Ἀτάραχη ἐκέινη…

Στὴν Καμπότζη μερικοὶ Χριστιανοὶ εἶχαν συγ­κεντρωθη σ' ἕνα ναὸ ὑποτυπώδη, γιὰ νὰ προσευχηθοῦν. Δὲν πρόλαβαν καλὰ νὰ ἀρχίσουν καὶ ὃ ναὸς βρέθηκε περικυκλωμένος ἀπὸ στρατιῶτες. Προχώρησαν μέσα. Ξεκρέμασαν ἀπὸ τὸν τοῖχο μία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. τὴν πέταξαν μὲ περιφρόνη­ση κάπου ἐκεῖ στὴν εἴσοδο. Μία δυνατὴ φωνὴ ἀντήχησε στὸν ἱερὸ ἐκεῖνο χῶρο ποὺ σκόρπιζε τὸν τρόμο: 'Ὅποιος θέλει νὰ βγεῖ ζωντανὸς ἀπὸ ἐδῶ μέσα μόνο ἕνας τρόπος ὑπάρχει: Νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ φτύσει τὴν εἰκόνα Του....Τὸ δίλημμα εἶναι τρομερὸ καὶ περιθώρια ἐπιλογῆς δὲν ὑπάρχουν. Καὶ ἢ ἄθεη ἐξουσία δὲν ἀστειεύεται. Συχνὰ ἔχει δείξει τὸ ἀποτρόπαιο προ­σωπό της. Ἄλλα καὶ ὃ συμβιβασμὸς εἶναι πάντα ἑλκυστικὸς καὶ ὃ πειρασμὸς μεγάλος.

Τί θὰ κά­νουν τώρα; Θὰ ὁμολογήσουν ἡ θὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό; Ὃ ἕνας εἶναι ἀρραβωνιασμένος καὶ σὲ λίγες ἡμέρες πρόκειται νὰ παντρευτεῖ. Ἀξίζει νὰ θυσια­σθεῖ καὶ νὰ σβήσουν τὰ ὄνειρά του, οἱ ὄμορφες προσδοκίες του; Ὃ δεύτερος σκέπτεται τὸ...

 σπίτι τoυ, τὴν οἰκογένειά του, τὴ γυναίκα του, τὰ παιδιά του ...

Ὃ τρίτος. ,ὁ τέταρτος, ὁ πέμπτος, ὅλοι κάτι καὶ κάποιον ἔχουν νὰ σκεφθοῦν ...

Κέρινες καρδιὲς ποὺ ἄρχισαν κιόλας νὰ λιώνουν μέσα στὸ καμίνι τῆς δοκιμασίας τὰ λόγια του Κυρίου «ὃ φιλῶν ... ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἐστι μου ἄξιος» εἶχαν κιό­λας ἀτονήσει μέσα τους.

Ἔτσι, ἕνας, ἕνας, προχωράει τώρα μὲ σκυμμέ­νο κεφάλι καὶ πιὸ πολὺ μὲ σκυμμένη καὶ ντροπια­σμένη ψυχή. Δὲν εἶναι πορεία μελλοθανάτων. Εἴ­ναι νεκρικὴ πομπὴ ἀρνητῶν ποὺ πορεύεται μὲ στι­γματισμένο μέτωπο, γιὰ νὰ θάψει τὴ νεκρή της πί­στη. Φθάνουν στὴν εἴκονά του Χριστοῦ, τὴ φτύ­νουν καὶ βγαίνουν ἔξω ζωντανοί.

Ζωντανοί, ἄλλα νεκροί. «Ὄνομα ἔχουν ὅτι ζοῦν καὶ νεκροὶ εἶναι» κατὰ τὸ θεόπνευστο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Γιατί ποιὰ ζωὴ μπορεῖ νὰ ζήση ὃ ἀρνητὴς καὶ ὃ προδότης;

Ἄλλα νά, ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς καὶ ἢ μία. Ἢ ἀσυμβίβαστη, ἢ ἀλύγιστη, ἢ φλογερή. Στὴ νεανικὴ αὐτὴ ψυχὴ ἔχει ἀνάψει μία ἄλλη φωτιά. Ἢ φωτιὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ποὺ καίει τὰ φρύγανα τῆς δειλίας. Παρὰ τὰ δεκαέξι της χρόνια ἢ πίστη της δὲν γνωρίζει δισταγμούς. Ὃ Χριστὸς καὶ ἢ ἀγάπη Τοῦ εἶναι γι' αὐτὴν τὸ πᾶν. Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ τὴν χωρίσει. Μέσα τῆς ἀντηχεῖ τὸ σάλ­πισμα τῆς γενναιότατος τοῦ θείου Παύλου, τοῦ ἀτρόμητου Ἀποστόλου ποῦ, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, θυσίαζε τὰ πάντα: «Τὶς ἠμας χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλίψις ἡ στενοχωρία ἡ διωγμὸς ἡ λιμὸς ἡ γυμνότης ἡ κίνδυνος ἡ μάχαι­ρα;» (Ρώμ. ἡ' 35). Τίποτε ἀπολύτως. Προχωρεῖ τελευταία. Οἱ στρατιῶτες δὲν ἔχουν καμιὰ ἀμφιβολία. Καὶ αὐτὴ τὸ ἴδιο θὰ κάνη, σκέ­πτονται .. Λύγισαν οἱ μεγάλοι, δὲν θὰ λυγίσει ἢ μικρὴ ; Ὅλοι τὴν κοιτάζουν προσεκτικά, τὸ κορίτσι ὅμως αὐτὸ ἔχει κάτι ἄλλο. Εἶναι κάτι ἄλλο. Βαδί­ζει σταθερά. Στὸ ἐφηβικό της πρόσωπο ἀντικατοπτρίζεται ἡ γενναία ψυχή της. Ἢ ματιὰ τῆς πετάει φλόγες, ἐνῶ, στὰ χείλη τῆς ἀνθίζει ἕνα οὐράνιο χαμόγελο. Τὸ βλέμμα τῆς ἀστραφτερὸ μοιάζει μὲ ἀρχαγγελικὴ ρομφαία ποῦ, καρφώνει τοὺς δημίους στὴ θέση τους.

Τὴν παρατηροῦν ἔκπληκτοι. Οἱ θύτες ξαφνιά­ζονται ἀπὸ τὸ θύμα τους.

Ἀτάραχη ἐκείνη πλη­σιάζει τὴν εἴκονα. τὰ μάτια τῆς βουρκώνουν, ὅταν ἀτενίζει τὸν Ἀρχηγὸ τῆς πίστεώς της μὲ τὰ φτυσί­ματα τῆς προδοσίας τῶν δειλῶν. Γονατίζει.

Παίρ­νει τὴν εἴκονα στὰ χέρια της. τὴν σκουπίζει. τὴν ἀσπάζεται εὐλαβικά, ἐνῶ τὰ χείλη τῆς ψιθυρίζουν:Δὲν θὰ Σ' ἄρνηθω, Χριστέ μου. Οἱ στρατιῶτες προ­τάσσουν τὰ ὄπλα.

Ἀτάραχη ἐκείνη. Μία ὁμοβροντία ἔρχεται νὰ αἱματοκυλίσει τὸ γενναῖο κορίτσι καὶ νὰ τὸ προσθέσει στὴ χορεία τῶν μαρτύρων.

Στολισμένη τώρα πιὰ μὲ τὸ ἁμαράντινο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου προβάλλει ἐνώπιόν μας.

Θὰ κάναμε τὸ ἴδιο