Μεγάλη Δευτέρα - Ιωσήφ του Παγκάλου

Από τη σημερινή μέρα ξεκινούν τα άγια Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τύπος του Κυρίου μας Ιησού είναι ο πάγκαλος Ιωσήφ που σήμερα επιτελούμε την ανάμνησή του (Γεν. 37 - 50).
Ήταν ο μικρότερος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ο πιο αγαπητός. Όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έρριξαν σ' ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο. Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν στον αρχιμάργειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή.

Ο Ιωσήφ ήταν πανέμορφος και τον ερωτεύθηκε η γυναίκα του Πετεφρή, που θέλησε να τον παρασύρει σε ανήθικη πράξη βιαίως. Μόλις εκείνη έπιασε τον Ιωσήφ, εκείνος άφησε στα χέρια της το χιτώνα του και έφυγε. Εκείνη από το θυμό της τον συκοφάντησε στο σύζυγό της, ότι δήθεν αυτός επιτέθηκε εναντίον της με ανήθικους σκοπούς. Ο Πετεφρής την πίστευσε και φυλάκισε τον Ιωσήφ.
Κάποτε όμως ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν εξηγητή. Με το φωτισμό του Θεού, μόνο ο Ιωσήφ μπόρεσε να το εξηγήσει. Ότι θα έλθουν στη χώρα του επτά χρόνια ευφορίας και επτά ακαρπίας και πείνας. Ενθουσιάσθηκε ο Φαραώ από τη σοφία του και τον έκανε γενικό άρχοντα, σαν πρωθυπουργό.
Ο Ιωσήφ διαχειρίσθηκε άριστα την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας όλο το λαό. Με αφορμή τη διανομή του σιταριού, φανερώθηκαν τ' αδέλφια του που τον είχαν φθονήσει. Εκείνος δεν τους κράτησε κακία, αντίθετα τα προσκάλεσε μόνιμα στην Αίγυπτο μαζί με τους γονείς.
Αυτός λοιπόν αποτελεί προεικόνηση του Χριστού, διότι και Αυτός, αγαπητός γιός του Πατέρα, φθονήθηκε από τους ομοφύλους Του Ιουδαίους, πουλήθηκε από το μαθητή Του για τριάντα αργύρια και κλείσθηκε στο σκοτεινό λάκκο, τον τάφο.
Επίσης, σήμερα μνημονεύουμε και τη άκαρπο συκή, την οποία καταράσθηκε ο Κύριος και ξεράθηκε αμέσως Ματθ. 21:19, Μαρκ. 11:13). Συμβολίζει τόσο τη Συναγωγή των Εβραίων, η οποία δεν είχε πνευματικούς καρπούς, όσο και κάθε άνθρωπο που στερείται πνευματικών καρπών, αρετών.
Έδειξε ο Κύριος τη δύναμή Του στο άψυχο δένδρο και ποτέ πάνω σε άνθρωπο, για να δείξει ότι δεν έχει μόνο δύναμη να ευεργετεί, αλλά και να τιμωρεί.
Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει πως την ώρα που ο Κύριος επιτίμησε τη συκή και ξηράθηκε, κατέπεσαν αμέσως τα καταπράσινα φύλλα της και την επόμενη μέρα ξεράθηκε και η ρίζα της (Μαρκ. 11:21). Οι μαθητές έκθαμβοι από το θαύμα αυτό δεν ζητούσαν να μάθουν την βαθύτερη έννοιά του, αλλά είχαν την απορία «πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή;» (Ματθ. 21:20). Πρώτη φορά είχαν δει τιμωρία της άψυχης φύσεως.
Ο Κύριος παίρνοντας αφορμή από την απορία των μαθητών, χωρίς να εξηγήσει την συμβολική σημασία του θαύματος, τους δίδαξε για τη μεγάλη δύναμη της πίστεως, η οποία όταν συνοδεύεται από εσωτερική θέρμη και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό μπορεί να κατορθώσει αφάνταστα πράγματα.
Τους είπε: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἂρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται·» (Ματθ. 21:21). Αυτή την πίστη θέλει η Εκκλησία μας να μεταδώσει και σε μας.
Η υμνογραφία αναφέρεται σήμερα στα δύο παραπάνω θέματα, αλλά και επί πλέον στο θέμα της πορείας του Κυρίου προς το Πάθος. Από το τροπάριο: «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...» οι ακολουθίες της Μ. Δευτέρας έως Τετάρτης λέγονται και «Ακολουθίες του Νυμφίου».
Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. δ'.
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός,
και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα,
ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα.
Βλέπε ούν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής,
 ίνα μη τω θανάτω παραδοθής, και της βασιλείας έξω κλεισθής,
 αλλά ανάνηψον κράζουσα· Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός,
 διά της Θεοτόκου ελέησον ημάς.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και καλή Ανάσταση!

Είναι εκπληκτική η διαπίστωση που αποκαλύπτει γιατί φθάσαμε εδώ και δεν έχουμε διάθεση, να παλέψουμε σοβαρά ώστε να αποτινάξουμε τον ξένο ζυγό. Εξοβελίσαμε απ’ τη ζωή μας τα ανεκτίμητα που είναι δωρεάν και δανειζόμασταν χωρίς μέτρο για να «απολαύσουμε» τα ψεύτικα, στα οποία αποδώσαμε δυσανάλογη αξία.
Και σήμερα που χάνονται τα υλικά, οι περισσότεροι βρίσκονται σε αμηχανία, γιατί αντιλαμβάνονται πως δεν αξίζει, να πολεμήσουν για τα ασήμαντα που τοποθέτησαν στην κορυφή της ζωής τους, επί τόσα χρόνια. Κι επειδή ταυτόχρονα είναι άδεια πλέον η ψυχή από τα δωρεάν και ανεκτίμητα που εξέβαλαν βίαια από τη ζωή τους ενώ ταυτόχρονα ροκάνισαν τις πιο σημαντικές και ανεκτίμητες αξίες, του Έθνους και της Πίστης τους, δεν υπάρχει τίποτε πια, να τους κινητοποιήσει και να τους ενώσει σε υψηλούς στόχους όπως η απελευθέρωση της Πατρίδας. Το μόνο πλέον εναπομείναν κίνητρο «επανάστασης», είναι για τους περισσότερους η αποστέρηση, μιας ψευδεπίγραφης χαμένης αξιοπρέπειας. «Φεύγω, για να μην φτάσω, να βρίσκω την τροφή μου στα σκουπίδια», έγραψε ο τραγικός αυτόχειρας του Συντάγματος ενώ πολλοί Άγιασαν με παρόμοιο τρόπο ζωής! Άμεσο επακόλουθο είναι, μόνος τρόπος αντίδρασης να εμφανίζεται, να προβάλλεται και να γίνεται αποδεκτός από τους περισσότερους, με συγκίνηση και ως «ηρωική πράξη», η αυτοκτονία!
Είμαι βέβαιος πως αρκετοί, απ’ όσους διαβάζουν παρόμοια κείμενα, τα αντιμετωπίζουν αν μεν έχουν καλή προαίρεση με …κατανόηση κι ως εξωπραγματικά αν δε είναι κακοπροαίρετοι ως γραφικά ή και επικίνδυνα ακόμη αφού «εδώ ο κόσμος καίγεται, δεν έχουμε να φάμε, τι αρλούμπες είναι αυτές για αξίες και ιδανικά»!
Εύχομαι σ’ όλους, να ξαναγίνουμε αγωνιστές όπως ήταν όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και όλοι οι Ήρωες του Γένους μας που θυσίασαν τη ζωή τους «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» αλλά κράτησαν ζωντανή την ψυχή και την αξιοπρέπειά τους παρά το οτι μπορεί, να έτρωγαν κι απ’ τα σκουπίδια!
Καλή Μεγαλοβδομάδα και Καλή Ανάσταση, με υγεία πρώτα Πνευματική, μετά ψυχική και τέλος σωματική. Ο γλυκύτατος Χριστός μας, κατασυκοφαντηθείς, βασανισθείς αλλά τελικά Αναστηθείς, ας μας δίνει Φώτιση ώστε να θέσουμε ξανά τα ανεκτίμητα ως προτεραιότητα στη ζωή μας και να παλέψουμε σοβαρά για την «Ανάσταση», της ευλογημένης Πατρίδας μας.
Δημήτρης
πηγή

Μεγάλη Δευτέρα: Η ευλογημένη γυμνότητα.

H πορεία προς τη συνάντηση με τον αναστημένο Xριστό πλησιάζει στο αποκορύφωμα της με τη M. Eβδομάδα και "τη Aγία και Mεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Iωσήφ του Παγκάλου και της υπό του Kυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης συκής".

H γυναίκα του Φαραώ προσπάθησε να εκμαυλίσει τον Iωσήφ και εκείνος για μια στιγμή αντιμετώπισε το δίλημμα ή να φύγει γυμνός αφήνοντας πίσω τα ρούχα του ή για να μη χάσει τα ρούχα του, να υποστεί τον εκμαυλισμό.

Tώρα που πρέπει να ακολουθήσουμε βήμα προς βήμα το Xριστό στο πάθος, για να βρεθούμε κοντά του τη μεγάλη στιγμή, θα αντιμετωπίσουμε και εμείς το δίλημμα ή να προχωρήσουμε μαζί Tου γυμνοί αφήνοντας πίσω μας πολλά από τα πράγματα με τα οποία ο κόσμος προσπαθεί να μας διαφθείρει και να μας αφομοιώσει ή να τον εγκαταλείψουμε για να μη χάσουμε μια βολική, εύκολη και άνετη ζωή.

Στη ζωή μας είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε διαρκώς επιλογές, είμαστε αναγκασμένοι να διαλέγουμε ανάμεσα στην οικονομική και κοσμική επιτυχία και την ακεραιότητα, ανάμεσα στη δυνατότητα να ικανοποιούμε κάθε επιθυμία μας οποιαδήποτε στιγμή και την ανθρώπινη παρουσία στη ζωή μας, ανάμεσα στη δημοτικότητα και την ειλικρίνεια, ανάμεσα στο Θεό και το Mαμωνά.

Όμως σαν γνήσια παιδιά της εποχής μας θέλουμε και το ένα και το άλλο. Θέλουμε να έχουμε σύντροφο να λιγοστεύει η μοναξιά μας, αλλά και να μην είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτούμε κάποτε τις δικές του ανάγκες. Θέλουμε να μπορούμε να διακηρύσσουμε την αλήθεια αλλά ταυτόχρονα να 'χουμε την επιδοκιμασία όλων των ανθρώπων. Θέλουμε να είμαστε του Xριστού που είπε "ει εμέ εδίωξαν και ημάς διώξουσιν" και με το στόμα του Παύλου "πάντες οι θέλοντες ζην ευσεβώς εν Xριστώ διωχθήσονται" και ταυτόχρονα να είμαστε τέλεια βολεμένοι.

Θέλουμε να είμαστε καλοί χριστιανοί και ταυτόχρονα να είμαστε πλούσιοι να έχουμε όλες τις ανέσεις και να μένουμε αδιάφοροι στη δυστυχία των άλλων ανθρώπων, εκτός αν μπορούμε να ενδιαφερόμαστε με το αζημίωτο ζητώντας από τους άλλους μόνο, να μοιράσουν τα υπάρχοντα τους με τους φτωχούς.

O κόσμος προσπαθεί να μας εκμαυλίσει και να μας πάρει με το μέρος του όπως άλλοτε η Aιγυπτία τον Iωσήφ χρησιμοποιώντας ακαταμάχητα επιχειρήματα, "το αυτοκίνητο, το εξοχικό, μια βάρκα είναι βασικές ανάγκες της ζωής" διακηρύσσει, και προσθέτει σε χαμηλότερο τόνο "δεν μπορείς να επιζήσεις με το Σταυρό στο χέρι".

Όταν αντιμετωπίζουμε την κοινωνική αδικία και η συνείδηση μας πάει να ταραχτεί, αναπτύσσει βαθυστόχαστες φιλοσοφικές και πολιτικές θεωρίες και πολύ εύκολα μάς πείθει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να διακινδυνεύσουμε εμείς το βόλεμα μας ή να στερηθούμε το δεύτερο αυτοκίνητο μας ή την τρίτη βάρκα μας για να συμβάλουμε στην αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Όταν όμως ενδίδουμε σ' αυτό τον εκμαυλισμό δε γυμνωνόμαστε απ' όλα αυτά που σέρνουμε, και αυτά με το βάρος τους μας κολλάνε πάνω στη γη, έτσι που να μην μπορούμε πιά να κινηθούμε και να ακολουθήσουμε τον Xριστό, και Tον χάνουμε, και τότε η ζωή μας γίνεται σαν την ξηρανθείσα σύκη, άκαρπη, χωρίς Xριστό, χωρίς νόημα, καταραμένη.

Yπάρχουν άνθρωποι που βροντοφωνάζουν ότι ακολουθούν το Xριστό και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να δείχνουν ότι ακολουθούν το Xριστό, αλλά στην πραγματικότητα δεν Tον ακολουθούν. Aυτοί είναι εκείνοι που φαίνονται ευσεβείς αλλά που έχουν μόνο τα εξωτερικά της ευσεβείας. Kαι υπάρχουν άλλοι που εξωτερικά δείχνουν ότι δεν ακολουθούν το Xριστό άλλα μέσα στη καρδιά τους Tον ακολουθούν πιό πολύ από τους πρώτους. Aυτοί οι τελευταίοι "προάγουν" τους πρώτους στη βασιλεία του Θεού. "Ήλθε γαρ πρός υμάς Iωάννης εν οδώ δικαιοσύνης" και οι πρώτοι " ουκ επίστευσαν αυτώ οί δε τελώναι και αί πόρναι επίστευσαν αυτώ".

Στη λειτουργική πορεία προς τη συνάντηση με το αναστημένο Xριστό του Tριωδίου, της Tεσσαρακοστή και της M. Eβδομάδος τονίζεται επανειλημμένα πως αυτοί που συνήθως θεωρούνται αμαρτωλοί μπορεί να βρίσκονται πιό κοντά στο Xριστό από εκείνους που φαίνονται οι πιο αφοσιωμένοι συνοδοιπόροι Tου.

π. Φιλόθεος Φάρος

από το βιβλίο: Πριν και μετά το Πάσχα

πηγή

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος

             Τέλος εποχής!                         
Εκοιμήθη το απόγευμα της Κυριακής ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος. Ο μακαριστός ιεράρχης το τελευταίο διάστημα ταλαιπωρούνταν από σοβαρά προβλήματα υγείας και νοσηλευόταν στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο των Ιωαννίνων.
Μεγάλη εκκλησιαστική φυσιογνωμία ο μακαριστός Μητροπολίτης Θεόκλητος είχε διαδεχθεί στο Μητροπολιτικό θρόνο τον Σεραφείμ Τίκκα, μετά την εκλογή του τελευταίου ως Αρχιεπισκόπου Αθηνών το 1975. Υπηρέτησε από το 2008 μέχρι και το 2011 με ιδιαίτερο ζήλο την Εκκλησιαστική Κεντρική Υπηρεσία Οικονομικών από τη θέση του προέδρου, ενώ συμμετείχε και στο διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής Τράπεζας, όπως ρητά ορίζει η διαθήκη του ιδρυτή της Τράπεζας Γεώργιου Σταύρου για τον εκάστοτε Μητροπολίτη Ιωαννίνων.
Σύμφωνα με πληροφορίες η εξόδιος ακολουθία του μακαριστού Μητροπολίτη θα τελεστεί τη Μ.Τετάρτη προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου.
Το βιογραφικό του
Ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Ηπείρου, κ. Θεόκλητος (Σετάκης) εγεννήθη το έτος 1930 εις Θεσσαλονίκην. Τας γυμνασιακάς σπουδάς του επεράτωσεν εν Κρήτη. Εσπούδασε Θεολογίαν εις το Πανεπιστήμιον Αθηνών. Διάκονος εχειροτονήθη το 1958 και Πρεσβύτερος το 1960. Από του έτους 1961 μέχρι το 1968 υπηρέτησεν ως Στρατιωτικός Ιερεύς, από δε του 1968 έως της εκλογής του ως Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεως Ιωαννίνων. Μητροπολίτης Ιωαννίνων εξελέγη το 1975. Ησχολήθη με την συγγραφήν βιβλίων και δοκιμίων εις περιοδικά και εφημερίδας.
Πηγή

Πρεσβ. Γεώργιος Κουγιουμτζόγλου, Μεγάλη Εβδομάδα

Μεγάλη Εβδομάδα

του π. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου
από το βιβλίο του «Λατρευτικό Εγχειρίδιο»Ονομάζεται Μεγάλη, όχι διότι έχει περισσότερες ήμερες ή ώρες, αλλά διότι μεγάλα είναι τα γεγονότα πού εορτάζουμε και διότι απερίγραπτες υπήρξαν οι ωφέλειες τις οποίες λάβαμε αυτή την εβδομάδα: σταμάτησε ο πόλεμος του ανθρώπου προς τον Θεό, καταργήθηκε ο θάνατος και η εξουσία του Διαβόλου, εξαφανίστηκε η κατάρα και έγινε η συμφιλίωση του Θεού με τους ανθρώπους...
Οι ακολουθίες της Μεγ. Εβδομάδας είναι πρωινές, δηλ. είναι ο Όρθρος κάθε ημέρας.
Για να μπορεί όμως ο λαός να τις παρακολουθήσει, «κατ' οικονομίαν» ψάλλονται το απόγευμα της προηγουμένης. Δηλ. το απόγευμα της Κυριακής των Βαΐων ψάλλεται ο Όρθρος της Μ. Δευτέρας, το απόγευμα της Μ. Δευτέρας, ψάλλεται ο Όρθρος της Μ. Τρίτης κ.ο.κ. (το πρωί ψάλλονται οι Ώρες και ο Εσπερινός της επομένης).

Κυριακή των Βαΐων
Μετά την ανάσταση του Λαζάρου, ο Χριστός απομακρύνθηκε πάλι στον Ιορδάνη ποταμό, για να μην τον συλλάβουν οι Αρχιερείς πού σχεδίαζαν το θάνατο του.
Έξι ημέρες πριν από το Εβραϊκό Πάσχα, επέστρεψε στη Βηθανία, οπού στο γεύμα πού προσέφερε η οικογένεια του Λαζάρου, η αδελφή του Μαρία άλειψε τα πόδια του Ιησού με μύρο και την επομένη (Κυριακή των Βαΐων) εισήλθε στα Ιεροσόλυμα καθήμενος «επί πώλου όνου».
Τότε ο λαός έστρωνε στη γη βάϊα (όπως κάνουν στους θριαμβευτές), επειδή Τον θεωρούσαν επίγειο βασιλέα (πού θα τους ελευθέρωνε από το Ρωμαϊκό ζυγό) και Τον υποδέχθηκαν με την κραυγή: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ». Από την υποδοχή αυτή σείστηκε και χάρηκε η Σιών, ενώ σήμερα χαίρεται και εορτάζει η νέα Σιών, ο νέος Ισραήλ δηλαδή όλοι εμείς, γιατί έρχεται ο Κύριος νικητής του θανάτου προδηλώνοντας τη δική Του και τη δική μας ανάσταση.
Στους Ί. Ναούς μοιράζονται στο λαό βάϊα, δάφνες ή κλαδιά ελαίων.
Τα βάϊα, δηλ. τα απαλά κλαδιά των φοινίκων, εσήμαιναν τη νίκη του Χριστού κατά του διαβόλου και του θανάτου. Το «Ωσαννά» ερμηνεύεται «σώσε με, παρακαλώ» και το πουλάρι της όνου, ζώο αδάμαστο και ακάθαρτο, κατά το Μωσαϊκό Νόμο, με το κάθισμα του Χριστού σ' αυτό, σήμαινε την πρώην ακαθαρσία και αγριότητα των εθνών και την υποταγή τους μετά από αυτά στον Ευαγγελικό Νόμο.
ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ
(Κυριακή Βαΐων Εσπέρα)
Την ήμερα αυτή επιτελούμε ανάμνηση δύο γεγονότων. Πρώτον, του ενάρετου Ιωσήφ (υιού του Ιακώβ και δισέγγονου του Αβραάμ), ο όποιος είναι τύπος του Χριστού. Και οι δύο φθονήθηκαν, πωλήθηκαν, καταβιβάστηκαν σε λάκκο - τάφο, βασανίστηκαν, δοξάσθηκαν (ως πρωθυπουργός του Φαραώ - ως Αναστάς Κύριος) και έθρεψαν το λαό (με το φυλαγμένο σιτάρι - με τον Άρτο της ζωής, το Πανάγιο Σώμα Του).
Δεύτερον, της άκαρπου συκής, την οποία καταράστηκε ο Κύριος, για να δείξει το τέλος της άκαρπης εβραϊκής Συναγωγής, αλλά και τη μοίρα όλων αυτών πού δεν παρουσιάζουν πνευματικούς καρπούς.
Η υμνολογία της ημέρας μας προτρέπει σε αγώνες για απόκτηση αρετών.
Επειδή το πρώτο τροπάριο πού ψάλλεται την ήμερα αυτή και επαναλαμβάνεται τις δυο επόμενες ήμερες είναι το κατανυκτικότατο: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός...», εμπνευσμένο από την παραβολή των δέκα Παρθένων, γι' αυτό οι Ακολουθίες της Μεγ. Δευτέρας, Τρίτης και Τετάρτης λέγονται «Ακολουθίες του Νυμφίου».
Όλα αυτά, αναγνώσματα, ψαλμωδίες και λοιπά τελούμενα, δεν αποτελούν μία ανάμνηση ή ένα θέατρο. Όχι. Είναι κάτι πολύ περισσότερο: Είναι μία πραγματική παρουσία όλων αυτών των γεγονότων, μία μεταφορά του παρελθόντος στο παρόν και αντιστρόφως, του παρόντος στο παρελθόν. Είναι ένα Μυστήριο αναβιώνει τα γεγονότα για τον καθένα μας, ώστε να τα ζήσουμε προσωπικά...
Οι Ιερείς σήμερα δε λειτουργούν τη Θυσία, τη Θεία Λειτουργία, διότι έχει τελεστεί από τον Μέγα Αρχιερέα επάνω στο Σταυρό με τη Σταύρωσή Του. Και η Εκκλησία αναβιώνει τη θυσία του Κυρίου και είναι σαν να ζει όλη την ήμερα της Μεγ. Παρασκευής τη Λειτουργία αυτή.
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ
(Μεγάλη Δευτέρα Εσπέρας)
Τη Μεγ. Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση: Πρώτον, της παραβολής των δέκα Παρθένων, καλούμενοι και εμείς να υποδεχθούμε τον Χριστό με λαμπάδες αρετών (ιδιαιτέρως της ελεημοσύνης) και δεύτερον, της παραβολής των Ταλάντων καλούμενοι και εμείς ν' αυξήσουμε τα χαρίσματα μας.
Τ' ανωτέρω μας τα θυμίζει η Εκκλησία μας με τους ύμνους της ημέρας, διότι ο Χριστός θα έλθει αιφνίδια είτε, ειδικά, τη στιγμή του θανάτου μας, είτε, γενικά, στη Δευτέρα Παρουσία Του. Και θα μας ζητήσει να Του παρουσιάσουμε την πρόοδο μας, έστω και μικρή, (στην παραβολή των Ταλάντων καταδίκασε τον τρίτο δούλο, διότι δεν παρουσίασε αύξηση του ενός ταλάντου του - παρ' ότι, σύμφωνα με τους Πατέρες, αυτός κατά τα άλλα ήταν τηρητής του Νόμου).
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τις πέντε μωρές παρθένες, οι όποιες έχασαν τον Παράδεισο παρά τη «θρησκευτικότητα» τους... Αυτό σημαίνει ότι η απλή εκτέλεση των καθηκόντων μας χωρίς βαθύτερη βίωση της πίστεως μας ή η «ενεργοποίηση» της θρησκευτικότητας μας ορισμένες μόνο ώρες του 24ώρου, ενδεχομένως να μην θεωρηθούν αρκετά, για να προσελκύουν το έλεος του Κυρίου και τη χάρη Του.
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
(Μεγάλη Τρίτη Εσπέρας)
Την ήμερα αυτή επιτελούμε ανάμνηση τριών γεγονότων:
α. Της αλείψεως του Κυρίου από γυναίκα πόρνη με μύρο τριακοσίων δηναρίων (τότε το μεροκάματο ήταν ένα δηνάριο).
β. Της συγκλήσεως του Συνεδρίου των Ιουδαίων για καταδίκη του Χριστού και
γ. Της αναχωρήσεως του Ιούδα προς τους Αρχιερείς με τους οποίους συμφώνησε την προδοσία, (γι' αυτήν καθιερώθηκε από τους Αποστολικούς χρόνους ή νηστεία της Τετάρτης).
Στο τέλος της ακολουθίας ψάλλεται και το περίφημο «Τροπάριο της Κασσιανής», της ευσεβούς και λογίας αυτής υμνογράφου του Βυζαντίου, την οποία οι ευφάνταστοι μυθιστοριογράφοι παρουσίασαν ως πόρνη.
Πόρνη δεν ήταν η Κασσιανή, η ποιήτρια, αλλά η ηρωίδα του ποιήματος της, η γυναίκα δηλ. πού άλειψε με μύρα τον Κύριο.
Το απόγευμα της Μεγ. Τετάρτης (πριν από την ακολουθία του Νυμφίου) τελείται στους Ί. Ναούς και το Ιερό Ευχέλαιο.
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ
(Μεγ. Τετάρτη Εσπέρας)
Τη Μεγ. Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση:
α. Της νίψεως των ποδών των Αποστόλων από τον Κύριο.
β. Του Μυστικού Δείπνου.
γ. Της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του, και
δ. Της προδοσίας του Κυρίου από το μαθητή Του Ιούδα.
Το βράδυ αυτό τελείται ο Μυστικός Δείπνος, από τον όποιο φεύγει ο Ιούδας για την προδοσία, και ο Χριστός νίπτει τα πόδια των Μαθητών Του. Ακολούθως μεταβαίνουν στην κοιλάδα των Κέδρων, οπού, μετά την Αρχιερατική Προσευχή, καταφθάνει ο Ιούδας με τη συνοδεία του και με φίλημα Τον προδίδει. Κατόπιν ο Ιησούς φέρεται στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα, οι Μαθητές σκορπίζονται, πλην του Ιωάννου και Πέτρου, ο όποιος όμως Τον αρνείται τρίς. Στο Συνέδριο καταδικάζεται επειδή ομολογεί ότι είναι ο Χριστός και στη συνέχεια εμπαίζεται ποικιλοτρόπως.
Τη Μεγ. Πέμπτη τελείται ή Θεία Λειτουργία σ' ανάμνηση της πρώτης Λειτουργίας, η οποία παραδόθηκε το εσπέρας της ημέρας αυτής από τον Κύριο στο Υπερώο της Ιερουσαλήμ. Τελείται λοιπόν η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, διότι αυτή συνάπτεται σε Εσπερινό και γίνεται το πρωί της Μ. Πέμπτης αντί το εσπέρας, επειδή το απόγευμα θα γίνει ο Όρθρος της Μ. Παρασκευής.
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ(Μεγάλη Πέμπτη Εσπέρας)
Την ήμερα αυτή επιτελούμε ανάμνηση των Παθών του Κυρίου, δηλ. των εμπτυσμών, των ραπισμάτων, των ύβρεων κ.λπ. και κυρίως της σταυρώσεως και του φρικτού θανάτου Του. Επίσης την ομολογία του Ληστή πού έκανε στο σταυρό, ότι ο Κύριος είναι Βασιλεύς ουράνιος και την παράκληση του να τον θυμηθεί στη Βασιλεία Του.
Είναι η ήμερα της άκρας ταπεινώσεως και της υπέρτατης θυσίας, διότι δέσμιος ο Χριστός ανακρίνεται ως κακούργος όλη τη νύκτα μεταξύ Πέμπτης και Παρασκευής, καταδικάζεται ο Αθώος και κατά την έκτη ώρα (δηλ. κατά τη 12η μεσημβρινή), ανάμεσα σε δύο ληστές σταυρώνεται. Την ενάτη ώρα (3 το μεσημέρι), αφού εφώναξε το «Τετέλεσται», εκπνέει «ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Ακολουθεί η αποκαθήλωση και η ταφή πριν τη δύση του ηλίου «εν καινώ μνημείω».
Σήμερα διαβάζονται οι δώδεκα σχετικές με το Πάθος του Κυρίου περικοπές, από τις περιγραφές των τεσσάρων Ευαγγελιστών (τα λεγόμενα δώδεκα Ευαγγέλια). Μεταξύ πέμπτου και έκτου Ευαγγελίου, λιτανεύεται εντός του Ναού ο Εσταυρωμένος και τοποθετείται στο μέσο για προσκύνηση.
Το πρωί της Παρασκευής διαβάζονται οι «Μεγάλες Ώρες», Α', Γ', ΣΤ' και Θ' (λέγονται μεγάλες λόγω διαρκείας και διότι αναφέρονται σε μεγάλα γεγονότα). Αμέσως μετά τις Ώρες ακολουθεί ο Μεγάλος Εσπερινός στον όποιο διαβάζεται Ευαγγέλιο, κατά τη διάρκεια του οποίου γίνεται η Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου. Μετά από λίγο τοποθετείται επάνω στο ιερό Κουβούκλιο, (αυτό πού μοιάζει με κενοτάφιο), ένα ύφασμα, πάνω στο όποιο είναι ζωγραφισμένος η κεντημένος ο Κύριος ως νεκρός, αυτό το ύφασμα λέγεται «Επιτάφιος».
Όλα αυτά, αναγνώσματα, ψαλμωδίες και λοιπά τελούμενα, δεν αποτελούν μία ανάμνηση ή ένα θέατρο. Όχι. Είναι κάτι πολύ περισσότερο: Είναι μία πραγματική παρουσία όλων αυτών των γεγονότων, μία μεταφορά του παρελθόντος στο παρόν και αντιστρόφως, του παρόντος στο παρελθόν. Είναι ένα Μυστήριο αναβιώνει τα γεγονότα για τον καθένα μας, ώστε να τα ζήσουμε προσωπικά...
Οι Ιερείς σήμερα δε λειτουργούν τη Θυσία, τη Θεία Λειτουργία, διότι έχει τελεστεί από τον Μέγα Αρχιερέα επάνω στο Σταυρό με τη Σταύρωσή Του. Και η Εκκλησία αναβιώνει τη θυσία του Κυρίου και είναι σαν να ζει όλη την ήμερα της Μεγ. Παρασκευής τη Λειτουργία αυτή.
ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ(Μεγάλη Παρασκευή Εσπέρας)
Το Μ. Σάββατο επιτελούμε ανάμνηση της ταφής του Σώματος του Χριστού, από το όποιο δε χωρίστηκε η Θεότητα Του και της καθόδου της Ψυχής Του στον Άδη, ενωμένη και αυτή με την παντοδύναμη Θεότητα Του. Εκεί ενίκησε τον Άδη και ελευθέρωσε τις κρατημένες σ' αυτόν ψυχές (όσες, φυσικά, επίστευσαν).
Σήμερα, Σάββατο, ο Κύριος αναπαύεται, όπως ο Θεός αναπαύθηκε μετά τη Δημιουργία των έξι ήμερων, «τη ημέρα τη εβδόμη». Το Σάββατο αυτό του Νόμου και της Δημιουργίας προετύπωνε το Σάββατο του Κυρίου: Την ανάπαυση Του στον τάφο. «Υπνοί η Ζωή», (γι' αυτό κάθε Σάββατο θυμούμεθα τους κεκοιμημένους και τελούμε Μνημόσυνα).
Την τρίτη ήμερα ενώθηκε πάλι η Ψυχή με το Σώμα και ανέστη ο Κύριος εκ νεκρών(Η τριήμερη ταφή του Κυρίου εξηγείται ως εξής: Πρώτη ήμερα, η Παρασκευή από 3 μ.μ. μέχρι τη δύση του ήλιου. Δεύτερη ήμερα, το Σάββατο, ολόκληρο 24ωρο. Τρίτη ήμερα, από τη δύση του ηλίου του Σαββάτου μέχρι περίπου τα μεσάνυκτα της Κυριακής).
Κατ' αυτό τον τρόπο, η Ψυχή του Κυρίου ενίκησε τον Άδη και το Σώμα ενίκησε το θάνατο, επειδή ήταν ενωμένα με τη Θεότητα Του.
Στην Ακολουθία της βραδιάς ψάλλονται σε τρεις στάσεις και τα λεγόμενα «Εγκώμια» - μικρά και πολύ αγαπητά τροπάρια αγνώστου ποιητή. Πιθανόν να είναι συνθέσεις, του ιε' αιώνα. Μετά τη Δοξολογία γίνεται έξοδος και περιφορά του «Επιταφίου» με το ιερό Κουβούκλιο.
Το Μ. Σάββατο πρωί γίνεται ο Εσπερινός του απογεύματος, δηλ. του Πάσχα, μαζί με τη Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου. Έχει αναστάσιμο χαρακτήρα και ο λαός την ονομάζει «πρώτη Ανάσταση». Είναι πάρα πολύ ωραία ακολουθία, λόγω της κοσμοσωτηρίου εορτής του ΠΑΣΧΑ...

Πηγή

Η Ακολουθία του Νυμφίου απο την Δημόσια Τηλεόραση

Παρακολουθήστε
 σε ζωντανή σύνδεση την ακολουθία του Νυμφίου ,απο τον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου  Δημητρίου Θεσσαλονίκης ,μεσώ της Δημόσια Τηλεόρασης
 πιέζοντας εδώ.
 

Ο Νυμφίος της Εκκλησίας μας.

Του Σεβ. Μητροπολίτη Σπάρτης κ. Ευσταθίου 

Η εικόνα του Νυμφίου της Εκκλησίας μας, δηλαδή του Κυρίου μας με το στεφάνι, είναι η πιο προσφιλής και συμπαθής εικόνα για κάθε χριστιανό και μάλιστα τον πονεμένο.

Ο πονεμένος άνθρωπος αναπαύεται κοντά στον πονεμένο. Ο πληγωμένος ευρίσκει παρηγοριά σ’ εκείνον που έχει τις περισσότερες πληγές, γιατί είναι σε θέση να τον καταλάβει.

Ο αδικημένος στηρίζεται στην απελπισία του, όταν ατενίζει με τα σωματικά του μάτια και άλλον διασυρμένο και καταδικασμένο και μάλιστα αδίκως.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τον κάθε εμπερίστατο άνθρωπο.

Το λυπημένο, το ταπεινωμένο, το ματωμένο πρόσωπο του Κυρίου μας προσελκύει κάθε άνθρωπο που έχει προβλήματα η αντιμετωπίζει δοκιμασίες.

Είναι αδικημένος και κατατρεγμένος από την κακότητα των ανθρώπων;

Ηρεμεί, όταν βλέπει με τα μάτια του σώματός του την εικόνα του Κυρίου μας η τον αγκαλιάζει με τη θερμή του πίστη, όταν σκέπτεται ότι αυτός μεν ως άνθρωπος μπορεί να είχε φταίξει, πριν καταδικαστεί, ενώ ο Κύριός μας καταδικάσθηκε χωρίς να πράξει κάποιο, έστω μικρό, σφάλμα.

Την αθωότητά του την παραδέχεται ακόμη και ο Πιλάτος και μάλιστα τρεις φορές ομολογεί ενώπιον του όχλου: «Ούτος ουδέν άτοπον έπραξεν».

Ο πληγωμένος σωματικά από θεληματική και οργανωμένη επίθεση συνανθρώπου του η ο τραυματισμένος ψυχικά από λόγια πικρά, όταν βλέπει την Εικόνα του Νυμφίου, αισθάνεται μια παρηγοριά και παίρνει μεγάλη ενίσχυση, γιατί σε μια ειλικρινή αυτοεξέταση αναλογίζεται: «Εκείνος “αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού».

Παρά ταύτα οι άνθρωποι ως ληστή τον συνέλαβαν και ως κακούργο τον σταύρωσαν, ενώ εγώ δεν κατάφερα, ούτε μια μέρα να ζήσω χωρίς να διαπράξω κάποιο σφάλμα, χωρίς να διατυπώσω έναν πικρό η ακατάλληλο λόγο η χωρίς να σκεφθώ κάτι πονηρό και βλαπτικό για την ψυχή μου».

Ο αμαρτωλός, όταν βλέπει το ακάνθινο στεφάνι του Κυρίου μας, παρηγορείται και θεριεύει μέσα του ηελπίδα, ότι θα λυτρωθεί από τα πάθη του και θα σωθεί από τις αμαρτίες του, αφού ο Χριστός μας με την αναμφισβήτητη πλέον εσταυρωμένη αγάπη του θυσιάσθηκε «υπέρ ημών και αντί ημών».

Και εν γένει ο κάθε δοκιμαζόμενος άνθρωπος, βλέποντας και διαπιστώνοντας ότι έχει συμπάσχοντα και συναγωνιζόμενο τον Κύριο, παίρνει θάρρος και κουράγιο, ξεχνάει τον πόνο του, δε συντρίβεται στις μυλόπετρες της δοκιμασίας του και ζει με την ελπίδα της σωτηρίας του και της απαλλαγής του από την πίκρα της ζωής αυτής.

Μακάρι να συνειδητοποιήσει ο κάθε άνθρωπος, ότι στη ζωή δεν παλεύει μόνος του.
Ο Νυμφίος της Εκκλησίας μας αγαπάει τη νύμφη ψυχή μας και θέλει πάντα να ευρίσκεται κοντά της «συγκοιταζόμενος και συνανιστάμενος».

Ο πονεμένος χριστιανός, ο πολυπαθής οικογενειάρχης, ο δοκιμαζόμενος κάθε ημέρα νέος, ο άρρωστος που υποφέρει και ο αμαρτωλός που βασανίζεται η από τύψεις η από λογισμούς η από εγκατάλειψη προσφιλών προσώπων, ας έχουν υπόψη τους ότι στον αγώνα τους και στην αγωνία τους, στις ήττες και στις νίκες τους, στη χαρά και στη λύπη τους είναι μπροστά τους ο Κύριός μας, ο Νυμφίος της Εκκλησίας, που, σύμφωνα με την ωραία διδασκαλία του ιερού Χρυσοστόμου, είναι για μας τα πάντα.

«Εγώ πατήρ, φησίν ο Χριστός, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλης εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστής.

Εγώ και δουλεύσω, ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι.

Εγώ και φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ, πάντα εγώ.
Μόνον οικείως έχε προς εμέ.

Εγώ πένης δια σε και αλήτης δια σε, επί σταυρού δια σε, επί τάφου δια σε, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί, κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;».

πηγή / αντιγραφή

Τι σημαίνει «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται…»Θ. Ι. Ρηγινιώτης

Δύο από τα πιο γνωστά τροπάρια της Μ. Εβδομάδας είναι τα «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται» και «Τον νυμφώνα Σου βλέπω». Ποια είναι όμως η σημασία τους;

Το πρώτο απ’ αυτά λέει:

«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθείς, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς και της βασιλείας έξω κλεισθείς. Αλλά ανάνηψον κράζουσα· Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών, διά της Θεοτόκου ελέησον ημάς».

Στα νέα ελληνικά, το τροπάριο λέει (κάπως ελεύθερα):

«Δείτε, έρχεται ο Γαμπρός (Νυμφίος) καταμεσίς της νύχτας, και καλότυχος ο δούλος, που θα τον βρει ξύπνιο, αλλά ανάξιος εκείνος που θα πιαστεί στον ύπνο. Πρόσεχε λοιπόν, ψυχή μου, μην αφεθείς στον ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο και κλειστείς έξω από τη βασιλεία. Αλλά σύνελθε και φώναξε: Είσαι Άγιος, Άγιος, Άγιος, Θεέ μας, μέσω της Θεοτόκου ελέησέ μας».

Ποια είναι η σημασία αυτού του τροπαρίου;

Οι στίχοι παραπέμπουν σε δύο παραβολές, δηλαδή ιστορίες με κάποιο νόημα που είπε ο Χριστός. Η πρώτη φράση προέρχεται από την παραβολή των δέκα παρθένων (κατά Ματθαίον, κεφ. 25, στίχοι 1-13). Λέει ότι δέκα κορίτσια είχαν βγει να προϋπαντήσουν το γαμπρό σε κάποιο γάμο. Όμως εκείνος άργησε και αποκοιμήθηκαν. Και καταμεσίς της νύχτας ακούστηκε φωνή: «Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται!». Οι κοπέλες ξύπνησαν, αλλά «οι λαμπάδες τους» έσβηναν. Οι πέντε απ’ αυτές (οι «φρόνιμες» = συνετές) είχαν μαζί τους λάδι και ανανέωσαν τη φλόγα, αλλά οι άλλες πέντε (οι «μωρές» = επιπόλαιες) δεν είχαν. Έτσι, μέχρι να βρουν να αγοράσουν, ο Γαμπρός μπήκε στο σπίτι του γάμου, έκλεισε η πόρτα και έμειναν απ’ έξω.

Όπως φαίνεται στα λόγια του Χριστού, ο γαμπρός της ιστορίας συμβολίζει το Χριστό, που όλοι περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία Του, αλλά αυτή καθυστερεί. Θα έρθει ξαφνικά («μέσα στη νύχτα») και τότε κάποιοι θα είναι έτοιμοι να εμφανιστούν μπροστά Του, γιατί θα είναι καλοί άνθρωποι, ενώ κάποιοι άλλοι θα είναι ανέτοιμοι (επειδή φέρθηκαν ανόητα και δε φρόντισαν να καθαρίσουν την καρδιά τους) και θα μείνουν έξω από «το γάμο», δηλαδή τη βασιλεία του Θεού (τον παράδεισο).

Η δεύτερη παραβολή (κατά Λουκάν, κεφ. 12, στίχοι 36-46) μιλάει για κάποιους δούλους, που περιμένουν τον κύριό τους να επιστρέψει από γάμο. Καλότυχος, λέει ο Ιησούς, εκείνος ο δούλος, που ο κύριος θα τον βρει σε επιφυλακή να τον περιμένει, ενώ αλίμονο σ’ εκείνον που θα σκεφτεί «αργεί ο κύριος» και θ’ αρχίσει να μεθοκοπάει, να δέρνει και να καταπιέζει τους άλλους δούλους. Και αυτή η παραβολή δηλώνει ότι ο Χριστός θα επιστρέψει «ως κλέπτης εν νυκτί», σε στιγμή που κανείς δε θα Τον περιμένει.

Εννοείται ότι η στιγμή, για την οποία ο καθένας πρέπει να είναι έτοιμος, είναι η στιγμή του θανάτου μας, που πιθανότατα θα προηγηθεί της Δ. Παρουσίας και είναι ουσιαστικά η στιγμή της κρίσης μας μπροστά στο Θεό. Ας είμαστε έτοιμοι, έχοντας καθαρίσει την καρδιά μας από τα ελαττώματα που μας εμποδίζουν να αγαπήσουμε το Θεό και τον πλησίον μας.

Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα του τροπαρίου. Ο ποιητής καλεί την ίδια την ψυχή του να μετανοήσει και να αφεθεί στα χέρια του Θεού, ζητώντας τη βοήθειά Του μέσω της Θεοτόκου, των αγίων και των φωτεινών αγγέλων (η τελευταία φράση λέγεται με όλες αυτές τις παραλλαγές). Το τριπλό «Άγιος, Άγιος, Άγιος» είναι από τον ύμνο των αγγέλων (των Σεραφείμ) που άκουσε ο προφήτης Ησαΐας (Ησαΐας, κεφ. 6) και υποδηλώνει την Αγία Τριάδα.

 

«Τον νυμφώνα Σου βλέπω…»

 

Το δεύτερο τροπάριο λέει:

«Τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσον με».

Σε νέα ελληνικά:

«Σωτήρα μου, βλέπω στολισμένο το σπίτι του γάμου, αλλά δεν έχω κατάλληλα ρούχα για να μπω μέσα. Κάνε λαμπερή τη στολή της ψυχής μου, Εσύ που δίνεις το φως, και σώσε με».

Οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από μια άλλη παραβολή του Χριστού, στο κατά Ματθαίον, κεφ. 22, στίχοι 1-14: ένας βασιλιάς παντρεύει το γιο του, αλλά οι καλεσμένοι «αγρόν ηγόρασαν» (η φράση είναι από το Λουκ. 14, 18, όπου υπάρχει η ίδια παραβολή ή μια παρόμοια – εκεί κάποιος λέει: «αγόρασα ένα αγρό (χωράφι) και πρέπει να πάω να τον δω, γι’ αυτό δε μπορώ να έρθω») και δεν πήγαν. Τότε εκείνος έστειλε και κάλεσαν όλους τους φτωχούς και περιθωριακούς, που ήρθαν αντί για τους επίσημους. Είδε όμως κάποιον με ρούχα ακατάλληλα για γάμο και έβαλε να τον πετάξουν έξω, και μάλιστα «στο σκοτάδι»!...

Εννοείται ότι, αφού οι τελικοί καλεσμένοι ήταν φτωχοί, ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι ο άνθρωπος διώχτηκε επειδή είχε «κακά ρούχα». Το νόημα είναι ότι είχε κακή ψυχή.

Εδώ λοιπόν ο ποιητής του τροπαρίου παρακαλεί το Χριστό να τον βοηθήσει να γίνει λαμπερή η ψυχή του, να τη «φορέσει» (ως το καταλληλότερο ένδυμα) και να μπορέσει να μπει στο γλέντι του γάμου, δηλ. στον παράδεισο.

 

Ο Ιησούς ως Νυμφίος

 

Ο ίδιος ο Χριστός συχνά παρομοίασε τον ερχομό Του με γάμο και τον εαυτό Του με Νυμφίο (γαμπρό). Και στο τέλος της Αποκάλυψης ο παράδεισος συμβολίζεται με μια «πόλη στολισμένη σα νύφη», μέσα στην οποία δεν μπαίνει τίποτε κακό.

Η σημασία αυτής της παρομοίωσης είναι ότι στο πρόσωπο του Χριστού συντελείται ένας «ιερός γάμος» Θεού και ανθρωπότητας: στο γάμο οι δύο σύζυγοι ενώνονται, ενώ στο Χριστό ενώθηκαν Θεός και άνθρωπος, γι’ αυτό ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος. Γι’ αυτό ο Χριστός ονομάζεται «Νυμφίος της Εκκλησίας», η σχέση του αντρόγυνου παρομοιάζεται από τον απόστολο Παύλο με τη σχέση Χριστού και Εκκλησίας (στην επιστολή προς Εφεσίους, κεφ. 5, που διαβάζεται κατά την τελετή του γάμου), ενώ το «Άσμα Ασμάτων» (το ερωτικό τραγούδι του βασιλιά Σολομώντα που βρίσκεται στην Παλαιά Διαθήκη) ερμηνεύτηκε από τους χριστιανούς αγίους ως αλληγορία του έρωτα του Θεού και του ανθρώπου.

Ο Θεός, κατά τους αγίους μας, είναι «ερωτευμένος με τον άνθρωπο», γιατί μόνο ένας ερωτευμένος θα μπορούσε να κάνει τέτοια θυσία: να γίνει ταπεινός άνθρωπος (ενώ είναι ο παντοδύναμος Θεός) και ν’ αφήσει να τον βασανίσουν μέχρι θανάτου για να σώσει το δημιούργημά Του. Επίσης, η αγάπη του Θεού είναι «έρως», γιατί Τον κινεί σε ένωση με τον άνθρωπο, όπως οι δύο ερωτευμένοι ενώνονται «οι δύο εις σάρκα μίαν».

Όλα αυτά δεν σκανδαλίζουν τους χριστιανούς, γιατί δεν περιέχουν τίποτε κακό: μιλάνε για την αγάπη του Θεού και για την ένωσή Του με τους ανθρώπους (την αγιότητα). Αυτή την ένωση καλείται να έχει ως σκοπό της ζωής του κάθε χριστιανός. Έτσι, αξιολογεί κάθε πράξη του, στην προσωπική, οικογενειακή, επαγγελματική κ.τ.λ. ζωή του, με γνώμονα αν συμβάλλει σ’ αυτή την ένωση ή την εμποδίζει: στην ένωση με τον Τριαδικό Θεό διά του Χριστού.

Γι’ αυτό ο Χριστός δεν θα μπορούσε να έχει παντρευτεί ή ερωτευτεί μια γυναίκα: όχι γιατί «ήταν ανέραστος» (δεν ήταν, όπως μόλις είπαμε), αλλά γιατί είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας, ερωτευμένος και ενωμένος με τη Νύμφη Του, την ανθρωπότητα. Μόνο αν δεν ήταν Θεός, αλλά ένας κοινός άνθρωπος, τότε δεν είναι αληθινός αυτός ο ιερός γάμος, άρα ούτε η ανάσταση και φυσικά δεν υπάρχει και σωτηρία από το θάνατο. Γι’ αυτό και οι (λανθασμένες) ιδέες ότι δήθεν ήταν παντρεμένος με την αγία Μαρία τη Μαγδαληνή, είναι αντίθετες με τη διδασκαλία και την εμπειρία των αγίων όλων των εποχών για τη Θεότητα του Θεανθρώπου Νυμφίου Ιησού.

Καλή ανάσταση σε όλους μας.

πηγή

Ἐθνομάρτυρας Ἰωσὴφ Ρωγῶν, ὁ ἐπίσκοπος τῶν «Ἐλευθέρων Πολιορκημένων»

Τοῦ Ἀποστόλου Παπαχρήστου, 

Θεολόγου-Μουσικοδιδασκάλου 

«Ἡ ἔξοδος τοῦ Μεσολογγίου» - 1826

Τὸ ὄνομα ἡ ζωή, ἡ προσφορὰ καὶ ἡ θυσία του ταυτίστηκαν μὲ τὴν ἱερὰ πόλη τοῦ Μεσολογγίου. Γεννήθηκε στὰ Ἀμπελάκια τῆς Θεσσαλίας τὸ 1776. Τὰ πρῶτα γράμματα τὰ ἔμαθε στὴ γενέτειρά του ἀπὸ τὸν Ἐθνομάρτυρα Πολυζώη. Σὲ ἡλικία μόλις 14 ἐτῶν προχειρίζεται ἀναγνώστης καὶ σὲ αὐτὴν τὴν παιδικὴ ἡλικία περιέρχεται τὰ χωριὰ τῆς περιοχῆς του καὶ ἐκφωνεῖ λόγους διδακτικούς, ἐθνικούς, ἀφυπνιστικούς. Καίει ἡ νεανική του καρδιὰ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν πατρίδα καὶ μὲ παλμὸ ὁμολογεῖ Χριστὸ καὶ γνήσια φιλοπατρία.

Γίνεται παντοῦ γνωστὸς στὴν περιοχή του γιὰ τὸ διδακτικὸ ἦθος του, τὴν παιδεία του, τὴν κηρυκτικὴ του ἱκανότητα καὶ χειροτονεῖται διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Ἀγωνίζεται μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις νὰ στερεώσει τοὺς κατοίκους τὴν ἔννοια τοῦ γένους καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Μὲ τόλμη φθάνει καὶ μέχρι τὰ κρυσφήγετα τοῦ παπα-Θύμιου Βλαχάβα καὶ ἐμψυχώνει κάθε καταδυναστευόμενο ἀδελφὸ Ἕλληνα.

Τὸ 1814 ἔρχεται στὰ Ἰωάννινα κινδυνεύει νὰ ὑποστεῖ μαρτύριο ἀπὸ τοὺς Τούρκους, διαφεύγει ὅμως καὶ φθάνει στὴν Ἄρτα. Ἐκεῖ, ὁ Μητροπολίτης Ἄρτης Πορφύριος, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ Μητροπολίτης Μεσολογγίου, τὸν προσλαμβάνει...

πρωτοσύγγελλο.

Ὡς Πρβτοσύγγελλος ἀναπτύσσει σπουδαιοτάτη ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνικὴ δράση καὶ μυεῖται στὴν φιλικὴ ἑταιρεία.

Τὸ 1820 χειροτονεῖται ἐπίσκοπος Ρωγῶν. Τιμωρεῖται γιὰ τὴν μεγάλη του δράση ἀπὸ τοὺς Τούρκους μὲ κάθειρξι, ἀλλὰ ἐλευθερώνεται ὅταν γιὰ λίγες ἡμέρες οἱ Ἕλληνες ἐπαναστάτες ἀπελευθέρωσαν τὴν Ἄρτα.

Διαφεύγει στὸν Βάλτο καὶ τελικὰ ἔρχεται στὸ δοκιμασμένο Μεσολόγγι. Ἐκεῖ συνδέεται μὲ τὸν Μαυροκορδάτο καὶ μὲ ὅλους τούς ἄλλους ὁπλαρχηγούς. Μὲ ὅλη του τὴ δύναμη ἀγωνίζεται γιὰ τὴν πνευματικὴ καὶ ὑλικὴ ἐνίσχυση τοῦ ἀγῶνος καὶ τῶν ἀγωνιστῶν, διδάσκει, ἐμψυχώνει, στηρίζει, ἀφυπνίζει τοὺς ἀγωνιζομένους ἡγήτορας καὶ πολεμάρχους ἀλλὰ καὶ τὸν λαό.

Καταβάλλει ἰδιαίτερη προσπάθεια γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὴν συμφιλίωση καὶ τὴν ἑνότητα τῶν ἀγωνιστῶν. Εἶναι ὁ ἀτρόμητος μαχητὴς ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης καὶ ποιμένας, ὁ ὁποῖος τακτικὰ στὶς ἀντίξοες συνθῆκες τελεῖ τὸ μυστήριος τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ κοινωνεῖ τοὺς πολεμάρχους καὶ στὶς ντάπιες ἀκόμη.

Ἀναφέρεται ὅτι μὲ μεγάλη καρτερία καὶ γενναιότητα ὑπέφερε πολλὰ δεινὰ χάριν τοῦ Μεσολογγίου καὶ ἐν γένει τῆς Πατρίδος. Ζοῦσε πάμπτωχα καὶ μὲ ρακένδυτη ἐνδυμασία, ὕψωνε τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ἐνδυνάμωνε τοὺς ἀγωνιζομένους κατοίκους τοῦ Μεσσολογγίου.

Τὸ ἀποκορύφωμα τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς θυσίας τοῦ Ρωγῶν Ἰωσὴφ ἀποκαλύφθηκε κατὰ τὴν ὀργάνωση καὶ τὴν ἐκτέλεση τῆς ἠρωϊκῆς ἐξόδου τοῦ Μεσολογγίου (10 Ἀπριλίου 1826). Ἦταν ἡ ψυχὴ τῆς ὀργανώσεως τῆς ἐξόδου ἀλλὰ καὶ ὁ ὁδηγὸς τῶν «Ἐλευθέρων Πολυορκημένων».

Συμμετεῖχε στὴν ἔξοδο καὶ μετὰ τὴν σύγχυση ποὺ παρουσιάσθηκε, ὀχειρώθηκε μὲ ἄλλους ἀγωνιστὲς στὸν Ἀνεμόμυλο τοῦ Μεσολογγίου. Ἐκεῖ πολέμησε μέχρι αὐτοθυσίας, ἄναψε μὲ τὸν δαυλὸ τὴν πυρίτι καὶ ἀνατινάχτηκε μὲ τοὺς ἄλλους πολεμάρχους. Οἱ Ἀγαρηνοὶ τὸν βρῆκαν ἡμιθανῆ τὸν βασάνισαν καὶ τέλος τὸν ἀπαγχόνησαν.

Ἡ Ἁγιότις του, ἡ ἀγάπη στὸν Χριστός μας, στὴν Ὀρθόδοξο λατρεία μας, ἡ ἀγάπη του στὴν Ἑλλάδα θὰ διδάξει ὅλους μας γιὰ νὰ ἀφυπνισθοῦμε νὰ ἀγαπήσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας καὶ τὴν Πατρίδα μας καὶ νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς γνήσιοι καὶ ἀνύστακτοι διάκονοι τῆς Ὀρθόδοξου Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος.

Πηγή

Η εμπειρία της Μεγάλης Εβδομάδας.

Mια ακόμα «Μεγάλη Εβδομάδα» μας προκαλεί να αναμετρηθούμε με τη μεγαλοσύνη της, να γνωρίσουμε το Θεό καλλιεργώντας μια σχέση μαζί Του. Να φτάσουμε στη μεγάλη γιορτή.


......Αλήθεια πώς γεννιέται μια γιορτή; Κάποιος κάποτε αποφάσισε όλοι την τάδε μέρα να γιορτάσουν ; Όχι δεν νομίζω να συνέβη έτσι. Η χαρά δεν προαποφασίζεται, η χαρά ξεσπάει και γίνεται έκρηξη, ντύνει ξαφνικά τη ζωή στα γιορτινά και μεταμορφώνει την καθημερινή πραγματικότητα.

Η γιορτή γεννήθηκε όταν τα ερωτήματα των ανθρώπων για το νόημα για το σκοπό, για την ουσία της ζωής απασχολούσαν κατά κύριο λόγο τον άνθρωπο. Και γιορτή ήταν το Ευαγγέλιο: ένα συναρπαστικά ευφρόσυνο μήνυμα. Το μήνυμα έλεγε ότι χαρίστηκε στους ανθρώπους η δυνατότητα της νίκης καταπάνω στο θάνατο.
Τώρα η ζωή δεν είναι οκτάωρο, λίγος χρόνος διασκέδασης, ετήσιο εισόδημα, ετήσιες δαπάνες, συνταξιοδότηση και τελικά δύο ημερομηνίες, γεννήσεως και ταφής. 
Εμείς όμως, πώς προσεγγίζουμε αλήθεια αυτό το μήνυμα. 

Ακούμε, «Ο Θεάνθρωπος Χριστός σταυρώθηκε για μας, δέχθηκε τον θάνατο για να μας σώσει από την αμαρτία, ανέστη από των νεκρών για να μας χαρίσει την αιώνια ζωή».
Ποια πραγματικότητα αντιπροσωπεύει άραγες για τον σημερινό άνθρωπο κάθε μια από αυτές τις λέξεις, σε τι χειροπιαστό παραπέμπουν αν αφαιρέσουμε εξοικείωση που έχουμε με το περίεργο πραγματικά νόημά τους;

Το μόνο που εμπειρικά καταλαβαίνουμε είναι μόνο η λέξη θάνατος. Ξέρουμε αυταπόδεικτα ότι ο άνθρωπος πεθαίνει. Ότι θα έρθει για τον καθένα μας η στιγμή του τέλους δεμένη με τη φυσική αγωνία και φόβο για το άγνωστο ή για το μηδέν. Αυτή είναι η τραγική βεβαιότητα που αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι κάποια «πεποίθηση» ούτε ψυχολογική υποβολή.

Η Μεγάλη Εβδομάδα μας δίνει την ευκαιρία της εμπειρικής ψηλάφησης της εμπειρικής κατανόησης του όντως υπαρκτού και όντως πραγματικού του πραγματικά πραγματικού. Μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον Θεό καλλιεργώντας μια σχέση μαζί Του, όχι κατανοώντας Τον σαν έννοια . 
Έτσι και στην εμπειρία της Μεγάλης Εβδομάδας, στην εκκλησιαστική εμπειρία γενικότερα, είναι η σχέση με τον κόσμο της ποίησης και των συμβόλων, της εικόνας και της δραματουργίας, της νηστείας και της κάθαρσης, που μας εισάγει εμπειρικά στη γνώση. Στη γνώση που προκύπτει από την ανταπόκριση μας στον έρωτα του Θεού για τον κάθε άνθρωπο.

Δεν είναι βιαστής της ελευθερίας και της προσωπικής ακεραιότητας του ανθρώπου ο Θεός, είναι Νυμφίος. 
Απομένει στον άνθρωπο η ελεύθερη αγαπητική συγκατάθεση για να εισέλθει στο χώρο (Νυμφώνα) της ακατάλυτης από το θάνατο ζωής 
Αυτό που ζητάει ουσιαστικά ο Θεός από τον άνθρωπο δεν είναι ούτε τα ατομικά κατορθώματα ούτε οι αξιομισθίες αλλά μια κραυγή εμπιστοσύνης και αγάπης από τα βάθη της αβύσσου μας, ή ακόμα, ίσως, μια στιγμή ανάνηψης και αγωνίας μέσα από τον κλειστή και καλοασφαλισμένη αντίληψη της ευτυχίας μας.

Το μήνυμα είναι άμεσο μέσα από κάθε φάση της ζωής της Εκκλησίας, σε κάθε μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας. Δεν είναι μήνυμα ηθικό. Η Ηθική και η Θρησκεία εμφανίζονται από τη στιγμή που έχει καταλυθεί η οργανική και άμεση σχέση του ανθρώπου με το Θεό, είναι η προσπάθεια να αναπληρωθεί η απουσία σχέσεως με πράξεις εξιλεώσεων, είναι τα αποτελέσματα της πτώσης του ανθρώπου, της προσπάθειάς του να αυθυπάρξει (της απόφασής του να διακόψει τη σχέση μαζί Του).

Μεγάλη Εβδομάδα. Με ποιες εμπειρίες αλλά και με ποια γλώσσα να μιλήσουμε οι άνθρωποι της σημερινής εποχής, για το μυστήριο του Σταυρού του Χριστού; Τα όσα άρρητα κατορθώνει να πει η Εκκλησία στις ακολουθίες της με την ποιητική Θεολογία των Βυζαντινών, μοιάζουν ακατανόητα για την «κοινωνία της αφθονίας», την κοινωνία με μοναδικό στόχο την ευζωία, την κοινωνία με τη λογική των πέντε αισθήσεων. Είναι μωρία σύμφωνα μ’ αυτήν τη λογική η Σταυρική Θυσία και η Ανάσταση που την ακολουθεί.

Στον δικό μας τόπο και στη δική μας ελληνική παράδοση αυτή η πίστη στη Ανάσταση, η αναφορά σε έναν Θεό όχι τιμωρό και δικαστή, αλλά μανικό εραστή και Νυμφίο του ανθρώπου, ήταν ο άξονας που οργάνωνε τη ζωή και τη συνοχή της κοινωνίας. Αυτή η πίστη έδινε ταυτότητα στον Έλληνα.
Ας θυμηθούμε το πρώτο Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822. Μόλις έστησαν ελεύθερη πατρίδα αυτοί οι μαρτυρικοί αγωνιστές, θέλησαν να ορίσουν στο Σύνταγμα ποιος είναι ο Έλληνας πολίτης του νεοσύστατου κράτους. Και δεν είχαν αλλού να εντοπίσουν την ελληνική ιδιότητα παρά μόνο στην πίστη: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες». Αν ξαναφέρναμε στο Σύνταγμα σήμερα αυτόν τον ορισμό του Έλληνα, με πόσους πολίτες θα απόμενε αυτή η δύσμοιρη η πατρίδα;
Η Ανάσταση δεν είναι σύμβολο αλλά γεγονός. Ναι μπορεί ο άνθρωπος να αντλεί την ύπαρξη όχι από τη θνητή φύση αλλά από τη σχέση με το Θεό. Μπορεί ο άνθρωπος να ελπίζει.
Αυτή την ελπίδα ψηλαφούμε στον Αναστάσιμο όρθρο, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, μα την ψηλαφούμε όλοι, άξιοι και ανάξιοι, δίκαιοι και άδικοι, πιστοί και άθεοι, τελώνες και άγιοι. Εκεί, στο πανηγύρι της Ανάστασης, όπου πρώτοι και έσχατοι, πλούσιοι και πένητες, εγκρατείς και ράθυμοι, τρυφούν οι πάντες. Ο οικοδεσπότης λέει: εισέλθετε». Αυτός καλεί και Αυτός δέχεται τον έσχατο …. και τον πρώτον … και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει, κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται,και τα έργα δέχεται, και την γνώμην ασπάζεται, και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί., ουκούν, εισέλθετε πάντες». 

Bιβλιογραφία ΄΄Εορτολογικά Παλινωδούμενα΄΄

ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ/πηγή/αντιγραφή