Κυριακή του Τυφλού

Το ερώτημα των μαθητών προς το Χριστό μπροστά στον εκ γενετής τυφλό είναι εύλογο: «διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε και γεννήθηκε αυτός τυφλός, ο ίδιος ή οι γονείς του;»
Οι μαθητές τού Κυρίου είχαν ανατραφεί με το πνεύμα τής Παλαιάς Διαθήκης και είχαν διδαχθεί πως το κακό έρχεται ως τιμωρία από τον ίδιο το Θεό.
Η αντίληψη αυτή ήταν εσφαλμένη, γιατί ήδη οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης κήρυτταν με σαφήνεια ότι ο Θεός είναι «απείραστος κακών». Είχε όμως επικρατήσει.
Αργότερα ο Απ. Παύλος, μαθητής και ο ίδιος του Μωσαϊκού Νόμου, υπογράμμισε ότι «ο καθένας μας μπαίνει στον πειρασμό από τη δική του αμαρτία».
Γιατί ο Θεός στο πρόσωπο τού Θεανθρώπου Χριστού αποκαλύφθηκε ως αγάπη, που φθάνει μέχρι και τη δική του σταυρική θυσία.
Οι μαθητές στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, όπως και πολλοί άνθρωποι σύγχρονοι μας, αναρωτιούνται: ποιος φταίει; ποιος έκανε το σφάλμα και πληρώνει τώρα ο τυφλός ή και οποιοσδήποτε που πάσχει;
Είναι αλήθεια, αδελφοί, ότι οι ασθένειες, οι παθήσεις, η φθορά και η σήψη οφείλονται στην αμαρτία. Όπως γράφουν τα ιερά βιβλία και τα κατανοούν οι άγιοι του Θεού διαμέσου των αιώνων, ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να ζει, για να μη γνωρίζει το θάνατο.
Η κοινωνία με το Θεό, την πηγή της ζωής, και η ελεύθερη αποδοχή του θελήματος του τον καθιστά κατά χάριν άφθαρτο και αθάνατο.
Η αμαρτία των πρωτοπλάστων είναι η απομάκρυνση από την ίδια τη ζωή. Ο Αδάμ και η Εύα αρνήθηκαν το Θεό και προτίμησαν τη φθορά και το θάνατο.
Συχνά οι περισσότεροι έχουμε την τάση να κατηγορούμε το Θεό για τις αρρώστιες, τις ειδικές ή και τις συνηθισμένες παθήσεις που υποφέρουμε. Λησμονούμε ότι το θέλημα του Θεού είναι αγαθό. Μας διαφεύγει ότι ο ίδιος είναι φιλάνθρωπος και πολυεύσπλαχνος και δεν διστάζει να κάνει τα πάντα για τον άνθρωπο, μέχρι που τού χαρίζει τη μετοχή στην ατελεύτητη σταυροαναστάσιμή του Παρουσία.
Ο Θεός δεν είναι τιμωρός μήτε κριτής. Είναι θεραπευτής. Γι' αυτό και η απάντηση του Κυρίου προς τους μαθητές είναι ορθή και κοφτή. «Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός, για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ' αυτόν». Δηλαδή, για να γίνει το θαύμα.
Ήταν θαύμα που ανέβλεψε ο τυφλός! Θαύμα είναι και η θεραπεία, που χαρίζει η ιατρική επιστήμη και όλοι οι ερευνητές, οι οποίοι εργάζονται με υπομονή και επιμονή για τη θεραπεία των ασθενειών.
Ο Θεός, αδελφοί, επιτρέπει τον πόνο. Δεν τον καταργεί. Για να παιδαγωγούνται οι ασθενείς, οι συγγενείς τους ακόμη και η ίδια η κοινωνία και να θυμούνται μέσα στον πόνο και τη θλίψη τη φιλανθρωπία και το έλεος του Θεού.
Όμως, αδελφοί μου, η ευαγγελική περικοπή δεν μας λέγει μόνο για το θαύμα αυτό, μας μιλάει και για κάτι ακόμα, μας μιλάει για την συκοφαντία των Φαρισαίων.
Διότι τυφλός δεν ήταν ο άνθρωπος αυτός, ο λεγόμενος ο εκ γενετής τυφλός, αλλά όλοι αυτοί που έβλεπαν χωρίς να βλέπουν. Αυτοί που νόμιζαν ότι το να βλέπει κανείς με τα χοϊκά μάτια είναι το υπέρτατο αγαθό, τους διαψεύδει ο τυφλός όταν τους λέγει ότι: αν και ήμουν τυφλός τώρα άρτι βλέπω.
Έχουμε σκεφτεί μήπως και εμείς σήμερα κάνουμε ότι έκαναν οι Φαρισαίοι της ευαγγελικής περικοπής; Μήπως σήμερα η γλώσσα μας κρύβει θανατηφόρο δηλητήριο, που όταν εκτοξευθεί δολοφονεί υπολήψεις, τραυματίζει ψυχές, γκρεμίζει έργα αγαθά; «η κόνηασαν γλώσσαν αυτών ωσεί όφεως, ιός ασπίδων υπό τα χείλη αυτών» όπως μας αναφέρει ο ψαλμωδός;
Αγαπητοί μου αδελφοί, ζούμε σε μια κρίσιμη εποχή, που οι συκοφάντες πληθαίνουν και είναι υπεύθυνοι για όλα αυτά τα κοινωνικά και πνευματικά δεινά που αντιμετωπίζουμε στις μέρες μας, αλλά, αδελφοί μου, δεν είναι μόνο αυτοί υπεύθυνοι.
Υπεύθυνοι είμαστε και εμείς που ακούμε τα λόγια τους. Δυστυχώς όλοι μας, λίγο πολύ, έχουμε μια φοβερή αδυναμία: η αδυναμία αυτή είναι ότι με ευχαρίστηση ανοίγουμε τα αυτιά μας σε οτιδήποτε κακό ή σκανδαλιστικό ή ακόμη σεξιστικό, για το καλό, κλείνουμε τα αφτιά μας και λέμε δεν το ακούσαμε.
Αδελφοί μου, με τον τρόπο αυτό δίνουμε την δυνατότητα στους συκοφάντες να κάνουν την εγκληματική δουλειά τους, που συχνά χωρίς να το θέλουμε, γινόμαστε συνεργάτες τους σε ηθικές και όχι μόνο καταστροφές.
Αδελφοί μου, ζούμε όπως σας προ είπα, σε μια κρίσιμη εποχή.
Οι συνθήκες της ζωής μάς οδηγούν σε αντιθέσεις και συγκρούσεις ιδεολογικές, οικονομικές, ακόμη και θρησκευτικές με το συνάνθρωπο.
Όμως όσο μεγάλες και αν είναι οι αντιθέσεις μας, όσο βίαιες οι συγκρούσεις μας, δεν πρέπει να χάνουμε τα στοιχεία της ανθρωπιάς και να καταντούμε θηρία.
Ο πραγματικός άνθρωπος δεν καταδέχεται ποτέ να χρησιμοποιήσει το όπλο των δειλών, των υπανθρώπων, τη συκοφαντία, για να νικήσει τον αντίπαλό του. Διότι ξέρει πως μια τέτοια νίκη είναι ήττα για το νικητή, για το σύνολο.
Ας προσέξουμε, λοιπόν, και ας προσπαθούμε να αποφεύγουμε την τακτική των παλιών και συγχρόνων Φαρισαίων. Ας κρατήσουμε τον εαυτό μας μακριά από τη φοβερή μάστιγα της συκοφαντίας, αν θέλουμε να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας.
Ας παύσουμε λοιπόν να εθελοτυφλούμε και να βαδίζουμε προς την άβυσσο της καταστροφής.
Με τον Χριστό καθοδηγητή δεν έχουμε να φοβηθούμε το σκότος των ημερών, ο Χριστός, μάς χαρίζει το άκτιστο φως που φωτίζει τον δρόμο για να βλέπουν τα μάτια της ψυχής μας, όπως ακριβώς έκανε με τον τυφλό της ευαγγελικής περικοπής. Αμήν!!!