ΙΒ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ 10 ΛΕΠΡΩΝ

Λουκ. 17:12-19

Υπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ. κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Η λέπρα υπήρξε µία ανίατη ασθένεια που η θεραπεία της δεν επιτεύ¬χθηκε παρά µόνο τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα.

Ο θάνατος ερχόταν αργά και µε πολύ πόνους. Οι λεπροί έβλεπαν τα σώµατά τους να σαπίζουν, τα άκρα τους να κατατρώγονται, τα πρόσωπα τους να παραμορφώνονται και τα µέλη τους, σαπισμένα, να πέφτουν νεκρά στο χώµα. Το χειρότερο απ' όλα ήταν η αποµόνωση και η µοναξιά τους. Κανένας δεν έπρεπε να τους πλησιάζει, για τον κίνδυνο µήπως κολλήσει την ασθένεια. Αλλά και αν ξεπερνούσε κανείς αυτό τον φόβο, τότε η θέα και µόνο των πληγών της ασθένειας ήταν αρκετή να αποµακρύνει και το πιό αγαπητό και συγγενικό πρόσωπο. Ήταν ζωντανοί νεκροί, που περίµεναν το θάνατο σαν τη µόνη λύτρωση.

Δέκα λεπροί άνδρες, ανάµεσα στους τόσους χιλιάδες, καταδικασµένοι κι αυτοί σε διαρκή αποµόνωση, απελπισµένοι από οποιαδήποτε ανθρώπινη βοή¬θεια είχαν µόνο µία ελπίδα. Άκουσαν για τον Ιησού τον Ναζωραίο, τον διδά¬σκαλο του λαού που έκανε πολλά θαύµατα. Το µεγάλο τους πρόβληµα ήταν πώς να τον συναντήσουν. Δεν µπορούσαν να πλησιάσουν τις πόλεις, γι' αυτό ο Κύριος που γνωρίζει τις πιό κρυφές σκέψεις και επιθυµίες των ανθρώπων οδηγεί τα βήµατά Του προς την περιοχή των 10 λεπρών.

Στάθηκαν σε κάποια απόσταση και µε µεγάλη φωνή φώναξαν: «Ιησού επι¬στάτα ελέησον ηµάς». Ο Κύριος, παρά την κούρασή Του, στάθηκε µε πολλή ευσπλασχνία, και στην ικεσία τους ήρθε αµέσως η απάντηση του Κυρίου: «Πηγαίνετε, τους είπε, και δείξετε τον εαυτό σας στους ιερείς, για να διαπιστώσουν επίσηµα τη θεραπεία σας». Και όπως εκείνοι προχωρούσαν µε πίστη προς την πόλη, το θαύµα έγινε. Η λέπρα έφυγε. Τα µέλη τους αποκαταστάθηκαν υγιή, νέο δέρµα κάλυψε το καταπληγωµένο σώµα τους. Το θαύµα ολοκληρώθηκε. Και θα περίµενε κανείς να δει και τους δέκα να επιστρέφουν χαρούµενοι στον Χριστό, για να του εκφράσουν ολόθερµα την ευγνωµοσύνη τους. Αλλά δεν επέστρεψαν να ευχαριστήσουν τον Ευεργέτη τους, εκτός από έναν, και αυτός δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά Σαµαρείτης. Ένας ξένος για το Ιου¬δαϊκό Έθνος επέστρεψε και από ευγνωµοσύ-νη πέφτει µε το πρόσωπό του στο έδαφος.

Οι άλλοι εννέα, Ιουδαίοι, γεµάτοι από την πνευµατική αρρώστεια της αχα¬ριστίας, ούτε καν θυµηθήκανε την ευεργεσία. Δεν σκέφτηκαν σε ποιά κατά¬σταση ήταν και ότι θεραπεύτηκαν; Ξέχασαν τα πάντα και µε παράπονο ο Κύριος είπε: «Οι άλλοι εννέα που είναι; Δεν θεώρησαν καθήκον τους να επι¬στρέψουν και να ευχαριστήσουν τον Θεό;».

Αντίθετα µε τους 9 λεπρούς, πόσο λαµπρό και διδακτικό είναι το παρά¬δειγµα του ευγνώµονα Σαµαρείτη! Και εµείς, σήµερα, απολαµβάνουµε το αµέτρητο πλήθος των ευεργεσιών του Θεού, κι όµως πόσο πολύ µοιάζουµε µε τους εννέα αχάριστους λεπρούς.

Απολαµβάνουµε την ελευθερία της πατρίδας µας, κι όµως σκλαβωνόµαστε όλο και περισσότερο στα αµαρτωλά πάθη, τα ψυχοφθόρα και καταστρε¬πτικά. Τιµηθήκαµε µε το µοναδικό χάρισµα, να είµαστε «κατ' εικόνα και καθ' οµοίωσιν Θεού» πλασµένοι, και παρ' όλα αυτά αµαυρώνουµε τη µέγιστη τιµή και δόξα που µας χάρισε ο Θεός µε µια ζωή τόσο αντιχριστιανική και ανορ¬θόδοξη µε το να κυλιόµαστε στα παράνοµα πάθη της σαρκολατρείας.

Όταν, αντί να αγαπάµε τους συνανθρώπους µας, καλλιεργούµε µίση και έχθρες. Όταν αντί να συγχωρούµε, σκληραίνουµε την καρδιά µας και δυσκολευόµαστε να συγχωρήσουµε τον συνάνθρωπό µας. Όταν αντί να κάνουµε έργα ελεηµοσύνης, ασχολούµαστε µε το µάταιο πλουτισµό και ποτέ δε µας αρκούν, αλλά αναζητάµε όλο και περισσότερα. Όταν αντί να αγωνιζόµαστε να ανυψώσουµε την ηθική της κοινωνίας, ασχολούµαστε µε το παράνοµο σωµατεµπόριο, εκµεταλλευόµενοι την φτώχια αθώων κοριτσιών. Όταν αντί να βοηθάµε τους νέους να καλλιεργήσουν ιδανικά, τους παρασέρνουµε στα ναρκωτικά µε σκοπό να πλουτίσουµε µε το θάνατό τους. Όταν οι γονείς αντί να καθοδηγούν τα παιδιά τους στο χριστιανικό δρόµο, τα ενθαρρύνουν να ακολουθήσουν τα σκοτεινά µονοπάτια της ασωτείας. Όταν αντί να βοηθάµε τους εργαζοµένους, καταπατάµε όλα τα δίκαιά τους και οι άδικοι εργοδότες δεν τους δίνουν τα ασφάλιστρά τους ή τα δίκαια ένσηµα που δικαιούνται, ώστε να έχουν αργότερα µία σύνταξη και ασφάλεια. Όταν αντί να περιθάλ¬πουµε τους γέροντες γονείς µας, τους περιφρονούµε και τους ρίχνουµε σε µια φτωχή γωνιά, παραπεταµένους µέσα σ' ένα ίδρυµα, τότε πρέπει να ερωτη¬θούµε µήπως µοιάζουµε µε τους εννέα αχάριστους λεπρούς; Η κάθε αµαρτία είναι πνευµατική λέπρα της ψυχής. Και ενώ ο Κύριος και Θεός µας Ιησούς Χριστός µας χαρίζει την πνευµατική υγεία, οι περισσότεροι Χριστιανοί δεί¬χνουν τόση αχαριστία ώστε πιο εύκολα τον εγκαταλείπουν και στρέφονται σ' άλλους χώρους, όπου νοµίζουν, ότι υπηρετούν τον Θεό, αλλά στην ουσία ζούνε µέσα σε µία ουτοπία µιάς ψευτο-ικανοποίησης των πνευµατικών ανα¬γκών τους.

Πόσες φορές όµως και μεταξύ µας δείχνουµε αγνωμοσύνη και αχαριστία, όταν ευεργετούμαστε από άλλους; Πόσες φορές, όταν κάναµε καλό, µας το ανταπέδωσαν µε την άκαρδη αχαριστία; Πόσες φορές, δείξαµε αγάπη σε φίλους και γνωστούς και αυτοί ανταποκρίθηκαν µε πικρά λόγια ή και προ¬σποιούνταν ότι δε µας γνωρίζουν; Πόσες φορές θυσιαζόμαστε και αντί για µια απλή αναγνώριση ή ένα εγκάρδιο ευχαριστώ, βρισκόμαστε περιφρονημένοι απ' αυτούς που βοηθήσαµε; Είτε στην οικογένεια, είτε στην κοινωνία, είτε στα πρόσωπα της Εκκλησίας, η αχαριστία υπάρχει σαν ένα πραγµατικό γεγονός. Μεγαλύτερο παράδειγµα έχουµε το πάθηµα του Κυρίου µας, που ευεργετούσε όλους τους ανθρώπους, θεράπευε όλους τους αρρώστους, δίδα¬σκε µε όλη την καρδιά Του και παρ' όλα αυτά στο τέλος δοκίμασε το πικρό¬τατο ποτήρια του θανάτου επάνω στο Σταυρό.

Αγαπητοί µου, µε αφορµή τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ας εξετάσει ο καθένας τον εαυτό του κατά πόσο ευγνώµονοι είµαστε απέναντι στο Θεό, αλλά και στο συνάνθρωπό του. Σαν χριστιανοί οφείλουµε να ευγνωµονούµε τον ευεργέτη µας, είτε για µικρή, είτε για µεγάλη ευεργεσία. Ας δοξολογούµε τον Θεό για τις άπειρες ευεργεσίες Του και ας ευχαριστούµε τους συνανθρώ¬πους µας, για κάθε συµπαράστασή τους.

Τα λόγια του Απ. Πέτρου «παντί ευχαριστήτε» πρέπει να ριζώσουν βαθιά µέσα στην καρδιά και τη ζωή µας.