Πώς «χορταίνει» ο άνθρωπος;

Ανθρώπινα, η Παναγία ήταν μια φτωχούλα και σαν φτωχούλα πέθανε. Και φτωχικά κηδεύτηκε η Μητέρα Εκείνου, που γεννήθηκε σε στάβλο, και πέθανε στο Σταυρό.

Φτωχικά· μα γεμάτη δόξα!

Όχι σε ρούχα. Όχι σε λάμψη.

Όχι σε στολίδια. Όχι σε «παράτες».

Όχι σε στέμματα, διαμάντια και μπριλάντια. Χωρίς λουλούδια και στεφάνια!
Στολισμός δόξας για την Παναγία στη κηδεία της ήταν 61 άγιοι Απόστολοι· και προ παντός ο Κύριος, ο βασιλεύς της Δόξης, ο Χριστός, πού κατέβηκε να πάρει την ψυχή της. Τί μεγαλύτερο; Τί αγιότερο;

• Υμνούμε τον Σωτήρα μας, για την ευσπλαχνία Του· και για την καλοσύνη Του. Τον υμνούμε, Τον ευλογούμε, Τον δοξολογούμε, Τον προσκυνούμε. Αυτός είναι το Φως. Το φως του κόσμου.
• Η Δόξα του Κυρίου μας είναι το φως του προσώπου Του! Αυτό είδαν και οι άγιοι απόστολοι στο Θαβώρ και στην Πεντηκοστή. Και γέμισαν καλωσύνη και συμπόνια. Και χόρτασαν!
• Αυτό, το Φως του Κόσμου, αξιώθηκε, όχι απλά να το δει, αλλά να το δεχθεί μέσα στα σπλάγχνα της, και να το κρατεί στην αγκαλιά της, η άγια Παρθένος Μαρία! Πώς να μη γέμιζε το είναι της με τη λάμψη του; Με αγάπη, με καλωσύνη και με συμπόνια; Πώς να μη γίνει εν πρεσβείαις ακοίμητη και σε διάθεση για προστασία μας ανύσταχτη και ελπίδα μας, αμετάθετη;

Τί έβλεπε; Τί βάσταζε; Τί περισσότερο; Το Φως του Κόσμου!

Πώς να μη χόρταινε!

Μα τί τελικά σημαίνει, αυτό το «χόρτασε»;

Εδώ στη γη, όταν ένας άνθρωπος λέει ότι χόρτασε, εννοεί: προσωρινά· για σήμερα· για λίγο!
Ο άνθρωπος χορταίνει για πάντα, μόνο όταν γνωρίσει τον Χριστό· όταν Τον αγαπήσει.
Ο άνθρωπος για πάντα χορταίνει μόνο, όταν έλθει σε επικοινωνία με τον Χριστό· μόνο, όταν δει τη δόξα Του.
Εδώ στη γη, ο άνθρωπος αληθινά και για πάντα χορταίνει, μόνο όταν γνωρίσει τον Θεό.
Μας λέει ο Χριστός. Μεγαλύτερη αγάπη, από εκείνη που έχει όποιος θυσιάζει τον εαυτό του για άλλον ή για άλλους, δεν γίνεται. Και εκεί, επάνω από τον Σταυρό, τότε που ολοκλήρωνε τη θυσία Του για μας, ο Κύριος και Σωτήρας μας, ανακήρυξε την άγια Θεοτόκο, Μητέρα μας. Της έδειξε αντιπροσωπευτικά έναν μαθητή Του και της είπε: Αυτός είναι ο υιός σου. Και η Παναγία το «έπιασε» -και το κράτησε- και ανάλαβε, κατά θέλημα του Υιού της, τη φροντίδα μας.
Και μας αγάπησε σαν μητέρα μας. Όλους. Και ιδιαίτερα εκείνους, που θλίβονται και κινδυνεύουν.
Και ο Χριστός την έκανε για μας: θησαυρόν σωτηρίας· και πηγήν αφθαρσίας· και πύργον ασφαλείας· και θύραν μετανοίας! Για μας.

Και μας φροντίζει. Έρχεται κοντά μας να μας παρηγορήσει· να σκουπίσει τα δάκρυα στα μάτια των πονεμένων να θεραπεύσει τα συντρίμματα των ψυχών μας, να μας θυμίσει τη μετάνοια· να γίνει για μας θύρα μετανοίας· να μας περάσει από την αδιαφορία στη ζέση της πίστης.

+ο Ν.Μ

(περιοδ. «Λυχνία, αρ.φύλλου