Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης, Πάλι περί μεταμοσχεύσεων

Πάλι περί μεταμοσχεύσεων

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Η συζήτηση του νομοσχεδίου στη σχετική επιτροπή της Βουλής περί των μεταμοσχεύσεων έφερε στο προσκήνιο το σοβαρό αυτό θέμα. Μία βασική αντίθεση και σε πολλούς που είναι υπέρ των μεταμοσχεύσεων είναι όποιος δεν δηλώσει ότι δεν είναι δότης θα είναι αυτόματα δότης.

Ακούσιος όμως δότης δεν νομίζουμε ότι υπάρχει. Το στοιχείο αυτό είναι βασικό και χρήζει μεγάλης προσοχής και αναθεωρήσεως. Επίσης θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποκλειστεί κάθε μορφή εμπορευματοποιήσεως στο ιερό αυτό θέμα, καθώς επίσης η ιδιωτικοποίηση της υγείας, ιδιαίτερα στο λεπτό θέμα των μεταμοσχεύσεων.

Πέρα των παραπάνω θα πρέπει, για ακόμη μια φορά, να πούμε ότι οι μεταμοσχεύσεις αποτελούν κορυφαίο ιατρικό επίτευγμα, που έδωσε ζωή σε χιλιάδες πονεμένους και καταταλαιπωρημένους και μάλιστα πρόσφερε ποιότητα ζωής. Δεν είμεθα ειδικοί, παρότι ασχολούμεθα επί πολλά έτη με την υπόθεση αυτή και είμαι από δεκατεσσάρων ετών μεταμοσχευμένος ήπατος, με διάφορες επιπλοκές στην αρχή, αλλά με αρκετά καλή κατάσταση τώρα.

Υπάρχουν ορισμένοι που αντιτίθενται σφοδρά και εμπαθώς θα έλεγα στις μεταμοσχεύσεις οργάνων, όχι μόνο μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά και Ορθόδοξοι που θέτουν θεολογικούς λόγους και άλλους. Φυσικά, ο καθένας μπορεί να έχει επί του θέματος την άποψή του, τη γνώμη του και την ιδέα του. Λυπάμαι όμως πολύ για τη μεγάλη σκληρότητα ορισμένων, το ασυγκίνητο, το αφιλάδελφο, την υποστήριξη της θέσεώς του δίχως τεκμηρίωση, δίχως καλή γνώση και ειδική ενημέρωση, χρησιμοποιώντας ακόμη και παραποιήσεις λόγων κάποιων άλλων. Δεν επιτρέπεται με τόση ευκολία, προχειρότητα και επιπολαιότητα κάποιων να καταδικάζονται σπουδαίοι και έμπειροι ιατροί, δότες και λήπτες.

Όλες οι γνώμες είναι σεβαστές, αλλά η προσοχή, η ευγένεια, η αγάπη, η συμπόνια και τουλάχιστον η καλοσύνη δεν βλάπτουν καθόλου κι εδώ.

Την άποψή του κανείς δεν χρειάζεται να την υποστηρίζει με τόσο πάθος, άγχος, φανατισμό και μίσος. Μόνο ο τρόπος αυτός φανερώνει εσωτερικό φόβο μη δεν περάσει το δικό τους. Το να κάθεται κάποιος στη βαθιά πολυθρόνα του και να αποφθέγγεται και να ξιφουλκεί και να αποφασίζει και να διατάσει, είναι τουλάχιστον αγενές. Δεν κάνω τον επιστήμονα, τον ειδικό, τον αντιμαχόμενο και τον αλάθητο και παντογνώστη. Δεν φοβάμαι τον διάλογο, αλλά θα πρέπει και ο άλλος να έχει τη διάθεση να ακούσει. Μερικοί δεν θέλουν καθόλου να πεισθούν, να βγουν λίγο από το δικό τους, το οποίο θεωρούν ως μόνο ορθό.

Το πιο λυπηρό όμως είναι άνθρωποι της εκκλησίας, ακόμη και ρασοφόροι, να επιμένουν σκληρόκαρδα σε θέσεις που θεωρούν απόλυτα σωστές και που βεβαίως πάντοτε δεν είναι. Έχει σημασία, ταπεινά φρονούμε, το ήθος, ο τρόπος και ο τόνος που υποστηρίζει κανείς κάτι.

Έφθασαν μάλιστα να θεωρούν τις μεταμοσχεύσεις αγίων παραμύθια, την αγάπη και τη θυσιαστικότητα νοσηρό και αξιογέλαστο συναίσθημα. Έχω γράψει πολλά επί του θέματος κι έχω πει άλλα τόσα σε άρθρα, σε επιστολές, σε συνέδρια, σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.

Κουράστηκα να απαντώ. Η υπογραφή μου έχει και αίμα. Μεταφέρει του καημούς χιλιάδων πονεμένων συνανθρώπων μας, ελαχίστων αδελφών μας.

Με τις προϋποθέσεις τις απαραίτητες, που αναφέραμε στην αρχή, με σαφή, έγκυρη και έγκαιρη διάγνωση, με σεβασμό στον λήπτη και τον δότη, οι μεταμοσχεύσεις θα συνεχίσουν να δίνουν χαμόγελο ζωής σε νέους και παιδιά. Ο Θεός να φωτίζει και να ενισχύει τους μεταμοσχευτές ιατρούς, τους επιμελείς και υπομονετικούς και τους ηρωικούς συνεργάτες τους.

Η επιστήμη εμπνεόμενη από τον Θεό και σεβόμενη τη μοναδικότητα και την ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου θαυματουργεί. Το θαύμα μπορεί να τελεστεί πριν από τη μεταμόσχευση, κατ’ αυτήν ή μετά από αυτή. Το θαύμα θα ολοκληρωθεί όχι με την παράταση και την ποιότητα ζωής του ασθενούς αλλά και με τη υγεία της ψυχής, την ειλικρινή μετάνοια και τη δόξα του Πανάγαθου Θεού.

«Μακεδονία»19/06/2011/