ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Πολύ συχνὰ ακούμε να γίνεται λόγος για μια ενωθεΐα ή καλύτερα μια πανθρησκεία δηλαδή έναν θεό και μια θρησκεία για όλο τον κόσμο ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής, εθνικότητας, που όλοι θα πιστεύουμε σ’ ένα θεό κτίσμα της ανθρώπινης φαντασίας, έναν θεό φτιαγμένο για τις ανάγκες της κάθε εποχής. Είναι μακρόπνοο το σχέδιο, διότι σε πρώτη φάση επιχειρείται η ένωση των αιρέσεων των θρησκειών και σε δεύτερη φάση η ένωση αυτών τούτων των θρησκειών, σ’ έναν κόσμο, χωρίς σύνορα και χωρίς εθνικά ιδανικά.

Όμως όλοι αυτοί που εμπλέκονται στα τεκταινόμενα αυτά έχουν αρχίσει να σπέρνουν είδη τους σπόρους της αδιαφορίας, της αθεΐας, τη μαλθακότητα, τη χαλαρότητα των ηθών, την αγραμματοσύνη, τους γάμους των ομοφυλοφίλων, και όλα αυτά που βλέπουμε και ακούμε κατά καιρούς, καθώς και την οικονομική δυσπραγία που ζούμε έντονα τον καιρό αυτό. Οι άνθρωποι αυτοί, προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία, τον πολιτισμό, αλλά και την θρησκεία μας.

Τους σφαγιασμούς τους ονομάζουν συνωστισμό, τον πολιτισμό τον κάνουν αναβίωση των εθίμων, που όμως είναι η αναβίωση της ειδωλολατρίας και των παγανιστικών δοξασιών. Για την θρησκεία θέλουν ένα θεό για όλους. Είτε είναι χριστιανοί ρωμαιοκαθολικοί ή προτεστάντες, είτε είναι χριστιανοί Ορθόδοξοι τα ίδιο Θεό πιστεύουν. Μέσα στην πλουραλιστική κοινωνία που ζούμε, οι πιο απίθανες αντιλήψεις και σκέψεις κυκλοφορούν ελεύθερα, αναζητώντας έναν νέο τρόπο φιλοσοφικής και υλιστικής έκφρασης σε όλους τους τομείς.

Αυτή όμως η ελευθερία σκέψεων, ως συνισταμένη των επιρροών, είναι καθαρά επιφανειακή και δεν έχει καμιά σχέση με την πνευματική αναζήτηση του ανθρώπου. Από πλευράς Ορθοδόξου πίστεως οφείλουμε να επισημάνουμε ότι αυτός ο επιχειρούμενος εκσυγχρονισμός είναι απαράδεκτος. Η θρησκεία του Χριστιανισμού, όμως, δεν είναι θρησκεία, αλλά αποκάλυψη. Διότι θρησκεία βάση του φιλοσοφικού ιδεαλισμού, σημαίνει: το προαιώνιο εσωτερικό αίσθημα του ανθρώπου, που εκφράζει τον δεσμό του με κάποιες πνευματικές αρχές.

Στο λεξικό της Οξφόρδης διαβάζουμε ότι, «θρησκεία είναι η αναγνώριση εκ μέρος των ανθρώπων, ανωτέρων δυνάμεων, οι οποίες ελέγχουν και εξουσιάζουν τα πεπρωμένα του και αξιώνουν υπακοή, σεβασμό, και λατρεία».

Με άλλα λόγια θρησκεία εννοούν ότι,  «ο άνθρωπος ψάχνει να βρει το υπερφυσικό, ο άνθρωπος ψάχνει να βρει τον θεό». Αντίθετα με τον ορθόδοξο Χριστιανισμό ήρθε ο ίδιος ο Θεός στον άνθρωπο από αγάπη και του αποκαλύφθηκε, για την σωτηρία του, διότι «… τον κόσμον σου ούτως ηγάπησας, ώστε τον Υιόν σου τον μονογενή δούναι, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ’ έχει ζωή αιώνιων».

Η δυσπιστία, η άγνοια και η ημιμάθεια κάνουν πολλούς, δυστυχώς ακόμα και σήμερα, να υποβάλλουν ερωτήματα «πως γνωρίζουμε ότι η ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία είναι η σωστή και όχι οι άλλες»,παρασυρόμενοι βέβαια από ένα ρεύμα συγκρητισμού που δεν έχει προηγούμενο.

«Η γνώση του αληθινού Θεού δεν είναι ανακάλυψη του ανθρώπου, αλλά η αποκάλυψη του Θεού». Γι’ αυτό ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι τέλεια αποκάλυψη και δεν επιδέχεται τροποποιήσεις. Τα διάφορα συνθήματα της εποχής μας όπως: «τι χρειάζεται η προσευχή και η μετάνοια» ή «τι χρειάζεται ο εκκλησιασμός και οι παπάδες» εξυπηρετούν τα σχέδια των Σιωνιστών.

Ο άνθρωπος της σύγχρονης εποχής θεωρεί τον Χριστό, σαν ένα διδάσκαλο ή έναν  φιλόσοφο, που έπαθε για τα ιδανικά του. Εξισώνουν, δηλαδή, τον Χριστό με τους διάφορους ιδεολόγους και φιλοσόφους. Τα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου μένουν κλειστά στο φως και στην σωτηριολογική αποκάλυψη του Χριστού.

Η συνηθισμένη αντίληψη είναι ότι οι τυφλοί δεν βλέπουν τον κόσμο. Ωστόσο, με το περιστατικό που αφηγείται σήμερα το ιερό ευαγγέλιο, αποδεικνύεται, ότι δεν αρκεί να έχει κανείς μάτια για να βλέπει ούτε το να είναι τυφλός κάποιος σημαίνει πως στερείτε τελείως το φως.

Η απόδοση όμως του φωτός στους τυφλούς, πέραν της αποδεικτικής σημασίας της για την σωτηριολογική παρουσία του Ιησού, έχει και ένα άλλο βαθύτερο νόημα: Είναι σημάδι μιας νέας τάξης πραγμάτων που εισβάλλει μέσα στον κόσμο του σκότους και της τυφλότητας. Ο Χριστός, όμως, ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων, για να μπορέσουν να διαπιστώσουν τη νέα ζωή που αυτός προσφέρει, ως δώρο στον κόσμο.

Γιατί, έχει σημασία για κάθε άνθρωπο να έχει το φως του Χριστού, διότι ο ερχομός του ήταν σαφής, καθώς ο Ίδιος κήρυξε ότι, «εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη».

Όταν έχει ο άνθρωπος το φως αυτό, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκεται η όρασή του, στην πραγματικότητα είναι ενεργός. Ενώ, όταν στερείται του φωτός του Χριστού, κι αν ακόμη η όρασή του είναι υγιής, στην πράξη είναι τυφλός  και «περιπατεί εν τη σκοτία και δεν βλέπει που υπάγει». Δηλαδή, πολλοί άνθρωποι, μολονότι έχουν το σωματικό φως, δεν αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Χριστού τον αποκαλυπτόμενο θεό, που εισέρχεται μέσα στην ανθρώπινη ιστορία για να τη σώσει από την καταστροφή. Ενώ από την άλλη μεριά οι ευαγγελιστές μας διασώζουν περιπτώσεις τυφλών, που αναγνωρίζουν τον Ιησού, ως Μεσσία, και μετά την σωματική θεραπεία τους διακηρύσσουν την πίστη τους σε Εκείνον. Έτσι δικαιώνεται η φράση του Ιησού που ακολουθεί στο ευαγγέλιο του Ιωάννου, ευθύς μετά την περικοπή που διαβάζεται σήμερα: «Εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται». Ακόμη ο Χριστός είπε ότι «Έως το φως έχετε πιστεύετε εις το φως, ίνα υιοί φωτός γένησθε».

Η παρουσία του Χριστού, ως Φως του κόσμου και εν συνεχεία του Ευαγγελίου του, που διακηρύσσει η Εκκλησία, δημιουργούν κρίση μέσα στον κόσμο, βέβαια όχι με την έννοια της κατακρίσεως των ανθρώπων, αλλά με την έννοια της υποχρεώσεως που δημιουργείται μέσα στον κάθε άνθρωπο να λάβει θέση απέναντι αυτού του φωτός. Από τη θέση δε, που παίρνει ο καθένας απέναντι στο φως κρίνεται και προεικάζεται το μέλλον του. Χρειάζεται τόλμη για να θεαθεί κανείς το φως, γιατί θα αντικρύσει τη γύμνια του και θα συνειδητοποιήσει δυσάρεστες πλευρές του εαυτού του, που η ύπαρξή τους τον ενοχοποιεί, γιατί δεν μπορεί να αρνηθεί πολλές από τις διεφθαρμένες επιθυμίες του. Γιατί προσωρινά απολαμβάνει  προσωπικά οφέλη στη ζωή και  συνεπώς αρνείται να πει το ναι στην πρόσκληση του Θεού, για να του προσφέρει το φως το ερχόμενο στον κόσμο «διά τού Ιησού Χρίστου».

Με αποτέλεσμα, δυστυχώς, να πληθαίνουν οι άνθρωποι με πονηρούς οφθαλμούς με αρκετή περιέργεια και προκλητικότητα, που επιθυμούν μόνο το σαρκίο, όπως λέγει ο απόστολος Πέτρος. Έτσι, το παν για αυτούς θεωρείται ο εαυτός τους, η εμφάνισή τους, η θέση τους, το αξίωμά τους και τα πλούτη τους. Αλλά με αυτή τη μορφή όρασης ή θέασης των πραγμάτων, χάνουν κάθε νόημα και αξία της ζωής. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, ας κρατήσουμε, τουλάχιστον εμείς, τα μάτια μας καθαρά.

Το φως, που προσφέρει ο Χριστός σε κάθε είδους τυφλότητας, προσφέρεται σαν μια νέα δημιουργία και ανάπλαση του κόσμου και ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων, για να μπορέσουν  να δουν την αλήθεια, που αυτός αποκαλύπτει, για τη σωτηρία  του κόσμου. Τότε ο άνθρωπος παίρνει την πραγματική του αξία και αποκτά το αληθινό νόημα της ζωής. Δεν είναι πλέον σάρκα, αλλά εικόνα Θεού. Δεν είναι μηχανή, αλλά ελεύθερη προσωπικότητα.  Δεν είναι είδος χωρίς αξία, αλλά  υπαρκτό και άξιο τέκνο Θεού.

Ωστόσο οι άνθρωποι μπροστά στο αποκαλυπτόμενο φως του Χριστού να αντιδρούν.  Ενώ ο θεραπευμένος τυφλός ομολογεί και διακηρύσσει χωρίς φόβο σ’ όλους την πίστη του στο Χριστό, οι φαρισαίοι με κάθε τρόπο και μέσο, ακόμη και με εκφοβισμό των γονέων του θεραπευθέντος, προσπαθούν να αρνηθούν την πραγματικότητα του θαύματος. Αρνούνται το φως και εξακολουθούν να παραμένουν στο σκότος. Δεν τολμούν να κοιτάξουν προς το φως, γιατί προτιμούν το σκοτάδι που κρύβει και σκεπάζει τα έργα και τις σκέψεις  τους. Η εκλεκτικότητα του φωτός δεν είναι αρεστή στους ανθρώπους, των οποίων τα έργα είναι σκοτεινά και φθοροποιά.

Η σημερινή ευαγγελική διήγηση μάς απεικονίζει το ήθος πολλών σκοτεινών φορέων,  που διεκδικούν σε κάθε εποχή το «φωτισμό» και την καθοδήγηση των ανθρώπων,  ενώ προβάλλει τον Χριστό ως όντως φως και ως τον μόνο Σωτήρα του κόσμου, που φέγγει μέσα στο σκοτάδι και καλεί τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν στη σωτήρια και αιώνια ζωή.  Η στάση του κάθε ανθρώπου απέναντι σ’ αυτό το φως είναι αποφασιστική για τον επαναπατρισμό του στη θέα του Θεού.

Αυτοί που  αρνούνται να προσλάβουν το φως του Χριστού, που συνειδητά παραμένουν στο σκοτάδι, παραμένουν για να συγκαλύπτουν τα πονηρά τους έργα,  αυτοί είναι ουσιαστικά και οντολογικά τυφλοί, έστω και αν έχουν τα σωματικά μάτια. Αντίθετα, όσοι αναγνωρίζουν την πνευματική τους τυφλότητα και προστρέχουν προς το φως του Χριστού, αποκτούν την οντολογική όραση και βλέπουν την αλήθεια σχετικά με τον εαυτό τους, με τον πλησίον τους, με τις δωρεές του Θεού προς αυτούς.

Ο θεραπευμένος τυφλός αφ’ ενός,  και οι φαρισαίοι αφ’ ετέρου, απεικονίζουν δύο διαμετρικά αντίθετες κατηγορίες ανθρώπων απέναντι του θείου φωτός. Ο κάθε άνθρωπος καλείται να αποφασίσει, αν θέλει να αντικρύσει «το φως το αληθινό», που προσφέρει σε κάθε τυφλό ο «Άρχων του Φωτός», καθώς είπε, ότι «εγώ ειμί το φως του κόσμου»  ή αν προτιμήσει να πορεύεται μέσα στο  σκοτάδι.

Για να έχουμε τη δυνατότητα  να επιλέξουμε το «φως το αληθινό» χρειάζεται να ζητάμε, λοιπόν,  από τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων,  τον  Χριστό, να καθαρίζει τα μάτια μας με το «κολλύριο» της πίστεως και με το φωτισμό του αγίου Πνεύματος, ώστε, όταν μας συναντήσει, να απαντήσουμε, όπως ο τυφλός της ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος, ναι, «άρτι βλέπει».

«Συ πιστεύεις εις τον υιὸν του Θεού; Απεκρίθη εκείνος και είπε· και τις εστι, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν; είπε δε αυτώ ο Ιησούς· και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου εκείνος εστίν. Ο δε έφη· πιστεύω, Κύριε· και προσεκύνησεν αυτώ».(στ.36,37,38)