Οι μεγαλομάρτυρες του διαδικτύου και η αλήθεια της πίστης

Παρατηρούμε στο διαδίκτυο αλλά και σε άλλα μέσα πληροφόρησης ότι υπάρχει αντιπαράθεση σε θέματα πνευματικά, θεολογικά, υπαρξιακά. Καθένας προσπαθεί να υποστηρίξει την ορθότητα της θέσεώς του, με προβαλλόμενο κίνητρο να υπερασπιστεί την αλήθεια. Αυτά όμως τα ζητήματα θέλουν μεγάλη προσοχή και διάκριση.

Σύμφωνα με την πείρα των Πατέρων μας, το να μιλήσουμε για τόσο μεγάλα ζητήματα απαιτεί βαθιά ταπείνωση. Να ερευνούμε τα κίνητρά μας. Πίσω από δήθεν πνευματικούς αγώνες μπορεί να κρύβεται η αγωνία μας για προβολή, μέσα από συγκρουσιακές συμπεριφορές βρίσκουμε νόημα στη ζωή μας, γιατί χάσαμε το πραγματικό νόημα και το περιεχόμενο της ζωής. Η μειονεξία μας και όχι η πνευματική ευαισθησία μας μάς ωθεί με επιθέσεις και εντάσεις να γίνουμε υπέρμαχοι των «αληθειών», με αποτέλεσμα να ισχυροποιείται και να μονιμοποιείται το προσωπικό πρόβλημά μας.

Ένα στοιχείο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι ο τρόπος αντίδρασής μας. Έχει ειρήνη ή ταραχή; Έχει άγχος ή εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού; Πιστεύουμε ότι από τις πράξεις μας εξαρτώνται η διαφύλαξη της αλήθειας, η προστασία της Εκκλησίας ή αναθέτουμε τα πάντα στον Θεό; Πονούμε για κάθε ελάχιστο αδελφό ή μας είναι αδιάφορη η απώλεια των εκτός Εκκλησίας; Έχουμε τη βεβαιότητα ότι είναι σύμφωνος ο Θεός με τις απόψεις και τις αντιδράσεις μας;

Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες με υβριστικές, προσβλητικές εκφράσεις και βίαιες συμπεριφορές «πιστοί» υπερασπίζονται τις αλήθειες της Ορθοδοξίας. Με πνεύμα έξω από το εκκλησιαστικό και ευαγγελικό βίωμα και τρόπο, είναι αδύνατο και ανεπίτρεπτο να αγγίζουμε θεολογικά θέματα. Προϋπόθεση είναι η καθαρή καρδιά ως καρπός προσευχής και μετανοίας. Το πιο σημαντικό δεν είναι να υπερασπιζόμαστε διανοητικά την αλήθεια, αλλά να τη βιώνουμε. Αυτά που λέμε είναι προσωπικές αποκαλύψεις του Θεού στη συντετριμμένη καρδιά μας ή επιχειρήματα του νου μας, έπειτα από νοητική διεργασία μιας εμπαθούς καρδιάς;

Οι Αγιοί μας από ταπείνωση απέφευγαν να μιλήσουν και εμείς ξενυχτούμε για να γράφουμε σε ιστοσελίδες ανώνυμα μηνύματα, προκειμένου να υπερασπιστούμε «τις αλήθειες της πίστης μας» σε κατάσταση πνευματικής ακηδίας. Κάποτε υπήρχαν οι μάρτυρες του αίματος, οι μάρτυρες του ιδρώτα και σήμερα οι ψευδομάρτυρες του υπολογιστή, του καναπέ και του facebook. Αλήθεια, πιστεύουμε ότι τα διανοητικά επιχειρήματά μας είναι ανώτερα από τη χάρη και τον φωτισμό του Θεού; Πιστεύουμε στη δύναμη της προσευχής ή στους… μεγαλομάρτυρες του facebook, που γεννούν έχθρες και διχασμούς δήθεν για τη διαφύλαξη του εκκλησιαστικού βιώματος;

ΑΝσήμερα θελήσει ένας άνθρωπος να ψάξει την αλήθεια αναζητώντας τον Θεό και μπει σε ορθόδοξα χριστιανικά ιστολόγια για να γευτεί το πνεύμα του Θεού, θα εμπνευστεί ή θα απομακρυνθεί τελείως; Αυτό είναι ένα κριτήριο που αποκαλύπτει πού βρισκόμαστε.

Η πείρα των Αγίων μας, που είναι πείρα της Εκκλησίας, έχει πρακτικούς άξονες ζωής, οι οποίοι αποκαλύπτουν το αληθινά πνευματικό. Ας δούμε μερικούς:

• «Ο ζηλωτής άνθρωπος ουδέποτε φτάνει στην ειρήνη, είναι ξένος της ειρήνης και της χαράς. Η ειρήνη είναι η τέλεια υγεία της διανοίας, ο δε ζήλος είναι ενάντιος της ειρήνης και, συνεπώς, όποιος έχει μικρό ζήλο έχει μεγάλη ψυχική ασθένεια».

• «Η αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότητα, οι οποίες υποφέρουν τις αδυναμίες των ανθρώπων και είναι κατόρθωμα γενναίας και μεγάλης ψυχής. Οπως λέει και ο Απόστολος Παύλος, “οι δυνατοί να βαστάζετε τα ασθενήματα των αδυνάτων”».

• «Την ημέρα που θα ανοίξεις το στόμα σου και θα κατηγορήσεις να θεωρείς νεκρό τον εαυτό σου. Την ημέρα εκείνη και όλα τα έργα σου είναι μάταια και,αν σου φαίνεται ότι το κάνεις για να οικονομήσεις ψυχές, πώς μπορείς να διορθώσεις το σπίτι του φίλου σου όταν καταστρέφεις το δικό σου;»

• «Την ημέρα που θα λυπηθείς κάποιον άνθρωπο ο οποίος πάσχει ψυχικά και σωματικά να θεωρείς την ημέρα εκείνη ότι έπαθες για τον Χριστό, καθότι ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δικαίους. Στ' αλήθεια, μεγάλη αρετή είναι να λυπάται κάποιος για τους κακούς και να ευεργετεί τους αμαρτωλούς παρά τους δικαίους».

• «Γίνε φίλος καλύτερα με φονιά παρά με φιλόνικο».

• «Μην ελέγχεις κανέναν ούτε τους πολύ κακούς. Απλωσε το ρούχο σου και σκέπασε αυτόν που φταίει και μην τον ντροπιάζεις. Να αποφεύγουμε να μαθαίνουμε τις κακίες των ανθρώπων και να βλέπουμε τους πάντες ως Αγίους» (Αγιος Ισαάκ ο Σύρος).

Αυτό είναι το πνεύμα της Εκκλησίας μας και των Αγίων μας. Μας δροσίζει, μας παρηγορεί, μας ειρηνεύει, μας καλεί να αφήσουμε κατά μέρος τη δύναμή μας και τις εξυπνάδες μας, να αρνηθούμε κάθε λογισμό μας και καθετί δικό μας, και να παραδοθούμε σ' Αυτόν. Αν Του πούμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα, δεν μπορούμε τίποτα, δεν μπορούμε να συγκρουστούμε με κανέναν, τα αφήνουμε όλα σε Εσένα, Κύριε, θα μας εγκαταλείψει; Θα αφήσει την Εκκλησία Του απροστάτευτη;

Ο ορθόδοξος χριστιανός που θα αντιτείνει ότι πρέπει να αντιδράσουμε, να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό που μας έδωσε και να αγωνιστούμε για την πίστη μας, χωρίς όμως να έχει πνευματικές προϋποθέσεις και να εμπιστεύεται στην ουσία την πρόνοια του Θεού, σε τι διαφέρει από τον άπιστο;

Χρειάζεται να καταλάβουμε, ότι τίποτα δεν κάνουμε εμείς και όλα τα κάνει ο Χριστός. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι «να μην υπάρχουμε», για να μην Τον εμποδίζουμε να κάνει τη δουλειά Του, να Του δώσουμε την άδεια εν λευκώ να κάνει Αυτός ό,τι θέλει. Να Του εμπιστευτούμε τα μικρά και τα μεγάλα. Να μπούμε στον χώρο της ελευθερίας των τέκνων του Θεού.

του π. Βαρνάβα Γιάγκου

πηγή

«Τρελάθηκε ο κόσμος»;

Σε επίσκεψή μου στην Αίγινα, στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, θέλησα, μαζί με το φίλο-συνταξιδιώτη, να συναντήσουμε την Ηγουμένη.
Μόλις μπήκαμε στο γραφείο της, μετά από το συνήθη μοναχικό χαιρετισμό και νοιώθοντας άνετα μαζί μας άρχισε να λέει με πόνο και αγανάκτηση:

-Τρελάθηκε ο κόσμος, τρελάθηκε ο κόσμος!

Τι είναι αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας; Τι ασυνεννοησία… Τι τρελλά πράγματα γίνονται.

Και διευκρίνισε αναφέροντάς μας περιστατικά των ημερών που άκουσε ότι συνέβηκαν ή που η ίδια έζησε με επισκέπτες στη Μονή της.

Κατά αρχή θεώρησα ότι υπερβάλλει. Συζητώντας μαζί της, αλλά κυρίως παρατηρώντας πιο προσεκτικά γύρω μου, με πόνο βεβαιώθηκα ότι έχει δίκαιο!

Αφήνω τα πολλά ψυχοφάρμακα που κυκλοφορούν δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, για να «βοηθήσουν» τους πολλούς συγχυσμένους και ταλαιπωρημένους της εποχής μας. Όπως και τα ποικίλα λεγόμενα «ψυχολογικά προβλήματα» που κάνουν αρκετούς να μην μπορούν να ισορροπήσουν στις σχέσεις τους και χρειάζονται στήριξη.

Η ασυνεννοησία που παρατηρείται είναι λίγη «τρέλα»; Να μην μπορείς να μιλήσεις την ίδια γλώσσα με ανθρώπους του κοινωνικού, επαγγελματικού ή οικογενειακού περιβάλλοντος δεν είναι πρόβλημα; Νιώθεις ως να ζεις μόνος, ζητώντας απεγνωσμένα άνθρωπο, όπως το Διογένη. Γιατί δεν είναι στη φύση μας η μοναξιά που απομονώνει. Δε ζεις χωρίς κοινωνία, ό,τι και να είσαι.

Ο όσιος Παναής της Λύσης τόνιζε τη σημασία που έχει για τη χαρά της καρδίας να βρίσκει κανείς «ανθρώπους του αυτού (ιδίου) πνεύματος». Γιατί αυτή είναι η εμπειρία της Βασιλείας του Θεού. Όχι, βέβαια, της ομαδοποίησης και της αφαίρεσης της προσωπικότητας για χάρη της ενότητας, αλλά της κοινωνίας των προσώπων, που ενώνονται με αγάπη και ελευθερία διατηρώντας τη μοναδικότητα του προσώπου.

Ασφαλώς στην πληθώρα του «κόσμου που τρελάθηκε» και δε συνεννοείται, θα υπάρχουν και αυτοί με τους οποίους μπορούμε όχι απλά να συνεννοηθούμε αλλά να ενωθούμε. Αυτοί με τους οποίους θα έχουμε την άνεση να είμαστε ο εαυτός μας, να καταθέσουμε τις σκέψεις και τα αισθήματά μας, τους προβληματισμούς και τα όνειρά μας. Και ασφαλώς, με την ίδια διάθεση να δεχτούμε τα δικά τους.

Εύκολα θα διαπιστώσει κανείς ότι όσο ωραίο και να ακούγεται αυτή η δυνατότητα, άλλο τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί και να βιωθεί. Όχι μόνο μεταξύ των λαϊκών, αλλά ακόμα πιο δύσκολο μεταξύ των κληρικών που θεωρούνται ότι δεν έχουν τέτοια ανάγκη. Όμως ο άνθρωπος, ως Εικόνα του Τριαδικού θεού, ζει όντως στο σημείο που μοιράζεται τη ζωή του, τον πόνο και τη χαρά του, δηλαδή που μπορεί να έχει ανθρώπους που συνεννοείται, που τους κατανοεί και κατανοούν.

Τότε, τα όποια προβλήματα μικραίνουν και οι όποιες χαρές αυξάνουν. Και ακόμα, αυτή η ανθρώπινη εμπειρία της κοινωνίας γίνεται πρόγευση της αιώνιας κοινωνίας με το Θεό και όλο τον κόσμο, με συνοδεία τη χαρά, την ειρήνη της καρδίας, την εσωτερική πληρότητα.

Του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
πηγή

Πού βρίσκεται σήμερα το κεφάλι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου;

Το αυθεντικό κεφάλι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στην Αμιένη 

Μετάφραση: Ραφαήλ Παπανικολάου

Η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου κλάπηκε από την Κωνσταντινούπολη κατά την άλωσή της από τους Σταυροφόρους το 1204, και από το 1206 βρίσκεται στην πόλη Amiens (Αμιένη) της βόρειας Γαλλίας, στον περίφημο καθεδρικό της ναό, ο οποίος χτίστηκε ακριβώς για να στεγάσει το άγιο αυτό λείψανο και μάλιστα συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. 
Τα παρακάτω αποτελούν μετάφραση ενός δημοσιεύματος του ιστολογίου Full of Grace and Truth, όπου παρατίθενται δύο αποσπάσματα από ένα αφιέρωμα του υπέροχου περιοδικού “Road to
Emmaus” (Δρόμος προς Εμμαούς). Σας προτείνουμε να ρίξετε μια ματιά μέχρι το τέλος του δημοσιεύματος. Γίνεται λόγος και για τις αποδείξεις της γνησιότητας της τιμίας κάρας.

Το παρακάτω είναι απόσπασμα από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από το περιοδικό Road to Emmausγια ιερά ορθόδοξα λείψανα στη Γαλλία. Πρόκειται για μια συνέντευξη με τον π. Νικολά Nikichine ο οποίος από καιρό ερευνά πολλά από τα φερόμενα λείψανα που έχουν σχέση με την Ορθοδοξία στη Γαλλία και παρουσιάζει εδώ πολλά από τα συμπεράσματά του. 
Μεταξύ των κειμηλίων που έχουν περισσότερες ιστορικές αποδείξεις, όπως αναφέρει, είναι η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Amiens της Γαλλίας. [...]

“Από το 13ο αιώνα, ο καθεδρικός ναός της Νοτρ Νταμ στην Αμιένη στεγάζει ένα μέρος του κρανίου – τα οστά του προσώπου – του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. 
Αυτό δεν πρέπει να συγχέει αυτούς που γνωρίζουν ότι και το Άγιον Όρος ισχυρίζεται ότι έχει «την κεφαλή του αγίου Ιωάννη» (σημείωση του μεταφραστή: ίσως να εννοεί κάπου αλλού). 
Αυτή η ονοματοδοσία είναι μια ευσεβής συνήθεια, γιατί ακόμα κιΑΝ έχετε μόνο ένα μέρος του κεφαλιού ή του χεριού, δεν θα λέγατε, «έχουμε πέντε εκατοστά του κρανίου», θα λέγατε, «έχουμε την κάρα του». 
Στο Άγιον Όρος έχουν ένα άλλο μέρος του κρανίου, αλλά στην Αμιένη έχουμε τα οστά του προσώπου, και μπορείτε να φανταστείτε ακόμη και την προσωπικότητά του πίσω από αυτά τα λείψανα.”

“RTE: Μπορείτε να μας πείτε τώρα για τα αποδεικτικά στοιχεία για ορισμένα από τα λείψανα που έχετε μελετήσει;

π. Νικολά : Όλα τα κυριότερα λείψανα που ανέφερα προηγουμένως έχουν βάσιμα ιστορικά και επιστημονικά επιχειρήματα από  πολλές διαφορετικές πηγές, και αυτή η ποικιλία της συνοχής είναι ισχυρό επιχείρημα από μόνο τουΕπίσης, μαθαίνοντας την ιστορία αυτών των λειψάνων, εμείς οι Ορθόδοξοι ανακαλύπτουμε μια άλλη άποψη για την ιστορία της δυτικής Εκκλησίας και έναν νέο τρόπο κατανόησης αυτών των ιστορικών γεγονότων.Για παράδειγμα, η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου αποκτήθηκε κατά τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης το 1204 (σημείωση του μεταφραστή: από τους λατίνους σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας, οι οποίοι κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη και άρπαξαν όλους τους θησαυρούς της, π.χ. τα διάφορα πολύτιμα κειμήλια που μεταφέρθηκαν και βρίσκονται έως σήμερα στην Βενετία, το Άγιο Μανδήλιο που σήμερα είναι γνωστό ως η Σινδόνη του Τορίνο, η περίφημη εικόνα της Οδηγήτριας που ζωγραφίστηκε από τον ευαγγελιστή Λουκά και κατέληξε στο Montevergine της Ιταλίας, και άλλα πολλά). 

Αυτό ήταν μια μεγάλη τραγωδία για την ανατολική Εκκλησία, αλλά τώρα βλέπουμε τι έχει συμβεί στη Μικρά Ασία, στην Τουρκία, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453 μέχρι σήμερα. 
ΑΝ το κεφάλι είχε παραμείνει εκεί, θα είχε χαθεί ή καταστραφεί, όταν η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Τούρκων (όπως συνέβη με πολλά λείψανα), ή μήπως θα ήταν ακόμα προσβάσιμο για προσκύνηση; Τώρα, αυτό το λείψανο είναι στη Γαλλία, σε έναν πολύ όμορφο καθεδρικό ναό, και είναι δυνατό για τους Ορθόδοξους να το προσκυνήσουν με τον πλέον ανοικτό τρόπο.
Η 25η Μαΐου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, ή η 7η Ιουνίου, σύμφωνα με την αστική ημερολόγιο,είναι η γιορτή της Τρίτης Ευρέσεως της Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, και σε αυτή τη γιορτή, το 2004, τελέσαμε την Θεία Λειτουργία με αυτό το λείψανο στην αγία τράπεζα.
Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στη σύγχρονη Τουρκία, και αυτό το είδος προβληματισμού αλλάζει την εκτίμησή μας για το ιστορικό γεγονός της μεταφοράς αυτού του λειψάνου στην Αμιένη. Ο Θεός έχει την δική Του πρόνοια.

Παλιό ανάγλυφο από τον καθεδρικό της Αμιένης που δείχνει την άφιξη της κεφαλής του αγίου Ιωάννη στην πόλη. Παρατηρούμε ότι το άγιο λείψανο με την χρυσή λειψανοθήκη είναι ακριβώς το ίδιο όπως το βλέπουμε και σήμερα.

Ο Θεός επέτρεψε τη μεταφορά αυτών των λειψάνων εδώ, και αυτή η δυτική κοινωνία είναι τα διατηρεί πιστά. Βεβαίως, η Γαλλία περνάει μια περίοδο αποχριστιανοποίησης, αλλά ακόμη βλέπουμε  καθημερινή προσκύνηση των λειψάνων αυτών από έναν μικρό αριθμό πιστών χριστιανών. Ένα άλλο πολύ γνωστό παράδειγμα από τον 11ο αιώνα είναι η μεταφορά («μετακομιδή») του λειψάνου του αγίου Νικολάου από τα Μύρα της Λυκίας (και αυτή βρίσκεται σήμερα στην Τουρκία) στο Μπάρι στην Ιταλία. 


Στην ακολουθία που είναι αφιερωμένη σε αυτό το γεγονός, λέμε «Δεν ήταν χρήσιμο στα μάτια του Θεού αυτά τα πολύτιμα λείψανα να παραμένουν αδρανή στην έρημο της Λυκίας.» [*** Βλ. την σημείωση παρακάτω] Εμείς οι Ορθόδοξοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε ευλαβικά την πρόνοια του Θεού, η οποία εκδηλώνεται σε αυτό.

Αυτή η συνεχής προσκύνηση από ακόμη και μια μειοψηφία Γάλλων πιστών είναι ένα από τα πνευματικά επιχειρήματα για τη γνησιότητά τους.
Σε κάθε περίπτωση που έχω μελετήσει, έχω βρει ντόπιους που πιστεύουν, και ακαδημαϊκούς μελετητές που έχουν έγγραφα, ιστορικά βιβλία, και αρχεία που παρουσιάζουν τα ιστορικά και επιστημονικά επιχειρήματα που αποδεικνύουν τη γνησιότητα του λειψάνου.
Βεβαίως, αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγοι σε αριθμό. Ο μεγάλος αριθμός των Γάλλων ρωμαιοκαθολικών όχι μόνο δεν γνωρίζουν τίποτα για τα δικούς τους ιερούς τόπους, αλλά και δεν ενδιαφέρονται και πολύ για αυτά. Αυτό δεν είναι δικό τους φταίξιμο – αυτοί οι ίδιοι είναι θύματα των αντι-χριστιανικών, αντι-εκκλησιαστικών, και αντι-λειψανικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Δυστυχώς, κάθε αδύναμο σημείο της ιστορίας της δυτικής Εκκλησίας (σημείωση του μεταφραστή: δηλαδή του Παπισμού) μεγεθύνεται με σκοπό να γενικεύσει την εντύπωση της αδυναμίας της Εκκλησίας συλλήβδην. 
Οι ρωμαιοκαθολικοί είχαν τις αποτυχίες τους, και η ευπιστία των απλών ανθρώπων γινόταν ενίοτε αντικείμενο εκμετάλλευσης από κακούς κληρικούς για το κέρδος, αλλά και πάλι, όταν μελετάτε την ιστορία των μεγάλων λειψάνων, δεν μένει χώρος για αυτές τις απλοϊκές αντιρρήσεις.

Αντιθέτως, έχουμε πολύ κατηγορηματικά και ισχυρά επιχειρήματα. Μπορούμε να αναφέρουμε το παράδειγμα της κεφαλής του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στην Αμιένη, η οποία, ανατομικά, είναι ένα οστό του προσώπου χωρίς το σαγόνι. Συγχρόνως, μια εκκλησία στην επισκοπή του Βερντέν (σημείωση του μεταφραστή: άλλη πόλη της Γαλλίας) είχαν, όπως φημιζόταν, το σαγόνι του Αγίου Ιωάννη. 
Μια επιτροπή συστήθηκε για να εξετάσει τα δύο κειμήλια, και στην προκειμένη περίπτωση, το σαγόνι στο Βερντέν αποδείχθηκε ότι ήταν ενός άλλου ανθρώπου, μετά τον δέκατο αιώνα, αλλά τα συμπεράσματα της ίδιας επιτροπής σχετικά με τα λείψανα του αγίου Ιωάννη στην Αμιένη ήταν εκπληκτικά. 
Το οστό της Αμιένης όχι μόνο έχει χρονολογία από τον πρώτο ως τον τρίτο αιώνα μετά Χριστόν, αλλά και αυτό το κομμάτι του κρανίου προσδιορίστηκε ότι ήταν ενός άνδρα μεσογειακής καταγωγής, ηλικίας από 30 μέχρι 45, και επιπλέον υπήρχε μια αρχαία τρύπα που προκλήθηκε από ένα αιχμηρό εργαλείο, ακριβώς στο κάτω μέρος του μετώπου. 
Σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, γνωρίζουμε ότι μετά τον αποκεφαλισμό του, η Ηρωδιάδα μαχαίρωσε το κεφάλι με το μαχαίρι της ως εκδίκηση για την καταγγελία εκ μέρους του του παράνομου γάμου της με τον Ηρώδη. 
Αν  και αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό για τους επιστημονικούς εξεταστές, έχουμε πράγματι αυτό το επιχείρημα από τη δική μας παράδοση, μαζί με άλλα ιστορικά και ανθρωπολογικά επιχειρήματα για τη γνησιότητα του λειψάνου του.

Στην ιστορία των μεγάλων κειμηλίων, έχουμε σχεδόν πάντα αυτή την επιστημονική και πνευματική ταύτιση. Για παράδειγμα, στην ιστορία της Σινδόνης του Τορίνου, η ιστορική τεκμηρίωση δεν είναι πολύ πειστική, αλλά τα πιο εντυπωσιακά επιχειρήματα προέρχονται από την επιστημονική πλευρά, τα πορίσματα των οποίων έχουν συνεχώς αναθεωρηθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. (σημείωση του μεταφραστή:
Τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπιστεί και η πληθώρα των ιστορικών τεκμηρίων σχετικά με την αγία Σινδόνη, εκτός από τα επιστημονικά! Μπορείτε να διαβάσετε για την θύελλα των συγκλονιστικών στοιχείων σε διάφορα βιβλία, όπως για παράδειγμα στα άψογα “The Crucifixion of Jesus: A Forensic Inquiry” του ιατροδικαστή Frederick Zugibe και το “Holy Faces, Secret Places” του ιστορικού ερευνητή Ian Wilson. Το ένα εστιάζει κυρίως στις αποδείξεις που αφορούν στις φυσικές επιστήμες, ενώ το άλλο στις ιστορικές.)

Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, είχαμε αυτό που ονομάστηκε «Καθολική Αναγέννηση» στη Γαλλία. 
Η πρωτόγονη και άξεστη λογικοκρατία και η κριτική των επαναστατών και των Προτεσταντών που προσπαθούσαν να δυσφημίσουν τα λείψανα ώθησαν τους Ρωμαιοκαθολικούς να εξερευνήσουν τις ιστορίες αυτών των αντικειμένων. Μελέτησαν, έκαναν αρχαιολογικές έρευνες, και έφτασαν σε ένα υψηλότερο επίπεδο αντικειμενικής επιχειρηματολογίας υπέρ της γνησιότητας πολλών από αυτά τα λείψανα που ήταν γνωστά από πριν. Όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στη χριστιανική Ανατολή, έχουμε ακόμη πολλά έγγραφα που δεν έχουν ερευνηθεί, εξαιτίας των γλωσσικών φραγμών, την αρχαιότητας, και της έλλειψης πρόσβασης.

Ο καθεδρικός ναός της Παναγίας στην Αμιένη, όπου φυλάσσεται η κεφαλή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.

Καθώς συνεχίζουμε να μελετάμε, βρίσκουμε με τον καιρό ακόμη περισσότερα επιχειρήματα υπέρ της γνησιότητας, αλλά η άποψή μου είναι ότι η λογική διερεύνηση δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί επαρκή απόδειξη. Περιορίζεται από την φύση της λογικοκρατίας. Το βασικό επιχείρημα για εμάς είναι το επιχείρημα της πίστης μας.
 Δεν είναι το γεγονός ότι αυτό το λείψανο, αυτό το κόκαλο, είναι πραγματικά από από τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή με κάποιον τρόπο να επηρεάζει τη σύγχρονη ζωή μας, το προσωπικό μας πεπρωμένο. Γνωρίζουμε από την ιστορία της Εκκλησίας ότι,ΑΝ αυτό λείψανο είναι από τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, τότε έχουμε μια μεγαλύτερη εγγύηση ότι η αδύναμη προσευχή μας θα έχει περισσότερα αποτελέσματα εδώ από ό, τι σε άλλο τόπο.

Το σημείο όπου θέλουμε να καταλήξουμε είναι να δείξουμε ότι δεν είναι μόνο εφικτό, αλλά και χρήσιμο να προσευχόμαστε μπροστά σε άγια λείψανα. Έχουμε αρκετά στοιχεία που να δείχνουν ότι υποστηρίζουν την προσευχή μας. Ο Θεός και οι άγιοι οι ίδιοι μάς δίνουν αρκετά επιχειρήματα. Ωστόσο, ακόμη και αν καλώ προσκυνητές σε αυτά τα ιερά μέρη, προσωπικά, δεν τολμώ να επιβάλω αυτό το σέβας ως μια βεβαιότητα. Μόνο το σύνολο της Εκκλησίας μπορεί να το εξουσιοδοτήσει αυτό. [...]“

(παρμένο από: http://www.roadtoemmaus.net/back_issue_articles/RTE_25/A_CITY_OF_SAINTS.pdf, “A CITY OFSAINTS: THE FORGOTTEN RELIQUARIES OF PARIS”;
Road to Emmaus Vol. VII, No. 2 (#25))

[***Σημείωση: Όπως γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον "Συναξαριστή" του για την γιορτή της μετακομιδής του λειψάνου του αγίου Νικολάου (20 Μαϊου): «Διά τούτο ευδόκησεν ο Θεός να σηκωθούν από εκεί τα άγια λείψανα του μεγάλου Πατρός ημών Nικολάου, και να μεταφερθούν εις την πολυάνθρωπον πολιτείαν την ονομαζομένην Mπαρ, ήτις ευρίσκεται εις την Iταλίαν.
Ένα μεν, διά να μη μείνουν τα λείψανα τοιούτου Aγίου άτιμα και άδοξα, και άλλο δε, διά να απολαύση και η Δύσις τα τούτου θαυμάσια, ήτις ακόμη δεν είχε πέση εις τας αιρέσεις και κακοδοξίας, αλλ’ ήτον Oρθόδοξος, και ενωμένη με την Aνατολικήν Eκκλησίαν." (http://www.snhell.gr/references/synaxaristis/search.asp)

(και τώρα οι ταπεινές μου απόψεις...) (σημείωση του μεταφραστή: δηλαδή του ιστολογίου Full of Grace and Truth)

Αυτά και τα παρόμοια συναισθήματα που προαναφέρθηκαν δεν δείχνουν να αποδέχονται καθόλου την Αφαίρεση των ιερών ορθοδόξων λειψάνων(συμπεριλαμβανομένης εκείνης κατά την λεηλασία της Κωνσταντινούπολης) και τη μεταφορά τους σε ξένα και ακόμα και ετερόδοξα μέρη, αλλά φαίνεται να επαναλαμβάνουν ότι κανείς μας δεν γνωρίζει τον άπειρο νου του Θεού, και το τί ευδοκεί το ανεξιχνίαστο θέλημά Του.
Ίσως θα έπρεπε επίσης να δείχνουμε ταπεινοφροσύνη, μετάνοια και καρτερία στις διάφορες δοκιμασίες που επιτρέπονται από το Θεό εξαιτίας των πολλών αμαρτιών μας. Εν πάση περιπτώσει, ας ευχαριστήσουμε τον Θεό εν τέλει για τις αμέτρητες υλικές και πνευματικές ευλογίες που συνεχίζουμε να λαμβάνουμε από Αυτόν σε αφθονία.]

Πηγή: Περιοδικό “Road to Emmaus: A Journal of Orthodox Faith andCULTURE” (ιστοσελίδα http://www.roadtoemmaus.net/). Αναδημοσίευση από http://full-of-grace-and-truth.blogspot.com

πηγή

ΡΙΞΤΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ!

  Μερικές φορές λες ότι κάνεις προσευχή για να αποφύγεις έναν πειρασμό,
ενώ στην πραγματικότητα η προσευχή σου αυτή δίνει πάλι τροφή στον πειρασμό,
παραδόξως,και τον ενισχύει,και τον τρέφει.

Διότι, κατά βάθος,ενώ λες ότι προσεύχεσαι,δεν μεταφέρεσαι στο Θεό
και την ειρήνη Του,μα εστιάζεσαι πάλι στο πρόβλημά σου.

Κι έτσι,διαιωνίζεις την αγωνία και το άγχος σου.

Γι’ αυτό οι άγιοι συνιστούν,μια άλλη αντιμετώπιση σε μερικά θέματα:
αδιαφορία,απαθή περιφρόνηση,και συνέχιση της ζωής μας
κανονικά κι όμορφα.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος μάλιστα,προτείνει κάτι ακόμα πιο cool:
Ύπνο!Ρίξτο, λέει, στον ύπνο!

P. Andreas Konanos

το είδαμε εδώ

Μορφές σύγχρονης απιστίας. (Κυριακή Ι΄Ματθαίου)

Ο σημερινός πολιτισμένος άνθρωπος μαζί με άλλα έχασε και τον καθρέπτη του Θεού, την φύση. Δεν ζει πια τόσο πολύ σε επαφή με το φυσικό περιβάλλον. Η φύσις σήμερα παρουσιάζει ενδιαφέρον από πλευράς τουριστικής και εκμεταλλεύσεως. Ολίγοι όμως είναι εκείνοι που βλέπουν σ’ αυτήν τα μεγαλεία του Θεού και που δοξάζουν τον Δημιουργό της. Ο άνθρωπος γύρω και επάνω του βλέπει τα έργα των χειρών του, τις μηχανές, τα οικοδομικά μεγαθήρια, τους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους,  τους πυραύλους, τα διαστημόπλοια και τόσα άλλα μέσα ασύλληπτα μέχρι χθες και με την φαντασία ακόμη.  Όλα αυτά τον απομακρύνουν από την φύση, όπου είναι χαραγμένα τα ίχνη του Θεού, όπου γίνεται ανάγλυφη η παρουσία Του. Έτσι μεγαλώνει η πεποίθησης του ανθρώπου στον εαυτόν του και τις δυνατότητες του και απεναντίας σβήνει η ανάγκη της παρουσίας και της επεμβάσεως του Θεού. έτσι δημιουργείται η γενεά των αδιαφόρων, των ψυχρών,των απίστων ανθρώπων, που όμως δεν διακηρύττουν φανερά πως είναι άπιστοι. Τι κρίμα! Οι ανακαλύψεις που δεν είναι παρά αποκαλύψεις δυνάμεων, που ο Θεός δημιούργησε, οι ανακαλύψεις λέγω να γίνονται για μερικούς αφορμή υποσυνείδητης απιστίας! Αλλά γιατί είμεθα ανόητοι; Η πρόοδος αυτή δεν επιβεβαιώνει, ότι ο άνθρωπος επλάσθει «κατ΄εικόνα  Θεού»; και δεν παραδειγματιζόμαστε από τους μεγάλους σοφούς και θεμελιωτές των επιστημών, που όσο ανακαλύπτουν τα μυστήρια αυτά της δημιουργίας,τόσο περισσότερο γίνονται πιστοί και ευσεβείς και αναφωνούν το  «ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας»;Και επιτέλους παρ’ όλες αυτές τις προόδους, τι ουσιαστικός επέτυχε ο άνθρωπος; Κατέστησε μήπως τον εαυτόν του ευτυχέστερο; Εξασφάλισε την διατροφή του; Μην ξεχνούμε ότι το ένα τρίτον του πληθυσμού της γης λιμοκτονεί και το άλλο ένα τρίτο υποσιτίζεται. Σταθεροποίησε μήπως την ειρήνη επάνω στη γη; Έγινε κύριος της ζωής και του θανάτου; Μην επαιρώμεθα, μην παρεκτρεπώμεθα, μην απιστούμε λοιπόν,αδελφοί μου, μπροστά στη θεία Μεγαλοσύνη.  Αδελφοί μου, ένας άθεος .έλεγε: « ορκίζομαι εις τον Θεόν, ότι είμαι άθεος».  Το χαρακτηριστικό αυτό παράδειγμα δείχνει, ότι άθεος στην πραγματικότητα κανείς δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος εκ φύσεως θρησκεύει, πιστεύει στον Θεόν. Διάφορες όμως εξωτερικές επιδράσεις κλονίζουν  ή νοθεύουν την πίστη του ανθρώπου. Γι’ αυτό πρέπει ο Χριστιανός συχνά να ανανεώνει και να τροφοδοτεί την πίστη του.  Πρέπει όμως και να παρακαλεί τον Θεόν να  του αυξάνει την πίστη αυτή. Οι   Απόστολοι  οι  ίδιοι παρακαλούσαν  «Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ.ιζ, 5)

Και εμείς ας απευθυνθούμε με θέρμη και ας παρακαλέσουμε: Κύριε, πιστεύουμε στην παντοδυναμία  και την Πρόνοιά Σου.  Πιστεύουμε στην αλήθεια του Ευαγγελίου  και της Εκκλησία Σου. Και αν προς στιγμήν οι ανακαλύψεις της επιστήμης μας ξιπάζουν και μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση, ΄τι γίναμε θεοί, αρκεί ΄ένας καταποντισμός ή μία ασθένεια για να αποκαλυφθεί η γύμνια και η αδυναμία μας.  Και αν αναζητούμε σε ύποπτους δρόμους την αλήθεια, το κάνουμε από άγνοια. Φώτισε μας και κράτησε μας κοντά στην Εκκλησία Σου, μέσα στην Ορθοδοξία μας.  Και αν οι αντιπρόσωποί Σου, εδώ στη γη είναι μερικές φορές ανάξιοι του αξιώματος στον οποίο τους αναβίβασες, δώσε να καταλάβουμε, ότι Συ παραμένεις πάντα αμόλυντος και η χάρις Σου δεν αλλοιώνεται, έστω και αν μεταβιβάζεται με ανάξια και ακάθαρτα σκεύη. Και αν, Κύριε, ο αιώνιος εχθρός μας, ο διάβολος, από μίσος μας παρασύρει πολλές φορές και μας χαλκεύει δεσμά αμαρτίας, βοήθησε μας να απαλλαγούμε από το φορτίο αυτό.

Γνωρίζουμε ότι η αμαρτία είναι το σπουδαιότερο εμπόδιο στο να σε πλησιάσουμε και να σε πιστεύουμε. Κύριε, η πίστης μας διέρχεται πολλές φορές κρίσεις. Κατά βάθος Σε πιστεύουμε και θέλουμε να είμεθα μαζί Σου. Αλλά οι πειρασμοί  και τα εμπόδια μας αποκρίνουν  από κοντά Σου. Βοήθησε μας Κύριε.  Πρόσθεσε μας εμάς πίστη. Πιστεύουμε, Κύριε, βοήθησε μας να αποφύγουμε την απιστία . αμήν

Πατρο-Κοσμάς: «Τον Πάπα να καταράσθε»; --Κρήτης Ειρηναίος και Αιτωλίας Κοσμάς: Τον Πάπα να τιμάτε!

Πατρο-Κοσμάς: «Τον Πάπα να καταράσθε»; --Κρήτης Ειρηναίος και Αιτωλίας Κοσμάς: Τον Πάπα να τιμάτε!

Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης στις εορτές του Αγίου Κοσμά στο Μέγα Δένδρο

      Οἰκουμενιστὲς καὶ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἀσεβοῦν.

       Γι’ αὐτοὺς «Τιμὴ μάρτυρος, προδοσίαμάρτυρος». Κάλεσε ὁ «ἀντι-Οἰκουμενιστὴς» Μητροπολίτης Αἰτωλίας Κοσμᾶς στὴν Μητρόπολή του, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης Εἰρηναῖο, ἕναν ἀπὸ τοὺςπρωταγωνιστὲς τῆς κακόδοξη Συνόδου τοῦΚολυμπαρίου. Τῆς Συνοδου ποὺ ὄχι μόνο δὲν κατεδίκασε τοὺς αἱρετικοὺς Παπικούς, ἀλλ’ ἀντίθετα τοὺς …προήγαγε σὲ ἱστορικὴ Ἐκκλησία! Καὶ τὸν κάλεσε νὰ τιμήσει (πρὶν καλά-καλὰ στεγνώσει ἡ μελάνη ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ τῶν Συνοδικῶν αἱρετικῶν ἀποφάσεων) τὸν ἅγιο Κοσμᾶ.

    Δὲν συλλογίστηκε ὁ Αἰτωλίας, δὲν θυμήθηκε, ὥστενὰ ντραπεῖ, πόσες φορὲς στὰ κηρύγματά του ἀναφέρθηκε στὴν διδασκαλία τοῦ Πατρο-Κοσμᾶ «τὸν Πάπα νὰ καταράσθε»;

    Δυστυχῶς, ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας, δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ γνωρίσαμε πρὶν δεκαετίες, ὁ ταπεινὸς καὶ ὑπάκουος στὸν Χριστὸ Ἀρχιμανδρίτης. Ἀφέθηκε στὰ χέρια τοῦ περιβάλλοντός του, καὶ κυρίως στὰ χέρια καὶ τὶς ἐντολὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν, κι ἔγινε ὅμοιος τους! Κρίμα!

     Με την ακολουθία του πανηγυρικού αρχιερατικού Εσπερινού ξεκίνησαν οι λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμήν του Ισαποστόλου και Εθναποστόλου Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, στην ομώνυμη Ιερά Μονή που βρίσκεται στο χωριό Μέγα Δένδρο Αιτωλίας, γενέτειρα του Αγίου.
Στον Εσπερινό χοροστάτησε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά...

Το πρωί, στο Καθολικό της Ιεράς Μονής, τελέσθηκαν η ακολουθία του Όρθρου και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου.
Τον θείο λόγο κήρυξε ο Μητροπολίτης Καρπενησίου κ. Γεώργιος, ο οποίος αναφέρθηκε στους αγίους της Εκκλησίας μας, τονίζοντας ότι « οι άγιοι στην ζωή τους ξεπέρασαν τον εαυτό τους, ξεπέρασαν το εγώ τους κι έζησαν με ταπείνωση και αγάπη για τον άλλο άνθρωπο. Οι άγιοι, όπως ο μεγάλος άγιος Κοσμάς, έδωσαν τα πάντα για τον Χριστό και τον συνάνθρωπο και θυσιάστηκαν για την αλήθεια. Ζώντας έτσι έγιναν η ζύμη, το αλάτι και το φως του κόσμου».
Κάνοντας μια αναφορά στην σημερινή πραγματικότητα, ο Σεβασμιώτατος κ. Γεώργιος είπε πως «πολλές φορές αρέσει σε εμάς τους χριστιανούς να φορτώνουμε τα πάντα στους άλλους, να κρίνουμε τους άλλους, να τους απορρίπτουμε και να νομίζουμε ότι για την πορεία που έχει πάρει η κοινωνία μας φταίνε οι κακοί. Στην πραγματικότητα όμως εκείνοι που φταίμε είμαστε οι χριστιανοί, οι άνθρωποι της Εκκλησίας, που χάσαμε τον προσανατολισμό μας, χάσαμε τα τάλαντα με τα οποία μας προίκισε ο Θεός, πάψαμε να αγαπάμε και πάψαμε έτσι να είμαστε το αλάτι της γης». Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος, προέτρεψε τους πιστούς να θυμηθούν το Ευαγγέλιο της κρίσεως για να δουν το μέτρο με το οποίο θα μας κρίνει ο Θεός. Γιατί ο Θεός δεν ζητά από εμάς να προσφέρουμε δώρα πολύτιμα, όπως κάνουμε εμείς στη σχέση μας με τον συνάνθρωπο. Ζητά την ειλικρίνειά μας, το σκοτάδι μας το πνευματικό, την πνευματική μας ακαθαρσία. Να τα εναποθέσουμε στο πετραχήλι του πνευματικού, εκεί που θα λάβουμε το Φώς, ώστε έτσι να καθαρθούμε και να ξαναγίνουμε το φως του κόσμου».
Πριν την απόλυση της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Κοσμάς ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Ειρηναίο, για την παρουσία του στη γενέτειρα του Αγίου Κοσμά και για τον μεγάλο κόπο τον οποίο έκανε για να έλθει να ευλογήσει την τοπική μας Εκκλησία, παρά το βεβαρυμένο πρόγραμμά του.

«Κι όμως, ήρθατε με πολύ χαρά» τόνισε ο Σεβασμιώτατος κ. Κοσμάς, «για να προστήτε των λατρευτικών εκδηλώσεων επί τη
μνήμη του μεγάλου προστάτου μας και Πολιούχου Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Ήρθατε να τελέσετε το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, να μας ευλογήσετε, και το απόγευμα κατά την περιφορά της εικόνος του Αγίου μας, να μας προσφέρετε λόγον οικοδομής, λόγο Αγίου Κοσμά.
Ομολογώ, χωρίς να θέλω να φιλοφρονήσω, πάντα από τότε που γνωριστήκαμε, με εδίδασκε η ταπείνωσή σας, η απλότης σας, η πραότης σας, η ειληκρινής ευσέβειά σας Όλοι οι Αιτωλοακαρνάνες, κληρικοί και λαϊκοί, σας ευχαριστούμε σήμερα και ταπεινά ευχόμαστε να σας χαρίζει ο Κύριος, δια πρεσβειών του Αγίου Κοσμά, έτη πολλά κατά πάντα υγειή και αγιασμένα, για να διδάσκετε και να οδηγείτε κάθε ψυχή του ποιμνίου σας στη σωτηρία.
Εύχεσθε και για μας να ανοίγουμε πάντοτε τις καρδιές μας για να δεχόμαστε το μήνυμα του Αγίου Κοσμά, να ζούμε την Ορθοδοξία μας, να αγαπούμε την Ελλάδα μας όπως κι εκείνος, να δώσουμε στα παιδιά μας την αληθινή Ρωμιοσύνη που έδωκε ο Άγιος Κοσμάς».
Επίσης ο Μητροπολίτης κ. Κοσμάς, ευχαρίστησε τους αγίους Αρχιερείς για την παρουσία τους, τους Ιερείς, την Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής, τις αρχές του τόπου και τον πιστό λαό που προσήλθαν με τόση ευλάβεια για να τιμήσουν τον μεγάλο Άγιο Κοσμά.
Λαμβάνοντας τον λόγο ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, ευχήθηκε στον Ποιμενάρχη μας για τα ονομαστήριά του, έτη πολλά και ευλογημένα, λέγοντας τα εξής:
«Μέσα μου υπάρχει πάρα πολύ μεγάλος σεβασμός στο πρόσωπο του εορτάζοντος σήμερα, του τοπικού Επισκόπου του και κυριάρχη της Μητροπόλεως αυτής και εύχομαι για την ονομαστική του εορτή. Χαίρω πάρα πολύ που το όνομά του είναι συνδεδεμένο με το όνομα του Αγίου Κοσμά.
Σεβασμιώτατε, είσαστε πάρα πολύ ευγενικός, καλός, αληθινός, και σας ευχαριστούμε και σας συνχαίρουμε πάρα πολύ για την πρόσκλησή σας να έρθουμε εδώ. Με όλη μου τη χαρά ανταποκρίθηκα στην πρόσκλησή σας, Σεβασμιώτατε, σεβόμενος πάρα πολύ και το πρόσωπό σας και την εορτή σας, και τον λόγο σας. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και είμαι μαζί σας εδώ στον πόθο σας, στον Ιερό Ναό στην Ιερά αυτή Μονή. στην εορτή του Αγίου Κοσμά.
Η Κρήτη αγαπά πάρα πολύ τον Άγιο Κοσμά. Εδώ στον τόπο της καταγωγής, στον τόπο από τον οποίον γεννήθηκε και ξεκίνησε ο Άγιος, σ’ αυτόν τον τόπο η Κρήτη μεταφέρει δια του Σεβασμιωτάτου Αρκαλοχωρίου και εμού προσωπικώς, όλη της την αγάπη, όλο το σεβασμό, όλη την εκτίμηση προς τον τόπο αυτόν και στον Ι. Ναό του Αγίου.
Σεβασμιώτατε, και πάλι σας συγχαίρω και ευχαριστώ. Ευχαριστώ και όλους εσάς αγαπητοί μου αδελφοί, όλον τον ευλογημένο λαό, τον οποίον εθαύμασα και θαυμάζω για τον τρόπο με τον οποίον υπάρχει, για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται, για τον τρόπο με τον οποίο συμμετέχει εις την εορτή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Εύχομαι σε όλους προκοπή, και ευχαριστώ το Θεό και τον Άγιο Κοσμά, που με αξίωσε να ευρεθώ σήμερα στην εορτή και στην πανήγυρη του Αγίου αυτού του Μεγάλου, του νεοέλληνα Αγίου, ο οποίος τόσα πολλά προσέφερε και τόσο πολύ μας εμπνέει και μας κατευθύνει, για να δούμε πως πρέπει σήμερα να προχωρούμε».
Στη συνέχεια, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης μαζί με τους αγίους Αρχιερείς, μετέβησαν στο χωριό Μέγα Δένδρο και τέλεσαν ειδική δέηση στο χώρο που σώζονται τα θεμέλια της πατρικής οικίας του Αγίου Κοσμά.

Εκ  του  Γραφείου  Τύπου  και  Επικοινωνίας της  Ιεράς  Μητροπόλεως
απο την Πατερικη παραδοσι

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου, Ευαγγ. ανάγνωσμα: Ματθ. ιζ΄ 14-23 (28-8-2016)

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, προέρχεται από το δέκατο έβδομο κεφάλαιο του Ευαγγελιστή Ματθαίου και  περιγράφει το θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου. Το περιστατικό αυτό χρονικά, έλαβε χώρα αμέσως μετά το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού στο όρος Θαβώρ.
Όταν κατέβηκε ο Ιησούς από το όρος μαζί με τους τρείς προκρίτους μαθητές Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, βρήκαν εκεί το πλήθος συγκεντρωμένο γύρω από τους άλλους αποστόλους, καθώς και το άρρωστο παιδί. Αφού δε βρήκε τον Χρι­στό, ο δύστυχος πατέρας έφερε το παιδί στους μαθητές του, εκείνοι όμως δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν «Και προσήνεγκα αυτόν τοις μαθηταίς σου και ουκ ηδυνήθησαν αυτόν θεραπεύσαι». Δεν είχαν τη δύναμη να το κάνουν αυτό για τρεις λόγους: α. επειδή οι ίδιοι δεν είχαν αρκετή πίστη· β. επειδή κι ο πατέρας του παιδιού δεν είχε πίστη· και γ. επειδή η πίστη έλειπε κι από τους γραμματείς που παρευρίσκονταν εκεί και συζητούσαν με τους μα­θητές, όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Μάρκος ο οποίος παραθέτει περισσότερες λεπτομέρειες για το θαύμα αυτό στο ένατο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του.
Η απιστία του πατέρα τού παιδιού γίνεται φανερή από τα λόγια που είπε στο Χριστό. Δε μίλησε όπως ο λεπρός, που είπε: «Κύριε, εάν θέλης δύνασαί με καθαρίσαι» (Ματθ. η' 2).Τότε μίλησε ένας άνθρωπος που είχε δυνατή πίστη. Δε μίλησε όπως ο Ιάειρος, όταν κάλεσε το Χριστό για ν' αναστήσει την κόρη του: «ελθών επίθες επ' αυτήν την χείρά σου και ζήσεται» (Ματθ. θ' 18). Κι εδώ μίλησε ένας άνθρωπος με δυνατή πίστη. Ακόμη  μίλησε πολύ λιγότερο και από τον εκατόνταρχο στην Καπερναούμ, που ήταν άρρωστος ο δούλος του: «μόνον ειπέ λόγω και ιαθήσεται ο παις μου» (Ματθ. η' 8). Εκεί μίλησε η πολύ μεγάλη πίστη. Εκείνη όμως ασφαλώς που είχε τη μεγαλύτερη πίστη ήταν η αιμορροούσα γυναίκα που δεν είπε τίποτα. Παρά μόνο σύρθηκε στα πόδια τού Χριστού και άγγιξε το ιμάτιό του. Ο πατέρας του παιδιού δε μίλησε σαν κι αυτούς. Αυτός είπε στο Χριστό: «εί τι δύνασαι, βοήθησον ημίν» (Μάρκ. θ' 22).
Ο Χριστός στη συνέχεια, ταλανίζει την απιστία των συμπατριωτών του και συνεπώς και του πατέρα του παιδιού, αλλά και των μαθητών του: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Εώς πότε έσομαι μεθ’ υμών; Εώς πότε ανέξομαι υμών;». Η γενεά εκείνη, της οποίας αρχηγοί ήταν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, το σαπισμένο και δυσώδες δηλ. κατεστημένο του Ισραήλ, ήταν όχι μόνο άπιστη, αλλά και διεστραμμένη διότι ενώ έβλεπαν τα μοναδικά θαύματα που επιτελούσε ο Ιησούς, επέμεναν στην απιστία τους και περισσότερο βλασφημούσαν, αποδίδοντας την Θεϊκή δύναμη σε δαιμονική ενέργεια.
Ο Κύριος λοιπόν με την άμετρη δύναμή του, αλλά και την άρρητη φιλανθρωπία του θεραπεύει τον νέο και απαλλάσσει «το έργο των χειρών του» από την τυραννία του διαβόλου, επεμβαίνει τη στιγμή που το δαιμόνιο  για ακόμη μια φορά επιτίθεται στο δυστυχισμένο νέο ρίχνοντας και κτυπώντας τον στο έδαφος.  Και ενώ οι μαθητές «ουκ ηδυνήθησαν αυτόν θεραπεύεσαι» , ο Ιησούς το «επιτίμησε» και έφυγε από το νέο και έγινε εντελώς καλά.
Το δαιμονισμένο παιδί φανερώνει την αναστάτωση και την κυριαρχία των δαιμονικών δυνάμεων στην ζωή του κόσμου και των ανθρώπων καθημερινά. Πολλοί αρνούνται την ύπαρξη του Σατανά και θεωρούν ότι η ύπαρξη του διαβόλου ανήκει στις μεσαιωνικές προλήψεις και στην πρωτόγονη νοημοσύνη. Στις περιπτώσεις αυτές ο διάβολος μπαινοβγαίνει ελεύθερα και χωρίς καμιά αντίσταση στις καρδιές των ανθρώπων και επιτελεί το έργο της απωλείας καταφέρνοντας να μας στήνει την πιο έξυπνη παγίδα: τον φαινομενικό θρίαμβο της ανθρώπινης ανεξαρτησίας. Ο άνθρωπος λοιπόν, όταν βρίσκεται μακριά του Θεού να είναι ανίκανος να φυλάξει τον εαυτό του.  Τα πάθη και οι αμαρτίες τον υποδουλώνουν και γίνεται υποχείριο των δαιμόνων, μη μπορώντας να απαλλαγεί.  Η συνάντηση όμως και επαφή με τον Χριστό δίνει στον άνθρωπο την ελευθερία του.
Όταν έπειτα οι μαθητές ρώτησαν τον Χριστό, γιατί οι ίδιοι απέτυχαν να βοηθήσουν τον ασθενή νέο, τους είπε το εξής «δια την απιστίαν υμών. Αμήν γαρ λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν ως κόκκον συνάπεως, ερείτε τω όρει τούτω μετάβηθι εντεύθεν εκεί και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν». Ίσως ο Χριστός αυτή τη στιγμή τους έδειχνε το Όρος της Μεταμορφώσεως και γινόταν έτσι μια έμμεση αναφορά στο θαυμαστό εκείνο γεγονός που είχε προηγηθεί πριν λίγες ώρες εκεί.
Θέλοντας ο Χριστός να διδάξει και αυτούς αλλά κι εμάς τους μετέπειτα Χριστιανούς και μαθητές του πως αποκτούνται τα πνευματικά χαρίσματα, λέει στους Αποστόλους: «αυτό το γένος δεν εκδιώκεται με άλλον τρόπο, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». Η νηστεία μαζί με την πίστη προσφέρει μεγάλη δύναμη.  Αυξάνει την ευσέβεια και μεταβάλλει τον άνθρωπο σε άγγελο και μπορεί έτσι να αγωνίζεται εναντίον των ασωμάτων δαιμόνων.  Αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει από μόνη της η νηστεία, αλλά χρειάζεται  και προσευχή και μάλιστα η προσευχή είναι αυτή που κατέχει την πρώτη θέση.
Στην προσευχή ο άνθρωπος στέκεται «ενώπιος ενωπίω» με τον Θεό, σε μία σχέση παιδιού προς πατέρα. Είναι και η προσευχή εκδήλωση εμπιστοσύνης στον Θεό, αλλά ταυτόχρονα και αναγνώριση των ορίων μας, της μεγάλης διαφοράς που μας χωρίζει από Εκείνον. Με την προσευχή αναγνωρίζουμε την ευτέλεια και την αδυναμία μας και ξανοιγόμαστε στο πέλαγος της μεγαλοσύνης και της παντοδυναμίας του Θεού. Ο Χριστός πολλές φορές, διαβεβαίωσε τόσο τους αποστόλους όσο και όλους τους ακροατές του, λέγοντάς τους: «Πάντα όσα αν αιτήσησθε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε». Όσα ζητήσετε με πίστη κατά την προσευχή σας, θα σας δοθούν. Με το να πει σήμερα ο Χριστός ότι «τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία», θέλει να καταστήσει σαφές ότι με τις ανθρώπινες δυνάμεις η εκδίωξη του δαιμονίου ήταν αδύνατη. Μόνον η επίκληση του Θεού, που επιτυγχάνεται με θερμή προσευχή, μπορούσε να απαλλάξει το νέο από το δαιμόνιο.
Και η δύναμη της νηστείας είναι μεγάλη, όπως μας διαβεβαίωσε ο Χριστός. Αυτός που νηστεύει είναι απαλλαγμένος από περιττά βάρη, ελαφραίνει το σώμα και αποκτά φτερά για να μπορεί να προσεύχεται με καθαρή καρδιά.  Η νηστεία σβήνει τις πονηρές επιθυμίες, ταπεινώνει την υπερηφανευόμενη ψυχή και εξευμενίζει τον Θεό.  Καθώς ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις περιττές ανάγκες και μέριμνες με τη νηστεία, μπορεί και προσεύχεται πιο δυνατά και ειλικρινά.  Αυτή η προσευχή γίνεται δυνατότερη από τη φωτιά και προσελκύει ευκολότερα τη χάρη του Θεού. Η στέρηση από τη νηστεία και η αποφυγή των άλλων αμαρτωλών παθών, είναι μερικές θυσίες, που μας κάνουν έστω και στο ελάχιστο κοινωνούς στη θυσία και τα παθήματα του Κυρίου μας.  Γι αυτό ο Κύριος, αφού μίλησε στους Μαθητές του για νηστεία, στη συνέχεια αναφέρθηκε στο θάνατό του, ίσως γιατί και με τη μικρή θυσία της νηστείας, γινόμαστε «κοινωνοί» στη δική του Θυσία.  Με την πίστη, ο άνθρωπος αναγνωρίζει την αποτυχία του να τελειωθεί μακριά από τον Θεό και επιστρέφει στην πηγή της ζωής, τον Θεό, που εγκατέλειψε.  Έτσι γίνεται κοινωνός της Χάριτος και νικά τον διάβολο.
Με την προσευχή ο άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει από το πνευματικό αδιέξοδο που έχει οδηγηθεί, γιατί νιώθει τη χάρη του Θεού να τον κυριεύει πλημμυρίζοντας την καρδιά του με αγάπη και πνευματική ηρεμία. Κάθε άνθρωπος που προσεύχεται αληθινά-πραγματικά δεν επιστρέφει ποτέ άδειος από την προσευχή. Δηλαδή αν ζητούμε κάτι από τον Κύριο και δεν έχουμε ανταπόκριση, αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί ίσως δεν προσευχόμαστε σωστά. «Αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε» (Ιακ. δ’ 3).
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Κύριος, μας διδάσκει ότι πρέπει να πολεμούμε τους πειρασμούς και τα πάθη μας με προσευχή προς το Θεό, σε συνδυασμό με τη νηστεία, έτσι ώστε με τη δύναμη και τη χάρη του Θεού να βγαίνουμε νικητές. Η δυνατή πίστη στον Θεό, η προσευχή και η νηστεία, αποτελούν τα μεγαλύτερα πνευματικά εφόδια για την πνευματική μας ανάταση.

Κυριακή Ι΄ Επιστολών, Αποστ. Ανάγνωσμα: Α’ Κορινθίους 4: 9-16 (28-8-2016)

Το έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου υπήρξε αφάνταστα βαρύ και επίμοχθο. Οι Απόστολοι «ως πρόβατα εν μέσω λύκων», όπως προείπε ο ίδιος ο Κύριος (Ματθ. 10,16), χρειάστηκε να κοπιάσουν πολύ και να δοκιμάσουν αναρίθμητους πειρασμούς για να μεταδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμα της εν Χριστώ σωτηρίας στους ανθρώπους. Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, ο απ. Παύλος μας περιγράφει την αποστολική ζωή, το πως δηλαδή έζησαν και πόσο αγωνίστηκαν οι Απόστολοι, προσπαθώντας να σπείρουν το λόγο του Ευαγγελίου στις καρδιές των ανθρώπων και να θεμελιώσουν τις διάφορες κατά τόπους Εκκλησίες.

 Ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει τους Κορινθίους «φρόνιμους»  και «ένδοξους», ενώ αντίθετα ονομάζει τους αποστόλους «μωρούς», «ασθενείς» και «άτιμους». Θέλει με αυτό τον τρόπο να υπογραμμίσει την φιλαυτία των Κορινθίων αλλά και να τονίσει την καταφρόνια που δοκίμαζαν οι Απόστολοι στα μάτια του κόσμου. Η συμπεριφορά του κόσμου προς τους αποστόλους ήταν σημάδι αδυναμίας κατανόησης του ευαγγελικού τους έργου και έλλειψη κοινωνικής αναγνώρισης, γι’ αυτό και το έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου γινόταν ακόμα πιο δύσκολο για τους Αποστόλους.

 «Δοκώ γαρ ότι ο Θεός ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν ως επιθανατίους». Έτσι έμοιαζαν οι Απόστολοι, με κατάδικους που εμφανίζονται στο γήπεδο έτοιμοι για θάνατο και γίνονται θέαμα ενώπιον των πάντων. Πραγματικά πολύ εύστοχη η παρατήρηση ότι ο αληθινός απόστολος, ο γνήσιος ποιμένας είναι έτοιμος κάθε μέρα να πεθάνει, για να μην πούμε καλύτερα ότι κάθε μέρα πεθαίνει και κάθε μέρα ανασταίνεται. Πεθαίνει πάνω στο χρέος του και ανασταίνεται μέσα στη χάρη του Θεού.

 Όσο ένδοξο μας παρουσιάζεται σήμερα το αξίωμα και το έργο των Αποστόλων, τόσο βαρύ και κινδυνώδες ήταν τότε που το ασκούσαν. Κύριο γνωρίσματα της αποστολικής ζωής ήταν η πείνα, η δίψα, η γύμνια, η κακομεταχείριση από τους άλλους, η συνεχής μετακίνηση από τόπο σε τόπο χωρίς μόνιμη έδρα. Η ζωή τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μίμηση του παραδείγματος και η ενσάρκωση της διδαχής που τους είχε παραδώσει ο ίδιος ο Κύριος. Ήταν πραγματική συμμετοχή και κοινωνία στα παθήματα του Χριστού. Σήμερα πολλοί φτάσαμε να πιστεύουμε πως η υλική άνεση και η κοσμική δύναμη είναι σημάδια χριστιανικής γνησιότητας, όμως βλέποντας τη ζωή των Αποστόλων καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν ισχύει.

 Η προτροπή που απευθύνει αμέσως μετά προς τους Κορινθίους ο απόστολος Παύλος «μιμηταί μου γίνεσθε», δηλαδή να γίνουν μιμητές του, μπορεί να ακούγεται λίγο τολμηρή, αλλά είναι η σχέση πατέρα και παιδιών που του επιτρέπει να μιλήσει με αυτό τον τρόπο. Ο απόστολος Παύλος ήταν ο πνευματικός τους πατέρας και οι Κορίνθιοι πνευματικά του παιδιά. Εκείνος τους είχε οδηγήσει στο Χριστό, τους είχε αναγεννήσει πνευματικά με το κήρυγμα του ευαγγελίου, το οποίο εκείνος πρώτος είχε κηρύξει στην Κόρινθο.  Είναι πολύ φυσικό όχι μόνο γιατί πρέπει τα παιδιά να προσπαθούν να μοιάσουν στον πατέρα τους, αλλά κυρίως γιατί η ζωή του απόστόλου Παύλου ήταν αντανάκλαση της ζωής του Ιησού Χριστού.

 Προβάλλοντας ο απόστολος Παύλος τον εαυτό του ως παράδειγμα για μίμηση, δείχνει στους Κορίνθιους πως η ζωή του Ιησού Χριστού που τους είχε κηρύξει δεν ήταν ακατόρθωτη αφού και ο ίδιος, άνθρωπος όμοιος με εκείνους, την είχε κατορθώσει.

 Ευαγγελική διδαχή χωρίς ευαγγελικό βίο είναι προσπάθεια που δεν τελεσφορεί. Όσοι διακονούν το ευαγγέλιο οφείλουν να ζουν με τέτοια προσοχή και ακρίβεια, ώστε ο βίος τους να αποτελεί πρότυπο για μίμηση από εκείνους τους οποίους διδάσκουν.

 Η εκκλησία μας ονομάζεται αποστολική, κι’ αυτό γιατί θεμελιώθηκε πάνω στο κήρυγμα των Αποστόλων. Η πίστη μας χαρακτηρίζεται αποστολική, διότι είναι η μία πίστη των Αποστόλων. Το έργο της εκκλησίας λέγεται αποστολικό επειδή αποτελεί συνέχεια του έργου και του κηρύγματος των Αποστόλων. Οι ποιμένες της εκκλησίας είναι διάδοχοι των Αποστόλων. Από εκείνους, κατά αδιάκοπη συνέχεια παρέλαβαν τον «κλήρον» της αποστολικής διακονίας και το δικό τους έργο συνεχίζουν προεκτείνοντάς το μέσα στην ιστορία.

 Αυτό ακριβώς συνιστά ο απόστολος Παύλος στους Κορινθίους με τη φράση: «Παρακαλώ υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε». Η αποστολική σύσταση δεν αφορά μόνο τους τότε χριστιανούς αλλά έχει διαχρονική σημασία. Μας προσκαλεί να ακολουθήσουμε τα ίχνη των Αποστόλων, να μιμηθούμε τη ζωή τους, τη μία και αληθινή ζωή που είναι η ζωή του Ιησού Χριστού.

Κυριακή Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιζ΄ 14 – 23) «Φέρετέ μοι αὐτόν ὧδε»

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀριθμός  46

Κυριακή   Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. ιζ΄ 14 – 23)

«Φέρετέ μοι αὐτόν ὧδε»

Ἀπό μικρό παιδί πλεγμένος στά δίχτυα τοῦ Σατανᾶ ὁ νέος ὁ σεληνιαζόμενος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἀδελφοί μου, εἶχε καταντήσει κάτω ἀπό τή βασανιστική ἐξουσία του ψυχικό καί σωματικό ἐρείπιο. Ἀπό τή στιγμή ὅμως πού ἡ ἀγάπη καί ἡ δύναμη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ τόν ἐθεράπευσαν, ἕνας καινούργιος κόσμος ἔγινε μέσα του, ὁ κόσμος τῆς χαρᾶς καί τῆς γαλήνης, τοῦ θάρρους καί τῆς αἰσιοδοξίας, τῆς ὑγείας καί τῆς εὐτυχίας.

Μά καί σήμερα οἱ νέοι, πολλοί νέοι, σεληνιάζονται καί «κακῶς πάσχουν», κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ καί τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας καί γίνονται συχνά, σωματικά καί ἠθικά ἐρείπια. Γι’αὐτό, μέ τήν ἴδια λαχτάρα καί σήμερα ὁ Χριστός μᾶς φωνάζει τό: «Φέρετέ μοι αὐτόν ὧδε».

Νά ὁδηγήσωμε δηλ. τά παιδιά καί τούς νέους κοντά Του. Γιατί κοντά στό Χριστό καί μέσα στό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου Του τά παιδιά μεγαλώνουν σάν σέ θερμοκήπιο, στήν ἀρχή, προφυλαγμένα ἀπό τούς σκληρούς βοριάδες καί τίς καταστρεπτικές καταιγίδες τῆς ἁμαρτωλῆς κοινωνίας μας. Καί, ἀφοῦ στεθεροποιηθοῦν καί ἀποκτήσουν βάσεις γερές, εἶναι ἕτοιμα, ὕστερα, νά ἀντιμετωπίσουν τίς ἐπιθέσεις τίς πολύμορφες τοῦ κακοῦ καί νά νικήσουν. Ὁ Χριστός καί τό Εὐαγγέλιό Του εἶναι ὁ καλύτερος παιδαγωγός, ὁ τρυφερώτερος φίλος, ὁ δυνατώτερος προστάτης. Κοντά Του οἱ νέοι μας βρίσκουν τή δύναμη, πού θά χρειασθῇ νά ἀναπτύξουν ὅλες τους τίς δημιουργικές πρωτοβουλίες, νά πραγματοποιήσουν τά ὄνειρά τους, νά χτίσουν ἕνα κόσμο καλύτερο ἀπό αὐτόν πού τούς περιβάλλει, νά ἀπολαύσουν τήν εὐτυχία τῆς ζωῆς ὁλοκληρωμένη, νά περιμένουν, μέ βεβαιότητα, καί τήν εὐτυχία τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ αἰώνιος νέος, ὁ αἰώνιος νικητής, ὁ μόνος μακάριος, ὁ μόνος ἐλεύθερος, ὁ νέος καί νεοποιός, ἡ συνισταμένη ὅλων τῶν εὐγενικῶν ἰδανικῶν, πού ποθῇ κάθε ὡραία νεανική καρδιά. Εἶναι ὁ μόνος ἡγέτης καί ἀρχηγός, πού δέν ἀπαγοητεύει ποτέ, πού τά ὑπόσχεται καί τά δίνει ὅλα στούς φίλους καί ὁπαδούς Του καί τίποτε δέν περιμένει, δέν δέχεται ἀπό αὐτούς, σάν ἀνταμοιβή. Πρέπει βέβαια νά Τόν ἀναζητήσουν καί νά Τόν βροῦν. Νά Τόν παραδεχτοῦν καί νά Τοῦ ἀφοσιωθοῦν, νά Τοῦ παραδώσουν τήν καρδιά καί τήν σκέψη τους, νά Τόν ζήσουν στή ζωή τους. Τότε, ἀκολουθῶντας τόν δύσκολο δρόμο τῆς ἀρετῆς, θά φτάσουν πολύαθλοι καί νικητές, ὅπως ὁ ἀρχαῖος, ὁ μυθικός ἥρωας Ἡρακλῆς, στούς κόσμους τῶν ἡμιθέων. Τά νειᾶτα τους θά μείνουν αἰώνια, γιατί ἡ δόξα καί ἡ ὀμορφιά τῆς ἁγιότητας θά ἐξουδετερώσῃ καί θά ἐμποδίσῃ τό γερασμό τῆς ἁμαρτίας νά τούς ρυτιδώσῃ τήν ψυχή, νά διαβρώσῃ τήν καρδιά καί νά κατασπιλώσῃ τό σῶμα.

Ὁ δίκαιος Ἄβελ, ὁ πάγκαλος Ἰωσήφ, ἡ Παρθένος Μαρία, ὁ ἠγαπημένος μαθητής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, στρατειά ὁλόκληρη καί νέφος ἡρώων καί μαρτύρων, μέχρι σήμερα ἀστράφτουν καί φωτίζουν, καί ἠλεκτρίζουν ἀπό τήν αἰώνια δόξα τους ὅλους ἐκείνους, πού φλέγονται γιά τά μεγάλα καί αἰώνια ἰδανικά. Ὅσοι γηράσαμε καί καμπουριάσαμε κάτω ἀπό τό βάρος τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας, ὅσοι εἴμαστε «κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι»ἀπό τό ἄγχος καί τόν πόνο τῆς ζωῆς- καί ποιός δέν εἶναι;- ὅσοι βρισκόμαστε κοντά στό κατῶφλι τῆς ἄλλης ζωῆς, σ’ Ἐκεῖνον ἄς στρέψωμε τό βλέμμα τῆς ἐλπίδας καί ἄς Τοῦ δοθοῦμε τελικά. Θά εἶναι ἡ πιό ὄμορφη πρᾶξη τῆς ζωῆς μας. Ἀλλά καί ὅσοι μέ τά φτερά τῆς νιότης ξεκινοῦν καί πετᾶνε γιά κάποιους ἄλλους κόσμους καί κάποιες ἄλλες χαρές, «ἐλᾶτε νειᾶτα στό Λυτρωτή, τό Σταυρωμένο θριαμβευτή. Τί χαρά τά νειᾶτα νά δοθοῦν στό Χριστό, γι’ Αὐτόν ν’ἀγωνισθοῦν, μέ τή σημαία τοῦ ἔργου Του ἐμπρός νά προχωροῦν!».                                            Γένοιτο!

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου