"ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ"

-Από το πουθενά με χρέη, από το πουθενά με βάσανα, ενώπιος-ενωπίο με αδιέξοδα που μας έστησε η ¨δήθεν περήφανη δημοκρατία μας¨, αποφάσισα ανήμερα του Ακάθιστου Ύμνου φέτος να μην τον παρακολουθήσω στην γειτονιά μου στον Άγιο Δημήτριο στην Θεσσαλονίκη.

- Όχι γιατί δεν ευλαβούμαι τον ΜΥΡΟΒΛΗΤΗ αλλά για να αποφύγω να δω τυχόν ¨επίσημους εναγκαλισμούς¨ των πρωτεργατών των αδιεξόδων μου και σκανδαλιστώ.

- Από το μεσημέρι της Παρασκευής του ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ πήγα κατ αρχάς και χαιρέτισα το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ μέσα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου και μέσα από τις σκέψεις μου κατόρθωσα και έβγαλα σκόρπιες λέξεις προσευχής…

-¨Παναγιά μου ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ να με συγχωρείς για την αγνωμοσύνη μου αλλά στην κυριολεξία ¨τερμάτισα¨ από τα αδιέξοδα.¨

-Αξίωσε μας κατά το θέλημα του ΥΙΟΥ ΣΟΥ να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης που βιώνει η Πατρίδα και ο καθένας ξεχωριστά»

-εδώ που φτάσαμε ένα Νεύμα ΣΟΥ μας σώζει

- Κοντολογίς για να μην σε ζαλίζω φίλε μου πήγα οδικώς σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριουδάκι της Μακεδονίας μας με δύο μόνιμους κατοίκους.

- Ο ένας ήταν ο συνταξιούχος παπάς που δεν θέλει να ξεκολλήσει από την Εκκλησία που ιερουργούσε επί 50 συναπτά χρόνια φτιαγμένη από χέρια τιμίων Μακεδόνων- Ελλήνων κτιστάδων στα χρόνια της ακμής του χωριού.

- Ο δεύτερος και μοναδικός λαϊκός κατά αγαθή συγκυρία αν και δεν τελείωσε σχολείο έμαθε τα γράμματα στο Αναλόγιο και βοηθά τον Γέροντα Λευίτη στην ψαλτική.

- Ο τρίτος του εκκλησιάσματος της Aκολουθίας του Ακάθιστου Ύμνου ήμουν εγώ ο νεόφερτος εκ Θεσσαλονίκης.

- Με το που μπήκα στον Ιερό Ναό της ΠΑΝΑΓΙΑΣ πήγα κατευθείαν στο Αναλόγιο για να βοηθήσω με τα λίγα βυζαντινά ψαλτικά που κατέχω. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ο παπάς που ήταν σοβαρός και αμίλητος . Και αν και τον ξέρω παιδιόθεν δεν με χαιρέτισε σαν να ήταν 

«αλλού.

- Μόλις φτάσαμε στον Κανόνα. Ὠδή α΄. Εἱρμός. Ἦχος δ΄.
« Ἀνοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται Πνεύματος, και λόγον ἐρεύξομαι τῇ βασιλίδι Μητρί…»

-Λες και το μυαλό μου «άνοιξε» και ξεφόρτωσα από όλες τις σκοτούρες. Οι ανοιξιάτικες ευωδίες, το θυμίαμα αλλά και η κατάνυξη του ιστορικού χώρου που βρισκόμουν «με έστειλαν αλλού» .

-Τέλος πάντων φίλε, είπα μέσα μου ότι τελικά έκανα καλά που ήρθα σε αυτή την «ιερή σιγαλιά».

- Τι ήταν να το πω και ξαφνικά όταν φτάσαμε στην Β’ στάση (Η-Μ) των ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ και ο Γέροντας Λευίτης αναγίγνωσκε με τρεμάμενη φωνή το «χαίρε της Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα,χαίρε τύρρανον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής»…¨

-Άρχισε να κλαίει με ολολυγμούς και διέκοψε την απαγγελία των Χαιρετισμών. Μάλιστα άφησε το Βιβλίο από τα χέρια του , γονάτισε και ακούμπησε το πρόσωπο του πάνω στην Θεομητορική Εικόνα της Γλυκοφιλούσης βρέχοντας την με τα δάκρυα του.

- Για λίγη ώρα μείναμε αμήχανοι επάνω στο ψαλτήρι και παρακολουθούσαμε τον Ιερέα και εμείς κατασυγκινημένοι.

- Σε λίγο τον πλησιάσαμε και προσπαθήσαμε να τον ανασηκώσουμε . Ο Γέροντας είχε στην κυριολεξία γαντζωθεί από την Εικόνα και δεν έλεγε να σηκωθεί . Όμως κάτι μουρμούριζε της Παναγιάς μας που δεν τα καταλαβαίναμε.

-Τελικά ο Γέροντας ανασηκώθηκε και στην συνέχεια για πρώτη φορά στην ζωή μου άκουσα στην κυριολεξία  «Κλαυτούς  Χαιρετισμούς».

-Εκεί που είχα καλή διάθεση βλέποντας την συγκίνηση του Ιερέα δίχως να το θέλω ξαναθυμήθηκα τα βάσανα που με περίμεναν στην πόλη …

- Μετά το τέλος των Χαιρετισμών ετοιμάσαμε ένα βραστό του βουνού και ζητήσαμε , ουσιαστικά απαιτήσαμε από τον Ιερέα να μας πει τι του συνέβη;

ΚΑΙ ο καλός παππούλης αναγκάσθηκε να μας πει για το γεγονός αυτό της αλλοίωσης- συγκίνησης του που μας είχε προβληματίσει.

Παιδιά μου μην νομίζεται ότι είμαι εδώ πάνω αποκομμένος από τα προβλήματα των ανθρώπων.

Φίλοι συγχωριανοί από τις μεγαλουπόλεις, συγγενείς, πνευματικά παιδιά μου μεταφέρουν το ζοφερό περιβάλλον της σημερινής Εθνικής μας επιβίωσης.

Πολλές φορές στην Δέηση και όταν απαγγέλουμε ενώπιον του ΚΥΡΙΟΥ ημών «Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους και πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ»…¨

Αναρωτιέμαι αν το Έθνος μας είναι πραγματικά ευσεβές;

Και πως μπορώ να αιτούμαι για κάθε αρχή και εξουσία που μας έφερε σε αυτά τα χάλια; Υπάρχει όμως και αυτό δηλ. ότι μας αξίζει μας δίνει ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ.

Όμως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Γιατί αν εγώ αιτούμαι για αυτούς που ψηφίζουν αντίχριστους νόμους ουσιαστικά με την δέηση μου αυτή γίνομαι Θεομάχος.

Εδώ και πολλά χρόνια παρακαλώ την Παναγιά μας να ξεδιαλύνει τον λογισμό μου αυτό και πιστέψτε με το κάνω με δάκρυα και πόνο.

Παραμονή του ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ εχθές άκουσα κτύπους στην πόρτα του πτωχικού μου. Τρόμαξα γιατί στις ημέρες μας πολλά συμβαίνουν και μάλιστα εδώ στην Μεθόριο. Ποιος να ήταν άραγε; Ο Ανέστης ο ψάλτης μου έλειπε στα πρόβατα.

Από το παραθυράκι έσκυψα και είδα έναν ηλικιωμένο Ιερέα. Αμέσως αναθάρρησα και άνοιξα την πόρτα . Βάλαμε μεταξύ μας την Ευχή και το κοντούλικο Γεροντάκι μπήκε στο σπιτικό μου με τέτοια άνεση που λες και ήξερε όλες τις γωνιές του.

Το παρουσιαστικό του κάτι μου θύμιζε από τον μακαριστό Αυγουστίνο τον πρώην Φλωρίνης γιατί κρατούσε ένα ραβδί και ήταν σκυφτό.

Πως από τα μέρη μας Γέροντα; τον ρώτησα

Πολλές φορές έχω περάσει από αυτά τα μέρη και μάλιστα όταν ζούσαν εδώ πολλοί χριστιανοί. Φυσικά άλλα χρόνια τότε πάτερ μου. Τότε τα χρόνια ήταν Ιεραποστολικά ενώ σήμερα αυτά που κτίσθηκαν με αίμα και αγώνες οι άπιστοι τα γκρεμίζουν.

Παλιά βγάζανε κανένα τούβλο για να χαλαρώσει η Ορθόδοξη Πίστη, σήμερα πλέον είναι προαποφασισμένο από αυτούς να σωριάσουν όλο το ντουβάρι…

Επειδή φτάσαμε στην στιγμή να πειράζουν την ΗΜΕΡΑ του ΚΥΡΙΟΥ μας δηλ. την Κυριακή και να υπερασπίζονται τα Σόδομα και τα Γόμορα ήρθα να σου πω να μην σε πειράζει ο λογισμός που έχεις και όταν λες την ευχή «Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους και πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ…¨ από μέσα σου τότε να απαγγέλεις την ωδή των Χαιρετισμών «χαίρε τύρρανον  απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής…¨.

Πάτερ μου η ΠΑΝΑΓΙΑ μας αποφάσισε ότι «αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να πάει άλλο…»

Με τα λόγια αυτά το καμπουριαστό Γεροντάκι εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Αλαφιασμένος με ότι κουράγιο είχα έτρεξα προς την Εκκλησία. Μπαίνοντας η ματιά μου λες και την κατεύθυνε άλλος και έπεσε πάνω στην Αγιογραφία του Παπά- Κοσμά του Αιτωλού που η Παράδοση λέει ότι πέρασε από το χωριό μας διδάσκοντας και βαπτίζοντας.

Τότε κατάλαβα ΠΟΙΟΣ επισκέφτηκε εμένα τον ανάξιο.

Φίλε μου πήρα την ευχή του Γέροντα όταν κατεβώ στην Θεσσαλονίκη να «διαλαλήσω» το έκτακτο αυτό περιστατικό και όποιος πίστεψε- πίστεψε…

Μάλλον ο Ουρανός φέτος με το «χαίρε τύρρανον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής…» γράφει τον κυβερνητικό επίλογο.

Κωνσταντίνος Βαρδάκας

πηγή

Εορτή του Αγίου Κόνωνος του Ισαύρου

Τη μνήμη του Αγίου Κόνωνος του Ισαύρου τιμά σήμερα, 5 Μαρτίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Κόνων γεννήθηκε περί τα τέλη του 1ου αιώνα μ.Χ. στη Βαδινή, χωριό της Ισαυρίας της Μικράς Ασίας και έζησε στους Αποστολικούς χρόνους.

Οι γονείς του, Νέστωρ και Νάδα ήταν αρχικά ειδωλολάτρες. Σε νεαρή ηλικία έγινε Χριστιανός και όταν οι γονείς του τον πίεσαν να νυμφευθεί, συμφώνησε με τη σύζυγό του να ζουν ως αδελφοί αφιερωμένοι στον Θεό.

Στο Συναξάρι αναφέρεται, ότι τον Άγιο καθοδηγούσε ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ, ο οποίος και τον βάπτισε, του δίδαξε το Όνομα της Αγίας Τριάδος, μετέδωσε τα Θεία Μυστήρια σε αυτόν... μέχρι τέλους της ζωής του, του συμπαραστεκόταν και του χορήγησε μάλιστα και τη χάρη των παράδοξων θαυμάτων.

Ο Άγιος Κόνων οδήγησε στην Χριστιανική πίστη και τους γονείς του, ο δε πατέρας του Νέστωρ μαρτύρησε για τον Χριστό. Αλλά και τους Έλληνες, που αντιστέκονταν σε αυτόν και έλεγαν ότι δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός των ειδώλων, τους έπεισε και τους προετοίμασε να ομολογήσουν με μεγάλη φωνή τον Χριστό και να βαπτισθούν. Με τη χάρη του Θεού, ο Άγιος υπέταξε και τους δαίμονες και άλλοι μεν με εντολή του προστάτευαν τους αγρούς, άλλοι δε εγκλείστηκαν σε πιθάρια.

Όμως οι ειδωλολάτρες συμπολίτες του αντιμετώπιζαν με μεγάλη δυσαρέσκεια την ιεραποστολική δραστηριότητά του και την επιρροή που ασκούσε πάνω στους Εθνικούς. Κάποια μέρα ο Άγιος επισκέφθηκε έναν ειδωλολατρικό ναό, όπου προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο. Αποτέλεσμα ήταν να γίνουν κομμάτια όλα τα είδωλα του ναού. Για τον λόγο αυτό συνελήφθη από τον άρχοντα Μάγνο και βασανίσθηκε. Όταν αφέθη ελεύθερος, οι Χριστιανοί τον περιέθαλψαν και τον περιέβαλαν με το σεβασμό τους.

Μετά από δύο χρόνια, ο Άγιος Κόνων κοιμήθηκε με ειρήνη παραδίδοντας την αγία του ψυχή στον Θεό.

Ίσως στο όνομα του Αγίου Κόνωνος να υπήρχε ναός, ο οποίος έκειτο πέραν της Κωνσταντινουπόλεως και αναφέρεται ως μονή κατά τα χρόνια της βασιλείας του αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α' (527 - 565 μ.Χ.).

Κατά τα χρόνια της εικονομαχίας χριστιανοί μετέφεραν στην Πάφο την αγία Κάρα του οσιομάρτυρος, που φυλάσσεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή της Χρυσορροϊατίσσης μέσα σε κομψή σιντεφένια θήκη.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Την χάριν του Πνεύματος, ενδεδυμένος σοφέ, το κράτος διέλυσας, της ασεβείας στερρώς. Εκλάμπων τοις θαύμασιν όθεν πεφοινιγμένος, ταίς ροαίς των αιμάτων. Κόνων Οσιομάρτυς, τον Δεσπότην δοξάζεις, τον παρέχοντα ημίν διά σού, χάριν και έλεος.

Το καθήκον του ελέγχου των πιστών από τον ποιμένα

Ο έλεγχος των πιστών εκ μέρους του ποιμένα είναι ένα λεπτό και δύσκολο σημείο της ποιμαντικής και απαιτεί προσεκτικούς χειρισμούς και σωφροσύνη.

Επειδή λίγο πολύ όλοι μας είμαστε ακατήχητοι και χωρίς άξια λόγου μυστηριακή ζωή έχουμε απολέσει την επαφή μας με τη λατρεία και, δυστυχώς, κινούμαστε αναλόγως.

Παρά ταύτα δεν είναι απίθανο -το αντίθετο μάλιστα- να θεωρούμε τους εαυτούς μας ικανούς και άριστους γνώστες των σχετικών θεμάτων και να μην δεχόμαστε εύκολα τον έλεγχο όταν αυτός προέρχεται από την ποιμαίνουσα εκκλησία.

Ο έλεγχος αυτός συνήθως προκαλεί τις αντιδράσεις μας και όταν μάλιστα είναι άκομψος, αντί να οικοδομεί, όπως θα επιθυμούσε ο ελέγχων ποιμένας, γκρεμίζει και ενεργοποιεί τους μύδρους όσων στοχεύοντας με τα βέλη τους τον ποιμένα επιχαίρουν ότι βλάπτουν την Εκκλησία.

Με αυτές τις σκέψεις θα επιθυμούσαμε να επικεντρωθούμε σε δύο βιβλικές αναφορές. Και οι δύο προέρχονται από την επιστολή που ο απ. Παύλος στέλνει στην Εκκλησία της Γαλατίας.

Πρώτα θα αναφερθούμε στο Γαλ. 6:1 και έπειτα θα σχολιάσουμε τη στάση του απ. Παύλου στο Γαλ. 2:11-14, όπου ο δημόσιος έλεγχος που άσκησε προς τον απ. Πέτρο προκάλεσε και προκαλεί έντονη συζήτηση.

Στο πρώτο χωρίο, το οποίο βρίσκεται στους τελευταίους στίχους της επιστολής έχουμε αναφορά του αποστόλου στον τρόπο με τον οποίο οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει να οικοδομούν αυτόν που έχει πέσει σε κάποιο παράπτωμα: «Αδελφοί, εάν και προληφθή άνθρωπος εν τινι παραπτώματι, υμείς οι πνευματικοί καταρτίζετε τόν τοιούτον εν πνεύματι πραότητος, σκοπών σεαυτόν, μή καί σύ πειρασθής». Οπωσδήποτε το χωρίο απαιτεί εκτενή ανάλυση, αλλά φρονούμε πως η κυρίαρχη ιδέα είναι ότι ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να καταρτίζει τον σφάλλοντα με πραότητα. Φυσικά δεν αναφέρεται μόνο σε ποιμένες αλλά πώς θα μπορούσε να εξαιρεθεί ο ποιμένας από την διόρθωση κάποιου που έσφαλε;

Ξεκινώντας από αυτή την παρατήρηση μπορούμε να αναφερθούμε στον τρόπο που ο ποιμένας οφείλει να καταρτίζει και να νουθετεί τους πιστούς. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο ποιμένες να εκφράζουν την ποιμαντική τους μέριμνα με φωνές και βαρείς χαρακτηρισμούς, οι οποίοι απάδουν προς την ποιμαντική τους ευθύνη. Εξίσου θλιβερό και επικίνδυνο είναι ότι πολλοί είναι αυτοί που τους επικροτούν και επικροτούν την άσκηση τέτοιας ποιμαντικής υψώνοντας τις φωνές τους ώστε να γενικευτεί –όπως επιθυμούν- το φαινόμενο της ποιμαντικής των κραυγών. Οι κραυγές αυτές παρασύρουν τους ποιμένες και τους εγκλωβίζουν σε μία γενίκευση αυτής της στάσης με αποτέλεσμα τη βλάβη αμφοτέρων.

Ο απ. Παύλος, στην πιο σκληρή επιστολή του, στην οποία δεν διστάζει να αποκαλέσει τους Γαλάτες «ἀνόητους» (Γαλ. 3:1) για τη στάση τους, μας προτρέπει να δείχνουμε πραότητα. Από αυτό και μόνο αντιλαμβανόμαστε τη σπουδαιότητα της προτροπής του. Ο ποιμένας οφείλει να κοσμείται από την πραότητα, η οποία περιλαμβάνεται στα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (Γαλ. 5:23) και αποτελεί βασικό στοιχείο της πνευματικής ζωής.

Φυσικά, αν και η Καινή Διαθήκη μας δίνει το μέτρο της επιλογής των ποιμένων, τα κριτήρια της εκλογής των επτά διακόνων («ἄνδρες πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας» (Πρ. 6:3)), θα ήταν ίσως υπερβολικό να απαιτήσουμε από κάποιον να αποκτήσει πρώτα αυτά τα χαρίσματα και έπειτα να αναλάβει τα καθήκοντα του ποιμένα, αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό να μην επικροτούμε –ο καθένας για διαφορετικούς λόγους- μία συμπεριφορά έντονη με φωνές, χαρακτηρισμούς, απρεπείς εκφράσεις, εκφράσεις που προκαλούν θυμηδία και, δυστυχώς, κάποτε το γέλιο.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον για την συζήτησή μας έχει και πάλι ο λόγος του απ. Παύλου προς τον ποιμένα, αυτή την φορά, όπως καταγράφεται στην πρώτη επιστολή που στέλνει προς τον απ. Τιμόθεο. Σε αυτή συμβουλεύει τον ποιμένα να είναι νηφάλιος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος και διδακτικός, να μην είναι πλήκτης, αλλά να είναι επιεικής (Α’ Τιμ. 3:2-3). Προτρέπει τον ποιμένα να ελέγχει τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων ώστε όλοι να ωφελούνται (Α’ Τιμ. 5:20). Αυτό το τελευταίο, όμως, σε μία σύναξη αδελφών που αγωνίζονται πνευματικά με αγάπη μεταξύ τους και από ποιμένα φορέα των χαρισμάτων που προανέφερε ο απόστολος.

[Συνεχίζεται]

πηγή

το Ευαγγέλιο και η παραλυσία...

Ο Πατροκοσμάς μας λέει σχετικά με το Ευαγγέλιο:
«Μελετώντας το άγιο και ιερό Ευαγγέλιο βρήκα μέσα πολλά και διάφορα νοήματα. Τα οποία είναι όλα μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, πλούτος, χαρά ευφροσύνη, ζωή ουράνιος»!
Όλους αυτούς τους θησαυρούς δεν μπορεί να τους βρει κάποιος, διαβάζοντας το Ευαγγέλιο και προσπαθώντας να το κατανοήσει σαν ένα οποιοδήποτε βιβλίο. Για να το επιτύχει αυτό μας λέει ο μακαριστός αγιορείτης πνευματικός παπα-Χαράλαμπος, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η προσευχή. Η οποία «διανοίγει τον νουν του συνιέναι τα γραφάς». Ανοίγει, δηλαδή, το μυαλό μας και την καρδιά μας, για να κατανοήσουμε τη «γλώσσα» του Ευαγγελίου. Επειδή ακριβώς η προσευχή είναι η γλώσσα, με την οποία μπορεί κανείς να συνομιλήσει με το Θεό.
Αλλά, όταν συνομιλήσει κάποιος με το Θεό αισθάνεται την ανάγκη αυτά, που άκουσε, να τα μεταφέρει και στους άλλους ανθρώπους. Γεγονός, που συνέβη και με τον Πατροκοσμά. Διαβάζοντας το Ευαγγέλιο-μας λέει- βρήκα κάπου γραμμένο ότι ο κάθε άνθρωπος δεν πρέπει να νοιάζεται μονάχα για τη δική του σωτηρία, αλλά και για τη σωτηρία των συνανθρώπων του.
Που σημαίνει ότι κατάλαβε πως ο ενδόμυχος πόθος του να βοηθήσει τους συνανθρώπους του ήταν πέρα για πέρα σύμφωνος με το θέλημα του Θεού. Και έτσι έκαμε το τεράστιο και μοναδικό στα χρόνια της τουρκοκρατίας έργο για τη σωτηρία του γένους. Το οποίο επισφράγισε με το μαρτυρικό του θάνατο. Δεδομένου ότι συμπαρατάχθηκε με τους αδικουμένους και καταφρονεμένους. Με αποτέλεσμα οι φθονεροί και ιδιοτελείς αντίχριστοι της εποχή του να μεθοδεύσουν το θάνατό του.
Πάνω, λοιπόν, σ’ αυτή τη βάση κινούνται-όπως πιστεύω η σειρά των κηρυγμάτων, που με το γενικό τίτλο «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ» δημοσιεύω σε βίντεο, από την Κυριακή του Ασώτου και έπειτα. Και τα χαρακτηρίζω «απαγορευμένα», επειδή, όπως επανειλημμένα έχω γράψει, εξαιτίας των κηρυγμάτων αυτών, μου απαγορεύτηκε να μιλώ στους ναούς της Μητρόπολης Αιτωλοακαρνανίας.
Το κήρυγμα το οποίο εδώ δημοσιεύω αναφέρεται στη θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ ( Μάρκου: Β: 1-12) και εκφωνήθηκε στον Ι.Ν του Αγίου Θωμά Αγρινίου. Η ηλεκτρονική του διεύθυνση είναι:
 https://www.youtube.com/watch?v=P3ICCw_LLA0



Δεν πρέπει να παραλείψουμε και το σχετικό με τους Β΄ χαιρετισμούς κήρυγμα, που θα το βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

Κι ακόμη την εκφώνηση της Β΄ Στάσης των Χαιρετισμών με τη συνοδεία χορωδίας γυναικών στην Ι. Μ. του Προδρόμου στην Ανάληψη (Δερβέκιστα) Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας:

Και όπως πάντα σας διαβιβάζω την ηλεκτρονική διεύθυνση του συνόλου των «απαγορευμένων» απ’ τον Σ/το Μητροπολίτη Αιτ/νίας κηρυγμάτων:
https://www.youtube.com/channel/UCNoHI5MVnPZbqszIfoqBozg
Ευχαριστώ για την ακρόαση
παπα-Ηλίας
https://papailiasyfantis.wordpress.com
e mail: yfantis.lias@gmail.com

Αγάπησε τον Ένα για να σε αγαπήσουν όλοι ...

 

«Αγάπησε τον Ένα για να σε αγαπήσουν όλοι. Θα σε αγαπούν όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και τα ζώα, διότι βγαίνοντας η Θεία Χάρη προς τα έξω ηλεκτρίζει και μαγνητίζει ό,τι βρει μπροστά της. Αλλά όχι μόνο θα σε αγαπούν, θα σε σέβονται κιόλας, διότι στο πρόσωπο το δικό σου θα εικονίζεται το αγνό παρθενικό πρόσωπο Εκείνου που θ’ αγαπάς και θα λατρεύεις».

Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής της Πάτμου

πηγή

Μετά τις εκλογές (της 25/1/2015) - Ξέρω ότι θα προκαλέσει πολύ κουβέντα, ελπίζω σε ευπρεπή πλαίσια...

Του Ιερομονάχου Παϊσίου Αγιορείτου
Πνευματικού της Ι. Μ. Αγίου Ιλαρίωνος Προμάχων

---

Πριν λίγες ημέρες – και συγκεκριμένα στις 22 Ιανουαρίου 2015 – είχα γράψει ένα άρθρο και το έστειλα στην «ΡΟΜΦΑΙΑ», η οποία είχε την καλοσύνη να το δημοσιεύσει, και την ευχαριστώ από καρδίας.
Ο τίτλος του κειμένου ήταν: «Εν όψει των εκλογών», όπου εξέφραζα εκεί την γνώμη του γέροντος Αγίου Παϊσίου αναφορικά με το πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά, και ποιάς ιδεολογίας ήταν ο γέροντας, προσθέτοντας και μερικά στοιχεία από την προσωπική μου γνωριμία με τον τότε πρωθυπουργό μας.

Το άρθρο διαβάστηκε από πολλές χιλιάδες ανθρώπων, είχε μεγάλη απήχηση σε πολλές καλοπροαίρετες ψυχές, και πολλοί από αυτούς εκφράστηκαν επαινετικά είτε γραπτώς σχολιάζοντας το κείμενο, είτε δια ζώσης, είτε και τηλεφωνικώς. Άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Είναι αλήθεια ότι με συγκίνησαν αφάνταστα οι άνθρωποι με την αγάπη τους και με την εμπιστοσύνη τους, που φανερώνουν εν τέλει την ευλάβειά τους στον Άγιο Παΐσιο, και τους είμαι ευγνώμων και τους ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.
Πώς να μην συγκινείσαι όταν ακούς: «Πάτερ, για μας ο λόγος σας είναι νόμος!» χωρίς βέβαια να έχω εγώ τέτοιες αξιώσεις. Άλλος: «Δεν έχουμε, πάτερ ,το δικαίωμα να σκεφτούμε κάτι το διαφορετικό από αυτό που μας λέτε» και άλλος – στρατηγός αυτός - : « Το άρθρο σας, πάτερ μου, ήταν πολύ καθοριστικό για μένα και για όλη την οικογένειά μου. Σας ευχαριστούμε». Και άλλα παρόμοια που αφήνω για να μην μακρηγορώ.

Ταπεινά επικαλούμαι σε όλους αυτούς την ευλογία του Θεού και του Γέροντα, που σίγουρα την έχουν.

Υπήρξαν βέβαια και αντιδράσεις. Αναμενόμενο ήταν. Αλλοίμονό μας, «εάν πάντες ημίν είπωσι καλώς». Περίμενα όμως ότι οι άνθρωποι αυτοί θα προέρχονταν αποκλειστικά από εχθρούς της εκκλησίας, άθεους, αριστερούς κ.τ.λ.
Δυστυχώς όμως πολλοί από αυτούς – όπως προκύπτει από τον τρόπο που γράφουν –έχουν σχέση με την Εκκλησία, και όπως εκ των υστέρων έμαθα κάποιοι από αυτούς ίσως στο παρελθόν ευεργετήθηκαν από εμένα.
Λυπάμαι πραγματικά γι’ αυτούς, και μάλιστα διότι τινές εξ αυτών ενθαρρύνονται ή και κατευθύνονται από μοναχούς και κληρικούς. Αν είναι δυνατόν!

Τα υβριστικά σχόλια και το δηλητήριο που εξέχεαν φανερώνει, ότι έχουν πολύ μίσος στην καρδιά τους και τα πεπυρωμένα βέλη τους επειδή δεν μπορούσαν ευθέως να τα στρέψουν κατά του Αγίου Γέροντα (κάποιοι βέβαια πιο «θαρραλέοι» το τόλμησαν και αυτό), τα εκτόξευαν εναντίον εμού και του κ. Σαμαρά.

Και είπαν πολλά και κακά.

Κάποιοι από .…αγάπη με συμβουλεύουν να ασχολούμαι με τα καλογερικά μου: Προσευχή και σιωπή. Άλλοι μου στερούν το δικαίωμα του λόγου, να κάνω παρεμβάσεις στα πολιτικά (ενώ ο λόγος είναι καθαρά πνευματικός και αφορά την εθνική μας ταυτότητα).

Άλλοι πάλι, τελείως άσχετοι, λένε ότι δεν είμαι αρμόδιος να εκφράσω την γνώμη του πατρός μου Αγίου Παϊσίου και ένα σωρό άλλες κουταμάρες.

Και διερωτώμαι: Είναι δυνατόν να τα λένε αυτά άνθρωποι της Εκκλησίας; (Πολλοί αδελφοί μας ντρεπόντουσαν να τα διαβάσουν, διότι τα θεωρούσαν βλάσφημα). Είναι δυνατόν να επιθυμούν άθεο καθεστώς στην Ορθόδοξη Πατρίδα μας;
Δεν αισθάνονται καμία ευθύνη ούτε και σήμερα, που ήρθε κομμουνισμός στην εξουσία για πρώτη φορά στην Ελλάδα; Τόσο πολύ τυφλώθηκαν οι άνθρωποι για λίγα χρήματα, που νομίζουν ότι θα πάρουν;

Θα ήθελα, λοιπόν, ν’ απαντήσω στους υβριστές και επικριτές μου, ότι τα σχόλιά τους ουδόλως με άγγιξαν.
Και δεν με άγγιξαν, όχι διότι περιφρονώ τους ανθρώπους, όχι. Εγώ δεν έμαθα να περιφρονώ κανέναν, ούτε να στερώ το δικαίωμα του λόγου, όχι από ιερομόναχο πνευματικό, άλλ’ ούτε κι απ’τον τελευταίο Έλληνα πολίτη. Στα μάτια του Θεού όλοι έχουν την αξία τους.
Δεν με άγγιξαν τα λόγια τους, διότι μέσα μου οικεί ο λόγος του Γέροντός μου και δεν υπάρχει χώρος για άλλους λόγους ασύμφωνους με αυτόν.

Και ο Γέροντας - για όσους τον εγνώρισαν και για όσους δεν τον εγνώρισαν – μιλούσε για όλα τα θέματα και για τα πολιτικά ακόμη.
Έλεγε χαρακτηριστικά: «Παλαιότερα στο Άγιον Όρος όποιος μιλούσε πολιτικά τον κλείνανε στον Πύργο, τώρα όποιος δεν μιλάει πολιτικά πρέπει να τον κλείνουν στον πύργο.»
Ακούτε; Αλλά για να μην πω περισσότερα εδώ, σας παραπέμπω και στον Β’ τόμο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου» σελίς 334,335 (έκδ.Ι.Ησυχ.Αγ.Ιωάννου Θεολόγου,Σουρωτής).
Ο μοναχός πρέπει να μιλάει, έλεγε ο Γέροντας, γιατί δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Και ήταν παλληκάρι ο Γέροντας και δεν ανεχόταν με τίποτε να βλέπει την πατρίδα του να την εξουσιάζουν άθεοι άνθρωποι.
Η σιωπή και η προσευχή, ναι, είναι το κύριο μέλημά μας και προσπαθούμε γι’ αυτό. Αλλά καιρός παντί πράγματι. Εμείς αυτά διδαχθήκαμε και αυτά κηρύττουμε, και «δεν δυνάμεθα ά είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείν». Παρ’ όλα αυτά οποιαδήποτε καλοπροαίρετη υπόδειξη ευχαρίστως θα την δεχόμουν.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ εκ νέου με το θέμα, και να δώσω τις παραπάνω εξηγήσεις. Θεωρούσα ότι έπραξα αυτό που επέβαλε η συνείδηση μου.
Θα ελεγχόμουν, αν δεν το έπραττα. Ένα όμως γεγονός με ώθησε να ξαναγράψω, και ας με συγχωρήσουν εκ των προτέρων αυτοί, που έργο έχουν όχι την προσευχή και την σιωπή- που συστήνουν στους άλλους- ,αλλά πώς να κρίνουν και να υβρίζουν τους πάντας.
Και εξηγούμαι: Πριν δύο εβδομάδες περίπου επισκέφθηκα ένα μοναστήρι, και κάποιες μοναχές επάνω στην συζήτηση για το εν λόγω θέμα μου ανέφεραν, ότι κάποτε ο πατήρ Παΐσιος τους είπε, ότι ο Αντώνης Σαμαράς είναι Μακκαβαίος!
Αυτό δεν ήταν μία απλή επιβεβαίωση αλλά κάτι πολύ περισσότερο, πολύ πιο ανώτερο από μία εκτίμηση στο πρόσωπο του Αντώνη.
Δεν υπάρχει ωραιότερος χαρακτηρισμός από αυτόν για έναν πολιτικό. Να ανήκει στην οικογένεια των Μακκαβαίων!
Αυτοί ήταν τα καλύτερα παλληκάρια τότε στον Ισραήλ και αγωνίστηκαν υπέρ της πατρώας Πίστεως και της πολιτικής τους ελευθερίας. Και στα τελευταία του πολλές φορές ο Γέροντας, βλέποντας τα χάλια μας, τόνιζε: «Τώρα χρειάζονται Μακκαβαίοι».

Η μαρτυρία αυτή έφερε τόση παρηγοριά στην ψυχή μου, ώστε να λέω: «Χαλάλι οι τόσες ύβρεις και άλλες τόσες». Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να μάχεσαι για τις αρχές και τις αξίες της Πίστεως και της Πατρίδος σου.

Έχω δίκιο λοιπόν που αγαπώ τον κ. Σαμαρά και θεωρώ ευλογία Θεού την γνωριμία μαζί του, καθώς και με όλη την εξαίρετη οικογένειά του. Και όσο τους γνωρίζω άλλο τόσο τους αγαπώ και εκπλήσσομαι από το μεγαλείο της ψυχής τους!

Μη σπεύδετε , σας παρακαλώ, να κατηγορείτε ανθρώπους που δεν γνωρίζετε, επειδή κάτι δεν σας πήγε καλά τώρα με την κρίση.
Δεν ευθύνεται ο Αντώνης γι’ αυτό. Άλλοι, ή σωστότερα, όλοι μας φταίμε, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Και ο μεν πατήρ Παΐσιος, ο Άγιος, έλεγε: «Πρέπει να μας πάρει με τα σκαμπίλια ο Θεός και να ξεκινήσει πρώτα από μένα!» Και εμείς οι αμαρτωλοί πόσο εύκολα πυροβολούμε όλους τους άλλους εξαιρώντας πάντοτε τον εαυτό μας. Πόσο απέχουμε πραγματικά από το πνεύμα των Αγίων μας! Και λέμε ότι είμαστε της Εκκλησίας και εκκλησιαζόμαστε τακτικά και… και …

Μακάρι να είχαμε το ήθος των ανθρώπων αυτών, την αρχοντιά τους, την σεμνότητά τους, τον σεβασμό που τρέφουν στους εκπροσώπους της Εκκλησίας. Όντως άνθρωποι του Θεού και της Εκκλησίας.

Ας ταπεινωθούμε λίγο όλοι, ας ζητήσουμε τον θείο φωτισμό, και δεν είναι κακό να αλλάξουμε γνώμη, όταν σφάλλουμε. Κανείς δεν είναι τέλειος. Όμως ο Αντώνης είναι Μακκαβαίος! Τι μεγαλείο!

Και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι Μακκαβαίοι. Ας ενωθούμε όλοι, για το καλό της Πατρίδος μας της Ορθόδοξης Ελλάδος, της πιο όμορφης Πατρίδος στην οποία ευδοκεί ο Θεός και στην οποία οφείλουμε όλη μας την αγάπη, διότι μετά Θεόν ουδέν ιερότερον ουδέ ωραιότερον αυτής.
πηγή 
Το είδαμε εδώ

Ο Γέροντας Σίμων Αρβανίτης,Κατοικητήριο της Χάριτος (1/1/1901 – 4/3/1988)

Ο Γέροντας Σίμων Αρβανίτης καταγόταν από την Τριάδα Εύβοιας από όπου ο πατέρας του Αθανάσιος Αρβανίτης μετακινήθηκε και εγκαταστάθηκε στο χωριό Κουκουβάουνες Αττικής, την σημερινή Μεταμόρφωση και παντρεύτηκε την μητέρα του Κυριακή. Απέκτησαν τέσσερα αγόρια, τον Ιωάννη, τον Παναγιώτη -τόν αργότερα Γέροντα Σίμωνα- τον Δημήτριο και τον Κωνσταντίνο.

Ο Παναγιώτης γεννήθηκε ανήμερα την Πρωτοχρονιά του 1901 και μεγαλώνοντας βοηθούσε τον πατέρα του κάνοντας διάφορες δουλειές. Όταν έγινε δεκατριών ετών ήταν πλανόδιος μανάβης σηκώνοντας τσουβάλια 80-85 κιλών αδιαμαρτύρητα. Κατά καιρούς εργαζόταν σε περιβόλια, αμπέλια και κτήματα δουλεύοντας σκληρά χωρίς να δυσκολεύεται καθόλου, καθώς η μυική του δύναμη ήταν πολύ μεγάλη. Ο ίδιος έλεγε ότι το τσαπί το έπαιζε στο χέρι όπως μια κοπελίτσα το τοπάκι της. Μόλις σταματούσε να ξεκουραστεί άνοιγε «τό βιβλίο του Χριστού», όπως έλεγε το Ευαγγέλιο, και μελετούσε. Η αγάπη του για τον Θεό ήταν φωλιασμένη στην καρδιά του από πολύ μικρός.

Ο αδερφός του διηγείται ότι τον Παναγιώτη τον έχαναν το Σάββατο από το σπίτι. Μόλις τελείωνε την δουλειά έφευγε και πήγαινε στα εξωκκλήσια, όπου προσευχόταν και μελετούσε. Γύριζε στο σπίτι την Κυριακή το βράδυ, οπότε και έτρωγε. Έμενε όλο το εικοσιτετράωρο νηστικός. Όταν δεν πήγαινε σε εξωκκλήσι ξυπνούσε όλη την οικογένεια με την πρώτη καμπάνα για τον εκκλησιασμό. Φοβέριζε μάλιστα ότι, όποιον δεν ξυπνούσε αμέσως, θα τον κατάβρεχε με μια κανάτα πού είχε δίπλα του γεμάτη με νερό.

Μοναχική κλήση

Ο Παναγιώτης επισκέφθηκε πολλές φορές το Άγιον Όρος. Μια από αυτές, στα Καυσοκαλύβια, συνάντησε τον μητροπολίτη Νεκτάριο Κεφαλά, τον μετέπειτα άγιο Νεκτάριο, και όταν πήγε να πάρει την ευχή του ο άγιος τον κράτησε από το χέρι και του είπε ότι θα γίνει πνευματικός και θα σώσει πολλές ψυχές.

Ο Παναγιώτης αποφάσισε μαζί με δύο καρδιακούς του φίλους να φύγουν κρυφά από τις οικογένειές τους και να ασκητέψουν. Έτσι το 1925 έφυγαν για την Εύβοια, όπου κλείστηκαν σε μια σπηλιά χωρίς κανένα εφόδιο, ρούχα ή τροφή. Οι φίλοι του δεν άντεξαν παρά δύο μέρες και πήραν την απόφαση να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ο Παναγιώτης όμως πού άκουσε τα σχέδιά τους έφυγε πριν ξυπνήσουν εκείνοι και πήγε στην Μονή Αγίου Χαραλάμπους στην Λεύκα Αυλωναρίου. Ασκήτευε στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου, όπου πηγάζει αγίασμα και προσευχόταν νύχτα-μέρα. Όταν ο μητροπολίτης πληροφορήθηκε γι’ αυτόν από ανθρώπους που πήγαιναν στην σπηλιά για αγίασμα και έμαθε για την αυστηρή του άσκηση, τον αναζήτησε και τον έκανε αμέσως μοναχό στο μοναστήρι του αγίου Χαραλάμπους με το όνομα Σίμων.

Ο π. Σίμων όμως και πάλι κλείστηκε σε μια σπηλιά και δεν έτρωγε τίποτα. Τον εύρισκαν πολλές φορές οι βοσκοί εξαντλημένο από την πείνα, πεσμένο στο έδαφος και τον πήγαιναν στο μοναστήρι, αλλά εκείνος πάλι έφευγε. Ο ίδιος αργότερα έλεγε: «Στην σπηλιά του αγίου Γρηγορίου έπινα ένα ποτήρι του κρασιού αγίασμα μετά την δύση του ηλίου επί τριάντα μέρες. Είχε φύγει όλο το σώμα μου. Ζύγιζα γύρω στα τριάντα κιλά». Τελικά επενέβη ο Μητροπολίτης πού τον υποχρέωσε να μείνει στο μοναστήρι. Διακόνημά του ήταν να καλλιεργεί τους κήπους και με την μεγάλη του σωματική δύναμη εντυπωσίαζε τους πάντες. Όταν εργαζόταν στους κήπους είχε βοηθό του ένα παιδί, το οποίο αρρώστησε βαριά. Όταν το είπαν στον π. Σίμωνα παράτησε το τσαπί και έφυγε για να προσευχηθεί στο βουνό. Δεν προχώρησε όμως πολύ και οι πατέρες του φώναξαν να γυρίσει πίσω, γιατί το παιδί είχε γίνει καλά. Ήταν ένα πρώτο δείγμα της αποτελεσματικότητας της προσευχής του Γέροντα.

Ο μητροπολίτης βλέποντας τις αρετές του τον χειροτόνησε ιερέα παρά τις αντιρρήσεις του το 1936 και τον έστελνε σε διάφορες εκκλησίες για την Θ. Λειτουργία. Ο κ. Δ. Κουλουρίδης διηγείται ότι στο χωριό του το Κληματάρι Ευβοίας έστελναν συχνά τον π.Σίμωνα για την Θ. Λειτουργία. Τον χειμώνα όμως, το χιόνι ήταν τόσο πυκνό πού τον απέκλειε καταμεσίς του δρόμου. Όταν οι χωρικοί έβλεπαν ότι δεν έχει φτάσει ο ιερέας, τον αναζητούσαν και τον έβρισκαν κάτω από το χιόνι, με τα χέρια ψηλά να προσεύχεται. Όσο και αν ξεπάγιαζε και αν δυσκολευόταν να συνέλθει από το κρύο δεν άφηνε τα χωριά χωρίς Θ. Λειτουργία και πήγαινε πάλι την άλλη Κυριακή παρά τους πάγους και τα χιόνια.

Το 1942 εστάλη στην Μονή Μεταμορφώσεως ως πνευματικός. Εκεί κοντά βρίσκεται το εκκλησάκι των Ταξιαρχών. Το 1943 συνέβη ένα συγκλονιστικό θαύμα την παραμονή των Ταξιαρχών. Είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου για την εορτή σε μια εποχή πού όλους τους θέριζε η πείνα λόγω της Κατοχής. Ο Γέροντας, όταν είδε τόσο κόσμο μαζεμένο για την αγρυπνία, είπε να ετοιμάσουν φαγητό. Υπήρχε μόνο ένα τσουβάλι κρεμύδια και έδωσε εντολή να τα καθαρίσουν όλα, ενώ εκείνος άρχισε να προσεύχεται. Ξαφνικά ένας μεγάλος λαγός σαν αρνί κατέβηκε από το βουνό και μπήκε μέσα στο μαγειρείο μόνος του. Έτσι, θαυματουργικά εξασφαλίστηκε τροφή για όλο τον κόσμο και περίσσεψε και για το μοναστήρι.

Το 1946 ο Γέροντας αποφάσισε να φύγει από την Κύμη για την Αθήνα λόγω μεγάλων προβλημάτων με τα μάτια του. Μόλις ανέλαβε καθήκοντα στην ενορία της αγίας Βαρβάρας, αποφάσισε να χτίσει μεγαλύτερο ναό, γιατί ο παλιός δεν χωρούσε όλο τον κόσμο. Συνάντησε πολλές δυσκολίες και μεγάλο πόλεμο λόγω της έλλειψης χρημάτων και συκοφάντησης του έργου. Η ίδια η αγία παρουσιάστηκε στον Γέροντα και του υποσχέθηκε ότι θα τον βοηθήσει. Πράγματι, όταν τα χρήματα τελείωναν βρίσκονταν εντελώς ξαφνικά πρόσωπα πού πρόσφεραν το συγκεκριμένο ποσό πού χρειαζόταν για την συνέχιση των εργασιών. Όταν τελείωσε το έργο υπέβαλε την παραίτησή του από εφημέριος, γιατί το πρόβλημα με τα μάτια του μεγάλωνε και επιθυμούσε να ιδρύσει δικό του μοναστήρι. Με μεγάλη θλίψη οι ενορίτες του τον αποχαιρέτησαν, γιατί τον είχαν αγαπήσει και τους είχε σταθεί σαν πατέρας όλα αυτά τα χρόνια.

Κτίτορας της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος Πεντέλης

Ύστερα από επίμονη αναζήτηση χώρου για ίδρυση μοναστηριού ο Γέροντας κατέληξε στο εξωκκλήσι του αγίου Παντελεήμονα στην Πεντέλη, πού ανήκε στην Μονή Πετράκη. Αφού εξασφάλισε την συγκατάθεση του ηγουμένου της Μονής Πετράκη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, άρχισε το κτίσιμο ενός κελλιού, ενός αχυρώνα και ενός φούρνου δίπλα στο υπάρχον εκκλησάκι. Όμως ο διάβολος πολέμησε την ίδρυση του μοναστηριού. Φανερώθηκε στον Γέροντα και του είπε ότι θα τον πολεμήσει μέχρι τέλους και δεν θα τον αφήσει να στεριώσει το μοναστήρι. Πράγματι οι βοσκοί της περιοχής απείλησαν τον Γέροντα με τις γκλίτσες τους λέγοντας ότι ο τόπος ήταν δικός τους. Η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο όπου ο Γέροντας δικαιώθηκε. Τα πνευματικά παιδιά του Γέροντα βοηθούσαν στο σκάψιμο κατά την θεμελίωση της Μονής. Τα υλικά τα κουβαλούσαν με το γαϊδουράκι από μακριά, αφού δρόμος δεν υπήρχε. Και σαν να μην έφτανε αυτό όταν έσκαβαν φυσούσε πάντα τόσο δυνατά πού έφερνε την σκόνη στα μάτια τους. Παρά τις αντιξοότητες το κελλί , ο φούρνος και ο αχυρώνας τελείωσαν και κτίστηκαν και κελλιά για τους μοναχούς πού θα έρθουν, όπως είπε ο Γέροντας, καθώς και ξενώνας.

Ο εργολάβος της οικοδομικής δραστηριότητας και συγγενής του Γέροντα, Γιώργος Πανταζής, διηγείται: «Για να κτίσουμε το μοναστήρι είχαμε 50.000 δραχμές. Κάποια στιγμή ήθελα να αφήσω την εργολαβία, γιατί δεν έβρισκα εργάτες. Κανείς δεν ερχόταν να δουλέψει τόσο μακριά. Είδα στον ύπνο μου όμως την αγία Βαρβάρα και μου υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει εκείνη. Πράγματι το άλλο πρωί μαζεύτηκαν δέκα εργάτες στο σπίτι μου για να δουλέψουν στο μοναστήρι, γιατί είχε πέσει ανεργία στις δουλειές τους». Συνεχίζει ο μαστρο-Γιώργος: « Όταν ρίχναμε την πλάκα και ετοιμάσαμε το μισό αστάρωμα διαπιστώσαμε ότι το νερό τελείωσε. Το παίρναμε από το πηγαδάκι, το οποίο άνοιξε ο Γέροντας σε γούρνα πού έβγαζε ελάχιστο νερό. Εκθέσαμε στον π. Σίμωνα το πρόβλημα και αυτός μάς διαβεβαίωσε ότι αφού φάμε το φαγητό πού είχε ετοιμαστεί θα έρθει νερό. Και ενώ ήταν καλοκαιρία, όσο τρώγαμε έπιασε δυνατή βροχή και χαλάζι και γέμισε με νερό ένας λάκος δυόμισι μέτρα βάθος. Όταν ολοκληρώθηκε και ο ξενώνας είδα πώς ξόδεψα μόνο 49.500 δραχμές. Τα υλικά τα πλήρωνε ο π. Σίμων και στοίχησαν και αυτά 49.500 δραχμές. Είναι θαύμα πώς τόσο μεγάλο έργο κόστισε τόσο λίγο».

Όταν άρχισε να πηγαίνει πολύς κόσμος άνοιξαν χωράφια γύρω από το μοναστήρι και καλλιεργούσαν διάφορα κηπουρικά για την αδελφότητα, αλλά και τους προσκυνητές. Ο Γέροντας ήταν πολύ φιλόξενος και επέμενε να παίρνουν όλοι κάτι για ευλογία. Και η ευλογία πού είχε το μοναστήρι ήταν θαυμαστή. Τα τρόφιμα δεν έλλειψαν ποτέ. Η μεγάλη διάθεση φιλοξενίας του Γέροντα έγινε αιτία να πλησιάσει πολύς κόσμος το μοναστήρι και να σωθούν πολλές ψυχές. Ο Γέροντας ήθελε να τον πλησιάζουν όλοι, να βοηθάει όλους στις δυσκολίες τους και να τους οδηγεί στον δρόμο της σωτηρίας. Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης από την Εύβοια εκτιμούσε πολύ τον π. Σίμωνα και επισκέφθηκε το μοναστήρι να πάρει την ευχή του.

Ο π. Ζωσιμάς, μαθητής του Γέροντα Σίμωνα, αναφέρει σε ένα από τα βιβλία του πού έχει γράψει για τον Γέροντα:

«Πολλές φορές ενώ κοιμόμουν κοντά του για να τον προσέχω, επειδή δεν έβλεπε πλέον, τον άκουγα να μιλάει. Όταν τον ρωτούσα με ποιόν μιλούσε μου έλεγε:

– Νομίζεις ότι κοιμάμαι; Πολύς κόσμος έρχεται όλη την νύχτα.

Και άλλη φορά μια κυρία μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ επικαλέστηκε τον Γέροντα για κάποιο πρόβλημά της και εκείνος μπήκε στο σπίτι της, της έδωσε την λύση και χάθηκε. Εγώ της είπα ότι δεν είναι δυνατόν να συνέβη αυτό, γιατί κλειδώνω το κελλί το βράδυ και κρατάω το κλειδί ώστε να αναγκάζεται ο Γέροντας να με ξυπνάει και να τον συνοδεύω έξω για να μην χτυπήσει, αφού δεν βλέπει. Τότε ο Γέροντας φωνάζει από το κελλί του:

– Ζωσιμά, εσύ πές ό,τι θέλεις. Εγώ το βράδυ φεύγω απ’ εδώ.

Ένα βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, μου φωνάζει να του φέρω το πετραχήλι. Του το πήγα, το φόρεσε όπως ήταν ξαπλωμένος και άρχισε να προσεύχεται πολλή ώρα. Κατά την μία παρά τέταρτο έφτασε αγριεμένος κάποιος γνωστός μας από την Πεντέλη. Ήταν κυριευμένος από θυμό και φώναζε:

– Θα σκοτώσω άνθρωπο απόψε. Θα κάνω έγκλημα.

Και ο Γέροντας τον έβαλε να σκύψει κάτω από το πετραχήλι για να του διαβάσει την ευχή. Μα ο άλλος διαμαρτυρόταν ότι ήθελε να εξομολογηθεί πρώτα. Και ο Γέροντας του αποκάλυψε ότι δεν χρειαζόταν να του πει τίποτα, γιατί τα έβλεπε όλα από την ώρα πού άρχισε να μαλώνει στο σπίτι του.

Κατοικητήριο της Χάριτος

Πνευματικές νουθεσίες

Ο Γέροντας έλεγε πώς για να είναι ο Θεός μαζί μας, πρέπει να μην στενοχωρούμε κανέναν και να μην κάνουμε παρατηρήσεις σε κανέναν. Συμβούλευε επίσης να αγαπούμε την νηστεία, η οποία αδυνατίζει το σώμα, αλλά κάνει τον ανθρωπο όλο υγεία, δυνατό σαν ατσάλι. Προέτρεπε όλους να έχουν πίστη στον Θεό και να μην ταλαντεύονται καθόλου, γιατί και ο ίδιος ό,τι έχει το έχει με την δύναμη της πίστεως. Έβαζε πάνω από όλα την βοήθεια στους φτωχούς και την δικαιοσύνη. Θεωρούσε πολύ σημαντικό να μην χάνουμε την ελπίδα όταν δοκιμαζόμαστε και σε όλα να ρωτάμε τον Κύριο «τί θέλεις ποιήσαι με;». Ζητούσε από όλους να είμαστε συγκεντρωμένοι στην εκκλησία, στην καθημερινή μας ζωή να διαβάζουμε βίους αγίων και τον βίο του αγίου της ημέρας. Ιδιαίτερα σύστηνε να διαβάζουμε τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Ήταν αντίθετος στον θυμό και την κατάκριση. Μάλιστα για το θέμα του θυμού είχε κάνει ιδιαίτερο αγώνα και προσευχή ο ίδιος να τον νικήσει. Όταν ήταν δεκαπέντε χρονών, πήγε να κόψει ξύλα παίρνοντας δανεικό τσεκούρι από τον θείο του. Το διάστημα εκείνο προσευχόταν να κόψει τον θυμό. Συνάντησε στο βουνό τον δασοφύλακα, ο οποίος ζήτησε χρήματα για τα ξύλα πού θα έκοβε, αλλά ο Παναγιώτης -αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Γέροντα- δεν είχε μαζί του. Ο δασοφύλακας ζήτησε ως ενέχυρο το τσεκούρι, αλλά ήταν αδύνατο να το αφήσει αφού ήταν του θείου του και μάλιστα το χρειαζόταν πάλι. Τότε ο δασοφύλακας άρχισε να χτυπάει με ένα χοντρό ξύλο τον Παναγιώτη στην πλάτη, ο οποίος προσευχόταν συνεχώς να μην ανταποδώσει τα χτυπήματα, γιατί με την σωματική δύναμη πού είχε θα μπορούσε, όπως ομολογούσε μετά ο Γέροντας, να του κάνει μεγάλο κακό και να καταλήξει στην φυλακή. Παραδόξως δεν ένιωθε πόνο από τα χτυπήματα παρά το γεγονός ότι φορούσε μόνο ένα λεπτό φανελάκι. Όταν ο δασοφύλακας είδε ότι δέχεται αδιαμαρτύρητα τα χτυπήματα συγκινήθηκε, του ζήτησε συγγνώμη και επιπλέον τον βοήθησε να κόψει όσα ξύλα ήθελε. Όταν ο Παναγιώτης επέστρεψε στο σπίτι και κοίταξε την πλάτη του στον καθρέφτη δεν είχε ούτε γρατσουνιά. Από τότε κανένας δεν τον είδε να θυμώνει ποτέ.

«Τελείωσις εν ασθενεία»

Σιγά-σιγά η υγεία του καμπτόταν και η όρασή του χάθηκε, ενώ τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του το μέγεθος της οδύνης και του συνεχούς άλγους τον έκαιγε σαν καμίνι φοβερό. Παρουσιάστηκε πρόβλημα στον προστάτη και εισήχθη στο νοσοκομείο. Επί μια εβδομάδα έβγαζε αίμα και πονούσε φοβερά χωρίς όμως να το δείχνει καθόλου. Εξομολογούσε μάλιστα και διάφορα πνευματικά του παιδιά πού έρχονταν γι’ αυτόν τον λόγο. Στην συνέχεια χειρουργήθηκε από σκωληκοειδίτιδα και κήλη. Οι περιπέτειες της υγείας του δεν τελείωσαν.

Προέκυπταν ουρολοιμώξεις, το σώμα του πλήγιασε, είχε αιμορραγίες και όλα αυτά τα υπέμενε αδιαμαρτύρητα. Επειδή οι πόνοι του ήταν αβάστακτοι κρατούσε ένα λαστιχένιο μπαλάκι στην παλάμη του και το έσφιγγε για να μην δείχνει ότι πονάει. Από το σφίξιμο, τελικά, η παλάμη του σάπισε και χρειάστηκε ειδική περιποίηση για να κλείσει η πληγή. Όσο πλησίαζαν οι μέρες προς το τέλος του, μάς προειδοποιούσε για αυτό παίρνοντας την στάση του νεκρού με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος. Στις 4 Μαρτίου 1988 παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο πού τόσο αγάπησε. Η σορός του μεταφέρθηκε στον Ι. Ν. Αγίας Βαρβάρας, την οποία έκτισε και η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στην Μονή του Αγίου Παντελεήμονα χοροστατούντος του μητροπολίτου πρώην Κεφαλληνίας Προκοπίου. Τότε κατά το «δεύτε τελευταίον ασπασμόν…» πραγματοποιήθηκε ένα τελευταίο αξοθαύμαστο γεγονός . Όταν πήγε ο μητροπολίτης να τον ασπαστεί, ο Γέροντας του πρότεινε το χέρι και εκείνος το ασπάστηκε. Ο τάφος του βρίσκεται εκεί και αποτελεί πόλο έλξης πολλών ταλαιπωρημένων ψυχών. Πολλοί προσέρχονται με βαθιά πίστη και έχουμε μαρτυρίες πολλών θαυματουργικών επεμβάσεων του Γέροντα σε ποικίλα προβλήματα.

πηγή

Κυριακή Β΄Νηστειῶν Ἔρχονται πρός αὐτόν παραλυτικόν φέροντες.

Ἔρχονται πρός αὐτόν παραλυτικόν φέροντες.

  Εἶναι πολλά τά σημεῖα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, στά ὁποῖα θά μποροῦσε κανείς νά ἐμβαθύνει καί νά βγάλει διδάγματα γιά τήν ζωή του. Ὡστόσο ἐμεῖς θά ἀσχοληθοῦμε μέ τό πρόβλημα τοῦ πόνου.

  Ὁ παράλυτος, ζωντανός νεκρός, ἄταφος, ἀντιμετώπιζε ἕνα μεγάλο δράμα. Δέν μποροῦσε νά χαρεῖ τήν ζωή. Καθηλωμένος στό κρεβάτι τοῦ πόνου ἔβλεπε μέρα μέ τή μέρα νά τόν ἐγκαταλείπουν οἱ δυνάμεις του. Σύννεφο ἀπελπισίας καί ἀπογνώσεως σκέπαζε τήν ψυχή του. Δέν μποροῦσε νά γίνει γι᾿ αὐτόν κάτι καλό. Δέν ὑπῆρχε ἐλπίδα σωτηρίας, μέχρι τήν ἡμέρα πού ἦρθε ὁ Χριστός στήν Καπερναούμ.

  Ἡ ἀσθένεια, ὁ πόνος, τά βάσανα εἶναι τό μεγάλο δράμα τῆς κοινωνίας. Ὅπου καί ἄν στρέψουμε τά βλέμματά μας πόνο πολύ θά δοῦμε. Καί ὅπως τό λέει ὁ λαός, πᾶς νά πεῖς τόν πόνο σου καί βρίσκεις μεγαλύτερο πόνο. Μόνιμος σύντροφός μας ὁ πόνος. Ἡ γῆ εἶναι χώρα τοῦ κλαυθμῶνος. Μικροί καί μεγάλοι κλαῖμε καί ὑποφέρουμε. Εὔλογα λοιπόν ἔρχεται τό ἐρώτημα στά χείλη μας, γιατί τόσος πόνος; γιατί νά ὑποφέρουμε στή ζωή μας;

Θά προσπαθήσουμε νά ἀναφέρουμε μερικούς λόγους, γιά νά δώσουμε κάποια ἐξήγηση.

Ἡ θλίψη καί ὁ πόνος, ἀγαπητοί μου, προέρχεται ἀπό τήν φθορά. Εἴμαστε πλασμένοι ἀπό ὑλικά στοιχεῖα πού ὑπόκεινται στήν φθορά. Λόγῳ τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τόν Θεό καί τῆς παραβάσεως τοῦ θελήματός Του, χάσαμε τήν εὐκαιρία νά γίνουμε ἄφθαρτοι. Ὅπως μία μηχανή παλιώνει καί φθείρεται, ἔτσι ἀλλοιώνεται πλέον καί ὁ ἄνθρωπος. Δέν παραμένει πάντα νέος καί ὑγιής. Ἔρχεται καιρός πού φθείρεται ἀπό τήν ἴδια του τήν φύση ἤ ἀπό ἄλλους ἐξωτερικούς παράγοντες, ὅπως εἶναι ἡ διατροφή ἤ γενικότερα ὁ τρόπος διαβίωσης.

   Τό πολύ φαγητό ἀσφαλῶς μᾶς βλάπτει, τό ἴδιο καί τά οἰνοπνευματώδη ποτά. Ὅταν κάποιος πίνει καί μεθάει καί δημιουργεῖ προβλήματα στήν καρδιά ἤ στό συκώτι, τότε δέν φταίει ὁ Θεός. Ὅταν κάποιος μεθυσμένος προκαλεῖ μέ τήν μηχανή ἤ μέ τό αὐτοκίνητό του τροχαῖο ἀτύχημα καί εἴτε χάνει τή ζωή του, εἴτε τραυματίζεται καί γίνεται ἀνάπηρος, ἀσφαλῶς δέν εἶναι αἴτιος ὁ Θεός.

  Ἡ καθιστική ζωή ἐπίσης δημιουργεῖ προβλήματα. Δέν μποροῦμε νά καθώμαστε συνέχεια, γιατί θά σκουριάσουμε. Οὔτε νά εἴμαστε συστηματικά ξενύχτιδες, νά κάνουμε τήν νύχτα μέρα καί τήν
ἡμέρα νύχτα. Τρῶμε ἀσταμάτητα, βάζουμε περιττά κιλά καί μετά ξοδεύουμε τοῦ κόσμου τά χρήματα στά κέντρα ἀδυνατίσματος, γιά νά χάσουμε τό ἐπί πλέον βάρος. Ἄν ὅμως ζούσαμε τήν ζωή πού ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ἀνάλογη ἐγκράτεια καί τίς διατεταγμένες νηστεῖες, δέν θά εἴχαμε τόσα προβλήματα. Ἔτσι βλέπουμε πώς μόνοι μας προκαλοῦμε πόνο καί στόν ἑαυτό μας καί στούς δικούς μας.

 Ὅμως δέν πονοῦν μόνο ὅσοι δέν προσέχουν στή ζωή τους. Μπορεῖ κάποιοι νά εἶναι πολύ προσεκτικοί, ἀλλά παρ᾿ ὅλα αὐτά νά ἔχουν προβλήματα καί πόνο.

Ὑπάρχουν περιπτώσεις πού ὁ πόνος προέρχεται ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Μέ τήν ἁμαρτία ἐπέρχεται διαταραχή τῆς προσωπικότητας. Εἶναι ἀβάσταχτο τό μαστίγωμα τῆς συνειδήσεως. Ἀρρωσταίνει ἡ ψυχή, ἡ ὁποία συμπαρασύρει  καί τό σῶμα, ἀφοῦ ψυχή καί σῶμα εἶναι ἕνα, ἀποτελοῦν ἕνα σύνολο, μία ἑνιαία ὀντότητα. Ἡ κατάστασις τῆς ψυχῆς ἐπηρεάζει καί τό σῶμα. Ἔτσι δέν ψάλλουμε στήν μικρή Παράκληση τῆς Παναγίας; Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή.

Σ᾿ αὐτήν τήν περίπτωση ἀνήκει καί ὁ σημερινός παράλυτος. Παρέλυσε ἡ ψυχή ἀπό τίς ἁμαρτίες, γι᾿ αὐτό παρέλυσε καί τό σῶμα. Αὐτό μᾶς τό ἐπιβεβαιώνει καί ἡ ἐνέργεια τοῦ Κυρίου. Πρῶτα ἐθεράπευσε τήν ψυχή συγχωρώντας τίς ἁμαρτίες του καί κατόπιν ἀνώρθωσε τό σῶμα. Πρῶτα εἶπε, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου καί ὕστερα τοῦ εἶπε, ἆρον τόν κράββατόν σου καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου.

  Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀπό τά λόγια αὐτά καταλαβαίνουμε ὅτι ἐξ ἁμαρτιῶν ἐτέθη τό νόσημα. Ἡ ἀρρώστια προῆλθε ἀπό τίς ἁμαρτίες του. Ἐρωτᾶ πάλι ὁ ἱ. Πατήρ, Ὅλες οἱ ἀρρώστιες προέρχονται ἀπό τήν ἁμαρτία; Ἀφαλῶς ὄχι. Χρειάζεται προσοχή, μή καταδικάσουμε ὅλους τούς ἀσθενεῖς, μή πάρει ὅλους ἡ μπόρα. Κάποιοι ἀρρωσταίνουν ἀπό τίς ἁμαρτίες τους, ὅπως ὁ σημερινός παράλυτος. Σέ ἄλλες περιπτώσεις ἔχουμε ἀρρώστια καί πόνο, γιά νά φανεῖ ἡ ἀρετή τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως π.χ. συνέβη μέ τόν δίκαιο καί πολύαθλο Ἰώβ. Σέ ἄλλες περιπτώσεις ἔρχεται ὁ πόνος στή ζωή μας γιά νά μᾶς σταματήσει, νά μᾶς συγκρατήσει, νά μᾶς προφυλάξει ἀπό τήν ἁμαρτία ἤ νά μᾶς ὁδηγήσει σέ μετάνοια.

  Ἐρωτᾶ πάλι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος; Πότε εἴμασταν πιό προσεκτικοί; πιό σωστοί ἄνθρωποι; πότε τρέξαμε προθυμότερα στήν Ἐκκλησία; πότε ἤρθαμε πιό κοντά στό Θεό; πότε προσευχηθήκαμε θερμότερα; πότε νηστεύσαμε καλύτερα; Στίς δύσκολες ὧρες, στίς ἡμέρες τοῦ πόνου  καί τῶν θλίψεων. Τά λυπηρά μαλακώνουν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τήν καλλιεργοῦν περισσότερο. Ἐνῷ τά εὐχάριστα εἶναι μεγαλύτερος πειρασμός, ἀφοῦ τότε λησμονοῦμε τόν Θεό, Τόν ἐγκαταλείπουμε.

Πολλοί μετάνοιωσαν καί σώθηκαν ὅταν ὑπέφεραν, ὅταν ἦσαν στό κρεββάτι τοῦ πόνου. Ὁ ἄσωτος, ὁ βλάσφημος στήν ἀρρώστια του μαλακώνει. Τό βράδυ καθώς βρίσκεται μόνος στό δωμάτιό του, κάνει τό σταυρό του, προσεύχεται, ἀφήνει τά δάκρυα νά τρέξουν καί νά βρέξουν τό προσκεφάλι του. Μετανοεῖ ἀναγκαστικά καί καταφεύγει στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀσθένεια μᾶς προσγειώνει στήν πραγματικότητα, ἐνῷ συγχρόνως μᾶς ἐξυψώνει. Ὅσο καί ἄν δέν θέλουμε νά τό καταλάβουμε, μία ἀρρώστια εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Γνώρισα ἀνθρώπους πού μοῦ ἐξομολογήθηκαν, ὅτι αὐτό πού ἔνοιωσαν στό κρέββάτι τοῦ πόνου, δέν τό ἔννοιωσαν σέ ὅλη τους τή ζωή.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

  Ὑπάρχει πόνος στή ζωή, γιατί ἐμεῖς τόν προκαλοῦμε στούς ἄλλους λόγῳ τῆς κακίας καί τῆς πονηρίας μας. Ὑπάρχουν φτωχοί, ἄνθρωποι πού δυστυχοῦν, γιατί ὑπάρχουν πλούσιοι ἄσπλαχνοι. Γιατί ὑπάρχουν τά ἁρπακτικά καί οἱ ἐκμεταλλευτές τῆς κοινωνίας. Ὑπάρχει πόνος πολύς στή ζωή, γιατί ἐμεῖς δέν εἴμαστε χριστιανοί τῆς προκοπῆς. Γιατί πολλοί πατοῦν ἐπί πτωμάτων, γιά νά ἀνεβοῦν ψηλά. Θυμηθεῖτε τόν φτωχό Λάζαρο, πού τόσο περιφρονοῦσε ὁ σκληρός πλούσιος, ἤ τόν ἄλλο, τόν ἄφρωνα πλούσιο. Εἶναι πολλοί ἀκόμη οἱ λόγοι, γιά τούς ὁποίους ὑπάρχει πόνος στή ζωή μας. Ὅλοι ὅμως καταλήγουν σ᾿ ἕνα πρᾶγμα. Ὅλα γίνονται γιά ἕνα λόγο, γιά ἕνα σκοπό. Γιά νά πλησιάσουμε τόν Θεό. Νά ἑνωθοῦμε μέ τήν πηγή τῆς ζωῆς. Νά συμμετάσχουμε στή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Τότε θά γίνουμε δυνατοί καί ἄφθαρτοι. Ὅλα γίνονται γιά τό καλό μας, γιά τήν σωτηρία μας. Μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ὅλα ἀλλάζουν στή ζωή μας καί ὁ σταυρός μας γίνεται ἐλαφρότερος. Μέ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ κόλασις γίνεται παράδεισος. Νά δώσει ὁ Θεός νά τό καταλάβουμε, γιά νά Τόν πλησιάσουμε καί νά συνδεθοῦμε στενά μαζί Του. Ἀμήν.-

Β΄Χαιρετισμοί «Προστασία φοβερά καί ἀκαταίσχυντε».

«Προστασία φοβερά καί  ἀκαταίσχυντε».

Στήν Ἱερά Μονή Κουτλουμουσίου Ἅγίου Ὄρους ὑπάρχει μία θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού ἔχει ἓνα ἠχηρό, ἓνα παράξενο ὄνομα. Λέγεται «Φοβερά Προστασία». Παλαιότερα, γύρω στά 1330, ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη πού βρισκόταν ἡ εἰκόνα, τήν ἔφεραν σ᾿ἕνα μετόχι τῆς Μονῆς, ἔξω ἀπό τίς Σέρρες. Τό 1848 μεγάλη πυρκαϊά κατέστρεψε ὁλόκληρο τό μετόχι. Δέν ἔμεινε τίποτε ὄρθιο. Μέ θαυμαστό τρόπο διασώθηκε ἀπό τίς φλόγες μόνο ἡ εἰκόνα αὐτή καί τότε τήν μετέφεραν στό Ἅγιο Ὂρος. Τήν πῆγαν ἐκεῖ γιά μεγαλύτερη ἀσφάλεια, ἀλλά καί γιά νά τῆς ἀπονέμωνται οἱ τιμές πού τῆς ἀξίζουν.

Τήν δεύτερη ἡμέρα τοῦ Πάσχα, οἱ μοναχοί κάνουν λιτανεία τῆς ἄλλης θαυματουργῆς εἰκόνας «Ἄξιον Ἐστίν» ἀπό τίς Καρυές καί πηγαίνουν μέχρι τήν Μονή Κουτλουμουσίου, πού εἶναι κοντά, πρός ἁγιασμόν τῆς Μονῆς καί τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς. Τήν τρίτη τῆς Διακαινησίμου πάλι οἱ Πατέρες τοῦ Κουτλουμουσίου κάνουν λιτανεία μέ τήν «Φοβερά Προστασία» καί πηγαίνουν μέχρι τῖς Καρυές, ὅπου συναντῶνται οἱ δύο Κυρίες, οἱ Παναγίες «Ἄξιον Ἐστίν» καί ἡ «Φοβερά Προστασία». Ἔτσι ἡ δεύτερη εἰκόνα ἀνταποδίδει τήν ἐπίσκεψη στήν πρώτη εἰκόνα.

Ὅποιος παρατηρεῖ τήν θαυματουργή εἰκόνα τῆς «Φοβερᾶς Προστασίας» πλημμυρίζει ἡ καρδιά του ἀπό λύπη καί πόνο, γιατί καί τό βλέμμα τῆς Παναγίας εἶναι θλιμμένο, καθώς ἀντικρύζει τά σύμβολα, τά ὄργανα τοῦ πάθους, δηλαδή στόν σταυρό, τήν λόγχη καί τόν σπόγγο, πού τά κρατάει ἄγγελος πετώντας ἀπό τόν οὐρανό. Ἡ Παναγία μέ εὐγένεια καί στοργή σφίγγει τόν Χριστό στήν ἀγκαλιά της, γιά νά τόν προστατεύσει, ἐπειδή ἡ σκέψη της πηγαίνει στήν προφητεία τοῦ πρεσβύτη Συμεών, πού τῆς εἶπε κατά τήν ὑπαπαντή, καί σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία. Ἀλλά καί στό βλέμμα τοῦ Κυρίου διακρίνεται κάποιος φόβος, πού δέν εἶναι φόβος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά φόβος τῶν ἀνθρώπων, φόβος ὅλου τοῦ κόσμου γιά ὅσα πρόκειται νά συμβοῦν. Μέ τήν αἴσθηση αὐτοῦ τοῦ φόβου ὁ Χριστός ὀπισθοχωρεῖ, μαζεύεται καί ἀναζητᾶ προστασία στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας, τῆς Μητέρας τοῦ πόνου.

Κατά τό ἔτος 1980 τήν Κυριακή πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα, ὅλοι οἱ Πατέρες ἦσαν μέσα στό Καθολικό, στήν κεντρική Ἐκκλησία. Κάποια στιγμή μία νεφέλη, ἓνα σύννεφο σκέπασε τήν αὐλή τῆς Μονῆς. Ἡ νεφέλη αὐτή ἦταν ἄοσμη. Σέ ὃλους φάνηκε παράξενο τό γεγονός. Σέ λίγο ὅμως ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ ἀνατολική πτέρυγα τῆς Μονῆς φλέγεται, πῆρε φωτιά καί οἱ φλόγες ἔγλυφαν τόν κεντρικό Ναό. Ὁ κίνδυνος νά καεῖ  ὅλο τό μοναστήρι εἶναι μεγάλος. Τρέχουν οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς νά σβύσουν τήν φωτιά μέ τά πενιχρά μέσα πού διαθέτουν. Καταλαβαίνουν ὅμως ὃτι αὐτό εἶναι ἀδύνατον. Τότε πηγαίνουν καί παίρνουν τήν θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας καί βγαίνουν ἔξω στήν αὐλή. Περνοῦν ἀνάμεσα ἀπό τίς φλόγες. Μοιάζουν μέ τούς τρεῖς παῖδες  στήν κάμινο τῆς Βαβυλῶνος. Οἱ φλόγες σέβονται τήν Παναγία καί ὑποχωροῦν, ἀπομακρύνονται ὥσπου χάθηκαν, ἔσβυσαν ἐντελῶς. Ἔπρεπε νά καεῖ ὅλο τό μοναστήρι. Δέν ἦταν δυνατόν νά γλυτώσει τίποτε ἀπό τήν μανία τῆς φωτιᾶς. Κάηκε μόνο ἡ ἀνατολική πτέρυγα. Θά τό πῶ πάλι καί θά τό τονίσω, οἱ φλόγες σεβάσθηκαν τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας κι᾿ ἐμεῖς δέν σεβόμαστε καί δέν ὑπολογίζουμε τίποτε. Δέν ξέρω, ἄν μποροῦμε νά λεγώμαστε ἄνθρωποι σέ τέτοια ἐλεεινή κατάσταση πού βρισκόμαστε.

Τό ἒτος 1994 γινόταν ἀγρυπνία λόγῳ τῆς ἑορτῆς τῆς κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Μετά τά μεσάνυχτα κάποιοι ἀθεόφοβοι, ὄργανα τοῦ διαβόλου, ἔβαλαν φωτιά σέ τέσσερα σημεῖα στό δάσος, ὄχι πολύ μακρυά ἀπό τήν Μονή Κουτλουμουσίου. Ζητήθηκε καί ἀπό τούς Πατέρες τῆς Μονῆς, ὅσοι μποροῦν, νά τρέξουν γιά  νά βοηθήσουν στό σβύσιμο τῆς φωτιᾶς.

Ὁ καιρός ἦταν ζεστός. Ὁ οὐρανός πεντακάθαρος, ἀλλά ἀπότομα μαύρισε. Γέμισε σύννεφα καί ἄρχισε νά βρέχει καταρρακτωδῶς μόνο στόν τόπο τῆς φωτιᾶς καί τήν ἔσβυσε. Σ᾿ ὅλο τό Ἅγιο Ὂρος ὁ οὐρανός ἦταν καθαρός καί δέν ἔπεσε οὔτε μία σταλαγματιά. Ἡ Φοβερά Προστασία πάλι ἔκανε τό θαῦμα της.

Ἀγαπητοί μου,

Δέν θά σταματήσουμε ποτέ νά λέμε πώς ἡ χάρη τῆς Παναγίας εἶναι μεγάλη καί ἀκούει τίς δεήσεις ὅλων ἐκείνων, πού τήν ἐπικαλοῦνται μέ πίστη καί εὐλάβεια. Βλέπουμε ὅτι ἡ Παναγία, ἡ Φοβερή Προστασία, ὄχι μόνο  αὐτή διαφυλάχθηκε σώα καί ἀβλαβής ἀπό τήν φωτιά, ἀλλά θά λέγαμε ἔχει τήν εἰδικότητα νά σώζει καί τούς ἄλλους ἀπό τήν φωτιά.

Ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἐμπαθεῖς καί ἁμαρτωλοί τί κάνουμε καθημερινῶς; Ἀντί νά ἐργαζώμαστε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἀντί νά καλλιεργοῦμε τίς ἀρετές, καλλιεργοῦμε τά πάθη μας. Φουντώνουν, ἀνάβουν τά πάθη μας καί μᾶς κατακαῖνε. Μέ τίς συνεχεῖς ἁμαρτίες μας ρίχνουμε ξύλα καί δυναμώνουμε τήν φωτιά, ἀναζωπυρώνουμε τήν φλόγα τῆς κολάσεως, πού θά μᾶς κατακαύσει.

Ἄς σταματήσουμε κάποτε. Ἄς βάλουμε φρένο στήν ἁμαρτία. Δέν θά περάσουμε ἔτσι τήν ζωή μας ὅλη. Κάποτε πρέπει νά διορθωθοῦμε. Ἄς καταφύγουμε εἰς τάς πολλάς πρεσβείας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἄς ἐπικαλεσθοῦμε τήν φοβερά προστασία της. Ἐδῶ, ἐν μέν τῷ παρόντι βίῳ νά εἶναι θερμή προστάτις καί βοηθός. Κατά τήν ἔξοδό μας ἀπό τόν μάταιο αὐτό κόσμο τάς σκοτεινάς ὄψεις τῶν πονηρῶν δαιμόνων πόρρω αὐτῆς ἀπελαύνουσα. Νά διώξει μακρυά μας τούς πονηρούς δαίμονες καί νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τά τελώνεια. Ἐν δέ τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τό αἰώνιον πῦρ τῆς κολάσεως καί νά μᾶς καταστήσει κληρονόμους τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ της, μετόχους τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἀμήν.-

Επτά Λόγοι στους Χαιρετισμούς - Ορθοδοξία και E λληνισμός

.

Δυο δώρα προσφέρουμε κάθε Παρασκευή των Χαιρετισμών στην Παναγία. Δυό υπέροχα δώρα που είναι αντάξια της Μητέρας του Θεού, της Θεοτόκου, της τιμιωτέρας των Χερουβείμ και ενδοξοτέρας των Σεραφείμ. Τα θεσπέσια αυτά δώρα είναι ο Ακάθιστος Ύμνος με τους 24 Οίκους και ο Κανόνας με τις εννέα ωδές. Και τα δυό είναι αριστουργήματα της Βυζαντινής υμνολογίας που εξαίρουν το έργο και το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο υμνογράφος στον κανόνα χρησιμοποιεί για την Παναγία τις φράσεις: «ρόδον τό ἀμάραντον , μύρον πολύτιμον , στάχυνἡ βλαστήσασα τόν θεῖον, εἴσοδος τῶν σωζόμενων, κλίμαξ , γέφυρα, ἱερόν καταφύγιον ἰσχύς καί ὄχυρωμα τῶν ἀνθρώπων, λιμήν, ἄνθος τό ἀμάραντον, τεῖχος καί ὄχυρωμα, ἄστρον ἄδυτον, τῶν ἀθλητῶν στεφάνωμα».

Ό λα αυτά χαρακτηρίζουν την ξεχωριστή θέση που έχει η Παναγία στον κόσμο της αγιότητος της Εκκλησίας. Ως Μητέρα του Θεού είναι ο μοναδικός θησαυρός του πιστού, διότι προσφέρεται για την σωτηρία του κόσμου και γι' αυτό αποκαλείται «κόσμου διάσωσμα ». Η Παναγία είναι το καταφύγιο και το λιμάνι των πιστών, διότι σ' αυτήν βλέπουν ασφάλεια και προστασία. Και στον Ακάθιστο Ύμνο αποκαλείται « ἀστήρ , ὁδηγός σωφροσύνης, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων, γῆ τῆς ἐπαγγελίας , τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας , τό στέφος τῆς ἐγκράτειας , ὄχημα πανάγιον , οἴκημα πανάριστον , ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί λόγου, ἁγία ἅγιων με ῖζον , ἀσάλευτος πύργος, τό ἀπόρθητον τεῖχος». Όλα αυτά τονίζουν το μέγιστο έργο της Παναγίας για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Η τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα των Σεραφείμ συνεχίζει το θείο έργο με τα πολυάριθμα θαύματα προς όσους προστρέχουν με πίστη και αγάπη στον Θεό.

Ιδιαίτερα ο Ακάθιστος Ύμνος είναι ευχαριστήριος Ύμνος και εγκώμιο στο πρόσωπο της Παναγίας για το μεγάλο θαύμα που έκανε το έτος 626 στην Κωνσταντινούπολη, νικώντας δυο μεγάλες στρατιές αλλοθρήσκων, τους Πέρσες και τους Αβάρους. Ο Ακάθιστος Ύμνος παρουσιάζει την βαθιά πίστη των προγόνων μας στο Θεό και στην πατρίδα. Αυτά τα δυό ήταν ενωμένα στην ψυχή του λαού του Βυζαντίου και εκφράζονται έντονα στον Ακάθιστο Ύμνο με το « Χα ῖ ρε νύμφη ἀ νύμφευτε » και « τῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ τά νικητήρια». Μέ τό « χα ῖ ρε νύμφη ἀ νύμφευτε » παρουσιάζεται το κοσμοσωτήριο έργο της Παναγίας και με το « τῇ ὑπερμάχω στρατηγῷ » τονίζονται τα θαυμαστά γεγονότα της ιστορίας του Βυζαντίου. Τα θρησκευτικά και τα εθνικά ιδεώδη συνυπάρχουν στο λαό του Βυζαντίου. Η έννοια της θρησκείας και της πατρίδος λαμβάνουν ιδιαίτερο χώρο στη συνείδηση του λαού αυτού.

Η εθνική και η θρησκευτική συνείδηση

Ὁ Ακάθιστος ύμνος μας καλεί να μαθητεύσουμε στην ιστορία των προγόνων μας, για να ωφεληθούμε από τα διδάγματά της για τους κοινούς θρησκευτικούς και εθνικούς αγώνες τους. Οι έννοιες της πίστεως και της πατρίδος συνυπήρχαν στην συνείδηση του λαού του Βυζαντίου. Η πίστη και η ελευθερία ήταν τα μοναδικά ιδανικά των και γι' αυτά πολεμούσαν μέχρι θυσίας.

Η έννοια της πατρίδας ήταν συνυφασμένη με την έννοια της θρησκείας, διότι σ' αυτήν υπήρχαν τα ιερά και όσια της πίστεώς των. Ακόμη και οι αρχαίοι πρόγονοί μας έδιναν μία ιερότητα στην έννοια της πατρίδος και αυτό το τονίζει ο σοφός Σωκράτης: «Μητρός τέ καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁ πάντων τιμιώτερον ἐστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον...» (=Και από την μητέρα και από τον πατέρα κι όλους γενικά τους άλλους προγόνους πιο πολύτιμο αγαθό είναι η πατρίδα και πιο σεβαστό και πιο ιερό...). Ο δε στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του έγραφε: « Γλυκύτερον πρᾶγμα δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν πατρίδα καί τήν θρησκεία». Και ο Κωστής Παλαμάς γράφει με τόλμη: « Δέν ζεῖ χωρίς πατρίδα ἡ ἀνθρώπινη ψυχή».

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι στην πατρίδα εμπιστευόμαστε τη ζωή μας, τη ζωή των παιδιών μας, την τιμή μας, τα ιερά και τα όσιά μας. Γι' αυτό είναι ανάγκη να αγαπάμε την πατρίδα μας και να έχουμε εθνική συνείδηση. Διότι η εθνική συνείδηση δηλώνει κοινούς αγώνες, κοινή γλώσσα και θρησκεία και κοινές παραδόσεις.

Η εθνική και η θρησκευτική συνείδηση πρέπει να πορεύονται μαζί, όπως η ενότητα ενός έθνους και η πίστη στο Θεό, η αρετή και το θείο. Και οι δυο μαζί οδηγούν στην ομόνοια ενός έθνους. Το παρελθόν της Ελλάδος είναι λαμπρό με τις ηρωικές μορφές της που την διέκριναν από όλα τα έθνη του κόσμου. Οι ιερές παραδόσεις εξυψώνουν την εθνική συνείδηση για νέους αγώνες και θυσίες.

Η πίστη στα υψηλά ιδανικά εμπνέει το πνεύμα της άμιλλας, της ενότητας και συνεργασίας που ξυπνά τον Έλληνα από τον λήθαργο της αδιαφορίας και της ατομικής ευμάρειας. Ας ξεχάσουμε τους φανατισμούς μας, τις μισαλλοδοξίες, τις αδικίες και τα μίση που διασπούν την ενότητά μας, διότι η ελληνική ιστορία μας έχει διδάξει ότι τίποτε καλό δεν έχουμε επιτύχει με τις διχόνοιες. Όπως προέτρεπε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τους Έλληνες, «να' στε μονιασμένοι».

Ορθοδοξία και Ελληνισμός

Πάντοτε η Ορθοδοξία ήταν παράγοντας ενότητας, ειρήνης και συμφιλιώσεως των Ελλήνων, διότι κηρύττει την ελευθερία και την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Βλέπει το ανθρώπινο πρόσωπο ως εικόνα του Θεού και το σέβεται προσφέροντάς του τα υψηλά ιδανικά και τις θεανθρώπινες αξίες του Χριστιανισμού. Η Ορθοδοξία στοχεύει να δημιουργήσει ώριμους και υπεύθυνους ανθρώπους με υψηλούς σκοπούς, ώστε να συμβάλλουν για μια καλύτερη κοινωνία, η οποία να εμφορείται από τις αξίες της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αγάπης.

Ως ορθόδοξοι χριστιανοί έχουμε την προσωπική ευθύνη για ορθόδοξο και ελληνικό ήθος. Και τα δυο μαζί να συμπορεύονται και να κατευθύνουν την ψυχή του Έλληνα σε νέους αγώνες και θυσίες. Είναι αλήθεια ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό τη μεγάλη αξία της θρησκείας και της πατρίδος.

Μπορεί να αισθανόμαστε αδύναμοι μπροστά στις δυνάμεις των μεγάλων εθνών, στις υπεράριθμες στρατιές άλλων χωρών, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι 12.000 στρατιώτες που είχαν μείνει στα τείχη της Κωνσταντινούπολης με τον πατριάρχη Σέργιο και τον φρούραρχο Βώνο πολέμησαν τις μυριάδες των Περσών και των Αβάρων , που κτυπούσαν αλύπητα τα φρούρια της Κωνσταντινούπολης από ξηρά και θάλασσα. Η νίκη των βαρβάρων ήταν σίγουρη, αλλά δεν είχαν υπολογίσει την πίστη των ολιγάριθμων χριστιανών. Η Παναγία έκανε πάλι το θαύμα της και ως Στρατηγός διηύθυνε το στράτευμα, προσθέτοντας την δύναμη του Θεού και κατατροπώνοντας τις εχθρικές δυνάμεις των Περσών και των Αβάρων. Η δύναμή μας είναι η πίστη μας στο Θεό και την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία ως Υπέρμαχος Στρατηγός θα οδηγήσει την Ορθοδοξία και τη μικρή Ελλάδα και σε άλλα θαύματα, αρκεί εμείς να είμαστε σταθεροί στην πίστη και στα ιδανικά μας.

Η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός πορευόμενοι μαζί δίνουν μήνυμα και πρόσκληση στον σύγχρονο κόσμο, προσφέροντας τις παραδόσεις και την πνευματική κληρονομιά της. Πάντοτε η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός υπήρξαν ενωμένοι και αυτό δηλώνεται με την σφραγίδα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Είναι οι δυό όψεις του αυτού νομίσματος.

Η κρίση των αξιών

Σήμερα ζούμε σ' έναν κόσμο που η ελληνική κοινωνία απειλείται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και συγχρόνως διέρχεται κρίσεις, από τις οποίες κινδυνεύει να χάσει την ταυτότητά της. Ξεκινά από τη κρίση των αξιών και των ιδεολογιών και φθάνει μέχρι την κρίση του ανθρωπισμού, της ηθικής, της οικογένειας και της παιδείας. Αυτό που κυριαρχεί περισσότερο είναι η κρίση των ηθικών αξιών, από την έλλειψη της αγάπης και της προσφοράς. Ακόμη ένας αφανής κίνδυνος είναι η κρίση των συνειδήσεων των ανθρώπων, που νεκρώνονται εξαιτίας του ατομισμού και της μοναξιάς.

Σήμερα η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός δίνουν την δική τους μαρτυρία σε όλο τον κόσμο, προβάλλοντας τις πνευματικές τους αξίες στο δυτικό τρόπο ζωής, ο οποίος αποχαυνώνει το ανθρώπινο πρόσωπο και προξενεί μία νέα απαξία, του μηδενισμού και της στείρας λογικής. Η μεν Ορθοδοξία εκτός από μία μυστηριακή εκκλησιολογική ενότητα, δημιουργεί ένα συγκροτημένο άνθρωπο με ορθόδοξο ήθος. Ο δε Ελληνισμός με τον πολιτισμό του προσφέρει ένα κοινωνικό γίγνεσθαι στο σημερινό άνθρωπο, για να ξεφύγει από το λαβύρινθο των αδιεξόδων που μαστίζουν την κοινωνία. Η Ορθοδοξία προβάλλει τον εσταυρωμένο Ιησού Χριστό, ο Ελληνισμός την ακρόπολη των αξιών, την Δημοκρατία με όλα τα υγιή στοιχεία της. Η Ορθοδοξία με την λατρεία της ενώνει τον πιστό με τον Θεό, για να νικήσει τις δυνάμεις της αμαρτίας και να τον οδηγήσει πλέον στη θεία ζωή του καινού κόσμου του Θεού. Ο Ελληνισμός προβάλλει την αρετή του Σωκράτη, την ηθική του Πλάτωνα, την ανδρεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα υψηλά ιδανικά σοφών ανδρών. Και σήμερα υπάρχουν πολλοί που επιβουλεύονται την ακεραιότητα της Ελλάδος, προσβάλλοντας την εθνική συνείδησή μας με το να αλλοιώνουν την ελληνική Ιστορία (όπως με την ονομασία της Μακεδονίας των Σκοπίων). Επίσης εσωτερικοί εχθροί που προσβάλλουν το ορθόδοξο φρόνημα του Ελληνικού λαού, προβάλλοντας ξενόφερτα πρότυπα ζωής, ιδέες και δοξασίες άλλων χωρών. Προσπαθούν με όλα αυτά να μειώσουν την δύναμη της Ελλάδος και να δεσμεύσουν την ελευθερία της πίστεως του λαού. Στην Ελλάδα γεννήθηκαν ο λόγος και η ελευθερία και η Ελλάδα μεγαλούργησε γιατί πίστευε σε υψηλά ιδανικά και αξίες που την διέκριναν από τις άλλες χώρες του κόσμου. Και σήμερα, αν αγαπάμε την πατρίδα και την Ορθοδοξία μας, είναι ανάγκη να υψώσουμε την φωνή μας τόσο σε ξένους επιβουλείς όσο και σ' εκείνους που ζητούν να σκλαβώσουν την θρησκευτική πίστη μας είτε σε μια ταυτότητα ή σε ξενόφερτες παραθρησκείες και αιρέσεις που αλλοιώνουν την ορθόδοξη ελληνική παράδοση. Και πάλι η Παναγία θα κάνει το θαύμα της για να μας προστατέψει από εχθρούς, όπως την εποχή εκείνη, αρκεί η πίστη στον Θεό να είναι δυνατή και σταθερή.

πηγή