ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ!

«Ἀσφαλῶς, χωρίς τόν Χριστό, χωρίς τό Πνεῦμα τό Ἄγιο, δέν μποροῦμε νά δοῦμε τήν ἁμαρτία μας. Στήν πραγματικότητα ὀφείλουμε νά διαβάζουμε κατά τή διάρκεια ὅλου τοῦ ἔτους τήν προσευχή τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου: “Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης (μετανοίας, κατανύξεως, ὑπακοῆς) χάρισαί μοι... Δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα”» (Όσιος Σωφρόνιος Αθωνίτης (του Έσσεξ), Οἰκοδομώντας τόν Ναό τοῦ Θεοῦ, τόμ. Β΄, σελ. 68).

Στην αυτογνωσία που συνιστά το αδιάκοπα ζητούμενο από τον άνθρωπο επικεντρώνει την προσοχή μας ο μεγάλος Γέροντας όσιος Σωφρόνιος ο Αθωνίτης. Μ’ αυτήν δεν παλεύει σύμπασα η προβληματιζόμενη ανθρωπότητα σε όλους τους αιώνες; Τι είναι ο άνθρωπος! Για να δηλωθεί ότι δεν είμαστε όντα που απλώς βρεθήκαμε σε έναν κόσμο ακατανόητο και εν πολλοίς και αυτόν άγνωστο, αλλά όντα που διαρκώς ψάχνουμε την ταυτότητά μας, τις ρίζες μας, τον σκοπό μας, μ’ έναν λόγο το νόημα της υπάρξεώς μας. Και ποιο το αποτέλεσμα της αναζητήσεως αυτής; Χάος στην κυριολεξία. Ανάλογα με τις προϋποθέσεις της κάθε θρησκείας, της κάθε φιλοσοφίας, της κάθε ιδεολογίας έχουμε και τον αντίστοιχο «ορισμό» περί ανθρώπου. Και δικαιολογημένα: για τη χριστιανική πίστη μας η αμαρτία στην οποία περιέπεσε ο άνθρωπος μετά την εκ Θεού πλάση του σκοτείνιασε τον νου και τις δυνάμεις του, οπότε έκτοτε βρίσκεται στην αναζήτηση του φωτός μέσα στο σκοτάδι!

Μα η πίστη αυτή από την άλλη μάς ανοίγει το παράθυρο της θέας όχι μόνο της δικής μας, των ανθρώπων, πραγματικότητας αλλά και του ίδιου του Θεού μας. Τι είμαστε οι άνθρωποι; Πλάσματα του Θεού, δημιουργημένα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Εκείνου»! «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν  και καθ’ ομοίωσιν». Και πιο συγκεκριμένα: «Έλαβε χώμα από τη γη ο Θεός και έπλασε τον Αδάμ και φύσηξε στο πρόσωπό του πνοή ζωής και έγινε ο άνθρωπος ζωντανή ύπαρξη». Υλικό και πνευματικό ον λοιπόν ο άνθρωπος, με σώμα και ψυχή που ζωοποιούνται από το Πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτό και ενώ πατάει γη ο άνθρωπος διαρκώς στρέφεται νοσταλγικά προς τα Ουράνια. Χωρίς Θεό δεν μπορεί να ζήσει. Χωρίς Θεό το μόνο που «κερδίζει» είναι ο θάνατος. Κι αυτόν πράγματι κέρδισε μετά την ανυπακοή του προς τον Δημιουργό του. «Διά της αμαρτίας ο θάνατος».  

Μα ήλθε ο Δημιουργός του στη γη και έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού. Και πήρε τον άνθρωπο και τον ενσωμάτωσε στον εαυτό Του, καθαρίζοντάς τον και ανοίγοντάς του και πάλι την κλεισμένη λόγω της αμαρτίας μεγαλειώδη προοπτική του: τη θέωσή του. Ο άνθρωπος μετά τον Χριστό μπορεί να δει και πάλι ποιος είναι, να έχει ταυτότητα, να έχει νόημα στη ζωή του! Και τι καταλαβαίνει λοιπόν ο εν Χριστώ αυτός άνθρωπος; Ότι αποτελεί «μίμημα Χριστού». Και χωρίς Αυτόν περιπίπτει και πάλι στο σκοτάδι και στη νέκρωση. Ό,τι μπορεί να κάνει, να πει και να σκεφτεί, για να είναι μέσα στη φυσιολογία του πια πρέπει να είναι εν Χριστώ, καρπός της ένωσής του με Εκείνον. Το απεκάλυψε ο Ίδιος ο ενσαρκωθείς Δημιουργός: «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε». Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε δηλαδή χωρίς Χριστό είναι οι αμαρτίες μας. Ακόμη και ό,τι θεωρείται σπουδαίο και σοφό και ρωμαλέο για τον κόσμο και τον άνθρωπο: κάθε κατάκτηση επιστημονική και τεχνολογική και κάθε φύσεως, χωρίς Εκείνον «όζει» αλαζονείας και υπερηφάνειας, που το επόμενο βήμα του είναι η με πάταγο πτώση. Τα όπλα και οι βόμβες και οι αστρονομικές κατακτήσεις δεν το επιβεβαιώνουν καθημερινά; «Κατορθώματα» του ανθρώπου που στοχεύουν στην κυριαρχία των ισχυρών και την ταλαιπωρία και την εξουδένωση των αδυνάμων. Ο σοφός λόγος της αρχαιότητας πράγματι επισημαίνει την αλήθεια αυτή: «Κάθε επιστήμη και γνώση χωρισμένη από την αρετή δεν είναι σοφία αλλά πονηρία και πανουργία».

Γιατί τα θυμόμαστε αυτά; Διότι δίνει την αφορμή ο άγιος Σωφρόνιος με τη σοφή εμπνευσμένη από τον Θεό παρατήρησή του: «χωρίς τον Χριστό και το άγιον Πνεύμα δεν μπορούμε να δούμε την αμαρτία μας». Όχι να δούμε κάτι πολύ βαθύ και μακρινό μας, αλλά τη «χειροπιαστή» αμαρτία μας. Γιατί όλοι μας, όποιοι κι αν είμαστε και όπου κι αν ζούμε, αμαρτάνουμε καθημερινώς και αδιαλείπτως. «Πολλά πταίομεν άπαντες». Κι «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Δεν σκεπτόμαστε πονηρά; Δεν λέμε πράγματα ανούσια και προσβλητικά; Δεν συμπεριφερόμαστε συχνά άδικα και προκλητικά χωρίς την πρέπουσα αγάπη; Κι όμως κι αυτά μας… διαφεύγουν! Και μας διαφεύγουν όχι γιατί πράγματι δεν τα καταλαβαίνουμε, αλλά γιατί δεν μπορούμε να τα εντάξουμε μέσα στο ορθό πλαίσιο: της σχέσεως με τον Θεό μας. Προκαλούμε και πληγώνουμε για παράδειγμα τον συνάνθρωπό μας, και δεν βλέπουμε ότι έτσι καθορίζουμε οι ίδιοι τη σχέση μας με τον Θεό μας. «Αμαρτάνοντες εις τον αδελφόν εις Χριστόν αμαρτάνετε». Λοιπόν και στο πιο εξώφθαλμο και προφανές αποδεικνυόμαστε ολότελα τυφλοί!

Ο Χριστός με το άγιον Πνεύμα Του φωτίζει τη συνείδησή μας για να δούμε σωστά τον εαυτό μας, να δούμε τα λάθη μας, να τα αξιολογήσουμε ως αμαρτίες, να μπορούμε να μετανοήσουμε, να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς τον Θεό και της αποκαταστάσεώς μας. Μπροστά στον Θεό με τη χάρη Του ανοίγουν τα μάτια μας. Σαν την ακτίνα του φωτός στο σκοτεινό δωμάτιο που αποκαλύπτει το τι υπάρχει σ’ αυτό με τις ακαθαρσίες του, που έλεγε και ο άγιος Πορφύριος. Ζούμε, μπορούμε να ζήσουμε σ’ έναν βαθμό ό,τι υπήρξε συγκλονιστική εμπειρία του προφήτη Ησαΐα, όταν εν χάριτι βρέθηκε ενώπιον της μεγαλειότητας του Θεού. Και τότε ένιωσε πόσο μικρός και αμαρτωλός ήταν! Κι αυτό υποδεικνύει και ο άγιος Σωφρόνιος, μνημονεύοντας και επιβεβαιώνοντας τον λόγο του με την αναφορά και στον άγιο της Σαρακοστής, Εφραίμ τον Σύρο: «Δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου», δώσε μου ως δωρεά, Κύριε, να βλέπω τα πταίσματά μου και να μη κατακρίνω για τον λόγο αυτόν τον αδελφό μου.

Για να γίνει όμως αυτό, να μπορούμε να βρισκόμαστε στο χαρισματικό αυτό επίπεδο ορθής οράσεως του εαυτού μας, απαιτείται να βρισκόμαστε πάντοτε στην ένταση του πνευματικού αγώνα, δηλαδή του αγώνα απομακρύνσεώς μας από κάθε τι κακό και πονηρό και στροφής και προσανατολισμού μας σε κάθε τι αγαθό και ενάρετο – ό,τι επίσης προβάλλει με την προσευχή ο άγιος Εφραίμ: «πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μου δίνεις. Χάρισέ μου όμως πνεύμα σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης». Έχουμε την εντύπωση ότι κάθε εχέφρων πιστός άνθρωπος θα προσυπέγραφε αμέσως την πρόταση του αγίου Σωφρονίου. Η προσευχή του αγίου Εφραίμ πρέπει να είναι ενταγμένη μέσα στις καθημερινές προσευχές μας, όλου του χρόνου και όχι μόνο στην ευλογημένη περίοδο της Σαρακοστής.

πηγή

Σύντομα κηρύγματα στους χαιρετισμούς της Παναγίας-Ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο

 

 Σύντομα κηρύγματα στους χαιρετισμούς της Παναγίας. Σε ελάχιστα αντίτυπα μόνο από τον Συγγραφέα. 

Αποστέλλεται δωρεάν  και σε ηλεκτρονική μορφή

 στο e-mail.

Περισσότερες πληροφορίες pater9870@gmail.com

το μεταφέρουμε από εδώ

Σκανδαλώδης ἀντιπαράθεσις

 

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ ἀντιπαράθεση τῶν Μητροπολιτῶν μὲ τοὺς ἱερεῖς τους εἶναι ἕνα μεγάλο σκάνδαλο. Οἱ πρῶτοι ἀμφισβητοῦν τοὺς δεύτερους, ὡς πρὸς τὴ διαχείριση τοῦ ἱεροῦ χρήματος! Τὰ θέλουν ὅλα δικά τους καὶ σοφίζονται τρόπους ἐλέγχου καὶ ἀφαίμαξης τοῦ περιεχομένου τῶν παγκαρίων τῶν ναῶν. Τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας τῶν Μητροπολιτῶν αὐτῶν εἶναι ἀκόρεστο. Ὅσα νὰ τοὺς δώσεις δὲν ἱκανοποιοῦνται. Συνήθως ἀνήκουν στὴ νέα γενιά, ἔχουν πολλὲς προσωπικὲς ἐπιθυμίες, καταδυναστεύονται ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα... καὶ κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὴν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ὅτι μητρόπολη εἶναι μόνο τὸ μέγαρο καὶ τὰ γραφεῖα, ἐνῷ τὶς ἐνορίες τὶς βλέπουν ὡς ἀνεξάντλητες πηγὲς ἐσόδων! Περιφρονοῦν τὶς ὅποιες δραστηριότητες ἔχουν καὶ ἀδιαφοροῦν, γιὰ νὰ καλύψουν τὶς λειτουργικὲς ἀνάγκες τῶν ναῶν, ἀλλὰ καὶ πολλὲς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἐνοριτῶν τους. Οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες ἔχουν ἔμμονη ἰδέα τὴν αὔξηση τῶν εἰσφορῶν ἀπὸ τοὺς ναοὺς καὶ τὶς συχνὲς ἐφ’ ἅπαξ χορηγίες, γιὰ νὰ ἐνισχύεται τὸ ἔργο τους, τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς εἶναι ἀνύπαρκτο καὶ ὅταν μιλοῦν γι’ αὐτὸ στοὺς πιστούς, χωρὶς ντροπὴ καὶ χωρὶς ἀξιοπρέπεια, τὸ μόνον ποὺ πετυχαίνουν εἶναι ἡ πρόκληση καὶ ὁ σκανδαλισμός.

Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι τὴ Μητρόπολη τὴν ἀποτελεῖ ὁ Μητροπολίτης, οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ πιστοί. Δηλαδὴ τὸ ποίμνιο καὶ οἱ ποιμένες. Εἶναι ἐσφαλμένη ἡ ἀντίληψη ὅτι μοναδικὸς ἐκκλησιαστικὸς ἄρχοντας εἶναι ὁ Μητροπολίτης καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι πρέπει νὰ ἔχουν δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντί του καὶ ὅταν τὰ λάθη του καὶ τὰ σκάνδαλά του εἶναι πασίγνωστα! Ἂς περιγράψουμε ὅμως τὴν πραγματικότητα. Οἱ Μητροπόλεις εἶναι δημόσιες ὑπηρεσίες. Οἱ Μητροπολίτες εἶναι μισθωτοὶ τοῦ δημοσίου, ὅπως καὶ οἱ ἐργαζόμενοι ὡς μόνιμοι ὑπάλληλοι. Τὸ κράτος ἐπιπλέον ἀποσπᾶ καὶ ὑπαλλήλους ἀπὸ τὸ δημόσιο, γιὰ νὰ ἐργαστοῦν στὰ γραφεῖα καὶ μάλιστα μετὰ ἀπὸ ἐπιλογὴ τῶν Μητροπολιτῶν. Τελικὰ τὰ λειτουργικὰ ἔξοδα τῆς Μητρόπολης εἶναι ἐλάχιστα. Ἂν τὰ συγκρίνουμε μὲ τὰ λειτουργικὰ ἔξοδα ἑνὸς ἐνοριακοῦ Ναοῦ μιᾶς πόλης, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ ἐνορία ἔχει περισσότερα ἔξοδα, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ καλύπτει μὲ τὸν ὀβολὸ τῶν ἐκκλησιαζομένων!

Εἶναι λάθος, ὅπως προαναφέραμε, ἕνας Μητροπολίτης νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῶν ἐνοριῶν καὶ νὰ περιφρονεῖ τοὺς ἐφημερίους, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται μὲ φόβο Θεοῦ καὶ χωρὶς αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει ἔργο στὴ Μητρόπολη. Μόνος του ὁ Μητροπολίτης εἶναι παντελῶς ἀδύναμος, ἀλλὰ καὶ ἀξιολύπητος καὶ ἂς κρατάει «ποιμαντικὴ» ράβδο ἐκφοβισμοῦ.

Ὁ Μητροπολίτης πρέπει νὰ εἶναι στοργικὸς ἀπέναντι στοὺς ἱερεῖς του. Νὰ ἀναγνωρίζει τὸ ἔργο τους, νὰ ἔχει εὐγένεια καὶ νὰ εἶναι ἀξιοπρεπής. Καὶ στὴν περίπτωση ποὺ κάποιος ἱερέας εἶναι ὀκνηρὸς καὶ ἀνάξιος, μὲ ἀγάπη θὰ τὸν ἀντιμετωπίσει, θὰ τὸν συμβουλέψει σχετικὰ καὶ μὲ ἀγάπη, ἂν χρειαστεῖ, θὰ τὸν τιμωρήσει. Ποτὲ ὅμως δεσποτικὸς πέλεκυς παντοῦ. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ εἶναι μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς, ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἴχνος ἀρετῆς σὲ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

Ἂς ἐπανέλθουμε ὅμως στὸ θέμα τῆς διαχείρισης τοῦ ἱεροῦ χρήματος. Οἱ ναοὶ δὲν ἔχουν σταθερὰ ἔσοδα. Αὐτὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐκκλησιαζομένων καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ ἔχουν οἱ πιστοὶ στὰ ἐκκλησιαστικὰ συμβούλια. Ὅταν οἱ ὑπεύθυνοι κληρικοὶ εἶναι ἐνάρετοι, ἔχουν ἐξασφαλισμένη τὴν ἀγάπη τῶν ἐνοριτῶν τους, ποτὲ δὲν λείπουν τὰ χρήματα καὶ τὰ ὅποια ἔργα γίνονται, ὁλοκληρώνονται. Ὅπως καὶ τὰ ἱδρύματα εὔκολα ἐξασφαλίζουν τὰ ἔξοδά τους. Οἱ προσφορὲς τῶν πιστῶν εἶναι μόνιμες, θὰ λέγαμε. Ὅταν ὅμως δὲν ὑπάρχει ἐμπιστοσύνη στοὺς κληρικούς, ὅλα ἀνατρέπονται. Σταματάει κάθε προσφορὰ καὶ ἂς εἶναι ἀδιάκοπες οἱ ἐκκλήσεις.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς Μητροπολίτες. Ὅταν δὲν ἔχουν τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ, ὅταν εἶναι ἀπωθητικοί, ὅταν ἔχουν κοσμικὸ φρόνημα καὶ συνευφραίνονται μὲ τοὺς ἄρχοντες τῆς ἐφήμερης κοσμικῆς ἐξουσίας -οἱ ὁποῖοι στὴν πλειονότητά τους δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία- δὲν ὑπάρχουν προσφορές. Τὸ ἀνώτερο ἀξίωμα τῆς ἀρχιεροσύνης, ὅταν εἶναι ἀδειανό, δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ κατέχει δὲν ἔχει πνευματικότητα καὶ ἀρετές, δὲν ἐμπνέει, ἀντίθετα σκανδαλίζει. Προφανῶς δὲν ἐμπνέει οὔτε καὶ τοὺς ἐφημέριους, οἱ ὁποῖοι παρὰ τὶς ἀπειλές, τὶς τιμωρίες καὶ τοὺς ἐκβιασμούς, δὲν ἐμπιστεύονται τὶς προσφορὲς τῶν πιστῶν στὰ χέρια τοῦ Μητροπολίτη, ποὺ εἶναι φιλόδοξος καὶ ἐπιδιώκει μόνο τὴν προβολή του, ἀδιαφορώντας στὸ τί συμβαίνει ἔξω ἀπὸ τὸ μέγαρο, στὸ ὁποῖο ἀναπαύεται μακαρίως.

Οἱ νέοι Μητροπολίτες δέχονται εὐχαρίστως τὶς προσφορὲς ποὺ τοὺς κάνουν κοσμικοὶ ἄνθρωποι καὶ ἀδιαφοροῦν ἂν προέρχονται ἀπὸ ἁμαρτωλὲς πηγές. Μάλιστα ἐπαινοῦν καὶ βραβεύουν δημοσίως τοὺς χορηγούς τους, κάτι ποὺ εἶναι ἀπαράδεκτο καὶ σκανδαλίζει τοὺς πιστούς.

Κλείνοντας, πρέπει νὰ θυμίσω τὴν τακτικὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος ἦταν ὄντως ἀκτήμων. Ὅταν τοῦ ἔστελναν χρήματα, ἄλλοτε τὰ ἐπέστρεφε στοὺς ἀποστολεῖς καὶ ὅταν δὲν τοὺς γνώριζε, τὰ διέθετε στοὺς φτωχούς, ὅσο τὸ δυνατὸ πιὸ γρήγορα, γιατί τοῦ ἀνέτρεπαν τὸ πνευματικό του πρόγραμμα. Δὲν ἤθελε νὰ σκέφτεται τὰ χρήματα καὶ ποῦ πρέπει νὰ τὰ διαθέσει. Τὸ ἀσκητικὸ φρόνημα τοῦ ἁγίου Παϊσίου πρέπει νὰ παραδειγματίζει τοὺς Μητροπολίτες καὶ νὰ τοὺς ὑπενθυμίζει τὶς ὑποσχέσεις τῆς μοναχικῆς κουρᾶς ποὺ εἶχαν δώσει, ὅταν εἶχαν ἀποφασίσει νὰ ἐργαστοῦν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι φυσικὰ νὰ πλουτίσουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία…

orthodoxostypos

το μεταφέρουμε από εδώ

Η δολοφονία δύο παλληκαριών

 

 Η δολοφονία δύο παλληκαριών

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Αρχές Μαρτίου είναι θλιβερές επέτειοι των 65 ετών από τις εκτελέσεις -  δολοφονίες καλύτερα, δύο έντιμων και ηθικών Κυπρίων παλληκαριών, που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της Μεγαλονήσου και την ένωσή Της με την μητέρα Ελλάδα. Πρόκειται για τους Γρηγόρη Αυξεντίου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

Τα χαράματα της 3^ης Μαρτίου 1957 το επίλεκτο αγγλικό σύνταγμα του δούκα του Ουέλινγκτον, κατόπιν προδοσίας, περικύκλωσε το κρησφύγετο του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου, κάτω από τη Μονή Μαχαιρά, όπου αυτός βρισκόταν με μια δράκα συναγωνιστών του.

Οι επιθέσεις των άγγλων κατακτητών διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά επί δέκα ώρες τους κράτησε σε απόσταση, αυτούς με τα σύγχρονα όπλα και τον άφθονο οπλισμό. Βλέποντας ότι προχωρεί η ώρα και ο Αυξεντίου, με έναν ακόμη αγωνιστή, που έμεινε μαζί του, αμυνόταν με επιτυχία, οι άγγλοι κάλεσαν σε ενίσχυση ελικόπτερα,  ... Όταν και πάλι δεν πέτυχαν να τον εξουδετερώσουν δεν περίμεναν άλλο, πυρπόλησαν εκ του μακρόθεν το κρησφύγετο με εμπρηστικές ύλες και τον έκαψαν ζωντανό... Αντί να περιμένουν να του τελειώσουν τα πυρομαχικά και να τον συλλάβουν, βρήκαν πιο πρακτικό να τον κάψουν...

            Ο 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης συνελήφθη έχοντας στα χέρια του οπλοπολυβόλο, χωρίς σφαιροθήκη και σφαίρες. Θεωρήθηκε «τρομοκράτης» εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Η εκτέλεση συνέβη τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες της 14^ης Μαρτίου 1957.. Σημειώνεται ότι ο απαγχονισμός θεωρείτο εξευτελιστικός τρόπος θανάτου και στην Αγγλία επιβαλλόταν σε άτομα ταπεινής καταγωγής, ή σε όσους είχαν καταδικαστεί για ειδεχθή εγκλήματα...

Όλος ο κόσμος ξεσηκώθηκε τότε για τη σωτηρία του Ευαγόρα από την εκτέλεση. Ο Άγγλος καθηγητής της ιστορίας Ρόμπερτ Χόλλαντ στο βιβλίο του «Η Βρετανία και ο Κυπριακός Αγώνας» (Εκδ. «Ποταμός») έγραψε ότι δύο γνωστοί Αμερικανοί Δημοκρατικοί, ο γερουσιαστής  Τζάβιτς και ο βουλευτής Φούλτον έφεραν το ζήτημα του Παλληκαρίδη στα δύο κοινοβουλευτικά Σώματα και έκαμαν ζημιά στην εικόνα της Μεγάλης Βρετανίας και όχι μόνο στις ΗΠΑ. Μάλιστα ο Φούλτον εξέθεσε τον αιμοσταγή κυβερνήτη της Κύπρου, λέγοντας ότι τον πήρε στο τηλέφωνο να του ζητήσει να δείξει επιείκεια στον νέο και ότι εκείνος του απάντησε «μην επιτρέψετε σε κανενός είδους συναισθηματισμό να εισέλθει σε τέτοιες καταστάσεις...». 

Ο Χάρντινγκ το 1955 ανέλαβε κυβερνήτης της Κύπρου, με σκοπό να καταστείλει με κάθε μέσο τον αγώνα της ΕΟΚΑ. Έως και στρατόπεδα συγκέντρωσης κατασκεύασε...Το περιοδικό «The TIME magazine» έγραψε στις 4 Νοεμβρίου 1957 ότι για να καταστείλει τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου υπήρξε «αδίστακτος και αλύπητος». Η Βρετανική κυβέρνηση τον τοποθέτησε στην Κύπρο, μετά την «επιτυχία» του να πνίξει την εξέγερση των Μάου Μάου στην Κένυα...Λόγω της ζημίας που έγινε στην εικόνα της Μεγάλης Βρετανίας από την απανθρωπιά του, ο  Χάρντινγκ, στο τέλος του 1957, απομακρύνθηκε από την Κύπρο. Όμως η Βρετανία τον άμειψε για τις «υπηρεσίες» του, δίνοντάς του τον τίτλο του βαρόνου...-  

πηγή

Aleksandr Dugin :Μια ιδιαίτερη ματιά για τον πόλεμο στην Ουκρανία

  

Ο φιλόσοφος Αλεξάντρ Ντούγκιν, Καθηγητής Κοινωνιολογίας των Διεθνών Σχέσεων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας παρεμβαίνει στον "πόλεμο στην Ουκρανία" κι επισημαίνει:

 

« (...) Δεν πρόκειται για πόλεμο με την Ουκρανία. Είναι μια σύγκρουση με την παγκοσμιοποίηση ως αναπόσπαστο πλανητικό φαινόμενο. Είναι μια αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα -γεωπολιτικό και ιδεολογικό.

Η Ρωσία απορρίπτει τα πάντα στην παγκοσμιοποίηση: τη μονοπολικότητα, τον ατλαντισμό, από τη μια, και τον φιλελευθερισμό, την αντί-παράδοση, την τεχνοκρατία, τη Μεγάλη Επανεκκίνηση (Grande Reset) με μια λέξη, από την άλλη. Είναι σαφές ότι όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποτελούν μέρος της ατλαντικής φιλελεύθερης ελίτ.

Και είμαστε σε πόλεμο με αυτό ακριβώς. Εξ ου και η θεμιτή [κατανοητή] αντίδρασή τους.

Η Ρωσία είναι πλέον αποκλεισμένη από τα παγκοσμιοποιητικά δίκτυα. Δεν έχει πλέον επιλογή: είτε να φτιάξει τον κόσμο, είτε να εξαφανιστεί. Η Ρωσία έχει χαράξει έναν δρόμο για να οικοδομήσει τον κόσμο της, τον πολιτισμό της. Και τώρα έγινε το πρώτο βήμα. Όμως, εθνικά κυρίαρχος μπροστά στην παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί παρά να είναι ένας μεγάλος χώρος, μια ήπειρος-κράτος, ένας πολιτισμός-κράτος. Καμία χώρα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια πλήρη αποσύνδεση για πολύ.

Η Ρωσία δημιουργεί ένα παγκόσμιο πεδίο Αντίστασης.

Η νίκη του παγκόσμιου πεδίου Αντίστασης θα ήταν νίκη για όλες τις εναλλακτικές δυνάμεις, τόσο δεξιές όσο κι αριστερές, και για όλους τους λαούς. Ξεκινάμε, όπως πάντα, τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες διαδικασίες.

Όταν όμως κερδίζουμε, όλοι το εκμεταλλεύονται. Έτσι πρέπει να είναι. Δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για μια αληθινή πολυπολικότητα. Κι αυτοί που είναι έτοιμοι να μας σκοτώσουν τώρα θα είναι οι πρώτοι που θα επωφεληθούν από το εγχείρημά μας αύριο.

Σχεδόν πάντα γράφω πράγματα που μετά γίνονται πραγματικότητα. Κι αυτό θα γίνει πραγματικότητα.

Τι σημαίνει η ρήξη της Ρωσίας με τη Δύση;

Είναι η σωτηρία. Η σύγχρονη Δύση, όπου θριαμβεύουν οι Rothschild, Soros, Schwab, Bill Gates και Zuckerberg, είναι ό,τι πιο αηδιαστικό στην ιστορία του κόσμου.

Δεν είναι πια η Δύση του ελληνορωμαϊκού μεσογειακού πολιτισμού, ούτε ο χριστιανικός Μεσαίωνας, ούτε ο βίαιος και αντιφατικός εικοστός αιώνας.

Είναι νεκροταφείο των τοξικών αποβλήτων του πολιτισμού, είναι αντί-πολιτισμός. Και όσο πιο γρήγορα και πιο ολοκληρωτικά η Ρωσία αποσπαστεί από αυτήν, τόσο πιο γρήγορα επιστρέφει στις ρίζες της.

Σε τι;

Χριστιανική, ελληνορωμαϊκή, μεσογειακή… ευρωπαϊκή… Δηλαδή στις κοινές ρίζες της αληθινής Δύσης. Αυτές τις ρίζες -τις δικές τους!- η σύγχρονη Δύση τις έχει πετάξει έξω (κόψει) και παρέμειναν στη Ρωσία.

Μόνο που τώρα η Ευρασία σηκώνει κεφάλι. Μόνο τώρα ο φιλελευθερισμός στη Ρωσία χάνει έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Η Ρωσία δεν είναι Δυτική Ευρώπη. Η Ρωσία ακολούθησε τους Έλληνες, το Βυζάντιο και τον ανατολικό χριστιανισμό και εξακολουθεί να ακολουθεί αυτόν τον δρόμο. Ναι, με ζιγκ-ζαγκ και παρακάμψεις. Μερικές φορές σε αδιέξοδα. Αλλά κινείται.

Η Ρωσία προέκυψε για να υπερασπιστεί τις αξίες της Παράδοσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ακριβώς αυτή η "εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο". Δεν το έχεις μάθει;

Και η Ευρώπη πρέπει να έρθει σε ρήξη με τη Δύση κι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να ακολουθήσουν αυτούς που απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση.Τότε όλοι θα καταλάβουν τη σημασία του σύγχρονου πολέμου στην Ουκρανία.

Πολλοί άνθρωποι στην Ουκρανία το κατάλαβαν αυτό. Όμως, η τρομερή οργισμένη φιλελεύθερη-ναζιστική προπαγάνδα δεν άφησε λιθαράκι στο μυαλό των Ουκρανών. Θα συνέλθουν και θα πολεμήσουν μαζί μας για το βασίλειο του φωτός, για την παράδοση και μια αληθινή ευρωπαϊκή χριστιανική ταυτότητα. Οι Ουκρανοί είναι αδέρφια μας. Ήταν, είναι και θα είναι.

Η ρήξη με τη Δύση δεν είναι ρήξη με την Ευρώπη.

Είναι μια ρήξη με τον θάνατο, τον εκφυλισμό και την αυτοκτονία.

Είναι το κλειδί για την ανάκαμψη.

Κι η ίδια η Ευρώπη, οι λαοί της Ευρώπης, θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας: ανατρέψτε την αντεθνική παγκοσμιοποίηση χούντα.

Να χτίσουμε ένα αληθινό ευρωπαϊκό σπίτι, ένα ευρωπαϊκό παλάτι, έναν ευρωπαϊκό καθεδρικό ναό»

Αλεξάντρ Ντούγκιν

πηγή

Ποιες είναι οι τρεις αιτίες των λογισμών (Αββάς Κασσιανός)

Ρωτᾶ τόν Ἀββᾶ Μωυσῆ

Τρεις είναι οι αιτίες των λογισμών.

Πριν απ’ όλα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι λογισμοί προέρχονται από τρεις πηγές. Από τον Θεό, από τον διάβολο καί από τον εαυτό μας. Προέρχονται από τον Θεό, όταν Εκείνος συγκαταβαίνει να μας επισκεφτεί με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και να μας ανεβάσει σε ψηλότερο πνευματικό επίπεδο. Και παρόλο που εμείς δεν έχουμε προκόψει όσο πρέπει στην πνευματική ζωή ή είμαστε καταβεβλημένοι από την ακηδία, ο Κύριος έρχεται. Και άλλοτε μας εξαγνίζει με τη σωτήρια συντριβή της καρδιάς. Άλλοτε μας αποκαλύπτει ουράνια μυστήρια ή μετατρέπει τις επιδιώξεις μας και τη θέλησή μας προς το αγαθό, όπως έκανε και στην περίπτωση του βασιλιά Άχαζ. Αυτός, τιμωρημένος από τον Θεό, παρακινήθηκε να ζητήσει τά βιβλία των Χρονικών.

Από αυτό θυμήθηκε τις υπηρεσίες που του πρόσφερε ο Μαρδοχαίος και αμέσως του τις ανταπέδωσε με μεγάλες τιμές. Στο τέλος ανακάλεσε, την απάνθρωπη, καταδικαστική απόφασή του για τη σφαγή των Ιουδαίων (Εσθήρ 6, 6 και εξ.). Άλλη περίπτωση είναι αυτή του προφήτη Δαυίδ που λέει: «Εγώ θα ακούσω τι θα λαλήσει στ’ αυτιά της ψυχής μου ο Κύριος και Θεός μου» (Ψαλμ. 84, 9). Και αυτό επίσης που λέει ο προφήτης Ζαχαρίας: «Ο άγγελος που μιλάει μέσα στην ψυχή μου» (Ζαχ. 1,14).

Και ο Υιός του Θεού μας υποσχέθηκε ότι θα έλθει με τον Πατέρα Του και θα κατοικήσει μέσα μας (Ιωάν. 14, 23). «Γιατί» λέει, «δεν θα είσαστε εσείς που θα μιλάτε, αλλά το Πνεύμα του Πατέρα σας που θα μιλάει μέσα σας» (Ματθ. 10, 20).Ο Παύλος επίσης, το σκεύος αυτό της εκλογής, λέει προς τους Κορινθίους: «Ζητάτε απόδειξη ότι ο Χριστός μιλάει με το στόμα μου» (Β’ Κορ. 13, 3).

Άλλη μια ομάδα λογισμών προέρχεται από τον διάβολο που προσπαθεί να μας καταστρέψει με την ηδονή της αμαρτίας ή με κρυφές επιθέσεις που μας κάνει, για να μας απατήσει με τα δόλια τεχνάσματά του. Εννοώ, τότε που μας παρουσιάζει το κακό σαν καλό ή όταν μετασχηματίζεται σε «Άγγελο φωτός». Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Και όταν βρίσκονταν στο δείπνο, κι ο διάβολος είχε βάλει κιόλας στην καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη, γιου του Σίμωνα, τη σκέψη να παραδώσει τον Ιησού» (Ιωάν. 13, 2)· και «όταν ο Ιούδας πήρε το ψωμί, τότε μπήκε ο Σατανάς μέσα του» (Ιωάν. 13, 27).

Και ο Πέτρος επίσης είπε στον Ανανία: «Ανανία, γιατί άφησες το Σατανά να κυριεύσει την καρδιά σου και να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα;» (Πράξ. 5, 3).

Αυτό που διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο το έχει πει πολύ νωρίτερα και ο Εκκλησιαστής: «Αν ο άρχοντας θυμώσει μαζί σου, μην παραιτηθείς από τη θέση σου» (Εκκλ. 10, 4).

Επίσης στο βιβλίο των Βασιλειών αναφέρεται ότι το ακάθαρτο πνεύμα είπε στον Θεό για τον Αχαάβ: «Θα πάω και θα κάνω όλους τους προφήτες του βασιλιά να του λένε ψέματα» (Γ’ Βασ. 22, 22).

Τέλος, άλλοι λογισμοί προέρχονται από τον εαυτό μας, όταν ο νους μας από φυσικού του ασχολείται με αυτά που κάνουμε ή με ό,τι κάναμε στο παρελθόν ή με αυτά που έχουμε ακούσει. Γι’ αυτές τις σκέψεις ο Δαυίδ λέει: «Συλλογίσθηκα τις παλιές ημέρες και ο νους μου θυμήθηκε και απασχολήθηκε με τα παλιά τα χρόνια. Μέσα στη νύχτα παραδόθηκε η ψυχή μου σε συλλογή και το πνεύμα μου μελετούσε ερευνητικά» (Ψαλμ. 76, 6-7). Και αλλού λέει: «Ο Κύριος γνωρίζει τις σκέψεις του ανθρώπου, ξέρει πόσο είναι μηδαμινές» (Ψαλμ. 93, 11). Κι αλλού η Αγία Γραφή λέει: «Οι σκέψεις των ενάρετων είναι δίκαιες» (Παρ. 12, 5). Ο Κύριος επίσης είπε στους Φαρισαίους: «Γιατί κάνετε πονηρές σκέψεις;» (Ματθ. 9, 4).

(ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ. “ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ”. ΤΟΜΟΣ Α Εκδόσεις “ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ”)

 

(Πηγή ηλ. κειμένου: apantaortodoxias.blogspot.gr) 

πηγή

Όταν ο εξομολογούμενος είναι πιο προχωρημένος υπαρξιακά από τον πνευματικό - π. Βασίλειος Θερμός

                                  

 Ένα φαινόμενο που εμφανίζεται στην εποχή μας όλο και περισσότερο είναι να προσέρχεται ένας εξομολογούμενος πιο προχωρημένος υπαρξιακά από τον πνευματικό! Δεν μιλώ για πνευματική πρόοδο, που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να αξιολογηθεί από μας τους ανθρώπους, και που η παρουσία της συνοδεύεται από ταπείνωση ικανή να αποσβέσει τις όποιες δυσλειτουργίες τις οποίες επιφέρει η απόκλιση . Αναφέρομαι σε εξομολογούμενους πιο εκλεπτυσμένους από τον πνευματικό. Τι γίνεται τότε με το αίτημά τους;

Ίσως κάποιος να θεωρήσει ότι μιλώ για παιδεία, για μόρφωση. Κατά βάση όχι, αν και συχνά συνυπάρχει και μια τέτοια υπεροχή. Γνωρίζουμε καλά, όμως, ότι άνθρωποι με πλούσια τυπική μόρφωση (πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά) ενδέχεται να είναι ρηχοί, στεγνοί, με κλειστούς ορίζοντες. Το είδος της νοημοσύνης την οποία ονομάζω υπαρξιακή αναφέρεται σε ικανότητες του ψυχισμού, όχι της διάνοιας (παρόλο που και η διάνοια καλείται να τις εξυπηρετήσει).

Υπαρξιακά προχωρημένος άνθρωπος είναι εκείνος ο οποίος δεν δειλιάζει μπροστά στις αμφιβολίες του, ενώ ο πνευματικός στον οποίο τυχαίνει να απευθύνεται τρομάζει από αυτές.

Είναι εκείνος ο οποίος κατανοεί βαθιά την ποικιλία των ανθρώπων και την αποδέχεται. Πώς θα τον αντιμετωπίσει ένας πνευματικός ο οποίος πιέζει την ανθρωπότητα να χωρέσει  σε λίγους ανθρωπότυπους, όσους ο ίδιος μόνο καταλαβαίνει;

Επίσης είναι εκείνος που έχει νιώσει μέσα του το άγγιγμα της καλής λογοτεχνίας και του αξιόλογου κινηματογράφου, επίδραση η οποία ξύπνησε συναισθήματα με λεπτές αποχρώσεις. Πώς θα επικοινωνήσω με έναν πνευματικό ο οποίος δεν διαβάζει τίποτε ή έστω μόνο κείμενα με στερεότυπες απόψεις;

Ας μην θεωρηθούν αυτά ασήμαντες ή ενοχλητικές πολυτέλειες. Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη προϋποτίθεται η ελληνιστική παιδεία και ο Απόστολος Παύλος στην Αθήνα ανέφερε στίχο ενός ποιητή των εθνικών. Για να μην αναφερθώ στα εξωθεολογικά ενδιαφέροντα των Πατέρων. Η παράδοσή μας είναι γεμάτη από ευαισθησία της Εκκλησίας απέναντι στη περιρρέουσα κουλτούρα.

Συνήθως το αίτημα ενός εξελιγμένου ανθρώπου, όταν προσέρχεται για πρώτη φορά, είναι να πεισθή (συναισθηματικά, όχι μόνο διανοητικά) πως η ζωή στην Εκκλησία διαθέτει την δύναμη να καλύψει τα υπαρξιακά ενδιαφέροντά του και να δώσει απαντήσεις στις ερωτήσεις τις οποίες θέτει ο συναισθηματικός του κόσμος. Αλλά και στις περιπτώσεις όπου βρισκόταν ήδη σε πνευματική ζωή και Εξομολόγηση αλλά εν τω μεταξύ εξελίχθηκε, το αίτημα είναι να ανανεώσει ο πνευματικός τη δική του ικανότητα να συντονίζεται μαζί του.

Η πορεία μέσα στην Εκκλησία μοιάζει με γάμο, όπου η ζωντάνια χρειάζεται να ανανεώνεται διαρκώς. Και δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο ο εξομολογούμενος να εμβαθύνει στα θεολογικά διαβάσματα περισσότερο απ' όσο ο πνευματικός του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καλυφθή πλέον. Να γίνει δηλαδή πιο εξελιγμένος υπαρξιακά κατά την πορεία της συνεργασίας τους.

Πηγή:  Το βλέμμα στην ενδοχώρα,: μια συνοδοιπορία με τον πνευματικό, π. Βασίλειος Θερμός,  εκδόσεις Γρηγόρη

Πηγή

Σκέψεις ἐπὶ τῇ εἰσόδῳ μας εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Τεσσαρακοστήν

 

ΜΕ ΤΗ χάρη τοῦ φιλεύσπλαγχνου Θεοῦ μας εἰσερχόμαστε στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Κατὰ τὶς τρεῖς προηγούμενες ἑβδομάδες ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς φανέρωσε τὴν ἁμαρτωλή μας κατάσταση, μᾶς διέγνωσε τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη μας, ὡς σοβαρὴ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς. Τώρα μᾶς εἰσάγει, γιὰ τὴν κατάλληλη θεραπεία, ἡ ὁποία θὰ διαρκέσει πενῆντα ἡμέρες. Μᾶς δίνει τὴν δέουσα θεραπευτικὴ ἀγωγὴ καὶ μᾶς χορηγεῖ τὰ δραστικὰ φάρμακα γιὰ τὴν θεραπεία μας. Νοσοκομεῖο εἶναι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἀγωγὴ οἱ σωτήριες διδασκαλίες της. Φάρμακα τὰ Ἱερὰ Μυστήρια.

 Ὅμως, ὅπως γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ σώματος, ἀπαιτεῖται ἑκούσια ἀποδοχὴ τῆς θεραπείας, πιστὴτήρηση τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς, λήψη τῶν φαρμάκων, ἔτσι καὶ γιὰ τὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς ἀπαιτεῖται ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ νὰ δεχθεῖ ὅλες τὶς προϋποθέσεις τῆς ἴασής του.

 Μᾶς καλεῖ λοιπὸν ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία νὰ δεχτοῦμε τὴν κάθαρση ἀπὸ τὶς ἰοβόλες ἁμαρτωλές μας ἕξεις, οἱ ὁποῖες ριζώνουν στὴν ψυχή μας καὶ γίνονται «δεύτερη φύση», αὐτὸ ποὺ ἀποκαλεῖται «κακὸς ἑαυτός» μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή. 

Μᾶς καλεῖ νὰ συναισθανθοῦμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας, νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀποκόβουμε τὰ πάθη μας. 

Μᾶς συστήνει, ὡς πνευματικὴ ἀγωγὴ τὴν νηστεία, τὴν προσευχή, τὸν ἐκκλησιασμό, τὴν ἀνάγνωση ψυχωφελῶν βιβλίων, τὴν κατάνυξη, τὴν ἀγαθοεργία. 

Μᾶς προτρέπει τὴν Ἱερὴ Ἐξομολόγηση γιὰ τὴν δικαίωσή μας καὶ μᾶς χορηγεῖ τὴν Θεία Κοινωνία, ὡς τὸ ἀντίδοτο τοῦ θανάτου. 

Ἂς κάμουμε λοιπὸν τὸν προσωπικό μας ἀγῶνα αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο, γιὰ τὴν πνευματική μας θεραπεία, γιὰ νὰ φτάσουμε στὸ Ἅγιο Πάσχα ὑγιεῖς πνευματικὰ καὶ εὔρωστοι, γιὰ νὰ ἑορτάσουμε θεοφιλῶς τὴν Θεία Ἔγερση! 

Καλὸ στάδιο!

πηγή:  orthodoxostypos.gr

πηγή

Πάω μαζί με αυτούς! Τους διώξατε τους αδελφούς σας, θα φύγω κι εγώ!"

 Κάποτε σε ένα μοναστήρι, λέει μία ιστορία, έδιωξαν κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι πήγαιναν και ζητούσαν διάφορα πράγματα και έκαναν ακαταστασίες και αταξίες. 

Τους έδιωξαν. 

Τους είπαν:

 "Να φύγετε, μας κάνετε ακαταστασίες, μας βρωμίζετε το Αρχονταρίκι μας". 

Πράγματι ήταν προβληματικοί τύποι... Και οι άνθρωποι αφού τους έδιωξαν έφυγαν.

 Το βράδυ ένας γέροντας διορατικός που ήταν εκεί στο μοναστήρι, είδε ότι μαζί με εκείνους έφυγε και η Παναγία από το μοναστήρι.

 Και της λέει: 

"Μα που πας εσύ;". 

Λέει η Παναγία: 

"Πάω μαζί με αυτούς!

 Τους διώξατε τους αδελφούς σας, θα φύγω κι εγώ!".

 Και μετά ο γέροντας μάζεψε τους μοναχούς και τους είπε:

 "Άλλη φορά δεν θα ξανακάνετε τίποτα από όλα αυτά, θα δεχόμαστε τους ανθρώπους όπως είναι. Και όσο μπορούμε να τους κάνουμε υπομονή και να τους ανεχόμαστε, θα το κάνουμε".

 Όπως βλέπετε και όπως ακούσαμε και στο Τριώδιο, η κρίση του Θεού τι είναι; 

Είναι κρίση αγάπης, κρίση ευσπλαχνίας τελικά.

Τι είπε ο Χριστός; 

Δεν μας είπε:

-Φάγατε λάδι τη μεγάλη Σαρακοστή;

-Όχι, Κύριε, δεν φάγαμε λάδι.

-Μπράβο σας, περάστε στον παράδεισο!

-Πήγατε στο απόδειπνο τη Μεγάλη Σαρακοστή;

-Πηγαίναμε Κύριε, κάναμε και μετάνοιες!

-Περάστε στον παράδεισο!

-Πήρατε λουλούδια για τον επιτάφιο;

-Πήραμε λουλούδια!

-Περάστε στον παράδεισο!

Δεν είπε τίποτα από όλα αυτά.

Τι είπε; 

"Ήμουν φτωχός και Με ελεήσατε. Ήμουν ξένος και Με παρηγορήσατε.

Ήμουν άρρωστος και Με επισκεφτήκατε.

Ήμουν στη φυλακή και ήρθατε προς Με,

ήμουν γυμνός και Με ενδύσατε.

Αυτή είναι η κρίση!

Και γιατί αυτή είναι η κρίση;

Γιατί αυτό το γεγονός μάς κάνει πραγματικά παιδιά του Θεού! Τι να σε κάνω αν δεν έφαγες λάδι και έφαγες τον άλλο από τη γλώσσα; Δεν έφαγες μία κουταλιά λάδι και ήπιες μία μπουκάλα αίμα, το αίμα του αδερφού σου!Προσεύχεσαι, λες. Προσεύχομαι, προσεύχομαι, προσεύχομαι αλλά δεν έχεις μέσα στην καρδιά σου ευσπλαχνία. Τι προσεύχεσαι; Που προσεύχεσαι; Έλεγε και ο γέροντας μας: "καλά ρε παιδί μου, που προσεύχονται αυτοί οι άνθρωποι; Στον Κρόνο; Στο θεό Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του; Γίνεται να προσεύχεσαι στο Θεό, τον πλήρη ευσπλαχνίας και αγάπης, και η καρδιά σου να'ναι πέτρα; Κι η καρδιά σου να'ναι ξύδι; Κι εσύ να'σαι έτοιμος να φας τον άλλο από την γλώσσα γιατί δεν κάνει αυτά που εσύ θέλεις;

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

«Πολλή ἁμαρτία, γι’ αὐτό πρέπει νά γίνει πόλεμος»... ~ Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος

 

Αποκαλύπτει ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη
Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο πατήρ Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο ναό για τη Θεία Λειτουργία περιέγραψε μέσα στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει τη νύκτα που πέρασε – «ο Θεός οίδεν» – εμπρός στην Ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό του στο Προκόπι :

«- Νομίζουν πώς κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι χριστιανοί. Τους πάντας βλέπω.

Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από τη λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. εγώ τους βλέπω και τους ακούω τί λένε. Και πάλι εισέρχομαι στη λάρνακά μου... Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω: πολλή η αμαρτία στον κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.

– Γιατί τα λες αυτά Άγιέ μου; του απάντησα. Δέ βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά ;

– Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου, πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε: ''Γι΄ αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Διότι πολλή αμαρτία στον κόσμο...''

– Όχι, Άγιέ μου, του είπα αμέσως ταραγμένος. Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. στη Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά κι όταν ήλθαμε εδώ στην Ελλάδα. Ύστερα, Άγιέ μου, αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν.

– ''Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος..'' απάντησε λυπημένα μα με σταθερή φωνή ο Όσιος…

Για την εικόνα ΕΔΩ
Πηγή: Ψυχοσωτήρια διδάγματα σύγχρονων Γερόντων, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, σελ. 94.

Πηγή: hristospanagia.gr

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Πηγή μας εδώ