Αυτοκτονίες. Θανατηφόρα «επιδημία» στην Κορέα

Θανατηφόρα «επιδημία» στην Κορέα

του π. Αμβροσίου Ζωγράφου (νυν Σεβ. Μητροπολίτου Κορέας) Σεούλ Κορέας 

Νόμιζε ότι την απατούσε ο σύζυγός της. Του κλέβει, λοιπόν, την πιστωτική κάρτα και μαζί μέ τα δυο μικρά παιδιά της πηγαίνει στην αγορά. Tους ψωνίζει ρούχα, παπούτσια και παιχνίδια, κι ένα λευκό φόρεμα για τον εαυτό της. Κατόπιν ποζάρουν για την τελευταία αναμνηστική φωτογραφία τους. Μετά την φωτογράφιση κερνάει παγωτό τα μικρά και τέλος τα πηγαίνει για διασκέδαση στο λούνα πάρκ.

Και την ώρα που τα παιδιά της είναι απορροφημένα στο παιχνίδι, εκείνη τα κοιτά για τελευταία φορά και με σπαραξικάρδιους λυγμoύs παίρνει το δρόμο για τη θάλασσα. Σ’ έναν απόκρυφο και απόκρημνο βράχο γράφει ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμα. Το τοποθετεί δίπλα στην τσάντα και τα παπούτσια της κι ύστερα μ’ ένα σάλτο μορτάλε αφήνει την τελευταία της πνοή στο πέλαγος…

Αληθινή Ιστορία; Όχι. Σενάριο από ένα δημοφιλές σήριαλ που προβάλλεται τους τελευταίους μήνες απ’ την κορεατική τηλεόραση. Αλλ’ όπως είναι γνωστό, οι σεναριογράφοι καταγράφουν την καθημερινή πραγματικότητα. Εάν η θεματολογία τους θ’ αφορούσε άλλους καιρούς και τόπους δεν θα γίνονταν πιστευτοί και τα έργα τους δεν θα είχαν απήχηση στις λαϊκές μάζες. Κι επειδή στην Κορέα οι αυτοκτονίες ή οι απόπειρες αυτοκτονιών είναι καθημερινό φαινόμενο, γι’ αυτό και στις τηλεοράσεις προβάλλονται, παρά τις αντιρρήσεις πολλών, κατ’ επανάλειψη τέτοιες σκηνές.

Στην περιοχή Tae Jong Dae (λίγο έξω άπ’ το Πουσάν), όπου ψηλά από το βουνό βλέπεις κατακόρυφα κάτω την θάλασσα, συναντά ο επισκέπτης ένα τεράστιο άγαλμα, που ονομάζεται Mo Tsa Sang και σκοπό του έχει να αποτρέπει τις αυτοκτονίες! Τοποθετήθηκε εκεί γιατί στο απόκρημνο αυτό μέρος έχουν τερματίσει τη ζωή τους εκατοντάδες Κορεάτες και γι’ αυτό έχει χαρακτηρισθεί ως σημείο «υψηλής επικινδυνότητας». Το άγαλμα αυτό παριστάνει μια θλιμμένη μητέρα που κρατά τρυφερά στην αγκαλιά της ένα αγόρι κι ένα κορίτσι και καλεί τους πιθανούς (υποψήφιους) αυτόχειρες να θυμηθούν τα παιδιά και όποιους άλλους αφήνουν πίσω τους.

Σε πρόσφατο δημοσίευμα εφημερίδας στην Κορέα, έξ αφορμής της αυτοκτονίας του Chung Mong – nun, προέδρου της πολύ γνωστής και μεγάλης εταιρείας Hyundai, ο αρθρογράφος γράφει ότι «οι αυτοκτονίες στην Κορέα έχουν γίνει επιδημία». Αναφέροντας πολλά στοιχεία για το θέμα αυτό, δίνει την ανατριχιαστική πληροφορία ότι «σύμφωνα με τα στοιχεία της αστυνομίας, 13.055 Κορεάτες αυτοκτόνησαν το 2002, και κατά μέσο όρο 36 άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε μέρα»! Σε σχετικό άρθρο άλλης εφημερίδας αναφέρεται ότι οι αυτοκτονίες έχουν διπλασιασθεί κατά την τελευταία δεκαετία στην Κορέα και πως είναι η έβδομη αιτία θανάτου, με πρώτο τον καρκίνο στομάχου και πνεύμονος. Μ’ άλλα λόγια οι αυτοκτονίες έχουν γίνει μέρος της ζωής των Κορεατών, γι’ αυτό και το σόκ που προκαλεί το άκουσμα μιας νέας αυτοκτονίας δεν είναι ανάλογο του τραγικού γεγονότος. Αντίθετα, μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις θεωρείται ηρωισμός, όπως συνέβη με τον Lee Kyung-hae, που, υπερασπιζόμενος τα συμφέροντα των αγροτών, αυτομαχαιρώθηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των συναδέλφων του, οι οποίοι τον αποκάλεσαν «μάρτυρα» για την πράξη του αυτή!

Θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει σε δύο κυρίως τους λόγους που οδηγούν στον θάνατο τόσες χιλιάδες ανθρώπους: οικονομικοί και κοινωνικοί. Σύμφωνα με το προαναφερθέν δημοσίευμα ως συνηθέστεροι λόγοι αυτοκτονίας αναφέρονται η επαγγελματική χρεωκοπία, η οικονομική δυσπραγία, η συζυγική απάτη, η μοναξιά και η αποτυχία των μαθητών στις σχολικές εξετάσει. Είναι τρομερά ανησυχητικό το φαινόμενο των αυτοκτονιών σε έφηβους λόγω αποτυχίας τους στις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Με οδύνη ψυχής βλέπει νεαρά βλαστάρια, πριν ακόμη ανοίξουν τα φτερά τους για τον «πηγαιμό τους στην Ιθάκη», να τελειώνουν το ταξίδι της ζωής τόσο άδοξα, πιεζόμενοι από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Το 2002 συνολικά αυτοκτόνησαν 272 έφηβοι!

Είναι επίσης θλιβερό να βλέπεις νεαρούς οικογενειάρχες να τερματίζουν τη ζωή τους λόγω επαγγελματικής αποτυχίας. Και επειδή η οικονομία της Κορέας, σύμφωνα με τους οικονομικούς αναλυτές, βρίσκεται σε μεγάλη κρίση, το ποσοστό αυτοκτονιών για οικονομικούς λόγους έχει συνεχώς ανοδικές τάσεις, ιδιαίτερα ανάμεσα στους τριαντάρηδες. Τα πιο κάτω στοιχεία από το National Police Agency (ΝΡΑ) είναι λίαν ενδεικτικά: Αυτοκτόνησαν για οικονομικούς λόγους το 2000 (2.444), το 2001 (2.446) και το 2002 (2.655). Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από τρία εκατομμύρια Κορεάτες βρίσκονται στη μαύρη λίστα των ανθρώπων που έχουν σοβαρό πρόβλημα με τις πιστωτικές κάρτες και κινδυνεύουν να πάνε φυλακή. Και πριν οδηγηθούν στην φυλακή επειδή δεν μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι με την κοινωνική απόρριψη και την κατακραυγή καταλήγουν στην εύκολη «λύση» της αυτοκτονίας, και μάλιστα αρκετές φορές ομαδικώς! Συμβαίνει δηλαδή να αυτοκτονούν ομαδικοί ολόκληρες οικογένειες, πέφτοντας εκ προμελέτης με το αυτοκίνητό τους σε κάποια χαράδρα, πυρπολώντας το σπίτι τους, κ.λπ.

Η εγκατάλειψη των ηλικιωμένων, όπως προαναφέραμε, είναι επίσης μια άλλη βασική αιτία αυτοκτονιών, που πλήττει, κυρίως, τον ανδρικό πληθυσμό. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΝΡΑ το ποσοστό αυτοκτονίας των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας έχει διπλασιαστεί από το 1999 μέχρι το 2002, με συνέπεια τα τελευταία τέσσερα χρόνια να έχουν αυτοκτονήσει 12.557 ηλικιωμένοι. «Η αυτοκτονία είναι η τελευταία διέξοδος για την αντιμετώπιση της απελπισίας και της κατάθλιψης λέει ο Κορεάτης ψυχίατρος Kim Hye-nam.

Αναμφίβολα η επιδημία των αυτοκτονιών προσβάλλει κυρίως τους οικονομικά αδύνατους (χωρίς να αποκλείονται και οι ευκατάστατοι τών οποίων ο θάνατος δι’ αυτοκτονίας έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κοινωνία γενικότερα) γιατί η ζωή γι’ αυτούς γίνεται καθημερινά όλο και χειρότερη χωρίς ελπίδα απεγκλωβισμού άπ’ την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται. «Η αύξηση των αυτοκτονιών υπολογίζεται ότι πλήττει τους φτωχούς και αδικημένους ανθρώπους και είναι αποτέλεσμα της γρήγορης κατάρρευσης της μεσαίας τάξης έξ αιτίας της οικονομικής παρακμής», τονίζει ο καθηγητής της κοινωνικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Sogang University, Cho Geung-ho. Έτσι η αυτοκτονία, αυτός ο «κοινωνικός δολοφόνος» θεωρείται σαν «λύτρωση» άπ’ την κακιά μοίρα τους. Για πολλούς μάλιστα είναι η καλύτερη επιλογή δεδομένου πως πιστεύουν ότι σε μια μετενσάρκωσή τους πολύ πιθανόν να βρεθούν σε καλύτερη από την τωρινή κατάσταση.

Το φαινόμενο των αυτοκτονιών -που δεν είναι «επιδημία» μόνο στην Κορέα, αλλά πλήττει όλες τις μεγάλες ασιατικές χώρες- έχει βαθύχερα αίτια. Στή φιλοσοφική και θρησκευτική παράδοση των Ασιατών η ανθρώπινη ζωή δεν έχει την αξία που έχει σε λαούς με ελληνικό και χριστιανικό υπόβαθρο. Δισεκατομμύρια Ασιάτες δεν πιστεύουν -γιατί δεν τους το δίδαξε κανείς- στον Χριστό που είναι ο «Αρχηγός της Ζωής» (Πρ. 3,1ς), «η Αλήθεια και η Ζωή» (Ίω. 14,6), «η Ζωή και η Ανάστασις» (Ίω. 11,2ς). Τους είναι εν πολλοίς άγνωστος ο όρος «αιώνιος ζωή» γι’ αυτό και η ζωή τών περισσοτέρων εξικνείται στο εδώ και στο τώρα. Η Χριστοζωή που επαγγέλλεται αγαθά και για την παρούσα και για την μέλλουσα ζωή (βλ. 1 Τιμ. 4,8) δεν έχει επηρεάσει την προσωπική τους ζωή και τις κοινωνικές τους δομές. Δεν έμαθαν από νέοι ότι δεν είμαστε «σπορά της τύχης», αλλά η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο δώρο του Δημιουργού και πως η ζωή με τις δυσκολίες, τις περιπέτειες, τις αποτυχίες και τα βάσανά της είναι ωραία, αρκεί να αγαπούμε τον Θεό και τους αδελφούς μας, γιατί με την αγάπη μεταβαίνουμε «εκ του θανάτου εις την ζωήν…» ενώ «ο μή αγαπών τόν αδελφόν μένει εν τω θανάτω» (1 Ίω. 3,14). Γι’ αυτό και τόσο εύκολα δίνουν τέρμα στή ζωή τους, σχεδόν όσο εύκολα αυτοκτονούν οι ήρωες τών καθημερινών σήριαλ στην τηλεόρασή τους.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι η μεγαλύτερη κατάφαση της ζωής, το πιο αληθινό πανηγύρι της ζωής, αφού με την Ανάσταση του Χριστού κομίζει την χαρά και την ελπίδα για την προσωπική ανάσταση του κάθε άνθρωπου, έχει την δύναμη να δώσει χαρά και ελπίδα σ’ όλα αυτά τά δισεκατομμύρια συνανθρώπων μας, που στην πλειονότητά τους ζουν με την πρόγευση του θανάτου. Η συμμετοχή τους στή χαρά της Ανάστασης είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Κι είναι καιρός να νοιαστούμε για να καταστούν συγκληρονόμοι και συμμέτοχοι «της επαγγελίας εν Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου» (Έφ. 3,6).

 Πηγή: «Πάντα τα έθνη» τ. 88 / αντιγραφή