Ο ΝΕΟΪΟΥΛΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΥΔΡΟΧΟΪΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ»*

Λάμπρου Σκόντζου

Θεολόγου – Καθηγητοῦ

       Ἐδῶ καί περισσότερες ἀπό δυό δεκαετίες ἀναβίωσε στόν δύσμοιρο τόπο μας μία νέα μορφή ἀντιχριστιανικῆς πολεμικῆς δίνης. Ἀκούει στό ὄνομα «ἀρχαιολατρία» καί ἔχει ὅλα τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα παλαιοτέρων ἀντιχριστιανικῶν πρακτικῶν.

       Τό σύγχρονο «ἀρχαιολατρικό» κίνημα συνεχίζει μέ τήν ἴδια ἤ καί σφοδρότερη ὁρμή τόν πόλεμο κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἔκανε στό παρελθόν, χωρίς ἀποτέλεσμα, ὁ ἀθεϊστικός ὀρθολογισμός, ὁ μαρξισμός, ὁ μηδενισμός καί γενικά ἡ ὑλιστική ἰδεολογία. 

      Ἔχει ἀποδειχθεῖ περίτρανα, πώς ἡ «ἀρχαιολατρία» εἶναι γέννημα αὐτῶν τῶν παταγωδῶς χρεοκοπημένων ἰδεολογιῶν. Μέσα ἀπό τά ἐρείπιά τους ξεπήδησε ἕνας περίεργος ἔρωτας γιά τό ἀπώτερο παρελθόν καί ἰδιαίτερα γιά τά θρησκευτικά μορφώματα τῆς προχριστιανικῆς ἀρχαιότητας. Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός, ὅτι οἱ ἰθύνοντες τῶν περισσοτέρων ἀρχαιολατρικῶν ὁμάδων ἀνῆκαν στό παρελθόν εἴτε στή μαρξιστική ἰδεολογία, εἴτε σέ ἀναρχικές καί περιθωριακές ὁμάδες, εἴτε στήν ὑλιστική καί μηδενιστική ἀστική διανόηση. Τό πώς βεβαίως πρώην ἄθεοι μαρξιστές ἤ ἀστοί μηδενιστές ἔγιναν ξαφνικά φανατικοί θρησκευόμενοι, λάτρεις τῆς ἀρχαίας θρησκείας, εἶναι ἕνα ἐρώτημα τό ὁποῖο χρήζει ἰδιαίτερης ἐπιστημονικῆς ἔρευνας!

        Κύριος στόχος τους (ἴσως καί μοναδικός) εἶναι νά πλήξουν τόν Χριστιανισμό. Εἶναι ἀξιοσημείωτο τό γεγονός ὅτι χρησιμοποιοῦνται οἱ ἴδιες μέθοδοι καί οἱ πηγές πολεμικῆς, πού χρησιμοποιοῦνταν ἐδῶ καί αἰῶνες. Θεωρίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν καταρριφθεῖ πανηγυρικά ὡς ψευδεῖς καί ἀνυπόστατες, πλασάρονται ὡς «νέα συνταρακτικά ντοκουμέντα, τά ὁποῖα θά γκρεμίσουν τό χριστιανικό οἰκοδόμημα»! Διαστρεβλώνουν τήν ἱστορία καί κακοποιοῦν βάναυσα τήν ἱστορική πραγματικότητα προκειμένου νά διευκολύνουν τό πολεμικό τους ἔργο κατά τῆς Ἐκκλησίας. 

        Ξεφυλλίζοντας τά πάμπολλα περιοδικά καί περιδιαβαίνοντας τίς δαιδαλώδεις ἰστοσελίδες τοῦ χώρου τῆς ἑλληνικῆς καί ξένης «ἀρχαιολατρίας», διαπιστώνουμε ἕνα ἀπίστευτο μίσος κατά τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Συναντοῦμε μία πρωτόγνωρη προσπάθεια νά σπιλωθεῖ τό θεῖο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού συχνά φθάνει σέ ἀκρότητες χυδαίων ὕβρεων. Βλέπουμε μέ ἔκπληξη μία πρωτοφανῆ παραχάραξη πληθώρας ἱστορικῶν γεγονότων, γιά νά «ἀποδειχθεῖ» ὁ Χριστιανισμός ὡς «ἡ κύρια πηγή τῆς κακοδαιμονίας τοῦ κόσμου», ὡς «τό προαιώνιο ἄχθος τῆς ἀνθρωπότητας», ὡς «ἡ ἰσχυρή τροχοπέδη τῆς προόδου καί τῆς ἐπιστήμης», ὡς «σκοταδιστική καί ἀντιδραστική συντεχνία τῶν παπάδων» καί ἄλλα ἀπίστευτα! Βιώνουμε, ὡς χριστιανοί ἕνα, ἄνευ προηγουμένου, κλίμα ἀπειλῶν καί τρομοκρατίας, τό ὁποῖο ἐκτείνεται καί ὡς αὐτή τή φυσική μας ἐξόντωση!

        Ἐκεῖ πού ἑστιάζουν περισσότερο τίς ἐσκεμμένες ἱστορικές στρεβλώσεις τούς εἶναι ἡ ἀνυπόστατη καί ἀντιεπιστημονική ἄποψη ὅτι δῆθεν ὁ Χριστιανισμός ἐπιβλήθηκε διά τῆς βίας στά πρωτοβυζαντινά χρόνια, προκαλώντας «ἀνείπωτες σφαγές, δηώσεις καί καταστροφές» κατά τῶν «αὐτόχθονων» ἐθνικῶν θρησκειῶν. Εἰδικά οἱ Ἕλληνες «ἀρχαιολάτρες» προσάπτουν στήν Ἐκκλησία τή χιλιοειπωμένη κατηγορία ὅτι δῆθεν αὐτή «κατέσφαξε τούς Ἕλληνες καί κατέστρεψε τόν ἑλληνικό πολιτισμό». Ἔχουν ὡς ἀρχή καί προσφιλῆ μέθοδο νά ἀπομονώνουν ὁρισμένα ἐλάχιστα ἱστορικά γεγονότα καί ἀποσπάσματα ἀπό συγκεκριμένους ἀπολογητικούς λόγους τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας κατά τῶν θρησκευτικῶν καί μόνο πρακτικῶν τοῦ ἐθνισμοῦ καί νά τά γενικεύουν. Ἀποσποῦν ἐπίσης ὁρισμένα στοιχεῖα ἀπό τίς νομοθεσίες τῶν αὐτοκρατόρων στά πρωτοβυζαντινά χρόνια, τά ὁποῖα ἔθεταν κάποιους περιορισμούς στά ἀσύδοτα ἐθνικά ἱερατεῖα καί στά σκοταδιστικά θρησκευτικά κέντρα, ὅπως ἦταν τά μαντεία, προκειμένου νά στηρίξουν τίς κατηγορίες τους.

       Ἡ ἐπιστήμη τῆς ἀνθρωπολογίας καί τῆς ψυχολογίας, ὅπως καί ἡ ἐπιστήμη τῆς ἱστορίας, μᾶς βεβαιώνει πώς καμιά θρησκευτική πίστη ἤ ἰδεολογία δέν ἐξαφανίστηκε ποτέ μέ τή βία. Ἀντίθετα, θρησκευτικές πίστεις ἤ ἄλλες ἰδεολογίες πού ὑπέστησαν διωγμούς καί παντοειδεῖς περιορισμούς, ἀνδρώθηκαν καί ἀναπτύχθηκαν περισσότερο καί βγῆκαν τελικά ὠφελημένες ἀπό τίς διώξεις! Τρανταχτό πρόσφατο παράδειγμα ὁ ἀπηνής διωγμός τῆς Ἐκκλησίας στά πρώην κομμουνιστικά κράτη. Καταργήθηκαν οἱ θρησκεῖες μέ αὐστηρότατους νόμους, καί ἀνείπωτους διωγμούς,  ὅμως ἡ θρησκευτική πίστη δέν ἔσβησε, μᾶλλον ἀναζωπυρώθηκε! Ὁ ἰσχυρισμός λοιπόν τῶν «ἀρχαιολατρῶν» ὅτι δῆθεν ὁ Χριστιανισμός ἔσβησε τόν ἐθνισμό μέ τή βία δέν ἔχει τήν παραμικρή ἐπιστημονική καί ἱστορική τεκμηρίωση. Ἡ παρακμή θρησκευτικῶν πίστεων καί ἰδεολογιῶν ὀφείλεται ἀποκλειστικά σέ δικές τους ἐσωτερικές ἀδυναμίες, παρά σέ ἐξωτερικούς παράγοντες καί οὐδέποτε σέ καταναγκασμό! 

      Οἱ ἀρχαῖες θρησκεῖες καί ἐν προκειμένῳ ἡ ἀρχαιοελληνική θρησκεία εἶχε καταρρεύσει πολύ πρίν ἐμφανιστεῖ ὁ Χριστιανισμός. Ἡ κατάρρευση εἶχε ἀρχίσει στά κλασικά χρόνια, ἀπό τή δράση τῶν σοφιστῶν, τῶν ἄλλων φιλοσόφων καί τῶν ἐπιστημόνων καί εἶχε σβήσει στά ρωμαϊκά χρόνια. Δέν ὑπῆρχαν πιά ὀπαδοί τῆς παραδοσιακῆς πίστεως, διότι εἶχε ὑποκατασταθεῖ ἀπό τά ἀνατολικά μυστηριακά θρησκεύματα, πού εἶχαν εἰσβάλει δυναμικά σέ ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορία καί τόν ἀπίστευτο θρησκευτικό ἀμοραλισμό, ὁ ὁποῖος εἶχε ἑδραιωθεῖ στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων.  Τά ἔργα τῶν ἱστορικῶν τῶν χρόνων ἐκείνων βεβαιώνουν περίτρανα τό γεγονός αὐτό, ὅπως αὐτά τοῦ Πλουτάρχου, τοῦ Παυσανία, τοῦ Στράβωνα, τοῦ Πολύβιου κ.ἅ. στά ὁποῖα διαπιστώνεται τέλεια ἐγκατάλειψη καί σέ αὐτά ἀκόμη τά διάσημα «ἱερά», ὅπως τό δελφικό.

       Ὁ Χριστιανισμός συνάντησε πρωτοφανῆ θρησκευτική, πνευματική καί γενικότερη κατάπτωση στόν ἀρχαῖο κόσμο. Ἀπατῶνται οἰκτρά ὅσοι φαντάζονται τήν Ἑλλάδα τοῦ 3ου καί 4ου μ. Χ. αἰώνα νά μοιάζει μέ τήν κλασική του 5ου π.Χ. αἰώνα. Γι’ αὐτό ἔγινε ἐνθουσιωδῶς δεκτή ἡ χριστιανική πίστη παρά τούς φοβερούς διωγμούς διακοσίων πενήντα χρόνων. Ὁ κόσμος βρῆκε αὐτό πού ζητοῦσε καί δέ μποροῦσε νά τοῦ δώσει ἡ προχριστιανική ἀρχαιότητα.

      Οἱ ὄψιμοι λάτρεις τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας δέ μποροῦν νά ἀντιληφτοῦν τή φυσική ροή τῆς ἱστορικῆς ἐξέλιξης. Ὅπως δέν ἦταν σέ θέση νά καταλάβει τό «ἴνδαλμά» τους ὁ αὐτοκράτορας Ἰουλιανός τόν 4ο μ.Χ. αἰώνα, ὁ ὁποῖος, ὄντας νωπή ἡ κατάρρευση τῆς ἀρχαίας θρησκείας, πίστευε ὅτι μποροῦσε νά τήν ἀνορθώσει. Ὅμως παρ’ ὅλη τήν τιτάνια ἐπιχείρηση γιά τή νεκρανάστασή της, δέν κατόρθωσε τίποτε. Εἶναι ἀπόλυτα σίγουρο πώς οἱ σύγχρονοι «ἰουλιανοί» σύντομα θά διαπιστώσουν τό ἀκατόρθωτό της νεκρανάστασης τῆς «πατρώας θρησκείας», ὅπως τήν ἀποκαλοῦν καί θά προσγειωθοῦν στήν πραγματικότητα τῆς οὐτοπίας τους. Θά ἀναγκαστοῦν ἀπό τήν ἔκβαση τῆς ἀνεπιτυχοῦς προσπάθειάς τους νά καταλάβουν τή νεοεποχίτικη προέλευση τοῦ διεθνοῦς νεοπαγανιστικοῦ φαινομένου, ὡς χρήσιμο ἐργαλεῖο γιά τήν ἀποχριστιανοποίηση τῆς ἀνθρωπότητας καί τή διάδοση καί ἑδραίωση τοῦ σκοτεινοῦ καί ἐρεβώδους ἀποκρυφισμοῦ, ὁ ὁποῖος λανσάρεται ὡς ἡ θρησκεία τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου». Θά κατανοήσουν, ὅπως κατανόησαν μυριάδες ὡς τώρα πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀπόλυτη ἀδυναμία τους  νά γκρεμίσουν τήν Ἐκκλησία Του, διότι σύμφωνα μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο: «Πόσοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν καί οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο, αὔτη δέ ὑπέρ τόν οὐρανόν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία. Πολεμουμένη νικᾶ, ἐπιβουλεβουμένη περιγίγνεται, ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται. Δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν, κλυδωνίζεται, ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται, χειμάζεται, ἀλλά ναυάγιον οὔχ ὑπομένει. Παλαίει ἀλλ’ οὔχ ἡττᾶται, πυκτεύει ἀλλ’ οὐ νικᾶται»!

     Οἱ νεοϊουλιανοί «ἀρχαιολάτρες» θά προστεθοῦν ἔτσι σύντομα στή χωρία τῶν διαχρονικῶν ἐχθρῶν του Χριστοῦ, ὡς μία θλιβερή ἀνάμνηση τῆς ἀνεπιτυχοῦς οὐτοπικῆς τους προσπάθειας νά μιμηθοῦν τό ἀνεδαφικό καί συνάμα τραγικό ἀπολιθωμένο πρότυπό τους, Φλάβιο Ἰουλιανό. 

  *ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Ε΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΑΝ.-ΜΑΡ. 2011

πηγή