Την 31η Αυγούστου 1889 είχα πάλι μια εμπειρία παρόμοια μ’ αυτήν, πού περιέγραψα προηγουμένως αυτήν την φορά όμως κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες.Οι μπελάδες, πού είχα περάσει καθώς και ό μόχθος για το καλό του μοναστηριού, με είχαν τελείως εξαντλήσει σωματικά και ψυχικά. Επί πλέον την νύχτα τής 30ης προς την 31η Αυγούστου έβρεχε καταρρακτωδώς κι εγώ ταξίδευα όλη αυτήν την νύχτα κάτω από την βροχή. Δεν είχα καθόλου καιρό να στεγνώσω τα ρούχα μου ή να ξεκουραστώ λίγο, γιατί το βράδυ τής ίδιας εκείνης ημέρας επρόκειτο να έλθει στο μοναστήρι μας για επιθεώρηση ό Τοποτηρητής Επίσκοπος Σεβασμιότατος Βλαδίμηρος.Δέκα περίπου βέρστια μακριά από’ το μοναστήρι βρισκόταν ό ξενώνας μας και ή προβλήτα για τα ατμόπλοια κι εκεί έπρεπε να συναντήσω τον επίσκοπο στις 4.00 μ.μ., γιατί κι εκεί είχε να επιθεώρηση το παρεκκλήσι τής προβλήτας. Αφού έφθασα στο μοναστήρι μόλις στις 6.00 π.μ. μούσκεμα από το νυχτερινό μου ταξίδι μέσα στην βροχή, κι αφού έκαμα όλες τις αναγκαίες προετοιμασίες για να συναντήσω τον διακεκριμένο προσκεκλημένο μας, πέρασα από’ όλο το μοναστήρι, για να βεβαιωθώ ότι όλα ήταν εν τάξει.Στις 2.00 μ.μ. έπρεπε ήδη να βρίσκομαι στον δρόμο, για να συναντήσω τον επίσκοπο. Λίγο πριν φθάση αυτήν ή ώρα, κλειδώθηκα στο γραφείο μου και ξάπλωσα στον καναπέ, όχι για να ξεκουραστώ, αλλά ίσα-ίσα για να πάρω μιάν ανάσα. Δεν μπορώ να ειπώ με βεβαιότητα, αποκοιμήθηκα ή μισοκοιμήθηκα, γιατί προσπαθούσα επίτηδες να είμαι ξύπνια, αφού δεν είχα πολύ χρόνο στην διάθεσή μου. Τότε μου συνέβη το εξής:
Από το μέρος, που έβλεπα, όπως είχα στραμμένο το κεφάλι μου, είδα κάποιον να με πλησιάζει. Το σώμα του ήταν κρυμμένο μέσα σε σύννεφα μόνο το κεφάλι φαινόταν, που ήταν το κεφάλι ενός μικρού παιδιού, όμορφου, με ξανθά, σγουρά μαλλιά. Οι ώμοι φαίνονταν κι αυτοί. Αυτό το μικρό κεφάλι ήλθε προς εμένα πετώντας μέσα στα σύννεφα, που δεν ήταν ψηλά, αλλά κάπως στο ύψος του προσώπου μου κι έψαλλε με μεγάλη γλυκύτητα “Ω Πανύμνητε Μήτερ…” μόνο αυτές τις τρεις λέξεις, τίποτα’ άλλο. Άκουγα με μεγάλη προσοχή και σαν να ήμουν μέσα σε έκσταση από την ομορφιά της ψαλμωδίας.
Το κεφαλάκι ερχόταν πολύ κοντά κι επαναλάμβανε τα ίδια λόγια, αλλά μ’ ένα τρόπο ακόμη πιο γλυκό. Με κατέλαβε ένας φλογερός πόθος και μια χαρά και σκέφθηκα. Όχι, αυτό δεν είναι ανθρώπινη ψαλμωδία, μόνο οι άγγελοι μπορούν να ψάλλουν έτσι. Τέλος το μικρό κεφαλάκι, που έψαλλε ήλθε πετώντας σχεδόν μέχρι το αυτί μου και αυτήν την φορά η ψαλμωδία, που επαναλάμβανε τις τρεις λέξεις “Ω Πανύμνητε
Μήτερ ” ήταν απροσδόκητα γλυκιά και θαυμάσια.
Δεν μπορούσα ν’ αντέξω πια. Πήδησα από τον καναπέ κι έπεσα στα γόνατα, μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου επαναλαμβάνοντας την προσευχή, που μόλις είχα ακούσει.
Ή φωνή του μικρού ψάλτη αντιλάλησε σαν ηχώ στ’ αυτιά μου. Ήμουν γεμάτη από μια ευλαβική έκσταση τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και μια καινούργια δύναμη κι ευχαρίστηση γέμισαν την ψυχή μου.
Μέσα σ’ αυτά τα πέντε λεπτά της “αναπαύσεως” αναζωογονήθηκα τελείως ψυχικά και σωματικά και μπόρεσα να αντεπεξέλθω στα καθήκοντά μου.
ΒΙΒΛ. ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΑΙΣΙΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
πηγη.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Από το μέρος, που έβλεπα, όπως είχα στραμμένο το κεφάλι μου, είδα κάποιον να με πλησιάζει. Το σώμα του ήταν κρυμμένο μέσα σε σύννεφα μόνο το κεφάλι φαινόταν, που ήταν το κεφάλι ενός μικρού παιδιού, όμορφου, με ξανθά, σγουρά μαλλιά. Οι ώμοι φαίνονταν κι αυτοί. Αυτό το μικρό κεφάλι ήλθε προς εμένα πετώντας μέσα στα σύννεφα, που δεν ήταν ψηλά, αλλά κάπως στο ύψος του προσώπου μου κι έψαλλε με μεγάλη γλυκύτητα “Ω Πανύμνητε Μήτερ…” μόνο αυτές τις τρεις λέξεις, τίποτα’ άλλο. Άκουγα με μεγάλη προσοχή και σαν να ήμουν μέσα σε έκσταση από την ομορφιά της ψαλμωδίας.
Το κεφαλάκι ερχόταν πολύ κοντά κι επαναλάμβανε τα ίδια λόγια, αλλά μ’ ένα τρόπο ακόμη πιο γλυκό. Με κατέλαβε ένας φλογερός πόθος και μια χαρά και σκέφθηκα. Όχι, αυτό δεν είναι ανθρώπινη ψαλμωδία, μόνο οι άγγελοι μπορούν να ψάλλουν έτσι. Τέλος το μικρό κεφαλάκι, που έψαλλε ήλθε πετώντας σχεδόν μέχρι το αυτί μου και αυτήν την φορά η ψαλμωδία, που επαναλάμβανε τις τρεις λέξεις “Ω Πανύμνητε
Μήτερ ” ήταν απροσδόκητα γλυκιά και θαυμάσια.
Δεν μπορούσα ν’ αντέξω πια. Πήδησα από τον καναπέ κι έπεσα στα γόνατα, μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου επαναλαμβάνοντας την προσευχή, που μόλις είχα ακούσει.
Ή φωνή του μικρού ψάλτη αντιλάλησε σαν ηχώ στ’ αυτιά μου. Ήμουν γεμάτη από μια ευλαβική έκσταση τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και μια καινούργια δύναμη κι ευχαρίστηση γέμισαν την ψυχή μου.
Μέσα σ’ αυτά τα πέντε λεπτά της “αναπαύσεως” αναζωογονήθηκα τελείως ψυχικά και σωματικά και μπόρεσα να αντεπεξέλθω στα καθήκοντά μου.
ΒΙΒΛ. ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΑΙΣΙΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
πηγη.ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά