Μπροστά ο παππούλης, με την ράβδο του Οσίου....

Τα τελευταία πρωινά, ξυπνάει με πολλά από τα συμπτώματα της παλιάς κατάθλιψης. 
Κοιτάζει τις βαριές μπλε κουρτίνες -που της κρύβουν τον κόσμο, τον γεμάτο απειλές και ξεδιαντροπιά- και νιώθει ασφαλής που είναι ακόμη κλειστές. Αργεί να τις ανοίξει, για να συνεχίσει να είναι προστατευμένη.
Αυτό το πρωί είπε "Κύριε ελέησον", έκανε το σταυρό της και σηκώθηκε. Δυνάμωσε την ένταση του ραδιοφώνου και η ψαλμωδία (από τον σταθμό του μοναστηριού) ακούμπησε μέσα της απαλά, σαν ευγενική νιφάδα χιονιού σε κουρασμένη γη.
Βάζοντας το μπρίκι στη φωτιά ανακάτευε ελάχιστη ζάχαρη, "βοήθα Άγιε Νεκτάριε", λίγο καφέ, κοίταζε τον Άγιο στην εικόνα πάνω στο ψυγείο...φούσκωσε ο καφές.
Του είπε του Δεσπότη της Αίγινας μισόλογα (ντρεπόταν κιόλας που του μιλούσε για τα οικονομικά της) αλλά αναθάρρησε γιατί αυτός ήξερε από αφραγκίες -συνέχεια πάμφτωχος έως πείνας ήταν-. 
Του ζήτησε να πει λόγο στην Κυρά για να οικονομήσει ο Γυιός τα πράγματα. 
Να είναι κοντά στην Γυιό ήθελε αυτή, να μπορέσει λίγο να Τον αγαπήσει και όλα τα άλλα θα έρχονταν. Σίγουρα θα έρχονταν -προς το συμφέρον της αιτήσεως- αλλά το πρόβλημα ήταν πως η ψυχή της παρέμενε άνυδρος και απαράκλητη, σκασμένη, όπως σκάζει το χώμα από την ξηρασία.
Έπιασε να πλένει τα βραδινά πιάτα μουρμουρίζοντας την ευχή και ξαστέρωνε σιγά- σιγά η ομίχλη των μεριμνών. 
"Θα τα βολέψεις Παναγίτσα μου" έλεγε "έτσι δεν είναι; Μια κουβέντα να πεις έγινε το πράγμα".
Και το "πράγμα" ήταν να ξυποληθεί από τις έγνοιες της -όπως όταν ήταν παιδί και πλατσούριζε με το λάστιχο στην φλογισμένη, καλοκαιρινή, γκρο μπετόν αυλή- και να τρέξει να μπει στον προστατευμένο κύκλο των αγαπώντων τον Κύριο. Το ένιωθε αυτό σαν τα παλιά παιχνίδια που έτσι κι' έμπαινες στον κύκλο που ήταν χαραγμένος στο χώμα, είχες ασυλία από την αντίθετη ομάδα. 
Τώρα που είπε αντίθετη ομάδα, ο ενάντιος είχε θεριέψει πάλι..."Υπέρ εμέ " ψέλλισε. Φέρνει λογισμούς, αμφιβολίες, χίλια δυο.
"Αυτός την δουλειά του και μεις την δική μας " είπε αποφασιστικά και έλυσε την ποδιά της. 
Χώθηκε στο μπάνιο, άνοιξε αφρόλουτρο, ζεστό νερό, ετοιμασία για το γραφείο.
Είχε ανοιχτή την πόρτα και άκουγε το ραδιόφωνο. 
Η φωνή "Ευλογητός ο Θεός ημών" την έκανε να ανατριχιάσει.
Αναγνώρισε στο βάθος του ήχου της, τον βηματισμό στην αγιότητα και στα κομπιάσματα του αργόσυρτου ψαλσίματος, τις ατέλειωτες μετάνοιες του ασκητή. Ήταν ο γέροντας της Εύβοιας, ο πατήρ Ιάκωβος που έψαλε στην παράκληση του οσίου Δαβίδ. Μια μαγνητοφώνηση της ακολουθίας, λίγο πριν κοιμηθεί ο παππούλης. Την είχε ξανακούσει.
Χαμήλωσε το νερό " Γέροντα πες κι' εσύ του Οσίου να πει του Χριστού"...
Ξανάρθε στο νου της η φωτογραφία του γέροντος Ιακώβου, όπου φοράει το πετραχήλι του Δαβίδ και κρατάει την ξύλινη ράβδο του. 
Κάτι για την κάρα του οσίου έψαλλαν οι καλόγεροι και την χάρη και τα ιάματα που αναβλύζουν της.
Έβαλε το μπουρνούζι και βγήκε σταυροκοπούμενη. 

Ο Γέροντας με το ραβδί του Οσίου, γυρνούσε χαμογελαστός -με κείνο το συγκαταβατικό ακρόγελο των αγίων- μαζί της στο σπίτι. Να βρει τα ρούχα, να ντυθεί, να στρώσει τα μαλλιά της. 
Ύστερα φόρεσε το πανωφόρι ήρεμα και ήταν σίγουρη πια:Ο Γέροντας, ο Όσιος, ο γείτονάς τους Αη Γιάννης ο Ρώσος, η φιλενάδα η Ματρωνίτσα, ο άλλος Ρώσος ο Λουκάς ο ιατρός, ο Άγιος Νεκταράκης της, η Αγία Αναστασία και τόσοι Άλλοι (συν οι Άγγελοι) μαζί με την Κυρά. "Πωπώ είναι πολλοί" είπε και σώπασαν τα νερά στους προσωπικούς της καταρράκτες. 
Μπροστά ο παππούλης με την μαγκούρα του Οσίου και πίσω σινάμενη, κουνάμενη αυτή (έκανε και μαγκιές τώρα που είχε βέβαιο μέσον), σίγουρη πορεία...
"Δόξα Σοι Κύριε" αναστέναξε και κάνοντας τον σταυρό της, ξεκίνησε. 

πηγή