Άγγελοι Αρχάγγελοι - Τάγματα και Διάταξη των Αγγέλων

Ο αριθμός των αγγελικών 

όντων είναι ανυπολόγιστος

 και απροσμέτρητος.

 Ο ίδιος ο Ιησούς ομιλεί
 στη Γεσθημανή για 

περισσότερες από δώδεκα 

λεγεώνες αγγέλων,

 ενώ ο Ευαγγελιστής

 Ιωάννης μαρτυρεί ότι

 είδε και άκουσε γύρω 

από το Θεϊκό θρόνο

 χορωδία από μυριάδες 

μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων αγγέλων.

Όλοι αυτοί οι αναρίθμητοι άγγελοι είναι οργανωμένοι 

σε τάγματα ή αλλιώς σε τάξεις.

 Συγκεντρώνοντας τις αναφορές σε αυτό το θέμα του

 Προφήτη Ησαϊα, του προφήτη Ιεζεκιήλ,

 του αποστόλου Παύλου, του αγίου Διονυσίου 

του αρεοπαγίτη και του Οσίου Νικήτα Στηθάτου,

 μπορούμε να καταλήξουμε στα εξής:

Τα τάγματα των αγγέλων είναι εννέα, 

τα οποία ταξινομούνται σε τρεις τρίχορες

 ιεραρχίες ή ταξιαρχίες, κατά τον ακόλουθο

 τρόπο: Σεραφείμ, Χερουβείμ,

 Θρόνοι - Κυριότητες, 

Δυνάμεις,

 Εξουσίες - Αρχές, 

Αρχάγγελοι, Αγγελοι.

Ιδίωμα της πρώτης ιεραρχίας είναι η πύρινη 

σοφία και η γνώση των ουρανίων, ενώ έργο 

τους ο θεοπρεπής ύμνος του «γελ». 

Η δεύτερη ιεραρχία έχει ως ιδίωμα τη

 διευθέτηση των μεγάλων πραγμάτων και

 την διενέργεια των θαυμάτων, ενώ έργο τους 

είναι ο τρισάγιος ύμνος «Αγιος, Αγιος, Αγιος». 

Τέλος ιδίωμα της τρίτης ιεραρχίας είναι να

 εκτελούν θείες υπηρεσίες και έργο τους 

αποτελεί ο ύμνος «Αλληλούϊα».

Πέρα από τα ονόματα των εννέα τάξεων, η Αγία 

Γραφή μας φανερώνει και τα προσωπικά ονόματα 

ορισμένων αγγέλων. Γνωρίζουμε το Γαβριήλ, 

που σημαίνει «ήρωας του Θεού», από την εμφάνισή 

του στο προφήτη Δανιήλ, στο προφήτη Ζαχαρία 

και στη Θεοτόκο. 

 Γνωρίζουμε το Μιχαήλ, που σημαίνει 

«τις ως ο Θεός ημών», ενώ εμφανίζεται πολλές

 φορές στη Παλαιά Διαθήκη. 

Ο Ραφαήλ είναι ο τρίτος άγγελος που γνωρίζουμε,

 το όνομά του σημαίνει «ο Κύριος θεραπεύει» 

και εμφανίζεται στον Τωβίτ μεταφέροντας τις 

ανθρώπινες προσευχές στο θρόνο του Θεού. 

Τέλος γνωστός από την εβραϊκή παράδοση 

είναι και ο Ουριήλ.

του π. Αθανασίου Γιουσμά

Η πίστη μας είναι όντως ένα μυστήριο! 

Αρκετά τα άγνωστα και πάμπολλα τα κεκρυμμένα... 

Γνωρίζουμε και πιστεύουμε τόσα όσα ο Κύριος

 μάς έχει αποκαλύψει. Και μας αποκάλυψε τόσα 

όσα είναι αρκετά για να Τον πλησιάσουμε 

και να σωθούμε.

Η Ορθόδοξη πίστη μας είναι αλήθεια που δεν 

ανακαλύφθηκε κι ούτε ανακαλύπτεται, αλλά

 αποκαλύφθηκε και αποκαλύπτεται.

 Αποκαλύφθηκε από τον Τριαδικό Θεό μέσα

 στο διάβα των αιώνων και αποκαλύπτεται 

(με την έννοια γνωρίζεται, κατανοείται) 

ως σήμερα, σε όσους είναι δεκτικοί αυτής

 της δωρεάς κι έχουν αγαθή προαίρεση 

και «καθαρή καρδιά» (Ματθ. 5, 8).

Η «αποκαλυφθείσα» πίστη μας είναι καταγεγραμμένη 

στον κλειστό κανόνα (σύνολο) των βιβλίων 

της Αγίας Γραφής και θεμελιωμένη από 

την αγιοπνευματική αυθεντία των Οικουμενικών 

Συνόδων και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας

 μας.Περιφρουρείται όμως - φυσικά όχι από τους

 «κατ' όνομα Χριστιανούς» της «Πασχαλινής λαμπάδας»,

 όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο αείμνηστος 

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Σεραφείμ 

- από τον ευλογημένο λαό του Θεού που συνειδητά 

είναι αυτό που είναι, και καρδιακά πιστεύει αυτό

 που πιστεύει...

Σύμφωνα λοιπόν, με την Ορθόδοξη διδασκαλία 

πέρα των δύο Αγίων Αρχαγγέλων, 

των Μιχαήλ και Γαβριήλ, υπάρχουν και στις

 τοιχογραφίεςαπεικονίζονται και δύο ακόμα

 Άγιοι Αρχάγγελοι, ο Ραφαήλ και ο Ουριήλ. 

Τι γνωρίζουμε αλήθεια γι' αυτούς;

Το όνομα του ενός, Ραφαήλ, σημαίνει ο 

Κύριος θεραπεύει, ικανοποιεί τα αιτήματα. 

Κάθε όνομα στην Παλαιά Διαθήκη έκρυβε

 έναν συμβολισμό ή ένα μήνυμα. 

Στο βιβλίο της Αγίας Γραφής «Τωβίτ», 

διαβάζουμε πως ο γέροντας Τωβίας έστειλε

 το γιο του Τωβίτ στους Ράγους της Μηδίας 

για να ζητήσει από το Γαβαήλ τα δανεικά που 

του είχε δώσει, έτσι ώστε να μπορέσει να 

αντεπεξέλθει τις δυσκολίες της ζωής καθώς 

εκείνος θα πέθαινε. Το μακρύ αυτό ταξίδι ο

 Τωβίτ το έκαμε με έναν υπέροχο συνοδό, 

που του στάθηκε ως το τέλος απαραίτητος βοηθός, 

το Ραφαήλ. Κατά τη Γραφή ο Ραφαήλ ήταν 

«άγγελος Κυρίου» που συμπορεύτηκε μαζί 

του και που τον βοήθησε να επιστρέψει πίσω 

σώος και αβλαβής (Τωβ. κεφ. 5 & 12)! 

Ως Αρχάγγελος ο Ραφαήλ χαρακτηρίζεται

 στον εξωβιβλικό χώρο, σε πατερικά 

ή ασκητικά κείμενα.

Αξίζει να θυμίσουμε - για να δικαιολογήσουμε 

και τη σημασία του ονόματός του

 - πως ο Ραφαήλ γιάτρεψε σε κάποια δεδομένη

 στιγμή τη γυναίκα του Τωβίτ, τη Σάρρα, και 

προς το τέλος όλης αυτής της υπόθεσης, 

ξανάδωσε το φως στον πιστό 

τυφλό γέροντα Τωβία!

Ο Ραφαήλ θεωρείται ως ένας
«εκ των επτά αγγέλων» της Αποκάλυψης του Ιωάννη,

 που κρατώντας χρυσό θυμιατήρι προσφέρει στο

 θρόνο του Θεού τις προσευχές του λαού 

(Αποκ. 8, 3-5). Στο απόκρυφο δε βιβλίο του

 Ενώχ, γίνεται μεγάλη αναφορά σ'; αυτόν...

Ως τέταρτος Αρχάγγελος αναφέρεται ο Ουριήλ.

 Η ονομασία του σημαίνει πως ο Θεός είναι φως! 

Γεγονός είναι πως γι'; αυτόν δεν έχουμε καμία 

αγιογραφική τεκμηρίωση, όμως αντλούμε αρκετές

 σχετικές πληροφορίες από την Ιουδαϊκή 

και τη Χριστιανή παράδοση.

Προβάλλεται ως ο Αρχάγγελος του Άδη, 

με ειδική μάλιστα αποστολή και λειτούργημα 

την επιμέλεια των ψυχών. 

Σε όραμα που είδε ο Αγιος Νήφων, 

επίσκοπος Κωνσταντιανής «της κατ'; Αλεξάνδρειαν»

 (4^ος αιώνας μ.Χ.),

 ο Ουριήλ ήταν «αρχηγός αγγελικής παράταξης, 

λευκός σαν το χιόνι, ολοφώτεινος και σαγηνευτικός»

 (βλ.: «Ένας ασκητής επίσκοπος», 

Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, 2004).

 Είναι ο Αρχάγγελος που ζει τη δυστυχία των 

κολασμένων και με βαθιά συμπόνια σ'; αυτούς,

 ψάλλει τον όγδοο στίχο του 81^ου ψαλμού: 

«Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην».

 Προσεύχεται να έλθει γρήγορα η ημέρα 

της Κρίσεως...

Μαζί με τον Ουριήλ προσδοκούμε κι εμείς 

τη Δεύτερη του Χριστού Παρουσία και ικετεύουμε

 τον Αρχάγγελο Ραφαήλ να σταθεί ως τότε

 βοηθός πλάι μας, φύλακας του σώματος 

και της ψυχής μας, όπως κάποτε στον Τωβίτ. 

Το ελπίζουμε!

πηγή

"Τῶν οὐρανίωv στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι..."

Απολυτίκιον Σύναξης Παμμεγiστων Ταξιαρχών

ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Τῌ Η' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ



Ἡ σύναξις τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, καὶ τῶν 
λοιπῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων.

Τῇ Η' τοῦ αὐτοῦ μηνός, ἡ Σύναξις τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαὴλ λοιπῶν καὶ Γαβριήλ
, καί των ἁγίων ἀσωμάτων καὶ οὐρανίων Ταγμάτων.

· Ἐβουλόμην σοι, Μιχαήλ, ᾄσμα πρέπον
· ᾎσαι πρεπόντως, ἀλλ' ἄϋλον, οὐκ ἔχω.
· Ὀγδόη οὐρανίης κυδαίνει τάξιος Ἀρχούς.

Εἰς τὴν Σύναξιν τῶν ἐννέα Ταγμάτων, Σεραφίμ, Χερουβίμ, Θρόνων,
 Κυριοτήτων, Ἐξουσιῶν, Ἀρχῶν, Δυνάμεων, Ἀρχαγγέλων καὶ Ἀγγέλων.

· Ἐπάξιόν τι Ταγμάτων τῶν ἐννέα
· Τὶς ἂν γόνος φθέγξαιτο μηνῶν ἐννέα;
Ταῖς τῶν Ἁγίων σου πρεσβείαις, ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Σύναξις Ἀρχαγγέλων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ καὶ πασῶν τῶν Ἀσωμάτων καὶ Οὐράνιων Δυνάμεων

Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα γιορτάζει τὴν Σύναξη τῶν Ἀρχαγγέλων  Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, καθὼς καὶ τῶν ὑπολοίπων Ἀσωμάτων καὶ  Οὐρανίων Ἀγγελικῶν Ταγμάτων. Ἡ Ἁγία Γραφή, ἀναφέρει  σὲ πολλὰ σημεῖα τὴν ἐπικοινωνία τῶν ἀνθρώπων μὲ τοὺς ἀγγέλους  καὶ ἰδιαίτερα μὲ τοὺς ἐπικεφαλεῖς τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων Μιχαὴλ  καὶ Γαβριήλ. Συγκεκριμένα, ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ἐμφανίσθηκε στὸν Ἀβραὰμ γιὰ  νὰ σώσει τὸν Ἰσαάκ, τὸν ὁποῖο ἦταν ἕτοιμος νὰ θυσιάσει κατ’ ἐντολὴ  τοῦ Θεοῦ, ποὺ θέλησε νὰ δοκιμάσει ἔτσι τὴν πίστη τοῦ δούλου του  Ἀβραάμ, στὸν Λῶτ, γιὰ νὰ τὸν σώσει ὅταν ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ  καταστρέψει τὰ Γόμορα, στὸν Πατριάρχη Ἰακώβ, στὸν μάντη Βαρλαάμ,  στὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ. Ἐπίσης ὁ Μιχαήλ, ἦταν αὐτὸς ποὺ ὁδήγησε τὸν  λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ στὴ φυγὴ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Οἱ ἅγιες Γραφὲς ἀναφέρουν  ἀκόμη πολλὰ θαύματα, τὰ ὁποία ἐπιτέλεσε ὁ ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ. Ὁ δὲ Γαβριὴλ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἀνήγγειλε στὴν Παρθένο Μαρία  τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς γέννησης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτήρα  τοῦ κόσμου. Καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, συναντᾶμε  τοὺς Ἀγγέλους νὰ μεταφέρουν στοὺς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους τὸ θέλημα  τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀποβλέπει πάντα στὴν προστασία καὶ στὴν λύτρωσή μας. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. Τῶν οὐρανίων στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεν ὑμᾶς ἡμεῖς  οἱ ἀνάξιοι, ἵνα ταῖς ὑμῶν δεήσεσι τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν  πτερύγων, τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦντες ἡμᾶς  προσπίπτοντας, ἐκτενῶς καὶ βοώντας· Ἐκ τῶν κινδύνων  λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι, τῶν ἄνω Δυνάμεων. Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τῶν ἐννέα Ταγμάτων. Ἦχος α’.  Τῆς ἐρήμου πολίτης. Τῆς ἀνάρχου Τριάδος λειτουργοὶ οἱ ἀσώματοι, τῶν ἀκαταλύπτων  οἱ πρῶτοι, μυστηρίων ἐκφάντορες, σὺν Θρόνοις Χερουβεὶμ καὶ  Σεραφείμ, Δυνάμεις Ἐξουσίαι καὶ Ἀρχαί, Κυριότητες Ἀρχάγγελοι  οἱ λαμπροί, καὶ Ἄγγελοι ὑμνείσθωσαν. Δόξα τῷ ὑποστήσαντι ὑμᾶς,  δόξα τῷ καταλάμποντι, δόξα τῷ ὑμνουμένῳ δι’ ὑμῶν, τρισαγίοις ᾄσμασι. Κοντάκιον. Ἦχος β’. Ἀρχιστράτηγοι Θεοῦ, Λειτουργοὶ θείας δόξης, τῶν ἀνθρώπων ὁδηγοί,  καὶ ἄρχηγοι Ἀσωμάτωv, τὸ συμφέροv ἡμῖv αἰτήσασθε, καὶ τὸ μέγα  ἔλεος, ὡς τῶv Ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι. Μεγαλυνάριον. Πρόκριτοι Δυνάμεων νοερῶν, Μιχαὴλ πρωτάρχα, καὶ  λαμπρόμορφε Γαβριήλ, σὺν ταῖς οὐρανίαις, αἰτεῖτε στρατηγίαις,  ἠμῖν καταπεμφθῆναι, τὸ μέγα ἔλεος.

Η «Ουράνια Ιεραρχία»

«Κάθε αγαθή προσφορά και κάθε τέλειο δώρημα κατεβαίνει άνωθεν από τον Πατέρα των Φώτων» (Ιακ. 1:17). Με αυτά τα λόγια της Αγίας Γραφής αρχίζει ο Διονύσιος να γράφει “περί της Ουρανίας Ιεραρχίας”. Το κάνει, ίσως, αυτό για να τοποθετηθεί το όλο πλαίσιο στο Φως, το πραγματικό φως. Δεν πρέπει δε να λησμονούμε ούτε προς στιγμή ότι από τον Έναν, τον Κύριο του 



παντός, πηγάζει κάθε ευλογία. Ακόμα και τα αγγελικά πνεύματα – “το τέλειο δώρημα” – μας έρχονται από το Θεό και μας καλούν να επανέλθουμε στην ποίμνη του Πατέρα. Και ο Διονύσιος συνεχίζει: «Για το λόγο αυτό, αφού επικαλεστούμε τον Ιησού, το Φως το αληθινό που φωτίζει κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο· (Ιω. 1:9) και διά του οποίου πετύχαμε την προσέγγισή μας προς τον αρχίφωτο Πατέρα, ας κοιτάξουμε επάνω προς τον ουρανό, όσο μας είναι δυνατό, προς τις ιεραρχίες των ουρανίων νόων που μας αποκαλύφτηκαν με σύμβολα για την καλύτερη κατανόησή μας». Πραγματικά τα ιερά Λόγια χρησιμοποίησαν θεία σύμβολα και εικόνες αφού η εκτυφλωτική θεία ακτίνα ήταν αδύνατο να φτάσει στους ανθρώπους χωρίς παραπέτασμα. 

«Για το λόγο αυτό οι υπερκόσμιες ουράνιες ιεραρχίες των αγγέλων ενδύονται με υλικά σχήματα και σύνθετες μορφές ώστε από αυτά τα πλασματικά ιερά σύμβολα να φτάσουμε, ανάλογα με την ικανότητά μας, στην άϋλη μίμηση και θεωρία των ουρανίων Ιεραρχιών. Και αυτό δεν γίνεται χωρίς την κατάλληλη υλική χειραγωγία». Με κάθε τρόπο προσπαθεί ο Διονύσιος να μας δείξει ότι μόνο αν φτάσει και σε μας ο φωτισμός μπορεί ο νους μας «να καταλάβει τα φαινόμενα κάλλη ως απεικόνισμα της αφανούς ωραιότητας, τις ευωδιές ως εκτυπώματα της νοητής διαχύσεως, τα υλικά φώτα ως εικόνα της άϋλης φωτοχυσίας…». 

Μας λέει ακόμα ότι οι λέξεις και οι ποικίλες εκφράσεις δεν είναι παρά ανεπαρκή σύμβολα που επιχειρούν να περιγράψουν την απερίγραπτη θεία δόξα της οποίας μια παροδική ματιά μπορούμε να έχουμε. «Όλα αυτά έχουν παραδοθεί στις μεν ουράνιες δυνάμεις υπερκόσμια, σε μας δε συμβολικά». Και συνεχίζει: «Για χάρη αυτής της θεώσεώς μας λοιπόν, της ανάλογης με τις ικανότητές μας, οι ιεροί συγγραφείς της Αγίας Γραφής μας φανέρωσαν τις ουράνιες ιεραρχίες έτσι, με αισθητά μέσα και σύμβολα, ώστε να αποδεσμευτούμε από τη βαριά ύλη που μας κρατάει και να φτάσουμε στις κορυφές των ουρανίων ιεραρχιών». 

Ο Διονύσιος δεν μας λέει αν ο ίδιος είχε κάποιο ουράνιο όραμα. Βασίζει αυτά που λέει στις Γραφές. Φαίνεται όμως ότι είχε μια καταπληκτική ενόραση που δείχνει ότι έβλεπε και κατανοούσε πράγματα πολύ πέρα από τις δικές μας δυνατότητες. Κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια να μας απομακρύνει από το λάθος που κάνουμε νομίζοντας ότι οι άγγελοι είναι κάτι σαν «χρυσά όντα ή φωτεινοί άνθρωποι που λάμπουν αδιάκοπα και αξίζει να τα παρατηρεί κανείς»· και να μας αποτρέψει από το «δύσμορφο χαρακτήρα της απεικόνισης των αγγέλων». Αυτή η δυσμορφία όχι μόνο δεν αφήνει το νου μας να αναπαυθεί αλλά τον ερεθίζει ν’ αποφεύγει τις υπερκόσμιες πνευματικές καταστάσεις. 

Ύστερα από πολλή μελέτη της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ο Διονύσιος κατανέμει τις ουράνιες δυνάμεις σε μια ιεραρχία. «Κατά την άποψή μας, λέει, η ιεραρχία είναι ιερή τάξη, γνώση και ενέργεια που είναι κατά το δυνατόν αφομοιωμένη προς τη Θεία ομοιότητα και οδηγείται προς τη θεία μίμηση ανάλογα με τη δεδομένη από το Θεό έλλαμψη… Σκοπός της ιεραρχίας είναι η κατά το δυνατό αφομοίωση και ένωση με το Θεό. Κάθε πρόσωπο που ανήκει σε μια ιεραρχία γίνεται τελειότερο σύμφωνα με τη δύναμη μιμήσεως που έχει· γίνεται δηλαδή “συνεργός Θεού” (Α ‘ Κορ. 3:9, Γ’ Ίω. 8)». 

Ο Διονύσιος ταξινομεί τους ουράνιους Νόες σε τρεις τριάδες και σε κάθε τριάδα υπάρχουν τρεις τάξεις Νόων (αγγέλων) των οποίων τα ονόματα έχουν σχέση με τις Θείες ιδιότητες. Οι αγγελικές τάξεις μεταδίδουν το θείο Φως η μια στην άλλη έως ότου φτάνει σε μας και μας φωτίζει σύμφωνα με τις διάφορες ικανότητες μας. «Δι’ αγγέλων, λέει η Γραφή, (Γαλ. 3:19) μας δόθηκε ο νόμος και άγγελοι ανέβαζαν προς το θείο τους πιστούς πατέρες μας (Πράξ. 7:53). Αυτοί απεκάλυπταν προφητικώς ιερά παραγγέλματα ή απόκρυφα οράματα υπερκοσμίων μυστηρίων ή τέλος θείες προρρήσεις». 

Οι ουράνιοι άγγελοι έχουν κατευθείαν σχέση με κάθε μια ψυχή ξεχωριστά. Με τη δική τους βοήθεια το πνεύμα του ανθρώπου ελευθερώνεται από τα υλικά δεσμά και γνωρίζει την πραγματική αιτία της ύπαρξης. Όσο περισσότερο φωτίζεται η ψυχή τόσο πιο πολύ βρίσκει το σκοπό της ύπαρξής της και έρχεται εγγύτερα στον τελικό στόχο της: το «καθ’ ομοίωσιν». Ο Διονύσιος λέει: «Το μυστήριο της θείας φιλανθρωπίας του Ιησού πρώτοι οι άγγελοι το πληροφορήθηκαν κι έπειτα η χάρη της γνώσεως πέρασε σε μας διά μέσου αυτών. Ο Γαβριήλ διαφώτισε τον αρχιερέα Ζαχαρία και έπειτα την Παρθένο Μαρία. Άλλος πάλι άγγελος δίδαξε τον Ιωσήφ; και άλλος έφερε την καλή αγγελία στους ποιμένες. Εκείνοι δε ζώντας μακρυά από τα πλήθη και μέσα στην ησυχία, καθάρισαν την ψυχή τους, δέχτηκαν το μήνυμα και μαζί με πλήθος ουράνιας στρατιάς παρέδωσαν στους επί της γης την πολυύμνητη δοξολογία» (Λουκ. 2:8-14). 

Ο Διονύσιος περιγράφει αναλυτικά την Ουράνια Ιεραρχία. Η πρώτη τάξη σχηματίζεται από τα Σεραφίμ, τα Χερουβίμ και τους Θρόνους. Όλοι αυτοί στέκουν πολύ κοντά στο θρόνο του Θεού όπως τους είδαν ο Ησαΐας και ο Ιεζεκιήλ. Τα «Σεραφίμ» ονομάζονται και «θερμαστές και θρόνοι και έκχυση σοφίας· ονόματα που αποκαλύπτουν τις θεοειδείς ιδιότητές τους». Η θερμή έκχυση της αγάπης τους κατακαίει ό,τι τυχόν βρεθεί ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό, και ενισχύει τον άνθρωπο να φτάσει στα ύψη της προσωπικής του τελειότητας. Η ονομασία των «Χε­ρουβίμ» φανερώνει την ικανότητα να γνωρίζουν και να βλέπουν το Θεό, να δέχονται από Εκείνον το φως και τη σοφία και να παρέχουν αυτά τα δώρα άφθονα σε όσους είναι έτοιμοι να τα δεχτούν. Τέλος το όνομα των υψηλών «Θρόνων» διδάσκει ότι είναι τελείως ξένα προς κάθε γήινο και χαμηλό και τείνουν πάντα προς τα υπερκόσμια, πάνω από κάθε κατώτερο. 

Η δεύτερη τάξη είναι οι Κυριότητες, οι Δυνάμεις και οι Εξουσίες. Η ονομασία «Κυριότητες» δηλώνει μια κατάσταση αδούλωτη και ελεύθερη από κάθε «πεζή χαμέρπεια» και δεν έχει καμιά σχέση με τυραννία και δουλοπρέπεια. Είναι ανένδοτη σε κάθε άρνηση και επιθυμεί την πραγματική κυριότητα και κυριαρχία. Είναι πάντα στραμμένη ολοκληρωτικά όχι σε ό,τι μάταιο που φαίνεται κυρίαρχο, αλλά προς τον πραγματικά κυρίαρχο, το Θεό. Το όνομα «Δυνάμεις» δηλώνει μια ακλόνητη και αρρενωπή ανδρεία σε όλες τις θεοειδείς ενέργειες αυτής της τάξης. Δεν πέφτει ποτέ σε αδράνεια και ανεβαίνει διαρκώς προς τη θεομίμηση. Τέλος το όνομα «Εξουσίες» δηλώνει την κοινή θέση αυτής της τάξης με τις θείες Κυριότητες και Δυνάμεις. Έχει, η τάξη αυτή, μια αρμονική και ασύγχυτη υποδοχή των θείων δώρων και ανυψώνει προς το αγαθό τους κατωτέρους της. 

Ας δούμε και την τρίτη τάξη της Ουράνιας Ιεραρχίας που την απαρτίζουν οι αγγελικές ιεραρχίες: οι Αρχές, οι Αρχάγγελοι και οι Άγγελοι. «Αρχές» σημαίνει τη θεϊκή αρχή, την ηγεμονικότητα μαζί με την ιερή, ταιριαστή στις αρχικές δυνάμεις, τάξη. Το όνομα των αγίων «Αρχαγγέλων» δηλώνει ότι η τάξη τους είναι ομοταγής με τις ουράνιες Αρχές και μετέχει εξ ίσου και στην τάξη των Αγγέλων. Μέσω των Αρχών στρέφονται οι Αρχάγγελοι προς την υπερούσια Αρχή, το Θεό και μέσω των Αγγέλων φανερώνουν σε μας τη θεία βούληση. Αυτοί – στην Αποκάλυψη του Ιωάννου – φέρνουν τη θεϊκή Σφραγίδα που σφραγίζει την ψυχή με τον ζώντα Λόγο του Θεού. Οι «Άγγελοι» συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν όλες τις τάξεις των Ουρανίων Νόων. Ονομάζονται Άγγελοι αφού είναι τα αποστελλόμενα πνεύματα προς διακονίαν των ανθρώπων. Μέσω αυτών γίνεται ευκολότερη η κοινωνία και η ένωση μετά του Θεού. Η Γραφή αποδίδει στους Αγγέλους τη φροντίδα για τη δική μας ζωή ονομάζοντας άρχοντα του λαού των Ιουδαίων τον Μιχαήλ και άλλους αγγέλους άρχοντες άλλων λαών. Διότι, όπως λέει στη Γραφή (Δευτ. 32, 8) ο «Ύψιστος ώρισε τα σύνορα των εθνών σύμφωνα με τον αριθμό των αγγέλων». 

Όλα τα πνευματικά όντα της Ουράνιας Ιεραρχίας έχουν πραγματική υπόσταση και καθιερώθηκε να ονομάζονται άγγελοι. Ο Διονύσιος λέει: «θα μπορούσα, όχι χωρίς λόγο, να προσθέσω ότι κάθε ουράνιος και ανθρώπινος νους κατέχει και καθεαυτόν ιδιαίτερες τάξεις και δυνάμεις, πρώτες και μεσαίες και τελευταίες…» Ο καθένας γίνεται, όσο του είναι αυτό επιθυμητό και δυνατό, μέτοχος της τελειότητας κατά τη θεία Χάρη. Όσα νοερά και λογικά όντα στρέφονται ολοκληρωτικά προς την τελειότητα αυτή, κατά τη δύναμή τους, θεούνται δηλαδή γίνονται, σύμφωνα με τη γραφική ρήση, «θεοί κατά χάριν». Ο άγγελος φύλακάς μας δίνεται ακριβώς για να πορευτούμε προς αυτή την τελειότητα». 

Διαβάζοντας τα γραπτά του Διονυσίου Αρεοπαγίτου νιώθουμε έναν απέραντο θαυμασμό, για να μην πω ότι στεκόμαστε εκστατικοί. Κάθε λέξη του είναι γεμάτη με βαθιά νοήματα. Δεν υπάρχει στην έκφρασή του τίποτε ελαφρό, υπερφίαλο ή προσποιητό. Η φωνή της Αγίας Γραφής, στην οποία διαρκώς αναφέρεται, παίρνει σάρκα με τα λόγια του. Δεν ασχολείται με φανταστικές διηγήσεις αλλά οικοδομεί σε στέρεο βράχο στρώνοντας δρόμους με γερές πλάκες σχολαστικά διαλεγμένες. Δεν μας κάνει να πετάμε στον αέρα σε ουράνια ύψη χαμένοι σε χρυσή ομίχλη. Ο ουράνιος κόσμος που μας δείχνει δεν είναι καθόλου φτιαγμένος με βαμβακένια ροζ συννεφάκια και αγγελάκια με χρυσές άρπες. Είναι πραγματικός κόσμος του ουρανού και το εκθαμβωτικό φως του Θείου Γνόφου. Μόνο με νηφάλιο νου ας προσεγγίσουμε τα κείμενα του και με πολύ καλή γνώση των Γραφών. Χωρίς αυτή τη γνώση δεν θα κατανοήσουμε τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη, ο οποίος κλείνει το έργο του, «Ουράνιες Ιεραρχίες» με τα λόγια: «τα κρυμμένα Μυστήρια που βρίσκονται πέρα από μας τα προσεγγίζουμε μόνο εν σιωπή» 

(Αλεξάνδρας Μοναχής, «Οι Άγγελοι. Μια ζωντανή παρουσία», εκδ. Έλαφος, σ. 248-253)
πηγή

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Σύντομος Βίος Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

.        Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως γεννήθηκε τὴν Τρίτη 1 Ὀκτωβρίου τοῦ 1846 στὴν Σηλυβρία τῆς Τουρκοκρατούμενης Θράκης, ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φτωχοὺς γονεῖς -τοὺς Δῆμο (Δημοσθένη) καὶ Μπαλοῦ (Βασιλικὴ) Κεφαλᾶ. Ὁ πατέρας του καταγόταν ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα, ναυτικὸς στὸ ἐπάγγελμα, καὶ ἡ μητέρα του καταγόταν ἀπὸ τὴν Σηλυβρία. Ἦταν τὸ πέμπτο παιδὶ τῆς οἰκογένειας καὶ εἶχε πέντε ἢ ἕξη ἀδέρφια: τὸν Δημήτριο, τὸν Γρηγόριο, τὴν Σμαράγδα, τὴν Σεβαστή, τὴν Μαριώρα καὶ τὸν Χαραλάμπη (τὸ ὄνομα καὶ ἡ ὕπαρξη τοῦ ὁποίου ἐμφανίζονται στὴν διαθήκη τοῦ Ἁγίου, ἐνῶ κάποιες πηγὲς τὸν θέλουν νὰ ἀντικατέστησε τὸν Ἅγιο ὡς διδάσκαλος στὸ χωριὸ Λιθὶ τῆς Χίου). Κατὰ τὴν βάπτισή του δέ τοῦ δόθηκε τὸ ὄνομα Ἀναστάσιος.

.       Τὰ πρῶτα γράμματα μαζὶ μὲ χριστιανικὲς διδαχὲς τὰ ἔλαβε ἀπὸ τὴν μητέρα του. Στὴν Σηλυβρία τελείωσε τὸ δημοτικὸ καὶ τὸ σχολαρχεῖο. Ἦταν ἕνα εὐφυέστατο παιδὶ μὲ πολὺ καλὴ μνήμη, ποὺ ἔδειξε τὴν διδασκαλικὴ καὶ θεολογική του κλίση ἀπὸ πολὺ νωρίς. Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι σὲ ἡλικία μόλις ἑπτὰ ἐτῶν, ἔραβε φύλλα χαρτιοῦ μεταξύ τους μὲ σκοπὸ νὰ φτιάξει βιβλία γιὰ νὰ γράψει σὲ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε στὴν μητέρα του.
.         Κατόπιν μετανάστευσε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργάστηκε στὴν ἀρχὴ σὲ καπνοπωλεῖο, τόσο γιὰ νὰ βοηθήσει οἰκονομικὰ τὴν οἰκογένειά του ὅσο καὶ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του. Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἄρχισε νὰ μελετᾶ καὶ νὰ συλλέγει ρητὰ καὶ ἀποφθέγματα Ἁγίων Πατέρων καὶ κλασικῶν φιλοσόφων, τὰ ὁποῖα ἀποτέλεσαν τὸ δίτομο βιβλίο «Ἱερῶν καὶ φιλοσοφικῶν λογίων θησαύρισμα», ποὺ ἐξέδωσε τὸ 1895. Τὰ συγκέντρωνε ὄχι μόνο γιὰ δική του χρήση ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ τὰ μεταφέρει στοὺς συνανθρώπους του καὶ νὰ τοὺς ὠφελήσει. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα αὐτῆς τῆς πλευρᾶς τοῦ χαρακτήρα του εἶναι ὅτι ἔγραφε κάποια ἀπὸ αὐτὰ τὰ γνωμικὰ στὶς χάρτινες καπνοσακοῦλες τοῦ καπνοπωλείου, ὥστε νὰ τὰ διαβάσουν καὶ νὰ ὠφεληθοῦν ὅσοι τὶς χρησιμοποιοῦσαν. Ἡ πρακτικὴ αὐτὴ δὲ ἔλυνε καὶ τὸ πρόβλημα τῆς δημοσίευσής τους ἀπὸ ἐκεῖνον, ἐλλείψει χρηματικῶν πόρων.
Πρὶν ἀκόμα συμπληρώσει τὸ 20ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, προσελήφθη ὡς παιδονόμος στὸ ἐν Κωνσταντινουπόλει σχολεῖο τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου (διευθυντὴς τοῦ σχολείου αὐτοῦ ἦταν ὁ θεῖος του -ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς μητέρας του- Ἀλέξανδρος Τριανταφυλλίδης) ὅπου συνέχισε τὶς σπουδές του, ἐνῶ ταυτόχρονα ἐργαζόταν διδάσκοντας τὶς μικρότερες τάξεις.
.        Τὴν ἴδια περίοδο ἔλαβε χώρα καὶ τὸ πρῶτο θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἐνῶ βρισκόταν σὲ ἱστιοφόρο καὶ ταξίδευε γιὰ νὰ πάει ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του -γιὰ νὰ ἑορτάσει μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του τὰ Χριστούγεννα- ἔπιασε μεγάλη τρικυμία. Μὲ τὴν παραίνεση καὶ τὶς προσευχὲς ὅμως τοῦ Ἁγίου, τὸ πλοῖο κατάφερε νὰ φτάσει στὸν προορισμό του καὶ ἔτσι γλύτωσαν τὴν ζωή τους οἱ συνεπιβάτες του καὶ φυσικὰ ὁ ἴδιος.
.       Μετὰ τὴν Κωνσταντινούπολη ἦρθε ἡ σειρὰ τῆς Χίου νὰ φιλοξενήσει τὸν «Ἅγιο τοῦ 20ου αἰώνα». Στὴν ἀρχὴ ἐργάστηκε ὡς δημοδιδάσκαλος στὸ χωριὸ Λιθί, ἐνῶ παράλληλα κήρυττε σὲ Ἱεροὺς ναοὺς τῆς περιοχῆς.
.       Μετὰ τὴν πάροδο ἑπτὰ ἐτῶν, εἰσῆλθε ὡς δόκιμος μοναχὸς στὴν «Νέα Μονή», τῆς Χίου, σὲ ἡλικία 27 ἐτῶν. Τρία χρόνια ἀργότερα ἔγινε μοναχὸς (στὶς 7 Νοεμβρίου 1876) καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Λάζαρος, ἐνῶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται ὡς γραμματέας τοῦ μοναστηριοῦ. Λίγους μῆνες ἀργότερα (στὶς 15 Ἰανουαρίου 1877) χειροτονήθηκε ἱεροδιάκονος ἀπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο. Κατὰ τὴν χειροτονία του ἦταν ποὺ ἔλαβε τὸ ὄνομα Νεκτάριος.

.       Τὸ ἴδιο ἔτος (1877) ἔφυγε ἀπὸ τὴν Νέα Μονὴ μὲ ἄδεια καὶ πῆγε στὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του. Ἀξίζει σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ ἀναφέρουμε ὅτι τὰ ἔξοδα τῶν σπουδῶν του αὐτῶν κάλυψαν οἱ ἀδερφοὶ Χωρέμη -ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Δημοσθένης Χωρέμης. Στὸ νησὶ τῆς Χίου ἐπέστρεψε μετὰ ἀπὸ τρία ἔτη, ἔχοντας στὶς ἀποσκευὲς του τὸ πτυχίο τοῦ Γυμνασίου.

.       Στὰ τέλη Σεπτέμβρη τοῦ 1882 μετέβη στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου παρουσιάστηκε στὸν Πατριάρχη Σωφρόνιο καὶ τοῦ ἐξέθεσε τὴν ἐπιθυμία του νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του, δίνοντάς του καὶ μία συστατικὴ ἐπιστολὴ ἀπὸ τὸν Ἡγούμενο τῆς Νέας Μονῆς, Νικηφόρο. Ὁ Σωφρόνιος ὄντως τὸν βοήθησε (ἀναλαμβάνοντας τὸ Πατριαρχεῖο ἕνα μέρος ἀπὸ τὰ ἔξοδα τῶν σπουδῶν, τὰ ὑπόλοιπα τὰ κάλυψαν οἱ ἀδερφοὶ Χωρέμη) θέτοντάς του ὅμως ὡς ὅρο μετὰ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν του, νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ νὰ ἐργαστεῖ γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο.
Ἔτσι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, πῆρε γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὸν δρόμο γιὰ τὴν Ἀθήνα ὅπου γράφτηκε στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε τρία χρόνια ἀργότερα. Στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ διδάχθηκε: Δογματική, Ἠθική, Παλαιὰ Διαθήκη, Ἑβραϊκά, Καινὴ Διαθήκη, Ποιμαντική, Πατρολογία, Χριστιανικὴ Ἀρχαιολογία, Κατηχητική, Συμβολικὴ καὶ Ἱστορία Δογμάτων. Τὴν περίοδο τῶν σπουδῶν του ὑπηρέτησε ὡς διάκονος στοὺς ναούς: τῆς Ἁγίας Εἰρήνης (Αἰόλου), τῆς Παντάνασσας (Μοναστηράκι) καὶ σ᾽ τοῦ Ἁγίου Νικολάου (Πευκάκια).
.       Ἦταν τέλη τοῦ 1885 ἢ ἀρχὲς τοῦ 1886, ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Ἀλεξάνδρεια ἔχοντας τελειώσει τὶς σπουδές του στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν. Φτάνοντας ἐκεῖ ἀνέλαβε ἀμέσως καθήκοντα ἱεροκήρυκα. Στὶς 23 Μαρτίου τοῦ 1886 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σάββα ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας, ἐνῶ τὸν Αὔγουστο τοῦ ἴδιου χρόνου ἀνῆλθε στὸ ἀξίωμα τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. Ἐργάστηκε ὡς γραμματέας τοῦ Πατριαρχείου καὶ κατόπιν ὡς Πατριαρχικὸς Ἐπίτροπος στὸ Κάιρο.
.        Τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1889 ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος, ἀναγνωρίζοντας τὴν ἀξία τοῦ Ἁγίου καὶ βλέποντας τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία τὸν περιέβαλαν οἱ πιστοί, τὸν χειροτόνησε Μητροπολίτη Πενταπόλεως. Ὁ Ἅγιος ἀσκοῦσε τὰ καθήκοντά του μὲ ζῆλο καὶ ὑποδειγματικὸ τρόπο. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, τὸ ποίμνιό του νὰ τὸν ἀγαπᾶ ὅλο καὶ περισσότερο, ἐνῶ -στὸν ἀντίποδα- κάποιοι στὸ Πατριαρχικὸ περιβάλλον ἄρχισαν νὰ τὸν συκοφαντοῦν -ζήλευαν τὴν ἀγάπη ποὺ τοῦ εἶχαν οἱ χριστιανοὶ ἀλλὰ καὶ τὸ μεγαλεῖο τοῦ χαρακτήρα του.
.        Οἱ συκοφάντες ἔριξαν τοὺς σπόρους τους, κι ἐκεῖνοι βρῆκαν γόνιμο ἔδαφος στὸν ὑπερήλικο Πατριάρχη καὶ φύτρωσαν. Ἀποτέλεσμα; Νὰ ἀφαιρεθοῦν ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο τὰ ἀξιώματά του, καὶ νὰ τοῦ ἐπιτραπεῖ μόνο νὰ διαμένει στὸ δωμάτιό του, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ κινεῖται στὴν περιοχὴ τοῦ Καΐρου καὶ στὶς γύρω κωμοπόλεις. Οἱ συκοφάντες ὅμως δὲν ἔμειναν ἱκανοποιημένοι. Συνέχισαν τὸ βδελυρό τους ἔργο καὶ ἔτσι, στὶς 11 Ἰουλίου τοῦ 1890 ἐξεδόθη ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας «ἀπολυτήριο», μὲ τὸ ὁποῖο ὑποχρέωναν τὸν Ἅγιο νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Αἴγυπτο, παρ᾽ ὅλο ποὺ ἐκεῖνος εἶχε συμμορφωθεῖ ἀπόλυτα καὶ χωρὶς διαμαρτυρίες στὶς ἐντολὲς τοῦ Σωφρόνιου. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὸ «ἀπολυτήριο» δὲν ἦταν σύμφωνο μὲ τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας -δὲν εἶχε γίνει ἐκκλησιαστικὴ δίκη- ἀλλὰ καὶ δὲν τοῦ καταβλήθηκαν οἱ μισθοὶ ποὺ τοῦ χρωστοῦσε τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας ἀπὸ τὴν μέρα ποὺ χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως ἕως καὶ τὴν ἡμέρα ποὺ τὸν ἀνάγκασαν νὰ ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο.
.         Ἔτσι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος πῆρε γιὰ τρίτη φορὰ τὸν δρόμο γιὰ τὴν Ἀθήνα. Οἱ συκοφάντες εἶχαν πετύχει τὸν στόχο τους.
.       Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἔφτασε στὴν ἑλληνικὴ πρωτεύουσα, ἄρχισε νὰ ἀναζητᾶ κάποια θέση ποὺ θὰ τοῦ ἐπέτρεπε νὰ προσφέρει ξανὰ τὶς ὑπηρεσίες του στοὺς ἀνθρώπους. Μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο -δύσκολο λόγῳ τῆς ἄσχημης οἰκονομικῆς του κατάστασης- διορίστηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἱεροκήρυκας Εὐβοίας, στὶς 15 Φεβρουαρίου τοῦ 1891. Κοντὰ στοὺς ἐκεῖ χριστιανοὺς ἔμεινε δυόμιση χρόνια, ἕως τὸν Αὔγουστο τοῦ 1893, ὅπου μετατέθηκε στὸ νομὸ Φθιώτιδος καὶ Φωκίδος. Στὴν νέα του θέση παρέμεινε μόλις μισὸ χρόνο.
.         Τὸ ἦθος του, ὁ ἐξαίσιος χαρακτήρας του, ἡ εὐσέβειά του, ἀλλὰ καὶ οἱ πράξεις του, ἔκαναν τὸ ποίμνιό του νὰ τὸν ἀγαπᾶ σὰν πατέρα καὶ τὴν φήμη του νὰ ἐξαπλώνεται συνεχῶς. Ὅταν αὐτὴ ἡ φήμη ἔφτασε στὰ ἁρμόδια “αὐτιά”, στὴν Ἀθήνα, ἀποφασίστηκε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος νὰ διοριστεῖ διευθυντὴς τῆς Ριζαρείου σχολῆς, πράγμα ποὺ ἔγινε τὸν Μάρτιο τοῦ 1894.
.       Στὴν διεύθυνση τῆς Ριζαρείου παρέμεινε γιὰ 14 ὁλόκληρα χρόνια. Στὸ διάστημα αὐτῶν τῶν ἐτῶν ἔδωσε νέα πνοὴ στὸ ἵδρυμα καὶ βοήθησε στὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴν ἀνάδειξη πλήθους κληρικῶν καὶ ἐπιστημόνων. Παράλληλα συνέχισε -μὲ μεγαλύτερη μάλιστα ἔνταση- τὸ συγγραφικό του ἔργο. Μία ἀσχολία ποὺ τὸν συνόδευε ἀπὸ τὰ νεανικά του χρόνια καὶ ποὺ χάρισε σὲ ἐμᾶς πνευματικοὺς θησαυροὺς γεννημένους στὸ μυαλὸ καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.
.          Τὶς περισσότερες ὧρες τῆς ἡμέρας ἐργαζόταν γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς σχολῆς καὶ τὸν ἐλάχιστο ἐλεύθερο χρόνο του τὸν μοίραζε στὴν προσευχή, στὴν μελέτη, στὴν συγγραφὴ καὶ στὴν ἀγαπημένη τοῦ ἀσχολία: τὴν φροντίδα λουλουδιῶν καὶ δέντρων.
.       Κατὰ τὴν διάρκεια τῶν θερινῶν διακοπῶν τῆς σχολῆς, τὸ καλοκαίρι τοῦ 1898, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐπισκέφθηκε τὸ Ἅγιο Ὅρος, ὅπου καὶ περιόδευσε στὶς ἐκεῖ μονὲς γιὰ σχεδὸν δύο μῆνες. Στὸ διάστημα αὐτὸ μελέτησε ἐκτενῶς τὰ χειρόγραφα στὶς βιβλιοθῆκες τῶν μονῶν, πρὸς ἀναζήτηση ὑλικοῦ γιὰ τὶς ἐπιστημονικὲς ἐργασίες του.
.        Παράλληλα μὲ τὰ καθήκοντα τοῦ διευθυντοῦ τῆς Ριζαρείου, ἀναλαμβάνει καὶ φιλανθρωπικὴ δράση συνδράμοντας ὅσους εἶχαν ἀνάγκη σὲ πνευματικὸ καὶ ὑλικὸ ἐπίπεδο. Ἡ ἔντονη σωματικὴ καὶ πνευματικὴ δράση ἐκείνων τῶν ἐτῶν, ἔδρασε ἀρνητικὰ τὴν ὑγεία τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος ἀρρώσταινε ὅλο καὶ πιὸ συχνά. Τότε ἦταν ποὺ στὸ μυαλό του γεννήθηκε ἡ ἰδέα τῆς ἐπιστροφῆς στὸν μοναστικὸ βίο καὶ ζήτησε ἀπὸ τὴν Νέα Μονὴ Χίου τὸ ἀπολυτήριό του, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ μονάσει ὅπου ἤθελε. Τὸ ἐν λόγῳ ἀπολυτήριο ἐστάλη ἀπὸ τὴν Νέα Μονὴ στὸν Ἅγιο Νεκτάριο στὶς 24 Νοεμβρίου τοῦ 1900.
.       Ὅταν κάποια στιγμὴ ὁ Ἅγιος γνωρίστηκε μὲ τὴν Χρυσάνθη Στρογγυλοῦ (μετέπειτα Ἡγουμένη Ξένη), μία τυφλὴ καὶ εὐσεβῆ γυναίκα, μπῆκε τὸ πρῶτο λιθαράκι γιὰ τὴν δημιουργία τῆς μονῆς στὴν Αἴγινα. Ἡ Χρυσάνθη μαζὶ μὲ μερικὲς ἀκόμα γυναῖκες ἐπιθυμοῦσαν νὰ μονάσουν καὶ ἀναζητοῦσαν ἕνα πνευματικὸ ὁδηγό, τὸν ὁποῖο βρῆκαν στὸ πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Μὲ παραίνεσή του ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν τόπο γιὰ τὴν δημιουργία ἑνὸς μοναστηριοῦ, καὶ τελικὰ κατέληξαν σὲ μία ἐρειπωμένη μονὴ -ἀφιερωμένη στὴ Ζωοδόχο Πηγὴ καὶ διαλυμένη ἀπὸ τὸ 1834 μὲ διάταγμα τῶν Βαυαρῶν- στὴν Αἴγινα. Ὅταν ἐπισκέφθηκε καὶ ὁ Ἅγιος τὸν τόπο ἐκεῖνο, ἀποφασίστηκε νὰ ἐπισκευαστοῦν τὰ παλαιὰ κτήρια τῆς μονῆς καὶ νὰ ξανατεθεῖ τὸ μοναστήρι σὲ λειτουργία. Οἱ ἐργασίες γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ξεκίνησαν τὸ 1904, ἡ δὲ μονὴ θὰ ἦταν ἀφιερωμένη στὴν Ἁγία Τριάδα. Ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα -ἦταν ἀκόμα διευθυντὴς στὴν Ριζάρειο- καθοδηγοῦσε τὶς μοναχὲς καὶ ὅποτε ἔβρισκε χρόνο ἐπισκεπτόταν τὴν μονή, στὴν ὁποία ἔμελλε νὰ περάσει τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του.
.        Μετὰ ἀπὸ τέσσερα χρόνια, ἔχοντας πλέον ἀποφασίσει νὰ ἀποσυρθεῖ στὸ μοναστήρι τῆς Αἴγινας καὶ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ὀργάνωσή του καὶ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τῶν καλογριῶν ποὺ τὸ στελέχωναν, ὑπέβαλε τὴν παραίτησή του στὸ διοικητικὸ συμβούλιο τῆς Ριζαρείου στὶς 7 Φεβρουαρίου τοῦ 1908. Ἡ παραίτηση ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὸ συμβούλιο, τὸ ὁποῖο τὸν συνταξιοδότησε -ὡς ἐλάχιστη ἀναγνώριση τοῦ ἔργου του- μὲ τὸ σημαντικὸ γιὰ τὴν ἐποχὴ ποσό τῶν 250 δραχμῶν τὸν μήνα.
.       Στὴν μονὴ ἐγκαταστάθηκε μετὰ τὸ Πάσχα τοῦ ἰδίου ἔτους, μιᾶς καὶ παρέμεινε στὴν θέση τοῦ διευθυντοῦ τῆς Ριζαρείου μέχρι νὰ βρεθεῖ ἀντικαταστάτης.
.       Μὲ δικά του ἔξοδα ἔκτισε μία μικτὴ οἰκία, πλησίον ἀλλὰ ἐκτὸς τῆς μονῆς, στὴν ὁποία θὰ κατοικοῦσε. Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ἔλαβε ἐνεργὰ μέρος στὸ κτίσιμο, κουβαλώντας χῶμα ἢ λάσπη καὶ σκάβοντας, βοηθώντας τοὺς τεχνίτες. Ποτέ, σὲ ὅλη του τὴ ζωή, δὲν θεώρησε κάποια ἐργασία ἀνάξια του. Πάντα ἔκανε ὅ,τι περνοῦσε ἀπὸ τὸ χέρι του, μὲ ἰδιαίτερη χαρά, ζῆλο καὶ ταπεινοφροσύνη!
Μία ὑπόθεση στὴν ὁποία ἀφιέρωσε κόπο καὶ χρόνο ἦταν αὐτὴ τῆς ἐπίσημης ἀναγνώρισης τῆς Μονῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ἀναγνώριση ποὺ τελικὰ ἐπιτεύχθηκε τέσσερα χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή του, καὶ ἀνακοινώθηκε στὶς μοναχὲς μὲ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσόστομου, στὶς 15 Μαΐου τοῦ 1924.
.       Τὰ τελευταῖα χρόνια της ζωῆς του, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔπασχε ἀπὸ χρόνια προστατίτιδα, ἡ ὁποία τοῦ δημιουργοῦσε ἀφόρητους πόνους. Τελικὰ συμφώνησε στὶς συστάσεις τῶν γιατρῶν καὶ ἦρθε στὴν Ἀθήνα στὸ Ἀρεταίειο νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ νοσηλεύτηκε -στὸν 2ο θάλαμο τοῦ 2ου ὀρόφου (ἦταν θάλαμος Γ´ θέσεως: ἀπορίας)- γιὰ δύο σχεδὸν μῆνες. Στὸ πλευρό του, καθ᾽ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς νοσηλείας του, ἦταν συνεχῶς -καὶ ἐναλλάσσονταν σὲ βάρδιες- οἱ μοναχὲς Εὐφημία καὶ Ἀγαπία. Τελικὰ γύρω στὰ μεσάνυχτα τῆς 8ης πρὸς 9ης Νοεμβρίου τοῦ 1920 ἀνεχώρησε γιὰ τοὺς Οὐρανούς, σὲ ἡλικία 74 ἐτῶν.

.       Τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου μεταφέρθηκε στὴν Αἴγινα καὶ ἀπὸ τὸ λιμάνι μέχρι τὴν Μονὴ τὸ μετέφεραν στὰ χέρια τους οἱ πιστοί. Ὅλο τὸ νησὶ θρηνοῦσε μὰ περισσότερο ἀπ᾽ ὅλους οἱ μοναχὲς ποὺ ἔχασαν τὸν Πατέρα καὶ Ὁδηγό τους. Τὸ ἱερό του σκήνωμα ἤδη εἶχε ἀρχίσει νὰ ἀναδίδει εὐωδία. Ἡ ταφή του, ἔγινε στὸ προαύλιο τῆς Μονῆς δίπλα στὸ ἀγαπημένο του πεῦκο.
Ὅταν μετὰ ἀπὸ ἕξη μῆνες ἄνοιξαν τὸ μνῆμα γιὰ νὰ τοποθετηθεῖ μία ἐπιτύμβια πλάκα -δωρεὰ τῆς Ριζαρείου- τὸ σκήνωμα τοῦ ἐξακολουθοῦσε νὰ εὐωδιάζει χωρὶς νὰ παρουσιάζει τὸ παραμικρὸ σημάδι ἀλλοιώσεως. Ἐνάμιση χρόνο ἀργότερα τὸ μνῆμα ξανανοίχτηκε καὶ τὸ ἱερὸ σκήνωμά του ἐξακολουθοῦσε νὰ παραμένει ἄφθαρτο καὶ εὐωδιάζον. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ τρία χρόνια μετὰ τὴν κοίμησή του. Συνολικὰ τὸ σκήνωμά του παρέμεινε σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση γιὰ εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια!

.        Τριάντα δύο χρόνια, δέ, μετὰ τὴν κοίμησή του ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του, στὶς 2 Σεπτεμβρίου τοῦ 1953, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Προκόπιο.
.       Ἡ ἐπίσημη ἀναγνώρισή του, ὡς Ἁγίου της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἔγινε τὸ 1961 μὲ Πατριαρχικὴ Συνοδικὴ Πράξη ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Τότε καθορίστηκε καὶ ἡ 9η Νοεμβρίου ὡς ἡμέρα ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

πηγή

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΠΑΡΘΕΝΙΟ ΠΕΡΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΣ 2 «Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι βλέπουν τηλεόραση καὶ ἡδονίζονται».

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΠΑΡΘΕΝΙΟ
Καθηγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Ἁγίου Παύλου Ἁγ. Ὄρους

ΠΕΡΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΣ

[Β´]

Ἀπὸ τὸ βιβλίο 
«Διάλογοι περὶ τηλεοράσεως καὶ πνευματικῆς ζωῆς 
μὲ Ἁγιορεῖτες Πατέρες»
ἐκδ. «Ὀρθόδ. Κυψέλη», Θεσ/νίκη 2011

σελ. 139 ἑπ.

Ἐρώτηση: Πῶς ἀσκεῖ τόσο μεγάλη ἕλξη ἡ τηλεόραση; Ὅλος ὁ κόσμος βλέπει τηλεόραση. Καὶ παπάδες καὶ μοναχοὶ καὶ ἐπίσκοποι. Ὁ κόσμος σήμερα λέει «χωρὶς τηλεόραση δὲν μποροῦμε».

Ἀπάντηση: Διότι οἱ ἄνθρωποι μάθανε νὰ κοιτάζουν αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἔτσι μαθαίνουμε σιγὰ -σιγὰ τὴν φθορά, ἐκεῖ. Ἐγὼ δὲν συνιστῶ τηλεόραση. Ἐγὼ τοὺς λέω νὰ μάθουν οἱ ἄνθρωποι νὰ προσεύχονται. Νὰ προσεύχονται στὸν Θεὸ καὶ νὰ παρακαλᾶνε τὸν Θεό. Ὄχι τηλεόραση. Ἡ τηλεόραση δὲν ἔχει τίποτα. Δὲν κάνει τίποτα. Μόνο ζημιὰ κάνει. Ὠφέλεια καμμία. Ἐγὼ δηλαδὴ θὰ προτιμοῦσα ἕνας χριστιανὸς νὰ μὴ δεῖ ποτέ του τηλεόραση. Μπορεῖ ἅμα θέλει νὰ μάθει κάτι ἢ νὰ ἀκούσει κάτι, μιὰ κλασσικὴ μουσικὴ γιὰ παράδειγμα, νά ᾽χει ἕνα ραδιοφωνάκι. Ἄν θέλει, ἀκούει καὶ ἅμα βαρεθεῖ, τὸ κλείνει. Ἀλλὰ ἡ τηλεόραση ἔχει αὐτό, τὸ νὰ βλέπει ὁ ἄνθρωπος ἡδονικὰ καὶ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι βλέπουν τηλεόραση καὶ ἡδονίζονται. Καὶ τί δείχνουνε; Ὅλο γυμνά. Εἶναι ὅλο «τσόντες» κι ὅλο γυμνὰ κι ὅλο ἀσωτεῖες. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν τηλεόραση ἔχουνε μάθει οἱ ἄνθρωποι νὰ γίνονται κλέφτες, νὰ γίνονται δολοφόνοι, νὰ σκοτώνει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, χίλια δυὸ πράγματα κακὰ μαθαίνουν οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν τὰ ξέραν καὶ τὰ μαθαίνουν ἀπὸ κεῖ. Τί εἶναι αὐτό; Αὐτὸ εἶναι φθορά. Καὶ δὲν κάνουν καλὴ χρήση τῆς τηλεοράσεως. Γιατὶ ἄν βάζανε, παράδειγμα, τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ ἐξηγούσανε, κι ἄν μαθαίναμε μέσα ἀπὸ τὴν τηλεόραση τοὺς ἀνθρώπους πῶς νὰ προσεύχονται καὶ πῶς νὰ ἀγαπᾶνε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ πῶς νὰ πιστεύουν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ πῶς νὰ ζοῦνε μὲ τὴν κατὰ Θεὸν ἀγάπη μεταξύ τους ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλον, θὰ γινόταν καλὴ χρήση τῆς τηλεοράσεως. Ἀλλὰ δὲν τὰ δείχνουν αὐτὰ στὸν κόσμο. Γι’ αὐτὸ ἡ τηλεόραση βλάφτει. Θὰ δείξουνε πολέμους, σκοτωμούς, περίστροφα, μαχαίρια, κλέφτες, λωποδύτες, ἀλῆτες κι ἕνα σωρὸ φθοροποιὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα μαθαίνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ μετὰ τοὺς ἀρέσουν καὶ σοῦ λένε «αὐτὸ εἶναι!».

Ἐρώτηση: Βλέποντας τηλεόραση ὁ ἄνθρωπος, μπορεῖ νὰ τρέφει τὰ πάθη του;

Ἀπάντηση: Ἔ! Βέβαια. Ἐγὼ σὰν πνευματικὸς ποὺ εἶμαι ἀκούω πολλά. Ἔρχονται πολλοὶ καὶ μοῦ ἐξομολογοῦνται. Πολλὰ παιδιά, πολλοὶ νέοι, τὸ λέω, ἄς τὸ ακούσει ὅλος ὁ κόσμος, μοῦ ἔχουν ἐξομολογηθεῖ ὅτι κάθονται καὶ βλέπουν, ἀκόμα καὶ παντρεμένοι ἄνθρωποι, αὐτὰ τὰ ἀηδιαστικά, τὶς τσόντες κι αὐτὰ ἐκεῖ πέρα, καὶ αὐνανίζονται, αὐτοϊκανοποιοῦνται. Ὁ ἄλλος παντρεμένος καὶ ἡ γυναίκα του κοιμᾶται δίπλα, κάθεται καὶ βλέπει τηλεόραση καὶ καταφθείρεται. Θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς βάλει κανεὶς μιὰ μπόμπα ἐκεῖ πέρα, νὰ τὶς τινάξει στὸν ἀέρα τὶς τηλεοράσεις. Δὲν εἶναι κακιὰ ἡ τηλεόραση, οὔτε τὰ βίντεα εἶναι κακά. Εἶναι κακιὰ ἡ χρήση ποὺ κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἐνημερωτικὰ μέσα εἶναι καλά, ἄν τὰ χειρίζεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸ καλό. Γιατί, τὸ μαχαίρι εἶναι φονικὸ ὄργανο; Ὅταν ἔχουμε τὸ μαχαίρι καὶ κόβουμε τὸ ψωμί μας, τὴ σαλάτα μας, τὰ φροῦτα μας, μᾶς εἶναι χρήσιμο, γιατὶ εἶναι μαχαίρι καὶ τὸ χειριζόμασατε σωστὰ γιὰ τὴν ὑπηρεσία μας.Ὅταν ὅμως αὐτὸ τὸ μαχαίρι τὸ χειριστοῦμε γιὰ νά κόψουμε τὸν λαιμὸ κάποιου, τότε γίνεται φονικὸ ὄργανο. Τὸ μαχαίρι φταίει ἢ ὁ ἄνθρωπος ποὺ κάνει κακιὰ χρήση;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

πηγή

ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΓΙΑ 2.340.000 ΕΛΛΗΝΕΣ

Στοιχεῖα – σόκ!
Πάνω ἀπὸ 900.000 νοικοκυριὰβρίσκονται ἕνα βῆμα πρὶν τὸ ὅριο φτώχειας.

.            Περισσότεροι ἀπὸ ἕνας στοὺς πέντε πολίτες ζοῦν κοντὰ ἢ χαμηλότερα ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς φτώχειας ἐνῶ ποσοστὸ ὑψηλότερo τοῦ 50% δηλώνει ἀδυναμία νὰ καλύψει τοὺς λογαριασμούς του, σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Στατιστικῆς Ἀρχῆς γιὰ τὸ 2011.
.            Σύμφωνα μὲ αὐτά, τὸ 21,4% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδας ζεῖ μὲ ἐτήσιο εἰσόδημα χαμηλότερο τῶν 6.591 εὐρώ, ποὺ ἀποτελοῦν καὶ τὸ “κατώφλι” τῆς φτώχειας. Πρόκειται γιὰ τὸ τέταρτο ὑψηλότερο ποσοστὸ στὴν Ε.Ε., μετὰ τὴν Βουλγαρία, τὴνΡουμανία καὶ τὴν Ἱσπανία.
.           Ὅπως ἀναφέρει ἡ ΕΛΣΤΑΤ, σὲ κίνδυνο φτώχειας ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα βρίσκονται 901.194 νοικοκυριὰ μὲ 2.341.400 μέλη.
.            Ἐπίσης, ὁ πληθυσμὸς ποὺ διαβιοῖ σὲ νοικοκυριὰ ποὺ δὲν ἐργάζεται κανένα μέλος ἢ ἐργάζεται λιγότερο ἀπὸ 3 μῆνες συνολικὰ τὸ ἔτος ἀνέρχεται σὲ 837.300 ἄτομα, ἐνῶ στὸ προηγούμενο ἔτος (2010) ἀνερχόταν σὲ 544.800 ἄτομα!
.            Ἂν καὶ οἱ ἐργαζόμενοι ἀπειλοῦνται σαφῶς λιγότερο ἀπὸ τὴ φτώχεια σὲ σχέση μὲ τοὺς ἀνέργους, ὑψηλὸ ἐμφανίζεται καὶ τὸ ποσοστὸ ἐργαζόμενων ποὺ κινδυνεύουν, καθὼς διαμορφώνεται στὸ 11,9% (ἄνδρες 13,2% καὶ γυναῖκες 10,1%).

.           Ἕνας στοὺς πέντε δήλωσε ὅτι δὲν ἔχει τὴν οἰκονομικὴ δυνατότητα νὰ καλύψει τὶς ἀνάγκες θέρμανσης τοῦ σπιτιοῦ του, ἐνῶ ἕνας στοὺς τρεῖς καθυστερεῖ τὴν πληρωμὴ ἐνοικίων, στεγαστικῶν δανείων καὶ πιστωτικῶν καρτῶν.

[…]

πηγή

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ (8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ) π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

«Ἐνῶ φαίνεται ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μαζί μας, ὅμως μᾶλλον ἔχει ξεκινήσει νὰ ἀπεργάζεται τὴν σωτηρία μας μέσῳ ἀγγέλων του. Ἡ σωτηρία μας ἀπὸ τὴν κρίση μᾶλλον θὰ ἔρθει ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸ περιμένουμε».

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ
(8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ) 

.                «Ὁ Μιχαὴλ ὁ διαπρεπέστατος Ταξίαρχος τῶν ἀσωμάτων Δυνάμεων, καὶ κατὰ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ κατὰ τὴν Καινὴ τῆς χάριτος, ἔδειξε καὶ δείχνει  τὶς πολλὲς χάριτες καὶ εὐεργεσίες του στὸ ἀνθρώπινο γένος. Ὅταν λοιπὸν ὁ ἀντίπαλος καὶ ἐχθρὸς τῆς σωτηρίας μας ἐπαναστάτησε κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ καὶ φέρεται νὰ εἶπε τὸ πρωτοφανὲς “Θὰ βάλω τὸν θρόνο μου πάνω ἀπὸ τὶς νεφέλες” καὶ καυχήθηκε μὲ τὸ “θὰ γίνω ὅμοιος μὲ τὸν Ὕψιστο”, τότε ξέπεσε ἀπὸ τὸ ἀρχαγγελικὸ ἀξίωμα,  ὅπως λέει ὁ Κύριος: “Ἔβλεπα, λέει, τὸν σατανᾶ νὰ ἔχει πέσει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σὰν ἀστραπή”, ὅπως τὰ ἴδια μὲ αὐτόν  ἔπαθε, λόγῳ τῆς ἀλαζονείας του,  καὶ τὸ ὑπὸ αὐτὸν τάγμα ἀγγέλων. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ πανσέβαστος, φυλάσσοντας σὰν πιστὸς δοῦλος τὴν εὐγνωμοσύνη του πρὸς τὸν Κύριο,  καὶ δείχνοντας τὴν πολλὴ φροντίδα του γιὰ τὸ δικό μας ἀνθρώπινο γένος, τάχθηκε ἀπὸ τὸν Παντοκράτορα νὰ εἶναι ὁ πρῶτος τῶν νοερῶν καὶ Ἀρχαγγελικῶν τάξεων. Διότι ὅταν εἶδε τὸν ἀποστάτη νὰ ἔχει πέσει, μάζεψε τοὺς χοροὺς τῶν Ἀγγέλων καὶ ἀφοῦ εἶπε “Πρόσχωμεν”, ἂς προσέξουμε, ὕμνησε μὲ δυνατὴ φωνὴ τὸν Κύριο τῶν ὅλων, σὰν νὰ ἔλεγε: Ἂς προσέξουμε ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε κτιστοὶ τί πάθανε αὐτοὶ ποὺ μέχρι τώρα ἦταν φῶς μαζὶ μὲ ἐμᾶς καὶ τώρα γίνανε σκοτάδι. Αὐτὴ ἡ συγκρότηση λοιπὸν ὀνομάστηκε Σύναξις τῶν Ἀγγέλων, δηλαδὴ προσοχὴ καὶ ὁμόνοια καὶ ἕνωση. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ μέγας προστάτης καὶ εὐεργέτης τῆς σωτηρίας μας, κάνοντας διαρκῶς καὶ περισσότερες καὶ πιὸ ἐκτεταμένες σωτηριώδεις εὐεργεσίες πρὸς ὅλους, φαίνεται νὰ ἐμφανίζεται σὲ πολλούς. Φάνηκε δηλαδὴ στὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Λὼτ κατὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων. Φάνηκε στὸν Ἰακώβ, ὅταν προσπαθοῦσε νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸν ἀδελφό του. Προπορευόταν τοῦ λαοῦ τῶν Ἰσραηλιτῶν, ὅταν λυτρώνονταν καὶ ἐλευθερώνονταν ἀπὸ τὴ σκληρὴ δουλεία τῶν Αἰγυπτίων. Φάνηκε στὸν Βαλαὰμ ποὺ πήγαινε νὰ καταρασθεῖ τὸν Ἰσραήλ. Πρὸς τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ ποὺ ζητοῦσε νὰ μάθει εἶπε: “Ἐγὼ εἶμαι ὁ ἀρχιστράτηγος τοῦ Κυρίου, μόλις ἔφτασα”. Αὐτὸς καὶ τοὺς ποταμοὺς ποὺ ἀφέθηκαν ἐλεύθεροι ἀπὸ τοὺς δυσσεβεῖς κατὰ τοῦ ἁγιάσματος καὶ τοῦ προσκυνήματος, τοὺς ὁδήγησε ἀλλοῦ, κάνοντας ἄνοιγμα στὴ γῆ. Κι εἶναι πολλὰ ἄλλα ἀκόμη στὴ θεόπνευστη Γραφὴ ποὺ ἱστοροῦνται γι’  αὐτόν. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ἐμεῖς, προβάλλοντας τὸν προστάτη καὶ φύλακα τῆς ζωῆς μας, ἑορτάζουμε τὴν πάνσεπτη τώρα πανήγυρή του, ἐκζητώντας μὲ τὶς προστασίες καὶ τὶς πρεσβεῖες του καὶ κατὰ τὸν παρόντα αἰώνα νὰ βροῦμε ἀπολύτρωση ἀπὸ τὶς δυσχέρειες, καὶ κατὰ τὸν μέλλοντα νὰ καταξιωθοῦμε τῆς ἐπουράνιας χάρης καὶ τάξης. Ἀμήν.»
.             Ὁ ἅγιος ὑμνογράφος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, μὲ δυνατὴ πίστη καὶ γνώση  ὅλης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, μᾶς ἀνοίγει τὰ μάτια νὰ δοῦμε νοερῶς τὸν πνευματικὸ κόσμο τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, ὅπως καὶ τῶν λοιπῶν ἐπουρανίων δυνάμεων ἀσωμάτων. Νὰ δοῦμε δηλαδὴ ἐκείνη τὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προηγήθηκε τῆς ὑπόλοιπης κτιστῆς δημιουργίας καὶ τοῦ ἀνθρώπου, δημιουργία τέτοια ποὺ βρίσκεται σὲ ἀπόλυτη ὑπακοὴ πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ σὲ διαρκῆ δοξολογία τοῦ ἁγίου ὀνόματός Του.  Κατ᾽ ἐξοχήν ὅμως τονίζει τὴ θέση καὶ τὸ ἔργο τῶν ἀρχιστρατήγων Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ. Καὶ γιὰ μὲν τὸν Μιχαὴλ προβάλλει τὸν τριπλὸ χαρακτηρισμό, ὅπως κάνει ἄλλωστε σὲ κάθε ἀναφορὰ σ’ αὐτόν, ὅπως στὸ γνωστὸ ἐν Χώναις θαῦμα του, τοῦ παραστάτη, τοῦ πρωτοστάτη καὶ τοῦ προστάτη, δηλαδὴ ὅτι ὁ ἅγιος Μιχαὴλ εἶναι «παραστάτης τῆς Τρισηλίου θεότητος φαιδρότατος», «πρωτοστάτης τῶν ταξιαρχιῶν τῶν ἀγγέλων», καὶ βεβαίως «ἡμέτερος προστάτης», «καθ’  ἑκάστην μεθ’ ἡμῶν πορευόμενος καὶ φυλάττων τοὺς πάντας ἐκ πάσης τοῦ διαβόλου περιστάσεως». Γιὰ δὲ τὸν ἅγιο Γαβριὴλ ὑπενθυμίζει ὅτι ἦταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος «ἀνεκάλυψεν ἡμῖν θεῖον καὶ μέγα ὄντως μυστήριον»: «νὰ σωματοῦται ὁ ἀσώματος Θεὸς ἐν μήτρᾳ Παρθενικῇ καὶ νὰ γίνεται ἄνθρωπος εἰς τὸ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον», καὶ πρὶν ἀκόμη ἀπὸ αὐτὸ «νὰ φέρει τὴ χαρμόσυνη εἴδηση τῆς γεννήσεως τέκνου στὸν Ζαχαρία τὸν ἱερέα», ὥστε «νὰ γεννηθεῖ ἡ φωνὴ τοῦ Λόγου, ὁ Ἰωάννης».
.            Ὁ σκοπὸς ὅμως τῆς ἑορτῆς τῆς συνάξεως τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων, κατὰ τὸν ἅγιο ὑμνογράφο, δὲν εἶναι μόνον ἡ γνώση τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ κόσμου καὶ ἡ ἔκφραση εὐγνωμοσύνης μας γιὰ τὶς πολλὲς καὶ ποικίλες εὐεργεσίες τους ἀπέναντι στὸ ἀνθρώπινο γένος. Τὸ προέχον γι’ αὐτὸν εἶναι ἐκείνη ἡ δική μας πρακτική, ἡ ὁποία ὄντως τοὺς εὐχαριστεῖ καὶ ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴ μετάνοιά μας: νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διότι «τὴν ἡμῶν σωτηρίαν ἀδιαλείπτως πρεσβεύουσιν καὶ τῇ μετανοίᾳ συγχαίρουσι». Γιὰ τὴ σωτηρία μας πρεσβεύουν πάντοτε στὸν Θεὸ καὶ χαίρονται γιὰ τὴ μετάνοιά μας. Ἀπὸ τὴν ἄποψη αὐτή, ὁ κύριος σκοπὸς τῆς ἑορτῆς τους εἶναι ἡ πρόκληση τῆς βουλήσεώς μας νὰ τοὺς μιμηθοῦμε: νὰ ζοῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅσο εἶναι δυνατόν, ὡς ἅγιοι στὸν κόσμο, νεκρώνοντας μέσα μας κάθε ἁμαρτωλὴ κίνηση. «Οἱ ἐπὶ γῆς μιμησώμεθα ὡς ἐφικτὸν τούτων τὴν ἁγιότητα, νεκροῦντες πάντα τὰ μέλη τὰ τῆς σαρκός». Κι ὅπως τὸ λέει κι ἀλλιῶς ὁ ποιητής: «Τῶν ἀγγέλων ζηλώσωμεν τὸν βίον, καὶ τὰς φρένας πτερώσωμεν εἰς ὕψος, καὶ σὺν αὐτοῖς ἀΰλως ἀναμέλψωμεν, Κύριον ὑμνοῦντες καὶ ὑπερυψοῦντες εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας». Δηλαδή: Ἂς ζηλέψουμε τὸν βίο τῶν ἀγγέλων, καὶ ἂς δώσουμε φτερὰ στὸ νοῦ μας νὰ φτάσουμε ψηλά, ὥστε μαζὶ μὲ αὐτοὺς νὰ ὑμνήσουμε μὲ ἄυλο τρόπο τὸν Κύριο, ὑμνολογώντας Ταν καὶ ὑπερυψώνοντάς Τον εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
.           Ἀφήνοντας κατὰ μέρος σπουδαιότατα σημεῖα τῆς ἔμπνευσης τοῦ ἁγίου ποιητῆ, θὰ ἐπισημάνουμε κάτι ποὺ ἔχει ἄμεση σχέση καὶ μὲ τὴν κρίση ποὺ διερχόμαστε ὡς κοινωνία καὶ ἔθνος. Στὸ δεύτερο ἀνάγνωσμα τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς, εἰλημμένο ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Κριταὶ» (κεφ. ϛ´ 11- 24), διαβάζουμε γιὰ τὸ πῶς κλήθηκε ὁ κριτὴς Γεδεὼν ἀπὸ ἄγγελο Κυρίου, προκειμένου νὰ σώσει τὸ ἔθνος του ποὺ χειμαζόταν ἀπὸ τὶς διαρκεῖς ἐπιθέσεις τῶν Μαδιανιτῶν. Ὁ ἄγγελος ἦλθε καὶ κάθισε κάτω ἀπὸ μία βαλανιδιά, βλέποντας τὸν νεαρὸ Γεδεών, ποὺ ἑτοιμαζόταν νὰ φύγει καὶ ἐκεῖνος, λόγῳ τῆς κυριαρχίας τῶν ἐχθρῶν τοῦ Ἰσραήλ. Τοῦ φανερώθηκε τότε λέγοντάς του ὅτι ὁ Κύριος ποὺ εἶναι ὁ παντοδύναμος Θεὸς εἶναι μαζί του. Ὁ Γεδεὼν ἐκφράζει τὴ λογικὴ ἀπορία: Ἂν εἶναι ὁ Κύριος μαζί μας, γιατί τότε μᾶς βρῆκαν τὰ κακὰ αὐτά; Καὶ ποῦ εἶναι ὅλα τὰ θαυμάσιά Του, ὅσα μᾶς διηγήθηκαν οἱ πατέρες μας, ποὺ ἔκανε γιὰ νὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο; Ἄρα τώρα μᾶς ἔκανε ὁ Θεὸς πέρα καὶ μᾶς παρέδωσε στὰ χέρια τῆς χώρας τῆς Μαδιάμ. Ὁ ἄγγελος δὲν δίνει ἄμεση ἀπάντηση στὸν προβληματισμὸ τοῦ Γεδεών. Τοῦ δίνει ὅμως τὴ λύση: Ἐσὺ θὰ πᾶς μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ σώσεις τὸν Ἰσραὴλ ἀπὸ τὰ χέρια τῆς Μαδιάμ. Ἰδοὺ λοιπόν, σοῦ ἀνέθεσα αὐτὴν τὴν ἀποστολή. Ὁ Γεδεὼν δὲν «παραδίδεται» εὔκολα. Καὶ πάλι ἀπορεῖ: μὰ ἡ δική μου οἰκογένεια εἶναι πολὺ μικρὴ μέσα στὴ φυλὴ τοῦ Μανασσῆ καὶ ἐγὼ εἶμαι ὁ μικρότερος στὸ σπίτι τοῦ πατέρα μου. Ὁ ἄγγελος δὲν τοῦ ἀφήνει ἄλλο περιθώριο: Ὁ Κύριος θὰ εἶναι μαζί σου καὶ θὰ κτυπήσεις τὸν Μαδιὰμ σὰν νὰ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος. Κι ἀφοῦ βεβαιώνεται ὁ Γεδεὼν ὅτι ὄντως ἡ κλήση εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, «δοκιμάζοντας» τὸν ἄγγελο καὶ μὲ σημάδι, πείθεται καὶ πράγματι μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ σχέδιο πέραν τῆς ἁπλῆς λογικῆς, νικᾶ τοὺς Μαδιανίτες.

.          Γιατί λέμε ὅτι τὸ περιστατικὸ σχετίζεται καὶ μὲ τὴ δική μας τὴν κρίση; Μὰ γιὰ τὸν εὐνόητο λόγο ὅτι καὶ ἐμεῖς ταλαιπωρούμαστε ἀπὸ δυνάμεις ποὺ μᾶς ταλαιπωροῦν καὶ μᾶς ὁδηγοῦν, ὅπως τότε τοὺς Ἰσραηλίτες, σὲ ἐξαθλίωση. Κι ἐνῶ φαίνεται ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μαζί μας, δηλαδὴ κατὰ κάποιον τρόπο ὅτι μᾶς ἔχει ἐγκαταλείψει, ὅμως μᾶλλον ἔχει ξεκινήσει νὰ ἀπεργάζεται τὴ σωτηρία μας μέσῳ ἀγγέλων του, μὲ τρόπο ὅμως ποὺ τὸ ἀνθρώπινο μυαλὸ δὲν φτάνει. Ποιός μποροῦσε νὰ φανταστεῖὅτι ἡ λύση θὰ ἐρχόταν στοὺς Ἰσραηλίτες τότε, 1100 περίπου χρόνια π.Χ., ἀπὸ ἕνα νεαρὸ παλληκάρι, ἀλλὰ ἔχοντας τὴ δύναμη τοῦΘεοῦ; Τὸ ἴδιο ἴσως καὶ τώρα: ἡ λύση μᾶλλον θὰ ἔρθει ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸπεριμένουμε. Δὲν ξέρουμε τί εἶναι αὐτό, ἀλλὰ δύο πράγματα φαίνονται νὰ εἶναι σίγουρα: πρῶτον, ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς σώσει, πρὸς τὸ παρὸν εἶναι κάτι ποὺ οὔτε κἂν κανεὶς τὸ ὑποψιάζεται – σὰν τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου ποὺ ἦλθε μέσα ἀπὸ ἕνα βρέφος στὸ πιὸ ἄσημο χωριὸ τῆς Ἰουδαίας – δεύτερον, ὅτι ἡ σωτηρία μας δὲν πρόκειται νὰ ἔλθει ἀπὸ τοὺς ὑψηλὰ ἱσταμένους, ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺφαίνονται νὰ ἔχουν τὴν δύναμη. Ἄλλωστε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ διαρκῶς ἐξαγγέλλει: «Μὴ πεποίθατε ἐπ’  ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία».

πηγή

«νεοστηλίται και όνοι πολιτικοί» Δημήτρης Νατσιός,

 Αν ζούσε ο Νικόλαος Πλαστήρας, θα τους είχε εκτελέσει αυθημερόν! Όχι έξι αλλά εκατόν έξι. Ο Πλαστήρας όμως δεν ζει και Μαύρος Καβαλάρης γεννιέται κάθε διακόσια χρόνια. Έτσι οι δειλοί και άνανδροι, οι προδότες δεν κινδυνεύουν. Προς το παρόν. Όμως φοβούνται, όταν ξεμυτίζουν από τους σιδερόφρακτους πύργους τους, τρέμουν…   Τους είδαμε στην παρέλαση, να προσέρχονται δορυφορούμενοι από κουστωδία αστυνομικών, ένοχοι, κατηφείς, αποκομμένοι από τον λαό. Κάποτε οι ζητωκραυγαστές λακέδες τους, τους υποδέχονταν με χειροφιλήματα και γλοιώδεις υποκλίσεις, τώρα που αποκαλύπτεται η σαπίλα και η τρισαθλιότητά τους, ο κόσμος τους φτύνει. Αν και «πτυόμενοι σπογγίζονται· ουδόλως δε θεωρούνται προσβεβλημένοι, αν οι σύγχρονοι Έλληνες φρονούσι, γράφουσι και κηρύττουσι περί αυτών, ως οι Γάλλοι περί του Μαζαρίνου, ότι γνωρίζουσι εικοσιτέσσαρας τρόπους να προμηθεύοναι χρήματα, εξ ων ο τιμιώτερος είναι η κλοπή» γράφει ο δηκτικός και σκωπτικός Ροϊδης στο άρθρο του «όνοι πολιτικοί». (Ασμοδαίος, 29 Ιουνίου 1875).   Όμως δεν συμβαίνουν πρώτη φορά τέτοια γεγονότα στην Ελλάδα. Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. Το 1874, η κυβέρνηση Δ. Βούλγαρη, που κατέκτησε την αρχή με εκλογικό πραξικόπημα και την συντηρούσε με αλλεπάλληλες συνταγματικές εκτροπές, δωροδόκησε βουλευτές και πέτυχε την αποστασία τους με χρηματικά εντάλματα του δημοσίου ταμείου και σωρεία χαριστικών παροχών.   Επωφελήθηκαν τότε οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές και έσπευσαν να εκβιάσουν τους υπουργούς, με την απειλή απουσίας από το κοινοβούλιο κατά τις κρίσιμες ψηφοφορίες, για να ικανοποιήσουν τις πιο ανήθικες ρουσφετολογικές αξιώσεις.   Το σύνολο των εκτάκτων πολιτικών γεγονότων και ανωμαλιών της εποχής εκείνης, αναφέρονται στην πολιτική ιστορία μας, ως «Στηλητικά». Για τα γενέθλια της λέξης πρέπει να πάμε στην αρχαία Ελλάδα. Στους αρχαίους Έλληνες υπήρχε η συνήθεια να αναγράφονται τα ονόματα των «άτιμων» σε στήλες, οι οποίες, στήνονταν σε δημόσιο χώρο, προς διασυρμό του «άτιμου». Και η ατιμία, η στηλίτευση, ισοδυναμούσε με ηθική εκμηδένιση, παρεμφερή με τον θάνατο. Ο Ανδοκίδης, εκθέτει αναλυτικά, ποιοι πολίτες και για ποιες πράξεις στηλιτεύονταν ως «άτιμοι». Στην ίδια μοίρα «οι αργύριον οφείλοντες τω δημοσίω» και οι καταδικαζόμενοι για δωροδοκία. Μάλιστα η «ατιμία» συνόδευε, όχι μόνο τους δράστες, αλλά και τα τέκνα τους. («Οπόσοι… δώρων όφλοιεν· τούτους έδει και αυτούς και τους εκ τούτων ατίμουν είναι». «Περί Μυστηρίων, 73-74). Το ίδιο αναφέρει και ο Δημοσθένης στον «κατά Μειδίου» λόγο του (21, 113). Αντιγράφω το αρχαίο κείμενο προς γλωσσικήν τέρψιν:   «Εάν τις Αθηναίων λαμβάνη παρά τινός ή αυτός διδώ ετέρω ή διαφθείρει τινάς επαγγελόμενος (=υποσχόμενος) επί βλάβη του δήμου ή ιδία τινός των πολιτών, τρόπω ή μηχανή (=τέχνασμα) ητινιούν, άτιμος έστω και παίδες και τα εκείνου».    Θα πει κάποιος: Είναι λογικό και δίκαιο να ατιμάζονται και τα παιδιά του διεφθαρμένου πολιτικού ή ιδιώτη;  (Από πόσα δεινά και από πόσους «άτιμους» τζιτζιφιόγκους και πορφυρογέννητους κοπρίτες θα γλίτωνε η Ελλάδα αν ίσχυε και σήμερα το αρχαίον έθος;).   Ο αρχαίος νομοθέτης εναποθέτει την αρετή και την ηθική ακεραιότητα του πολίτη σε δύο παράγοντες. Στην Παιδεία και στην οικογενειακή αγωγή. Οι πολίτες είχαν δικαίωμα και χρέος να καταγγέλουν, να στιγματίζουν και να «στηλιτεύουν» τους φαύλους άρχοντες. Ακόμη, η απειλή της «ατιμίας» γι’ ολόκληρη την οικογένεια, χαλιναγωγούσε τους φαύλους γεννήτορες, με αποτέλεσμα, κύριε Άκη και λοιποί των… λιστών, οι γονείς να μην επιδίδονται σε αμαρτίες και απατεωνιές που παιδεύουσι τέκνα. Επιπροσθέτως, για να κατανοήσουμε τι σημαίνει αληθινή Δημοκρατία, και όχι κοινοβουλευτική λωποδυτοκρατία, στις στήλες της ατιμίας αναγράφονταν και τα ονόματα των λιποτακτών, και όσων κακομεταχειρίζονταν τους γονείς τους.   Αυτά τω καιρώ εκείνω. Τω καιρώ ετούτω, της νεότερης ιστορίας μας, έχουμε λοιπόν, την φαύλη διακυβέρνηση του Βούλγαρη, του επονομαζόμενου και «Τζουμπέ». (Ο Βούλγαρης, παλιός Κοτζάμπασης, φορούσε έναν μακρό ποδήρη μανδύα του «τζουμπέ»).   Ο λαός όμως αντιδρά κατά της φαυλοκρατίας και των αργυρώνητων βουλευτών, τους οποίους ονομάζει «στηλίτες». (Ο Τύπος της εποχής ανέγραψε τα ονόματά τους σε ατιμωτική «στήλη», όπως στην αρχαία Αθήνα).   Όπου εμφανιζόταν «στηλίτης» βουλευτής, τα λαμόγια όπως θα λέγαμε σήμερα, ο κόσμος τους προπηλάκιζε. Διαβάζουμε στη εφ. «Νεολόγος», στις 29 Μαρτίου του 1875, την περιπέτεια του βουλευτή Πειραιώς Παπαγεωργίου, που προσχώρησε, το 1875, στο κυβερνητικό στρατόπεδο – κάτι σαν άδωνι ή βοριδομάκη – για το καλό της πατρίδας «βεβαίως βεβαίως», τον οποίο ο λαός αποκαλούσε Ιούδα Ισκαριώτη.   «Περί ώραν 4μ.μ. του Σαββάτου, άνθρωπος τις πελιδνήν έχων την όψιν, τας τρίχας ανωρθωμένας, την γλώσσαν έξω του στόματος κρεμαμένην και το στόμα χαίνον και αφρίζον, διέσχιζε δρομαίος τρέχων τας οδούς του Πειραιώς. Φωναί μακρόθεν ερχόμεναι – είναι λυσσασμένος, είναι λυσσασμένος – παρηκολούθουν τον φεύγοντα… Ιδού τι είχε συμβεί: Ο προδρότης εισήλθεν εις κατάστημα ζητών ν’ αγοράση άλευρον, ότε εξαίφνης έξωθεν ηκούσθη: -       Μη δίνετε αλεύρι στον Ιούδα! Αφήστε τον να ψοφήση από την πείνα! Είναι ο προδότης Παπαγεωργίου! Ο στηλίτης προδιατεθειμένος, ως φαίνεται, να ίδη τοιαύτας υποδοχάς, δεν τα έχασε και αποφάσισε ν’ απαρνηθεί εαυτόν. - Δεν είμαι εγώ, ρε παιδιά, ο Παπαγεωργίου. Αφήστε με, ρε παιδιά, εμένα με λένε Χατζηκωστή! Η θέσις ανθρώπου απαρνουμένου εαυτόν και αλλάσσοντος όνομα, διότι το ιδικό του κατέστη αφόρητον εις αυτόν τον ίδιον, εκίνησε εις οίκτον τους διώκτας του και τον άφησαν προς στιγμήν. Επωφεληθείς τότε ετράπη εις φυγήν και ακολουθούμενος υπό των φωνών και των αρών των συρρευσάντων πολιτών, διέσχισε δρομέως τρέχων τας οδούς. Τί άραγε έγινε; Μήπως απελθών απήγξατο; (=μήπως κρεμάστηκε). Δεν το πιστεύομεν».   (Κ. Σιμόπουλος, «η διαφθορά της εξουσίας», σελ. 284).   Τέτοιοι ήταν πάντα, οι περισσότεροι, απ’ αυτούς απαίδευτοι, ανυπόληπτοι και εξαρτημένοι από τις διαθέσεις του αρχηγού. (Θέαμα αηδές και γελοίο παρουσιάζει η Βουλή, όταν ομιλεί ο φερόμενος ως πρωθυπουργός, του νυν καιρού. Αμολάει μία καρυκευμένη ανοησία, ο κομματάρχης, και εκτινάσσονται από τα έδρανα και χειροκροτούν κάποιοι, ως ανδράποδα, μετά μανίας).   Και θα κλείσουμε με ένα κείμενο, το οποίο εξεικονίζει τη διαχρονική αχρειότητα των πολιτικάντηδων, των «όνων πολιτικών» τής σήμερον.   «Ήταν ένας καμηλιέρης, ο Εμίν αγάς, που έζησε μία ζωή στα καραβάνια. Αρρώτησε στα 99 του, ένιωσε πως ζυγώνει το τέλος και κάλεσε κοντά του παιδιά, εγγόνια, συγγενείς και φίλους και ζήτησε συγχώρεση. Θυμήθηκε και τις καμήλες του και παρακάλεσε να τον πάνε στο παχνί για να αποχαιρετήσει και εκείνες. Τις χάιδεψε ο Εμίν αγάς, έκλαψε και είπε: -       Εγώ πια σας αφήνω. Έφτασε η ώρα μου. Αλλά για να πάω ήσυχος θέλω να με συγχωρέσετε για ό,τι κακό σας έκανα. Τι να γίνει, έτσι είναι ο ντουνιάς! Και μία καμήλα, γερασμένη, του λέει: -       Που μας έδερνες και που μας άφηνες νηστικές, κακά πράγματα, αμαρτία από το Θεό, μα στο συγχωράμε. Ένα μόνο δεν θα σου συγχωρέσουμε ποτέ. -       Ποιο; Ρωτάει τρομαγμένος ο Εμίν αγάς. -       Ποιο; Να τ’ ακούσεις. Όλες είμαστε υπάκουες στη δούλεψή σου. Και συ, αντί να μας τιμάς, έβαζες ένα γαϊδούρι, να μας τραβάει από τη μύτη. (Στα καραβάνια προπορευόταν πάντοτε ένας γάιδαρος). Ο Εμίν αγάς αναστέναξε. - Δίκιο έχετε! Μα έτσι είναι φτιαγμένος ο ντουνιάς. Γαϊδούρια να τον οδηγούν και να τον σέρνουν από τη μύτη!».
πηγή