Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος :Κήρυγμα εις το Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής ΙΕ´ Ματθαίου (Β΄ Κορ. δ΄ 6-15 )

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής ΙΕ´ Ματθαίου

(Β΄ Κορ. δ΄ 6-15 )

Για την θαυμαστή ζωή της πίστεως μας κάνει λόγο μεταξύ των άλλων ο Απόστολος.

Μια ζωή λουσμένη, εμπνευσμένη και καθοδηγούμενη από το φως της χάριτος του Χριστού!

Και αυτή η ανέκφραστη ζωή, χαρίζει την θαυμαστή γνώση του Θεού η οποία είναι ένας πραγματικός θησαυρός με ανεκτίμητη αξία. Ένας θησαυρός εμπιστευμένος στα οστράκινα σκεύη. Σ' εμάς δηλ. τους πήλινους και αδύναμους ανθρώπους. Έτσι λοιπόν βλέπουμε ότι τα θαυμαστά και εκπληκτικά της πίστεώς μας, δεν είναι δικά μας. Δεν προέρχονται από εμάς τους ιδίους, αλλά από την παντοδύναμη χάρη του Τριαδικού Θεού!

Πόσο εναργώς ο παγκόσμιος Απόστολος, υπογραμμίζει την αλήθεια αυτή: «ίνα η υπερβολή της δυνάμεως η του Θεού και μη εξ' ημών»!

«Υπερβολή δυνάμεως»! Μια φράση που όσοι αρνούνται την αγάπη και τη δύναμη του Θεού, είναι εντελώς αδύνατον να την εννοήσουν και να την αποδεχθούν.

Βεβαίως, στην συνέχεια το κείμενο κατά τρόπο που μας κόβει την ανάσα, καταγράφει το τι περνούσαν οι Άγιοι Απόστολοι για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού: «πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες». Μια περιγραφή στην οποία ρίγη συγκινήσεως διαπερνούν την ύπαρξή μας. Όταν μάλιστα συνειδητοποιήσουμε ότι η πραγματικότητα της Αποστολικής ζωής ήταν περισσότερο αγωνιστική και μαρτυρική, απ' όσα ελάχιστα από ταπείνωση καταγράφει ο Παύλος στους Κορινθίους, τότε αρχίζουμε να εννοούμε κάπως, τι θα πει αγάπη Θεού και πόλεμος εναντίον του εχθρού και των πλανεμένων οργάνων του.

Αλλά, ταυτοχρόνως μεταφέροντας τον αποστολικό ζήλο στη δική μας ζωή, στη δική μας προσωπικότητα, συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορεί να βεβαιώσει κανείς εύκολα για τον εαυτόν του ότι είναι Χριστιανός.

Να λοιπόν το μεγάλο ερώτημα που δεν θα πρέπει να μας αφήνει ήσυχους: «Είμαστε Χριστιανοί»;

Μια επιπόλαιη ματιά «εις εαυτούς και αλλήλους», κάνει τον καθένα να πιστέψει ότι δεν χρειάζεται να τίθενται καν τέτοιου είδους ερωτήματα, αφού το πλείστον των συνανθρώπων μας αποδέχονται τον Θεό...

Αλλά και πάλι αμείλικτο το ερώτημα, ως αδέκαστος κριτής ορθώνεται μπροστά στη συνείδησή μας: «Είμαστε Χριστιανοί»; Χριστιανοί βεβαίως, όχι όπως εννοεί και ερμηνεύει τον όρο και την ερώτηση ο κόσμος, αλλά όπως αναπτύσσει το θέμα του ο Απόστολος και όπως βάσει των εντολών του Θεού μας θέλει ο ίδιος ο Θεός.

Αδελφοί μου, ας «προσγειωθούμε» κατ' αρχάς, και ας γίνουμε ειλικρινείς με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όταν μεγάλες μορφές της εκκλησίας μας, και μάλιστα στο τέλος της επιγείου ζωής τους θέτουν τέτοιο ερώτημα, όταν οι Άγιοι εκλιπαρούν το έλεος του Θεού, και όταν επιτέλους ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος θεωρεί τον εαυτόν του «ως έκτρωμα», τότε καταλαβαίνουμε εμείς ότι ούτε καν μπορούμε να θέτουμε το παραπάνω ερώτημα. Το ερώτημα από την άποψη ότι όσο περισσότερο πλησιάζει κανείς προς τον προβολέα, τόσο και περισσότερο μεγαλώνει ο ίσκιος του. Δηλ. όσο περισσότερο προσεγγίζουμε τον Ιησού, τόσο κα περισσότερο πρέπει, θα πρέπει να αισθανόμαστε τις ελλείψεις και τις αδυναμίες μας.

Και αυτά μεν για τα εσωτερικά του εαυτού μας. Να περάσουμε τώρα και στην έκφραση της Ορθής Πίστεως που χρειάζεται να δείχνουμε προς το στενό αλλά και ευρύτερο περιβάλλον; Το περιβάλλον, τόσο το φιλικό, όσο και το εχθρικό του Χριστού; Αλήθεια, τι θα διαπιστώσουμε; Αλλ' ας προχωρήσουμε λίγο περισσότερο έχοντας τώρα μπροστά μας το Αποστολικό κάτοπτρο.

Ω, θα τρομάξουμε και σύγχυση ίσως να καταλάβει την καρδιά μας. Κρίνεται όμως απολύτως αναγκαίο τούτο, αφού άλλωστε και προς το σκοπό αυτό εγράφη ο Θεόπνευστος λόγος του Θεού.

Ευθύς αμέσως αναδύονται ορισμένα κεφαλαιώδη ερωτήματα. Ποιοι από εμάς έχουμε θλίψεις στη ζωή μας; Θλίψεις, όχι από άλλους λόγους, αλλά για τις εντολές του Θεού; Πόσοι φθάνουν σε ποικίλες ανάγκες και σε μεγάλες δυσκολίες για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού; Πόσοι και ποιοι καταδιωκόμαστε από τους ανθρώπους χάριν της υπακοής προς τον Θεάνθρωπο Ιησού; Δεν προχωρούμε φυσικά στα όσα αναφέρει και σε άλλες του επιστολές ο Απόστολος, εκφράζοντας την Αποστολική ζωή και των άλλων συναποστόλων του, και που επιβάλλεται με προσοχή να μελετήσουμε...

Τι να πούμε λοιπόν μετά απ' όλ' αυτά; Ότι βρισκόμαστε στα επίπεδα που μας θέλει ο λόγος του Θεού; Αστείο ή μάλλον τραγικό να το παραδεχθούμε. Και αλλοίμονο, ας προσέξουμε μην δικαιολογηθούμε με αυτό που είπε κάποιος, ότι τώρα δεν μπορούν να συμβαίνουν αυτά, δηλ. οι διωγμοί και τα βάσανα για την πίστη, διότι δήθεν ο κόσμος έχει εκχριστιανιστεί και έτσι δεν εκδιώκονται οι πιστοί. Αλλά, αδελφοί μου, δεν άλλαξε καθόλου ο κόσμος. Μάλλον προϊόντος του χρόνου καταντά χειρότερος και λυσσωδέστερος εναντίον του Χριστού και των Αγίων Του. Εκείνο που δυστυχώς αλλοιώθηκε είναι το αγωνιστικό φρόνημα των πιστών. Αλλοίμονο, των Χριστιανών. Και εν πολλοίς φαίνεται όχι ο κόσμος να μεταμορφώνεται σε Εκκλησία, αλλά τραγική η διαπίστωση, οι μάζες των «πιστών» και αυτών των ορθοδόξων να μετατρέπονται σε κόσμο με όλα τα συμπαρομαρτούντα...

Επίσης, ας μη λησμονούμε ποτέ ότι μια από τις πτυχές του λυσσαλέου αυτού δαιμονικού πολέμου, δεν είναι τόσο το να αδειάζουν τώρα από κόσμο και να γκρεμίζονται οι Ναοί, (όπως συνέβη τον περασμένο αιώνα με το κατακόκκινο θηρίο, απο τα αίματα των θυμάτων του,  του μαρξισμού-κομμουνισμού), είναι βεβαίως και αυτό στα απαίσια σχέδιά τους. Όμως, κυρίως τώρα, σχεδιάζουν και εφαρμόζουν το να γεμίζουν οι Εκκλησίες και οι Ναοί!

Ναι, αγαπητοί μου. Μην εκπλήττεσθε. Να γεμίζουν με ποιμένες και ποίμνιο, με αρχιποιμένες και μάζες, με πλήθη ανθρώπων, οι οποίοι όμως ουδεμία σχέση θα έχουν με αυτό που ονομάζεται Χριστιανισμός και δη Ορθοδοξία-Ορθοπραξία. (Ομολογουμένως φοβερό-σατανικό το σχέδιο).

Τα «παγκόσμια συνέδρια» και τα ποικίλα συμβούλια των «εκκλησιών» που τελευταίως φιλοξενούν οποιαδήποτε αηδιαστική διαστροφή και αισχρή ανωμαλία, και όλη η εν γένει κοσμοθεωρία των ποικίλων θρησκευτικών ηγετών και της πανσπερμίας των πολιτικών αρχηγών στη συνέχεια, ότι δήθεν όλοι είμαστε ένα και ότι οι θρησκείες δεν είναι παρά δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο Θεό, εξαιρέτως δε το κατάντημα των ορθοδόξων να συμπροσεύχονται και σχεδόν να συλλειτουργούν με τους καταδικασμένους αιρετικούς, όλα αυτά, κατά τραγικό τρόπο αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Πρέπει να έχει κανείς αποκτήσει υψηλούς βαθμούς πνευματικής μυωπίας ώστε να μην βλέπει και να μη διακρίνει ότι τα τεκταινόμενα εξελίσσονται βάσει σατανικού σχεδίου ανομίας.

Και επίσης, θλίβεται κανείς όταν βλέπει πως ακόμα και άνθρωποι που έδωσαν την ζωή τους για τον Χριστό, πρόσωπα που απομακρύνθηκαν από την κοινωνία των ανθρώπων, για μια υψηλή ζωή, ενώ ουσιαστικώς διαφωνούν με όλα αυτά τα θέατρα, ορισμένες φορές κρατούν μια περίεργη σιωπή. Ο λόγος τους δε περί «συνέσεως» κ.τ.λ. είναι τόσο επαναλαμβανόμενος και αποστεωμένος, ώστε κινδυνεύουν οι ευλογημένοι, να τον πιστέψουν και οι ίδιοι. Άραγε έπαυσε το πνεύμα των Στουδιτών στην καθ' ημάς Ανατολή ή σήμερα, δεν είμαστε  άξιοι για Μάρκους Ευγενικούς;...

 Άραγε οι αντιδράσεις μας τώρα θα περιορίζονται μόνο για τα οικονομικά και για τα εμβάσματα; Η φωνή μας τώρα θα υψώνεται μόνο για τα επιδόματα και τις συντάξεις; Και οι Ιερές μας Μονές θα διαμαρτύρονται μόνο για τη δυσβάσταχτη φορολογία η οποία τους επιβάλεται; Μήπως τελικώς μας διαφεύγει ότι τον Κύριο στον κήπο της Γεσθημανή, δεν τον πρόδωσε τόσο ο Ιούδας όσο ο ύπνος των αγαπημένων Μαθητών;

Μήπως πάλι, αν υπάρχουν κάποιες, ελάχιστες ψυχές που αισθάνεται η καρδιά τους να φλογίζεται για την αγάπη του Χριστού και διαθέτουν τον άγιο ζήλο για το Σώμα Του, την Ορθόδοξη δηλ. Εκκλησία μας, μήπως τώρα εμείς οι «συνετοί» είμαστε έτοιμοι να τους συκοφαντήσουμε; Να τους χαρακτηρίσουμε ως τρελούς και παράφρονες, ως μισαλλόδοξους και ακραίους; Ή και κάποιες φορές, αναπολόγητους τους αφορίζουμε διότι μας ταράσσουν τα «λιμνάζοντα ύδατα» και αποκαλύπτουν την λυματολάσπη της πανθρησκείας και του διεθνισμού;

Συγκλονιζόμαστε λοιπόν από τα Αποστολικά λόγια που ακούμε και μελετούμε; Ή η πνευματική και ηθική μας αναισθησία δεν αφήνει να μας αγγίξει η χάρις του Θεού;

Βεβαίως, δεν είναι όλοι για όλα. Ναι, τούτο είναι αλήθεια. Ο κάθε ένας έχει τα χαρίσματά του. Όμως, όλοι είμαστε για τον Χριστό και την ομολογία Του. Αυτό ας το κατανοήσουμε ότι είναι εκ των ων ούκ άνευ της Ορθοδόξου πνευματικότητος και αποτελεί διαβατήριο  σωτηρίας. Ας ρίξουμε επιτέλους από τους οφθαλμούς της συνειδήσεώς μας τη στάχτη με την οποία ο διάβολος θέλει να μας κοιμήσει.

Είμαστε Χριστιανοί; Εάν ναι, ας είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε αδιέξοδα, κινδύνους, θλίψεις και δοκιμασίες.

Ναι, θα τα περάσουμε όλα αυτά, αλλά ποτέ δεν θα τα χάσουμε και ουδέποτε θα φθάσουμε στην απελπισία. Και τούτο, διότι ο ίδιος ο Κύριος θα επεμβαίνει δυναμικά και θα μας σώζει κατά τρόπο θαυμαστό.

Αυτή είναι η αλήθεια. Τούτο βλέπουμε στη ζωή των Αποστόλων και των Αγίων μας.

Είθε να αγαπήσουμε τον Κύριο και ασυμβίβαστοι και ατρόμητοι να πορευόμαστε την οδόν της Πίστεώς μας.  

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Κόνιτσα