ΚΥΡΙΑΚΗ

Δημητρίου Γ. Μανιατά

Δικηγόρου Τριπόλεως

Γεν. Γραμματέως Συλλόγου Πολυτέκνων Αρκαδίας

  … “Ανοιχτά”, την Κυριακή ;;;

  … “Αύτη, η ημέρα Κυρίου …” !!!

         Ιδού, άλλος ένας εμπαιγμός,  από τους προστάτες του Μεγάλου Κεφαλαίου και των Ντόπιων και Ξένων Μεγαλοκαρχαριών, εις βάρος των μικρομεσαίων Ελλήνων Επιχειρηματιών!

        Δήθεν,  παραχωρούν,  προς τους …μικρούς,  άλλη  μία …”εργάσιμη” ημέρα!

       Καταργούν, ουσιαστικώς, την “ημέρα, Κυριακή”, ως μοναδική ημέρα ασκήσεως, απερισπάστως, των θρησκευτικών μας δικαιωμάτων, προσέτι δε, ως ημέρας “αναπαύσεως” και “οικογενειακής ανασυγκροτήσεως”!

        Βεβαίως, υπάρχουν και επαγγελματικές δραστηριότητες, όπως: εστίαση, διασκέδαση, κλπ, ως και Δημόσιες Υπηρεσίες, που, εκ των πραγμάτων και εξ ανάγκης,  είναι ανοικτά και την Κυριακή, αλλά, αυτοί, συνήθως ρυθμίζουν το πρόγραμμά τους και, ή κλείνουν κάποια άλλη ημέρα της εβδομάδας, ή εργάζονται κατά βάρδιες. Αλλά αυτό, δεν σημαίνει ότι πρέπει να γενικευθεί η λειτουργία όλων των καταστημάτων, προσέτι δε και όλων των Υπηρεσιών του Κράτους,  κατά την Κυριακήν ημέρα !

         Πέραν δε, του θρησκευτικού σημαντικού χαρακτήρος της ΚΥΡΙΑΚΗΣ ημέρας, που, εμείς, ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, εν πολλοίς, τηρούμεν, ευλαβούμεθα, σεβόμεθα και δραστηριοποιούμεθα αναλόγως, σίγουρα, καλλιεργείται ο αφανισμός του μικρομεσαίου Έλληνος επιχειρηματίου, μέσα από μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας, αλλά και κάτω από δυσβάσταχτη  φορολόγηση.

          Σε ανακοίνωσή του, το Εμπορικό Επιμελητήριο, λίαν ευστόχως, έχει επισημάνει: “Δυστυχώς, το πρόβλημα της αγοράς δεν είναι το ωράριο των καταστημάτων, αλλά η έλλειψη αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών”, αλλά και ότι: “το άνοιγμα της Κυριακής, θα προσθέσει, στην ήδη τσακισμένη αγορά, την αύξηση του λειτουργικού κόστους των καταστημάτων και την ενίσχυση των πολυκαταστημάτων, έναντι των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων”.

      Και πράγματι, η “έλλειψη αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών είναι το πρόβλημα και ΟΧΙ, δήθεν, το “εντός ορίων ωράριο”!  Δυστυχώς, όμως, στην (και πάλι) ΕΝΙΣΧΥΣΗ των ΠΟΛΥΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ (βασικώς, των συμφερόντων του Διεθνούς Τοκογλυφικού Κεφαλαίου) ΠΡΟΣΒΛΕΠΟΥΝ και ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ οι ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ, αφού, ακόμη και εάν “επιτρέψουν” το άνοιγμα, κατά τις Κυριακές, …”μόνον στους μικρούς”, τότε, οι “μεγάλοι” θα προσφύγουν στη Δικαιοσύνη και θα ζητήσουν να ανοίγουν και αυτοί την Κυριακή, λόγω …”αθεμίτου ανταγωνισμού των μικρών”!  Και να είμαστε σίγουροι, ότι θα “το κερδίσουν”!  ‘Ετσι, λοιπόν, οι Κυβερνώντες ΣΤΡΩΝΟΥΝ, ΕΜΜΕΣΩΣ, τον ΔΡΟΜΟ (τουτέστιν: το …”τραπέζι”)  προς τα Μεγάλα Πολυκαταστήματα, ιδίως, ΞΕΝΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ,  να ανοίγουν την Κυριακή !!!

        Οπότε και, μετά τις υπερφορολογήσεις και όλα τα άλλα εξοντωτικά εισπρακτικά αναγκαστικά μέτρα,  κατά των Ελλήνων,  που, ήδη, εφαρμόζουν,  θα επιφέρουν την  “ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ” στους ΕΛΛΗΝΕΣ  ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΥΣ  ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ !!!

       Απεναντίας,  το  ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟ   …”καλά κρατεί”  και …”προστατεύεται”!!! Πενήντα (50) δισεκατομμύρια  ΕΥΡΩ,  ετήσιος τζίρος,  αφήνεται:  ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟΣ !!!

          Αλλά,  ας επανέλθουμε, στη θλιβερή διαπίστωση  της ύπαρξης  της “Κερκόπορτας”, ότι, δηλαδή, ΥΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΗ ΟΥΣΙΩΔΗΣ ΔΟΛΙΑ ΠΡΟΘΕΣΗ των Κυβερνώντων είναι  το  ΚΤΥΠΗΜΑ  και  η  ΑΠΑΞΙΩΣΗ  της “ΚΥΡΙΑΚΗΣ”,  ως “Ιερής Ημέρας, αφιερωμένης εις τον Κύριον ημών, Ιησούν Χριστόν”, καθώς, εν ευχαριστηρίοις ύμνοις, βοώμεν : “Αύτη η ημέρα Κυρίου, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή”! 

        Πλην δε, της εφαρμοζομένης “Πολιτικής της Παγκοσμιο(=ισοπεδο)ποίησης” των Δυναστών, μήπως, στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους, έχουν την …”ελάφρυνση” (αντισταθμιστικώς του ωραρίου), από την “εργασιακή καθεστηκυία τάξη”, της ημέρας: “ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ”, ως …ιερής ημέρας των τόσων εκατομμυρίων Λαθρομεταναστών Μουσουλμάνων;  Μήπως, υποκύπτουν στα κελεύσματα των Διεθνών Τοκογλύφων και των Ξένων Κέντρων λήψης αποφάσεων,  για  ισλαμοποίηση της Ελλάδας μας και τη μετατροπή της, σε ένα πολυφυλετικό ισλαμοκρατούμενο κρατικό μόρφωμα, με έναν ισχνό και, συνεχώς, γηράσκοντα Ελληνικό Χριστιανικό Πληθυσμό; Αφού, ήδη, διαπιστώνουμε ότι, την Εκκλησία του Χριστού μας, έχουν θέσει υπό διωγμό!  Ο Χριστός μας, ο Σταυρός Του, η Σημαία μας,  ήδη,  ενοχλούν …”πολλούς”  και, θρασέως,  ζητούν …”εκπτώσεις” !

         Αλλ’ ,  ΟΥΔΕΙΣ,  έχει δικαίωμα να “καταργήσει” την Ημέραν του Κυρίου μας!!!

         Μήπως, όμως, θα έπρεπε να αναλογισθείτε,  κοι Δυνάστες, ότι: “σκληρόν (υμίν) προς κέντρα λακτίζειν”‘ (Πράξ.  κστ’ 14) ;;;  ”ου (γαρ) δύνασθε (κοι Δυνάστες) Θεώ δουλεύειν και Μαμμωνά”  (Ματθ. στ’  24), “ου (γαρ) δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμονίων (Α΄ Κορ. ι΄ 21),

         Διακηρύσσετε (κοι Δυνάστες), ότι, υπηρετείτε …Κράτος Δικαίου, πλην, “υποκριταί” όντες, “κατεσθίετε τας οικίας των χηρών”, “…οδηγοί τυφλοί, έσωθεν (γέμετε) εξ αδικίας…,  (και) μεστοί εστέ υποκρίσεως και ανομίας”, “δυϊλίζετε (δε) τον κώνωπα (= συντάξεις, μισθούς, επιδόματα) και καταπίετε την κάμηλον” (=λίστα Λαγκάρντ, Siemens, χρηματιστήριο, αποθεματικά, εξοπλιστικά,  λαθρεμπόριο)   (Ματθ. κγ’)”.

        Σήμερον, ΥΜΕΙΣ, ξανασταυρώνετε τον Χριστόν, ότι την “σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την αποκεκριμμένην, ήν προώρισεν ο Κύριος, …ουδείς (εξ υμών) των αρχόντων του αιώνος τούτου έγνωκεν (και ου κατανοείτε) πνευματικοίς πνευματικά”, “Ψυχικοί (δ’ εστέ, υμείς, οι κηρύσσοντες την αθεϊαν), ου (δέχεσθε) τα του Πνεύματος του Θεού, …και ου (δύνασθε) γνώναι”  (Α’ Κορ. β’ 6-15),  (διότι) την λαλιάν (Αυτού) ου γινώσκετε, ότι ου δύνασθε ακούειν τον λόγον (Αυτού), (ότι) υμείς (κατάγεσθε) εκ του πατρός του διαβόλου, …και τας επιθυμίας του πατρός υμών (του διαβόλου) θέλετε ποιείν (Ιω. η’ 43,44).

         Κάποιοι άλλοι, στο παρελθόν, τουλάχιστον, επέδειξαν …αυτογνωσίαν: “και ακούσαντες οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι τας παραβολάς αυτού, έγνωσαν ότι περί αυτών λέγει.” (Ματθ. κα’ 45)!!!

       Εμείς οι Χριστιανοί, ομολογούμεν ότι η “ΚΥΡΙΑΚΗ” είναι: “Η Βασιλίς και Κυρία, Εορτών Εορτή και Πανήγυρις εστί Πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν Θεόν, εις τους αιώνας”.

      Οι Εντολές του Κυρίου μας,  δεν αποτελούν …”αντικείμενον διαπραγματεύσεως” !

8. μνήσθητι τὴν ἡμέρα τῶν σαββάτων ἁγιάζειν αὐτήν.

9. ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου·

10. τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου· οὐ ποιήσεις ἐν αὐτῇ πᾶν ἔργον, σὺ καὶ ὁ υἱός σου καὶ ἡ θυγάτηρ σου, ὁ παῖς σου καὶ ἡ παιδίσκη σου, ὁ βοῦς σου καὶ τὸ ὑποζύγιόν σου καὶ πᾶν κτῆνός σου καὶ ὁ προσήλυτος ὁ παροικῶν ἐν σοί.

11. ἐν γὰρ ἓξ ἡμέραις ἐποίησε Κύριος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς καὶ κατέπαυσε τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ· διὰ τοῦτο ηὐλόγησε Κύριος τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην καὶ ἡγίασεν αὐτήν ” (‘Εξοδος κ’)

     «Τὴν δὲ Κυριακὴ πρέπει ἀπὸ ὅλα νὰ ἀπέχεις, ἀφοῦ μένεις κοντὰ στὸν Θεό, κάνοντας μόνον τὰ ἀπολύτως ἀναγκαῖα ἔργα κι ἐκεῖνα, ποὺ, χωρὶς αὐτὰ, δὲν μπορεῖς νὰ ζήσεις».  Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (14ος αιών)

    Ἀπόδοση στὴ νεοελληνικὴ γλώσσα:  Χριστόδουλος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος.    Ἔκδοση: Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν.

         Οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, κατὰ συνέπεια, δὲν εἶναι ἕνα εὐσεβιστικὸ καὶ ἠθικὸ κιγκλίδωμα, ποὺ καλεῖται νὰ ἀσφαλίζει τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ συμμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἀγωγός της Ζωῆς τοῦ Θεοῦ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου».     Ἀρχιμανδρίτης Σωφρόνιος  Σαχάρωφ.

      «Τὸ μυστικὸ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης εἶναι τοῦτο: δὲν θέλει μονάχα νὰ ζεῖ, μὰ καὶ νὰ ξέρει γιατί ζεῖ.   Ἡ ὀμορφιά (=αλήθεια) θα σώσει τον κόσμο (Ντοστογιέφσκι).

        Και, επειδή: …” έως άν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα έν ή μια κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου…”  (Ματθ. ε΄18).

         Γεν. β΄:  2.  “και συνετέλεσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη έκτη τα έργα αυτού, ά εποίησε και κατέπαυσε τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού, ών εποίησε”. 3. “και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν. Ότι εν αυτή κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού, ών ήρξατο ο Θεός ποιήσαι.”. 

   

        Ματθ. ιβ’ 8:  ”κύριος γαρ εστίν ο Υιός του Ανθρώπου και του Σαββάτου”.

        Λουκ. κδ’ 35:  ”και αυτοί εξηγούντο τα εν τη οδώ και ως εγνώσθη αυτοίς εν τη κλάσει του άρτου”.

       Πράξ. β’ 42:  ”ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει του άρτου και ταις προσευχαίς.”

        Πράξ. κ’ 7: “εν δε τη μιά των σαββάτων συνηγμένων των μαθητών κλάσαι άρτον, ο Παύλος διελέγετο αυτοίς …”

        Α’ Κορ. ια΄ 23 – 26: “εγώ γαρ παρέλαβον από του Κυρίου, ό και παρέδωκα υμίν,  και είπε:  …φάγετε, …πίνητε,  …τούτο ποιείτε, εις την εμήν ανάμνησιν.”

         Εβρ. δ΄ 4:  ”είρηκε γαρ που περί της εβδόμης ούτω και κατέπαυσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού”.

        Κολ. β’ 16: “μή ούν τις υμάς κρινέτω εν βρώσι ή εν πόσει ή εν μέρει εορτής ή νουμηνίας ή σαββάτων”.

        Αποκ. Ιω. α΄  9, 10:  “εγώ Ιωάννης, ο αδελφός υμών και συγκοινωνός…,  εγενόμην εν πνεύματι, εν τη Κυριακή ημέρα…”

         Καθήκον, ημών των Χριστιανών,  λοιπόν,  μα και  ΘΕΙΑ ΕΝΤΟΛΗ,  κατά Παύλον,  είναι:  “ενδύσασθε (ούν) την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου”,  …” ίνα δυνηθήτε αντιστήναι εν τη ημέρα τη πονηρά…”, …”ενδυσάμενοι τον θώρακα της δικαιοσύνης”, …”αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως…”,  …” και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθε…”, “…αγρυπνούντες εν πάση προσκαρτερήσει…”. (Εφεσ. στ’ 11, 13).

         Δεν αγνοούμεν τον λόγον του Λόγου:  …”εγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν,  και τους εκλεκτούς”. (Ματθ. κδ΄24).

         Μας …έχει προειδοποιήσει  (Ματθ. κδ΄ 25):   “ιδού, προείρηκα υμίν” !!!

         Αλλά,  ”τίς γαρ (εκ των “μή πνευματικών” ανθρώπων) έγνω νουν Κυρίου, ός συμβιβάσαι αυτόν (= γνώρισε την σκέψιν Του);  ημείς δε νουν (και σκέψιν) Χριστού έχομεν” (Α’ Κορ. β’ 16).

         …”ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνος τούτου…”  (Εφεσ.  στ’ 12).

         … “Ημέρα Κυρίου”, λοιπόν, επεί  “και γαρ το Πάσχα (= ο πασχάλιος αμνός) ημών,  υπέρ ημών ετύθη (εθυσιάσθη ο) Χριστός”  (Α΄ Κορ. ε’ 7).

πηγή

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου επανέρχεται κατά καιρούς στην επικαιρότητα, όταν γίνεται απόπειρα εφαρμογής της νομιμότητας και αυτή προσκρούει στη "λογική" των καταληψιών (δηλ. της παλαιάς, σχισματικής αδελφότητας) που δεν είναι άλλη παρά η απόλυτη ακρότητα: "Θα αυτοπυρποληθούμε", "Δεν βγαίνουμε παρά μόνο νεκροί" και άλλα θλιβερά παρόμοια. 

Αυτομάτως διερωτάται ο καθείς: Είναι στάση στοιχειωδώς πνευματικών ανθρώπων αυτή; Για μοναχούς είναι επιεικώς απαράδεκτη. Ένας ωμός εκβιασμός, προκειμένου να τους περάσει το γινάτι τους και να μένουν εκεί στο όνομα τάχα της Ορθοδοξίας. 

Διαφωνούν και αποκηρύσσουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, αλλά και το υπόλοιπο Άγιον Όρος, ως "οικουμενιστικό" και άλλα τέτοια ανόητα. 

Η κοινή λογική επιτάσσει να φύγουν από ένα τόπο, κι από ένα θεσμό τον οποίο θεωρούν "μολυσμένο", και να πάνε όπου νομίζουν για να συνεχίσουν ανενόχλητοι τον "ανένδοτο αγώνα" τους. Οι Παλαιοημερολογίτες που τους υποστηρίζουν θα τους δέχονταν ως Μεσσίες! 

Η Μονή Εσφιγμένου δεν τους ανήκει. Δεν είναι τσιφλίκι τους. Δεν είναι η περιουσία τους πατέρα τους. Η Μονή Εσφιγμένου, όπως και κάθε Αγιορειτική Μονή, ανήκει στην Εκκλησία. Άρα, δεν μπορεί να ταμπουρώνεται ο καθένας σε μία μονή και να λέει "δεν βγαίνω γιατί υπερασπίζομαι την πίστη"! 

Η ανωμαλία που έχουν επιφέρει οι σχισματικοί Εσφιγμενίτες στην Αθωνική Πολιτεία, αλλά και στην Εκκλησία γενικότερα, είναι άνευ προηγουμένου, τουλάχιστον στα νεώτερα χρόνια. Ο εκβιασμός που ασκούν είναι αήθης. Η λογική που έχουν είναι αιρετική: "Εμείς είμαστε οι σεσωσμένοι, εμείς κατέχουμε την αλήθεια, εμείς φυλάττουμε την παράδοση, όλοι οι άλλοι είστε αιρετικοί και μιαροί". 

Για να μη μιαίνονται, λοιπόν, ας εγκαταλείψουν τη Μονή Εσφιγμένου και ας αφήσουν τον τόπο για μοναχούς που νοιάζονται για την ψυχή τους και όχι για το πώς θα κατακεραυνώσουν τους πάντες, στο όνομα της πιστότητας στην Ορθοδοξία. 

Π.Α.Α.

πηγή

Ο Βαρθολομαίος συμπροσεύχεται με 12 ηγέτες άλλων θρησκειών!

Ο Βαρθολομαίος συμπροσεύχεται με 12 ηγέτες άλλων θρησκειών, μπροστά σε μια κρυστάλλινη σφαίρα (ειδώλιο της "Θεάς" Γαίας).. στο "υπέρτατο Όν".

 


ΜΑΡΙΟΝΈΤΕΣ 
Η πραγματική θρησκεία του πατριάρχη και επίσημου ηγήτορα της ορθοδοξίας Βαρθολομαίου, δεν είναι πλέον ο Οικουμενισμός γνωστός αλλιώς και ως M.R.A. (=ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΝΩΜΕΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ) αλλά επικεντρώνεται και εκτρέπεται πλέον ανοιχτά σε ένα κλάδο της M.R.A. ήτοι προς την ειδωλολατρική ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ!!! (ΘΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ-ΓΑ-ΜΗΤΗΡ-ΓΑΙΑ ΜΗΤΗΡ)

Συμπροσεύχετε με άλλους άλλων θρησκευμάτων ομοιδεατών του (Ιουδαίων Ραββίνων-Παπικών-Θιβετιανών Μοναχών κλπ των δυτικών αξόνων ΗΠ.Ε.Ι. και Θ.Ι.Μ.) της ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ μπροστά όχι από τον χριστιανικό σταυρό αλλά από ένα είδωλο της ΓΑΙΑΣ(!!!).

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΓΑΙΑΣ ως νεοθρησκείας της Νέας Εποχής και κλάδου του Οικουμενιστικού M.R.A. έχει τις ρίζες της στη θεοσοφία και στη θρησκεία του Μετρέγια με έδρα στη Δύση το TARA-CENTER ή TERRA CENTER ή ΚΕΝΤΡΟ ΓΑΙΑΣ Λονδίνου και το Λούσις Τραστ(Λουσιφερ Τραστ)των ΗΠΑ.



Οι θεοσοφιστές Νεοεποχήτες του TERRA CENTER και οπαδοί του Μετρέγια διδάσκουν ότι οι ενσαρκώσεις του Μετρέγια προήλθαν αρχικά από τη Θεά Γαία. (Οτι γενήθηκε από τη Γαία!). 

Η ίδια η ρίζα του ονόματος παραπέμπει στη ονομασία Μετρέγια=>Μητρέγια=>Μητρεγαία=>Μητέρα Γαία.

Το πρόσωπο που επιλέχθηκε από το θεοσοφικό TERRA CENTER να εκπροσωπήσει τον Μετρέγια είναι ο πρώην εβραιοινδός νύν εβραιοπακιστανός Σουφιστής Χαλίφης του Σουφικού Κινήματος Αχμαντίγια Ραχμάντ Αχμαντ.

Η θρησκεία του Μετρέγια σήμερα προωθείτε στον Ελλαδικό χώρο με δύο τανάλιες που σφίγγουν από 2 αντίθετες μεριές για να πετύχουν σύγκλιση. 

Η μια τανάλια είναι η εκτροπή της ορθοδοξίας σε Σουφισμό “Λατρείας της Γαίας” εκ μέρους του Βαρθολομαίου (ως Παρωδία-Κοροιδία του Χριστιανισμού και εκτροπή σε πανθρησκεία-ειδωλολατρεία).

Η δεύτερη τανάλια απευθύνεται περισσότερο στους έλληνες που αγαπούν την αρχαία ελλάδα και το δωδεκάθεο, προωθώντας τους τον Σουφισμό με Ελληνικές Ρίζες σε ένα κράμα σχιζοφρένειας Χριστιανο-Δωδεκαθεισμού! 

Η Πανθρησκεία φαίνεται ότι βρίσκει πρόσφορο έδαφος.

 

Η Νέα Τάξη έχει δικό της ιερατείο, με αρχιερείς τα αφεντικά της, και ιερείς και διακόνους τους πολιτικούς που ανακάλυψαν ότι τα πάθη τους καλύπτονται καλύτερα από τους Νεοταξίτες. 

Απλούστατα ενεργοποιήθηκε το πρότυπο της κοινής λατρείας του Μ.Α.Τ.Σ. (μεγάλου αρχιτέκτονα του σύμπαντος, κατά τους τέκτονες), για να διαμορφωθεί το εσχατολογικό κατασκεύασμα της Πανθρησκείας. 
Η φωτογραφία είναι από το Ζ΄Οικολογικό συμποσίο, που έλαβε χώρα στη Γροιλανδία στις 06-13.09.2007. συμπροσευχόμενοι για τη σωτηρία δήθεν του πλανήτη από το “φαινόμενο του θερμοκηπίου”. 

(Προωθώντας παράλληλα και την γνωστή τρομολαγνική απάτη των αρχισιωνιστών, περί φαινομένου θερμοκηπίου και παγκόσμιας υπερθέρμανσης)

Το να προσεύχεται ο Πατριάρχης μπροστά στη κρυστάλλινη σφαίρα – ομοίωμα της γης είναι παραβίαση της εντολής περί ειδωλολατρίας και ταύτισης με την Νέα Εποχή η οποία (όπως και αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες) διδάσκει ότι η γη είναι ενσυνείδητο ον και λέγεται Γαία.

Επίσης οι συμπροσευχές με εκπροσώπους άλλων δογμάτων ή θρησκειών, απαγορεύονται ρητώς απο τους κανόνες της Εκκλησίας μας. Η ποινή είναι μία και μοναδική. ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ.

Μέχρι τότε οφείλουμε να διακόψουμε κάθε εκκλησιαστική επικοινωνία, με όσους έχουν άνάλογη οικουμενιστική συμπεριφορά. 

Η εκκλησιαστική κοινωνία με τον Βαρθολομαίο δηλαδή είναι κοινωνία με τους αιρετικούς Παπικούς και Προτεστάντες αλλά και με τους Μουσουλμάνους, τους Εβραίους καθώς και τους Ινδουϊστές, Βουδιστές και όλες τις θρησκείες!
Για αυτό πρέπει οι Ορθόδοξοι να μην έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τον Βαρθολομαίο και τους Οικουμενιστές! 

Σε ένα αμιγώς επιστημονικό συμπόσιο, τί γυρεύουν οι τελετές και οι συμπροσευχές;
 Απορίας άξιον…

Ή μήπως τα καλοπληρωμένα από το ελληνικό κράτος (και δεν ξέρω από ποιες άλλες πηγές…) συμπόσια αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ, αλλά κάτι άλλο; 
Το “ουκ ελάτρευσαν την κτίσιν οι θεόφρονες παρά τον κτίσαντα” μόνο να το ακούει χοροστατών στην Ακολουθία του Ακαθίστου ξέρει ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος;

Προς τι αυτή η σύγχυση μεταξύ επιστημονικού συμποσίου και λατρευτικών τελετών; 

Μήπως γιατί έτσι πρέπει, ώστε να είμαστε σε συμφωνία με το πνεύμα του New Age και του politically correct που πουλάει σήμερα; 

Ο ο κ. Βαρθολομαίος, καθώς φαίνεται ότι έχει μάλλον αποκηρύξει την Ορθόδοξη εκκλησιολογία στο πλαίσιο του ιδεολογήματος των “αδελφών Εκκλησιών” . 

Οι δηλώσεις του, τα οικολογικά συμπόσια, που διοργανώνει, και όλη γενικά η δραστηριότητα του για τη σωτηρία του πλανήτη, αποδεικνύουν, ότι είναι κατάλληλος και άξιος για Παγκόσμιος Υπουργός Περιβάλλοντος, όχι όμως και για Πατριάρχης. 

Μεριμνά και τυρβάζει περί το φυσικό περιβάλλον, και όχι περί το πνευματικό, όπως απαιτεί το αξίωμα του και η Εκκλησία.

Ενδιαφέρεται περισσότερο για τη σωτηρία των δέντρων, των ψαριών και των παγετώνων, και λιγότερο για τη σωτηρία των ανθρωπίνων ψυχών. 
Το αιρετικό και κοσμικό φρόνημα του τον εμποδίζει να διακρίνει την πραγματική αιτία της καταστροφής του περιβάλλοντος, που δεν είναι άλλη από την αμαρτία. 

Η Εκκλησία έχει σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, ανάγκη από ένα άγιο Πατριάρχη.

Και αντί τούτου το θερμοκήπιο του κόσμου, η Παγκοσμιοποίηση και η Νέα Εποχή της προσφέρει έναν «πράσινο» και πανθρησκειακό Πατριάρχη!

Πηγές :
http://orthodox-watch.blogspot.com/2012/01/blog-post_7402.html
ksipnistere.blogspot.com
http://orthodoxia.forumup.gr/about1058-orthodoxia.html

πηγή/  μεταφορά

H σημερινη εκκλησιαστικη καταντια ειναιησυνεπειατου νομου της Δικαιοσυνης του Θεου για τα εκκλησιαστικα εγκληματα τουπαρελθοντος.

+Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ    ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ (γ)

  


 (Ἕνα ἐρώτημα πού προβάλλεται μέ ὀδύνη ἀπό τό ζωντανό καί χαρισματικό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τά πιστά μέλη πού ποθοῦν νά βλέπουν τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας νά ἁπλώνεται καί νά κερδίζει ἔδαφος στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων: Γιατί ἄραγε τέτοια δυναμικά στελέχη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος, πού βίωσαν τήν ἱερωσύνη καί τήν ἀρχιερωσύνη ὡς μιά χαρισματική ἀποστολή καί ἀναλώθηκαν γιά τόν καταρτισμό τῶν ἁγίων, βρέθηκαν ξαφνικά ἐκτοπισμένοι ἀπό τή θέση πού τό Ἅγιο Πνεῦμα τούς τοποθέτησε; Καί μόνο ὡς ἐρώτημα αὐτό εἶναι κάτι πού πονάει πολύ τό ἐκκλησιαστικό σῶμα. Δυστυχῶς, ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό πονάει ἀκόμα πιό πολύ. Μετά τήν παραίτηση τοῦ Ἱερωνύμου ἀπό τόν Ἀρχιεπισκοπικό θρόνο ὁ Ἰωαννίνων Σεραφείμ, ἔχοντας τήν ἀπόλυτη ὑποστήριξη τοῦ δικτάτορα Ἰωαννίδη, ἐπέλεξε τή φόρμουλα νά ὁνομάσει “κανονική” Ἱεραρχία τήν λεγομένη “πρεσβυτέρα” Ἱεραρχία τῶν πρό Ἱερωνύμου Ἱεραρχῶν (32 τόν ἀριθμόν, ἄραγε οἱ ὑπόλοιποι 34 δέν ἀνῆκαν πλέον στήν κανονική Ἱεραρχία;). Γιά νά πετύχει, μάλιστα, τήν ἐκλογή προέβη σέ κυνικές συναλλαγές καί φατριαστικές δοσοληψίες. Μέσα στήν πληθώρα τῶν ὑποσχέσεων συμπεριλαμβάνονταν καί κομμάτια ξένων μητροπόλεων (Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος-2 κομμάτια καί Θεσσαλονίκης- ἄλλα 2), πού ἔπρεπε μετά νά δημιουργηθοῦν, ἀλλά καί μητροπόλεις πού ἦταν πλήρεις καί γιαυτό οἱ μητροπολίτες τους ἔπρεπε νά διωχθοῦν. Παράλληλα, λοιπόν, μέ τήν ἐκλογή τοῦ Σεραφείμ μεθοδεύτηκε καί ἡ βίαιη ἐκδίωξη τῶν δώδεκα μητροπολιτῶν. Διαβάστε παρακάτω τήν ἀποκαλυπτική ἐπιστολή τοῦ Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί τούς μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ ἡμερομηνία 20-1-1977, πού μέ σκληρό τρόπο ἀποδεικνύει τήν ἀλήθεια τῶν παραπάνω.)
     



...16. Γράφετε, Μακαριώτατε: "'Εκλαμβάνομεν ὡς Σταυρόν δοκιμασίας τόν ἡγετικόν θῶκον, ἐφ' οὗ ἀνεβίβασεν ἡμᾶς ἡ πανσθενής Δεξιά τοῦ Κυρίου διά τῆς τιμητικῆς καί ἐλευθέρας ψήφου τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας".
     Ἀντιπαρέρχομαι τήν ἀνίερον παρομοίωσιν τοῦ "ἡγετικοῦ σας θώκου" πρός τόν κενωτικόν Σταυρόν...
     Θά βοηθήσω, ὅμως, τήν μνήμην σας -ἄν καί δέν χρειάζεται ἡ ἰδική μου βοήθεια- διά νά ἐνθυμηθῆτε ὡρισμένα "λησμονηθέντα".
    


 Δέν σᾶς ἀνεβίβασε, Μακαριώτατε, εἰς τόν "ἡγετικόν θῶκον" ἡ "πανσθενής Δεξιά τοῦ Κυρίου". Οὔτε "ἡ τιμητική καί ἐλευθέρα ψῆφος τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας". Ποίαν σχέσιν εἶναι δυνατόν νά ἔχωμεν ἡμεῖς, καθ' ὅν τρόπον πολιτευόμεθα, πρός τήν "πανσθενῆ Δεξιάν τοῦ Κυρίου" καί πρός τό τά "πάντα χορηγοῦν" ῞Αγιον Πνεῦμα; Διατί ἐμπαίζομεν τόν Θεόν καί προκαλοῦμεν μέ τόσην ἀσέβειαν τό ἔλεός του καί τήν μακροθυμίαν του; Μήπως χρειάζεται νά ἔχῃ τις εἰδικόν χάρισμα διά νά διαγνώσῃ ἐκ τῆς ὅλης πολιτείας καί ἀναστροφῆς μας ἐν τῇ 'Εκκλησίᾳ, ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἀπεδήμησεν ἀπό ἡμᾶς καί ἡμεῖς διά τῶν πράξεων καί τῆς ὅλης βιοτῆς μας κατηντήσαμεν τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον "ρυπῶσαν, αὐχμῶσαν, γυμνήν, πεφυρμένην αἵματι"; (Ἱερ. Χρυσόστομος).
 



     Κυνικαί συναλλαγαί, φατριαστικαί δοσοληψίαι καί ταπεινά συμφέροντα σᾶς ἀνεβίβασαν διά τῆς "πανσθενοῦς δεξιᾶς" τοῦ φίλου σας 'Ιωαννίδου εἰς τόν "ἡγετικόν θῶκον". 'Αφ' ἧς κατά τήν ἀποφράδα ἐκείνην ἡμέραν τῆς 25ης Νοεμβρίου 1973, ἐνεφανίσθητε εἰς τήν τηλοψίαν ὁρκίζοντες -ὅλως ἀντικανονικῶς καί αὐθαιρέτως- τήν "κυβέρνησιν" τῆς β΄ φάσεως τῆς δικτατορίας, καθιερώθητε καί ὡς ἀντίστοιχος Ἀρχιεπίσκοπος αὐτῆς.
 



     'Ανήλθετε τότε εἰς Κηφισίαν καί ἐπεσκέφθητε τόν πολλά εὐεργετήσαντα ὑμᾶς Μακ. πρ. Ἀθηνῶν κ. 'Ιάκωβον, εἰς τόν ὁποῖον κατεστήσατε τελεσιγραφικῶς γνωστόν ὅτι: " Ὁ 'Ιωαννίδης εἶπεν ὅτι θά μέ κάνῃ 'Αρχιεπίσκοπον ἔστω καί μέ Σύνοδον πέντε ἤ καί τριῶν ἀριστίνδην συνοδικῶν". Ὁ γέρων Ἱεράρχης ἐταράχθη. Διά τῆς διακρινούσης αὐτόν εὐφυίας καί τῆς πλουσίας πείρας του περί τά 'Εκκλησιαστικά συνέλαβε τόν κίνδυνον τοῦ κατεξευτελισμοῦ τοῦ κύρους τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, ἐάν ἡ "ἐκλογή σας" ἐπραγματοποιεῖτο δι' αὐτοῦ τοῦ τρόπου. Ἐζητήθη τότε ἐναγωνίως μία "φόρμουλα" συγκροτήσεως εὐρυτέρου ἐκλογικοῦ Σώματος ἐκ τῶν ἐν ἐνεργείᾳ Ἀρχιερέων. Οὕτω κατελήξαμεν εἰς τό Συνοδικόν Σχῆμα τῆς λεγομένης "πρεσβυτέρας Ἱεραρχίας" -ἀπαρχήν τοῦ θανασίμου τραυματισμοῦ τῆς ἑνότητος τοῦ Σώματος τῶν Ἐπισκόπων.
 



     Δέν θά ἀναφερθῶ εἰς τάς θαυματουργικάς ἀλχημείας, διά τῶν ὁποίων κατέστη -ἐπί τέλους!- δυνατή ἡ συγκρότησις αὐτῆς τῆς Συνόδου. Εἶναι μία ὑπόθεσις, ἡ ὁποία προκαλεῖ πολλήν ἐντροπήν... Θά ἐπισημάνω μόνον μερικάς ἀληθείας, πικράς ἀληθείας, αἱ ὁποῖαι -παρά τό γεγονός ὅτι οὐδόλως τό ἐπιθυμῶ- ἀσφαλῶς θά λυπήσουν τούς ἁγίους ἀδελφούς τῆς Συνόδου ἐκείνης τῆς "πρεσβυτέρας Ἱεραρχίας".
 



     'Ενεφανίσθητε ὡς ὁ ἐκλεκτός τῶν τότε κρατούντων καί, ἐπειδή ἐγνωρίζατε καί ὁ ἴδιος ὅτι ἡ Ἱεραρχία δέν ἦτο δυνατόν νά σᾶς ἐκλέξῃ Ἀρχιεπίσκοπον, παρεπλανήσατε κατ' ἠθικῶς ἀνεπίτρεπτον τρόπον τούς ἐκκλησιαστικούς παράγοντας, ὑποσχεθέντες ὅτι θά ἀσκήσητε χρέη Ἀρχιεπισκόπου ἐπί ἕν μόνον ἑξάμηνον, μετά τό ὁποῖον θά ἐπεστρέφατε εἰς Ἰωάννινα.
 




     Παραλλήλως, δέν ἐφείσθητε προεκλογικῶν ἐπαγγελιῶν πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν. 'Ενεφανίσθητε ὡς ὁ λυτρωτής τῶν φόβῳ καί τρόμῳ συνεχομένων ἐκ τῆς παρουσίας τοῦ Μακ. Ἱερωνύμου Ἀρχιερέων. Ποῖος δέν ἐνθυμεῖται τό πελιδνόν πρόσωπον καί τούς ἐντρόμους ὀφθαλμούς μιᾶς μεγάλης μερίδος ἐκ τῆς πρεσβυτέρας Ἱεραρχίας; Διατί αὐτός ὁ φόβος; Ὁ Κύριος οἶδε (καί μόνον ὁ Κύριος;...)
 



     Ὑπεσχέθητε τήν ἐπάνοδον τοῦ ἐπαράτου "μεταθετοῦ", τό ὁποῖον, κατόπιν σκληρῶν καί μακροχρονίων ἀγώνων, εἶχε καταδικασθῆ καί καταργηθῆ ὑπό τοῦ πληρώματος τῆς 'Εκκλησίας καί ὑπό συμπάσης τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, πρίν ἐκσπάσῃ ἡ λαῖλαψ τῆς δικτατορίας. Καί ὑπεσχέθητε, παραλλήλως, τόν διαμελισμόν τῆς 'Αρχιεπισκοπικῆς περιφερείας, ὡς καί των Μητροπόλεων Θεσσαλονίκης καί Ἀττικῆς, πρός τακτοποίησιν τῶν "ταξιδευτῶν" ὑποστηρικτῶν σας 'Επισκόπων. Καί ὄντως, εὐθύς μετά τήν ἐκλογήν σας, ἤρχισεν ἡ θλιβερά διακίνησις ἐκ τῶν πτωχῶν παραμεθορίων περιοχῶν εἰς τάς "προνομιούχους" Μητροπόλεις τοῦ κέντρου. Οὕτως: ὁ Σεβ. κ. Νικόδημος Βαληνδρᾶς, ὁ περιφερόμενος ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἐν Ἀθήναις καί μή δυνάμενος νά ριζώσῃ εἰς τήν ταπεινήν καί ἀκριτικήν Ζίχνην, μεταπηδᾶ εἰς τήν Μητρόπολιν Πατρῶν, ἵνα μή εὕρῃ οὐδ' ἐκεῖ ἡσυχίαν... Ὁ Σεβ. Ἀλ. Καντώνης, ναυαγήσας οἰκτρῶς εἰς τήν ὑπέροχον καί ἀποστολικήν ἕδραν τῆς Μητροπόλεως Φιλίππων, δράττεται (ἀληθής σανίς σωτηρίας...) τῆς εὐκαιρίας καί ἐγκαθίσταται εἰς Περιστέριον, ἔνθα καί πολλά νεκροταφεῖα... Ὁ Σεβ. κ. Τιμόθεος Ματθαιάκης, κεκοπιακώς ἐκ τῆς πολυχρονίου παραμονῆς του εἰς τήν ὑψίστης (διά λόγους θρησκευτικούς καί ἐθνικούς) σημασίας Μητρόπολιν Κομοτηνῆς, ἐγκαταλείπει αὐτήν καί κατέρχεται εἰς Νέαν 'Ιωνίαν. Ὁ Σεβ. κ. Δωρόθεος Γιανναρόπουλος ἀποστρέφεται τήν γραφικήν, ἀκριτικήν καί ἱστορικήν Καστορίαν, προκειμένου νά διέλθῃ τό ὑπόλοιπον τοῦ βίου του εἰς τό ἀριστοκρατικόν βόρειον προάστειον τῶν Ἀθηνῶν, τήν Κηφισίαν. 'Ο Σεβ. κ. Παντελεήμων Χρυσοφάκης, ἐν ὥρᾳ ὑψίστης ἐθνικῆς κρίσεως, ἐγκαταλείπει τήν θεόθεν ἐμπιστευθεῖσαν αὐτῷ Ἐπισκοπήν Σάμου, τήν κανονικήν πνευματικήν αὐτοῦ σύζυγον, τήν γειτνιάζουσαν πρός τάς Μικρασιατικάς ἀκτάς τῶν Χαμένων Πατρίδων, διά νά περιπτυχθῆ τήν πάγκαλον Νύμφην τοῦ Θερμαϊκοῦ. Ἔχομεν καί τήν ἰδιότυπον περίπτωσιν τοῦ Σεβ. κ. Παύλου Σοφοῦ, ὁ ὁποῖος, ἀπολέσας τό "τραῖνον" πρός τήν Μητρόπολιν Ζακύνθου (παρά τάς δραματικάς κραυγάς καί σκηνάς του κατά τάς συνεδρίας τῆς προλαβούσης Δ.Ι.Σ.) κατώρθωσε νά ἐπιτύχῃ τόν διορισμόν του, ὡς Τοποτηρητοῦ αὐτῆς, εἰς πεῖσμα τῶν ἐν τῆ 'Εκκλησίᾳ ἀρχαιόθεν κρατούντων καθώς καί ρητῆς διατάξεως τοῦ ἰσχύοντος Καταστατικοῦ Χάρτου, ὅτι δηλαδή Τοποτηρητής χηρευούσης Μητροπόλεως ὁρίζεται Μητροπολίτης ἐκ τῶν ὁμόρων.
 



     Ὑπεσχέθητε, Μακαριώτατε, ἀκόμη, τήν ἐπισκοποποίησιν τῶν "ἡμετέρων" ἐκ τῶν ἰσχυροτέρων ὑποστηρικτῶν σας. Οὕτως: 1) 'Ο Σεβ. Κίτρους κ. Βαρνάβας προώθησε τούς: α) Διονύσιον Λαδόπουλον, διά τήν νεοσυσταθεῖσαν Μητρόπολιν Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως, β) Χριστόδουλον Παρασκευαΐδην, διά τήν ἀντικανονικῶς κενωθεῖσαν Μητρόπολιν Δημητριάδος, γ) Καλλίνικον Καροῦσον, διά τήν ἀντικανονικῶς, παρανόμως καί αὐθαιρέτως κενωθεῖσαν θέσιν τοῦ Γεν. Δ/τοῦ Ἀποστολικῆς Διακονίας, ἐπιτυχών τήν προαγωγήν του εἰς Τιτουλάριον Μητροπολίτην... μιᾶς ἐν Παγκρατίῳ πολυκατοικίας, δ) Ἀμβρόσιον Λενῆν, διά τήν θέσιν τοῦ 'Αρχιγραμματέως τῆς Ἱ. Συνόδου, ἐκδιωχθέντος τοῦ ἱκανωτάτου καί προσοντούχου Θεοφ. Δέρβης κ. Κοσμᾶ. 2) Ὁ Σεβ. Ν. 'Ιωνίας κ. Τιμόθεος τούς: α) Χρυσόστομον Βέργην, διά τήν ἀντικανονικῶς κενωθεῖσαν Μητρόπολιν Χαλκίδος, β) Δαμασκηνόν Ρουμελιώτην, διά τήν Μητρόπολιν Μαρωνείας, γ) 'Αγαθάγγελον Ταμπουρατζάκην, διά τήν ἀντικανονικῶς κενωθεῖσαν Μητρόπολιν Διδυμοτείχου. 3) Ὁ Σεβ. Κορινθίας κ. Παντελεήμων τούς: α) Προκόπιον Τσακουμάκαν, διά τήν Μητρόπολιν Φιλίππων καί β) Παντελεήμονα Μπαρδᾶκον, διά τήν Μητρόπολιν Σάμου. 4) Ὁ ἀντικανονικῶς καταλαβών τόν θρόνον τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς Σεβ. κ. Δωρόθεος τόν Παντελεήμονα Πετρίδην, διά τήν -ψιλῷ τίτλῳ- Ἐπισκοπήν Αὐλῶνος. 5) Καί κάποιος ἄλλος τόν Τῖτον Παπανᾶκον, διά τήν ἀντικανονικῶς κενωθεῖσαν Μητρόπολιν Παραμυθίας.
 



     Ταῦτα, Μακαριώτατε, ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν "πανσθενῆ Δεξιάν τοῦ Κυρίου" καί εἰς τήν "τιμητικήν καί ἐλευθέραν ψῆφον τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας....". 
πηγή

π. ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ ΜΠΛΑΤΣΟΣ ἕνας σύγχρονος ἅγιος (1868- 1972)

Ὁ πατὴρ Ἀγαθάγγελος γεννήθηκε ἀπὸ οἰκογένεια πολύτεκνη,  17 ἀδέλφια. Ἦταν ὁ 13^ος  . Ὁ παππούλης ἀπὸ 13 χρονῶν ἔφυγε καὶ πῆγε στὸ μοναστήρι στοῦ Μπόρσα στὴν Ἀργολίδα. Ἐκεῖ ἔγινε μοναχὸς καὶ ὑστερα ὁ δεσπότης τὸν ζήτησε στὸ Ναύπλιο νὰ τοῦ διαβάζει τὶς ἀκολουθίες γιατί ἦταν φιλακόλουθος, ἀλλὰ ἄρρωστος. Πῆγε μὲ εὐλογία τοῦ Γέροντά του. Κάποτε ὁ δεσπότης  τὸν ἔστειλε νὰ πάρει νερὸ ἀπὸ μία βρύση  στὴν πλατεία τοῦ Ναυπλίου, γιατί τότε δὲν εἶχαν βρύσες στὰ σπίτια. Ὁ κόσμος ποὺ τὸν ἔβλεπε, ἔλεγε: «καθίστε νὰ δοῦμε ποὺ ἔρχεται ὁ ὄμορφος καλόγερος» . Τοῦ παππούλη δὲν τοῦ ἄρεσε αὐτὸ καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὴν μητρόπολη καὶ πῆγε πάλι στὸ μοναστήρι του. Στὸ μοναστήρι, ἐκεῖ ποὺ πῆγε ὁ δεσπότης τὸν εἰδοποίησε νὰ γυρίσει πάλι πίσω στὸ Ναύπλιο, γιατί ἀλλιῶς θὰ τὸν διώξει ἀπὸ τὸ μοναστήρι. Λέει λοιπὸν ὁ παππούλης: «Καλύτερα νὰ φύγω ἀπὸ τὸ μοναστήρι μου, παρὰ νὰ ζῶ στὸν κόσμο». Ἔφυγε λοιπόν, ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῆς μετάνοιάς του κι ἦρθε στὸν Ἅγ. Δημήτριο (στὸ χωριὸ) Στεφάνι, στὸν νομὸ Κορυνθίας. Ἐκεῖ ἔμεινε πολλὰ χρόνια μὲ τοὺς πατέρες καὶ ὑπηρετοῦσε ὡς μοναχός. Ἐπέθανε ὁ παππᾶς στὸ (χωριὸ) Καλαμάκι καὶ ζήτησε ὁ δεσπότης, ἕνα μοναχὸ νὰ τὸν κάνει ἱερέα. Στὸν Ἅγ. Δημήτριο ἐκεῖνον τὸν καιρὸ ἦταν ἕνας μοναχὸς ὁ π.Γρηγόριος Μπαλάφας, στὸν ὁποῖο ὁ δεσπότης εἶπε: «Θὰ σὲ πάρω  νὰ σὲ κάνω ἱερέα στὸ Καλαμάκι» . Καὶ ὁ πατὴρ Γρηγόριος ἀπὸ ταπείνωση τοῦ λέει: «Σεβασμιώτατε ξέρετε τί κάνετε; Παίρνετε τὴν κουκουβάγια καὶ ἀφήνετε τὴν πέρδικα». Καὶ λέει ὁ Δεσπότης: «Ποιὰ εἶναι ἡ κουκουβάγια καὶ ποιὰ εἶναι ἡ πέρδικα»; Καὶ τοῦ εἶπε ὅτι ἡ πέρδικα εἶναι ὁ π. Ἀγαθάγγελος ποὺ κρύβεται. Καὶ πῆρε τὸν π. Ἀγαθάγγελο διὰ τῆς βίας καὶ τὸν ἔκανε ἱερέα καὶ τὸν ἔφερε στὸ Καλαμάκι προσωρινά. Ὅμως ἔμεινε 25 χρόνια ἐκεῖ ὡς ἱερέας καὶ ἐργάσθηκε πάρα πολύ. Ἦταν  φιλακόλουθος καὶ ἀφιλάργυρος. Δὲν βάσταζε γιὰ τὸν ἑαυτό του τίποτα. Ὅ,τι εἶχε τὸ μοίραζε στοὺς πτωχούς, στὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά. Ἐνῷ ὑπῆρχαν καὶ ἄλλοι καλοὶ πνευματικοί, ἐν τούτοις  ἔρχονταν ἀπὸ τὴν Κόρινθο πλῆθος κόσμου , νὰ ἐξομολογηθεῖ. Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ δεσπότης , ὅταν εἶδε ὅτι ὁ κόσμος ἐρχόταν, καραβάνια ὁλόκληρα γιὰ νὰ ἐξομολογηθοῦν μὲ τὰ πόδια ἀπὸ τὴν Κόρινθο, τὸν πῆρε καὶ τὸν πῆγε στὸν Ἅγ. Γεώργιο πάνω ἀπὸ τὴν Κόρινθο γιὰ νὰ ἐξομολογεῖ ἐκεῖ. Καὶ τὸν ἔκανε καὶ ἐξομολόγο του  (ὁ Δεσπότης). Δυὸ δεσποτάδες τὸν εἶχαν πνευματικό. Ἐκεῖ ἔμεινε πιὰ ὣς τὰ βαθιὰ γεράματα. Ἔλεγε, ὅταν ἦταν στὸ Καλαμάκι: «Ἅμα θὰ πεθάνω, θὰ μὲ πᾶτε στὸν Ἅγιο Χαράλαμπο νὰ μὲ κηδεύσετε» . Γιατί εἶχε γκρεμιστεῖ τὸ ’28 ἡ ἐκκλησία μαζὶ μὲ τὴν Παναγία στὸ Καλαμάκι καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸν δεσπότη νὰ φτιάξουν τὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ὁ δεσπότης εἶπε:  «π. Ἀγαθάγγελε…ἐδῶ δὲν ἔχουμε ἐνορίες…δὲν μποροῦμε νὰ φτιάξουμε τὸ ξωκκλήσι» . Ὁ π. Ἀγαθάγγελος εἶχε ἀδέλφια στὴν Ἀμερικὴ καὶ τοὺς ἔγραψε καὶ τοῦ ἔστειλαν λίγα χρήματα. Ἔφτιαξε ὁ ἴδιος ἀσβεστοκάμινο καὶ ἔκανε πάλι τὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγ. Χαραλάμπους. Τὸν Ἅγιο τὸν εὐλαβεῖτο καὶ τὸν ἀγαποῦσε πάρα πολὺ καὶ εἶχε ἐπιθυμία νὰ κηδευτεῖ ἐκεῖ. Ὅταν ὅμως ἔφυγε γιὰ τὴν Κόρινθο, ἔπαυσε αὐτὴ ἡ ἐπιθυμία του. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ἔμαθε ὅτι στὸν Ἅγ. Χαράλαμπο ἦρθε μία μοναχή, ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία κι αὐτὴ ἀπὸ τὸ Ἄργος προερχόμενη. Καὶ ὁ π. Ἀγαθάγγελος ἦταν τότε στὸν Ἅγ. Γεώργιο, ἦταν πολὺ γέρος καὶ πήγαιναν οἱ χριστιανοὶ νὰ τὸν δοῦνε, νὰ ἐξομολογηθοῦν. Τὸν ἔβλεπαν σὲ αὐτὰ τὰ χάλια καὶ τὸν ἔλεγαν: «Γέροντα, νὰ φέρουμε τὸν ἀνηψιό σου νὰ σὲ πάρει, νὰ σὲ κοιτάξει;». «Ὄχι ,ἔλεγε, παιδί μου, ἔχει ὁ Θεὸς τὸν σκοπό του. Θὰ μοῦ στείλει τὸν ἄγγελό του νὰ μὲ γηροκομήσει». Στέλνει λοιπόν, τὸν Ποζανίδη τὸν Πρόδρομο στὸν Ἅγ. Χαράλαμπο νὰ παρακαλέσει τὴν ἀδελφὴ Εὐλογία νὰ τὸν γηροκομήσει. Ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία εἶχε ἀκούσει ἀπὸ τὴν γερόντισσά της γιὰ ἕναν σεβαστὸν γέροντα καὶ ἅγιον ἄνθρωπον καθὼς ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὸν δεσπότη τὸν Μιχαὴλ ποὺ ἐξελέγη Ἀμερικῆς. Εἶχε ἐπιθυμία νὰ τοῦ φιλήσει τὸ χέρι, ἔλεγε:  «Ἄχ, νὰ τὸν γνωρίσω νὰ τοῦ φιλήσω τὸ χέρι, νὰ πάρω τὴν εὐχή του» . Ὅταν ἦρθε λοιπὸν ὁ κ. Πρόδρομος καὶ τῆς εἶπε νὰ γηροκομήσει τὸν π. Ἀγαθάγγελο, ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία σάστισε καὶ ἀπόρησε καὶ εἶπε: «Ἐγὼ τὸ χέρι ζήτησα νὰ φιλήσω, ὄχι νὰ τὸν γηροκομήσω» , ὅμως εἶχε πολλὴ φτώχια. Δὲν εἶχε ποῦ νὰ μείνει· ἔμενε μέσα στὴ ἐκκλησία. Εἶχε φτιάξει πρόχειρα 2-3 κελλάκια , ἀλλὰ δὲν ἦταν περιποιημένα καὶ σκεπασμένα γιὰ νὰ μπορέσει νὰ πάρει τὸν παππούλη. Ἐν πάσῃ περιπτώσει τὸν δέχτηκε. Λέει (ὁ κ. Πρόδρομος) «εἶναι 101 ἐτῶν». Λέει (ἡ ἀδελφή) «ἅμα ἦταν νέος δὲν θὰ εἶχε τὴν ἀνάγκη τὴ δική μου». Τὸν πῆρε λοιπὸν ἡ γερόντισσα Εὐλογία, καὶ εἶπε νὰ φέρει λίγα πραγματάκια καὶ ροῦχα  νὰ σκεπάζεται. Τὸν ἔφεραν στὶς  19 Σεπτεμβρίου. Ὅταν τὸν φέρανε τὸν παππούλη ἤλπιζε ὅτι θὰ φέρουν καὶ ροῦχα τὴν ἴδια μέρα. Ἔφεραν ἕνα κρεβατάκι μὲ δυὸ σανίδες καὶ δυὸ σίδερα, ἕνα παλιὸ στρῶμα καὶ ἕνα παλιὸ χράμι. Τότε ἔκανε πολὺ νωρὶς χειμώνα, κρύο, βροχὲς καὶ ὑγρασίες. Τοῦ λέει: «Παππούλη, δὲν ἔχεις ἄλλο ροῦχο νὰ σκεπαστεῖς; κάνει κρύο». «Ὄχι παιδί μου -λέει- εἶχα καὶ ἕνα πάπλωμα ἀλλὰ μία φτωχιὰ χήρα δὲν εἶχε νὰ σκεπάσει τὰ παιδιά της καὶ τῆς τὸ ἔδωσα, γιατί τὰ παιδάκια ἦταν κρίμα νὰ ἀρρωστήσουν καὶ νὰ πεθάνουν. Ἐγὼ γέρος εἶμαι· δὲν ἔχω ἀνάγκη, ἂς πεθάνω». Καὶ ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία ἔγραψε στὰ ἀδέλφια της καὶ τῆς ἔστειλαν λίγα ροῦχα καὶ ἔτσι τὸν ἐβόλεψε.

Μετὰ ἔμαθε ὁ κόσμος γιὰ τὸν παππούλη ποὺ ἦταν, γιατί ὁ παππούλης εἶχε φήμη καὶ ἦταν πάρα πολὺ καλὸς καὶ ἐνάρετος καὶ τὰ εἶχε δώσει ὅλα γιὰ τὸν συνάνθρωπό του. Ὅταν ἦρθε στὴν ἀδελφὴ Εὐλογία, τῆς λέει: «Πάρτε αὐτὸ τὸ κουτάκι, ἦταν ἕνα κουτάκι ἀπὸ καμὲλ ποὺ βάφουν τὰ παπούτσια, ἔχει λίγα χρήματα μέσα ἂν περάσει κανένας  φτωχὸς νὰ δώσουμε ἐλεημοσύνη». Κοιτάζει ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία, τί νὰ δεῖ; Ἑπτὰ δραχμές. Τοῦ δίνει μὲ μία περιφρόνηση τὸ κουτὶ καὶ τοῦ λέει: « Ἐσὺ δὲν ἔχεις ροῦχα  νὰ κοιμηθεῖς Χριστιανέ μου, ἐλεημοσύνη θὲς νὰ κάνεις;». Ἀλλὰ μετὰ ὁ Θεὸς οἰκονόμησε καὶ γνώρισε τὴν ἀξία τοῦ παππούλη. Καὶ ἔστειλε ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμο ἀνθρώπους ποὺ τὸν βοήθησαν, τοῦ ἔφεραν ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὶς προῖκες οἱ κοπέλες, σεντόνια, δῶρα, τροφές, τὰ πάντα γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐπιβιώσει. Ἔκατσε ἕνα μήνα. Ἦταν ὄρθιος στὴν ἐκκλησία τὴν ὥρα τῆς ἀκολουθίας ἢ τῆς λειτουργίας ὅταν σπανίως εἶχαν. Ἔπεσε κάποτε καὶ χτύπησε στὴ λεκάνη καὶ τὴν ἔσπασε, δὲν μποροῦσαν νὰ τοῦ κάνουν τίποτε· ἡλικία προχωρημένη. Καὶ ἔμεινε στὸ κρεβάτι πιά, κατάκοιτος ὀκτὼ χρόνια καὶ τὸν διακονοῦσε ἀόκνως ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία χωρὶς νὰ τὸν ἀφήσει οὔτε στιγμὴ ἀπεριποίητο. Τότε μὲ δύσκολες συνθῆκες ἔπλενε ἔξω, μέσα στὴ βροχὴ ἅπλωνε, γιατί δὲν εἶχε δύναμη νὰ φτιάξει τίποτα, στέγνωνε τὰ ροῦχα σὲ μία σόμπα μὲ ξύλα γιὰ νὰ μπορέσει νὰ τὸν περιποιηθεῖ. Ἀλλὰ ὁ γέροντας εἶχε τόσο εὐγένεια, τόσο καλὴ γλώσσα, τόσο ἐνάρετος ἦταν ποὺ εἶχε τὸ προορατικὸ χάρισμα καὶ τὴν εἶχε εὐχαριστήσει τὴν ἀδελφὴ Εὐλογία τόσο πολὺ ἡ συμπεριφορά του, καὶ ἡ ζωὴ τοῦ ὅλη, καὶ τὸ ἱστορικό του ποὺ τὸν ἀγαποῦσε καὶ τὸ ἔκανε μὲ μεγάλη εὐχαρίστηση χωρὶς νὰ γογγύσει γιὰ τὸ παραμικρό.

Ἦταν πολλὰ πράγματα ποὺ τῆς ἔλεγε, ὅπως «Ἐγὼ θέλω νὰ μεταλάβω. – Παππούλη μου, δὲν ἔχουμε παππᾶ, πῶς θὲς νὰ μεταλάβης; – Ἐγὼ θὰ μεταλάβω , δὲν θὰ μοῦ δώσεις τίποτα σήμερα νὰ φάω. – Μά!!! Παππούλη μου δὲν ἔχουμε παππᾶ, δὲν ἔχει τηλέφωνο νὰ εἰδοποιηθεῖ….γιὰ νὰ μπορέσει νὰ κάνει λειτουργία. Ἐρχόταν ἕνα ποῦλμαν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ἕνας πατὴρ ἀπὸ τὸν Πειραιά, ὁ ὁποῖος εἶχε εἰδοποιήσει τὴν μητρόπολη ὅτι θὰ πάει στὸ Καλαμάκι, στὸν Ἅγιο Χαράλαμπο νὰ λειτουργήσει καὶ εἰδοποίησε τὸν παππούλη νὰ μὴν φάει γιὰ νὰ μεταλάβει, ἀλλὰ ὁ παππούλης δὲν εἶχε τηλέφωνο καὶ ὅμως ἤξερε καὶ ἔλεγε ὅτι «δὲν θὰ φάω τίποτα καὶ θὰ κοινωνήσω σήμερα». Καὶ ὅταν μετὰ ἀπὸ τὶς 7:30- 8:00 εἶδε ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία ὅτι δὲν τρώει ὁ παππούλης τὸν πίεζε μὲ βία νὰ φάει, γιατί αὐτὴ εἶχε δουλειά. Τῆς λέει: «Ἐσεῖς πηγαίνετε, γερόντισσα, κάντε τὴ δουλειά σας, μὴν ἀνησυχεῖτε , ἐγὼ θὰ κοινωνήσω σήμερα». Βλέπει λοιπὸν ἀπὸ ἔξω ὅτι κατέβηκε ἕνα ποῦλμαν καὶ ἐρχόταν ὁ ἱερέας τρέχοντας νὰ προλάβει μήπως εἶχε φάει ὁ παππούλης γιὰ νὰ τὸν κοινωνήσει.

Πολλὲς φορὲς ἐρχόταν ὁ σατανᾶς καὶ τὸν ἔβλεπε καὶ νομίζοντας ὅτι χτυπάει τὸν σατανᾶ, χτυποῦσε τὴν ἀδελφὴ Εὐλογία, ἀλλὰ καταλαβαίνει ὅτι αὐτὸ ἦταν τοῦ σατανᾶ.

Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ προγνώριζε καὶ προεῖπε, τρεῖς μέρες νωρίτερα, τὸν θάνατό του. Ἐπίσης καὶ σὲ παιδιὰ καὶ σὲ ἄλλους ἀρρώστους ποὺ ἔρχονταν στὸ Μοναστήρι νὰ πάρουν τὴν εὐχή του τοὺς φανέρωνε τί εἶχαν κάνει καὶ γνώριζε τὰ προβλήματά τους. Ἔλεγε γιὰ τὶς γυναῖκες, προφητεύοντας ὅτι θὰ φοροῦν παντελόνι. Καθὼς καὶ τί θὰ γίνονταν στὸ μέλλον. Τὰ πάντα! Στὴν ἀρχὴ ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία νόμιζε ὅτι τὰ ἔλεγε ἔτσι ἀπὸ τὸν πυρετὸ ἢ ἀπὸ ἀδιαθεσία καὶ τοῦ ἔλεγε: «Τί λέτε παππούλη, πῶς θὰ φορέσει ἡ γυναίκα παντελόνια; Δὲν εἴμαστε καλά». Κι ὅμως αὐτὰ ἀργότερα βγῆκαν ὅλα ἀλήθεια καὶ τότε κατάλαβε ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία ὅτι ἦταν ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος. Ἔρχονταν λεωφορεῖα ὁλόκληρα ἀπὸ τὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του, γιὰ νὰ ἀκούσουν τὰ λόγια του καὶ τὴν συμβουλή του. Κάποτε ἦταν καὶ ἕνας -Θεὸς συγχωρές τον τώρα- θεολόγος ὁμιλητής, λαϊκὸς καὶ τοῦ εἶπε ὁ παπούλης ὅλη του τὴ ζωὴ καὶ τί τοῦ εἶχε συμβεῖ. Τότε ἔμαθαν ὅλοι οἱ χριστιανοὶ ποὺ ἐρχόντουσαν μαζί του, ὁ σύλλογός του ὅτι ὁ θεολόγος ἦταν παντρεμένος καὶ ἡ γυναίκα τοῦ εἶχε σκοτώσει τὸ παιδί τους γιὰ νὰ φύγει μὲ τὸν φίλο της. Αὐτὸ ποὺ ἀποκάλυψε ὁ παππούλης καὶ αὐτὸς ὁ θεολόγος ἀπὸ τότε καὶ μετὰ ἐρχόταν συνέχεια ἐδῶ στὸ Μοναστήρι γιὰ νὰ παίρνει τὴν εὐχὴ τοῦ παππούλη καὶ γιὰ νὰ συμβουλεύει καὶ τὸν κόσμο (ὁ θεολόγος μέσῳ τοῦ παππούλη) γιὰ νὰ παίρνουν σωστὸ παράδειγμα. Ἔτσι ἔφτασε στὰ τελευταῖα της ζωῆς του. Εἶπε λοιπὸν ὁ π. Ἀγαθάγγελος στὴ μοναχὴ Εὐλογία: «Ἐγὼ θὰ φύγω σὲ τρεῖς μέρες· νὰ λάβεις τὰ μέτρα σου, γιατί εἶσαι μόνη». Δὲν εἶχε ὅμως τηλέφωνο νὰ εἰδοποιήσει κάποιον, ἦταν μόνη της. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἦρθε κάποιος χριστιανὸς καὶ εἰδοποίησε κάποιους. Πρίν ὅμως νὰ συμβεῖ αὐτὸ εἶδε ἕνα ὄνειρο ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία, ὅτι ἐδῶ στὴν αὐλή, κάτω ἀπὸ τὰ δέντρα εἶχε πολλὰ μικρὰ κυππαρισάκια καὶ κελαηδοῦσαν πάνω, πάρα πολλὰ πολλὰ πουλάκια καὶ εἶχε πανσέληνο. Καὶ  ἔλεγε στὸν ὕπνο της ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία: «Δὲν ἔρχεται κανεὶς νὰ ἀκούσει αὐτὸ τὸ κελάηδημα; Τόσα πουλάκια ποῦ βρεθήκανε; Θεῖο εἶναι αὐτὸ τὸ πράγμα;». Καὶ τότε βλέπει ἕναν νεαρὸ νὰ ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὴν αὐλόπορτα μὲ ἕνα φάκελο στὴ μασχάλη, νὰ περνάει ἀπὸ μπροστά της κάνοντας ὑπόκλιση καὶ νὰ φεύγει μέσα στὸ κελλὶ τοῦ παππούλη νὰ κλείνει τὴν πόρτα. Ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία βλέποντας αὐτὸ τὸ πράγμα ἐστενοχωρήθηκε καὶ λέγει: «Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ ἄγνωστος ποὺ μπῆκε μέσα καὶ ἔκλεισε καὶ τὴν πόρτα;»· στὸν ὕπνο ὅλα αὐτά. Καὶ πῆγε στὸν παππούλη καὶ λέει «τί θέλετε κύριε;». Ἦταν γονατισμένος κοντὰ στὸ μαξιλάρι τοῦ (παππούλη)  καὶ τοῦ εἶχε ἀγκαλιάσει τὸ κεφάλι. «Μπήκατε μέσα καὶ κλείσατε  καὶ τὴν πόρτα». Τότε τῆς λέει ὁ νεαρός: «Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφὴ Εὐλογία, εἶμαι ὁ ἄγγελός του. Ἦρθα νὰ τὸν δῶ» καὶ λέει (αὐτή) στὸν ἄγγελο: «Νὰ σᾶς ἀφήσω νὰ συζητήσετε καὶ ἐγὼ νὰ βγῶ νὰ χαρῶ τὰ πουλιὰ ποὺ κελαηδοῦνε». Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωὶ σηκώθηκε ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία νὰ τὸν περιποιηθεῖ καὶ τῆς λέει: «Σὲ τρεῖς μέρες θὰ φύγω. Μὴν τὸ παίρνετε  ἀψήφιστα». «Ποῦ θὰ πᾶς, τοῦ λέει, παππούλη,  ἐδῶ εἶναι τὸ σπίτι μας». «Λάθος κάνεις, δὲν εἶναι τὸ σπίτι μας ἐδῶ· τὸ σπίτι μας εἶναι στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ἐδῶ εἴμαστε ταξιδιῶτες». Τοῦ λέει: «Ποιός σοῦ τὸ εἶπε παππούλη;». «Μοῦ τὸ εἶπε ὁ ἄγγελός μου. Μὲ εἰδοποίησε σὲ τρεῖς μέρες θὰ φύγω». Ἦταν Μάρτιος μήνας. Ὁ παππούλης εἶδε τὸ ὄνειρο Παρασκευὴ βράδυ, Σάββατο ξημερώματα καὶ ἡ Τρίτη μέρα ἦταν πλέον τὴ Δευτέρα 21 Μαρτίου. Τότε εἶπε στὴν ἀδελφὴ Εὐλογία νὰ φωνάξει μερικοὺς νὰ τῆς κάνουν λίγο συντροφιά, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ τὸ πίστευε καὶ δὲν τὸ πίστευε ἡ ἀδελφὴ Εὐλογία. Ἐφόσον ὅμως τῆς τὸ ἔλεγε μὲ πειστικότητα, ἐπῆρε ἀπόφαση, ἀφοῦ εἶχε δεῖ καὶ αὐτὴ τὸ ὄνειρο. Καὶ στὶς τρεῖς μέρες ἐκοιμήθηκε ὁ παππούλης. Τῆς ζήτησε ὅμως νὰ συγχωρεθοῦνε νὰ πάρει τὴν εὐχή της. Τῆς ἔλεγε: «Δῶσε μου τὰ χέρια σου νὰ τὰ φιλήσω, διότι αὐτὰ τὰ χέρια μὲ ὑπηρετῆσαν ὀκτὼ χρόνια, καὶ ὅσα τράβηξες ἐσὺ μαζί μου, δὲν τράβηξε ἡ μάνα ποὺ μὲ γέννησε». Τὴν εὐχαρίστησε καὶ κατόπιν εὐχαρίστησε τὰ μάτια του, τὴ μύτη του, τὸ στόμα του, τὰ αὐτιά του καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα τὸν Θεὸ γιὰ τὴ δημιουργία τῶν ἁπάντων καὶ μὲ τὴν εὐχὴ στὸ στόμα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με» , ἔφυγε κλείνοντας τὰ μάτια του στὶς 21 Μαρτίου 1972 σὲ ἡλικία 104 ἐτῶν. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἄρχισε πλέον εὐωδία ἀνεξίτηλος. Τὴν ἄλλη μέρα στὴν κηδεία ἐμυρόβληζε καὶ ὁ Δαμασκηνὸς ὁ μακαρίτης  εἶπε: «Καὶ μυροβλήτη θὰ σὲ ὀνομάσωμεν», μαζὶ μὲ τὸν μακαριστὸ Παντελεήμονα. Καὶ ὅταν τοῦ ἔβαλαν τὸ Εὐαγγέλιο πάνω στὸ φέρετρο, ἄνοιξε τὰ χέρια του ἀπὸ τὸ δέσιμο ποὺ εἶχαν καὶ ἔπιασε ἀγκαλιὰ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ εἶπε ὁ Δεσπότης: «Ἀφῆστε το νὰ τὸ πιάσει, διότι δὲν τὸ χόρτασε ἐδῶ στὴν γῆ». Κατόπιν ἔκαναν κενοτάφιο, τὸ χτισαν μέσα νὰ βρεθοῦν καθαρὰ τὰ λείψανά του. Καὶ ὄντως ἔτσι ἔγινε μετὰ ἀπὸ 36 χρόνια ποὺ ἔγινε ἡ ἀνακομιδή του. Σὲ πολὺν κόσμο εἶχε παρουσιαστεῖ καὶ τοὺς  εἶχε πεῖ: «Ζητῆστε μου ὅ,τι θέλετε· εἶμαι στὴν διάθεσή σας, ἔχω πολλὴ παρρησία στὸ Θεό». Σὲ πολλοὺς εἶχε κάνει θαύματα, εἶχε δώσει σὲ ἄτεκνες μητέρες παιδιὰ καὶ πολλὰ παιδάκια εἶχε κάνει καλά, μετὰ τὸν θάνατό του. Εἴπαμε τὸν  Δεσπότη νὰ κάνουμε ἐκταφὴ καὶ μᾶς εἰδοποίησε καὶ εἶπε ποιὰ μέρα νὰ κάνουμε τὴν ἐκταφή. Καὶ πράγματι ἔγινε ἡ ἐκταφὴ καὶ βρέθηκαν, τὸ καλυμμαῦχι του ἀκέραιο, ἡ γενεάδα του, τὰ μαλλάκια του καὶ τὰ ὀστά του σὲ πολὺ καλὴ κατάσταση καὶ εὐωδίαζαν ἄρρητα.

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Θ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2012

πηγή

Λόγος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Η μεγάλη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας δίνει την αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του Κυ­ρίου μας Ιησού Χριστού:

«Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστι; τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, απ' εμαυτού ου λα­λώ. ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πι­στεύετέ μοι ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί. ει δε μη, διά τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι» (Ιωάν. 14, 10-11).

Μεγάλα και αμέτρητα ήταν τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: με ένα μόνο λόγο του ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, του αρχισυναγώγου, τον γιο της χήρας της Ναΐν, ακόμα και τον Λάζαρο, ο οποίος ήταν στον τάφο τέσσερεις ολόκληρες ημέρες. Με ένα λόγο του μόνο επιτίμησε τους ανέμους και τα κύματα της λίμνης Γεννησαρέτ και έγινε απόλυτη γαλήνη. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς γυναίκες και παιδιά, και με τέσσερα ψωμιά τέσσερεις χιλιάδες.

Ας θυμηθούμε πως κάθε μέρα θεράπευε τους ασθενείς, γιατρεύοντας κάθε είδους ασθένεια, έδιωχνε τα πονηρά πνεύματα από τους δαιμονιζομένους. Πως ξαναέδινε την όραση στους τυφλούς και την ακοή στους κουφούς με ένα μόνο άγγιγμά του. Δεν φτάνουν αυτά;

Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για τους ανθρώπους οι οποίοι τον ζήλευαν, για τους ανθρώπους για τους οποίους ο μέγας προφήτης Ησαΐας είπε:

«Ακοή ακούσετε και ου συνήτε, και βλέποντες βλέψετε και ου μη ίδητε. επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου, και τοις ωσί βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν, μήποτε ίδωσι τοις οφθαλμοίς και τοις ωσίν ακούσωσι και τη καρδία συνώσι και επιστρέψωσι, και ιάσομαι αυτούς» (Ματθ. 13, 14-15).

Σε όλα αυτά, τα οποία όμως δεν ήταν αρκετά για τους βαρήκοους ανθρώπους και με τα συσκοτισμένα μάτια, πρόσθεσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός το μέγα θαύμα της Μεταμορφώσεώς Του στο όρος Θαβώρ. Σ' αυτόν, που έλαμψε με ένα εκθαμβωτικό θείο φως, εμφανίστηκαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής και ο Ηλίας και προσκύνησαν τον δημιουργό του νόμου. Με φόβο και τρόμο έβλεπαν το θαυμαστό αυτό θέαμα οι εκλεκτοί απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Και μετά από τη νεφέλη, που τους σκέπασε, ακούστηκε η φωνή του Θεού:

«Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα. αυτού ακούετε» (Ματθ. 17, 5).

Οι άγιοι απόστολοι κήρυξαν σ' όλο τον κόσμο, ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι «αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα».

Ο κόσμος ολόκληρος, όταν το άκουσε, θα έπρεπε να γονατίσει μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό και να προσκυνήσει τον Αληθινό Υιό του Θεού.

Θα έπρεπε η εμφάνιση στο Θαβώρ των δύο πιο μεγάλων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και η προσκύνηση του Κυρίου Ιησού Χριστού κατά την μεταμόρφωσή του, να κλείσει για πάντα τα βδελυρά χείλη των γραμματέων και των φαρισαίων, οι οποίοι μισούσαν τον Κύριο Ιησού και τον θεωρούσαν παραβάτη του νόμου του Μωυσή. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν οι Εβραίοι ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας.

Όχι μόνο οι Εβραίοι δεν τον πιστεύουν, αλλά και για πολλούς χριστιανούς όλο και περισσότερο θαμπώνει το θείο φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ακόμα μικρότερο γίνεται το μικρό ποίμνιο του Χριστού για το οποίο το θείο φως του Χριστού λάμπει με την ίδια δύναμη με την οποίαν έλαμψε στους αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη τότε στο όρος Θαβώρ.

Όμως να μην απελπιζόμαστε, επειδή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε:

«Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον. ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν» (Λκ. 12, 32).

Η απιστία μεταξύ των λαών έλαβε ανησυχητικές διαστάσεις και το φως του Χριστού επισκιάστηκε από το σκοτεινό νέφος της αθεΐας. Σήμερα πιο συχνά από ποτέ ενθυμούμαστε το φοβερό λόγο του Χριστού:

«Πλην ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λκ. 18, 8).

 Να μην απελπιζόμαστε όμως, επειδή Εκείνος, λέγοντας για τα σημεία της δευτέρας παρουσίας του, είπε:

«Αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφάλας υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υ­μών» (Λκ. 21, 28).

 Να είναι, λοιπόν, η ζωή σας τέτοια ώστε την φοβερή ημέρα της Κρίσεως να μπορέσουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας και όχι να το σκύψουμε βαθειά απελπισμένοι. Αμήν.
1956

Απολυτίκιον.

Μετεμορφώθης εν τω Όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου. Φωτοδότα, δόξα σοι.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ (2) π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

῾Σέ τήν ἁγνήν, σέ τήν Παρθένον καί ἄσπιλον, μόνην φέρω τεῖχος ἀπροσμάχητον, καταφυγήν, σκέπην κραταιάν, ὅπλον σωτηρίας᾽.

(᾽Εσένα, Παναγία, πού εἶσαι ἡ ἁγνή, ἡ Παρθένος καί ἄσπιλη, ᾽Εσένα μόνη ἔχω σάν ἀπροσμάχητο τεῖχος, καταφυγή, δυνατή σκέπη, ὅπλο σωτηρίας).

῾Ο ὑμνογράφος δέν παύει νά μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ Παναγία πρός τήν ὁποία ἀπευθυνόμαστε παρακλητικά δέν εἶναι μία ἁπλή γυναίκα, ὑποκείμενη συνεπῶς στά ἀνθρώπινα πάθη, ἀλλά οὔτε αὐτή πού χαρακτηρίζεται ἀπό κάποιες ἀρετές, ἔστω καί σπουδαῖες, ὅπως τῆς ἁγνότητας καί τῆς παρθενίας. Οἱ ἀρετές γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι πράγμα ἀσφαλῶς σημαντικό, ἀλλά μπορεῖ νά λειτουργοῦν καί ἀρνητικά γιά τήν πνευματική του ζωή, ὅταν αὐτονομοῦνται ἀπό τόν Θεό καί θεωροῦνται καρπός τοῦ προσωπικοῦ ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου. Σέ μία τέτοια περίπτωση ὁδηγοῦν αὐτόν σέ ὑπερηφάνεια καί καύχηση, συνεπῶς ἀντί νά τόν προάγουν τόν καταβαραθρώνουν. Μή λησμονοῦμε ὅτι οἱ πέντε κοπέλες τῆς παραβολῆς τῶν δέκα παρθένων εἶχαν τήν ἀρετή τῆς παρθενίας, ἀλλά ἔμειναν ἐκτός νυμφῶνος Χριστοῦ.

Ἡ Παναγία κατά τόν βασιλιά Θεόδωρο Λάσκαρι τόν Δούκα, ἐκφραστή τοῦ ἤθους τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου τῆς ᾽Εκκλησίας, ἀποτελεῖ τήν ἐνσάρκωση τῶν ἀρετῶν, πού σημαίνει ὅτι εἶναι ἡ ἁγνή, ἡ Παρθένος, ἡ ἄσπιλος, ἡ Μόνη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Κι αὐτό γιατί Κύριος ὁ Θεός λόγω τῆς φυσικῆς ἀγαθότητάς της ἀλλά καί τῆς θελήσεώς της νά ὑπακούει στό ἅγιο θέλημά Του τήν κατέστησε δικό Του κατοικητήριο, πού θά πεῖ ὅτι οἱ ἀρετές της ἀποτελοῦσαν ἔκχυση τοῦ δικοῦ Του Πνεύματος καί τοῦ δικοῦ Του φωτός μέσα στόν κόσμο. Στό πρόσωπο μέ ἄλλα λόγια τῆς Παναγίας μας ψαύει κανείς ὁρατά καί ἀνάγλυφα τήν ἴδια τήν χάρη καί τήν δόξα τοῦ Οὐρανοῦ.

῾Η Παναγία λοιπόν γίνεται γιά τόν παραπάνω λόγο, μᾶς λέει ὁ ὑμνογράφος, ἡ καταφυγή μας, τό τεῖχος τό ἀπόρθητο, ἡ δυνατή σκέπη μας, κυρίως στίς ὧρες ἐκεῖνες πού ὄχι ἁπλῶς μᾶς συναντοῦν κάποιες θλίψεις καί συμφορές στήν ζωή μας, ἀλλά μᾶς ἔρχονται μέ τόν τρόπο πού ἐπιτίθεται μιά ξαφνική καταιγίδα τόν ἄνθρωπο, ἀπό τήν ὁποία δέν μπορεῖ νά προφυλαχτεῖ, ἤ ὅταν σέ μιά μεγάλη τρικυμία ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νά καταποντίζεται. Τότε λοιπόν πού φτάνουμε σέ ὁριακά ἐπίπεδα καί ἡ ἀγωνία καταλαμβάνει τήν ψυχή καί τό σῶμα μας ἐνόψει ἑνός ἐπικείμενου θανάτου χωρίς νά ὑπάρχει δυνατότητα διαφυγῆς, ἐκείνη μόνη πού μπορεῖ νά μᾶς σώσει εἶναι ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας. Σάν τό μικρό παιδί πού μπροστά σέ κάτι πού τό φοβίζει βρίσκει καταφύγιο στήν ἀγκαλιά τῆς μάνας του.

῾Ο ὑμνογράφος ὅμως μᾶς δίνει καί μία ἄλλη διάσταση γιά τήν Παναγία. ῎Οχι μόνο εἶναι ἡ καταφυγή καί ἡ σκέπη μας, ἀλλά γίνεται καί τό ὅπλο τῆς σωτηρίας μας. Μᾶς τό ξαναλέει μάλιστα καί στήν ὠδή ε´, στό τροπάριο τῶν χαιρετισμῶν τῆς Παράκλησης: ῾χαῖρε, ὅπλον καί τεῖχον ἀπόρθητον᾽. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Παναγία γίνεται καί ἡ ἄμυνά μας καί ἡ ἐπίθεσή μας. Μᾶς δέχεται φοβισμένους καί ἀπορημένους ἀπό ὅλα καί μᾶς ἀλλάζει τήν φορά, ὥστε νά σταθοῦμε μέ γενναιότητα καί ῾ἐπιθετικά᾽ ἀπέναντι στόν κόσμο. Γιατί; Διότι μᾶς παραπέμπει στόν Κύριο καί Θεό της, ὁπότε ἐν Αὐτῷ καί δι᾽ Αὐτοῦ νά ἀντιμετωπίζουμε τόν κόσμο μέ τήν δύναμη ᾽Εκείνου πού εἶναι ὁ παντοδύναμος. Κι ὅταν λέμε κόσμο ἐννοοῦμε καί τά πάθη μας καί τά ἁμαρτωλά στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί τόν Πονηρό διάβολο. ῎Ετσι τά κλαυθμηρίσματα τῶν παρακλήσεών μας στήν Παναγία γίνονται μετά τήν καταφυγή μας σ᾽ αὐτήν βρυχηθμοί λιονταριοῦ. Ἡ ἀδυναμία μας μεταποιεῖται σέ παντοδυναμία.

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Γιατί αλλάζει το όνομά του κάποιος όταν γίνεται μοναχός; (Αγ. Νεκταρίου)

πίνακας: A Monk (Aleksandr Kosnichyov, 2006)

Στους οσιότατους μοναχούς που υπόσχονται να ζουν ενάρετη ζωή επικράτησε η αλλαγή του ονόματός τους. Αυτό γίνεται για δύο σπουδαιότατους λόγους. Πρώτος λόγος είναι η απάρνηση ολοκληρωτικά της προηγούμενης ζωής και η συνεχής ενθύμηση της μεταβολής της, και δεύτερον, για να έχουμε παράδειγμα τον άγιο στην πορεία της ζωής μας, του οποίου φέρουμε το όνομα.

Η αλλαγή του ονόματος, μας βοηθά να ξεχνούμε το παρελθόν και συνεχώς υπενθυμίζει την μεταβολή που έγινε σ’ αυτόν που άλλαξε τον τρόπο της ζωής του και τις ανειλημμένες υποχρεώσεις, που οφείλει να εκπληρώνει με πολλή αγάπη και προθυμία. Το όνομα είναι τόσο πολύ συνδεδεμένο με το πρόσωπο, ώστε να μη μπορούμε να ξεχωρίσουμε την προσωπικότητά μας από αυτό. Γι’ αυτό και η ενθύμηση του ενός φέρνει στην μνήμη το άλλο και η αναφορά στο ένα γίνεται ταυτόχρονα και προς το άλλο. Εφόσον έχουμε το παλιό όνομα υπάρχει αναπόσπαστη η μνήμη του παλαιού ανθρώπου, αντίθετα όταν ακούμε το νέο όνομα υπάρχει μνήμη του νέου ανθρώπου.

Επικράτησε να γίνεται η αλλαγή του ονόματος, για την ηθική δύναμη που έχει. Η αλλαγή όμως χάνει τη δύναμή της, όταν η θέλησή μας αδρανεί να εκτελεί και να εφαρμόζει τις υποσχέσεις, που υπενθυμίζει το νέο όνομα στους μοναχούς. Αυτό δε συμβαίνει, διότι ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος και αγαπούν περισσότερο αυτόν από τον νέο, γι’ αυτό και αδιαφορούν στις συνεχείς υπομνήσεις που γίνονται σ’ αυτούς όταν τους καλούν με το νέο όνομα. Η αδιαφορία αυτή προς τις υποχρεώσεις, τις οποίες υπενθυμίζει στους μοναχούς το όνομα, μαρτυρεί την ύπαρξη ενός άλλου κακού, την αθέτηση της φωνής της συνειδήσεως. Διότι σε κάθε αθέτηση του καθήκοντος της νέας ζωής, που υπενθυμίζει πάντοτε το νέο όνομα, η συνείδηση επαναστατεί και διαμαρτύρεται, αλλά δεν εισακούεται, διότι κυριαρχεί ο παλαιός άνθρωπος, ο οποίος περιφρονεί τις αξιώσεις του νέου ανθρώπου, που εκφράζονται από τη φωνή της συνειδήσεως. 

Η περιφρόνηση αυτή φθάνει μέχρι τέτοιο σημείο, ώστε και να αποδοκιμάζει τη φωνή της συνειδήσεως, ότι αξιώνει ανόητα και παράλογα, και στο τέλος της επιβάλλει τη σιωπή. Η κατάσταση αυτή μοιάζει με την πώρωση της συνειδήσεως. Ο δε μοναχός που περιφρόνησε τη φωνή για την τήρηση των υποχρεώσεών του, αυτός έπαθε, ό,τι υποφέρουν όσοι έχουν πώρωση συνειδήσεως και αλλοίμονο σ’ αυτόν. Αυτός θα κατακριθεί, διότι δεν έζησε κατά Θεόν, και έβαλε το εγώ του και τη δική του γνώση πάνω από τη γνώση των Οσίων Πατέρων, και διότι δεν έκανε καλή προσφορά.

Πρόσφεραν στον Θεό θυσίες οι αδελφοί Κάιν και Άβελ, αλλά ο Κάιν δεν έκανε καλή προσφορά και αποδοκιμάστηκε από τον Θεό. Πρόσφερε ο Οζίας θυμίαμα στο Θεό με χρυσό θυμιατήριο, αλλά κατακρίθηκε, γιατί δεν έκανε καλή προσφορά. Και ο Σαούλ πρόσφερε θυσίες στο Θεό αλλά κατακρίθηκε και αποδοκιμάστηκε αυτός και ο οίκος του, γιατί δεν έκανε καλή προσφορά. Πρόσφεραν και οι Ιουδαίοι θυσίες, αλλά ο Θεός τις αποδοκίμασε και έλεγε «μισεί αυτάς η ψυχή μου»· ώστε δεν είναι αρκετό για να ευαρεστήσει κάποιος το Θεό να προσφέρει μόνο θυσίες, δώρα και προσευχές, αλλά να κάνει καλή προσφορά δηλαδή να έχει συναίσθηση της ατέλειας και της αναξιότητάς του. Αλλά για -να υπάρχει τέτοια συναίσθηση απαιτείται τέλεια αυταπάρνηση και υποταγή στις εντολές του Θεού, και ταπείνωση και αδιάλειπτη πνευματική εργασία.

Εάν λοιπόν μόνον έτσι προσφέρουμε επάξια θυσίες στο Θεό, πρώτη δε και μέγιστη θυσία του προσφέρουμε την καρδιά μας, πώς η θυσία και η προσφορά μας θα γίνουν ευπρόσδεκτες στον Θεό, όταν δεν είμαστε άξιοι να προσφέρουμε θυσία ευάρεστη, ούτε τα προσφερόμενα είναι ως προσφορά άξια για τον Θεό; Γι’ αυτό μην επαναπαυόμαστε στις δεήσεις και προσφορές μας, εάν προηγουμένως δεν φροντίσουμε με πολλή επιμέλεια να κάνουμε τους εαυτούς μας άξιους πιστούς και τις θυσίες μας ευπρόσδεκτες στο Θεό. Γι’ αυτό βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη όσοι νομίζουν ότι κάθε λατρεία και θυσία είναι ευάρεστες στο Θεό.

Λατρεία ευάρεστη και θυσία ευπρόσδεκτη στο Θεό είναι «πνεύμα συντετριμμένο και καρδία συντετριμμένη», και όχι πνεύμα υπερήφανο και αλαζονικό και καρδία άτεγκτη και εμπαθής.

Αυτά λοιπόν επιζητεί η αλλαγή του ονόματος κατά πρώτο λόγο. Κατά δε τον δεύτερο λόγο επιζητεί την υποχρέωση να έχει υπόδειγμα αρετής και τελειότητας τον βίο και το πολίτευμα του αγίου, του οποίου το όνομα φέρουμε, και σ’ όλη μας τη ζωή να αγωνιζόμαστε για να γίνουμε τέλειοι ακολουθώντας το παράδειγμά του. Το υπόδειγμα της αρετής του αγίου ενισχύει πάρα πολύ τον αγωνιζόμενο. Απ’ αυτό διδάσκεται, να ταπεινώνεται ακόμα και εάν κατάγεται από βασιλική οικογένεια· μαθαίνει να υπομένει και εάν τα δεινά είναι αφόρητα· μαθαίνει ν’ αγαπά και αυτούς που τον μισούν· μαθαίνει να τιμά και αυτούς που τον προσβάλουν· μαθαίνει να ζει υπέρ των αδελφών και ν’ αποθνήσκει υπέρ του νόμου του Θεού και των θείων εντολών του· μαθαίνει να αγαπά την έσχατη θέση και χαίρεται στην αφάνεια. Και τί δεν μαθαίνει; Εάν απαριθμήσω ένα-ένα όσα μαθαίνουμε από το παράδειγμα τον αγίων, δεν θα με φθάσει ούτε ο χρόνος, ούτε το χαρτί για να τα αναφέρω.

Πηγή: Αγ. Νεκταρίου, «35 Ποιμαντικές επιστολές», σ. 87-91, εκδ.Υπακοή (pemptousia.gr) 
Αέναη επΑνάσταση