Μόνο εντός τής Εκκλησιάς υφίσταται η Οικοδομή τού Θεού! Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Θ' Ματθαίου (Α' Κορ. Γ΄ 9-17) Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Η Εκκλησία της Κορίνθου αντιμετώπιζε τον μεγάλο πειρασμό των διαιρέσεων και των σχισμάτων.

Ο Απ. Παύλος ήδη τους εξήγησε και συνεχίζει στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα να τους αναπτύσσει την ευθύνη των κηρύκων του Ευαγγελίου αλλά και αυτών των ίδιων των πιστών, για το θεμελιώδες και πρωταρχικό θέμα της ενότητας. Της ενότητας του Εκκλησιαστικού Σώματος.

Λαμβάνει παράδειγμα από την οικοδομή των κτισμάτων και το μεταφέρει εμπνεόμενος από την χάρη του Θεού αριστοτεχνικά στην πνευματική οικοδομή των ίδιων των πιστών.

Ο λόγος του είναι συγκινητικός, ρεαλιστικός και τα επιχειρήματά του ακαταμάχητα.

Ας περάσουμε όμως στη συνέχεια να δούμε την θεόπνευστη διδασκαλία που ισχύει βεβαίως όχι μόνο για τους τότε Κορινθίους, αλλά για τους πιστούς όλων των αιώνων.

Ποια, αλήθεια, είναι η Οικοδομή του Θεού;

Είμαστε όλοι εμείς οι Χριστιανοί. Κληρικοί, μοναχοί, και λαϊκοί οι οποίοι αποτελούμε τα μέλη του Σώματος του Χριστού. Όλοι εμείς, χωριστά ο καθένας αλλά και όλοι μαζί σε μια κοινότητα, σε μια ευλογημένη οικογένεια, σε ένα Σώμα με κεφαλή τον Κύριό μας Ιησού Χριστό!

Αλλά η οικοδομή αυτή πρέπει να είναι στερεά και ασάλευτη.

Και βεβαίως είναι στερεά και ασάλευτη, αφού κεφαλή της έχει τον ίδιο τον Ιησού και ουδέποτε θα παύσει να υφίσταται. Αυτό άλλωστε το βλέπουμε έως τώρα να πραγματοποιείται και να επιβεβαιώνει τον λόγο του Θεού ότι«πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ.ΙΣΤ΄ 18).

Όμως, χρειάζεται προσοχή και επιβάλλεται να μελετήσουμε το θέμα και κατά το ανθρώπινο, αφού η Εκκλησία μας είναι θεανθρώπινος οργανισμός.

Ο Απ. Παύλος μας τονίζει ότι η οικοδομή του όλου Σώματος πρέπει να θεμελιώνεται καλώς.

Πράγματι, όταν μια οικοδομή έχει μελετημένα και γερά τα θεμέλιά της, τότε δεν κινδυνεύει ούτε από θύελλες ή καταιγίδες, ούτε από τους φοβερούς σεισμούς και καταποντισμούς, ούτε από ο,τιδήποτε άλλο. Την προστατεύει το θεμέλιο. Είναι πέτρα ή γερό σαν πέτρα το θεμέλιο; Τότε κανένας κίνδυνος δεν υφίσταται. Αντιθέτως, απουσιάζει η σωστή μελέτη και λείπει η σταθερή βάση των θεμελίων; Τότε, με την πρώτη, την ελαφρά προσβολή θα πέσει και θα σωριαστεί σε ερείπια. Και αυτό που συμβαίνει στην οικοδομή όταν δεν θεμελιώνεται καλώς, το ίδιο και χειρότερα συμβαίνει και με την πνευματική και ηθική οικοδομή. Με τον ίδιο τον άνθρωπο.

Εάν ο πιστός μένει μόνο στα λόγια και στους πρώτους ενθουσιασμούς, χωρίς να προχωρά στον ουσιαστικό καταρτισμό της υπάρξεώς του, με τους πρώτους πειρασμούς θα καταντήσει σε πνευματικό ναυάγιο.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Απόστολος πρώτο τοποθετούσε το θεμέλιο και στη συνέχεια οικοδομούσε τους πιστούς εντός της Εκκλησίας.

Πρώτα δηλ. στερέωνε τις ψυχές στον Κύριο Ιησού, πρώτα τους εδίδασκε τις μεγάλες αποκαλυπτικές-δογματικές αλήθειες και κατόπιν πρόσθετε τις παραινέσεις και την ηθική διδασκαλία. «Κατά την χάριν του Θεού, την δοθείσαν μοι ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον τέθηκα», τονίζει με ιερά καύχηση, αλλά και επισημαίνει στη συνέχεια, για να προφυλάξει τους πιστούς: «θεμέλιον άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστίν Ιησούς Χριστός»!

Κανένας πλέον δεν μπορεί τώρα να θέσει άλλον θεμέλιον λίθον εκτός εκείνου, που βρίσκεται τώρα αμετακίνητος και άσειστος στη βάση της όλης οικοδομής.

Και ο θεμέλιος αυτός λίθος είναι ο Ιησούς Χριστός!

Λόγος πραγματικά συγκλονιστικός, αφού με αυτόν προφυλάσσει ο μέγας Απόστολος, όχι μόνο το έργο του από αυτούς που τον φθονούσαν, τους ψευδαδέλφους, και που επιχειρούσαν να ανατρέψουν την όλη οικοδομή της τοπικής Εκκλησίας, αλλά και λόγος καθοδηγητικός για τους ποιμένες και τους κήρυκες της κάθε εποχής.

Στο να είναι δηλαδή πολύ προσεκτικοί στο τι και πώς οικοδομούν.

Μια σύντομη ματιά να ρίξει κανείς στην ιστορία θα διαπιστώσει την επικαιρότητα των Αποστολικών λόγων, αφού αρκετοί είναι εκείνοι που δεν έδωσαν την προσοχή που χρειάζεται στο συγκεκριμένο ζήτημα, με αποτέλεσμα, αντί να θέτουν τον Χριστό ως θεμέλιον λίθον, τοποθετούσαν τον εαυτό τους ή τον αρχηγό τους ή την ομάδα στην οποία ανήκαν.

Και το αποτέλεσμα; Μα, τραγικό. Διότι οι ψυχές που δήθεν οικοδομούσαν, στη συνέχεια ή έμεναν ισοβίως ανώριμες και δίχως ουσιαστικούς καρπούς του Πνεύματος (έμεναν σε πρόσωπα με αρρωστημένες προσκολλήσεις), ή το ακόμα χειρότερο και το πλέον για την Εκκλησία επικίνδυνο, όταν έρχονταν οι πειρασμοί, αρνούνταν την πίστη ή τους απορροφούσαν οι πλάνες και οι αιρέσεις.

Να ισχυριστούμε τώρα ότι αυτό το φαινόμενο έχει εξαφανιστεί και ότι ο κίνδυνος έχει παύσει να υφίσταται; Μόνο όσοι έχουν προσβληθεί από την φοβερή ασθένεια του «εκκλησιαστικού στρουθοκαμηλισμού» μπορούν να ισχυριστούν την άποψη αυτή.

Επικρατεί δυστυχώς και στην εποχή μας το φαινόμενο αυτό, και μάλιστα θα λέγαμε ότι, δίχως να φαίνεται, σήμερα ταλανίζει σε μεγαλύτερο βαθμό, αφού, δεν είναι πλέον κάποια μεμονωμένα πρόσωπα εδώ κι εκεί που παρασπονδούν, αλλά φαίνεται να έχει δημιουργηθεί «σχολή» που διαμορφώνει «αρχιτέκτονες» με «φυγόκεντρες» τάσεις, που «διασκεδάζουν» με το να θέτουν διαφορετικό θεμέλιο...

Ομιλούμε για τον οικουμενισμό, ο οποίος τόσο στην θεωρία, όσο και στην πράξη, ακυρώνει τον Αποστολικό λόγο, θέτοντας θεμέλιον λίθον, όχι τον Χριστό και το Σώμα Του, που ανυπερθέτως είναι η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία, αλλά την «Βαβυλώνα» και τον συρφετό του Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών), λες και υφίστανται πολλά σώματα στην μία κεφαλή.

Επομένως, φίλοι μου, εάν θέλουμε να λέμε την αλήθεια και να μην εξωραΐζουμε και ωραιοποιούμε τις καταστάσεις και μάλιστα αυτές που έχουν άμεση σχέση με τον Χριστό και την Εκκλησία, τα πράγματα φαίνεται να είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που μπορούμε να φανταστούμε.

Και εννοείται, πως ούτε καν επιτρέπεται να γίνεται στο εκκλησιολογικό αυτό επίπεδο λόγος περί υλικών αξίας. Για ποια, αλήθεια, πολύτιμα πετράδια και για ποιο χρυσό δύναται να γίνεται λόγος στην οικουμενιστική οικοδομή, όταν στο σαπιοκάραβο συμπλέουν ως ισότιμοι και ισοστάσιοι αυτοί που κηρύσσουν ότι είναι απόγονοι ηρώων και αγίων, με τους διεστραμμένους και τους σοδομίτες που στηρίζουν τις ανωμαλίες τους δήθεν στην «αγάπη του θεού και των ανθρώπων»;

Όχι πολύτιμοι λίθοι, αλλά ούτε «ξύλα, χόρτος και καλάμη», υφίστανται.

Πίσσα του διαβόλου και κοπριά των παθών αποτελούν το οικοδομικό υλικό τόσο των ξεπεσμένων και πλανεμένων «ορθοδόξων», όσο και των χυδαίων και κακοδόξων αιρετικών.

Υλικό δηλ. που υποδαυλίζει και αυξάνει ολοέν και περισσότερο την αγανάκτηση των πιστών και των απλών αλλά φυσιολογικών ανθρώπων. Υλικό δηλ. που ετοιμάζει το πυρ το αιώνιο της δειλίας και της προδοσίας (Αποκ. ΚΒ΄8).

Ναι, αδελφοί μου. Δεν μπορεί να οικοδομήσει κανείς στο Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία, παρά επάνω στον μοναδικό θεμέλιον λίθον, τον Χριστό. Και στη συνέχεια, εάν θέλει προκοπή βίου και πίστεως, δεν μπορεί παρά να πάρει γενναίες αποφάσεις ακριβώς γι' αυτή την πίστη.

Η αλήθεια, οι σκληροί και οι επίμονοι και επίπονοι αγώνες, οικοδομούν, σώζουν και συγκρατούν.

Η Ορθόδοξη πνευματικότητα είναι αυτή που εξασφαλίζει την ποθητή ενότητα, την εν Χριστώ αρετή και την φωτεινή αγιότητα.

Όλα τ' άλλα, είναι ψεύδη και αποτελούν διαστροφές και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται περί της αγνής του Χριστού αγάπης και περί πόνου για τη σωτηρία των ψυχών και όσων δεν έχουν ακόμα γνωρίσει την αλήθεια.

Όταν απουσιάζει η βάση της αληθείας, τότε τον λόγο τον έχουν οι διχοστασίες, οι πλάνες, οι αιρέσεις και οι ανομολόγητες επιθυμίες της σαρκός, οι οποίες φθείρουν τον ναό του Θεού. (Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι έχοντες προσβληθεί από τον ιόν του Οικουμενισμού έχουν από τη συνείδησή τους διαγράψει και τα κωλύματα... «και οι νοούντες, νοήτωσαν»).

Όμως, «Ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός» (Α΄Κορ. Γ΄17).

Όποιος δηλ. καταστρέφει τον ναό του Θεού με βίο άνομο και κακό και ταυτοχρόνως αμνηστεύει σε θεωρητικό επίπεδο τα έργα σαρκός, αυτός από μόνος του ετοιμάζει τη σκληρή του τιμωρία.

Και όποιος φθείρει την ενότητα των Χριστιανών και ταλαιπωρεί το Εκκλησιαστικό Σώμα με σχίσματα, αιρέσεις και φατρίες, και όποιος κατ' επέκτασιν κηρύσσει ότι υφίστανται πολλές Εκκλησίες, θα φθαρεί από αυτόν τον Θεό.

Αδελφοί μου, ας μελετήσουμε σωστά το Αποστολικό κείμενο και ας κάνουμε βίωμά μας τις θεόπνευστες επιταγές.

Οι προειδοποιήσεις της Γραφής, δεν αποτελούν απλά σχήματα λόγου.

Είθε να συνειδητοποιήσουμε με όλες τις συνέπειες, ότι πραγματικά ανήκουμε στον Ναό του Θεού.

Αμήν

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής Θ' Ματθαίου (Α' Κορ. γ' 9-17)

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Αποστολικό ανάγνωσμα

Κυριακής Θ' Ματθαίου

(Α' Κορ. γ' 9-17)

Το να οικοδομούν και να ευπρεπίζουν οι πιστοί τον οίκον τού Θεού, τον Ναό δηλ. που τελείται η Θεία λατρεία, αυτό αποτελεί ευλογία μεγάλη. Γι΄ αυτό άλλωστε στην οπισθάμβωνο ευχή, μεταξύ των άλλων ο λειτουργός δέεται: “... αγίασον τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του οίκου σου..”. Αγίασε Κύριε αυτούς που αγαπούν την ευπρεπή παράσταση και την τάξη τού Ναού σου. Αντιθέτως, αποτελεί βεβήλωση και βλασφημία μεγάλη το να καταστρέφονται οι Εκκλησίες και να μετατρέπονται σε τζαμιά και σε άλλους χώρους λατρείας που η χρήση τους έρχεται σε αντίθεση με το Ιερόν και την λατρεία τού Τριαδικού Θεού.

Εκτός όμως τού υλικού ναού, ο καθαυτό ναός που ιδιαιτέρως ζητεί και ευχαριστείται ο Κύριος και Παντοκράτωρ είναι οι υπάρξεις των πιστών μελών τής Ορθοδόξου Εκκλησίας και μάλιστα όταν ενωμένοι και αγαπημένοι κοινωνούμε του Δεσποτικού Σώματος και Αίματος του Χριστού. Όλοι μαζί οι πιστοί, κατά τον λόγο των Πατέρων, αποτελούμε τους “πνευματικούς λίθους” οι οποίοι συγκροτούμε το θείον οικοδόμημα που ευαρεστείται να κατοικεί ο Θεός.

Φυσικά, μετά από αυτά γίνεται κατανοητό ότι και ο καθένας μας χωριστά με την όλη ύπαρξή μας, διά της πίστεως και των Ιερών Μυστηρίων έχουμε καταστεί ο έμψυχος ναός τής απείρου, αγνής και επουρανίου Τριαδικής Θεότητος! Και μόνο αυτή την αλήθεια εάν συνειδητοποιήσουμε, όντως συγκλονιζόμεθα. Ώστε, λοιπόν είμαστε ναός του Θεού!

Βεβαίως, μας κηρύσσει ο Απόστολος Παύλος και μας τονίζει την αλήθεια αυτή με ένα καίριο ερώτημα “ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ, και το Πνεύμα τού Θεού οικεί εν υμίν;” Δεν γνωρίζεται ότι σεις οι Χριστιανοί, είσθε ναός Θεού και μέσα σας κατοικεί το Πνεύμα το Άγιον; Αλλά δεν μένει μόνο σ' αυτό ο Θεόπνευστος Απόστολος. Συνεχίζει με μια αλήθεια που κόβει την ανάσα στην συνειδητοποίησή της : “ει τις τον ναόν τού Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός· ο γαρ ναός τού Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς”. Αλλά χρειάζεται να σταθούμε δι΄ ολίγον στην αποστολική αυτή φράση για να δούμε με ποιόν τρόπο προξενείται η φθορά τού ναού τού Θεού που ως αποτέλεσμα φέρει τελικώς τον κολασμόν εκείνου που απρόσεκτα καταστρέφει τον ναόν.

Φυσικά στην φθορά τού Ναού υπάγονται όλα τα “έργα σαρκός” και τα “πάθη ατιμίας” που μολύνουν και διαστρέφουν και το σώμα και την ψυχή. Η ακολασία, όπως θα δούμε και στην συνέχεια, ως μόνο και βέβαιο κατάντημα έχει την καταστροφή, αφού όντως “η φύσις εκδικείται” και ο άνθρωπος κληρονομεί την κόλαση. Ναι, φοβερό και τρομερό ο άνθρωπος και μάλιστα ο Πιστός να μολύνει το βάπτισμα και να καταντήσει “σάρκα”. Όμως το όλον πνεύμα τού Θείου Παύλου στην περικοπή αυτή αναφέρεται κυρίως στην φθορά τού ναού τού Θεού, την οποία επιφέρουν τα ποικίλα σχίσματα και οι εγωιστικές διχοστασίες που ελάμβαναν χώρα στην Κόρινθο. Αλλά αυτά τα οποία αναφέρονται για την τοπική εκείνη Εκκλησία έχουν διαχρονική αξία, δοθέντος ότι οι “εκ δεξιών πειρασμοί” που καταλήγουν “ένεκεν διαμαρτυρίας” σε παρατάξεις, φατρίες, σχίσματα, “αυτόνομες εκκλησίες”, “ανυπόστατες συνόδους” και σε έωλες και μη νομιμοποιημένες “αποτειχίσεις” και τόσα άλλα ακόμα, που καταγράφει με τα μελανώτερα των χρωμάτων η αντικειμενική Εκκλησιαστική Ιστορία, καιροφυλακτούν να αναπτυχθούν σε κάθε εποχή, πόσο μάλλον στη δική μας.

Ομολογουμένως, ζούμε σε μία αλλοπρόσαλλη εποχή που ο πιστός καλείται να βαδίσει αποφεύγοντας τα άκρα. Δεν παρουσιάζεται μόνο εκεί που εισχωρεί η ακολασία και η αμαρτία, η κατάπτωσις του πνευματικού ναού τού Θεού, και αυτό το διαπιστώνουμε τραγικά στις ημέρες μας, αλλά η κατάρρευσις ακολουθεί και εκεί που ο εγωισμός με όλα τα παρελκόμενα σχίζει τον άραφο χιτώνα τού Χριστού.

Και στο σημείο αυτό επιβάλλεται να τονισθεί ότι για το κατάντημα αυτό των απλοϊκών ψυχών (στην καλυτέρα των περιπτώσεων) που αποκόπτονται από το λειτουργικό Σώμα της Εκκλησίας και κατόπιν “περιάγουν γην και θάλασσαν και την ξηράν” για να βρουν έναν καθηρημένον “επίσκοπον” ώστε να έχουν δήθεν “εκκλησιολογική κάλυψη”, προς τούτο πρέπει να ομολογήσουμε ότι εν πολλοίς ευθύνη μεγάλη φέρουν τα τέκνα τού οικουμενισμού με τις “απερίσκεπτες” ενέργειές τους. Έχουμε το λοιπόν να παλέψουμε τόσο με τον κατακλυσμό της αμαρτίας, όσο και με την αδιακρισία και την θεολογική πενία που φθείρουν τον ναόν τού Θεού.

Το δεύτερο μάλιστα ζήτημα ουδόλως αποτελεί παρωνυχίδα, αφού ακριβώς τις ολέθριες συνέπειες αυτού επιζητεί να προλάβει ο ιδρυτής τής Εκκλησίας τής Κορίνθου. Και ας προσθέσουμε και τούτη την αλήθεια. Η ιδία η πραγματικότης μάς δείχνει ότι ευκολότερα κανείς δια τής μετανοίας επανέρχεται στην ζωή τής Εκκλησίας εάν έχει πέσει στον λάκκο τής ηθικής ρυπαρότητας, παρά εάν για διαφόρους λόγους έχει περιπέσει στα ποικίλα σχίσματα που πληγώνουν και αιμορροούν το Σώμα τής Εκκλησίας. Στην περίπτωση αυτή, προϊόντος του χρόνου ο άνθρωπος σκληρύνεται ιδίως διά του εγωισμού με την υπάρχουσα και υποκαίουσα εκκλησιολογική πλάνη.

Τα υπάρχοντα παραδείγματα και σ' αυτή την εποχή μας, επιβεβαιώνουν τούς αποστολικούς φόβους και το εύθραυστον της Εκκλησιολογικής κοινωνίας.

Εκείνο όμως που θα μας βοηθήσει στο να μην ξεφεύγουμε στα μονοπάτια τού κακού και στον “μέλανα πόντον” τού Εκκλησιαστικού κατακερματισμού (όντως καταστάσεις φρικτές ου μην αλλά και φαιδρές), είναι το να μην λησμονούμε ότι ως ναοί Θεού είμεθα κεχωρισμένοι και αφιερωμένοι στον Θεό. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αποφεύγουμε ό,τι είναι δυνατόν να μας αποξενώσει από τον Αρχηγό τής σωτηρίας μας και να μεταβάλει το εν ημίν ιερό του κατοικητήριον είτε σε σταύλο ηθικής ακαθαρσίας, είτε σε οπερετικά εκκλησιαστικά πραξικοπήματα που όμως οδηγούν τις αστήρικτες ψυχές στην καταστροφή.

Το δε πλέον τραγικό είναι ότι δεν ακολουθεί απλώς κάποια έστω και μεγάλη ζημιά, αλλά αποκλεισμός τής σωτηρίας. Ο δε Ιερός Χρυσόστομος σχετικά με το “φθερεί αυτόν ο Θεός” τονίζει τα εξής: “Τουτέστιν απολεί. Τούτο δε ουχί καταρωμένου, αλλά προφητεύοντος”.

Επομένως. “Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου”.

Αμήν.

Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Άγιοι· οι αυθεντικοί άνθρωποι

Συνήθως στη σκέψη των ανθρώπων, ο Άγιος φαντάζει σαν ένα εξωπραγματικό όν και η αγιότητα σαν μια κατάσταση ουτοπική και ανέφικτη, άσχετη με το κοινωνικό γίγνεσθαι και την κοινωνική πραγματικότητα.

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης δίνοντας το στίγμα του Αγίου θα πει:«Άνθρωποι υπήρχον κακείνοι ως και ημείς και ουδέν πλέον ημών εκέκτηντο ειμή ταπείνωσιν και την προς τον Θεόν αγάπην». Άνθρωποι, λοιπόν, ήταν οι Άγιοι και σε τίποτε δεν διέφεραν από μας, εκτός από το ότι είχαν ταπείνωση, πίστη και αγάπη προς τον Θεό.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στον περίφημο Αγιορείτικο Τόμο του, θα τονίσει πως Άγιοι είναι ουσιαστικά οι αυθεντικοί άνθρωποι, δηλαδή οι άνθρωποι της γνησιότητας που συνυφαίνεται με την καθαρότητα της καρδιάς και την απαλλαγή από τα πάθη που ασχημίζουν και αλλοιώνουν το ανθρώπινο πρόσωπο.

Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι κατάφεραν λόγω της αυθεντικότητάς τους, να ενωθούν με τις θείες άκτιστες ενέργειες και να γίνουν θεοί κατά χάριν. Θα πει χαρακτηριστικά: «Άγιοί εισιν οι δι’ άκραν καθαρότητα της καρδίας ιδόντες και παθόντες την του Θεού λαμπρότητα».

Εξάλλου ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος από τη δική του πλευρά θα τονίσει πως οι Άγιοι είναι απόδειξη της αγάπης του Θεού που ουσιαστικά εκφράζεται με τη δυνατότητα του αυθεντικού ανθρώπου να γίνει κοινωνός θείας φύσεως και θεός κατά χάριν. Αναφέρει επιγραμματικά: «Η αγάπη του Θεού αύτη εστίν η μέθεξις και η μετουσία της αυτού θεότητος».

Είναι, λοιπόν, οι Άγιοι αυθεντικοί άνθρωποι γιατί η ζωή τους είναι ταυτόσημη με εκείνες τις αρετές που δίνουν το γνήσιο ήθος του σωστού ανθρώπου. Ύψιστη αρετή των Αγίων είναι η ταπείνωση. Ο ταπεινός άνθρωπος αναγνωρίζει τις αδυναμίες και τα ελαττώματά του, γι’ αυτό θεωρεί τον εαυτό του «υποκάτω απάσης της κτίσεως» κατά τον Όσιο Ποιμένα. Δεν θεωρεί πως είναι το κέντρο της γης και του ενδιαφέροντος των άλλων. Βιώνει εμπειρικά τη θεολογική τοποθέτηση του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος: «Όσα σοί κατορθώματα γεγόνασιν προ της σης γεννήσεως, μόνον επί τούτοις επαίρου, τα δε μετά την γέννησιν ώσπερ και την γέννησιν, Κύριος ο Θεός σου εχαρίστατο». Δηλαδή μ’ αυτό το λόγο του ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης διαμηνύει πως ο ταπεινός άνθρωπος αναγνωρίζει ουσιαστικά ότι οι ικανότητες και οι δεξιότητες που έχει είναι δώρο Θεού. Γι’ αυτό θα λέγαμε εμείς δεν φέρεται υποτιμητικά ούτε υπεροπτικά στους άλλους ανθρώπους.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Αγίου Αρσενίου. Υπήρξε άνθρωπος μορφωμένος, δάσκαλος των παιδιών του αυτοκράτορα Θεοδοσίου. Κατείχε άριστα την ελληνική και λατινική παιδεία. Κάποτε μιλώντας με ενα αγράμματο ασκητή ζητούσε να τον συμβουλευτεί για διάφορα πνευματικά θέματα. Όταν μερικοί εξέφρασαν την έκπληξη και την απορία τους πως ένας τόσο μορφωμένος άνθρωπος ζητούσε συμβουλές από ένα αγράμματο ασκητή, με φυσικό τρόπο απάντησε: «Την ελληνικήν και ρωμαϊκήν παίδευσιν καλώς επίσταμαι, αλλά το αλφάβητον του αγροίκου τούτου ούπω μεμάθηκα». Δηλαδή μπορεί να είμαι κάτοχος της ελληνικής και ρωμαϊκής παιδείας αλλά δεν κατέχω το αλφάβητο της πνευματικής ζωής αυτού του αγράμματου ασκητή. Επειδή ακριβώς ο Άγιος έχει ταπείνωση είναι απλός και ανεπιτήδευτος στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Δεν τον ενδιαφέρει να εντυπωσιάσει, γι’ αυτό δείχνει στους άλλους ανθρώπους αυτό που πραγματικά είναι. Μ’ αυτό το σκεπτικό ο Μέγας Βασίλειος θα πεί: «Οίος εί τοιούτος και φαίνου». Δηλαδή, όπως είσαι, έτσι και να φαίνεσαι.

Εξάλλου ο ταπεινός άνθρωπος είναι και άνθρωπος αγάπης. Ο εγωιστής δεν μπορεί να αγαπήσει κανένα εκτός από τον εαυτό του. Αντίθετα ο ταπεινός άνθρωπος βιώνει εμπειρικά τη διάσταση της αγάπης, όπως αυτή ορίζεται από τον Άγιο Δωρόθεο: «Όσον ενούταί τις τω πλησίον αυτού διά της αγάπης, τοσούτον και μετά του Θεού αυτού». Δηλαδή όσο ο άνθρωπος γίνεται ένα με τον πλησίον διά της αγάπης, τόσο γίνεται ένα και με τον Τριαδικό Θεό. Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα ο Άγιος Νεκτάριος, Επίσκοπος και διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, αναλαμβάνει να καθαρίζει τις λεκάνες των αποχωρητηρίων της Σχολής, χωρίς να γίνεται αντιληπτός από κανένα, για να μην χάσει τη δουλειά του ο φτωχός φροντιστής της Σχολής που είναι άρρωστος. Επίσης, μέσα στο ίδιο πνεύμα της αγάπης, ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, όταν ξαπλώνεται επιδημία χολέρας, τρέχει να βοηθήσει αρρώστους και στο τέλος αρρωστά και ο ίδιος.

Είναι δυστυχώς πραγματικότητα πως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει χάσει την αυθεντικότητά του. Η υποδούλωσή του στα πάθη και ιδίως τον εγωισμό στάθηκαν αιτία να γίνει η ζωή του μια κόλαση. Η οικονομική κρίση αλλά και ευρύτερα η κρίση αξιών αποτελούν συνέπεια της απώλειας της αυθεντικότητας.

Θα λέγαμε, λοιπόν, πως η στροφή και η αναφορά μας στους Αγίους και συγκεκριμένα η υιοθέτηση και βίωση από μέρους μας των αρετών τους, αποτελεί ίσως την μοναδική ελπίδα, για να γίνει ο κόσμος μας πιο σωστός, πιο αυθεντικός και πιο ανθρώπινος.

Πηγή: Έκδοση Παγκυπρίου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως «οι Φίλοι του Αγίου Όρους, «Ορθόδοξη Μαρτυρία», αριθμός 104, φθινόπωρο 2014.

ΠΗΓΗ

Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Κύριε Ελέησον ...
Σε στέλνει ο Γέροντάς σου σε κάποιους επισκέπτες και σού ξεφεύγει μια κουβέντα. Αργότερα σού λέγει ένας αδελφός σου:
-«Πως σού ξέφυγε αυτή η κουβέντα; Αλλά τέτοιος είσαι πάντα».
Καλύτερα να φας την γλώσσα σου, παρά να του μιλήσεις έτσι. 

Ουδέποτε προσβάλλομε ή λυπούμε άνθρωπο, ουδέποτε τον κάνομε να νοιώση στερημένος, ελαττωμένος, να νοιώση κατωτερότητα, διότι του σκοτώνομε την ψυχή.
Αυτός ο άνθρωπος θα τραυματισθή και δεν θα μπορή να επιτύχη στην ζωή του.

Αναθέτεις σε κάποιον να ψάλη, και εκείνος κάνει λάθος τον ήχο, και τότε του λες: «Πάλι πήρες στραβά το τροπάριο».
Κάθε φορά που θα πηγαίνη να ψάλη, θα το θυμάται και θα λέη: Πρέπει να προσέξω μην το πάρω στραβά. Καί θα το παίρνη πάλι στραβά. Ποιός θα φταίη; Αυτός που του έκανε την παρατήρησι.

Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του, το πρόβλημά του. Ποτέ δεν του υπενθυμίζουμε την κακία του, την αμαρτία του. Μόνον τον έπαινο χρησιμοποιούμε, αλλά τον ευγενή έπαινο, όχι τον αφελή.

Διότι ο άνθρωπος ουδέποτε διορθώνεται με ονειδισμό, όπως και με παρατήρηση.Πρέπει να είναι πολύ άγιος, για να δεχθή να διορθωθή με τον ονειδισμό, την υπόδειξη ή την παρατήρησή σου. Αλλά, εάν ήταν τόσο άγιος, δεν θα είχε αυτό το ελάττωμα, για το οποίο χρειάσθηκε να του κάνης παρατήρηση εσύ. 
Αφού λοιπόν το έχει, το μόνο που χρειάζεται, είναι ο άκρος σεβασμός σου, για να μπορέση κάποτε να ταπεινωθή και να διορθωθή, βλέποντας την δική σου ειρήνη, πραότητα, ταπείνωσι, αγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, επιείκεια, γλυκύτητα… Μόνον όποιος έχει αυτές τις αρετές μπορεί να διορθώση κάποιον άλλον….

Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου«Νηπτική ζωή και ασκητικοί κανόνες», ερμηνεία κανόνων Μ.Αντωνίου,

Αμέθυστος

το είδαμε εδώ

Η σύνδεση κλήρου και λαού κατά τον ιερό Χρυσόστομο

Στον τέταρτο λόγο, ο Χρυσόστομος κάνει αναφορά στις χειροτονίες. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι δε θα πρέπει να γίνονται με ανθρώπινη εισήγηση αλλά με έμπνευση της Θείας Χάριτος. Οι ανάξιοι εκλέγονται και χειροτονούνται από ανθρώπους αλλά όχι από το Θεό. Αυτός που θέλει να επιμεληθεί ψυχές άλλων, για να τα καταφέρει,  θα πρέπει πρώτα να επιμεληθει τη δική του ψυχή. Έτσι, οι χειροτονίες  δε θα πρέπει να γίνονται εσπευσμένα, για να μη γίνονται οι χειροτονούντες μέτοχοι ξένων αμαρτιών. Ο υποψήφιος θα πρέπει να εξετάζεται από τους εκλέκτορές του αλλά πρώτα και καλύτερα από τον ίδιο του τον εαυτό. Αν νιώσει λοιπόν ανάξιο,ς δεν θα πρέπει να δεχθεί ακόμη κι αν πιέζεται και ό,τι νιώσει έτοιμος να το πράξει.

Επιπροσθέτως, τονίζει με θέρμη ότι η μοναδική θεραπεία για το λαό είναι η διδασκαλία δια λόγου. Ιεροσύνη άνευ διδασκαλίας δε νοείται.  Για αυτό και πολλές φορές ο Επισκοπικός θρόνος λέγεται και Διδασκαλικός θρόνος. Ο λόγος του λαού σύμφωνα με τον Ιεράρχη θα πρέπει να καθίσταται πλούσιος μέσα στο ποίμνιο. Ο Ποιμένας θα πρέπει να είναι άμεμπτος σαν πόλη που είναι περικυκλωμένη με τείχη, μαχόμενος όλες τις αιρετικές ομάδες και ορθοτομών το Λόγο της Αληθείας. Για να τα επιτύχει αυτά θα πρέπει να έχει δύναμη στο λόγο που η έλλειψή της βέβαια μπορεί να αναπληρωθεί μέσα από τα έργα του. Έτσι ο συνδυασμός λόγου και έργων φτάνει στην τέλεια οικοδομή.

Στον αμέσως επόμενο λόγο, τον πέμπτο, ο ιερός ανήρ δίνει έμφαση και πάλι στη δυναμική που έχουν οι διαλέξεις του Επισκόπου με το λαό του. Ο χρόνος αλλά και ο κόπος που θα πρέπει να αφιερώνει για αυτές θα πρέπει να είναι μεγάλος και η προετοιμασία του για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του ποιμνίου του μακρύς. Η ρητορική δεν είναι απόλυτα φυσικό χάρισμα αλλά καρπός μαθητείας πάνω στη Γραφή και την εγκυκλοπαιδική γνώση. Και αν κάποτε φτάσει σε ώριμα στάδια ρητορείας, θα πρέπει να περιφρονήσει τους επαίνους και  τη ζηλοτυπία. Και αν κάποιος υφιστάμενός του είναι καλύτερος στη ρητορεία δεν θα πρέπει να του δείχνει το φθόνο αλλά αγάπη.

Στον έκτο και τελευταίο λόγο, κυρίαρχη ιδέα είναι αυτή της ευθύνης του Ιερέα έναντι όλων των ψυχών που του εμπιστεύτηκε ο Κύριος στην παρούσα αλλά και στη μέλλουσα ζωή. Πρέπει να μεριμνήσει για όλο το Ποίμνιό του, μαθαίνοντας όλες τις βιοτικές υποθέσεις και συγχρόνως παραμένοντας μακριά από αυτές. Κρατώντας πιο καθαρή την ψυχή του και από αυτή του Αγγέλου και νεκρώνοντας τις αισθήσεις του, καταφέρνει να σωθεί αλλά και να σώσει. Το έργο του φαντάζει δυσκολότερο και από αυτό των μοναχών καθώς οι δεύτεροι αν καταφέρουν να αντιμετωπίσουν τις βιοτικές μέριμνες, καταφέρνουν τη σωτηρία. Τέλος, τονίζει ότι αυτός που θα μπορέσει μέσα από τη συναναστροφή του με τα εγκόσμια να διατηρήσει την καθαρότητα, την αγιότητα, την  καρτερία και όλες γενικά τις μοναχικές αρετές, είναι πολύ πιο άξιος από κάποιον που ζει στην έρημο.

Πηγές:

Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Άπαντα τα Έργα, τόμος 28, Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας(ΕΠΕ), Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 33-309

Ιωάννης Χρυσόστομος (1965), ΘΗΕ (Τόμος 6, στ. 1170-1192), Αθήνα

ΠΗΓΗ

Ἡ ἄλλη ὄψη ἑνὸς πολέμου-Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης

Διάλογος μέ τόν σοφό ἁγιορείτη Γέροντα π. Θεόκλητο Διονυσιάτη (+2006)


- Σεβαστέ Γέροντα, τά δραματουργούμενα στήν Σερβία ἔχουν ἀποσπάσει τήν προσοχή τῆς παγκοσμίου κοινῆς γνώμης. Οἱ πάντες σκέπτονται, κρίνουν, ἀξιολογοῦν, προβληματίζονται διαφόρως καί χαρακτηρίζουν ποικίλως τούς βομβαρδισμούς τῆς Σερβίας. Πολλοί μιλᾶνε γιά περίεργες στρατηγικές καί ἀνακατατάξεις, καί δέν ξέρει κανείς τί τελικῶς νά πιστεύση μέσα σέ μία τόσο συγκεχυμένη κατάστασι... Γνωρίζοντας ὅτι οἱ θέσεις σας ἐρείδονται πάντοτε ἐπί τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, σᾶς παρακαλῶ νά μᾶς μεταφέρετε τήν γνώμη σας.

- Πράγματι, ὅσα συμβαίνουν στήν Σερβία, ἀποτελοῦν ἕνα ἰδιόμορφο πόλεμο, περίεργο, τερατώδη, ἀπρόκλητο, μονομερῆ μέ θῦμα τήν Ὀρθόδοξη Σερβία. Πέραν ἀπό τίς σκοτεινές προθέσεις τῆς Ἀμερικῆς καί τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης καί πέραν ἀπό τά φαινόμενα καί τήν ὁρατή πλευρά τῶν ἱστορικῶν γεγονότων, τί φρονεῖς ἀδελφέ, δέν ὑπάρχει ὁ Θεός;



- Τό ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός, οὐδεμία ἀμφιβολία. Ἐκεῖνο, ὅμως, πού ζητεῖται, εἶναι πῶς τά βλέπει ὁ Θεός, πῶς τά ἀνέχεται...

- Ἐμεῖς δέν γνωρίζομε, πῶς βλέπει ὁ Θεός καί πῶς ἀνέχεται αὐτά. Μᾶς διδάσκει, ὅμως, ἡ δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι, ἐπειδή ὁ Θεός ἔχει ἀπονείμει τό μέγα ἀξίωμα τῆς ἐλευθερίας στά λογικά ὄντα (ἀνθρώπους, Ἀγγέλους καί δαίμονες) σέβεται τήν ἐλευθερία τους, μέχρι τοῦ σημείου, ὅμως, ἐκείνου, πού δέν παραβιάζει τά ὅρια πού θέτει ὁ Θεός, προκειμένου νά διαφυλαχθῆ ἡ δικαιοσύνη Του. Ἑπομένως, ἔτσι βλέπει ὁ Θεός καί ἔτσι ἀνέχεται ὄσα οἱ ἄνθρωποι πράττουν, γιά τά ὁποῖα θά λογοδοτήσουν ἀναλόγως, ἀφοῦ ὅλα κατατείνουν στήν ὁλοκλήρωσι τῶν προαιωνίων σχεδίων Του.



- Καί ἐν προκειμένῳ, Γέροντα, ποιό σκοπό ὑπηρετοῦν ὅσα φρικαλέα γίνονται στήν περιοχή τῆς Σερβίας;

- Πρῶτα ἀπ΄ ὅλα ἐκδηλώνουν τό ἐλεύθερο βούλημά τους, οἱ ἄνθρωποι. Τό ὅτι δέν τό ἐμποδίζει ὁ Θεός, σημαίνει ὅτι ὑπηρετεῖ τό θεῖον θέλημά Του, πού εἶναι ὁ σεβασμός τῆς ἐλευθερίας των, ἀλλά καί πραγματοῦται ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἁγάπη καί ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.



- Δηλαδή, ἅγιε Γέροντα, οἱ πύραυλοι, πού καταστρέφουν καί σκοτώνουν ἀνθρώπους, μαζί μέ τήν ἐνεργουμένη ἐλευθερία τῶν Ἀμερικανῶν καί τῶν Εὐρωπαίων, συντελοῦν στήν πραγμάτωσι τῆς Ἀληθείας, τῆς Ἀγάπης καί τῆς Δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ;

- Ἀδελφέ, βεβαίως, οἱ πύραυλοι δέν στέλλονται, γιά νά πραγματώσουν τήν Ἀλήθεια, τήν Ἀγάπη καί τήν Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀλλ΄ ὁ Θεός, ἐν τῇ πανσοφίᾳ Του, τούς ἐκμεταλλεύεται γιά τήν πραγμάτωσι αὐτή, προκαλώντας μετάνοια τῶν χριστιανῶν, τιμωρώντας ἤ συμψηφίζοντας ἁμαρτίες δεκαετιῶν ἄθεης καί ἀντίχριστης ζωῆς, σώζοντας ψυχές, πού ὡρίμασαν στήν ἀρετή, ἀνακόπτοντας τούς ἀμετανοήτως ἁμαρτάνοντες, ἀλλά καί προκαλώντας τόν φόβο σέ ὅλους τούς λαούς, ἀφοῦ ὁ φόβος Κυρίου εἶναι «ἀρχή σοφίας». Θά ἐπαναλάβω ὅτι ὁ Θεός δέν θέλει τούς πολέμους, ἀλλ΄ ἀφοῦ γίνονται, τρυγᾶ ὀφέλη ὁ Θεός τῆς Εἰρήνης.

Γιά τόν Θεό, οἱ σωματικοί θάνατοι δέν ἀποτελοῦν συμφορά, ἀλλ΄ οἱ αἰώνιοι θάνατοι τῆς ψυχῆς. Θυμήσου, ἀδελφέ, τήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ποιός κατέστρεψε τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Κατακλυσμό, μέ τήν φωτιά καί τό θειάφι στήν Πεντάπολι (Σόδομα καί Γόμορρα); Καί ὅπως λέγουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Πανάγαθος Θεός ἐπιτρέπει πολλές φορές, μέ παιδαγωγικό σκοπό, μυρίους θανάτους καί τιμωρίες στό ἀνθρώπινο γένος, κινούμενος ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη Του. Γιατί; Γιά νά σώση τό ἀθάνατο μέρος τοῦ ἀνθρώπου, τήν ψυχή, ἀφοῦ ὁ Χριστός λέγει «μή φοβῆσθε ἀπό τῶν ἀποκτεινόντων τό σῶμα...», ἀφοῦ δέν βλάπτεται ἡ ψυχή. Ἑπομένως, δέν εἶναι τόσο μεγάλη συμφορά ὁ σωματικός θάνατος, ὅπως φρονοῦν οἱ σαρκολάτρες. Ἀληθινή τραγωδία εἶναι, ὅταν χάνεται μία ψυχή ἀμετανόητη.



- Λοιπόν, τό συμπέρασμα ποιό εἶναι, σεβαστέ Γέροντα; Καί ἄν ὑπάρχουν εὐθύνες, ποιοί εἶναι οἱ ὑπεύθυνοι;

- Τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον οἱ πόλεμοι εἶναι σχεδόν ἀναπόφευκτοι καί φονεύουν σώματα, οἱ χριστιανοί πρέπει νά εἶναι πάντοτε ἕτοιμοι γιά τόν θάνατο, βίαιο ἤ φυσικό, διά μετανοίας καί ἐξομολογήσεως. Ὡς πρός τίς εὐθύνες, βεβαίως ὑπάρχουν, ὅπως καί ὑπεύθυνοι. Ρίξε ἕνα βλέμμα στούς Μακκαβαίους καί στόν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ καί ἐνωρίτερα στόν Μωϋσῆ. Ἐκεῖ θά διαπιστώσης ὅτι ἄλλοτε ὁ Θεός ἐπέτρεπε νά ὑφίσταται τόσα δεινά ἀπό τούς πολεμίους, ὁ ἐκλεκτός λαός Του, ὅταν ἁμάρτανε, καί ἄλλοτε, ὅταν ὁ λαός τηροῦσε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, νά τρέπη σέ ἄτακτη φυγή ὁλόκληρα στρατεύματα· πότε μέ λευκοφόρους ἱππεῖς, μέ χρυσοχάλινα ἄλογα καί πότε μέ τήν δειλία, πού προκαλοῦσε ὁ Θεός.

Τά ίδια συμβαίνουν καί τώρα καί σέ ὅλους τούς αἰῶνες. Οἱ πρῶτοι ὑπεύθυνοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἁμαρτάνοντες καί μή μετανοοῦντες χριστιανοί· ὅπως, ἰδίως, ἐμεῖς οἱ ἕλληνες, πόσα ἔχουμε ὑποστῆ ἀνά τούς αἰῶνες γιά τίς ἁμαρτίες μας, οἱ ὁποῖες «ἔθνη ἐλαττονοῦσι»; Γι΄ αὐτό ἑνός ἔχομε χρεία: τῆς κατά Χριστόν συνεποῦς ζωῆς· ὁπότε ὁλοταχῶς, ὡς μονάδες καί ὡς ἔθνος, στροφή πρός ἔργα μετανοίας καί ἑνώσεώς μας μέ τόν Χριστό, ὥστε νά μή φοβώμεθα οὔτε τούς βορειοαμερικανούς, οὔτε τήν ἑνωμένη Εὐρώπη, ἀλλά νά προσευχώμεθα νά τούς φωτίση ὁ Θεός, διά νά καταλάβουν τήν ἄβυσσο τῆς βαρβαρότητος, πού ἔπεσαν καί κηλίδωσαν τόν ψευδοπολιτισμό των...
πηγή

Η προσφορά του Μοναχισμού στην Εκκλησία

Το έργο των μοναχών σήμερα είναι δύσκολο, γιατί πλήθη λαού συρρέουν καθημερινά στις Μονές. Απαιτείται συνεχής εκδαπάνηση. Διακονία της ζωής τους είναι να ανάβουν τα καντήλια, να θυμιατίζουν τις Εικόνες, να προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Να είναι φρυκτωροί του τόπου, μή μετακινούμενοι από το χρέος. Να μαρτυρούν με το ιερό Σχήμα τους την αγγελοειδή μοναχική πολιτεία.

Έργο και διακόνημά τους είναι να παραμένουν οι Μονές πάντοτε ανοικτές, ημέρα- νύκτα. Να προσφέρουν την αγάπη τους στον κόσμο. Τα Μοναστήρια είναι τόποι φιλοξενίας. Όποιος φροντίζει για τη σωτηρία των ανθρώπων σώζει και τη δική του ψυχή.

Τί ευλογία, τι δωρεά του Θεού είναι να ζεί κάποιος σε ενα Μοναστήρι! Ενθυμούμαι τους λόγους του Πατριάρχου Γερμανού Β': «Ω! ψυχή μου, πόσο ολοφώτεινη θα ήσουν εάν δεν ανήκες ποτέ σε Πατριάρχη αλλά σε απλό μοναχό».

Δεν θα ζητήσει ο Θεός στους καιρούς μας από τους μοναχούς των μοναστηριών μας, λόγω των πολυπληθών προσκυνητών, μεγάλους κανόνες και αυστηρές νηστείες. Μόνο το κατά δύναμιν. Ως καλός Θεός βλέπει το αγώνα τους, τη θυσία τους να δεχθούν, να φιλοξενήσουν, να παρηγορήσουν τους ανθρώπους, να είναι ευχέτες και πατέρες ενός κόσμου, που βρίσκεται σε μία διαρκή κρίση.

Πόσοι ετερόδοξοι και αλλόθρησκοι εισέρχονται με ευλάβεια στις Μονές και με ιδιαίτερο σεβασμό αντικρίζουν τα πρόσωπα των μοναχών.

Είναι γνωστό πως κάποιοι άνθρωποι δεν αγαπούν τα Μοναστήρια, δεν εκτιμούν τους μοναχούς. Με λύπη παρατηρώ τον πόλεμο που κάνουν σε όποιον θέλει να αφιερωθεί στο Χριστό. Όλοι αυτοί γίνονται θεομάχοι και επισύρουν την οργή του Θεού στη ζωή τους.

Αυτός που έχει στην ψυχή του θείο έρωτα για το Χριστό, όλοι οι δαίμονες της κολάσεως να πέσουν πάνω του, δεν πρόκειται να αποπροσανατολιστεί. Η κλήση αυτή είναι του Θεού. Ο Θεός, στους έσχατους αυτούς χρόνους, καλεί στον μοναχισμό ανθρώπους με προσωπικές κλήσεις. Η ουράνια χαρά της αφιέρωσης είναι μοναδική, σ’ αυτήν σκιρτάει η καρδιά. Ιδιαίτερα δε σε καιρούς κρίσεων, αποκαλύπτονται πολλές κλήσεις και για την ιερωσύνη και για τον μοναχισμό. Οι στερήσεις μας μαθαίνουν το δρόμο της εν Χριστώ ελευθερίας.

Τα Μοναστήρια δεν θα κλείσουν ποτέ τον κύκλο της προσφοράς και της παρουσίας τους στην Εκκλησία. Δεν θα εκλείψουν. Ο θεσμός του μοναχισμού είναι θεοδίδακτος, ερείδεται επί της Αγίας Γραφής, είναι θεμελιωμένος στους ασκητικούς αγώνες και τα παλαίσματα των οσίων Πατέρων και είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τη ζωή της Εκκλησίας.

Θεωρώ ότι μία εκκλησιαστική επαρχία φανερώνει σε ποια πνευματική τάξη βρίσκεται από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα Μοναστήρια της. Δεν μπορεί να υπάρξει ζώσα Εκκλησία όταν οι Μονές της είναι διαλελυμένες ή λειτουργούν ως ψυχαγωγικά τουριστικά κέντρα. Αυτό που θέλει κάθε Ιερά Μονή είναι απλανή γέροντα και ακριβές μοναχικό τυπικό. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι δυο προϋποθέσεις, δεν θα λειτουργήσει κατά Θεόν. Θα είναι περισσότερο σταθμός αναψυχής, κατασκήνωση, παραθερισμού.

Τι κρίμα να διαλυθούν τόσα Μοναστήρια στον τόπο μας. Δεν ήταν μόνο το πνεύμα των Βαυαρών και οι κακές συμπεριφορές των μοναχών, ήταν και ο πόλεμος του διαβόλου. Να γιατί χαίρω και συγκινούμαι που σε όλη την ευλογημένη Πατρίδα μας, μετά από πολλά χρόνια, αρκετά από αυτά τα Μοναστήρια, που βίαια έκλεισαν και ερημώθηκαν, ξανακτίζονται, αναπαλαιώνονται, ξαναλειτουργούν. Δεν είναι αυτό τυχαίο έργο. Θεού το έργον και ο Θεός, που φροντίζει γι’ αυτό, Αυτός θα εκβάλει εργάτες στο γεώργιό Του και θα στείλει μοναχούς στα Μοναστήρια μας.

Θέλω να επισημάνω δε προς όλους, ότι μία Μονή έχει ανάγκη και από τη στήριξη της ευρύτερης κοινωνίας. Ο Θεός γνωρίζει τον πόλεμο που δεχόμαστε για τα Μοναστήρια μας. Έχουμε όμως μέσα μας αστείρευτη δύναμη και πόθο αγάπης προς αυτά και θα προχωρήσουμε αταλάντευτα, ανυποχώρητα, έχοντας εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού.

πηγή

phg;h

Ὁ θάνατος τῆς οἰκειότητας

Εἶναι ἑδραιωμένη στὴν κοινωνία μας ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ ἀλλαγὴ εἶναι συνώνυμη μὲ τὴν πρόοδο. Οἱ κυβερνήσεις ἐπανειλημμένα τὸ διακηρύσσουν καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι φαίνεται νὰ τὸ ἐνστερνίζονται ὡς φιλοσοφία ζωῆς.

Πρόκειται, βέβαια, γιὰ ἀνοησία. H ἀλλαγὴ δὲν εἶναι πάντα καλή. Καὶ οἱ πρόσφατες ἔρευνες ποὺ δείχνουν ὅτι εἴμαστε λιγότερο εὐτυχισμένοι ἀπ’ ὅ,τι στὸ παρελθὸν ὑποδηλώνουν μία βαθύτερη δυσφορία στὴν καρδιὰ τῆς δυτικῆς κοινωνίας...

Τὰ εὐρήματα αὐτὰ δὲν προκαλοῦν ἔκπληξη. Ἡ ἴδια ἡ ἰδέα γιὰ τὸ τί σημαίνει ἄνθρωπος καὶ ποιὲς εἶναι οἱ συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες εὐδοκιμοῦν οἱ ἀνθρώπινες ἰδιότητες, ἔχει διαβρωθεῖ. O λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο αἰσθανόμαστε λιγότερο εὐτυχεῖς ἀπ’ ὅσο ἄλλοτε εἶναι ὅτι ἡ οἰκειότητα στὴν ὁποία στηρίζεται ἡ αἴσθηση εὐζωίας –προϊὸν τῶν πιὸ στενῶν, τῶν πιὸ προσωπικῶν μας σχέσεων, ἰδίως μέσα στὴν οἰκογένεια– ἀποδυναμώνεται. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄποψη, τρεῖς τάσεις ἀλλάζουν σὲ βάθος τὴ φύση τῶν κοινωνιῶν μας.

Πρῶτα πρῶτα, ἡ ἀνάπτυξη τοῦ ἀτομικισμοῦ, ποὺ πρωτοεκδηλώθηκε τὴ δεκαετία τοῦ ’60, ἔκανε τὸν ἑαυτὸ κυρίαρχο ἐνδιαφέρον καὶ γενικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς, ἐνῶ οἱ προσωπικὲς ἀνάγκες τοῦ καθενὸς ἔγιναν ἡ τελικὴ δικαιολόγηση τῶν πάντων. Ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τοῦ ἐγωισμοῦ. 

Δεύτερον, ἔχουμε τὴν ἀμείλικτη ἐξάπλωση τῆς ἀγορᾶς σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς κοινωνίας. Ἡ ἐμπορευματοποίηση τῶν πάντων ἔχει κάνει τὴν κοινωνία, καὶ τὸν καθένα ἀπό μᾶς, πιὸ ἀνταγωνιστικούς. Ἡ λογική τῆς ἀγορᾶς δὲν ἀφορᾶ μόνο τὴν ἰδεολογία τῶν νεοφιλελεύθερων ἀλλὰ ἔχει γίνει πλέον οἰκουμενική, τὸ κριτήριο ποὺ χρησιμοποιοῦμε ὄχι μόνο γιὰ τὴ δουλειά μας καὶ ὅταν ψωνίζουμε, ἀλλὰ καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὸν πιὸ ἐνδόμυχο ἑαυτό μας, τὶς πιὸ προσωπικὲς σχέσεις μας. Οἱ προφῆτες ποὺ ἐξήγγειλαν τὴν ἐπανάσταση τῆς ἀγορᾶς τὴν εἶδαν σὲ ἀντιπαλότητα μὲ τὸ κράτος: στὴν πραγματικότητα, ἀποδείχτηκε πολὺ πιὸ ὕπουλη ἀπὸ αὐτό, διαβρώνοντας τὴν ἴδια τὴν ἔννοια τοῦ τί σημαίνει νὰ εἶσαι ἄνθρωπος. Τὸ πιστεύω τοῦ «ἐγώ», ἀδιάσπαστα δεμένο μὲ τὸ εὐαγγέλιο τῆς ἀγορᾶς, ἔχει αἰχμαλωτίσει τὴν οὐσία τῆς ζωῆς μας.

Τρίτον, ἔχουμε τὴν ἀνάπτυξη τῶν τεχνολογιῶν ἐπικοινωνίας, εἰδικότερα τῶν κινητῶν τηλεφώνων καὶ τοῦ διαδικτύου, οἱ ὁποῖες συρρικνώνουν τὸν ἰδιωτικό μας χῶρο καὶ ἐπιταχύνουν τὸν ρυθμὸ τῆς ζωῆς. Βέβαια, ἐξακολουθοῦμε νὰ εἴμαστε κοινωνικὰ ζῶα. Ἀπολαμβάνουμε πολὺ περισσότερες σχέσεις ἀπ’ ὅσες ἄλλοτε. Ὅμως ἡ ποσότητα δὲν σημαίνει ποιότητα. Οἱ σχέσεις μας μπορεῖ νὰ εἶναι πιὸ κοσμοπολίτικες ἀλλὰ γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ρηχὲς καὶ προσωρινές. Ἡ κοινωνική μας ζωὴ ἔχει φτάσει νὰ μιμεῖται τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ χαρακτηριστικά τῆς ἀγορᾶς. Στὸ μεταξύ, ἡ οἰκογένεια -ἡ ἕδρα τῶν βασικῶν διὰ βίου σχέσεών μας- γίνεται ἕνας ὅλο καὶ ἀσθενέστερος θεσμός: οἱ ἐκτεταμένες οἰκογένειες λιγοστεύουν, οἱ πυρηνικὲς οἰκογένειες γίνονται ὅλο καὶ πιὸ μικρὲς καὶ βραχύβιες, σχεδὸν οἱ μισοὶ γάμοι καταλήγουν σὲ διαζύγιο καὶ οἱ περισσότεροι γονεῖς περνοῦν λιγότερο καιρὸ μὲ τὰ παιδιὰ τους προσχολικῆς ἡλικίας.

Ἡ κεντρικὴ ἕδρα τῆς οἰκειότητας εἶναι ἡ οἰκογένεια –ὅπως ἐκφράζεται στὶς σχέσεις τοῦ ζευγαριοῦ καὶ ἀνάμεσα σὲ γονεῖς καὶ παιδιά. Ἡ οἰκειότητα ἀναπτύσσεται σὲ συνάρτηση μὲ τὸ χρόνο καὶ τὴ διάρκεια. Στηρίζεται στὴν ἀμοιβαιότητα καὶ τὴν ἄνευ ὅρων ἀφοσίωση. Ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἐμπιστοσύνη. Καὶ εἶναι ἑπομένως ἀπὸ τὴ φύση της ἀντίθετη πρὸς τὶς ἀξίες ποὺ προωθεῖ ἡ ἀγορά.

Οἱ νέες αὐτὲς κυρίαρχες ἀξίες διαβρώνουν καὶ τὶς πιὸ στενὲς προσωπικές μας σχέσεις. Ὑπάρχει μία ὁλοένα ἰσχυρότερη τάση νὰ μετρᾶμε τὴν ἀγάπη καὶ τὸ σὲξ μὲ τὰ κριτήρια τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας - καινοτομία, ποικιλία, διαθεσιμότητα. Ἡ κατ’ ἐξακολούθηση μονογαμία ἔχει γίνει τρόπος ζωῆς. Τὸ σὲξ ἔχει ἀποκτήσει κυρίαρχη σπουδαιότητα, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν ἄρθρων στὸν τύπο, γιὰ νὰ μὴ μιλήσουμε γιὰ τὸ διαδικτυακὸ πορνό. Καὶ εἶναι ἑπόμενο ἡ ἀγάπη -ποὺ ἀνήκει περισσότερο στὴ σφαίρα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος παρὰ τοῦ σώματος- νὰ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ φευγαλέα.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ περισσότερο εἶναι ἡ χειροτέρευση τῆς σχέσης γονιοῦ-παιδιοῦ. Τῆς σχέσης ποὺ εἶναι τὸ λίκνο τῶν πάντων, τὸ σχολεῖο ὅπου μαθαίνουμε τὸ αἴσθημα ἀσφάλειας, τὴν ταυτότητά μας καὶ τὰ συναισθήματά μας, τὴν ἱκανότητα νὰ ἀγαπᾶμε, νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ ἀκοῦμε, νὰ εἴμαστε ἀνθρώπινοι.

Ἡ σχέση γονιοῦ-παιδιοῦ, καὶ ἰδιαίτερα μητέρας-παιδιοῦ, ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ ὅλους τοὺς νόμους τῆς ἀγορᾶς. Εἶναι ἄνιση, χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖ ἀνταπόδοση γιὰ τὶς θυσίες. Ἀντίθετα, ὁ μόνος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὰ παιδιὰ μποροῦν νὰ ἀνταποδώσουν ὅσα ἔχουν πάρει ἀπὸ τοὺς γονεῖς εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ δίνουν, καὶ τὶς θυσίες ποὺ κάνουν, γιὰ τὰ δικά τους παιδιά.

Κι ὅμως αὐτὴ ἡ πιὸ πολύτιμη ἀπ’ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις ὑπονομεύεται καὶ τιμωρεῖται. Καθὼς οἱ γυναῖκες ἔχουν φτάσει νὰ συμμετέχουν στὴν ἀγορὰ ἐργασίας ὅσο καὶ οἱ ἄνδρες, ἀντιμετωπίζουν ὅλο καὶ μεγαλύτερη στενότητα χρόνου, μὲ βαθιὲς συνέπειες γιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ ἰδίως τὰ παιδιά. Τὰ ποσοστὰ γεννητικότητας ἔχουν πέσει κατακόρυφα. Ἡ θεμελιωδέστερη ἀνθρώπινη λειτουργία, ἡ ἀναπαραγωγή, πολιορκεῖται ἀπὸ τὶς ἀξίες τοῦ ἀτομικισμοῦ. Τὰ ζευγάρια εἶναι ὅλο καὶ πιὸ ἀπρόθυμα νὰ κάνουν τὶς θυσίες χρόνου, χρήματος καὶ ἀφοσίωσης ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν.

Οἱ γονεῖς περνοῦν τώρα λιγότερο καιρὸ μὲ τὰ βρέφη καὶ τὰ νήπιά τους. Οἱ συνέπειες εἶναι ἤδη ἐμφανεῖς στὰ σχολεῖα. Σὲ μία μελέτη ποὺ δημοσιεύτηκε ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας πέρσι, οἱ δάσκαλοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ μισὰ παιδιὰ ξεκινοῦν τώρα τὸ σχολεῖο χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ μιλήσουν μὲ εὐκρίνεια καὶ νὰ γίνουν κατανοητά, χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν σὲ ἁπλὲς ὁδηγίες, νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ ὄνομά τους ἤ νὰ μετρήσουν ὡς τὸ πέντε. Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἱκανοποιήσουμε τὶς ἀνάγκες μας, παραμελοῦμε τὰ παιδιά μας, ὑποκαθιστοῦμε τὸ χρόνο μας κοντὰ τους πληρώνοντας ἄλλους, ἐνῶ ἡ τηλεόραση καὶ τὰ βιντεοπαιχνίδια χρησιμοποιοῦνται σὰν μέσα ἀπασχόλησης τῶν παιδιῶν. Καὶ τὸ πρόβλημα ὑπάρχει σὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις. Οἱ «πλούσιοι σὲ χρῆμα-φτωχοὶ σὲ χρόνο» ἐπαγγελματίες εἶναι μία ἀπὸ τὶς ὁμάδες ποὺ τὶς ἀφορᾶ ἰδιαίτερα. Ὁ χρόνος εἶναι τὸ σημαντικότερο δῶρο ποὺ μπορεῖ ἕνας γονιὸς νὰ κάνει στὸ παιδί του -κι ὅμως ὁ χρόνος εἶναι αὐτὸ ποὺ εἴμαστε λιγότερο πρόθυμοι νὰ δώσουμε.

Εἶναι ἀδύνατον νὰ προβλέψουμε τὶς ἀκριβεῖς συνέπειες, ὡστόσο ἡ μείωση τῆς συναισθηματικῆς εὐφυΐας καὶ τὰ προβλήματα συμπεριφορᾶς φαίνονται ἀναπόφευκτα. Ὡστόσο, ἡ ἔλλειψη οἰκειότητας δὲν πλήττει μόνο τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις. Μειώνεται ὅλο καὶ περισσότερο ἡ ἐξοικείωσή μας μὲ τὴν ἴδια τὴν ἀνθρώπινη κατάσταση. Πολλοὶ ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ MME μᾶς ἔχουν προσφέρει πολλὴ γνώση. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι αὐτὰ ποὺ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ MME ἔχουν ἐλάχιστη σχέση μὲ τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία καὶ μὲ τὴ γνώση τῆς πραγματικότητας ποὺ μεταφέρεται ἀπὸ τὴν ἑδραιωμένη κοινότητα, τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ξέρουμε καὶ ἐμπιστευόμαστε. Ἡ κοινωνία ἔχει κινηθεῖ πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση, πρὸς μία ἐφηβικὴ κουλτούρα ποὺ περιφρονεῖ τὴν ἡλικία καὶ τὴν πείρα. Ἡ σχέση μας μὲ τὶς πιὸ βασικὲς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς ἀποκτᾶ σὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερο βαθμὸ ἡδονοβλεπτικὸ χαρακτήρα.

Ὁ θάνατος, γιὰ παράδειγμα, προσφέρεται σὲ ἀφθονία πρὸς κατανάλωση ἀπὸ τὰ MME, γυμνὸς ἀπὸ κάθε πόνο, ἀνάμεσα σὲ κουτσομπολιὰ καὶ δελτία καιροῦ. Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ νὰ σκεφτεῖς τί ἔχει συμβεῖ, νὰ συμπονέσεις, νὰ συγκινηθεῖς. Ἄλλωστε ὁ πόνος εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ ἀποφεύγεται, νὰ κρύβεται, νὰ «διασκεδάζεται» - εἶναι ἀντικαταναλωτικός.

Ἡ παρακμὴ τῆς κοινότητας καὶ ἡ κυριαρχία τῶν MME ὁδηγεῖ σὲ ἀπευαισθητοποίηση, σὲ ἀποξένωση ἀπὸ τὰ θεμελιώδη συναισθήματα χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ καταλάβουμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς: δὲν ὑπάρχουν κορυφὲς χωρὶς χαράδρες. Τί μπορεῖ νὰ γίνει, λοιπόν; Ἴσως ὄχι πολλά. Ὅμως ἡ παρατήρηση δὲν χάνει τὴν ἀξία της. Ὑπάρχει, μήπως, τίποτα πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὴν ἀνθρωπιά μας; Ἂν ἀρκετοὶ ἄνθρωποι συνειδητοποιήσουν τί συμβαίνει, ἴσως μπορέσουμε νὰ ἀνακτήσουμε λίγο ἀπὸ τὸν χαμένο ἑαυτό μας.
πηγή

Απόστολος Σίλας

Αυτός ο θεηγόρος Απόστολος του Χριστού και γεμάτος από τη χάρη του Κυρίου συνεμόχθησε μετά του ουρανοβάμονος αποστόλου Παύ­λου υπέρ του κηρύγματος του Ευαγγελίου, περισσότερον των άλλων αποστόλων στην Εκκλησία της Κορίνθου. Ο Παύλος «το στόμα του Χρι­στού» κατά την προσφυά έκφραση του ιερού Χρυσοστόμου «Παύλος δε επιλεξάμενος Σίλαν εξήλθε, παραδοθείς τη χάριτι του Θεού υπό των αδελφών» (Πράξ. 15,40) και τον έκανε συνοδοιπόρο, δεχθείς τον φωτισμό και την χάριν της αγίας Τριάδος, τας ψυχάς των Κορινθίων αρδεύσας «καρποφορείν τας χάριτας».

Ο Σίλας και ο Ιούδας, ο καλούμενος και Βαρσαββάς εκλέγονται υπό των εν Ιερουσολύμοις αποστόλων, ίνα μετά του Παύλου και Βαρνάβα μεταφέρουν στην εκκλησία της Αντιόχειας επιστολή που περιείχε την απόφαση της αποστολικής Συνόδου. Μετά ταύτα ο Παύλος λαμβάνει ως συνεργάτη του τον Σίλαν κατά την δεύτερη περιοδεία του στην Ασία και Μακεδονία αντί του Βαρνάβα, ο οποίος με τον Μάρκο πήγε στην Κύπρο (Πράξ. 15, 39-40) όπως ρητώς αναφέρουν οι Πράξεις. Μετά την φυλάκιση στους Φιλίππους (Πραξ. 16,19) και την ίδρυση των Εκκλησιών της Θεσσαλονίκης και Βεροίας, ο Παύλος μετέβη στην Αθήνα, οι δε Σίλας και Τιμόθεος παρέμειναν στη Μακεδονία, συνάντησαν δε πάλιν τον Παύλο μετ’ ολίγον στην Κόρινθο (Πραξ. 17,15, 18,5). Κατά τον Ιππόλυτον  (ΒΕΠΕΣ, τόμ. 6ος σ. 297 στίχ. 25) αυτός έγινε πρώτος επίσκοπος Κορίνθου.

(Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Α. Βασιλοπούλου, Συνοπτικά Συναξάρια των εβδομήκοντα Αγίων Αποστόλων, Αθήναι 1992, σ.49)

Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ- ΚΛΑΨΕ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ (Πώς θα βρούμε την άνωθεν βοήθεια)»

Η «ΟΥΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»
Πηγαίνοντας σ’ ένα Μοναστήρι της Φθιώτιδος , συνάντησα στον δρόμο έναν παράξενο καλόγερο, με ανεμοδαρμένα γκρίζα γένια και αχτένιστα μαλλιά, που τον έλεγαν Ιωάννη. Τα ράσα του πολύ τριμμένα και όχι πολύ καθαρά κι ένα βλέμμα κοφτερό σαν αετίσιο που δεν βοηθούσε να λογαριάσης την ηλικία του. Ψηλός, λιπόσαρκος, σου έδινε την εντύπωση αντάρτη των βουνών και θύμιζε στιγμές-στιγμές τον μεγάλον εκείνον αντάρτη της Ερήμου, τον Πρόδρομο και Βαπτιστή Ιωάννη. Έδειχνε και τούτος ατρόμητος , αλλά και συγκλονισμένος ταυτόχρονα, ωσάν να έβλεπε αδιάκοπα μπροστά του τον Θεόν. Με χαιρέτησε πρώτος και με ρώτησε αν πηγαίνω στο Μοναστήρι που φαινόταν κατάντικρυ στην δασωμένη βουνοπλαγιά.
- Πηγαίνω να βρω τον Γέροντα Σωφρόνιο, είπα.
- Τον ίδιο σκοπό έχουμε, αποκρίθηκε. Κι εγώ στον Γέροντα Σωφρόνιο πηγαίνω. Στάσου όμως και πάρε μιαν ανάσα ,γιατί έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να κάνουμε και ο κατσικόδρομος είναι ανηφορικός.
Καθήσαμε κάτω από ένα δέντρο. Εκείνος άνοιξε τον ντροβά του και έβγαλε το παγούρι με το νερό που κουβαλούσε πάντα μαζί του.
- Θες μια γουλιά; με ρώτησε. 
Ήπιε μόνον εκείνος και ύστερα συστηθήκαμε. Ήταν ιερομόναχος και δεν ήξερε πολλά γράμματα κοσμικά. Μόνον το δημοτικό είχε τελειώσει και δυο τάξεις του παλιού γυμνασίου. Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι ο κόσμος τούτος είναι γεμάτος λάσπη και πήρε τα βουνά για να καλογερέψη και να γλιτώση από την βρωμιά της ματαιότητος. Τον πήρε κοντά του , σαν υποτακτικόν, ο Γέροντας Ισαάκ ,και η πρώτη εντολή που του έδωσε ήταν:
- Μάθε να προσεύχεσαι.

- Και πώς θα μάθω, Γέροντα;
- Παρακάλεσε τον Θεό να σου δείξη, μου είπε. Και συνέχισε: «Πιστεύεις στον Χριστό;». Και όταν του απάντησα ότι πιστεύω, μου ξανάπε:
- Όσο περισσότερο πιστεύεις στον Θεό, τόσο και ο Θεός θα πιστεύη σε σένα και θα σε προστατεύη συνεχώς.
Έτσι, από την μιαν απορία έπεφτα σε άλλη, και ο Γέροντας Ισαάκ μου έδωσε την εξήγηση λέγοντάς μου: «Όταν αγκαλιάζης κάποιον πώς τον αγκαλιάζεις;
- Με τα χέρια μου τον αγκαλιάζω, απάντησα.
- Το ίδιο να κάνης και με τον Θεόν, όταν προσεύχεσαι.
- Μα τον Θεόν δεν τον βλέπω, δεν είναι μπροστά μου για να τον αγκαλιάσω!
- Ποιός σου το είπε αυτό, βρε κουτορνίθι; Ο Θεός είναι πάντοτε μπροστά σου, αφού είναι «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών». Μόλις λοιπόν αρχίζεις να προσεύχεσαι, σε πλησιάζει ακόμα πιο πολύ και σε ακούει. Κατάλαβες;
- Μα εγώ δεν τον βλέπω, Γέροντα…
- Δεν τον βλέπεις, μου είπε, γιατί τα μάτια σου είναι γεμάτα τσίμπλες από τις αμαρτίες σου. Αυτό κάνουν οι αμαρτίες. Γεμίζουν τα μάτια της ψυχής με τσίμπλες, για να μη βλέπουμε πού βρισκόμαστε και πού πάμε και τί κάνουμε…
- Και έμαθες να προσεύχεσαι, π. Ιωάννη; τον ρώτησα.
- Τί να σου πω; Ακόμα προσπαθώ, αδελφέ μου, αποκρίθηκε. Η προσευχή είναι η πιο δύσκολη δουλειά σ’ αυτόν τον κόσμο, η αληθινή προσευχή ,βεβαίως, όχι να κρατάς ένα βιβλίο και να διαβάζης λόγια. Όποιος μάθει καλά την προσευχή, σώζεται. Γιατί ο προσευχόμενος αληθινά μιλά με τον Θεό και ο Θεός τον καθοδηγεί σε όλα.
- Αυτό ,που σου είπε ο Γέροντάς σου, να αγκαλιάζης τον Θεόν όταν προσεύχεσαι, δεν σου το εξήγησε πώς γίνεται;
- Βέβαια, βέβαια, είπε ο π. Ιωάννης. Γιατί και σε μένα έκανε μεγάλη εντύπωση αυτός ο λόγος και δεν κατάλαβα στην αρχή τί ήθελε να πη.
- Και τί εξήγηση σου έδωσε;
- Μου είπε ότι δεν αγκαλιάζουμε ποτέ την μάνα ή τον πατέρα μας ή το παιδί μας μόνο με το ένα χέρι, αλλά και με τα δυο. Και στην προσευχή έχουμε δύο χέρια, τον νου και την καρδιά. Πρέπει και με τα δυο αυτά χέρια να αγκαλιάζουμε τον Θεόν. Και αν φθάσουμε σιγά-σιγά στο σημείον να ενώσουμε τον νου με την καρδιά και την καρδιά με τον νου και να νοιώθουμε αληθινά τα όσα λέγει ο νους, τότε φτάνουμε στην αληθινή προσευχή και αγκαλιάζουμε τον Θεόν και ο Θεός αγκαλιάζει εμάς, όπως ο βιολογικός μας πατέρας , όταν τον αγκαλιάζη το παιδί του. Να το θυμάσαι πάντοτε ότι τα χέρια της ψυχής είναι ο νους και η καρδιά…

… - Και τι άλλο σου είπε ο π. Σωφρόνιος για την προσευχή;
- Πολλά μου έχει πει, αποκρίθηκε, αλλά εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι αυτό που μου δίδαξε την πρώτη φορά όπου τον επισκέφθηκα. Μου είπε: «Όταν προσεύχεσαι, να ξέρης ότι αυτή είναι η τελευταία προσευχή σου σ’ αυτόν τον κόσμο και ότι την ίδια μέρα θα φύγης από αυτήν την ζωήν για πάντα. Να έχης την αίσθηση ότι αυτά είναι τα τελευταία λόγια σου στον Θεόν. Τότε τι θα του πης; Δεν θα βάλης τα κλάματα και δεν θα παρακαλής να σε συγχωρέση για τις αμαρτίες σου και δεν θα παρακαλής να σε σώση και δεν θα δοξάζης τον Θεόν για το παντοδύναμον μεγαλείον του, αφού είναι Κύριος της ζωής και του θανάτου, και από αυτόν τον ίδιον και μόνον από αυτόν εξαρτώνται τα σύμπαντα; Πώς θα προσευχηθής τότε, την τελευταία ώρα της ζωής σου; Έτσι να προσεύχεσαι πάντα, γιατί δεν ξέρεις πότε θα τελειώση η σύντομη πορεία σου σ’ αυτόν τον κόσμο…
- Σοφά λόγια, πολύ σοφά, είπα με θαυμασμό…
….
- Σε ακούω , πάτερ, να ψέλνης συνεχώς «Θεοτοκία» και «Δοξαστικά» για την Θεοτόκον. Σου αρέσουν τόσον πολύ αυτά τα τροπάρια ή έχουν άλλη σημασία; ξαναρώτησα.
- Και για τα δυο, που είπες φίλε μου. Και γιατί μου αρέσουν πολύ και γιατί έχουν ιδιαίτερη σημασία, το να τιμούμε την Μητέρα του Θεού, το αγνότερον πλάσμα της παγκοσμίου ιστορίας. Τέτοιος άνθρωπος δεν έχει εμφανισθεί , ούτε πρόκειται να φανή σ’ αυτόν τον κόσμον. Είναι αυτό που λέγει ο Ψαλμός: «Χαίρε χαράς δοχείον». Και όντως είναι το δοχείον της αιώνιας χαράς . Και αυτό το δεύτερον μου το εξήγησε μια μέρα ο π. Σωφρόνιος.
- Για τα «Θεοτοκία»;
- Για κάθε προσευχή προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον, συνέχισε ο π. Ιωάννης.
- Δηλαδή, πώς σου το είπε;
- Δεν θα τελειώνης, παιδί μου, την προσευχή σου, χωρίς να επικαλεσθής την βοήθεια και την μεσιτείαν της Θεοτόκου, χωρίς την «ουρά» της προσευχής, διότι αυτό κάνει και η Εκκλησία, που έχει καθιερώσει μετά από άλλα δοξολογικά υμνογραφήματα , να ψάλλεται και ένα Θεοτοκίον, που είναι πάντοτε αφιερωμένον στην Κυρίαν Θεοτόκον. Αλλά και ο λαός μας , μέσα στην σοφή απλότητά του, αυτό κάνει. Επικαλείται μετά τον Χριστόν την παναγία και λέγει: “Έλα Χριστέ και Παναγία” και κάνει τον σταυρό του και πορεύεται ανάλογα. Γι’ αυτό κι εσύ να κάνης το ίδιο και θα έχης πολλή βοήθεια και ευλογία εξ ύψους».
Σιώπησε ο Γέροντας Ιωάννης κι εγώ σκεφτόμουνα τα όσα είχε πει για την προσευχή προς την Παναγία. Κι ακόμα τα λόγια του για τα δυο χέρια της ψυχής, τον νου και την καρδιά, με τα οποία πρέπει να αγκαλιάζουμε τον Θεόν όταν προσευχόμαστε. Και ο π. Ιωάννης ξανάρχισε να σιγοψέλνη:
- Πάντων προστατεύεις, Αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει τη κραταιά σου χειρί∙ άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς τον Θεόν…»…





Από το βιβλίο: «Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ
ΚΛΑΨΕ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ
(Πώς θα βρούμε την άνωθεν βοήθεια)»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
από το 1896             
το είδαμε     Εδώ