Ῥοήν μου τῶν δακρύων, μὴ ἀποποιήσῃς...

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη
  

῾Ῥοήν μου τῶν δακρύων, μὴ ἀποποιήσῃς, ἡ τὸν παντὸς ἐκ προσώπου πᾶν δάκρυον, ἀφῃρηκότα Παρθένε, Χριστὸν κυήσασα’.

(Μήν ἀρνηθεῖς, Παρθένε, τήν ροή τῶν δακρύων μου, Σύ πού γέννησες τόν Χριστό, ὁ ῾Οποῖος ἀφαίρεσε κάθε δάκρυ ἀπό κάθε πρόσωπο).

Ὁ ὑμνογράφος φαίνεται νά κινεῖται λίγο ἀντιφατικά στόν συγκεκριμένο ὕμνο. ᾽Αναγνωρίζει ἀπό τήν μία ὅτι ὁ Χριστός μέ τόν ἐρχομό Του στόν κόσμο μέσω τῆς Παναγίας 

Μητέρας Του ἀφαίρεσε κάθε δάκρυ ἀπό κάθε ἄνθρωπο, διότι ὡς γνωστόν 

κατήργησε τό αἴτιο τῆς θλίψης καί τοῦ πόνου καί τοῦ ἴδιου τοῦ θανάτου, τήν ἁμαρτία. ῾Διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος᾽. ῞Ο,τι ὁ ἴδιος ὡς Δημιουργός ἀπαρχῆς ἔδωσε στόν ἄνθρωπο: νά χαίρεται τήν κοινωνία του μέ Αὐτόν μέ δυναμική αὐξητικῆς τάσης τῆς χαρᾶς αὐτῆς μέχρι ἀπειρίας καί ὁ ἄνθρωπος τό ἔχασε λόγω τῆς πτώσης του στήν ἁμαρτία, τοῦ τό ἔδωσε καί πάλι ὡς δυνατότητα ἀφότου ἦλθε στόν κόσμο, ἀρκεῖ βεβαίως ὁ ἄνθρωπος νά ἀποδεχτεῖ τόν ἐρχομό Του ὡς ἀνθρώπου καί νά πιστέψει στήν προσφορά τῆς ἀγάπης Του. ῾

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε᾽ εἶναι ἡ προτροπή τῶν ἁγίων ἀποστόλων σέ ὅλους τούς πιστούς. ᾽Από τήν ἄλλη ὅμως ὁ ἴδιος ὑμνογράφος κινεῖται πρός τήν Παναγία καί δι᾽ αὐτῆς πρός τόν Κύριο ὄχι ἁπλῶς μέ δάκρυα, ἀλλά μέ ροή δακρύων, πού σημαίνει ὅτι τό πλῆθος αὐτῶν πλημμυρίζουν τήν ὕπαρξή του. ῾Η ἀντίφαση λοιπόν φαίνεται ὅτι εἶναι προφανής: δέξου τά δάκρυά μου, λέει ὁ ὑμνογράφος, πού ὅμως Κύριος ὁ Υἱός σου τά κατήργησε.

Ἡ ἀπάντηση βεβαίως εἶναι εὔκολη καί γνωστή: μπορεῖ ὁ Κύριος πράγματι νά ἐξάλειψε τά δάκρυα, γιατί κτύπησε στήν ρίζα τήν αἰτία τους, ὅμως ἡ καθημερινή διαπίστωση εἶναι ὅτι συνεχίζουμε οἱ ἄνθρωποι, ἔστω καί πιστοί, νά ἁμαρτάνουμε, λόγω τῆς λησμονιᾶς τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί τῆς πνευματικῆς μας χαλάρωσης, ὅπως καί ὅτι ἐξακολουθοῦμε καί ζοῦμε μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου σ᾽ ἕναν κόσμο πού ῾κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ᾽, συνεπῶς ἡ θλίψη καί ὁ πόνος ἐξακολουθοῦν νά τόν σφραγίζουν. Τά δάκρυα λοιπόν καί ἐξαλείφθηκαν ἀλλά καί ἐξακολουθοῦν νά ὑπάρχουν, κατεξοχήν μάλιστα ἐκεῖνα πού ἐκφράζουν τόν ἄνθρωπο τῆς πίστης, ὁ ὁποῖος συνειδητοποιεῖ τήν ἁμαρτωλότητά του καί προστρέχει στήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, δηλαδή ὅταν μετανοεῖ. Γι᾽ αὐτό καί τό κύριο γνώρισμα πιά τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ μετάνοια, ἐνῶ τά δάκρυα ἀποτελοῦν ἰσχυρό ἀποδεικτικό τῆς ὑπάρξεώς της.

Χρειάζεται ὅμως καί σ᾽ αὐτό τό σημεῖο προσοχή. ῾Υπάρχουν ἄνθρωποι πού ἐκ φύσεως καί χαρακτῆρος ἔχουν τά δάκρυα ῾πρόχειρη᾽ ἔκφρασή τους. Αὐτά τά δάκρυα δέν ἀξιολογοῦνται θετικά ὡς φανέρωση τῆς γνήσιας μετανοίας τους. ᾽Εκεῖνα τά δάκρυα στά ὁποῖα ἐπιβλέπει ὁ Κύριος εἶναι ἐκεῖνα πού πηγάζουν ἀπό τήν καρδιά καί δηλώνουν τό πένθος καί τήν συντριβή τοῦ ἀνθρώπου λόγω τῶν ἁμαρτιῶν του. Αὐτά εἶναι τά ἀληθινά δάκρυα μετανοίας, τά ὁποῖα συνυπάρχουν πάντοτε καί μέ τήν γενναία ἀπόφαση τοῦ ἀνθρώπου γιά ἀλλαγή τρόπου ζωῆς, ζωῆς δηλαδή προσαρμοσμένης στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Σέ μία τέτοια περίπτωση τά δάκρυα τοῦ πένθους σιγά σιγά πράγματι ἐξαλείφονται καί μεταποιοῦνται σέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης καί χαρᾶς ἀπό τήν ἐνέργεια τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία κάνει τόν ἄνθρωπο στό βάθος τῆς καρδιᾶς του νά ἀκούει ῾τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου᾽.

πηγή

Νόμοι και αρετή

Νόμοι και αρετή

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος

Ένα βασικό κριτήριο μεταξύ των άλλων και μάλιστα πειστικότατο, που καταδεικνύει  την ηθική και πνευματική κατάσταση ενός λαού, είναι  οι νόμοι που ψηφίζονται από τα θεσμικά όργανα του κράτους και τα θέματα των οποίων  άπτονται και τακτοποιούν. Διότι, εκ προοιμίου, ο λαός με τις αδυναμίες του και τις αρετές του είναι συνυπεύθυνος  και «ηθικός αυτουργός» για τη δημιουργία του  όλου νομοθετικού πλαισίου του κράτους.

Η νομοθεσία της πολιτείας είναι ή τουλάχιστον πρέπει να είναι ο φύλακας της κοινωνικής ειρήνης, της δικαιοσύνης,  των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών, της ελευθερίας και της προσωπικής αξιοπρέπειάς τους. Κυρίως όμως ο διαμορφωτής του ήθους  του «καλού καγαθού» πολίτη, όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι, δηλαδήυπηρέτης της αρετής. Ο νομοθέτης  δεν εργάζεται προσβλέποντας μυωπικά στα στενά όρια του παρόντος. Έχοντας αίσθηση της βαριάς ευθύνης του έργου με το οποίο είναι επιφορτισμένος, διεισδύει διακριτικά στην ιστορία και την παράδοση,  αντλεί τα ωφέλιμα και συνεχίζει να χτίζει το παρόν με προοπτική  το μέλλον.

Το κράτος και οι νόμοι είναι αναγκαία στη μεταπτωτική κατάσταση του ανθρώπου και έχουν ιερό σκοπό. Είναι αλήθεια πως και η χειρότερη διακυβέρνηση είναι πολύ προτιμότερη από την ακυβερνησία και την έλλειψη νομοθεσίας.

Στην προς Ρωμαίους επιστολή (ιγ΄, 1):«Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω· οὐ γάρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν», σχολιάζει ο Χρυσόστομος: «Το να υπάρχουν αρχές (εξουσίες) και οι μεν να άρχουν οι δε να άρχονται και να μη γίνονται τα πάντα έτσι απλώς και ακωλύτως και να μη ταλαιπωρείται ο λαός, συρόμενος σαν από κύματα από δω και από κει, νομίζω πως είναι έργο της σοφίας του Θεού».

Ο δε Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «Η αναρχία είναι σε κάθε περίπτωση πάρα πολύ ανυπόφορη και αιτία συγχύσεως και ακαταστασίας».

Και ο Θεοδώρητος: «Ο Θεός προνοώντας για  την επικράτηση της κοινής τάξης, οικονόμησε να υπάρχουν οι άρχοντες και οι αρχόμενοι, βάζοντας κατά κάποιο τρόπο σαν χαλινάρι στους αδίκους το φόβο των αρχόντων». Εδώ,  στην πραγματικότητα,  ο φόβος του νόμου αντικατοπτρίζεται στα πρόσωπα των αρχόντων.

Με αυτά που διαβάζουμε  στην Αγία Γραφή, αλλά και σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, μπορούμε να πούμε πως οι νόμοι  ουσιαστικά από αιώνες είναι φύλακες  του ηθικού νόμου στο «καθόλου», δηλαδή σε όλες του τις εκφάνσεις. Έχουν σκοπό με τους φραγμούς και τις απαγορεύσεις τους από  τη μια και τις υπενθυμίσεις των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των πολιτών και τις οδηγίες για την εφαρμογή τους από την άλλη, να κρατούν σε κάποιο επίπεδο, σε έναν μέσο όρο τουλάχιστον,  το «αξιότιμο», το «αξιοσέβαστο», το «αξιοζήλευτο»,το «ενάρετο»  αυτού του πλάσματος, που το ίδιο τους σχεδιάζει και το ίδιο τους επιβάλλει στον εαυτό του.

Τι συμβαίνει όμως σήμερα με την ποιότητα και το περιεχόμενο των νόμων; Με τι καταδέχεται  ή «αναγκάζεται» να καταπιάνεται ο νομοθέτης και να νομοθετεί; Τι επιχειρεί να καταστήσει νόμιμο και τι παράνομο; Με ποιο υπόβαθρο και ποια αγωνία πνευματική εργάζεται, για να υπηρετήσει το λαό στο δρόμο της αρετής;

Είναι γεγονός πως έχει αποδεσμευτεί σήμερα η νομοθέτηση από την έννοια του ήθους του διαμορφούμενου από τις μεταφυσικές και πνευματικές ανησυχίες του ανθρώπου και τα «πιστεύω». Δεν ενδιαφέρει στο νομοθέτη, απ΄ όσο τουλάχιστον αντιλαμβανόμαστε, το επέκεινα, το αιώνιο. Ούτε το μυστήριο  ούτε η πίστη ούτε ο Θεός. Αντιμετωπίζεται δε ο άνθρωπος  με τρόπο μηχανιστικό, με πνεύμα καθαρά υλιστικό. Θεωρείται,   αντιμετωπίζεται  απλώς ως «ζώο συμπεριφερόμενο», καθώς επιμόνως και ως τοιούτος ορίζεται από την κρατούσα βιοθεωρία και κοσμοθεωρία, αφού παντού διδάσκεται και πιστεύεται ότι είναι  απόγονος του πιθήκου. Δεν έχει σημασία λοιπόν από πού προκύπτει η συμπεριφορά του. Δεν έχει σημασία από ποια πίστη, από ποιες ανησυχίες προέρχεται.

Όμως ο νόμος δεν  έχει μόνο  κατασταλτικό και ελεγκτικό  χαρακτήρα αλλά και διαπλαστικό του ήθους του ανθρώπου. Ως συνεργάτης των πνευματικών φορέων του κράτους,  αγωνίζεται και για το χτίσιμο της αρετής. Η καταστολή από μόνη της είναι μια διαρκής τυραννία, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Είναι ένας φαύλος κύκλος, που εξυπηρετεί τους «ατάκτους», και τους πονηρούς, διεξάγοντας μαζί τους ένα ατελείωτο «παιχνίδι», πολλές φορές ατελέσφορο, αφήνοντας αδιάφορους   τους νομοταγείς και φιλήσυχους πολίτες.

Επίσης ο νομοθέτης δε συνδέει και δε συνδυάζει τη νομοθεσία με την επιθυμία διαμόρφωσης ήθους της πλειοψηφίας των πολιτών ή έστω αναλογικά και με τις φυσιολογικές  τάσεις και επιλογές  τους. Διότι νόμος σημαίνει κυρίως: «παν ό,τι έχει απονεμηθεί ή δοθεί κατ΄αναλογίαν». (Λεξικό Λίντελ- Σκότ)

  Τη νομοθεσία ενός κράτους βέβαια  δεν αρκεί να την ενδιαφέρουν  μόνο οι αριθμοί, αν θέλει πραγματικά να δημιουργήσει υγιές κοινωνικό υπόστρωμα. Αυτό που δημιουργεί ισχυρό κοινωνικό ιστό είναι η κοινή φιλοσοφία των πολιτών σε βασικά θέματα περί της ζωής, η κοινή πίστη σε ιδανικά, που τρέφουν την καρδιά και κάνουν τους ανθρώπους δυνατούς  και τους ενώνουν στην  καθημερινότητα  αλλά κυρίως  στις δύσκολες  ώρες και του  έθνους και των ίδιων των πολιτών. Αυτά προσδίδουν και το διαχρονικό χαρακτήρα  στο νόμο και όχι οι εφήμερες και «ιδιότροπες»   αντιλήψεις και θεωρίες .

 Σήμερα υπερέχει και επιβάλλεται κατά έναν ακραίο και παράλογο τρόπο στη διαδικασία της  νομοθέτησης  το προβαλλόμενο  «δικαίωμα». Και αφού απαιτείται με θράσος, με αδιαντροπιά, είναι έτοιμο προς νομοθέτηση και νομιμοποίηση, διαχωριζόμενο από το βίο και την πολιτεία των «απαιτούντων». Δεν έχει τόση σημασία το περιεχόμενο αυτής της απαίτησης και του «δικαιώματος». Δεν έχει σημασία το ήθος αυτών που το απαιτούν.   Γιατί αυτή η εύκολη παραχώρηση  αυτών που νομοθετούν, ενώ γνωρίζουν το βάρος της ευθύνης τους  τουλάχιστον απέναντι στο λαό; Με απλά λόγια, πρέπει να είσαι αναιδής και θρασύς, για να  γίνει «το δικό σου»;Αλλά, δυστυχώς, τι σημαίνει σήμερα ήθος και αρετή;

Εύκολη λύση, λογικοφανής, αλλά κατάφορα άδικη και πράξη ανήθικη. Πράξη προδοτική και απέναντι σ΄όσους πάλεψαν στο χώρο της νομοθεσίας και όχι μόνο, από αιώνες, για να πορευτεί η ανθρωπότητα στο σωστό δρόμο. Για να κρατηθεί στο δρόμο το δύσκολο της λογικής και της αυτογνωσίας. Χωρίς συστολή  ψηφίζονται και δημοσιεύονται συνεχώς νόμοι για τέρατα και όχι για ανθρώπους. Είμαστε μάρτυρες επιβολής τέτοιων νόμων τα τελευταία χρόνια, αντιγράφοντας την κορεσμένη, την κουρασμένη και γηρασμένη  από τα αδιέξοδα Δύση. Κρίμα!

 Είναι δυνατόν, επί παραδείγματι, να ανάγεται σε θέμα και να καταπιάνεται  ο νομοθέτης με την νομιμοποίηση  παρά φύση παθών, κάτι που  από αιώνες και εκ παραδόσεως για όλους τους λαούς θεωρούνταν αποβλητέο και ούτε καν δεκτό προς συζήτηση; Δεν είναι τρέλα αυτό;  Ή να αντιμετωπίζεται ως κατώτερος ο άνθρωπος από το νόμο, σε σχέση με τα ζώα; Δείχνει πως συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό με την οντολογική κατάσταση του ίδιου του ανθρώπου. Με την αρχή του ζειν  και πολιτεύεσθαι, ως ευγενούς όντος.

Αυτή η οδός είναι χειρότερη και από την αναρχία. Διότι εδώ φαίνεται καθαρά το αποτέλεσμα της εσωτερικής πνευματικής αναρχίας του ανθρώπου και της απώλειας του ελέγχου του εαυτού του και την υποταγή του στα άλογα πάθη, τα οποία δυστυχώς νομοθετούνται, για να γίνουν βάσανο και σ΄ αυτούς που τα απεχθάνονται και χύνουν αίμα να σταθούν μακριά τους. Και είναι οπωσδήποτε η συντριπτική πλειοψηφία αυτοί.

«Νους  αποστάς από του Θεού ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης.». (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).Κτηνωδία και δαιμονισμός. Μήπως έχουμε πάρει το δρόμο και μάλιστα «με το νόμο»;

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 8-8-2015

πηγή

Νεομάρτυρες του Εμφυλίου [οι αδίκως παραγκωνισμένοι Άγιοι]

Νεομάρτυρες του Εμφυλίου

[οι αδίκως παραγκωνισμένοι Άγιοι]

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

Εικόνα 1: Ο ιεροδιδάσκαλος Νικόλαος Καράπας από την Αλλάλη Εύβοιας. Δολοφονήθηκε από Κομουνιστές την 1.6.1944.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: Ο μαρξισμός, οι ποικοιλώνυμοι ιδεολογικοί του απόγονοι και οι κάθε λογής “σέκτες” του, θεωρούν τη θρησκεία «όπιο του λαού», δηλ. πνευματικό ναρκωτικό, που εξαπατά τους ανθρώπους και συνεπώς πρέπει να εκλείψει απ’ τον κόσμο. Πρόκειται φυσικά για πλάνη, αφενός γιατί προϋποθέτει ως σίγουρο ότι δεν υπάρχει Θεός, περιφρονώντας ως ψεύδη τις εμπειρίες των αγίων, και, αφετέρου, γιατί ο χριστιανισμός έχει παρακινήσει χιλιάδες ανθρώπους ν’ αγωνιστούν με αυτοθυσία για τον πλησίον. Άλλωστε το αγιολόγιο της Ορθοδοξίας είναι γεμάτο τέτοιες περιπτώσεις. Εξαιτίας αυτής της πλάνης, όπου επικράτησε κομουνιστικό καθεστώς, ίσως με κάποιες εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ξέσπασε διωγμός κατά της θρησκείας, κάποτε ήπιος και άλλοτε ανελέητος. Αναρίθμητοι χριστιανοί μαρτύρησαν στη Ρωσία (ΕΣΣΔ), τη Ρουμανία, την Αλβανία, ιδιαίτερα από την ελληνική μειονότητα, κ.α.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Η Ελλάδα δεν ξέφυγε απ’ το γενικό κανόνα. Οι κομουνιστές αντάρτες, στον Εμφύλιο Πόλεμο (1945-1949), εξολόθρευαν συχνά ιερείς του Κυρίου. Ήταν φυσικό και επόμενο οι ιερείς, και γενικά οι πιστοί χριστιανοί, να θεωρήσουν τον κομουνισμό εχθρικό. Στην χώρα μας, βέβαια, είχαμε και έχουμε και πολλούς κομουνιστές που είναι και ορθόδοξοι πιστοί, καθώς και ιερείς που συμπαθούν την ευρύτερη αριστερά. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν στην ηθική του κομουνισμού κοινά στοιχεία με το χριστιανισμό και συνδυάζουν τα δύο. Αξίζει να σημειωθεί πως η Εκκλησία δεν προχώρησε σε αγιοκατάταξη κανενός μάρτυρα της περιόδου του Εμφυλίου για λόγους, ουσιαστικά, πολιτικούς: την ομόνοια των Ελλήνων. Βεβαιώς αυτό επιδέχεται τουλάχιστον συζήτηση, αν όχι κατακραυγή, αλλά δεν είναι αυτό εδώ το θέμα μας.

ΠΗΓΗ: Οι μαρτυρίες προέρχονται από το βιβλίο του π. Γρηγορίου, ηγουμένου της μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, “Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας”, Σεπτέμβριος 2010, [σ. 149-166]. Είναι διηγήσεις για ανθρώπους, κυρίως ιερείς, που βασανίστηκαν(!) και θανατώθηκαν κατά τον Εμφύλιο εξαιτίας της χριστιανικής ή ιερατικής τους ιδιότητας. Γράφουμε κι εμείς γι΄αυτούς για λόγους πνευματικούς, χωρίς διάθεση πολιτικής σκοπιμότητας. Άλλωστε η αλήθεια δεν ταιριάζει με τη σκοπιμότητα. Μακάρι ο Θεός να συγχωρέσει και τους δήμιους, με τις πρεσβείες των μαρτύρων-θυμάτων τους. Ακόμη, μακάρι οι ιδεολογικοί τους επίγονοι, οιαδήποτε απόχρωσης, να έχουν θεία φώτιση στις επιλογές τους.

Εικόνα 2: Ο ιερέας Χρήστος Ζησούλης, μάρτυρας του εμφυλίου.

Α. Ο Π. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ: Την ιστορία αυτή1 διηγήθηκε η αδελφή του ιερέα, Αριάδνη, που έτυχε να συναντήσει σε κάποιο εστιατόριο έναν άνθρωπο, που φορούσε ρούχα που ανήκαν στον αδελφό της. Δηιγείται λοιπόν η Αριάδνη: “Κάθομαι στο τραπέζι απέναντί του. Το γκαρσόν φωνάζει: “Βάβω, δεν είναι αυτού η θέση σου”. Έκανα τον κουφό. Γεμίζω από θάρρος ανδρίκιο και του λέγω: “Ξένε, το κουστούμι, τα ρούχα που φοράς τα ’χω εγώ ραμμένα. Τα παρατήρησα καλά και είδα τις δαχτυλιές μου επάνω. Θα μου πεις πού τα βρήκες. Δεν θα μου κρύψεις τίποτες. Κι εγώ, σου υπόσχομαι στο Χριστό μου, δεν θα σε προδώσω. Αλλιώς, τούτη την ώρα θα κράξω και θα φωνάξω”. “Θα σου πω όλη τη αλήθεια”, απάντησε εκείνος “αλλά μη με καταδώσεις· κι εγώ διαταγές εκτελούσα.

Άκουε λοιπόν. Εκεί που μέναμε έφεραν έναν, μάλλον πρέπει να ήταν παπάς. Δεν είχε όμως καλυμμαύχι και δεν φορούσε ράσα. Δεμένος πισθάγκωνα, δέχτηκε κακοποιήσεις που δεν λέγονται. Ειρωνείες, κλωτσιές, σαν μπάλα τον έστελναν από τη μια μεριά στην άλλη. Μ’ ό,τι εύρισκαν τον χτυπούσαν στο κεφάλι, στο πρόσωπο, στην κοιλιά. Εμένα πόνεσε η ψυχή μου και είπα να τον τελειώσω. Μου τον παρέδωσαν με τέσσερις άλλους να τον εκτελέσουμε. Τον σύραμε στο χείλος ενός λάκκου. Τον εγδύσαμε, τον πασσαλώσαμε σε τέσσερα παλούκια και με πρόσταξαν να τον γδάρω ζωντανό. Όταν έφθασα στα μπούτια, οι φωνές του και τα βογγητά του ήτανε πράγμα φοβερό. Δεν άντεχα να τον ακούω και του έδωσα με το τσεκούρι στο κεφάλι και τον πέταξα στα βρωμόνερα του λάκκου”. “Ο αδελφός μου ο παπα- Χρυσόστομος” πρόλαβα να του πω και συνήλθα στο νοσοκομείο των Τρικάλων. Να γιατί έχω την καρδιά μου και φορώ πάντα μαύρα και ποτέ δεν θα τα αποχωριστώ.” Ο συγγραφέας της είπε μήπως ήταν σατανική επήρεια όλη αυτή η συνάντηση μα η κυρα-Αριάδνη είπε: “Τα λες αυτά, παιδί μου, για να με παρηγορήσεις, αλλ’ ήταν άνθρωπος κυριευμένος από το διάβολο”. Τότε της απάντησε εκείνος: “Αν έτσι έχουν τα πράγματα, είναι μάρτυρας ο αδελφός σου, άγιος αληθινός!”.

Β. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΧΩΝΙΔΑ: Την ιστορία διηγήθηκε ένας ηλικιωμένος βοσκός έξω απ’ το ξωκλήσι του αγίου Δημητρίου, κοντά στη μονή Μυρτιάς, περιοχή Τριχωνίδας Αιτωλοακαρνανίας. “Ένα απομεσήμερο έφτασαν εδώ μπροστά που μιλούμε τώρα ομάδα ανταρτών. Είχαν μαζί τους ένα παπά. Το τι τον βασάνιζαν δεν μπορώ να σου περιγράψω... Μου ’ρθε να βάλω φωτιά στον τόπο, αλλά φοβήθηκα. Το πιο τρομερό απ’ όλα ήταν πως τα βασανιστήρια τα ’φτιαχναν γυναίκες!! Στο τέλος τον έγδυσαν, τον διαπόμπευσαν, τον έδεσαν κάτω στην αυλή του Αγίου Δημητρίου και οι άσπλαχνοι άντρες έκαναν χάζι. Μια σκύλα τού απέκοψε με τσεκούρι τα γεννητικά όργανα και έβαψε με το αίμα τους παραστάτες της εκκλησίας! Δεν είναι, παιδί μου, χρώμα αυτό που θωρείς. Είναι αίμα μαρτυρικό και μάλιστα λευϊτικό. Διάβασα όλους τους βίους των Αγίων εδώ που βόσκω τα πρόβατά μου. Τέτοιο μαρτύριο δεν βρήκα στα συναξάρια. Από τότε κανείς δεν άσπρισε ούτε έβγαλε αυτό το βάψιμο”. Ο αφηγητής άρχισε να κλαίει και άπειτα πρόσθεσε: “Δεν κλαίω τον μάρτυρα, αλλά τους ανθρώπους, που χωρίς το Θεό γίνονται των θηρίων αγριότεροι. Αλλά γιατί, δέσποτα, η Εκκλησία δεν τους τιμά τους μάρτυρες αυτούς ως Αγίους; Λένε: “Για να μην ανάβουν τα μίση”. Αυτοί άναψαν και έκαψαν και τώρα που θα δροσίσουν την Εκκλησία, αφήνουμε τη μαρτυρία και τα μαρτύρια και καταπιανόμαστε με χωρατά και παραμύθια; Αλλοίμονό μας, πάτερ, όποιος και να είσαι!”, είπε ο γέροντας κι έφυγε.

Γ. ΕΝΑΣ ΠΑΠΑ-ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΕ ΠΛΗΓΩΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ: Αφηγητής εδώ είναι ένας παθών που επιβίωσε. Καταγράφηκε στην Παναγία την Προυσιώτισσα, όπου ο ιερέας αρνήθηκε να φιλοξενηθεί στο κελί όπου τον κρατούσαν φυλακισμένο οι αντάρτες το 1944, μαζί με άλλους, «χωροφύλακες, παπάδες και δασκάλους», μάλιστα πριν αρχίσει “επισήμως” ο εμφύλιος. Διηγήθηκε σχετικά στον συγγραφέα ο ιεροδιδάσκαλος: “Το καθημερινό μας φαγητό ήταν κολοκύθια ανάλαδα και ανάλατα. Ο ηγούμενος, παλιός γνώριμος, προσπαθούσε κάτι να μου προσφέρει. Οσάκις γινόταν αντιληπτό, ερχόντουσαν στο κελί μου και μου ’βγαζαν με την κάνη του όπλου τα δόντια. Όσες φορές με φίλεψε ο ηγούμενος, τόσα δόντια μου έβγαλαν και τόσες πληγές μου προξένησαν στα χείλη, που ακόμη δεν θεραπεύτηκαν. Ίσως αυτές οι πληγές μου κόψουν το νήμα της ζωής.” Πραγματικά, βεβαιώνει ο συγγραφέας, οι πληγές αυτές εξελίχθηκαν σε καρκίνο και πολύ γρήγορα μετέστη ο μαρτυρικός παπάς. Οι κρατούμενοι εκείνοι απελευθερώθηκαν όταν οι αντάρτες πληροφορήθηκαν πως πλησιάζει γερμανική φάλαγγα. Τους φόρτωσαν στην πλάτη από ένα γεμάτο τσουβάλι και τους έστειλαν στο χωριό Καστανιά. Όταν έφτασαν κι άνοιξαν τα τσουβάλια διαπίστωσαν πως περιείχαν τούβλα και παλιοσίδερα! Έλεγε ο παπα- δάσκαλος: “Δόξα τω Θεώ, τα ξεχάσαμε σήμερα και ζούμε και γελούμε και λέμε: “Κύριε, μη στήσης την αμαρτίαν αυτών”· δεν ξέρανε τι κάνανε”.

Δ. Ο ΜΠΑΡΜΠΑ-ΚΩΣΤΗΣ Ο ΕΥΛΑΒΗΣ: Στα βόρεια του όρους Δίρφης της Κεντρικής Εύβοιας, στις απόκρημνες ακτές του νησιού, βρίσκονται κάποια χωριουδάκια, οικισμοί καλύτερα, νοτιοανατολικά από το Πήλι, προς το Σαρακήνικο και την Κύμη. Σ’ ένα από αυτά κατοικούσε κι ο μπαρμπα-Κωστής ο ευλαβής. Ζούσε φτωχικά με την οικογένειά του, ασχολούμενος με την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια της λιγοστής και σχετικά άγονης γης. Η τυραννισμένη ζωή του, το ξεροβόρι που τον θαλασσόδερνε, η νηστεία και η αγρυπνία τον έκαναν να μοιάζει ασκητικώτερος των ασκητών. Συχνά με το πρόσωπό του, στραμμένο στο Αιγαίο, πρατηρούσε τα καράβια ν’ αρμενίζουν στο ανοιχτό πέλαγος και προσευχόταν γι’ αυτά, να πιάσουν γρήγορα λιμάνι και να γυρίσουν, τα παλληκάρια σύντομα στις οικογένειές τους και ταα σπίτια τους. Ο μπαρμπα-Κωστής ήταν άλλωστε άνθρωπος της προσευχής. Όταν επρόκειτο να κοινωνήσει, διηγούνται οι γνωστοί του, όλη την νύχτα την έβγαζε στο δάσος προσευχόμενος. Την αυγή παρουσιαζόταν να φορέσει τα καλά του για την εκκλησιά και τη Θεία Κοινωνία. Ο γέρος, ακόμη, ήταν ιδιαίτερα φιλόξενος σαν τον Αβραάμ. Το σπίτι του πάντα ανοιχτό για όλους. Ακόμη και τσιγγάνοι, που ο κόσμος τότε τους φοβόταν, στο δικό του κονάκι ακουμπούσαν να ξημερώσουν και να φάνε ψωμί. Καθόλου δεν φοβόταν μη τον κλέψουν ή τον σαϊτέψουν με τις μαγείες και τα ξόρκια τους. Είχε δηλαδή ο κυρ-Κωστής την τέλεια αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον που έδιωχνε κάθε φόβο. Συχνά τον ρωτούσαν οι γειτόνοι: “Δεν τους φοβάσαι τους τσιγγάνους, που έχουν μακριά χέρια και κουβαλούν δαιμονικά;” Κι εκείνος απαντούσε ήρεμα: “Όταν έχουμε τον Θεό μαζί μας, κανένας δεν μπορεί να μας κάνη κακό. “Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά” δεν λέμε στην προσευχή μας;”, και τους αποστόμωνε. Ο Κωστής ζούσε στα δύσκολα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, που αδελφός σκότωνε αδελφό για το κόμμα και την ιδέα της “λαοκρατίας”. Παρ’ όλο που ποτέ δεν σύχναζε σε καφενέδες και ποτέ δεν έμπαινε σε συζητήσεις που εξάπτουν τα πάθη, κάποιος από το χωριό τον είχε στη “μπούκα”, επειδή είχε γιο που υπηρετούσε με θητεία την Πατρίδα του.

Έψαχνε λοιπόν ευκαιρία να τον βγάλει από τη μέση! Κάποια φορά που τον βρήκε μόνο του να βόσκει τα γίδια του, αφού τον τυράννησε με μύρια βασανιστήρια, στο τέλος, αφού τον έδεσε χειροπόδαρα και του κρέμασε μεγάλη πέτρα στον αγιασμένο του τράχηλο, μισολιπόθυμο τον γκρέμισε στη θάλασσα! Η θάλασσα, που τον συντρόφευε νύχτα και μέρα, δέχθηκε το μαρτυρικό του σώμα και ο καταγάλανος ουρανός άνοιξε τη στράτα του για την καθαρή του ψυχή προς το Δημιουργό. Η θάλασσα σεβάστηκε το σώμα του και δεν επέτρεψε να το καταπιεί η άβυσσος ούτε το ’δωσε τροφή στα ψάρια. Το έβγαλε στην παραλία, όχι όμως σύφωνα με τους φυσικούς όρους πλαγιασμένο, αλλά όρθιο φάνταζε από την μέση κι επάνω, όπως κάποτε το λείψανο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού στον ποταμό. Οι δικοί του και οι χωριανοί το εξέλαβαν ως θαύμα και το κήδευσαν με τιμές μάρτυρα. Μήπως άλλωστε δεν ήταν; Ο φονιάς του, πιεζόμενος από συγχωριανούς του κι από ελέγχους συνειδήσεως, από τον ίδιο γκρεμό έρριξε τον εαυτό του στην θάλασσα, σαν άλλος Ιούδας, και ετελεύτησε άδοξα το βίο του…

Ε. ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΠΑΠΑ: Καταγράφηκε στο Άγιο Όρος το 2006, με αφηγητή ηλικιωμένο κτηνοτρόφο από το Μέτσοβο. “Τα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, το ’47, με τα μικρότερα αδέλφια μου σε μια πλαγιά που ξεσαλαγίζαμε τα πρόβατα, τι να δούμε και πώς να το πούμε τώρα; Σε μια ελάτη είχαν δέσει ένα παπά. Τα ράσα και το καλυμαύχι του ήταν πιο πέρα πεταμένα και ποδοπατημένα, σαν να είχαν πάρει φωτιά και τα πάτησαν για να σβήσουν. Είχαν φτιάξει με ξύλα λόγχες και είχαν τρυπήσει τα μάτια του, τα αυτιά του, το στόμα του, τη φύση του [=τα γεννητικά του όργανα], την καρδιά του. Το σώμα του ολόκληρο είχε μπλαβιάσει σαν το συκώτι. Αυτές τις μέρες έλαχε το εγγονάκι μου να έχη μια εικόνα του μάρτυρα Σεβαστιανού με λογχευμένο το σώμα και θυμήθηκα τον άγνωστο παπά του ’47 στης Πίνδου τα βουνά, γι’ αυτό σας το διηγούμαι φρέσκο σαν να είναι αυτή η στιγμή που τον βλέπω μπροστά μου”.

Εικόνα 3: Ιερομάρτυρας π. Γεώργιος Σκρέκας.

ΣΤ. Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡ Π. ΓΕΏΡΓΙΟΣ ΣΚΡΕΚΑΣ: [σταυρώθηκε Μ. Παρασκευή του 1947]. Την 27η Μαρτίου 1947, ο ιερέας Γιώργος Σκρέκας, εφημέριος του χωριού Μεγάρχης Τρικάλων, πληροφορήθηκε οτι οι εαμοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαμανσυμβούλιο, στο οποίο αποφασίστηκε να τον απογυμνώσουν από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Πράγματι, τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου μετέβηκαν οι λησταντάρτες στο σπίτι του και του αφαίρεσαν τα πάντα. Όμως, φαίνεται πως δεν τους έφτασαν όσα βρήκαν και αφού άδειασαν τους στάβλους από τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του ιερέα να τα πάνε στο χωριό Πρόδρομος μαζί με δύο συνοδούς λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα μέσα στον στάβλο και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του κι άλλα χρήματα. Η γυναίκα του, ακούγοντας τις φωνές και τις κραυγές του άνδρα της, έτρεξε στον Αθανάσιο Ίτσιο, απο τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και σε άλλα μέλη της "αυτοάμυνας" Μεγάρχης. Ένδακρυς, τους εκλιπαρούσε να ελευθερώσουν τον σύζυγό της και να πάψουν να τον βασανίζουν. Δυστυχώς, εκείνος δε θέλησε να ακούσει τα παρακάλια της και δεν έκαναν τίποτα για τον συλληφθέντα. Την ίδια νύχτα παρέλαβαν τον λευίτη του Κυρίου παπά-Γιώργη, αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλητο και τον οδήγησαν στο χωριό Γοργογύριο. Ο μελλοθάνατος ζήτησε να δει τον εκεί ιερέα. Με δάκρυα στα μάτια είπε στον ιερέα που ήρθε να τον παρηγορήσει: "Ο Θεός γνωρίζει τι θ'απογίνω. Αν με το μαρτύριο με καλεί δίπλα Του, ας είναι ευλογημένο το όνομά Του, ας γίνει το θέλημά Του". Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι λησταντάρτες και τον έσυραν πεζό μέχρι την Τύρνα. Από εκεί, τον μετέφεραν σε άθλια πλέον κατάσταση ως το Νεραϊδοχώρι. Εκεί τον βασάνιζαν από τις 29/3, Σάββατο του Λαζάρου, μέχρι την Μ. Παρασκευή! Κάποιες αντάρτισσες τού έλεγαν: "γιατί δεν προσεύχεσαι στο Χριστό να έρθει να σε σώσει;", ενώ οι δήμιοι μιλούσαν πιο ωμά: "Εσύ που πιστεύεις στο Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν Εκείνον την ίδια μέρα". Αυτό που έγινε στο Γολγοθά, επαναλήφθηκε στην Πίνδο. Μεγάλη Παρασκευή, και οι συμμορίτες έσυραν τον βασανισμένο ιερέα στον Σταυρικό θάνατο. Τον σταύρωσαν επάνω σε ένα έλατο που τα μεγαλύτερα κλαδιά της βάσης του είχαν το σχήμα σταυρού. Του τρύπησαν τη δεξιά πλευρά με ξιφολόγχη και άνοιξαν πληγές στο μέτωπο του με πηρούνια. Όταν ξεψύχησε, έριξαν το γυμνό σώμα του σε μια χαράδρα και το σκέπασαν με πέτρες και κλαδιά, για να κρύψουν το έγκλημά τους. Οταν απελευθερώθηκε το Νεραϊδοχώρι από τον Ελληνικό στρατό, ο αξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος αναζήτησε και βρήκε το λείψανο του Μάρτυρα. Το μετέφερε στα Τρίκαλα, όπου έγινε πάνδημη κηδεία. Το φέρετρό του συνόδευαν 60 ιερείς, ψάλλοντας: "Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματί μου βαστάζω" [προς Γαλάτας]. Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας, στα πλαίσια της "συμφιλίωσης" δεν ανακηρύχθηκε Άγιος από την Εκκλησία, μέχρι σήμερα.

Κακώς! Μακάρι από εκεί ψηλά, δίπλα στο θρόνο του Σταυρωμένου Αρνίου που βρίσκεται, να μας βοηθάει και να μας προστατεύει από τον Σατανά και τους οπαδούς του. Τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα επιβεβαιώνει και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης: “Οταν ήμουν ιεροκήρυκας, έφθασα σ᾿ ένα χωριό των Γρεβενών. Βρίσκω τον ιερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμένο. “Τί ἔχεις;”. “Το χωριό μου δὲν πιστεύει πια στο Χριστό”. “Μην απογοητεύεσαι”, λέω, “έχε θάρρος· κάτω από τη στάχτη υπάρχει η σπίθα κρυμμένη”. “Θέλεις να δεις;”, μου λέει, “έλα”.

Με πάει στο νεκροταφείο. Εκεί τα παιδιά του Μαρξ και του Λένιν, που κυριαρχούσαν τότε, είχαν ξερριζώσει όλους τους σταυρούς από τους τάφους και στη θέση τους είχαν βάλει σφυροδρέπανα και γροθιές! Μισούσαν το σταυρό. Και μόνο σε μια περίπτωση τὸν «θυμήθηκαν». Ενώ η σταύρωσις ως τρόπος θανατικής καταδίκης έχει πρὸ πολλού καταργηθεί, επὶ των ημερών μας τὴν ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν άνθρωπο! Ήταν ένας ιερεὺς του ῾Υψίστου ευλαβής, πιστός και πολύτεκνος, ο π. Γεώργιος Σκρέκας εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων. Άθεοι και άπιστοι τον άρπαξαν από την αγία τραπεζα που ιερουργούσε, τον οδήγησαν σαν άκακο αρνίο έξω απο το χωριό, κ᾿ εκεί τον σταυρωσαν πάνω σ᾿ ἕνα δέντρο· και ήταν Μεγάλη Παρασκευή, του ἔτους 1947"!

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Ο Θεός να αναπαύσει τους βασανιστές και δολοφόνους των αγίων, και εμάς. Οι άγιοι ας πρεσβεύουν για μας και γι' αυτούς. Ακόμη ο Κυριος ας συγχωρέσει εμάς που δεν τιμούμε τη μνήμη τους ως Αγίων μέσα στο νέφος των μαρτύρων της πίστης μας που διώχθηκαν από ποικιλώνυμο πλήθος τυράννων.

……………………………………………………………………………………………………

1. Καταγράφηκε από το συγγραφέα το Πάσχα του 1966 στο Μεγαλοχώρι των Τρικάλων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: π. Γρηγορίου, ηγουμένου της μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, “Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας”, Σεπτέμβριος 2010, [σ. 149-166]

το είδαμε εδώ

ΈΧΩ ΈΝΑ ΠΑΖΛ ΠΟΥ ΤΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΆΝΕΙ ΌΛΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ – ΣΕΙΣΜΟ – ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Μιλάμε για την απόλυτη καταστροφολογία…
Όμως όταν στις 28 Ιουνίου διάβαζα το ποστ που θα σας παραθέσω από το μπλογκ προφητείες ορθοδοξίας, σίγουρα δεν περίμενα ότι μπορεί τελικά η ανάρτηση αυτή να αρχίσει να συνδέεται…
Σας παραθέτω ακριβώς τι δημοσίευσε το profitiesorthodoxias1.blogspot.gr και μετά από αυτό θα σας δώσω μερικά ακόμα στοιχεία :

Αντιγραφω απο το fb, ιερομόναχος Λεοντιος Τσικριτσακης,

Πριν 4 χρόνια είχα δει ένα όνειρο μετά από προσευχή ότι βρέθηκα μέσα στην Βουλή και ήταν εκεί ο τωρινός πρόεδρος της Δημοκρατίας ( ενώ εκείνη την εποχή ηταν άλλος πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ηταν ο Παυλοπουλος εγώ όμως είχα δει τον τωρινό τον Παυλοπουλο )και τον ρωτάω τι θα γίνει με την Ελλάδα και μου λέει πάμε για πτώχευση,αλλά μου λέει τι θες να μάθεις εσυ είσαι μοναχός μην ασχολείσαι ,και μόλις μου το είπε γίνεται ένας σεισμός και ίσα ίσα που πρόλαβα και βγήκα έξω στο δρόμο (έβρεχε όχι πολυ και φυσούσε και αέρας )έβλεπα να πέφτει το ένα σπίτι μετά το άλλο είχε σχεδόν ισοπεδωθεί η Αθηνα και είχαν σκοτωθεί χιλιάδες κόσμος ,ενώ στις σκάλες της Βουλης έβλεπα να είναι ακίνητοι χιλιάδες άνθρωποι με κόκκινες και μαύρες σημαίες ,και εγώ τους φώναζα και τους παρακαλούσα να φύγουν γιατί θα πέσει η Βουλή και θα τους καταπλακώνουν τα ερείπια και ξύπνησα τρομαγμένος ……εγώ δεν πιστεύω στα όνειρα, απλός το γράφω επειδή μου έκανε εντύπωση που είδα τον σημερινό πρόεδρο της Δημοκρατίας μέσα στην Βουλή ενώ πριν 4 χρόνια ηταν άλλος πρόεδρος …μπορεί να ηταν απλός ένα όνειρο όπως αυτά που βλέπουμε σχεδόν κάθε μέρα …αν και μέσα μου πιστεύω ότι δεν ηταν απλό όνειρα θα δούμε …επαναλαμβάνω εγώ στα όνειρα δεν πιστεύω …όμως το συγκεκριμένο όνειρο είχε πολλές συμπτώσεις …

Πάμε τώρα να δούμε – αναλύσουμε μερικά από τα στοιχεία του πόστ αυτού σχετικά με τα στοιχεία που μας δίνει:

α)Πρέπει έξω από τη Βουλή να γίνεται ΜΕΓΑΛΗ διαδήλωση…

β)Οι σημαίες να είναι κόκκινες και μαύρες…

γ)Η Ελλάδα να πηγαίνει για πτώχευση…

δ)Ο σεισμός να είναι ισοπεδωτικός…

Αφού κρατάμε αυτά τα τέσσερα στοιχεία ας δούμε τώρα πως θα μπορούσε ενδεχομένως αυτό να ταιριάξει στα τέλη του Αυγούστου:

α)Την ημέρα ψήφισης του μνημονίου 3 θα έχουμε σίγουρα την μεγαλύτερη διαδήλωση, ίσως και στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Από αυτά που μαθαίνω ετοιμάζονται να ενώσουν τις δυνάμεις τους οι πάντες (συνδικαλιστές, ΚΚΕ, αγρότες, επαγγελματικές ομάδες, μέχρι και οι παπάδες ήδη δυναμιτίζουν το ποίμνιο με πύρινους λόγους). Οπότε η πρώτη συνθήκη πληρούτε.

β)Την ημέρα ψήφισης του μνημονίου 3 ήδη έχει ανακοινωθεί ότι όλες οι αγροτικές οργανώσεις της χώρας θα κατεβούν στην Αθήνα. Όπως γνωρίζουμε όλοι οι αγρότες κρατούν μαύρες σημαίες στις κινητοποιήσεις τους, όπως και οι αυτοκινητιστές, ιδιοκτήτες φορτηγών, βυτίων(μιλάμε για τις κοινωνικές ομάδες που θα πληγούν ούτως ή άλλως περισσότερο απ΄όλες λόγω της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων και τις κατάργησης των αδειών δημοσίας χρήσης στα φορτηγά). Κόκκινες σημαίες φυσικά θα έχει το ΚΚΕ και ο αντιΣΥΡΙΖΑ. Οπότε και η δεύτερη συνθήκη πληρούτε.

γ)Πρόβλεψη Νο1. Η Ελλάδα όντως θα πηγαίνει για πτώχευση, ίσως γιατί τελικά θα καταψηφισθούν ή δεν θα προλάβουν καν να ψηφισθούν τα νέα μέτρα. Εάν πχ λίγο πριν την ψηφοφορία στη Βουλή παραιτηθεί η Πρόεδρος της Βουλής ή τουλάχιστον 13 Βουλευτές της συγκυβέρνησης, τότε αναγκαστικά η Βουλή πρέπει να πάει σε αναβολή της ψηφοφορίας,  εκλογή νέου Προέδρου ή σε εκλογές,  χωρίς να ψηφίσει τα μέτρα αφού θα έχει χαθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αυτό το ξέρει καλά και ο Τσίπρας και οι υπόλοιποι γι΄αυτό φοβούνται τι θα γίνει μέχρι τότε. Βλέπετε οι αντιφρονούντες βουλευτές ΔΕΝ έχουν ανεξαρτητοποιηθεί, ούτε έχουν παραδώσει την έδρα τους. Γι΄αυτό και τυπικά κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ. Εάν όμως το έκαναν τότε θα διαλυόταν επιτόπου η Βουλή και θα πηγαίναμε εντός 25 ημερών σε εκλογές. Αυτό όμως θα σήμαινε επιτόπου και την τυπική  χρεοκοπία της Ελλάδας… Η τρίτη συνθήκη λοιπόν στα τέλη του μήνα ενδεχομένως να  πληρούτε!

δ)Η χώρα μας πρέπει να πληρώσει κάτι δις στην ΕΚΤ στις 20/8. Για τη  δόση αυτή με βάση όσα γνωρίζουμε και την εμπειρία του Ιουλίου μπορούμε να πάρουμε άτυπη παράταση μέχρι και 7 ημέρες για να μην κυρηχθούμε σε τυπική χρεοκοπία. Οπότε μέγιστη ημερομηνία ψήφισης του μνημονίου η 26η ή 27η.

ε)Πρόβλεψη Νο2. Πριν λίγες ώρες δημοσιεύθηκε στο Πανεπιστήμιο Κορονέλ νέο σήμα της Ομάδας ΒΑΝ. To σήμα όπως βλέπετε στο λινκ αφορά την περιοχή της ΑττικοΒοιωτίας και Εύβοιας. Επίσης και άλλοι ερευνητές όπως ο Τσιάπας, ο Μπαρδόπουλος και λοιποί έχουν επισημάνει ότι στις 27/8 (+- 2 ημέρες) αναμένονται πολύ ισχυροί σεισμοί στη χώρα μας, με βάση αφετηρίες τριών σεισμών μεγεθών (5,2), (6,5) και (5,7 )που θα βρίσκονται την ίδια ημέρα κάτω από τα πόδια μας. Και η 4η λοιπόν συνθήκη πιθανόν να  πληρούτε.

Σας έδωσα 4 συνθήκες και 5 δεδομένα – ενδεχόμενα… Σίγουρα σαν αναγνώστες του ΚΑΤΟΧΙΚΆ μπορείτε αυτή την πληροφόρηση να την πάτε μερικά βήματα πιο πέρα…. Περιμένω λοιπόν τα δικά σας στοιχεία και διορθώσεις σε τυχόν λάθη, γιατί παζλ είναι αυτό και θέλει την ένωση του!

το είδαμε εδώ

Περί πειρασμών

Ολόκληρη η πάλη και ο αγώνας του ανθρώπου στην στρατευομένη Εκκλησία ένα νόημα και σκοπό έχει, τη νίκη προς το οργανωμένο κακό, το οποίο είναι η άρνηση του θείου θελήματος. Όλες οι επί μέρους αντιστάσεις, οι οποίες προκαλούν και πιέζουν να γίνουμε προδότες και αρνητές, λέγονται πειρασμοί και έχουν την αρχή τους σε διάφορα αίτια. Το όνομά τους φανερώνει και μέρος της ιδιότητάς τους, διότι με την πάλη και τη μάχη αποκτούμε πείρα του πολέμου και ακόμα μαθαίνομε τα μυστήρια της θείας δικαιοσύνης, «του πνευματικού νόμου», με τον οποίον ο Κύριός μας κυβερνά την κτίση του. Οι μορφές των πειρασμών είναι πολλές, αλλά ο στόχος τους ένας. Να μας αποδείξουν δειλούς και απίστους ενώπιον του Θεού και να μας στερήσουν τα επαγγελθέντα στους πιστούς αγαθά, τα οποία είναι «η ανάσταση και η ζωή». Κάθε πειρασμός που συμβαίνει δεν είναι άσκοπος ή τυχαίος, όπως ίσως θεωρείται, αλλά ούτε και προϊόν της κακοβουλίας μόνον αυτού που τον προκάλεσε, είτε δαίμονος είτε ανθρώπου. Αυτοί που προκαλούν και μεταφέρουν τους πειρασμούς είναι συνήθως γνωστοί και ποικίλοι. Οι πειρασμοί όμως δεν είναι έργο της δικής τους εξουσίας, αλλά παραχώρηση του Θεού που διοικεί και κατευθύνει τα πάντα. Εάν «οι τρίχες της κεφαλής μας είναι όλες μετρημένες»( Ματ. 10, 30) και «όλα εξαρτώνται από το έλεος του Θεού και όχι από την ανθρώπινη θέληση και προσπάθεια»(Ρωμ. 9, 16), τότε πραγματικά «ο άνθρωπος πορεύεται στη ζωή του σαν μια αμυδρή εικόνα και μάταια ταράσσεται»(Ψαλμ. 38, 7). Παραθέσαμε ως τώρα γνώμες των Πατέρων μας γι’ αυτά και για το ότι τα περιστατικά που συμβαίνουν στον άνθρωπο αποτελούν καρπούς των δικών του νοημάτων ή ενεργειών.

Οι πνευματοφόροι Πατέρες επισημαίνουν πέντε κύριες αιτίες, για τις οποίες επιτρέπει ο Θεός στους εχθρούς μας να μας πολεμούν.

Πρώτη αιτία είναι ότι πολεμούμενοι και αντιπολεμούντες αποκτούμε διάκριση της αρετής και της κακίας.

Δεύτερη είναι, για να γίνει και να μείνει σταθερή κατάκτηση αυτό που κατορθώνεται  με πόνο και πόλεμο.

Τρίτη είναι για να μένουμε ταπεινοί, αφού προκόψουμε στην αρετή και τη δικαιοσύνη, και να μην υψηλοφρονούμε.

Τέταρτη είναι να μισήσουμε με ολοκληρωτικό μίσος την κακία.

Πέμπτη τέλος είναι, ότι «όταν γίνουμε  απαθείς με τη χάρη του Θεού» να μη λησμονούμε την αδυναμία μας, ούτε τον Θεό που μας βοηθά σε όλα. Επειδή είναι εκ φύσεως αγαθός  ο Θεός, ή μάλλον αυτοαγαθότης και υπεράγαθος, δεν περιέχει στο κατ’ ευδοκίαν θέλημά του ταλαιπωρία ή θλίψη για τα πλάσματά του και ειδικά τον άνθρωπο.

Τα δεινά που ταλαιπωρούν τη φύση μας δεν είναι συνέπειες της θείας ευδοκίας, αλλά της θείας οικονομίας και παραχωρήσεως. Εάν ο άνθρωπος παρέμενε σταθερά στο πρώτο κατ’ ευδοκίαν θείο θέλημα, τα υπόλοιπα θα ήσαν άγνωστα, γιατί δεν θα είχαν θέση για τη διόρθωση της επαναστατημένης διαγωγής. Η παρακοή και η πτώση του ανθρώπου διέστρεψαν την αρμονία της λειτουργίας των όντων, και έτσι εφαρμόσθηκαν και τα άλλα ιδιώματα του θείου θελήματος, τα οποία προκαλούν την ισορροπία  στην αποστατημένη πλέον φύση. Όλοι πλέον οι πειρασμοί, οι οποίοι προκαλούν την αδιάκοπη πάλη μας, επιτρέπονται οικονομικώς από το Θεό για την επαναφορά μας στην τάξη, εφ’ όσον τα εντός, τα έκτος και τα πέριξ, τα οποία αποτελούν τον κόσμο μας, ευρίσκονται σε επανάσταση και προς τον εαυτόν τους και προς το Δημιουργό. Ο πονηρός και επίβουλος εχθρός και εκδικητής διάβολος απόκτησε εξουσία πάνω μας, ένεκα της εκούσιας υποταγής των πρωτοπλάστων σ’ αυτόν, και της αδυναμίας έκτοτε της ανθρωπίνης φύσεως. Έτσι μετά την πτώση διαστράφηκε η γνώμη μας και αποκτήσαμε «στραμμένη στα πονηρά σκέψη»(πρβλ. Γεν. 8, 21), η οποία έγινε φορέας του παραλόγου και του πονηρού. Στο νόημα της μετανοίας, που δόθηκε από τον Θεό, συμφωνούμε κατά την πρόθεση. Στην πρακτική όμως εφαρμογή αντιστέκονται οι ανωτέρω παράγοντες, και γι’ αυτό ήταν αναγκαία η επέμβαση και επικουρική βοήθεια, για να επιτύχουμε τη λύτρωση. Η επικουρική συμπαράσταση, η οποία μας δόθηκε ελέω Θεού, είναι οι «συμβατικές επιφορές» (δηλ. τα δεινά που μας συμβαίνουν) της θείας οικονομίας για τον αφυπνισμό και διόρθωση, αφού τα περισσότερα στοιχεία της υπάρξεως μας ενεργούν αρνητικά. «Αν εξετάζαμε τους εαυτούς μας, δεν θα τιμωρούμαστε από τον Θεό· αλλά όταν ο Κύριος μας τιμωρεί, μας διαπαιδαγωγεί, έτσι ώστε να μην υποστούμε την τελική καταδίκη μαζί με τον κόσμο»(Α΄Κορ.11,31-32).

Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, «όπως τις ημέρες διαδέχονται οι νύκτες και τα καλοκαίρια οι χειμώνες, έτσι την κενοδοξία και ηδονή διαδέχονται λύπες και οδύνες, είτε στο παρόν, είτε στο μέλλον»(Μαξίμου Ομολογητού, Τετρακόσια Κεφάλαια περί Αγάπης, Εκατοντάς Β, §65).

Παραχωρήθηκαν οι οδύνες και οι λύπες, για να εξοφληθεί εδώ η εμπαθής ζωή, διαφορετικά θα συνεχιζόταν η ασθένεια της αμαρτίας και στο μέλλον, οπότε θα χανόταν η σωτηρία. «Δεν είναι δυνατόν», λέγει πάλιν ο άγιος, «να εκφύγει την μέλλουσα κρίση εκείνος, ο οποίος αμάρτησε, χωρίς να υπομείνει εδώ εκούσιους κόπους ή ακούσιες επιφορές» (ενθ’ ανωτέρω, §66)· και αλλού επαναλαμβάνει, «κανείς να μη σε εξαπατήσει, μοναχέ, ότι είναι δυνατόν να σωθείς, εάν είσαι δούλος στην ηδονή και στην κενοδοξία»(ενθ’ ανωτέρω, §63).

«Όταν σου έλθει πειρασμός από απροσδόκητο γεγονός, να μην κατηγορείς εκείνον, από τον οποίο συνέβη, αλλά αναζήτησε το γιατί συνέβη και θα βρεις οπωσδήποτε διόρθωση. Επειδή, είτε από εκείνον είτε από άλλον άνθρωπο, οπωσδήποτε θα έπινες το πικρό ποτήρι των κριμάτων του Θεού»(ενθ’ ανωτέρω, §42).

Μια ακόμη ερμηνεία για τη γενικότητα των πειρασμών, αναφέρει ο Άγιος Μάξιμος. «Οι επιφορές (επιθέσεις) των πειρασμών συμβαίνουν σε άλλους για την εξάλειψη των αμαρτημάτων, τα οποία έχουν γίνει. Ενώ σε άλλους για την εξάλειψη των αμαρτημάτων, τα οποία τώρα διαπράττονται. Σε άλλους επέρχονται για την παρεμπόδιση αμαρτημάτων, τα οποία πρόκειται να γίνουν, εκτός από εκείνες τις επιθέσεις των πειρασμών, οι οποίες επισυμβαίνουν για δοκιμασία, όπως στην περίπτωση του Ιώβ»(ενθ’ ανωτέρω, §45).

Σημειώνουμε  ένα απλό παράδειγμα από την καθημερινή ζωή. Ως χριστιανοί προσπαθούμε να εκπληρώνουμε τα καθήκοντά μας, αλλά όση και αν είναι η προσπάθειά μας, κάπου ξεφεύγουμε, εφ’ όσον αναμαρτησία δεν υπάρχει. Διά της μετανοίας διορθώνουμε τα λάθη ασφαλώς κατά την κρίση μας, αλλά δεν είναι συνήθως η μετάνοιά μας τόσον ακριβής, ώστε να εξαλείφει την ενοχή μας, και άρα παραμένουν χρέη ανεξόφλητα. Τα χρέη αυτά με το πέρασμα του χρόνου αυξάνουν εξ αιτίας των πολλών αιτίων και αφορμών και της δικής μας αδυναμίας. Οι μονάδες γίνονται δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, και είναι άγνωστες στη δική μας κρίση, ενώ στη δικαιοσύνη του Θεού είναι γνωστές με ακρίβεια. Τί πρέπει να γίνει τώρα; Ή αυστηρή και ανάλογη μετάνοια σ’ αυτή τη ζωή, ή μέλλουσα κατάκριση μετά θάνατον, οπότε χάνεται η σωτηρία. Τότε το κατ’ οικονομίαν θείο θέλημα αποστέλλει παιδείαν, η οποία είναι «συμβατική επιφορά», ακούσιο οδυνηρό σύμπτωμα, το οποίον αναλογεί στον όγκο των σφαλμάτων και έτσι προκαλείται η εξόφληση, διαφορετικά θα κινδύνευε η σωτηρία. Αυτός είναι ένας τρόπος παραχωρήσεως των πειρασμών.

Γενικώς όμως τέτοιας φύσεως είναι όλα τα θλιβερά, τα οποία μαστίζουν τη ζωή μας, και εμείς επειδή δεν καταλαβαίνουμε το σκοπό της θείας προνοίας εξαγριωνόμαστε κατά των προσώπων ή των πραγμάτων, τα οποία προκάλεσαν τα συμβάντα. Μερικές φορές δεν έχουν συμβεί ως δικά μας λάθη, αλλά ευρίσκονται  στον κατάλογο της δικής μας απροσεξίας και αφέλειας. Για να προλάβει η θεία παναγαθότητα τη ζημιά, ίσως πελώρια πολλές φορές, επιτρέπει σε ένα πειρασμό να εμποδίσει την πρόοδο των αποφάσεών μας. Αυτοί είναι οι ονομαζόμενοι «προλαμβάνοντες πειρασμοί». Υπάρχουν επίσης και «οι επίκτητοι» με τη μετοχή στην ανιούσα και κατιούσα μορφή. Μετέχει κανείς σε ξένους πειρασμούς, όπως παραδείγματος χάριν ο αδικών στους πειρασμούς  του αδικουμένου, ο καταλαλών στους πειρασμούς  του καταλαλουμένου, ο συκοφαντών στους πειρασμούς του συκοφαντουμένου, και γενικά ο πειράζων στους πειρασμούς του πειραζομένου. Αυτή είναι η κατιούσα μορφή της μετοχής στους πειρασμούς.

Στην ανιούσα μορφή οι πνευματικοί Πατέρες με την προσευχή τους κρατούν τους πειρασμούς των πνευματικών τους τέκνων και γενικά εκείνων για τους οποίους αυτοί προσεύχονται. Είναι και οι μεγάλοι πειρασμοί των αγίων και του Χριστού, οι οποίοι βάσταξαν τις αμαρτίες του κόσμου και θεμελίωσαν την Εκκλησία. Γι’ αυτό κανένας πειραζόμενος δεν πρέπει να αγανακτεί και να γογγύζει εναντίον κάποιου, επειδή πληρώνει τις οφειλές της δικής του αμέλειας ή κακοφροσύνης.

Θελήσαμε να γράψουμε για τους πειρασμούς και τις ιδιότητές τους, αλλά δεν κρύβουμε  ότι νοιώσαμε φόβο και μόνον από την περιγραφή. Όταν η αγία Μαρία η Αιγυπτία εξομολογείτο στον αββά Ζωσιμά και διηγείτο τις σκληρές δοκιμασίες των πειρασμών τους οποίους δοκίμασε, στα ερωτήματα του αγίου γι’ αυτούς είπε: «Αββά Ζωσιμά, μη με αναγκάζεις να λεπτολογώ γι’ αυτούς, διότι φοβούμαι μήπως επανέλθουν». Το ίδιο ισχύει και για τον καθένα, όταν ομιλεί γι’ αυτούς. Ο Θεός να μας σώσει από την ορμή και τη μανία τους, αλλά πώς να γίνει, όταν χωρίς αυτούς είναι αδύνατη η σωτηρία; «Εκείνον που αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, μαστιγώνει δε κάθε παιδί του, που αναγνωρίζει ως δικό του»(Παροιμ. 3, 12). Και πάλιν «είναι ευτυχής ο άνθρωπος τον οποίον θα παιδαγωγήσεις, Κύριε, και θα τον διδάξεις με το νόμο σου»(Ψαλμ. 93, 12). Και «αν πάλι δεν έχετε τη διαπαιδαγώγηση που έχουν πάρει όλοι, τότε είστε νόθα και όχι γνήσια παιδιά»(Εβρ. 12, 8).

Δεν είναι τόσον δύσκολος ο αγώνας προς τις δοκιμασίες, όταν συμπαρίσταται η θεία χάρις. «Εγώ θανατώνω και ζωοποιώ, εγώ πληγώνω και γιατρεύω, και δεν υπάρχει κανένας, ο οποίος θα ελευθερώσει (κάποιον) από τα χέρια μου»(Δευτ. 32, 39). Όταν μυστικά συμπαρίσταται η μητρική πρόνοια της χάριτος και βαστάζει τον αθλητή, όλα είναι υποφερτά, διότι αυτός που παιδαγωγεί είναι συγχρόνως και παρηγορητής· «διαπαιδαγωγεί για το καλό μας, για να μετάσχουμε στην αγιότητά  του»(βλ. Εβρ. 12, 10). Αυτό γίνεται στους «κατά φύσιν» πειρασμούς, οι οποίοι συμβαίνουν ή από φυσική αδυναμία και απειρία ή από το φθόνο του εχθρού ή για την πνευματική τελείωση του ανθρώπου. Όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά εμπόδια, τα οποία υπάρχουν απαραιτήτως στο αγωνιστικό στάδιο του ανθρώπου, για να ολοκληρώσει την ομολογία του. Σ’ όλα αυτά παραφυλάττει αθέατη η συμπαράσταση της χάριτος και παρηγορεί μυστικά τους αγωνιζομένους, οι οποίοι γι’ αυτό πρέπει να έχουν πάντοτε θάρρος. Εκεί όμως, όπου υπάρχουν «παρά φύσιν» πειρασμοί, ο αγώνας είναι πολύ σκληρός και χωρίς ελπίδα, και το θάρρος χάνεται τελείως, ενώ η απόγνωση πνίγει και αποθαρρύνει τον αγωνιζόμενο, μέχρις ότου γογγύσει γιατί γεννήθηκε.

Κύριέ μου, Ιησού Χριστέ, η μόνιμη παρηγορία όσων ελπίζουν σε σένα, γλύτωσέ μας  από αυτή τη σκοτοδίνη και γέμισέ μας με τη δική σου ελπίδα. Αμήν.

Οι «παρά φύσιν» πειρασμοί δεν παράγονται μόνον από επιβουλή του εχθρού, διότι δεν έχει τέτοια εξουσία, αλλά είναι και αποτελέσματα της ραθυμίας και υπερηφανείας, την οποίαν παραλόγως αποδέχθηκε ο άνθρωπος. Η αμέλεια των καθηκόντων ενός αγωνιστή προκαλεί την εγκατάλειψη, διότι είναι ο «γνους και μη ποιήσας» δηλ. αυτός που ενώ γνωρίζει το θέλημα του Θεού, δεν το εφαρμόζει. Παραχωρείται να πέσει στα χέρια των εχθρών του να τον ταπεινώσουν, για να μάθει ποιός τον έσωσε και τον ανέβασε  στο επίπεδο της γνώσεως και της χάριτος, και ότι αυτά δεν ήσαν δικά του κατορθώματα, εφ’ όσον χωρίς τον Χριστό «κανένας δεν μπορεί να κάνει τίποτε»(πρβλ. Ιω. 15, 5), και να είναι στο εξής ταπεινός και νηφάλιος και να μη καταφρονεί τη δωρεά. Οι πειρασμοί όμως όσων δέχθηκαν την υπερηφάνεια είναι σκληρότεροι, διότι «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται»(Ιακ. 4, 6), και όταν ο Θεός αντιτάσσεται, τότε ποιός θα συμπαρασταθεί;

Ειδικά σ’ αυτούς τους πειρασμούς απουσιάζει το θάρρος. Ο άνθρωπος αισθάνεται εντελώς αβοήθητος και καμιά από τις δεήσεις του δεν εισακούεται. Αισθάνεται απαρρησίαστος και ο Θεός του φαίνεται άτεγκτος και σκληρός. Οι υπόλοιποι τρόποι, οι οποίοι προκαλούσαν την θείαν αντίληψη, τώρα δεν βοηθούν, και ο άνθρωπος δοκιμάζει την αίσθηση του Άδη και πίνει τα πικρά νάματα της κολάσεως. Το μόνο παρήγορο στοιχείο, το οποίον τον συγκρατεί είναι τα δάκρυα, εάν υπάρχουν – διότι και αυτά στερεύουν – και η βαθύτατη ταπείνωση, η οποία κατέρχεται διά μέσου του νου και της κραυγής του «έως Άδου κατωτάτου». Εδώ καταλαβαίνει ο άνθρωπος τη σημασία του «εργάζεσθαι και φυλάσσειν», διότι εάν εργάζεται μεν, δεν φυλάσσει δε, μαθαίνει εκ πείρας ότι «είναι φοβερό να πέσει στα χέρια του αληθινού Θεού»(Εβρ. 10, 31). Όσοι πέσουν σ’ αυτούς τους σκληρούς πειρασμούς έχουν ανάγκην πνευματικής συμπαραστάσεως και ευχών πεπειραμένων Γερόντων, οι οποίοι «γνωρίζουν τον σκοπό των πειρασμών»(βλ. Β’ Κορ. 2, 11) και έμαθαν έτσι «να βοηθούν όσους πειράζονται».

Ο άγιος Μάξιμος αναφέρει τέσσερεις τρόπους εγκαταλείψεως, κατά τους οποίους η σκληρότητα των πειρασμών είναι τρομακτική. Πρώτος είναι ο «οικονομικός», όπως συνέβη στον Κύριόν μας, ο οποίος, αν και με επιμονή και ικεσία ζήτησε απαλλαγή, δεν εισακούσθηκε αλλά εγκαταλείφθηκε, ώστε να επαναφέρει στην πατρική κηδεμονία εμάς τους εγκαταλελειμμένους. Ο δεύτερος είναι ο «δοκιμαστικός», όπως έγινε στον Ιώβ και τον Ιωσήφ, ώστε ο μεν Ιώβ να αναδειχθεί στύλος υπομονής και ανδρείας σε όλες  τις γενεές, ο δε Ιωσήφ αγνότητος και σωφροσύνης. Τρίτος είναι αυτός που έχει σκοπό  την «παίδευσιν», όπως στον Παύλο, για να μείνει ταπεινός λόγω της υπερβολής των χαρισμάτων, και ο τέταρτος ο προς «αποστροφήν», όπως συνέβη στους Ιουδαίους, ώστε τιμωρούμενοι να αναζητήσουν την μετάνοια.

Κάθε πειρασμός γίνεται επωφελής, εάν γίνει καταλλήλως αποδεκτός από τους πάσχοντες. Η συναίσθηση των λόγων της Γραφής, η οποία βεβαιώνει ότι «θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι· εκεί θα κλαίνε, και θα τρίζουν τα δόντια τους»(Ματ. 8, 12) όσοι κριθούν ως αρνητές του θείου θελήματος και όσοι δεν υπομείνουν «εις τέλος» τις δοκιμασίες της χριστιανικής ομολογίας, δυναμώνει το φρόνημα και ανακαινίζει τις δυνάμεις προς υπομονή. Ασφαλώς τα δεινά τα οποία εξαγγέλθηκαν ότι περιμένουν τους αρνητές και προδότες της πίστεως προς τον Θεό δεν διαψεύδονται, διότι δεν είναι παραβολικές αλλά σταθερές δηλώσεις του Κυρίου μας. Το βασανιστικότερο δε από όλα είναι η πληροφορία ότι ξεπέσαμε από την θείαν αγάπη διότι προσβάλαμε και αρνηθήκαμε πλήρως την πατρική στοργή του Σωτήρα μας, η οποία εκδηλώθηκε απολύτως θεοπρεπώς. Κανένας νομίζω δεν θα το αντέξει αυτό. «Έδειξε την αγάπη του ως το τέλος (στο μέγιστο βαθμό) σ’ αυτούς που, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο του ανήκαν και τους αγαπούσε»(Ιω. 13, 1). Και αυτοί οι ίδιοι ολοκληρωτικά τον αποστράφηκαν!

Πηγή: vatopedi.gr (Γέροντος Ιωσήφ, «Αθωνική Μαρτυρία», Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 2, εκδ. Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδιού, σ. 67-76)

το είδαμε εδώ

Η Παναγία και οι Άγιοι του Άθωνα

Το βουνό που αγάπησαν αυτοί που αγάπησαν πολύ την Παναγία. Στην χιλιόχρονη ιστορία του έχουμε πάνω από Εκατοντριάντα ανακηρυγμένους αγίους. Πρώτοι της ισάγγελης αυτής σειράς οι άγιοι Αθανάσιος ο κτήτορας της Μεγίστης Λαύρας και ο Ξηροποταμηνός Παύλος. Οι δυο πρώτες λαμπάδες π’ ανάφτηκαν στο μπρός στην εικόνα της Παναγίας μανουάλι και φωτίζουν τα πρόσωπα των μοναχών μέχρι σήμερα. Είναι οι Πρόδρομοι π’ ανοίγουν δρόμους για να γνωρίσουν μυριάδες ανθρώπων κατοπινών την εξαίσια παρηγοριά που δίνει στους πιστούς η Θεοτόκος.

Μια τίμια σειρά αφοσιωμένων δούλων που έντονα αφήνουν να φανεί η ποικιλία των χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος. Έτσι έχουμε αγιορείτες αγίους μοναχούς, διακόνους, ιερομονάχους, κατοπινούς ιεράρχες, αρχιεπισκόπους και πατριάρχες και πατριάρχες πάλι που γίνονται μοναχοί. Έχουμε βασιληάδες και βασιλόπαιδες, αξιωματούχους, ηγουμένους και υποτακτικούς κτήτορες, έγκλειστους, ασκητές και κοινοβιάτες, πτωχούς, νέους και γέροντες, ιερομάρτυρες και νεομάρτυρες, θαυματουργούς, μυροβλύτες, συγγραφείς, αντιγραφείς, μεταφραστές, ζωγράφους και ποιητές… Όλοι κεριά αναμμένα μπρός στη τιμιωτέρα των χερουβείμ που τους έγινε μητέρα, αδελφή, γιάτρισσα, προστάτισσα… Αυτή που την ευλαβούνταν βαθιά, π’ αγαπούσαν με τρυφερότητα μικρού παιδιού, την παρακαλούσαν ολοήμερα με καθημερινούς χαιρετισμούς, παρακλήσεις, δεήσεις, θεοτοκάρια, θεοτοκία, κανόνες, πολύωρες αγρυπνίες και λιτανείες να πρεσβεύει υπέρ αυτών και όλου του κόσμου.

Κι εκείνη, με την άφατη φιλοστοργία της υπόσχονταν, παρουσιάζονταν σε οράματα και σε όνειρα, μιλούσαν οι εικόνες της, θαυματουργούσε, παραμυθούσε, ελευθέρωνε από πειρασμούς, τους ευχαριστούσε, τους προέλεγε και κάποτε διέταζε και απαιτούσε κι άλλοτε με χρυσό φλουρί και με χαρά πλήρωνε τους ψάλτες για τον κόπο της όμορφης ψαλμωδίας τους… Δυστυχώς ούτε μόνα τα ονόματά τους ο φιλόξενος αυτός χώρος δεν φτάνει για ν’ αναφέρουμε.

Κάποιους μυστικούς μαγνήτες έχει ο Άθωνας και τραβά τόσα ανήσυχα πνεύματα, τόσο αποφασισμένους ανθρώπους, τόσο δυνατούς. Άλλοι χάνονται στις δίχως νερό ερημιές, σε ρέματα, σπηλιές, πλαγιές με γκρεμούς, παραλίες βραχοσκέπαστες. Ψάχνουν ένα τόπο νάναι μόνοι, αυτοί κι ο Θεός. Τόποι δίχως παρηγοριά ανθρώπινη, δίχως ανθούς, καρπούς, στρουθιά, κακοτράχαλοι. Άλλοι πάλι βρίσκουν απερίγραπτης ομορφιάς θέσεις για το χτίσιμο των μοναστηριών τους και των κελλιών τους. Δε φοβηθήκανε τη βροχή, το χιόνι, το κάμα. Πως ζήσανε τόσο χρόνια μόνοι; Μερικούς δεν τους γνώρισαν παρά στο τέλος της ζωής τους κι άλλους καθόλου. Στους χειμώνες, είχανε τη ζεστασιά την αγιοπνευματική και στά καλοκαίρια τη δροσιά της θείας χάριτος.

Τα μοναστήρια του Άθωνα αυξήθηκαν και λιγόστεψαν. Από χρόνια μένουν είκοσι. Στρατόπεδα κατά της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας, κέντρα πολιτισμού και αγάπης. Χώροι υποταγμένων ελευθέρων ανθρώπων, φονευτές δυνάμεων σκοτεινών, φώτα ζωής, χαράς, ειρήνης. Ο κύριος ρόλος τους απέραντα σπουδαίος για όλο τον κόσμο: η αδιάκοπη προσευχή. Οι άγιοι κτήτορές τους δε θέλησαν ούτε μετά την κοίμησή τους να δοξασθούν κι έτσι κρύψανε τα τίμια λείψανά τους. Κανένα μοναστήρι και μεγάλη σκήτη δεν είναι που να μην έχει τους δικούς της αγίους, που η παρουσία τους είναι τόσο έντονη σαν της μεγάλης Εφόρου Παναγίας.

πηγή

Η ΕΞ ΥΨΟΥΣ ΔΥΝΑΜΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

 Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης

Αλγεινή εντύπωση προξενεί η λυσσαλέα επίθεση των συμπολιτευόμενων, στην επιτελούμενη εθνική προδοσία, κομμάτων της ‘αντιπολίτευσης’ εναντίων όσων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν μείνει πιστά στις προεκλογικές θέσεις του κόμματος. Έχοντας αλλάξει το νόημα των λέξεων κατηγορούν για προδοσία όσους δεν έχουν υποταχθεί στα συνωμοτικά σχέδια των ευρωναζί κατακτητών και αγωνίζονται να σώσουν ότι ακόμη μπορεί να σωθεί.

Αυτή η παραφροσύνη αποτελεί εθνικό εξευτελισμό για μία χώρα που αν μη τι άλλο ο ορθός λόγος αποτελεί βασικό στοιχείο της ιστορικής της πορείας . Μόνο για αυτή τη διαστρέβλωση, θα έπρεπε να είναι μέσα οι ΒΒ Μεϊμαράκηδες, Σ. Θεοδωράκηδες , Φ.Γεννηματούδες, η Πασοκοπλατφόρμα του ΖΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης, οι καναλάρχες και οι χυδαίοι εκφωνητές τους, συμπεριλαμβανομένων όλων των προκατόχων τους της μεταπολίτευσης.

 Δυστυχώς δεν έχει φανεί ακόμη ο άνθρωπος που θα συσπειρώσει τον Ελληνισμό ενάντια στον αφανισμό του που ήδη επιτελείται σε τρία σημαντικά επίπεδα.

Το οικονομικό, με την υπογραφή μνημονίων  που καταδικάζουν την χώρα σε ύφεση και υποτέλεια.

Το βιολογικό, με την εισαγωγή πλήθους αλλόθρησκων  μεταναστών που την κρίσιμη στιγμή θα τους οπλίσουν εναντίον μας.

Το πολιτιστικό, που είναι και το σημαντικότερο για την διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας και συντελείται με την αφαίρεση της εθνικής μας μνήμης, την αλλοίωση της ιστορίας και  γλώσσας και την αμφισβήτηση των αξιών που είναι σημαντικές για όλη την ανθρωπότητα και μας έχουν αναδείξει σε πρότυπο του ανθρώπινου πολιτισμού που θέλουν να τον καταστρέψουν και η παρουσία μας αποτελεί το μεγαλύτερο τους εμπόδιο.

Είμαστε παγιδευμένοι στο Δυτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας με το ψευδώνυμο της δημοκρατίας, στο οποίο ο λαός τελεί υπό σύγχυση χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει ο αρχηγός  που να αναλαμβάνει τις ευθύνες καθοδήγησής του. Τα δύο κόμματα που θα μπορούσαν να συσπειρώσουν τον λαό σε έμπρακτη αντίσταση, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή, ευρίσκονται όχι μόνο περιθωριοποιημένα αλλά και σε εχθρική διάθεση μεταξύ τους.

Από τη μεριά του το ΚΚΕ δεν έχει πρόγραμμα εξουσίας. Το σύστημα της κοινοκτημοσύνης που  προτείνει έχει αποδειχθεί  και ιστορικά ότι δεν δουλεύει διότι καταπιέζει την ιδιωτική  δημιουργικότητα και τελματώνει την παραγωγή πράγμα που το εξαναγκάζει σε μέτρα φασιστικής καταπίεσης των πολιτών. 

Δυστυχώς, τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα στελέχη του είναι άσχετα με την παραγωγική διαδικασία και την διακίνηση των αγαθών, δεν επεξεργάζονται τα προβλήματα και στηρίζονται σε μία συνδικαλιστική διαχείριση κομματόσκυλων.

Από την άλλη  μεριά η Χρυσή Αυγή έχει και αυτή τη ρετσινιά του φασίστα, που το κατεστημένο έχει φροντίσει να διογκώσει. Η Χρυσή Αυγή σπαταλά τον χρόνο της ενάντια στα ‘κουμούνια’ αλλά και ενάντια στον εθνομηδενισμό με ανορθόδοξο όμως τρόπο. Αυτό έχει δώσει λαβή στους κατακτητές να υποβαθμίζουν τη σημασία της εθνικής ταυτότητας.

Ο λαός όμως είναι αυτός ο απλός πολίτης που αν και ανήκε και στις δύο αυτές παρατάξεις αντιστάθηκε στους Γερμανούς με τα ΤΑΝΚS  στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και είναι πάλι διατεθειμένος να αντισταθεί στους Γερμανούς με τα BANKS του νέου πολέμου που έχει άλλους όρους και χρειάζεται άλλη μεθόδευση της αντίστασης. Είναι άφελές αυτό που προτείνει π.χ. το ΚΚΕ, ο καθένας να παλεύει μόνος του στον χώρο εργασίας απέναντι στο θηρίο που έχει νομική κατοχύρωση να τον ποδοπατήσει, την στιγμή που ο άνθρωπος έχει ανάγκη την εργασία σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικό όχι μόνο από τους συμπολίτες του αλλά και από τον πεινασμένο μετανάστη.

Χρειάζεται ηγεσία αποφασισμένη και ενωμένη, οι ιστορικές μνήμες που στο κάτω-κάτω άλλοι δημιούργησαν,  μπορεί να μας χωρίζουν αλλά η ανάγκη συλλογικής μας επιβίωσης πρέπει να μας ενώσει πάλι ενάντια στον κοινό εχθρό. Αυτή τη στιγμή είμαστε υπό  κατοχή και είμαστε σε πόλεμο. Πρέπει να το καταλάβουμε, να αντισταθούμε και να δραστηριοποιηθούμε υπό κοινή εθνική καθοδήγηση.  Δεν πρέπει να συνεχίσουμε σαν την ακέφαλη αγέλη της πλατείας Συντάγματος  που την διαλύουν οι  πληρωμένοι εμπρηστές και την  εξαπατούν οι νέοι δημαγωγοί. Αν δεν ανακηρύξουμε εμείς τον δικό μας

Βασιλέα  θα μας φέρουν εκείνοι τον δικό τους. 

Δυστυχώς λείπουν οι διαδικασίες που θα τον αναδείξουν και για αυτό πρέπει να ζητήσουμε από τον  Θεό να τον υποδείξει και να τον χρίσει. Θα πρέπει ακόμη η ορθοδοξία να γίνει το κύριο χαρακτηριστικό του Έλληνα όπως ο Ιουδαϊσμός είναι το γνώρισμα των  Εβραίων. Για το λόγο αυτό μεγάλη είναι η ευθύνη των ιερέων πολύ δε περισσότερο των επισκόπων που αυτή τη στιγμή στο μεγαλύτερο ποσοστό τους έχουν  αποποιηθεί το θυσιαστικό τους καθήκον και έχουν ταυτιστεί με τον Καίσαρα και τη Δύση, αναπαυόμενοι στο Σταυρό του Κυρίου.

Ηλίας Σταμπολιάδης

πηγή