“…συμφορές που σπέρνουν…”

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ βρισκόμασταν “στην αιχμή του δόρατος”, επιβεβαίωσε πόσο εύκολα έχει τα λόγια. Οι “ιστορικές στιγμές” που επικαλέστηκε εκείνη την ώρα, έγιναν ιστορικότερες πυροδοτώντας τις γνωστές εξελίξεις που είδαμε. Τελικά, οι αλεπάλληλες κρίσεις έφεραν την αποκάλυψη, κατά την οποία, το πρόβλημα της Ελλάδας, είναι κατ΄εξοχήν πολιτικό και από κει απορρέουν όλα τα άλλα.
Οσοι το συνειδητοποιούν αυτό, μπορούν να μιλήσουν για “ιστορικές στιγμές” αισθανόμενοι όμως παράλληλα, μεγάλο δέος και ανασφάλεια για το μέλλον της χώρας και μάλιστα, το άμεσο. Ουσιαστικά, για την επόμενη μέρα. Αρκεί κανείς να φανταστεί το εσωτερικό σκηνικό της χώρας σαν καράβι που έχει πέσει σε τυφώνα κι΄ο καπετάνιος του βγαίνει από την καμπίνα για να ζητήσει βοήθεια από το πλήρωμα, άρα δεν τα βγάζει πέρα μόνος του. Κάποιοι από το πλήρωμα, του προτείνουν να πιάσουν το τιμόνι μαζί-αφού ο ίδιος ομολόγησε ότι αδυνατεί να το κρατά συνεχώς μόνος. Τότε εκείνος, από φόβο μη χάσει την αποκλειστικότητα “του τιμονιέρη”, τους διώχνει λέγοντας “Δεν θα αφήσω να γίνει κανένας σας καπετάνιος, ούτε για λίγο…Θα μείνω εγώ στο τιμόνι και εσείς θα ακολουθείτε τις εντολές μου, ό,τι και να γίνει…”. Ομως το ταξίδι είναι μακρύ, ο τυφώνας διαρκής και για την ώρα, λιμάνι δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Πόσες πιθανότητες έχει το καράβι να γλιτώσει το ναυάγιο; Μόνο με κανένα θαύμα…
Κάπως έτσι είναι και η κατάσταση στα πολιτικά πράγματα της χώρας αυτές τις ημέρες. Κάπως έτσι, αντέδρασε και ο πρωθυπουργός προχτές, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τις διαδοχικές παραιτήσεις των βουλευτών του κόμματός του. Σε τέτοιες ώρες υπέρτατης ευθύνης που ο ίδιος αποκαλούσε “ιστορικές” όμως, απέτυχε οριστικά να πείσει τον ελληνικό λαό και τον λοιπό πολιτικό κόσμο ότι εννοεί αυτά που λέει. Απέτυχε να δείξει στην πράξη, ότι μπορεί να επινοήσει ένα στρατηγικό σχέδιο προς όφελος της “πατρίδας”, εξαντλώντας τις δυνάμεις του πάλι με εξαιρετικά ανόητες κινήσεις. Οταν το μεσημέρι της 15ης Ιουνίου, βγήκε και ζήτησε με ύφος “μάρτυρα” την περιβόητη “συναίνεση με την αξιωματική αντιπολίτευση, δήλωνε ότι δεν τον ενδιαφέρει κάν να παραμείνει εκείνος πρωθυπουργός. Μόλις όμως οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης έδειξαν δεκτικοί προς αυτήν την κατεύθυνση, έκανε πίσω. Τον τρόμαξε η αποστέρηση του πρωθυπουργικού τίτλου, ενώ πριν λίγη ώρα δήλωνε “σαν έτοιμος από καιρό”; Η μήπως ήταν και αυτό μια ακόμα επικοινωνιακή τρίπλα, για να “τη φέρει” στην αντιπολίτευση και να εγκλωβίσει τους βουλευτές του να τον ακολουθήσουν στον μονόδρομο των Μνημονίων; Αν ισχύει το πρώτο, είναι και απόδειξη αφάντασης ανωριμότητας. Αν όμως ισχύει το δεύτερο, τον εκθέτει επικίνδυνα και αυτόν και όσους υποστήριξαν “το μεγάλο κόλπο”.
Λυπόμαστε πολύ, αλλά “οι καιροί ου μενετοί..” για τέτοια κόλπα και επικοινωνιακές τρίπλες, που κάθε άλλο παρά στο όφελος “της πατρίδας” αποσκοπούν. Ο υπεύθυνος ηγέτης, σε τέτοιες ώρες, το τελευταίο που πρέπει να σκέπτεται, είναι ο εαυτός του και τα προνόμια που θα χάσει. Αλίμονο δε σε εκείνους που η Ιστορία καταγράφει ως εγκλωβισμένους σε ανόητες προσλήψεις της έννοιας του αξιώματος. Γράφονται πάντα στα πιό μαύρα κατάστιχα, όπως γνωρίζουμε, χωρίς αυτό να αποζημιώνει για τις συμφορές που σπέρνουν…
της Ελίνας Γαληνού