Χωρίς ... Χριστό η Ναύπακτος! ...αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, ευλογείτε τους καταρωμένους υμίν...

Του Διονύση Μακρή

 

Θλίψη μας προκαλούν τα τελευταία λυπηρά -τραγικά επεισόδια στη Ναύπακτο και ιδιαίτερα αυτό, που έχει να κάνει με την φερόμενη ως άρνηση του επιχώριου Επισκόπου να παραλάβει το σταυρό την ημέρα των Θεοφανείων από τον άνδρα που βούτηξε στη θάλασσα και τον έπιασε! Ο Επίσκοπος φυσικά το διαψεύδει με δηλώσεις του σε εκκλησιαστικό πρακτορείο και το εκλαμβάνει ως προσχεδιασμένο επεισόδιο που αποσκοπούσε να αναδείξει την αντιπαλότητα που έχει εδώ και χρόνια με το μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Ως αιτιολογικό λοιπόν της φερόμενης άρνησης του να παραλάβει το σταυρό από το συγκεκριμένο άνδρα παρουσιάστηκε το γεγονός ότι ήταν φίλος του μοναστηριού της Μεταμορφώσεως, με το οποίο βρίσκεται, όπως προαναφέραμε σε ανοικτή αντιπαράθεση και σκληρή πρωτοφανή εκκλησιαστική διαμάχη επί σειρά ετών. Ωστόσο ανεξαρτήτως το πως επακριβώς έχουν τα πράγματα αυτό που περίτρανα διαπιστώνεται είναι ότι στη Ναύπακτο χορεύουν ανεξέλεγκτα τα δαιμόνια. Η απουσία της αγάπης του Χριστού είναι εμφανέστατη.

Στη Θεολογική Σχολή, ως φοιτητές, καλοί μου χριστιανοί μας μάθαιναν πως η αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας ορίζει να είναι ο Επίσκοπος! Οι καθηγητές μας τόνιζαν πως πρέπει να στέκεται ο Επίσκοπος εν μέσω του χριστεπώνυμου ποιμνίου του. Μας έλεγαν ακόμη ότι πρέπει να είναι τύπος Χριστού. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πρέπει να εκπέμπει ανιδιοτελώς αγάπη στο ποίμνιό του και ιδιαίτερα προς τα ασθενή μέλη αυτού καθ’ όλην τη διάρκεια της εφήμερης ζωής του. Να είναι προσηνής, φιλεύσπλαχνος, ειρηνικός, πράος. Να προτιμά να μένει ο ίδιος νηστικός και να χορταίνει βλέποντας τα μέλη του ποιμνίου του να τρώνε! Να λειτουργεί ως καλός ποιμήν και ως στοργικός πατέρας μεταδίδοντας τα χαρμόσυνα δώρα της αναστάσεως. Να είναι ταπεινός και άκακος και με μοναδικό όπλο την προσευχή του να διορθώνει τα όποια κακώς κείμενα προκαλούν οι επιθέσεις του πονηρού! Να θωρακίζει το χριστεπώνυμο ποίμνιο με το φως του Χριστού, διαλύοντας τα σκοτάδια της αγνωσίας του. Να μειώνεται εκείνος για να φαίνεται ο Χριστός και η διδασκαλία Του. Να είναι ακτήμων, όπως ο Κύριος. Να εργάζεται νυχθημερόν στο πως να αυξήσει την πίστη του στο Θεό, στο πως να καταστεί ανοικτό δοχείο της χάριτος, από όπου θα παρέχεται η ίαση του ουρανού στους έχοντες ανάγκη πιστούς της επισκοπής του. Μοναδικό του μέλημα να είναι η σύναψη της φιλίας με τον γλυκύτατο Ιησού μας, έτσι ώστε να αναδειχθεί άξιος της αιωνιότητας και του Παραδείσου και άγιος...

Γιατί όλα τα ανωτέρω καταστούν ουσία και όχι τύποις θεολόγο κάθε ορθόδοξο χριστιανό και προπαντός τον Επίσκοπο.

Ειδάλλως θα μοιάζαμε με τους Φαρισαίους που ανέπτυσσαν άριστο θεολογικό λόγο αλλά ήταν παντελώς ξένοι και αντίθετοι στη διδασκαλία του Κυρίου μας. Ήταν θα λέγαμε κύμβαλα αλαλάζοντα και γι’ αυτό εξελίχθηκαν σε φανατικούς εχθρούς και αδίστακτους διώκτες του Ιησού Χριστού.

Διαβάζοντας λοιπόν το δημοσίευμα της απαράδεκτης κατά την άποψή μας πράξης του Επισκόπου να αποχωρήσει και να μην δεχθεί το σταυρό από το χέρι του συγκεκριμένου άνδρα, παρέχοντας την ευλογία, η μνήμη μου ανέτρεξε ασυναίσθητα σε μία ιστορία, που μου διηγήθηκε κάποτε ένας σεβάσμιος άγιος γέροντας της Εκκλησίας μας.

Στην Άνω Αίγυπτό -μου εξιστόρησε- υπήρχε μία ασκητική κοινοβιακή κοινότητα. Ο κάθε ασκητής είχε τη δική του καλύβη. Ακολουθούσε τον κανόνα που όριζε, ανάλογα με την πνευματική του πρόοδο, ο ηγούμενος. Ένας όμως εκ των μοναχών είχε πέσει στο βαρύτατο αμάρτημα της πορνείας. Κάθε βράδυ λοιπόν τον επισκεπτόταν στην καλύβα του μία συγκεκριμένη γυναίκα, η οποία έφευγε λίγο πριν την ανατολή του ηλίου. Κάποιοι εκ των συνασκητών του που είδαν τι συνέβαινε, έτρεξαν και ενημέρωσαν αμέσως τον ηγούμενο. Εκείνος δεν έδωσε αρχικά σημασία και αφού τους προέτρεψε να ενισχύσουν την προσευχή τους, τους καθησύχασε λέγοντας πως θα προσευχηθεί και ο ίδιος για να δει τι πραγματικά συμβαίνει. Πίστευε πως αν ήταν αλήθεια οι καταγγελίες τότε εκείνος έφταιγε και έφερε την αποκλειστική ευθύνη για την πτώση του μοναχού του. Διαπιστώνοντας ωστόσο, την αναστάτωση στην μοναχική κοινότητα που προκλήθηκε υποσχέθηκε πως θα ερευνήσει το όλο θέμα.

Ένα βράδυ λοιπόν οι μοναχοί έτρεξαν και του είπαν πως άκουσαν και πάλι γυναικείες φωνές να βγαίνουν από την καλύβα του μοναχού. Πίεσαν λοιπόν τον ηγούμενο να μεταβεί ο ίδιος και να βάλει μία τάξη. Πράγματι ο ηγούμενος κατευθύνθηκε με βήμα γοργό στην καλύβα ενώ πίσω του ακολούθησαν οι κατήγοροι μοναχοί. Μπήκε πρώτος μέσα και είδε τι ακριβώς γινόταν. Αμέσως πρόσταξε τη γυναίκα να μπει σε ένα μεγάλο μπαούλο που υπήρχε και εκείνος κάθισε από πάνω. Μετά λίγα λεπτά στην καλύβα εισήλθαν και οι ενοχλημένοι συνασκητές του μοναχού. Είδαν τον μοναχό με σκυμμένο το κεφάλι και τον ηγούμενο να κάθεται στο μπαούλο. «Ψάξτε καλά την καλύβα» τους πρόσταξε με στετόρεια φωνή ο ηγούμενος. Εκείνοι τότε έψαξαν παντού αλλά δεν βρήκαν τίποτε. Τότε ο ηγούμενος τους μίλησε σκληρά συνιστώντας τους να αποφεύγουν τις κατηγορίες και να εργάζονται κατά τρόπο που να ευχαριστούν και να δοξολογούν το Θεό. Εκείνοι έφυγαν ντροπιασμένοι. Πιο ντροπιασμένοι όμως ένιωσαν ο μοναχός και η γυναίκα. Και οι δύο κλαίγοντας με αναφιλητά υποσχέθηκαν στον ηγούμενο ότι θα ζήσουν κατά το πως προστάζει ο Χριστός και το Ευαγγελιό Του. Ο ηγούμενος τους πρότεινε να κάνουν οικογένεια, να κάνουν παιδιά και να πάψουν να ζουν μέσα στην αμαρτία. Εκείνοι όμως, συγκλονισμένοι από την πράξη του ηγουμένου επέλεξαν τον μοναχικό δρόμο. Η γυναίκα έμεινε έγκλειστη σε γυναικείο μοναστήρι και μέσα από σκληρή άσκηση αναζητούσε να βρει την αγάπη που διαπίστωσε στο λαμπερό πρόσωπο του ηγουμένου, την αγάπη δηλαδή του Χριστού. Έγινε νύμφη Χριστού και εκάρη μοναχή ακολουθώντας σκληρή άσκηση. Ο μοναχός υπό την καθοδήγηση του ηγουμένου απομάκρυνε τους σαρκικούς πειρασμούς που τον ταλαιπωρούσαν μέσα από την οδό της ταπείνωσης. Έγινε υπόδειγμα στους συνασκητές του. Η αγάπη του Χριστού που εκπορευόταν μέσω του ταπεινού ηγουμένου τους γιάτρεψε τελικά όλους. Με την αγάπη του Χριστού ετράπη σε φυγή το δαιμόνιο που αναστάτωσε την μοναχική κοινότητα...

Αυτή η αγάπη φαίνεται πως είναι άγνωστη, Χριστιανοί μου στους εμπλεκομένους ένθεν και ένθεν στην εκκλησιαστική διαμάχη της Ναυπάκτου. Ο Επίσκοπος παρουσιάζεται χρόνια τώρα να κυνηγά ως κοινούς εγκληματίες τα μέλη της αδελφότητας της Μονής Μεταμορφώσεως. Να τους οδηγεί συνεχώς με μηνύσεις στα πολιτικά και εκκλησιαστικά δικαστήρια. Να τους καταγγέλλει στο ΣΔΟΕ και να παραγγέλνει οικονομικούς ελέγχους μέσω της Ιεράς Συνόδου.

Και τώρα να επιχειρεί δια μέσου της «φιλίας» που τον συνδέει με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να διαλύσει παντελώς το μοναστήρι και να τους εκδιώξει από την πόλη τους σαν στιγματισμένους... Ακόμη και φονιάδες όμως να ήταν οι μοναχοί, ταπεινή μας γνώμη είναι πως θα έπρεπε να λειτουργήσει όπως ο Άγιος Επίσκοπος της Νήσου Ζακύνθου, δηλαδή ο Άγιος Διονύσιος που συγχώρεσε τον δολοφόνο του αδελφού του κερδίζοντας και προσφέροντας έτσι μέσω της μετάνοιας την ψυχή του φονιά στον Χριστό.

Μονός καυγάς δεν γίνεται λέγει ο σοφός λαός. Αυτό σημαίνει ότι ευθύνες είναι βέβαιο πως θα φέρει και η άλλη πλευρά, δηλαδή η αδελφότητα της Μονής. Αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη της τροπής που έλαβε το όλο ζήτημα, υπό πνευματική άποψη αν το εξετάσουμε, νομίζουμε ότι την φέρει αποκλειστικά ο επιχώριος Επίσκοπος Ναυπάκτου Ιερόθεος.

Είναι εγωκεντρικά τα αίτια του προβλήματος και όχι νομικά η θεολογικά. Και ο εγωκεντρισμός τούτος νοείται στην Εκκλησία μας ως χορός δαιμονίων που προκαλούν ρήξεις, οξύνσεις, αντιπαλότητες, βιαιότητες και διαξιφισμούς. Νοείται ως ροπή στην εκκοσμίκευση, κάτι που στηλιτεύεται από το Απόστολο Παύλο. Οι ολοφάνερες εκκλησιαστικές εγωπάθειες που παρατηρούνται στην όμορφη Ναύπακτο στην ουσία διχάζουν, πληγώνουν και ενίοτε τραυματίζουν θανάσιμα τους πιστούς, εκθέτοντας στα μάτια του τριαδικού Θεού τους επί γης λειτουργούς Του. 

Και η λύση της διάλυσης της Μονής στην οποία προέβη προσφάτως με την προώθηση Προεδρικού Διατάγματος κάκιστα κατά την άποψή μας η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, προκειμένου να σταθεί στο πλευρό του ασθενούντος πνευματικά κατά την προσωπική μας άποψη Επισκόπου Ιεροθέου στην ουσία δεικνύει πόσο αδύναμοι και ανίκανοι καταντούμε οι Χριστιανοί, όταν εκδιώξουμε την αγάπη του Χριστού από το χωράφι της ψυχής μας. Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο, καλοί μου άνθρωποι ότι η Ναύπακτος πορεύεται χωρίς ... Χριστό! 

 

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012