Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ.

Πρός τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα

                                            τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀργολίδος

    Ἀγαπητοί ἀδελφοί·

       Ἡ Ἐκκλησία ψάλλει καί σήμερα τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί τή δική μας      Ἀνάσταση. «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί Πάσχα Κυρίου Πάσχα.

            Ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν ἐπινίκιον ἄδοντες»

            Τά λόγια αὐτά τινάζουν στόν ἀέρα τή λογική μας καί ἀντηχοῦν παράξενα στο σημερινό κόσμο, πού χαρακτηρίζεται γιά τήν τραγικότητά του. Στη ζωή τοῦ καθενός ἡ δυστυχία τονίζει τήν παρουσία της. Καί συλλογιζόμαστε: Ἄν ὑπῆρχε Θεός, δέν θά ὑπῆρχε τόσο κακό μέσα στόν κόσμο. Ἀλλά ὁ Θεός μας δέν εἶναι Θεός ἰσχυρός, ὅπως οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως οἱ σεισμικές δονήσεις, οἱ τρομοκρατίες, οἱ δικτατορίες. Ὁ Θεός, μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, εἶναι “Φῶς” καί “ζωή” “ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη”. Ἡ ἀγάπη ὅμως δέν ἐπιβάλλεται. “Τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει” ἀλλά δέν ἐξαναγκάζει τά σκοτάδια νά τό δεχθοῦν.

            Ἄν στρέψουμε τήν πλάτη μας στήν πηγή τοῦ φωτός, βρισκόμαστε στή σκιά καί μέσα σ’ αὐτήν οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ ἀποδεσμεύονται, τό χάος βασιλεύει.     

Παρόλα αὐτά, ἄν ἡ ἀγάπη δέν ἐπιβάλλεται, μηχανεύεται τό ἀδύνατο γιὰ νά μᾶς σώσει, γιά νά μᾶς γεμίσει ἀπό τό φῶς της. Τό ἀδύνατο εἶναι ὁ σταυρός:

 Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός ἀφήνεται ἐκουσίως νά δολοφονηθεῖ ἀπό τό ψεῦδος, τό μῖσος καί τόν φόνο πού κρύβονται στό βάθος μας.

            Ἀλλά σ’ αὐτόν τόν μεγάλο ἀγῶνα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, κυριαρχεῖ ἡ ζωή. Διότι ὁ Χριστός εἶναι Θεός καί ὁ Θεός εἶναι ἡ ζωή καί αὐτή τή ζωή τίποτε δέν μπορεῖ νά τή νικήσει. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός ἀνορθώνεται, ἀφυπνίζεται, ἀνίσταται καί ὄχι μόνος ἀλλά καί ἐμεῖς μαζί Του.

            Δέν εἴμαστε πλέον ἐγκαταλελειμμένοι στόν πόνο, τή δυστυχία, τήν ἀγωνία μας. Ὁ Χριστός σταυρώνεται μαζί μας καὶ μᾶς ἀνοίγει ἕνα δρόμο ζωῆς χωρίς ὄρια, μᾶς δίνει μία νέα δύναμη, μᾶς κάνει ἰκανούς νά σεβόμαστε καί νά ἀναπτύσσουμε αὐτήν τήν ἰκμάδα τῆς ζωῆς, αὐτή τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πού ἀποτελεῖ τήν ἀξιοπρέπεια κάθε προσώπου.

          Βέβαια γι’ αὐτό δέν γίνεται μεγάλος θόρυβος. Τό κακό κάνει θόρυβο, τό ἀσήμαντο μεγαλοποιεῖται. Τά γεγονότα πού μᾶς μεταδίδουν τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης εἶναι πολύ συχνά «θόρυβος καί παραφορά». Ἡ καλοσύνη, ἡ ἀγαθότητα, ἡ ἀγάπη ἐνεργοῦν ἀθόρυβα, ἀργά, μυστικά, ὅπως ὁ χυμός τῆς ἄνοιξης στά δέντρα καί αὐτός ὁ χυμός ποτίζει κατά τρόπο ἀπρόβλεπτο τόν πολιτισμό καί τήν κοινωνία.

          Μέσα στήν ἰστορία ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι σάν μία πηγή, ἡ ὁποία δεν στερεύει μέ τίποτε καί ἡ ὁποία τρέχει ὁρμητικώτερα ἀπό κάθε ἄλλη φορά μέ τό αἷμα τῶν μαρτύρων, τόν πόνο τῶν ὁμολογητῶν, τόν ἱδρῶτα καί τήν ἄσκηση τῶν ὁσίων.

          Γιατί ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εὐχαριστία καί ἡ εὐχαριστία εἶναι ἡ Ἀνάσταση.

         Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς προτρέπει. «Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν ... ἐκ τάφου ὁμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ῷ στερεούμεθα». Αὐτό τό ζωντανό νερό ποτίζει τήν οἰκουμένη ὀλόκληρη.

          Στήν ἀρχαῖα Ἐκκλησία ἔλεγαν γιά τούς χριστιανούς ὅτι εἶναι «ἐκείνοι πού δέν φοβοῦνται τόν θάνατο», ἐκείνοι πού εἶναι ἀπ᾿ αὐτόν ἤδη τόν κόσμο «ἀναστημένοι». Ἔχοντας καί ἐμεῖς γευθεῖ τό “καινόν πόμα” ἀπό τήν “πηγή τῆς ἀφθαρσίας”, τόν Ἀναστάντα Χριστό, ἄς προσπαθήσουμε νά εἴμαστε ζωντανοί, ἰκανοί ν᾿ ἀγωνιζόμαστε ἐνάντια σέ κάθε μορφή θανάτου, μέ τή δύναμη τῆς Ἀνάστασης. Νά γίνουμε καί ἐμεῖς μάρτυρες Ἰησοῦ Χριστοῦ, μάρτυρες τῆς Ἀνστάσεώς του.

            Ἀγαπητοί ἀδελφοί “ Χ ρ ι σ τ ό ς   Ἀ ν έ σ τ η”

           Δηλαδή ὁ θάνατος νικήθηκε. Ἡ ζωή εἶναι ἰσχυρότερη τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος πατεῖται θανάτῳ. Σέ αὐτή τή μεγάλη χαρά, τή χαρά τοῦ Πάσχα, δεχθεῖτε καί τίς δικές μου πατρικές εὐχές καί εὐλογίες.

                                                            Ὁ Μητροπολίτης  

    + Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ 2014 ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΥΚΑΔΟΣ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗΣ κ.κ.ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ 2014

                                                 

ΘΕΟΦΙΛΟΣ

                                                 

δι’ Ἀναστάσεως Χριστοῦ

Ποιμενάρχης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως

Λευκάδος καί Ἰθάκης

Πρός

τόν εὐσεβῆ Ἱερό κλῆρο,

τίς Μοναστικές ἀδελφότητες,

καί τόν ἁγιόλεκτο λαό

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἀγαπητά.

                                                 

«Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος

ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτή

(Ψάλμ. 117 (118), στ. 24).

 

Ὁ Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν σήμερα, ἀφοῦ πάτησε τόν θάνατο γιά νά χαρίσει τήν αἰώνια ζωή σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, στόν καθένα ἀπό μᾶς! Καί τό σωτηριῶδες αὐτό γεγονός, οἱ ἄγγελοι τό γιορτάζουν καί τό ὑμνοῦν στούς οὐρανούς, καθώς φτάνει ἡ στιγμή πού ἡ ζωή ὑπερνικᾶ τόν θάνατο, ἡ ἀφθαρσία νικᾶ τήν φθορά, τό φῶς διώχνει τό σκοτάδι.

Τή μεγάλη αὐτή γιορτή πανηγυρίζουμε καί ὅλοι ὅσοι συγκεντρωμένοι σήμερα ἐδῶ κατανοοῦμε καί βιώνουμε τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. «Τήν ἀνάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, ἄγγελοι ὑμνούσιν ἐν οὐρανοῖς καί ἡμᾶς τούς ἐπί γῆς καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σέ δοξάζειν» (Τροπ. Κυριακῆς τοῦ Πάσχα).

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας εἶναι ἡ μεγάλη θυσία τοῦ Θεανθρώπου πού τόσο πολύ ἀγάπησε τόν ἄνθρωπο, ὥστε κατέβηκε στή γῆ, ἔλαβε ἀνθρώπινη μορφή, ἔζησε καί πόνεσε ὡς ἄνθρωπος, πορεύτηκε μαζί μέ τούς ἀνθρώπους, κήρυξε, δίδαξε καί θεράπευσε κάθε ἁγνό καί πιστό ἄνθρωπο πού ζήτησε τή βοήθειά Του.

>Σέ ἀντάλλαγμα ὅλων αὐτῶν συλλαμβάνεται, παθαίνει καί τιμωρεῖται ἐν τέλει μέ τόν ἀτιμωτικότερο τρόπο τῆς ἐποχῆς, τή σταύρωση. Ὅλα αὐτά ὅμως τά ἀποδέχεται ἀπό τή μεγάλη του ἀγάπη πρός τό ἀνθρώπινο πρόσωπο.

Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας ἔχουμε πλέον τή δυνατότητα, ἄν τηρήσουμε τά διδάγματά Του, νά μετέχουμε στή θεία ἀγάπη Του κατά τήν αἰώνια ζωή, τήν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας Του.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Θεός, «ὁ ὁποῖος εἶπε μέσα ἀπό τό σκοτάδι νά λάμψει φῶς» στή φυσική δημιουργία, αὐτός ὁ Ἴδιος «ἔλαμψε μέσα στίς καρδιές μας καί μᾶς φώτισε νά γνωρίσουμε τή δόξα Του στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ» (Β’ Κορ. 4,6).

Ὁ Ἀναστάς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰω. 1,9).

Ὁ Χριστός μας εἶναι τό νόημα καί τό φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Λόγος τοῦ παντός, ἡ ἔνσαρκη ἀποκάλυψη τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, αὐτός ὁ ὁποῖος μᾶς φανερώνει προσωπικά τήν Βασιλεία Του καί μᾶς καθιστᾶ κατά χάριν κοινωνούς καί μετόχους αὐτῆς τῆς δόξας καί τοῦ πλούτου τῆς Ἀναστάσεως. Ὅποιος πιστεύει στό Χριστό καί ζεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία τή ζωή τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει τίποτα νά φοβηθεῖ ἀπό τόν θάνατο. Κί ἄν πεθάνει, θά ζήσει. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε «ἐκ νεκρῶν ζῶντες» (Ρωμ. 6,13). Πεθαίνουμε κάθε ἡμέρα, γιά νά ζοῦμε κάθε μέρα ἐν τῷ Χριστῷ καί διά τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας.

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί.

Ἡ ζωή μας παίρνει νόημα μόνο μέ τήν Ἀνάσταση. Αὐτή εἶναι μιά μόνιμη χαρά πού δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς θλίψεις καί τά ποικίλα προβλήματα τῆς ζωῆς.

« Ἀναστάσεως ἡμέρα καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει».

Ἡ ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό νικᾶ τόν θάνατο καί φέρνει ζωή.

Εὔχομαι νά ἀξιωθοῦμε ὅλοι νά ζήσουμε μέσα στήν ἐλευθερία καί τήν χαρά τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ μας. Νά ἐπιτυγχάνουμε καθημερινά τή διάβαση ἀπό τήν ἁμαρτία στήν χάρη, ἀπό τήν ἀπελπισία στήν ἐλπίδα, ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Χρόνια πολλά, εὐφρόσυνα καί εὐλογημένα παρά τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ!

Μέ πατρικές ἀναστάσιμες εὐχές

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

† Ὁ Λευκάδος καί Ἰθάκης Θεόφιλος

Πνευματική διδαχή επί τη λαμπροφόρω Αναστάσει

. 
«Σήμερον ἡμῶν τά λαμπρά νικητήρια γέγονεν. Σήμερον χαρά παντα­χοῦ τῆς οἰκουμένης. Σήμερον καί τῶν ἀγγέλων ὁ δῆμος  καί πασῶν τῶν ἄνω δυνάμεων ὁ χορός  διά τήν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν ἀγάλλονται. Ἀπό θανάτου γεγόναμεν ἀθάνατοι, ἀπό πτώσεως ἀνέστημεν, ἀπό ἡττήματος κατέστημεν νικηταί». (Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ε.Π.Ε. 36, 74-76).
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
  Σήμερα, αὐτή τήν λαμπρή  καί ὁλόφωτη νύχτα τῆς Ἀναστάσε­ως, «ἕαρ μυρίζει καί καινή κτίσης χορεύει». Σήμερα, ἡ φιλόστοργη μητέρα μας Ἐκκλησία  μᾶς προσκαλεῖ  νά  ἑορτάσουμε «φαιδρῶς ὁμοῦ καί θεοσεβῶς» μαζί μέ ὁλόκληρη τήν κτίση, τήν μεγαλει­ώδη νίκη τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ κατά τοῦ θανάτου,  τῆς φθορᾶς καί τοῦ διαβόλου.
Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς ἀναστήθηκε θεοπρεπῶς ἀπό τόν τάφον καί συνανέστησε φιλανθρώπως καί ὅλον τόν πεσόντα Ἀδάμ. Ὁ Ἅδης πικράθηκε, νικήθηκε καί καταργήθηκε, καθώς συνάντησε τόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς, Ἐκεῖνον πού ἀφάνισε τήν δύναμή του καί ἐσύλησε «χειρί παντο­δυνάμῳ» τά σκοτεινά ταμεῖα του, χαρίζοντας στό ἀνθρώπινο γένος τήν ἄφεση, τήν ζω­ή καί τό μέγα ἔλεος. Αὐτό τό ἀνεκτίμητο πρός ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος  δῶρο τῆς ἀνα­στάσεως, γιά μεν τούς «φίλους καί συνοδοιπόρους τοῦ Χριστοῦ» γίνεται αἰτία μονίμου χαρᾶς καί εὐφροσύνης, ἀνάσταση ζωῆς, γιά δε τούς ἐναντίους καί ραθύμους γίνεται μέτρο κρίσεως  καί ἀπωλείας. Αὐτό πού ἑορτάζουμε σήμερα δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσδοκία τῆς ἀναστάσεως, ἀλλά ἡ βεβαιότητα τῆς ἀναστάσεώς μας πού ἤδη πραγματοποιήθηκε στό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος χαρακτηριστικῶς, «Σήμερον τήν Ἀνά­στασιν αὐτήν ἑορτάζομεν, οὐκ ἔτι ἐλπιζομένην, ἀλλ’ ἤδη γεγενημένην καί κόσμον ὅλον ἑαυτῆ συνάγουσαν» (Ἁγ. Γρηγορίου Θεολόγου, Εἰς τό ἅγιον Πάσχα, λόγος με). 
Ἡ ἑορτή τῆς ἁγίας Ἀναστάσεως, «ἡ καλλίστη καί περιφανεστέρα» ἑορτή, πού «ὑπεραίρει πάσας τάς ἑορτάς …ὅσον ἀστέρας  ἥλιος» (Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἐνθ’ ἀνωτ.) εἰσοδεύει στόν κόσμο τό ἀνέσπερο φῶς καί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ κλητή καί ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων ἡ βασιλίς καί κυρία, τό «Πάσχα τῆς ἀφθαρσίας, τοῦ κόσμου τό καθάρσιον». Ὁ Ἀναστάς Κύ­ριος, ἡ πηγή τῆς ἀρρήτου αὐτῆς καί ζωηφόρου ἐλλάμψεως, χαρίζει τό ζωαρχικόν Του φῶς σέ ὁλόκληρη τήν κτίση, καθώς ὅπως  διδάσκει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολό­γος, «ἐξ’ αὐτοῦ πάντα φῶς εἰσίν ὡς ἐκ φωτός ἡμῖν χο­ρηγούμενα· ἡ ζωή φῶς, ἡ ἀθανασία φῶς, ἡ πηγή τῆς ζωῆς φῶς, τό ὕδωρ τό ζῶν φῶς, ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀλήθεια, ἡ θύρα τῆς βασιλείας τῶν οὐρα­νῶν, φῶς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν·… ὁ Χρι­στός ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρ καί Βασιλεύς τοῦ παντός φῶς· ὁ ἄρτος τῆς ἀχρά­ντου σαρκός αὐτοῦ φῶς, τό ποτήριον τοῦ τιμίου αὐτοῦ αἵματος φῶς, ἡ ἀνάστασις αὐτοῦ φῶς, τό  πρόσωπον αὐτοῦ φῶς….» (Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, θεο­λογικός τρίτος, σ. 277). Μέ τήν ἐκ νεκρῶν ἔγερσή Του ὁ νέος γενάρχης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὁ ἔσχατος Ἀδάμ, νικᾶ τόν θάνατον, ὡς ἐπιλογή ἀντίθετη  στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καθώς «ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων» (Σοφ. Σολ.1,13), ἀφανίζει ὅμως καί τόν φόβο τοῦ θανάτου, καταργεῖ τό κράτος τοῦ διαβόλου, κατακρίνει «ἐν τῆ σαρκί αὐτοῦ» τήν ἐξουσία τῆς ἁμαρτίας, μπολιάζει ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση ὄχι μόνο μέ τήν δυνατότητα τῆς ἀναστάσεως ἀλλά μέ κάτι πολύ πιό θαυμάσιο καί οὐσιῶδες, μέ τήν δύναμη τῆς ἀναστάσεως, μέσα ἀπό τήν ὁποία ὁ κάθε ἄνθρωπος πού ἑνώνεται μέ τόν Χριστό, ὑπερβαίνει τόν θάνατο, στήν διπλῆ του διάσταση, πνευματική  καί βιολογική, καί ξηραίνει τήν πικρή ρίζα τῆς ἁμαρτίας πού δηλητηριάζει τήν φύση μας. Ὁ θεάνθρωπος Σωτῆρας Χριστός γίνεται ὁ ἴδιος μέ τήν πανένδοξη ἀνάστασή Του πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἡ εὐλογημένη ἀρχή τῶν κεκοιμημένων, τό πλήρωμα τῆς φανερώσεως τῆς ζωῆς στήν ἀνθρώ­πινη φύση, τό «αἰώνιο Πά­σχα» τοῦ ἀνθρώπου στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ θύρα καί ἡ ὁδός πρός τήν ἀθανασία, ἡ ἀπαρχή τῆς καινῆς κτίσεως.
Ἡ ἁγία Ἐκκλησία προσκαλεῖ ὅλους μας νά ἑορτάσουμε στήν ὀμορφότερη ἐποχή τοῦ χρόνου, τήν ἄνοιξη, μέ πνευματική ἀνάταση τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ πασχαλινή ἐμπει­ρία προσφέρει  τήν μέθεξη τοῦ μυστηρίου τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἄς προσέλθουμε προθύμως στό σωτήριο κάλεσμα τῆς προσωπικῆς μας μετοχῆς στήν ἀνεκλάλητη χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὁποία ὡς ἱστορικό γεγονός μεν συ­νε­τελέσθη σέ συγκεκριμένο χῶρο καί χρόνο, ὡς πνευματικό καί ἐκκλησιαστικό ὅμως βίωμα γίνεται μεθεκτό μέσα ἀπό τήν λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, πού καταυγάζεται ἀπό τό ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ πίστη στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ διανοίγει τόν ὁρίζοντα τῆς αἰωνιότητας καί θεμελιώνει μία πραγματικά νέα προοπτική  γιά τήν ἀνθρώπι­νη ὕπαρξη. Μέ τήν ἐκ νεκρῶν θεοπρεπῆ καί αὐτεξούσια ἔγερσή Του, ὁ Κύριός μας «ντύνει» τό ἀνθρώπινο γένος συνολικῶς μέ  δόξα,  εὐπρέπεια, ἀφθαρσία  καί  ἀθανασία.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
 Πάνω  στό μοναδικό καί λυτρωτικό  γιά τήν ἀνθρώπινη ἱστο­ρία  γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἔχει στε­ρεωθεῖ ἀκλόνητα ὁ ὁρατός καί ὁ ἀόρατος κόσμος. Μέσα στήν ἀναστάσιμη αὐτή φωτοχυσία,  ἄς πλα­τυνθεῖ ἡ καρδιά μας, γιά νά γνωρίσουμε ἐμπειρικῶς στήν ζωή μας, «τόν Χριστόν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως Αὐτοῦ» ( Φιλιπ. γ, 10). Ἄς γεμίσει ἡ ψυχή μας μέ τήν  ἐλπιδοφόρο βεβαιότητα  ὅτι νικήθηκε ὁ θάνατος, καταδικάσθηκε ἡ ἁμαρτία, ἐλεή­θηκε ὁ ἁμαρτωλός. Ἄς πλουτίσουμε τήν ζωή μας μέ την ὀμορφιά τῆς πίστεως στόν ἀναστημένο Κύριο. Αὐτή ἡ πίστη μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο, ὑπερνικᾶ τίς κρίσεις, γαληνεύει τήν συνείδηση, ἀνα­τρέπει τά ἀδιέξοδα, ἱεροποιεῖ, ὡραιοποιεῖ καί νοηματοδο­τεῖ  τήν ζωή μας καί τόν κόσμο ὁλόκληρο. Ἄς ἐμπιστευθοῦμε τόν ἑαυτόν μας σέ Ἐκεῖνον,  τοῦ Ὁποίου ὁ θάνατος ἔγινε γιά ἐμᾶς ζωή.  Αὐτός μόνος, ὁ Κύριος καί Θεός καί Σωτῆρας μας Ἰησοῦς Χριστός  εἶ­ναι «ἡ ἀνά­στασις καί ἡ ζωή» (Ἰω. ια’, 25), «τό φῶς καί ἡ ἀλή­θεια»(Ἰω. η’, 12- ιδ’ 6) τοῦ κόσμου. Σ’ αὐτόν ἡ δόξα, ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων, Ἀμήν. 

ΧΡΟΝΙΑΠΟΛΛΑ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ!

Διάπυρος πρός τόν Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης σας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ


Ο ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ
 

Με αναστάσιμο ολόλευκο φως στη ζωή μας.

Η Ανάσταση του Χριστού είναι εορτή πλημμυρισμένη με ολόλαμπρο φως. Και ακτινοβολεί κύματα φωτός προς όλες τις κατευθύνσεις της οικουμένης.

 

“Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια”, ψάλλει η Εκκλησία·

Και ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός συμπληρώνει: “Αὕτη ἡ τῆς ἁγίας Κυριακῆς λαμπρά και φαεσφόρος ἡμέρα, ἐν ᾗ τό ἄκτιστον φῶς σωματικῶς ἐκ τοῦ τάφου πρόεισιν (προβάλλει) ὡς νυμφίος ὡραῖος τῷ κάλλει τῆς ἀναστάσεως”.

1. Με την Ανάσταση ολόκληρη η κτίση αποκτά νέο φως. Το έρεβος της αμαρτίας, τα σκότη της αδικίας, του μίσους, του ψεύδους, του θανάτου υποχωρούν εμπρός στον θρίαμβο του Αναστάντος.

Όπως συνοψίζει η θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου: Ο Χριστός, “ἀναστάς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, καί ὁδοποιήσας πάσῃ σαρκί τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν, καθότι οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς, ἐγένετο ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα ᾖ αὐτός τά πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων”. Αυτό το μοναδικό Γεγονός εορτάζουμε σήμερα.

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός διακήρυξε ότι “Φῶς εἰμι τοῦ κόσμου” (Ιω. 9:5). Η αναλογία είναι προφανής. Το φως είναι εκείνο που αποκαλύπτει και αναδεικνύει την υπέροχη ποικιλία των χρωμάτων της δημιουργίας. Χωρίς το φως, όλη η κτίση βυθίζεται σε σκότη παγερά, θανατηφόρα. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει ζωή.

Το ολόλευκο φως του Αναστάντος Χριστού αποκαλύπτει το πνευματικό κάλλος, την ωραιότητα του σύμπαντος. Και προσφέρει πληρότητα ζωής, που προεκτείνεται στην αιωνιότητα.

Ο νέος πλούτος των γνώσεών μας σχετικά με το φυσικό φως, το “κτιστό φῶς” (κατά τη θεολογική ορολογία) διευρύνει ακόμη περισσότερο τους συμβολισμούς και τις εκπληκτικές επιδράσεις του πνευματικού φωτός στον κόσμο. Το φυσικό φως, γενικά, είναι πολύ οικείο, αλλά συγχρονως ακατανόητο.

Παρομοίως, ο Αναστάς Χριστός παραμένει γνωστός και οικείος, συγχρόνως όμως είναι απερινόητος και απρόσιτος ως προς τη θεία Του φύση. “Ὁ Θεός καλεῖται φῶς ὄχι ὡς πρός τήν οὐσίαν ἀλλά ὡς πρός τήν ἐνέργειάν Του” (Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς).

2. “Τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρων και φωτίσαντα πάντα δεῦτε προσκυνήσωμεν”. Δεν αρκεί όμως να ατενίζουμε δοξολογικά τον αναστάντα Χριστό. Η Εκκλησία προτρέπει τον καθένα μας να προσλάβει προσωπικά το αναστάσιμο φως. “Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός”. Γιά να φωτισθούν τα πρόσωπα και οι καρδιές μας, που συχνά σκοτεινιάζουν από τη μελαγχολία και την κατάθλιψη. Με μια προϋπόθεση πάντοτε: Να επιμενουμε “τῇ πίστει τεθεμελιωμένοι καί ἑδραῖοι καί μή μετακινούμενοι ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ εὐαγγελίου” (Κολασ. 1:23). Ανάλογα με τη δεκτικότητα πίστεως, ο καθένας μας απορροφά και χαίρεται το ζωογόνο πασχαλινό φως.

“Όσο περισσότερο προχωρούμε προς την κάθαρση, τόσο πιο πολύ Το βλέπουμε (το Θειο Φως), -εξηγεί ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός,- και όσο περισσότερο Το ατενίζουμε, τόσο πιο πολύ Το αγαπούμε, και όσο περισσότερο Το αγαπήσουμε, τόσο πιο πολύ Το αντιλαμβανόμαστε. Αυτό μας αποκαλύπτεται και γίνεται αντιληπτό· καθώς λίγο διαχέεται προς τα έξω”. (“Ὅσον ἄν καθαρώμεθα, φανταζόμενον, καί ὅσον ἄν φαντασθῶμεν, ἀγαπώμενον, καί ὅσον ἄν ἀγαπήσωμεν, αὖθις νοούμενον· αὐτό ἑαυτοῦ θεωρητικόν τε καί καταληπτικόν· ὀλίγον τοῖς ἔξω ἐκχεόμενον”).

Ας απολαύσουμε, λοιπόν, στα βάθη της ψυχής μας, προσωπικά, το πάλλευκο πασχαλινό φως. Το Πάσχα δεν είναι κάτι που περιορίζεται στο παρελθόν· είναι Γεγονός που αδιάκοπα ανανεώνει.

3. “Τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί φωτίσαντα πάντα δεῦτε προσκυνήσωμεν”. Και στη συνέχεια, αδελφοί μου, ας μεταφέρουμε το φως Του, όπως μεταδίδουμε το αναστάσιμο φως στη σβησμένη λαμπάδα του πλησίον, στο άμεσο ή ευρύτερο συγγενικό, κοινωνικό περιβάλλον. Και ακόμη, ας συμβάλουμε στο χρέος της Εκκλησίας για να μεταδοθεί το αναστάσιμο φως στις πιο λησμονημένες και αδικημένες γωνιές της οικουμένης. Καθώς επίσης, στα πολυφωτισμένα, με τεχνητό φως, πολυτελή καταλύματα, εκεί όπου οι ένοικοί τους βιώνουν το έρεβος της προσωπικής μοναξιάς, του εσωτερικού διχασμού και κενού, βυθισμένοι στην ολοσκότεινη νύκτα ανείπωτων παθών.

Ο Χριστός επέμεινε ότι και όσοι μένουν εν Αυτώ, οι αληθινοί μαθηταί Του, οφείλουν να γίνουν “φῶς τοῦ κόσμου” (Ματθ. 5:14). Η λάμψη του δικού Του πνευματικού φωτός δεν συνδέεται με εκστατικές καταστάσεις· (νεοπλατωνικού, ινδουιστικού ή βουδδιστικού τύπου), αλλά με συγκεκριμένα έργα αγάπης.

“Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα και δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς” (Ματθ. 5:16). Κάθε πιστός -ιδιαίτερα σε κρίσιμες εποχές, όπως η σημερινή, έχει χρέος να εκφράζει την πίστη του με έργα αγάπης προς όλους ανεξαιρέτως, ιδιαίτερα σε όσους μαστίζονται από την ανέχεια, τον πόνο και την απόγνωση. Το ολόλαμπρο φως της Αναστάσεως αφύπνησε τις συνειδήσεις ευγενών ψυχών σε διάφορα μήκη και πλάτη της γης κατά τη διάρκεια της ιστορίας, για να αγωνισθούν σθεναρά για την ελευθερία, την αλήθεια, τη συμφιλίωση, την αξιοπρέπεια των αδικουμένων ανθρώπων.

Το λευκό του φυσικού φωτός αποτελεί, ως γνωστόν, σύνθεση διαφόρων χρωμάτων. Και το πάλλευκο φως του Αναστημένου Χριστού αναλύεται σε ποικίλους χρωματισμούς στη ζωή. Αυτό, λοιπόν, το φως καλούμεθα να το ακτινοβολήσουμε στην κοινωνία μας:

Φως ειρήνης, με τον εαυτό μας, με τους γύρω μας, με τον κόσμο ολόκληρο.

Φως δικαιοσύνης, αγωνιζόμενοι για μια δίκαιη κοινωνία σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Φως αλήθειας, στη διερεύνηση της ιστορίας στην ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητος.

Φως δημιουργικής πνοής, που ενθαρρύνει την πρωτότυπη σκέψη στις επιστήμες, τις τέχνες και στον πολιτισμό.

Φως ελπίδος, για τη συμφιλίωση ανθρώπων και λαών.

Φως αγάπης, όπως την προσδιόρισε ο Χριστός και όπως την βίωσαν όσοι Τον ακολούθησαν με συνέπεια.

Φως από το ανέσπερο πασχαλινό φως, που αποκαλύπτει την τελική υπέρβαση της αμαρτίας και του θανάτου με τη δύναμη του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.
* *
Αυτό το ολόλευκο αναστάσιμο φως, με όλους τους χρωματισμούς του, ας μας αφυπνήσει κατά τη φετεινή πασχαλινή περίοδο και ας οδηγήσει, πιστούς και ολιγόπιστους, σε μια νέα προσπάθεια για περισσότερη αλληλοκατανόηση, καταλλαγή, συναδέλφωση και δημιουργική πορεία.

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να γιορτάσουμε το Πάσχα με ανανεωμένη την αγωνιστικότητα για μια κοινωνία αλληλεγγύης και συνευθύνης. Χριστός Ανέστη!, αδελφοί μου.

Η βεβαιότητα αυτή ας καταυγάζει την ύπαρξή μας με ολόλευκο φως ελπίδος για το παρόν και το μέλλον, το δικό μας, του τόπου μας, του κόσμου ολόκληρου.

Mε όλη μου την αγάπη εν Χριστώ,

 

+ Αναστάσιος
Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

Πατριαρχική Ἀπόδειξις ἐπί τῷ Ἁγίῳ Πάσχα 2014 .

Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Χριστός Ἀνέστη!

«Δεῦτε», ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, «λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός» τοῦ Φαναρίου, τοῦ Ἱεροῦ Κέντρου τῶν Ὀρθοδόξων, καί δοξάσωμεν ὅλοι ὁμοῦ καί ἀπό κοινοῦ «Χριστόν τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν».

Ζοφερά ἦτο ἡ ψυχική κατάστασις τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου μετά τήν Σταύρωσιν Αὐτοῦ, διότι διά τῆς δι᾿ αὐτῆς θανατώσεως τοῦ Κυρίου διελύθησαν αἱ ἐλπίδες τῶν μαθητῶν Του περί ἐπικρατήσεως Αὐτοῦ καί αὐτῶν ὡς πολιτικῆς ἐξουσίας.

Εἶχον ἐκλάβει τήν θριαμβευτικήν εἴσοδον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τά Ἱεροσόλυμα, μετά τήν ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου καί τήν θαυματουργικήν τροφοδοσίαν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν, πλέον γυναικῶν καί παιδίων, διά πέντε ἄρτων καί δύο ἰχθύων, ὡς προανάκρουσμα τῆς κατακτήσεως ὑπ᾿ αὐτῶν κοσμικῆς ἐξουσίας.

Ἡ μήτηρ δύο ἐξ αὐτῶν ὑπέβαλε μάλιστα τό αἴτημα ὅπως οἱ υἱοί αὐτῆς καθήσουν εἷς ἐκ δεξιῶν καί εἷς ἐξ εὐωνύμων τοῦ Κυρίου, ὅταν Οὗτος ἀναλάβῃ τήν ἐξουσίαν.

Ὅλα αὐτά διελύθησαν ὡς παιδικαί φαντασίαι λόγῳ τοῦ φοβεροῦ πλήγματος τῆς θανατικῆς ἐκτελέσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τήν πρωίαν, ὅμως, τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων αἱ Μυροφόροι εὗρον τόν τάφον κενόν καί ἤκουσαν παρά τοῦ Ἀγγέλου ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.

Μετ᾿ ὀλίγον δέ εἶδον Αὐτόν εἰς ἀλλοίαν κατάστασιν, μή ἐπιτρέπουσαν εἰς τάς Μυροφόρους νά Τόν ἀγγίξουν.

Ἡ τοιαύτη ἀπροσδόκητος ἐξέλιξις τῶν πραγμάτων προεκάλεσε τήν ἀπορίαν τῶν περί τόν Ἰησοῦν περί τῆς περαιτέρω ἐξελίξεως τῶν γεγονότων.

Ἡ ἀπάντησις δέν ἐδόθη εἰς αὐτούς ἀμέσως. Εἰδοποιήθησαν νά ἀναμένουν μέ ὑπομονήν καί καρτερίαν μέχρις ὅτου ἐνδυθοῦν δύναμιν ἐξ ὕψους.

Πειθαρχήσαντες δέ εἰς τήν ἐντολήν, ἀνέμενον μέχρι τῆς Πεντηκοστῆς, ὅτε τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἐπελθόν, ἀπεκάλυψεν εἰς αὐτούς, ἐν πληρότητι, τήν νέαν ἀποστολήν των.

Αὕτη δέν συνίστατο εἰς τήν ἀπελευθέρωσιν ἑνός ἔθνους ἀπό τῆς ὑποδουλώσεως εἰς ἄλλο ἔθνος, ἀλλά εἰς τήν ἀπελευθέρωσιν τῆς ἀνθρωπότητος ὅλης ἀπό τῆς ὑποδουλώσε-ως εἰς τόν ἄρχοντα τοῦ κακοῦ καί εἰς τό κακόν ἐν γένει.

Μία ἄλλη μεγάλη ἀποστολή διαφορετική ἀπό ἐκείνην τήν ὁποίαν ὠνειρεύοντο.

Ἡ ἀσύλληπτος ἐντολή τῆς διαδόσεως τοῦ κηρύγματος τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τῆς δουλείας τοῦ θανάτου ἐξέπληξεν αὐτούς, ἀλλ᾿ ἀνελήφθη μετά ζήλου καί ἐκηρύχθη πανταχοῦ καί ἔσωσε καί σώζει πολλούς ἀπό τοῦ θανάτου.

Ὑπάρχει ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν, ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς, ὁ ὁποῖος προσφέρει εἰς ὅλους τήν δυνατότητα τῆς ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς, μιᾶς ζωῆς ἡ ὁποία δέν ὑπόκειται πλέον εἰς τήν φθοράν, διότι ἐν τῇ ἀναστάσει οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὡς οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἐν οὐρανῷ καί φέρουν σῶμα πνευματικόν ἀντί τοῦ σαρκικοῦ.

Πρόγευσιν αὐτῆς τῆς μακαρίας ἀναστασίμου καταστάσεως βιοῦμεν ἀπό τώρα, ὅταν φέρωμεν τό σάρκινον ἔνδυμά μας εἰς τρόπον ὥστε νά μή γευώμεθα τήν οὐσίαν τοῦ θανάτου, δηλαδή τήν ἀπομάκρυνσιν ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀλλά νά αἰσθανώμεθα ὅτι μετέβημεν ἀπό τοῦ φυσικοῦ θανάτου τοῦ σαρκίνου σώματος εἰς τήν ἀνωτέραν ζωήν τοῦ πνευματικοῦ τοιούτου διά τῆς μετ᾿ ἀγάπης γνώσεως τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία γνῶσις ἰσοδυναμεῖ πρός τήν αἰώνιον ζωήν.

Δέν προσδοκῶμεν, λοιπόν, ἁπλῶς τήν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν ὡς ἕν γεγονός τοῦ ἀπωτάτου μέλλοντος ἀλλά μετέχομεν αὐτῆς ἀπό τοῦδε, ὥστε νά κραυγάζωμεν ἐνθουσιωδῶς μετά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου: «Ποῦ σοῦ, θάνατε, τό κέντρον; ποῦ σοῦ, Ἅδη, τό νῖκος;».

Συνανέστημεν μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ζῶμεν τά ἔσχατα ὡς παρόντα καί τά παρόντα ὡς ἔσχατα. Ἡ ἀνάστασις διαποτίζει τήν ὕπαρξιν ἡμῶν καί πληροῖ χαρᾶς αὐτήν. Ὡς ἐπλήσθη χαρᾶς τό στόμα τῶν μαθητῶν ἐν τῷ λέγειν ἀνέστη ὁ Κύριος.

Συνεχίζομεν τό ἔργον τῶν Ἀποστόλων. Μεταδίδομεν εἰς τόν κόσμον τό μήνυμα τῆς ἀναστάσεως. Κηρύσσομεν ἐν ἐπιγνώσει, ὅτι ὁ θάνατος δέν πρέπει νά ἔχῃ θέσιν εἰς τήν ζωήν μας, οὐδεμίαν ὠφέλειαν προσφέρει εἰς τήν ἀνθρωπότητα.

Οἱ ἐπιδιώκοντες νά βελτιώσουν τήν κοινωνικήν ζωήν διά τοῦ θανάτου συνανθρώπων τινῶν αὐτῶν, δέν προσφέρουν ἀγαθήν ὑπηρεσίαν εἰς τούς ἐπιζῶντας. Ὑπηρετοῦν τήν ἐπέκτασιν τοῦ θανάτου καί προετοιμάζουν τήν ὑπ᾿ αὐτοῦ καταβρόχθισιν ἑαυτῶν.

Εἰς τάς ἡμέρας μας τά τύμπανα τοῦ θανάτου καί τοῦ σκότους ἠχοῦν μανιωδῶς. Μερικοί συνάνθρωποί μας πιστεύουν ὅτι ἡ ἐξόντωσις ἄλλων συνανθρώπων μας εἶναι πρᾶξις ἐπαινετή καί ὠφέλιμος, ἀλλά πλανῶνται οἰκτρῶς.

Δυστυχῶς, ἡ ἐξουδένωσις καί καταπίεσις τῶν ἀσθενεστέρων ὑπό τῶν ἰσχυροτέρων ἐπικρατεῖ εἰς τήν κοσμικήν πυραμίδα τοῦ γίγνεσθαι.

Συχνάκις ἐκπλήσσει ἡ σκληρότης καί ἔλλειψις εὐσπλαγχνίας τῶν κρατούντων τά ἡνία τοῦ κόσμου καί τῶν νομιζόντων ἐξουσιάζειν αὐτοῦ.

Ὁ Χριστός, ὅμως, διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου Αὐτοῦ ἀντέστρεψε τήν κοσμικήν πυραμίδα καί εἰς τήν κορυφήν αὐτῆς ἐτοποθέτησε τόν Σταυρόν Του.

Εἰς τήν κορυφήν εὑρίσκεται ὁ Ἴδιος, ἐπειδή Αὐτός ἔπαθε πλεῖον πάντων τῶν ἀνθρώπων. Δέν ὑπῆρξεν ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον ὁ ὁποῖος ὑπέφερεν ὅσα ὑπέφερεν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός: «Σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ».

Διά τοῦτο ὁ Θεός Πατήρ «ἐχαρίσατο Αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων» (Φιλιπ. β΄ 8-11).

Συχνάκις εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος βλέπομεν νά κυριαρχῇ τό σκότος τοῦ θανάτου, τό ἄδικον ἀντί τῆς δικαιοσύνης, τό μῖσος καί ὁ φθόνος ἀντί τῆς ἀγάπης, καί τούς ἀνθρώπους νά προτιμοῦν τό καταχθόνιον μῖσος ἀντί τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως.

Παρά τήν φαινομενικήν τεχνολογικήν πρόοδον τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν, παρά τάς διακηρύξεις περί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν, τό ἐθνοφυλετικόν καί θρησκευτικόν μῖσος διογκοῦνται παγκοσμίως καί προκαλοῦν ἐπικινδύνους ἐντάσεις, αἱ ὁποῖαι ἐπιτείνουν τήν κυριαρχίαν τοῦ βασιλείου τοῦ θανάτου, τοῦ Ἅδου, τῶν καταχθονίων.

Οἱ ἄνθρωποι ἀτυχῶς δέν ἠμποροῦν νά ἀνεχθοῦν τήν διαφορετικότητα εἰς τόν συνάνθρωπόν των. Δέν ἠμποροῦν νά δεχθοῦν τήν διαφορετικήν φυλετικήν καταγωγήν τοῦ ἀνθρώπου, τάς διαφορετικάς ἀντιλήψεις καί πεποιθήσεις του, πολιτικάς, θρησκευτικάς, κοινωνικάς.

Ἡ ἱστορία, ὅμως, ἔχει ἀποδείξει ὅτι ἀληθινή πρόοδος δέν δύναται νά ὑπάρξῃ χωρίς Θεόν. Οὐδεμία κοινωνία δύναται νά εἶναι ἀληθῶς προοδευτική καί εὐδαίμων, ἐάν δέν ὑπάρχῃ ἐλευθερία. Ἀλλά ἡ ἀληθινή ἐλευθερία ἀποκτᾶται μόνον μέ τήν παραμονήν πλησίον τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἱστορία τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος ἐπιβεβαιοῖ τραγικῶς αὐτήν τήν ἀλήθειαν. Ἡ ἀνθρωπότης ἐγνώρισε τήν ἐκ τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης πηγάσασαν φρίκην μέ τά ἑκατομμύρια θυμάτων τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καί τῶν ρατσιστικῶν διωγμῶν.

Ταὐτοχρόνως ὅμως ἔζησε καί τήν φρίκην τῶν δυνάμεων ἐκείνων, αἱ ὁποῖαι, ὀνομάζουσαι ἑαυτάς προοδευτικάς, διέπραξαν ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας ἀναλόγου μεγέθους καί σκληρότητος ἐγκλήματα εἰς τήν Ἀνατολικήν Εὐρώπην.

Οὕτω, λοιπόν, ὁ ὁλοκληρωτισμός δέν γνωρίζει πολιτικάς παρατάξεις, ὡς ἀπότοκος ἑνός ἀνθρωπισμοῦ ἄνευ Χριστοῦ, μέ φυσικήν ἀπόληξιν τόν ὄλεθρον καί τόν θάνατον.

Πάντα ταῦτα βεβαιοῦν ὅτι πᾶσα προσπάθεια διά ἀληθινήν ἐλευθερίαν ἄνευ Θεοῦ εἶναι καταδικασμένη εἰς τραγῳδίαν.

Εἰς τήν κυριαρχίαν αὐτήν τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, ἡ Ἐκκλησία ἀπαντᾷ μέ τήν χάριν καί τήν δύναμιν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Αὐτός, ὁ Ὁποῖος ἀνέλαβεν εἰς Ἑαυτόν τάς ἀσθενείας καί τά παθήματα ἑκάστου ἀνθρώπου, παρέχει εἰς τόν κόσμον διά τῆς Ἀναστάσεώς Του καί τήν βεβαιότητα ὅτι «νενίκηται ὁ θάνατος».

Ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή εἶναι δῶρον καί φῶς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον «φαίνει πᾶσιν». Ἄς τιμήσωμεν ὅλοι τό δῶρον.

Ἄς εὐχαριστήσωμεν οἱ πάντες τόν Δωρητήν, τόν «ὡς ἐν ἐσόπτρῳ διά σαρκός λάμψαντα τῷ κόσμῳ καί τό φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῖς ἔθνεσι δείξαντα».

Δεῦτε, λοιπόν, λάβωμεν φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός τῆς Ζωῆς. Δεῦτε, ἀποδεχθῶμεν καί ὑποδεχθῶμεν τήν δωρεάν τῆς ἀναστάσεως καί ἀναφωνήσωμεν ἐκ καρδίας μεγαλοφώνως:

Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος! Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε!

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιδ΄

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν

ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΝΕΚΡΩΣΙΝ ΑΔΟΥ ΤΗΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΝ!

ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΝΕΚΡΩΣΙΝ,
ΑΔΟΥ ΤΗΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΝ!

ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ
 Θεολόγος - Καθηγητής

    Το άγιο Πάσχα αποτελεί την κορωνίδα του ορθοδόξου εορτολογίου. Είναι, κατά τον ιερό υμνογράφο της αναστάσεως, η «εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων». Η σημασία της μεγάλης εορτής οφείλεται στο ότι εκφράζει το πέρας και τον τελικό θρίαμβο της επιτυχίας του επί γης απολυτρωτικού έργου του Χριστού. Εορτάζεται πανηγυρικότατα η νίκη του Αγαθού κατά του Κακού, η επικράτηση του φωτός στο νοητό σκοτάδι της αμαρτίας και της φθοράς, η κατάργηση του 'δη και πάνω απ' όλα η αναίρεση του θανάτου, του χειρότερου εχθρού μας!

Η είσοδος του κακού στον κόσμο μαζί με τα άλλα μύρια κακά, έφερε και τον θάνατο, ως την φυσική κατάληξη μιας αφάνταστα μαρτυρικής ζωής. Ο πικρός 'δης υπήρξε ο τόπος κατάληξης όλων των ανθρωπίνων ψυχών. Η έννοια της αθανασίας, ως το σπουδαιότερο αρχέγονο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, έμεινε ως μια μακρινή Η λαχτάρα για την νίκη του θανάτου εκφράστηκε ποικιλότροπα μέσα στις ανάμνηση στην ανθρώπινη σκέψη και ως μια αμυδρή προσδοκία ανάκτησής της στο μέλλον.
διάφορες μυθολογίες των λαών. Οι προφήτες και οι συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης, ως όργανα του Θεού για την προετοιμασία του ανθρωπίνου γένους για την εν Χριστώ σωτηρία, προείδαν πιο καθαρά την μελλοντική νίκη της ζωής κατά του θανάτου. Ο Ίδιος ο Θεός θα δοκιμάσει το πικρό ποτήρι του θανάτου και θα νικήσει τον 'δη, θα τον συλήσει από τους απ' αιώνος δεσμίους του νεκρούς και θα κλείσει οριστικά το δρόμο του θανάτου για τους πιστούς Του. Ο μοναδικός ζωντανός Θεός είναι ο Ίδιος η ζωή και η πηγή της ζωής σε όλα τα όντα. Αυτός «θανατοί και ζωογονεί, κατάγει εις άδου και ανάγει» (Α΄ Βασιλ.2,6). Ο Ηλίας και ο Ελισαίος ανασταίνουν νεκρούς στο όνομα του Κυρίου (Γ΄ Βασιλ.17,23, Δ΄ Βασιλ.4,33). Ο προφήτης Ωσηέ, προβλέποντας την εις άδου κάθοδον του Μεσσία, την εκ νεκρών ανάστασή Του και την συντριβή του θανάτου διακηρύσσει στους άπιστους συμπατριώτες του «Πορευθώμεν και επιστρέψωμεν προς Κύριον! ... Υγιάσει ημάς μετά δύο ημέρας, εν τη τρίτη ημέρα εξαναστηθώμεθα και ζησόμεθα ενώπιον αυτού» (Ωσηέ 6,1) και γι' αυτό σκιρτώντας από άκρατο ενθουσιασμό φωνάζει να το ακούσουν όλοι οι άνθρωποι «Που σου η δίκη σου, θάνατε, που το κέντρον σου άδη;» (Ωσηέ 13,14).

     Στο θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού βρήκε το ανθρώπινο γένος τον πραγματικό λυτρωτή του. Αυτός, ως ο σαρκωμένος Θεός, υλοποίησε το θείο σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου. Πέτυχε τη σωτηρία μας ως διδάσκαλος, ως ιερεύς και ως βασιλεύς. Δίδαξε πρωτόγνωρη διδασκαλία, αποκάλυψε τα μυστήρια του Θεού και έδωσε νέο τρόπο ζωής στους ανθρώπους. Ιερούργησε την πιο αποτελεσματική θυσία όλων των εποχών, με ιερείο άμωμο τον ίδιο Του τον εαυτό, πάνω στον φρικτό Γολγοθά και πέτυχε την περιπόθητη καταλλαγή του ανθρώπου με το Θεό. «Ο δε Θεός πλούσιος ων εν ελέει, δια την πολλήν αγάπην αυτού ην ηγάπησεν ημάς και όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασι συνεζωοποίησε τω Χριστώ... και συνήγειρε και συνεκάθησεν εν τοις επουρανίοις» (Εφ.2,4-6). Τέλος ως θριαμβευτικός νικητής, νίκησε τις αντίθεες δυνάμεις και το κακό, νίκησε το θάνατο και ανέστη από τους νεκρούς, ανελήφθη στους ουρανούς και κάθισε στα δεξιά του Θεού, συνεχίζοντας το απόλυτο και αναντικατάστατο μεσιτικό Του έργο. Αποτέλεσμα: «Νυνί δε εν Χριστώ Ιησού υμείς οι ποτέ όντες μακράν εγγύς εγενήθητε εν τω αίματι του Χριστού. Αυτός γαρ εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν, εν τη σαρκί αυτού τον κόσμον των εντολών εν δογμασι καταργήσας, ίνα τους δύο κτίση εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπον ποιών ειρήνην» (Εφ.2,13-15).

Ο Ιησούς Χριστός διακήρυξε: «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται» (Ιωάν.11,25). Αυτός είναι ο μόνος, ο Οποίος μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Με την λαμπροφόρο Ανάστασή Του πραγματοποίησε αυτή την λαμπρή νίκη, ανάστησε το σώμα Του και μαζί ολόκληρη την ανθρώπινη φύση., δηλαδή όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα όλων των εποχών, ως κύτταρα του σώματός Του. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ήδη αναστημένος δυνητικά από την ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου. Είναι μια δυνητική κατάσταση την οποία μπορεί να αποδεχτεί και να αξιοποιήσει ο κάθε άνθρωπος. Ο βιολογικός θάνατος, ως προσωρινή κατάσταση, δεν αίρει το γεγονός της αναστάσεως και της αιώνιας ζωής, διότι «έρχεται ώρα και νυν εστιν, ότι οι νεκροί ακούσουσι της φωνής του Υιού του Θεού και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν.5,25). «Ο εγείρας τον Χριστόν εκ νεκρών ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα υμών δια το ενοικούν αυτού Πνεύμα εν υμίν» (Ρωμ.8:11). Αυτή είναι (πρέπει να είναι) η μόνιμη χαρά στις ψυχές των πιστών του Χριστού, διότι έχουμε τη βεβαιότητα, ότι χάρις στην Ανάσταση του Κυρίου μας, «μεταβεβήκαμεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (1 Ιωάν.3,14) και « Πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα» (Ιωάν.11,26).

     Απτά παραδείγματα της αναστάσεώς μας είναι οι θαυμαστές νεκραναστάσεις που έκανε ο Κύριος κατά την επί της γης παρουσίας Του. Οι αναστάσεις της κόρης του Ιαείρου (Μαρκ.5,21-42, του γιου της χείρας στη Ναϊν (Λουκ.7,11-17), του Λαζάρου (Ιωάν.11,1-44). Επίσης η ανάσταση των «κεκοιμημένων αγίων» (Ματθ.27,52), κατά την ημέρα της Σταυρώσεως του Κυρίου, είναι οι προάγγελοι και της δικής μας αναστάσεως.
Η λαμπροφόρος Ανάσταση του Σωτήρος μας σημαίνει ακόμα και την οντολογική αλλαγή του κόσμου. Ο παλαιός πτωτικός κόσμος της φθοράς άλλαξε κυριολεκτικά σύσταση, διότι με την Ανάσταση του Κυρίου νικήθηκαν οι αντίθεες δυνάμεις και απαλλάχτηκε από το κράτος του διαβόλου. Χάρη στην Ανάσταση του Χριστού ξαναβρήκε ο κόσμος την πραγματική του θέση μέσα στη θεία δημιουργία. Τη φθορά, που δημιούργησε η πτώση, διαδέχτηκε η αφθαρσία. Ο πιστός άνθρωπος δεν ζει πλέον για να πεθάνει, αλλά ζει για να μεταβεί στην αιωνιότητα και να συμβασιλεύει αιώνια με τον Χριστό.

Το μέγα και ανεπανάληπτο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου είναι για τους πιστούς Του μια διαρκής χαρά και ατέλειωτη αισιοδοξία. Η Ορθοδοξία μας ζει ακατάπαυτα την εορτή του Πάσχα. Κάποιοι ετερόδοξοι μελετητές αποκάλεσαν την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας ως την Εκκλησία της Αναστάσεως, διότι κάθε Κυριακή είναι για μας Πάσχα! Οι άγιοι Απόστολοι έγιναν οι διαπρύσιοι κήρυκες του Ευαγγελίου στα έθνη χάρις στην εμπειρία της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού. Τα νέφη των Μαρτύρων θυσίασαν την πολύτιμη ζωή τους χάρις στην βεβαιότητα της Αναστάσεως. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας ζούσαν το γεγονός της Αναστάσεως ως μια ατέρμονη προσωπική συγκλονιστική εμπειρία.

Αυτήν ακριβώς την αναστάσιμη χαρά και αισιοδοξία θέλει η αγία μας Εκκλησία να μεταδώσει και σε μας σήμερα. Μας καλεί να αποβάλλουμε το άγχος της καθημερινότητας και κυρίως το φόβο του θανάτου και να διαποτίσουμε την ύπαρξή μας με την μακάρια ελπίδα και της δικής μας ανάστασης, της οποίας τεκμήριο και απαρχή υπήρξε η Ζωηφόρος Ανάσταση του Λυτρωτή μας Χριστού.

 

Αναδημοσίευση από την ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

 πηγή

Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού

       Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, το θεμέλιο του Χριστιανισμού, είναι ένα γεγονός με απολύτως συνεπές ιστορικό υπόβαθρο, πράγμα που φανερώνει ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα γεγονός που αδιαμφισβήτητα έλαβε χώρα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.

Θα ήταν εύλογη η απορία ενός απολύτως ορθολογιστικά σκεπτόμενου ανθρώπου, αν είναι θεμιτό να εξετάζεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αφού ένα γεγονός όπως η Ανάσταση είναι πέρα από τα όρια της λογικής. Όμως, μία τέτοια στάση θα ήταν αντιεπιστημονική, διότι αν η επιστήμη ακολουθούσε τον κανόνα «ό,τι δεν κατανοούμε δεν το εξετάζουμε κιόλας», δεν θα είχε γίνει ποτέ καμία πρόοδος στην ανθρώπινη γνώση. Η διερεύνηση αν ένα τέτοιο ζήτημα πίστεως μπορεί να έχει ιστορικό υπόβαθρο, είναι λοιπόν απολύτως θεμιτή διότι ένα συνεπές ιστορικό υπόβαθρο θεμελιώνει περισσότερο την πίστη στο γεγονός της Ανάστασης. Αντιθέτως, μια προκατειλημμένη πίστη όπως αυτή της απόρριψης της Ανάστασης του Χριστού, η οποία στερείται ιστορικού υποβάθρου, δεν μπορεί να σταθεί και θα πρέπει να κατεδαφίζεται.

Η λογική λοιπόν προσέγγιση του θέματος της Ανάστασης, υπαγορεύει μόνον δύο πιθανά ενδεχόμενα:

• Έγινε Ανάσταση
• Δεν έγινε Ανάσταση

Πάνω σε αυτή την απλή τοποθέτηση στηρίζεται το ζήτημα της ψυχής του ανθρώπου. Διότι μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα ξεκαθαρίζει αν υπάρχει συνέχιση της ζωής ή όχι. Ανάγεται δηλαδή στο ερώτημα αν η ψυχή του ανθρώπου έχει αξία ή όχι. Εδώ λοιπόν έγκειται η σημασία του να εξετάσει κανείς το ζήτημα της Ανάστασης.

Αν η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι ένα αληθινό γεγονός, όλο το οικοδόμημα της χριστιανικής πίστης καταρρέει, όπως αναφέρει ο απόστολος Παύλος στο 15ο κεφάλαιο της Α' προς Κορινθίους επιστολής.

Οι πρώτοι Χριστιανοί βάσισαν τη χριστιανική πίστη στην Ανάσταση του Χριστού θεωρώντας τη ως δεδομένο γεγονός και ως θεμέλιο της σωτηρίας: «εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή» (Ρωμαίους 10:9)

Η πραγμάτωση του έργου του Χριστού βασίστηκε εσκεμμένα πάνω στην Ανάστασή Του καθώς και ο Ίδιος το διεκήρυττε. Όταν μάλιστα ζητήθηκε από τον Κύριο να πραγματοποιήσει κάποιο σημάδι, Αυτός παρέπεμψε στην Ανάστασή Του ως το πιο αξιόπιστο από όλα τα σημεία και τα θαύματα που είχε κάνει! (βλ. Ματθαίον 12:38-40 & Ιωάννην 2:18-22)

Από τα τέσσερα Ευαγγέλια που αποδεδειγμένα είναι αξιόπιστες ιστορικές πηγές (βλ. παλαιότερα άρθρα) γνωρίζουμε τα περισσότερα στοιχεία για τα γεγονότα που αφορούν το θάνατο και ταφή του Χριστού από όσα γνωρίζουμε για το θάνατο και την ταφή οποιουδήποτε άλλου προσώπου στην αρχαία Ιστορία. Ο τάφος δεν αμφισβητήθηκε ποτέ ότι είναι άδειος. Το αν αυτό που συνέβη είναι Ανάσταση ή όχι θα το εξετάσουμε. Το γεγονός όμως ότι ο τάφος είναι άδειος ουδέποτε αμφισβητήθηκε από κανέναν. Η σημασία της Ανάστασης μπορεί να είναι ένα θεολογικό ζήτημα, αλλά το γεγονός της Ανάστασης είναι ένα ιστορικό ζήτημα.

Ας δούμε τα ιστορικά γεγονότα:

1. Ο Ιησούς ήταν πράγματι νεκρός

• Μαστιγώθηκε άγρια, δάρθηκε και φόρεσε αγκάθινο στεφάνι.
• «Τον έφεραν» στο Γολγοθά διότι ήταν πολύ εξαντλημένος και δεν μπορούσε ο ίδιος να κουβαλήσει το σταυρό.
• Η σταύρωση ήταν ένα μεγάλο μαρτύριο. Με όλες του τις πληγές και τις φλεγμονές κρεμόταν ημίγυμνος από τα καρφιά και παρά την εξάντλησή του ήταν υποχρεωμένος να κινεί τα πόδια του για να αναπνέει.

Ο θάνατος δεν αργεί να έρθει σε τέτοιες καταστάσεις και μάλιστα ήταν απολύτρωση.

• Το αίμα και το νερό που βγήκαν από το τρύπημα της λόγχης, πιστοποιούν ιατρικώς ότι έχει προηγηθεί θάνατος (ο θάνατος δεν προκλήθηκε από το τρύπημα της λόγχης).
• Ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρός, η λόγχη διαπερνώντας τους πνεύμονες και πιθανότατα και το περικάρδιο, θα τον θανάτωνε αμέσως.

2. Ο τάφος

• Γνωρίζουμε επακριβώς ποιός ανέλαβε την ταφή του σώματος του Ιησού.
• Γνωρίζουμε τον ιδιοκτήτη του τάφου.
• Γνωρίζουμε την τοποθεσία του τάφου.
• Περιγράφονται λεπτομερώς οι προετοιμασίες της ταφής.

3. Η ταφή: το σώμα του Χριστού τοποθετείται στον τάφο και ασφαλίζεται

• Τα σάβανα τυλίγαν το σώμα πολύ σφιχτά (χρησιμοποιείται η λέξη «έδεσαν») και ήταν κολλημένα πάνω στο σώμα λόγω των αρωματικών ουσιών, σχηματίζοντας ένα συμπαγές σώμα. Ήταν αδύνατον όχι μόνο να βγει ο ίδιος από τα σάβανα αλλά και κάποιος άλλος να ξετυλίξει το σώμα. Επίσης, ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρός, η οξεία οσμή του μύρου θα τον έπνιγε.
• Η είσοδος του τάφου καλυπτόταν από μία μεγάλη πέτρα που χρειάζονταν αρκετοί άνδρες να την κυλήσουν.
• Η είσοδος του τάφου σφραγίστηκε με τη ρωμαϊκή σφραγίδα. Η ρωμαϊκή φρουρά σφραγίζοντας τον τάφο πιστοποίησε ότι έλαβαν ένα συγκεκριμένο νεκρό σώμα. Η δε σφραγίδα προστατευόταν πάση θυσία από τους άψογα εκπαιδευμένους και σκληρά πειθαρχημένους ρωμαίους στρατιώτες καθώς αφενός αντιπροσώπευε την εξουσία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αφετέρου δε η παραβίασή της από τρίτους, επέσυρε τιμωρία θανάτου στους φρουρούς. Με λίγα λόγια, ο τάφος ήταν αδύνατον να παραβιαστεί.

4. Ο τάφος αδειάζει!

• Το γεγονός αυτό δεν αμφισβητήθηκε ποτέ, ούτε ακόμη κι από τους εχθρούς του Χριστού. Ήταν δεδομένο και εύκολα επαληθεύσιμο για τους σύγχρονους ανθρώπους της εποχής εκείνης. Έγιναν κάποιες προσπάθειες να δοθεί μια διαφορετική εξήγηση για το τι συνέβη. Και όλες αυτές οι προσπάθειες δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να επιβεβαιώνουν αφενός ότι ο τάφος ήταν όντως άδειος και αφετέρου ότι οι ενδείξεις ότι ο τάφος ήταν άδειος ήταν πολύ τρανταχτές για να τολμήσει κανείς να ισχυριστεί το αντίθετο.
• Το γεγονός ότι τα σφιχτοτυλιγμένα και κολλημένα, με αρωματικές κολλώδεις ουσίες, σάβανα ήταν κενά αλλά και ότι το σουδάριο που κάλυπτε το κεφάλι του Χριστού ήταν τυλιγμένο ξεχωριστά λίγο πιο πέρα, δείχνουν ότι το σώμα είχε βγει από τα σάβανα μόνο του και με ηρεμία.

5. Προσπάθειες εξήγησης του άδειου τάφου

α. Απώλεια των αισθήσεων: Ο Χριστός δεν πέθανε πάνω στο σταυρό αλλά έχασε τις αισθήσεις του. Ενταφιάστηκε ζωντανός και μετά από πολλές ώρες συνήρθε.

Απάντηση: Είδαμε παραπάνω ότι ο Ιησούς ήταν αναμφισβήτητα νεκρός. Αλλά και να μην ήταν, μετά από την ταλαιπωρία που πέρασε και τις πληγές που είχε, χωρίς ιατρική βοήθεια και δεμένος με τα σάβανα και τα έντονα τοξικά μυρωδικά, μάλλον θα κατέληγε παρά θα συνερχόταν. Αλλά και να συνερχόταν, θα ήταν αδύνατον ένας εξασθενημένος και γεμάτος πληγές άνθρωπος, μόνος του να λυθεί από τα σάβανα, να κυλήσει την τεράστια πέτρα, να κατανικήσει τη ρωμαϊκή φρουρά, να περπατήσει αρκετά χιλιόμετρα και να παρουσιαστεί στους μαθητές.

β. Το σώμα του Ιησού εκλάπη: Κάποιοι κατά τη διάρκεια της νύχτας έκλεψαν το σώμα από τον τάφο.

Απάντηση: Οι εχθροί του Ιησού δεν είχαν κανένα κίνητρο και οι φοβισμένοι μαθητές του δεν είχαν καμία δύναμη να κάνουν κάτι τέτοιο. Όποιος επιχειρούσε να κλέψει το σώμα θα έπρεπε είτε να νικήσει πρώτα τη ρωμαϊκή φρουρά είτε να ελπίζει ότι όλοι οι φρουροί θα αποκοιμηθούν (πράγμα αδύνατον) και στη συνέχεια απολύτως αθόρυβα να αποκυλήσει την πέτρα και με βιασύνη να κλέψει το σώμα και όχι να φροντίσει να βγάλει και μάλιστα να τυλίξει τα κολλημένα σάβανα. Το σενάριο της κλοπής τους σώματος οδήγησε μάλιστα τους ρωμαίους στρατιώτες στην αντίφαση να διαδόσουν ότι οι ίδιοι αποκοιμήθηκαν (ενώ ήξεραν ότι αυτό τιμωρείται με θάνατο) αλλά παρόλα αυτά, να γνωρίζουν ότι αυτοί που έκλεψαν το σώμα ήταν, υποτίθεται, οι μαθητές.

γ. Παραισθήσεις: Το γεγονός ότι οι μαθητές είδαν τον Χριστό αναστημένο ήταν μια ομαδική παραίσθηση.

Απάντηση: Παραισθήσεις έχουν συγκεκριμένα είδη ανθρώπων και όταν βρίσκονται σε ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση. Επίσης οι παραισθήσεις είναι πολύ ατομικές και εξαιρετικά υποκειμενικές. Η Καινή Διαθήκη αναφέρει ότι ήρθαν σε επαφή με τον Αναστημένο Χριστό πεντακόσιοι και πλέον άνθρωποι διαφορετικής ψυχοσύνθεσης και σε διαφορετικές ψυχολογικές καταστάσεις, συνθήκες που δεν ευνοούν τη δημιουργία παραισθήσεων, και όλων οι μαρτυρίες συμφωνούν μεταξύ τους. Επίσης πρόσφορο έδαφος για παραισθήσεις δεν υπήρχε διότι κανείς δεν προσδοκούσε να δει τον Κύριο αναστημένο. O Ίδιος άλλωστε δυσκολεύτηκε να τους πείσει για την Ανάστασή Του.

Εφόσον λοιπόν, ενώ ο τάφος αδειάζει, κανένα από τα παραπάνω σενάρια δεν ισχύει, οδηγούμαστε λογικά στο συμπέρασμα ότι έγινε Ανάσταση. Ο μεν τρόπος που έγινε είναι θαυματουργικός αλλά το γεγονός είναι ιστορικό!

Άλλωστε η αφήγηση της Ανάστασης δεν περιέχει κανένα από τα χαρακτηριστικά που διέπουν μια μυθολογία:

• 'Ενας μύθος χρειάζεται αρκετό χρόνο για να διαδοθεί, ώστε η γενιά της εποχής στην οποία αναφέρεται να έχει παρέλθει για να μην υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος να είναι σε θέση να τον διαψεύσει. Η Ανάσταση του Χριστού όμως εθεωρείτο ως αδιάψευστο γεγονός ήδη από την 3η ημέρα μετά το θάνατό Του, ενώ κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και στα χρόνια που επακολούθησαν, κανένας από τη γενιά εκείνη αλλά και από την γεωγραφική περιοχή (Ιερουσαλήμ) δεν βγήκε να διαψεύσει το γεγονός της Ανάστασης.
• Οι ενάντιοι αρχιερείς και Φαρισαίοι, είχαν πολλά κίνητρα, εξουσία και μέσα για να καταπολεμήσουν και να καταπνίξουν τη διάδοση του γεγονότος της Ανάστασης. Δεν μπόρεσαν όμως να το επιτύχουν παρά τις απειλές και τους διωγμούς, διότι όλοι ήσαν πεπεισμένοι για την αλήθεια του γεγονότος.
• Η αφήγηση Ανάστασης δεν είναι εξωραϊσμένη και διανθισμένη με διάφορα στοιχεία που θα είχαν σκοπό να εντυπωσιάσουν τον αναγνώστη, όπως είθισται στις μυθολογίες.
• Τα Ευαγγέλια τοποθετούν ως πρώτους μάρτυρες του γεγονότος της Ανάστασης κάποιες γυναίκες, πράγμα παράλογο για να χρησιμοποιηθεί από το συγραφέα μιας μυθολογίας που θέλει να πείσει για τα γεγονότα που περιγράφει, καθώς την εποχή εκείνη η μαρτυρία μιας γυναίκας δεν είχε καμία αξία και ο λόγος της δεν λαμβανόταν υπόψη σε δικαστήριο.
• Θα ήταν αδύνατον οι Χριστιανοί και ιδιαίτερα οι απόστολοι να δέχονταν να θυσιάσουν τη ζωή τους για κάτι το οποίο γνώριζαν πολύ καλά ότι ήταν ένα ψέμα. Μάλλον η αγάπη προς το Διδάσκαλό τους θα είχε μετατραπεί σε μίσος όταν θα συνειδητοποιούσαν ότι ενώ είχαν αφήσει τις οικογένειες και τις περιουσίες τους για να Τον ακολουθήσουν, τελικά οι υποσχέσεις Του αναδεικνύονταν ψευδείς.

Όμως ο Αναστημένος Χριστός φανέρωνε τον Εαυτό Του «διά πολλών τεκμηρίων» για σαράντα ημέρες και σε πεντακοσίους και πλέον ανθρώπους. Φανερώθηκε σε συγκεκριμένα άτομα, σε συγκεκριμένες τοποθεσίες και σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές που αναφέρονται λεπτομερώς μέσα στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Μαρκον 16:9-14 & Α’ Κορινθίους 15:6-8). Επίσης, η Ανάσταση ήταν σωματική. Οι μαθητές, ομολογούν ειλικρινέστατα και αντικειμενικά ότι και οι ίδιοι δυσκολεύτηκαν να πειστούν ότι έβλεπαν μπροστά τους τον αναστημένο Χριστό όχι σαν πνεύμα αλλά με σώμα. Και εφόσον βεβαιώθηκαν για αυτό, δεν χωρούσε καμία αμφισβήτηση μέσα τους ότι ο διδάσκαλός τους πράγματι αναστήθηκε.

Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, ως πραγματικό γεγονός, είχε και έχει αποτελέσματα:

• Οδηγεί στη μεταμόρφωση της ζωής του ανθρώπου διά της αναγέννησης και της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο. Αναιρείται ο θάνατος ως συνέπεια της αμαρτίας και ο άνθρωπος ελευθερώνεται, αποκτά αιώνια ζωή και γίνεται παιδί του Θεού. Τίποτα από αυτά δεν θα μπορούσε να πραγματοποιείται μέχρι και σήμερα αν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί.
• Επιβεβαιώνει την αλήθεια όλων των λόγων του Χριστού, καθώς ο Ίδιος συνέδεσε την αξιοπιστία Του με τη δυνατότητά Του να αναστηθεί εκ νεκρών. Εφόσον λοιπόν αυτό ήταν αληθές και πραγματοποιήθηκε, είναι αληθινά και πραγματοποιούνται κι όλα τα υπόλοιπα τα οποία έχει πει.

Αν ο Χριστός δεν ανασταινόταν, οι μαθητές θα ένιωθαν απογοητευμένοι και προδομένοι από έναν άνθρωπο που τους έπεισε να εγκαταλείψουν τα πάντα και να τον ακολουθήσουν στηριζόμενοι σε μία ψεύτικη ελπίδα. Όμως βλέπουμε τους μαθητές να μεταμορφώνονται σε άφοβους κήρυκες της Ανάστασης και είναι τόσο βεβαιωμένοι για αυτό ώστε δέχονται ακόμα και να πεθάνουν για αυτή την πίστη τους. Aλλά και όλοι οι ανά τους αιώνες κατ’ επίγνωση Χριστιανοί που ομολογούν την προσωπική τους εμπειρία με τον Ιησού Χριστό, γίνονται αληθινοί μάρτυρες της Αναστάσεώς Του.

πηγή

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!

ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ!

ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ!  

 Νικοδήμου Μοναχού

Το "Ανάστα ο Θεός", δηλώνει αγανάκτιση δογματική, (όχι ηθική) αποκαλύπτει αγία οργή, δυσφορία περισσή και ανυποφορία ιερή έναντι της απιστίας στην Θεότητα του Χριστού. 

Δηλώνει επίσης επιτάχυνση της υποσχέσεως και αμεσότητα, υποδηλώνει της επαληθεύσεως την πανυγηρικότητα. 

Ο Θεός έχει το χρόνο δικό Του. 

Επαληθεύεται στο καιρό το δικό Του. 

Εμείς αναμένουμε.

Πιστεύουμε ακράδαντα πως ο,τι είπε ο Χριστός θα γίνει. 

Στο Γεγονός της Αναστάσεώς Του, "το'πε και το'κανε" όπως ακριβώς το προείπε: Σε τρεις ημέρες!

Στην Δευτέρα Του πάλι παρουσία, θα έλθει πάλι Ημέρα Κυριακή, εν καιρώ ευθέτω, εν χρόνω αποκεκαλυμμένω, συνεκπληρωμένων των Σημείων των Καιρών της ελεύσεως του Αντιχρίστου.

Η Ανάσταση του Χριστού είναι δόγμα, όπως ακριβώς το απεκάλυψε η Αγία Γραφή, όπως ακριβώς το εθέσπισε η Α' Οικουμενική Σύνοδος. 

"Και αναστάντα τη Τρίτη Ημέρα, κατά τας Γραφάς!" Όπως ακριβώς προεικόνισε η Γραφή, όπως ακριβώς προεφήτευσε η Παλαιά Διαθήκη. 

Όπως ακριβώς προεφήτευσε η Πηγή της Ζωαρχίας και κάθε προφητείας, ο Ίδιος ο Προφητόθεος Χριστός.

Το δόγμα της Αναστάσεως βασίζεται αλληλένδετα στο βασικότατο και θεμελιωδέστατο δόγμα της Ορθοδοξίας: Στη Θεότητα του Χριστού! 

Προφήτευσε ως Θεός. Έπαθε ως Άνθρωπος. Αναστήθηκε ως Θεός.

Λόγος για Ανάσταση χωρίς αναφορά στην Θεότητα του Χριστού δεν είναι ολότελα Ορθόδοξος και Ευαγγελικός. 

Είναι "μονόφθαλμος" και μονοπλευρικός. Είναι ελλειπής και "κουτσός".

Η απιστία στην Ανάσταση συνεπάγεται και απιστία στην Θεότητα του Χριστού. 

Η απιστία στη Θεότητα του Χριστού υποβόσκει βλασφημία, επεξεργάζεται αμαρτία (όχι ηθική, αλλά αστοχία δογματική), κατεργάζεται ψεύδος, καλλιεργεί δολιότητα και εκτρέφει εωσφορική πλάνη.

Ποιά είναι αυτή η μεγίστη βλασφημία και πλάνη; 

Ότι υπάρχουν πολλές "Εκκλησίες"... 

Ότι υπάρχει χάρι στην αίρεση και σωτηρία στην ετεροδοξία! 

Αυτή είναι η δεινότερη αίρεση όλων των εποχών και έχει τη ρίζα της στην Αίρεση του Αρείου.

Εάν ο Χριστός ήταν "κτίσμα" (άπαγε της βλασφημίας) και παρ' όλα αυτά έσωζε, τότε και οι σύγχρονες κτιστές "εκκλησίες" και αιρέσεις έχουν επίσης χάρι και σώζουν. 

Αυτό επιτάσσει η Διενή Παναίρεση του Οικουμενισμού, για αυτό και συνιστά αίρεση ήδη κατεγνωσμένη. 

Αυτό δυστυχώς κηρύσσει ο Πατριάχρχης Βαρθολομαίος. 

Για αυτό και επιβάλλεται υποχρεωτικώς η άμεση και ομολογιακή Διακοπή της Μνημονεύσεώς του.

ΜΗ πει κανείς πως ασεβώ "στον Πατριάρχη του Γένους" ενώ είμαι "μοναχός" και πρέπει ν' ασχολούμαι μόνο με τα "μοναστικά" μου καθήκοντα. 

Κατά τους Αγίους μας Πατέρες, αποκλειστική και αμετάκλητη προτεραιότητα των Μοναχών και των Ηγουμένων είναι η πάση θυσία διαφύλαξη της Ορθοδόξου Πίστεως. 

Είναι η με οποιοδήποτε κόστος Πανθομολογία και μαρτυρική αυτοθυσία. 

Εξέρχονται των μοναστηριακών Τειχών και Αποτειχίζονται παραμένοντες εντειχιζόμενοι εντός των νοητών Τειχών της Νέας Σιών.

Ανώτατο και ύπατο Μοναστικό καθήκον η δια βίου αδιάλειπτη διατήρηση της Αληθούς Πίστεως, όχι μόνο για την μικρή και περιορισμένη Μοναστική τους Κοινότητα αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα, όλη την Οικουμένη. 

Ο κάθε Μονομάχος Μοναχός, μεταμορφώνεται σε Πατερα Οικουμενικό και υπερασπίζεται την Αγία ημών Πίστη, προλαμβάνοντας τα σχίσματα που προκαλεί η αίρεση και όχι οι απομανκρυνόμενοι από αυτήν. 

Τα Μοναστήρια είναι (μάλλον πρέπει να είναι) Απόρθητα Προπύργια της Ορθοδοξίας, Υπέρμαχοι της Αληθείας και όχι ένοχοι συμπορευτές της αιρέσεως και ανεκτικοί προωθητές της πλάνης.

Ο Μοναχός και το αληθινά Ορθόδοξο Μοναστήρι δεν κοινωνεί με αιρετικούς, δεν μνημονεύει αιρετικό Πατριάρχη. 

Δεν τον υποδέχεται με ροδοπέταλα και επευφημίες αρχηγού παπικού κράτους. 

Ο Μοναχός δεν είναι μοναχός του, φέρει παντού και πάντοτε Χριστό, Χριστόφορος καθίσταται αδιαλείπτως. Τοιουτοτρόπως, ο παρατεινόμενος στο "μοναστικό κατ΄ εικόνα" Χριστός, δεν καταδέχεται να μετέχει μετά Βελίαλ.

Η κάθε Ιερά Μονή, δεν επιτρέπει να απωλεσθεί η Ιερότητά της. 

Ιερότητα σημαίνει Ορθοδοξότητα, μη το ξεχνούμε αυτό. 

Μη ξεχνούμε το μεγαλόσχημο Σταυρό και τον όρκο το μοναστικό που κάναμε. 

Δεν γίναμε μοναχοί "για πάρτυ μας". 

Δεν ασκητεύουμε για προσωπικούς λόγους. 

Δεν υπάρχει κατ' ιδιαν αγιασμός ούτε ιδιωτική θέωσις. Έχουν όλα απαράβατη σχέση και απροσπέραστη εξάρτιση με την Αλήθεια. 

Η δε Αλήθεια ην ο Χριστός. 

Η Αγία μας Ορθοδοξία.

Συγχωρέστε με, ξέφυγα ο ερωτευμένος με την Φιλτάτη και Ωραιοτάτη μας Ορθοδοξία, και επανέρχομαι στην Πίστη Περί Αναστάσεως και Θεότητος Χριστού. 

Ανάστα ο Θεός. 

Σεισμός πραγματικός. 

Τρυγμός οδοντιακός, τρόμος ανατριχιαστικός και φρίξιμο σύγκορμο τοις πάσι. 

Συν τη Αναστάσει, κραυγάζω Ανάστα ο Θεός κρίνων την γήν.

Ποιάν όμως "γην"; 

Στην Παραβολή του Σπορέως, υπάρχει όχι μόνο η καλή και αγαθή γη των Ορθοδόξων, αλλά η πέτρινη, βέβηλη και αιρετική που βλαστάνει ζιζάνια και αγκάθια και καταπατά της Αληθείας τον Σπόρο. 

Ο Θεός έρχεται να κρίνει τους ασεβείς, τους βλασφήμους, τους αιρετικούς και ιδίως, εάν το θέλετε, τους Οικουμενιστές. 

Δεν σχετίζεται με την Μεγάλη, Γενική και Αδέκαστη Κρίση των Πάντων στη Δευτέρα Παρουσία.

Δεν αποκλείω από την κρίση τον αμαρτωλό εαυτό μου αλλά δεν πρόκειται εδώ περί ηθικής κρίσεως. 

Είναι η Πανηγυρική Νίκη της Πίστεως, Είη το Κράτος της Βασιλείας της Αναστάσεως, η Παντοκρατορική Κυριαρχία του Δόγματος της Θεότητος του Χριστού και το Υπερυψούμενο Κέρας των Ορθοδόξων.

Και επανέρχομαι επουσιωδώς εκεί που ακρβώς εξεκίνησα: Το "Ανάστα ο Θεός", δηλώνει αγανάκτιση δογματική, όχι ηθική, αποκαλύπτει αγία οργή, δυσφορία περισσή και ανυποφορία ιερή έναντι της παναιρέσεως του Οικουμενισμού!

Το Γεγονός της Αναστάσεως κυρίως κρίνει τους απιστούντας εις αυτήν και βλασφημούντας αυτήν. Βλάπτει τη φήμη της Αναστάσεως όποιος κηρύττει πως και άλλα μάταια δόγματα σώζουν,  που δεν πιστεύουν στην Ανάσταση, όπως πολλά από τα πλανεμένα και αιρετικά Μέλη του Π.Σ.Ε.

Βλάπτει τη φήμη του Αναστάντος, όποιος πρεσβεύει σωτηριολογική χάρι στους αιρετικούς και δη τους Παπικούς. 

Βλασφημεί και ανασταυρώνει τον Υιό όποιος καταδέχεται να είναι "μέλος" του Βεβήλου και Εωσφορικού αυτού Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών. 

Δεν έπρεπε η Χώρα Αγίων, η Ορθοδοξη Ελλάδα μας "με καμία κυβέρνηση" να είναι ενεργό Μέλος, ισότιμο και ισόκυρο με αυτό το παναιρετικό συναπάντημα πλανών.

Ο Θεός ανασταίνεται να κρίνη, να κατακρίνει και να ανατρέψει αυτές τις βλασφημίες και να κατακρίνει τους διαστρέφοντας και μαγαρίζοντας την Αλήθειάν Του. 

Το Ψαλμικό το ίδιο, επεξηγεί και ερμνηνεύει (διότι η Γραφή ερμηνεύει τον ευατό της) "ότι (διότι) συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι!" 

Ανάστα, λοιπόν, διότι Εσύ έδωκας κληρονομίαν τοις φοβουμένοις το όνομά Σου, Κύριε, συν πάσι τοις αγίοις, αγία κληρονομία την Ορθοδοξία!

Στην Ανάσταση, τέλος (Εγώ Είμί το Τέλος κι' Αρχή) δεν κρινόμαστε για αμαρτίες. 

"Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα!" 

Δεν μιλούμε για παραβάσεις ηθικής αλλά για παραβίαση Δογμάτων και Καταπάτηση Κανόνων. 

Για περιφρόνηση Εντολών και ακύρωση διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων ως Θεαρχικών Οδοδεικτών περί της στάσεώς μας εν καιρώ αιρέσως.

ΠΩΣ εσύ Πατριάρχα μου, θα ομολογήσεις το "Χριστός Ανέστη" στην σύμπασα Οικουμένη όταν καταδέχεσαι να πίπτεις νενεκρωμένος στον Βατικάνειο Άδη ως Πρωθιερέας του Οικουμενισμού;

ΠΩΣ θα ευχηθείς "Χριστός Ανέστη" όταν διαφθείρεις το "ίνα πάντες εν ώσι" και ενώνεσαι με το ψέυδος, την πλάνη και την αίρεση που βλασφημεί αυτήν καθεαυτή την Ανάσταση του Χριστού και την Θεότητά Του;

ΠΩΣ απαιτείς ν' ακούσεις εξ'ημών το "Αληθώς Ανέστη" όταν ανασταυρώνεις τον Υιόν αναγνωρίζοντας σωτηρία στην ετεροδοξία και ετεροδιδασκαλία;

Το "Χριστός Ανέστη" - "Αληθώς Ανέστη" αποτελεί Ομολογία Πίστεως διαχρονική! 

Επειδή όμως εμείς οι Ορθόδοξοι ΔΕΝ έχουμε την ίδια ομολογία με τις άλλες ομολογίες-μέλη του ΠΣΕ, αρνούμαστε να αναταλλάξουμε αυτήν την Αναστάσιμη Ομολογία με τους Οικουμενιστές που προδίδουν την Πίστη στον Αναστάντα Θεάνθρωπο Ιησού! 

Απαρνούμαστε να ανταπαντήσουμε το "Αληθώς Ανέστη" στους διαφθορείς της Αληθείας και βλασφήμους του Χριστού. 

Δεν καταδεχόμαστε να σιγοντάρουμε σα "σιγανοπαπαδιές" την Κοινωνία και Συμπόρευση με την Αίρεση, διό και αποφεύγουμε και απομακρυνόμαστε ΚΑΙ απο τους Σιγονταροοικουμενιστές.

Ο καθένας από μας κρίνεται και κρινόμαστε διαρκώς οι "άγιοι πάντες"... 

Ο καθένας μας, λοιπόν, μην το ξεχάσει: "Ανάστα ο Θεός" τοις πάσι!

 

 

πηγή