Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή Ε΄ Ματθαίου - «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός».

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«ΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ»

 Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για την συνάντησι του Θείου Διδασκάλου Ιησού Χριστού με τους δύο δαιμονιζομένους της χώρας των Γεργεσηνών, που έβγαιναν από τα μνήματα και ήταν «χαλεποί λίαν», επιθετικοί και πολύ επικίνδυνοι για τους περαστικούς.

Διέμεναν στα μνήματα γιατί μισούσαν τους ανθρώπους και τους θεωρούσαν ως εχθρούς των. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θέτει το ερώτημα: «γιατί λοιπόν  οι δαιμονισμένοι αυτοί άνθρωποι κατέφευγαν και διέμεναν στους τάφους; Και απαντά ο ίδιος: Διότι ήθελαν να περάσουν στους πολλούς ένα ολέθριο δόγμα, δηλαδή ότι οι ψυχές  των αποθανόντων γίνονται δαίμονες. Το οποίο,  είθε να μη γίνη ποτέ αποδεκτό, ούτε και μέσα στην σκέψι μας».

Και ο ερμηνευτής Ευθύμιος Ζιγαβηνός, εξηγώντας το γιατί έκραξαν οι δαιμονισμένοι αυτοί άνθρωποι, όταν αντίκρυσαν τον Θεάνθρωπο Κύριό μας, λέγει τα εξής: «Αφού έπεσε πάνω τους η θεϊκή ακτίνα  (του προσώπου του Χριστού), αμέσως τον κατάλαβαν. Και μη μπορώντας να υποφέρουν τη δύναμι αυτής (της θεϊκής ακτίνας) που αόρατα τους έκαιγε, φώναξαν δυνατά λέγοντες: 

«Ποιά σχέσις υπάρχει με μας και με σένα, Ιησού  υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ πρόωρα, πριν από τον καιρό της Παγκόσμιας κρίσεως, για να μας βασανίσης;». Ο ίδιος  ερμηνευτής βάζει στο στόμα των δυό αυτών δαιμονόπληκτων ανθρώπων και τα εξής λόγια  (επεξηγώντας τις κραυγές τους): «Ποιά είναι η δική μας δύναμις μπροστά  στη δική σου; Γιατί  εσύ μεν είσαι φωτιά ασταμάτητη και άσβεστη, εμείς δε χορτάρι που εύκολα καίγεται». Και άλλα ερμηνευτικά  σχόλια εμβαθύνουν πιο πολύ στο νόημα της αγωνιώδους αυτής κραυγής. Το πιο ορθό θα ήταν να έλεγαν: τι κοινό υπάρχει με μας και με σένα; Τίποτε προφανώς δεν μας συνδέει. Εσύ μεν είσαι Υιός  του Θεού. Εμείς όμως  (είμαστε) εχθροί του Θεού, τους οποίους άφησε ελεύθερους στον κόσμο  μέχρι της Κρίσεως της μεγάλης ημέρας, της Δευτέρας Παρουσίας.  Ομολογούν την απελπισία τους και την τρομερή προσδοκία τους και  συγχρόνως φαίνονται να προσθέτουν: Επιθυμού­με να μη έχωμε κάποια σχέσι με σένα, αλλά με τους ανθρώπους, που είναι αιχμάλωτοι στην αμαρτία.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχολιάζοντας τη στάσι των δαιμονισμένων Γαδαρηνών, σημειώνει: «Αόρατα εμαστίζονταν και χειμάζονταν πιο πολύ από την άγρια θάλασσα, με το να ενοχλούνται και να καίγονται και να παθαίνουν τα χειρότερα και μόνο από την παρουσία του Θεανθρώπου.

Οι δαίμονες,  βγαίνοντας με την δύναμι του Χριστού από τα ταλαίπωρα αυτά πλάσματα, ζήτησαν την κυριαρχική άδεια του Χριστού να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων. «Επειδή οι δαίμονες δεν μπορούσαν πια να βλάπτουν τους ανθρώπους, σε όσα αφορούν τους ανθρώπους, στα χρήματα και τα κτήματα, στράφηκαν προς άλλη κατεύθυνσι (στην αγέλη των χοίρων), για να δείξουν τη μανία τους που  έχουν εναντίον μας» (Ζιγαβηνός). Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί και το εξής: «Οι δαίμονες δεν μπορούν ούτε στους χοίρους να εισέλθουν, αν ο Χριστός δεν τους το επιτρέψη». Και συνεχίζει ο Πατήρ: «Αλλά για πιο λόγο γκρέμισαν και φόνευσαν τους χοίρους οι δαίμονες; Έχουν την σπουδή να ρίξουν σε αθυμία τους ανθρώπους σε κάθε τόπο και περίπτωσι και παντού και πάντοτε χαίρουν για την απώλειά τους … Αν δε κάποιος τα εκλάβει  αυτά με αναγωγικό τρόπο, κανένα εμπόδιο δεν υπάρχει. Γιατί η μεν ιστορία είναι αυτή. Πρέπει όμως να γνωρίζη ο καθένας σαφώς, ότι οι άνθρωποι των οποίων η (ακάθαρτη) ζωή μοιάζει  με τη ζωή των αλόγων χοίρων είναι περισσότερο ευάλωτοι στις ενέργειες των δαιμόνων. Και αυτοί που πάσχουν αυτά, επειδή είναι άνθρωποι μπορούν πολλές φορές και να τα ξεπεράσουν. Αν όμως γίνουν χοίροι στη ζωή τους σε όλα, δεν δαιμονίζονται μόνο, αλλά και καταγκρεμίζονται». Και ο Ζιγαβηνός προσθέτει: «Στους χοίρους εφορμούν (οι δαίμονες), δηλαδή σ᾽εκείνους οι οποίοι απερίσκεπτα κυλίονται μέσα στον βόρβορο των ηδονών και τους κατακρεμνίζουν στον γκρεμό, στην απώλεια και καταστροφή».

Στη συνέχεια θα παραθέσουμε ένα περιστατικό  θεραπείας δαιμονιζομένου ανθρώπου από αγίους ανθρώπους της Εκκλησίας μας, έπειτα από θερμή προσευχή και την επίκλησι της θείας δυνάμεως.

«Ο μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου όσιος Παύλος ο Απλούς αξιώθηκε να λάβη το κατά δαιμόνων χάρισμα.

Έφεραν κάποτε στον Μέγα Αντώνιο ένα δαιμονισμένο, με δαιμόνιο φοβερό, που έβριζε και τον ίδιο τον ουρανό. Το πρόσεξε αυτό ο όσιος και λέει:

-Δεν είναι έργο δικό μου να βγάζω δαιμόνια. Τέτοιο χάρισμα έχει ο Παύλος. Τους πήγε λοιπόν στον όσιο Παύλο και του είπε:

-Αββά Παύλε, βγάλε το δαιμόνιο από τον άνθρωπο αυτόν, για να γυρίση υγιής στο σπίτι του.

-Γιατί δεν το βγάζεις εσύ;

-Δεν ευκαιρώ εγώ. Έχω άλλο έργο.

Τους άφησε ο Μέγας Αντώνιος και έφυγε. Ο όσιος Παύλος προσευχήθηκε θερμά και λέει στο δαιμόνιο.

-Είπε ο αββάς Αντώνιος να βγης από τον άνθρωπο αυτόν.

-Δεν βγαίνω, παλιόγερε, απαντά εκείνο.

-Βγες, το είπε ο αββάς Αντώνιος.

Το δαιμόνιο τότε άρχισε να βρίζη και τον Μ. Αντώνιο. Τότε ο όσιος βγήκε από το κελλί του μέσα στο καταμεσήμερο, ανέβηκε σε μια πέτρα πυρωμένη από τον ήλιο και φώναξε:

-Κύριε Ιησού Χριστέ, δεν θα κατεβώ απ᾽αυτήν την πέτρα, δεν θα φάω και δεν θα πιώ τίποτε μέχρι να πεθάνω, αν δεν ελευθερώσης αυτόν τον δούλον Σου.

Πριν τελειώση η προσευχή του οσίου, το δαιμόνιο είχε εξαφανισθή».

(«Χαρίσματα και χαρισματούχοι», τόμος Α´ εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 194-195).

Έπειτα από τα όσα είπαμε για τη συνάντησι και συνομιλία του Ιησού Χριστού και των δύο δαιμονιζομένων, ύστερα από την παράθεσι του διδακτικού λόγου περί μέθης και ηθικής ασυδοσίας και των υποδούλων εις αυτάς και μετά από το περιστατικό που ο άγιος Παύλος με τη δύναμι του Χριστού θεράπευσε τον δαιμονιζόμενο, το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι να επικαλούμαστε τον Πανάγαθο Θεό, ώστε να μας περιθριγκώνη πάντοτε η Θεία Χάρις Του, να μας στερεώνη στην Ορθόδοξη Πίστι και παράδοσι και να μας περιφρουρή από τις επιθέσεις, την επήρεια και την αιχμαλωσία στα πονηρά πνεύματα και να μας καταξιώση ώστε, να λέγωμε μέσα από την καρδιά μας τα αθάνατα υμνολογικά λόγια της Θείας Λειτουργίας: «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός Αμήν».

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος,15/07/2016

Πηγή

«Ἐπιθυμία καλοῦ ἔργου»

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου

 πατρός ∆ιονυσίου Τάτση

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώµατος εἶναι σχεδὸν κοινὴ σὲ ὅλους τοὺς ἄγαµους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι κατέχουν τὸ πτυχίο τοῦ θεολόγου. Αὐτὸ τὸ βλέπουµε στὴν προθυµία τους, ἀλλὰ καὶ ἀνυποµονησία τους, νὰ ἐγγραφοῦν στὸ σχετικὸ κατάλογο. Ἡ ἐπιθυµία προφανῶς πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ πολλὰ οὐσιαστικὰ προσόντα καὶ ὄχι ἀπὸ µερικὰ τυπικὰ προσόντα.

Μόνο τότε µποροῦµε νὰ ποῦµε ὅτι ὁ ὑποψήφιος καλὸ ἔργο ἐπιθυµεῖ. Εὔχοµαι οἱ περισσότεροι ὑποψήφιοι νὰ ἀνήκουν σ’ αὐτὴ τὴν κατηγορία. Ἡ πραγµατικότητα ὅµως δείχνει τὸ ἀντίθετο. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικό. Χωρὶς νὰ γενικεύω ἤ νὰ ὑπολογίζω ποσοστά, βλέπω ὅτι πολλοὶ κληρικοὶ ἐπιθυµοῦν τὸ ἀξίωµα τοῦ ἐπισκόπου, ἐνῶ εἶναι ἠθικὰ ἐρείπια καὶ δὲν ἔχουν καµιὰ ἐµπειρία πνευµατικοῦ ἀγώνα. Εἶναι ὅµως ὑπερβολικὰ φιλόδοξοι καὶ ἔχουν ἐξασκηθεῖ στὴν ὑποκρισία. Γι’ αὐτὸ καὶ τελικὰ πετυχαίνουν τὸ σκοπό τους.

Εἶναι ἱερὸ καθῆκον τῶν ἐκλεκτόρων δηλ. ὅλων τῶν µελῶν τῆς ἱεραρχίας, νὰ εἶναι προσεκτικοὶ ἀπέναντι στοὺς ὑποψήφιους, νὰ εἶναι βέβαιοι γιὰ τὴν ἀξιοσύνη τους και νὰ µὴ ὑπολογίζουν τὶς ὑποδείξεις τοῦ ἀρχιεπισκόπου, ποὺ συνήθως θέλει νὰ ἐκλέγονται γνωστά του πρόσωπα, ἀδιαφορώντας ἄν εἶναι ἄξια καὶ προετοιµασµένα γιὰ τὸ ὑψηλὸ ἀξίωµα τῆς...

ἀρχιερωσύνης. Ὑπάρχουν βέβαια καὶ οἱ λίγες ἐξαιρέσεις. Ὅµως ἡ ἐµπειρία ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν ἐκλεκτόρων ἄγεται καὶ φέρεται ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο. Αὐτὸ σηµαίνει ὅτι στὴν Ἐκκλησία δὲν λειτουργεῖ τὸ συνοδικὸ σύστηµα καὶ βέβαια οὔτε τὸ Ἅγιο Πνεῦµα καθοδηγεῖ τοὺς ἐκλέκτορες. Ὅσα ἀντίθετα λέγονται δὲν ἔχουν καµιὰ ἀξία. Εἶναι προκλητικὰ καὶ ὑποκριτικά. ∆υστυχῶς, συνηθίσαµε αὐτὴ τὴν ἀπαράδεκτη τακτικὴ ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων καὶ ὅποιος τὴν ἀµφισβητεῖ θεωρεῖται ἀσεβής! Ὅµως ἡ ἀσέβεια βρίσκεται ἀλλοῦ. Βρίσκεται στοὺς πειθαρχικοὺς καὶ «εὐσεβεῖς», οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦν ἰδιοτελῶς, ἀφοῦ περιµένουν ἀπὸ τὴν εὔνοια τοῦ ἀρχιεπισκόπου τὴν πραγµατοποίηση τῶν ἐπιθυµιῶν καὶ τῶν ὀνείρων τους.

Ἄς ἐπιστρέψουµε ὅµως στὸ θέµα µας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Α΄ πρὸς Τιµόθεον ἐπιστολή του περιγράφει τὰ προσόντα ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ὁ ἐπίσκοπος καὶ κατ’ ἐπέκταση κάθε λειτουργὸς τῆς Ἐκκλησίας. Πρέπει νὰ εἶναι ἀκατηγόρητος, νηφάλιος, συνετός, εὐπρεπής, φιλόξενος, καλὸς δάσκαλος, ὄχι φίλος τοῦ οἴνου, νὰ µὴ εἶναι βίαιος καὶ αἰσχροκερδὴς ἀλλὰ ἐπιεικής, εἰρηνικὸς καὶ ἀφιλοχρήµατος. Ἐπίσης νὰ µὴ εἶναι καινούριος στὴν πίστη, γιὰ νὰ µὴ τὸ πάρει ἐπάνω του καὶ καταδικαστεῖ, ὅπως ὁ διάβολος. Ἀκόµα πρέπει νὰ ἔχει καλὴ φήµη κι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ µὴ ἐξευτελιστεῖ καὶ πέσει ἔτσι στὴν παγίδα τοῦ διαβόλου (γ΄ 2-7).

Ὅλα τὰ ἀνωτέρω προσόντα πρέπει νὰ ὑπάρχουν στὸν ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια θὰ ἐµπνέει τοὺς κληρικούς, τοὺς µοναχοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ τὰ ἀποκτήσουν κι ἐκεῖνοι γιὰ νὰ ἀκολουθοῦν σταθερὰ τὰ βήµατα τοῦ πνευµατικοῦ τους πατέρα.

Ὅταν δὲν συµβαίνει αὐτό, τὰ προβλήµατα εἶναι πολλὰ καὶ δυσεπίλυτα. Τὰ σκάνδαλα ἐπίσης θὰ εἶναι καθηµερινὰ καὶ ὁ κόσµος θὰ ἀποµακρύνεται σταδιακὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ µεγάλη ἀπώλεια, ποὺ δύσκολα ἀναπληρώνεται. Ἐὰν δὲ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι ἕνας ἐπίσκοπος µπορεῖ νὰ µείνει σὲ µιὰ µητρόπολη δύο, τρεῖς καὶ περισσότερες δεκαετίες -µέχρι τὸ θάνατό του δηλαδή, ἀφοῦ εἶναι ἰσόβιος- φαντάζεται τί πρόκειται νὰ συµβεῖ καὶ πόσο δύσκολη θὰ εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ διαδόχου του νὰ βελτιώσει τὴν κατάσταση καὶ νὰ ξαναφέρει τὸ λαὸ στὴν Ἐκκλησία! Καὶ κάτι ἀκόµα ἐπίσης ἀνησυχητικό. Ἕνας ἀπρόσεκτος, γιὰ νὰ µὴ πῶ ἀνάξιος, ἐπίσκοπος χειροτονεῖ συνήθως ἀνθρώπους τῆς ἴδιας νοοτροπίας καὶ τοῦ ἤθους, οἱ ὁποῖοι δύσκολα ἀλλάζουν τρόπο ζωῆς καὶ ἀκόµα πιὸ δύσκολα ἀποκτοῦν ἱερὸ ζῆλο, γιὰ νὰ ἐργαστοῦν ὡς ἀληθινοὶ ποιµένες.

Ἡ ἐκλογὴ ἑνὸς ἐπισκόπου εἶναι πολὺ σοβαρὸ θέµα καὶ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ τὸ ἀντιµετωπίζει µὲ ἰδιαίτερη εὐαισθησία. Οἱ ἐκλέκτορες µητροπολίτες ἔχουν µεγάλη εὐθύνη καὶ πρέπει νὰ ἐκλέγουν τοὺς ἄξιους καὶ ὄχι τοὺς γνωστοὺς καὶ φίλους. Μεγαλύτερη εὐθύνη ἔχει ὁ ἑκάστοτε ἀρχιεπίσκοπος, ποὺ ἐπηρεάζει εὔκολα τοὺς ἐκλέκτορες καὶ τοὺς προτείνει τὸν ἐκλεκτό του, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρεται ἐὰν ἔχει τὰ προσόντα ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ὀρθόδοξος Τύπος, 22/7/2016

Πηγή

Τι συμβαίνει με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο;

Είχαμε γράψει από τη μέρα που έγινε η Σύνοδος στην Κρήτη,ότι ο Βαρθολομαίος θα υποστεί τις συνέπειες των εμμονών του για τον Οικουμενισμό.Σήμερα η εφημερίδα ΜΑΚΕΛΕΙΟ κυκλοφορεί με την είδηση ότι υπάρχει ανθρωποκυνηγητό από τον Ερντογαν για να τον βρει, μετά την αποκάλυψη των σχέσεων Γκιουλέν-Βαρθολομαίου.Ηξερε για το πραξικόπημα και την κοπάνησε....Δεν θα γυρίσει πίσω....Δολοφονική η αποκάλυψη των Ρώσων για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.Περιμένουμε νεότερη ενημέρωση επί του θέματος.

Την κοπάνησε από την Πόλη ο Βαρθολομαίος. Ανθρωποκυνηγητό για να του πάρουν το κεφάλι. Οι Ρώσοι “δίνουν στεγνά” τον Πατριάρχη ως φίλο του Γκιουλέν. To χάσαμε το Πατριαρχείο

http://www.makeleio.gr/?p=685045

Οι άγιοι Γέροντες στο Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας ο ρόλος τώρα των αγίων Γεροντάδων είναι να μας προαναγγέλλουν τους κινδύνους που προέρχονται από το πονηρό πνεύμα

Γράφει ο μοναχός Αρσένιος Σκήτη Κουτλουμουσίου Άγιον Όρος   Επειδή κατά καιρούς σχολιάζεται από μερικούς αδελφούς ορθοδόξους χριστιανούς η λέξη γεροντισμός, θέλοντας να μας δείξουν πως αυτοί που αναζητούν γέροντες προχωρημένους στην αρετή με χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, υπερβάλλουν κατά τη γνώμη τους. Διότι ισχυρίζονται, πως αρκεί ο πνευματικός πατέρας που έχει ο καθένας για να καλύψει τις πνευματικές του ανάγκες. Όμως ανάγκη είναι να ξεκαθαρίσουμε ποιος είναι ο ρόλος του Πνευματικού- εξομολόγου και ποιος ο ρόλος του χαρισματούχου Γέροντος. Όμως, τι σημαίνει Γέροντας φωτισμένος από το Θεό και χαρισματούχος; Γέροντας φωτισμένος σημαίνει καθέδρα της διακρίσεως, σημαίνει φάρος φωτεινός στο πηχτό σκοτάδι, σημαίνει οδηγός των πλανεμένων, ρύστης των απελπισμένων, σημαίνει παρηγορητής των ψυχών και προπάντων μας υποδεικνύει τη σύντομη και απλανή οδό της σωτηρίας της ψυχής μας. Όλα αυτά και πολλά ακόμα ανεκτίμητα χαρίσματα του Θεού μας που έχει ένας χαρισματούχος είναι άκρως αναγκαία για την πνευματική πορεία του απλού ποιμνίου της Εκκλησίας του Χριστού. Αν –ο μη γένοιτο- λείψουν αυτοί οι χαρισματούχοι Γεροντάδες από το Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τότε θα μιλάμε για φοβερό λιμό πνευματικό. Όμως, ας δούμε πώς γίνεται κάποιος χαρισματούχος Γέροντας, δηλαδή όργανο του Παρακλήτου. Συνήθως αυτό το υπεράγαθο φαινόμενο του Αγίου Πνεύματος ευδοκιμεί στο Μοναχισμό. Και για να εκδηλωθεί σε μία ψυχή και να την καταστήσει στη συνέχεια όργανό Του, χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις. Και ας αναφέρουμε μερικές από αυτές. Καταρχάς, πρέπει να ζει σε ορθόδοξο περιβάλλον μακριά από κάθε ίχνος πλάνης και αιρέσεως. Πρέπει για αρκετά χρόνια να είναι υποταγμένος, στον πνευματικό του πατέρα, στην κατά Θεόν υπακοή. Πρέπει να είναι υπερβολικά εύσπλαχνος, να έχει πάρει οριστικό διαζύγιο από τη φιλαυτία του, τη μητέρα όλων των παθών. Πρέπει να αντιλαμβάνεται συνεχώς το θέλημα του Θεού και να ζει μόνον για αυτό. Και προπάντων πρέπει να δώσει αίμα, για να λάβει Πνεύμα. Βλέπουμε τελικά, πως δεν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο να γίνει κανείς κάτοχος αυτής της μακαρίας καταστάσεως. Και μη νομίζουμε πως αυτά τα πολύτιμα σκεύη του Θεού μας, επιδιώκουν τη συναναστροφή με τα πλήθη των ανθρώπων. Αντιθέτως τη μόνωσή τους επιδιώκουν, για να μη διακοπεί η ένωσή που ζουν με τον ποθούμενό τους Χριστό. Αλλά επειδή αυτοί  δεν γνωρίζουν από παρακοή στο θέλημα του Θεού, δεχτήκανε ταπεινά αυτό το διακόνημα του Θεού, για να κάνει τρόπον τινά και ο Θεός μας τη δουλειά Του. Άρα λοιπόν, χαρισματούχος και φωτισμένος Γέροντας σημαίνει το χέρι του Θεού που βοηθάει το λαό Του. Ο πνευματικός-εξομολόγος που είναι εκτός της Μοναχικής ζωής, δηλαδή έξω στον κόσμο και εξομολογεί τους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, ο ρόλος του κυρίως είναι να τελεί το μυστήριο της Εξομολογήσεως, που δεν είναι άλλο από την άφεση των αμαρτημάτων. Σπάνια έχουμε παρατηρήσει να εκπληρώνει δύο ρόλους ο Πνευματικός- εξομολόγος, δηλαδή να είναι συγχρόνως και Γέροντας. Όμως άλλο είναι το Μυστήριο  της εξομολογήσεως και η άφεση των αμαρτιών με το πετραχήλι και άλλο είναι ο Γέροντας ο άγιος, ο φωτισμένος και χαρισματούχος. Και τα δύο αυτά στοιχεία υπάρχουν και είναι δοσμένα από τον Θεό μας. Όμως άλλη δουλειά κάνει ο Πνευματικός- εξομολόγος και άλλη δουλειά κάνει ο φωτισμένος Γέροντας. Ο μεν Πνευματικός- εξομολόγος ξελαφρώνει και συγχωρεί αμαρτίες από τον άνθρωπο, αλλά όμως στη συνέχεια δεν έχει τον πλούτο της διακρίσεως να τον καθοδηγήσει στα μεγάλα και δύσκολα μονοπάτια της πνευματικής ζωής, με αποτέλεσμα ο πιστός να είναι όλο απορίες και σκοτασμούς από έλλειψη πνευματικών απαντήσεων που δεν τις βρίσκει στον Πνευματικό-εξομολόγο του. Διότι οι περισσότεροι Πνευματικοί- εξομολόγοι έξω στον κόσμο, πέραν της εξουσίας που τους παρέχει η Ιερωσύνη και το μυστήριο της Εξομολογήσεως, δεν έχουν άλλο τι να δώσουν στον πιστό. Διότι αυτά τα ανεκτίμητα χαρίσματα που προαναφέραμε, δε λαμβάνονται μόνο διά της χειροτονίας της Ιερωσύνης που έκανε κάποιος και έγινε ιερέας και στη συνέχεια πνευματικός- εξομολόγος. Ώστε λοιπόν, οι πιστοί του Χριστού φυσικό είναι να ψάχνουν να βρουν στα Μοναστήρια και στις ερήμους αυτούς που προαναφέραμε, δηλαδή τους αγίους και φωτισμένους Γεροντάδες. Άρα λοιπόν, είναι άστοχο και λάθος όταν λένε μερικοί πως  «πέραν από τον πνευματικό η αναζήτηση αγίων Γεροντάδων είναι και λέγεται νοσηρός γεροντισμός». Διότι πώς μπορούμε να παραβλέψουμε τη μεγαλειώδη προσφορά των τελευταίων Αγίων Γεροντάδων μας, Πορφυρίου, Παϊσίου, Ιακώβου, Εφραίμ Κατουνακιώτου και άλλων παλαιοτέρων; Και ποιος μπορεί να συγκρίνει τη δική τους προσφορά με των άλλων; Ώστε θα λέγαμε με απλά λόγια, πως η εξομολόγηση στον πνευματικό μας, μας ανοίγει την πύλη του παλατιού, ενώ ο Άγιος και χαρισματούχος Γέροντας, μας υποδεικνύει το χώρο που μένει ο Βασιλεύς για να Τον συναντήσουμε. Αλλά, ας αναφέρουμε μερικά γεγονότα που θα μας δείξουν τη μεγάλη διαφορά και ανεκτίμητη προσφορά αυτών των Αγίων. Ένας νέος εξομολογείτο σε πνευματικό ιερέα έξω στον κόσμο αρκετά μορφωμένο- γραμματικά θεολόγο. Ο νέος εξομολογήθηκε μια ενέργεια που ένιωθε στην προσευχή του και ο λεγόμενος πνευματικός του δεν μπορούσε να του απαντήσει, παρόλη τη μόρφωσή του. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και είπε στο νέο πως μόνο ο Γέροντας Παΐσιος -ζούσε τότε ο Άγιος Παΐσιος- μπορούσε να του δώσει απάντηση στην απορία του, όπως και έγινε. Πήγε ο νέος γρήγορα στο Άγιον Όρος, συνάντησε τον Γέροντα Παΐσιο και πήρε την απάντηση από τον Άγιο, όπως μου έλεγε ο ίδιος, με τόση απλότητα και ευκολία. Εδώ σ’ αυτό  το περιστατικό βλέπουμε ξεκάθαρα τους δύο ρόλους. Ο μεν Πνευματικός με πετραχήλι να συγχωρεί αμαρτίες, ο δε άγιος και φωτισμένος Γέροντας να βγάζει ψυχές από το σκοτάδι της απορίας, κάτι που δεν μπορούσε να το κάνει ο μορφωμένος και θεολόγος πνευματικός ιερέας στον νέο που εξομολόγησε. Απορώ, αυτή την μεγάλη διαφορά δεν τη βλέπουν οι αδιάκριτοι σχολιαστές; Είναι πάμπολλα τα περιστατικά τέτοιων παραδειγμάτων που χρειάστηκε να επέμβει ένας Άγιος Γέροντας χαρισματούχος σε δυσδιάκριτα θέματα. Όπως και σε άλλη περίπτωση, πάλι ο άγιος Γέροντας Παΐσιος, διέκρινε σε έναν νέο που είχε έρθει στο Άγιον Όρος να μονάσει, λανθασμένη επιλογή. Με αποτέλεσμα να του πει πως το θέλημα του Θεού ήταν να κάνει οικογένεια, όπως και έγινε στη συνέχεια και φυσικά ο νέος ευχαρίστησε πάρα πολύ τον Άγιο Παΐσιο, αργότερα που κατάλαβε και ο ίδιος την κλίση του. Άρα λοιπόν, άλλο πράγμα είναι η τέλεση του Μυστηρίου από τον ιερέα και άλλο πράγμα είναι η βίωσις των μυστηρίων του Θεού από τους φίλους του Θεού, που εταπεινώθησαν και δώσανε πάμπολλο αίμα σωματικό και ψυχικό για να ονομασθούν  γνήσιοι φίλοι του Χριστού. Να πούμε πως αυτός ο θεσμός των αγίων γερόντων που πραναφέραμε, υπήρχε από την Παλαιά Διαθήκη με τους προφήτες που όλοι γνωρίζουμε, τη μεγαλειώδη προσφορά των προφητών στον άγιο, αγαπημένο λαό του Θεού μας. Τόσο πολύτιμη ήταν η προσφορά των προφητών στο λαό του Θεού, που χωρίς τους προφήτες, ο λαός βάδιζε στο σκοτάδι. Κινδύνευε ανά πάσα ώρα και στιγμή να επιδοθεί στην ειδωλολατρία. Όμως, η φωνή των Προφητών που ήταν καθαρά η φωνή του Θεού, έφερνε την ισορροπία και την απόλυτη ασφάλεια από τους πολυάριθμους κίνδυνους εκείνης της εποχής. Το κεντρικό σημείο των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ήταν η προαναγγελία στο λαό της γέννησης του Σωτήρος μας Χριστού. Όλες οι προφητείες είχαν σημείο αναφοράς τη γέννηση του Χριστού. Εισερχόμενος ο λαός του Θεού στην Καινή Διαθήκη, όπου ο Μεσσίας και ο λυτρωτής του Ισραήλ εμφανίστηκε, έγιναν τα μεγαλειώδη γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε. Ο ρόλος πλέον των Προφητών ολοκληρώθηκε και τη θέση τους πήραν οι Απόστολοι του Χριστού μας, που ο στόχος τους ήταν να μην υπάρχει μέρος της γης που να μην έχει κηρυχθεί το χαρμόσυνο μήνυμα, πως ο Λυτρωτής ήρθε στη γη και οι ψυχές πλέον δεν θα βασανίζονται στον Άδη, όπως γινόταν πριν έρθει ο Μεσσίας Χριστός. Και φυσικά, αφού θεολογήθηκε πλήρως η Αγία Τριάδα από τους Αγίους Αποστόλους και από τους μετέπειτα μεγάλους Αγίους, Τρεις Ιεράρχες κλπ., η ορθόδοξος πίστη έγινε παγκόσμιο χαρμόσυνο γεγονός. Ωστόσο  όμως,  στον εχθρό Διάβολο δεν άρεσε αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων, που ούτε και την είχε ποτέ φανταστεί, διότι ως υπερήφανος που είναι, μόνον η βασιλεία του ονειρεύεται να προοδεύει. Κι όπως είναι φυσικό, κήρυξε σφοδρό πόλεμο εναντίον της Ορθοδοξίας και κυρίως προς τους Αγίους της. Και ο ρόλος τώρα των επίγειων αγγέλων, δηλαδή των αγίων Γερόντων, που είναι το θέμα μας, είναι να μας ερμηνεύουν τις δόλιες παγίδες που μας στήνει ο Διάβολος με τα όργανά του, που δυστυχώς είναι άνθρωποι υποταγμένοι στο φρόνημά του. Ώστε λοιπόν, όπως στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός μας με τους Προφήτες Του ασφάλιζε το λαό Του απ’ τους κινδύνους του εχθρού-διαβόλου, έτσι και τώρα στην Καινή Διαθήκη που διανύουμε, ο Τριαδικός Θεός ασφαλίζει με την παρουσία των Αγίων Του, που χωρίς την φωνή τους, δε νομίζω πως θα μπορούσε να διατηρηθεί η ορθόδοξη πίστη. Άλλωστε, έχουμε τρανή απόδειξη τους αιρετικούς της Δύσεως που έπαψαν να έχουν αγίους και όχι μόνον έπαψαν, αλλά δεν δέχονται και δεν πιστεύουν πως υπάρχουν άγιοι. Και δυστυχώς όλοι μας βλέπουμε το οικτρό κατάντημά τους, ώστε να χειροτονούν γυναίκες ιέρειες και γυναίκες επισκόπους και το ακόμα πιο βδελυκτό ομοφυλόφιλους επισκόπους με αλλαγή φύλου!! Και το ερώτημα είναι, γιατί η Δύση έφτασε σε τέτοιο κατάντημα; Μα είναι τόσο απλό, μας το ερμηνεύει ξεκάθαρα ο μέγας των ημερών μας, άγιος Ιουστίνος  Πόποβιτς, πως η Δύση με αρχηγό τον Πάπα, έδιωξε τον αληθινό σωτήρα Χριστό με τους Αγίους Του και τη θέση Του πήρε με εωσφορική αναίδεια ο Πάπας, δηλαδή από την πίστη που είχανε στον θεάνθρωπο Χριστό πρώτα, τώρα πιστεύουν και ελπίζουν στον άνθρωπο Πάπα. Που σημαίνει, πως δεν υπάρχει το Άγιον Πνεύμα στην ταλαίπωρη Δύση και όπου δεν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα του Κυρίου μας, εκεί ως φυσικό επακόλουθο κατασκηνώνει το πονηρό πνεύμα. Διότι αυτά τα αίσχη που συμβαίνουν στον Παπισμό και στις λοιπές αιρετικές συνάξεις, μόνον το πονηρό πνεύμα του διαβόλου τα διδάσκει. Ώστε λοιπόν, ο ρόλος τώρα των αγίων Γεροντάδων είναι να μας προαναγγέλλουν τους κινδύνους που προέρχονται από το πονηρό πνεύμα και τα όργανα που προαναφέραμε και μάλλον πρέπει να παρακαλούμε τον Θεό μας, να μας στέλνει τέτοιους επίγειους αγγέλους, για να πετύχουμε ασφαλέστερα την σωτηρία μας. Φυσικά δεν λείπουν οι ψεύτικοι, αυτοαποκαλούμενοι άγιοι, χωρίς να τους έχει δώσει το χάρισμα ο Θεός μας, αλλά από την δικιά τους αρρωστημένη κενοδοξία, παίρνουν τη θέση του φωτισμένου Γέροντος, με αποτέλεσμα να γελοιοποιούνται οι ίδιοι από τα καμώματά τους. Διότι άλλο είναι η γεύση ενέργειας ενός αγίου Γέροντος και άλλο η γεύση ενός πλανεμένου, ψεύτικου γέροντος, που ισχυρίζεται ο ίδιος πως είναι χαρισματούχος. Ωστόσο όμως, χρειάζεται πάντα να ρωτάμε, όταν μάλιστα είμαστε αρχάριοι στην πνευματική ζωή. Εν κατακλείδι, σε όσους με προχειρότητα και ίσως με επιπολαιότητα κολλάνε την ετικέτα «νοσηρός γεροντισμός» σε αυτήν την ιερά αναζήτηση που έχουν οι πιστοί της Εκκλησίας του Χριστού, τους λέω απλά: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου». Διότι είτε ακούσια, είτε εκούσια γίνονται εμπόδιο στην πνευματική ωφέλεια των πιστών. Εύχομαι ο καθένας μας, να αξιωθεί από τον Τριαδικό Θεό μας να συμβάλει στο σωστικό Του σχέδιο, που έχει για όλους μας. Αμήν. Συντάκτης: μοναχός Αρσένιος (Ι. Μ. Κουτλουμουσίου) Πηγή: ΑΚΤΕ- ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ

Πότε δίνει ο Θεός στον άνθρωπο τον Φύλακα Άγγελό του;

Κατά την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού, ο φύλαξ άγγελος δίνεται στον άνθρωπο στο Άγιο Βάπτισμά του. Αυτό το γεγονός μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα από την 5η ευχή προς κατηχούμενους, όπου μεταξύ των άλλων, λέγει και αυτά: «Συνόδευέ τον στην ζωή του με φύλακα άγγελο για να τον λυτρώνει από κάθε παγίδα του εναντίου, από προσβολή του πονηρού, από δαίμονα μεσημβρινό και από κακές φαντασίες». Έκτος από τον φύλακα άγγελο, ο Θεός στέλνει στον άνθρωπο και άλλους αγγέλους στη ζωή του για να τον βοηθούν, να τον κατευθύνουν και να τον παρηγορούν στους πειρασμούς του, στις δοκιμασίες του εκ του πνευματικού πολέμου, τις οποίες περνάει ο άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο. Περί αυτών των θείων λόγων, ο θείος Παύλος λέγει ότι οι άγγελοι είναι «λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» (Εβρ. α’ 14).

Με αυτόν τον ορισμό ο Απόστολος Παύλος εξυψώνει τον λογισμό των υπηκόων και παρηγορεί πάρα πολύ τους χριστιανούς, διότι φανερώνει ότι ο Θεός έχει πολλή φροντίδα γι’ αυτούς, αφού τους αγγέλους, οι οποίοι υπερβαίνουν κατά πολύ τους ανθρώπους, τους διέταξε να υπηρετούν τη σωτηρία των ανθρώπων.

Αλλά βλέπουμε ότι τόσο στον Παλαιό Νόμο, όσο και στον Νόμο της Χάριτος, οι άγγελοι αποστέλλονται από τον Θεό να βοηθούν και να εξυπηρετούν τους ενάρετους ανθρώπους, όπως τον Λωτ, τον Αβραάμ, τον Ιακώβ, τον Μωυσή, τον Βαλαάμ, τον Ιησού του Ναυή, τον Γεδεών, τον Μανασσή και άλλους, ενώ από την Καινή Διαθήκη τον Ιωσήφ, την Παρθένο Μαρία, τους ποιμένας, την Μαρία Μαγδαληνή και άλλους.

Με αυτές τις λίγες μαρτυρίες έδειξα ότι ο Πανάγαθος Θεός βάζει σε εμάς φύλακας αγγέλους, όχι μόνο στο Άγιο Βάπτισμα, αλλά σ’ όλη την ζωή μας, οι οποίοι βοηθούν τους δικαίους στην οδό της σωτηρίας, που Τον αγαπούν και πιστεύουν σ’ Αυτόν.

Οι άπιστοι, οι ειδωλολάτρες και οι αιρετικοί δέχονται και αυτοί από τον Θεό φύλακα άγγελο; Μερικοί απ’ αυτούς επειδή δεν είναι βαπτισμένοι στο όνομα του Χριστού δεν λαμβάνουν φύλακας αγγέλους. Μα ούτε και πιστεύουν σε αγγέλους. Ενώ όσοι λέγουν μολαταύτα ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά είναι αιρετικοί, αυτοί καταθλίβουν και απομακρύνουν από κοντά των τον άγγελο του Κυρίου, ο όποιος αγαπά την αλήθεια μόνο της ορθοδόξου πίστεως, που στηρίζεται στον Χριστό και τους Αποστόλους Του.
Όσον αφορά τους ειδωλολατρικούς λαούς, αυτοί μόλις έχουν από ένα φύλακα άγγελο, ως φύλακα των συνόρων ολοκλήρου της χώρας των, κατά τη μαρτυρία της Αγίας Γραφής, η οποία λέγει: «Έστησε όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού» (Δευτ. λβ’ [32] 8).

Αυτοί οι άγγελοι συμμετέχουν στις συνεδριάσεις των αρχόντων μιας χώρας, οι οποίοι την κυβερνούν. Κατά παράδοση, υπάρχουν φύλακες άγγελοι για τα φρούρια, για τις πόλεις, τα χωριά, τα μοναστήρια και οπουδήποτε δοξάζεται το όνομα του Θεού.

Ποιος είναι ο σκοπός του φύλακος αγγέλου στην ζωή του ανθρώπου και πώς τον βοηθάει στην σωτηρία; Ο σκοπός του φύλακος αγγέλου είναι να φυλάγει τον άνθρωπο με αόρατο τρόπο από τους πειρασμούς του διαβόλου, από κάθε είδους αμαρτωλή πτώση, να τον κατευθύνει στην εκκλησία, στην μετάνοια, στην προσευχή. Να τον παρηγορεί στις στενοχώριες της ζωής και να τον προτρέπει στα καλά έργα. Ο φύλαξ άγγελος δόθηκε από τον Θεό για την σωματική και ψυχική προστασία του ανθρώπου. Ουδέποτε κοιμάται, κατά τον λόγο του ψαλμωδού: «Μηδέ νυστάξει ο φυλάσσων σε» (Ψαλμ. ρκ’ [120] 3).
Ο φύλαξ άγγελος προστατεύει την εμπιστευμένη σ’ αυτόν ψυχή σε καιρό πειρασμού, εάν έχει πίστη και φόβο Θεού, όπως λέγει ο ίδιος βασιλεύς και προφήτης: «Παρεμβάλει άγγελος κύκλω των φοβούμενων αυτόν» (Ψαλμ. λγ’ [33] 9). Ο φύλαξ άγγελος υπηρετεί την σωτηρία του ανθρώπου (Εβρ. α’ 14). Λυτρώνει τον άνθρωπο σε επικίνδυνες περιστάσεις (Πράξ. ε’ 19, ιβ’ 7-8, 9, 11).

Είναι λειτουργικό πνεύμα του Θεού για την προστασία των ανθρώπων (Ψαλμ. ρβ’ [102] 21, ργ’ [103] 5, Λουκ. ιστ’ 22). Οι άγγελοι βλέπουν πάντοτε την δόξα του Θεού στους ουρανούς και προσεύχονται για τους ανθρώπους.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ
ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΥΜΑΝΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗ Π. ΗΛΙΕ ΚΛΕΟΠΑ

ΠΗΓΗ

Ο Αττίλας σε φωτογραφίες που τράβηξαν Τούρκοι

Το σύνθημα “Δεν Ξεχνώ” για την Κύπρο, σημάδεψε κάποιες γενιές Ελλήνων. Μεγάλωσαν μ΄ αυτό το σύνθημα, τυπωμένο σε αυτοκόλλητα ,κολλημένα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης σε παμπρίζ αυτοκινήτων . Με τον καιρό ο ήλιος ξεθώριασε το κόκκινο χρώμα του αίματος που κάλυπτε τη μισή σχεδόν Κύπρο. Και μαζί θέλουμε, δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε άρχισε να “ξεθωριάζει” και η όποια ελπίδα υπήρχε για “δίκαιη λύση του Κυπριακού”. 

O δολοφονημένος από την τουρκική ΜΙΤ Θεόφιλου Γεωργιάδης είχε πει :
 «Ποτέ η Τουρκία δεν εγκατέλειψε γη που κατέκτησε με όπλα, μέσω συνομιλιών”. 
Έτσι είναι.

Το σχέδιο Ανάν δεν πέρασε ,τώρα βρισκόμαστε στην προσπάθεια επιβολής μιας παραλλαγής του.

42  χρόνια μετά ωστόσο, θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη αρκετοί που “Δεν Ξεχνούν”. 

Ίσως βέβαια να πρέπει να μάθουμε και στους νεότερους τι είναι αυτό που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να σβησει από τη μνήμη μας. Είναι ο Αττίλας ,η τουρκική εισβολή στην Κύπρο που εκδηλώθηκε με την προδοτική “βοήθεια” των χουντικών.

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τις τουρκικές δυνάμεις που έκαναν την απόβαση στην Κύπρο. Είναι οι φωτογραφίες του Αττίλα ,τραβηγμένες από τους στρατιώτες του. Σε κάποιες απ΄ αυτές απεικονίζονται Τούρκοι να σκάβουν. Φοράνε όλοι μαντήλια για να καλύπτουν τη μύτη τους. Ίσως γιατί σκάβουν έναν από τους πολλούς ομαδικούς τάφους μέσα στους οποίους έθαψαν όσους σκοτώθηκαν ηρωϊκά πολεμώντας εναντίον τους.
Οι φωτογραφίες είναι από αφιέρωμα της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας ΧΟΥΡΙΕΤ.

Έτσι όπως το πάμε… πολύ σύντομα θα δούμε τον Προφήτη Ηλία κοντά μας !

Ο Προφήτης Ηλίας , που εορτάζει σήμερα, είναι ένας ιδιαίτερος Προφήτης αφού δεν πέθανε ποτέ  σωματικά, όπως μας δηλώνει η Παλαιά Διαθήκη, προκειμένου και πάλι στις ημέρες του Αντι-χρίστου, όπως μας βεβαιώνει η Αποκάλυψη, και  που πολύ σύντομα έπονται, να εμφανισθεί και πάλι ξαφνικά σαν μία απρόσμενη και ξαφνική μπόρα για να στηρίξει τους Χριστιανούς και να υποδείξει τον Αντίχριστο ως πρόσωπο καταγγέλοντας την πονηριά αυτού και των οργάνων του.

Η Εκκλησία μας τον ονομάζει δεύτερο Πρόδρομο της Παρουσίας Χριστού.
Δηλαδή τον επόμενο «Πρόδρομο» μετά τον Άγ.Ιωάννη  Και παρά το ό,τι γεννήθηκε  810 χρόνια π.Χ. θα αποτελέσει και πάλι την αυγή , την ανατολή και το προανάκρουσμα της Δευτέρας Παρουσίας Του Ι.Χριστού μας ,αφού έτσι όπως έχουμε καταντήσει τη γη, πρέπει να ξανακατέβει για να βάλει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Η Εκκλησία μας, ανάμεσα στα τόσα γεγονότα του πολυτάραχου βίου του Προφήτη Ηλιού, απεικονίζει  επάνω σε εικόνες, μία  και μόνο σκηνή: να κάθεται μέσα σε μία σπηλιά, και εκεί να έρχεταιτο κοράκι να του φέρνει το ψωμί ή το κρέας.

Και αυτό για να διδάξει του Χριστιανούς των εσχάτων ,εν μέσω του γενικού αποκλεισμού του Αντι-χρίστου (που ήδη μέσω της τεχνικής κρίσης έχει αρχίσει)  πως με τον ίδιο προνοητικό και σοφό τρόπο θα  τρέφει και αυτούς  ο Θεός .

Επίσης η Εκκλησία μας  τονίζει για τον Πρ.Ηλία πως    «φλέγει την απάτη»    Ο  χρόνος είναι διαρκής ενεστώτας για να δείξει πως όπως τότε έλεγξε και έφλεξε την απάτη του βασιλιά Αχαάβ έτσι και τώρα θα επέλθει για να ελέγξει και αποκαλύψει την πονηριά και σύγχυση της προσεχούς Παγκοσμίου Διακυβερνήσεως  που με πολύ χαρά αναγγέλουν ευκαίρως-ακαίρως όλα τα γλυώδη  όργανα και οι εντολοδόχοι  της Νέας Τάξης .

Ας σκιρτάνε λοιπόν με χαρά και αλαζονία  όλοι αυτοί που ΄ φέραν τον ταλαίπωρο Ελληνικό λαό, (και σε λίγο  όλη την οικουμένη) σε αυτήν την εξαθλίωση. Δεν θα κρατήσει για πολύ η ευτυχία τους. Πολύ σύντομα έρχεται ο Προφήτης Ηλίας για να καψαλίσει την απανθρωπιά και την υποκρισία τους και θά’ναι μάλιστα και μέρα μεσημέρι !!!

Πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης – Ναύπλιο

Προφήτης Ηλίας: Μοναδικές παραδόσεις που συνοδεύουν το όνομά του

Ο προφήτης Ηλίας, ο μεγάλος αυτός προφήτης τιμάται από την Εκκλησία στις 20 Ιουλίου. Με τη γιορτή αυτή έχουν συνδεθεί πολλές παραδόσεις και έθιμα της πατρίδος μας. Νοσταλγικοί περίπατοι και εκδρομές για να επισκεφθούν τα εκκλησάκια που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι τοποθετημένα στις κορυφές βουνών, λαϊκά προσκυνήματα και πανηγύρια.

Πολύς κόσμος το έχει μάλιστα «τάμα» να κάνει την διαδρομή με τα πόδια ενώ πολλοί ασθενείς επικαλούνται την βοήθειά του για θεραπεία των ασθενειών τους.

Σε πολλές περιοχές, ιδιαίτερα στη Θράκη και τη Μακεδονία, ο προφήτης Ηλίας θεωρούνταν κύριος της βροχής, των βροντών και των κεραυνών. Αυτό εξηγείται από τα γεγονότα που εξιστορούνται στην Παλαιά Διαθήκη για την ξηρασία που επέβαλε ο Ηλίας και το μετά τριετία άνοιγμα του ουρανού για να ξαναπέσει βροχή. Οι χωρικοί μάλιστα της Βόρειας Θράκης, πού ήρθαν στην  Ελλάδα το 1923 και εγκαταστάθηκαν κυρίως στη Μακεδονία, πρόσφεραν στον άγιο «κουρμπάνι».

Ο κίνδυνος από την κάψα του ηλίου, αλλά και από την καλοκαιρινή νεροποντή, συνδέθηκε με τον προφήτη Ηλία.

Σε αλλά μέρη της Μακεδονίας η δοξασία για την καταδίωξη του διαβόλου από τον προφήτη συναντάται παραλλαγμένη: Ο Ηλίας δεν κυνηγάει το διάβολο αλλά τη «λάμια», η οποία καταστρέφει τις καλλιέργειες του ανθρώπου. Οι χριστιανοί στη Βουλγαρία πίστευαν ότι ὁ άγιος κυνηγάει τη «λάμια» καθισμένος πάνω σε χρυσό άρμα και καταδιώκει το δράκο που τρώει τα γεννήματά τους στα χωράφια. Μόλις ο προφήτης τον δει, ρίχνει εναντίον του τους κεραυνούς.

O προφήτης   Ηλίας τιμάται στην κορυφή λόφων, υψωμάτων και βουνών («στα ψηλώματα»).

Πολλές κορυφές φέρουν το όνομα του και οι περισσότερες έχουν εκκλησάκια ή εικονοστάσια αφιερωμένα σ’ αυτόν γι’ αυτό τον λόγο. Η εξήγηση για την τιμή αυτή «στα ψηλώματα» συνδέεται με διάφορες κατά περιοχές παραδόσεις του λαού.

Στην Αχαΐα διηγούνται ότι «ο Άι Λιας ήταν ναύτης, και επειδή έπαθε πολλά στη θάλασσα και πολλές φορές κόντεψε να πνιγεί, βαρέθηκε τα ταξίδια και αποφάσισε να πάει σε μέρος που να μη ξέρουν τι είναι θάλασσα και τι είναι καράβια. Βάζει το λοιπόν στον ώμο το κουπί του και βγαίνει στη στεριά. Όποιον συναντούσε τον ρωτούσε τι είναι αυτό πού βαστάει. Όσο του έλεγαν “κουπί” τραβούσε ψηλότερα, ώσπου έφτασε στην κορυφή του βουνού. Ρωτάει τους ανθρώπους που βρήκε εκεί τι είναι, και του λένε “ξύλο”. Κατάλαβε λοιπόν πως αυτοί δεν είχαν δει ποτέ τους κουπί και έμεινε μαζί τους εκεί στα ψηλά».

Σύμφωνα με παραλλαγή της παράδοσης αυτής στην Κεφαλονιά, ο άγιος είναι στις κορυφές, γιατί δεν πάτησε ποτέ στον κάμπο, ούτε σε χώμα τον θάψανε. Γυρίζει με το άρμα του στον ουρανό και μονάχα στις κορυφές στέκει και ανασαίνει. Κι όταν ζούσε, έτσι του άρεσε να βρίσκεται στα βουνά».

ΠΗΓΗ

Κύπρος 42 χρόνια μετά το ανεξόφλητο ιστορικό και ηθικό χρέος μας για όσους χάθηκαν

Εννέα (9) χρόνια μετά τα Ιουλιανά του 1965, κατά περίεργη ιστορική συγκυρία, στις 15 ΙΟΥΛΙΟΥ του 1974, η χούντα των Αθηνών ανατρέπει τον εκλεγμένο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. 
Με τον γνωστό ισχυρισμό του Δικτάτορα Δ.Ιωαννίδη, «Βγάλτε από τη μέση τον Παπά, που δεν θέλει την Ένωση», ξεκίνησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Είχε προηγηθεί , επιστολή του Μακάριου στον «χουντοΠρόεδρο» Φ.Γκιζίκη στις 2 Ιουλίου 1974 , με την οποίαν του ζητούσε, να αποχωρήσουν από την Κύπρο ΟΛΟΙ οι Έλληνες αξιωματικοί. 
Το καθεστώς του Δικτάτορα Ιωαννίδη είχε συμφωνήσει από τις αρχές του 1974, με ανθρώπους της αμερικανικής Πρεσβείας, για το πραξικόπημα και την ανατροπή του Μακαρίου. Μάλιστα το σχέδιο της πραξικοπηματικής ανατροπής , στις κρυπτογραφημένες συνομιλίες αναφερόταν με την κωδική ονομασία «Κόκα- Κόλα»! 


Το πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε στις 8:30 το πρωί της Δευτέρας 15 Ιουλίου 1974. Στόχος ήταν όχι μόνο η ανατροπή του Μακάριου, αλλά και η δολοφονία του! Απόδειξη γι’ αυτό είναι η ανακοίνωση του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων στρατηγού Μπονάνου στην ηγεσία των όπλων για το πραξικόπημα μισή ώρα νωρίτερα από την πραγματοποίησή του, δηλαδή στις 8:00: «Κύριοι, η εθνοφρουρά της Κύπρου ανέτρεψε τον Μακάριο, ο οποίος, μάλλον, είναι νεκρός».
Σημαντικές ευθύνες προκύπτουν για τον τότε Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ,που διαχειρίστηκε από το παρασκήνιο την Κυπριακή τραγωδία, ως άτυπος πρόεδρος των ΗΠΑ.Έχει αποδειχτεί ότι ο Κίσινγκερ , ενώ γνώριζε τα σχέδια ανατροπής του Μακαρίου , καθησύχαζε τους χουντικούς ότι οι Τούρκοι δεν θα αντιδράσουν, ταυτόχρονα όμως, ενθάρρυνε τους Τούρκους για την εισβολή στην Κύπρο! 


Βέβαια, μια μέρα πριν από την τουρκική εισβολή, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στην ομιλία του στον ΟΗΕ την 19η ΙΟΥΛΙΟΥ 1974, μπροστά σε 132 Έθνη καταγγέλλει ότι η Ελλάδα οργάνωσε με Έλληνες αξιωματικούς το πραξικόπημα. Αληθές! Αλλά διακηρύσσει αμέσως, ότι η Ελλάς παρεβίασε "κραυγαλέως" την ανεξαρτησία της Κύπρου και έτσι δικαιολογείέμμεσα και με βάση το Διεθνές Δίκαιο ( συνθήκη Ζυρίχης )την τουρκική στρατιωτική εισβολήστην Κύπρο. «Το Συμβούλιον Ασφαλείας πρέπει να καλέσει το στρατιωτικόν καθεστώς της Ελλάδος να ανακαλέση εκ Κύπρου τους Έλληνας αξιωματικούς και να θέση τέρμα εις την εισβολήν αυτού εις Κύπρον…», είπε μεταξύ άλλων στην Γ.Σ. του ΟΗΕ ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Ο τότε Τούρκος Πρωθυπουργός, ο Μουσταφά Μπουλέντ Ετζεβίτ, υποστήριξε ότι τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Κύπρο, διότι το ζήτησε ο Μακάριος. Σύμφωνα με έγγραφα του Φόρεϊν Όφις, ο Βρετανός πρωθυπουργός Χ. Ουίλσον είχε δώσει το πράσινο φως στους Τούρκους να εισβάλουν στην Κύπρο και δεσμεύτηκε να παρεμποδίσει την Ελλάδα στην περίπτωση που θα έσπευδε να βοηθήσει, με στρατιωτικά μέσα, την Κύπρο. 


Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο με την κωδική ονομασία «Αττίλας» ξεκίνησε την αυγή της 20ης Ιουλίου 1974, με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις. Συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 40.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρετίν Ερσίν. Η ελληνική πλευρά, διχασμένη και σε καθεστώς εμφυλίου (Μακαριακοί εναντίον Χουντικών), αντέδρασε καθυστερημένα. Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν επρόκειτο για εισβολή, αλλά για «ειρηνική επέμβαση», με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο, που είχε καταλυθεί από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974).


Ακλούθησε ο ΑΤΤΙΛΑΣ 2, ενώ στην Ελλάδα είχε αποκατασταθεί η Δημοκρατία (24 Ιουλίου) και Πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο Κ. Καραμανλής. Στις 3.30 τα χαράματα της 14ης του Αυγούστου 1974 τελειώνουν με πλήρη αποτυχία στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την κατάσταση στην Κύπρο και το κυπριακό πρόβλημα. Μίαώρα αργότερα, τα τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν Λευκωσία, Αμμόχωστο και άλλα σημεία της Κύπρου. Στην Αθήνα συνεδριάζει στις 6 τα χαράματα το Πολεμικό Συμβούλιο υπό την προεδρία του Πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και , διαπιστώνει την τραγική αδυναμία της Ελλάδας να συνδράμει στρατιωτικά την Κύπρο. Μέχρι το βράδυ, η ελληνοκυπριακή αντίσταση έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και τα οχυρά εγκαταλείπονται. Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο, στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται με την κατάληψη της Μόρφου. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ο τότε επικεφαλής τηςΕθνικής Φρουράς Κύπρου ο πραξικοπηματίας ταξίαρχος Γεωργίτσης με αναφορά του , προς το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων στην Αθήνα, σημείωνε ότι «οι στρατιωτικές μονάδες μας έχουν φθάσει εις τα όρια αποσυνθέσεως, παρουσιάστηκαν σοβαρά κρούσματα αυτοδιαλύσεως μονάδων προσλαμβάνοντα μορφήν ανταρσίας. Επίστρατοι εγκαταλείπουν τα όπλα και τις Μονάδες τους και επιστρέφουν σπίτια τους»


Σαράντα δύο  χρόνια μετά (1974-2016), υπάρχει ακόμη ένα ανεξόφλητο ιστορικό και ηθικό χρέος. Στην Κύπρο, το Καλοκαίρι του 1974 έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες Έλληνες αξιωματικοί,υπαξιωματικοί και Στρατιώτες. Όμως ακόμη δεν έχουμε μάθει, ποιοι από αυτούς σκοτώθηκαν στο Πραξικόπημα και πόσοι στην τουρκική εισβολή. Δικαιούνται οι οικογένειες των θυμάτων- στρατιωτικών να μάθουν γιατί, για ποιο σκοπό και με εντολές ποιου , έδωσαν τη ζωή τους. Είναι μια εθνική «πληγή» που θα πρέπει να επιτέλους να κλείσει, με την αποκάλυψη της Αλήθειας. 

το είδαμε εδώ