γαδαρηνών από τον Κύριο της Δόξης Χριστό.
Ο των όλων Κύριος και Βασιλεύς των ουρανών ήλθε αυτεπάγγελτος εξ ουρανού δια να αποδώσει σε ένα έκαστο το δίκαιο και να καταργήσει το βασίλειο και την δύναμη του Διαβόλου και των Αγγέλων αυτού.
Ήλθε στην γή ως άνθρωπος, ο απαθείς την θεότητα, πλήρης αγάπης, αγαθότητας, δικαιοσύνης, φιλανθρωπίας, οικτιρμών και ελέους δια να σχίσει το χειρόγραφο των αμαρτιών του ανθρωπίνου γένους και να διαγράψει την έχθρα μεταξύ του Θεού και ανθρώπων.

Δανείστηκε την ανθρώπινη σάρκα ο Δίκαιος Θεός με μοναδικό σκοπό να την αγιάσει και να την ελευθερώσει από το σκοτάδι, την πλάνη, το ψεύδος, την κακία και να την επαναφέρει στην αρχαία μακαριότητα, ήτοι στην αγκαλιά ξανά του Θεού Πατέρα.
Έκλινε ουρανούς και ήλθε στην γή ο απαθής την θεότητα, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, γεννηθείς υπό της αειπαρθένου Μαρίας δια να φωτίσει με το αΐδιο φώς Του τους εν σκότει και σκιά καθημένους και να αποδώσει σ΄ ένα έκαστο κατά τα έργα αυτού.
Ο Κύριος των κυριευόντων και Βασιλεύς των βασιλευόντων, πλήρης αγάπης και αγαθότητας, είναι δίκαιος και αποδίδει δικαιοσύνη, αγιασμό και απολύτρωση σ΄εκείνους που τον πιστεύουν, αλλά όμως θα τιμωρήσει και τους αποστάτες δαίμονες.
Οι δαίμονες το γνωρίζουν αυτό και δια τον λόγο αυτό βλέπουμε στην ευαγγελική περικοπή να ταράσσονται, να φοβούνται την παρουσία του Κυρίου: «ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;», ήλθες εδώ πρόωρα δια να μας βασανίσεις;
Ο αρχηγός της κακίας, της πονηρίας, της απάτης, του ψεύδους και της παρανομίας φοβάται την τιμωρία, φοβάται ότι με την παρουσία του Κυρίου θα χάσει την δύναμή του, θα χάσει την εξουσία του, θα φανεί γυμνός σε εκείνους που τους ώθησε να βόσκουν, παρά την απαγόρευση του Μωσαϊκού νόμου χοίρους.
Και ενώ ο Κύριος ελευθερώνει από τα δεσμά του διαβόλου τους δύο δαιμονιζομένους, επιτρέπει όμως στους δαίμονες να εισέλθουν στο κοπάδι των χοίρων, το οποίο έβοσκε εκεί πλησίον· και ολόκληρο το κοπάδι έπεσε στην θάλασσα, και « απέθανον εν τοις ύδασι».
Η παρανομία γεννά την αμαρτία, την οποία αμαρτία τιμωρεί ο Δίκαιος Θεός: «Δίκαιος ο Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησε», μας λέγει ο προφητάναξ Δαβίδ. Την παρανομία δεν την ευλογεί ο Θεός. Ο Θεός θέλει το πλάσμα Του, τον κατ΄ εικόνα Του πλασθέντα άνθρωπο, να πράττει το έννομο, το δίκαιο, το αγαθό, το αληθινό και να φθάσει έτσι στο καθ΄ ομοίωση.
Πολλοί άνθρωποι πολλές φορές μιμούνται τους βοσκούς των χοίρων της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, και επιζητούν με κάθε δόλιο τρόπο το άνομο κέρδος, ζητούν να αποκτήσουν όλο και περισσότερα υλικά αγαθά - όχι με την δικαιοσύνη και την έντιμο εργασία, αλλά με την αδικία και την παρανομία.
Δυστυχώς, η ακόρεστος δίψα του πλούτου διακατέχει πολλούς από τους ανθρώπους και στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη αυτή εποχή και αγωνίζονται και τρέχουν και ταράσσονται δια να αυξήσουν την περιουσία τους με αθέμιτα μέσα και τρόπους δολίους.
Το ψέμα, η απάτη, ο δόλος, η κλεψιά και η μη νόμιμη συνδιαλλαγή είναι μέσα που πολλάκις χρησιμοποιούν οι άνθρωποι αυτοί προς ίδιον όφελος, πολλάκις μάλιστα πατούν και επί πτωμάτων, μόνο και μόνο να επιτύχουν και να εξασφαλίσουν πιο πολλά πρόσκαιρα αγαθά.
Οι άνθρωποι αυτοί στην ζάλη και παραζάλη του αθέμιτου, άνομου και άδικου κέρδους, και της απόκτησης όλο και περισσοτέρων αγαθών ξεχνούν εκείνο που λέγει ο Κύριός μας στον άφρονα πλούσιο: «Άφρων, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου, ά δε ητοίμασας τίνι έσται; ούτως ο θησαυρίζων εαυτώ και μη εις Θεόν πλουτών».
Η ευτυχία του ανθρώπου δεν εξαρτάται από το πλήθος των υλικών αγαθών, και μάλιστα όταν αυτά προέρχονται από δόλια μέσα, από παράνομες συνδιαλλαγές. Την αλήθεια αυτή την συναισθάνεται καλύτερα ο άνθρωπος όσο πνευματικώτερος γίνεται· τότε αντιλαμβάνεται που βρίσκεται η αληθινή χαρά και απόλαυση.
Ω! πόσο μάταια και ψευδή αναλογίζεται είναι τα αγαθά του κόσμου τούτου. Προτιμότερο είναι να έχει κανείς ολίγα αγαθά, τα οποία να προέρχονται από κόπο και ιδρώτα, παρά να έχει πολλά αγαθά και τα οποία να προέρχονται από παρανομία, απληστία, φθόνο, ψεύδος, αδικία, συκοφαντία, απάτη.
Εκείνος ο άνθρωπος που με κόπο και ιδρώτα κερδίζει τα αγαθά του είναι ευτυχής, είναι αυτάρκης, είναι ολιγαρκής. Αυτά μπορεί να μην είναι πολλά, είναι όμως νόμιμα ασφαλή και μόνιμα, και προπάντων είναι ευλογημένα από τον Θεό.
Ο άνθρωπος αυτός απολαμβάνει τα αγαθά του με χαρά και αγαλλίαση, και χαίρεται ότι αυτά είναι δικά του, ότι είναι έργα των χειρών του, και τα οποία απέκτησε με νόμιμα και αληθινά μέσα, χωρίς δωροδοκίες.
Ο αυτάρκης και ολιγαρκής άνθρωπος είναι πάντοτε χαρούμενος, αλλά και ελεήμων και φιλάνθρωπος. Βοηθά παντοιοτρόπως τον συνάνθρωπό του, χωρίς να αναμένει καμία ανταπόδοση, διότι πιστεύει ότι τα πάντα ανήκουν στον Μεγάλο δωρεοδότη, στον Θεό, και ότι αυτός είναι οικονόμος των δωρεών του Θεού.
Ο δίκαιος και ευσεβής χριστιανός πιστεύει ακράδαντα ότι η ευτυχία του, αλλά και πρωτίστως η ένωσή του με τον Θεό Πατέρα, δεν συνίσταται στην αύξηση της περιουσίας και των επιγείων αγαθών, αλλά στην δικαιοσύνη, στην αρετή, στην εκτέλεση του καθήκοντος, στην ελπίδα της αιωνίου ζωής και θείας μακαριότητος.

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Τα άνομα και παράνομα κέρδη έργα του διαβόλου δεν τα ευλογεί ο Θεός· και «ιδού πάσα η αγέλη των χοίρων ώρμησε κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον εν τοις ύδασι». Εκείνος που κερδίζει παράνομα στερείται της ευλογίας του Υψίστου και των αιωνίων αγαθών, και αργά ή γρήγορα θα τιμωρηθεί και η τιμωρία θα είναι αυστηρή διότι «Δίκαιος ο Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησε».
Ας μισήσουμε την αδικία, την παρανομία και τα εξ αυτής παράνομα κέρδη και ας μην προσπαθούμε να κερδίσουμε υλικά αγαθά του κόσμου τούτου, «όπου σής και βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται διορύσσουσιν και κλέπτουσιν», αλλά ας ζητούμε τα δια νόμου κεκτημένα υλικά αγαθά, διότι αυτά θα είναι και δίκαια και ασφαλή και παρά του Θεού Πατρός ευλογημένα.
Έτσι, ο Δίκαιος Θεός θα είναι μαζί μας σ΄ όλη την επι γής ζωή μας και θα ευλογεί τα έργα των χειρών μας, με την ελπίδα μάλιστα ότι θα μας καταστήσει και μετόχους της ουρανίου βασιλείας Του.
Είθε η χάρις του Κυρίου μας να είναι μετά πάντων ημών αδελφοί μου. ΑΜΗΝ.

Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (Ο.Λ.Κ.Α.Π. 27.6.2010)

Κυριακή Ε΄Ματθαίου, Ευαγγ. Ανάγνωσμα: Ματθ. 8,28 – 9,1 (5-7-2015)

1. 1.    Η θεραπεία των δαιμονισμένων στα Γάδαρα

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας περιγράφει το θαύμα της απαλλαγής από τους δαίμονες των δυο δαιμονισμένων ανθρώπων που συναντά στην πορεία του ο Ιησούς Χριστός.  Ο Ιησούς Χριστός λοιπόν μαζί με τους μαθητές του αποβιβάζονται από το πλοίο και πορεύονται μέσα στη χώρα των Γεργεσηνών, οπότε και συναντούν τους δυο δαιμονισμένους, που κατοικούσαν μέσα στα μνήματα και αποτελούσαν κίνδυνο και φόβο για τους διερχομένους.

Όταν οι δαιμονισμένοι αντίκρυσαν τον Ιησού Χριστό άρχισαν να φωνάζουν: ««Τι δουλειά έχεις εσύ μ΄εμάς Υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;». Φυσικά εκείνη τη στιγμή δεν μιλούσαν οι ταλαίπωροι εκείνοι άνθρωποι, αλλά τα δαιμόνια που είχαν μέσα τους. Τα δαιμόνια αναγνώρισαν τη θεϊκή ιδιότητα του Ιησού Χριστού γι αυτό και τον παρακαλούσαν: «Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Ο Ιησούς Χριστός τους επιτρέπει να πάνε στο κοπάδι των χοίρων που έβοσκε εκεί κοντά και τότε όλο το κοπάδι έπεσε μέσα στη θάλασσα και καταποντίστηκε. Οι ιδιοκτήτες του κοπαδιού, φοβισμένοι προφανώς πήγαν μέσα στην πόλη και διηγήθηκαν τα γεγονότα, οπότε όλος ο λαός βγήκε από την πόλη για να συναντήσει τον Ιησού Χριστό και να τον παρακαλέσει να φύγει από τις περιοχές του. Πράγμα το οποίο και έγινε: «Ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του».

1. 2.    Ο Χριστός είναι ο ελευθερωτής των ανθρώπων από την εξουσία του διαβόλου

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος τοποθετεί χρονικά το θαύμα αυτό αμέσως μετά την κατάπαυση της τρικυμίας και την επιβολή στα στοιχεία της φύσης από τον Ιησού Χριστό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον θαυμασμό των μαθητών και την έκφραση της απορίας εκ μέρους τους: «ποταπός εστίν ούτος, ότι και οι άνεμοι και η θάλασσα υπακούουσιν αυτώ;» (Ματθ.8,27).

Η συσχέτιση των δυο θαυμάτων δεν είναι τυχαία. Με την κατάπαυση της τρικυμίας ο Ιησούς Χριστός φανερώνει την εξουσία του πάνω στα στοιχεία της φύσης, με τη θεραπεία των δαιμονισμένων φανερώνει και την εξουσία του πάνω στα υπερφυσικά στοιχεία, στα πονηρά πνεύματα.

Τα πονηρά πνεύματα είχαν την επίγνωση της δύναμης και εξουσίας του Ιησού Χριστού αλλά και της αιώνιας καταδίκης τους κατά τους εσχάτους καιρούς, αυτό μαρτυρεί και η φράση τους: «Ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;». Η αντίληψη αυτή επικρατούσε ευρύτερα, όχι μόνο δηλαδή στον ιουδαϊκό κόσμο, αλλά και στον εθνικό, ότι δηλαδή κάποτε θα έλθει ο Μεσσίας για να απαλλάξει τους ανθρώπους από την δουλεία των πονηρών πνευμάτων.

Εντύπωση προκαλεί ωστόσο το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός, ακούει το αίτημα των δαιμόνων και εκπληρώνει την επιθυμία τους, επιτρέποντάς τους να εισέλθουν στο κοπάδι των χοίρων. Οι δαίμονες είναι πονηρά και ακάθαρτα πνεύματα, που αντιστρατεύονται το θέλημα του Θεού και επιχειρούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο, το κατεξοχήν δημιούργημα του Θεού, την εικόνα του Θεού στην αμαρτία και ακαθαρσία. Κατά την ιουδαϊκή αντίληψη οι χοίροι ήταν ακάθαρτα ζώα, γι αυτό και οι ακάθαρτοι δαίμονες καταποντίστηκαν μαζί με αυτούς μέσα στη θάλασσα και άφησαν ελεύθερους τους ανθρώπους. Τα δαιμόνια όσο βρίσκονταν μέσα στους δυο ταλαίπωρους ανθρώπους τους οδηγούσαν στον πνευματικό θάνατο και τους εγκαθίδρυσαν μέσα στα μνήματα, τώρα οι ακάθαρτοι δαίμονες με τους ακάθαρτους χοίρους οδηγήθηκαν στην απώλεια. Κατά μια άλλη ερμηνεία ο Ιησούς Χριστός επιτρέπει στους δαίμονες να εισέλθουν στο κοπάδι των χοίρων και να καταποντιστούν, για να διδάξει τους ανθρώπους ότι παρά τη δύναμη και κακουργία που διαθέτουν, εντούτοις δεν έχουν το δικαίωμα ούτε καν στους χοίρους να κάνουν κακό, εαν αυτό δεν το επιτρέψει ο Θεός, πόσο μάλλον στους ανθρώπους. Ο Θεός επιτρέπει στους δαίμονες να πειράζουν τους ανθρώπους μέχρι ενός σημείου. Ο Θεός δεν επιτρέπει να δαιμονοποιείται ο κόσμος ή να δαιμονοκρατείται. 

1. 3.    Το άνοιγμα του Χριστού στα έθνη

Η μετάβαση του Ιησού Χριστού από την Καπερναούμ στη χώρα των Γεργεσηνών είναι ιδιαίτερα σημαντική γιατί φανερώνει την έξοδο από τον κλειστό χώρο των ιουδαϊκών εδαφών και το άνοιγμα του μηνύματος του ευαγγελίου του στον εθνικό – ειδωλολατρικό κόσμο. Το ευαγγέλιο και κατ’ επέκταση το έργο της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού λαμβάνει οικουμενικό και πανανθρώπινο χαρακτήρα. 

1. 4.    Η αντίδραση των Γεργεσηνών

 Η διήγηση της περικοπής αυτής περιέχει δυο βασικές αντιθέσεις. Από τη μια είναι τα πονηρά πνεύματα που αναγνωρίζουν τη θεότητα του Ιησού Χριστού όπως είδαμε και τον παρακαλούν να τους λυπηθεί και να μην τους καταστρέψει και από την άλλη είναι οι κάτοικοι της περιοχής εκείνης που αρνούνται να Τον δεχτούν. Με τη θεραπεία λοιπόν των δαιμονισμένων ο Ιησούς Χριστός αποδεικνύει, ότι είναι ο Μεσσίας και Λυτρωτής του κόσμου, γι αυτό και εκδιώκει τα πονηρά πνεύματα και ανοίγει το δρόμο στους μαθητές του για τον ευαγγελισμό της οικουμένης.

 Από την άλλη πλευρά θα ανέμενε κανείς, ότι οι κάτοικοι των περιοχών αυτών θα δέχονταν με ενθουσιασμό τον Ιησού Χριστό, αφού απάλλαξε δυο συμπατριώτες τους από τη δουλεία των πονηρών πνευμάτων. Ωστόσο Του ζητούν να φύγει αμέσως από τις περιοχές τους. Παρόλο που έχουν μπροστά τους το θαύμα, εντούτοις αδυνατούν να πιστέψουν στον Ιησού Χριστό και να τον δεχτούν ως Μεσσία και Λυτρωτή τους. Φαίνεται ότι πιο πολύ τους ενόχλησε η απώλεια των χοίρων, που εξάλλου δεν επιτρεπόταν από τον Μωσαϊκό νόμο, παρά τους χαροποίησε η θεραπεία των δυο συμπατριωτών τους. Κατά τον τρόπο αυτό απέδειξαν ότι μπορεί μεν εκείνοι να μην κατέχονταν από πονηρά πνεύματα, όμως η ζωή και τα έργα τους ήταν αντίθετα με το θέλημα του Θεού, ενώ ταυτόχρονα δεν είχαν και τη διάθεση να αλλάξουν τρόπο ζωής, να μετανοήσουν και να δεχτούν τη λυτρωτική παρουσία του Μεσσία. 

1. 5.    Επίλογος

Μια τέτοια αντίληψη και θεωρία του κόσμου επιχειρείται να επικρατήσει σήμερα από πολλούς και δυστυχώς και από πνευματικούς και εκκλησιαστικούς ανθρώπους. Κάθε νέο επίτευγμα της τεχνολογίας, κάθε νέα θεωρία της επιστήμης, κάθε πρωτοποριακή ιδέα εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως «δαιμονική». Κάθε τι το νέο πρέπει, κατά την αντίληψη ορισμένων, να κρύβει πίσω την παρουσία, ενέργεια και απειλή του διαβόλου. Έτσι φθάνουμε στο σημείο εμείς οι ίδιοι να δίνουμε στο διάβολο εξουσίες που δεν έχει. Ο Ιησούς Χριστός με το θαύμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής ξεκαθαρίζει το τοπίο. Ο διάβολος έχει μεν εξουσία και δύναμη, αλλά περιορισμένη και παροδική. Είναι «κοσμοκράτωρ του αιώνος τούτου» αλλά όχι παντοκράτωρ! Τον πρώτο και τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός. Η εξουσία και η δύναμη του διαβόλου περιορίζεται στο σημείο που ο Θεός του επιτρέπει να πειράξει τους ανθρώπους για την παιδαγωγία τους. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνο του δίκαιου Ιώβ. Ο Ιησούς Χριστός ήλθε για να καταργήσει το κράτος και την εξουσία του διαβόλου. Η ζωντανή και αληθινή σύνδεσή μας με τον Ιησού Χριστό σημαίνει και τη λήξη της όποιας εξουσίας του διαβόλου στη ζωή μας, όπως συνέβη και με τους δυο ανθρώπους της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Ο άνθρωπος που πιστεύει πραγματικά στον Ιησού Χριστό δεν έχει να φοβηθεί καμία δαιμονική ενέργεια. Ο πιστός άνθρωπος περιμένει την τελική επικράτηση της Βασιλείας του Θεού που θα σημάνει και την οριστική και τελειωτική καταδίκη της όποιας δύναμης των πονηρών πνευμάτων

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΓΕΣΗΝΟΥΣ-ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ο   Ι Η Σ Ο Υ Σ   Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ   Κ Ο Ν Τ Α   Σ Τ Ο Υ Σ   Γ Ε Ρ Γ Ε Σ Η Ν Ο Υ Σ

Ὁ Κύριος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μετά τή γαλήνη τήν ὁποία ἐπέβαλε μέ τό λόγο του στά τρικυμισμένα νερά τῆς θάλασσας τῆς Τιβεριάδος ἤ τῆς λίμνης τῆς Γεννησαρέτ, ὅπως διαφορετικά λέγεται, καί τήν κατάπαυση τοῦ ἰσχυροῦ ἀνέμου, κατέβηκε ἀπό τό πλοῖο καί περπάτησε στή γῆ τῶν Γεργεσηνῶν.  Ἐκεῖ βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ δύο δαιμονισμένους ἀνθρώπους.

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ: Αὐτές οἱ δύο ἀνθρώπινες ὑπάρξεις κατεδυναστεύοντο φοβερά ἀπό τά δαιμόνια.  Ζοῦσαν μέσα σέ τάφους, ἦταν τρομερά ἐπικίνδυνοι καί ἔτσι κανένας ἄνθρωπος δέν τολμοῦσε νά διαβεῖ ἀπό τό δρόμο ἐκεῖνο.  Στό ἀντίκρυσμα τοῦ Ἰησοῦ, οἱ δύο ἄνθρωποι, ἄρχισαν νά κραυγάζουν δυνατά:  Ἰησοῦ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἦρθες ἐδῶ νά μᾶς βασανίσεις πρίν τήν ὥρα μας;  Δηλαδή ἔφθασες κοντά μας πρίν τή δεύτερη παρουσία, ὅπου θά τιμωρηθοῦμε γιά πάντα;

 Ο ΠΝΙΓΜΟΣ ΤΩΝ ΓΟΥΡΟΥΝΙΩΝ: Κάπου πιό μακρυά ἀπό τόν Κύριο καί τούς δύο δαιμονιζομένους, ἔβοσκε ἕνα μεγάλο κοπάδι γουρούνια.  Οἱ δαίμονες ὑπέβαλαν παράκληση θερμή πρός τόν Κύριο νά τούς ἐπιτρέψει, ἄν ἐπρόκειτο νά τούς ἐκδιώξει ἀπό τούς ἀνθρώπους, νά μποῦν στούς χοίρους.  Ὁ Κύριος συγκατετέθη.  Οἱ δαίμονες κατέλαβαν τούς χοίρους.  Τά γουρούνια κάτω ἀπό τή δαιμονοπληξία τους ὅρμησαν πρός τή θάλασσα, πήδηξαν ἀπό τούς κρημνούς καί πνίγησαν ὅλα μέσα στά νερά.  Ἦταν περίπου δύο χιλιάδες.  Οἱ γουρουνοβοσκοί ἐνώπιον τῆς ἁλυσίδας τῶν γεγονότων φοβισμένοι ἐγκατέλειψαν τόν τόπο, πῆγαν στήν πόλη, διηγήθησαν ὅλα τά συμβάντα καί  ἰδιαίτερα τή θεραπεία τῶν δύο δαιμονιζομένων.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΩΚΕΤΑΙ: Οἱ ἰδιοκτῆτες τοῦ κοπαδιοῦ, μαζί καί ὅλοι οἱ συμπολῖτες τους, βγῆκαν ἀπό τήν πόλη καί ἔσπευσαν κοντά στό Χριστό.  Ὅταν τόν ἀντίκρυσαν ὅλοι μέ μιά φωνή, τοῦ ζήτησαν νά ἐκαταλείψει τόν τόπο τους.  Ἡ συμπεριφορά τῶν Γεργεσηνῶν γεννᾶ μιά ἀπορία.  Ὅλη ἡ περιοχή ἐδυναστεύετο ἀπό τούς δύο δαιμονόπληκτους.  Ὁ Κύριος τούς θεράπευσε καί ἔτσι τό πρόβλημα τῆς περιοχῆς ἔληξε.  Γιατί οἱ Γεργεσηνοί δέν εὐχαριστήθησαν καί δέν συγκινήθησαν;  Αὐτοί ὡς Ἰουδαῖοι δέν εἶχαν δικαίωμα ἀπό τό θρησκευτικό τους νόμο νά ἐκτρέφουν γουρούνια.  Γιατί τό ἔκαμναν; Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Ἡ ἐκτροφή τῶν γουρουνιῶν τούς ἀπέφερε μεγάλα κέρδη, γιατί πουλοῦσαν τό κρέας στούς εἰδωλολάτρες τῆς περιοχῆς καί κέρδιζαν.  Τό πνίξιμο τῶν γουρουνιῶν τούς προκάλεσε οἰκονομική ζημιά.  Θά περίμενε κάποιος, ἕνεκα τούτου, νά συναισθανθοῦν τήν ἐνοχή τους καί νά μετανοήσουν.  Βλέπουμε ὅμως ὅτι ἐπέμεναν νά συνεχίσουν νά εἶναι παραβάτες τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ.  Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου τούς ὑπενθύμιζε τήν ἐνοχή τους.  Αὐτοί ὅμως δέν ἤθελαν νά μετανοήσουν.  Γιαυτό ζήτησαν ἀπό τό Φῶς νά ἀπομακρυνθεῖ  ἀπό κοντά τους, γιά νά παραμείνουν στό σκοτάδι.

 Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ: Ὕστερα ἀπό αὐτήν τή διαγωγή τῶν Γεργεσηνῶν ὁ Κύριος δέν ἀντιστάθηκε ἀλλά ἀναχώρησε ἀμέσως καί πῆγε σέ ἄλλο μέρος, τήν Καπερναούμ, τῆς ὁποίας οἱ κάτοικοι ἦταν δεχτικοί τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.  Ἦταν πρόθυμοι νά παραχωρήσουν θέση στό Χριστό μέσα στήν καρδιά τους.  Γιά τοῦτο τό λόγο ὁ Κύριος ἐκεῖ ἐπετέλεσε πολλά θαύματα. 

 ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ:  Ἀπό τό σημερινό θαῦμα μαθαίνουμε ὅτι ὁ Θεός παραχωρεῖ στόν κάθε ἁμαρτωλό ἄνθρωπο εὐκαιρίες μετανοίας μέ διάφορους τρόπους.  Ἄν ὅμως οἱ πνευματικές μας κεραῖες δέν εἶναι δεκτικές καί δέ συλλαμβάνουν τά μηνύματα, τότε ὁ Θεός δέν ἐκβιάζει τήν ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς μας.  Ὁ Θεός μᾶς ὁδηγεῖ στή σωτηρία μέ τή δική μας συγκατάθεση καί συνεργασία.  Ἀμήν! 

πηγή

Ο Απόστολος Παύλος παράδειγμα ορθού πατριωτισμού Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής. E' Ματθαίου (Ρωμ. Ι΄ 1-10)

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία, ακόμα και από ανθρώπους που φαίνεται να διατηρούν σχέση με την Εκκλησία, για το εάν ο Χριστιανός μπορεί και πρέπει να είναι και πατριώτης.
Και υπάρχουν και νέοι κυρίως άνθρωποι, που έχουν πιστέψει ότι ο πατριωτισμός είναι κάτι που οδηγεί τον άνθρωπο σε «καλούπια» και που ακυρώνει την οικουμενικότητα του Χριστιανισμού.
Βεβαίως το θέμα δεν αποτελεί άλυτο πρόβλημα, αφού η Εκκλησία μας κατευθύνει στην ορθή οδό και μας υποδεικνύει την λύση του θέματος διά του λόγου του Θεού.

Αυτό λοιπόν το θέμα του αγνού και πνευματικού πατριωτισμού, βλέπουμε να το αγγίζει κατά έναν πολύ συγκινητικό τρόπο ο Απόστολος Παύλος. Ο Απόστολος των Εθνών, όπως δικαίως χαρακτηρίστηκε και ο οποίος κάνει θέμα θερμής προσευχής το να σωθούν οι συμπατριώτες του.
Ας παρακολουθήσουμε όμως την αποστολική του σκέψη, και ας ακούσουμε στην συνέχεια τους χτύπους της θερμής του καρδιάς, ώστε να διδαχθούμε και ν' αποκρυσταλλώσουμε στη συνείδησή μας την ορθή και Χριστιανική αντίληψη περί του θέματος του πατριωτισμού.
«Αδελφοί, η μεν ευδοκία της εμής καρδίας και η δέησις η προς τον Θεόν υπέρ του Ισραήλ εστίν είς σωτηρίαν». Δηλ. Ολόκληρη η καρδιά μου, και η φλόγα της αγάπης μου στρέφεται προς τους συμπατριώτες μου τους Ισραηλίτες. Δεν παύω να τους σκέπτομαι. Μα δεν παύω να προσεύχομαι στον Θεό υπέρ αυτών, για να βρουν την ψυχική τους σωτηρία.
Και όταν τα γράφει αυτά ένας Απόστολος Παύλος που η καρδιά του και ολόκληρη η ύπαρξίς του ήταν ένα καμίνι που φλεγόταν από την αγάπη και την δόξα του Χριστού, κατανοεί κανείς πόσο θερμή προσευχή θα ανέπεμπε στον θρόνο της Χάριτος για την σωτηρία των συγγενών και των συμπατριωτών του. Αυτό λοιπόν είναι το ευλογημένο παράδειγμα όσον αφορα την αγάπη προς την Πατρίδα.
Στην βάση αυτή, στο να επιζητούμε δηλ. τον οργανικό σύνδεσμο των συμπατριωτών μας, των φίλων και συγγενών μας, με τον Χριστό και με την Εκκλησία Του, οικοδομείται, πρέπει να οικοδομείται ο ορθός και αγνός πατριωτισμός. Και το τονίζουμε αυτό το αποστολικό παράδειγμα, το οποίο φυσικά και αποτελεί τον οδοδείκτη στο θέμα αυτό, διότι όπως και σε τόσα άλλα θέματα, τα οποία έχουν να κάνουν με την πνευματική μας πορεία, έτσι και στο βασικό αυτό κεφάλαιο, έχουν δημιουργηθεί πολλά ρεύματα.
 Παρουσιάζονται φυγόκεντρες δυνάμεις, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται η Χριστιανική βάση και στη συνέχεια ή να καταλήγουν κάποιοι σε διεθνιστικές κοσμοθεωρίες που ισοπεδώνουν τα πάντα, ή αντιθέτως να οικοδομούν έναν αρνητικό πατριωτισμό που επιμένει και την Χριστιανική ακόμα πίστη να την σύρει ως θεραπαινίδα σε ακραίες και αντιχριστιανικές παραμέτρους.
Φυσικά δεν θα αναπτύξουμε τώρα τις θεωρίες και τις ακραίες των περιπτώσεων περί πατριωτισμού, οι οποίες και κυκλοφορούν. Τούτο μόνο λέμε: ότι και στο σημείο αυτό τα άκρα συναντώνται και οδηγούν στην παραζάλη και στην καταστροφή.
Θα δούμε όμως, επιβάλλεται να δούμε στη συνέχεια ορισμένα χαρακτηριστικά του Χριστιανού πατριώτη, όπως αυτά έχουν επισημανθεί στην πορεία της Εκκλησίας και του Χριστιανικού μας Έθνους, και που αποτελούν αυθεντικά σημεία υγειούς πατριωτισμού ο οποίος εδράζεται στην Ορθόδοξη πνευματικότητα.
Πρώτα απ' όλα, φίλοι μου, αυτός που αγαπά την πατρίδα του, αγωνίζεται. Ναι, αγωνίζεται για το καλό της πατρίδας του. Για την πρόοδο, την ειρήνη, την ευημερία, για την σωτηρία του Έθνους και της Πατρίδας, των συμπατριωτών και φυσικά των ομοεθνών του, χωρίς βεβαίως τούτο να σημαίνει ότι από την άλλη θα αποστρέφεται ή και θα μισεί τους άλλους ανθρώπους οι οποίοι ανήκουν σε άλλα Έθνη.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο Απόστολος που χαράσσει τα λόγια αυτά για τους ομοεθνείς του και που για την αγάπη την οποία τρέφει γι' αυτούς, συγκινεί κάθε καρδιά, όχι μόνο δεν αποστρέφεται τους άλλους λαούς, αλλά ονομάζεται και είναι ο Απόστολος των Εθνών.
Επίσης, όπως μελετούμε στην ιστορία του, μόλις μετανόησε και έγινε Χριστιανός και αναδείχθηκε Απόστολος του Χριστού, προς τους Ιουδαίους, τους συμπατριώτες και ομοεθνείς του στράφηκε. Γιατί; Μα, για να τους κάνει το μεγαλύτερο καλό. Να τους ελκύσει στην πίστη και την σωτηρία. Να τους κάνει συνειδητούς Χριστιανούς. Πράγματι, δεν υπάρχει για ένα Έθνος μεγαλύτερη ευεργεσία από αυτή. Από το να κηρυχθεί ο Χριστός και να επεκταθεί στο κάθε Έθνος η Εκκλησία Του.
Αυτό είναι το πρώτιστο και η μεγαλύτερη ευεργεσία για ένα λαό. Ακόμα και υποδουλωμένο σε άλλο λαό να είναι το Έθνος, διά της πίστεως θα ανθίσει η ελπίδα για την εθνική απελευθέρωση και αποκατάσταση. Το δε Ελληνικό μας Έθνος έχει πλείστα όσα παραδείγματα ιστορικά τα οποία επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές, με χαρακτηριστικό και κύριο εκφραστή αυτής της πραγματικότητας τον Ιερομάρτυρα και Εθναπόστολο Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό!
Αλλά, δεν μπορούν να βρίσκονται όλοι στα δυσθεώρητα αυτά ύψη της αγιότητας και του ακέραιου πατριωτισμού, όπως ο άγιος Κοσμάς μα και τόσοι άλλοι Ιερομάρτυρες και Εθνομάρτυρες.
Αν όμως ο πιστός, δεν βρίσκεται σ' αυτά τα ύψη της αγιότητας και του μαρτυρίου, μπορεί αλλά και επιβάλλεται να μη μένει απαθής στις ποικίλες ανάγκες της πατρίδας του. Υλικές είναι οι ανάγκες αυτές; Πνευματικές; Μεγάλες ή μικρές; Ό,τι κι αν είναι, τις κάνει δικές του και μάλιστα προσωπικές και αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις για την εξυπηρέτηση των συμπατριωτών του, αλλά και όσων ξένων διαμένουν στα όρια της Πατρίδας και σέβονται τους νόμους του κράτους αλλά και τις παραδόσεις του Έθνους.
Επειδή όμως παρά τις ανθρώπινες προσπάθειες, εάν δεν ευδοκήσει ο Θεός, όλα παραμένουν στο επίπεδο των προσπαθειών, γι' αυτό και ο πιστός πατριώτης, προσεύχεται. Κάνει δηλ. ιδιαίτερο αίτημα προσευχής τις ανάγκες του Έθνους του και κυρίως προσεύχεται όταν τμήματα της χώρας του βρίσκονται κάτω από τον ξενικό ζυγό. Έτι πλέον η προσευχή και οι δεήσεις εντείνονται, όταν υπάρχουν σκλάβοι και αγνοούμενοι αδελφοί. Έτσι, ο προσευχόμενος πιστός έχει πάντοτε κατά νου τον συγκινητικό στίχο: «Μα πέρα στην σκλαβιά, στον ξενικό ζυγό, στενάζουν κι άλλα σου παιδιά και καρτερούν ελευθεριά, Ελλάδα μας γλυκειά»!
Άλλωστε και στο σημείο αυτό, ο πιστός πατριώτης δεν κάνει τίποτε άλλο παρά αυτό που κάθε φορά στη λατρεία μας, με δέος και κατάνυξη παρακαλούμε. «Υπέρ του ευσεβούς ημών Έθνους και του κατά ξηράν, θάλασσαν και αέρα φιλοχρίστου ημών στρατού, του Κυρίου δεηθώμεν»!
Έτσι, μέσα στο στρατόπεδο της προσευχής, τα αγνά και άδολα αιτήματα των πιστών ενώνονται και στο θέμα αυτό και ο Άγγελος του Θεού, ανεβάζει τις προσευχές ενώπιον του επουρανίου θυσιαστηρίου. (Αποκ. Ε΄ 8).
Και όντως, οι δέσμες και τα κύματα των προσευχών, επανειλημμένως έχουν πυρπολήσει τον ουρανό, και έχουν συντελεσθεί τόσα και τόσα θαύματα, που θησαυρίζουν τόμους ολόκληρους της Εκκλησιαστικής και Εθνικής μας ιστορίας. Αρκεί κανείς να μην είναι προκατειλημμένος και με συγκίνηση θα διαπιστώσει ότι η κραταιά προστασία του δικού μας Έθνους, δεν είναι τόσο οι ξένες συμμαχικές μεγάλες δυνάμεις (που στην πράξη αποδεικνύονται μικρές και ελάχιστες στο ήθος και στην ανθρωπιά), αλλά η ακαταμάχητη δύναμη της ατομικής και κυρίως της ομαδικής εν τη Εκκλησία, θερμής προσευχής!
Αλλ' εάν όπως ήδη τονίσαμε, κύριο χαρακτηριστικό του σωστού Χριστιανού πατριώτη είναι, τόσο ο αγώνας, όσο και η θερμή προσευχή για τις ανάγκες του Έθνους του, ένα άλλο υψηλό σημείο που αποβαίνει πλέον και ατράνταχτη απόδειξη αγάπης προς την πατρίδα, είναι η θυσία.
Και πάλι, ο Απόστολος των Εθνών γίνεται αποκαλυπτικός και μας καθοδηγεί στα ύψη της αγάπης προς την πατρίδα, που εκφράζεται δι' αυτής της θυσίας!
Ο λόγος του προκαλεί κατάπληξη, «εάν χρειάζεται», γράφει, «για να πιστέψουν οι συμπατριώτες μου και να σωθούν, να χωρισθώ εγώ από τον Χριστό και να ευρεθώ στην κόλαση, ας γίνει και αυτό»! «Ας χαθώ εγώ για να σωθούν εκείνοι. Ας γίνω ανάθεμα, ας καταδικαστώ εγώ αιωνίως, και ας χάσω την Βασιλεία του Θεού, προκειμένου να γίνει το μεγάλο τούτο καλό για το έθνος μου. Να μετανοήσει ο Ισραήλ, να πιστεύσει και να σωθεί»!
Αλλά, αυτή την αγάπη που εκφράζει ο Απόστολος και που φαίνεται απίστευτη, δεν τη βλέπουμε και στην περίπτωση των ενδόξων προγόνων μας;
Ήδη έγινε λόγος για τον μεγάλο προφήτη της Ρωμιοσύνης, τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, ως κύριο εκπρόσωπο αυτού του πνεύματος της θυσίας. (Και από το πρίσμα αυτό που βλέπουμε το θέμα μας, αξίζει να μελετήσουμε για ακόμα μία φορά τον βίο και την πολιτεία, αλλά και το ποιοι και γιατί κρύβονταν πίσω από το μαρτύριο του μεγάλου αυτού Αγίου της Εκκλησίας μας, που ουσιαστικά με τις ιεραποστολικές του περιοδείες, τις συγκλονιστικές διδαχές του και ακόμα τις αφυπνιστικές προφητείες του, ανέστησε το σκλαβωμένο Έθνος).
Δεν είναι όμως όπως γνωρίζουμε μόνο ο άγιος Κοσμάς. Είναι τόσοι και τόσοι ηρωικοί προπάτορές μας που θυσίασαν τα πάντα «υπερ πίστεως και πατρίδος» αγωνιζόμενοι.
Αλήθεια, που να πρωτοσταθεί κανείς; Σ' αυτούς που έδωσαν το αίμα τους ή σ' όσους, κατά το πλείστον άγνωστους, έδωσαν «καντάρια» τα δάκρυα, μέσα στις σπηλιές και στα ταπεινά φτωχομονάστηρα; Σ' όσους αγωνίστηκαν με το καρυοφίλι ή σ' αυτούς που γαλουχούσαν τις ψυχές των Ελληνοπαίδων με την πέννα και με το καλαμάρι; Πού αλήθεια να ρίξουμε τη ματιά μας και να μη πλημμυρίσουν τα μάτια μας από δάκρυα λυτρωτικά;
Σ' αυτούς που ξεσήκωσαν τους φιλέλληνες ή στους μεγάλους ευεργέτες που συγκλονίζεται κανείς όταν μελετά την ιστορία τους;
 Εκεί πάντως που αισθανόμαστε τις δονήσεις του πατριωτισμού να κατακλύζουν την ύπαρξή μας - αλλά και την αγανάκτηση για κάποια γύναια, που διαστρέφουν την Ιστορία μας - είναι, όταν η σκέψη μας τρέχει στα βράχια του Ζαλόγγου, της Αραπίτσας και της Αλαγονίας στην Καλαμάτα, θωρώντας τις ατρόμητες, ένδοξες και τίμιες Ρωμιές, που προτίμησαν την αυτοθυσία, από το να σέρνονται ως ελεεινά όντα μέσα στα χαρέμια των Τούρκων!
Ναι, αγαπητοί μου. Εδώ, στη θυσία φαίνεται η υψηλότατη κορυφή του πατρωτισμού. Στις θυσίες αλλά και σε κάθε είδους θυσία. Φυσικά με τα λόγια όλοι αγαπούμε την πατρίδα. Ως και αυτοί οι άθεοι ακόμα δηλώνουν με περισσή αφέλεια και απύθμενο θράσος ότι δήθεν αγαπούν την πατρίδα τους. (Ακόμα και όσες «κυρίες» βρίσκονται στα «κομματικά χαρέμια» και κατά ηλίθιο και αηδιαστικό τρόπο προσπαθούν να παραχαράξουν την Ιστορία των αγώνων και της αυτοθυσίας).
Εννοείται βεβαίως ότι, «πατριώτης και άθεος», αποτελεί σχήμα οξύμωρο, όπως πάλι «πατριωτισμός και μασσωνισμός», αποτελεί στάχτη στα μάτια των αφελών και φούμαρα στη συνείδηση των προδοτών.
Στα λόγια λοιπόν όλοι παρουσιάζονται ως πατριώτες. Στην πράξη όμως τι γίνεται; Νά το σπουδαίο ερώτημα που ανακύπτει ενώπιόν μας.
Υπάρχει θυσία; Ορισμένοι βέβαια όταν κάνουν λόγο περί θυσίας, εννοούν αυτή αλλά από την ανάποδη... Είναι δηλ. έτοιμοι να θυσιάσουν ακόμα και το δημόσιο οικονομικό συμφέρον για τον προσωπικό τους κορβανά και το ακόμα χειρότερο να θυσιάσουν τμήματα της χώρας για την δική τους φιλοδοξία και ισόβια κυριαρχία, όταν μάλιστα «τυχαίνει» τα τμήματα αυτά να «κείτονται μακρά», από το κέντρο και την διοίκηση...
Τι να γίνει όμως φίλοι μου; Έτσι είναι τα πράγματα δυστυχώς και στο πονεμένο κεφάλαιο του πατριωτισμού, όταν απουσιάζει από τη ζωή μας η αυθεντική Ορθόδοξη πνευματικότητα. Η ζωή της χάριτος που οδηγεί στις θυσίες. Από τη μικρότερη έως και τη μεγαλύτερη που μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος.
Και ας μη λησμονούμε ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν έχουμε ανάγκη από ξένα πρόσωπα για να μας εμπνεύσουν τον πατριωτισμό. Πολύ περισσότερο δεν εστιάζουμε την προσοχή μας προς ξένα πρόσωπα τα οποία αιματοκύλισαν τον κόσμο αλλά και αυτή την πατρίδα μας (και οι νοούντες νοήτωσαν).
Εμπνεόμαστε από τον ζωντανό λόγο του Θεού και από τα φωτεινά και ακέραια παραδείγματα της Ρωμιοσύνης, που ως πολύτιμη παρακαταθήκη διαφυλάσσονται διηνεκώς στον χώρο της αγιότητας και του ευλογημένου πατριωτισμού.
Νομίζουμε πως δεν υπάρχει καλύτερο κείμενο με το οποίο και θα κλείσουμε, από τους στίχους του θεόπνευστου Ψαλμωδού, ο οποίος με έντονο πατριωτικό λυρισμό και πικρό θρήνο καταγράφει την νοσταλγία και τον πόνο για τον ξερριζωμό. Συνάμα αποτυπώνει την φωτεινή ελπίδα για την επιστροφή στα άγια και μαρτυρικά χώματα της γλυκιάς και όμορφης πατρίδας.
«Εάν επιλάθωμαί σου, Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου. Κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ, εάν μη προανατάξωμαι την Ιερουσαλήμ ως εν αρχή της ευφροσύνης μου». (Ψαλμ. Ρλστ' 5,6).

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού»

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΕΡΟΥ, ΚΑΛΥΜΝΟΥ & ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ε ΜΑΤΘΑΙΟΥ   5-7-2015

Αγαπητοί  μου  αδελφοί,

Ο  Κύριος, που  έκλεινε  ουρανούς , ήλθε στην γή εκουσίως δια να καταργήσει την τυραννική εξουσία  του Διαβόλου, πού ασκούσε  στις  ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων.

Ο Κύριος, των κυριευόντων και Βασιλεύς των βασιλευόντων στην παρουσία των δύο δαιμονιζόμενων, της  σημερινής περικοπής  εκδιώκει  τα πονηρά  και ακάθαρτα πνεύματα, τους κακοποιούς δαίμονες, που για πολλά χρόνια βασάνιζαν αυτές τις δύο ψυχές, σωματικώς  και   ψυχικώς.

Με  κραυγές  με λόγια και έργα οι δαιμονιζόμενοι υποκινούμενοι από τα δαιμόνια φόβιζαν και ταλαιπωρούσαν του κατοίκους  της περιοχής των Γεγερσηνών. Φόβος και τρόμος ήταν δια τους  διερχομένους από τα μέρη εκείνα η παρουσία τους.

Οι δύο δαιμονιζόμενοι Γεγερσηνοί δυστυχείς, γυμνοί, βασανισμένοι από τις πονηρές δυνάμεις, των ακαθάρτων πνευμάτων εξερχόμενοι εκ των μνημείων πλησιάζουν τον  Μέγα Ιατρό της  ψυχής  και του  σώματος και αντί να πράξουν τις εντολές των δαιμονικών πνευμάτων προσέπεσαν και προσκύνησαν Αυτόν.

Ο Κύριος βλέποντας την οικτρά κατάσταση των δύο  αυτών ανθρώπων και ακούοντας από τα  στόματα  αυτών την φωνή του διαβόλου, “τι εμοί και σοί, υιέ του Θεού”, δίδει την λύση στις πονεμένες σωματικά  και ψυχικά  ψυχές, κάνει το θαύμα Του.

Ω! θαύμα υπερφυές, οι δύο  δαιμονιζόμενοι δια της  θείας χάριτος  ελευθερώθηκαν από τα πονηρά δαιμόνια που τους  βασάνιζαν σωματικά και ψυχικά επί έτη πολλά.

Επειδή ο Κύριος δια  του θαύματος πού  έκαμε, στους δύο εκείνους ανθρώπους,τα πονηρά δαιμόνια χάνουν την δύναμη τους ,χάνουν την εξουσία τους  ικετεύουν τον Χριστό να μη τα βασανίσει.  «΄Ηλθες ώδε πρό καιρού βασανίσαι ημάς»,αλλά ζητούν την άδεια  Του να εισέλθουν  στους χοίρους πού έβοσκαν σε  εκείνη  την περιοχή.

Με κακότητα και πονηριά,τα ακάθαρτα πνεύματα  σκέφθηκαν να βλάψουν τα συμφέροντα των κατοίκων εκείνης  της  περιοχής, αφού πλέον δεν είχαν καμία πλέον  εξουσία στους ποτέ δαιμονιζόμενους.

Ο Κύριος  τους επέτρεψε όχι γιατί ηθέλησε να υποχωρήσει στο αίτημα των πονηρών δαιμονίων αλλά δια να δώσει στους  Γεγερσηνούς ένα συγκλονιστικό μάθημα σεβασμό στο νόμο του Μωϋσέως. Οι Γεγερσηνοί  πού καταπατούσαν  με θρασύτητα τον Μωσαϊκό νόμο έτρεφαν χοίρους προς ίδιον όφελος

 Οι  δύο άνθρωποι ελευθερώθηκαν από την δαιμονική τυραννία, ανέπνευσαν τον αέρα της ελευθερίας και  ευχαρίστησαν  με όλη την καρδιά τους τον Κύριο,  «και ιματισμένοι και σωφρονούντες εκάθησαν παρά τους πόδας του Ιησού».

Οι χοιροβοσκοί έντρομοι από όσα είδαν, έτρεξαν  και είπαν τα γεγονότα στους συμπατριώτες τους και τότε πολλοί από τους κατοίκους  επήγαν  στην παραλία και είδαν με τα ίδια τους τα μάτια  τα δύο θαύματα. Τους μεν συμπατριώτες τους ήσυχους, ήρεμους, ιματισμένους και σωφρονισμένους ,τους δε χοίρους πνιγμένους να  επιπλέουν στα νερά της λίμνης.

Η απληστία κυριεύει τους ανθρώπους, έργο του διαβόλου, και οι άπληστοι προτιμούν τα χρήματα της παρανομίας από τα δώρα της χάριτος, προτιμούν τον μαμωνά από τον Θεό! Και μάλιστα οικειοθελώς  λησμονούν,  το ότι αυτός ο κόσμος είναι πρόσκαιρος και μάταιος, και ότι όλα τα υλικά αγαθά μένουν εδώ.

Οι άνθρωποι  αυτοί δοσμένοι ψυχή τε και σώματι στα πρόσκαιρα και μάταια αγαθά του κόσμου τούτου δεν θέλουν να  σκεφτούν ότι τα χρήματα τα  κτήματα και όλοι οι θησαυροί του κόσμου δεν μπορούν ποτέ να ικανοποιήσουν  τις ορέξεις  και  την απληστία τους, παράδειγμα  ο πλούσιος της ευαγγελικής περικοπής.

Δεν πρέπει ο άνθρωπος, εικόνα  Θεού, να κλείνει τα αυτιά του στην  στοργική πρόσκληση  του Σωτήρος Χριστού πού λέγει , «δεύτε οπίσω μου και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών», αλλά τουναντίον να γίνεται δυστυχώς υπάκουος στην δολία υπόσχεση του πονηρού , «ταύτα πάντα» τους χοίρους και τα προσωρινά αγαθά, θα σου τά δώσω, ένα με προσκυνήσης.

Αδελφοί μου,

Ας αφήσουμε τα υλικά αγαθά αυτά είναι πρόσκαιρα, διαλύονται και χάνονται ,εν ριπή οφθαλμού. Ας το εννοήσουμε όλοι ,το πραγματικό μας συμφέρον  είναι η σωτηρία της ψυχής μας.  Σ΄αυτό μας προτρέπει ο Κύριος λέγοντας «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην  αυτού».  ΑΜΗΝ

Ο.Λ.Κ.Α.Π.

Η θεραπεία των δαιμονισμένων στα Γέργεσα – Θεολογική ερμηνεία στο Ματθ. 8,28-9,1 Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Μετά το γαλήνεμα του ανέμου και της θάλασσας, που με θαύμα πραγματοποίησε ο Ιησούς, έφτασε με πλοιάριο στην απέναντι ανατολική όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, στην χώρα των Γεργεσηνών [ή ‘Γαδαρηνών’ ή ‘Γερασηνών’ σε ορισμένα χειρόγραφα: παραλιακής κωμόπολης στη χώρα των Γαδαρηνών]. Εκεί τον προϋπάντησαν δύο δαιμονισμένοι, οι οποίοι έβγαιναν από τα μνήματα, πολύ επικίνδυνοι, ώστε κανείς δεν ήταν δυνατόν να περάσει από το δρόμο εκείνον. Και φώναζαν: «Τι έχεις μαζί μας Ιησού, Υιέ του Θεού;» (ήτοι: Άβυσσος υπάρχει ανάμεσά μας). «Ήρθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» (δηλαδή πριν από την Τελική Κρίση, κατά την οποία γνωρίζουμε ότι θα καταλυθεί η δύναμή μας και θα τιμωρηθούμε;).
Μακριά απ’ αυτούς ήταν μια μεγάλη αγέλη από χοίρους, που έβοσκαν. Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν και έλεγαν: «Αν μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στην αγέλη των χοίρων». Και ο Χριστός τούς είπε: «Πηγαίνετε». Αυτοί τότε βγήκαν και πήγαν στην αγέλη των χοίρων. Και ολόκληρη η αγέλη κατακρημνίστηκε στην θάλασσα και χάθηκε στα νερά. Οι δε βοσκοί έφυγαν, και όταν ήρθαν στην πόλη, τούς τα είπαν όλα για τους δαιμονισμένους. Και όλη η πόλη βγήκε σε συνάντηση του Ιησού και, όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από τα σύνορά τους.

Στην αμέσως προηγούμενη από την παρούσα αγιογραφική ενότητα, ο ευαγγελιστής Ματθαίος παρουσιάζει το θαύμα της κατάπαυσης της τρικυμίας από τη θεϊκή δύναμη του Ιησού, ενώ στην παρούσα παράγραφο αναφέρει το θαύμα με τη θεραπεία των Γαδαρηνών, ώστε να φανερώσει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος και Θεός και ότι εξουσιάζει όχι μόνο τη φύση, αλλά και τον αόρατο υπερφυσικό κόσμο. 

Στα Ευαγγέλια βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις θεράπευσε ο Ιησούς ανθρώπους από δαιμονοληπτικές καταστάσεις, διέτασσε τα δαιμόνια και απομακρύνονταν, ενώ έκανε και ένα σωρό άλλες θεραπείες διαφορετικής παθολογίας. Επομένως όχι μόνο ο Ιησούς, αλλά και οι Ιουδαίοι της εποχής Του -που ήσαν και είναι πανέξυπνοι άνθρωποι, διακριθέντες, μέχρι σήμερα, σε όλους τους τομείς του πολιτισμού- δεν βρίσκονταν σε σύγχυση, δεν ήσαν θρησκόληπτοι και δεισιδαίμονες, αλλά διέκριναν την έννοια της αμαρτίας και ασθενείας από το δαιμονισμό. 

Οι δαιμονισμένοι είχαν καταντήσει κακοποιοί και επικίνδυνοι, μισούσαν τους ανθρώπους, τους θεωρούσαν εχθρούς τους, και κρύβονταν στα μνήματα. Ο σατανάς μισεί πράγματι τον άνθρωπο και θέλει το κακό του, τον εξευτελισμό του και το θάνατό του. Είναι ο χειρότερος τύραννος σε όσους του επιτρέπουν –με την ασεβή ζωή τους και τη φθαρμένη φαντασία τους- να τους εξουσιάζει. Αντίθετα, ο απόστολος Παύλος παρουσιάζει την εσωτερική ειρήνη και την προσωπική χαρά του πιστού, όταν λέγει: «Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός» (Γαλ. 2,20). Για το φθοροποιό έργο του διαβόλου πολλές πληροφορίες αντλούμε από τη διδασκαλία των αποστόλων Πέτρου και Παύλου, από τη ζωή διαφόρων ασκητών και αγίων, του Μεγάλου Αντωνίου στην έρημο, το βιβλίο ‘Κλίμαξ’ του Ιωάννου του Σιναΐτου, τα έργα και τη διδασκαλία γενικά των Πατέρων της Εκκλησίας, του αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου, του οσίου Εφραίμ του Σύρου, του αρχιεπισκόπου Μακαρίου Μόσχας, του Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, από τα βιβλία του αγίου Νικοδήμου και πολλών άλλων φωτισμένων εκκλησιαστικών συγγραφέων. 

Προσβαλλόμενοι και μαστιγωμένοι από τις θείες και άκτιστες ακτίνες του Θεανθρώπου, οι δαίμονες φρίττουν, φοβούνται πολύ και διαβλέπουν την επερχόμενη –αρχής γενομένης από τα χρόνια της Επιφανείας του Μεσσία Χριστού- τιμωρία τους. Γι’ αυτό και με κραυγή μεγάλη αποκάλυψαν -και αποκαλύπτουν ακόμη και στην εποχή μας- όχι μόνο ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος, αλλά και πως δεν υπάρχει τίποτα το κοινό μεταξύ του Υιού του Θεού και του κόσμου της αποστασίας των διαβόλων. Οι αλήθειες αυτές που αποκάλυψαν οι επηρεασθέντες υπό πνευμάτων ακαθάρτων –και που αποτελούν διαχρονική εμπειρία της Εκκλησίας- είναι μια ακόμη απόδειξη πως η κατάστασή τους δεν οφειλόταν σε φρενοβλάβεια, αλλά πως ό,τι έπασχαν ήταν πέρα από τη δική τους θέληση και τις προσωπικές τους δυνάμεις. 

Η αγέλη των χοίρων, που έβοσκαν πιο μακριά, ήσαν ακάθαρτα ζώα για τους Ιουδαίους -αλλά και για τους Αιγύπτιους και Άραβες- και μόνο οι εθνικοί τούς χρησιμοποιούσαν για τροφή. Ήτο αμαρτωλή πάντως ενασχόληση για εκείνους από τους Ιουδαίους που τους εξέτρεφαν. Τα δαιμόνια κατάλαβαν σύντομα ότι επρόκειτο να αλλάξουν διαμονή. Γι’ αυτό και παρακάλεσαν τον Χριστό να τους αφήσει τουλάχιστον να υπάγουν στους χοίρους, και όχι στην κόλαση -όπου μονίμως βασανίζονται- για να μην φύγουν από τον τόπο εκείνο, αλλά να συνεχίσουν με διάφορους τρόπους το φθοροποιό τους έργο. Η “παράκληση” αυτή των δαιμονίων σημαίνει ότι η ζωή όλων είναι στα χέρια του Θεού. Ούτε τα ζώα δεν μπορεί να επηρεάσει ο σατανάς, αν δεν το θελήσει ο Θεός. Ο οποίος ζυγιάζει πάντα το συμφέρον κάθε ανθρώπου και ενεργεί για τη σωτηρία του. 

Στα Ευαγγέλια παρουσιάζεται ο Ιησούς να χρησιμοποιεί δύο θαυμαστές ενέργειές Του φαινομενικά κατά της φύσεως, ήτοι όταν εξήρανε την άκαρπη συκιά και όταν επέτρεψε την καταφυγή των δαιμονίων στους χοίρους, οπότε και γκρεμισθέντες πνίγηκαν μέσα στα νερά. Πέρα όμως από ανώριμους συναισθηματισμούς, αναγνωρίζουμε ότι και αυτά ακόμη τα θαύματα δεν έγιναν χωρίς λόγο, αλλά για να υποδεικνύουν, σε όλες τις γενιές: (α) πόσο ξερός θα μείνει από θεία Χάρη ο άνθρωπος αν δεν ενωθεί με την αγάπη του Θεού, και (β) ποίας μεγάλης έκτασης ζημία επιζητεί να καταφέρει εναντίον των ανθρώπων το είδος του διαβόλου. Άλλωστε, και στην τελευταία περίπτωσή μας, το προκύψαν όφελος υπήρξε πολύ μεγαλύτερο: Οι τρωθέντες άνθρωποι σώθηκαν, τα απαγορευμένα ζώα χάθηκαν, η πόλη ελευθερώθηκε από τη μεταφυσική αυτή πληγή, το πνευματικό μάθημα δόθηκε στους Γεργεσηνούς που ήσαν και αυτοί φταίχτες, ο Χριστός αποδείχτηκε Σωτήρας και Κύριος. 

Οι κάτοικοι της πόλης, όταν ήρθαν και διαπίστωσαν τα γενόμενα, αντί να αγκαλιάσουν τον Ιησού και να μετανοήσουν, του ζήτησαν να φύγει μακριά τους. Ήσαν απ’ ότι φαίνεται άπιστοι και πνευματικά αναίσθητοι –η ίδια αρνητική προσέγγιση παρατηρείται και σε πολλούς ανθρώπους της εποχής μας, στη σχέση τους με την Αποκάλυψη του Θεού. Ο φόβος από τα θαύμα ενήργησε αντιστρόφως, κι αυτό γιατί δεν ήσαν άνθρωποι του Θεού και η ζωή τοχυς ήταν πωρωμένη στην κακία. Το γεγονός αυτό της εκδίωξης του Ιησού από τα μέρη εκείνα, συνηγορεί επιπλέον υπέρ της αληθείας της ευαγγελικής διήγησης, εφόσον, αν ήταν φανταστικό, θα παρουσίαζε τον Ιησού να θαυμάζεται και να προσκυνείται από τους κατοίκους των Γεργερηνών, όπως πράγματι έγινε στα μέρη της Γαλιλαίας και Ιουδαίας. Εκεί αντιμετωπιζόταν ο Χριστός ως μεγάλος προφήτης, θαυματοποιός και απεσταλμένος του Θεού, και όχι σαν μάγος και επικίνδυνος, όπως στις περιοχές των Γαδαρηνών.

Και σήμερα, όπως και τότε, ο εωσφόρος έχει τους συνεργάτες του στις κοινωνίες των ανθρώπων, που επιδίδονται σε μαγείες, πνευματισμό, δολοφονίες, ληστείες, τρομοκρατικά χτυπήματα, ανηθικότητα, πολέμους, εμπόριο ναρκωτικών και άλλα πολλά. Οι άνθρωποι όμως που βαθειά πιστεύουν στο Θεό, έχουν χρέος να μην εφησυχάζουν και δεν παραμένουν αδρανείς, παρά γίνονται απόστολοι αγάπης, όπως οι θεραπευθέντες πρώην δαιμονόπληκτοι του Ευαγγελίου. Πράγματι, στην παράλληλη διήγηση του Λουκά, ο Ιησούς προτρέπει τον ιαθέντα νέο ως εξής: “Γύρισε στο σπίτι σου και διηγήσου όσα έκανε σ’ εσένα ο Θεός”. Εκείνος τότε “έφυγε διαλαλώντας σ’ όλη την πόλη όσα (καλά) έκανε σ’ αυτόν ο Ιησούς” (βλ. Λουκ. 8,38-39).

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, Αποστολικής Διακονίας, 2009
ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, Π. Ν. Τρεμπέλα, εκδ. Ο ΣΩΤΗΡ, Αθ. 1989
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ, Βαρθολομαίου Γεωργιάδου, επισκόπου Κορίνθου, εκδ. ‘Δημιουργία’, Αθ. 1992