Κυριακή των Βαΐων «Εὐλογηµένος ὁ ερχόµενος ἐν ὀνόµατι Κυρίου» π.Χρίστος Πιτυρίνης

«Εὐλογηµένος ὁ ερχόµενος ἐν ὀνόµατι Κυρίου» Σήμερα Κυριακή των Βαΐων, παίρνουμε τα βάγια στα χέρια μας και εορτάζουμε την ένδοξη και θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Έχουμε όμως κατανοήσει τί είναι και τί έκανε για εμάς ο Χριστός; Γιατί η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί το εγκόσμιο τέλος και την κορύφωση του έργου Του, του σωτηρίου έργου Του για εμάς; Ο Χριστός πορεύεται προς το θάνατο, θυσιάζοντας τον εαυτό Του και χύνοντας το πανάγιο αίμα Του. Βιώνοντας αυτή την πραγματικότητα, αναλογιζόμαστε τί θα μπορούσε να κάνει περισσότερο για εμάς απ’ αυτή τη θυσία; Τί άλλο τρόπο θα εύρισκε, για να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είναι η σωτηρία μας; Γιατί ο Χριστός είναι ο σωτήρας μας και ο λυτρωτής μας. Αυτός που έδωσε ολόκληρη την ύπαρξή Του για τον άνθρωπο. Θα ήταν λοιπόν τουλάχιστον επιπόλαιο και χαζό να αφήσουμε όλη αυτή τη θυσία να πάει χαμένη. Μιλώντας για το δικό Του Σώμα, δηλαδή για την ύπαρξή Του, εννοούμε τη θεία Ευχαριστία, όπου εκτελείται το μυστήριο της μεγάλης δωρεάς Του και καλεί όλους μας να μετέχουμε. Είναι η θεία κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του, και παρέχεται για συγχώρηση των αμαρτιών και για την αιώνια ζωή. Έτσι, καθώς αρχίζει η Mεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Χριστού, καλούμαστε να πορευτούμε μαζί Του με καθαρότητα και ετοιμότητα. Και αυτή είναι η ιερά εξομολόγηση, δηλαδή η απεμπλοκή του εαυτού μας από ότι κακό και αισχρό υπάρχει μέσα μας. Μόνο έτσι καθαροί και έτοιμοι μπορούμε να συμπορευτούμε μαζί Του στο Πάθος και να έχουμε κοινωνία Αναστάσιμη. Διαφορετικά θα μοιάζουμε με τον Ιούδα και τους άρχοντες του Ισραήλ και θα ξαναπροδίδουμε και θα ξανασταυρώνουμε τον Χριστό. Όλοι αυτοί, που έτσι πορεύονται, «είναι τάχα στην Εκκλησία αυτές τις ημέρες, αλλά δεν είναι με τον Χριστό». Μπορεί να κάνουν το σταυρό τους, όπως τον κάνουν, αλλά δεν καταλαβαίνουν το νόημα της Σταυρώσεως. Ανάβουν κεριά, αναστάσιμα μεγάλα και φανταχτερά, αλλά τίποτε μέσα τους δεν φωτίζει· μένουν στο σκοτάδι και στην καταχνιά της δικής τους ζωής. Ακόμη ετοιμάζουν πλούσια τραπέζια και κάθονται να γευτούν τα αγαθά του Θεού και δεν αισθάνονται την ανάγκη να μετέχουν στο δικό Του τραπέζι, τη θεία Κοινωνία. Μπορεί να κρατούν βάγια στο χέρι σήμερα και να φωνάζουν το «ὡσαννά!» αλλά αύριο δεν θα διστάσουν να ταυτιστούν με τους άλλους και να φωνάξουν και εκείνοι το «σταυρωθήτω!». «Μπορεί βέβαια να μην το πούνε στο Χριστό, αλλά θα το πουν στον αδελφό τους, όπου γι’ αυτόν πέθανε ο Χριστός». Γι’ αυτό, ξεκινώντας την Αγία και Mεγάλη Εβδομάδα, οφείλουμε να συμφιλιωθούμε πρώτα με τον εαυτόν μας και ύστερα με όλους τους αδελφούς μας όποιοι και αν είναι αυτοί. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να σηκώσουμε το σταυρό του Χριστού. Ας διώξουμε τη σκοτεινιά που φωλιάζει μέσα μας, για να μπορεί να λάμψει το φως της Αναστάσεως μέσα στις καρδιές μας. Να ξεκουράσουμε τον εαυτό μας με τη συγχώρηση, στο ιερό μυστήριο της εξομολόγησης, για να γευτούμε την προσφορά του Αναστάντος Χριστού. Αγαπητοί μου αδελφοί, τη Mεγάλη Εβδομάδα όλοι μας πρέπει να είμαστε θλιμμένοι. Τα μάτια μας να γεμίζουν δάκρυα και τα χείλη μας να ψελλίζουν τους ύμνους της Εκκλησίας. Κάτω από το Σταυρό πλακώνεται η ψυχή μας και κλαίμε. Κλαίμε για τα πάθη του Χριστού· για τον πόνο Του· για τις κακουχίες Του. Και θλιβόμαστε για το ανθρώπινο έγκλημα... Όμως, αντί να κλαίμε για το Χριστό, ας κλάψουμε «για μας και για τις αμαρτίες μας· για εκείνες άλλωστε ο Χριστός ανέβηκε στο Σταυρό!». Κρατώντας τα βάγια στο χέρι, να ανοίξουμε τις καρδιές μας και ας πούμε στο Χριστό, που έρχεται να πάθει και να αναστηθεί για μας. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Έξη ήµέρες πρίν από το Πάσχα µας λένε οι Ιεροί Ευαγγελιστές, ότι Χριστός βρισκόταν στήν Βηθανία, εκεί όπου είχε άναστήσει έκ νεκρων τόν φίλο του, τον Λαζαρο. Όταν ο κόσµος έµαθε τον ερχοµό του Χριστού στη Βηθανία, στο σπίτι τού Λαζά­ρου, της Μάρθας και της Μαρίας, ετρεξαν νά Τόν συναντήσουν καί συγχρόνως να δουν και τον αναστηµένο φίλο Του, Την άλλη ηµέρα ο Κύριος σκόπευε να µπη στα Ιερο­σόλυµα. Όταν το πληροφορήθηκαν αυτό τα πλήθη, τού Λαού, που είχαν συγκεντρωθεί στην Αγία Πόλι, βγήκαν εξω, έκοψαν βαΐα φοινίκων, τα ανέµιζαν θριαµβευτικά στον αέ­ρα, έστρωναν στη γη τα ρούχα τους και φώναζαν µέ ενα άσυγκράτητο ένθουσιασµό: «Ὤσσανα, εὐλογηµένος ὁ ἐρχόµενος ἐν ὀνόµατι Κυρίου, ὅ Βασιλεύς τοῦ Ἴσραηλ». Και ο Ίησούς, µαζί µέ τούς µαθητές Του, καθι­σµένος σε ενα γαϊδουράκι, ερχόταν στην Ιερουσαλήµ, για να βασιλεύση αιω­νίως µε την πνευµατική Του Βασιλεία, στο νέο Ισραήλ, στην Εκκλησία Του. Πέρασε καιρός για να καταλάβουν οι µαθητές Του, ότι και την θριαµβευτική αυτή είσοδο του Κυρίου την είχε προαναγγείλει ο Προ­φήτης µε αυτά τα λόγια: «µή φοβοῦ θύγατερ Σιῶν, ἰδού ὁ Βασιλεύς σου ἔρχεται καθήµενος ἐπί πῶλον ὄνου». Αυτή η πάνδηµη πρoϋπάντηση του Κυ­ρίου στα Ιεροσόλυµα, µε τα κλαδιά των φοι­νίκων και τα «Ὠσσανά», ήταν µία προεικόνι­ση της νίκης του Θεανθρώπου και της Ανα­στάσεως. Έτσι υποδέχθηκαν οι Εβραίοι, αγαπητοί µου αδελφοί, το Χριστό έξη ηµέρες πρίν από το Πάσχα. Εµείς όμως πώς θα Τον υποδεχθούµε; Ας κάνουµε φέτος µια καλύτε­ρη υποδοχή, αξιώτερη, πιό πνευµατική. Τώρα, που περιµένουµε τον Νικητή του θανάτο να µπει στα Ίε­ροσόλυµα του καθενός µας, να μπεί στην ψυχή µας µε τά άχραντα µυστήρια, να πετάξουµε τα παλιά ρούχα των αµαρτιών µας µε µία ειλικρινή µετάνοια. Να αποβάλουμε από μέσα μας κάθε παλιά συνήθεια του παλαιού ανθρώπου «σύν ταῖς πράξεσι καί ταῖς ἐπιθυµίαις». Και µε µία ολοκληρωτική αλλαγή της ζωής µας να πά­ρουµε στα χέρια µας τά βάγια της νίκης, τις αειθαλείς πνευµατικές αρετές, µε τις οποίες θα αγωνιστούμε για να νικήσουµε τους τρείς µεγάλους εχθρούς µας: Την σάρκα, τον κόσµο και τον διάβολο. Και έπειτα µε άρρητη χαρά και αγαλλίαση να πλησιάσουµε την Αγία Τράπεζα του Άρτου της Ζωής, λέγοντας, µαζί µέ τούς ανυµνουν­τας παίδες το «ὠσσανά, εὐλογηµένος ὁ ἐρχόµενος ἐν ὀνόµατι Κυρίου». Αγαπητοί μου αδελφοί ας τρέξουμε όλοι να υποδεχθούµε τον Χριστό μας τις άγιες αυτές ηµέρες της Μεγάλης Εβδοµάδος, πηγαίνον­τας κάθε µέρα στον ιερό Ναό για να παρα­κολουθήσουµε τις ιερές ακολουθίες των Αγίων Πα­θών. Εδώ θα ήθελά όλοι μας να προσέξουμε. Δεν καλό για την ψυχή μας και δεν πρέπει αγαπητοί μου αδελφοί να φύγουµε από την Θεία Λειτουργία τής Άναστάσεως. Είναι, πολύ µεγάλη περιφρόνη­σις και κακή συνήθεια με το που ακούμε το πρώτο Χριστός ανέστη να φεύγουμε από την εκκλησία. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτή η κακή συνήθεια που είναι και αχαριστία και αγένεια πρός τόν Σωτήρα µας. Είναι καλύτερο και προτιμότερο να μην έρθουμε καθόλου, παρά να αφήσουμε την θεία λειτουργία και να φύγουμε χωρίς να υπάρχει σημαντικός λόγος λίγη υπομονή χρειάζετε. Ας υποδεχθούµε λοιπόν τον Κύριο µέ την χαρ­µολύπη, που είχαν και οι άγιοι Πατέρες µας. Με τον πόνο και την λύπη για τα βάσανα πού φορτώθηκε καί γιά τίς άµαρτίες µας, πού σήκωσε έπάνω Του ό Άµνός του Θεού. Καί µέ χαρά γιά τήν σωτηρία µας τήν υίοθεσία τήν συµφιλίωσι καί τήν θεο­ποίησή µας, ας προσπαθήσουµε να συγκεν­τρώσουµε το νου και την καρδιά στα ευαγ­γέλια καί στους ύµνους των ηµερών αυτών, να µπούµε στο µυστικό τους βάθος και να τα κάνουµε προσωπικό µας βίωµα. Η καρδιά µας θα νιώση την επίσκεψι της Χάριτος, όταν συνειδητά Του πούµε καθένας µας: Χριστέ µου, «Χθές συνεθαπτόµην σοί, Χριστέ, συνεγείροµαι σήµερον ἀναστάντι σοί συνεσταυρούµην σoι χθές, αὐτός µἐ συνδόξασον, Σωτήρ, ἐν τή Βασιλεία Σου». Και τέλος να παρακολουθήσουµε όλοι μας µέ ευλάβεια τις ιερές ακολουθίες αυτών των άγιων ημερών και όχι µε κουβεντολόϊ. Να τις παρα­κoλoυθήσoυµε µέ προσοχή και προσευχή πρός την «Ζωήν εν Τάφω» Είναι καλό και ωραίο να ζητήσουµε από τον ιερέα να μας προσφέρει και το σταυρό των βαΐων σήμερα αλλά και λoυλoύδια από τον Επιτάφιο και όχι να τα αρ­πάξουµε µόνοι µας, δημιουργώντας θόρυβο και αταξία. Έτσι θά έχουµε την ευλογία του «ὑπέρ ἠµῶν παθόντος καί ταφῆ δοθέντος Σωτῆρος ἠµῶν Χριστού». Αμήν

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ,«Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ωσαννά εν τοις υψίστοις».του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου κ.κ. Παισίου

Αγαπητοί μου  αδελφοί,
Η σημερινή εορτή της βασιλικής του Χριστού εισόδου στην επίγειο Ιερουσαλήμ, που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, φανερώνει την διάρκεια αυτής της μεγάλης εορτής και είναι μία και η αυτή, διότι ο Κύριος των κυριευόντων και  Βασιλεύς των βασιλευόντων είναι χθές και σήμερα ο αυτός και στους αιώνας.
Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να καταργήσει πρώτα την εξουσία της ανομίας, της αδικίας, και να ελευθερώσει το ανθρώπινο γένος από την δουλεία και την τυραννία του Διαβόλου και να  προπαρασκευάσει την μέλλουσα βασιλεία Αυτού διά της δικαιοσύνης και της αληθείας.
Η σημερινή θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στην επίγειο Ιερουσαλήμ είναι  προπαρασκευαστική, είναι τύπος και εικόνα και προτύπωση της μελλούσης του Χριστού βασιλείας στην πνευματική Ιερουσαλήμ, στην άνω Ιερουσαλήμ και θα έλθει ο  Κύριος τότε, όχι καθήμενος  επί πώλου όνου πραΰς και σώζων, αλλά επί θρόνου δόξης ως κριτής δίκαιος.
Και τότε οι μεν εχθροί αυτού, οι άπιστοι, οι άνομοι, που δεν θέλησαν να αναγνωρίσουν αυτόν ως  Βασιλέα και Σωτήρα, καθώς και όλοι οι διώκτες της πίστης, θα καταδικαστούν σε αιώνια τιμωρία, οι δε δίκαιοι θα κληρονομήσουν την αιωνία  μακαριότητα, την αιώνιο βασιλεία.
Εκείνος ήλθεν, αυτεπάγγελτος, εξʼ ουρανού, από άπειρο προς τον πεπτωκότα άνθρωπο αγάπη δια  να συνδιαλλαγεί μετʼ αυτού και να τον οδηγήσει ξανά στην αιώνιο βασιλεία, στη βασιλεία  του  Θεού, που δεν είναι «βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και άσκησις και αγιασμώ».
Και ο άνθρωπος της τότε εποχής, αλλά της σημερινής εποχής αντί να ακούσει τον λόγο του  Κυρίου και να αποβάλει τον παλαιό άνθρωπο το φθειρόμενο από την  απάτη και την επιθυμία του Διαβόλου και να σωθεί, του ανταπέδωκε «του μάννα χολή, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπάν με σταυρό με προσηλώσατε».
Αυτή είναι η έννοια, η αιτία και ο σκοπός της σημερινής εορτής, που απʼ άκρο έως άκρο της οικουμένης εορτάζει η επί γής στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία, και εμείς οι πιστοί σείοντες  σήμερα, αυτή την αγία ημέρα, τα βαΐα των φοινίκων, ως εκείνοι οι παίδες, αναφωνούμε το: «Ωσαννά τω Υιώ Δαβίδ, ευλογημένος ο ερχόμενος ο βασιλεύς του νέου Ισραήλ».
Διαρκώς, άρα, εισέρχεται ο Κύριος στη νέα Ιερουσαλήμ, που είναι η Εκκλησία αυτού και εισέρχεται πραΰς και σώζων, για  να απαλλάξει τον άνθρωπο από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο και να αναδείξει όσους τον δέχθηκαν και τον πίστεψαν άξιους πολίτες της ουρανίου  βασιλείας του. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετʼ αυτού και αυτός μετʼ εμού».
Η ζωή του ανθρώπου εδώ στη γή είναι προετοιμασία και προπαρασκευή για την μέλλουσα ζωή, και  επομένως ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται και να πράττει έργα αρετής, έργα αγάπης, έργα δικαιοσύνης, έργα ευάρεστα στον Θεό.
Επομένως, κάθε ημέρα και ώρα που περνά είναι πολύτιμος για κάθε έναν άνθρωπο, και τούτο γιατί, εάν κάνει κανείς καλή χρήση του χρόνου και εργάζεται και πράττει το αγαθό, τότε γίνεται κληρονόμος της  αιωνίου βασιλείας.
Εάν όμως ο άνθρωπος κάνει κακή χρήση του χρόνου και εργάζεται και διαπράττει το κακό αντί του καλού, τότε ζημιώνεται, γιατί χάνει την βασιλεία των ουρανών και πίπτει στην απώλεια και θα θλίβεται στα δεινά της αιωνίου κολάσεως.
Ανάγκη, λοιπόν, για τον άνθρωπο της κάθε εποχής είναι, προκειμένου η ψυχή του να βρεί ανάπαψη, αγαλλίαση και σωτηρία στην άνω Ιερουσαλήμ, να αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό, να αγωνίζεται πνευματικά, και μάλιστα, να βιάζει τον εαυτό του μήπως έλθει αιφνίδιος ο θάνατος και τότε θα μείνει έξω του νυμφώνα του Χριστού.
Βία για τον άνθρωπο νοείται η πνευματική αυτού εργασία, η οποία είναι διπλή, εσωτερική  και εξωτερική, γιατί διπλά είναι τα εμπόδια που κωλύουν τον άνθρωπο να εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών· πρώτα τα εσωτερικά πάθη και οι κακίες και οι επιθυμίες του κόσμου τούτου και οι οποίες είναι πολλές και διάφορες και δεύτερο τα εξωτερικά εμπόδια πού προέρχονται από τις ψευδείς διδασκαλίες, θεωρίες και πράξεις εκείνων που δεν πιστεύουν ότι ο Ιησούς είναι ο σωτήρας  του κόσμου.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Εάν θέλουμε την σωτηρία της ψυχής μας και επιθυμούμε να κληρονομήσουμε την Άνω  Ιερουσαλήμ, την βασιλεία των ουρανών, οφείλουμε  μετά πολλής προθυμίας και αγάπης να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας με καλά έργα και ενάρετες πράξεις, να καθαρίσουμε και να αγιάσουμε  την ταλαιπωρημένη ψυχή μας με ειλικρινή μετάνοια και καθαρή εξομολόγηση, και τότε με καθαρή ψυχή να προσέλθουμε μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης να κοινωνήσουμε  των αχράντων μυστηρίων.
Τότε όντως θα εισέλθει ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων και στην δική μας Ιερουσαλήμ, δια να μας φωτίσει με το ανέσπερο φώς της θεϊκής Του αγάπης.
Στέκεται και κρούει και σε εμάς την θύρα της ψυχής μας το Εσφαγμένο αρνίο της Αποκαλύψεως,  ας ακούσουμε την φωνή του και ας του ανοίξουμε να εισέλθει μέσα μας, για να ενωθούμε με Αυτόν και να γίνουμε σύσσωμοι και σύναιμοι Αυτού αξίως. « Άρτον ουράνιον και ποτήριον ζωής γεύσαστε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος».
Αδελφοί μου
Αυτές τις άγιες ημέρες που έρχονται ας δείξουμε κι εμείς προς τον Ερχόμενο Κύριο ότι είμαστε αληθινοί χριστιανοί με την πίστη μας, με την ευλάβειά μας, με έργα αγάπης, φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης προς τους ενδεείς αδελφούς μας, διότι αυτά ζητά και από εμάς ο χθές και σήμερα και  στους αιώνας, «ο επί πώλου όνου καθεσθήναι καταδεξάμενος Κύριος, των κυριευόντων και Βασιλεύς των βασιλευόντων».
Ας ταπεινωθούμε και ας πλύνουμε και εμείς, αδελφοί μου, τα πόδια του Κυρίου με τα δάκρυα της  μετανοίας μας, ως η Μαρία, δια του πολυτίμου μύρου και ας ποιήσουμε και εμείς δείπνο, ως ο λεπρός Σίμων, δίνοντας ελεημοσύνη προς τους πτωχούς και τούτο διότι, όπως λέγει ο Κύριος, «η ελεημοσύνη» καλύπτει πλήθος αμαρτιών.
Αυτά πάντα πράττοντες και ποιούντες θα γίνουμε και εμείς άξιοι πολίτες της άνω Ιερουσαλήμ, της βασιλείας των ουρανών ψάλλοντες  και λέγοντες με αγαλλίαση ψυχής: «ευλογημένος ο ερχόμενος ο βασιλεύς του Ισραήλ».
ΑΜΗΝ. 
Ο. Λ. Κ. Α. Π.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

(Ἰω. 12, 1-18)

Πλησιάζει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, γιὰ τόν Λυτρωτὴ Ἰησοῦ Χριστό ἡ ὥρα τῆς μεγάλης θυσίας. Γιὰ τελευταῖα φόρα φέρνει τά βήματά Του στὴν ἱερὴ πόλη τῆς Ἱερουσαλήμ ὄχι γιὰ νὰ κηρύξη τήν ἀλήθεια, οὔτε γιὰ νὰ προσευχηθῆ στὸ Ναό, ἀλλὰ γιὰ νὰ δεχθῆ τόν σταυρικὸ θάνατο. Ἡ ὑποδοχὴ ποὺ Τοῦ ἐπιφυλάσσουν τά συγκεντρωμένα πλήθη στήν Ἁγία Πόλη εἶναι μεγαλειώδης. Ἕνας λαὸς ὁλόκληρος βρίσκεται σὲ παραλήρημα. Φωνάζει, ἐπευφημεῖ, στρώνει τά ροῦχα του στὸ πέρασμα τοῦ μεγάλου ἐπισκέπτη.

Ἡ ἀρχαία προφητεία τοῦ Ζαχαρία, ἐκπληρώνεται σήμερα: «Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ. Ἰδοὺ ὁ Βασιλεὺς σου ἔρχεταί σοι δίκαιος καὶ σώζων αὐτός, πραϋς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον». Ἡ μεγαλειώδης εἴσοδος τοῦ Κύριου στὰ Ἱεροσόλυμα πραγματοποιεῖται μέ βασιλοπρεπῆ τρόπο. Ἑκατοντάδες ἄνθρωποι φωνάζουν: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ».

Καθὼς διαβάζουμε τή σχετικὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, νοιώθουμε τόν ἴδιο ἐνθουσιασμὸ νὰ μᾶς συνεπαίρνη. Ὅμως ὁ ἐνθουσιασμὸς μας γρήγορα μετατρέπεται σὲ θλίψη. Συνεχίζοντας τήν ἀνάγνωση, διαπιστώνουμε ὅτι πίσω ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τίς θριαμβευτικὲς ἐκδηλώσεις πλανιέται ἡ σκιὰ τῆς προδοσίας καὶ τοῦ Σταυροῦ. Δὲν θὰ περάσουν παρὰ λίγα εἰκοσιτετράωρα καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος λαός, ποὺ σήμερα προκαλεῖ σεισμὸ μέ τά «ὡσαννά», θὰ δόνηση τό Πραιτώριο κραυγάζοντας στὸν Πιλάτο: «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν».

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος». Ὁ ἐρχόμενος εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτὴς καὶ Σωτῆρας τοῦ κόσμου. Αὐτὸν τόν Κύριο Ἰησοῦ μᾶς καλεῖ καὶ πάλι ἡ Ἐκκλησία μας νὰ ὑποδεχθοῦμε, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἐπίγειος βασιλιᾶς καὶ ἡ βασιλεία Του εἶναι τελείως διαφορετικὴ ἀπὸ τίς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες τοῦ κόσμου. «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἐστίν ἐκ του κόσμου τούτου» εἶπε στὸν Πιλάτο. Ἡ βασιλεία Του εἶναι Βασιλεία ἀγάπης, δικαιοσύνης, πνευματικῆς ζωῆς καὶ ἀληθείας. Μέσα σὲ αὐτὴν καλεῖ τούς μαθητές Του, αὐτοὺς δηλαδὴ ποὺ πιστεύουν ὅτι εἶναι ὁ Σωτῆρας τοῦ κόσμου, τούς καλεῖ νὰ τόν ἀναγνωρίσουν Βασιλιᾶ καὶ λυτρωτή, κυβερνήτη καὶ ἀρχηγὸ στὴ ζωὴ τους.

Ἀπὸ σήμερα τό ἀπόγευμα στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς ἀρχίζει ἡ ὑποδοχὴ τοῦ Κυρίου. «Ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται» θὰ ψάλλουμε ὅλοι γεμᾶτοι κατάνυξη. Ὅμως εἶναι ἀνάγκη νὰ ζήσουμε καὶ ἀπόψε καὶ ὅλες τίς ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλη μας τή ζωή τήν παρουσία τοῦ Ἐρχομένου Κύριου. Νὰ

ἐμβαθύνουμε στὸ μυστήριο τοῦ θείου Πάθους, νὰ καταλάβουμε ὅτι ἔρχεται στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ ὑποστῆ τόν θάνατο καὶ νὰ δώση «τήν ψυχὴν Αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν».

Ἐπίσης, θὰ πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι οἱ ἱερὲς ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος δὲν εἶναι οὔτε ἔθιμο, οὔτε ἐξωτερικὸς τύπος. Εἶναι εὐκαιρία ἀνανεώσεως καὶ ἐμβαθύνσεως στὸ θαῦμα τῆς σωτηρίας μας, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μόνο μέ γνήσια πίστη ποὺ ἐκδηλώνεται μέ θυσία, προσφορὰ καὶ δόσιμο τοῦ ἑαυτοῦ μας γιὰ τόν ἄλλον. Εἶναι μαρτυρία μέ τήν παλαιοχριστιανικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου, δηλαδὴ ὁμολογία καὶ μαρτύριο. Σημαίνει δὲ προετοιμασία τῆς ψυχῆς μέ κατάνυξη καὶ συγκίνηση οὐσιαστική, ὅπως ταιριάζει σὲ Ἐκεῖνον ποὺ ἔρχεται πρός τό ἑκούσιο πάθος γιὰ τή σωτηρία μας.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔρχεται στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ ἐκπληρώση τήν ὑπόσχεση τοῦ Πατέρα Του καὶ νά μᾶς χαρίση τή θέωση ποὺ εἶχαν χάσει ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα μέ τήν παρακοὴ καὶ τήν πτώση. Βέβαια, μετὰ τήν ἀνάσταση, ἂν καὶ ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς, εἶναι πάντα κοντὰ μας καὶ παρὼν μέσα στὸν κόσμο, μέ τό Σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία, μέσα στήν ὁποῖα σωζόμαστε.

Μᾶς καλεῖ σὲ συνεχῆ ἐγρήγορση καὶ μετάνοια καὶ αὐτὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς ζωῆς μας: νὰ κερδίσουμε τόν Παράδεισο μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοια, διότι ἡ μετάνοια εἶναι αὐτὴ ποὺ σώζει καὶ ἀνακηρύσσει ἁγίους. «Τά ἄνω φρονεῖτε» προτρέπει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν εἶναι σωστὸ νὰ εἴμαστε προσκολλημένοι σὲ καταστάσεις πού μᾶς κρατοῦν δέσμιους στήν ὕλη καί στά πάθη, τά ὁποία μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τόν προορισμὸ τῆς δημιουργίας.

Ὁ Κύριος σήμερα μπαίνει θριαμβευτικὰ στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀλλὰ γιὰ ἐμᾶς τούς χριστιανοὺς πρέπει νὰ μπῆ στήν ψυχή μας καὶ αὐτὸ πραγματοποιεῖται μόνο ὅταν αὐτὴ εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό τό μῖσος. Τότε μόνο μποροῦμε μέ εἰλικρίνεια νὰ προσέλθουμε καὶ νὰ συμμετάσχουμε στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ μᾶς ἐπισκεφθῆ ἡ θεῖα χάρις. Τότε μόνο ἡ συμμετοχὴ μας στὸ κατ” ἐξοχὴν μυστήριο ποὺ εἶναι ἡ θεία Εὐχαριστία μεταδίδεται ἄξια. Κοινωνοῦμε «ἵνα σχῶμεν τόν Χριστὸν κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν». Κοινωνοῦμε γιὰ νὰ γίνουμε ναὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἡ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὸ ἱερὸ Μυστήριο γίνεται «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον», γιὰ ὅσους κοινωνοῦν ἄξια. Ἀλλὰ γίνεται καὶ κατάκριμα γιὰ ὅσους κοινωνοῦν ἀνάξια.

Εἶναι δυστυχῶς πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ πλησιάζουν τό Ποτήριον τῆς Ζωῆς, ἀσυναίσθητα. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ προσερχόμαστε ἀπροετοίμαστοι, χωρὶς νηστεία καὶ προσευχή,

χωρὶς μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση. Ὁ Χριστὸς ἔρχεται γιὰ νὰ σώση καὶ ὄχι γιὰ νὰ κρίνη τόν κόσμο. Ζητᾶ ἀπὸ ὅλους μας μετάνοια καὶ συντριβὴ καρδίας. Οἱ πραγματικοὶ χριστιανοί, αὐτοὶ ποὺ ἀγωνίζονται πνευματικὰ μέ τή μετάνοια καὶ τήν ἀγάπη, ἀνοίγουν τήν ψυχή τους γιὰ νὰ μπῆ ὁ Λυτρωτὴς καὶ Κύριος.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε μᾶς ἔστειλε τόν Μονογενῆ Του Υἱὸ γιὰ νά μᾶς σώση ἀπό τό κράτος τῆς ἁμαρτίας, χύνοντας τό Πανάγιο Αἷμα Του πάνω στὸ Σταυρό. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ σήμερα καὶ στοὺς αἰῶνες θὰ εἶναι ἀνεξάντλητη γιὰ τόν καθένα μας χωριστὰ καὶ γιὰ τόν κόσμο ὁλόκληρο. Γι” αὐτὸ καὶ ἡ ἐντολὴ Του πρὸς ὅλους μας εἶναι σαφὴς: νὰ ἔχουμε μεταξὺ μας ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι ὁ χρυσοῦς κανόνας τῆς ζωῆς τῶν χριστιανῶν. Ἀγάπη πρὸς ὅλους τούς ἀνθρώπους, τούς ξένους, τούς φτωχούς, τούς ἀδυνάτους, ἀκόμη καὶ πρός τούς ἐχθρούς μας.

Πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες τοῦ Πάσχα, ἀγαπητοί μου. Ὁ Χριστὸς ὅπως ἔρχεται σήμερα στὰ Ἱεροσόλυμα ἔτσι ἔρχεται καὶ στήν καθημερινὴ μας ζωὴ καὶ σημαίνει ὅτι ὁ Θεάνθρωπος αἰῶνες τώρα δὲν ἔπαψε νὰ πάσχει στὸ πρόσωπο τοῦ κατατρεγμένου, τοῦ ἀδικημένου, τοῦ πονεμένου. Κάθε φορὰ ὅπου ἕνας ἄνθρωπος πάσχει ἐξ αἰτίας μας, ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν ἔχουμε ἀγάπη, ὁ Χριστὸς ξανὰ ἀνεβαίνει στὸ Γολγοθᾶ. Εἶναι ὑποκριτικὸ νὰ δακρύζουμε μπροστὰ στὸ Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μένουμε ἀσυγκίνητοι μπροστὰ στὸ σταυρὸ τῶν ἀνθρώπων. Διότι θὰ πρέπει νὰ ξέρουμε ὅτι σταυρώνουμε τόν Χριστὸ κάθε φορὰ ποὺ πληγώνουμε μέ τήν σκληροκαρδία μας τούς ἀδελφούς μας.

Ἡ ὑποδοχὴ ποὺ ἐπιφυλάχθηκε στὸν Κύριο κατὰ τήν εἴσοδο Του στὰ Ἱεροσόλυμα ἦταν πράγματι μεγαλειώδης. Παρ” ὅλα αὐτὰ, ὅμως, ὁ Κύριος δὲν εἶναι εὐχαριστημένος. Ἡ ὑποδοχὴ κινεῖται ἀπὸ ἄλλα ἐλατήρια. Οἱ σύγχρονοι μέ τόν Ἰησοῦ Ἰουδαῖοι εἶχαν παρεξηγήσει τήν ἀποστολὴ Του. Τόν εἶδαν σὰν ὑπηρέτη τῶν ἐθνικιστικῶν τους προσδοκιῶν. Πίστεψαν ὅτι μέ τή βοήθεια Του θὰ πραγματοποιοῦσαν τούς μάταιους πόθους καὶ τίς κοσμικὲς ἐπιθυμίες τους. Τόν εἶδαν σὰν ἐπίγειο ἡγεμόνα, ποὺ θὰ ἀναστήση τή βασιλεία τοῦ Δαυίδ, ποὺ θὰ συντρίψη τόν ζυγὸ τῶν Ρωμαίων. Βέβαια, ὁ Κύριος ἐπανειλημμένως εἶχε ἐξηγήσει ὅτι ἡ βασιλεία Του εἶναι πνευματική, ὅμως οἱ Ἰουδαῖοι ἀπομόνωσαν ἐκεῖνα πού τούς ἄρεσαν περισσότερο. Εἶδαν τήν πρόσφατη ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ποὺ ἐπισφράγιζε μέ τόν πανηγυρικώτερο τρόπο τή σειρὰ τῶν θαυμάτων τοῦ Ἰησοῦ. Πολλοὶ Γαλιλαίοι θυμόταν μέ ρῖγος ἐνθουσιασμοῦ τό ἄλλο μεγάλο θαῦμα στήν ἀκρογιαλιά τῆς Γεννησαρέτ, ὅπου μέ πέντε ἄρτους καὶ δύο ψάρια χόρτασαν πέντε χιλιάδες ἄνδρες. Ἕνας τέτοιος βασιλιᾶς

τούς χρειάζονταν, ὅπου νὰ μπορεῖ νὰ συντηρεῖ μέ τό τίποτα τό λαό.

Ὅμως ὁ Κύριος δὲν ἦλθε στὸν κόσμο γι” αὐτόν τό σκοπό. Ἦλθε γιὰ νὰ ἑνώση τό ἀνθρώπινο μέ τό θεῖο καὶ νά μᾶς ἐπαναφέρη στήν κατάσταση πρὶν ἀπὸ τήν πτώση. Διαφορετικὰ μιλοῦσαν οἱ θεῖες Γραφὲς γιὰ τόν Μεσσία, διαφορετικὰ τό κατάλαβαν οἱ Ἰουδαῖοι. Ἔτσι τήν ἑπομένη, ὅταν βλέπουν ὅτι δὲν ἐκπληρώνονται οἱ προσδοκίες τους, ἡ ὑποδοχὴ γίνεται διωγμός, τά «ὡσαννὰ» γίνονται κραυγὲς καταδίκης.

Αὐτὸ πρέπει κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, νά προσέξουμε μήπως καὶ ὑποδεχόμαστε τόν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴ μας μέ ὑποκρισία καὶ ὅταν πλέον δὲν τόν χρειαζόμαστε, τόν σταυρώνουμε!

Ἡ θριαμβευτικὴ εἴσοδος τοῦ Ἰησοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα, ποὺ σήμερα γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας, προτυπώνει καὶ φανερώνει τόν αἰώνιο θρίαμβο Του. Ἐπίσης, ἡ τιμητικὴ αὐτὴ εἴσοδος ἀποτελεῖ μία προφητικὴ προανάκρουση τοῦ μεγάλου θριάμβου, τόν ὁποῖο θὰ ἐπιτελοῦσε στὸ Γολγοθᾶ, σὲ λίγες μέρες, μέ τή σταυρικὴ Του θυσία καὶ τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση Του. Γι” αὐτὸ καὶ δὲν ἀπέκρουσε τήν πανηγυρικὴ καὶ μεγαλόπρεπη αὐτὴ ὑποδοχή. Ἄφησε νὰ καταφανῆ ἡ ἰδιότητα τοῦ Μεσσία, ποὺ μέ τόση λαχτάρα περίμενε ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα.

Ἀδελφοί μου, ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μεσσίας, εἶναι ὁ αἰώνιος Βασιλέας. Ὁ θρίαμβος Του γιά μᾶς εἶναι χειροπιαστὴ πραγματικότητα. Ἔστησε τήν πνευματικὴ Του Βασιλεία, ποὺ εἶναι Βασιλεία εἰρήνης, χαρᾶς καὶ ἀγάπης. Αὐτὸς θά μᾶς βοηθήση, ἐφ” ὅσον ἀγωνιζόμαστε, ὥστε νὰ βροῦμε τή σωτηρία μας. Γι” αὐτό, ἂς προσευχόμαστε μὲ δύναμη καὶ εἰλικρίνεια, καὶ νὰ ἔχουμε ἀγάπη μεταξὺ μας, γιὰ νὰ δεχθοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, διότι «Ἔρχεται σοι ὁ βασιλεύς, δίκαιος καὶ σώζων, αὐτὸς πραὺς». Ἔτσι ἑνωμένοι ὅλοι μέ καθαρὴ καρδιά, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα, θὰ μπορέσουμε νὰ ψάλλουμε τό «ὡς τὸν βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κυριακή των Βαϊων «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»

Οι προφήτες θριαμβικά το ανήγγειλαν. Ανήγγειλαν γεγονότα που δεν αξιώθηκαν να δουν. Δόξα και τιμή σ’ Αυτόν που έρχεται απεσταλμένος από τον Κύριο, βροντοφωνάζει ο προφήτης. Εμπνευσμένοι προφήτες και διδάσκαλοι του θείου λόγου, περιέγραψαν σχεδόν σαν να έβλεπαν, γεγονότα της ζωής του Ιησού, αυτά που συνέβησαν ύστερα από αιώνες. Ήταν οι προπομποί, αγαπητοί μου αδελφοί. Νοερά και σ’αυτή την θριαμβευτική πορεία παρακολουθούν τον Ιησού, «καθήμενον επί πώλον όνου». Σαν να είναι και αυτοί ανάμεσα στο πλήθος που ζητωκραυγάζει. Παρίστανται και αυτοί που προφήτευσαν αυτή την πορεία. Προφήτευσαν αλλά και δίδαξαν τον λαό του Κυρίου να επανέλθει στην οδό των εντολών του Θεού.

Εκείνοι δεν αξιώθηκαν να συμμετάσχουν θεατές της δοξασμένης εισόδου του Ιησού στα Ιεροσόλυμα.

Οι σύγχρονοι όμως του Χριστού μας, Ιουδαίοι και εθνικοί, έλαβαν μέρος στη μεγαλειώδη πορεία και είσοδο του αναμενόμενου Βασιλιά του Ισραήλ. Κλαδιά από δάφνες έστρωσαν στο δρόμο από όπου θα περνούσε. «Όχλος πολύς» πλημμυρίζει τους δρόμους των Ιεροσολύμων. Οι πολλοί τον περίμεναν σαν επίγειο άρχοντα, σωτήρα από την Ρωμαϊκή δουλεία. Είχε δείξει τη δύναμή Του με πλήθος θαυμάτων και θεραπειών. Ακόμη μόλις χθες ανέστησε τον φίλο του Λάζαρο, που τον βρήκε νεκρό. Έσπευσαν λοιπόν να υποδεχτούν τον βασιλιά του Ισραήλ. ‘Ωστόσο, άλλοι, οι λιγότεροι, έτρεξαν και αυτοί να υποδεχτούν τον Χριστό. Τον είχαν γνωρίσει, Τον είχαν ακούσει. Τον είχαν ακολουθήσει. Πίστεψαν στο λόγο Του που ειρήνευσε την ψυχή τους.  Έσπευσαν να δουν και πάλι τον θείο ελευθερωτή. Ελευθερωτή από την δουλεία της αμαρτίας.

Κάποιοι λοιπόν, πολλοί, αγαπητοί μου αδελφοί, που φωνάζουν σήμερα «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος, εν ονόματι Κυρίου», ίσως αναμειχθούν με το πλήθος που θα κραυγάζει, «άρον, σταύρωσον αυτόν».

Πόσο εύκολα και απερίσκεπτα αλλάζουμε. Πόσο επιπόλαια αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της καθημερινότητας.

Μια άλλη εικόνα αντιθέσεων προβάλλει επίσης στην ευαγγελική περικοπή. Η Μαρία εκδηλώνοντας την αγάπη της προς τον Κύριο, πλένει τα ταλαιπωρημένα πόδια του Ιησού. Καταναλώνει και θυσιάζει το πανάκριβο και εύοσμο μύρο που η μυρωδιά του πλημμύρισε όλο το σπίτι. Και από την άλλη ο Ιούδας, ο Ισκαριώτης, ο ταμίας της αποστολικής συντροφιάς, κόπτεται για τη σπατάλη του πολύτιμου μύρου. Υποκρίνεται ότι ενδιαφέρεται για τους φτωχούς. Σκέφτεται όμως και λογαριάζει πόσα θα μπορούσε να κατακρατήσει για τον εαυτό  πουλώντας το.

Η Μαρία στερείται τα υλικά και προσφέρει λατρευτική θυσία στον Ιησού. Ο Ιούδας όντας κλέπτης και πλεονέκτης, δεν μπόρεσε στα τρία χρόνια που ακολουθεί τον Χριστό, να αλλάξει τον κακό του εαυτό, δεν προσπάθησε να δεχτεί τη διδασκαλία του Χριστού στην πρακτική μορφή της καθημερινής του ζωής. Μένει αμετανόητος. Χάνει πολύτιμες ευκαιρίες αλλαγής, σωτηρίας. Φροντίζει και ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του.

Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων. Προσέξαμε στην περίπτωση του σημερινού ευαγγελίου δυο ακραία. Η Μαρία εκμεταλλεύεται την ευκαιρία της παρουσίας του Χριστού στο σπίτι της, παρακολουθεί τον θείο Διδάσκαλο και δεν διστάζει να θυσιάσει το πολύτιμο για να δείξει την αγάπη της στον Κύριο. Ο Ιούδας, ο αμετανόητος υποκριτής και κλέφτης που δεν άφησε τον εαυτό του να επηρεασθεί από την παρουσία του ίδιου του Θεού, δίπλα του.

Ασφαλώς δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία της Μαρίας να θυσιάσουμε ένα τόσο πολύτιμο μύρο και να πλύνουμε τα πόδια του Χριστού. Έχουμε όμως κάθε μέρα την ευκαιρία, φέροντες ως βαϊα φοινίκων, τις προσευχές μας, να επικοινωνούμε με τον Κύριο. Έχουμε την ευκαιρία με το πολύτιμο μύρο της εξομολόγησης, να καθαρίσουμε την ψυχή από τον βόρβορο της αμαρτίας. Να κάνουμε την ψυχή μας να μοσκομυρίσει όπως το σπίτι της Μαρίας από την οσμή του πολύτιμου μύρου της καθαρότητας. Έχουμε ακόμη την ευλογία, στην καθαρή πλέον ψυχή μας, να δεχτούμε τον ίδιο τον Κύριο μας, μέσα μας, με την θεία κοινωνία. Αυτές είναι ευκαιρίες, ευκαιρίες ευλογημένες, που δεν πρέπει να τις χάσουμε. Και δεν είναι μοναδικές ευκαιρίες, με την έννοια που έχουν άλλες ευκαιρίες της ζωής μας, που αν δεν τις αρπάξουμε τη στιγμή που είναι απέναντί μας, χάνονται. Αυτές τις πνευματικές ευκαιρίες, της προσευχής, της μετάνοιας και εξομολόγησης, της συμμετοχής στη θεία κοινωνία, τις έχουμε πάντοτε, διαρκώς. Οποιαδήποτε στιγμή θελήσουμε. Ωστόσο επειδή δεν γνωρίζουμε τον χρόνο που διαθέτουμε, δεν πρέπει να αφήνουμε να περνούν ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες. Όποτε λοιπόν, αποφασίσουμε, αν μη χάνουμε χρόνο. Αρκεί να αποφασίσουμε. Η εβδομάδα που αρχίζει είναι μια ακόμη ευκαιρία πνευματικής αναβάθμισης. Κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία προσευχής, δοξολογίας, αλλά και αιτημάτων. Όποτε θελήσουμε μπορούμε να μετανοήσουμε για τα λάθη μας, να καθαρίσουμε την ψυχή μας, να την ετοιμάσουμε να δεχτεί τον Κύριο, με την θεία ευχαριστία. Θα αναβάλουμε;  Ασφαλώς όχι, αγαπητοί μου.

Έτοιμοι, λοιπόν, θα προσφωνήσουμε και μεις το «ωσαννά», την ουράνια δοξολογία στον Κύριό μας, αγαπητοί μου αδελφοί. Σταθεροί στην πορεία μας προς Εκείνον που βρίσκεται πάντοτε δίπλα μας και μας καθοδηγεί. Σταθεροί και πιστοί ακόλουθοί Του. Εκείνου που ήρθε για να μας σώσει, παίρνοντας επάνω Του τις αμαρτίες μας. Εκείνου, για τον οποίο, τα πολλά λάθη μας ήταν σαν να φώναζαν: «σταύρωσον αυτόν». Οι αμαρτίες μας Τον οδήγησαν στη σταυρική θυσία. Ας καθαρίσουμε λοιπόν τον εαυτό μας κι ας μείνουμε κοντά Του, με το «ωσαννά», ευλογώντας και δοξάζοντας με όλη μας την ψυχή, τον Κύριο. Να δεχτούμε την πλούσια αγάπη και την βοήθειά Του, γιατί τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Γιο Του για να χαθεί κανένας από τους πιστούς Του, αλλά να κληρονομήσει την βασιλεία Του.

 

δ.γ.ς.

Κυριακή των Βαΐων, Ευαγγ. Ανάγνωσμα: Ιω. 12, 1 – 18 εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κωνσταντίας και Αμμοχώστου

 

 

Η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Βαΐων, ημέρα κατά την οποία η εκκλησία μας τιμά «την λαμπράν και ένδοξον πανήγυριν της εις Ιερουσαλήμ εισόδου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Συναξάριον Μηναίου Κυριακής των Βαΐων), προέρχεται από το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, 12^ο κεφάλαιο στίχους 1 έως και 18. Στο συγκεκριμένο εδάφιο γίνεται περιγραφή δύο γεγονότων. Το πρώτο γεγονός είναι το δείπνο στο οποίο παρακάθισε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός με τους Μαθητές Του, μετά από την «έγερσιν του αγίου και δικαίου, φίλου του Χριστού, Λαζάρου του τετραημέρου» (Συναξάριον Μηναίου Σαββάτου του Λαζάρου). Το δείπνο αυτό παρατίθεται στο σπίτι των αδελφών του Λαζάρου, Μάρθας και Μαρίας. Το δεύτερο γεγονός που περιγράφεται είναι η είσοδος του Κυρίου μας στα Ιεροσόλυμα επί πώλου όνου. «Εισερχομένου σου Κύριε, εις την αγίαν πόλιν, επί πώλου καθήμενος,…» (Ιδιόμελο της Λιτής Μεσονυκτικού, Κυριακής Βαΐων, πρωί). Χρονικά τα δύο αυτά γεγονότα τοποθετούνται έξι ημέρες πριν από το εβραϊκό πάσχα, δηλαδή το τελευταίο Σάββατο και την τελευταία Κυριακή πριν από τη σύλληψη του Χριστού. Το εβραϊκό πάσχα αποτελούσε ανάμνηση του γεγονότος της Εξόδου και διάβασης της Ερυθράς θάλασσας από τον Ισραηλιτικό λαό. Τη διάβαση από τη δουλεία των Αιγυπτίων στην ελευθερία.

Μέσα και από αυτή την περικοπή, αναφύεται το θέμα της παγκοσμίου εμβέλειας του κηρύγματος του Ιησού Χριστού στον κόσμο. Αυτό συγκεκριμένα διαφαίνεται στο εξής, την επομένη μέρα μετά το δείπνο στο σπίτι του Λαζάρου, πραγματοποιήθηκε η θριαμβευτική  είσοδος του Κυρίου μας στην πόλη των Ιεροσολύμων. Κατά την είσοδο αυτή, επιφυλάχτηκε θερμή υποδοχή από όχλο πολύ, ο οποίος μαζεύτηκε στην Ιερουσαλήμ ένεκα της εορτής του πάσχα. «Τη επαύριον όχλος πολύς ο ελθών εις την εορτήν, ακούσαντες ότι έρχεται Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ» [Tην άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν] (Ιω. 12, 12-13).

Το πλήθος αυτό, οι προσκυνητές, είχαν συρρεύσει στην πόλη από όλες τις περιοχές της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όπου υπήρχαν εβραϊκές κοινότητες, για τον εορτασμό του πάσχα. Η υποδοχή αυτή σήμαινε ότι το κήρυγμα του Χριστού δεν περιορίζεται στα όρια της Παλαιστίνης, αλλά λαμβάνει παγκόσμιο χαρακτήρα.

Η υποδοχή αυτή αιτιολογείται κατά ποικίλους τρόπους. Πρώτος και εμφανέστατος λόγος είναι ο απόηχος και η έκπληξη που είχε προκαλέσει το θαύμα της αναστάσεως του Λαζάρου. «Έγνω ουν όχλος πολύς εκ των Ιουδαίων ότι εκεί εστί, και ήλθον ου διά τον Ιησούν μόνον, αλλ’ ίνα και τον Λάζαρον ίδωσιν ον ήγειρεν εκ νεκρών. Εβουλεύσαντο δε οι αρχιερείς ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν, ότι πολλοί δι’ αυτόν υπήγον των Ιουδαίων και επίστευον εις τον Ιησούν» [Πλήθος πολύ από τους Ιουδαίους της πόλης, έμαθαν ότι ο Ιησούς βρίσκεται εκεί και ήρθαν για να δουν όχι μόνο αυτόν αλλά και τον Λάζαρο, που τον είχε αναστήσει από τους νεκρούς. Γι’ αυτό οι αρχιερείς αποφάσισαν να σκοτώσουν και τον Λάζαρο, επειδή εξαιτίας του πολλοί Ιουδαίοι εγκατέλειπαν αυτούς και πίστευαν στον Ιησού] (Ιω. 12, 9-11).

Ήδη όμως στην γενική αντίληψη του κόσμου είχε εγκαθιδρυθεί η άποψη ότι ο Ιησούς «ούτος εστίν αληθώς ο προφήτης ο ερχόμενος εις τον κόσμον» (Ιω. 6,14) και για τούτο ακριβώς το λόγο κατά την είσοδο στην Ιερουσαλήμ, ο όχλος αναφωνούσε «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», βασιλεύς του Ισραήλ» [Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ!] (Ιω. 12,13).

«Ο «πλείστος όχλος» (Μτθ. 21,8), οι «πολλοί» (Μρκ. 11,8) και «άπαν το πλήθος των Μαθητών» (Λκ. 19,37), δηλαδή όλοι, πήραν κλαδιά φοινίκων και έστρωσαν ρούχα για να περάσει ο Χριστός. Ακόμη και μικρά παιδιά επευφημούσαν. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς το γεγονός αυτό το θεωρεί μέγιστο θαύμα, γιατί ο όχλος και οι αμαθείς, τα νήπια και τα παιδιά, θεολογούσαν και αναγνώριζαν το Χριστό ως Θεό. Επευφημούσαν το Χριστό, όπως οι αγγέλοι τον Κύριο» (Ιωήλ Φραγκάκη, Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, Ο επιούσιος άρτος, Α΄, Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, σ. 559, Αποστολική Διακονία, 2009).

Βρισκόμαστε χρονικά και εμείς λίγες ημέρες πριν από το χριστιανικό Πάσχα. Όπως το εβραϊκό πάσχα ήταν η διάβαση, το πέρασμα, από τη σκλαβιά στην ελευθερία, έτσι και το χριστιανικό Πάσχα είναι το πέρασμα από τη δουλεία του εχθρού στην αληθινή ελευθερία και μακαριότητα που ο Χριστός, μας πρόσφερε διά του Πάθους και της Αναστάσεώς Του. Ο Χριστός έρχεται προς το Πάθος, τη δόξα του Σταυρού και της Αναστάσεως. Το ερώτημα είναι, εμείς πως θα Τον υποδεχτούμε; Ας αφήσουμε τον υμνωδό να εκφράσει αυτό ακριβώς το ερώτημα και παράλληλα να μας δώσει και την απάντηση, με το εξής ιδιόμελο των αίνων του όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας: «Ερχόμενος ο Κύριος, προς το εκούσιον πάθος, τοις Αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ ˙ Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ, και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν, ταις του βίου ηδοναίς ˙ ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού ˙ Ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ, διά το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου, και Πατέρα υμών, και Θεόν μου  και Θεόν υμών ˙ και συνανηψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των Ουρανών» [Ενώ ο Κύριος βάδιζε προς το Πάθος, το οποίο θα υφίστατο με τη θέλησή Του, έλεγε καθ’ οδόν  στους Αποστόλους: Ιδού αναβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί, όπως έχει γραφεί για αυτό. Εμπρός λοιπόν και εμείς, αφού καθαρίσουμε το μυαλό μας, ας βαδίσουμε μαζί με Αυτόν και ας σταυρωθούμε μαζί Του και χάριν Αυτού ας νεκρώσουμε τον εαυτό μας ως προς τις ηδονές της ζωής, για να ζήσουμε αιωνίως μαζί με Αυτόν και να Τον ακούσουμε να λέει: Δεν αναβαίνω πλέον εις την επίγειο Ιερουσαλήμ για να υποστώ θυσία, αλλά αναβαίνω εις τον ουράνιο Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεό μου και Θεό σας και ανυψώνω μαζί μου και εσάς στην Άνω Ιερουσαλήμ, η οποία βρίσκεται στη Βασιλεία των ουρανών]. Καλή Ανάσταση.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ "Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου…"

"Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου…"

          Μέ αυτά τα λόγια των επευφημιών και των θριάμβων, τα πλήθη του λαού της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας υποδέχονται στα Ιεροσόλυμα τον Ιησού.

            Ο λαός μόλις πληροφορήθηκε τον ερχομό του Μεγάλου Αναμενομένου, ξέσπασε σε έντονες εκδηλώσεις θαυμασμού. Παίρνει στα χέρια του τα "βαΐα των φοινίκων" και σπεύδει να προϋπαντήσει τον Λυτρωτή του κόσμου και φωνάζει: "Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχομένος, ἐν ὀνόματι Κυρίου!" Δηλαδή: " Σώσον λοιπόν εμάς Κύριε! Ας είναι ευλογημένος από το Θεό, Αυτός που έρχεται!"

            Ο δε Ιησούς, πράος και ανεπηρέαστος από τις εκδηλώσεις, έρχεται. Δεν κάθεται σε αυτοκρατορικό αμάξι. Αλλά επάνω σε ένα ταπεινό ονάριο.

            Για να πραγματοποιηθεί και στο σημείο αυτό ο λόγος του Προφήτη Ζαχαρία "έρχεται ο Κύριος ο Άγιος και Σωτήρας, καθήμενος επί υποζύγιον και πώλον νέον" αλλά και άλλων Προφητών.

            Αυτό το γεγόνος γιορτάζομε σήμερα και συνέβη έξι ημέρες πριν από την εορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα.

            Η σημερινή γιορτή είναι μεγάλη και μας διδάσκει πολλά.

            Το πρώτο που θα μπορούσαμε να σημειώσουμε, είναι το ότι η ανάσταση του Λαζάρου που προηγήθηκε και δημιούργησε και το βασικώτερο κίνητρο της υποδοχής αυτής, προαναγγέλει και επιβεβαιώνει την "κοινήν ανάστασιν", δηλαδή την ανάσταση των νεκρών κατά την Δευτέρα Παρουσία. Ο Κύριος μας θέλοντας να εξάρει την μεγάλη αυτή αλήθεια της πίστεώς μας, ανέστησε τον Λάζαρο. Αυτός που ανέστησε τον τετραήμερο Λάζαρο, ο Ίδιος θα αναστήσει και όλους τους "απ΄ αιώνος" νεκρούς.

            Το δεύτερο σημείο είναι η θλιβερή συμπεριφορά του Ιούδα προς τον Κύριο. Όταν είδε ότι η αδελφή του Λαζάρου Μαρία με πολύτιμο μωρό άλειψε τον Θεάνθρωπο, αυτός από φθόνο και κακία είπε: "Γιατί αυτό το μύρο δεν το πωλούσαμε με τριακόσια δηνάρια, δηλαδή με πενήντα περίπου χρυσές δραχμές για να δοθούν τα χρήματα στους φτωχούς;". Και αυτό το είπε, όχι γιατί νοιαζόταν για τους φτωχούς, αλλά επειδή ήταν κλέπτης.

            Το παράδειγμα του Ιούδα είναι ένα πολύ θλιβερό παράδειγμα προς αποφυγή. Η φιλαργυρία, η κακία, ο εγωισμός, ο φθόνος και η δολιότητα του ανθρώπου αυτού, δείχνουν πού μπορεί να οδηγηθεί ο άνθρωπος, όταν αφήσει την ψυχή του να κυριευθεί από τα φοβερά αυτά αμαρτήματα. Ο Ιούδας με την όλη του συμπεριφορά, τελικά έχασε και την πρόσκαιρη, αλλά και την αιωνία ζωή.

            Τέλος, θα μπορούσαμε ακόμα να προσθέσουμε ότι τα πλήθη εκείνα πού έσπευσαν για να τον δουν Τον Θεάνθρωπο στην Βηθανία και για να τον υποδεχθούν στα Ιεροσόλυμα, δεν είχαν σαφή επίγνωση της θεανδρικής Του Προσωπικότητας και του σωτηριώδους έργου του. Τον θεωρούσαν δηλαδή σαν επίγειο άρχοντα και ηγεμόνα. Και ακριβώς, επειδή δεν είχαν τοποθετηθεί σωστά ως προς το θέμα "Ποιος είναι ο Χριστός", γι΄αυτό και ο ενθουσιασμός τους εκείνος ήταν πρόσκαιρος, προσωρινός και στιγμιαίος.

            Από την άλλη πλευρά οι γραμματείς και οι φαρισαίοι μισούσαν τον Χριστό, γιατί τον θεωρούσαν επικίνδυνο για τους εαυτούς τους και για τα συμφέροντά τους. Γι΄ αυτό και τους τάραξε η υποδοχή εκείνη.

            Βέβαια, ανάμεσα στα πλήθη εκείνα θα υπήρχαν και εκλεκτές ψυχές, που ασφαλώς θα υποδεχόταν τον Ιησού ως Μεσσία και ασφαλώς τα "ωσαννά" των ευλογημένων αυτών ψυχών δεν θα μετατράπηκαν σε "άρον άρον".

            Αλλά ο ενθουσιασμός των περισσοτέρων ήταν χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεν χρειάσθηκαν, παρά τέσσερις ημέρες για να σβήσει ο ενθουσιασμός αυτός και να μεταβληθεί σε μίσος, αποστροφή και αντίδραση.

            Αλήθεια! Πόσο άστατος και ευμετάβολος είναι ο άνθρωπος. Αλλά εμείς, ας μη μοιάζουμε ποτέ με τα άστατα και ανερμάτιστα εκείνα πλήθη, αλλά σταθερά ας λατρεύουμε πάντοτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ως αληθινό Θεό.

            Με την παντοδύναμη Χάρη Του και το ανεξάντλητο έλεός Του, αξιωθήκαμε και εφέτος να διαπλεύσουμε το "μέγα πέλαγος" της νηστείας της μεγάλης Σαρακοστής και ήδη εφθάσαμε την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.

            Η Μάρθα προσέφερε στον Λυτρωτή μας Χριστό την ολόψυχη διακονία της. Η Μαρία Τον άλειψε με το πολύτιμο μύρο. Τα αθώα και άκακα παιδιά Τον δόξασαν με τις αγνές ψυχές και φωνές τους.

            Και εμείς, στην υποδοχή Του, αντί για κλαδιά βαΐων, ας Του προσφέρουμε τα έργα της μετανοίας μας. Αντί για τάπητες ας Του στρώσουμε τις καθαρές μας ψυχές, για να περάσει και να εισέλθει σ΄ αυτές.

            Αντί τις στιγμιαίες συγκινήσεις ας Του δώσουμε την σταθερή ένωση και συμπόρευση μαζί Του, την προσπάθεια για την ευθυγράμμιση της πορείας μας με την πορεία Του.

            Έτσι θα Τον υποδεχθούμε επάξια και απόψε το βράδυ που έρχεται για να κριθεί και να σταυρωθεί, αλλά στην Δευτέρα Του παρουσία που θα έλθει για να μας κρίνει.

            Έτσι ας Τον υποδεχώμαστε όλα τα χρόνια όσα επιτρέψει η θεία Του παναγάπη να ζήσουμε στον κόσμο αυτόν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

Τήν Κυριακή τῶν Βαΐων ἡ ᾽Εκκλησία μας ἑορτάζει τή θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ ᾽Ι. Χριστοῦ στά ᾽Ιεροσόλυμα. Πολύς κόσμος εἶχε μαζευτεῖ στήν πόλη, ὄχι μόνο γιά νά δοῦν τόν Χριστό, ἀλλά καί τό φίλο Του Λάζαρο, πού τόν εἶχε ἀναστήσει πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες. Κρατώντας στά χέρια κλαδιά ἀπό φοίνικες, ρίχνοντας κάτω τά ροῦχα τους Τόν ἐπευφημοῦσαν κατά τήν εἴσοδό Του, καθισμένο πάνω σέ πουλάρι καί προπορευόμενο τῶν μαθητῶν Του, μέ τά λόγια: ῾᾽Ωσαννά τῷ Υἱῷ Δαυΐδ. Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου᾽! Ἡ πόλη πράγματι σείστηκε ἀπό τόν παλμό καί τό πλῆθος τῶν συγκεντρωμένων, μεγάλων καί μικρῶν, ἀνδρῶν, γυναικῶν καί παιδιῶν. ᾽Αλλά τό γεγονός αὐτό δημιουργεῖ καί προβλήματα καί ἀπορίες, δύο ἀπό τίς ὁποῖες θά δοῦμε καί θά σχολιάσουμε.

1. Τό πλῆθος πού σήμερα ἐπευφημεῖ τόν Κύριο καί Τόν δοξολογεῖ, τό ἴδιο σέ λίγες ἡμέρες θά καταφέρεται ἐναντίον Του καί θά κραυγάζει μανιασμένο, καθοδηγούμενο βεβαίως ἀπό τούς ἀρχιερεῖς τῶν ᾽Ιουδαίων καί τούς ἐγκαθέτους τους :῾ἆρον, ἆρον, σταύρωσον Αὐτόν!᾽ Κι αὐτό θά πεῖ: δέν μπορεῖ κανείς νά ἔχει μεγάλη ἐμπιστοσύνη στίς ἐκδηλώσεις τοῦ πλήθους. Τό πλῆθος εὔκολα παρασύρεται, γινόμενο ὄχλος, ὅταν εὑρεθοῦν κάποιοι ἐπιτήδειοι λαοπλάνοι. Κι αὐτό γιατί δυστυχῶς γνώρισμα τοῦ πλήθους - ὄχλου εἶναι ἡ ἀκρισία. Οἱ πολλοί, μαζεμένοι καί φανατισμένοι συνήθως, δέν θέτουν σέ λειτουργία τό νοῦ καί τό μυαλό τους. ᾽Αφήνονται στούς λίγους πού ἔχουν σκοπό τήν καθοδήγηση τῶν πολλῶν καί πού γνωρίζουν πολύ καλά νά ἐξάπτουν τά συναισθήματα καί τίς πιό σκοτεινές παρορμήσεις τους. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Κύριος δέν ἔδωσε – καί δέν ἔδινε γενικότερα - ἰδιαίτερη σημασία στίς ἐκδηλώσεις αὐτές θριάμβου τοῦ πλήθους ἀπέναντί Του. ῾Οὐκ ἐπίστευεν ἑαυτόν αὐτοῖς, διά τό Αὐτόν γινώσκειν πάντα. Αὐτός γάρ ἐγίνωσκε τί ἦν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν᾽!

2. Τό πλῆθος πού ζητωκραύγαζε τον Χριστό, ἀποθέωνε κάποιον πού ἡ ἀληθινή εἰκόνα Του δέν ἦταν αὐτή πού εἶχε κατά νοῦ ἐκεῖνο. Τί θέλουμε νά ποῦμε; Οἱ ᾽Ιουδαῖοι τῶν δύο κυρίως τελευταίων αἰώνων πρό Χριστοῦ, ἑπομένως καί ὅλοι οἱ συγκεντρωμένοι, ἀκόμη καί οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, προσδοκοῦσαν ἕναν Μεσσία πού θά ἐρχόταν ὡς θριαμβευτής, ὡς βασιλιάς δυνατός, κατεβαίνοντας ἀπό τούς οὐρανούς καί φέρνοντας μαζί του δυνάμεις καί πλούτη πολλά, διώχνοντας μάλιστα καί τίς ξενικές δυνάμεις κατοχῆς, ἐν προκειμένῳ τούς Ρωμαίους. Τίς προφητεῖες τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἰδίως τοῦ Ἡσαΐα, περί τοῦ Μεσσία ὡς ῾τοῦ πάσχοντος δούλου τοῦ Θεοῦ᾽, ὡς ἐκείνου πού θά ὑφίστατο δεινά ἀπό τούς ἀνθρώπους, τίς εἶχαν ξεχάσει, μᾶλλον τίς εἶχαν διαστρεβλώσει. Ἕνας Μεσσίας πάσχων ἐθεωρεῖτο πιά ὡς σκάνδαλο καί ὡς βλασφημία. ᾽Αντέβαινε προφανῶς καί στή λογική τῆς παντοδυναμίας τοῦ Θεοῦ. ῎Επρεπε κανείς νά ἀλλάξει ριζικά, νά μετανοήσει, νά μπεῖ στό χῶρο τῆς χάρης τῆς κλήσεως τοῦ Χριστοῦ, γιά νά Τόν δεῖ ὅπως πράγματι εἶναι: ὡς τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος καί ῾ἔδει παθεῖν᾽ προκειμένου νά σώσει τήν πεσμένη στήν ἁμαρτία ἀνθρωπότητα. ῞Ενας Θεός ἀδύναμος καί πάνω στόν Σταυρό δέν μπορεῖ νά σταθεῖ στήν λογική τοῦ ὅποιου ἀνθρώπου, ἀκόμη καί τοῦ ᾽Ιουδαίου. Θά παραμένει πάντοτε ῾᾽Ιουδαίοις μέν σκάνδαλον, ῞Ελλησι δέ μωρία᾽.

3. Τά παραπάνω σημεῖα πού πράγματι προβληματίζουν λειτουργοῦν παραδειγματικά καί σέ μᾶς.

Τό πρῶτο: Κριτήριο πάντοτε στή ζωή μας δέν πρέπει νά ἔχουμε τή γνώμη τῶν πολλῶν, ὅταν μάλιστα αὐτοί οἱ πολλοί κινοῦνται στό ἐπίπεδο τοῦ ὄχλου, διότι δυστυχῶς τίς περισσότερες φορές ἀκολουθοῦν ῾τήν πλατεῖαν ὁδόν, τήν ἀπάγουσαν εἰς τήν ἀπώλειαν᾽. Ὁ Θεός καί τό ἅγιο θέλημά Του εἶναι τό ρυθμιστικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς τοῦ Χριστιανοῦ , ὅταν μάλιστα αὐτό τό θέλημά Του εἶναι γνωστό καί ἀπό τήν πρώτη ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, στό χῶρο τῆς Π. Διαθήκης, πολύ περισσότερο ὅμως μετά τόν ἐρχομό τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ μας. ῾Συνιέντες τί τό θέλημα τοῦ Κυρίου᾽ μᾶς προτρέπει ὁ ἀπ. Παῦλος, ἀκολουθώντας βεβαίως αὐτό πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἔλεγε: ῾γενηθήτω τό θέλημά Σου᾽ καί ῾Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν᾽. Στήν περίπτωση αὐτή ὁ Χριστιανός γίνεται ἀληθῶς ἀκόλουθος τοῦ Χριστοῦ, κι αὐτό θά πεῖ ὅτι εἶναι ἕτοιμος νά συγκρουστεῖ μέ τόν πεσμένο στήν ἁμαρτία καί ὑποταγμένο στό διάβολο κόσμο, συνεπῶς θά πρέπει νά εἶναι ἕτοιμος καί νά ἀνέβει μαζί μέ ᾽Εκεῖνον στόν σταυρό. ῾Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν, καί ὑμᾶς διώξουσι᾽. ῾Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ διωχθήσονται᾽.

Τό δεύτερο: Θά πρέπει πάντοτε νά προβληματιζόμαστε, ἄν ἡ εἰκόνα τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ πού ἔχουμε ἐμεῖς πιά οἱ Χριστιανοί εἶναι πράγματι αὐτή πού φανέρωσε ὁ ᾽Ιησοῦς Χριστός. Καί τοῦτο γιατί πολύ συχνά ἡ εἰκόνα αὐτή διαστρεβλώνεται ἀπό δικές μας ἀπόψεις. Δέν εἶναι λίγες δυστυχῶς οἱ φορές πού τό προσωπικό μας στοιχεῖο εἶναι αὐτό πού ἔχει τήν προτεραιότητα, κάτι πού τό βλέπουμε κάθε φορά στήν τραγική ἱστορία τῶν αἱρέσεων. Οἱ διάφοροι αἱρετικοί ἀνά τούς αἰῶνες αὐτό ἀκριβῶς ἔκαναν: ἔθεταν ὑπό τή δική της κρίση αὐτό πού ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀποκάλυπτε. Κι ἀντί νά κρίνονται ἀπό τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔκριναν ἐκεῖνοι αὐτόν. ῎Ετσι τόν διαστρέβλωναν, ὁπότε ὁ Χριστός ἦταν γιά ἐκείνους περισσότερο μιά ἰδέα τοῦ μυαλοῦ τους καί ὄχι ἡ ἱστορική πραγματικότητα. Ὁ ἀρειανισμός, ὁ νεστοριανισμός, ὁ μονοφυσιτισμός, ἀκόμη οἱ εἰκονομάχοι εἶναι κλασικά δείγματα ἱστορικῶν ἀποκλίσεων ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ.

Τί εἶναι αὐτό πού διαφυλάσσει τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί μᾶς κρατάει ἑπομένως ῾ἀνοιχτούς᾽ στήν πραγματικότητα τῆς σχέσης Του; Μόνον ἡ ᾽Εκκλησία καί ἡ παραμονή ἐν τῇ ᾽Εκκλησίᾳ. ᾽Εκείνη ὡς τό ζωντανό σῶμα Του κρατάει ἀνόθευτη τήν εἰκόνα Του καί μᾶς Τόν προσφέρει ὅπως φανερώθηκε. Κι αὐτό σημαίνει: κάθε φορά πρέπει νά ἐπιβεβαιώνουμε τή χριστιανοσύνη μας μέ τό βαθμό τῆς ἐκκλησιαστικότητάς μας. Ἡ ζωή στήν ᾽Εκκλησία, ἡ ἔνταξή μας στό ρυθμό της μέσα ἀπό τίς ἅγιες ἀκολουθίες της καί ἡ μίμηση τῶν κατεξοχήν ἐκκλησιαστικῶν ἀνθρώπων, τῶν ἁγίων, εἶναι ἐκεῖνο πού πρέπει ν᾽ ἀποτελεῖ τή διαρκή ἔγνοια μας. Τελικά, δέν ἀρκεῖ - δέν χρειάζεται καθόλου - νά ζητωκραυγάζουμε (γιά) τόν Χριστό, ἀλλά νά ἔχουμε τήν ἀγωνία νά ἀφουγκραζόμαστε τήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς Του. Κι αὐτό παραπέμπει σ᾽ ἕνα ἐντελῶς διαφορετικό ὕφος καί ἦθος: παραπέμπει σέ ἀπόφαση θανάτου τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας, γιά νά μετάσχουμε στό Σταυρό Του, πού θά πεῖ νά ἀναστηθοῦμε καί μαζί Του, ἤδη ἀπό τό ἐδῶ καί τό τώρα.

Κυριακή των Βαΐων: "και ου θέλετε ελθείν πρός με ίνα ζωήν έχητε..."

"και ου θέλετε ελθείν πρός με ίνα ζωήν έχητε..." (Ιω ε΄40)

Ίσως , αγαπητοί μου αδελφοί ξενίζεστε και ξαφνιάζεστε, πού ο φτωχός αυτός ιερέας πού έχετε εμπρός σας, διάλεξε την πανηγυρική και βαϊφόρο και εύσημη αυτή ημέρα, να μνημονεύσει τα μεστά πίκρας μεγάλης λόγια του Κυρίου μας, πού προφέρθηκαν μάλιστα σε μια ανύποπτη και άσχετη με την ημέρα στιγμή: " Και δεν θέλετε να έρθετε προς Εμένα , για να έχετε την αιώνιο Ζωή"!



Αυτή είναι όμως θα τολμούσαμε να πούμε η ψυχολογία, η ψυχοσύνθεση του δακρυσμένου Νυμφίου της Εκκλησίας, του ερχομένου προς το εκούσιον Πάθος Κυρίου μας, σήμερον που εισοδεύει στην Ιερά Πόλη, αυτήν που σκοτώνει τους προφήτες και εξουθενώνει τους αποστόλους του Θεού. Διότι, ο μυστικός καημός και πόνος αγάπης του Χριστού να περισυλλέξει κάτω από την σταυρώσιμη αγκαλιά Του, τις χαμένες ψυχές των συγχρόνων Του, αλλά και των ανθρώπων όλων των επερχομένων γενεών, χαρακτηρίζει και σφραγίζει όλη την μεγαλοβδομάδα, όλη αυτή την περίοδο της βαθιάς και λυτρωτικής οδύνης.



Ιδού λοιπόν πού ο βασιλεύς του Ισραήλ εισοδεύει στην πόλη της θυσίας και του Πάθους, ιδού πού προσέρχεται ο μέγας Αρχιερέας στο μεγάλο βωμό του Σταυρού για να σφαγιαστεί και να δοθεί εις βρώσιν σωτηρίας πιστών και απίστων. Και Τον περιβάλλουν απόστολοι με ασύνειδο ηθικό, ιουδαίοι με κοσμικές προσδοκίες, γραμματείς και φαρισαίοι με μοχθηρία και πνεύμα συνωμοτικό, έθνη με εμπαικτική διάθεση και κρυφό αίσθημα τρόμου, ότι απώλεται η βασιλεία του κοσμοκράτορα διαβόλου. Και όλοι αυτοί δεν πλαισιώνουν την Ζωή και αυτοζωία Χριστόν, ίνα ζωήν έχωσιν αλλά ή για να Τον εκμεταλλευτούν και να δικαιωθούν εθνικά και κοσμικά ή για να εξαφανίσουν διά διωγμών και θανάτου το μνημόσυνον Αυτού από της γης. Διότι σε όλους διαφεύγει η μεγάλη και επίσημος στιγμή της παρουσίας του ιδίου του Κυρίου των προφητών στην πόλη της δόξας Του και της αποκατάστασης της πνευματικής του Ισραήλ μέσα στην ιστορία των ανθρώπων. Μέγα σκότος καλύπτει την συνείδηση των ανθρώπων, διότι δεν κατανόησαν και δεν εννόησαν την ημέρα πού τους επισκέφθηκε ο Κύριος, γι'αυτό και καταλειφθήσεται ο οίκος τους έρημος, δηλ η ψυχή τους αλύτρωτη και άσωτη, γιατί δεν αναγνώρισαν την Ζωή και σωτηρία.



Όμως, ο ταπεινός αναβάτης του πώλου, ο την αλογία των εθνών διασκεδάζων και την ιουδαίων πλάνην ελέγχων, είναι ο Κύριος και δεσπότης μας, δικός μας είναι του νέου Ισραήλ της Εκκλησίας, ο βασιλιάς. Σιγησάτω πάσα σαρξ και βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου και ας αναλογιστεί το περιεχόμενο και τον σκοπό αυτής της μεγάλης και επιφανούς επισκέψεως: Έρχεται ο Ταπεινός τον σταυρό της ζωής φέροντας επ' ώμων και την ανάστασιν αφειδώς και καθολικώς προσφέρων. Άραγε θα εννοήσουμε την στιγμή; Άραγε θα θελήσουμε να πάμε προς Αυτόν για να αποκτήσουμε Ζωή; Άραγε θα επωμιστούμε τον σταυρό Του και θα ακολουθήσουμε τα αιματωμένα Του ίχνη, σε μια ζωή θυσίας, προσφοράς και εκούσιας ταπείνωσης; Άραγε θα εμπιστευτούμε σε Εκείνον την ιστορική μας πορεία και μοίρα μέσα σε έναν κόσμο πολλών πυξίδων και φανταχτερών πειρασμών; Άραγε ο λύχνος της ψυχής μας έχει έλαιον, ώστε τώρα πού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός του σκότους της αμαρτίας, να φωτιστούμε και να δούμε και να εννοήσουμε την μεγάλη ευκαιρία, την χρυσή ευκαιρία κι διάκριση; Άραγε θα ακολουθήσουμε το αιώνιο Πάσχα Χριστόν στην μυστική Του διάβαση από του θανατου εις την ζωήν, από την γη στον ουρανό ή θα παραμείνουμε στυγνοί εορταστές της συνηθείας, σκοτισμένοι από την πλάνη και φαντασία του κόσμου, την κακία και την αηδία της ημέρας, την ψευδώνυμο τρυφή και ηδονή της αμαρτίας, που αποπνέει ήττα, απελπισία, άδη και θάνατο;



Είμαστε στο μεταίχμιο της κρίσεως και της δοκιμασίας, αδερφοί μου! Βαϊφόροι και πιστεύοντες ας τρέξουμε προς τον Ερχόμενον εν ονόματι Κυρίου Μεσσία, ίνα ζωήν έχομεν και περισσόν έχομεν.

Καλή μεγαλοβδομάδα! Καλή ανάσταση!
  π. Παντελεήμων Κρούσκος

Κυριακή των Βαΐων – Η θεοφιλής υποδοχή του Σωτήρος μας Χριστού (Μητροπολίτου Κυθήρων και Αντικυθήρων Σεραφείμ)

Η ΘΕΟΦΙΛΗΣ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

        «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»

Ἡ Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα καί ἑορτάζουμε τήν εἰς τά Ἱεροσόλυμα θριαμβευτικήν εἴσοδον τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης τιμᾶται σήμερα ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Μαρτίνου πάπα Ρώμης τοῦ ὁμολογητοῦ (+655) τοῦ ἁγίου μάρτυρος Ζωΐλου καί λοιπῶν μαρτύρων. 

Ἀφοῦ προηγουμένως ἀνέστησε τόν τετραήμερο Λάζαρο στή Βηθανία ὁ Κύριός μας καί Θεός, ὁ νικητής τοῦ θανάτου, ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς καί καθαιρέτης τοῦ ᾋδου, τήν ἑπόμενη ἡμέρα εἰσόδευσε στά Ἱεροσόλυμα καί μέ τήν παρουσία ἑνός τέτοιου μεγάλου θαυματουργοῦ καί τήν εἴδησι τοῦ παραδόξου θαύματος σείσθηκε ὅλη ἡ πόλις.

Ὁ ἕνας ἐρωτοῦσε τόν ἄλλο «ποιός εἶναι αὐτός;» καί ὅλος ὁ πολυάριθμος λαός, συγκεντρωμένος ἐκεῖ γιά τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα, παρακινούμενος ἀπό τό θεῖο Πνεῦμα, τόν ὑποδέχεται μέ μία ἔνδοξη δορυφορία ὡς Βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ. Ἄλλοι προπορεύονται, ἄλλοι κόβουν κλαδιά, ἄλλοι σείουν τά βαΐα, ἄλλοι στρώνουν τά ἐνδύματά τους στό δρόμο, ὅλοι μέ μιά φωνή, ὅπως καί τά μικρά παιδιά κράζουν˙ «Ὡσαννά˙ εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Ὁ ἀείμνηστος ἐκκλησιαστικός διδάσκαλος Ἠλίας Μηνιάτης, Ἐπίσκοπος Κερνίκης καί Καλαβρύτων, λέγει τά ἑξῆς σχετικά μέ τήν Βαϊοφόρο : «Τρία περιστατικά σημειώνω ἐγώ στή σημερινή βαϊοφόρο πανήγυρι˙ πρῶτο, τά ἐνδύματα, τά ὁποῖα ρίχνονται στή γῆ˙ δεύτερο, τά βαΐα τῶν φοινίκων, πού εἶναι σύμβολο νίκης καί τρίτον, τό χαροποιό ἐκεῖνο˙ «Ὡσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος».

»Τρία ἀναγκαιότατα πράγματα, πού πρέπει νά κάνουμε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὅταν δεχόμεθα τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό στήν Ἱερή Μετάληψι τῶν ἀχράντων Μυστηρίων. Πρῶτο, μέ μία ἀληθινή ἐξομολόγησι νά ρίπτωμε τά ἐνδύματα τῶν ἁμαρτιῶν, πού τόσο καιρό ἐφορέσαμε. Νά ἀφήνωμε δηλαδή τήν παληά κακή συνήθεια καί νά ἀποβάλλωμε τόν παλαιό ἄνθρωποι μέ τίς πράξεις του (Γαλ. 5,24). Δεύτερο, μέ μιά τέλεια ἐπιστροφή καί ἀνάνηψι, νά σηκώνωμε τά βαΐα τῆς νίκης καταπατοῦντες τούς τρεῖς μεγάλους μας ἐχθρούς, τήν σάρκα, τόν κόσμο καί τόν διάβολο. Καί τρίτον, μέ χαρά καί ἀγαλλίασι πνευματική καρδία συντετριμμένης νά πλησιάζωμε στήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Ἄρτου τῆς ζωῆς λέγοντες˙ «Ὡσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Αὐτά ἔλεγε ὁ ἀοίδιμος ἐκεῖνος ἐκκλησιαστικός διδάσκαλος γιά τήν πραγματικά μεγαλειώδη ἐκείνη ὑποδοχή τοῦ Θείου Διδασκάλου ἀπό τά πλήθη τοῦ λαοῦ.

Ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος ἔλεγε ὅτι «οἱ κλάδοι τῶν φοινίκων εἶναι ἐπευφημιστικά σύμβολα τῆς νίκης». Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας σημειώνει ὅτι ὁ πολυάριθμος λαός ἦταν ἀρκετά εὐπειθής καί ἀφοῦ συγκλονίσθηκε ἀπό τό θαυμαστό σημεῖο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου «ὑποδέχθηκε τόν Χριστό μέ ὕμνους καί μέ τά βαΐα γιατί εἶχε κατανικήσει τόν θάνατο. Γιατί ἔρχονταν «ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ ὅτι «πῆραν στά χέρια τους τά βαΐα τῶν φοινίκων, δείχνοντας μέ τόν τρόπο αὐτό ὅτι μεγαλύτερη γνώμη εἶχαν γι᾽ αὐτόν, παρ᾽ ὅτι θά εἶχαν γιά ἕνα προφήτη».

Ὁ δέ ἱερός Θεοφύλακτος, σχολιάζοντας τήν κραυγή τοῦ πλήθους «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», λέγει τά ἑξῆς:«Ὁ ἐρχόμενος, ὄχι ὁ ἀγόμενος. Γιατί τό μέν δεύτερο εἶναι κἄπως δουλικό, τό δέ πρῶτο εἶναι ἐξουσιαστικό (ἔρχεται ὡς κυρίαρχος). Καί τό νά εἰπῆ ὅτι ἔρχεται «ἐν ὀνόματι Κυρίου» αὐτό τό ἴδιο δείχνει, ὅτι αὐτός εἶναι ἀληθινός Θεός. Διότι δέν εἶπε ὅτι ἔρχεται  «ἐν ὀνόματι δούλου» ἀλλά Κυρίου. Καί ἀκόμη φανερώνει ὅτι δέν εἶναι ἀντίθεος, ἀντίθετος μέ τόν Θεό, ἀλλ' ὅτι ἦλθε στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Καί βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ τόν ἀποκαλοῦσαν, σάν νά φαντάζονταν κάποια αἰσθητή βασιλεία». Καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας προσθέτει ὅτι «τόν ἀποκαλοῦσαν δικό τους βασιλέα, γιατί παραδέχονταν τήν κυριότητα τοῦ Χριστοῦ».

Αὐτόν τόν πνευματικό βασιλέα καί Θεόν μας ἄς ὑποδεχθοῦμε μέ τά «βαΐα τῶν ἀρετῶν», ἀποφασισμένοι νά συμπορευθοῦμε καί νά συσταυρωθοῦμε μέ Ἐκεῖνον κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Ἁγίων καί κοσμοσωτηρίων Παθῶν γιά νά συναναστηθοῦμε πνευματικά ἑορτάζοντες τήν Ἁγία καί ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. Γένοιτο. 

                      † Ὁ Κ.Σ.

Κυριακή των Βαΐων: Ιερή Υπόσχεση (Αλεξάνδρου Σμέμαν)

at 5:32 pm

Σε όλη τη διάρκεια της επί γης ζωής του Ιησού Χριστού, η σεμνή είσοδός Του στην Αγία Πόλη ήταν το μόνο ορατό σημείο θριάμβου. Μέχρι αυτή τη μέρα ο Ιησούς έδειχνε επίμονη άρνηση σε κάθε περίπτωση θριάμβου και δόξας Του. Έξι μέρες όμως πριν το Πάσχα, όχι μόνο δέχτηκε να δοξαστεί, αλλά ο ίδιος προκάλεσε και οργάνωσε αυτή τη δόξα. Κάνοντας αυτό που προανήγγειλε ο προφήτης Ζαχαρίας: «ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεται σοι… πραύς και επιβεβηπώς επί υποζύγιον και πώλον νέον» (Ζαχ. 9, 9), φανέρωσε ότι ήθελε να επιδοκιμαστεί και να αναγνωριστεί ως Μεσσίας, Βασιλέας και Λυτρωτής του Ισραήλ.
Οι Ευαγγελικές περικοπές τονίζουν όλα αυτά τα μεσσιανικά στοιχεία, δηλαδή τους κλάδους των βαΐων και τα Ωσαννά, τις επευφημίες για τον Ιησού Χριστό ότι είναι ο Υιός του Δαυίδ και Βασιλέας του Ισραήλ. Η ιστορία του Ισραήλ τώρα ολοκληρώνεται, φτάνει στο τέλος της, αυτό εξ άλλου είναι και το νόημα αυτού του γεγονότος, της αγγελίας της Βασιλείας του Θεού. Για την εκπλήρωση του σκοπού αυτής της ιστορίας έπρεπε να αναγγελθεί και να προετοιμαστεί η Βασιλεία του Θεού, η έλευση του Μεσσία. Και τώρα εκπληρώθηκε, γιατί ο Βασιλέας εισέρχεται στην Αγία Πόλη Του και όλες οι προφητείες και o ι προσδοκίες βρίσκουν την εκπλήρωση τους στο Πρόσωπο Του. Ο Χριστός εγκαθιστά τη Βασιλεία Του επί της γης.
Την Κυριακή των Βαΐων θυμόμαστε και τιμάμε αυτό το μέγιστο γεγονός. Κρατώντας κλάδους βαΐων ταυτιζόμαστε με το λαό της Ιερουσαλήμ. Μαζί τους χαιρετίζουμε τον ταπεινό Κύριο και Βασιλέα ψέλνοντας: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Άραγε ποιο είναι το αληθινό νόημα όλων αυτών σήμερα για μας;
Πρώτα-πρώτα είναι η ομολογία μας ότι ο Χριστός είναι ο Βασιλέας και Κύριος μας. Πολύ συχνά, στην καθημερινή ζωή μας, ξεχνάμε ότι η Βασιλεία του Θεού έχει ήδη εγκατασταθεί στη γη και ότι την ημέρα της βαπτίσεώς μας γίναμε πολίτες αυτής της Βασιλείας και υποσχεθήκαμε η αφοσίωση και η πίστη μας σ’ αυτή να είναι πάνω από κάθε άλλη πίστη μας. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός για λίγες ώρες ήταν πραγματικά ο Βασιλέας πάνω στη γη, σ’ αυτό τον κόσμο το δικό μας – για λίγες μόνο ώρες και σε μια συγκεκριμένη πόλη.
Αλλά, όπως στο πρόσωπο του Λαζάρου αναγνωρίσαμε την εικόνα του καθενός από μας, του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, έτσι και σ’ αυτή την πόλη (την Ιερουσαλήμ) αναγνωρίζουμε το μυστηριακό κέντρο όλου του κόσμου και γενικά ολόκληρης της δημιουργίας. Γιατί ακριβώς αυτό είναι το βιβλικό νόημα της πόλης Ιερουσαλήμ, είναι δηλαδή το εστιακό σημείο όλης της ιστορίας της σωτηρίας και του λυτρωμού, είναι η Αγία Πόλη της έλευσης του θεού στη γη.
Έτσι λοιπόν η Βασιλεία που εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ είναι μια παγκόσμια Βασιλεία που αγκαλιάζει καθολικά τον άνθρωπο και όλη τη δημιουργία… Για λίγες ώρες – όμως αυτές οι ώρες ήταν πολύ αποφασιστικός χρόνος – φάνηκε επί της γης η τελική «ώρα του Ιησού», η ώρα της εκπλήρωσης από τον Θεό όλων των υποσχέσεων Του, όλων των αποφάσεων Του.
Έφτασε στο τέλος όλη η προπαρασκευαστική πορεία που είχε αποκαλυφθεί στην Αγία Γραφή · ήρθε το τέλος όλων όσων ο Θεός έκανε για τον άνθρωπο. Έτσι αυτή η σύντομη ώρα του επί γης θριάμβου του Χριστού αποκτάει ένα αιώνιο νόημα. Εισάγει την πραγματικότητα της θείας Βασιλείας στο δικό μας χρόνο, στις δικές μας ώρες. Αυτή η Βασιλεία δίνει το νόημα στο χρόνο και γίνεται ο απώτερος, ο αιώνιος σκοπός του. Η Βασιλεία του Θεού αποκαλύφθηκε στον κόσμο τούτο και αυτή την ώρα· η παρουσία της κρίνει και μεταμορφώνει την ανθρώπινη ιστορία.
Όταν, σε κάποια στιγμή της ακολουθίας, την Κυριακή των Βαΐων παίρνουμε από τον ιερέα έναν κλάδο βαΐων, ανανεώνουμε τον όρκο στον Βασιλέα μας, ομολογούμε ότι η Βασιλεία Του δίνει τελικό νόημα και περιεχόμενο στη ζωή μας. Ομολογούμε ότι το καθετί στη ζωή μας και στον κόσμο ανήκει στον Χριστό και τίποτε δεν μπορεί να αφαιρεθεί από τον μοναδικό, αληθινό Κτήτορά του, γιατί δεν υπάρχει περιοχή της ζωής όπου Εκείνος δεν κυβερνά, δεν σώζει, δεν λυτρώνει. Διακηρύττουμε την παγκόσμια, την καθολική ευθύνη της Εκκλησίας για την ανθρώπινη ιστορία και επιβεβαιώνουμε την παγκόσμια αποστολή της.
Ξέρουμε, βέβαια, ότι ο Βασιλέας τον οποίο οι Ιουδαίοι ζητωκραύγαζαν τότε και τον οποίο εμείς σήμερα επιδοκιμάζουμε, βρίσκεται στο δρόμο προς το Γολγοθά, προς το Σταυρό και τον τάφο. Ξέρουμε, επίσης, πως αυτός ο σύντομος θρίαμβος δεν είναι παρά ο πρόλογος της θυσίας Του. Τα κλαδιά στα χέρια μας επιβεβαιώνουν την ετοιμότητα μας και τη διάθεση μας να Τον ακολουθήσουμε σ’ αυτό το δρόμο της θυσίας, και ότι αποδεχόμαστε τη θυσία και την αυταπάρνηση σαν τη μόνη βασιλική οδό προς τη θεία Βασιλεία. Τελικά αυτοί οι κλάδοι και η όλη γιορτή φανερώνουν την πίστη μας στην τελική νίκη του Χριστού.
Η Βασιλεία του Θεού όμως είναι ακόμα κρυμμένη, ο κόσμος την αγνοεί και ζει σήμερα σαν να μην έχουν συμβεί όλα αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα. Σαν να μην έχει πεθάνει ατό Σταυρό και να μην έχει αναστηθεί ο Θεάνθρωπος. Εμείς όμως οι χριστιανοί πιστεύουμε στην ερχόμενη Βασιλεία στην όποια ο Θεός είναι «ο τα πάντα πληρών» και ο Χριστός είναι ο μόνος Βασιλέας.
Στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας θυμόμαστε τα γεγονότα του παρελθόντος. Αλλά όλο το νόημα και η δύναμη της Θείας Λειτουργίας βρίσκεται στο γεγονός ότι μετατρέπει την ανάμνηση σε παρόν, σε παρούσα πραγματικότητα. Την Κυριακή των Βαΐων αυτή η πραγματικότητα είναι η συμμετοχή μας στα γεγονότα, η ανταπόκριση μας σ’ αυτά, η ίδια η Βασιλεία του θεού. Ο Χριστός δεν μπαίνει πια στα Ιεροσόλυμα θριαμβευτής. Το έκανε μια φορά και για πάντα. Και δεν χρειάζεται πια «σύμβολα», γιατί δεν πέθανε στο Σταυρό για να μπορούμε εμείς αιώνια να «συμβολίζουμε» τη ζωή Του. Αλλά ζητάει από μας μια πραγματική, ειλικρινή αποδοχή της Βασιλείας που μας έφερε…
Αν δεν είμαστε έτοιμοι να κρατήσουμε την ιερή υπόσχεση που δώσαμε με το βάπτισμα μας και που ανανεώνουμε κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων, αν δεν επιμένουμε να κάνουμε τη Βασιλεία του θεού κανόνα όλης της ζωής μας, μάταια γιορτάζουμε τούτη τη γιορτή και οι κλάδοι των βαΐων που παίρνουμε από την Εκκλησία για το σπίτι μας δεν έχουν κανένα νόημα, είναι άχρηστοι.
Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδ. Ακρίτας 1990.