Η μεγίστη αξία των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου αλλά και η ελπίδα μας Δ' Χαιρετισμοί

Χαίρε ηδύπνοον κρίνον, Δέσποινα.

Θέλουμε να πούμε τόσα πολλά για την Παναγία μας και δεν ευρίσκομε λόγια για να εκφέρομε την ευγνωμοσύνη μας προς Αυτήν, και πολλές φορές στεκόμαστε άφωνοι και βουβοί, μπροστά στο μεγαλείο Της, γιατί Αυτήν διάλεξε ο Θεός ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των γυναικών που πέρασαν και θα περάσουν μέχρι της συντελείας των αιώνων για να Την κάμει Μητέρα Του.
Ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας με πολλή συγκίνηση εξυμνεί και χαιρετίζει την Παναγία σαν τον πάλευκον και ευωδέστατον κρίνον, γι’ αυτό στην πρώτη ακόμα ωδή, μας έψαλλε σήμερα η Εκκλησία μας δια των ιεροψαλτών, το «Χαίρε κρίνον ηδύπνοον Δέσποινα, πιστούς ευωδιάζον» που σημαίνει «Χαίρε ω Δέσποινα, του Ουρανού και της Γής Δέσποινα, συ που είσαι το εύοσμον κρίνον, που μοσχοβολά και σκορπίζει την ευωδία του στους πιστούς χριστιανούς όλων των εποχών».
Ο κρίνος βέβαια ως λευκός, αντιπροσωπεύει την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής της, και δεν έχει καμία σχέση με τους μύθους οι οποίοι κατά κάποιον τρόπον έχουνε ξεπηδήσει από την παπική εκκλησία η οποία παρουσιάζει τον Αρχάγγελον Γαβριήλ, δήθεν να μυρίζει έναν κρίνον. Αυτό δεν είναι δογματικώς σωστό, άλλο παρομοίωσις, άλλο συμβολισμός και άλλο πράξις. Εκείνο που μετέφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ήταν το χαρμόσυνο μήνυμα, το «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, σύ θα γίνεις μητέρα του Θεού».
Για να εγκωμιάσει λοιπόν ο ποιητής την πάναγνη κόρη της Ναζαρέτ, ο ποιητής του κανόνος, διάλεξε από τα πιο όμορφα και από τα πιο ευωδιαστά και μυρωδάτα άνθη του αγρού, τον κρίνον, που συμβολίζει βέβαια όπως είπα προηγουμένως την αγνότητα.

Αλήθεια πόσον άσπιλη και άχραντη και αμόλυντη πρέπει να υπήρξε η Υπεραγία Θεοτόκος. Διατήρησε πεντακάθαρη την ψυχή της και το σώμα της από την αμαρτία. Αγωνίστηκε με την Χάρη και την βοήθεια του Θεού, για να μην σπιλώσει την αγνότητά της, τον πολύτιμον και ουράνιον αυτόν θησαυρόν της ψυχής και του σώματος, που δυστυχώς εμείς οι σημερινοί Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί μολύνουμε κάθε μέρα με την διαγωγή μας.
Σημαίνει ότι η Παναγία παρέμεινε και άσπιλη και πάναγνη και στο σώμα και στην ψυχή, γι’ αυτό θα πούμε και θα αναφερθούμε σε μερικούς λόγους, αποσπάσματα από τους λόγους των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας λέγει τα εξής. -Τα διαβάζουμε διότι που να τα θυμόμαστε από μνήμης.- «Έγινε με τη θέλησή της κατάλυμα της κάθε αρετής, διότι κατόρθωνε να απομακρύνει από το νου της, απ’ το μυαλό της, κάθε βιοτική και σαρκική επιθυμία. Έτσι διατήρησε την ψυχή της αμόλυντη και καθαρή μαζί με το σώμα. Άλλωστε αυτό άρμοζε σ’ Αυτήν αφού ήταν προορισμένη να υποδεχτεί στα σπλάχνα της, εκ Πνεύματος Αγίου τον Θεόν Λόγον, και Αυτόν να κρατήσει σαν ενανθρωπίσαντα Θεόν στην αγκαλιά της την παρθενική. Για να κρατήσει στην αγκαλιά της το Βρέφος, που ήτο ο Θεάνθρωπος Κύριος. Έτσι δεν άφησε λοιπόν το ρυπαρό και το άθλιο εκείνο περιβάλλον της Ναζαρέτ, διότι το αναρωτήθηκε κι ο Ναθαναήλ «εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι», τόσο βρώμικη ήταν η πόλις, μέσα σ’ αυτήν την πόλη στην οποία έζησε τόσα χρόνια η Παναγία, φρόντισε λοιπόν να μην μολύνει στο παραμικρόν την ηθική της καθαρότητα». Παρέμεινε λοιπόν σύμφωνα και με τον υμνογράφο της Εκκλησίας μας, λευκότατος κρίνος μέσα στην γνωστή ανηθικότητα της ιδιαιτέρας πατρίδος της. Εμείς λοιπόν δεν έχομε – άρα - την δικαιολογία να πούμε ότι φταίει και κατά τρόπον και η εποχή μας, γι’ αυτό και δεν μπορούν σήμερα τα παιδιά μας, οι νέοι και οι νέες, να κρατήσουν αγνότητα και καθαρότητα. Όπως λοιπόν εκείνη αντιστάθηκε με την Χάριν του Θεού στις δαιμονικές επιθέσεις και παρέμεινε άτρωτη, καθαρή και ανεπηρέαστη, έτσι μπορούμε και μείς να βοηθήσομε με τις προσευχές μας, με τις νηστείες μας και με τους προσωπικούς μας κόπους και αγώνες, να φροντίσομε λέω, όσο είναι δυνατόν για την καθαρότητα των παιδιών μας. Γι’ αυτά Της τα πνευματικά κατορθώματα ο Άγιος Δαμασκηνός συνεχίζοντας αναφωνάζει, «Ω Ιερά Θυγατέρα των Ιωακείμ και της Άννης, που ξέφυγες από τις παγίδες και τις εξουσίες και τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού, και διατηρήθηκες πανάμωμη, για να γίνεις Νύμφη Θεού, και Μητέρα κατά το ανθρώπινον του Θεού Λόγου».
Πραγματι χριστιανοί μου, η Παναγία μας ανεδείχθη όπως τονίζει χαρακτηριστικά, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «πάσης ακτίνος φωτεινοτέρα, και πάσης καθαρότητος καθαροτερα». Ήτο ανάμεσα λοιπόν στους Ιουδαίους εκείνης της εποχής, της βρωμερής εποχής, το εύοσμον άνθος, ο αληθινός και κατάλευκος κρίνος της αγνότητος, ο γεμάτος από θεία ευωδία. Και τώρα τελευταία που διάβαζα για έναν όσιο, έλεγε λοιπόν ότι «ο διατηρών την αγνότητα στο σώμα αλλά κυρίως όμως στην ψυχή, δηλαδή στο νου, στις σκέψεις, στις επιθυμίες, στις διαθέσεις, σε όλον τον ψυχοσωματικόν κόσμον, αποπνέει το άρωμα που είναι βραβείον της Παναγίας, μέσα από αυτόν τον αγωνιστή ή την αγωνίστρια της καθαρότητος». Έχει δηλαδή το σώμα θεία ευωδία. Και επειδή σε όλη της τη ζωή η Υπεραγία Θεοτόκος παρέμεινε το πανάλευκο λουλούδι της ηθικής καθαρότητος, γι’ αυτό και προς αυτήν την θεϊκήν τελειότητα, θέλει να οδηγήσει όλους τους χριστιανούς, και ιδιαιτέρως, ιδιαιτέρως, εσάς τις γυναίκες, διότι στους χαιρετισμούς κατά κύριον λόγον σεις κατακλύζετε τους ναούς. Η γυναικεία της επιθυμία βέβαια είναι να μπορέσομε όλοι μας, όχι μόνον εσείς, αλλά και οι άνδρες και οι νέοι και οι νέες, και τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, να αποκτήσομε τον πολυτιμότατον αυτό θησαυρό της ψυχικής και της σωματικής καθαρότητος. Δεν θέλει μόνον, η Παναγία, οι μοναχοί, να παραμένουν καθαροί και ακηλίδωτοι, αλλά θέλει και τους εγγάμους, τους παντρεμένους και τις παντρεμένες, καθαρούς και αμόλυντους. Όλοι μας οφείλουμε να αγωνιζόμαστε κάθε μέρα, ώστε να εφαρμόζουμε την θεόγραφη εντολή, δια μέσω του Αποστόλου Παύλου, που λέγει προς όλους τους χριστιανούς, «σεαυτόν, αγνόν τήρει», «να τηρείς τον εαυτό σου αγνόν».

Ο δε Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος μας λέγει τα εξής, για την απόκτηση και την διατήρηση αυτής της ηθικής καθαρότητος: «Για να μπορέσομε να αποκτήσουμε αυτήν την αγνότητα και την σωφροσύνη», λέγει ο Άγιος, «πρέπει να μιμηθούμε τους Αγίους. Αυτοί τα κατάφεραν, να αποκτήσουν πρώτα, και να διατηρήσουν αυτήν την αγνότητα, αφενός μεν με την αλήθεια της πίστεως, δηλαδή με την τήρηση των Ευαγγελικών εντολών, μέχρι ομολογίας και μαρτυρικής θυσίας, και δεύτερον με το Αίμα του Ιησού Χριστού, τον εκκλησιασμό, την Θεία Λατρεία, την Θεία Κοινωνία, την συμμετοχή στο Ποτήριον της Ζωής, βέβαια δια μέσου της Ιεράς Εξομολογήσεως. Μόνο μ’ αυτούς τους δύο τρόπους» μας λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «είναι δυνατή η απόκτησις και η διατήρησις της ηθικής καθαρότητος. Γι’ αυτό πρέπει λοιπόν να απαλλαγούμε από τα πάθη μας, απ’ τις κακίες μας και τις πονηριές μας, απ’ το μίσος και την υπερηφάνεια, και τα τόσα άλλα κακά που έχουμε, και τα οποία βέβαια, δεν ξέρω πόσοι από μας τα εξομολογούμεθα. Να ελευθερώσουμε δηλαδή τον εαυτόν μας από την αμαρτία, από την εξουσίαν των δαιμόνων, και από την ποικιλόμορφη κακία. Θα πάμε στην Εκκλησία γιατί είναι το μεγάλο θεραπευτήριο, και κει ο γιατρός με το νυστέρι του θα κάμει την θεραπείαν. Θα βγάλει ό,τι σάπιο υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, για να μπορέσουμε να παραστήσουμε τα σώματά μας μπροστά στο Θεό, σαν ζωντανή θυσία, αγία και ευάρεστη. Αυτό κατορθώνεται μόνον μέσα στην Εκκλησία. Βέβαια θα πρέπει κατόπιν εν συνεχεία, να ακολουθήσουμε πιστά τις συμβουλές και τις προτροπές της Εκκλησίας, και με πολλή επιμονή να μπορέσομε να εφαρμόζουμε την εγκράτεια σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας». Αυτά κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο με απλά λόγια. Ο Άγιος λοιπόν μας λέγει, το επαναλαμβάνω, ότι για να πετύχουμε την καθαρότητα αυτήν την εσωτερική, και της ψυχής και του σώματος, χρειάζεται ο προσωπικός μας αγώνας για την τήρηση όλων των εντολών, και τη συμμετοχή μας στα σωστικά μυστήρια Θείας Ευχαριστίας και Ιεράς Εξομολογήσεως.

Λοιπόν ο λόγος του Θεού, που δεν τον διαβάζομε, ή δεν τον ακούμε, και τα μυστήρια, είναι αυτά τα οποία οργώνουν το χωράφι της ψυχής μας, και σπέρνεται εκεί αυτός ο σπόρος, για να φυτρώσει σ’ αυτό το χωράφι το άνθος των αρετών. Βέβαια να μην αναφέρομε τώρα το πλήθος των αρετών που είναι τόσες πολλές και έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές σ’ αυτές. Αλλά βέβαια ο πιο πολύτιμος καρπός είναι αυτός της σωφροσύνης. Άρα η ηθική καθαρότητα μαζί με τις άλλες αρετές πρέπει να φυλαχθούν σαν πολύτιμος θησαυρός μέχρι το τέλος της ζωής μας. Καθαροί λοιπόν πρέπει να μένομε σε όλα, στα πάντα, ώστε σε μας να εφαρμόζεται ο λόγος και ο μακαρισμός του Θεού, ο οποίος λέγει το «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Πού τον Θεόν όψονται;
- Κατά πρώτον στο πρόσωπον του πλησίον, που είναι εικόνα του Θεού, έστω και αν αυτός είναι ο εχθρός μας. Αυτός που μας πειράζει και μας βασανίζει κάθε μέρα.
-Δεύτερον τον «Θεόν όψονται και οψόμεθα» μέσα στις καρδιές μας.
-Τρίτον τον «Θεόν όψονται και οψόμεθα» στο Άγιο Δισκοπότηρον, όταν ο ιερεύς καλεί όλους και λέγει «μετά φόβου Θεού, πίστεως, και αγάπης προσέλθετε», και
-Τέταρτον τον «Θεόν όψονται και οψόμεθα» στην Βασιλεία των Ουρανών.

Χριστιανοί μου όλοι εμείς, οι λίγοι ή πολλοί, που συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να τιμήσουμε την Παναγία μας με τον κανόνα και τους Χαιρετισμούς, αυτό το «ηδύπνοον κρίνον» όπως αναφέραμε προηγουμένως, αναλάβαμε και την υποχρέωση να διατηρήσομε και τη δική μας καθαρότητα, να απαρνηθούμε τις αμαρτωλές μας συνήθειες, να νεκρώσουμε τα τυραννικά πάθη της ψυχής μας, και να γίνουμε αληθινοί χριστιανοί. Αληθινοί χριστιανοί με αληθινή μετάνοια, με αληθινή πίστη, διότι θα μας έρθουν μέρες δύσκολες, και τότε θα ζητηθεί από τον καθέναν και θα έρθει στον καθέναν ο Θεός για να βρει καρπόν, για να βρει το άνθος της αρετής και για να βρει και τον καρπόν της πίστεως, αυτόν που θα μας διατηρήσει μακριά από τον εχθρόν της κακίας, αυτόν τον καρπόν που θα είναι η σωτηρίας μας. Όσο ζούμε εδώ στη γη, και για μας τους ίδιους και για τις οικογένειές μας, και για τα παιδιά μας και για τα εγγόνια μας. Αυτόν τον καρπόν και αυτό το άνθος, πρέπει να τον έχουμε ήδη καλλιεργήσει, ανθίσει και καρποφορήσει, όταν θα έρθει η ώρα της κρίσεως, όχι της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, αλλά της κρίσεως της πίστεως.
Ας προσέχουμε λίγο περισσότερο την ζωή μας αδελφοί μου, ας την προσέχουμε.

Η Παναγία βοήθειά μας,
Αμήν.

Η δύναμις των πρεσβειών της Θεοτόκου

Δ' Χαιρετισμοί, 2002
«Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν..».
Χριστιανοί μου, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί από μόνος του να απαλλαγεί από το βάρος της αμαρτίας. Κανένας μας δεν μπορεί από μόνος του να καθαρίσει τη βρωμιά και τα στίγματα που δημιουργεί η κακία, η πονηρία, ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η κενοδοξία, η φιλαργυρία και το σύνολο των παθών. Μόνον ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός το μπόρεσε με τη θυσία Του πάνω στο Σταυρό. Το Θεανθρώπινο εκείνο αίμα που έρευσε πάνω στο Γολγοθά….με αυτό ξεπλένει τον ρύπο και την ενοχή της κάθε αμαρτίας. Της πιομεγάλης, της πιο βαριάς, της αμαρτίας του συνόλου των ανθρώπων.
Είναι ο Σωτήρας, ο Λυτρωτής, είναι η Ζωή, το Φως, η Ανάστασις.
Και αυτήν τη δωρεά, τη λύτρωση και τη σωτηρία την χρωστάμε στην Παναγία μας, γιατί αυτή γέννησε τον Θεάνθρωπο Κύριον, τον Σωτήρα του κόσμου, δια μέσου του οποίου επραγματώθη η πνευματική και ηθική κάθαρση του όλου ανθρώπου. Πόση ευγνωμοσύνη λοιπόν, οφείλουμε στην Κυρία Θεοτόκο! Εάν δεν έλεγε το «ναι» στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, δηλαδή αν δεν έλεγε τις φράσεις «Ιδού η δούλη Κυρίου, γεννητό μου κατά το ρήμα σου», δεν θα είχε γεννηθεί ο Υιός της, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός μέσα απ’ τα σπλάχνα της. Και όλοι μας θα βρισκόμασταν κάτω απ’ το βάρος της αμαρτίας, κάτω απ’ την τυραννίαν του διαβόλου, κάτω από την εξουσίαν του θανάτου.
Γι’ αυτό και τόσα εγκώμια στην Παναγία μας.
Γι’ αυτό τόσοι ύμνοι και ωδές πνευματικές.
Γι’ αυτό και τόσο μεγάλο και αμέτρητο το πλήθος των θεοτοκίων.
Η θέση της στην Εκκλησία μας, στους ναούς μας, είναι δεξιά του Υιού της. Το βλέπετε εδώ στο ιερό τέμπλο…όπως σας βλέπω εγώ και όπως είναι η εικόνα του Κυρίου, δεξιά της είναι η Παναγία μητέρα Του. Σκοπός λοιπόν της ομιλίας μας είναι η Παναγία μας.
Γι’ αυτό ας παρακολουθήσουμε μερικές σκέψεις ιερές…

Ο νεοφανής Άγιος της Εκκλησίας μας ο Άγιος Άνθιμος Χίου, που εκοιμήθη το 1960, ακόμα πιο νεότερος του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης και του Οσίου Νικολάου του Πλανά, μας λέγει τα εξής περίπου για την Παναγία μας.

Η Παναγία μας αδελφοί μου, η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι η σωτηρία όλου του κόσμου γιατί γέννησε τον Σωτήρα του κόσμου, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Η Παναγία μας είναι η ολόφωτη εκείνη λαμπάδα που λάμπει περισσότερο από επτά ήλιους μαζί, φωτίζοντας με τη θεομητορική της λάμψη ολόκληρη της οικουμένη. Όταν τρέχουμε κοντά της, όπως το κάναμε και σήμερα το βράδυ, τώρα, που τρέξαμε για ν’ ακούσουμε και να ψάλλουμε τους χαιρετισμούς της…και αυτό όταν το κάνουμε βέβαια με πίστη και με ευλάβεια, με ταπεινό το φρόνημα και με καρδιά συντετριμμένη, τότε δεν θα μας απορρίψει ποτέ.
Είναι η Μητέρα μας, είναι η παρηγοριά μας, είναι η προστασία μας. Και αυτό το βεβαιώνει η ορθόδοξη εκκλησιαστική μας υμνολογία όταν ψάλλει «πάντων προστατεύεις Αγαθή».
Μας συμπαθεί, μας πονάει, μας λυπάται, στην κάθε μας ανάγκη είναι πρόθυμη να τρέξει κοντά μας για να μας βοηθήσει, αρκεί να της το ζητήσουμε με βαθιά πίστη και πολλή την ταπείνωση. Και ποιος δεν την φωνάζει; Και ποιος δεν την παρακαλεί;
Όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας είναι βοηθοί μας, αλλά απ’ όλους περισσότερον η Παναγία μας. Διότι Εκείνη έχει το πλήθος των οικτιρμών και μάλιστα για όλους εμάς που είμεθα αμαρτωλοί, αχρείοι, εκτρώματα του κόσμου τούτου. Γι’ αυτό και δεν παύει να μεσιτεύει στον Υιόν της, να Τον παρακαλεί, να Τον ικετεύει για το φωτισμό μας, για τη διόρθωσή μας, για τη σωτηρία μας. Και ο Υιός της, ο Θεάνθρωπος Κύριος, έχει μεγάλη τη χαρά όταν τον παρακαλεί η Παναγία Μητέρα Του διότι δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού αλλά τη σωτηρία του. Γι’ αυτό και μας την έφερε στον κόσμο, γι’ αυτό και μας την χάρισε. Για να την έχουμε σαν μέσο σωτηρίας, σαν σανίδα σωτηρίας, σαν κλίμακα του Ιακώβ, σαν γέφυρα που μας οδηγεί από την γη στον ουρανό.
«Και Σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν,
μη μου ελέγξει τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων,
ο Υιός σου, παρακαλούμεν σε Παρθένε
βοήθησόν με εν τάχει».
Να η διαβεβαίωσις από τις παρακλήσεις μας το Δεκαπεντάυγουστο.
Μέσο σωτηρίας όμως είναι και τα Πανάγια Μυστήρια, τα Πανάγια Μυστήριά μας.
Μέσο σωτηρίας και ο πνευματικός μας στην ιερά εξομολόγηση.

«Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν..».
Σφάλλουμε; Δια πρεσβειών της Παναγίας μας μητρός στον πνευματικό να τρέξουμε. Ας σφάλουμε, αμαρτάνουμε…ναι, αμαρτάνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, τότε λιμάνι σωτηρίας είναι η ιερά εξομολόγησις με μετάνοια αληθινή.
Ναι χριστιανοί μου, ο ανεξίκακος Υιός της Παρθένου, ο μακρόθυμος Υιός της Παναγίας, ο φιλάνθρωπος Υιός της Θεοτόκου, μας δώρισε πλούσια τα μέσα σωτηρίας και τα πρώτα είναι το Βάπτισμα και το Χρίσμα, η Θεία Κοινωνία και η ιερά εξομολόγηση. Και τα χορηγεί σε όλους μας μικρούς και μεγάλους, άντρες και γυναίκες, νέους, γέρους και παιδιά, δικαίους και αδίκους, πονηρούς και αγαθούς, καλούς και κακούς, αμαρτωλούς και εναρέτους.
Και μας στέλνει και βοηθούς για αυτό το φωτισμό. Έχουμε βοηθούς αγγέλους και αρχαγγέλους και τον άγγελο φύλακα της ψυχής μας. Έχουμε βοηθούς και όλους τους Αγίους όπως τον Άγιο Γεώργιο, τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Γρηγόριο, τον Άγιο πρωτομάρτυρα και αρχιδιάκονο Στέφανο, τον Άγιο Χαράλαμπο, τον Άγιο Χρυσόστομο, τον Άγιο Νεκτάριο, τον Άγιο Χριστοφόρο, τον Άγιο Αθανάσιο, τον Άγιο Βασίλειο, το Μέγα Αντώνιο και τόσους τόσους άλλους Αγίους.
Έχουμε ακόμα την Αγία Βαρβάρα, την Αγία Παρασκευή, την Αγία Αικατερίνη, την Αγία Μαρίνα, την Αγία Ματρώνα, την Αγία Μαρκέλλα, την Αγία Ειρήνη, την Αγία Ελένη και πλήθος ακόμη άπειρο Αγίων γυναικών.
Έχουμε επίσης το χορό των Αγίων Αποστόλων, την χορεία των Προφητών, τους ομίλους των Οσίων και θεοφόρων Πατέρων ημών, τους ομίλους των Μεγάλων Ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων και τους εν ασκήσει διαλάμψαντες Αγίους και τόσους άλλους και τόσους άλλους…
Ως άστρα του ουρανού οι Άγιοι. Αλλά των όλων ανωτέρων είναι η Παναγία μας.
Γι’ αυτό και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς φώναζε μέρα-νύχτα «Υπεραγία Θεοτόκε φώτισον το σκότος της ψυχής μου»! Ας το φωνάζουμε λοιπόν κι εμείς. Αλλά και το
«Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία,
ο Κύριος μετά Σου,
ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου,
ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών».
Αυτόν τον ύμνο της Θεοτόκου να τον πούμε 100 φορές. Και άλλες 100 φορές ολόκληρον το «Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών» και τα λοιπά, κατόπιν όλους τους Χαιρετισμούς όπως θα τους πούμε την άλλη Παρασκευή…και τα 24 γράμματα.
Κάντε το αυτό μια, δυο, τρεις βραδιές και ζητήστε μετά από την Παναγία μας με πίστη και ταπείνωσιν εκείνα που αποβλέπουν στη σωτηρία μας και …να τότε θα έρθουν πληθωρικές οι ευλογίες της.
Όχι απελπισία, όχι απόγνωσις, όχι μελαγχολία και στενοχώρια. Καταφυγή μας η Παναγία. Γρήγορα, γρήγορα ας τρέξουμε κοντά της στην αγία της εικόνα που όλοι πιστεύω ότι έχουμε στα σπίτια μας.
Εκείνη είναι το ταμείον,
Εκείνη και η ασφάλειά μας,
Εκείνη το λιμάνι,
Εκείνη και η παρηγοριά μας.
Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που μας το τόνισε ο χαιρετισμός με τον οποίο αρχίσαμε «Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν..».
Κείνη λοιπόν, η Παναγία μας είναι η χειραγωγός που μας οδηγεί στο λουτήρα του Υιού της για να ξεπλυθούν οι αμαρτίες μας. Αυτό όμως σημαίνει ανάπαυση, χαρά σωτηρία, αναγέννηση, αγιασμό και θέωση ακόμα. Αυτή τη χάρη της, την έδωσε ο Υιός του Θεού που έγινε και Υιός ανθρώπου, Υιός της Παρθένου δηλαδή Υιός δικός της. Και την περιμένει ο Κύριος για να μεσιτεύει και παρακαλεί για όλους εμάς που είμεθα αμαρτωλοί κι αχρείοι, ταλαίπωροι και βρώμικοι.
Και Εκείνη τρέχει από ψυχή σε ψυχή, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από καρδιά σε καρδιά, από σπίτι σε σπίτι, από Εκκλησία σε Εκκλησία,
για ν’ ακούσει τις προσευχές μας…
για να σφουγγίσει τα δάκρυά μας,
για να απαλύνει τους πόνους μας,
για να μας ξεκουράσει από βάσανα και θλίψεις,
για να παρηγορήσει, να τονώσει, να χαρίσει την ελπίδα, τη γιατρειά.
Γι’ αυτό, ας εκμεταλλευτούμε την παρρησία της στον Υιόν της, τον Χριστό, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας.
Ν’ αρπάξουμε αυτήν την ευκαιρία που μας δίδεται σε κάθε στιγμή της ζωής μας, και με τις πρεσβείες της να τρέξουμε να πλύνουμε τη συνείδησή μας με μετάνοια και συντριβή.
Ναι, Παναγία μας, ναι Υπεραγία Θεοτόκε, «την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπιν σου». 

Αμήν.

Ο Άγιος Σέργιος , η Θεοτόκος οι Χαιρετισμοί και η εξομολόγησις

Δ' Χαιρετισμοί 2001

Το όνομα ενός μεγάλου ασκητού που έζησε κοντά στον ποταμό Νούρμα της Ρωσίας ήταν Σέργιος. Όλα αυτά τα χρόνια νήστευε αυστηρά. Ξηροφαγία για πέντε μέρες με λίγο νερό, και το Σαββατοκύριακο λαδερό, ακόμα και το Πάσχα.
Το Σαρανταήμερο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τελείως άσιτος. Είχε καταπλήξει τότε τον κόσμο με το πλήθος των αρετών του, ιδίως με την απέραντη καλοσύνη του και το ταπεινό του φρόνημα.
Η φήμη του είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη Ρωσία, φήμη αγίου και θαυματουργού, οι δε συναξαριστές και βιογράφοι του μας αναφέρουν ότι συχνά συλλειτουργούσε με αγγέλους όπως κάποτε ο Άγιος Σπυρίδων και αργότερα πολλοί ακόμα άγιοι. Είχε δε πλήθος από ουράνιες αποκαλύψεις και καταπληκτικές ενέργειες της Θείας Χάριτος και ιδιαιτέρως μάλιστα από την Υπεραγία Θεοτόκο.
Αρχίζω μ’ αυτή την ιστορία, αυτού του Αγίου διότι ο Άγιος αυτός έχει άμεση σχέση με τους Χαιρετισμούς. Έτσι ο Άγιος Φώτιος, μητροπολίτης Κιέβου, τον εγκατέστησε ηγούμενο στο μεγάλο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος. Ο Άγιος εκοιμήθη οσιακώς, στις 7 Οκτωβρίου του 1413.
Ύστερα από πολλά πολλά πολλά χρόνια, που είχε πλέον ξεχαστεί το άγιον πέρασμά του, εμφανίστηκε ξαφνικά ένα βράδυ στον ύπνο ενός απλού και ταπεινού μοναχού, και ο μοναχός τον ρώτησε :
-Ποιος είσαι;
- Είμαι ο αμαρτωλός Σέργιος που παλαιότερα εδώ ήμουν ηγούμενος. Να πεις λοιπόν στον τωρινό ηγούμενο ν’ ανοίξει τον τάφο μου.
Πράγματι υπήκουσε ο ηγούμενος και άνοιξαν τον τάφο του, και από τότε το σκήνωμά του έγινε μια τεράστια πηγή Θείας Χάριτος και πλήθος θαυμάτων. Ο Θεός δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, θέλησε να δοξάσει τον δούλον του, εδώ στη γή, τότε που ο κόσμος πλέον τον είχε ξεχάσει.
Το χαρακτηριστικό του Αγίου ήταν ότι υπεραγαπούσε την Παναγία μας και της ήταν πάντοτε υπήκουος μέχρι θανάτου. Και αυτό το διδάχτηκε στην πράξη εδώ στο Άγιον Όρος. Διότι από το Αγιορείτικο περιβόλι του Άθωνος, ξεκίνησε την ασκητική του ζωή ο Άγιος Σέργιος, για να συνεχίσει στη Ρωσία κοντά στον ποταμό Νούρμα, μέχρις ότου και εκοιμήθη οσιακώς.
Ένα άλλο πράγμα που είναι εξίσου θαυμαστό, και έχει άμεση σχέση με το σημερινό μας κήρυγμα, ήταν ότι ο Άγιος, όλη την ημέρα, όποια και αν ήταν η εργασία του, όποιο και αν ήταν το διακόνημά του, όπου και αν ευρίσκετο, συνεχώς, εψιθύριζε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και πάλι από την αρχή, και πάλι από την αρχή, αμέτρητες, εκατοντάδες, χιλιάδες φορές, ίσως και εκατομμύρια σε ολόκληρη τη ζωή του. Γι’ αυτό και είχε τόση ευλογία και τόση χάρη, και τόση προστασία και τόσα θαυματουργικά χαρίσματα από την Υπεραγία Θεοτόκο. Άλλωστε αυτή ήταν που κατά μαρτυρία όσων βρισκόταν στην κοίμησή του, ήταν Αυτή η οποία κατέβηκε εν μέσω δορυφορούντων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ και παρέλαβε την αγία και οσία ψυχή του.

Και μείς οι δούλοι, οι δόλιοι, οι κακομοίρηδες, οι δυστυχισμένοι, οι αμαρτωλοί δε λέμε τους Χαιρετισμούς ούτε μια φορά την ημέρα. Ούτε μία στάση. Και όχι μόνον δε λέμε, αλλά ούτε και μια προσευχή της προκοπής δεν κάνουμε, και πολλές φορές ούτε και αυτόν τον Σταυρό μας. Απορώ πως μας ανέχεται ακόμα ο Θεός. Γιατί δε ρίχνει κεραυνούς και φωτιά εξ ουρανού για να μας κάψει όλους. Γιατί; Φαίνεται λοιπόν πως τον συγκρατεί από την δικαία του αυτή οργή η γλυκειά μας Παναγία, η ουράνια μητέρα μας, η μεσίτρια και προστασία πάντων των χριστιανών, παρόλο που εμείς οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί, βρίζουμε μικροί και μεγάλοι, άντρες γυναίκες και παιδιά το πανάγιο και τιμιώτατο όνομά Της. Κάθε μέρα, και πρωί και μεσημέρι και βράδυ, και νύχτα, και για την πιο ακόμα ασήμαντη αφορμή. Θα μας κάψει ο Θεός. Θα μας εγκαταλείψει ο Θεός. Θα εγκαταλείψει την πατρίδα και την Ελλάδα μας, διότι βρίζουμε τα Θεία, και το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου, και για άλλα πολλά, πολλά πολλά αμαρτήματα.
Ένα άλλο πράγμα που μου έκαμε εντύπωση από τον Άγιο, ήτανε όταν φανερώθηκε στον μοναχό, πώς φανερώθηκε, πώς ονοματίστηκε. Τι του είπε; Είπε ότι είμαι ο Άγιος Σέργιος; Όχι. Είπε ότι είμαι ο αμαρτωλός Σέργιος, ο αμαρτωλός. Και το τονίζω αυτό, για να δούμε το πόσο πολύ διαφέρουμε όλοι εμείς, οι δήθεν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όταν πηγαίνουμε να εξομολογηθούμε. Όταν δεν πηγαίνουμε, νομίζουμε τον εαυτό μας δίκαιο και Άγιο, και μόνο το φωτοστέφανο μας λείπει απ’ το κεφάλι. Και όταν πηγαίνουμε όμως, πηγαίνουμε χωρίς την πρέπουσα συναίσθηση ότι είμαστε αμαρτωλοί. Με λάθη και πτώσεις. Με αδυναμίες και πάθη. Με πονηριές και κακίες. Με ψευτιές και κατακρίσεις. Με νεύρα και θυμούς. Με διαβολοστέλματα, με κατάρες και λόγια άλλα πολλά πικρά. Και πολλές φορές, με αμαρτίες που κινούνται στο χώρο της επιθυμίας, των αισθήσεων, της γλώσσας και των λογισμών. Πρέπει να στεκόμαστε απέναντι στον οποιοδήποτε εξομολόγο, όσο αμαρτωλός και αν είναι αυτός, εφόσον φοράει πετραχήλι, θα πάμε συντετριμμένοι, και να του πούμε «Πάτερ μου είμαι αμαρτωλός, δεν ξέρω πώς να στο πω, πώς να στο περιγράψω, αλλά νοιώθω βαθιά μέσα στο είναι μου, μέσα στην ψυχή μου, μέσα στην καρδιά μου, μέσα στο στήθος μου ότι είμαι αμαρτωλός. Ντρέπομαι να κοιτάξω τις εικόνες. Ντρέπομαι ακόμα να κοιτάξω και σένα, ντρέπομαι όλους τους συνανθρώπους που με περιβάλλουν. Ντρέπομαι την γυναίκα μου, ντρέπομαι τον άντρα μου, ντρέπομαι τα παιδιά μου, τους ντρέπομαι όλους. Είμαι αμαρτωλός και το νοιώθω αυτό. Πολύ βαθειά μέσα μου, γι’ αυτόν και γι’ αυτόν τον λόγον. Και εξηγεί πέντε λόγους. Φτάνουν οι πέντε λόγοι όταν αυτοί είναι συντετριμμένοι και βγαλμένοι μέσα από την ψυχή μας. Και τότε αμέσως μετά την συγχωρητική ευχή, όπως τουλάχιστον ορισμένοι από σας το ομολογείτε, γίνεται πιο λευκός και από το χιόνι. Πιο λαμπερός και από τον ήλιο. Πιο ελαφρός και από τα πούπουλα. Γίνεται άγγελος και πετά στους ουρανούς. Στην εξομολόγηση λοιπόν, ξεκινάμε πάντοτε από το ότι φταίμε εμείς. Και φταίω μόνον εγώ. Όλα τα κακά ξεκινούν από τις δικές μου παραλείψεις, από τις δικές μου υποχωρήσεις και αδυναμίες. Από τα δικά μου λάθη. Εγώ είμαι αμαρτωλός. Εγώ και μόνον». Δεν λέμε ότι οι άλλοι δεν κάνουν, αλλά δεν εξομολογούμεθα για τους άλλους, εξομολογούμεθα για τον εαυτόν μας. Και αναφέρουμε με συντομία στην εξομολόγηση, τις πέντε αυτές δέκα πτώσεις που έχουμε και έτσι λοιπόν δικαιώνεται ο άνθρωπος συγχωρείται και γίνεται πάλι πραγματικό παιδί του Θεού. Τα παράπονα, οι δικαιολογίες, οι μεταθέσεις της ευθύνης στους άλλους και ότι φταίνε μόνον οι άλλοι και μόνον οι άλλοι, αυτά δεν είναι εξομολόγησις. Όταν όμως, λέω όταν, όταν, υπάρχει χρόνος στον πνευματικό, στον εξομολόγο, χρόνος, τότε ασφαλώς, θα πούμε για τα προβλήματα των παιδιών μας, για κληρονομικά, για αρρώστιες, για τόσα άλλα βάσανα που καταταλαιπωρούν τη ζωή μας, από ανεργίες, από χρέη, από μαγείες, από διαζύγια, από ναρκωτικά και από χίλια δυό άλλα κακά. Βέβαια αυτά μας κάνουν πολλές φορές να αγανακτούμε και να απελπιζόμαστε και να αμαρτάνουμε. Πάντως ο χρόνος, προσέξτε τι λέω, ο χρόνος των ιερέων εξομολόγων είναι πολύ περιορισμένος, γιατί οι εξομολογούμενοι τώρα τελευταία έχουν αυξηθεί πάρα πολύ. Και η υγεία των περισσοτέρων κλονίζεται και βαρύνεται, όπως και η δική μου. Πάντως είναι βεβαιωμένο ότι υπάρχουν αρρώστιες και στεναχώριες, μεγάλες, βαριές και ασήκωτες, που όντως οι χριστιανοί έχουν ανάγκη μεγάλης παρηγοριάς και συμπαραστάσεως. Τα δράματα μερικές φορές είναι τόσο τραγικά, που όντως έχουν ανάγκη μεγάλης κατανοήσεως και φροντίδος και αγάπης. Όταν όμως δεν υπάρχει χρόνος απ’ τον κληρικό, θα πρέπει να δείξουμε κατανόηση και να ριχτούμε στην προσευχή με πολλή νηστεία, ιδιαιτέρως δε προς την Υπεραγία Θεοτόκον, διαβάζοντας προσευχές και παρακλήσεις και αν είναι δυνατόν και όλη τη νύχτα, για να μπορέσουμε να έχουμε την θεϊκή παρηγοριά, εκείνη, που ενώ θέλει ο πνευματικός να μας τη δώσει, δεν μπορεί να μας την προσφέρει γιατί ο χρόνος του είναι λίγος και μηδαμινός.
Χριστιανοί μου, το συμπέρασμα από όσα είπαμε μέχρι αυτή τη στιγμή, είναι
- πρώτον ότι πρέπει να αποκτήσουμε πραγματική αίσθηση ότι είμαστε αμαρτωλοί μέχρι τα κόκαλά μας.
- Δεύτερον με αυτή τη συναίσθηση της αμαρτωλότητος και των δακρύων να εξομολογούμεθα με συντομία εκείνα που μας βαραίνουν και που είναι παραβάσεις του Θείου Νόμου και του Θείου θελήματος. Και
- τρίτον για τις βαριές στεναχώριες της ζωής, όπως και για τα άλλα πολυποίκιλα προβλήματά μας, θα καταφεύγουμε στις προσευχές και στις παρακλήσεις προς την Υπεραγία Θεοτόκο, για βοήθεια, για χάρη, για ευλογία, για την λύση όλων των θλίψεων και όλων των στεναχωριών της ζωής μας.

Σας ανέφερα την προπερασμένη Κυριακή, πως κατάφερε μια μητέρα με τον πατέρα και τα έξι της παιδιά, με τελεία νηστεία για ένα οκταήμερο πως έσωσε το παιδί της …