Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ... Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

Γράφει ο π΄Ηλίας Υφαντής

Κάποτε που η σελίδα αυτή καταπιάνεται με αμιγώς θρησκευτικά θέματα (π.χ. θαύματα) φίλοι αναγνώστες μου λένε: «Καλύτερα τα κείμενα να έχουν επαναστατικό περιεχόμενο»!

Κι όμως, όπως επανειλημμένα έχω τονίσει, η μεγαλύτερη ή μάλλον η μοναδική επανάσταση, είναι αυτή του Ευαγγελίου. Γιατί βέβαια αληθινή επανάσταση δεν είναι να αντικαθίστανται οι χασάπηδες της μιας μερίδας από τους χασάπηδες μιας άλλης. Ή ακόμη να μετακομίζουν οι χασάπηδες από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, για να συνεχίζουν το «θεάρεστο» έργο τους.

 Όπως συμβαίνει συχνά στο χώρο της πολιτικής. Όπου οι ίδιοι καιροσκόποι έρπουν απ’ το ένα κομματικό στρατόπεδο στο άλλο, προκειμένου να συνεχίσουν το λαμπρό στάδιο των τρωκτικών του δημόσιου και του ιδιωτικού κορβανά. Για να κάνουν έτσι τα «έσχατα» του εύπιστου και κατά συρροή εξαπατημένου λαού πολύ χειρότερα από πρώτα. Που σημαίνει ότι στις  περιπτώσεις αυτές δεν έχουμε επαναστάσεις, αλλά επαναλήψεις της ίδιας-περισσότερο ή λιγότερο- αθλιότητας.

Σε διαμετρική αντίθεση το έργο του Χριστού είναι η εκ θεμελίων ανατροπή του σάπιου κατεστημένου σε όλες του τις πτυχές και σε όλη του την έκταση. Γιατί ο χριστιανισμός δεν καταπιάνεται-όπως εσφαλμένα πιστεύεται-μόνο με τα πνευματικά θέματα. Αλλά αγκαλιάζει όλη τη γκάμα των ανθρωπίνων προβλημάτων από τα πλέον πνευματικά μέχρι τα πλέον υλικά. Στο πρώτο του κήρυγμα, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ναζαρέτ (Λουκά: Δ: 18-19) ο Χριστός, δεν αναφέρεται μόνο στην αμαρτία, αλλά λέει ότι ήλθε να πολεμήσει και όλες τις άλλες μάστιγες όπως η φτώχεια, η σκλαβιά και η αρρώστια. 

Και τα ίδια δίδαξε και έπραξε σε όλη τη σύντομη διαδρομή της δράσης του, μέχρις ότου τον σταυρώσουν. Γιατί και τους πάσης φύσεως αρρώστους θεράπευσε. Και τη σκλαβιά και καταπίεση καταδίκασε (Ματθαίου: 20: 25, Μάρκου: Ι: 42-45,κλπ). Και τον πλούτο στηλίτευσε με τις θαυμάσιες παραβολές του (Λουκά: ΙΒ: 16-31, ΙΣΤ: 19-31, κλπ ). Φωνάζοντας στους φαρισαίους όλων των εποχών το «Ου δύνασθε δουλεύειν Θεώ και μαμωνά»! (Λουκά: ΣΤ: 20-25, κλπ)  Αλλά και στη Δευτέρα του Παρουσία θα επικαλεστεί ως μοναδικό κριτήριο για τη επιβράβευση των αγαθών τη δικαιοσύνη και για την καταδίκη των κακών την αδικία! Που σημαίνει ότι οι αμείλικτοι εχθροί του δεν τον σταύρωσαν, επειδή δήθεν «εβλασφήμησε» (Ματθαίου: ΚΣΤ: 65), αλλά επειδή προφανώς έθιγε τα εγκληματικά τους συμφέροντα ( Λουκά: ΙΣΤ: 13-15). Όπως συμβαίνει και με τους σημερινούς δολοφόνους των λαών. Οι οποίοι, προκειμένου να δώσουν «ηθικό» επίχρισμα στα κακουργήματά τους, κατηγορούν τα θύματά τους ως τρομοκράτες. Ενώ ενορχηστρωτές της τρομοκρατίας είναι αυτοί οι ίδιοι.

Το παράδειγμα ασφαλώς του Χριστού ακολούθησαν και οι Απόστολοι. Οι οποίοι στην πρώτη χριστιανική κοινωνία εφάρμοσαν το περί δικαιοσύνης κήρυγμα του Ευαγγελίου. Δεδομένου ότι δεκαοχτώ αιώνες πριν απ’ τον Μαρξ έκαμαν πράξη τον αληθινό σοσιαλισμό και την αληθινή δημοκρατία με το να προσφέρει ο καθένας ανάλογα με τις δυνάμεις του και να παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες του. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους (Πράξεις: Δ: 32-36). Και γι’ αυτό υπέστησαν παρόμοια με αυτά, που υπέστη και ο Χριστός. Και αποτέλεσαν οι χριστιανοί για τρείς αιώνες τους αποδιοπομπαίους των οποιωνδήποτε εστεμμένων κακούργων. Για να γίνουν στη συνέχεια και οι ίδιοι συχνά διώκτες των διωκτών τους. Γεγονός που σημαίνει  ότι στις περιπτώσεις αυτές έβαλαν λιγότερο ή περισσότερο «νερό στο κρασί τους». Και ασφαλώς βρίσκονται, άλλοτε μακριά και άλλοτε σε διαμετρική αντίθεση με το πνεύμα της ελευθερίας και της δικαιοσύνης του χριστιανισμού.

Όπως επίσης υπήρξαν πάμπολλα θαυμάσια παραδείγματα, παλαιότερα και νεότερα, όχι μόνο πνευματικών αλλά και κοινωνικών χριστιανών επαναστατών. Όπως ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος τονίζει ότι «αδικία είναι η εκτροπή από την ισότητα». Και όταν του ζήτησαν να υιοθετήσει το διωγμό των διωκτών της ορθοδοξίας, παραιτήθηκε. Αλλά και ο Βασίλειος. Ο οποίος διακήρυσσε: «Τέλεια κοινωνία εγώ ονομάζω αυτή στην οποία έχει εξοριστεί η ιδιοκτησία και είναι όλα κοινά». Και στην περίφημη Βασιλειάδα του περιέθαλπε όλους τους έχοντες ανάγκη, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Όπως και ο Χρυσόστομος ο οποίος επιτίθεται λάβρος κατά των πλουσίων. Και, όταν εκείνοι αντιδρούν τους αποκρίνεται: «Εφόσον εσείς επιμένετε να κατασπαράζετε τα πρόβατά μου κι εγώ δεν θα σταματήσω να σας στηλιτεύω»! Και ασφαλώς στα χρόνια της τουρκοκρατίας ο μεγάλος πνευματικός και κοινωνικός επαναστάτης Πατροκοσμάς. Τον οποίο το κατεστημένο της πνευματικής και κοινωνικής σκλαβιάς, με μπροστάρηδες τους Εβραίους, τον δολοφόνησε! Για να φτάσουμε, δυστυχώς, στο σημερινό κατάντημα να είμαστε σε μεγάλο βαθμό μόνο κατ’ όνομα χριστιανοί.

Και όμως παρόλα αυτά οι σύγχρονοι φαρισαίοι τρέμουν και μόνο στο γεγονός ότι υπάρχει ακόμη έστω και ο μεταλλαγμένος χριστιανισμός. Και πολύ βέβαια περισσότερο τους ενοχλεί το γεγονός ότι, παρόλη την μετάλλαξη, που έχουμε υποστεί, διατηρούμε ακόμη το κείμενο του Ευαγγελίου. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχουν επιστρατεύσει όλες τις δόλιες μεθοδεύσεις τους, προκείμενου να το εξοστρακίσουν. Μέχρις ότου τελικά εξαφανίσουν και το τελευταίο αντίτυπό του. Προκειμένου να κάμουν ολάκερη τη Γη μια αδιέξοδη κόλαση. Στην οποία θα πραγματοποιηθούν τα όσα λέει ο Δάντης στη «Θεία Κωμωδία» για τη μεταθανάτια κόλαση, όπου «όποιος βρεθεί πρέπει να εγκαταλείψει κάθε ελπίδα».

Και πιστεύω ότι εφαρμογή αυτού του πειράματος κάνουν τώρα οι σιωνιστές τοκογλύφοι και οι νεοναζί επικυρίαρχοι σε βάρος της πατρίδας μας. Και ασφαλώς θα ολοκληρώσουν το πείραμά τους, εφόσον εμείς αρνούμαστε την ακατανίκητη δύναμη  της μοναδικής επανάστασης του Ευαγγελίου(προς Τιμόθεον  Β΄ : Γ: 5)….

ΠΗΓΗ

Ἀρχιμ. Γεώργιος Χρυσοστόμου: Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν έχουν θέση μέσα στην Εκκλησία.

*********************

«Ξενοφοβία-ρατσισμός, ἀπό τή μιά καί φιλαδελφία, από τήν ἄλλη». Ὁ ἀπό­στολος Παῦλος ἔχει κάνει ἤδη τήν ἐπιλογή του ἀνάμεσα στίς δύο αὐτές ἔννοιες, ἀνάμε­σα σέ αὐτέςτίς δύο συμπε­ριφο­ρές, στήν ἐπιστολή του πρός τούς Ἑβραίους:«Ἡ φιλα­δελφία με­νέ­τω· τῆς φιλοξενίας μή ἐπιλαν­θάνε­σθε».

Ἡ ἐπιλογή τοῦ ἀποστόλου εἶναι σαφής. Καί δέν μποροῦ­σε νά εἶναι διαφορετική γιά τόν ἀπόστολο πού γεννήθηκε σέ μία πόλη-τόπο συναντήσεως ἐθνῶν καί θρησκειῶν, σέ μία πόλη ἀνοι­κτή στό διαφορετικό καί στό «ξένο». Ἡ μετα­στρο­φή του στή θρησκεία τοῦ Ναζω­ραίου, τόν ἔκαναν νά ἐπανεξετάσει τή ση­μασία τῶν δύο ὅρων στή ζωή του καί νά ἐπανα­δια­τυπώσει τό περιε­χόμενο καί τό νόημά τους. Ἀφετηρία καί τῶν δύο εἶναι ἡ ἀγά­πη, ἡ ἀγάπηὅπωςτήν δίδαξε καί τήν ἐνσάρ­κωσε ὁ Χριστός καί ὅπως τή βίωσε ἡ Ἐκκλησία μας στό πέρασμα τῶν καιρῶν.

Ἡ βίωση τῆς ἀγάπης ὑπό τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ὁποία ἀντιμε­τωπίζει τόν πλησίον ὡς ἑαυ­τόν, ἔχει ὡς αὐτο­νόητο ἐπακό­λουθό της τή φιλα­δελ­φία. Συχνά δημιουργεῖται ἡ ἐντύ­πωσηὅτι, ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἀνα­φέ­ρεται στή φιλα­δελ­φία, ἀναφέ­ρεται ἀπο­­κλειστικά σέ ἀδελ­φού ἐν Χριστῷ. Ἡ Ἐκκλησία ἀντι­με­­τωπίζει ὡς ἀδελφούς ὅλους τούς ἀνθρώπους γιά τούς ὁποίους «Χριστός ἀπέ­θανεν», καί πρός χάριν ὅλων αὐτῶν, ἀνε­ξαρτήτως τῆς ἐθνι­κότητος καί τοῦ θρησκεύ­ματος, ἀσκεῖ τό ἱεραποστολικό, φιλανθρωπικό καί κοινωνικό τῆς ἔργο.

Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔρχεται πρός τή Μα­κε­δονία, δέν ἔρχεται πρός ἀδελ­φούς, ἀλλά πρός ξέ­νους. Ὅταν ἀνεβαίνει στόν Ἄρειο Πάγο καί ἀπευθύνεται στούς Ἀθηναίους πού ἔχουν στήσει βωμό στόν ἄγνωστο Θεό, δέν ὁμι­λεῖ πρός ἀδελφούς ἀλλά πρός ξέ­νους. Ὁ ἴδιος, ἄλλωστε, ζεῖ ὡς ξένος στή γῆ, καθώς ἀντιμε­τω­πίζεται ὡς ξένος κατά τή διάρκεια τῶν ἀπο­στολικῶν πε­ριοδειῶν του καί ἀνα­γκά­ζεται συχνά νά φεύγει κατα­­­διω­κό­μενος καί συκοφα­ντού­μενος ἀπό τίς πόλεις  στίς ὁποῖες κηρύττει τόν εὐαγγε­λικό λόγο. Ζεῖὡς ξένος καί κινεῖται ὡς ξένος. Ὅμως ὁ ἴδιος μοχθεῖ καί κο­πιάζει καί κινδυ­νεύει καί προσεύχεται γιά ὅλους ὅσους τόν διώκουν ἤ τόν εἰρω­νεύο­νται ἤ τόν κατηγοροῦν, γιατί θέλει νά ἐξοικειώσει αὐτούς τούς ξένους γι᾽αὐτόν ἀνθρώ­πους μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά τούς μεταποιήσει σέ ἀδελ­φούς του.

*********************

Αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ κό­σμου καί τῶν ἀνθρώπων ὁδήγησε τήν Ἐκκλησία στό νά ἔχει μιά δια­φο­ρετική ἀπό τή συνήθη θεώρηση τῶν ξένων. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν οὐσιαστι­κά ξένοι. Εἴμαστε ὅλοι ξένοι στή γῆ, γιατί «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλ­λουσαν ἐπιζητοῦμεν», τήν ἐπουράνια πατρίδα. Δέν εἴμαστε ὅμως ξένοι, ἐφόσον ὅλοι ἀν εξαι­ρέ­τως εἴμαστε τέκνα τοῦ Θεοῦ. Γι᾽αὐτό καί ἡ ἔννοιες τῆς ξενο­φοβίας καί τοῦ ρατσισμοῦ εἶναι παντελῶς ξένες πρός τήν Ἐκκλησία, καθώς «οὐκἔνι Ἕλλην καί Ἰου­δαῖος, ... βάρβαρος, δοῦλος, ἐλεύ­θερος».

Ὑπό τήν προοπτική αὐτή εἶναι ἀνά­γκη νά ἐπανατοποθε­τηθοῦμε καί ἐμεῖς ὡς πρό­σωπα καί ὡς μέλη τῆς Ἐκκλη­σίας στό ἀντιθετικό δίπολο τῆς ξενοφοβίας-ρατσισμοῦ καί τῆς φιλα­δελφίας, ἀκολουθώντας τή δισχιλιετῆ διδασκαλία καί πρακτική τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καί ὁ σύγχρονος κόσμος καλεῖται διά τῆς οὐσιαστικῆς ἐφαρμογῆς τῆς ἀρετῆς τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον νά ἀντι­μετωπίσει τό φαινόμενο τῆς ξενοφο­βίας καί τοῦ ρατσισμοῦ, πού τελι­κά ἀποξενώνει τόν ἴδιο καί ἀπό τόν συνάνθρωπό του καί ἀπό τόν Θεό.

Ἀρχιμ. Γεώργιος Χρυσοστόμου

Πρωτοσύγκελλος Ι.Μ.Βεροίας - Καθηγητής Πανεπιστημίου

πηγή

Αγάπα τον πλησίον σου: Η Εκκλησία και οι πρόσφυγες

Ιερείς στα Βαλκάνια βρίσκονται μεταξύ αυτών που βοηθάνε τους χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι καταφθάνουν στις ακτές της Ευρώπης 
– ακόμη και αν ορισμένοι από τους συναδέλφους τους 
γεννούν φόβους για την άφιξη μεγάλου αριθμού Μουσουλμάνων

Κώστας Κουκουμάκας 
Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Λέσβος, Βελιγράδι και Σουμποτίτσα

Ο πατέρας Στρατής Δήμου, Έλληνας Ορθόδοξος ιερέας στη Λέσβο, στην είσοδο του κτιρίου της φιλανθρωπικής οργάνωσης που ίδρυσε  για να βοηθήσει πρόσφυγες και μετανάστες. Φώτο: Κώστας Κουκουμάκας Ο πατέρας Στρατής Δήμου, Έλληνας Ορθόδοξος ιερέας στη Λέσβο,  στην είσοδο του κτιρίου της φιλανθρωπικής οργάνωσης που ίδρυσε  για να βοηθήσει πρόσφυγες και μετανάστες. Φώτο: Κώστας Κουκουμάκας

Περίπου στις 6 τα ξημερώματα της 1ης Ιουνίου 2015, ο συρτός ήχος μιας μικρής μηχανής έφθανε από την ήρεμη θάλασσα στην παραλία της Λέσβου. Σύντομα φάνηκε μία φουσκωτή βάρκα που μετέφερε περί τους 20 ανθρώπους.

 Καθώς η βάρκα προσέγγιζε την παραλία της Εφταλούς στη βόρεια πλευρά του νησιού, οι επιβάτες ύψωναν τα χέρια στον ουρανό και φώναζαν “Allahu Akbar” («Ο Θεός είναι μεγάλος» στα Αραβικά).

 Μέσα στην επόμενη μία ώρα, δύο ακόμα βάρκες βγήκαν στην ακτή. Οι περισσότεροι από τους επιβαίνοντες ήταν άνθρωποι από τη Συρία, το Αφγανιστάν και διάφορα αφρικανικά κράτη. Το πέρασμα των περίπου 10 χιλιομέτρων από τις τουρκικές ακτές ήταν το τελευταίο κομμάτι ενός μεγάλου ταξιδιού. Για πρώτη φορά, πατούσαν το πόδι τους σε ευρωπαϊκό έδαφος.

 Περίπου 25 χιλιόμετρα μακριά, στο χωριό Κεράμι Καλλονής, ένας 57χρονος Έλληνας Ορθόδοξος ιερέας με το όνομα Στρατής Δήμου, ψηλός άντρας με λαμπερά γαλάζια μάτια, πληροφορήθηκε από το τηλέφωνο για τις νέες αφίξεις.

 Ο πατέρας Στρατής έφυγε αμέσως από το σπίτι του για το μικρό κτίριο που στεγάζει την «Αγκαλιά», τη φιλανθρωπική οργάνωση που ίδρυσε το 2009 για να βοηθήσει πρόσφυγες και μετανάστες. Ετοίμασε σάντουιτς και μπουκάλια με νερό για τους νέους αφιχθέντες, οι οποίοι θα έφθαναν στο χωριό μέχρι το απόγευμα, με τα πόδια. Καθώς είχαν μπει στη χώρα παράνομα, η ελληνική νομοθεσία απαγορεύει τους ντόπιους να τους μεταφέρουν με δικά τους μέσα.

 Ο πατέρας Στρατής, ο οποίος φορούσε μάσκα οξυγόνου εξαιτίας αναπνευστικών προβλημάτων, μου είπε ότι η οργάνωσή του είχε διαθέσει όλα αυτά τα χρόνια περισσότερους από 60 τόνους τροφίμων, προσφορές των κατοίκων του νησιού, και είχε βοηθήσει περί τις 10.000 μετανάστες και πρόσφυγες.

 «Πολύ πρόσφατα, τρεις γυναίκες έφθασαν στο χωριό – δύο από αυτές εγκυμονούσες. Είχαν όλες χάσει τους συζύγους και τα παιδιά τους. Αναλάβαμε δράση και επανενώσαμε τις οικογένειες» είπε.

 «Τότε, ένας από τους άντρες στάθηκε μπροστά μου και με φίλησε. Η αγάπη δεν έχει θρησκεία. Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Επιστολή προς Κορινθίους: ‘Εάν τις γλώσσες των ανθρώπων μιλώ και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έγινα χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει’».

Σκηνές σαν κι αυτή στην παραλία της Εφταλούς επαναλήφθηκαν αμέτρητες φορές στα ελληνικά νησιά από τηναρχή του χρόνου, καθώς η Ευρώπη αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση των τελευταίων δεκαετιών.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
  

Άνθρωποι από τη Συρία, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες φθάνουν στο νησί της Λέσβου, νωρίς το πρωί της 1ης Ιουνίου 2015. Φώτο: Κώστας Κουκουμάκας

Μέχρι στιγμής τη φετινή χρονιά, σχεδόν 800.000 πρόσφυγες και μετανάστες αφίχθησαν στην Ελλάδα από την Τουρκία μέσω θαλάσσης. Ολόκληρο το 2014, οι αφίξεις ήταν μόλις 43.500. Περισσότεροι από 3.600 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη θάλασσα ή αγνοούνται στην προσπάθειά τους να φθάσουν στην Ευρώπη, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες..

 Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι Χριστιανικές εκκλησίες και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις τους δραστηριοποιούνται ενεργά στις πρωτοβουλίες για παροχή βοήθειας σε πρόσφυγες και μετανάστες. Ωστόσο στην Ελλάδα, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει τον πρώτο λόγο, μάλιστα ορισμένοι ιερείς έχουν εκφράσει ακόμη και την άποψη ότι οι Μουσουλμάνοι μετανάστες αποτελούν κίνδυνο για τη χώρα.

 Την ίδια στιγμή, άλλοι ιερωμένοι έχουν κρατήσει την ίδια θέση με τον πατέρα Στρατή, ο οποίος υπέκυψε τελικά από καρκίνο του πνεύμονα στις 2 Σεπτεμβρίου 2015.  Πέθανε την ίδια μέρα με τον Αϊλάν Κουρντί, το τρίχρονο αγόρι από τη Συρία, ο θάνατος του οποίου έγινε σύμβολο της προσφυγικής τραγωδίας μετά τη δημοσίευση σε ολόκληρο τον κόσμο των φωτογραφιών με τη σορό του, ξεβρασμένη από τα κύματα σε μια τουρκική ακτή.

 Αυτοί οι κληρικοί αντιλαμβάνονται ως μέρος της χριστιανικής τους αποστολής να βοηθούν εκείνους που καταφθάνουν από τις εμπόλεμες ζώνες της Μέσης Ανατολής, της Νότιας Ασίας και τις φτωχές αφρικανικές χώρες.

Ο μοναχός και ο πρόσφυγας

Ο πατέρας Χρυσόστομος Χατζηνικολάου, 41 ετών, είναι ένας μοναχός που διαβιεί σε ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους στη Βόρεια Ελλάδα. Οι καλόγεροι εκεί θεωρούνται εσωστρεφείς και συντηρητικοί, ωστόσο ο πατέρας Χρυσόστομος ανέπτυξε μια ασυνήθιστη σχέση φιλίας με τον Αμίντ Φαντούλ, έναν 29χρονο δικηγόρο από τη Συρία, ο οποίος συμμετείχε στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις εναντίον του προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ και διέφυγε από τον πατρίδα του το 2013, φοβούμενος για τη ζωή του.

 Τον περασμένο Μάιο σε ένα καφέ στη Θεσσαλονίκη, ο μοναχός, μία ψηλή φιγούρα με μαύρο ράσο και σταθερό βλέμμα, και ο Φαντούλ, φορώντας ένα μπλε μπουφάν και τσεκάροντας κάθε τόσο το κινητό του τηλέφωνο, εξιστόρησαν τα γεγονότα που τους έφεραν κοντά.

«Στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη,  αυτός περιποιήθηκε τον χτυπημένο ξένο,  τού φρόντισε τις πληγές, τον μετέφερε σε ένα πανδοχείο,  πλήρωσε ακόμη και τον λογαριασμό του.  Αλλά δεν τον έβαλε μέσα στο σπίτι του»

- Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος

Στις αρχές του 2014, ο πατέρας Χρυσόστομος επισκέφθηκε το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας στη Χάλκη, ένα νησάκι απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, όπου συνάντησε τον Φαντούλ, ο οποίος του εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν Ορθόδοξος.

 Στα μέσα της περασμένης χρονιάς, ο Φαντούλ επικοινώνησε με τον μοναχό και του ζήτησε βοήθεια, ώστε να προσπαθήσει να έρθει νόμιμα στην Ελλάδα, καθώς δεν είχε καταφέρει να ανανεώσει την άδεια παραμονής στην Τουρκία.

 Ο πατέρας Χρυσόστομος απευθύνθηκε στις ελληνικές Αρχές, αλλά δεν βρέθηκε κάποια λύση. Τότε, ο Φαντούλ αποφάσισε να πράξει ό,τι και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι αυτή τη χρονιά – να πληρώσει έναν διακινητή, στη δική του περίπτωση 1.250 ευρώ, ώστε να τον μεταφέρει στην Ευρώπη.

 Καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, τα μεσάνυχτα της 23ης Δεκεμβρίου 2014, επιβιβάστηκε σε μία φουσκωτή βάρκα κοντά στο Κουσάντασι στα τουρκικά παράλια, μαζί με ακόμη 36 ανθρώπους από τη Συρία, το Ιράκ και το Καμερούν και ξεκίνησε το επικίνδυνο ταξίδι για τη Σάμο. Κάποια στιγμή, ο Φαντούλ κοίταξε τον χάρτη στο κινητό του τηλέφωνο και συνειδητοποίησε ότι η βάρκα, με τα καύσιμα που διέθετε, ήταν πολύ μακριά για να φθάσει στη στεριά.

 «Πίστεψα ότι θα πνιγόμασταν», είπε ο Φαντούλ.

 Στις 2.45 τα ξημερώματα έστειλε μήνυμα στον πατέρα Χρυσόστομο, ζητώντας να ειδοποιήσει ένα σωστικό ελικόπτερο.

 Ο πατέρας Χρυσόστομος συνέχισε την αφήγηση από εκείνο το σημείο: «Ήμουν στο χωριό μου στη Φλώρινα, ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Τηλεφώνησα σε κάποιον γνωστό μου στη Σάμο και μου είπε ότι δεν υπήρχε τρόπος να κινητοποιηθεί ελικόπτερο ή σωστικό σκάφος. Επιπλέον, οι Αρχές θα με ρωτούσαν πώς γνώριζα για τους μετανάστες και υπήρχε περίπτωση να κατηγορηθώ για συνέργεια σε διακίνηση. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, παρά μονάχα να προσευχηθώ».

 Ο Αμίντ ανακάλεσε τις στιγμές στη μνήμη του: «Στο μέσον της νύχτας, η βάρκα προσέκρουσε στα βράχια. Πέσαμε στο νερό. Ήταν σκοτεινά. Κολύμπησα με όλη μου τη δύναμη και τελικά έφθασα στην ακτή. Ήταν ένα θαύμα».

 Ο ίδιος έφθασε αργότερα στη Θεσσαλονίκη και βρήκε στέγη σε ένα σπίτι που τού παραχώρησε ο πατέρας Χρυσόστομος. Σήμερα μαθαίνει ελληνικά στο πανεπιστήμιο της πόλης και σκέφτεται να ζητήσει πολιτικό άσυλο ώστε να παραμείνει στην Ελλάδα.

 Ο μοναχός είπε ότι θα βοηθούσε τον Φαντούλ ακόμη και αν δεν ήταν Χριστιανός.  

 «Ο Απόστολος Παύλος επισημαίνει στην Επιστολή του προς Γαλάτες: ‘Δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα’» ανέφερε.

«Αρχίζουμε να τους φοβόμαστε»

Μπορεί να φαίνεται προφανές ότι Χριστιανοί ιερείς, αν οι ακολουθούσαν την προτροπή του Ιησού «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», τότε θα βοηθούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη τους πρόσφυγες. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει πάντα.

 Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος είναι ένας από τους πιο προβεβλημένους ιερωμένους στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Στα κηρύγματά του συχνά καταφέρεται εναντίον των μεταναστών.

 Στο γραφείο του, μου είπε ότι οι Μουσουλμάνοι πρόσφυγες συνιστούν απειλή για τη θρησκευτική πίστη των Ελλήνων.

 «Δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχουν φωνές αντίστασης στην επίθεση που γίνεται με σκοπό να φύγουν οι πιστοί από την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη - και αν δεν υποκύψουν, τότε να εκτελεστούν» είπε.

 «Ούτε στον Μεσαίωνα δεν συνέβαιναν όσα κάνουν οι τζιχαντιστές σήμερα. Όταν μας λένε ότι υπάρχουν εξτρεμιστές μεταξύ των μεταναστών, τότε αρχίζουμε να τους φοβόμαστε».

 Στην επισήμανση ότι η Αγία Γραφή διδάσκει την αγάπη προς τον ξένο, ο Άνθιμος αποκρίθηκε αφοπλιστικά: «Ακριβώς! Να τους αγαπάμε, όχι να είμαστε τα θύματα μαζί τους. Στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, αυτός περιποιήθηκε τον χτυπημένο ξένο, τού φρόντισε τις πληγές, τον μετέφερε σε ένα πανδοχείο, πλήρωσε ακόμη και τον λογαριασμό του. Αλλά δεν τον έβαλε μέσα στο σπίτι του».

Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος στα κηρύγματά του καταφέρεται συχνά εναντίον των μεταναστών.  Φώτο: Αλέξανδρος Αβραμίδης

Ο Άνθιμος δεν είναι ο μοναδικός υψηλόβαθμος ιερωμένος που εκφράζει αντίστοιχες απόψεις. Η ρητορική του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ είναι ταυτόχρονα ξενοφοβική

 και ρατσιστική. Τον Μάιο του 2015, διένειμε εγκύκλιο σε όλες τις εκκλησίες του Πειραιά, καταδικάζοντας τον αντιρατσιστικό Νόμο που ψήφισε η ελληνική κυβέρνηση, καθώς και την απόφαση για την κατασκευή μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα. Ο Σεραφείμ δεν ανταποκρίθηκε σε αλλεπάλληλες προσκλήσεις για συνέντευξη στο πλαίσιο αυτής της έρευνας.

 Η Νίκη Παπαγεωργίου, αναπληρώτρια καθηγήτρια στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σημείωσε ότι η ξενοφοβία δεν έχει καμία θέση στην Ορθοδοξία, η οποία αντίθετα διαπνέεται από πνεύμα ανεκτικότητας. Ωστόσο, τόνισε η ίδια, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία συχνά αντιλαμβάνεται το ρόλο της ως φύλακα των ελληνικών παραδόσεων και της ελληνικής γλώσσας.

«Ορισμένο Ορθόδοξοι ιερείς, κι επίσης άνθρωποι κοντά στην εκκλησία, θεωρούν ότι το ελληνικός έθνος και η Ορθόδοξη πίστη είναι ένα και το αυτό. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο η εκκλησία παραμένει ένας συντηρητικός θεσμός και οι άνθρωποι μέσα σε αυτή είναι συνήθως συντηρητικοί, οι οποίοι φοβούνται την εξωστρέφεια, ή ακόμη θεωρούν την τεχνολογία ως μπαμπούλα» είπε η Παπαγεωργίου.

 Η Αγγελική Ζιάκα, επίκουρη καθηγήτρια Θρησκειολογίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο, δήλωσε ότι οι ρατσιστές ιερωμένοι αντιπροσωπεύουν ορισμένες μόνο τάσεις μέσα στην εκκλησία, ωστόσο τα λεγόμενά τους έχουν απήχηση, διότι ακριβώς ακούγονται πιο δυνατά από εκείνους που εργάζονται αθόρυβα και προσφέρουν κοινωφελές έργο.

 Ένας ιερέας που σήκωσε ανάστημα στη ξενοφοβία είναι ο 55χρονος πατέρας Προκόπιος Πετρίδης, σημερινός βοηθός επισκόπου στη Μητρόπολη της Νίκαιας. Έως το 2009, ήταν εφημέριος του ναού του Αγίου Παντελεήμονα στην ομώνυμη γειτονιά της Αθήνας, όπου κατοικεί μεγάλος αριθμός μεταναστών.

 Η συγκεκριμένη περιοχή είναι επίσης προπύργιο του ακροδεξιού κόμματος της Χρυσής Αυγής. Στα τέλη του 2007, μία επιτροπή νέων – που αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής – εμφανίστηκαν στην εκκλησία και ζήτησαν από τον πατέρα Προκόπιο να υπογράψει μια αναφορά με την οποία ζητούσαν την εκδίωξη των αλλοδαπών από τη γειτονιά.

 «Απάντησα ότι ως ιερέας δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο», μου είπε ο Πετρίδης, περιστοιχισμένος από τις οικόσιτες γάτες του μέσα στο διαμέρισμά του, που ήταν γεμάτο με χριστιανικές εικόνες.

 Ο ίδιος απάντησε στη ρατσιστική πρόκληση με την εντολή του Ιησού προς τους μαθητές του, όπως διαβάζουμε από τον ευαγγελιστή Ιωάννη: «Εντολή καινούργια σας δίνω, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Καθώς αγάπησα εσάς, έτσι κι εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλο».

Ο πατέρας Προκόπιος Πετρίδης, ο οποίος ύψωσε ανάστημα εναντίον της ξενοφοβίας όταν ιερουργούσε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα στην Αθήνα. Φώτο: Κώστας Κουκουμάκας

Τα μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης εξαπέλυσαν τότε έναν σφοδρό πόλεμο κατά του πατέρα Προκόπιου. «Άρχισαν οι συκοφαντίες και οι λεκτικοί προπηλακισμοί. Απειλούσαν ότι θα έρχονταν στη λειτουργία της Κυριακής για να προκαλέσουν επεισόδια» ανέφερε. «Μου επιτίθονταν φραστικά στον δρόμο: ‘Να φύγεις από ‘δω. Εσύ μας έφερες τους ξένους’».

 Ο πατέρας Προκόπιος είχε μία «σιωπηρή» υποστήριξη από τον αρχιεπίσκοπο, ενώ δεν του συμπαραστάθηκαν ούτε καν οι υπόλοιποι ιερείς στην εκκλησία του.

 «Ήμουν εντελώς μόνος, αλλά είχα δίπλα μου τους απλούς ανθρώπους», είπε.

Προσφέροντας καταφύγιο

 Η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδας ως φιλανθρωπικό ίδρυμα έχει λίγες δράσεις για την παροχή βοήθειας ειδικά σε πρόσφυγες και μετανάστες. Ο Χάρης Κονιδάρης, εκπρόσωπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, σημειώνει ότι αυτοί περιλαμβάνονται μεταξύ των χιλιάδων που καταφεύγουν καθημερινά στα συσσίτια, τα οποία οργανώνουν ενορίες ανά την Ελλάδα.

 Επιπλέον, τον περασμένο Ιούνιο, η «Αποστολή», φιλανθρωπικός οργανισμός της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, σε συνεργασία με το διεθνές δίκτυο Ορθόδοξων Χριστιανικών Φιλανθρωπικών Οργανισμών (IOCC), ανακαίνισε το κέντρο πρώτης υποδοχής προσφύγων στη Χίο. Τοποθετήθηκαν καινούριες ντουζιέρες και αποκαταστήθηκαν οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις του κέντρου, το οποίο άνοιξε για να υποδεχτεί 110 άτομα και σήμερα φιλοξενεί 500. Επίσης, διανεμήθηκαν στους πρόσφυγες πακέτα προσωπικής υγιεινής και παιδικές τσάντες με σχολικά είδη.

 Μία μακροχρόνια πρωτοβουλία της εκκλησίας για βοήθεια προς τους πρόσφυγες είναι ο ξενώνας  για τους ασυνόδευτους ανήλικους που φθάνουν στην Ελλάδα. Υπεύθυνη για τη λειτουργία της δομής στην περιοχή του Αγίου Δημητρίου στην Αθήνα, είναι η «Αποστολή». Από το 2011, οπότε εγκαινιάστηκε, έχει προσφέρει φιλοξενία σε 168 ανήλικους.

«Ακόμη και αν θεωρούσα εχθρούς αυτούς τους ανθρώπους θα ήταν υποχρέωσή μου να τους βοηθήσω»

- Τίμπορ Βάργκα, πάστορας στη σερβική πόλη Σουμποτίτσα

Η Βασιλική Γιαμαλή, κοινωνική λειτουργός η οποία διευθύνει τον ξενώνα, εξήγησε ότι το κτίριο ανήκει στην τοπική ενορία. Η λειτουργία της δομής χρηματοδοτείται από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και την ελληνική κυβέρνηση. Οι περισσότεροι ανήλικοι παρακολουθούν μαθήματα στο διαπολιτισμικό σχολείο. 

Ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί στον ξενώνα τούς μαθαίνουν τα

 δικαιώματά τους και προσπαθούν να τους επανενώσουν με τις οικογένειές τους.

 «Αυτή τη στιγμή, φιλοξενούμε 19 αγόρια, ηλικίας από 13 έως 18 ετών» σημείωσε η Γιαμαλή. «Τα περισσότερα είναι από το Αφγανιστάν, τη Συρία και το Πακιστάν».

 Ο Αλί Μοχαμαντί, Αφγανός λίγο μετά την ηλικία των 20, ο ποίος εργάζεται σήμερα ως μεταφραστής, έμεινε στον ξενώνα για δύο χρόνια. Ο πατέρας του, κυβερνητικό στέλεχος, δολοφονήθηκε από τους Ταλιμπάν. Ο Μοχαμαντί διέφυγε από τη χώρα σε ηλικία εννιά ετών μαζί με τον δεκάχρονο αδερφό του. Έζησαν σχεδόν έξι χρόνια στο Ιράν, όπου εργάστηκαν σε ένα εργοστάσιο μαρμάρου, όμως ο Μοχαμαντί πάντα ονειρευόταν να φθάσει στην Ευρώπη. Το 2011 πέρασε από την Τουρκία στην Ελλάδα με βάρκα, μέσω του ποταμού Έβρου.

Ο Αλί Μοχαμαντί, Αφγανός που έζησε στον ξενώνα ασυνόδευτων  ανηλίκων της «Αποστολής», φιλανθρωπικού οργανισμού της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Φώτο: Κώστας Κουκουμάκας

Ο ίδιος, ψιλόλιγνη φιγούρα με μακριά φράντζα που πέφτει 

στα μάτια του, μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον ξενώνα και 

σημείωσε ότι ουδέποτε κάποιος από τους ανθρώπους του πίεσε 

τα παιδιά να ασπαστούν τον Χριστιανισμό.

 «Παρ’ όλο που είναι ίδρυμα της εκκλησίας, κανείς δεν μας μίλησε ποτέ για τον Χριστιανισμό. Ήμασταν ελεύθεροι να πηγαίνουμε για προσευχή στα

 αυτοσχέδια τζαμιά στην Αθήνα» ανέφερε.

 Ο περιορισμένος ρόλος της Σερβικής Εκκλησίας

 Η μεγάλη πλειονότητα των προσφύγων και των μεταναστών που φθάνουν στην Ελλάδα συνεχίζουν προς τη Δυτική Ευρώπη, ταξιδεύοντας μέσω της ΠΓΔΜ και της Σερβίας προς την Ουγγαρία, η οποία ανήκει στη Ζώνη Σένγκεν.

 Μόνο το πρώτο οκτάμηνο αυτής της χρονιάς, περισσότεροι από 155.000 μετανάστες πέρασαν από τη Σερβία στην Ουγγαρία, σύμφωνα με τη FRONTEX, την ευρωπαϊκή αρχή για τη φύλαξη των συνόρων.

 Το Βελιγράδι, η σερβική πρωτεύουσα, μετατράπηκε σε κομβικό σημείο της λεγόμενης Διαδρομής των Δυτικών Βαλκανίων, με χιλιάδες ανθρώπους να κατασκηνώνουν προσωρινά σε μικρές τέντες γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό και τους σταθμούς των υπεραστικών λεωφορείων.

 Όμως, όπως και στην Ελλάδα, η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν βρίσκεται στο επίκεντρο των προσπαθειών για τη στήριξη των προσφύγων και των μεταναστών. Η μεγαλύτερη βοήθεια προέρχεται από τις κατά περίπτωση συνεργασίες μεταξύ φιλανθρωπικών οργανώσεων της εκκλησίας, εθελοντών και ιδιωτικών επιχειρήσεων.

 Όπως οι ομόλογοί του στην Ελλάδα, ο πατέρας Μπράνισλαβ Γιόσιτς, αναπληρωτής διευθυντής του φιλανθρωπικού οργανισμού της Αρχιεπισκοπής Βελιγραδίου, 

σημείωσε ότι η εκκλησία προσφέρει βοήθεια σε ανήμπορους ανθρώπους με διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο.

Ο πατέρας Μπράνισλαβ Γιόσιτς, αναπληρωτής διευθυντής του φιλανθρωπικού  οργανισμού της Αρχιεπισκοπής Βελιγραδίου, στην εκκλησία του στο κέντρο της πόλης.  Φώτο: Κώστας Κουκουμάκας

«Καθημερινά στα συσσίτια της εκκλησίας προσφέρουμε 1.800 μερίδες φαγητού, όχι μόνο σε μετανάστες, αλλά επίσης σε άνεργους και φτωχούς Σέρβους», είπε ο πατέρας Μπράνισλαβ.

 Ο ίδιος σημείωσε ότι η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει την οικονομική δυνατότητα ώστε να κάνει περισσότερα για τους μετανάστες. «Δεν αρνούμαστε βοήθεια σε κανέναν, αλλά δεν έχουμε οικονομικούς πόρους» ανέφερε.

 Στο μεταξύ, ειδικοί επισημαίνουν διαφορές στις παραδόσεις και τη θρησκευτική θέαση των πραγμάτων, προκειμένου να εξηγήσουν γιατί στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρατηρείται η τάση μικρότερες εμπλοκής στο προσφυγικό από ό,τι συμβαίνει, για παράδειγμα, στις προτεσταντικές εκκλησίες και φιλανθρωπικές δομές.

 «Ο Προτεσταντισμός είναι περισσότερο ανοιχτός διότι εξ ορισμού περικλείει τον πλουραλισμό. Το βλέπουμε στη Γερμανία, την Αγγλία ή τις Σκανδιναβικές Χώρες. Αναπτύσσει πιο οργανωμένο κοινωνικό έργο και εξάλλου συνδέεται με την εμφάνιση της νεωτερικής κοινωνίας », εξήγησε η Νίκη Παπαγεωργίου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 Ο Μάρτιν Ντούτσμαν, υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Γερμανίας, ανέφερε ότι η τάση για βοήθεια προς τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους ήταν πάντοτε ισχυρή στην Ευαγγελική Εκκλησία. Ιδιαίτερα στη Γερμανία, οι ευαγγελικές εκκλησίες κινητοποιούνται περισσότερο εξαιτίας και των αναμνήσεων της Ναζιστικής περιόδου, είπε ο Ντούτσμαν.

 «Είναι στο DNA μας να καταλαβαίνουμε πώς λειτουργούν αυτά τα πράγματα και να μη θέλουμε να ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο. Αισθανόμαστε ότι έχουμε την ευθύνη να βοηθήσουμε» δήλωσε ο ίδιος από τη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια επίσκεψης σε προσφυγικούς καταυλισμούς στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ.

 Ο Ντούτσμαν επίσης σημείωσε ότι οι εκκλησίες σε οικονομικά εύπορες χώρες, όπως η Γερμανία, διαθέτουν περισσότερους πόρους από ό,τι εκείνες στα Βαλκάνια.

 «Έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε βοήθεια», είπε.

 Η ποιμαντική μέριμνα

 Η επαρχία γύρω από την πόλη της Σουμποτίτσα, 160 χιλιόμετρα βόρεια του Βελιγραδίου, είναι ο τελευταίος σταθμός εντός της Σερβίας για τους ανθρώπους που ακολουθούν τη Διαδρομή των Δυτικών Βαλκανίων. Η περιοχή βρέθηκε στο επίκεντρο των μέσων ενημέρωσης μετά την απόφαση της Ουγγαρίας να κατασκευάσει φράχτη κατά μήκος των συνόρων της, ώστε να εμποδίσει το πέρασμα προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη.

Ο Φαριντουλάχ, 16χρονος Αφγανός, στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο  κεραμικών στη Σουμποτίτσα, στη βόρεια Σερβία, προσωρινό σταθμό για πολλούς μετανάστες και πρόσφυγες οι οποίοι ελπίζουν να περάσουν στην  Ουγγαρία. Φώτο: Κώστας Κουκουμάκας

Ο Τίμπορ Βάργκα, προτεστάντης πάστορας στη Σουμποτίτσα εδώ και 25 χρόνια, έχει αναλάβει ως προσωπική αποστολή τη βοήθεια σε πρόσφυγες και μετανάστες. Τον συναντήσαμε σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο κεραμικών έξω από την πόλη, όπου οι άνθρωποι κατασκηνώνουν πριν επιχειρήσουν το πέρασμα των συνόρων. Φορούσε ένα καπέλο τζόκεϊ και αθλητικές φόρμες.

 «Επισκέπτομαι το παλιό εργοστάσιο δύο με τρεις φορές την εβδομάδα, ακόμη και καθημερινά αν υπάρχει ανάγκη. Θέλω να συζητώ με τους πρόσφυγες και να αφουγκράζομαι  τις ιστορίες τους. Τους προσφέρω τρόφιμα, ρούχα, κουβέρτες, τα οποία προέρχονται από δωρεές» είπε. Εθελοντές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα επίσης επισκέπτονται τακτικά το σημείο.

 Τη συζήτηση διέκοψε το τηλεφώνημα στο κινητό του πάστορα ενός αγρότη, ο οποίος ήθελε να προσφέρει αυγά στο πλαίσιο του ανθρωπιστικού έργου.

 «Η προσπάθειά μου δεν είναι οργανωμένη, ούτε αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου των κρατικών υπηρεσιών» εξήγησε ο Βάργκα. Ο ίδιος είπε ότι δεν περιμένει καμιά οικονομική στήριξη από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Ο Τίμπορ Βάργκα, προτεστάντης πάστορας στην πόλη Σουμποτίτσα στη Βόρεια Σερβία, ο οποίος προσφέρει βοήθεια σε πρόσφυγες και μετανάστες.  Φώτο: Κώστας Κουκουμάκας

Στην ερώτηση αν οι Ορθόδοξοι ιερείς της περιοχής βοηθούν τους πρόσφυγες με τον ίδιο τρόπο, πρότεινε να ρωτήσουμε τους ίδιους. Ωστόσο, οι υπόλοιποι ιερωμένοι στην ίδια επαρχία αρνήθηκαν να μιλήσουν. Ορισμένοι είπαν ότι έπρεπε να ζητήσουν άδεια από τον μητροπολίτη.

 Μετά από μία μικρή παύση, ο Βάργκα συνέχισε: «Ο Ιησούς είπε: ‘Αν ο εχθρός σου πεινάει, τάισε τον – αν είναι διψασμένος, δωσ’ του κάτι να πιει’. Επομένως, ακόμη και αν θεωρούσα αυτούς τους ανθρώπους εχθρούς μου, θα ήταν υποχρέωσή μου να τους βοηθήσω».

 Λίγο πριν φύγω, ρώτησα αν θα μπορούσα να φωτογραφήσω τον πάστορα στην εκκλησία του στο κέντρο της πόλης. Έδειξε, τότε, προς το παλιό εργοστάσιο και τους ανθρώπους που πλένονταν από το νερό ενός πηγαδιού.

«Αυτή είναι η εκκλησία μου», είπε.

 Το άρθρο αυτό γράφτηκε στο πλαίσιο της υποτροφίας Balkan Fellowship for Journalistic Excellence, με τη στήριξη του ERSTE Foundation και του Open Society Foundations, σε συνεργασία με το Balkan Investigative Reporting Network.

 πηγή

Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς: Ευθύνεται η Εκκλησία για Αντισημιτισμό;

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

                   ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Εν Πειραιεί τη 20η  Απριλίου 2015. 

ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ;

 Ο ρατσισμός, σε όλες τους τις εκφάνσεις, αποτελεί σήμερα ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα. Οι όντως δύσκολες οικονομικές και άλλες συνθήκες, σε παγκόσμιο επίπεδο, ευνοούν την ανάδυση τέτοιων φαινομένων. Μια έκφανση του ρατσισμού είναι και ο αντισημιτισμός. Το εκπεφρασμένο με φράσεις και πράξεις μίσος κατά του εβραϊκού λαού, το οποίο εμφανίζεται, σύμφωνα με την ιστορία, ήδη στην προ Χριστού εποχή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα του κ.Δημήτρη Ψαρρά, στην εφημερίδα «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο: 30-3-2015), με τίτλο: «Πολλοί Εβραίοι αισθάνονται ταραγμένοι σήμερα από τον αντισημιτισμό στην Ευρώπη». Ο συντάκτης στο δημοσίευμά του σχολιάζει μια έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας σχετικά με τον αντισημιτισμό, η οποία παρουσιάστηκε στη βρετανική πρεσβευτική κατοικία στην Αθήνα υπό την αιγίδα της βρετανικής προεδρίας της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA). Στην εκδήλωση αυτή κεντρικός ομιλητής ήταν ο Βρετανός αναλυτής κ. Τζόναθαν Μπόιντ, του οποίου στη συνέχεια παραθέτει θέσεις και απόψεις πάνω στο εν λόγω θέμα.

Ο κ. Μπόιντ, αφού προηγουμένως έδωσε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία γύρω το φαινόμενο του αντισημιτισμού στην Ευρώπη, στη συνέχεια, τελειώνοντας τη συνέντευξή του, είπε και τα εξής: «Τα φαινόμενα αντισημιτισμού δεν φαίνεται ότι θα εξαλειφτούν ποτέ. […] οι Εβραίοι έχουν συχνά παρουσιαστεί ως αουτσάιντερ, και δυστυχώς, μεγάλο μέρος αυτής της αντιπάθειας πηγάζει από τον τρόπο που παραδοσιακά τους έβλεπε η Εκκλησία. Μέχρι πολύ πρόσφατα, σε ένα μεγάλο μέρος της χριστιανικής παράδοσης, οι Εβραίοι δυσφημίζονταν ως δολοφόνοι του Χριστού, ως μια διεφθαρμένη δαιμονική παρουσία που τυφλά διατηρεί τις δικές της αρχαϊκές παραδόσεις, παρόλο που η διαθήκη του Θεού με τους Εβραίους έχει από καιρό αντικατασταθεί από τη νέα διαθήκη του Θεού -ή αλλιώς την Καινή Διαθήκη- με τους χριστιανούς. Αυτές είναι όλες φρικτές ιδέες, αλλά έχουν χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για να θυματοποιήσουν ποικιλοτρόπως, στιγματίσουν, παρενοχλήσουν, «χτυπήσουν», απομακρύνουν και σφαγιάσουν τους Εβραίους για αιώνες».

Επειδή, προφανώς, ο κ. Μπόιντ δεν έδωσε τις σωστές διαστάσεις στις αιτίες που εξέθρεψαν τον αντισημιτισμό, εμπλέκοντας την Εκκλησία σε αυτή τη διαδικασία, θεωρούμε ότι πρέπει να δώσουμε ορισμένες διευκρινήσεις επί των δηλώσεών του.

Τις βαθύτερες αιτίες του αντισημιτισμού, όπως και κάθε άλλης μορφής ρατσισμού, θα πρέπει να αναζητήσουμε όχι στην Εκκλησία, αλλά στην ίδια την πεπτωκυΐα και στα πάθη υποδουλωμένη ανθρώπινη φύση, η οποία αδυνατεί να  αγαπήσει τον πλησίον του γνήσια και έμπρακτα. Ο ανθρώπινος εγωισμός, όταν αναπτυχθεί και καλλιεργηθεί σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, δημιουργεί, με την σειρά του, ιδεολογικές, φυλετικές, εθνικιστικές,ή θρησκευτικές προκαταλήψεις, που μπορεί να πάρουν την μορφή μίσους και αποστροφής απέναντι σε άλλους λαούς, ή να γεννήσουν την επιθυμία επιβολής και εκμεταλλεύσεως αυτών. Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η αποικιοκρατία και η οικονομική εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου, (Αφρική, Ασία), κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, η οποία υπήρξε  καρπός ρατσιστικών αντιλήψεων των λαών των χωρών αυτών. Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις, το ιδεολογικό υπόβαθρο των πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των λαών και των εθνών είναι ρατσιστικές αντιλήψεις και εθνικιστικές προκαταλήψεις.

Ειδικότερα εις ό, τι αφορά τον εβραϊκό λαό παρατηρούμε, ότι από αρχαιοτάτων χρόνων βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τους γειτονικούς λαούς που τον περιβάλλουν. Πρώτοι οι Ασσύριοι το 722 π. Χ. κατέλυσαν το βασίλειο του Ισραήλ και στην συνέχεια οιΒαβυλώνιοι το 587 π. Χ., αφού κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ ολοσχερώς, οδήγησαν τους αιχμαλώτους Ιουδαίους σε εξορία στη Βαβυλώνα. Αργότερα οι Έλληνες κατά την ελληνιστική περίοδο υπό τον Αντιόχο τον Επιφανή (215-164 π. Χ.), εξαπέλυσαν σκληρότατο διωγμό εναντίον των Εβραίων, που έφθασε μέχρι βεβηλώσεως του ναού της Ιερουσαλήμ, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να εκδηλωθούν στη συνέχεια οι ηρωϊκοί αγώνες των Μακκαβαίων για την απελευθέρωση του έθνους των. Κατά την περίοδο της κυριαρχίας των Ρωμαίων μνημονεύουμε την μαζική απέλαση των Ιουδαίων από την Ρώμη επί Κλαυδίου Καίσαρος και την εκ νέου ολοσχερή καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τα στρατεύματα του Τίτου το 70 μ. Χ. Τέλος αναφέρουμε τη συστηματική εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων από την ναζιστική Γερμανία κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε είδε με «αντιπάθεια» τους Εβραίους, όπως ισχυρίζεται ο κ. Μπόιντ. Την αντιπάθεια θα πρέπει να την αναζητήσει από την πλευρά των Εβραίων και όχι από την πλευρά της Εκκλησίας. Οι Εβραίοι και πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ, ήταν εκείνη που «αντιπάθησε» τον Χριστό και όχι απλώς τον «αντιπάθησε», αλλά τον μίσησε με θανάσιμο μίσος, μέχρις ότου τελικά τον οδήγησε σε σταυρικό θάνατο, καθ’ όν χρόνον Εκείνος δεν έπαυε επί τριετία να ευεργετεί τον λαό των Εβραίων με μια πληθώρα θαυμάτων, μοναδικών στο είδος τους, που απεδείκνυαν την μεσσιανική του ιδιότητα. Αλλά και όταν τον κάρφωναν πάνω στο σταυρό και τότε ακόμη Εκείνος έδειξε σ’ αυτούς τον ανεξάντλητο πλούτο της αγάπης και της ανεξικακίας του: «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ.23,34). Το παράδειγμα της ανεξικακίας και της αγάπης του Κυρίου ακολούθησε κατόπιν και η Εκκλησία. Οι απόστολοι ουδέποτε καλλιέργησαν μεταξύ των μελών της Εκκλησίας μίσος κατά των Εβραίων. Αντίθετα μάλιστα θεώρησαν χρέος τους να κηρύξουν το ευαγγέλιο και να καλέσουν σε μετάνοια πρώτα τους Εβραίους και αργότερα, μετά από μερικά χρόνια, (γύρω στο 39 μ. Χ.)  και τους εθνικούς, με πρώτο τον Κορνήλιο τον εκατόνταρχο. Τι θα έλεγε ο κ. Μπόιντ αν ζούσε την εποχή των αποστόλων και έβλεπε την παράδοξη αυτή τακτική των αποστόλων, να κηρύττουν δηλαδή τα έξι πρώτα χρόνια της ιεραποστολικής δράσεώς των αποκλειστικά μόνο στους Εβραίους και όχι ταυτόχρονα και στους εθνικούς και τους έκρινε με τα δικά του κριτήρια; Άραγε θα τους χαρακτήριζε ως σημίτες - ρατσιστές; Όταν αργότερα εκδηλώθηκε ο πρώτος μεγάλος διωγμός των Εβραίων εναντίον της Εκκλησίας, (βλ. Πράξεις 8^ο κεφ.), μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου, με αποτέλεσμα να διασκορπιστούν οι χριστιανοί από την Ιερουσαλήμ σ’ όλη την Παλαιστίνη και τότε ακόμη η Εκκλησία έδειξε μακρόθυμη στάση ανεξικακίας και αγάπης απέναντι στους απειθούντες και βλασφημούντες Ιουδαίους. Εξακολουθούσε να κηρύττει το Ευαγγέλιο τόσο προς τους Εβραίους, όσο και προς τους Εθνικούς. Ο απόστολος Παύλος σ’ όποια πόλη πήγαινε, θεωρούσε χρέος του να κηρύξει το ευαγγέλιο πρώτα στους Εβραίους, (στις εβραϊκές συναγωγές) και κατόπιν στους εθνικούς. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του εκφράζεται με τέτοια αγάπη, αλλά ταυτόχρονα και με τόσο μεγάλη λύπη και οδύνη για τους συμπατριώτες του Εβραίους, ώστε θα προτιμούσε αυτός να χωρισθεί για πάντα από τον Χριστό, αρκεί να σωθούν οι συμπατριώτες του:  «λύπη μοι εστί μεγάλη και αδιάλειπτος οδύνη τη καρδία μου. Ηυχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα» (9,2-3). Επίσης στην προς Εβραίους Επιστολή του, εξαίρει το ρόλο και τη διακονία του παλαιού Ισραήλ για την πραγματοποίηση της εν Χριστώ σωτηρίας και προφητεύει, ότι στα έσχατα«πας Ισραήλ σωθήσεται» (Ρωμ.11,26). Παραθέτουμε μερικές ακόμη χαρακτηριστικές περιπτώσεις από την ιστορία της Εκκλησίας: Στην περίφημη Βασιλειάδα του Μ. Βασιλείου έβρισκαν καταφύγιο και βοήθεια όχι μόνο χριστιανοί, αλλά και Ιουδαίοι, όπως και ειδωλολάτρες.  Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι «χριστιανοί» της Ευρώπης και φυσικά ο Ναζισμός έστελνε στα φονικά κρεμαντόρια τους Εβραίους της Ευρώπης, η Εκκλησία στην Ελλάδα τους έκρυβε. Ηρωικοί Επίσκοποι, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Δαμασκηνός, ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κυρός Χρυσόστομος, εκατοντάδες κληρικοί, μοναχοί και απλοί πιστοί έκρυβαν με κίνδυνο της ζωής τους Έλληνες Εβραίους. Ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός εξέδιδε χιλιάδες πλαστές ταυτότητες, παρουσιάζοντας πολλούς καταδιωκόμενους Εβραίους ως Ορθοδόξους Χριστιανούς! Δεν είναι τυχαίο ότι οι εν Έλλάδι Εβραίοι αναγνωρίζουν αυτή την υπέρτατη προσφορά της Εκκλησίας μας και τιμούν κάθε χρόνο τους αείμνηστους Ιεράρχες της ως «Δικαίους των Εθνών».Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλες πολλές παρόμοιες μαρτυρίες, ωστόσο περιοριζόμαστε σ’ αυτές για να μη μακρύνουμε πολύ τον λόγο.

Επίσης ο ισχυρισμός του ότι «οι Εβραίοι δυσφημίζονταν ως δολοφόνοι του Χριστού, ως μια διεφθαρμένη δαιμονική παρουσία που τυφλά διατηρεί τις δικές της αρχαϊκές παραδόσεις», δεν αποδίδει την αλήθεια των πραγμάτων με αποτέλεσμα να φθάνει στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι «αυτές είναι όλες φρικτές ιδέες» και επομένως, κατά την άποψή του, απορριπτέες. Το ότι οι Εβραίοι εφόνευσαν τον Χριστό, με πρωταγωνιστές τους θρησκευτικούς ηγέτες του λαού, δεν αποτελεί δυσφήμιση, ούτε συκοφαντία, αλλά μια αναντίρρητη ιστορική αλήθεια. Μια απλή ματιά στα ευαγγελικά κείμενα αποδεικνύει τετραγωνικά του λόγου το αληθές. Παραθέτουμε δύο μόνον βιβλικές μαρτυρίες από τις πολλές, αντιπροσωπευτικώς: «Ην δε παρασκευή του πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη και λέγει τοις Ιουδαίοις, ίδε ο βασιλεύς υμών. Οι δε εκραύγασαν, άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν» (Ιω.19,14-15). «Τούτον (τον Ιησούν) τη ωρισμένη βουλή και προγνώσει του Θεού έκδοτον λαβόντες, δια χειρών ανόμων προσπήξαντες ανείλετε» (Πραξ.2,23). Εάν ο Βρετανός αναλυτής πιστεύει, ότι τα ευαγγελικά κείμενα δεν αποδίδουν την αλήθεια, ας το αποδείξει. Αν όμως δεν μπορεί να αποδείξει, ως ιστορικώς αναξιόπιστα τα ευαγγελικά κείμενα, τότε οφείλει να δει κατάματα την αλήθεια και να την παραδεχθεί. Να παραδεχθεί δηλαδή και να ομολογήσει, ότι ο λαός αυτός διέπραξε την μεγαλύτερη αμαρτία όλων των αιώνων και όλων των εποχών στην ιστορία της ανθρωπότητος. Και να μη προσπαθεί πονηρά, να παρουσιάσει την μεγίστη ευθύνη των Εβραίων για το φοβερό αυτό έγκλημα, ως μια άδικη συκοφαντική  δυσφήμιση και ως μια «φρικτή ιδέα», που οφείλει να απορριφθεί. Εξ ίσου αληθές επίσης είναι το γεγονός, ότι ο Θεός απέρριψε και εγκατέλειψε τον λαό αυτό εξ’ αιτίας της απιστίας του να αποδεχθεί τον Χριστό ως τον προαναγγελθέντα και αναμενόμενο από τους προφήτες Μεσσία και ιδίως μετά το φοβερό έγκλημα, που διέπραξε,να σταυρώσει τον Χριστό: «Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ, η αποκτέννουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν! ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. ιδού αφίεταιυμίν ο οίκος υμών έρημος»(Ματθ.23,37-38). Ο Θεός δεν δίστασε να απορρίψει τον λαό Του και να αποσύρει την Χάρη Του από αυτόν, (εκτός βέβαια από το κατ’ εκλογήν λήμμα, που ήταν όλοι όσοι επίστευσαν σ’ Αυτόν), παρ’ όλο που μέχρι τότε και καθ’ όλη την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης ήταν ο εκλεκτός Του λαός: «και εμπεριπατήσω εν υμίν και έσομαι υμών Θεός, και υμείς έσεσθέμοι λαός» (Λευϊτ.26,12). «Και έσται η κατασκήνωσίς μου εν αυτοίς, και έσομαι αυτοίς Θεός, και αυτοί μου έσονται λαός» (Ιεζεκ.37,27). Τι λοιπόν; Με βάση την παρά πάνω εκλογή θα κατηγορήσουμε τον Θεό ως σημίτη -ρατσιστή; Άπαγε της βλασφημίας. Βέβαια αν σκεπτόμασταν με την λογική του κ. Μπόιντ, σε τέτοιο συμπέρασμα θα καταλήγαμε. Ο Θεός ούτε όταν εξέλεξε τους Εβραίους ως τον εκλεκτό Του λαό ήταν σημίτης - ρατσιστής, ούτε όταν τον απέρριψε έγινε αντισημίτης, αλλά όλες του οι ενέργειες και στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης και σ’ αυτήν της Καινής υπήρξαν θεοπρεπείς και κατά πάντα δίκαιες. Έχουμε ανάγκη θείου φωτισμού, διότι χωρίς αυτόν αδυνατούμε να εισχωρήσουμε και να κατανοήσουμε με την εμπαθή ανθρώπινη λογική μας τις θεοπρεπείς αυτές ενέργειες  και να δούμε την εκλογή του εβραϊκού λαού μέσα στο σχέδιο της οικονομίας του Θεού για την σωτηρία όλης της ανθρωπότητος και όχι μόνον ενός λαού. Διότι όπως λέγει ο προφήτης, ή μάλλον ο ίδιος ο Θεός διά του προφήτου: «ου γαρ εισίν αι βουλαί μου ώσπερ αι βουλαί υμών, ουδ’  ώσπερ αι οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος.  Αλλ’  ως απέχει ο ουρανός από της γης, ούτως απέχει η οδός μου από των οδών υμών και τα διανοήματα υμών από της διανοίας μου»(Ησ.55,8-9).

  Πέραν αυτών ο κ. Μπόιντ, αν ήθελε να είναι δίκαιος και αντικειμενικός απέναντι στην ιστορία, θα έπρεπε να παρουσιάσει και την άλλη πλευρά του θέματος. Να παρουσιάσει δηλαδή παράλληλα και τα φρικτά ταλμουδικά κείμενα, που ανασταυρώνουν τον Χριστό, τα οποία δεν είναι μόνον συκοφαντικά κατά του Κυρίου μας, της Εκκλησίας και των χριστιανών κείμενα, αλλά και άκρως ρατσιστικά. Να μας αναλύσει ο κ. Μπόιντ την δυσώνυμη Καμπάλα, που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια του Ισραήλ. Να κάνει επίσης λόγο για τον εθνικισμό και ρατσισμό, ο οποίος καλλιεργήθηκε επί 20 και πλέον αιώνες μέχρι σήμερα, μέσα στους κόλπους του Διεθνούς Σιωνισμού, τον οποίον ο τότε αδέσμευτος Ο.Η.Ε. καταδίκασε το 1985 ως όντως ρατσισμό. 

  Τελειώνοντας την αναφορά μας αυτή και με βάση όσα αναφέραμε παρά πάνω, θέλουμε να τονίσουμε και πάλι, ότι η Εκκλησία ουδέποτε εγκλωβίστηκε και παγιδεύτηκε σε ρατσιστικά, ή αντιρατσιστικά, σε σημιτικά, ή αντισημιτικά σύνδρομα. Τέτοιου είδους καταστάσεις που τροφοδοτούν έχθρες, αντιπάθειες και πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων και των λαών αποτελούν γνωρίσματα του παλαιού ανθρώπου, του μακράν της Εκκλησίας ευρισκομένου κόσμου. Αντίθετα η Εκκλησία καλλιέργησε στους κόλπους της την ανιδιοτελή αγάπη προς τον πλησίον ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, ή εθνικής καταγωγής, σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ.3,11). Αυτά για του λόγου το αληθές!        

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Το είδαμε εδώ

πορευθέντες ... τί;

Ποιος κληρικός ή ιεροκήρυκας έχει αποσταλεί από την Ιερά Σύνοδο για να φέρει το φώς της Αλήθειας στούς δυστυχείς «μετανάστες»; Σε ποιους έχει ανατεθεί η διδασκαλία της Ορθοδοξίας στους χώρους φιλοξενίας τών «μεταναστών»;

Ποιος εφαρμόζει τον λόγο τού Θεού «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»;

Μην ψάχνετε...

ΚΑΝΕΙΣ

Ο σεβασμός στήν θρησκεία τών «μεταναστών», ο σεβασμός στις κομματικές και ιδεολογικές εντολές επικρατεί. Καλό και άγιο τό ντύσιμο και το τάϊσμα τών «μεταναστών», αλλά πάντα και πρώτα ο Θεός, που ΕΣΕΙΣ περιφρονείτε ή φοβάστε.

Η περιφρόνηση τού Λόγου τού Θεού και της Πατρίδος είναι το ισχύον καθεστώς για τήν Ιεραρχία.

Είχατε πεί ότι τα αίτια τού οικονομικού και κοινωνικού προβλήματος τής Ελλάδος είναι κυρίως πνευματικό.

Έχετε δίκιο...

Υπεύθυνοι είστε ΕΣΕΙΣ οι κατεξοχήν πνευματικοί ταγοί. Εσείς είστε η αιτία όλων τών κακών που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία και Εκκλησία. Εσείς που στην θέση τού Χριστού βάλατε την ιδεολογία και τον κόσμο τούτο. Εσείς που φέρατε το πνεύμα της εκκοσμίκευσης στήν Εκκλησία.

Αυτά πληρώνουμε όλοι, δίκαιοι και άδικοι.

Η ευθύνη είναι όμως δική σας, αποκλειστικά δική σας. Εσείς θα δώσετε λόγο στόν δίκαιο και φιλάνθρωπο κριτή. Και Αυτός ΔΕΝ είναι προσωπολήπτης. 

Το είδαμε εδώ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ:ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΣΧΟΛΙΟ : Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα αυτό το άρθρο (Δεν καταφέρομαι κατά του ιστολογίου που καλώς ή κακώς αναρτήθηκε)αλλά ενάντια στην γενική του ιδέα :Tον Ρατσμό και την Βία 

.Η ανάγνωση του μου δημιούργησε ειλικρινά μεγάλο προβληματισμό  :

Στo διαδίκτυο πόσοι προβατόσχημοι λύκοι υπάρχουν;

Ποια είναι δογματική θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στον Ρατσισμό και την Ξενοφοβία;

Με βάση αυτόν τον προσωπικό μου προβληματισμό θα ακολουθήσουν κάποιες αναρτήσεις με θέμα τον Ρατσισμό στην Εκλλησία.

Δυστυχώς η σημερινή κοινωνία –πέρα από τα τόσα προβλήματα που τη μαστίζουν- ταλαιπωρείται κι από το πρόβλημα της διακρίσεως των ανθρώπων ως προς το φύλο, τη φυλή ή την κοινωνική τους κατάσταση. Η λανθασμένη αυτή νοοτροπία ονομάζεται κοινωνικός ρατσισμός και εμπνευστής της ήταν ο Γάλλος διπλωμάτης Αρθούρος Γκομπινό (1816-1882).

Εκδηλώσεις ρατσισμού συναντάμε στην αρχαιότητα, στους Αιγυπτίους, στους Πέρσες, στους Εβραίους, στους Ρωμαίους και στους Έλληνες. Τον κοινωνικό ρατσισμό τον συναντάμε και στους τελευταίους δυστυχώς αιώνες ως τις μέρες μας. Θυμίζω τις φυλετικές διακρίσεις κατά των μαύρων στις ΗΠΑ και την θεωρία της αρίας φυλής του γερμανικού ναζισμού κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναρωτιέμαι και απαντώ: Υπάρχει στο χώρο της πίστης μας, στην Εκκλησία μας «ξένος, αλλιώτικος, άλλος και άλλος»; Ποια απάντηση δίνει ο λόγος του Θεού και η Ιερή μας Παράδοση;

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς μας με τη στάση του και το λόγο του δίδαξε 20 αιώνες πριν πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά του Θεού, αδέλφια, όποιοι και όπως κι αν είμαστε. Θυμίζω τη στάση του απέναντι στην αλλοεθνή Σαμαρείτιδα και τη Χαναναία ή την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Σε αυτές τις περιπτώσεις καταργείται ο ρατσισμός και διαλαλιέται η αγάπη προς όλους, ακόμα και απέναντι σε έναν αλλοεθνή. Για τον Σαμαρείτη ο Ιουδαίος ήταν ο «ξένος» ο «αλλιώτικος». Θα λέγαμε σήμερα, ήταν ένας Αλβανός, ένας Ιρακινός λαθρομετανάστης ή –γιατί όχι- ένας Τούρκος. Κι όμως φέρθηκε έτσι όπως πρέπει να φερόμαστε όλοι εμείς οι Ορθόδοξοι. Αλήθεια εμείς συμπεριφερόμαστε όπως ο καλός Σαμαρείτης στην καθημερινή μας ζωή;

Πηγή της εξ Αποκαλύψεως Πίστης μας δεν είναι μόνο η Αγία Γραφή αλλά και η Ιερή μας Παράδοση. Επιβάλλεται άρα να αναλογισθούμε τι μας συμβουλεύει η Πατερική σκέψη; Οι Πατέρες δίδαξαν και εφάρμοσαν όσα παρέλαβαν από τους Αποστόλους και από τα βιβλία της Αγίας Γραφής. Αντέγραψαν το Χριστό. Ο ιερός Χρυσόστομος έλεγε: «Όλα τα της φύσεως είναι κοινά, είναι για όλους. Γιατί λοιπόν παρουσιάζεις σαν αφορμή διαίρεσης το εξωτερικό ένδυμα ή το χρώμα της επιδερμίδας; Ο ουρανός δεν είναι για όλους;

Ο ήλιος και η σελήνη και το σύνολο των αστέρων δεν είναι για όλους»; Αυτές οι σκέψεις του Ιερού Χρυσοστόμου ήταν, είναι και θα είναι η πράξη της Εκκλησίας μας. Η Εκκλησία ποτέ δεν διέκρινε, δεν ξεχώρισε τους ανθρώπους της γης ή τα μέλη της σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Έδωσε και δίνει σε όλους την αληθινή πίστη ανεξαρτήτως. Η Εκκλησία είχε και έχει οικουμενικό χαρακτήρα. Βαπτίζει και αγκαλιάζει τους πάντες. Η φιλανθρωπία της απλώθηκε και απλώνεται σε όλους ανεξαρτήτως.

Είναι σημαντικό το γεγονός πως όλοι μεταλαμβάνουμε από το ίδιο Άγιο Ποτήριο, από την ίδια Ιερή Λαβίδα το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Δεν μπορούμε να προσφωνούμε Πατέρα μας το Θεό αν δεν πλημμυρίζει η καρδιά μας από αγάπη προς όλους! Δεν μπορούμε να προσφωνούμε Πατέρα μας το Θεό αν δεν θεωρούμε τους πάντες αδερφούς μας!

του πατρός Ευστρατίου Γιουσμά*
 Το κείμενο του π. Ευστρατίου Γιουσμά απο Εδώ

Ένα εύστοχο σχόλιο σχετικά με το εθνοφυλετικό και ταξικό μίσος

Στην ανάρτηση του romfea.gr :

Η Ιερά Σύνοδος κατά της Χρυσής Αυγής

...διαβάσαμε το παρακάτω εύστοχο σχόλιο : 

«Η Εκκλησία θα έπρεπε να καταδικάζει συγκεκριμένα την πρόκληση τόσο εθνοφυλετικού, όσο και ταξικού μίσους. Θέλω να υπερασπίσω την πατρίδα μου, αλλά δεν μπορώ να τρέφω μίσος εναντίον όλων των λαών που την περιβάλλουν. Μέσα στους λαούς αυτούς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική της χώρας τους. Πολύ περισσότερο, δεν μπορώ να θεωρώ ανθρώπους άλλων φυλών ή άλλων εθνών κατώτερους, μόνο και μόνο επειδή ανήκουν σε άλλες φυλές ή έθνη. Ο Θεός δημιούργησε όλους τους ανθρώπους "εξ ενός αίματος", όλοι είμαστε παιδιά του Αδάμ. Θέλω κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά δεν μπορώ να μισώ όποιον είναι πλουσιότερος από εμένα ή όποιον δεν συμμερίζεται τις απόψεις μου. Το μίσος είναι ΄πάθος που οδηγεί στην προσωπική κόλαση, είναι έργο του διαβόλου. Το μόνο αποδεκτό από την Εκκλησία μίσος είναι το μίσος κατά των αμαρτιών μας (όχι κατά των αμαρτωλών). Αυτή είναι η Ορθόδοξη χριστιανική θεώρηση. Τα άλλα ορισμένων "αριστεροχριστιανών" (όπως αυτοπροσδιορίζεται κάποιος γνωστός αριστερός θεολόγος της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών) είναι εκ του πονηρού: Καταδικάζουμε τη δράση ακροδεξιών ομάδων, αλλά όχι την αντίστοιχη δράση ακροαριστερών. Λοιπόν, όποιος είναι τίμιος με την πίστη του, ας κοιτάξει καλά μέσα του: Είτε εθνοφυλεκτικό, είτε ταξικό, το μίσος αυτό μας αποκόπτει από τον Χριστό. 

Και καλό η Σύνοδος θα ήταν να συντάξει ένα κείμενο όπου θα γίνεται διάκριση μεταξύ της αγάπης προς την πατρίδας, που φτάνει μέχρι την αυτοθυσία, και του εθνικισμού, αλλά και διάκριση μεταξύ του μαρξιστικού διεθνισμού και της ορθόδοξης χριστιανικής οικουμενικότητας. Τα γράφω αυτά επειδή ορισμένοι αριστεροί που πρώτα είναι αριστεροί και μετά χριστιανοί (όσο είναι...), κάνουν σύγχυση του διεθνισμού και της οικουμενικότητας, ενώ στην ψυχή αγίων μορφών, όπως ο π. Παϊσιος, τέτοια σύγχυση δεν υπήρχε. Και επίσης, ορισμένοι ακροδεξιοί, που πρώτα είναι δεξιοί και Ελληνες και μετά χριστιανοί (όσο είναι...), κάνουν σύγχυση μεταξύ της φιλοπατρίας, που είναι αρετή και επαινείται και από τους Πατέρες της Εκκλησίας, και του εθνικισμού, για να μην πω και του φυλετισμού (ρατσισμού)...»

Το είδαμε ΕΔΩ. μεταφορά από  εδώ