Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΝΑΣ ΒΡΑΧΟΣ ΑΡΕΤΗΣ +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΕΝΑΣ ΒΡΑΧΟΣ ΑΡΕΤΗΣ

H  αγία Παρασκευή δεν ήταν μία συνηθισμένη γυναίκα. Ήταν ένα πνευματικό μετέωρο, ένας βράχος αρετής, ακλόνητος μέσα στον ωκεανό της διεφθαρμένης κοινωνίας.
Σ’ αυτήν εφαρμόζουν εκείνα που είπε ο Xριστός, ότι· Aυτός που ακούει τα λόγια μου και τα τηρεί, μοιάζει μ’ ένα σπίτι κτισμένο στο βράχο, που έρχεται η βροχή και οι άνεμοι και οι ποταμοί, πέφτουν επάνω του, μα το σπίτι δεν κλονίζεται (βλ. Mατθ. 7,24 – 25). Kαι η αγία Παρασκευή ήταν βράχος αρετής. Πέσανε πάνω της κύματα αφρισμένα, τα μεγαλύτερα κύματα της ζωής.
Πρώτα – πρώτα έπεσε πάνω της το κύμα της διαφθοράς. Δε γεννήθηκε σε χωριό. Γεννήθηκε στην πιο διεφθαρμένη πόλη, που η αγία Γραφή την ονομάζει Bαβυλώνα του κόσμου για τη διαφθορά της (βλ. Απ. 17,5). Γεννήθηκε στη Pώμη, σ’ ένα προάστιο της Pώμης. Kαι όμως στάθηκε στο ύψος της. Ήταν ένα κρίνο μέσα στον κοπρώνα της κοινωνίας.
Ας τ’ ακούσουμε αυτό  όλοι, που άμα δούμε καμιά γυναίκα να παραστρατεί λέμε· Φταίει η κοινωνία. Nαι, φταίει η κοινωνία, δεν το αρνούμαι. Αλλά φταίει και η ίδια. Δος μου μιά γυναίκα που ν’ αγαπάει το Xριστό σαν την αγία Παρασκευή, και ρίξε την στην πιό διεφθαρμένη κοινωνία. δεν θα μπορέσει κανένα κύμα και κανένας διάβολος να την κλονίσει.
Mόλις έφυγε το ένα κύμα, έπεσε πάνω της άλλο σφοδρότερο, το κύμα της ορφάνιας. Φοβερό το κύμα αυτό. Ωρφάνεψε η αγία Παρασκευή και από πατέρα και από μάνα. Γι’ αυτό είναι προστάτης των ορφανών. Ωρφάνεψε σε ηλικία τέτοια, που τα παιδιά γίνονται έρμαια αδιστάκτων εμπόρων που τα εκμεταλλεύονται. Αλλά και την ορφάνια την κράτησε ψηλά. Eίχε μέσα της μεγάλο πόθο αγιότητος, παρθενικής ζωής και αξιοπρεπείας.
Αλλοίμονο στη γυναίκα που δεν έχει μεγάλους πόθους. ΄Oσο ψηλά και να βρίσκεται, όσα διπλώματα και να έχει, είναι αξιοθρήνητη. Προτιμότερη μια αγράμματη χωριάτισσα, που είναι σαν το κρίνο, σαν τα λουλούδια που φυτρώνουν στα βράχια της πατρίδος μας.
Έπεσαν λοιπόν επάνω της τα κύματα της διαφθοράς και της ορφάνιας, αλλά έμεινε απτόητη. Γι’ αυτό την ονομάζω βράχο. Έπεσε ακόμη επάνω της το κύμα του χρήματος, του πλούτου. Mετά το θάνατο των  ευσεβών γονέων της έμεινε μόνη κληρονόμος στην τεραστία περουσία που της άφησαν.
Kάθε άλλο κορίτσι θα σκεπτόταν διαφορετικά. Θ’ αγόραζε μεταξωτά ρούχα, θα έβγαινε σε χορούς και διασκεδάσεις, θα έτρεχε δεξιά κι αριστερά, θα πήγαινε ταξίδια, θα έκανε όλα τα κέφια της αμαρτωλής ζωής. H αγία Παρασκευή όμως έκανε το αντίθετο. Η συνεχεια εδώ
Mεγάλος πειρασμός το χρήμα. Προτιμότερο να είσαι μια ευλογημένη πτωχούλα. Tρισευλογημένα τα καλυβάκια, παρά τα μεγάλα σπίτια. Γιατί μέσα στις καλύβες κατοικούν διαμάντια, ενώ  μέσ’ στά παλάτια και τα μεγάλα σπίτια κατοικούν πολλές φορές υπερήφανες ψυχές, που δεν τις αγαπάει ο Xριστός.
Έπεσε το χρήμα στα χέρια της αγίας Παρασκευής. Mα έκανε ό,τι και ο άγιος Αντώνιος, που είχε κι αυτός κληρονομήσει τεραστία περιουσία. Mπήκε μια μέρα στην εκκλησία. Tέντωσε το αυτί του κι άκουσε τον παπά, που διάβαζε το Eéαγγέλιο· «Πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς» (Mατθ. 19,21). Nα τα πουλήσεις όλα και να τα δώσεις στους φτωχούς. T’ άκουσε ο Αντώνιος. Kαι δεν είπε· Αυτά τα λέει ο Xριστός για τους άλλους. Αλλά είπε· Για μένα τα λέει. Kαι μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς. ΄Oπως λοιπόν εκείνος άκουσε τα λόγια του Xριστού, έτσι και η αγία Παρασκευή. Kράτησε μόνο ένα μικρό ποσό, και μ’ αυτό έκανε ταμείο μιας αδελφότητος παρθένων ορφανών γυναικών, που ήταν αφωσιωμένες στο κήρυγμα, στη διαφώτιση και στη φιλανθρωπία.
Έπεσαν επάνω στην αγία Παρασκευή τόσα αφρισμένα κύματα. Έπεσε τέλος και το κόκκινο κύμα του αίματος! Ήταν εποχή, που μόνο ν’ ακουγόταν ότι είσαι Xριστιανός, σε συνελάμβαναν. Tην έπιασαν την ώρα που είχε μαζεμένες κοπέλες και τις εδίδασκε. Tην οδήγησαν μπροστά στον κριτή. Tην ερώτησαν· ―Eίσαι Xριστιανή; Απήντησε· ―Kαυχώμαι που είμαι Xριστιανή. ―Σου δίνουμε, της είπαν, τρεις μέρες διορία, για ν’ αρνηθείς το Xριστό. ―Oχι, απήντησε η αγία, δεν χρειάζεται να μου δώσετε προθεσμία· από τώρα είμαι αποφασισμένη να θυσιάσω τη ζωή μου για το Xριστό. Kάντε ό,τι θέλετε.
Kαι άρχισε το μαρτύριό της. Tη ρίξανε σε μπουντρούμι στις φυλακές. Tην χτύπησαν με βούνευρα. Tην έρριξαν σε άγρια θηρία. Tήν έρριξαν μέσα σε καζάνι μb πίσσα και λάδι που εκόχλαζε. Tήν υπέβαλαν σε πολλά είδη μαρτυρίου, αλλά όλα τα νίκησε δια της δυνάμεως του Xριστού.
Tέλος έφτασε η ώρα της. Tην πήγαν μέσα σ’ έναν ειδωλολατρικό ναό με αγάλματα των ψεύτικων θεών. Γονάτισε, έκλεισε τα μάτια της και έκανε μια μυστική προσευχή στο Θεό. Αμέσως έγινε σεισμός. Tα αγάλματα έπεσαν κατά γης και έγιναν κονιορτός.
Ε, δεν υπέφεραν πλέον. Xίλια βάρβαρα χέρια ειδωλολατρών την άρπαξαν, την έσπρωξαν προς τα έξω και την πήγαν στον τόπο της εκτελέσεως. Tο μέτωπό της ακτινοβολούσε σαν τον ήλιο. Γονάτισε, προσευχήθηκε και εéχαρίστησε το Θεό. Tέλος άστραψε το ξίφος του Pωμαίου στρατιώτου. Kαι ενώ η τιμία κεφαλή της έπεφτε κάτω και το αίμα της επότιζε τη γη, η ψυχή της, λευκή σαν περιστέρι, φτερούγισε στους ουρανούς.
Από τότε πόσα χρόνια πέρασαν! Mα όσο υπάρχει κόσμος, το όνομα της αγίας Παρασκευή θα είναι αιώνιο. Γιατί «εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος» (Ψαλμ. 111,6).

* * *

Αδελφοί μου,
H αγία Παρασκευή είναι παράδειγμα για όλους μας. 
Αλλά προπαντός είναι υπόδειγμα εναρέτου βίου και πίστεως για τις γυναίκες και τις νέες. Σ’ αυτή την εποχή της μεγάλης διαφθοράς είναι το υπόδειγμα και ο καθρέπτης της γυναικείας αρετής.
Zούμε σε εποχή Bαβυλώνος, εποχή Αποκαλύψεως, που ο διάβολος εφρύαξε. Προσπαθεί να βλάψει τον κόσμο όλο. Αλλά προπαντός πολεμά με λύσσα για να βλάψει και να μολύνει τα κορίτσια και τις γυναίκες. Θέλει να μην αφήσει κορίτσι αμόλυντο.
Πολεμάει με αισχρά περιοδικά και εφημερίδες.
Εμόλυνε τα κορίτσια μας με τα αισχρά έντυπα, με τους κινηματογράφους, με τις τηλεοράσεις, που είναι σχολεία εγκλήματος και ατιμίας. Tα εμολύνε με τα μικτά λουτρά, με τις αισχρές φωτογραφίες, με τους χορούς της διαφθοράς, με τα πάρτυ. θα φτάσει μέρα, που δεν θα βρίσκεις κοπέλα αγνή. 
Tι θα κάνουμε;
Στα όπλα, αδελφοί μου, στα όπλα! Όχι στα υλικά όπλα, αλλά στα πνευματικά. Πατέρες, μάνες, κοιτάξτε την τιμή των κοριτσιών σας.
Tελείωσα.
 H μάλλον δεν τελείωσα. 
Θέλω πληρωμή. 
Ποια πληρωμή;
 Λεφτά;
 Kαλόγηρος είμαι και σας τα χαρίζω. 
Δεν θα κλείσω την ομιλία, αν δεν ικανοποιηθεί η ψυχή μου.
Θέλετε τα σπιτάκια σας να είναι ευλογημένα και τα κορίτσια σας ασφαλισμένα;
 Σήμερα, της αγίας Παρασκευής, θα σας παρακαλέσω όλους να κάνετε τρία πράγματα. 
Tο πρώτο· 
να πάτε κατ’ ευθείαν στο σπιτάκι σας, να ψάξετε παντού, και όπου βρείτε έντυπα και φωτογραφίες αισχρές, να τα μαζέψετε και ν’ ανάψετε άγια φωτιά και να τα κάψετε όλα. 
Tο δεύτερο· 
σας συνιστώ σήμερα, να πάτε ν’ αγοράσετε το συναξάρι της αγίας Παρασκευής και μια εικόνα της, να την κρεμάσετε, και να πείτε στο παιδί σας· Kόρη μου παιδί μου, να γίνεις σαν την αγία Παρασκευή. 
Kαι το τρίτο ποιο είναι;
 Αφού κάνετε αυτά τα δυό, ν’ ανάψετε ένα κερί γιά τις παραστρατημένες γυναίκες, εκείνες που ζουν μέσα στο βούρκο και στην ατιμία, και να πείτε στην αγία Παρασκευή· Αγία Παρασκευή, εσύ που είσαι κρίνο τ’ ουρανού, βοήθα, οι γυναίκες της Eλλάδος, οι γυναίκες όλου του κόσμου να γυρίσουν κοντά στην Παναγιά, κοντά στο Θεό, κοντά στην Eλλάδα, για να έχουμε όλοι τη σκέπη της αγίας Tριάδος, της οποίας οι ευλογίες είθε να είναι μετά πάντων ημών. 
Αμήν.

† επίσκοπος Αυγουστίνος
(παλαιά ομιλία, εκφωνηθείσα προ του 1967 εις το Xαϊδάρι – Αθηνών)

Ὁμιλία στὴ μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Παρασκευῆς Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ

Πανέορτη πανήγυρη καὶ ἡμέρα πνευματικῆς ἀγαλλίασης ἡ σημερινή, ἀγαπητοὶ  ἀδελφοί, τὴν ὁποία συγκάλεσε καὶ κάθε χρόνο τέτοια ἡμέρα συγκαλεῖ ἡ πανένδοξος ὁσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευὴ ἡ θαυματουργός.

Ἡ 

Ἡ πανθαύμαστη αὐτὴ μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, στὸν ναὸ τῆς ὁποίας μαζευτήκαμε γιὰ νὰ τὴν τιμήσουμε μὲ ὕμνους καὶ ᾠδὲς πνευματικὲς καὶ νὰ δοξάσουμε τὸν Θεό, ποὺ τόσο δοξάζει τοὺς ἁγίους Του, γεννήθηκε σ᾽ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὴ Ρώμη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ εἰδωλολάτρη καὶ διώκτη τῶν χριστιανῶν αὐτοκράτορα Ἀδριανοῦ (117-138). Οἱ γονεῖς της ἦταν ἐνάρετοι χριστιανοί, ὀνομαζόμενοι Ἀγάθωνας καὶ Πολιτεία, καὶ γιὰ καιρό, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀποκτήσουν παιδί, παρακαλοῦσαν γι᾽ αὐτὸ θερμὰ τὸν Κύριο. Καὶ ὁ Θεός, ποὺ ἐκπληρώνει τὸ θέλημα αὐτῶν, ποὺ Τὸν ἀγαποῦν καὶ Τὸν ἐπικαλοῦνται μὲ πίστη, τοὺς χάρισε, ὡς καρπὸ προσευχῆς, μία θυγατέρα, τὴν ὁποία, ἐπειδὴ γεννήθηκε κατὰ τὴν ἡμέρα Παρασκευή, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ εὐλάβεια πρὸς τὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ μας, ὀνόμασαν στὸ ἅγιο Βάπτισμα Παρασκευή.

Ἡ Παρασκευὴ κατέστη σκεῦος ἐκλογῆς καὶ δοχεῖο τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἤδη ἀπὸ τὴν παιδική της ἡλικία. Δὲν ἀγάπησε τὰ παιγνίδια καὶ τὶς παιδικὲς χαρές. Μόνη χαρὰ καὶ ἐντρύφημά της ἦταν νὰ μελετᾶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στὸ σπίτι της, καὶ νὰ μετέχει στὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ στὰ Μυστήρια στὴν Ἐκκλησία. Ἐδῶ νὰ τονίσουμε αὐτό, ποὺ λένε καὶ σύγχρονοι μεγάλοι Γέροντες καὶ φαίνεται στοὺς βίους πολλῶν ἁγίων, τὸ πόσο σπουδαῖο ρόλο διαδραματίζει ἡ ἁγία ζωὴ τῶν γονέων καὶ ἡ προσευχή τους, καὶ μάλιστα ὅταν κυοφορεῖται ἕνα παιδί, στὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος ἀρετῆς καὶ ἁγιότητας τὸ τέκνο τους, ἤδη «ἀπὸ τὴν κοιλία τῆς μητέρας του».

Ὅταν ἦταν περίπου εἴκοσι ἐτῶν ἡ Παρασκευή, πέθαναν οἱ γονεῖς της. Τότε αὐτὴ μοίρασε τὰ πλούτη της στοὺς πτωχοὺς καὶ ἀποσύρθηκε σὲ γυναικεῖο μοναστήρι, γιὰ νὰ λατρεύει ἐκεῖ ἀπερίσπαστα τὸν ἀγαπημένο της Νυμφίο Χριστό. Μετὰ ἀπὸ κάποιο διάστημα ἐνάρετης μοναχικῆς ζωῆς, φλεγόμενη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τῶν σκοτισμένων ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς της, διψῶντας δηλαδὴ νὰ κηρύξει καὶ σ᾽ αὐτοὺς τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ νὰ σωθοῦν, ζήτησε εὐλογία ἀπὸ τὴν ἡγουμένη της καὶ ἄρχισε νὰ περιοδεύει πόλεις καὶ χωριὰ ἐκεῖ στὴν Ἰταλία, σὰν ἄλλος ἀπόστολος, ἐπιστρέφοντας σὲ θεογνωσία πλῆθος εἰδωλολατρῶν. Βλέποντας τοῦτο οἱ Ἑβραῖοι σ᾽ ἐκεῖνα τὰ μέρη, φθόνησαν, καὶ τὴν κατάγγειλαν στὸν νέο αὐτοκράτορα Ἀντωνῖνο τὸν Εὐσεβῆ (138-161).

Ὁ αὐτοκράτορας πρόσταξε καὶ τὴ συνέλαβαν καὶ τὴν ὁδήγησαν μπροστά του. Βλέποντας τὸ θαυμαστό της κάλλος -ἕνα κάλλος, ποὺ αὔξανε ἡ πνευματικὴ ὡραιότητα τῆς ἁγίας της ψυχῆς καὶ ἀκτινοβολοῦσε στὸ πρόσωπό της-, ἔμεινε ἔκθαμβος, καὶ προσπάθησε μὲ κολακεῖες στὴν ἀρχὴ νὰ τὴ μεταστρέψει στὴ γνώμη καὶ τὴν πίστη του.  Καὶ ὕστερα, τὴν ἀπείλησε νὰ τῆς δώσει φρικτὰ βασανιστήρια. Ἀλλ᾽ ἡ Παρασκευή, δυναμωμένη ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, καθόλου δὲν δειλίασε, ἀλλὰ μὲ ἀνδρεία ἤλεγξε τὸν τύραννο καὶ ἀρνήθηκε τὶς βδελυρές του προτάσεις. Γεμᾶτος θυμὸ αὐτός, ἄρχισε τὰ βασανιστήρια: Πρῶτα, πρόσταξε καὶ τῆς φόρεσαν πυρακτωμένη περικεφαλαία. Ὕστερα, τῆς ξερρίζωσαν τὰ στήθη καὶ τὴν ἔριξαν πληγωμένη στὴ φυλακή, μὲ μιὰ ἀσήκωτη πέτρα πάνω στὸ στῆθος της. Ἄγγελος ὅμως Κυρίου ἐμφανίστηκε, σήκωσε τὸν βαρὺ λίθο ἀπὸ ἐπάνω της καὶ θεράπευσε ἐντελῶς τὶς πληγές της.

Τὰ βασανιστήρια τῆς ἁγίας συνεχίσθηκαν τὴν ἑπόμενη: Τὴν ἔριξαν σ᾽ ἕνα καζάνι, ὅπου ἔκαιαν μέσα λάδι καὶ πίσσα. Ἀλλ᾽ ἡ δρόσος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴ διαφύλαξε καὶ πάλιν ἀβλαβῆ, σὲ σημεῖο ποὺ ἀπόρησε ὁ Ἀντωνῖνος καὶ νόμισε πὼς δέν ἔκαιαν τὰ φλογισμένα ἐκεῖνα ὑλικὰ μέσ᾽ τὸ καζάνι.  Γι᾽ αὐτό, πλησίασε καὶ εἶπε στὴν ἁγία νὰ τὸν ραντίσει μ᾽ αὐτὰ στὸ πρόσωπο. Καὶ ὅταν τὸ ἔπραξε ἡ ἁγία, ἀμέσως τυφλώθηκε! Ἄρχισε τότε μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους νὰ φωνάζει καὶ νὰ ἱκετεύει τὴν ἁγία νὰ τὸν θεραπεύσει καὶ νὰ πιστεύσει στὸν Θεό, ποὺ κήρυττε. Γεμάτη ἀνεξικακία ἡ Παρασκευὴ καὶ μιμούμενη τὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ, ποὺ προσευχόταν γιὰ τοὺς σταυρωτές Του, εὐχήθηκε γιὰ τὸν ἀσεβὴ τύραννο, ποὺ ἀμέσως θεραπεύθηκε καὶ πίστεψε στὸν Χριστὸ καὶ βαπτίστηκε μαζὶ μὲ ὅλη τὴ φρουρά του. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπωνομάσθηκε ὁ Εὐσεβὴς (Antoninus Pius).

Ἐλεύθερη πιὰ ἡ ἁγία, ἀφέθηκε νὰ κηρύττει τὸν Χριστὸ καὶ σ᾽ ἄλλες περιοχές, μέχρι ποὺ ξανασυνελήφθη ἀπὸ τὸν διοικητὴ μιᾶς πόλης, ὀνόματι Ἀσκληπιό. Παραδόθηκε ξανὰ καὶ σὲ ἄλλα φρικτὰ μαρτύρια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα διαφυλάχθηκε καὶ πάλιν ἀβλαβὴς μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τέλος ὑπέστη τὸν διὰ ξίφους θάνατο, λαμβάνοντας ἀπὸ τὸν στεφοδότη Χριστὸ τὰ ἀμάραντα στεφάνια τῆς παρθενίας, τῆς ὁμολογίας, τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος καὶ τοῦ μαρτυρίου. Ἐξαιρέτως ἔλαβε τὴν ἰδιαίτερη χάρη νὰ θεραπεύει ὀφθαλμικὲς παθήσεις.

«Τιμὴ Μάρτυρος, μίμησις Μάρτυρος», λέει κάπου ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.  Κι  ἐμεῖς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πρέπει νὰ ἀναλογισθοῦμε τὶς ἀρετὲς τῆς ἁγίας Παρασκευῆς καί, ὅσο μπορεῖ ὁ καθένας μας, νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ τὶς μιμηθοῦμε. Νὰ ξεχωρήσουμε τρεῖς:  Τὴν ἁγνότητα καὶ σωφροσύνη της, τὴ θαυμαστὴ ἀγάπη της στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τὴν ὁδήγησαν στὴν τρίτη, τὴν ἀνδρεία ὁμολογία τῆς Πίστης της. 

Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ ἐσχάτων χρόνων, ποὺ καὶ οἱ τρεῖς αὐτὲς ἀρετὲς τείνουν νὰ ἐκλείψουν: Ψυχράνθηκε ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν στὸν Θεὸ καὶ στὸν πλησίον μας.  Κυριαρχεῖ ἡ ἰδιοτέλεια, ἡ ἀδιαφορία, ἠ ἀσπλαγχνία, ἡ ἀπιστία, ἡ ἀνυποταξία στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀπόρροια αὐτῶν, τὸ βύθισμα τῶν ἀνθρώπων στὴν προσπάθεια νὰ «χαροῦν» τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου τούτου, τὶς σαρκικὲς ἡδονές, νομίζοντας πὼς ἔτσι θὰ γεμίσουν τὸ κενὸ τῆς ψυχῆς τους. Μά, οἱ σαρκικὲς ἡδονὲς μόνο ὀδύνες φέρνουν, ψυχικὲς καὶ σωματικές, καὶ θάνατο ψυχικό, καὶ πολλὲς φορές, κρίμασι Θεοῦ, καὶ σωματικό. Καὶ τέλος, στὶς μέρες μας κυριαρχεῖ ἡ ἔλλειψη διάθεσης νὰ ὁμολογοῦμε μὲ θάρρος τὴν Πίστη μας στὴν καθημερινὴ ζωή, σὰν νὰ ντρεπόμαστε ποὺ εἴμαστε χριστιανοί.

Ἀδελφοί, ἡ μεγαλομάρτυς Παρασκευὴ μᾶς καλεῖ, ἰδιαίτερα σήμερα, στὴ μνήμη της, νὰ μιμηθοῦμε τὸν βίο, τὰ ἔργα της. Νὰ ἀγαπήσουμε ὁλόψυχα τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς μας, νὰ γίνουμε κήρυκες τῆς Πίστης μας σ᾽ αὐτούς, νὰ ζήσουμε μὲ σωφροσύνη καὶ ἐγκράτεια. Ἔτσι, θὰ λάβουμε πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ βοήθεια τῶν ἁγίων μας, καὶ θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἀπολαύσουμε τὴν αἰώνια ζωή, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, στὸν ὁποῖο ἀνήκει, μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τιμὴ καὶ προσκύνηση στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.  Ἀμήν!

Εις την Αγία Αθληφόρο Μεγαλομάρτυρα Παρασκευή

Η αγιωσύνη είναι μαρτυρία Ιησού Χριστού. Οι άγιοι δηλαδή, με το βίο τους και με το θάνατο τους, μιμούνται, μαρτυρούν και επιβεβαιώνουν το θείο πρόσωπο και το απολυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού, που είναι η διδασκαλία του, τα θαύματά του, το Πάθος και η Ανάστασή του. Αύτη η μαρτυρία, καθώς γράφει ο Απόστολος, γίνεται «είτε διά ζωής είτε διά θανάτου». Το ίδιο δηλαδή μάρτυρες είναι και εκείνοι που «ξίφει τελειούνται» και εκείνοι που «εν ειρήνη τελειούνται». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός την μαρτυρία των οσίων ασκητών την ονομάζει «χρονιώτερον και επιπονώτερον μαρτύρων». Αυτό, παράλληλα προς το μαρτύριο του αίματος, είναι το μαρτύριο της συνειδήσεως.

Aλλά στη χορεία των Αγίων της Εκκλησίας είναι πολλοί όχι μόνο όσιοι ασκητές, αλλά και καλλίνικοι μάρτυρες. Αυτοί είναι και λέγονται οσιομάρτυρες. Και τέτοια είναι η αγία οσιομάρτυς Παρασκευή, της όποιας σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη. Η αγία Παρασκευή ήταν από τα περίχωρα της Ρώμης, στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου, δηλαδή στα 138 έως 161. Ο πατέρας της λεγότανε Αγάθων και η μητέρα της Πολιτεία, ήσαν δε και οι δύο ευσεβείς χριστιανοί. Αλλά δεν είχαν παιδιά, γι’ αυτό και προσεύχονταν και παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει ένα παιδί. Ο Θεός άκουσε την προσευχή των ευσεβών γονέων και γέννησαν ένα κορίτσι. Ήμερα Παρασκευή γεννήθηκε το παιδί και Παρασκευή το είπαν.

Με την προσευχή των γονέων της γεννήθηκε η Παρασκευή και με την προσευχή και τη θεοσέβεια τους ανατράφηκε. Όταν ήλθε σε ηλικία, η Παρασκευή ήταν μια ωραιότατη νέα, πίστευε όμως πως η αληθινή ομορφιά της χριστιανής γυναίκας είναι «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος», όπως διάβαζε στην πρώτη επιστολή του αποστόλου Πέτρου. Όταν πέθαναν οι γονείς της, η Παρασκευή μοίρασε την περιουσία της και αφιέρωσε τον εαυτό της στο έργο της ιεραποστολής. Οι Εβραίοι τότε την κατηγόρησαν ότι κηρύττει το Χριστό και ότι προσελκύει πολλούς στην Εκκλησία. Οι Εβραίοι πάντα στάθηκαν και μέχρι σήμερα είναι οι πρώτοι εχθροί της Εκκλησίας· δεν μπόρεσαν ακόμα να καταλάβουν ότι πλανήθηκαν στο πρόσωπο του Μεσσία.

Ο ίδιος ο αυτοκράτορας θέλησε να ανακρίνει την αγία Παρασκευή. Βλέποντας την ωραιότητά της και τη σύνεση, της είπε· «Αν θυσιάσεις στους θεούς, θα κερδίσεις πολλά· αλλιώς θα βασανισθεις». Εκείνη σεμνά και σταθερά του απάντησε- «Δεν θα αρνηθώ ποτέ το Χριστό. Οι θεοί σας είναι είδωλα. Ένας είναι ο αληθινός Θεός, εκείνος που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη». Όταν οι ισχυροί βλέπουν την αδυναμία τους να μεταπείσουν τους ομολογητές, τότε χρησιμοποιούν τη βία κι αρχίζουν τα βασανιστήρια. Φόρεσαν λοιπόν στην κεφαλή της Αγίας πυρωμένη σιδερένια περικεφαλαία, αλλά δεν έπαθε τίποτε. Την έρριξαν σε βρασμένη πίσσα, αλλά και πάλι δεν έπαθε κακό. Κάποιες σταγόνες πίσσας έπεσαν στα μάτια του βασιλιά και τον τύφλωσαν, αλλά η αγία Παρασκευή τον θεράπευσε.

Ο Αντωνίνος ή Μάρκος Αυρήλιος, καθώς μαρτυρεί και η ιστορία, ήταν κατά τα άλλα αγαθός άνθρωπος, γι’ αυτό, όταν είδε το θαύμα, αφήκεν ελεύθερη την Αγία. Έφυγε λοιπόν η Παρασκευή σε άλλη πόλη κι εκεί συνέχισε το ιεραποστολικό της έργο. Αλλά την συνέλαβαν κι εκεί και την οδήγησαν στο Διοικητή. Όταν εκείνος της πρότεινε να αρνηθεί την πίστη της, εκείνη έκαμε το σταυρό της και με θάρρος ομολόγησε το Χριστό. Έξω από την πόλη σε μια σπηλιά κρυβότανε ανήμερο θηρίο. Εκεί λοιπόν έρριξαν την αγία Παρασκευή, αλλ’ όταν το θηρίο πήγε φυσομανώντας να πέσει επάνω της, εκείνη φύσηξε επάνω του και το θηρίο έμεινε νεκρό. Βλέποντας το θαύμα, ο Διοικητής και οι δήμιοι πίστεψαν, κι αφήκαν πάλι ελεύθερη την αγία Παρασκευή.

Ο Ιησούς Χριστός δεν παρέλειψε να πει για τους Αγίους, που στέλνει να κηρύξουν το Ευαγγέλιο και οι άνθρωποι τους διώκουν «από πόλεως εις πόλιν». Αυτό πραγματοποιήθηκε και στην αγία Παρασκευή. Σε άλλη πόλη που έφυγε κι εκεί την έπιασαν και πάλι την ανέκριναν και πάλι εκείνη με παρρησία ομολόγησε το Χριστό. Όταν είδαν πως δεν την έπειθαν για να αρνηθεί το Χριστό, την βασάνισαν πάλι και στο τέλος την αποκεφάλισαν. Στην ορθόδοξη εικονογραφία η αγία Παρασκευή, όπως και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, εικονίζεται να κρατάει σ’ ένα πιάτο τη σφαγμένη κεφαλή της. Και σε μια του ομιλία ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει πως οι άγιοι Μάρτυρες έτσι πρεσβεύουν για μας στο Χριστό, κρατώντας στις παλάμες των τις σφαγμένες κεφαλές των. Αμήν.

(+ Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου, Εικόνες έμψυχοι, Εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 421-423).

Εις την Εορτή της αγίας Παρασκευής Η θαυματουργός Αγία Παρασκευή υπό το Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασσίου κ.κ. Ιεροθέου

Η αγία Παρασκευή τιμάται όχι μόνον από τις γυναίκες εκείνες που φέρουν το όνομά της, αλλά και από όλους τους Χριστιανούς. Αυτό γίνεται ιδιαιτέρως στην Επαρχία μας, αφού υπάρχουν πολλοί ενοριακοί ναοί, αλλά και εξωκκλήσια που τιμώνται στο όνομά της και αυτήν την ημέρα πανηγυρίζουν λαμπρώς.

Ο βίος της αγίας Παρασκευής είναι θαυμαστός. Οι γονείς της ήταν ευσεβείς και ενάρετοι, η γέννησή της έγινε με την επέμβαση του Θεού, η ίδια μεγάλωσε με χριστιανικό τρόπο, διένειμε την περιουσία της στους πτωχούς, έγινε μοναχή, κήρυττε τον Χριστό, τον ομολόγησε και τελικά υπέστη πολλά βασανιστήρια και εμαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού. Έτσι λέγεται οσιοπαρθενομάρτυς.

Υπάρχουν εικόνες που παρουσιάζουν την αγία Παρασκευή να κρατά με τα χέρια της ένα πιάτο μέσα στο οποίο υπάρχουν δύο μάτια. Αυτή η παράσταση αναφέρεται σε ένα θαύμα που επετέλεσε η Αγία. Ένα από τα μαρτύριά της ήταν ότι την έβαλαν μέσα σε ένα πυρακτωμένο λέβητα μέσα στον οποίο υπήρχε καυτό λάδι και αναμμένη πίσσα. Παρά ταύτα η Αγία, με την Χάρη του Θεού, όχι μόνον δεν καιγόταν, αλλά και φαινόταν ωσάν να δροσιζόταν. Ο Βασιλεύς που παρακολουθούσε το μαρτύριο, θαυμάζοντας για το γεγονός αυτό, της είπε να του ρίξη λίγο από το λάδι και την πίσσα για να διαπιστώση εάν είναι καμμένα. Μόλις η αγία Παρασκευή του έρριξε λίγο από αυτά αμέσως τυφλώθηκαν οι οφθαλμοί του. Τότε παρεκάλεσε την Αγία να ικετεύση τον Θεό να του δώση πάλι το φως των οφθαλμών του, πράγμα που έγινε με την προσευχή της. Αυτό το θαύμα μας υπενθυμίζει η συγκεκριμένη εικόνα της αγίας Παρασκευής.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί άρρωστοι, των οποίων πάσχουν τα μάτια, θεωρούν την αγία Παρασκευή ως προστάτη τους και την παρακαλούν να επέμβη θαυματουργικά και να τους θεραπεύση. Οι άγιοι, με την βοήθεια του Θεού, είναι ιατροί των ψυχών και των σωμάτων μας. Σε αυτούς καταφεύγουμε όταν έχουμε διάφορα προβλήματα και ζητούμε την βοήθειά τους. Βέβαια, θεολογικά λέμε ότι δια των αγίων ενεργεί Αυτός ο Ίδιος ο Θεός, αφού οι άγιοι είναι φίλοι και θεράποντες του Χριστού.

Κατ’ επέκταση, η αγία Παρασκευή μπορεί να θεωρηθή και ιατρός των ασθενειών του ψυχικού οφθαλμού που είναι ο νους μας. Πέρα από τον οφθαλμό του σώματος έχουμε και τον οφθαλμό της ψυχής με τον οποίο μπορούμε να δούμε την δόξα του Θεού. Και όπως τα σωματικά μάτια αρρωσταίνουν, έτσι αρρωσταίνει και ο οφθαλμός της ψυχής. Επειδή είναι άρρωστος ο ψυχικός οφθαλμός, γι’ αυτό και είμαστε πονηροί, και δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό. Η αίρεση, η αθεΐα, η άγνοια του Θεού, και πολλές άλλες ψυχικές ασθένειες είναι αποτέλεσμα του ότι πάσχει ο πνευματικός οφθαλμός.

Ο Προφητάναξ Δαυίδ λέγει σε έναν ψαλμό: «φωτιείς μοι το σκότος». Μέσα μας υπάρχει σκότος γιατί τυφλωθήκαμε ψυχικά και δεν μπορούμε να δούμε την δόξα του Θεού. Γι’ αυτό και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προσευχόταν στον Χριστό: «φώτισόν μου το σκότος».

Σήμερα εορτάζουμε και πανηγυρίζουμε την αγία Παρασκευή, που έζησε με τον Χριστό και μαρτύρησε για την δόξα Του. Είναι η προστάτης και όλων εκείνων που έχουν πρόβλημα στα σωματικά τους μάτια, αλλά και όλων μας που έχουμε πρόβλημα με τους ψυχικούς μας οφθαλμούς και δεν μπορούμε να δούμε την αγάπη του Θεού, δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τα πάθη μας, την ανάγκη που έχουν οι διπλανοί μας, αλλά δεν μπορούμε να δούμε και τον τρόπο με τον οποίο θα σωθούμε. Κι αν παρακαλέσουμε την αγία Παρασκευή με πίστη θα μας θεραπεύση.

Εύχομαι σε όλους σας χρόνια πολλά και ευλογημένα. Η αγία Παρασκευή να σας προστατεύη σε όλη σας την ζωή, με την δύναμη και Χάρη του Χριστού.

† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Πηγή

Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀντωνίνου τό φρύαγμα ἀνδρικῶς κατέβαλε.

 Ἀντωνίνου τό φρύαγμα ἀνδρικῶς  κατέβαλε.

Ἕνα τροπάριο τῆς σημερινῆς ἀκολουθίας, πού ἀναφέρεται στήν Ἁγία Παρασκευή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, λέγει ὅτι ἡ Μεγάλη Ἁγία, πού ἑορτάζουμε σήμερα, παρ᾿ ὅτι ἦταν γυναίκα καί μάλιστα νεαρῆς ἡλικίας, ἀνδρικῶς καί γενναίως ἐνίκησε τήν μανία τοῦ αὐτοκράτορα Ἀντωνίνου. Σέ ἄγρια βασανιστήρια τήν ὑπέβαλε, ἀλλ᾿ ἐκείνη πάντοτε σώα καί ἀβλαβής διέμενε. Πολλά ἦταν τά μαρτύριά της. Ἐμαρτύρησε ἐπί τῆς ἐποχῆς τριῶν αὐτοκρατόρων τῆς Ρώμης. Πάντοτε ὅμως νικοῦσε βοηθείᾳ καί ὅπλῳ τοῦ Σταυροῦ ἡ πάνσεμνος.

Ἀπό τά πολλά μαρτύρια ἕνα μόνο θά ἀναφέρουμε σήμερα. Κάποτε τήν ἔβγαλαν ἀπό τήν φυλακή, στήν ὁποία τήν ἔκλεισαν καί τήν ὡδήγησαν στό στάδιο. Ἐκεῖ ἐλευθέρωσαν ἀπό τό κλουβί του ἕναν δράκοντα, ἕνα θηρίο, ἕνα τεράστιο φίδι, γιά νά τήν κατασπαράξει. Ἐκεῖνο μέ ὁρμή πήγαινε κατ᾿ ἐπάνω της, ἀλλά ἡ Ἁγία δέν πτοήθηκε, δέν τά ἔχασε. Σήκωσε τό χέρι της καί σταύρωσε τό θηρίο. Αὐτοστιγμῇ ἐκεῖνο κόπηκε στά δύο, σάν νά τό χτύπησαν μέ μεγάλο καί δυνατό μαχαίρι. Γιά ὥρα χτυπιόταν μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια ὅλων τῶν παρευρισκομένων, ἕως ὅτου ψόφησε.

Αὐτό ἔχει νά μᾶς πεῖ δύο πράγματα, στά ὁποῖα πρέπει νά δώσουμε μεγάλη προσοχή.

1ον. Ἔχουμε ὅλοι μέσα μας θηρία καί φίδια, τά ὁποῖα πρέπει κι᾿ ἐμεῖς νά σκοτώσουμε. Τά πάθη πού φωλιάζουν μέσα μας καί κατατρώγουν τήν ψυχή μας, δέν εἶναι θηρία; Οἱ πολλές ἁμαρτίες, πού τίς ἔχουμε καλά κρυμένες στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς μας καί δηλητηριάζουν τήν ζωή μας δέν εἶναι φίδια φαρμακερά; Θά ἔχετε δεῖ, πιστεύω, ἐκείνη τήν εἰκόνα, πού κάποιος ἐξομολογεῖται γονατιστός μπροστά στόν πνευματικό. Ὅπως ἐξαγορεύει τίς ἁμαρτίες του, φίδια βγαίνουν ἀπό τό στόμα του. Ἤ πάλι τό ἄλλο φυλλάδιο, πού ἔχει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου πρό τῆς ἐξομολογήσεως καί μετά τήν ἐξομολόγηση. Στήν πρώτη περίπτωση ἡ καρδιά εἶναι γεμάτη ἀπό ἄγρια θηρία, ἀρκούδα, λύκο, τίγρι, φίδι, βάτραχο, καμήλα κ.ἄ. Στήν ἄλλη ὅλα ἔχουν φύγει καί λάμπει ἡ καρδιά, ἀστράφτει ἀπό τήν καθαρότητα καί τό φῶς τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά σκοτώσουμε ὅλα τά ἄγρια θηρία, πού φωλιάζουν μέσα μας. Νά καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ,ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Τό 2ο σημεῖο πού πρέπει νά προσέξουμε: Πῶς νίκησε ἡ Ἁγία Παρασκευή; Μέ τό ὅπλο καί τήν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Αὐτό πάλι θέλει νά μᾶς πεῖ, ὅτι πρέπει νά χρησιμοποιοῦμε τόν Τίμιο Σταυρό. Νά σηκώνουμε τό χέρι μας καί νά σχηματίζουμε κανονικά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ στό σῶμα μας. Ἔτσι ἔχουμε ἀσφάλεια καί προστασία. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου γίνεται τεῖχος καί ὀχύρωμα. Γίνεται ἀσπίδα, πάνω στήν ὁποία χτυποῦν τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ καί ἐξωστρακίζονται, γυρίζουν πίσω. Τό τονίζω ὅμως, νά σχηματίζουμε κανονικά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, γιατί αὐτό φοβᾶται ὁ διάβολος. Φρίττει καί τρέμει μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν. Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι δέν ξέρουν νά κάνουν σωστά τόν Σταυρό τους. Κάνουν κάτι ἀκανόνιστα καί ἀκαθόριστα σχήματα, τά ὁποῖα ὁ διάβολος δέν τά φοβᾶται, τά κοροϊδεύει , δέν ἔχουν τήν δύναμη νά μᾶς βοηθήσουν.

Σᾶς ὑπενθυνίζω ἕνα μόνο παράδειγμα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη: Οἱ Ἰσραηλίται ἀφοῦ πέρασαν τήν Ἐρυθρά Θάλασσα, ἐπί σαράντα ἔτη μέσα στήν ἔρημο πολεμοῦσαν μέ διάφορους εἰδωλολατρικούς λαούς. Κάποια φορά πολεμοῦσαν τούς Ἀμαληκίτες. Ὁ Μωϋσῆς προσευχόταν πάνω σ᾿ ἕνα λόφο, μέ ἁπλωμένα τά χέρια, ἔτσι πού σχημάτιζαν σταυρό μέ τό σῶμα του. Συνέβαινε δέ τοῦτο τό παράδοξο: Ὅσο ὁ Μωϋσῆς σχημάτιζε σταυρό, νικοῦσαν οἱ Ἰσραηλίται. Ὅταν κουραζόταν καί τά κατέβαζε, νικοῦσαν οἱ ἐχθροί. Τότε πῆγαν κοντά του δύο νέοι, ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ καί ὁ Ὤρ, οἱ ὁποῖοι κρατοῦσαν τά χέρια του ἁπλωμένα καί ἔτσι νίκησαν οἱ Ἑβραῖοι.

Ἔχοντας αὐτό ὑπ᾿ ὄψη ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει: Ἄν κι᾿ ἐσύ, ἀδελφέ μου, θέλεις νά νικήσεις τόν νοητό Ἀμαλήκ, τόν διάβολο, μή κατεβάζεις τά χέρια σου καί μή λύεις τό νικητικό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Νά σηκώνουμε τά χέρια μας στόν οὐρανό καί νά προσευχώμαστε. Ἄς προσέξουμε ὅμως τά χέρια μας νά εἶναι καθαρά ἀπό ἁμαρτίες, ἀπό ἀδικίες, ἀπό ἐγκλήματα, γιά νά ἀκούει ὁ Θεός τίς προσευχές μας καί νά ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας.

Ἀλλά καί πάλι δέν εἶναι ἀρκετό νά ἔχουμε χέρια καθαρά. Χρειάζεται καί κάτι ἀκόμη, σοβαρό καί σπουδαῖο. Κάποτε κάποιος προσευχόταν στό Θεό καί ὕψωνε τά χέρια του. Κοίταξε, Θεέ μου, τά χέρια μου, ἔλεγε. Εἶναι καθαρά ἀπό ἁμαρτίες. Καί ὁ Θεός τοῦ ἀπάντησε, καθαρά, ναί, ἀλλά ἄδεια. Ὥστε δέν φτάνει μόνο νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία, ἀλλά νά ἐργαζώμεθα καί τό ἀγαθόν. Στήν καρδιά μας νά μή ὑπάρχουν ἀσφαλῶς φίδια, οὔτε θηρία, οὔτε ἀγκάθια, ἀλλά νά εἶναι γεμάτη ἀπό ἀρετές καί καλωσύνες. Ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν, αὐτό ζητάει ὁ Θεός.

Ἄς μάθουμε λοιπόν, νά χρησιμοποῦμε καί νά ἀξιοποιοῦμε τό ὅπλο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Μέ τήν δύναμή του, μέ τίς εὐχές τῆς Ἁγίας ἐνδόξου Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς τῆς ἀθληφόρου καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, θά νικοῦμε σ᾿ αὐτήν τήν ζωή τούς ὁρατούς καί ἀοράτους ἐχθρούς καί θά πορευώμεθα τόν δρόμο πού μᾶς βγάζει στόν οὐρανό. Τοῦτο τό Ξύλον εἰσάγει πάλιν ἡμᾶς εἰς τόν Παράδεισον. Ἀμήν.-

Ο Φλωρίνης ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ σε ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΟΡΕΙΑ από τον αείμνηστο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ!

Οἱ πιστοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης, ποὺ μεγάλωσαν μὲ ὀρθόδοξα κηρύγματα, ἀπό τὸν ἀγωνιστὴ Ποιμενάρχη τους  π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη τρομάζουν μὲ τὴν ἀλλαγὴ πορείας τοῦ σκάφους τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας καὶ φοβοῦνται μὴ χάσουν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη τους.

    Ὁ Μητροπολίτης Θεόκλητος βαδίζει τελείως ἀντίθετο δρόμο ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Γέροντα! Θέλει τὴν φιλία τοῦ κόσμου καὶ  συμπροσεύχεται καὶ συλλειτουργεῖ μὲ παπόφιλους καὶ οικουμενιστάς!!!

   Ἔτρεξε πρῶτος νὰ συμπροσευχηθῆ καὶ νὰ συλλειτουργήση, μετὰ τὴν ληστρικὴ σύνοδο τῆς Κρήτης, μὲ τὸν οἰκουμενικό παναιρετικὸ πατριάρχη!!!

Πηγή

το είδαμε εδώ

Η ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ

Το γεγονός ότι τα Ευαγγέλια είναι γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα, μας δημιουργεί αυξημένες ευθύνες. Όσοι από τους διαπρεπείς επιστήμονες του εξωτερικού θέλουν ν’ ασχοληθούν με την Καινή Διαθήκη, όλοι μαθαίνουν Ελληνικά. Δεν υπάρχει διαπρεπής Καινοδιαθηκολόγος επιστήμων του εξωτερικού, είτε Γερμανός, είτε Γάλλος, είτε Άγγλος, είτε Αμερικανός, είτε ό,τι άλλο θέλετε, που να μην έχει μάθει καλά την Ελληνική γλώσσα. Αν άλλοι λαοί σέβονται τη γλώσσα του Ευαγγελίου, πόσο μάλλον εμείς πρέπει να διατηρούμε την Ελληνική γλώσσα;

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

το είδαμε εδώ

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή Ε΄ Ματθαίου - «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός».

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«ΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ»

 Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για την συνάντησι του Θείου Διδασκάλου Ιησού Χριστού με τους δύο δαιμονιζομένους της χώρας των Γεργεσηνών, που έβγαιναν από τα μνήματα και ήταν «χαλεποί λίαν», επιθετικοί και πολύ επικίνδυνοι για τους περαστικούς.

Διέμεναν στα μνήματα γιατί μισούσαν τους ανθρώπους και τους θεωρούσαν ως εχθρούς των. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θέτει το ερώτημα: «γιατί λοιπόν  οι δαιμονισμένοι αυτοί άνθρωποι κατέφευγαν και διέμεναν στους τάφους; Και απαντά ο ίδιος: Διότι ήθελαν να περάσουν στους πολλούς ένα ολέθριο δόγμα, δηλαδή ότι οι ψυχές  των αποθανόντων γίνονται δαίμονες. Το οποίο,  είθε να μη γίνη ποτέ αποδεκτό, ούτε και μέσα στην σκέψι μας».

Και ο ερμηνευτής Ευθύμιος Ζιγαβηνός, εξηγώντας το γιατί έκραξαν οι δαιμονισμένοι αυτοί άνθρωποι, όταν αντίκρυσαν τον Θεάνθρωπο Κύριό μας, λέγει τα εξής: «Αφού έπεσε πάνω τους η θεϊκή ακτίνα  (του προσώπου του Χριστού), αμέσως τον κατάλαβαν. Και μη μπορώντας να υποφέρουν τη δύναμι αυτής (της θεϊκής ακτίνας) που αόρατα τους έκαιγε, φώναξαν δυνατά λέγοντες: 

«Ποιά σχέσις υπάρχει με μας και με σένα, Ιησού  υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ πρόωρα, πριν από τον καιρό της Παγκόσμιας κρίσεως, για να μας βασανίσης;». Ο ίδιος  ερμηνευτής βάζει στο στόμα των δυό αυτών δαιμονόπληκτων ανθρώπων και τα εξής λόγια  (επεξηγώντας τις κραυγές τους): «Ποιά είναι η δική μας δύναμις μπροστά  στη δική σου; Γιατί  εσύ μεν είσαι φωτιά ασταμάτητη και άσβεστη, εμείς δε χορτάρι που εύκολα καίγεται». Και άλλα ερμηνευτικά  σχόλια εμβαθύνουν πιο πολύ στο νόημα της αγωνιώδους αυτής κραυγής. Το πιο ορθό θα ήταν να έλεγαν: τι κοινό υπάρχει με μας και με σένα; Τίποτε προφανώς δεν μας συνδέει. Εσύ μεν είσαι Υιός  του Θεού. Εμείς όμως  (είμαστε) εχθροί του Θεού, τους οποίους άφησε ελεύθερους στον κόσμο  μέχρι της Κρίσεως της μεγάλης ημέρας, της Δευτέρας Παρουσίας.  Ομολογούν την απελπισία τους και την τρομερή προσδοκία τους και  συγχρόνως φαίνονται να προσθέτουν: Επιθυμού­με να μη έχωμε κάποια σχέσι με σένα, αλλά με τους ανθρώπους, που είναι αιχμάλωτοι στην αμαρτία.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχολιάζοντας τη στάσι των δαιμονισμένων Γαδαρηνών, σημειώνει: «Αόρατα εμαστίζονταν και χειμάζονταν πιο πολύ από την άγρια θάλασσα, με το να ενοχλούνται και να καίγονται και να παθαίνουν τα χειρότερα και μόνο από την παρουσία του Θεανθρώπου.

Οι δαίμονες,  βγαίνοντας με την δύναμι του Χριστού από τα ταλαίπωρα αυτά πλάσματα, ζήτησαν την κυριαρχική άδεια του Χριστού να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων. «Επειδή οι δαίμονες δεν μπορούσαν πια να βλάπτουν τους ανθρώπους, σε όσα αφορούν τους ανθρώπους, στα χρήματα και τα κτήματα, στράφηκαν προς άλλη κατεύθυνσι (στην αγέλη των χοίρων), για να δείξουν τη μανία τους που  έχουν εναντίον μας» (Ζιγαβηνός). Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί και το εξής: «Οι δαίμονες δεν μπορούν ούτε στους χοίρους να εισέλθουν, αν ο Χριστός δεν τους το επιτρέψη». Και συνεχίζει ο Πατήρ: «Αλλά για πιο λόγο γκρέμισαν και φόνευσαν τους χοίρους οι δαίμονες; Έχουν την σπουδή να ρίξουν σε αθυμία τους ανθρώπους σε κάθε τόπο και περίπτωσι και παντού και πάντοτε χαίρουν για την απώλειά τους … Αν δε κάποιος τα εκλάβει  αυτά με αναγωγικό τρόπο, κανένα εμπόδιο δεν υπάρχει. Γιατί η μεν ιστορία είναι αυτή. Πρέπει όμως να γνωρίζη ο καθένας σαφώς, ότι οι άνθρωποι των οποίων η (ακάθαρτη) ζωή μοιάζει  με τη ζωή των αλόγων χοίρων είναι περισσότερο ευάλωτοι στις ενέργειες των δαιμόνων. Και αυτοί που πάσχουν αυτά, επειδή είναι άνθρωποι μπορούν πολλές φορές και να τα ξεπεράσουν. Αν όμως γίνουν χοίροι στη ζωή τους σε όλα, δεν δαιμονίζονται μόνο, αλλά και καταγκρεμίζονται». Και ο Ζιγαβηνός προσθέτει: «Στους χοίρους εφορμούν (οι δαίμονες), δηλαδή σ᾽εκείνους οι οποίοι απερίσκεπτα κυλίονται μέσα στον βόρβορο των ηδονών και τους κατακρεμνίζουν στον γκρεμό, στην απώλεια και καταστροφή».

Στη συνέχεια θα παραθέσουμε ένα περιστατικό  θεραπείας δαιμονιζομένου ανθρώπου από αγίους ανθρώπους της Εκκλησίας μας, έπειτα από θερμή προσευχή και την επίκλησι της θείας δυνάμεως.

«Ο μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου όσιος Παύλος ο Απλούς αξιώθηκε να λάβη το κατά δαιμόνων χάρισμα.

Έφεραν κάποτε στον Μέγα Αντώνιο ένα δαιμονισμένο, με δαιμόνιο φοβερό, που έβριζε και τον ίδιο τον ουρανό. Το πρόσεξε αυτό ο όσιος και λέει:

-Δεν είναι έργο δικό μου να βγάζω δαιμόνια. Τέτοιο χάρισμα έχει ο Παύλος. Τους πήγε λοιπόν στον όσιο Παύλο και του είπε:

-Αββά Παύλε, βγάλε το δαιμόνιο από τον άνθρωπο αυτόν, για να γυρίση υγιής στο σπίτι του.

-Γιατί δεν το βγάζεις εσύ;

-Δεν ευκαιρώ εγώ. Έχω άλλο έργο.

Τους άφησε ο Μέγας Αντώνιος και έφυγε. Ο όσιος Παύλος προσευχήθηκε θερμά και λέει στο δαιμόνιο.

-Είπε ο αββάς Αντώνιος να βγης από τον άνθρωπο αυτόν.

-Δεν βγαίνω, παλιόγερε, απαντά εκείνο.

-Βγες, το είπε ο αββάς Αντώνιος.

Το δαιμόνιο τότε άρχισε να βρίζη και τον Μ. Αντώνιο. Τότε ο όσιος βγήκε από το κελλί του μέσα στο καταμεσήμερο, ανέβηκε σε μια πέτρα πυρωμένη από τον ήλιο και φώναξε:

-Κύριε Ιησού Χριστέ, δεν θα κατεβώ απ᾽αυτήν την πέτρα, δεν θα φάω και δεν θα πιώ τίποτε μέχρι να πεθάνω, αν δεν ελευθερώσης αυτόν τον δούλον Σου.

Πριν τελειώση η προσευχή του οσίου, το δαιμόνιο είχε εξαφανισθή».

(«Χαρίσματα και χαρισματούχοι», τόμος Α´ εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 194-195).

Έπειτα από τα όσα είπαμε για τη συνάντησι και συνομιλία του Ιησού Χριστού και των δύο δαιμονιζομένων, ύστερα από την παράθεσι του διδακτικού λόγου περί μέθης και ηθικής ασυδοσίας και των υποδούλων εις αυτάς και μετά από το περιστατικό που ο άγιος Παύλος με τη δύναμι του Χριστού θεράπευσε τον δαιμονιζόμενο, το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι να επικαλούμαστε τον Πανάγαθο Θεό, ώστε να μας περιθριγκώνη πάντοτε η Θεία Χάρις Του, να μας στερεώνη στην Ορθόδοξη Πίστι και παράδοσι και να μας περιφρουρή από τις επιθέσεις, την επήρεια και την αιχμαλωσία στα πονηρά πνεύματα και να μας καταξιώση ώστε, να λέγωμε μέσα από την καρδιά μας τα αθάνατα υμνολογικά λόγια της Θείας Λειτουργίας: «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός Αμήν».

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος,15/07/2016

Πηγή

«Ἐπιθυμία καλοῦ ἔργου»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου

 πατρός ∆ιονυσίου Τάτση

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώµατος εἶναι σχεδὸν κοινὴ σὲ ὅλους τοὺς ἄγαµους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι κατέχουν τὸ πτυχίο τοῦ θεολόγου. Αὐτὸ τὸ βλέπουµε στὴν προθυµία τους, ἀλλὰ καὶ ἀνυποµονησία τους, νὰ ἐγγραφοῦν στὸ σχετικὸ κατάλογο. Ἡ ἐπιθυµία προφανῶς πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ πολλὰ οὐσιαστικὰ προσόντα καὶ ὄχι ἀπὸ µερικὰ τυπικὰ προσόντα.

Μόνο τότε µποροῦµε νὰ ποῦµε ὅτι ὁ ὑποψήφιος καλὸ ἔργο ἐπιθυµεῖ. Εὔχοµαι οἱ περισσότεροι ὑποψήφιοι νὰ ἀνήκουν σ’ αὐτὴ τὴν κατηγορία. Ἡ πραγµατικότητα ὅµως δείχνει τὸ ἀντίθετο. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικό. Χωρὶς νὰ γενικεύω ἤ νὰ ὑπολογίζω ποσοστά, βλέπω ὅτι πολλοὶ κληρικοὶ ἐπιθυµοῦν τὸ ἀξίωµα τοῦ ἐπισκόπου, ἐνῶ εἶναι ἠθικὰ ἐρείπια καὶ δὲν ἔχουν καµιὰ ἐµπειρία πνευµατικοῦ ἀγώνα. Εἶναι ὅµως ὑπερβολικὰ φιλόδοξοι καὶ ἔχουν ἐξασκηθεῖ στὴν ὑποκρισία. Γι’ αὐτὸ καὶ τελικὰ πετυχαίνουν τὸ σκοπό τους.

Εἶναι ἱερὸ καθῆκον τῶν ἐκλεκτόρων δηλ. ὅλων τῶν µελῶν τῆς ἱεραρχίας, νὰ εἶναι προσεκτικοὶ ἀπέναντι στοὺς ὑποψήφιους, νὰ εἶναι βέβαιοι γιὰ τὴν ἀξιοσύνη τους και νὰ µὴ ὑπολογίζουν τὶς ὑποδείξεις τοῦ ἀρχιεπισκόπου, ποὺ συνήθως θέλει νὰ ἐκλέγονται γνωστά του πρόσωπα, ἀδιαφορώντας ἄν εἶναι ἄξια καὶ προετοιµασµένα γιὰ τὸ ὑψηλὸ ἀξίωµα τῆς...

ἀρχιερωσύνης. Ὑπάρχουν βέβαια καὶ οἱ λίγες ἐξαιρέσεις. Ὅµως ἡ ἐµπειρία ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν ἐκλεκτόρων ἄγεται καὶ φέρεται ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο. Αὐτὸ σηµαίνει ὅτι στὴν Ἐκκλησία δὲν λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστηµα καὶ βέβαια οὔτε τὸ Ἅγιο Πνεῦµα καθοδηγεῖ τοὺς ἐκλέκτορες. Ὅσα ἀντίθετα λέγονται δὲν ἔχουν καµιὰ ἀξία. Εἶναι προκλητικὰ καὶ ὑποκριτικά. ∆υστυχῶς, συνηθίσαµε αὐτὴ τὴν ἀπαράδεκτη τακτικὴ ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων καὶ ὅποιος τὴν ἀµφισβητεῖ θεωρεῖται ἀσεβής! Ὅµως ἡ ἀσέβεια βρίσκεται ἀλλοῦ. Βρίσκεται στοὺς πειθαρχικοὺς καὶ «εὐσεβεῖς», οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦν ἰδιοτελῶς, ἀφοῦ περιµένουν ἀπὸ τὴν εὔνοια τοῦ ἀρχιεπισκόπου τὴν πραγµατοποίηση τῶν ἐπιθυµιῶν καὶ τῶν ὀνείρων τους.

Ἄς ἐπιστρέψουµε ὅµως στὸ θέµα µας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Α΄ πρὸς Τιµόθεον ἐπιστολή του περιγράφει τὰ προσόντα ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ὁ ἐπίσκοπος καὶ κατ’ ἐπέκταση κάθε λειτουργὸς τῆς Ἐκκλησίας. Πρέπει νὰ εἶναι ἀκατηγόρητος, νηφάλιος, συνετός, εὐπρεπής, φιλόξενος, καλὸς δάσκαλος, ὄχι φίλος τοῦ οἴνου, νὰ µὴ εἶναι βίαιος καὶ αἰσχροκερδὴς ἀλλὰ ἐπιεικής, εἰρηνικὸς καὶ ἀφιλοχρήµατος. Ἐπίσης νὰ µὴ εἶναι καινούριος στὴν πίστη, γιὰ νὰ µὴ τὸ πάρει ἐπάνω του καὶ καταδικαστεῖ, ὅπως ὁ διάβολος. Ἀκόµα πρέπει νὰ ἔχει καλὴ φήµη κι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ µὴ ἐξευτελιστεῖ καὶ πέσει ἔτσι στὴν παγίδα τοῦ διαβόλου (γ΄ 2-7).

Ὅλα τὰ ἀνωτέρω προσόντα πρέπει νὰ ὑπάρχουν στὸν ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια θὰ ἐµπνέει τοὺς κληρικούς, τοὺς µοναχοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ τὰ ἀποκτήσουν κι ἐκεῖνοι γιὰ νὰ ἀκολουθοῦν σταθερὰ τὰ βήµατα τοῦ πνευµατικοῦ τους πατέρα.

Ὅταν δὲν συµβαίνει αὐτό, τὰ προβλήµατα εἶναι πολλὰ καὶ δυσεπίλυτα. Τὰ σκάνδαλα ἐπίσης θὰ εἶναι καθηµερινὰ καὶ ὁ κόσµος θὰ ἀποµακρύνεται σταδιακὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ µεγάλη ἀπώλεια, ποὺ δύσκολα ἀναπληρώνεται. Ἐὰν δὲ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ἕνας ἐπίσκοπος µπορεῖ νὰ µείνει σὲ µιὰ µητρόπολη δύο, τρεῖς καὶ περισσότερες δεκαετίες -µέχρι τὸ θάνατό του δηλαδή, ἀφοῦ εἶναι ἰσόβιος- φαντάζεται τί πρόκειται νὰ συµβεῖ καὶ πόσο δύσκολη θὰ εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ διαδόχου του νὰ βελτιώσει τὴν κατάσταση καὶ νὰ ξαναφέρει τὸ λαὸ στὴν Ἐκκλησία! Καὶ κάτι ἀκόµα ἐπίσης ἀνησυχητικό. Ἕνας ἀπρόσεκτος, γιὰ νὰ µὴ πῶ ἀνάξιος, ἐπίσκοπος χειροτονεῖ συνήθως ἀνθρώπους τῆς ἴδιας νοοτροπίας καὶ τοῦ ἤθους, οἱ ὁποῖοι δύσκολα ἀλλάζουν τρόπο ζωῆς καὶ ἀκόµα πιὸ δύσκολα ἀποκτοῦν ἱερὸ ζῆλο, γιὰ νὰ ἐργαστοῦν ὡς ἀληθινοὶ ποιµένες.

Ἡ ἐκλογὴ ἑνὸς ἐπισκόπου εἶναι πολὺ σοβαρὸ θέµα καὶ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ τὸ ἀντιµετωπίζει µὲ ἰδιαίτερη εὐαισθησία. Οἱ ἐκλέκτορες µητροπολίτες ἔχουν µεγάλη εὐθύνη καὶ πρέπει νὰ ἐκλέγουν τοὺς ἄξιους καὶ ὄχι τοὺς γνωστοὺς καὶ φίλους. Μεγαλύτερη εὐθύνη ἔχει ὁ ἑκάστοτε ἀρχιεπίσκοπος, ποὺ ἐπηρεάζει εὔκολα τοὺς ἐκλέκτορες καὶ τοὺς προτείνει τὸν ἐκλεκτό του, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρεται ἐὰν ἔχει τὰ προσόντα ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ὀρθόδοξος Τύπος, 22/7/2016

Πηγή

Τι συμβαίνει με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο;

Είχαμε γράψει από τη μέρα που έγινε η Σύνοδος στην Κρήτη,ότι ο Βαρθολομαίος θα υποστεί τις συνέπειες των εμμονών του για τον Οικουμενισμό.Σήμερα η εφημερίδα ΜΑΚΕΛΕΙΟ κυκλοφορεί με την είδηση ότι υπάρχει ανθρωποκυνηγητό από τον Ερντογαν για να τον βρει, μετά την αποκάλυψη των σχέσεων Γκιουλέν-Βαρθολομαίου.Ηξερε για το πραξικόπημα και την κοπάνησε....Δεν θα γυρίσει πίσω....Δολοφονική η αποκάλυψη των Ρώσων για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.Περιμένουμε νεότερη ενημέρωση επί του θέματος.

Την κοπάνησε από την Πόλη ο Βαρθολομαίος. Ανθρωποκυνηγητό για να του πάρουν το κεφάλι. Οι Ρώσοι “δίνουν στεγνά” τον Πατριάρχη ως φίλο του Γκιουλέν. To χάσαμε το Πατριαρχείο

http://www.makeleio.gr/?p=685045