Θέλουμε άθεα ή ένθεα γράμματα;

Θέλουμε άθεα ή ένθεα γράμματα;

Στην εποχή των μεγάλων αμφισβητήσεων και της απαρνήσεως του Θεού, ως η μόνη και Δημιουργική δύναμη του Κόσμου, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στα ένθεα και όχι «άθεα γράμματα», που έλεγε ο Παπουλάκος!.. Ίσως γιατί «Οι Παπουλάκηδες του Ελληνισμού», για τους οποίους ετοιμάζουμε ειδικό βιβλίο, έλεγαν και διεκήρυτταν συνεχώς: «Από τους διαβασμένους θα σας έρθει το κακό», όπως μας θυμίζουν το γεγονός, πολλά νέα παιδιά, που καλλιεργούν την ορθοφροσύνη και τον «ένθεο λόγο» σε πολλά εκπαιδευτικά σχολεία της Ελλάδος!..

ΜΙΑ  παλιά συνήθεια της εποχής του Παπουλάκου, αλλά και σήμερα, ήταν πολλοί γέροντες η γερόντισσες, για διάφορους προσωπικούς ή συνειδησιακούς λόγους, να γίνονται μοναχοί (Παπουλάκηδες ή Καλόγριες). Ένας εξ αυτών ήταν και ο παππούς της μητέρας μου Κανέλλας Ζαφειροπούλου - Σακκέτου, ο περίφημος στην περιοχή «Χατζηαράπης», που πέθανε ως καλόγηρος στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής στη Βάχλια, παρά το γεγονός ότι είχε οικογένεια και παιδιά. «Παπουλάκη» ή «Παπουλάκο» τον φώναζαν κι αυτόν!..
Βεβαίως, για μοναχούς «παπουλάκηδες» κάνουν λόγο πολλοί ιστορικοί, όπως γράφουμε σε ειδικό κεφάλαιο στο βιβλίο μας για τον Παπουλάκο, όπως για παράδειγμα, ο Θεόδωρος Ρηγόπουλος, γραμματεύς των Κολοκοτρωναίων και του Νικηταρά, ο Μπάμπης Άννινος, ο Κωστής Μπαστιάς, ο Κώστας Σαρδελής, με τον οποίον κάναμε και εκπομπές στην τηλεόραση, ο Δημήτρης Τσάκωνας, ο Ανδρέας Νασιόπουλος, ο π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, ο Αθανάσιος Καψιώτης, και τόσοι άλλοι. Οι περισσότεροι τον τιμούν και μάλιστα με δέοντα σεβασμό, κάποιοι άλλοι, όμως, τον ειρωνεύονται, όπως για παράδειγμα ο Μπάμπης Άννινος, που έγραψε πολλά εις βάρος του μεγάλου αυτού προφήτη του Μοριά.
Όμως, «η τάσις προς το ειρωνεύεσθαι και κακολογείν είναι ένδειξις κακής ανατροφής», έλεγαν οι πρόγονοί μας. Και ίσως αυτό να το αγνοούσε ο Μπάμπης Άννινος, που δεν θέλησε να εγκύψει περισσότερο στο έργο ενός Παπουλάκου, παρά το γεγονός ότι ήταν σύγχρονός του και παρά το γεγονός ότι ο ίδιος υποστηρίζει ότι: «Ο λαός του συμπαραστάθηκε. Η εξουσία τον κατεδίωξε».
Ήταν απαίδευτος ο Παπουλάκος, λέει ο Μπάμπης Άννινος!.. Αγράμματος, δηλαδή!..
Μα τόσοι και τόσοι άγιοι δεν ήσαν απαίδευτοι και αγράμματοι; Το «Αγιολόγιον της Ορθοδοξίας» μας είναι γεμάτο από παρόμοιους ανθρώπους! Είχαν, όμως, το χάρισμα του Θεού να επικοινωνούν με τον κόσμο και να τον διδάσκουν με τα θεία λόγια της Αγίας Γραφής, το «Βαγγέλιο», που λέγανε οι φτωχοί κι αγράμματοι πατεράδες μας!…
Κι αφού έτσι είχαν τα πράγματα και ήταν τόσο απαίδευτος κι αγράμματος ο Παπουλάκος, γιατί τόσοι και τόσοι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας του αφιέρωσαν ολόκληρες ακολουθίες, παρακλητικούς κανόνες και τόσους ωραίους ύμνους; Μήπως διότι η σοφία αυτού του απλοϊκού γέροντα ξεπερνούσε σε βαθμό ευφυΐας ορισμένους «γραμματιζούμενους» της εποχής εκείνης, που έσπερναν παντού τα λεγόμενα «άθεα γράμματα»;
«Χάρις εν σοι εδόθη κλεινέ, του διηγείσθαι μεγαλεία του πλαστού σου, παρά τους σοφούς ποιούντος, Γεννησαρέτ αλιείς, και μωρά του κόσμου προεκλέξαντος, στομώσαι σοφούς της γης, δυνατούς αφοπλίσασθαι, και πάντας όσοι την τε πίστιν διώκουσι, και την αίρεσιν εισηγούνται οι πάντολμοι. Όθεν και συ κατήσχυνας, στομώσαι τους άθεα γράμματα φέροντας ώδε, εν τη κοιτίδι του πνεύματος, και μη εδραιώσαι εν καρδίαις του λαού σου τα ιερά αυτά»!

Αλλά δεν πειράζει!… «Από τους διαβασμένους θα σας έρθει το κακό», έλεγε ένας άλλος Παπουλάκος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που πέθανε λίγα χρόνια πριν γεννηθεί ο Παπουλάκος του Μοριά. Κι αυτό το βλέπουμε σήμερα!.. Το νιώθουμε!… Το βιώνουμε!.. Το ζούμε με όσα μας «διδάσκουν» οι λεγόμενοι «διαβασμένοι», «διανοούμενοι» και «μορφωμένοι»!..
Δυστυχώς έχει εξαντληθεί το βιβλίο μας για τον Παπουλάκο, κάτι που μας ζητάει συνεχώς ο κόσμος και που μας αναγκάζει να σκεφτούμε την άμεση επανέκδοσή του. Ας θυμηθούμε, όμως, τι έλεγε στον πρόλογο του βιβλίου μας ο γνωστός μοναχός π. Νεκτάριος Μουλατσιώτης, που μνημονεύει τα λεγόμενα «άθεα γράμματα»:

«…Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει τον αναλογικό συσχετισμό που παραθέτει ο συγγραφέας, παραβάλλοντας την κηρυγματική δράση το Παπουλάκου για τα «άθεα γράμματα» με τις άθεες διαθέσεις πολλών επιστημόνων και εκπροσώπων της νεοελληνικής διανόησης, που πολλές φορές στάθηκαν και στέκονται φορείς διχασμού του χριστεπώνυμου πλήθους, αλλά και πληγές για την εθνική μας κληρονομιά, συνείδηση και παιδεία. Εξίσου αξιόλογη είναι και η παραβολή των ηθών της εποχής μας με τις σχετικές προφητείες του αγίου.
Η εικόνα της σύγχρονης ελληνικής αλλά και παγκόσμιας πραγματικότητας, με τον ξεπεσμό των αξιών, τη φθορά των ηθών, την «ποιότητα ζωής» ενός τεχνολογικού πολιτισμού στερημένου από πνευματική ανάσα, που καθημερινά διογκώνει τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου και τον οδηγεί σε αδιέξοδα, έρχονται να επαληθεύσουν το κήρυγμα του αγράμματου Παπουλάκου και να καταδείξουν την οξύτατη διορατικότητα και προορατικότητά του…».

ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ Ο ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ!

Θεέ μου!.. Πόσο δίκιο είχε ο Παπουλάκος!...
Ακόμη περισσότερο όταν αυτά τα γεγονότα γινόντουσαν σε μία εποχή που ενώ ο κόσμος ήταν πιστός στον Χριστό, η επίσημη πολιτεία γκρέμιζε τα «βλαπτικά» μοναστήρια και άρπαζε ακόμη και τα καντήλια, όπως γράφει και ο Κωστής Μπαστιάς μέσα στο δικό του βιβλίο για τον Παπουλάκο.
Πολύ φοβάμαι, ότι η εποχή των Βαυαρών θα ξαναγυρίσει πιο ωμή και πιο ανάλγητη απέναντι στην Εκκλησία, η οποία θα δεχθεί ένα νέο κύμα επιθέσεων για τον «ξεκληρισμό» και την «παράδοση άνευ όρων» της εκκλησιαστικής περιουσίας σε κάποιους άλλους «αφεντάδες». Δεν είναι τυχαίο το γεγονός η απαξίωσή της μέσω πολλών ΜΜΕ και διαφόρων σχολιαστών και αρνησίθρησκων αρθρογράφων. Εκτός κι αν ορισμένοι λησμονούν τις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του μεγάλου αυτού Προφήτη του Γένους μας, που έλεγε για τους ιερωμένους τα εξής:

«Να προσέχετε, αδελφοί μου, οι κοσμικοί και μη κατηγορήτε τους παπάδες σας, να μη τους υβρίζετε και να μη τους παραμελήτε, διότι βάνετε φωτιά και καίεσθε • διότι οι παπάδες είναι ανώτεροι και από τους Αγγέλους και από τους βασιλείς. Εγώ, αδελφοί μου, η γνώμη μου έτσι με λέγει να κάμω. Εάν απαντώ ένα παπά και ένα βασιλέα, με φαίνεται εύλογον τον παπά να βάλω να καθήση υψηλότερα από τον βασιλέα • και εάν απαντήσω ένα παπά και έναν άγγελον, πρώτα θα χαιρετήσω τον παπά και έπειτα τον άγγελον. Διότι, αδελφοί μου, είναι ανώτερος και από την αγίαν Τράπεζαν, ανώτερος και από το άγιον Ποτήριον • διότι το άγιον Ποτήριον είναι άψυχον, μα ο ιερεύς μεταλαμβάνει τα Άχραντα Μυστήρια καθ’ εκάστην ημέραν, το τίμιον σώμα και αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού. Εγώ, αδελφοί μου, δεν έχω καμμίαν κατηγορίαν να κάμω των παπάδων, διότι είναι παπάδες και έχουν τον Χριστόν οπού τους παιδεύει και ό,τι σφάλμα κάμουν οι παπάδες, έχει ο Χριστός μας ράβδον σιδηράν δι’ αυτούς…».

Τουλάχιστον αυτά, που τους είπαμε σήμερα, τους έπεισαν; 

πηγή

Πάντως βασιλείαν είπε την των ουρανών σοι, κόκκον...

"Πάντως βασιλείαν είπε την των ουρανών σοι, κόκκον. 
Ο δε κόκκος ούτος εστι, θείου Πνεύματος η χάρις.
 Ο δε κήπος η καρδία η εκάστου των ανθρώπων Ένθα ο λαβών το Πνεύμα βάλλει ένδον τε, και κρύπτει.
 Και φυλάττει μετά πάσης ακριβείας, όπως φύη, όπως γένηται εις δένδρον, εις ουρανών ανέλθη. Ει ουν λέγεις ουχί ώδε, αλλά μετά τέλος πάντες λήψονται την βασιλείαν, οι θερμώς ταύτης ορώντες, ανατρέπεις του Σωτήρος και Θεού ημών τους λόγους....... 
Πότε δε ει μη ενταύθα άλλοτε τον σπόρον λάβοις;
 Μετά θάνατόν μοι είπης; αλλά σφάλλης του εικότος. 
Ποίω κήπω τότε τούτον κατακρύψεις ερωτώ σε; 
Ποίαις δε ταις εργασίαις θεραπεύσεις, ίνα φύη; 
Όντως όλως γέμεις πλάνης, αδελφέ ηπατημένης".
(Ποίημα του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου) 

Στο ποίημα αυτό του αγίου Συμεών φαίνεται καθαρά η εμπειρία των αγίων, ότι η βασιλεία του Θεού, δεν είναι μια κατάσταση αποκατάστασης που θα συμβεί στην άλλη ζωή, μετά θάνατον, αλλά συμβαίνει από τώρα μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, καθώς και ο Χριστός είπε "η βασιλεία του Θεού, εντός ημών εστί". Σε ελεύθερη ερμηνεία ο άγιος Συμεών τονίζει ότι η βασιλεία του Θεού μοιάζει με κόκκο σινάπεως ο οποίος φυτεύεται στη γη. Ο κόκκος αυτός είναι η χάρις του Παναγίου Πνεύματος και η γη είναι η καρδιά του ανθρώπου. Εάν πούμε ότι η βασιλεία του Θεού δεν την λαμβάνουμε απ΄' αυτή την ζωή, τώρα, ανατρέπουμε το λόγο του Θεού. Και ρωτά ο άγιος. Πότε άλλοτε, αν όχι από εδώ θα λάβεις τον κόκκο, την χάριν του Παναγίου Πνεύματος; Αν μου πεις μετά θάνατο, πιθανόν σφάλλεις. Γιατί μετά θάνατον πως θα λάβεις τον κόκκο και σε ποιόν κήπο, καρδιά , θα τον φυτέψεις; Και ποιες εργασίες θα κάνεις για να θεραπεύσεις την καρδιά σου ώστε να βλαστήσει ο κόκκος, η βασιλεία του Θεού;
Δυστυχώς έχουμε εθιστεί σε μια ανόητη θεολογία της δύσης, η οποία δεν κατάλαβε ποτέ ότι η βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας και την μεταφέρει ως μια κτιστή κατάσταση μετά θάνατον. Στην ευχή της αναφοράς, στη θεία Λειτουργία λέμε: "...και παραπεσόντας ανέστησας πάλιν και ουκ απέστης πάντα ποιών έως ημάς εις τον ουρανόν ανήγαγες και την βασιλείαν σου εχαρίσω την μέλλουσαν". Και όταν ξεπέσαμε, λόγω της αμαρτίας, εσύ πάλι μας σήκωσες και έκανες τα πάντα, ώσπου μας ΑΝΕΒΑΣΕΣ στον ουρανό και μας ΧΑΡΙΣΕΣ την βασιλεία την ΜΕΛΛΟΥΣΑ. Τόνισα τρεις λέξεις. Μας ανέβασες στον ουρανό (πνευματική κατάσταση) δεν θα μας ανεβάσεις σε κάποια άλλη ζωή. Μας χάρισες την βασιλεία σου, δεν θα μας την χαρίσεις σε κάποιο μέλλον. Και το μέλλουσα εδώ δεν σημαίνει χρόνο, αλλά τόπο. Ότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Η βασιλεία του Θεού είναι η από τώρα κατοίκηση του Τριαδικού Θεού μέσα στη καρδιά μας, δια της ακτίστου ενέργειας του Παναγιου Πνεύματος, της θείας χάριτος. Οπότε η βασιλεία του Θεού δεν είναι μια κτιστή αποκατάσταση στο μέλλον, αλλά μετοχή του ανθρώπου στην Αγία Τριάδα, όσο το ανθρώπινο δυνατό, διά ,της άκτιστης χάρης του Παναγίου Πνεύματος. Για τον λόγο αυτό ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά Εκκλησία, σύναξη Θεού και ανθρώπων, από τώρα.
π. Παναγιώτης Βαρδουνιώτης

Ο πολιτικός, ο ναρκέμπορος και ο μητροπολίτης

το μεταφέρουμε από εδώ

Ο σπουδαίος stand-up comedian George Carlin (1937-2008), ιδιοφυής και οξυδερκής προσωπικότητα με αστείρευτο χιούμορ και ασύγκριτη ρητορική ικανότητα, προκειμένου να περιγράψει τις διασυνδέσεις μεταξύ του πολιτικού προσωπικού και της ολιγαρχίας στις ΗΠΑ είχε πει το αμίμητο: It's a big club and you ain't in it.

lefteris-avgenakis_aftodioikisi-696x477.jpg

Σε ελεύθερη μετάφραση: Πρόκειται για ένα μεγάλο club, και εσύ δεν είσαι μέσα σε αυτό...

Οι αποκαλύψεις της εφημερίδας Documento για την υπόθεση Αυγενάκη μάς δίνουν μια ελληνική εκδοχή αυτής της ιδέας. Εκπρόσωποι της πολιτικής εξουσίας σε αγαστή συνεργασία με μέλη του υποκόσμου να εξυπηρετούν παράνομες δραστηριότητες με κύριο ωφελούμενο έναν ιεράρχη. Ο ιεράρχης δεν είναι άλλος από τον Μητροπολίτη Σύρου, Τήνου και Μυκόνου, ο οποίος φαίνεται να εμπλέκεται στην παράνομη μετατροπή των ταμάτων των πιστών σε πλάκες χρυσού. Αν φανεί ότι στην υπόθεση συμμετείχαν ένας δικαστής και ένας δημοσιογράφος τότε θα πρόκειται για την πιο γνήσια περιγραφή του μαφιόζικου τρόπου με τον οποίο ασκείται πολλές φορές η εξουσία στην Ελλάδα. 

Βλέπουμε τον κ. Αυγενάκη να έχει προνομιακές σχέσεις με έναν επιχειρηματία, τον κ. Παναγιώτη Μπαμπάμτση, με τον δεύτερο να αναφέρεται στις ειδυλιακές στιγμές που πέρασε με τον Κρητικό πολιτικό:  

«Αλλά πήγαμε και διήμερο με το σκάφος μαζί με τον Αυγενάκη και αυτά, είναι πολύ καλός άνθρωπος. Και πολύ δυνατός. Θα γίνει σίγουρα υπουργός. Είναι πρώτος στην Κρήτη. Φαντάσου ότι έφαγε τον Κεφαλογιάννη».

 Το ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με την εφημερίδα ο κ. Μπαμπάμτσης, δηλώνει μηδενικό εισόδημα παρόλο που οδηγεί πανάκριβα αυτοκίνητα και συμμετέχει σε στοιχηματικές δραστηριότητες τεράστιων ποσών. Μάλλον η ευλογία του Μητροπολίτη Σύρου είναι εξαιρετικά αποτελεσματική και ο κ. Μπαμπάμτσης αν και άπορος απολαμβάνει όλα τα αγαθά της θεϊκής δημιουργίας.  Ταυτόχρονα, ο Μητροπολίτης Σύρου, Δωρόθεος, δεν ενοχλείται καθόλου από το γεγονός ότι βασικό μέλος της ομάδας Μπαμπάμτση, είναι ο κ. Παπουτσάκης (καταδικασμένος για εμπόριο ναρκωτικών από τον Μάρτιο του 2017, φυγόποινος και πρόσφατα συλληφθείς). Θα είχε ενδιαφέρον να αναζητηθούν κηρύγματα του ιεράρχη τα οποία αναφέρονται στη μάστιγα των ναρκωτικών.

Ταυτόχρονα, ο κ. Αυγενάκης μνημονεύεται από τον προσωπικό του φρουρό στις συνομιλίες που είχε ο τελευταίος με τον κ. Μπαμπάμτση για τη βοήθεια (και εικάζουμε ότι δεν επρόκειτο απλώς για τσιγάρα και εφημερίδες) που προσέφερε σε έναν από τους φυλακισμένους για την απαγωγή του επιχειρηματία Περικλή Παναγόπουλου:

«Εγώ λοιπόν ήμουν κάτω, αγκαλιές φιλιά με τον Πετράκη και λοιπά, αδελφέ κ.λπ. Και του λέει, σε θυμάμαι από τότε, του λέει, Λευτέρη, στη δύσκολη στιγμή πήρες τηλέφωνο στις φυλακές για να μη με πειράξουνε. Να ξέρεις, τέτοιο παιδί είναι ο Λευτέρης. Είναι πολύ εντάξει.»

Ο γραμματέας της μεγαλύτερης συντηρητικής παράταξης της χώρας φέρεται να κάνει παρακρατικές εξυπηρετήσεις σε έγκλειστους των φυλακών. Να συνεργάζεται με φυγόποινους εμπόρους ναρκωτικών και με διεφθαρμένους ιεράρχες. Να παίρνει δωράκια από επιχειρηματίες μηδενικού εισοδήματος. Αφού «τέτοιο παιδί είναι ο Λευτέρης». 

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάποια αρχικά συμπεράσματα είναι τα εξής: 

1) Εκπρόπωποι του πολιτικού κόσμου συμμετέχουν είτε οι ίδιοι είτε μέσω στενών συνεργατών τους σε κυκλώματα παράνομων δραστηριοτήτων.

2) Άτομα του κοινού ποινικού δικαίου έχουν ευνοϊκότερη μεταχείριση μέσω της σχέσης τους με βουλευτές.

3) Ένας ιεράρχης εκτός από θεματοφύλακας του κηρήγματος του Ευαγγελίου, είναι και εμπλεκόμενος σε μια διαδικασία παραγωγής πλούτου αμφισβητούμενης ή πλήρως απούσας νομιμότητας.

4) Ηγετικά στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν μια ιδιαίτερα «ελεύθερη» αντίληψη για το πώς πρέπει να γίνονται οι επιχειρηματικές δραστηριότητες. Φαίνεται ότι η δημιουργία ενός ευνοϊκού προς το επιχειρείν περιβάλλοντος συνδέεται με «πουκάμισα Paul Shark», «διήμερα με σκάφη», και  εκβιασμούς.

5)  Ο κ. Αυγενάκης είναι ακόμα Γραμματέας της ΝΔ. Αυτό ίσως είναι και το σημαντικότερο. Ελάχιστοι θα πίστευαν τον ισχυρισμό ότι δεν υπάρχουν εκπρόσωποι του νομοθετικού σώματος που δεν σέβονται ιδιαίτερα τη νομιμότητα, έχουν χαλαρή σχέση με την ηθική, και συνεργάζονται με βασικά στελέχη του υποκόσμου. Αυτό που όμως εκπλήσσει δυσάρεστα είναι η πλήρης απουσία ευθιξίας, ενός αισθήματος ντροπής όταν πλέον και ο τελευταίος Έλληνας καταλαβαίνει τη φαυλότητα του πολιτικού που πιάστηκε με την κατσίκα στον ώμο. Θυμάμαι ένας υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή, ο Σάββας Τσιτουρίδης, μετά την αποκάλυψη ότι διευκόλυνε τη μεταγραφή σε άλλο πανεπιστημιακό ίδρυμα του γιου του, παραιτήθηκε αμέσως. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πολιτικό που συνομιλεί με μαφιόζους, κάνει εξυπηρετήσεις σε έγκλειστους φυλακών και υπόσχεται τη βοήθειά του σε παράτυπες δραστηριότητες με βάση την πολιτική του δύναμη αλλά δεν παραιτείται ούτε καλείται σε παραίτηση. Όσο μεγάλη είναι η πολιτική του δύναμη, τόσο μικρή είναι η αξιοπρέπειά του.

Το ίδιο ισχύει και για τον ελλογιμώτατο ιεράρχη Δωρόθεο. Θεωρεί πιθανότατα ότι το έργο του είναι θεάρεστο και εξυπηρετεί τη διάδοση του λόγου του Θεού. Κανένα πρόβλημα συνείδησης για τον Μητροπολίτη Δωρόθεο ότι το εκκλησιαστικό σώμα θα ακούει το όνομά του και θα σκέφτεται τις πλάκες χρυσού.

Πρόκειται για ένα μεγάλο club... Όχι μόνο παντοδύναμων πολιτικών, διεφθαρμένων ιεραρχών και καταδικασμένων ναρκέμπορων. Αλλά και για ένα μεγάλο club ανθρώπων χωρίς το παραμικρό ίχνος αξιοπρέπειας.

*Ο Νίκος Μυλωνάς είναι υποψήφιος Διδάκτορας του Durham University

πηγή

“Ορθοδοξία και Halloween: Ξεχωρίζοντας την αλήθεια από τον Μύθο”.

 Αν και αυτή η τόσο γνωστή γιορτή στους Αμερικάνους, όπως έχει εξελιχθεί με φρικιαστικές και δαιμονικές μεταμφιέσεις, είναι μια συνήθεια αρκετά προβληματική για έναν Χριστιανό, οι ρίζες της είναι πράγματι Χριστιανικές και όχι Παγανιστικές, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, κάτι που καταδεικνύεται στο παρακάτω περιληπτικό άρθρο τού κ. Ι. Σανιδόπουλου. Και στα Χριστούγεννα υπάρχουν καταχρήσεις, αλλά αυτό δεν ακυρώνει την σημασία τής εορτής όταν γίνεται σωστά.

Πρόλογος του κ. Ι. Σανιδόπουλου “Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο “The Stations of the Sun”, του Ronald Hutton (Oxford University Press, Οξφόρδη, 1996). Είναι συμπληρωματικό του άρθρου μου “Ορθοδοξία και Halloween: Ξεχωρίζοντας την αλήθεια από τον Μύθο”.  Ο Χάτον είναι Βρετανός ιστορικός και το βιβλίο του είναι μια καλή ερευνητική μελέτη των εποχιακών εορτών στην Βρετανία. Μερικές από τις παρατηρήσεις του μπορεί να ενδιαφέρουν αυτούς που αγχώνονται για το Halloween  - είτε τους παγανιστές που πιστεύουν ότι “το έκλεψαν οι Χριστιανοί”  ή Χριστιανούς που νομίζουν ότι είναι “δαιμονικό”.

Στην αρχή του 19ου αιώνα, δύο ακαδημαϊκοί εγνωσμένου κύρους, ένας στην Οξφόρδη και ο άλλος στο Κέμπριτζ, συνέβαλαν σημαντικά στην δημοφιλή σύλληψη του “Samhain”. Ο πρώτος ήταν ο φιλόλογος Σερ Τζον Ρυς, ο οποίος πρότεινε ότι επρόκειτο για την “Κελτική” Νέα Χρονιά... Η θεωρία του Ρυς έγινε ακόμα περισσότερο δημοφιλής από τον διανοούμενο του Κέμπριτζ, Σερ Τζέϊμς Φράζερ. Ο τελευταίος ορισμένες φορές παραδέχονταν ότι τα στοιχεία δεν ήταν αρκετά για οριστικό συμπέρασμα, αλλά άλλες φορές αγνοούσε τις επιφυλάξεις του και το χρησιμοποιούσε ως επιχείρημα για να υποστηρίξει μια δική του θεωρία: Ότι το Σάμχεην ήταν η παγανιστική Κέλτικη εορτή των Νεκρών.

Έφτασε σε αυτή την παραδοχή με την απλή διεργασία του να ξεκινήσει την αποδεικτική του γραμμή ανάποδα, από το γεγονός ότι η 1η και η 2η Νοεμβρίου ήταν αφιερωμένες σε αυτό τον σκοπό από την Μεσαιωνική Χριστιανική Εκκλησία, γεγονός από το οποίο θα μπορούσε να υποθέσει πως πρόκειται για εκχριστιανισμό μιας προϋπάρχουσας εορτής. Παραδέχθηκε ότι δεν υπήρχε πραγματική καταγραφή κάποιας τέτοιας εορτής, αλλά υπαινίχθηκε την ύπαρξή της μέσα από έναν αριθμό προτάσεων: Ότι η Εκκλησία είχε υιοθετήσει και άλλες παγανιστικές ιερές μέρες, ότι “πολλοί” πολιτισμοί έχουν ετήσιες τελετές για να τιμούν τους νεκρούς, “συνήθως” στην αρχή του έτους, και ότι (βεβαίως) η πρώτη Νοεμβρίου ήταν η Κέλτικη πρωτοχρονιά. Θεώρησε πως αν και η Εορτή των Αγίων Πάντων (All Hallows day) είχε επισήμως εισαχθεί στην Βορειο-δυτική Ευρώπη από τον [Φράγκο] Βασιλιά Λέοντα Πίο το 835, με την παρότρυνση του Πάπα Γρηγορίου IV, δεν είχε υπάρξει στην μετέπειτα ημερομηνία της 1 Νοεμβρίου, στην Αγγλία την εποχή του Αγίου Bede. Πρότεινε ότι άρα ο Πάπας και ο Βασιλιάς, απλά άλλαξαν μια ήδη υπάρχουσα θρησκευτική πρακτική, βασιζόμενοι στην πρακτική των Αρχαίων Κελτών.

Η Ιστορία, στην πραγματικότητα, είναι περισσότερο πολύπλοκη. Μέχρι τα μέσα του τέταρτου αιώνα, οι Χριστιανοί στην Μεσόγειο ήδη τηρούσαν μία εορτή προς τιμή όσων μαρτύρησαν από τους παγανιστές Αυτοκράτορες: Αναφέρεται στο Carmina Nisibena του Αγ. Εφραίμ, (ο οποίος κοιμήθηκε περίπου το 373), ότι εορταζόταν στις 13 Μαΐου. Κατά τον πέμπτο αιώνα αποκλίνουσες πρακτικές ξεφύτρωσαν, οι Συριακές Εκκλησίες την εόρταζαν κατά την Μεγάλη Εβδομάδα και οι Εκκλησίες του Ελληνικού κόσμου προτιμούσαν την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή. Η Εκκλησία της Ρώμης προτιμούσε να την εορτάζει τον Μάιο, και ο Πάπας Βονιφάτιος IV επισήμως την υποστήριξε το έτος 609. Αντίθετα, μέχρι το έτος 800 οι Εκκλησίες της Αγγλίας και της Γερμανίας, οι οποίες είχαν επαφή η μία με την άλλη, εόρταζαν την εορτή των Αγίων Πάντων στην πρώτη Νοεμβρίου. Το αρχαιότερο κείμενο του Μαρτυρολογίου του Αγίου Bede, από τον όγδοο αιώνα, δεν την περιέχει, αλλά  οι αναθεωρήσεις στο τέλος του αιώνα, την περιλαμβάνουν. Η αγαπημένη Εκκλησιαστική προσωπικότητα του Καρλομάγνου, ο Αλσουίνος, την εόρταζε ήδη, όπως και ο φίλος του Αρνό, Επίσκοπος Σάλτσμπουργκ και μία Εκκλησία στην Βαυαρία. Ο Πάπας Γρηγόριος, λοιπόν, προωθούσε μία παράδοση που είχε ξεκινήσει στην Βόρεια Ευρώπη.  Όμως, δεν είχε ξεκινήσει στην Ιρλανδία, στην οποία όπως μας αποδεικνύει  ο Oengus και το κείμενο του “Μαρτυρολόγιο του Tallaght” οι πρώιμες μεσαιωνικές εκκλησίες, εόρταζαν τους Αγίους Πάντες κατά την 20 Απριλίου”.

Τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν πόσο ανόητη είναι η άποψη ότι ο Νοέμβριος επιλέχθηκε λόγω “Κελτικών” επιρροών: Αντίθετα και η “Κέλτικη” Ευρώπη και η Ρώμη ακολούθησαν μία Γερμανική ιδέα. 

πηγή

Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν

Ο εκκλησιαστικός τρόπος υπάρξεως μας βοηθάει να βλέπουμε και να ζούμε τα πράγματα με τρόπο ασκητικό και να νιώθουμε ευτυχείς με τα λιγα. Όποιος είναι δίπλα στον Θεό δεν φοβάται τίποτε ακόμη κι αν στερείται και τα αναγκαία υλικά αγαθά

«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού». 

(μτφρ: Πλούσιοι εξέπεσαν στη φτώχεια και πείνασαν, όσοι όμως ζήτησαν με πόθο τον Κύριο και στήριξαν σ’ Αυτόν τις ελπίδες τους, δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό), 33ος ψαλμός του Δαυίδ. 

Ο ύμνος αυτός είναι πολύ γνωστός από την ακολουθία της αρτοκλασίας.

Στο λόγο αυτό δεν προτείνεται απλά μια διέξοδος στα υλικά προβλήματα του ανθρώπου, ούτε δίνεται ένας οδηγός επίλυσης κοινωνικών ή ακόμα και ταξικών θεμάτων. 

Το νόημα του έχει ευχαριστιακή προοπτική. 

Ο Κύριος έρχεται να δώσει στον άνθρωπο, αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη, δηλαδή τον ίδιο τον Θεό. 

Θέλει τον άνθρωπο αληθινό μέτοχο της όντως ζωής και της αιώνιας ζωής, που είναι το σώμα Του και το αίμα Του.

 Στη Θεία Ευχαριστία στην οποία προσφέρεται ο Κύριος, εκεί βιώνεται το αληθινό νόημα της μη ελάττωσης των αγαθών και καθίσταται ο άνθρωπος αληθινά πλούσιος. 

Ο εκκλησιαστικός τρόπος υπάρξεως μας βοηθάει να βλέπουμε και να ζούμε τα πράγματα με τρόπο ασκητικό και να νιώθουμε ευτυχείς με τα λιγα.

 Όποιος είναι δίπλα στον Θεό δεν φοβάται τίποτε ακόμη κι αν στερείται και τα αναγκαία υλικά αγαθά.

πηγή

ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ (Λκ. 16,19-31)

           

«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού»

Δύο πρόσωπα μας παρουσιάζει η περικοπή αυτή· ένα πλούσιο και υγιές και ανέμελο κι ένα φτωχό και άρρωστο και βασανισμένο. Ας μελετήσουμε τα πρόσωπα αυτά, ας δούμε τους χαρακτήρες τους αλλά και την κατάσταση που βρέθηκαν στην αιώνια ζωή.

Το πρώτο πρόσωπο είναι ένας πλούσιος. «Άνθρωπός δε τις ην πλούσιος».

Έχει πλούτο, αλλά δεν έχει όνομα, δεν έχει προσωπικότητα. Είναι μια σκέτη «σάρκα», χωρίς κανένα ψυχικό και πνευματικό υπόβαθρο. Ζει τη ζωή βιολογικά σε επίπεδο κτήνους. Αυτό συμβαίνει μ’ όλους τους πλουσίους στα ευαγγέλια. Μόνο άτομα που μετάνοιωσαν όπως ο Ματθαίος και ο Ζακχαίος, ή άτομα που κάνανε καλή χρήση του πλούτου όπως ο Αβραάμ ή ο Ιωσήφ ο Αριμαθαίας έχουν όνομα.

«Ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον».

Πορφύρα=κόκκινο χρώμα, ζωικό, από το θαλάσσιο κογχύλι πορφύρα· από το κογχύλι ονομάστηκε το χρώμα κι από το χρώμα το ύφασμα. Επειδή για να το βάψουν έπρεπε να αλιεύσουν πρώτα κογχύλια και να πάρουν το χρώμα, το ύφασμα στοίχιζε και ήταν ακριβό.

Βύσσος=είδος βαμβακερού υφάσματος πολυτελούς, που φορούσαν οι βασιλείς και οι μεγιστάνες χρώματος βαθέως πορφυρού. Εξ ου από το ύφασμα προήλθε και το βύσσινο χρώμα.

Συνεπώς ζούσε με πολυτέλεια και εκκεντρικότητα.

«Ευφραινόμενος κάθε ημέραν λαμπρώς».

Κάθε μέρα είχε γλέντι και διακέδαση. Κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε· όλα καλά και ρόδινα.

Ήταν σκληρός και ανάλγητος.

Έβλεπε  το Λάζαρο να υποφέρει· να μη έχει να φάει, να είναι μόνος και έρημος. Θηρίο να ήτανε και πάλι θα λυπότανε. Κι όμως δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου. Άρα, αφού στον Λάζαρο φερότανε έτσι, δεν ελεούσε κανένα ούτε και ενδιαφερότανε για κανένα άλλο εκτός από το τομάρι του. Ήταν πιο σκληρός από τον δικαστή, που ελέησε τη χήρα, αν και Θεό δεν φοβόταν και ανθρώπους δεν ντρεπόταν (Λκ 18,1-8). Και η χήρα ενοχλούσε συνεχώς τον δικαστή να τιμωρήσει τους εχθρούς της, ενώ ο Λάζαρος απλώς προσπαθούσε να διώξει την πείνα τρώγοντας τα ψίχουλα που πέφτανε από το τραπέζι του πλουσίου και σερνόμενος λόγω αδυναμίας και ασθένειας. Αν δεν έχεις και δεν δίδεις, ή αν δυστυχείς και δεν δίδεις, κατανοητό μέχρι ενός σημείου. Το να έχεις όμως και να μη έχεις κανένα πρόβλημα και συνεχώς να γλεντάς και να ζεις με εκκεντρικότητα και παρ’ όλα αυτά να μη βοηθείς ακατανόητο και απάνθρωπο.

*      *      *

  Το άλλο πρόσωπο είναι ένας πτωχός. «Πτωχός δε τις ονόματι Λάζαρος».

Ο Λάζαρος ήταν αφάνταστα πτωχός. Δεν είχε ούτε ψίχουλα ούτε σπίτι· έστω μια παράγκα. Κι όμως ενώ είναι πτωχός και πεταμένος στο δρόμο έχει όνομα, έχει προσωπικότητα. Πτωχός ήταν και η κατ’ εξοχήν προσωπικότητα, ο Χριστός. Γεννήθηκε, έζησε, πέθανε πτωχός. Και το έκανε αυτό θεληματικά ενώ ήταν στην πραγματικότητα πλούσιος. Ο Χριστός «δι’ ημάς επτώχευσε, πλούσιος ων, ίνα υμείς τη εκείνου πτωχεία πλουτίσητε». Αυτή η θεληματική πτωχεία του Χριστού, η κένωση όπως ονομάζεται διαφορετικά, είναι η μεγάλη δόξα του και η μεγάλη προσφορά του στον άνθρωπο. Αν είμαστε πραγματικοί χριστιανοί, δεν πρέπει να φοβόμαστε την πτώχεια και αν είμαστε πλούσιοι θα πρέπει και εμείς με την ελεημοσύνη να αδείαζουμε το είναι μας από τα υλικά πλούτη για να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας κι έτσι να πλουτίζουμε πνευματικά.

«Εβέβλητο προς τον πυλώνα προς τον πυλώνα αυτού ηλκώμενος... και οι κύνες ερχόμενοι απέλειχον τα έλκη αυτού».

Ήταν ολομόναχος και χωρίς γνωστούς και φίλους. Κι ενώ ήταν ολομόναχος και πάμπτωχος ήταν συγχρόνως και πολύ άρρωστος και αδύνατος. Ήταν ανήμπορος να βαδίσει και γεμάτος πληγές. Γι’ αυτό σερνόταν για να μετακινηθεί και τα σκυλιά ερχότανε και γλύφανε το αίμα από τις πληγές του. Εκτελούσαν χρέη νοσοκόμου, αφού κανένας δεν ερχότανε να τον βοηθήσει, και φαινόταν πιο φιλάνθρωπα από τον πλούσιο και από την κοινωνία της εποχής, αφού όχι μόνο δεν τον κατασπάραζαν για να χορτάσουν την πείνα τους αλλά και τον συμπαραστεκόταν με τα γλυψίματά τους.

Ο Λάζαρος ήταν πολύ ενάρετος.

Είχε τεράστια υπομονή. Ενώ ήταν ολομόναχος και πάμπτωχος και άρρωστος και αδύνατος συγχρόνως, κι ενώ έβλεπε τον πλούσιο να έχει άφθονα τα υλικά αγαθά, να ντύνεται εκκεντρικά και κάθε ημέρα να γλεντά και να ευφραίνεται με τους φίλους του και τους συγγενείς του, δεν απελπίστηκε, δε βλαστήμησε το Θεό και τους ανθρώπους, ούτε τον ίδιο τον πλούσιο. Ούτε τον καταράστηκε. Δεν είπε· «πού είναι η πρόνοια του Θεού και η δικαιοσύνη του» ούτε «δεν υπάρχει Θεός κι αν υπάρχει είναι κακούργος». Δεν είπε· «άτιμη και καταραμένη κοινωνία με πέταξες στην άκρη του δρόμου αβοήθητο και πεινασμένο και άρρωστο». Δεν είπε· «εγώ ενάρετος και δίκαιος και κακοπαθώ ποικιλοτρόπως· ενώ άλλος παλιάνθρωπος και απάνθρωπος είναι υγιής, δεν έχει κανένα πρόβλημα και γλεντά καθημερινά». Κι όλα αυτά σε μια εποχή που δεν ήταν καθαρό το δόγμα της αναστάσεως και της μετά θάνατον ζωής. Δεν είχε γνωρίσει άλλον «Λάζαρο» ούτε είχε ακούσει την διδασκαλία που ακούμε εμείς τώρα. Σίγουρα ο Λάζαρος θα άκουσε και τους «ευσεβείς» της εποχής του να λένε, αντί να πάνε να τον βοηθήσουν, «τι αμαρτίες έκανε και τον τυραννά έτσι ο Θεός»; Κι όμως ούτε απελπίστηκε ούτε νευρίασε και αγανάκτησε εναντίον τους.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

«Εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ».

Κάποτε πέθανε ο πτωχός και άρρωστος και ανήμπορος και ολομόναχος Λάζαρος. Και τον οδήγησαν άγγελοι στον παράδεισο, στην αγκαλιά του Αβραάμ. Σ’ αυτή τη ζωή τον κάνανε παρέα τα σκυλιά και ήταν πεταμένος στον δρόμο. Τώρα τον κάνουνε παρέα αλλά και τιμητική συνοδεία οι άγγελοι. Τον οδηγούν κοντά στον αγαπημένο του Θεού και μέγα πατριάρχη και γενάρχη των Εβραίων και προφήτη που μέσω αυτού ήλθε η ευλογία σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο πεταμένος βρίσκεται στο κέντρο του παραδείσου.

«Απέθανεν και ο πλούσιος και ετάφη».

Μπορεί στην κηδεία του να πήγανε επίσκοποι και ιερείς, να ψάλλανε χοροί ψαλτών και να παραβρέθηκαν όλοι οι επίσημοι και οι ευγενείς. Μπορεί να τον συνόδευσαν μουσικές και μπάντες. Να δόθηκαν μεγάλες δεξιώσεις και να γράφτηκαν άρθρα γι’ αυτόν από πληρωμένους δημοσιογράφους. Πάντως η Γραφή μιλά σύντομα και ψυχρά. Και οι πατέρες ιστορούν ότι την ψυχή του την συνόδευσαν οι πονηροί και απαίσιοι δαίμονες στον Άδη, για να βασανίζεται αιώνια, όπως λέγει η Γραφή παρακάτω.

«Υπάρχων εν βασάνοις».

Τα πράγματα εδώ αλλάζουν. Ο πλούσιος είναι τόσο πτωχός, που δεν έχει μια σταγόνα νερού. Ο παραπεταμένος και τιποτένιος Λάζαρος που δεν τον έδιδε σημασία, τώρα τον ικετεύει. Βλέπει τη δόξα του και την ευτυχία και την άρρητη ηδονή και απόλαυση που απολαμβάνει, όπως ο Λάζαρος έβλεπε την δική του στη γη. Βλέπει τον πλούσιο, πλην φιλόξενο και ελεήμονα Αβραάμ, να είναι στον παράδεισο και τον εαυτό του να είναι στην κόλαση. Ο ίδιος βρίσκεται μέσα σε φλόγα και υποφέρει και εκλιπαρεί για βοήθεια.

«Απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και ο Λάζαρος ομοίως τα κακά».

Και ο μεγαλύτερος κακούργος έκανε κάτι καλό στη ζωή αλλά και ο μεγαλύτερος άγιος έκανε κάτι κακό. Έτσι ο μεν αμαρτωλός φθάνει στην αιώνια ζωή χωρίς αρετή και χωρίς να του χρωστά κάτι ο Θεός, ο δε δίκαιος φθάνει χωρίς αμαρτίες και έχοντας μόνο στεφάνια.

«ίνα πέμψης αυτόν εις τον οίκον του πατρός μου».

Εδώ φαίνεται ότι ο άνθρωπος, άπαξ και δεν μετανόησε και δεν βελτιώθηκε εδώ, δεν μπορεί ν’ αλλάξει προς το καλύτερο στην αιώνια ζωή. Ο πλούσιος παραμένει ατομικιστής ενδιαφερόμενος μόνο για την οικογένειά του. Αντί να πει στείλε τον Λάζαρο στον κόσμο γενικά αυτός νοιάζεται μόνο για τα πέντε αδέλφια του.

«Έχουσι Μωϋσέα και τους προφήτας· ακουσάτωσαν αυτών».

Στην αγία Γραφή μιλά ο Κύριος ο ίδιος. Αν δεν ακούσουν τον ζώντα εις τους αιώνες Κύριο, θ’ ακούσουν τους νεκρούς υπηρέτες του, έστω κι αν αναστηθούν θαυματουργικά; Η αγία Γραφή είναι ανώτερη από τα θαύματα. Όσοι δεν τη δίνουν σημασία ούτε και στα θαύματα θα πιστέψουν. Οι Ιουδαίοι είδαν τον Χριστό ν’ ανασταίνει τον Λάζαρο και ο Λάζαρος να επιστρέφει από τον άλλο κόσμο κι όμως όχι μόνο δεν τον πίστεψαν αλλά και τον σταύρωσαν. Γι’ αυτό ο πτωχός λεγότανε Λάζαρος, ώστε όταν γίνει η ανάσταση του Λαζάρου, να θυμηθούν την περικοπή, που είπε ο Κύριος, και να πιστέψουν.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

w.w.w. pmeletios. com

Η Γιορτή της Σημαίας

Oι δειλοί την βλέπουν με φόβο

Οι προδότες σαν πανί

Οι αστοί σαν ύφασμα

Οι άνανδροι την καίνε

Μα εμείς την βλέπουμε σαν την Μάνα

που καρτερεί να εκπληρώσουμε τα όνειρα μας...

Τα δικά μας...Τα δικά της...του Γένους.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ   ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ

Η εθνική σημαία της Ελλάδας περιέχει εννέα ισοπαχείς, οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και κυανές παράλληλες λωρίδες. Μέσα σε ένα κυανό τετράγωνο στο πάνω προσίστιο μέρος, υπάρχει ένας λευκός σταυρός. Οι εννέα λωρίδες αντιστοιχούν σε κάθε γράμμα ξεχωριστά, από τη λέξη «ελευθερία». Επίσης είναι τόσες όσες και οι συλλαβές του «Ελευθερία ή Θάνατος». Ο σταυρός συμβολίζει το επίσημο θρήσκευμα της χώρας, τον χριστιανισμό.

Η πρώτη ελληνική σημαία με τη σημερινή της μορφή (κυανό φόντο και λευκός σταυρός) σχεδιάστηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε το 1807 στη Μονή Ευαγγελιστρίας στη Σκιάθο. Σ’ αυτή ο Νήφων όρκισε τους οπλαρχηγούς Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μιαούλη, Παπαθύμιο Βλαχάβα, Γιάννη Σταθά, Νικοτσάρα, τον Σκιαθίτη διδάσκαλο του Γένους Επιφάνιο-Στέφανο Δημητριάδη, τους Λαζαίους, τον Καρατάσο, τον Λιόλιο, τον Τσάμη και πολλούς άλλους. Οι καπεταναίοι είχαν συγκεντρωθεί στο Μοναστήρι για να σχεδιάσουν τις επόμενες κινήσεις τους για την Επανάσταση. Παραλλαγή της ήταν η σημαία του Παπαφλέσσα, φτιαγμένη από το μπλε εσωτερικό του ράσου του και την φουστανέλα ενός συμπολεμιστή του...

Επί Όθωνα προστέθηκαν στη σημαία του στρατού ξηράς και του πολεμικού ναυτικού τα βασιλικά παράσημα. Η εμπορική σημαία ορίστηκε να είναι σαν την σημαία του πολεμικού ναυτικού, χωρίς τα παράσημα. Το κυανό χρώμα της σημαίας σκούρυνε προκειμένου να ταυτίζεται τα χρώματα της Βαυαρίας, από τον βασιλικό οίκο της οποίας προερχόταν ο Όθωνας. Το 1862 με την κατάλυση της βασιλείας του Όθωνα, αφαιρέθηκαν απ’ τις σημαίες τα βασιλικά παράσημα. Επί Γεωργίου Α΄ προστέθηκε στις σημαίες στρατού και πολεμικού ναυτικού το βασιλικό στέμμα. Το 1864, ορίστηκε η σημαία του πεζικού να φέρει στο κέντρο της εικόνα του Αγίου Γεωργίου, προστάτη του πεζικού. Στις 31 Μαΐου 1914 εκδόθηκε βασιλικό διάταγμα που όριζε με ακρίβεια τη μορφή των σημαιών, χωρίς να μεταβάλλει τα βασικά χαρακτηριστικά που ήδη είχαν. Ορίστηκε επίσης σημαία που θα χρησιμοποιείται από υπουργεία, πρεσβείες, δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες και φρούρια. Ακόμη όρισε οτι η σημαία του εμπορικού ναυτικού είναι και η εθνική σημαία, αυτή δηλαδή που επιτρεπόταν να υψώνουν και οι ιδιώτες. Στις 25 Μαρτίου 1924 τα Υπουργεία Στρατιωτικών και Ναυτικών αφαίρεσαν τα στέμματα από τις σημαίες, εκτελώντας το ψήφισμα της Δ΄ Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης στην Αθήνα «Περί ανακηρύξεως τής Δημοκρατίας».

Στις 20 Φεβρουαρίου 1930 νέο διάταγμα για τη μορφή της Σημαίας, όριζε ότι η κλίμακα της εθνικής σημαίας είναι 2:3. Η επίσημη σημαία είναι «κυανούν ορθογώνιο, με αναλογίες διαστάσεων επίσης 2:3, το οποίο διαιρείται σε τέσσερα ίσα ορθογώνια δι’ ορθίου λευκού σταυρού, του οποίου αι κεραίαι έχουσι πλάτος ίσον προς το 1/5 του πλάτους της σημαίας». Η επίσημη σημαία ορίστηκε να χρησιμοποιείται από υπουργεία πρεσβείες, δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες και φρούρια και η εθνική σημαία από πολεμικά και εμπορικά πλοία, ναυτικά και λιμενικά καταστήματα και ιδρύματα, από τα προξενεία και από τους ιδιώτες. Το διάταγμα όριζε ακόμη η σημαία του πεζικού να χρησιμοποιείται από τα συντάγματα πεζικού και ευζώνων, και στον ιστό της να φέρει υπερκείμενη σταυροφόρο χρυσή σφαίρα με εμπρός τον αριθμό του συντάγματος και πίσω το γράμμα Π.

Στις 10 Οκτωβρίου του 1935 επαναφέρθηκαν τα στέμματα στις σημαίες με το ψήφισμα της Ε΄ Εθνικής Συνέλευσης στην Αθήνα «Περί καταργήσεως τής αβασιλεύτου Δημοκρατίας». Το 1967, η Χούντα των Συνταγματαρχών αφαίρεσε το στέμμα από τις σημαίες, και το 1969 με νέο ψήφισμα καταργήθηκε η σημαία του πεζικού και καθιερώθηκε ως επίσημη σημαία εκείνη του ναυτικού. Στις 18 Αυγούστου του 1970, η αναλογία της σημαίας μετατράπηκε από 2:3 σε 7:12. Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Νόμος 48/1975  και το Προεδρικό Διάταγμα 515/1975 ρύθμιζαν με λεπτομέρειες τη μορφή και τις διαστάσεις της σημαίας.

Ο Νόμος 851/21-12-1978 (ΦΕΚ 233 τ. Α΄) «Περί εθνικής Σημαίας, των Πολεμικών Σημαιών καί του Διακριτικού Σήματος τού Προέδρου τής Δημοκρατίας» καθόριζε την επίσημη εθνική σημαία που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα, καθώς και τις τεχνικές και τυπικές προδιαγραφές της.

Η ελληνική σημαία γιορτάζει και τιμάται στις 27 Οκτωβρίου, παραμονή της επετείου του Όχι.

http://blogs.sch.gr

Ο Βρόμικος Πόλεμος του Μουσολίνι - Mussolini's Dirty War

ΒΑΘΕΙΑ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΚΕΛΛΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Η εκκοσμίκευση καλά κρατεί, όχι μόνον σε όλα τα επίπεδα των εν τω κόσμω στρατευομένων κληρικών και λαικών, αλλά ακόμη και μεταξύ των Αθωνιτών πατέρων.

Ως γνωστόν φαινόμενα εκκοσμίκευσης και  απαράδεκτοι νεωτερισμοί παρατηρούνται κατά κόρον στις Σλαβικές Εκκλησίες που έζησαν για χρόνια κάτω από το πέλμα του κομμουνισμού και υιοθέτησαν πολλές πρακτικές του (Εορτασμός Ιωβηλαίων, εορτασμός γενεθλίων των ιεραρχών κτλ.). 

Δυστυχώς, όμως, αυτά τα νοσηρά φαινόμενα παρουσιάζονται και σε Ελληνόφωνες Εκκλησίες και τώρα άρχισαν να παρατηρούνται και στο Άγιον Όρος.

Οι νεωτερισμοί και τα φαινόμενα εκκοσμίκευσης φυσικά δεν αφορούν όλα τα μοναστήρια και όλα τα κελλιά του Άθωνα, αλλά πληθαίνουν καθημερινά αυτές οι πρακτικές. Εορτασμός Ιωβηλαίων, πολυαρχιερατικά συλλείτουργα, έκδοση χαριστήριων τόμων και πάει λέγοντας.

Αν το κακό περιοριζόταν στη Μονή Βατοπαιδίου και στα κελλιά που εξαρτούνται οικονομικά από αυτήν, θα λέγαμε: Τι να σου κάνουν οι καυμένοι; Από τη φύτρα του πλανεμένου και θεομπαίκτη Ιωσήφ του Βατοπαιδινού έλκουν την καταγωγή τους. Θα μπορούσαν ποτέ να κληρονομούσαν κάτι που να μην είναι νοσηρό;

Η μαύρη αλήθεια είναι ότι τα φαινόμενα εκκοσμίκευσης ξαπλώθηκαν πολύ στο Άγιον Όρος. 

Οι τριήμεροι εορτασμοί των Ιωβηλαίων του Καθηγουμένου της Ξενοφώντος δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος.

Πού, εκ του αιώνος ηκούσθη ποτέ, οι καλόγεροι του Αγίου Όρους να εορτάζουν Ιωβηλαία;

Και όμως! Ο Αρχιμανδρίτης Αλέξιος της Μονής Ξενοφώντος διοργάνωσε σειρά εορταστικών εκδηλώσεων για τα πενηντάχρονα της ιερατικής του διακονίας.

Σ’ αυτά -μεταξύ άλλων- παρεβρέθηκαν δέκα αρχιερείς, όχι μόνον από την Εκκλησία της Ελλάδας αλλά και από άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Θλίβεται πραγματικά η ψυχή του ανθρώπου με αυτά τα αποκαρδιωτικά φαινόμενα. Το χειρότερο από όλα είναι το γεγονός ότι αυτοί που διοργανώνουν τέτοιου είδους φιέστες δεν έχουν καμία συναίσθηση της απρέπειας των ενεργειών τους.

Τόσο μεγάλη είναι -δυστυχώς- η εκκοσμίκευση στο Άγιον Όρος, στην Ακρόπολη της Ορθοδοξίας.

πηγή

Σάλος στη Λέσβο! Η Μητρόπολη επισκευάζει… ναούς με τα χρήματα που μάζεψαν οι ομογενείς για τους σεισμοπαθείς

Περίεργη εξέλιξη με τον έρανο των ομογενών για τους σεισμοπαθείς της Λέσβου. Αξιοσημείωτο ότι χρήματα διατέθηκαν και στη Μητρόπολη Μήθυμνας, στα όρια της οποίας δεν έχει καταγραφεί ναός με ζημιές!

«Δια τους σεισμοπαθείς ναούς» διαθέτει ο μητροπολίτης Μυτιλήνης τα χρήματα που από τις 20 Ιουνίου συγκέντρωσαν οι ομογενείς της Αυστραλίας και δια της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας απέστειλαν στην Μητρόπολη Μυτιλήνης για τους σεισμοπαθείς και τις ανάγκες τους.

Όπως ενημέρωσε από τις 13 Οκτωβρίου τον αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας, Στυλιανό, τα 150.000 δολάρια Αυστραλίας που συγκεντρώθηκαν, διατέθηκαν στις δύο εκκλησίες τις Βρίσας, Ζωοδόχο Πηγή και Άγιο Κωνσταντίνο 20.671,14 ευρώ και από 10.000 ευρώ στις εκκλησίες Αγίας Παρασκευής Ακρασίου, Αγίου Βαρθολομαίου Σταυρού, Αγίου Νικολάου Πλωμαρίου και στους ναούς Αφάλωνα, Μεγαλοχωρίου και Άνω Χάλικα Μυτιλήνης.

«Αποκατάσταση» ναών χωρίς… ζημιές;

Επίσης, 20.000 ευρώ διατέθηκαν στην Μητρόπολη Μήθυμνας. Εδώ να σημειωθεί, ότι στα όρια της Μητρόπολης Μήθυμνας δεν υπάρχει ούτε ένας ναός που να έχει υποστεί ζημιές. Σύμφωνα με επίσημη ενημέρωση, δεν έχει χαρακτηρισθεί ούτε καν «κίτρινος» κάποιος ναός στα όρια της δεύτερης Μητρόπολης της Λέσβου, που εισέπραξε 20.000 από τα χρήματα που εστάλησαν για τις ανάγκες των σεισμοπαθών.

Επίσης να σημειωθεί, ότι οι ναοί που υπέστησαν ζημιές έχουν τη δυνατότητα να ενταχθούν στο σχετικό πρόγραμμα επιδότησης του υπουργείου Υποδομών.

Ζητούν χρήματα για θέρμανση των σεισμοπαθών – Καμία απάντηση από την Εκκλησία

Να αναφερθεί τέλος, ότι η Εκκλησία, τόσο η τοπική όσο και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών στον οποίον απεστάλησαν σχετικές διαμαρτυρίες, δεν απάντησαν στις επιστολές που τους απευθύνθηκαν για τη μη διάθεση των χρημάτων της ανθρωπιστικής βοήθειας από την Αυστραλία για τον σκοπό που συγκεντρώθηκαν.

Μάλιστα, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Βρισαγωτών Αθήνας, με επιστολή που απέστειλε του προς δεκαημέρου στον μητροπολίτη Μυτιλήνης, Ιάκωβο, ζήτησε τη χρηματοδότηση από τα χρήματα της ομογένειας της Αυστραλίας, μέσω της τοπικής κοινότητας, της θέρμανσης των σεισμόπληκτων.

Όπως αναφέρεται, «ένα σημαντικό πρόβλημα αφορά τη θέρμανση των κατοικιών. Διαπιστώθηκε ότι χρειάζονται 165 αφυγραντήρες και 70 θερμαντικά σώματα, συνολικού κόστους περίπου 24.000 ευρώ, καθώς οι κάτοικοι της Βρίσας που έμειναν άστεγοι διαμένουν σε οικήματα που προορίζονταν για τους θερινούς μήνες και δεν διαθέτουν θέρμανση. Σας παρακαλούμε» σημειώνεται στην επιστολή προς τον μητροπολίτη Μυτιλήνης, «να μας απαντήσετε αν προτίθεστε να επιδοτήσετε την αγορά των θερμαντικών αυτών σωμάτων από τα χρήματα που έχουν σταλεί από τους Ομογενείς της Αυστραλίας, καθώς, λόγω του επερχόμενου χειμώνα, η προμήθεια θα πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν συντομότερα».

Ούτε σε αυτήν την επιστολή υπήρξε η παραμικρή απάντηση.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ

               

Οι άνθρωποι συνήθως είμαστε πεισματάρηδες στις επιλογές μας. Δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε ότι κάναμε λάθος, είτε διότι παρασυρθήκαμε από την λογική των πολλών είτε επειδή οι απόψεις μας δοκιμάζονται και αποδεικνύονται εσφαλμένες είτε επειδή οι προσωπικές μας εμπάθειες λειτουργούν, με αποτέλεσμα μέσα από τις προκαταλήψεις που αυτές γεννούν, να μην μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι σωστό και τι όχι. Υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες εμμένουμε στο σωστό με πείσμα και αποφασιστικότητα. Είναι όταν τα ζητήματα που μας απασχολούν έχουν να κάνουν με τον υπαρξιακό μας προσανατολισμό. Είναι ζητήματα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου, νοηματοδότησης του κόσμου μας, επιλογών καίριων για την συνείδησή μας. Επειδή όμως τα περισσότερα ζητήματα που μας απασχολούν έχουν να κάνουν με πρόσωπα, με σχέσεις, με επιλογές που μπορούν να μας εξασφαλίσουν άνεση και ευτυχία ή να μας οδηγήσουν σε ήττα και αποτυχία, οι αποφάσεις μας δεν είναι καρπός πλήρους εξέτασης των πραγμάτων, αξιοποίησης όλων των πληροφοριών. Συνήθως έρχονται παρορμητικά. Είναι στιγμιαία κολλήματα του νου, ο οποίος αποδέχεται ιδέες, προπαγάνδες, πρόσωπα που κάποτε με απίστευτα και τερατώδη ψέματα προσπαθούν να τον προσελκύσουν. Λείπει η διάκριση από τον νου και την καρδιά μας. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε το λάθος μας, δεν είμαστε έτοιμοι να το παραδεχτούμε. Να σκεφτούμε ότι αποφασίσαμε με κριτήριο το δέντρο και όχι το δάσος, το μέρος αντί του όλου. Λειτουργεί ο εγωισμός και η αίσθηση ότι δεν μπορεί να έχουμε σφάλει τόσο προφανώς.  Και εμμένουμε στο λάθος, ακόμη κι αν αυτό λειτουργεί καταστροφικά τόσο για το άτομο όσο και για το σύνολο.

Μία από τις πιο συγκλονιστικές μεταστροφές στην παγκόσμια Ιστορία είναι αυτή του Αποστόλου Παύλου. Μαζί με την μετάνοια του ληστή επάνω στον σταυρό αποτελούν δύο παραδείγματα ριζικής αλλαγής, αποστασιοποίησης από την εμμονή του «έχω δίκιο» και ότι «μόνο η κρίση μου είναι σωστή». Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο ριζικές μεταστροφές ήρθαν μετά την συνάντηση με το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού.

Ο ληστής έφυγε από το ηθικό τέλμα να οικειοποιείται ό,τι δεν του ανήκε, να έχει παραιτηθεί από την εργατικότητα, ίσως και από την ταπείνωση της φτώχειας, και είχε επιλέξει την οδό της δύναμης και της εξουσίας που αυτή φέρνει. Ξόδεψε όλο τον χρόνο της ζωής του σ’ αυτό το μάταιο παιχνίδι, του προσωπικού θριάμβου με σκοπό τα υλικά αγαθά και την νίκη κατά τω άλλων. Το άτομό του ήταν το κέντρο του κόσμου. Ληστεύοντας εκδικούνταν την κοινωνία γιατί δεν αναγνώριζε την αξία του. Τελικά η ίδια η κοινωνία τον καταδίκασε σε θάνατο. Πάντοτε υπάρχει κάποιος πιο ισχυρός, πιο εξουσιαστής από εμάς. Και ο επαναστάτης συντρίβεται. Όμως την στιγμή της ήττας που φάνταζε οριστική, ο ληστής συναντά μέσα στον πόνο και την απόγνωση του θανάτου τον Εσταυρωμένο. Και δεν αλλάζει απλώς ηθικά, αλλά οντολογικά. Η συνείδησή του φωτίζεται. Αναγνωρίζει την ματαιότητα της ζωής του, την αμαρτίας της διότι θεοποίησε το εγώ του, πέρα από το αν είχε και δίκια, και ζητά την μνήμη του Χριστού όταν έρθει στην Βασιλεία Του. Αλλάζει εντός του, ομολογεί και σώζεται.  

Ο Παύλος λειτουργεί σε διαφορετική προοπτική. Δεν είναι ατομιστής, αλλά πιστός της θρησκείας του και μάλιστα ζηλωτικά. Δεν βλέπει τον εαυτό του έναντι της κοινωνίας, αλλά τον βλέπει συντηρητή της αλήθειας στην οποία πιστεύει και αυτός και οι συμπατριώτες του. Είναι υπερασπιστής της συλλογικότητας και έτοιμος να πεθάνει γι’ αυτήν, αλλά και να σκοτώσει για χάρη του ευγενούς σκοπού του. Διαπνέεται από υψηλά ιδανικά. Δεν είμαι εγώ που έχω αξία, αλλά η κοινότητα στην οποία ανήκω. Η κοινότητα είναι πιο πάνω από το άτομο. Έτσι ομολογεί ο ίδιος ότι «καθ’ υπερβολήν εδίωκον την Εκκλησίαν του Χριστού και επόρθουν αυτήν» (Γαλ. 1, 13). «Καταδίωκα με πάθος την Εκκλησία του Χριστού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω», γιατί αισθανόμουν ότι αποτελεί απειλή για την κοινότητά μου. Οι πιστοί στον Χριστό δεν ακολουθούσαν απλώς μία οδό για τον εαυτό τους. Η ύπαρξή τους θα ήταν καταστροφή για την δική μου πίστη, διότι όχι μόνο την αμφισβητούσαν έμπρακτα, αλλά τραβούσαν στους κόλπους τους τούς συμπατριώτες μου, τους πιστούς της δικής μου παράδοσης και κοινότητας.

Ο Παύλος συναντά τον Χριστό όχι από επιλογή του, αλλά επειδή ο ίδιος ο Κύριος ήξερε ότι τα κίνητρα του ήταν υψηλά. Τον είχε προορίσει να είναι σκεύος εκλογής του. Και τον οδηγεί σε μία νέα πορεία, διότι γνωρίζει την τιμιότητα της συνείδησής του, τη αφιέρωσή του στην αλήθεια. Και η μεταστροφή του Παύλου είναι οντολογική, υπαρξιακή. Μόνο που τώρα δεν υπερασπίζεται την κοινότητά του με την βία, την εξουσία, τον δυναμισμό, τον φανατισμό που πηγάζει από τον φόβο. Υπηρετεί μια καινούργια κοινότητα και την επαυξάνει με την αφιέρωσή του, διαλέγοντας μία νέα συλλογικότητα: αυτή η οποία στηρίζεται  στη αγάπη, αγκαλιάζοντας το κάθε μέλος της. Αυτή η οποία δεν γκρεμίζει τους θεσμούς της κοινωνίας, αλλά τους ανανεώνει. Αυτή η οποία δεν κηρύττει εξουσία, αλλά διακονία. Αυτή η οποία δεν μένει στη γη, αλλά έχει το πολίτευμα εν ουρανοίς. Αυτή η οποία πηγάζει από την κοινωνία των προσώπων με τον Χριστό και είναι ανοιχτή στον καθέναν που θέλει να δει, να ενστερνισθεί, να ενταχθεί. Δεν είναι η κοινότητα πάνω από το άτομο. Είναι η συμπόρευση κοινότητας και ατόμου σε ένα ήθος αγάπης και ελευθερίας, κυρίως όμως διαρκούς συνάντησης με τον Χριστό.

Και ο ληστής και ο Παύλος δεν στάθηκαν πεισματικά στις απόψεις και στην μέχρι τότε  ζωή τους. Αφέθηκαν στην αγάπη του Χριστού και μετεστράφησαν. Είδαν ότι κριτήριο δεν μπορεί να είναι ούτε ο εαυτός τους ούτε οι ιδέες των πολλών, αλλά ο Θεός της Αγάπης. Και συνέβαλαν ώστε να αλλάξει η πορεία της ανθρωπότητας, δίνοντάς μας ο πρώτος την ελπίδα ότι όσο άσχημη κι αν είναι η ζωή μας, υπάρχει το «Μνήσθητι», ενώ ο δεύτερος ότι δεν αρκεί να παλεύεις για συλλογικές ιδέες, μνήμες και παραδόσεις, αλλά χρειάζεται να βρεις την «Οδό, την αλήθεια και την ζωή» για να έχει η κοινότητά σου και η ζωή σου σ’ αυτήν όντως νόημα. Ο δρόμος από κει και πέρα είναι ανοιχτός, ανάλογα με το θέλημα του Θεού. Ο ληστής μπήκε πρώτος στην Βασιλεία του Θεού, ενώ ο Παύλος έγινε ο πρώτος μετά τον Ένα.

Χρειάζεται να ξαναδούμε την ζωή και τις απόψεις μας σ’ αυτή την προοπτική του Ευαγγελίου, της συνάντησης με τον Χριστό. Να φωτιστούν οι επιλογές μας όχι από το κριτήριο της πρόσκαιρης συναισθηματικότητας και της ικανοποίησης των παρορμήσεών μας, ούτε και από το αίσθημα ότι έχουμε αποστολή να διαφυλάξουμε τις αξίες των πολλών, αλλά να δούμε την ζωή μας μέσα από την σχέση με τον Χριστό. Μετάνοια σε προσωπικό επίπεδο και υπαρξιακή αλλαγή με εμπιστοσύνη στον Χριστό και σε συλλογικό επίπεδο ενστερνισμό του ήθους της αγάπης, της ελευθερίας και της Αλήθειας. Ό,τι ο Χριστός μας δίνει, γιατί είναι ο Ίδιος η ενσάρκωσή τους!

Κέρκυρα, 22 Οκτωβρίου 2017

Πηγή