Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ «Λανθασμένες ἐντυπώσεις: Ὁ ἀκατατόπιστος λαὸς ἔμεινε μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι Ὀρθοδοξία καὶ παπικὴ αἵρεση εἶναι τὸ ἴδιο!»

       Ἡ παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
ἀρ. τ.2067, 15.05.13

 Σὲ σχόλιό μας στὸ φύλλο τῆς 15.04.13 (βλ. σχετ.:εδώ) ἐκθέσαμε περιληπτικῶς τὴν θέση μας γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα Φραγκίσκου τοῦ Α´. Στὸ κείμενο  ποὺ ἀκολουθεῖ θὰ καταθέσουμε πλατύτερα τὶς σκέψεις μας γιὰ τὸ ζήτημα.

.             Ὅσοι θεώρησαν σωστὴ τὴν ἐνέργεια αὐτή, εἶπαν πὼς ἡ παρουσία τοῦ Πατριάρχου στὴν ἐνθρόνιση ἦταν αὐτόκλητη «κίνηση συμβολικῆς σημασίας», «ἄκρως σηµειολογική», ποὺ ἔγινε «γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»· «ἕνα βῆµα ταπείνωσης, µιὰ µορφὴ κένωσης» τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου. Τόνισαν ἀκόµη ὅτι ὁ Πατριάρχης µὲ τὴν κίνηση αὐτὴ «ὑπερέβη τὰ ὅρια τῆς φαρισαϊκῆς τυπολατρίας, τὴν ὁποίαν ἐνστερνίζονται ἔργοις τε καὶ λόγοις Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί», καὶ ὅτι ἡ πρωτοβουλία του «ἐκφράζει εὐαισθησίαν, πνευµατικὴν ἀνωτερότητα καὶ ἀρχοντιά». Σηµείωσαν µάλιστα ὅτι ἡ ἐκεῖ παρουσία του δὲν ἦταν «συµµετοχή», ἀλλὰ παρακολούθηση καὶ «παράσταση σὲ ἐθιµοτυπικὸ γεγονός». Ὅµως δὲν εἶναι τόσο ἁπλᾶ τὰ πράγµατα.

1. Ὁ Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης, ὅπως καὶ κάθε Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, εἶναι –πρέπει νὰ εἶναι–  φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας. Πῶς λοιπὸν ὁ φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας συγχαίρει ἕναν αἱρεσιάρχη ἐπὶ τῇ ἀναλήψει πρωτοκαθεδρίας στὴν αἵρεσή του; Θὰ πήγαιναν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ τυχὸν ἐνθρόνιση τοῦ Ἀρείου; Ἢ ὁ Μέγας Φώτιος καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαµας νὰ συγχαροῦν αἱρετικὸ Πάπα ἐπὶ τῇ ἀναρρήσει του στὸν παπικὸ θρόνο; Αὐτοὶ δὲν εἶχαν εὐαισθησία, πνευµατικὴ ἀνωτερότητα καὶ ἀρχοντιά;

2. Πέραν τῆς ὁλοφάνερης ὑποτιµήσεώς του, ἀφοῦ ὁ Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης ἦταν γιὰ τοὺς Παπικοὺς ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες, εἶναι θλιβερὸ καὶ τὸ γεγονὸς τῆς προσφωνήσεως τοῦ Πάπα ὡς ἐπισκόπου «θρόνου Ἀποστολικοῦ διαδόχου», ἐν πλήρει ἐπιγνώσει ὅτι πρόκειται περὶ προσώπου αἱρετικοῦ καὶ ἀκοινωνήτου µὲ τὴν Ὀρθοδοξία ἐκκλησιαστικῶς. Πολὺ περισσότερο ὅταν τὸ πρόσωπο αὐτὸ ἔχει τὴν ποντιφικὴ ἰδιότητα καὶ τὴν θέση ἀρχηγοῦ κοσµικοῦ κράτους. Πῶς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, κανονικὸς διάδοχος τῶν Ἀποστόλων, ἀποκαλεῖ τὸν αἱρετικὸ «διάδοχον τῶν Ἀποστόλων»; Καὶ τὸν Παπισµὸ «Σεβασµίαν Ἐκκλησίαν»; Ἔτσι προσφωνοῦσαν καὶ ἔτσι φέρονταν πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς ὁ µαθητὴς τῆς ἀγάπης ἀπόστολος Ἰωάννης, ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς κ.ἄ.; Δὲν εἶναι πρωτεῦον ἔργο παντὸς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου ἡ µὲ κάθε τρόπο περίφραξη τῶν δογµάτων, τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων καὶ τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς µας;

3. Ὁ ὄχι τυχαῖος στὴν ἐποχή του Καρδινάλιος Τισσεράν, σχολιάζοντας τότε τὴν συνάντηση τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα καὶ τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ Ϛ´ στὰ Ἱεροσόλυµα τὸ 1964, ἀποκάλεσε τὸν Παπισµὸ «ἁµαρτωλὴ Ἐκκλησία», ὅπως γράψαµε σὲ προηγούµενο φύλλο τοῦ «Σωτῆρος» (βλ. τεῦχ. 2064/1.4.2013, σελ. 156). Δικαιολόγησε δὲ τὸν χαρακτηρισµὸ αὐτὸ µὲ σοβαρὰ ἱστορικὰ λάθη τοῦ Παπισµοῦ. Ὅµως ἡ ἁµαρτωλότητα τοῦ Παπισµοῦ δὲν βρίσκεται µόνο στὰ ἐγκληµατικὰ ἱστορικά του λάθη, ἀλλὰ καὶ σὲ σοβαρὲς θεολογικὲς ἐκτροπές, ὅπως τὸ Filioque, µὲ τὸ ὁποῖο οἱ Παπικοὶ εἰσάγουν ἄλλη θεολογία Ἁγίας Τριάδος, καὶ τὸ ἀλάθητο καὶ τὸ ἀθεµελίωτο πρωτεῖο.
.          Ἐπιπλέον οἱ Παπικοὶ ἐπιµένουν στὴν κτιστὴ θεία χάρη, ποὺ εἶναι βλασφηµία κατὰ τοῦ Θεοῦ· στὴν Μαριολατρία κ.ἄ. Πέραν δὲ αὐτῶν διατηροῦν τὴν Οὐνία, ἡ ὁποία εἶναι ὁ δούρειος ἵππος τοῦ Παπισµοῦ µέσα στὴν Ὀρθοδοξία. Ὑπῆρξε δὲ κατ᾽ ἐξοχὴν προκλητικὴ κατὰ τὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ἡ παρουσία Οὐνίτου ψευδοδιακόνου, ὁ ὁποῖος θυµίαζε τὸν νέο Πάπα, ὅπως ἐπίσης καὶ Οὐνιτῶν ψευδοεπισκόπων, καὶ µάλιστα παρουσίᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου! Ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ἡ Οὐνία εἶναι ὕπουλη ἀντιχριστιανικὴ µέθοδος ἐπεκτατισµοῦ τοῦ Παπισµοῦ. Τὴν δολιότητα καὶ ἀπάτη τοῦ Παπισµοῦ ἀποκαλύπτει καὶ ἡ ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου στὰ Ἑλληνικὰ ἀπὸ τοὺς Οὐνίτες κατὰ τὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα.
.               Ὁ παπισμὸς βαρύνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἐγκληματικὴ Ἱερὰ Ἐξέταση, τὸν θεσμὸ ἐκεῖνο τοῦ δικαστικοῦ ἐλέγχου καὶ τῶν φρονημάτων τοῦ λαοῦ. Διατηρεῖ δὲ καὶ σήμερα κράτος μὲ ὑπουργούς, πρεσβευτές, τράπεζες, ἐπιχειρήσεις. Τί σχέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ ταπεινοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του;

4.  Τὸ ἐπιχείρηµα ποὺ ἀκούστηκε ἀπὸ χείλη Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου ὅτι ὁ Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης µὲ τὴν παρουσία του στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα Φραγκίσκου «ὑπερέβη τὰ ὅρια τῆς φαρισαϊκῆς τυπολατρίας, τὴν ὁποίαν ἐνστερνίζονται ἔργοις τε καὶ λόγοις Ὀρθόδοξοι», ἔχει τὴν ἀκόλουθη ἀπάντηση: Ἦταν «φαρισαϊκὴ τυπολατρία» ἡ µέχρι πρόσφατα σθεναρὴ στάση Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων καὶ Συνόδων κατὰ τῶν ἐκτροπῶν τοῦ Παπισµοῦ; Ἦταν «φαρισαϊκὴ τυπολατρία» ἡ ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τὸ ἔτος 1848 πρὸς τὸν Πάπα Πῖο Θ´; Ὁρισµένες δὲ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐνέργειες γίνονταν σὲ χρόνια δίσεκτα καὶ ὑπὸ δυσµενέστερες συνθῆκες ἀπὸ τὶς σηµερινές..             Τί ἄλλαξε ἀπὸ τότε ὣς σήµερα ὡς πρὸς τὴν στάση τοῦ Παπισµοῦ ἔναντι τῆς Ὀρθοδοξίας, ὥστε νὰ γίνει αὐτὴ ἡ κίνηση ποὺ χαρακτηρίστηκε ὡς ὑπέρβαση τῶν ὁρίων τῆς δῆθεν «φαρισαϊκῆς τυπολατρίας» τῶν Ὀρθοδόξων;

5. Μετὰ ἀπὸ τὰ παραπάνω τίθενται δύο καίρια ζητήµατα:

α) Ἁπλῆ λογικὴ πείθει ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ Παπισµὸς νὰ ἀρνηθεῖ ποτὲ τὴν σωρεία τῶν κακοδοξιῶν του. Κακοδοξίες οἱ ὁποῖες δὲν ἀποτελοῦν µικροδιαφορὲς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ µποροῦν νὰ διευθετηθοῦν καὶ νὰ ἐξαφανισθοῦν µἐ διάφορες συζητήσεις καὶ ἀλληλοϋποχωρήσεις. Γιατί; Διότι ἀπαιτεῖται πλήρης ἀπόρριψή τους καὶ ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ ἂν ποτὲ ὁ Παπισµὸς ἀρνηθεῖ τὴν σωρεία τῶν κακοδοξιῶν του, τὸ ἐπάρατο πρωτεῖο ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ τὸ ἀρνηθεῖ, διότι ἡ «ἐπηρµένη ὀφρὺς» τοῦ Πάπα, ὅπως τὴν χαρακτήριζε ἤδη ἀπὸ τὸν 4ο αἰώνα ὁ Μέγας Βασίλειος, δὲν ταπεινώνεται δυστυχῶς µὲ τίποτε! Τὸ ἀπέδειξε ἱστορία αἰώνων. Τὸ ἀποδεικνύουν καὶ οἱ ἀτέρµονες προσπάθειες διαλόγων µεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν τῶν τελευταίων ἐτῶν. Ὁ Παπισµὸς µένει ἀµετακίνητος ἀπὸ τὸ «πρωτεῖο», παρὰ τὶς διπλωµατικότατες κινήσεις ἀµφοτέρων τῶν πλευρῶν, κινήσεις ποὺ ὁρισµένες φορὲς ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς ὑπερέβησαν κατὰ πολὺ τὰ ἐσκαµµένα µὲ τοὺς λεγοµένους «διαλόγους ἀγάπης».
.            Γιὰ µιὰ ἀκόµη φορὰ θὰ τονίσουµε ὅτι οἱ ἐκδηλώσεις κοσµικῆς ἁβροφροσύνης δὲν ἔχουν καµιὰ σχέση µἐ τὴν πνευµατική, τὴν χριστιανικὴ ἔννοια τῆς ἀγάπης. Ἐξ ἄλλου µὲ κάτι τέτοιες κινήσεις καὶ ἐκδηλώσεις οὔτε οἱ Παπικοὶ ὠφελοῦνται. Ἀντίθετα βλάπτονται καίρια. Διότι ἀναπαύονται µὲ τὴν ψευδῆ ἰδέα ὅτι δὲν βρίσκονται σὲ λανθασµένο δρόµο, ὅτι βαδίζουν σωστά, ὅτι δὲν εἶναι αἱρετικοί. Καὶ ἄρα δὲν ἔχουν ἀνάγκη µετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὴ µία, τὴν µόνη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ὀρθόδοξη.

β) Καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ προβάλλει τώρα ἐπιτακτικὸ καὶ ἀμείλικτο εἶναι τοῦτο: Τί κερδίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ κινήσεις ὅπως αὐτὴ τῆς παρουσίας τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχου καὶ ἄλλων ἐκπροσώπων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα; ἡ ἀπάντηση εἶναι καταλυτική: Ὄχι µόνο δὲν κερδίζει ἀλλὰ βλάπτεται πολλαπλῶς. Γιατί; Διότι οἱ κινήσεις αὐτές, ὅπου ἀκούγεται συνεχῶς ἡ φράση «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες», καλλιεργοῦν λανθασµένες ἐντυπώσεις. Ὁ ἀκατατόπιστος λαὸς µένει µὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι Ὀρθοδοξία καὶ παπικὴ αἵρεση εἶναι τὸ ἴδιο! Ἔτσι ὅµως καλλιεργεῖται τὸ ἔδαφος γιὰ ἀπαράδεκτη ἕνωση ἐν τῇ πράξει. Ψευδοένωση δηλαδή, ἡ ὁποία θὰ ἐπιτρέπει στὴν παπικὴ πλάνη νὰ κρατήσει τὶς διεστραµµένες ἀντιλήψεις της καὶ ὄχι µόνο νὰ τὶς κρατήσει ἀλλὰ καὶ ἐµµέσως νὰ τὶς ἐπεκτείνει, ἀφοῦ ἤδη καὶ τώρα ἀσκεῖ ἀτύπως «πρωτεῖο» στὸν χριστιανικὸ κόσµο..           Τὸ ζήτηµα εἶναι σοβαρότατο! Ὅποιοι κι ἂν εἴµαστε, δὲν ἔχουµε δικαίωµα νὰ ὑποτιµοῦµε «τὸ πατροπαράδοτον σέβας», τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ εἶναι ἡ µόνη ἀλήθεια. Δὲν µᾶς ἐπιτρέπεται νὰ ὑποτιµοῦµε τὴν Ἐκκλησία µας, ποὺ εἶναι ἡ µία καὶ µόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ..             Συµπάσχουµε καὶ συµπονοῦµε µὲ τὸ Οἰκουµενικό µας Πατριαρχεῖο, ποὺ εἶναι αἰχµάλωτο τῶν ἐχθρῶν τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πορεία του συνεχίζει νὰ εἶναι µαρτυρική, ὅσο κι ἂν φαίνεται ὅτι τὰ πράγµατα ἔχουν κάπως βελτιωθεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια. Ὅµως αὐτὸς ὁ σταυρός, τὸν ὁποῖο σηκώνει ἐν σιωπῇ, ἐν ὑποµονῇ καὶ ἐν ὀδύνῃ, ἀποτελεῖ στέφανο τιµῆς καὶ οὐρανίου δόξης. Ἄλλωστε ὁ βίος τοῦ γνησίου χριστιανοῦ εἶναι βίος σταυροῦ καὶ θυσίας. Καὶ ὁ βίος αὐτὸς δὲν δικαιολογεῖ κινήσεις ὑποτιµητικές, ποὺ νοθεύουν τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος, ὑποτιµοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἀποδυναµώνουν τὴν Ἀποστολοπαράδοτη πίστη. Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, κατ᾽ ἐξοχὴν ὅµως οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, ἔχουµε χρέος νὰ εἴµαστε πιστοὶ ἀκόλουθοι καὶ ἀκριβεῖς µιµητές τους..              Δὲν εἴµαστε κατὰ τοῦ διαλόγου. Τὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ τὴν θέλουµε καὶ τὴν ποθοῦµε. Διότι εἶναι ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ δὲν µποροῦµε νὰ δεχθοῦµε ἕνωση πρὶν ὑπάρξει συµφωνία στὴν πίστη. Οὔτε βέβαια µποροῦµε νὰ δεχθοῦµε καὶ τὸν ἀτέρµονα διάλογο γιὰ τὸν διάλογο, ποὺ δὲν ὁδηγεῖ, ὅπως ἀποδεικνύεται, πουθενά. Ἔχουµε τεράστια εὐθύνη ἀπέναντι στὸν Τριαδικὸ Θεό. Ἕνωση µπορεῖ νὰ γίνει µόνον ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ. Ἕνωση µὲ δογµατικὴ ἀκρίβεια καὶ ὄχι µὲ ὑποτίµηση ἢ ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου δόγµατος καὶ ἤθους.  

πηγή

«ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΘΛΙΨΗ ΝΑ ΛΕΣ ΑΡΓΑ-ΑΡΓΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ: “ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΝΕΚΡΩΣΙΝ”» (π. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

Ἔχεις δεῖ τώρα τήν ἄνοιξη;

τοῦ Γεωργίου Παπαζάχου, καρδιολόγου (†)

.           Ἀντί ἄλλης Πασχάλιας εὐχῆς θά σᾶς μεταφέρω τά χαρμόσυνα

 ἀναστάσιμα βιώματα τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Πορφυρίου, ὅπως τά ἔζησα

 μιά Τρίτη Διακαινησίμου στό κελλάκι του.
.           Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, 

μέ παρεκάλεσε νά μή φύγω. Κάθησα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεββάτι του. 

Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του. Μέ ρώτησε:

- Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν…»;
- Ναί, γέροντα, τό ξέρω.
- Πές το.

Ἄρχισα γρήγορα-γρήγορα:

.           «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης

 βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν˙ καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον,

 τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον».

- Τό κατάλαβες;
- Ἀσφαλῶς τό κατάλαβα.
Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ἑρμηνεία του. Ἔκανε μία ἀπότομη κίνηση 

τοῦ χεριοῦ του καί μοῦ εἶπε:

- Τίποτε δέν κατάλαβες, βρέ Γιωργάκη! Ἐσύ τό εἶπες σάν βιαστικός 

ψάλτης… Ἄκου τί φοβερά πράγματα λέει αὐτό τό τροπάριο: 

Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του δέν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα ποτάμι, 

ἀπό ἕνα ρῆγμα γῆς, ἀπό μιά διώρυγα, ἀπό μιά λίμνη ἤ ἀπό τήν Ἐρυθρά 

Θάλασσα. Μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα χάος, ἀπό μία ἄβυσσο, πού ἦταν 

ἀδύνατο νά τήν περάσει ὁ ἄνθρωπος μόνος. Αἰῶνες περίμενε ὁ κόσμος 

αὐτό τό Πάσχα, αὐτό τό πέρασμα. Ὁ Χριστός μᾶς πέρασε ἀπό τόν θάνατο 

στή ζωή. Γι᾽ αὐτό σήμερα «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τήν καθαίρεσιν». 

Χάθηκε ὁ θάνατος. Τό κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε τήν «ἀπαρχή» τῆς «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου», τῆς ζωῆς κοντά Του.
.           Μίλαγε μέ ἐνθουσιασμό καί βεβαιότητα. Συγκινήθηκε.
.           Σιώπησε γιά λίγο καί συνέχισε πιό δυνατά:

- Τώρα δέν ὑπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Ἅδης. Τώρα ὅλα εἶναι χαρά, 

χάρις στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀναστήθηκε μαζί Του ἡ ἀνθρώπινη φύση. 

Τώρα μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἀναστηθοῦμε, νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του…

 Τί εὐτυχία ἡ Ἀνάσταση!
.           «Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον». Ἒχεις δεῖ τά

 κατσικάκια τώρα τήν ἄνοιξη νά χοροπηδοῦν πάνω στό γρασίδι; Νά τρῶνε 

λίγο ἀπό τή μάνα τους καί νά χοροπηδοῦν ξανά; Αὐτό εἶναι τό σκίρτημα, 

τό χοροπήδημα. Ἔτσι ἔπρεπε κι ἐμεῖς νά χοροπηδοῦμε ἀπό χαρά 

ἀνείπωτη γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί τήν δική μας.
.           Διέκοψε καί πάλι τόν λόγο του. Ἀνέπνεα μιά εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.

-Μπορῶ νά σοῦ δώσω μιά συμβουλή; συνέχισε. 

Σέ κάθε θλίψη σου, σέ κάθε ἀποτυχία σου, σέ κάθε πόνο σου,

 νά συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στόν ἑαυτό σου καί νά λές ἀργά-ἀργά

 αὐτό τό τροπάριο. Θά βλέπεις ὅτι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα στή ζωή σου 

-καί στή ζωή τοῦ κόσμου ὅλου- ἔγινε. 

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας.

 Καί θα συνειδητοποιεῖς ὅτι ἡ ἀναποδιά πού σοῦ συμβαίνει 

εἶναι πολύ μικρή γιά νά χαλάσει τήν διάθεσή σου.
.              Μοῦ ᾽σφιξε τό χέρι, λέγοντας:

-Σοῦ εὔχομαι νά «σκιρτᾶς» ἀπό χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τό 

χάος ἀπό τό ὁποῖο μᾶς πέρασε ὁ Ἀναστάς Κύριος,

 «ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων». 

Ψάλλε τώρα καί τό «Χριστός Ἀνέστη»…

Γεώργιος Παπαζάχος
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!'

πηγή

Ἀκόμη καί σιδερένιοι νά εἶστε, θα μαλακώσετε! Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος

Ἀκόμη καί σιδερένιοι νά εἶστε,  θα μαλακώσετε! 

Ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό. Πρώτο μέρος

Περιστατικά ἀπό τήν ζωή φυλακισμένων  Ρουμάνων Μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος 

Ἰωάννης Ἰανωλίδε

Οἱ φυλακές τῆς πόλεως Πιτέστι, ἔχουν δεσμωτήρια μικρότερα ἀπό αὐτά τοῦ  Ἀϊούντ. Ὑπάρχουν μεμονωμένα κρατητήρια, ἀλλά καί μεγάλα δωμάτια. Ἐγίναμε ἐκεῖ δεκτοί μέ κακία, ἡ ὁποία σύντομα μετατράπηκε σέ ἀγριότητα.
Ἐδῶ συναντήσαμε νέους, πού εἶχαν συληφθῆ πρόσφατα. Ὅλοι ἦταν φοιτητές. Οἱ περισσότεροι ἦταν καλές καί ὥριμες προσωπικότητες καί καλά προετοιμασμένοι. 
Ἦταν ἡ «ἀφρόκρεμα» τῆς νεολαίας ἐκείνης τῆς γενεᾶς. Ἀπό 




τήν ἀρχή δέν διακρίθηκαν σέ ποιά πολιτικά κόμματα ἀνῆκαν, ἀλλά ὅλοι εἴμασταν ἕνα συμπαγές ἀντικομμουνιστικό γκρούπ. Μεταξύ τους ξεχώριζαν μερικοί ἐξαιρετικῆς ἀξίας, ἀλλά ἐκεῖνοι πού ἐνέπνεαν τήν ἀτμόσφαιρα ἦταν οἱ παλαιοί κρατούμενοι, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦταν καί ὁ Βαλέριος.
Λόγῳ τοῦ τρομοκρατικοῦ κανονισμοῦ, τοῦ ἄθλιου φαγητοῦ, τῆς ἀσφυκτικῆς συστέγασης, τῆς ἀπουσίας τοῦ ἀέρα καί τῆς ἔλλειψης ἐπαφής μέ τόν κόσμο, τά παλληκάρια, μέ τόν χαρακτηριστικό  ἐνθουσιασμό τους, ἐδήλωσαν ἀπεργία πείνας καί ἔκαναν λίγη φασαρία. 
Ὁ Βαλέριος ἀντιστάθηκε καί βρέθηκε σέ σύγκρουση μ΄ αὐτούς. Αὐτός τούς εἶπε:
-Ἐδῶ εἴμαστε φυλακισμένοι καί μόνο μέ νομικά καί ειρηνικά μέσα  μποροῦμε ν΄ἀποκτήσουμέ κάποια δικαιώματα, ἀλλιῶς τά πιθανά ἀντίποινα  μποροῦν νά εἶναι πολύ σοβαρά γιά ἐμᾶς. Ὁ νόμος καί ἡ ἐξουσία εἶναι στά χέρια τῶν Ἀρχῶν. Νά προσευχόμαστε στόν Θεό γιά νά μπορέσουμε ν᾿ ἀντέχουμε.
Τότε τοῦ εἶπαν:

- Δέν  μποροῦν αὐτοί νά μᾶς δίνουν τόσα βάσανα γιά νά μήν μποροῦμε νά τ᾿ ἀντέξουμε!
           -Ἄς μήν ποῦμε μεγάλα λόγια, ὁ Βαλέριος τούς εἶπε: Νά μήν εἴμαστε ὑπερήφανοι. Κάθε ἄνθρωπος ἔχει ἕνα ὅριο ὑπομονῆς. Νά μᾶς φυλάξει ὁ Θεός νά μή φτάσουμε ἐκεῖ πού δέν θ᾿ ἀντέχουμε πιά!
- Εἶσαι ἕνας ἡττοπαθής! Εἶσαι ἕνας ἀγόγγυστος κρατούμενος! Εἶσαι ἕνας ἡττημένος! Τοῦ εἶπαν μέ φωνές καί εἰρωνεία οἱ ἄλλοι νέοι.
Σ᾿ ὅλα αὐτά ὁ Βαλέριος ἔμεινε ἤρεμος καί πειστικός, ἀλλά δέν τόν ἄκουσαν. 
- Κρατάω μέσα μου ἕναν ἀπερίγραπτο πόνο, τούς ἐξήγησε αὐτός, ἀπό τόν ὁποῖο, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, βγῆκα καθαρός. Ἡ ἐμπειρία τοῦ παρελθόντος μ᾿ ἀναγκάζει νά εἶμαι προνοητικός. Τώρα δέν εἶναι πολύ δύσκολο. Ἔχω μεγάλη πίστη καί ἐλπίδα, ἀλλά κινοῦμαι μέ σοφία, γιά νά φτάσω στό σκοπό μου.
Σύντομα, προσκλήθηκα μαζί μέ ἄλλους κρατουμένους στόν διευθυντή  τοῦ δεσμωτηρίου, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶπε:
-Ἡσυχᾶστε τους! Ἠρεμῆστε, διότι δέν μπορεῖτε νά σκεφτεῖτε τί ἑτοιμάζεται γιά ἐσᾶς. Καί σιδερένιοι νά εἶστε, θά μαλακώσετε!
Δέν καταλάβαμε τί ἀκριβῶς ἤθελε νά μᾶς πεῖ ὁ διευθυντής, ἀλλά ἀργότερα εἴδαμε ὅτι εἶχε δίκαιο. Ἡ πραγματικότητα τοῦ Πιτέστι ξεπέρασε ὄχι μόνο τίς ἀπαντοχές μας, ἀλλά καί ὅλη τήν φαντασία τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας. 
Οἱ πολιτοφύλακες ἄρχισαν νά στουμπίζουν τούς κρατουμένους κατά τήν ἀρέσκειά τους, γιά κάτι συγκεκριμένο ἤ ἁπλᾶ γιά προσωπική  τους εὐχαρίστησι. Πρώτευε ἕνας δεσμοφύλακας, ὁ Γεωργέσκου, ἕνας δυστυχής καί βλαμμένος, ἕνας ἀνισόρροπος, πού τοῦ εἶχαν ὑποσχεθεῖ βαθμούς καί προβιβασμούς. Ἐφ᾿ ὅσον συνεργαζόταν μέ τόν διευθυντή καί μέ τήν Ἀσφάλεια τοῦ Κράτους, νόμιζε ὅτι εἶναι ἕνας μεγάλος ὑπερασπιστής τοῦ κόμματος κι ἑπομένως στούμπιζε μέ τό ρόπαλό του μέ μεγάλη εὐχαρίστησι τά σώματα τῶν νεαρῶν φοιτητῶν  μέχρι νά τρέξη αἷμα ἀπό τά σώματά τους. Τριγυρνοῦσε σάν τήν γάτα, κρυφάκουγε στήν πόρτα, μετά τήν ἄνοιγε καί κτυποῦσε μέ γροθιές τά παιδιά, τά πατοῦσε μέ τά πόδια του, τά χτυποῦσε μέ τό ρόπαλο, ἀκόμη καί μέ σιδερένιο λοστό. Ὁ ἴδιος εἶχε προκαλέσει καί τούς ἄλλους δεσμοφύλακες νά κάνουν τά ἴδια. 
- Βρέ, ἐκραύγαζε σάν τρελλός, ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό του, για τήν ζωή τῶν παιδιῶν μου εἶμαι ἕτοιμος νά σᾶς σκοτώσω! Ἐάν ἡ Ἀσφάλεια τοῦ Κράτους ὁρίζει νά σᾶς δολοφονήσω, τελείωσε. Ἡ Ἀσφάλεια τοῦ Κράτους ἔχει τό σκῆπτρο καί δέν θά γλυτώσετε οὔτε νεκροί, κερατάδες!
Κερατάδες ἦταν ἡ προσηγορία μέ τήν ὁποία μᾶς ἀποκαλοῦσε γενικά. Σ΄ αὐτήν πρόσθετε πάντα καί τίς πιό ἄσχημες βλασφημίες. Ἦταν καί πολύ προληπτικός. Ὅταν ἕνας κρατούμενος τοῦ εἶπε: Ὁ Θεός νά σέ συγχωρέσει! Τοῦ βγῆκαν τά μάτια ἔξω ἀπό τόν θυμό καί τόν πάτησε μέ τά πόδια του μέχρι πού ἐκεῖνος ἐλιποθύμησε. 
Δεσμοφύλακες σάν τόν Γεωργέσκου προέρχονταν ἀπό τό κατακάθι τῆς κοινωνίας, ἄνθρωποι μέ ψυχολογικά προβλήματα, καί ποτιζόμενοι μέ δύο ναρκωτικά: ἀπό τήν μιά πλευρά, μέ τήν συνείδηση μιᾶς ὑψηλῆς «ἀποστολῆς» πού δόθηκε ἀπό τό Κόμμα, τόν λαό καί τό προλεταριᾶτο, γιά νά καταστρέφουν ὅλους τούς ἐπαναστάτες, τούς αστούς, τούς φασίστες καί τούς μυστικούς. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, τό ἄσπονδο μῖσος ἐναντίον ὅλων τῶν ἐχθρῶν τῆς ἐπανάστασης, ὥστε νά μπορέσουν νά τούς σκοτώσουν μέ τήν αδιαφορία πού σκοτώνονται οἱ μύγες ἤ τά σκουλήκια. 
Ἦταν, λοιπόν, κάποιοι φανατισμένοι ἠλίθιοι, θηρία χωρίς λογική. Τέτοιους ἀνθρώπους κρύβει κάθε κοινωνία. Αὐτοί εἶναι πληρωμένα παλιόσκυλα, ἱκανοί γιά ἐγκληματίες, θηρία τά ὁποῖα, ὅταν ὡρισμένοι τούς ὑπόσχονται χρήματα, ὅ,τι χειρότερο ἔχουν μέσα τους, τό ἐξαπολύουν μέ θηριώδεις τρόπους. Ἐν τούτοις, δέν θά γινόντουσαν κακοῦργοι ἐάν δέν ἦταν πεπεισμένοι νά τό  κάνουν.

Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας 

πηγή

Η χαρά στην Παλαιά Διαθήκη

Η βασική αυτή έννοια, ότι ο Θεός είναι τελικά ο μεγάλος «δοτήρ» και χορηγός της χαράς στον άνθρωπο, βρίσκεται ιδιαίτερα αναπτυγμένη στην Παλαιά Διαθήκη. Και μάλιστα σχετίζεται άμεσα εκεί και με τη λατρεία του ονόματος του Θεού (Δευτ. 16, 14· Ψαλμ. 100, 2). Η σύνδεση αυτή της χαράς με την παρουσία του Θεού στη ζωή του ανθρώπου, κάνει τη χαρά να μη θεωρείται σαν ένα απλό εσωτερικό αίσθημα αλλά σαν ένα καθολικό γεγονός που δείχνει τη στάση του ανθρώπου μέσα στην προσωπική του ιστορία.

Οι σωτηριολογικές ενέργειες του Θεού είναι η κύρια πηγή χαράς για τον πιστό άνθρωπο. Η πεποίθηση ότι ο Θεός «κατασκηνώνει» μεταξύ των πιστών Του και γίνεται «ασπίδα» των δικαίων, φέρνει ασφαλώς μαζί με την ελπίδα ευφροσύνη και χαρά (Ψαλμ. 5, 11—12). Ο ψαλμωδός θα εκφράσει έντονα αυτή τη σωτηριολογική αίσθηση και εμπειρία· «… διηγήσομαι πάντα τα θαυμάσια σου· ευφρανθήσομαι και αγαλλιάσομαι εν σοι» (Ψαλμ. 9, 2-3) και «προωρώμην τον Κύριον ενώπιόν μου διά παντός, ότι εκ δεξιών μου έστιν, ίνα μη σαλευθώ. Διά τούτο ηυφράνθη η καρδία μου και ηγαλλιάσατο η γλώσσα μου, έτι δε και η σαρξ μου κατασκηνώσει επ’ ελπίδι, ότι ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις άδην» (Ψαλμ. 15,8—10).

Βοόζ και Ρουθ η χαρά στην Π.Δ.

Έτσι βλέπουμε, ότι στην Παλαιά Διαθήκη η εμπειρία η σωτηριολογική και η έκφραση της χαράς είναι στενά συνδεδεμένα. Δείχνουν τη διάθεση του πιστού και δίκαιου ανθρώπου που έχει στηρίξει την ελπίδα του στο Θεό, ευφραίνεται και χαίρεται για τις σωτήριες επεμβάσεις Του.

Αυτή όμως η αίσθηση της σωτηριολογικής παρουσίας του Θεού κατανοείται από τους ιερούς συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης περισσότερο σε μια ιστορική και κοινωνική έννοια παρά πνευματική και εσωτερική, όπως την κατανοούμε σήμερα εμείς. Και στο σημείο αυτό η Π. Διαθήκη είναι συνεπής στην ιστορική και κοινωνική της προοπτική. Οι συγκεκριμένες ιστορικές επεμβάσεις του Θεού στη ζωή και στην ιστορία του Ισραήλ είναι πράγματι οι κύριες αφορμές της χαράς. Στην ιστορική μνήμη του λαού του Θεού κυριαρχούν οι θαυμαστές επεμβάσεις του Γιαχβέ, καθόλο το μήκος της ιστορικής του πορείας από τη στιγμή της μεγάλης εξόδου του από την Αίγυπτο και εξής. Όλα αυτά δε τα γεγονότα έχουν γίνει πλέον στη ζωή του Ισραήλ ιερές τελετουργίες, εορτές και πανηγύρεις και εκφράζουν τη βαθειά ευγνωμοσύνη του λαού για τις σωτήριες επεμβάσεις του Θεού. Η εορτή του Πάσχα, της Σκηνοπηγίας, των Νουμηνιών και του Εξιλασμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποκορύφωση αυτής της χαράς που ζει ο λαός και την εκφράζει στην ιστορία του με λατρευτικές και τελετουργικές πράξεις. Η χαρά που εκφράζεται μέσα στη λατρεία δείχνει ασφαλώς πολύ έντονα την ιδιαίτερη θρησκευτική σημασία της που έχει μέσα στην Π. Διαθήκη.

Αυτή όμως η θρησκευτική έννοια της χαράς έχει στην Π. Διαθήκη και μια έντονη κοινωνική σημασία. Η θρησκευτικό¬τητα εδώ έχει διαποτίσει και πλουτίσει την καθημερινή κοινωνική εμπειρία και είναι μια ένδειξη πως ιστορία και σωτηρία συνυπάρχουν στη ζωή ενός λαού που είναι «λαός του Θεού». Και η μία δεν νοείται χωρίς την άλλη. Αυτό σημαίνει πως ιστορία τελικά είναι μια ιερή ιστορία για ένα λαό που στηρίζει όχι μόνο τις μεγάλες του ιστορικές εμπειρίες στο Θεό με ελπίδα αλλά και τις καθημερινές του πράξεις και ενέργειες.

Μέσα σ’ αυτό το θρησκευτικό —κοινωνικό πλαίσιο, οι κοινωνικές διατάξεις και ο νόμος του Θεού ορίζουν τη ζωή των ανθρώπων και η εφαρμογή τους γίνεται αντικείμενο πολλής χαράς και ευφροσύνης (Ψαλμ. 119, 14-16). Η κοινωνική ζωή και η κοινωνική συμπεριφορά αναφέρονται στο Θεό και γίνονται αφορμές για καθημερινή χαρά. Είναι χαρακτηριστικό πως το ουσιαστικό της χαράς χρησιμοποιείται ευρύτατα από τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, όταν αυτά αναφέρονται, ιδιαίτερα μάλιστα, στις κοινωνικές σχέσεις. Οι γιορτές με όλες τους τις εκδηλώσεις φέρνουν στον άνθρωπο χαρά (Ψαλμ.33,1-3• 95, 1-298, 4). Όμοια η μουσική (Ιώβ 21,12· Ησ. 23,8), τα τραγούδια (Γεν. 31,27) και ο χορός (Θρήν. 5,15), είναι εκφράσεις αυτής της χαράς. Αλλά και τα δείπνα και το καλό φαγητό και το κρασί «ευφραίνουν» την καρδία του ανθρώπου (Ψαλμ. 104,15· Εκκλ. 8,15). Μα πιο πολύ απ’ όλα φέρνει χαρά η παρουσία της αγαπημένης (Εκκλ. 9,9· Ησ. 62,5), η γέννηση και ανατροφή των παιδιών (Ιερ. 20,15· Παροιμ. 10,1· 23,24), καθώς και η χαρά από τους καρπούς της γης και το θερισμό είναι πράγματι πλούσια (Ησ. 9,3· Ψαλμ. 126,5).

Όλα αυτά φανερώνουν, πως η χαρά των ανθρώπων, από τις πιο υψηλές πνευματικές εμπειρίες μέχρι τις κοινές καθημερινές εκδηλώσεις, είναι δώρο του Θεού και ως δώρο πρέπει να την δέχονται οι πιστοί. Η ικανότητα δε να χαίρεται κανείς και με τα πιο απλά και γήινα ακόμη πράγματα, θεωρείται πραγματικό «χάρισμα», δοσμένο από τον αγαθό Θεό προς τον άνθρωπο· «έγνων ότι ουκ έστιν αγαθόν εν αυτοίς, ει μη του ευφρανθήναι και του ποιείν αγαθόν εν ζωή αυτού. Και γε πας άνθρωπος, ος φάγεται και πίεται και ίδη αγαθόν εν παντί μόχθω αυτού, δόμα Θεού έστιν» (Εκκλ. 3,13). Η αληθινή χαρά πάντοτε προέρχεται από το Θεό και ο Θεός τελικά είναι στην ουσία το αντικείμενο της χαράς μας (Ψαλμ. 84,2·89,16).

Εκτός όμως από την κοινωνική και «εξωτερική» αυτή χαρά υπάρχει και η «εσωτερική» χαρά. Σ’ αυτήν την περίπτωση η Παλαιά Διαθήκη μιλάει με μια καθαρή εσχατολογική έννοια και την συσχετίζει με τη βασιλεία του Θεού. Οι Ψαλμοί και ο προφήτης Ησαΐας ιδιαίτερα ενδιαφέρονται και γι’ αυτή τη μορφή χαράς. Η αναφορά είναι στη σωτηρία του Ισραήλ που με κέντρο τη Σιών θα γίνει αφορμή να δοξασθεί τα όνομα του Κυρίου και από τα έθνη (Ψαλμ. 14,7· Ησ. 12,6). Εδώ κυριαρχεί ο χρονικός προσδιορισμός «τότε» και μας δείχνει με σαφήνεια την εσχατολογική διάσταση της χαράς αυτής· «τότε επλήσθη χαράς το στόμα ημών και η γλώσσα ημών αγαλλιάσεως. Τότε ερούσιν εν τοις έθνεσιν εμεγάλυνε Κύριος του ποιήσαι μετ’ αυτών. Εμεγάλυνε Κύριος του ποιήσαι μεθ’ ημών, εγενήθημεν ευφραινόμενοι» (Ψαλμ, 125,2-3).

Ακόμη, η χαρά παρουσιάζεται και ως «αμοιβή» στο μέλλον για τους κόπους και τους μόχθους εκείνων που εργάζονται σκληρά στο παρόν «oι σπείροντες εν δάκρυσιν εν αγαλλιάσει θεριούσι» (Ψαλμ. 125,5). Τότε «ερούσι τη ημέρα εκείνη· ιδού ο Θεός ημών εφ’ ω ηλπίζομεν και ηγαλλιώμεθα και σώσει ημάς» (Ησ. 25,9). Στο μέλλον εναπόκειται η ριζική αλλαγή των πάντων που θα φέρει και τη μεγάλη εσχατολογική χαρά· «έσται γαρ ο ουρανός καινός και η γη καινή και ου μη μνησθώσι των προτέρων, ούδ’ ου μη επέλθη αυτών επί την καρδίαν, αλλ’ ευφροσύνην και αγαλλίαμα ευρήσουσιν εν αυτή· ότι ιδού εγώ ποιώ αγαλλίαμα Ιερουσαλήμ και τον λαόν μου ευφροσύνην. Αγαλλιάσομαι επί Ιερουσαλήμ και ευφρανθήσομαι επί τω λαώ μου και ουκέτι μη ακουσθή εν αυτή φωνή κλαυθμού ουδέ φωνή κραυγής» (Ησ. 65,17-19).

Στο μέλλον τοποθετείται η εσχάτη ώρα του θερισμού. Φως και χαρά θα είναι η τελική πλούσια καρποφορία· «ο λαός ο πορευόμενος εν σκότει, ίδετε φως μέγα· οι κατοικούντες εν χώρα και σκιά θανάτου, φως λάμψει εφ’ υμάς. Το πλείστον του λαού, ο κατήγαγες εν ευφροσύνη σου και ευφρανθήσονται ενώπιόν σου ως οι ευφραινόμενοι εν αμήτω και ον τρόπον οι διαιρούμενοι σκύλα» (Ησ. 9,2-3). Γι’ αυτό και θεωρούνται μεγάλης σπουδαιότητας τα προφητικά εκείνα χωρία που καταλήγουν στην πρόσκληση της χαράς. Ο προφήτης Ιωήλ, αναφερόμενος στα εσχατολογικά γεγονότα, καλεί τη γη των πατέ¬ρων σε έξαρση χαράς· «Θάρσει, γη, χαίρε και ευφραίνου, ότι εμεγάλυνε Κύριος του ποιήσαι» (Ιωήλ 2,21). Όμοια και ο προφήτης Σοφονίας καταλήγει την προφητεία του σε πρόσκληση δοξολογίας και χαράς· «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ιερουσαλήμ ευφραίνου και κατατέρπου εξ όλης της καρδίας σου…, περιείλε Κύριος τα αδικήματά σου, λελύτρωταί σε εκ χειρός εχθρών σου· βασιλεύς Ισραήλ Κύριος εν μέσω σου, ουκ όψη κακά ουκέτι. Εν τω καιρώ εκείνω ερεί Κύριος τη Ιερουσαλήμ· θάρσει, Σιών, μη παρείσθωσαν αι χείρες σου· Κύριος ο Θεός σου εν σοι, δυνατός σώσει σε, επάξει επί σε ευφροσύνην και καινιεί σε εν τη αγαπήσει αυτού και ευφρανθήσεται επί σε εν τέρψει ως εν ημέρα εορτής» (Σοφ. 3,14-17).

Αύτη η εσχατολογική χαρά θα είναι το προνόμιο μόνο των πιστών του Θεού και των δικαίων. Και αν σήμερα υπάρχουν φυλές και λαοί που χαίρουν μέσα στην αδικία και στην ανομία, ο Θεός «τότε» θα άρει αυτήν τη χαρά τους (Ωσηέ 2,11· πρβλ. Ιε, 24,25· Ιερ.16,9). Η χαρά του Ισραήλ θα γίνει και χαρά των «εθνών» μόνο εσχατολογικά με τη δίκαιη Κρίση του Θεού. Τότε «εξομολογησάσθωσάν σοι λαοί πάντες. Ευφρανθήτωσαν και αγαλλιάσθωσαν έθνη, ότι κρινείς λαούς εν ευθύτητι και έθνη εν τη γη οδηγήσεις» (Ψαλμ.67,4-5).

Από όλα αυτά διαπιστώνεται, πως η χαρά δεν παραλείπεται να μνημονεύεται ευκαιριακά μέσα στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Βέβαια δεν παρατηρείται μια ιδιαίτερη έξαρση στο θέμα αυτό, όπως παρατηρείται στην Καινή Διαθήκη, αλλά πάντως βρίσκουμε ενδιαφέρουσες θέσεις. Το κείμενο εκείνο που δείχνει μια χαρακτηριστική προτί¬μηση στο θέμα της χαράς είναι το βιβλίο των Ψαλμών, όπου παρουσιάζεται συχνά ο Θεός ως το αντικείμενο της χαράς και η παρουσία Του ως η πλέον ουσιαστική προϋπόθεση για την ανάπτυξη και εδραίωσή της μέσα στη ζωή ενός πιστού ανθρώπου. Εδώ στους Ψαλμούς η θρησκευτική χαρά βρίσκει την πιο υψηλή και καθαρή έκφρασή της από όλα τα κείμενα της Π. Διαθήκης, και ασφαλώς από όλα τα κείμενα, φιλολογικά ή θρησκευτικά, του κόσμου που περιβάλλει την Κ. Διαθήκη.

Τα προφητικά κείμενα, επίσης, μνημονεύουν με διάφορες παραλλαγές το θέμα της χαράς. Πολλές φορές βλέπουμε τους Προφήτες να αναφέρονται απευθείας στη χαρά των πιστών, άλλες όμως δι’ ενός πλάγιου τρόπου σε συνδυασμό με τις θείες απειλές για σκληρή τιμωρία των απίστων και αδίκων. Πράγματι, οι Προφήτες βλέπουν στον ορίζοντα του μέλλοντος μια αποφασιστική στιγμή που θα κρίνει και θα διαχωρίσει την ιστορία στα δύο. Στην παλιά και στη νέα εποχή. Η χαρά και η ευτυχία τοποθετούνται στη νέα εσχατολογική εποχή του μέλλοντος, αφού θα είναι ολωσδιόλου νέα και καλύτερη, χωρίς τις δοκιμα¬σίες και τις πικρίες του παρελθόντος.

Αυτή η αντίληψη τονίσθηκε ήδη απ’ τον η΄ αιώνα π.Χ., κυρίως από τον προφήτη Ησαΐα, ο οποίος τη νέα εποχή την χαρακτηρίζει και σαν τον αιώνα του «φωτός», σε αντίθεση με τον παλαιό αιώνα του «σκότους» και της «σκιάς θανάτου» (Ησ. 9,2). Την αυτή γραμμή ακολουθούν κατά τον ζ΄αιώνα και οι προφήτες Σοφονίας (3,14) και Αββακούμ (3,18). Ο τελευταίος μάλι¬στα τη νέα εποχή την συσχετίζει και με τη μεγάλη νίκη του Ισραήλ εναντίον των εχθρών του. Ασφαλώς ιδιαίτερη προτίμηση σ’ αυτό το σημείο δείχνουν και τα ονομαζόμενα κεφάλαια του Δεύτερο—Ιερεμία και Δεύτερο—Ησαΐα.

Αλλά και στους επόμενους αιώνες συνεχίζεται η ίδια προφητική παράδοση. Ο προφήτης Ιωήλ, κατά τον ε’ αιώνα, τονίζει, ότι κάποια ημέρα στο μέλλον η χαρά θα πλημμυρίσει το έθνος (Ιωήλ 2,21-23) και μαζί του ο προφήτης Ζαχαρίας καλεί τη Σιών σε αλαλαγμούς χαράς, γιατί έρχεται ο βασιλεύς της νέας εποχής, ο πράος και δίκαιος, ο σωτήρας του λαού (Ζαχ. 9,9). Στον δ’ αιώνα, και ιδιαίτερα στο κείμενο του Βαρούχ (4,22-36), έχουμε θαυμάσιες εικόνες, παρμένες από την καθημερινή ζωή, για να τονισθεί με γλαφυρό τρόπο η αγαλλίαση και η χαρά μέσα σε μια νέα εσχατολογική πραγματικότητα. Οι διατυπώσεις του Βαρούχ εδώ μας θυμίζουν σε πολλά σημεία εξαίσια χωρία του τρίτου μέρους του βιβλίου του Ησαΐα.

Ο τονισμός εκ μέρους των περισσοτέρων Προφητών της εσχατολογικής ιδιαίτερα χαράς, έχει σαν σκοπό να μας συνδέσει με την κατάσταση εκείνη αρμονίας και γαλήνης που επικρατούσε στη δημιουργία προ της πτώσεως. Τότε υπήρχε μια θαυμαστή συμβίωση ανθρώπων και κτηνών, κατοικίδιων ζώων και θηρίων. Δεν υπήρχε η γνωστή «έχθρα» μεταξύ τους. Όμοια θα συμβεί και στο μέλλον. Το προφητικό κήρυγμα αρέσκεται ιδιαίτερα στο να βλέπει τη χαρά της Εδέμ ν’ αποκαθίσταται και πάλι στη δημιουργία. Αυτή είναι η πιο υψηλή μορφή χαράς στη γη των ανθρώπων και στην πλάση όλη.

(Γεωργίου Π. Πατρώνου, Η χαρά στην Καινή Διαθήκη, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1983, σ. 30-35)

πηγή

Γυναίκα Ρωμηά

του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου, Ιεροθέου

«Ήταν μια απλή γυναίκα του λαού, αλλά η λειτουργικότητά της ήταν αρκετά μεγάλη. Λειτουργούσε στην κοινωνία σαν τα ζωντανά καί υγιή πνευμόνια. Ανέπνεε η ίδια καί βοηθούσε καί άλλους να αναπνέουν. Ήταν απλή γυναίκα του λαού, αλλά η σοφία της ήταν μεγάλη. Είχε σοφία πέρα από την ανθρώπινη γνώση.

 

 

Η σοφία της ήταν καρπός της άγνωστης γνώσης. Ο βίος της ήταν απαύγασμα της πονεμένης Ρωμηοσύνης. Η ζωή της ήταν ένας πόνος καί μια χαρά, ένας σταυρός καί μία ανάσταση. Μπορεί να πει κανείς ότι ήταν σάρκωση του μαρτυρικού μας Γένους...

Είχε μητρική καρδιά. Η καρδιά της χτυπούσε για όλους, όχι απλώς για να συντήρηση την βιολογική ζωή, αλλά για να στηρίξει τον κόσμο. Μπορεί να πει κανείς ότι ήταν μια μάνα της ανθρωπότητας. Αγαπούσε καί την Παναγία, γιατί την καταλάβαινε. Ώρες ολόκληρες προσευχόταν για όλο τον κόσμο. Δεν ξεχώριζε εχθρούς καί φίλους, συγγενείς καί αγνώστους. Γι' αυτήν όλοι ήταν γνωστοί. Προσευχόταν για τον Πατριάρχη, για τους επισκόπους, τους ιερείς, τους μοναχούς, τους ιεραποστόλους καί όλο τον κόσμο. Προσευχόταν περισσότερο για τους νεκρούς. Έτσι ένοιωθε πραγματικά την ενότητα του κόσμου, χωρίς ρομαντισμούς καί ψευδαισθήσεις. Η προσευχή της ξεχείλιζε με κλάματα, με δάκρυα. Είχε καρδιά ευαίσθητη. Διάβαζε καί κουβέντιαζε με την καρδιά. Είχε μια πολύ μεγάλη ευαισθησία. Καί αυτό δεν ήταν απλώς μια γυναικεία ευαισθησία, αλλά συνδυασμένο με ανδρεία καί γενναιότητα αποτελούσε μια αρμονία καί ισορροπία. Πίστευε στην μεγάλη αγάπη του Θεού καί μπορούσε εύκολα να παρηγορήσει τον κάθε πονεμένο. Αυτή που πέρασε τόσους πόνους, γνώριζε τρόπους παρηγοριάς. Καί η αγάπη της προς την Παναγία ήταν καρπός αυτής της ευαίσθητης καί στοργικής καρδιάς.

Δεν ήξερε τί θα πει «δικαίωμα». Γνώριζε καλά το καθήκον, το καθήκον της αγάπης καί της αρχοντιάς. Η ζωή της ήταν δόσιμο ολοκληρωτικό. Προσφορά. Αγαπούσε καί κουραζόταν. Ήξερε να αγαπά καί ήξερε να το εκφράζει. Καί οι μικρές της αδυναμίες ντυνόταν με ωραία φορεσιά. Γι' αυτό φαινόταν καί αυτές ωραίες. Πώς να ξεχάσεις την θυσία καί την προσφορά; Πώς να λησμονήσεις την απλόχερη αρχοντιά; Ζούσε μέσα ατό Φως του Θεού, στο φως της αγάπης καί της ελπίδας, της υπομονής καί της καρτερίας, του πόνου καί της χαράς. Ακατάπαυστη προσευχή της ήταν το όνομα του Χριστού. Μέσα της κυκλοφορούσαν όλοι οι χυμοί της Παράδοσης, της Ορθόδοξης Παράδοσης, Έπινε γάλα όχι από κουτιά, αλλά από τον ζωντανό μαστό της Εκκλησίας».

ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΣΑΡΚΑ Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

Κάποτε είναι ανάγκη να εμβαθύνουμε στην έννοια του σώματος και στην έννοια της σάρκας για να κατανοήσουμε τη σημασία που έχει το προσωπικό στοιχείο στον έρωτα. 

Μόνο με την προσωπική εμπειρία μαθαίνει κανείς τί είναι σώμα και τί είναι σάρκα. 

Μόνο νύξεις μπορούμε να κάνουμε για να δείξουμε γιατί πρέπει να ξέρουμε τί είναι το σώμα και τί είναι η σάρκα.

Στη Θεία Κοινωνία μεταλαμβάνουμε σώμα και του αίμα Χριστού . Σε κάποιο σημείο το Ευαγγέλιο μιλάει για τη σάρκα του Κυρίου. Ο λόγος είναι να γίνει ξεκάθαρο ότι λέγοντας σώμα ο Κύριος εννοεί το πραγματικό σώμα.

Το σώμα διαφέρει από τη σάρκα, όπως διαφέρει το σώμα του ανθρώπου από το σώμα του ζώου και όπως διαφέρει ο ίδιος ο άνθρωπος από το ζώο.

Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο που γνωρίζει τον εαυτό του, ενώ το ζώο είναι απρόσωπο που εννοείται ότι δεν έχει αυτογνωσία, ούτε αναρωτιέται ποιο είναι. Σ' αυτό ακριβώς σημείο, στο "εγώ είμαι", που δεν αλλάζει, παρά τις αλλαγές του σώματος βρίσκεται η διαφορά του ανθρώπου από το ζώο, που δεν έχει αυτό που μένει όταν όλα αλλάζουν, δηλαδή ουσία, ή αλλιώς υπόσταση.

Αν αγαπούμε ως σώμα τον άνθρωπο του άλλου φύλοι, δεν θα τον κάνουμε φετίχ, δηλαδή αντικείμενο σεξουαλικής προσκόλλησης, . Αυτό σημαίνει ότι αγαπούμε τον άλλον ως σώμα, (ναό του πνεύματος). Αν τον κάνουμε φετίχ σημαίνει ότι αγαπούμε τον άλλον ως σάρκα, δηλαδή ως απρόσωπο, ως αντικείμενο για την ικανοποίησή μας.

Ο άνθρωπος είναι σώμα και όχι σάρκα, είναι αυτοσκοπός. Κανένας άνθρωπος δεν είναι μέσον για εξυπηρέτηση κάποιου σκοπού!

Η ανύψωση του σώματος του ανθρώπου στο επίπεδο του πνεύματος είναι το απαύγασμα της ορθόδοξης πνευματικότητας.

"Κάποιοι λένε ότι είναι άθεοι, αλλά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.. Δεν υπάρχει. Ακόμα και ο διάβολος πιστεύει και φρίττει. , αλλά αρνειται να πράξει το καλό. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πιστεύει στο Θεό και δεν υπάρχει ορθολογικό ον πάνω στη γη που να μη λαχταρά τη ζωή με όλη του την καρδιά." Γέρων Θαδαίος της Βιτόβνιτσα).

Στον Ησαϊα διαβάζουμε τα εξής: "εγώ γαρ ειμι Κύριος ο αγαπών δικαιοσύνην και μισών αρπάγματα εξ αδικίας. και δώσω τον μόχθον αυτών δικαίοις και διαθήκην αιώνιον διαθήσομαι αυτοίς. και γνωσθήσεται εν τοις έθνεισι το σπέρμα αυτών και τα έκγονα εν μέσω λαών. πας ο ορών αυτούς επιγνώσεται αυτούς ότι ούτοι εισι σπέρμα ηυλογημένον υπό Θεού και ευφροσύνη ευφρανθήσονται επί Κύριον. Αγαλλιάσθω η ψυχή μου επί τω Κυρίω. ενέδυσε γαρ ιμάτιον σωτηρίου και χιτώνα ευφροσύνης, ως νυμφίω περιέθηκέ μοι μίτραν και ως νύμφην κατεκόσμησέ με κόσμω.

πηγή

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΠΑΧΩΜΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ (15 ΜΑΪΟΥ) π. Γεώργιος Δορμπαράκης

«Ο όσιος Παχώμιος ήταν από την Κάτω Θηβαΐδα της Αιγύπτου, κατά τους χρόνους του μεγάλου βασιλιά Κωνσταντίνου. Οι γονείς του ήταν ειδωλολάτρες. Όταν πήγαινε μαζί τους στον ναό των ειδώλων, άκουγε τον νεωκόρο να λέει στους γονείς του: ῾Πάρτε από εδώ τον εχθρό των θεών και διώξτε τον᾽, διότι προφανώς το δαιμόνιο στο οποίο πρόσφεραν τις θυσίες τους φοβόταν την αρετή που θα αποκτούσε αυτός. Αλλά και το κρασί της ειδωλικής θυσίας που ήπιε ο όσιος το ξέρασε. Όταν μεγάλωσε, κατατάχθηκε στον στρατό, αλλά πολύ σύντομα εγκατέλειψε το στράτευμα και ανήλθε στην άνω Θηβαΐδα. Εκεί δέχτηκε το βάπτισμα στο όνομα του Χριστού και ακολούθησε τον μοναχικό βίο. Πήγε μάλιστα προς την έρημο, όπου σε κάποιο τόπο της Ταβεννησίας άκουσε φωνή να έρχεται από τον Ουρανό που του έλεγε ότι ο τόπος εκεί είναι κατάλληλος για να μείνει κι ότι θα προσέρχονταν πλήθη μαζί του, οπότε ίδρυσε μοναστήρι.

Όσο περνούσε ο καιρός λοιπόν έρχονταν πολλοί, μεταξύ αυτών δε και ο Θεόδωρος ο ηγιασμένος, ο οποίος έγινε μαθητής του και ζηλωτής στον δρόμο της αρετής και στα θαύματα, οπότε έλαμψε μαζί με αυτόν. Τόσο πολύ μάλιστα ανέβηκαν και οι δύο προς το ύψος της θεωρίας με την κατά Θεόν απάθεια, ώστε να βλέπουν νοερά και την άνοδο των ψυχών προς τον ουρανό, να προβλέπουν τα μακρινά σαν να ήταν μπροστά τους και να προλέγουν τα μελλοντικά. Πριν να φύγει ο άγιος από τη ζωή αυτή, μετρήθηκε το πλήθος των μοναχών που προσήλθε σ᾽ αυτόν και βρέθηκε να είναι χίλιοι τετρακόσιοι άνδρες. Κι από αυτό φάνηκε ότι ο όσιος ήταν κάποιος θείος άνδρας με πολύ μεγάλη αρετή. Διότι δεν επέλεγε την άνετη ζωή ούτε τις σαρκικές απολαύσεις, στις οποίες τρέχουν οι πολλοί με χαρά, όταν απομακρύνονται από τους δικούς τους. Αντιθέτως αυτοί που είχαν προσέλθει σ᾽αυτόν ήλθαν θαυμάζοντας τους τρόπους της εγκρατείας και των ασκητικών κόπων του οσίου και θέλοντας να μοιάσουν στην αγγελική διαγωγή του. Τελειώθηκε ο όσιος κατά Χριστόν και τάφηκε στη Μονή του».

Αν ο άγιος μέγας Αντώνιος θεωρείται, ως γνωστόν, ο πατέρας του αναχωρητικού μοναχισμού, ο μέγας Παχώμιος θεωρείται ο πατέρας του κοινοβιακού μοναχισμού. Ήταν αυτός που για πρώτη φορά ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ίδρυσε κοινόβιο, όχι γιατί μόνος του είχε μία τέτοια φαεινή ιδέα, αλλά γιατί ο ίδιος ο Κύριος δι᾽ αγγέλου Του τον φώτισε σ᾽αυτήν την ενέργεια, καθοδηγώντας τον μάλιστα και ως προς το εξωτερικό σχήμα που θα έπρεπε να φέρουν οι μοναχοί. ῾Αναδείχτηκες αγελάρχης του αρχιποίμενα Χριστού, καθοδηγώντας τα πλήθη των μοναστών προς την επουράνια μάνδρα, Πάτερ Παχώμιε,   αφού μυήθηκες από τον Θεό για το σχήμα που έπρεπε να φέρουν οι ασκητές, το οποίο πάλι το μύησες στους άλλους᾽(῾Αγελάρχης εδείχθης του Αρχιποίμενος, μοναστών τας αγέλας, Πάτερ Παχώμιε, προς την μάνδραν οδηγών την επουράνιον, και το πρέπον ασκηταίς εκείθεν σχήμα μυηθείς, και τούτο πάλιν μυήσας᾽) (απολυτίκιο). ῾Έγινες νομοθέτης και καθοδηγητής των ασκητών, Παχώμιε, οδηγώντας αυτούς στον Χριστό, πανσεβάσμιε᾽(῾Γέγονας των ασκητών, Παχώμιε, νομοθέτης και προηγούμενος, Χριστώ τούτους προσάγων, παναοίδιμε᾽) (ωδή γ´). ῾Με οπτασία αγγελική, πάνσοφε Πάτερ, πήρες τον χρησμό να ιδρύεις φροντιστήρια της αρετής᾽ (῾Δι᾽ οπτασίας γαρ πάνσοφε Πάτερ, κεχρημάτισαι, τη αρετή ανεγείρειν φροντιστήρια᾽) (ωδή δ´). ῾Μυήθηκες από τον άγγελο, σοφέ, τις σοφές διδασκαλίες των ασκητών, με θείο πρόσταγμα᾽(῾Τας των ασκητών σοφάς υποτυπώσεις προς του Αγγέλου εμυήθης, σοφέ, εκ θείου προστάγματος᾽) (ωδή η´).

Τι ήταν εκείνο που έκανε τον Θεό να διαλέξει τον Παχώμιο για ένα τέτοιο σπουδαίο καθοδηγητικό έργο; Πρώτα από όλα βεβαίως η μεγάλη του αρετή. Ο άγιος Θεοφάνης, ο ποιητής του κανόνα του οσίου, σ᾽αυτό κυρίως επικεντρώνει την προσοχή μας: ο όσιος γεύτηκε ο ίδιος τον γλυκασμό στην καρδιά του της δροσιάς της χάρης του Θεού, αφότου βαπτίστηκε - ῾σαν ελάφι έτρεξες προς το νερό, όσιε, κι αφού ραντίστηκες από το άγιο βάπτισμα, έλαβες τη δροσιά της χάρης του Θεού, με οποία καταγλυκάνθηκε η καρδιά σου᾽ (῾Ως έλαφος προσέδραμες προς το ύδωρ, όσιε, και ραντισθείς βαπτίσματι τω αγίω, την δρόσον είληφας, δι᾽ης κατεγλυκάνθη η καρδία σου᾽) (ωδή γ´) – κι έκτοτε αγωνίστηκε να κρατήσει τη χάρη αυτή και να την αυξήσει με τον θερμό έρωτα της κατά Χριστόν απάθειας, με τον πόθο του δηλαδή για τον Κύριο που φανερωνόταν με την τήρηση των αγίων Του εντολών. Αυτή η αγάπη του για τον Χριστό τον έκανε να ζει ζωή εγκράτειας και ν᾽ αποκτά φτερά πνευματικά τέτοια, ώστε να γεύεται κατευθείαν από τον Θεό τον μεγάλο Του φωτισμό. ῾Κατεχόσουν, πάτερ, από τον θερμό έρωτα της απάθειας κι έτσι καταμάρανες τις υλικές αφορμές των παθών. Έφτασες λοιπόν με τα φτερά της αγάπης στην ίδια την πηγή της λάμψης της Θεότητας᾽(῾Απαθείας έρωτι θερμώ, πάτερ, κατεχόμενος, τας υλικάς των παθών κατεμάρανας αφορμάς, Παχώμιε, και κατέλαβες, δι᾽ αγάπης πτερούμενος, πάσαν την πηγαίαν έλλαμψιν, παμμάκαρ, της θεότητος᾽) (ωδή α´). ῾Σε κεντούσε ο πόθος του Δεσπότη Χριστού και κατάσβεσες έτσι την ευπάθεια του σαρκικού φρονήματος με την εγκράτεια᾽(῾Νυττόμενος του Δεσπότου τω πόθω, κατέσβεσας σαρκός την ευπάθειαν δι᾽ εγκρατείας᾽) (ωδή δ´). ῾Δυνάμωσες τον νου σου με την τήρηση των εντολών του Χριστού, Παχώμιε, και καταμάρανες με την εγκράτειά σου το σκίρτημα της σάρκας᾽ (῾Νευρώσας τον νουν εντολών τηρήσεσι, Παχώμιε, της σαρκός το σκίρτημα τη ση εγκρατεία κατεμάρανας᾽) (ωδή ε´).

Η μεγάλη αρετή του ανδρός όμως δεν έφτανε για το συγκεκριμένο έργο της ανάληψης τόσο μεγάλων ευθυνών για την καθοδήγηση ψυχών. Έχουμε πάμπολλους αγίους, οι οποίοι μολονότι άγιοι, δεν κλήθηκαν από τον Θεό για ανάληψη έργου καθοδηγητικού. Και τούτο γιατί εκτός από την αρετή απαιτείται και ιδιαίτερο φυσικό χάρισμα ηγέτη. Με άλλα λόγια ο Θεός όταν καλεί κάποιον σε ένα έργο, ῾μετράει᾽ θα λέγαμε και τα φυσικά του χαρίσματα. Δεν είναι όλοι για όλα. Πρόκειται κατ᾽ ουσίαν γι᾽ αυτό που λέει και ο απόστολος Παύλος, όταν διακρίνει τα διάφορα χαρίσματα που έχει δώσει ο Θεός: άλλος είναι απόστολος, άλλος προφήτης, άλλος διδάσκαλος, άλλος θαυματουργός, άλλος συμπαραστάτης ανθρώπων. Ο Παχώμιος λοιπόν προφανώς εκτός από την αρετή του διέθετε ως άνθρωπος και το φυσικό χάρισμα του ηγέτη. Είχε ισχυρή θέληση, μπορούσε να ανοίγει δρόμους, να καθοδηγεί ανθρώπους. Κι επιβεβαιώθηκε ανθρωπίνως τούτο εκ του αποτελέσματος. ῾Έγινες άριστος κυβερνήτης του συστήματος των μοναχών, Παχώμιε᾽ (῾Ως άριστος κυβερνήτης εγένου, Παχώμιε, μοναστών συστήματος᾽) (ωδή δ´).

Ο άγιος Παχώμιος λοιπόν αξιοποίησε το φυσικό του χάρισμα, γενόμενος υπήκοος στην εντολή του Θεού, τήρησε τις εντολές Εκείνου διά βίου και ευαρέστησε τον Θεό. ῾Και με τον λόγο και με τη ζωή σου, και με τα έργα και με την πίστη σου ευαρέστησες τον Χριστό τον Θεό᾽(῾εκ τε του λόγου και του βίου σου, εκ τε των έργων και της πίστεως ευηρέστησας Χριστώ τω Θεώ᾽) (δοξαστικό εσπερινού). Η ίδια η ζωή του υπήρξε στην ουσία ο ακριβής κανών των μοναχών, που σημαίνει ότι όχι μόνο η διδασκαλία του, ακραιφνώς ορθόδοξη βεβαίως, αλλά κυρίως η ζωή του ήταν αυτή που γινόταν παράδειγμα για τους μοναχούς του, δίνοντάς μας έτσι και το υπόδειγμα του αληθινού ηγέτη, και μάλιστα του εκκλησιαστικού. Ο άγιος Θεοφάνης με καταιγιστικό τρόπο επισημαίνει όλες αυτές τις διαστάσεις: ῾Ο βίος σου, θεοφόρε παμμακάριστε Παχώμιε, έγινε ακριβέστατος κανόνας των μοναχών᾽(῾Ο βίος σου, θεοφόρε, παμμάκαρ Παχώμιε, κανών ακριβέστατος των μοναζόντων γεγένηται᾽) (ωδή δ´). ῾Έχοντας ορθόδοξο φρόνημα, παμμακάριε, κήρυξες την τρισάριθμη Μονάδα ως ομοούσια Τριάδα. Και δίδαξες τη φρικτή σάρκωση του Λόγου, υμνολογώντας ως Θεοτόκο την αειπάρθενο᾽(῾Ορθόδοξον φρόνημα συ κεκτημένος, Μονάδα τρισάριθμον, Τριάδα ομοούσιον, παμμάκαρ εκήρυξας. Και την του Λόγου φρικτήν σάρκωσιν εδίδαξας, υμνών ως Θεοτόκον την αειπάρθενον᾽) (ωδή ζ´). 

Ανάσταση στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου

Ανάσταση στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου

Προεξάρχει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος.

πηγή

Συναξαριστής της 15ης Μαίου

Ὁ Ὅσιος Παχώμιος

 

Ἡ Ἄνω Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου εἶναι ὁ τόπος ὅπου γεννήθηκε ὁ Παχώμιος ἀπὸ γονεῖς εἰδωλολάτρες, τὸ 292 μ.Χ. Σὲ ἡλικία 20 χρονῶν, κατατάχθηκε στὸν αὐτοκρατορικὸ στρατό, ὅπου συνδέθηκε μὲ χριστιανοὺς στρατιῶτες καὶ ἔτσι γνώρισε τὴν χριστιανικὴ θρησκεία. Ὅταν ἀπολύθηκε ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ, βαπτίσθηκε.

Ἡ ψυχή του, ὅμως, ἐπιθυμοῦσε κάτι περισσότερο καὶ ἀνώτερο πνευματικά. Πῆγε, λοιπόν, κοντὰ σὲ ἕναν φημισμένο ἡσυχαστή, τὸν Παλαίμονα, ὅπου κοντά του προόδευσε στὴν ἄσκηση, τὴν ἀρετὴ καὶ ἰδιαίτερα στὴ βαθειὰ ταπεινοφροσύνη.

Ὅταν πέθανε ὁ Παλαίμονας, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ Παχώμιος ἔκτισε δικό του κελλὶ στὸν τόπο Ταβενησία, κοντὰ στὸ Νεῖλο. Μὲ τὸ χρόνο σχηματίσθηκε ἀδελφότητα, καὶ ἔτσι ἔγινε ἐκεῖ ὁλόκληρη Μονή. Καταπληκτικὰ ὀργανωτικὸ πνεῦμα ὁ Παχώμιος καὶ μὲ βοηθὸ τὴν ταπεινοφροσύνη, κατόρθωσε νὰ δημιουργήσει ἄριστο κοινοβιακὸ σύστημα καὶ διοικοῦσε ἁρμονικότατα τοὺς 3.000 περίπου μοναχοὺς ποὺ ἦταν γύρω ἀπ᾿ αὐτόν.

Θεωρεῖται, μάλιστα, καὶ ὁ ἱδρυτὴς τῆς κοινοβιακῆς ζωῆς. Ὁ Παχώμιος δὲν ἦταν καὶ τόσο πολὺ ἐγγράμματος, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸν ἐπηρέαζε, διότι πάντα εἶχε κατὰ νοῦ τὴν συμβουλὴ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: «Τὴν ταπεινοφροσύνην ἐγκομβώσασθε· ὅτι ὁ Θεὸς ταπεινοῖς δίδωσι χάριν». Δηλαδή, κουμπωθεῖτε σὰν ἄλλο ῥοῦχο τὴν ταπεινοφροσύνη, διότι ὁ Θεὸς στοὺς ταπεινοὺς δίνει χάρη. Ἔτσι καὶ ὁ Παχώμιος, μὲ τὸ ταπεινὸ φρόνημα εἶχε τὴν χάρη νὰ συζητᾷ κατὰ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπο τὰ θεολογικὰ ζητήματα.
Τὸ Μάιο τοῦ 348, προσβλήθηκε ἀπὸ πανώλη καὶ πέθανε.

 

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀγελάρχης ἐδείχθης τοῦ Ἀρχιποιμένος, Μοναστῶν τᾶς ἀγέλας Πάτερ Παχώμιε, πρὸς τὴν μάνδραν ὁδηγῶν τὴν ἐπουράνιον, καὶ τὸ πρέπον ἀσκηταίς, ἐκεῖθεν σχῆμα μυηθεῖς, καὶ τοῦτο πάλιν μυήσας, νῦν δὲ σὺν τούτοις ἀγάλλη, καὶ συγχορεύεις ἐν οὐρανίαις σκηναίς.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστὴρ τῇ οἰκουμένῃ, λάμπων τοῖς θαύμασιν, Παχώμιε Πατὴρ ἡμῶν ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον 
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Φωστὴρ φαεινός, ἐδείχθης ἐν τοὶς πέρασι τὴν ἔρημον δέ, ἐπόλισας τοὶς πλήθεσι, σεαυτὸν ἐσταύρωσας, τὸν σταυρόν σου ἐπ’ ὤμων ἀράμενος, καὶ ἀσκήσει τὸ σῶμα, κατέτηξας, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἠμῶν.

Ἕτερον Κοντάκιον 
Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις
Τὴν τῶν Ἀγγέλων ἐν στόματι πολιτείαν, ἐπιδεξάμενος Παχώμιε θεοφόρε, τούτων καὶ τῆς εὐκλείας ἠξίωσαι, τῷ τοῦ Δεσπότου θρόνῳ, σὺν αὐτοῖς παριστάμενος, καὶ πᾶσι πρεσβεύων θείαν ἄφεσιν.

Μεγαλυνάριον 
Χαίροις εὐσεβείας ὑπογραμμός, καὶ τῶν μοναζόντων, Ἀγελάρχης θεοειδής. Χαίροις τῆς Αἰγύπτου, κανὼν καὶ τύπος μέγας, Παχώμιε θεόφρον, Πατέρων καύχημα.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀχίλλειος ἐπίσκοπος Λαρίσης

 

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ὁ νεανικός του πόθος τὸν ἔφερε στοὺς ἅγιους Τόπους καὶ κατόπιν στὴ Ῥώμη. Ἐκεῖ ἐπιδόθηκε στὸ ἱερὸ ἔργο τοῦ ἱεροκήρυκα, διδάσκοντας ἀκατάπαυστα τὸ θεῖο λόγο σὲ πόλεις καὶ χωριά, ἀψηφῶντας ἀνάγκες, βρισιές, διωγμοὺς καὶ ταλαιπωρίες.

Οἱ μεγάλες καὶ σπουδαῖες ὑπηρεσίες του, τὸν ἀνέδειξαν ἐπίσκοπο Λαρίσης. Ἀπὸ τὴν νέα του θέση ὁ Ἀχίλλειος ὑπῆρξε ὁ πνευματικὸς ἀρχηγὸς καὶ διδάσκαλος, αὐτὸς ποὺ ἔλεγε καὶ ἔπραττε. Κήρυττε κάθε μέρα, βοηθοῦσε τὶς χῆρες, προστάτευε τὰ ὀρφανά, ἀνακούφιζε τοὺς φτωχούς, ὑπεράσπιζε τοὺς ἀδικημένους, ἦταν ὁ ἄγρυπνος φύλακας καὶ φρουρὸς τῆς παρακαταθήκης τῆς πίστεως καὶ τοῦ ποιμνίου ποὺ τοῦ ἐμπιστεύτηκαν.

Ὁ Ἀχίλλειος διακρίθηκε καὶ στὴν Α´ Οἰκουμενικὴ σύνοδο στὴ Νίκαια, ἐναντίον τοῦ Ἀρείου. Καὶ τότε ὁ μέγας Κωνσταντῖνος, ἐκτιμῶντας τὶς ἀρετές του, τοῦ ἔδωσε μεγάλη χρηματικὴ δωρεὰ τὴν ὁποία, ὅταν ὁ Ἀχίλλειος ἐπέστρεψε στὴ Λάρισα, διέθεσε γιὰ νὰ κτίσει ναοὺς καὶ γιὰ τὴν μέριμνα τῶν ἀσθενῶν καὶ τῶν φτωχῶν.

Ὅταν προαισθάνθηκε τὸ θάνατό του, κάλεσε κοντά του ὅλους τοὺς ἱερεῖς τῆς ἐπισκοπῆς του καὶ τοὺς ἔδωσε πατρικὲς συμβουλὲς γιὰ τὰ καθήκοντά τους.

Τὸ λείψανό του, μέχρι τὸν 10ο αἰῶνα κοσμοῦσε τὴν Λάρισα. Τὸ ἅρπαξαν ὅμως οἱ Βούλγαροι ὅταν εἰσέβαλαν στὴ Θεσσαλία.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Λαρίσης σὲ πρόεδρον, καὶ πολιοῦχον λαμπρόν, ἡ χάρις ἀνέδειξεν ὡς Ἱεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Ἀχίλλιε, σὺ γὰρ τὸ τῆς Τριάδος, ὁμοούσιον κράτος, θαύμασι τε καὶ λόγοις, κατετράνωσας κόσμω. Ἣν πάτερ ἐξευμενίζου, τοὶς σὲ γεραίρουσι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.
Χαίρει ἔχουσα, ἡ Θεσσαλία, σὲ ἀκοίμητον, φρουρῶν προστάτην, καὶ τῆς Λαρίσης ἡ πόλις ἀδάμαντα, ἡ Ἐκκλησία τὴν εὔηχον σάλπιγγα, τὸ τοῦ Υἱοῦ ὁμοούσιον κηρύξασαν, Πάτερ Ἅγιε Ἱεράρχα Ἀχίλλιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον 
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῆς Θεσσαλίας τὸν ἀστέρα τὸν ὑπέρλαμπρον, τῶν Λαρισαίων τὸν Ποιμένα τὸν ἀνύστακτον, κατὰ χρέος εὐφημήσωμεν ἐκβοῶντες• Παῤῥησίαν κεκτημένος πρὸς τὸν Κύριον, ἐκ παντὸς ἡμᾶς κινδύνου ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζωμεν Χαίροις Πάτερ Ἀχίλλιε.

Ἕτερον Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῆς οἰκουμένης τὸν ἀστέρα τὸν ἀνέσπερον Καὶ Λαρισαίων τὸν ποιμένα τὸν ἀκοίμητον Τὸν ἀχίλλιον ὑμνήσωμεν ἐκβοῶντες· Παρρησίαν κεκτημένος πρὸς τὸν Κύριον Ἐκ παντοίας τρικυμίας ἡμᾶς λύτρωσαι Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Πάτερ Ἀχίλλιε.

Ὁ Οἶκος 
Ἄγγελος ἐκ τῶν τρόπων Ἱεράρχα ἐφάνης, καὶ τάγμασι τοῖς τούτων ἐγνώσθης, καὶ σὺν τοῖς Ἀσωμάτων χοροῖς λειτουργῶν τῷ θρόνῳ τοῦ Χριστοῦ Ἅγιε, ἀκούεις παρ’ ἡμῶν τῶν σῶν δούλων ταύτα: Χαῖρε τῆς Τριάδος ἡ σάλπιγξ ἡ εὔηχος· Χαῖρε τῆς Μονάδος ἡδύφωνον ὄργανον· Χαῖρε ὕψος δυσκατάληκτον τῶν δογμάτων τῶν σεπτῶν· χαῖρε βάθος δυσερμήνευοτν νοερῶν ἐργασιῶν· Χαῖρε ὅτι Ἀρείου τᾶς ἐπάρσεις καθεῖλες· Χαῖρε ὅτι τᾶς τούτου μυθουργίας παρεῖδες· Χαῖρε ἀστὴρ Ἑλλάδος ὑπέρλαμπρος· Χαῖρε Ποιμὴν Λαρίσης ὁ ἄκακος· Χαῖρ επροστάτης ὁ ἀκοίμητος ταύτης· Χαῖρε δι’ οὗ τῷ Θεῷ οἰκειοῦται·
Χαίροις Πάτερ Ἀχίλλιε.

Κάθισμα 
Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Ἡ Λάρισα τὰ σά, μεγαλεῖα κηρύττει, θαυμάζει δὲ τὴν σήν, διδαχὴν Θεσσαλία, σεμνύνεται χαίρουσα, τῶν Πατέρων ἡ Σύνοδος, κόσμον ἔχει δέ, ἢ Ἐκκλησία σὲ Πάτερ, ἡμεῖς δ’ ἅπαντες, θερμὸν προστάτην καὶ ῥύστην, οἱ πόθῳ τιμῶντες σέ.

Ἕτερον Κάθισμα Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Ἡ θεία σου σορός, , ὧ Ἀχίλλιε Πάτερ, ὡς ἄλλη Σιλωὰμ κολυμβήθρα ἐδείχθη, πηγὴν ἁγιάσματος παραδόξως ἐκβλύζουσα· οὗ μετέχοντες οἱ προσιόντες ἐν πίατει χάριν ἄφθονον, καὶ ψυχικὴν σωτηρίαν, εὐχαῖς σου λαμβάνομεν.

Μεγαλυνάριον 
Χαίροις τῆς Λαρίσης ὁ θησαυρός, καύχημα Πατέρων, τῆς Νικαίας ὁ τηλαυγής, φάρος ἑξαστράπτων, τρανώσας θείαν φύσιν, Χριστοῦ ἐν τῇ Συνόδῳ, σοφὲ Ἀχίλλιε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον 
Χαίροις τῆς Ἑῴας ἀστὴρ λαμπρός, καὶ τῶν Λαρισαίων, λαμπαδοῦχος καὶ ὁδηγός, χαίροις εὐσεβείας, λειμὼν ὁ ἀνθηφόρος, Ἀχίλλιε παμμάκαρ, Τριάδος πρόμαχε.

---

 

Ὁ Ἅγιος Βάρβαρος ὁ Μυροβλύτης

 

Στοὺς Συναξαριστὲς δὲν ὑπάρχουν στοιχεῖα γιὰ τὴν ζωή του, μόνο ὅτι μαρτύρησε διὰ ξίφους. Στὸν Λαυριωτικὸ ὅμως Κώδικα 70φ. 244 ὑπάρχουν τὰ ἑξῆς: Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἦταν βάρβαρος, λεηλατοῦσε καὶ ἔτρωγε σάρκες ἀνθρώπων.

Κάποιος ἱερέας ὅμως, μαζὶ μ᾿ ἕναν βοηθό του, ἦλθαν σὲ ἕνα τόπο ποὺ ὀνομαζόταν Νῆσα γιὰ νὰ λειτουργήσει στὸν ἐκεῖ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅρμησε ὁ Βάρβαρος γιὰ νὰ τοὺς φάει, ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἄνοιξε τὰ μάτια του καὶ εἶδε Ἄγγελο Κυρίου νὰ συλλειτουργεῖ μὲ τὸν ἱερέα. Τότε μετανόησε γιὰ ὅλα καὶ τέθηκε ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ ἱερέα, ἀφοῦ κατηχήθηκε καὶ βαπτίστηκε χριστιανός.
Τότε μὲ τὴν ἄδεια τοῦ πνευματικοῦ του, γιὰ τρία χρόνια βάδιζε σὰν τετράποδο καὶ ἔτρωγε χόρτα καὶ ῥίζες ἀπὸ διάφορα φυτά.
Κάποτε ὅμως, ἕνας γεωργὸς τὸν πέρασε γιὰ ἀρκούδα καὶ τὸν χτύπησε θανάσιμα στὴ δεξιά του πλευρά, καὶ ἔτσι παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Θεό.

Στὸν τόπο ὅπου μαρτύρησε ἀναβλύζει μύρο καὶ γίνονται ἰάσεις ἀσθενειῶν.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ´.
Μαρτυρικὸν ἀγῶνα γενναίως ἠγώνισαι, ἀσκητικῷ δὲ πόνῳ τὸν βίον διήνυσας ὅσιε Βάρβαρε· διὸ τὴν χάριν ἐδέξω διπλῆν, διὰ μὲν τοῦ λειψάνου ἀσθενείας διώκων, τῇ ψυχῇ δὲ συγχαίρων τῷ Χριστῷ, ὃν δυσώπει, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν αἰσίως τιμώντων σε.

Κοντάκιον 
Ἦχος β´. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τὸ σῶμα τὸ σὸν τῇ γῇ ὑποτίθεται, τὴν σὴν δὲ ψυχὴν ὁ κτίστης κομίζεται, καὶ τὸ μὲν ἀσθενέσιν ὑγείαν πᾶσι χαρίζεται, ἡ δὲ Χριστὸν ἱκετεύει λυτρώσασθαι, πυρὸς αἰωνίου τοὺς τιμῶντάς σε.

Ὁ Οἶκος 
Τῶν οὐρανίων, καὶ ἀϊδίων ἐφιέμενος Βάρβαρε, κατεφρόνησας τὰ ῥέοντα· καὶ σῶμα θνητόν, ψυχὴν δ᾿ ἀθάνατον γιγνώσκων, οὐκ ἐφείσω τοῦ πηλοῦ πάσχοντος ὅλως· τὴν ψυχὴν δὲ ἐκήδου τηρῆσαι ἀλώβητον· ὅθεν καὶ τῆς μακαρίας καὶ ἀϊδίου ἠξίωσαι ζωῆς· ἧς καὶ ἡμεῖς ταῖς πρεσβείαις σου παμμακάριστε ἀξιωθείημεν οἱ τιμῶντές σε.

Κάθισμα 
Ἦχος πλ. δ´. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τῆς ἀγάπης καὶ πόθου ὃν εἰς Χριστόν, κατὰ Παῦλον τρισμάκαρ ἔσχες στεῤῥῶς, οὐδέν σε ἀπεχώρισεν, οὐ τυράννων τὰ φόβητρα, οὐ τῶν βασάνων ὄχλος, ἐρήμου τὸ ἄγριον, κλυδωνισμὸς χειμώνων, καὶ θέρους τὸ κάταυχμον, ἀλλὰ τῆς ἀγάπης, τοῦ Χριστοῦ τίς ἰσχύσει, χωρίσαι με ἔλεγες· ὅθεν ταύτης ἀχώριστος, οὐρανῷ τ᾿ ἀνιπτάμενος, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Μεγαλυνάριον 
Χαίροις αἰχμαλώτων ὁ λυτρωτής· χαίροις ἀσθενούντων, ὁ ταχύδρομος ἰατρός· χαίροις ὁ στεφάνοις ἀθλητικοῖς, παμμάκαρ, στεφθεὶς παρὰ Κυρίου, Ὅσιε Βάρβαρε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον 
Τίς ἰσχύει χάριν σου ἐξειπεῖν; μύρων μυροῤῥόα, καὶ θαυμάτων τὴν πληθύν; ποίαν γὰρ τῶν νόσων, οὐ λύει τὸ σὸν μύρον;τί δὲ τῶν λυπηρῶν τε σὴ χάρις Βάρβαρε;

Ἕτερον Μεγαλυνάριον 
Χαίροις ἡ ὁμὰς τῶν Μυροβλυτῶν, Βάρβαρε καὶ Σίμων, τῆς Σερβίας ὁ Συμεών· Νεῖλε, Θεοδώρα, Φιλίππου Ἑρμιόνη, Δημήτριε, Λεόντιε καὶ Θεόφιλε.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ Ἐρημίτης καὶ Θαυματουργός

 

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Στοιχεῖα γιὰ τὴν ζωή του καθὼς καὶ τὴν Ἀκολουθία του, ἔγραψε ὁ Ἀνδρέας ὁ Ἱδρωμένος ὁ Ὑπάργιος (+ 1847). Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὰ στοιχεῖα αὐτά, ὁ Ὅσιος αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Μονοδένδρι τῆς Ἠπείρου καὶ ὑπῆρξε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Μιχαὴλ Β´ τοῦ Κομνηνοῦ δεσπότη τῆς Ἠπείρου (1237-1271).

Ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας, ἀφοῦ ἐγκατέλειψε ἡδονὲς χρημάτων, περιουσίας καὶ συζύγου, κατοίκησε στὴν ἔρημο. Ἐκεῖ, μὲ ἄσκηση καὶ προσευχὴ ἁγίασε τὴν ζωή του καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Καλάνης οἰκήτωρ καὶ ἐν σώματι Ἄγγελος, καὶ Χαλκιοπούλου τὸ κλέος, δόξα Βάλτου καὶ καύχημα, ὑπάρχεις ὡς Ἀνδρέα ἀληθῶς, διὸ καὶ εὐφημοῦμεν σὲ πιστῶς• θεραπεύεις γὰρ νοσοῦντας, καὶ πειρασμῶν λυτρούσαι τοὺς βοῶντας σοι• δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σε θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σου πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον 
Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ὡς ἀστὴρ πολύφωτος, τοῖς Χριστοφόροις σου τέκνοις, ἡ σεπτὴ ἀνέτειλε, τοῦ σοῦ θανάτου ἡμέρα, ἅπασαν διασκεδάζουσα ἀθυμίαν, ἀπαντᾷς ἡμᾶς καλοῦσα τοῦ ἐκβοᾶν σοι. Χαίροις πάνσοφε Ἀνδρέα, πατέρων δόξα καὶ κλέος καὶ καύχημα.

Ὁ Οἶκος 
Τὴν φωνὴν τὴν τοῦ εὐαγγελίου πάτερ ἀκούσας, σοὺς οἰκείους καὶ τὰ πάντα καὶ τοῦ Μονοδένδρου τόπον ἐγκαταλείψας, καὶ τὸν σταυρόν σου ἐπ’ ὠμῶν ἀράμενος, τὴν ὁδὸν τοῦ Κυρίου ἀνεπιστρόφως διήνυσας. Καὶ ἐλθὼν εἰς τὸ Καλάνης Ὅρος, ταῖς μὲν προσευχαῖς καὶ νηστείαις καὶ χαυμευνείαις τὸν Θεὸν εὐαρεστήσας, τοῖς δὲ σοῖς δάκρυσι τὴν ἔρημον πᾶσαν κατήρδευσας. Ὅθεν καὶ παρὰ τοῦ ἁγίου Πνεύματος πηγὴν χαρισμάτων εἴληφας, τοῦ ποιεῖν τὰ θαύματα, καὶ πηγάζειν ἰάματα, τοῖς ἐν πίστει προσιοῦσι σοι. Ἐν , δὲ τῇ τελευτῇ σοῦ, ὑπὸ τοῦ Κυρίου δοξαζόμενος, ὡς ἥλιος ἐν τῷ σπηλαίῳ ἐλαμψας, καὶ πυρσοὺς εἰς οὐρανὸν ἀναβαίνοντας, ἄνωθεν τοῦ σπηλαίου ἔδειξας. Καὶ ἰδοῦσα τὸ σημεῖον ἡ τῆς Ἄρτης ἁγία βασίλισσα, μετ’ εὐλαβείας σπεύσασα, τὴν ταφήν σου ἐποιήσατο, καὶ οἶκον ἐπὶ τῷ ὀνόματί σου μέγαν ἀνήγειρεν. Σὺν αὕτη σὺν καὶ ἡμεῖς πάτερ ἀοίδιμε, ἐν κατανύξει βοῶμεν σοι. Χαίροις πάνσοφε Ἀνδρέα πατέρων δόξα καὶ κλέος καὶ καύχημα.

Κάθισμα Ἦχος ἅ΄. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Σκιρτὰ νῦν σὺν ἡμῖν, Χαλκιόπουλος πᾶσα καὶ ᾄδει ἐκτενῶς, τοὺς καλοὺς σοῦ ἀγῶνας Ἀνδρέα τρισόλβιε, οὓς ἀνδρείως ὑπήνεγκας. Ὅθεν αἴτησαι, τοὺς ἐτησίως τελοῦντος, τὰ μνημόσυνα, τῆς ἐκδημίας σου, πάντων, κακῶν ἁπαλλάτεσθαι.

Μεγαλυνάριον 
Τοῖς Ἀνδρέα μάκαρ τῷ σῷ ναῷ, τῷ ἐν τῷ σπηλαίῳ, ἐρχομένοις καὶ τὴν σεπτήν, μνήμην σου τελοῦσι, πιστοῖς εἰρήνην δίδου, ὑγείαν καὶ τοῖς πᾶσι, πάτερ τὴν ἄφεσιν.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης(Αριζόνα)

 Μὲ πόνο θερμῆς προσευχῆς ἂς ποῦμε: 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, δώρησέ 

μας ἀληθινή, δακρύβρεκτη μετάνοια.

 Ἐσὺ μᾶς ἔμεινες μοναδικὴ ἐλπίδα

 σωτηρίας. 

Εἶσαι ἡ ἀλήθεια μέσα σὲ τόσα ψέμματα.

 Εἶσαι ἡ χαρά μας μέσα σὲ τόσες θλίψεις. 

Εἶσαι ἡ λύτρωσίς μας μέσα σὲ τόση ἁμαρτία. 

Εἶσαι ἡ Εἰρήνη μέσα σ᾿ ἕναν κόσμο τόσο ταραγμένο.

πηγή