Μην σκιάζεστε στα σκότη...

Καλάσνικοφ γαζώνουν χώρους της δημοκρατικής μας πολιτικής σκηνής, γκαζάκια μπαίνουν σε σπίτια δημοσιογράφων, λίστες πηγαινοέρχονται, η αγανάκτηση και η ανησυχία του καταληστευμένου κόσμου σέρνεται σιωπηλό ποτάμι κάτω από τα θεμέλια μιας σαθρής πολιτείας,οι γραβατωμένοι συνεχίζουν την παρέλαση στα τηλεοπτικά κανάλια μιλώντας πάντα για "θεσμούς" (τώρα με την σος του δήθεν ελέους, για την κοινωνία που υποφέρει) και η Ελλάδα αρνείται να πεθάνει -άλλους εκνευρίζοντας και άλλους προβληματίζοντας για το "βίτσιο" της να ζει, ενώ όλα μυρίζουν θάνατο-.

Εκείνο που πεισματικά αρνούνται να δεχθούν οι τεχνοκράτες "διαχειριστές" των "λογικών" δυνατοτήτων είναι πως τούτη η πατρίδα δεν πεθαίνει, όχι λόγω της εξαιρετικής της υγείας αλλά επειδή Κάποιος φροντίζει να ανανεώνει το λαδάκι στο καντήλι της. 

Φυσικά, τούτη η άποψη -ως μη συνάδουσα με την τάχα "πραγματιστική" θεώρηση την δομημένη από παράθεση αριθμών- είναι άξια χλεύης και παραπέμπουσα στα "λαδικά" μιας άλλης εποχής.

 Ωστόσο, ζώντας καθημερινά -και με τραγικό τρόπο- τις συνέπειες της αριθμολαγνικής τους απόπειρας "σωτηρίας", νοσταλγήσαμε -πάλιν και πολλάκις- τον καιρό της ελεύθερης φτώχειας μας, που ήταν πιο πλούσια από την σκλαβιά της υποχρεωτικής πείνας (ευγενικά λέγεται λιτότητα). 

Δεν τα είχαμε ποτέ όλα (οι περισσότεροι). 

Είχαμε όμως περισσότερη αξιοπρέπεια και λιγότερους κλέφτες.

Καθένας τους τώρα, ανάλογα με το ποιό είναι το αφεντικό του, ορίζει την κρίση ως ταξική, ως νεοφιλελεύθερη, ως καπιταλιστική, ως εθνικιστική ή εθνική και άλλα διάφορα (εξ'ίσου ατυχή).

Οπωσδήποτε θα έχετε επισημάνει ότι αυτοί που μιλούν είναι...εκτός οικονομικής κρίσης (και λέμε εκτός οικονομικής, διότι η κρίση εν τω κρανίω τους είναι εμφανέστατη).

Λοιπόν η Ελλάδα δεν πεθαίνει επειδή ακόμη στις εκκλησιές μαζεύεται κόσμος, επειδή στον Άθωνα σεργιανάει η Κυρά ανάμεσα στις στρωτές μετάνοιες ασκητών, επειδή στις εσπερινές ώρες οι στεναγμοί λένε "Χριστέ μου" -καθώς οι εναπομείνασες κυρούλες ανάβουν το καντήλι-, επειδή υπάρχουν ακόμη "οπισθοδρομικοί" που διαβάζουν απόδειπνο και μοναστήρια που ξυπνούν για το Μεσονυκτικό.

Όλο αυτό, είναι εκτός των αναλύσεών τους, εκτός της "δημοκρατίας" τους, εκτός των προβλέψεών τους. Γιαυτό, με τον τρόπο που διώχνεις το ενοχλητικό έντομο που μπαίνει στο μάτι σου, κάνουν κινήσεις να Τον αποδιώξουν από τις ζωές μας, άλλοτε χτυπώντας την Εκκλησία, άλλοτε εξοστρακίζοντας το μάθημα των Θρησκευτικών, άλλοτε "εξαγοράζοντας" την φιλία των παπάδων και άλλοτε "χλεύαζοντας" τους ανυπότακτους ιερείς.

Ανοητεύουν φυσικά και ματαιοπονούν καθώς Εκείνος ούτε εξαγοράζεται, ούτε ξεγελιέται και ακριβώς Αυτόν τον "αντάρτη" έχει η Εκκλησία αρχηγό της.

Αυτόν που γεμίζει και ξαναγεμίζει το λαδικό Του και έχει έγνοια να μην σωθεί το λάδι της πατρίδας....'Οσο υπάρχει έστω ένας που ξαγρυπνά σε δακρυσμένη ικεσία, όσο υπάρχει ένα κομποσκοίνι σε διαρκή κίνηση, όσο υπάρχει ένα "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με" αφημένο στις πληγές των καρφιών Του.

Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε καιρούς υπόγειων διωγμών αλλά επίσης αληθινό είναι πως η Εκκλησία δεν νικήθηκε ποτέ και όπου πλεόνασε η αμαρτία περίσσευσεν η Χάρις....

Η αφεντιά μου θεολόγος δεν είναι να σας πει ακριβώς τί είναι Χάρις. 

Εσείς όμως, καταλαβαίνετε πως έχει κάποια σχέση με κείνο που ψυχανεμίζεστε τις νύχτες όπου κανείς δεν είναι δίπλα σας γονατισμένος αλλά ακούτε να μετανίζουν με ένδοξο θόρυβο άγιοι, ματωμένοι μάρτυρες, αγλαόμορφοι άγγελοι, όλοι βιαστικοί για να προλάβουν την Κυρά που αλαφροπερπατάει -προσεκτικά να μην πατήσει τα πονεμένα γονατίσματα των ανθρώπων-. 

Οσο λοιπόν η Μάνα περιοδεύει στα δακρυσμένα μας και ο Γυιός μαζεύει τα λόγια μας από τα χέρια των Αγίων, μην φοβάστε τους "σωτήρες". 

Μόνο να έχουμε προσευχές, για νάχει λόγο νάρχεται η Μάνα!

πηγή