«ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΑΤΡΑΠΕΣ» (Τὸν οὖν Δανιὴλ µίµησαι, τοὺς σατράπας µὴ φοβηθεὶς καὶ ἀνθρωπίνῳ δόγµατι µὴ ὑποταγείς)

«ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΑΤΡΑΠΕΣ»
(Τὸν οὖν Δανιὴλ µίµησαι, 
τοὺς σατράπας µὴ φοβηθεὶς καὶ ἀνθρωπίνῳ δόγµατι µὴ ὑποταγείς)
τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
(ἀρ. τ. 2062, 01.03.2013) 

Πασίγνωστο εἶναι τὸ περιστατικὸ ποὺ περιγράφει ἡ Ἁγία Γραφή, τῆς
ρίψεως τοῦ Δανιὴλ στὸν λάκκο τῶν λεόντων καὶ πῶς αὐτὸς διαφυλά-
χθηκε µέσα ἐκεῖ σῶος καὶ ἀβλαβὴς ἀπὸ τὰ αἱµοβόρα στόµατά τους.
Ἴσως ὅµως δὲν εἶναι γνωστὲς οἱ περιστάσεις κάτω ἀπὸ τὶς ὁποῖες ὁ Δανιὴλ
ρίχθηκε στὸ λάκκο, καὶ ἡ αἰτία γιὰ τὴν ὁποία καταδικάσθηκε στὴν ἐσχάτη αὐτὴ
ποινή. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, ποὺ παραδίδει τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ γεγονός, δίνει κά-
ποιες ἐκπληκτικὲς λεπτοµέρειες, πολὺ χρήσιµες καὶ γιὰ τὶς περιστάσεις ποὺ
ἀντιµετωπίζoυµε οἱ σύγχρονοι Χριστιανοὶ (βλ. Δαν., κεφ. ϛ´).
Ὅταν στὰ µέσα περίπου τοῦ 6ου π.Χ. αἰώνα ὁ Δαρεῖος κατέλυσε τὸ πα-
νίσχυρο βαβυλωνιακὸ καθεστὼς καὶ ἵδρυσε τὴν ἀκόµα ἰσχυρότερη µηδοπερσικὴ
αὐτοκρατορία, ἕνα ἀπέραντο κράτος ποὺ ἐκτεινόταν ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία
µέχρι τὸν Ἰνδὸ ποταµὸ καὶ µέχρι τὴν Αἴγυπτo, προκειµένου νὰ διευκολύνεται
στὴν διακυβέρνηση αὐτοῦ τοῦ ἀχανοῦς κράτους διόρισε ἑκατὸν εἴκοσι σατρά-
πες (ἀνωτάτους δηλαδὴ πολιτικοὺς ἄρχοντες τῶν ἐπιµέρους ἐπαρχιῶν) καὶ
πάνω ἀπὸ αὐτοὺς τρεῖς διοικητές, στοὺς ὁποίους ἐκεῖνοι ἔπρεπε νὰ λογοδο-
τοῦν, ὅπως ἐξ ἄλλου καὶ νὰ παίρνουν ἀπ᾽ αὐτοὺς ἐντολές. Ἕνας ἀπὸ τοὺς
τρεῖς, καὶ πάνω ἀπὸ τοὺς ἄλλoυς δύο («ὑπὲρ αὐτοὺς» [στίχ. 3], µᾶς πληροφο-
ρεῖ τὸ ἱερὸ κείµενο), ἦταν ὁ Δανιήλ. Τέτοια ἱκανότητα κυβερνητικὴ διέθετε ὁ
αἰχµάλωτος αὐτὸς θεοσεβὴς Ἰουδαῖος, ποὺ ὁ βασιλιὰς τὸν εἶχε καταστήσει -
θὰ λέγαµε - πρωθυπουργό του.
Ἔλα ὅµως ποὺ αὐτὸ δὲν µποροῦσαν νὰ τὸ σηκώσουν οἱ ἄλλοι ἑκατὸν
εἴκοσι δύο ... Ἕνας Ἰουδαῖος πάνω ἀπὸ ὅλους τους; Δὲν εἶναι δυνατόν! Πρέπει
πάσῃ θυσίᾳ νὰ φύγει ἀπ᾽ τὴ μέση τὸ ὑποκείμενο αὐτό.
–Καὶ τί θὰ κάνουμε; ἀναρωτιόνταν. Δὲν µποροῦµε νὰ τοῦ βροῦµε τίποτε
νὰ τὸν κατηγορήσουµε στὸν βασιλιά. Εἶναι ἀνεπίληπτος σὲ ὅλα του.
Τελικὰ βρῆκαν οἱ πανοῦργοι. Ἡ πλεκτάνη ποὺ θὰ τοῦ ἔστηναν θὰ εἶχε῀
σχέση µὲ τὴν θρησκεία του.
Πῆγαν  στὸν  βασιλιὰ  καὶ  τοῦ  εἶπαν:  –Βασιλιᾶ,  βγάλε  ἕνα  διάταγµα
σύµφωνα µὲ τὸ ὁποῖο στὸ ἑπόµενο διάστηµα τῶν τριάντα ἠµερῶν κανεὶς ἀπὸ
τοὺς ὑπηκόους σου δὲν θὰ ἐπιτρέπεται νὰ ζητήσει ὁτιδήποτε εἴτε ἀπὸ ἄνθρωπο
εἴτε ἀπὸ θεό, παρὰ µόνο ἀπὸ σένα. (Μὲ ἄλλα λόγια τοῦ ἔλεγαν ὅτι ἐσὺ εἶσαι
θεὸς καὶ ἄρα ἱκανὸς νὰ πραγµατοποιεῖς ὅλες τὶς ἐπιθυµίες τῶν ἀνθρώπων·
ὅλοι λοιπὸν θὰ ἀναφέρoνται σὲ σένα καὶ µόνο σὲ σένα). Κι ὅποιος παραβεῖ
τὸν νόµο αὐτό, τὴν ἴδια ἐκείνη στιγµὴ νὰ ρίχνεται στὸν λάκκο τῶν λεόντων
Koλακεύτηκε ὁ ἀνόητος βασιλιάς, τό ᾽βγαλε τὸ διάταγµα.
Ὁ Δανιὴλ κατάλαβε. Γι᾽ αὐτὸν τὸ εἶχαν κάνει, γιατί ἤξεραν ὅτι τρεῖς φορὲς
τὴν ἡµέρα αὐτὸς προσευχόταν στὸν Θεό του, τὸν ἀληθινὸ Θεό.
Καὶ νὰ τί ἔκανε ἡ ἀνδρεία ἐκείνη ψυχή.
Πῆγε στὸ σπίτι του, ἀνέβηκε στὸ ὑπερῶο νὰ τὸν βλέπουν ὅλοι, ἄνοιξε καὶ
τὰ παράθυρα δυτικά, πρὸς τὴν Ἱερουσαλήµ, γονάτισε καί, ὡς συνήθως, ἄρχισε
νὰ προσεύχεται, εὐχαριστώντας καὶ δοξολογώντας τὸν ἅγιο Θεό.
«Οὐ κρύβδην τὰς εὐχὰς ἐποιεῖτο ἀλλὰ προφανῶς, καὶ πάντων ὁρώντων,
οὐ φιλοτιµούμενος, ἀλλὰ τῆς δυσσεβείας τοῦ νόµου καταφρονῶν», παρατηρεῖ
ὁ ἑρµηνευτὴς Θεοδώρητος. Προσευχόταν δηλαδὴ φανερὰ µπροστὰ στὰ µάτια
ὅλων ὄχι ἀπὸ µαταιοδοξία καὶ ἐπίδειξη, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξει τὴν τέλεια περι-
φρόνησή του στὸν νόµο αὐτὸν τὸν δυσσεβῆ.
Αὐτὸς ἦταν ὁ Δανιήλ! Ἀνυπότακτος!
Οἱ ἄλλοι, οἱ πανοῦργοι, παραµόνευαν ἀπὸ κάτω. «Νά ᾽τος», εἶπαν. «Τὸν
πιάσαµε». Πῆγαν καὶ τὸν κατέδωσαν στὸν βασιλιά. Καὶ κεῖνος ἔδωσε  τὴν
ἐντολὴ νὰ τὸν ρίξουν στὰ λιοντάρια.
Εἶναι γνωστὸ τὸ τί ἀκολούθησε· πῶς δηλαδὴ τὰ πεινασµένα θηρία στέ-
κονταν µπροστά του σὰν ἄκακα πρόβατα ... Γιατί δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς
νὰ ἄφηνε τὸν πιστὸ δοῦλο Του, ποὺ µάλιστα µἐ τέτοιο τρόπο ἔδειξε τὴν πίστη
καὶ ὑπακοή του σ᾽ Αὐτὸν καὶ τὴν ἀνυποληψία του στοὺς ἀντιθέους νόµους τῶν
ἀνθρώπων ...
Ἂς  ἔρθουµε  τώρα  σὲ  µᾶς.  Τότε  ὅλοι  ἔπρεπε  νὰ  προσκυνήσουν  τὸν
κοσµοκράτορα βοσιλιὰ καὶ νὰ ἀναφέρονται µόνο σ᾽ ἐκεῖνον. Τώρα ὀργανώνεται
ἔτσι τὸ σύστηµα τῆς παγκόσµιας διακυβερνήσεως, ποὺ θὰ πρέπει ὅλοι νὰ ὑπο-
κύψουν ἀναγκαστικὰ καὶ νὰ ἀναφέρονται ἀποκλειστικὰ καὶ µόνο στὸ σύστηµα
αὐτό, καὶ ἀργότερα στὸ κράτος τοῦ ἀντιχρίστου. Τί ἄλλο εἶναι ἡ διασάλευση
τῆς οἰκονοµικῆς ἰσορροπίας τῆς Εὐρώπης ποὺ ἄρχισε ἀπὸ τὴν πατρίδα µας
καὶ ἐπεκτείνεται βαθµιαία στὸν πλανήτη ὁλόκληρο, παρὰ ἐπιχείρηση ἐκφο-
βισµοῦ ὅλου τοῦ κόσµου, προκειµένου νὰ ὑποταγεῖ στὴν παγκόσµια κυβέρνηση
ποὺ ἑτοιµάζεται; «Ἂν δὲν συµµορφωθεῖτε στὶς ἐπιταγές µας, θὰ πεθάνετε»,῀
µᾶς  λένε.  Καὶ  τὸ  ἐγχείρηµα  αὐτὸ  τὸ  σατανικὸ ἀρχίζει  ἀπὸ  τὴν  ὀρθόδοξη
Ἑλλάδα, τὴν χώρα τὴν πάντοτε ἐλεύθερη καὶ ἀπροσκύνητη, ποὺ µὲ µύριους
τρόπους βροντοφώναξε τὸ «ὄχι» στὸ διάβα τῆς ἱστορίας της.
Λοιπόν, τί θὰ κάνουµε οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες;
«Πάντ᾽ ἀνοιχτά, πάντ᾽ ἄγρυπνα τὰ µάτια τῆς ψυχῆς µας»! Μὴν ὑποκύ-
ψουµε σὲ νόµους καὶ διατάγµατα ἀντίθεα. Ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος Ρώµης, ποὺ
σχολιάζει τὸ περιστατικὸ αὐτὸ τοῦ Δανιήλ, συµβουλεύει στὸ τέλος «Τὸν οὖν
Δανιὴλ µίµησαι, τοὺς σατράπας µὴ φοβηθεὶς καὶ ἀνθρωπίνῳ δόγµατι µὴ ὑπο-
ταγείς, ἵνα βληθεὶς εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου φρουρηθεῖς»·
µιµήσου τὸν Δανιὴλ µὲ τὸ νὰ µὴ φοβᾶσαι τοὺς σατράπες καὶ νὰ µὴν ὑποτάσ-
σεσαι σὲ ἀνθρώπινες διαταγές. Ἔτσι ὥστε, ὅταν τυχὸν ριχτεῖς στὸν λάκκο τῶν
λεόντων, νὰ προστατευθεῖς ἀπὸ τὸν ἄγγελο τοῦ Θεοῦ.
Μὴ φοβηθεῖς τοὺς σατράπες. Δὲν µποροῦν νὰ σοῦ κάνουν τίποτε, ὅταν
ἔχεις ὑπερασπιστή σου τὸν Δεσπότη τοῦ παντός. Τὸν παντοκράτορα Κύριο!