Μεγάλη Τρίτη – Τα Τάλαντα

Η Μεγάλη Τρίτη είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε την 

παραβολή των ταλάντων. Κάποιος άρχοντας πραγματοποιεί ένα μακρινό

 ταξίδι, και πριν φύγει μοιράζει στους δούλους του τμήματα από την

 περιουσία του. Μετά την επιστροφή του οι δούλοι του δίνουν λογαριασμό.

Αυτός που πήρε πέντε τάλαντα, εργάστηκε και παραδίδει συνολικά

 δέκα, αυτό που πήρε δύο παραδίδει τέσσερα, ενώ αυτός που πήρε ένα, 

το επιστρέφει, διότι θεωρεί ότι ο κύριος του είναι σκληρός και θέλει 

να θερίσει εκεί που δεν έσπειρε. Τότε ο άρχοντας διατάσσει να του 

πάρουν το τάλαντο και να το δώσουν σ’ αυτόν που έχει τα δέκα και

 να τον τιμωρήσουν, αποκόπτοντάς τον ουσιαστικά από την κοινωνία 

με τους άλλους!
Στον οίκο του συναξαριού της ημέρας διαβάζουμε μια ενδιαφέρουσα

 φράση που απευθύνεται στον καθέναν από μας: 

“Το δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως έργασαι”. 

Το χάρισμα, γιατί αυτό είναι το τάλαντο, που έχει ο καθένας μας,

 ας εργαστεί με φιλοπονία, με επιμέλεια και με προθυμία, να το αξιοποιήσει.

 Τα χαρίσματα είναι πολύτιμα δώρα του Θεού στον κάθε άνθρωπο και 

υπάρχουν, σ’ άλλον περισσότερα και σ’ άλλον λιγότερα, αλλά πάντως 

δίδονται σε όλους. Το ερώτημα είναι κατά πόσον αξιοποιούνται.
Συνήθως, οι άνθρωποι νιώθουν περήφανοι για τις ικανότητές τους.

 Είναι αλήθεια πως πολλοί αγωνίζονται σκληρά για να πετύχουν στη

 ζωή τους, όχι μόνο επαγγελματικά. Το καλό όνομα, η αποδοχή

 και η υπόληψη της κοινωνίας προς τα ανθρώπινα πρόσωπα, εξαιτίας 

της ηθικής τους συμπεριφοράς και της προσπάθειάς τους να είναι 

“καλοί καγαθοί”, αποτελούν σπουδαία κίνητρα στον αγώνα της ζωής.

 Ωστόσο, ταυτόχρονα με τις ικανότητες, εμφιλοχωρεί στον κόπο και

 μια εγωιστική διάθεση, η οποία καθιστά το χάρισμα όχι αφορμή 

προσφοράς και θυσίας, αλλά αφορμή υπερηφάνειας και μονομέρειας.
Ο πετυχημένος άνθρωπος συχνά θεωρεί τον εαυτό του φορέα 

τελειότητας. Το χάρισμα δεν γίνεται αφορμή ελευθερίας, προσφοράς, 

ενδιαφέροντος για τον άλλο, αλλά μόνο ικανοποίησης του 

συμφέροντος και της φιλοδοξίας, ενώ άλλοτε υπάρχει η αίσθηση

 της κτητικότητας, ότι το χάρισμα μας ανήκει και μπορούμε να το

 διαθέσουμε όπως εμείς θέλουμε. Γι’ αυτό κι όταν τα 

χαρίσματα αμφισβητούνται, θιγόμαστε ακόμη περισσότερο.
Η Εκκλησία προτείνει στον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει 

πως ό,τι ξεχωριστό έχει, του δόθηκε από τον Θεό για να το

 καλλιεργήσει προς όφελος δικό του, αλλά κυρίως, προς 

όφελος των άλλων. Γι’ αυτό δεν δέχεται ούτε τον εγωιστικό 

εγκλωβισμό στην αυτάρκεια των χαρισμάτων, ούτε την 

χρήση τους προς δόξαν του έχοντος, αλλά την λειτουργία 

του χαρίσματος προς όφελος της κοινότητας, των πολλών,

 της σύναξης. Η Εκκλησία δεν θέλει τον άνθρωπο εγκλωβισμένο

 στον ατομισμό, αλλά ζητά από τον καθένα την κοινωνική 

συνείδηση και προσφορά που θα τον κάνει να ζει για τους 

άλλους, και τους άλλους να ζουν γι’ αυτόν!
Η εποχή μας είτε θεοποιεί τους χαρισματικούς ανθρώπους, 

εγκλωβίζοντάς τους στον εγωισμό και την κενοδοξία, είτε

 ισοπεδώνει τα χαρίσματα καθιστώντας τον άνθρωπο αριθμό 

στην απρόσωπη μάζα. 

Αν η κοινωνία μας συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίο είναι τα

 χαρίσματα να ελευθερώνουν τον έχοντα, αλλά και τον κόσμο,

 μέσα από την σωστή χρήση τους και την προσφορά,

 αλλά κυρίως μέσα από την αναφορά στο Θεό, τότε μέσα 

από αυτή την υγιή ταπείνωση της σχέσης με το Θεό 

το τάλαντο θα αξιοποιηθεί φιλοπόνως. Και τότε πραγματικά,

 “θα εισέλθουμε εις την χαράν του Κυρίου μας”, δηλαδή στην 

κοινωνία της αγάπης και της προσφοράς, στην κοινωνία της

 ελευθερίας από την αυτάρκεια και τον εγωισμό…

*Ο π. Σπυρίδωνας είναι ιεροκήρυκας της Ι.Μ. Κ.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ (ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ) π.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

῾Ἡ πρώην ἄσωτος γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, μισήσασα τά ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας 

καί ἡδονάς τοῦ σώματος, διενθυμουμένη τήν αἰσχύνην τήν πολλήν καί κρίσιν τῆς κολάσεως,

 ἥν ὑποστῶσι πόρνοι καί ἄσωτοι. ῟Ων περ πρῶτος πέλω, καί πτοοῦμαι, ἀλλ᾽ ἐμμένω τῇ φαύλῃ 

συνηθείᾳ ὁ ἄφρων. Ἡ πόρνη δέ γυνή, καί πτοηθεῖσα καί σπουδάσασα ταχύ, ἦλθε βοῶσα πρός 

τόν Λυτρωτήν: Φιλάνθρωπε καί οἰκτίρμον, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ῥῦσαί με᾽ 

(οἶκος τοῦ κοντακίου τοῦ ὄρθρου).

       Ἡ ἑσπερινή ἀκολουθία τῆς Μεγάλης Τρίτης, κατά τήν ὁποία μετέχουμε στήν ὀρθρινή

 ἀκολουθία τῆς Μ. Τετάρτης, σφραγίζεται ἀπό τό τροπάριο τῆς ἁγίας Κασσιανῆς, 

περιεχόμενο τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ συγκλονιστική μετάνοια τῆς πόρνης γυναίκας τοῦ Εὐαγγελίου, 

ἡ ὁποία προσῆλθε στόν ᾽Ιησοῦ Χριστό μέ πολύτιμο μύρο, προκειμένου νά ἀλείψει μέ αὐτό τά

 ἄχραντα πόδια Του, ὡς ἔκφραση εὐγνωμοσύνης γιά τήν ἀγάπη μέ τήν ὁποία τήν δέχτηκε

 καί τήν περιέβαλε καί γιά τή συγχώρηση βεβαίως πού εἰσέπραξε ἀπό Αὐτόν. Κι εἶναι βεβαίως 

περιττό καί νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ ἁγία Κασσιανή, μεγάλη ἁγία καί ποιήτρια τῆς ᾽Εκκλησίας 

μας τοῦ ἔνατου μ.Χ. αἰώνα, δέν ἔχει καμμία σχέση πρός τήν πόρνη αὐτή, πέραν τοῦ γεγονότος

 ὅτι ἡ ἁγία χρησιμοποίησε τό περιστατικό τοῦ Εὐαγγελίου γιά νά τό ἀποδώσει μέ ὑψηλότατη 

ποιητική εὐαισθησία καί νά τό παραδώσει ἔτσι στό πλήρωμα τῆς ᾽Εκκλησίας στούς αἰῶνες,

 προκαλώντας πάντοτε, μέχρι καί σήμερα, κατάνυξη καί διάθεση μετανοίας σέ κάθε καλοδιάθετη

 ψυχή. Κι αὐτός εἶναι ἀκριβῶς ὁ ἕνας λόγος πού ἡ ᾽Εκκλησία μας μᾶς προβάλλει τό περιστατικό: 

νά μιμηθεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος τή μετάνοια αὐτῆς τῆς γυναίκας, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη τό προβάλλει τή

 Μεγάλη ῾Εβδομάδα καί γιά λόγους ἱστορικούς, σύμφωνα μέ τό συναξάρι τῆς ἡμέρας: ῾

ὅτι μικρόν πρό τοῦ Πάθους τοῦτο γέγονε᾽. Μιά προσέγγιση στή διαδικασία τῆς μετάνοιας 

τῆς γυναίκας αὐτῆς, πέραν τοῦ τροπαρίου τῆς Κασσιανῆς, μᾶς δίνει ὁ παραπάνω οἶκος τοῦ 

κοντακίου τῆς ἀκολουθίας.

       1. ῾Ἡ πρώην ἄσωτος Γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη᾽. Ἡ πρώην ἄσωτη γυναίκα, ξαφνικά

 φάνηκε σώφρων. Τί προκάλεσε τή συνταρακτική μεταστροφή της, πού συνιστᾶ βεβαίως 

παραδοξότητα, ὅταν μάλιστα γνωρίζει κανείς τήν καταστροφική δύναμη τῆς συνήθειας;

 Γιατί πολλοί ἐπιθυμοῦν τήν ἀλλαγή τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς τους, μή ἀντέχοντας τίς συνέπειες

 τῆς ἁμαρτίας –῾τά γάρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος᾽ καί ῾θλίψις καί στενοχωρία παντί τῷ 

ἐργαζομένῳ τό κακόν᾽ -  ἀλλά στήν πράξη διαπιστώνουν τήν ἀδυναμία τῆς θέλησής τους 

γιά νά τό κατορθώσουν - ὅ,τι δραματικά ἐπισημαίνει καί ὁ ὑμνογράφος: ῾ἐμμένω τῇ φαύλῃ 

συνηθείᾳ ὁ ἄφρων᾽! Ὁ ὑμνογράφος μᾶς καθοδηγεῖ ἐν προκειμένῳ: ἡ γυναίκα μεταστράφηκε 

῾μισήσασα τά ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας καί τάς ἡδονάς τοῦ σώματος᾽, γενόμενη ἔτσι παράδειγμα

 καί γιά ὅλους τούς πιστούς. Κι αὐτό σημαίνει: κανείς δέν μπορεῖ νά μετανοήσει καί νά γίνει σώφρων,

 νά μπορεῖ δηλαδή νά ζεῖ μέ ἐγκράτεια, ἔχοντας τόν ἔλεγχο τῶν ψεκτῶν παθῶν του καί καθοδηγούμενος

 ἀπό τόν ἡγεμόνα νοῦ, ἄν δέν σταθεῖ ἀρνητικά πρός τήν αἰσχρή ἁμαρτία καί δέν ἀναπτύξει τό

 λεγόμενο ἅγιο μίσος πρός τίς ἡδονές τοῦ σώματος. Καί τοῦτο γιατί ἡ ἐμμονή στίς ἡδονές σημαίνει 

τόν παθολογικό ἔρωτα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἐμπλοκή του πρός τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας, ἄρα τήν

 ἀδυναμία θέας τοῦ Θεοῦ. ῾Οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν᾽! Σχέση μέ τόν Θεό καί

 δουλεία στήν ἁμαρτία εἶναι καταστάσεις ἀσυμβίβαστες. Ὅπως τό διατυπώνει ὁ μεγάλος

 σύγχρονος Γέροντας Σωφρόνιος:῾Ἡ ὁλοκληρωτική μετάνοια μᾶς ἀποσπᾶ ἀπό τό θανάσιμο

 ἐναγκαλισμό τοῦ ἐγωκεντρικοῦ ἀτομισμοῦ καί εἰσάγει στή θεωρία τῆς θείας παγκοσμιότητος 

τοῦ Χριστοῦ, ῾τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς εἰς τέλος᾽ (πρβλ. ᾽Ιωάν. ιγ´1). Ὅταν μισήσουμε τούς ἑαυτούς 

μας λόγω τῆς ζωντανῆς μέσα μας κακίας, τότε διανοίγονται σέ μᾶς οἱ ἀτέρμονες ὁρίζοντες 

τῆς ἐντεταλμένης ἀγάπης᾽. Καί παρακάτω: ῾Τί θέλω κατ᾽ οὐσίαν νά πῶ μέ ὅλα αὐτά; Αὐτό ἀκριβῶς:

 Διά τῆς δοθείσης σέ μένα μετανοίας, μέχρι καί τοῦ αὐτομίσους, ἔλαβα χωρίς νά τό περιμένω πεῖρα

 θαυμαστῆς εἰρήνης, καί τό ἄκτιστο Φῶς μέ περιέβαλε, εἰσέδυσε μέσα μου, ἔκανε καί μένα φῶς 

ὅμοιο πρός Αὐτό καί μοῦ ἔδωσε νά ζήσω τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ τῆς ᾽Αγάπης, Βασιλεία, τῆς ὁποίας

 ῾οὐκ ἔσται τέλος᾽ (῾᾽Οψόμεθα τόν Θεόν καθώς ἐστιν᾽).

       2. Τί προκαλεῖ μέ τή σειρά του τό μίσος αὐτό κατά τῆς ἁμαρτίας, σύμφωνα μέ τόν ὑμνογράφο; 

Δύο τινά: (1) ἡ κρίση τῆς κολάσεως καί ἡ ντροπή πού τή συνοδεύει - ῾διενθυμουμένη τήν αἰσχύνην 

τήν πολλήν καί κρίσιν τῆς κολάσεως, ἥν ὑποστῶσι πόρνοι καί ἄσωτοι᾽- καί (2) ἡ ἐπίγνωση τῆς 

ἀγάπης καί τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ - ῾Φιλάνθρωπε καί οἰκτίρμον,..ρῦσαί με᾽. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος

 μέ ἄλλα λόγια ἀποκτᾶ ἐπίγνωση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, κάτι πού ἀποτελεῖ χάρη δική Του, 

προσφερόμενη ὅμως σ᾽ ἐκείνους πού ἔστω καί στήν κατάσταση τῆς ἁμαρτίας διατηροῦν

 κάποια ψήγματα ἀγαθά - ἄς θυμηθοῦμε ἐδῶ αὐτό πού ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος, ὅτι βεβαίως 

ὁ Θεός δίνει τήν ἀγάπη Του σέ ὅλους, ἀλλά θέλει γιά νά γίνει αὐτή ἡ ἀγάπη Του αἰσθητή κάτι 

ἐλάχιστο ἀπό τόν ἄνθρωπο, μιά ἐπιθυμία του νά θελήσει κι αὐτός τήν ἀγάπη αὐτή - 

τόσο καί θέλγεται ἀπό ᾽Εκεῖνον καί στρέφεται ἐν μετανοίᾳ σέ Αὐτόν. Κι ἄν δέν ὑπάρχει ἡ

 ἀγάπη αὐτή, ἐκεῖνο πού μπορεῖ λίγο νά τόν συνετίσει καί νά τόν ξυπνήσει εἶναι ὁ φόβος 

γιά τήν κόλαση καί ἡ ντροπή πού ὁ ἄνθρωπος θά νιώσει τότε μπροστά στήν κρίση τοῦ Θεοῦ

, γεγονός πού συνιστᾶ κι αὐτό χαρισματική κατάσταση, κατώτερο θά λέγαμε σκαλοπάτι τῆς ἀγάπης.

 Ἡ πόρνη γυναίκα ἔνιωσε τίς χαρισματικές αὐτές καταστάσεις, τοῦ φόβου καί τῆς ἀγάπης, 

γεγονός πού τίς φανέρωσε μέ τή σπουδή τῆς στροφῆς της πρός τόν Λυτρωτή -

 ῾ἡ πόρνη δέ γυνή, καί πτοηθεῖσα καί σπουδάσασα ταχύ, ἦλθε βοῶσα πρός τόν Λυτρωτήν᾽. 

Κι εἶναι εὐνόητο ὅτι τά στάδια αὐτά τῆς μετανοίας, ὅπως μᾶς τά προσφέρει ὁ ὑμνογράφος

 μέσα ἀπό τό παράδειγμα τῆς γυναίκας τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι ἀσφαλῶς τά ἴδια στάδια 

πού μᾶς προβάλλει ἡ κλασικότερη παραβολή τοῦ Κυρίου στό θέμα αὐτό: ἡ παραβολή 

τοῦ ἀσώτου. Ὅ,τι ἔκανε ὁ ἄσωτος – συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας του καί στροφή στήν ἀγάπη 

τοῦ Πατέρα -  τό ἴδιο βλέπουμε νά κάνει καί ἡ ἄσωτος γυναίκα. Τό ἕνα εἶναι παραβολή, 

τό ἄλλο πραγματικότητα. Τό ἀποτέλεσμα ὅμως εἶναι τό ἴδιο: ἡ ἀνοιχτή ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ 

πού μᾶς συγχωρεῖ καί μᾶς ἐξυψώνει σέ παιδιά Του.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη, Μ. Τετάρτη: Το τέλος. π. Αλέξανδρος Σμέμαν

 Αυτές οι τρεις ημέρες, τις οποίες η Εκκλησία ονομάζει Μεγάλες και Άγιες, έχουν, μέσα στο λειτουργικό κύκλο της Μεγάλης Εβδομάδας, ένα καθοριστικό σκοπό. Τοποθετούν όλες τις ιερές ακολουθίες στην προοπτική του Τέλους, μάς υπενθυμίζουν το εσχατολογικό νόημα του Πάσχα.

Συχνά η Μεγάλη Εβδομάδα χαρακτηρίζεται σαν περίοδος γεμάτη με «ωραιότατες παραδόσεις» και «έθιμα», σαν ξεχωριστό τμήμα του εορτολογίου μας. Τα ζούμε όλα αυτά από την παιδική μας ηλικία σαν ένα ελπιδοφόρο γεγονός που γιορτάζουμε κάθε χρόνο, θαυμάζουμε την ομορφιά των ακολουθιών, τις επιβλητικές πομπές και προσβλέπουμε με κάποια ανυπομονησία στο Πασχαλινό τραπέζι… Και ύστερα, όταν όλα αυτά τελειώσουν, ξαναρχίζουμε την κανονική μας ζωή.

Αλλά άραγε καταλαβαίνουμε πως όταν ο κόσμος αρνήθηκε τον Σωτήρα του, όταν ο Ιησούς «ήρξατο αδημονείν» και έλεγε: «περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου», και όταν πέθανε στο Σταυρό, τότε η «κανονική ζωή» σταμάτησε; Δεν είναι πια δυνατόν να υπάρξει «κανονική ζωή» γιατί ακριβώς αυτοί που φώναζαν «Σταύρωσον Αυτόν!», αυτοί που Τον έφτυναν και Τον κάρφωναν στο Σταυρό ήταν… «κανονικοί άνθρωποι». Τον μισούσαν και Τον σκότωσαν ακριβώς γιατί τους τάραξε, τους χάλασε την «κανονική» ζωή τους. Και ήταν πραγματικά ένας τέλεια «κανονικός» κόσμος αυτός που προτίμησε το σκοτάδι και το θάνατο από το φως και τη ζωή… Με το θάνατο όμως του Χριστού ο «κανονικός» κόσμος και η «κανονική» ζωή καταδικάστηκαν αμετάκλητα. Ή μάλλον, θα λέγαμε ότι αποκαλύφθηκε η αληθινή, η ανώμαλη φύση τους, η ανικανότητά τους να δεχθούν το Φως, αποκαλύφθηκε η τρομερή δύναμη του κακού μέσα τους. «Νυν κρίσις εστιν του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω». (Ιω. 12, 31).

Το Πάσχα σημαίνει το τέλος «αυτού του κόσμου». Με το Θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού συντελέστηκε αυτό το τέλος, που μπορεί να διαρκέσει εκατοντάδες αιώνες, χωρίς να αλλοιώνει τη φύση του χρόνου τον οποίο ζούμε σαν «έσχατο καιρό». «Και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι, παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου.» (Α’ Κορ. 7, 31).

Η λέξη Πάσχα σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Η γιορτή της Διάβασης (Πάσχα) ήταν για τους Εβραίους η ετήσια ανάμνηση όλης της ιστορίας της σωτηρίας τους, της σωτηρίας σαν πέρασμα από τη σκλαβιά των Αιγυπτίων στην ελευθερία, από την εξορία στη γη της επαγγελίας. Ήταν επίσης η προσδοκία της τελικής διάβασης στη Βασιλεία του Θεού. Και ο Ιησούς Χριστός έγινε η εκπλήρωση αυτού του Πάσχα, έγινε το Πέρασμα. Αυτός πραγματοποίησε την τελική διάβαση από το θάνατο στη ζωή από τούτο τον «παλαιό κόσμο» στον «καινό κόσμο», στον «καινό χρόνο» της Βασιλείας του Θεού. Ο Χριστός έδωσε και σε μάς τη δυνατότητα για μια τέτοια διάβαση. Ζώντας «εν τω κόσμω τούτω» μπορούμε ταυτόχρονα να μην είμαστε «εκ του κόσμου τούτου», δηλαδή να ελευθερωθούμε από τη σκλαβιά στο θάνατο και την αμαρτία και να συμμετέχουμε στον «επερχόμενο αιώνα». Για να γίνει αυτό θα πρέπει και μεις επίσης να πραγματοποιήσουμε τη δική μας, την προσωπική διάβαση, να καταδικάσουμε τον παλαιό Αδάμ μέσα μας, να «ενδυθούμε» τον Χριστό – αυτό δηλαδή που γίνεται στο βάπτισμα με την τριπλή κατάδυση και που είναι σύμβολο θανάτου – και να ζήσουμε την αληθινή ζωή εν Θεώ…

Μόνον έτσι το Πάσχα δεν γίνεται μια ετήσια ανάμνηση – ιεροπρεπής και ωραία- γεγονότων του παρελθόντος. Αλλά είναι το Γεγονός που μας προσφέρθηκε και αποτελεσματικά μάς αποκαλύπτει ότι ο παρών κόσμος μας, ο χρόνος μας η ζωή μας έφτασαν στο Τέλος τους και ταυτόχρονα μάς αναγγέλει την Αρχή της νέας ζωής…

Οι τρεις, λοιπόν, πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας έχουν σαν σκοπό να μάς παρουσιάσουν, σαν πρόκληση, αυτό το εσχατολογικό νόημα του Πάσχα και να μάς προετοιμάσουν να το καταλάβουμε και να το αποδεχτούμε.

1. Η εσχατολογική αυτή πρόκληση αποκαλύπτεται πρώτα- πρώτα με το κοινό και για τις τρεις ημέρες, τροπάριο:

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός

και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα

ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα.

Βλέπε ουν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής,

ίνα μη τω θανάτω παραδοθής,

και της Βασιλείας έξω κλεισθής

αλλά ανάνηψον κράζουσα

Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός

δια της Θεοτόκου, ελεήσον ημάς».

Το «μέσον της νυκτός» (μεσονύκτιο) είναι η στιγμή κατά την οποία η ημέρα φτάνει στο τέλος της και μια νέα ημέρα αρχίζει. Ακριβώς γι’ αυτό το μεσονύκτιο γίνεται το σύμβολο του χρόνου στον οποίο ζούμε σαν χριστιανοί. Γιατί η Εκκλησία από τη μια πλευρά ζει μέσα σ’ αυτό τον κόσμο συμμετέχοντας στις αδυναμίες του και σ’ όλες τις τραγωδίες. Από την άλλη πλευρά η αληθινή της ύπαρξη δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου», γιατί είναι η Νύμφη του Χριστού και η αποστολή της είναι να αναγγείλει και να αποκαλύψει τη Βασιλεία του Θεού και την «καινή ημέρα». Η ζωή της είναι μια αιώνια αναμονή, μια συνεχής και άγρυπνη προσδοκία αυτής της νέας Ημέρας… Αλλά εμείς ξέρουμε πολύ καλά πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός μας με την «παλαιά ημέρα», με τον κόσμο, με τα πάθη του και τις αμαρτίες. Ξέρουμε πόσο βαθιά ακόμα ανήκουμε στον «κόσμο τούτο». Είδαμε το φως, γνωρίσαμε τον Χριστό, ακούσαμε για την ειρήνη, τη χαρά, τη νέα «εν Χριστώ ζωή» και παρ’ όλα αυτά ο κόσμος μάς κρατάει σκλάβους του. Αυτή η αδυναμία, αυτή η συνεχής προδοσία του Χριστού, αυτή η ανικανότητα να δώσουμε ολόκληρη την αγάπη μας στο μόνο πραγματικό αντικείμενο αγάπης, εκφράζονται τέλεια στο εξαποστειλάριο των τριών αυτών ημερών:

«Το νυμφώνα σου βλέπω,

Σωτήρ μου, κεκοσμημένον,

και ένδυμα ουκ έχω,

ίνα εισέλθω εν αυτώ

λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής,

Φωτοδότα και σώσον με».

2. Το ίδιο θέμα παρουσιάζεται στα Ευαγγελικά αναγνώσματα αυτών των ημερών. Πρώτα απ’ όλα ολόκληρο το κείμενο των τεσσάρων Ευαγγελίων (ως το Ιω. 13, 31) διαβάζεται στις Ώρες ο Σταυρός είναι η ολοκλήρωση της ζωής και της διακονίας του Ιησού Χριστού. Δίνει το κλειδί για τη βαθύτερη κατανόηση αυτής της ζωής. Καθετί στο Ευαγγέλιο οδηγεί σ’ αυτή την έσχατη ώρα του Ιησού και όλα γίνονται κατανοητά μέσα σ’ αυτό το φως. Γι’ αυτό κάθε ακολουθία αυτών των ημερών έχει ειδικό Ευαγγελικό ανάγνωσμα:


Μεγάλη Δευτέρα

Στον όρθρο διαβάζεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (21, 18- 43) η ιστορία της «ξηρανθείσας συκής». Η συκιά εδώ είναι το σύμβολο του κόσμου που δημιουργήθηκε από τον Θεό να φέρει πνευματικούς καρπούς και απέτυχε ν’ ανταποκριθεί στο Δημιουργό του.

Στην Ακολουθία των Προγιασμένων Δώρων διαβάζονται από το 24ο κεφάλαιο του Ματθαίου οι στίχοι 3- 35 οι οποίοι αναφέρονται στα σημεία της έλευσης του Κυρίου και της συντέλειας του κόσμου. Είναι μια εσχατολογική απάντηση του Ιησού Χριστού στην ερώτηση των μαθητών Του, και προαναγγέλει το Τέλος, τα Έσχατα. «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι…»


Μεγάλη Τρίτη

Στον Όρθρο διαβάζεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (22, 15- 23, 39) η καταδίκη των Φαρισαίων. Τα πολλά «ουαί» για την τυφλή και υποκριτική θρησκεία αυτών οι οποίοι νομίζουν ότι είναι αρχηγοί των ανθρώπων και το φως του κόσμου, αλλά στην ουσία «κλείουν την Βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων…»

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων συνεχίζεται η ανάγνωση από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου στα κεφάλαια 24 (36) 24 και 26 (2). Και εδώ πάλι γίνεται λόγος για τα Έσχατα, για το Τέλος. Γι’ αυτό μιλούν και οι παραβολές που χαρακτηρίζονται «παραβολές των Εσχάτων». Είναι η παραβολή των δέκα παρθένων. «Πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι» και είχαν πάρει μαζί με τις λαμπάδες τους και αρκετό λάδι, «πέντε ήσαν μωραί», οι λαμπάδες τους έσβυσαν και δεν έγιναν δεκτές στο γαμήλιο δείπνο. Η άλλη παραβολή είναι των ταλάντων. Δεν χρησιμοποιούνται τα τάλαντα που έδωσε στον καθένα ο Κύριος. «Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο υιός του ανθρώπου έρχεται». Και τέλος διαβάζουμε για την ημέρα της μέλλουσας κρίσης.


Μεγάλη Τετάρτη

Στον Όρθρο το Ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι από τον Ιωάννη (12, 17 – 50). Αναφέρεται σ’ αυτούς που αρνήθηκαν τον Χριστό και κάνει την εσχατολογική προειδοποίηση: «Νυν κρίσις εστί του κόσμου… Ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν, ο λόγος ον ελάλησα, εκείνος κρίνει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα».

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων διαβάζεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (26, 6 -16) η ιστορία της γυναίκας που με πολύτιμα μύρα έλουσε τα πόδια του Ιησού Χριστού. Αυτή η γυναίκα με τούτη την πράξη της είναι η εικόνα της αγάπης και της μετάνοιας, μοναδικά μέσα για την ένωσή μας με τον Χριστό.

3. Τα Ευαγγελικά αναγνώσματα βρίσκουν τέλεια ερμηνεία και ανάπτυξη στην υμνολογία αυτών των ημερών. Τα στιχηρά και τριώδια (σύντομοι κανόνες από τρεις ωδές που ψάλλονται στον Όρθρο) αναλύουν τα Ευαγγελικά νοήματα. Μια προειδοποίηση, προτροπή διατρέχει όλους αυτούς τους ύμνους: το τέλος, η κρίση έρχεται… ας προετοιμαστούμε ανάλογα…

«Έρχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος,

τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ

ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα,

και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου,

καθώς γέγραπται περί αυτού.

Δευτέ ουν και ημείς

κεκαθαρμένοις διανοίαις,

συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν

και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς

ίνα και συζήσωμεν αυτώ

και ακούσωμεν βοώντος αυτού

Ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ, δια το παθείν,

αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου

και Πατέρα υμών, και Θεόν μου, και Θεόν υμών

Και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλή,

Εν τη Βασιλεία των Ουρανών.»

(Στιχηρό από τους Αίνους του Όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας)

«Ιδού σοι το τάλαντον ο Δεσπότης

εμπιστεύει, ψυχή μου

φοβώ δέξαι το χάρισμα,

δάνεισαι τω δεδωκότι, διάδος πτωχοίς

και κτήσαι φίλον τον Κύριον

ίνα στης εκ δεξιών αυτού,

όταν έλθη εν δόξη και ακούσης μακαρίας φωνής.

Είσελθε δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου.

Αυτής αξίωσόν με, Σωτήρ, τον πλανηθέντα,

Δια το μέγα σου έλεος.»

(Δοξαστικό των Αίνων στον Όρθρο της Μεγάλης Τρίτης).

4. Στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής τα δυο βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που διαβάζονται στους Εσπερινούς είναι η Γένεση και οι Παροιμίες. Με την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας αντί γι’ αυτά έχουμε τα βιβλία «Έξοδος» και «Ιώβ», πάλι από την Παλαία Διαθήκη. Η Έξοδος είναι η ιστορία της σωτηρίας του Ισραήλ, της ελευθερίας του από την σκλαβιά των Αιγυπτίων, η ιστορία δηλαδή της Διάβασης των Εβραίων. Αυτή η ιστορία προετοιμάζει και μάς να κατανοήσουμε την έξοδο του Χριστού προς τον Πατέρα Του, την ολοκλήρωση δηλαδή του έργου της σωτηρίας μας. Ο Ιώβ, ο πολύπαθος, είναι η προεικόνιση του Ιησού Χριστού στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτά τα αναγνώσματα από το βιβλίο του Ιώβ προαναγγέλουν το μεγάλο μυστήριο των παθών του Κυρίου.

5. Η λειτουργική πορεία αυτών των ημερών έχει ακόμα το ρυθμό της Μεγάλης Σαρακοστής. Λέγεται ακόμα η προσευχή του Εφραίμ του Σύρου. («Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως. Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν») και γίνονται οι ανάλογες μετάνοιες. Επίσης έχουμε εκτεταμένα αναγνώσματα από το Ψαλτήρι και βέβαια κάθε πρωί την Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων, με τους ύμνους της Μεγάλης Σαρακοστής. Βρισκόμαστε ακόμα στην περίοδο της μετανοίας, γιατί μόνο η μετάνοια μάς εξασφαλίζει τη συμμετοχή μας στο Πάσχα του Κυρίου μας και μάς ανοίγει τις θύρες στο Πασχάλιο δείπνο.

Τελικά την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη όταν η τελευταία πια Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων φτάνει στο τέλος, αφού τα Τίμια Δώρα έχουν μεταφερθεί από την Αγία Τράπεζα, ο ιερέας λέει, για τελευταία φορά, την προσευχή του Αγίου Εφραίμ. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο η προετοιμασία φτάνει στο τέλος. Ο Κύριος μάς καλεί τώρα στο τελευταίο Του δείπνο.



Πηγή: Από το Βιβλίο «Μικρό Οδοιπορικό της Μεγάλης Εβδομάδος», του π. Αλέξανδρου Σμέμαν, Εκδ. Ακρίτας 

πηγή                

έξοδος, η μόνη διέξοδος!…

Κάθε χρονιά, την Κυριακή των Βαΐων επαναλαμβάνεται στο Μεσολόγγι η, σχετική με τις εθνικές μας γιορτές, απαράδεκτη, τα τελευταία χρόνια, τραγική ειρωνεία: Να τιμούν, δηλαδή τους ήρωες κάποιοι προδότες και επίορκοι…

Και, για να μη νομίσει κάποιος πως υπερβάλλουμε, όταν κάνουμε λόγο περί τραγικής ειρωνείας, αρκεί να κάμει σύγκριση ανάμεσα στους ήρωες του Μεσολογγιού και τους τωρινούς «επίσημους». Και ν΄ αναλογιστεί την άβυσσο, που τους χωρίζει:

Εκείνοι υπερασπίστηκαν μια γωνιά της ελληνικής γης. Το «καλυβάκι» και το «αλωνάκι», όπως ο Σολομός χαρακτηρίζει το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Για να έχουν μια νησίδα και μια όαση ελευθερίας. Και αναγκάστηκαν να φάνε σκυλιά και γάτες και ποντίκια. Και το εγκατέλειψαν, όταν πια δεν τους είχε απομείνει καμιά τροφή και καμιά ελπίδα. Για ν’ απαντήσουν, έτσι, στο σολωμικό δίλημμα «εκείθε με τη λευτεριά, εδώθε με το χάρο»…

Ενώ ετούτοι, απεμπόλησαν την ελευθερία και χάλκευσαν για τη λεύτερη πατρίδα, την πλούσια και πανέμορφη, σχέδιο ληστρικό και δολοφονικό. Προκειμένου να την εξαθλιώσουν και να την παραδώσουν στους αδηφάγους εχθρούς μας. Έτσι, ώστε να μας οδηγήσουν, για μια ακόμη φορά, στην ατιμωτική σκλαβιά της εθελόδουλης πολιτικής τους.

Βέβαια κάποιοι εξακολουθούν να νομίζουν ότι τα ανθρωποειδή αυτά δεν ενήργησαν σκόπιμα και δόλια, αλλά πως ο, τι συνέβη οφείλεται σε ανθρώπινα σφάλματα. Και το χειρότερο είναι ,που, ύστερα από τέτοιο καταιγισμό προδοσίας, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι υπάρχει περίπτωση οι εφιάλτες αυτοί να οδηγήσουν την πατρίδα και το λαό της σε λιμάνι ασφαλείας.

Η πραγματικότητα όμως φωνάζει και όσοι διαθέτουν κοινό νου βλέπουν ότι το μόνο, που δεν θέλουν να βρουν, είναι το λιμάνι ασφαλείας. Και πως μας οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, στο βάραθρο της καταστροφής. Όπως ακριβώς σχεδίασαν και, με κάθε επιμέλεια, βήμα-βήμα, υλοποιούν τα εθνοκτόνα σχέδιά τους.

Και το δυστύχημα είναι ότι μέσα απ’ τα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια σοβαρή πρόταση και εναλλακτική λύση. Αφού, ακόμη και ο νεοσσός του ΣΥΡΙΖΑ, που αρχικά φαινόταν να συντάσσεται με το λαό, πήγε κι αυτός να προσκυνήσει το Σόιμπλε και τα σιωνιστικά αδελφάτα.

Οι οποίοι διατείνονται ότι μπορούν να θεραπεύσουν το ναρκομανή, με ισχυρότερη δόση ναρκωτικών και τον αλκοολικό, με περισσότερο αλκοόλ. Δηλαδή, αλυσοδένοντάς μας με, ολοένα και περισσότερα δάνεια και βυθίζοντάς μας, ολοένα και βαθύτερα, στο βούρκο της χρεοκρατίας.

Φως φαίνεται να έρχεται μόνο από κάποια εξωκοινοβουλευτικά κινήματα, που συντάσσονται με την έξοδο απ’ την ευρωζώνη και το ευρώ. Έτσι ώστε να μην αιωρούμαστε πάνω απ’ το βάραθρο της ανεπίστροφης καταστροφής. Σύμφωνα με τα κέφια και τα σχέδια των σιωνιστών και των ναζιστών τοκογλύφων και των ντόπιων εφιαλτών. Αλλά να πατήσουμε στα δικά μας πόδια. Έχοντας εθνικό νόμισμα και αυτόνομη οικονομική πολιτική.

Θα περίμενε κάποιος πως οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας θα πρωτοστατούσαν για την αλλαγή της τωρινής πραγματικότητας. Αλλά, δυστυχώς, στη συντριπτική τους πλειονότητα, σιωπούν. Όταν δεν συντάσσονται με αυτήν. Όπως φαίνεται να συμβαίνει σε κάποιες ενορίες του Αγρινίου. Όπου ιερείς διώχνουν τους ομιλητές, που αναφέρονται στην οικονομική κρίση και ιδιαίτερα στους Γερμανούς (Μέρκελ, Σόιμπελ, κλπ), όπως ξαναγράψαμε. Θέση, με την οποία φαίνεται να συντάσσεται και ο Σ/τος Μητροπολίτης.

Και αναρωτιέται κανείς:

Γιατί τόση ευαισθησία για τους Γερμανούς; Αισθάνονται ευγνωμοσύνη για τις ευεργεσίες, που πρόσφεραν και προσφέρουν στην πατρίδα μας; Ή μήπως φοβούνται ότι ο προστατευόμενος της κ. Μέρκελ Σαμαράς μπορεί να χάσει την εκλογική του πελατεία; Γιατί, βέβαια, μπορεί ο κ. Σαμαράς να ήταν στα παιδικά του χρόνια, κατηχητόπουλο της Εκκλησίας, αλλά τώρα είναι κατηχητόπουλο της Μπίλντεμπεργκ. Η οποία, όπως λέγεται, έχει σχέση με το σατανισμό.

Πάντως το σίγουρο είναι ότι, στην περίπτωση αυτή, μιμούνται κάποιους δεσποτάδες της εποχής του Πατροκοσμά. Που δεν επέτρεπαν στον Άγιο να μπαίνει στις πόλεις, για να μη ενοχλούνται τα συμφέροντα των αγάδων, κοτζαμπάσηδων, και των Εβραίων.

Εξαίρεση στο καθεστώς της δεσποτικής αυτής αιθαλομίχλης φαίνεται ν’ αποτελεί, προς το παρόν, ο Σ/τος Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος. Που μακάρι να τον μιμηθούν και άλλοι. Για να προχωρήσουν απ’ τα λόγια στα έργα. Το 1821 η επανάσταση ξεκίνησε, κατά την παράδοση, απ’ την Αγία Λαύρα. Δεν πειράζει, αν αρχίσει τώρα απ’ το Λαύριο.

Και, βέβαια, δεν μας χρειάζονται όπλα και φυσεκλίκια. Μας αρκεί ο «τομότερος υπέρ δίστομον μάχαιραν» (= ο κοφτερότερος κι απ’ το δίκοπο μαχαίρι) λόγος του Ευαγγελίου.

Κι ακόμη το να συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, ότι η έξοδος, απ’ τη θανάσιμη παγίδα της ευρωζώνης, είναι η μόνη σωτήρια διέξοδος!…

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com

Πασχαλινή Ποιμαντορική Εγκύκλιος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης ,Πέλλης και Αλμωπίας κ.κ. Ιωήλ

Προς τον ευσεβή Κλήρο και τον ευλαβή λαό της καθ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Αδελφοί και Πατέρες, Χριστός Ανέστη!

«ΙΔΟΥ ΓΑΡ ΗΛΘΕ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΧΑΡΑ ΕΝ ΟΛΩ ΤΩ ΚΟΣΜΩ»

Κανείς ποτέ δε συμφιλιώθηκε με το Θεό χωρίς τη δύναμη του Σταυρού. Πως ήταν δυνατό να ανανεωθεί κάποιος και να συμφιλιωθεί με το Θεό «εν πνεύματι», χωρίς προηγουμένως να καταργηθεί η αμαρτία και η σαρκική ζωή  Αυτό είναι να σηκώσουμε το Σταυρό του Κυρίου, να καταργήσουμε με τη δύναμή του την αμαρτία. Γι αυτό και κάποιος από τους θεοφόρους Πατέρες, όταν ρωτήθηκε εάν πιστεύει σε έναν Εσταυρωμένο, απάντησε πως πιστεύει σ᾿ Αυτόν που σταύρωσε την αμαρτία (Γρηγ. Παλαμάς).

Σταυρός κατά τη γνώμη του αποστ. Παύλου είναι να σταυρώσει κάποιος το σαρκικό του φρόνημα μαζί με τα πάθη του και τις επιθυμίες· «οι δε του Ιησού Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλ. ε´ 24). Αυτό σημαίνει να σταυρώσουμε τη σάρκα μας και τις επιθυμίες μας, να γίνει ανενέργητος ο άνθρωπος σε κάθε τι που δεν αρέσει στο Θεο. Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης θα σχολιάσει τα παραπάνω επιγραμματικά· «Σταυρώ Χριστόν ενδεδύμεθα, και τον παλαιόν άνθρωπον αποτιθέμεθα», δηλ. με το Σταυρό του Κυρίου φοράμε το Χριστό και αποτινάζουμε από πάνω μας την αμαρτία. Ο Σταυρός έσχισε το παλαιό χειρόγραφο των χρεών της αμαρτίας μας, το δεσμωτήριο του θανάτου, δηλ. τον άδη, το έκανε άχρηστο, άδειασε τα ταμεία του άδου, εξανέστησε τους νεκρούς, έκανε να χαθεί η κατάρα του Αδάμ και δώρησε στους ανθρώπους τη χαρά. Ανέβηκε πάνω στο Σταυρό ο Κύριος, όχι για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να απαλείψει με το αίμα Του τις πολλές αμαρτίες του ανθρώπου.

Η άλλη πλευρά του Σταυρού είναι η χαρά της Αναστάσεως. Θα ήταν απελπιστικό να τελείωνε το έργο του Χριστού τη Μεγάλη Παρασκευή. Πίσω από το Σταυρό κρυβόταν η Ανάστασή Του. Η Ανάσταση του Χριστού έφερε χαρά στον κόσμο. Έπαυσε η παλαιά κατάρα που έφερνε λύπη στον άνθρωπο, καταργήθηκε η ηγεμονία του Διαβόλου, άνοιξε ο δρόμος για την τελείωση του ανθρώπου, άλλος βίος, άλλη ζωή. Η Ανάσταση του Χριστού έφερε το χάρισμα της υιοθεσίας, την απαρχή της σωτηρίας μας, τη θέωση του ανθρώπου. «Ει Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις ημών» (Α΄ Κορ. ιε΄ 17), θα πει ο Απόστολος Παύλος.

Ο Χριστός θανατώθηκε επί του Σταυρού. Εάν ο σταυρός ήταν ο κλήρος του Ιησού, δεν μπορεί να είναι διαφορετική η κατάληξη των μαθητών Του, όχι μόνον των δώδεκα, αλλά και όλων των μαθητών Του ανά τον κόσμο που θέλουν να τον ακολουθήσουν. Ο πιστός μαθητής ακολουθεί και μιμείται το διδάσκαλο όχι μόνο στη ζωή, αλλά και στο θάνατο, γράφει ένας θεολόγος ( Ι. Καραβιδόπουλος). Επίσης ο ίδιος ο Χριστός είχε πει πως όποιος δε σηκώσει το Σταυρό Του, δεν μπορεί να ονομάζεται μαθητής Του• «και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου ουκ έστι μου άξιος» (Ματθ. ι´ 38). Επίσης• «ου δύναται είναί μου μαθητής» (Λουκ. ιδ´ 27). Δεν είναι σωστό να αποφεύγουμε το Σταυρό του Χριστού. Μόνον ο διάβολος δεν είχε επιθυμία να σταυρωθεί ο Χριστός, γιατί φοβόταν πως θα καταργηθεί η δύναμή του. Είναι σημείο γνησιότητας του μαθητή προς το διδάσκαλο η άρση του Σταυρού. Η μη αποδοχή του Σταυρού ερμηνεύεται σαν αντίσταση απέναντι στο Θεο. Άλλωστε ο Σταυρός είναι το προστάδιο μιας θείας ζωής. « Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω», λέγει μια προσευχή της Εκκλησίας μας. Ο Χριστός είναι το πρότυπο που ακολουθούμε όλοι μας. Είναι ο «υπογραμμός» που λέει ο Πέτρος (Α´ Πέτρ. β 21), για να βαδίσουμε στα ίχνη Του. Είναι απαράδεκτο να θέλουμε μόνο το γεγονός της Αναστάσεως χωρίς την άρση του Σταυρού. Η αιτία της χαράς της Αναστάσεως είναι ο Σταυρικός θάνατος του Κυρίου μας.

Οι θεοφόροι Πατέρες τονίζουν πως χάριν των ζωοπαρόχων εντολών του Κυρίου οφείλουμε «καιρού καλούντος», όταν παραστεί ανάγκη, να δώσουμε ακόμη και την ζωή μας. Εκείνος που προσηλώνεται στην φιλοκτημοσύνη, στην πορνεία, στη φιλαυτία, στο θέλημά του το αμαρτωλό, δύσκολα αποδέχεται το σταυρό του Κυρίου και τη φιλότιμη προσπάθεια που πρέπει να κάνει για να νικήσει τα πάθη του. Η άρση του Σταυρού του Κυρίου υπενθυμίζει στο Χριστιανό το διαρκή και μέχρις αίματος αγώνα του για να γίνει όντως άνθρωπος, απαλλαγμένος από πάθη και ελαττώματα, χαριτωμένος και δημιουργικός. Του υπενθυμίζει ο Σταυρός του Κυρίου την αγάπη που έδειξε ο Κύριος για το ανθρώπινο γένος και ότι αυτό γεννά και σ αυτόν υποχρεώσεις απέναντι στο Θεό. Η έκφραση της αγάπης απέναντι στο συνάνθρωπό του και απέναντι στο Θεό, πολύ δε περισσότερο η βίωση αυτής της αγάπης, είναι το νόημα της ζωής μας.

Στη ζωή μας όλοι οι άνθρωποι περνάμε δυσκολίες και αντιμετωπίζουμε πειρασμούς. Η πνευματική και οικονομική κρίση των καιρών μας είναι ένας βαρύς Σταυρός για τον άνθρωπο. Δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Θα έλθει και η χαρά της Αναστάσεως. Ας μην εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας στις διάφορες περιστάσεις, αλλά να δείξουμε αγωνιστικό φρόνημα και ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Θα συσταυρωθεί μαζί μας και θα μας χαρίσει τη λύτρωση και τη χαρά της Αναστάσεως.

Ως Επίσκοπος της ευλογημένης Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας εύχομαι σε όλους σας, μικρούς, μεγάλους, κλήρο και λαό, επιφανείς και αφανείς, δύναμη να σηκώσουμε ο καθένας το Σταυρό του και να ζήσουμε τη χαρά της Αναστάσεως.

Αδελφοί και Πατέρες μου, Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη! 

Χαίρετε και υγιαίνετε! 

Προς Θεόν ευχέτης

Ο Μητροπολίτης

† Ο Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας ΙΩΗΛ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ 2013 ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗΣ

ΘΕΟΦΙΛΟΣ

διά συγκατάβασιν Θεοῦ Μητροπολίτης

τῆς Θεοφρουρήτου Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Λευκάδος καί Ἰθάκης

Πρός

Τόν Ἱερόν κλῆρον καί τόν φιλόχριστον λαόν

τῆς Ἱερᾶς Ἡμῶν Μητροπόλεως

«Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί,

Πάσχα Κυρίου Πάσχα…».

(Καταβασία τοῦ Πάσχα)

Ἀγαπητοί Πατέρες καί προσφιλεῖς ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ,

Τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας, γιά τό ὁποῖο «σήμερον πᾶσα κτίσις  ἀγάλλεται καί χαίρει», ἀποτελεῖ τή βάση τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί τό περιεχόμενο τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Χωρίς τήν Ἀνάσταση ἡ πίστη μας θά ἦταν μιά δυνατή ἰδεολογία, ὄχι ὅμως «καινή κτίση». Μέ τήν Ἀνάσταση ὁ Χριστός σφραγίζει τό ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεως πού ἐγκαινιάσθηκε μέ τήν ἐνσάρκωση καί ἐκπληρώθηκε μέ τό Σταυρό. Ὁ «Πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν» (Κολ. 1,18) εἰσῆλθε πρῶτος στό νέο κόσμο. Ὁ ἀναστημένος Χριστός θεμελιώνει τήν προσδοκία ὅλων μας γιά τήν ἀνάσταση τῆς ἐσχάτης ἡμέρας.

Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του εἶναι ζωντανός μέσα στήν Ἐκκλησία. Ρητή ἦταν ἡ ὑπόσχεσή Του: «Ἰδού ἐγώ μεθ΄ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». (Ματθ. 28,20). Τόν βλέπουμε, Τόν ζοῦμε, Τόν γευόμεθα στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Γινόμεθα κοινωνοί τῆς ἀναστάσιμης χαρᾶς μέ τήν συμμετοχή μας στή ζωή τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Κινούμεθα μέσα στόν κόσμο τῶν θλίψεων καί τῶν περιπετειῶν μέ τήν αἴσθηση τῆς δικής Του παρουσίας. Ὅταν Τόν καλοῦμε νά μᾶς ἐλεήσει, νά μᾶς σώσει ἀπό τίς πανουργίες τῶν δαιμόνων, νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τά λυπηρά τῆς ζωῆς, πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι εἶναι δίπλα μας «βοηθός καί σκεπαστῆς».

Ἐμεῖς βαπτισθήκαμε στό θάνατο τοῦ Χριστοῦ (Ρωμ. 6,3) γιά νά ζήσουμε «ἐν Χριστῷ». Ἐκεῖνος κατοικεῖ στό ναό τοῦ σώματός μας. Εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς μας (Ἰωαν. 6, 27-58). Εἶναι τό φῶς τῆς ζωῆς μας (Ἰωαν. 8,12). Εἶναι ἡ ὁδός τῆς ζωῆς μας (Ἰωαν. 14,6). Εἶναι ἡ ἴδια μας ἡ ζωή: «ὁ Χριστός ἡ ζωή ἡμῶν» (Κολ. 3,4), ὁ παράδεισός μας, ὅπου ὅταν γευόμεθα τήν ἴδια τήν  ζωή τοῦ Σώματος καί Αἵματός Του ἔχουμε «τόν Χριστόν κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν».

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,

Ἔξω ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας δέ βεβαιώνεται καί δέν κατανοεῖται τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Μόνον ὅταν θά ἐνωθοῦμε μέ τόν Χριστό, διά τῶν μυστηρίων, θά Τόν γνωρίσουμε. Μακριά ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἀμφισβήτηση καί δυσπιστία. Ἄν θελήσουμε μποροῦμε νά ἀκούσουμε τά βήματα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Μᾶς συνοδεύει κάθε στιγμή καί μᾶς προστατεύει. Εἶναι ὁλοζώντανος ἀνάμεσά μας, κοντά μας, μέσα στήν καρδιά μας.

Τῷ δέ Ἀναστάντι Χριστῷ καί τῷ τοῦ Ἅδου καταλύσαντι τό κράτος δόξα, τιμή καί αἶνος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Μετά πατρικῶν πασχαλίων εὐχῶν καί ἀγάπης

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ

† Ὁ Λευκάδος καί Ἰθάκης Θεόφιλος

Ποιμαντορική Εγκύκλιος Πάσχα Του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεττανίας κ.κ. Γρηγορίου

Αύτη γαρ αληθώς η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος˙ αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή˙κηρύξωμεν την του Σωτήρος Ανάστασιν, μάλλον δε την ημετέραν βοήσωμεν σωτηρίαν” (Χρυσόστομος, Τ2. σ. 991) Αγαπητοί μας εν Κυρίω,             Ανέτειλε και πάλι η λαμπροφόρα Εορτή της εκ Νεκρών Αναστάσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και ιεροπρεπώς μας συγκαλεί να εορτάσουμε «την κλητήν και Αγίαν Ημέραν, την μίαν των Σαββάτων»[1] όπου ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών ως εκ «παστάδος προελθών»[2] από τον Ζωηφόρον Τάφον «Αύτη ως εν κεφαλαίω έστιν η σεμνή του Πάσχα Εορτή˙ και ταύτα Χριστιανών τα μυστήρια˙ περί αναστάσεως νεκρών και ζωής αιωνίου πανηγυρίζομεν»[3].             Την ολόλαμπρη και χαροποιό εορταστική ατμόσφαιρα των Αγίων τούτων Ημερών σκιάζει η οικονομική κρίση που ξέσπασε αυτή την περίοδο στη Μεγαλόνησο Κύπρο και υποσκάπτει την συνοχή και τον ιστό της κοινωνίας και προβληματίζει και διαιρεί και πονά τον λαό της γιατί η κρίση ήταν απροσδόκητη, σκληρή, ξαφνική και αναπάντεχη για όλους. Δικαιολογημένα τα διεθνή μέσα επικοινωνίας ασχολήθηκαν εν εκτάσει με τα αίτια της οικονομικής αυτής κρίσης και διερωτώμαστε όλοι γιατί οι συμβαλλόμενοι δεν μπόρεσαν να δώσουν λύση υποφερτή, πιο ανθρώπινη και πιο φιλάνθρωπη και αποδεκτή για τον λαό της Κύπρου. «Δια τούτο ουν και ημείς οφείλομεν γενναίως φέρειν τας των πονηρών ανθρώπων απειλάς»[4] Όμως, αγαπητοί αδελφοί και πατέρες, τα Γεγονότα που εορτάζουμε, τα Πάθη, δηλαδή, και την Ανάσταση του Χριστού, μας υπενθυμίζουν τα δικά μας πάθη, την αμαρτία, την ανθρώπινη ανεπάρκεια,, τις ασθένειες, την ανεργία, την φτώχεια, την ανέχεια, την πλεονεξία, την πολυτέλεια, και τόσα άλλα λυπηρά και αξιοκατάκριτα που συγχύζουν τις κοινωνίες και καλλιεργούν τους πολέμους και τα μίση μεταξύ των ανθρώπων και των κοινωνιών. Η Οικουμένη όλη και ο Χριστιανισμός δια μέσου των αιώνων αντιμετώπισαν πολλά τέτοια ακραία και κρίσιμα γεγονότα, έζησαν δυστυχίες, αντιμετώπισαν πολέμους και κοινωνικές αναταράξεις, όπως είναι οι εμφύλιοι σπαραγμοί, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, και τα επακόλουθά της, αλλά, με καρτερία και πίστη σταθερά εις τον Νεκραναστημένο Χριστό, τα έχουν ξεπεράσει και τα άφησαν στη λήθη της Ιστορίας. Η Ανάσταση του Χριστού και το Μήνυμα του Ευαγγελίου απετέλεσαν διά μέσου των αιώνων την «σταθεράν και βεβαίαν άγκυραν»[5] και την μακαρία ελπίδα με την οποία οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες και οι Δίκαιοι, αντιμετώπισαν τις αντιξοότητες της ζωής, την περιφρόνηση του κόσμου, την αχαριστία, την αδικία και την σκληρότητα των ισχυρών, το μαρτύριον και τον θάνατον. Όλα αυτά, για τα οποία «ων ουκ ην άξιος ο Κόσμος»[6] τα αντιμετώπισαν μετά πίστεως, μετά καρτερίας και σταθεράς εμπιστοσύνης εις Εκείνον, τον Νικητή του θανάτου και της φθοράς, και Λυτρωτή του Κόσμου, Χριστόν. Με την μαρτυρική δε διακονία τους επιβεβαίωσαν την εντολή του Διδασκάλου τους «και έσεσθέ μοι μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμάρεια και ως εσχάτου της γης»[7]. Η Χριστιανωσύνη, με επικεφαλής την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν ανά την Οικουμένην  Εκκλησίαν, - παρά το σκάνδαλον του κατακερματισμού και της διαίρεσής  της, - συνεχίζει με ανανεωμένη την ελπίδα και την πίστη εις τον Νεκραναστημένον Χριστόν, και διακηρύσσει «ευκαίρως και ακαίρως» ότι ο Χριστός «Ανέστη εκ Νεκρών Θανάτω Θάνατον πατήσας, και τοις εν μνήμασι ζωήν χαρισάμενος»[8]. Αναγεννημένοι και ανανεωμένοι ψυχή τε και σώματι από το πνεύμα και το γράμμα των Αγίων τούτων Ημερών, καλούμεθα να συνεχίσουμε την ζωή μας με θάρρος και εμπιστοσύνη στον Νεκραναστημένον Χριστό. Να αποβάλουμε λοιπόν την  απαισιοδοξία και τον φόβο των «λυπηρών επαγωγών» που χειμάζουν την καθημερινή μας ζωή με την οικονομική κρίση και τις βιωτικές μέριμνες, οι οποίες και δηλητηριάζουν τον νούν και την καρδία μας, και στεναχωρούν και πλήττουν την οικογένειά μας, μολύνουν το περιβάλλον, υποσκάπτουν τους θεσμούς, και τα θεμέλια του πολιτισμού μας. Αναγεννημένοι από την χαράν και την ελπίδα της Αναστάσεως του Χριστού και οπλισμένοι με πνεύμα ευθές και καρδίαν τεταπεινωμένη και συντεντριμμένην, να βιώσουμε τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής μας Τούτες οι Άγιες Μέρες είναι μέρες χαράς και ευφροσύνης, είναι μέρες ιερής ευχαριστίας και δοξολογίας και αινέσεως του εκ Νεκρών Αναστάντος Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, του οποίου η Θεανθρώπινη Προσωπικότητα, η Θυσία, τα Πάθη, η Ταφή και η Ανάσταση αποτελούν την πεμπτουσία της ζωής των Χριστιανών, είναι το σημείο αναφοράς για την ανακαίνιση και τον επαναπροσδιορισμό του μέλλοντος του Ανθρωπίνου Γένους και της δικής μας προσωπικής, οικογενειακής, εκκλησιαστικής και εθνικής ζωής. Μην λησμονούμε τους λόγους του ποιητή της Αναστάσεως «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια εορταζέτω νυν κόσμος την έγερσιν Χριστού εν η εστερέωται»[9] Δράττομαι αυτής της ιερής και χαρμόσυνης ευκαιρίας να αναγγείλω από του Ιερού Άμβωνος, την ίδρυση και λειτουργία του Ελληνορθοδόξου Σχολείου Μέσης Εκπαιδεύσεως που φέρει το όνομα  «Απόστολος Ανδρέας». Οι πόρτες του Σχολείου θα ανοίξουν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, το νέο ακαδημαϊκό έτος 2013-14 και τα επίσημα εγκαίνια της λειτουργίας του θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη, 2 Οκτωβρίου 2013. Εν κατακλείδι του Εγκυκλίου τούτου Γράμματος, χαιρετίζω εγκαρδίως και μετά πατρικής αγάπης και βαθείας εκτιμήσεως όλους εσάς, οι οποίοι αποτελείτε το Πλήρωμα αυτής της Βιβλικής Επαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, η οποία κατοικοεδρεύει εις το Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία. Αναμένουμε και προσδοκούμε ότι όλοι και όλες, μικροί και μεγάλοι, δίκαιοι και αμαρτωλοί, «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες», θα καταφύγετε εις τους Ναούς μας να εορτάσετε ιεροπρεπώς τούτα τα Γεγονότα που συνεχίζουν να συγκινούν μέχρι σήμερα όλους τους Χριστιανούς της Οικουμένης και όχι μόνον, και τα οποία αποτελούν την χαράν και μόνην ελπίδα του Σύμπαντος Κόσμου. Με ευλάβεια δε να  προσευχηθείτε, να προσκυνήσετε, να μυσταγωγηθείτε εν Κυρίω και μετά βαθείας ταπεινώσεως και ειλικρίνειας να συγχωρήσετε εαυτούς και αλλήλους και να μεταλάβετε των Αχράντων Μυστηρίων, του Τιμίου Αίματος και Σώματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον. Έτσι όλοι θα γίνετε μέτοχοι και κοινωνοί της χαράς των Φίλων του Θεού, οι οποίοι εβίωσαν σεμνοπρεπώς την πρόσκαιρη ζωή τους ελπίζοντες και προσδοκώντες την κοινήν ημών Ανάσταση, την οποίαν υποσχέθηκε ο Αναστάς εκ Νεκρών και Λυτρωτής του Κόσμου, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός σ’ όλους εκείνους, οι οποίοι είναι μέλη της Εκκλησίας Του. Με αυτές τις ιερές σκέψεις, σας χαιρετίζω θερμά και εύχομαι όπως «ο Θεός της ειρήνης πάντας υμάς καταξιώση της μετά των αγίων Αναστάσεως, εν έργοις καλοίς ευρεθησόμενοι και πίστει ορθοδόξω, χάριτι και φιλανθρωπία του Μονογενούς αυτού Υιού, μεθ’ ου δόξα, τιμή και προσκύνησις τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν»[10]. Πάσχα, 2013 Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων & Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος [1] Ύμνος Αναστάσεως, Ειρμός του Κανόνα του Πάσχα, 8η Ωδή [2] Ύμνος Αναστάσεως [3] Χρυσόστομος, Τ2. σ. 995 [4] Χρυσόστομος, Τ2 σ. 992 [5] Εβρ., Κεφ. 6, 11 [6] Εβρ. Κεφ. 11:38 [7] Πράξεις, Κεφ. 1:8. [8] Απολυτίκιον του Πάσχα [9] Ύμνος Αναστάσεως, (Κανόνας γ’ ωδή) [10] Χρυσόστομος, Τ2. σ. 995